Ελληνικά και Ορθόδοξα

Τρίτη, Μαΐου 27, 2014

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος +Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Μελέτιος

Τίποτε γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί τῆς βασιλείας του, δέν εἶναι δυστύχημα.

Στόν ἅγιο Ἰωάννη συνέβη τό πιό μεγάλο, γιά τούς ἀνθρώπους δυστύχημα. Ἔπεσε αἰχμάλωτος πολέμου. Στούς Τούρκους. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν. Τί χειρότερο;

Καί ἀποδείχτηκε, πώς αὐτή του ἡ ἀτυχία, ἔγινε ἡ πιό μεγάλη ἀφορμή τῆς ἐπιτυχίας του. Ὄχι μόνο ἀπέκτησε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν μόνη ἀληθινή ἐπιτυχία, ἀλλά καί ἐπέτυχε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μπορεῖ νά σκορπίζει τούς καρπούς τῆς ἐπιτυχίας του καί σέ πολλούς ἄλλους, μέχρι σήμερα. 200 χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Σέ κύκλο πού ὅλο καί εὐρύνεται. Γιατί; Πῶς;

Αἰχμαλωτίσθη μαζί μέ μιά ὁλόκληρη ὁμάδα νεαρούς Ρώσσους στρατιῶτες. Καί σέ ὅλους ἐτέθη τό δίλημμα. Γίνεσθε Τοῦρκοι; Ἂν ναί, καλά. Θά ζῆτε ἐλεύθεροι καί μέ ἡδονές καί διασκεδάσεις.

Ἤξεραν, τί ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι. Γαργάλισαν τούς νεαρούς μέ τό σέξ. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς παρέλυσαν. Κείνους πού στό γαργάλημα τοῦ σέξ ἀντιστάθηκαν τούς ἔβαλαν στά βασανιστήρια. Ἀπειλές πρῶτα. Καί πράξη μετά. Καί ἔτσι παρέλυσαν καί οἱ ἄλλοι. Καί ὑπεχώρησαν. Καί Τούρκεψαν.

Γιατί;

Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ζῆ γλυκά. Μέ γλύκα. Κάθε τι τό γλυκύ τόν εὐχαριστεῖ. Τοῦ ὀμορφαίνει τή ζωή. Καί τό λέει ἡδονή. Ἡ πιό γλυκιά ἡδονή στόν ἄνθρωπο εἶναι τό σέξ καί μάλιστα γιά τούς νεαρούς τῶν 20 χρόνων. Χρειάζεται μετά ἀπό αὐτό νά ἀπορεῖ κανείς, γιατί παρέλυσαν τά Ρωσσάκια καί ἐτούρκεψαν;

Τό πιό γλυκύ εἶναι ἡ ἡδονή. Τό πιό πικρό ὁ πόνος. Τόσο πικρό, τόσο μισητό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος, προκειμένου νά τόν ἀποφύγει, ἀφήνει στήν ἄκρη ὅλες μαζί τίς ἡδονές. Καί τίς πιό γλυκές. Ὁ πόνος παγώνει. Ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί σβήνει ἐντελῶς κάθε ἰδέα καί πόθο ἡδονῆς. Ὅσο πιό μεγάλος τόσο χειρότερα. Ἀπορεῖ κανείς, γιατί μπροστά στόν πόνο τούρκεψαν τά Ρωσσάκια; Ὄχι.

Δέν ἀποροῦμε, ἀλλά καί δέν τά θαυμάζομε. Τά λυπόμαστε. Τά ἐλεεινολογοῦμε. Ἦσαν τά κακόμοιρα ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Τέλεια ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Λεβέντες στό σῶμα, σάν νεαροί, γεροδεμένοι, σφριγηλοί. Ἀνθρωπάκια στήν ψυχή, στή γνώμη, στή θέληση. ΜΗΔΕΝ.

Θυμίζουν τό σκυλί, πού τρέχουν τά σάλια του, ὅταν πάρη τό μεζέ ἀπό τό χέρι τοῦ ἀφεντικοῦ του -δοῦλος τῆς ἡδονῆς- καί τρώει κλωτσιά καί χάνεται, δοῦλος στόν πόνο. Καί ὅσες φορές τό φωνάζει τό ἀφεντικό μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ μεζέ, μαζεύεται· τρέχει. Τόσο δοῦλος τῆς ἡδονῆς, ὥστε νά ξεχνᾶ τίς κλωτσιές. Καί τόσο δοῦλος τοῦ πόνου, ὥστε τρώγοντας τήν κλωτσιά νά χάνεται ἀμέσως. Τί κατάντημα γιά τόν ἄνθρωπο, νά εἶναι ΔΟΥΛΟΣ στήν ΗΔΟΝΗ καί ΔΟΥΛΟΣ στόν ΠΟΝΟ;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι: δοῦλος στόν πόνο καί δοῦλος στήν ἡδονή. Ἀλλά οὔτε καί ἁπλῶς ἐλεύθερος. Ἦταν κάτι παραπάνω. Ἦταν ἥρωας τῆς ἡδονῆς καί ἥρωας τοῦ πόνου. Σ᾿ αὐτόν δέν ἔπιασε, οὔτε τό γαργάλισμα τοῦ σέξ, οὔτε ἡ ἀπειλή τῶν βασανιστηρίων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι. Ἦταν ΗΡΩΑΣ.

Προτίμησε τόν πόνο, ὅσος κι ἄν ἦταν, παρά νά καταντήσει ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ. Σκέφτηκε. Τά ἀνθρωπάκια, δέν τά ἐκτιμᾶμε οὔτε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσο κι ἄν εἴμαστε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀνθρωπάκια. Εἶναι δυνατόν ποτέ νά τά ἐκτιμάει ὁ ΘΕΟΣ;

Μπῆκε ἀπό τή στενή πύλη τοῦ πόνου καί τοῦ κόπου. Ἔζησε στό στάβλο. Ἀλλά ὁ στάβλος ἔλαμψε, ὅπως ἔλαμπε ἡ ψυχή του. Καί μετά τό θάνατό του ἔμεινε καί τό σῶμα του ἄφθαρτο, ὅπως εἶχε μείνει ἄφθαρτο τό φρόνημά του ἀπό τόν ΠΟΘΟ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ καί ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ. Ἦταν ἥρωας στό φρόνημα. Ἔδειξε ὁ Θεός ἡρωικό καί τό κορμί του. Γεροδεμένο, ζωντανό, νεανικό μέχρι σήμερα. Καί οἱ ἄλλοι; Ἔλειωσαν ἀπό τόν πόθο τῆς ἡδονῆς, ἔλειωσαν μπροστά στόν πόνο, ἔλειωσαν καί σωματικά. Τί εἶναι σήμερα; ΜΗΔΕΝ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης μᾶς λέγει.

-Παύσατε νά εἶστε δοῦλοι τῆς ἡδονῆς, δοῦλοι τοῦ πόνου.

Γίνετε ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.

† ὁ Ν. Μ.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος +Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος

Στὶς 27 τοῦ μηνός Μαΐου, ἤ Ἐκκλησία ἑορτάζει καί τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τοῦ ὁσίου καί νέου ὁμολογητῆ Ἰωάννη τοῦ Ρώσου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε στή Ρωσία τό ἔτος 1690, στά χρόνια δηλαδή τοῦ Μεγάλου Πέτρου. Στό ρωσοτουρκικό πόλεμο τό 1711 ὁ Μέγας Πέτρος ἡττήθηκε κι ὁ ἅγιος Ἰωάννης, μαζί μέ χιλιάδες Ρώσους, πιάστηκε αἰχμάλωτος. Πολλοί τότε ἀπό τούς αἰχμαλώτους ἐκείνους, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τά δεινά της αἰχμαλωσίας, ἀλλαξοπίστησαν κι ἔγιναν μουσουλμάνοι. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀγοράσθηκε ἀπό ἕναν Τοῦρκο ἀγᾶ, στό Προκόπιο τῆς Καππαδοκίας ποὺ τόν ἔβαλε στό στάβλο, γιά νά φυλάγη καί νά περιποιῆται τά ἄλογα. Αὐτή ἦταν μιὰ ἐργασία καί κοπιαστική καί ὑπεύθυνη.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἦταν τότε ἕως 22 ἐτῶν, μά ἦταν ἕνας νέος φρόνιμος καί γνωστικός, καί καθώς γράφει ὁ Ἀπόστολος, ἀναθρεμμένος «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Εἶπε ἀπό τήν ἀρχή στόν Τοῦρκο ἀγᾶ, ποῦ τόν παρακινοῦσε νά ἀλλαξοπιστήση, «Ἄφησέ με ἐλεύθερο στήν πίστη μου, καί θά εἶμαι πάντα πρόθυμος στίς διαταγές σου. Ἄν ὅμως μέ βιάσης γιά νά ἀλλαξοπιστήσω, τότε σοῦ παραδίδω τήν κεφαλή μου παρά τήν πίστη μου. Ἐγώ χριστιανός γεννήθηκα καί χριστιανός θά πεθάνω». Βλέποντας τήν πίστη τοῦ Ἰωάννη κι ἀκούοντας τήν ὁμολογία του, ὁ ἀγᾶς μαλάκωσε καί σιγά - σιγά τόν συμπάθησε πολύ περισσότερο, ποὺ τόν ἔβλεπε ὑπομονετικό καί ὁλοπρόθυμο στή δουλειά του.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης πέρασε τή ζωή του μέσα στό στάβλο, ἀφοσιωμένος στό ἔργο του καί περιποιούμενος μέ στοργή τά ζῶα. Ἡ ἀγάπη πρός τά ζῶα εἶναι κι αὐτή δεῖγμα τῆς ἁγιωσύνης, ποὺ καί τά ζῶα αὐτὴ τήν ἀγάπη τήν καταλαβαίνουν καί γίνονται κι αὐτά φίλοι μέ τούς ἀνθρώπους. Τό ἴδιο ἦταν καί στόν παράδεισο πρίν ἀπό τήν πτώση, ὅπου ὁ ἄνθρωπος καί ἡ δημιουργία δέν ἦσαν ἐπαναστατημένοι καί ἐχθροί μεταξύ τους. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὄχι μόνο ἀγαποῦσε καί φρόντιζε τά ζῶα, ἀλλά καί κοιμότανε καί προσευχότανε μαζί τους. Σέ μία γωνιά τοῦ στάβλου, ἐπάνω στά ξερά χόρτα καί τά ἄχυρα, ἐκεῖ ἦταν τό κρεββάτι του καί τό προσευχητήριό του. Ἡ ἄχνα τῶν ζώων τόν ζέσταινε κι ἦταν σάν θυμίαμα στήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία του.

Ἔτσι ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν αἰσθανότανε πὼς ἦταν αἰχμάλωτος, γιατί αἰχμαλωσία καί δουλεία δέν εἶναι τά ἐξωτερικά δεσμά, ἀλλά τά ἐσωτερικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Γι' αὐτό πάλι ἐλευθερία δέν εἶναι ἡ ἐξωτερική ἄνεση καί ἀσυδοσία, ἀλλά τό ἐσωτερικό φρόνημα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀγαθή συνείδηση καί ἡ μυστική πληροφορία τῆς πίστης, ποὺ κατεργάζεται μέσα μας τήν ὑπομονή καί γεννᾶ τήν ἐλπίδα στό Θεό καί τήν ἀγάπη στούς ἀνθρώπους καί σέ ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὅλ' αὐτά τά ζοῦσε μέσα του, γι' αὐτό, ὅταν ὁ ἀγᾶς κι ἡ γυναίκα του τοῦ ἔδωσαν δίπλα στό στάβλο ἕνα μικρό σπίτι, γιά νά μένη ἐκεῖ, αὐτός προτίμησε τή συντροφιά τῶν ζώων καί τό ἀχυρένιο κρεββάτι του στή γωνιά τοῦ στάβλου.

Σέ ἡλικία σαράντα ἐτῶν, στίς 27 Μαΐου τοῦ 1730, ὁ ἅγιος Ἰωάννης παρέδωσε τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅπως διαβάζαμε στήν Παλαιά Διαθήκη καί τό ἀκοῦμε πολλές φορές στήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, «Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη καί, ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ». Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ἀγαπιέται ἀπό τό Θεό, γι' αὐτό κι ὁ Θεός τόν παίρνει ἀπό τόν κόσμο, μήπως ἡ κακία ἀλλάξη τή φρονιμάδα του ἤ ἡ ψευτιά ξεγελάση τήν ψυχή του. Τό ἱερό σκῆνος τοῦ ἁγίου Ἰωάννη, ὅπως τά σώματα πολλῶν ἁγίων, ἔμεινε στόν τάφο ἀνέπαφο ἀπό τή φθορά καί εἶναι πηγή πολλῶν θαυμάτων στούς πιστούς, ποὺ τιμοῦν τή μνήμη του καί ζητοῦν τήν πρεσβεία του.

Τό 1924, μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν, ὅταν οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρός Ἀσίας ἦλθαν στή νέα τους πατρίδα, οἱ πρόσφυγες ἀπό τό Προκόπιο τῆς Καππαδοκίας, ἀφήνοντας ἐκεῖ τά σπίτια τους καί τούς τάφους τῶν πατέρων τους, πῆραν μαζί τους τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου Ἰωάννη καί τό ἔφεραν στό Νέο Προκόπιο τῆς Εὔβοιας κοντά στή Χαλκίδα. Μέσα σέ ἑξήντα χρόνια ἀπό τότε, κτίσθηκε μεγάλος ναός στό ὄνομα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη, ὅπου κατατέθηκε τό θαυματουργό ἱερό λείψανο καί δημιουργήθηκε ἐκεῖ πανελλήνιο προσκύνημα, κάθε μέρα καί στή μνήμη τοῦ νέου ὁμολογητῆ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ρώσου μαζεύονται στό Προκόπι χιλιάδες προσκυνητές. Δοξάζαμε τό Θεό γιά τή χάρη ποὺ δίνει στούς Ἁγίους, κι ἐπαναλαμβάναμε τά λόγια της θείας Γραφῆς. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Ἀμήν.

Ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος

Ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος ἔζησε τὴν ἐποχὴ τῶν σκληρῶν διωγμῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Τὴ ζωή του σὰν λαϊκοῦ χαρακτήριζε ἡ μεγάλη σωφροσύνη, γι᾿ αὐτὸ καὶ κλήθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου.

Ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, ὁ Ἑλλάδιος διακρίθηκε γιὰ τὴν σοφία μὲ τὴν ὁποία τακτοποιοῦσε τὰ διάφορα ζητήματα. Καὶ ἐπειδὴ ἡ θεία σοφία «διατείνει ἀπὸ πέρατος εἰς πέρας εὐρώστως καὶ διοικεῖ τὰ πάντα χρηστῶς», δηλαδή, ἐπεκτείνει μὲ δύναμη τὴν κυριαρχία της ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τοῦ κόσμου ὡς τὸ ἄλλο, καὶ διοικεῖ τὰ πάντα μὲ εὐεργετικὴ καλοσύνη καὶ ἀγαθότητα, ἔτσι καὶ ὁ Ἑλλάδιος, ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα αὐτό, διοικοῦσε τὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου του. Κατόρθωσε καὶ ἔφερε πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὴ χριστιανικὴ πίστη.

Ἡ δράση του αὐτή, ὅμως, προκάλεσε τὸν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα, ποὺ τὸν συνέλαβε καὶ πρότεινε στὸν Ἑλλάδιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, προκειμένου νὰ σώσει τὸ κεφάλι του. Μὲ ἀγανάκτηση ὁ Ἑλλάδιος δήλωσε ὅτι εἶναι ἀτιμία νὰ προτείνουν σὲ ἕνα χριστιανὸ ἐπίσκοπο τέτοιους τρόπους σωτηρίας. Τότε ἔσχισαν τὶς σάρκες του μὲ σιδερένια νύχια, ἀλλὰ θείᾳ χάριτι θεραπεύθηκε ἀμέσως. Τελικά, μετὰ ἀπὸ συνεχεῖς ῥαβδισμοὺς τὸν σκότωσαν, καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἀθάνατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

ἈπολυτίκιοἮχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Φερωνύμως ἐδέξω ὡς θεῖον ἔλαιον, ἱερουργίας τὴν χάριν, τῇ ἐπινεύσει Χριστοῦ, καὶ ἱέρευσας σοφῶς Πάτερ Ἑλλάδιε, καὶ Μαρτύρων κοινωνός, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, γενόμενος Ἱεράρχα, καθικετεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Ἑλλάδιε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ, διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιο
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ
Ὥσπερ ἐλαία ἀνεβλάστησας κατάκαρπος Ἀθλητικὴν ἱερουργὲ νέμων χρηστότητα Τοῖς τὸ ἔλεος τοῦ Λόγου προσδεχομένοις. Ἀλλ’ ὡς Μάρτυς καὶ φωστὴρ λαμπρὸς τῆς πίστεως Καθοδήγησον ἡμᾶς πρὸς γνῶσιν ἔνθεον Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Ἑλλάδιε.

Μεγαλυνάριο
Ἔλεος Ἑλλάδιε θεϊκόν, ταῖς σαῖς εὐπροσδέκτοις, μεσιτείαις πρὸς τὸν Θεόν, βλῦσον Ἱεράρχα, τοῖς πίστει εὐφημοῦσι, τῶν σῶν ἀγωνισμάτων, τὴν θείαν ἄθλησιν.

Ὁ Ἅγιος Bede (Ἄγγλος)

Ὁ Ὅσιος Βεδέας γεννήθηκε στὴ Νορθμπρία τῆς Ἀγγλίας τὸ 673 μ.Χ. Σὲ ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν εἰσῆλθε στὴ μονὴ τοῦ Γιάρροου, ὅπου σπούδασε καὶ παρέμεινε καθ’ ὅλο τὸν βίο του, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὰ ὅρια αὐτῆς. Ὅπως ἐξάγεται ἀπὸ τὰ συγγράμματά του καὶ ἀπὸ ἄλλες μαρτυρίες, ἀνάλωσε τὸν βίο του καὶ ὅλη τὴν ἐνεργητικότητά του στὴν μελέτη τῶν Ἁγίων Γραφῶν, στὴν ἀκριβὴ τήρηση τῶν Κανόνων τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τὴ διδασκαλία καὶ τὴ συγγραφή. Οἱ θεολογικές του ἐργασίες, κυρίως ἑρμηνευτικές, ἦσαν ἐμβριθεῖς καὶ ἐξετιμῶντο πολύ, ἀλλὰ ὁ Ὅσιος Βεδέας κατέστη περίφημος κυρίως ὡς ἱστορικός. Τὸ ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀγγλίας καὶ τοῦ Ἀγγλικοῦ λαοῦ» ἔργο του, εἶναι ἡ σπουδαιότερη πηγὴ γιὰ τὴν πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ἱστορικὴ περίοδο τῆς Βρετανίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς. Συνέθεσε, ἐπίσης, ὕμνους καὶ ἄλλα ποιήματα, ἐπιστολές, διάφορες ὁμιλίες καὶ συνέθεσε τὸ «Μικρὸν Μαρτυρολόγιον» μὲ ἱστορικὲς σημειώσεις.

Ὁ Ὅσιος Βεδέας ἦταν ὁ πρῶτος, ὁ ὁποῖος συνέγραψε στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα. Ἐκτὸς τῶν προσόντων του αὐτῶν ἦταν πρὸ πάντων ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, εὐλαβής, ταπεινός, ἁγνὸς στὴν ψυχή καὶ τὸ σῶμα.

Τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του, ὅταν πλέον εἶχε ἐντελῶς ἐξαντληθεῖ, ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητές του τοῦ ὑπενθύμισε ὅτι ἀπομένει τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ Ἰωάννου πρὸς ἑρμηνεία. «Γράφε, τέκνον μου», εἶπε ὁ Ὅσιος καὶ ἄρχισε νὰ ὑπαγορεύει. Ὅταν τὸ κεφάλαιο τελείωσε, ὁ ἑτοιμοθάνατος ἀδελφὸς ἀποχαιρέτησε ὅλους τοὺς μοναχούς, στοὺς ὁποίους διένειμε μικρὰ δῶρα ὡς εὐλογία, στράφηκε πρὸς τὸ ναό, ὁπου καθημερινὰ προσευχόταν ἐπὶ ἑξήντα συναπτὰ ἔτη, πρόφερε τοὺς λόγους «Δόξα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὸ 735 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος Α’ Μητροπολίτης Μόσχας

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ἔζησε τὸν 15ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν ἀπὸ τὸ 1455 Ἐπίσκοπος Σουζδαλίας. Ἐπελέγη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μόσχας Θεόγνωστο καὶ τὸν μεγάλο πρίγκιπα Ἰβὰν Γ’ Βασίλιεβιτς (1462 – 1505), Μητροπολίτης Μόσχας τὸ 1464.
Ὁ νέος Μητροπολίτης ἄρχισε ἀμέσως τὸ θεοφιλὲς ἔργο του καὶ ξεκίνησε τὴν ἀνέγερση τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Οὐσπένσκι. Φρόντισε μὲ ἐπιμέλεια γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν κληρικῶν καὶ τὴν καλλιέργεια ἱερατικοῦ ἤθους σὲ αὐτούς. Ἀσθένησε στὶς 4 Ἀπριλίου 1473 καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Μετὰ τὴν κοίμησή του ἀποκαλύφθηκε ὁ ἀσκητικός του βίος, ἀφοῦ φοροῦσε ἐπάνω του γιὰ ἄσκηση βαριὲς ἁλυσίδες.

Ὁ Ἅγιος Θεράπων

Ἦταν ἱερέας στὴν ἐκκλησία τῶν Σάρδεων. Κατὰ τὰ παραγγέλματα τοῦ ἀπ. Παύλου ἦταν πρᾶος, εἰρηνικός, ἐπιεικής, φιλόξενος, ἀφιλοχρήματος, διδακτικός, καὶ ἔτρεμε μήπως ἀπὸ ἀμέλειά του χανόταν ἢ καὶ στιγμιαῖα σκανδαλιζόταν ἔστω καὶ μόνο μία ψυχή.

Ὅταν συνελήφθη, διατάχθηκε νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Ἰησοῦ. Αὐτὸς μίλησε στὸν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα σὰν ἥρωας, ἐπιθυμῶντας νὰ βαδίσει στὸ μαρτύριο καὶ ὄχι νὰ τ᾿ ἀποφύγει. Ὁ ἔπαρχος Οὐαλεριανὸς τὸν βασάνισε σκληρά, καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἔρμο, ὅπου βρισκόταν ἡ ἐπισκοπὴ Σατάλων.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον τὸ σκῆνός σου ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσία ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ὠκειώθης τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Συναξαριστής της 27ης Μαίου

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ῥῶσος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥωσία. Αἰχμαλωτίστηκε τὸ 1730 ἀπὸ τοὺς Τατάρους, οἱ ὁποῖοι τὸν πούλησαν σὰν δοῦλο σ᾿ ἕνα Τοῦρκο στὸ Προκόπι τῆς Καισαρείας.

Ὁ Τοῦρκος αὐτός, προσπάθησε ποικιλοτρόπως νὰ ἐξωμόσει τὸν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔμεινε ἀκλόνητος στὴ χριστιανική του πίστη. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, ποὺ ἀναγράφονται λεπτομερῶς στὴν ἐκτενέστερη βιογραφία του, κατόρθωσε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἀσεβὴ δεσπότη του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἐρημικὸ μέρος ἀσκούμενος.

Ἔτσι θεάρεστα καὶ μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, προβλέποντας μάλιστα - μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ - καὶ τὸν θάνατό του (27 Μαΐου 1730).

Ἀκολουθία του ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1849 καὶ 1897, καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη 1899. Σήμερα εἶναι γνωστὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ὅτι στὸ Νέο Προκόπι Εὐβοίας, βρίσκεται ἀποθησαυρισμένο τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ῥώσου (τοποθετήθηκε τὸ 1925) καὶ ἔγινε γνωστὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν ἐκεῖ.

Ἔτσι πλῆθος κόσμου συῤῥέει κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς πανήγυρής του στὶς 27 Μαΐου, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὸ φῶς κατέχων, πικρὰν ἤνεγκας, αἰχμαλωσίαν, Ἰωάννη καὶ ὁσίως ἐβίωσας· ὅθεν τὸ θεῖόν σου λείψανον Ἅγιε, θαυματουργίας πηγάζει ἐν Πνεύματι· ᾧ προστρέχοντες, ὑμνοῦμεν τὸν σὲ δοξάσαντα, τιμῶντες τὰ σεπτά σου προτερήματα.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Εὐσεβείας δόγμασιν, ἐντεθραμμένος θεόφρον, ἀκλινῶς ὑπέμεινας, αἰχμαλωσίας τὰς θλίψεις. Ὅθεν σε, ὁ Ζωοδότης λαμπρῶς δοξάσας, δέδωκε, πιστοῖς τὸ τίμιον λείψανόν σου, ἀναβλῦζον Ἰωάννη, Πνεύματι θείῳ ῥεῖθρα ἰάσεων.

Μεγαλυνάριον
Ἄστρον ἐξ Ἑῴας ὤφθης λαμπρόν, μάκαρ Ἰωάννη, καταυγάζον τοὺς εὐσεβεῖς, χάριτι θαυμάτων, καὶ νῆσον τῆς Εὐβοίας, τῷ σῷ καθαγιάζεις, λειψάνῳ Ἅγιε.

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος

Ὁ Ἅγιος Θεράπων

Ἀπολυτίκιον

Ὁ Ἅγιος Εὐσεβιώτης (ἢ Εὔβιοτος)

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος

Μαρτύρησε ἀφοῦ συνέτριψαν τὸ κεφάλι του μὲ ὀγκόλιθο.

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ὅσιος Θεράπων

Κτήτωρ Ἱ. Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ, Ῥῶσος (+ 16ος αἰ.).

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Bede (Ἄγγλος)

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ἐκ Γεωργίας

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ἔζησε τὸν 11ο αἰώνα μ.Χ. στὴ Γεωργία καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ βασιλέως Μπαγράτ. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ἐκ Γεωργίας

Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ Παρεκχέλι ἔζησε καὶ ἀσκήτεψε κατὰ τὸν 13ο καὶ 14ο αἰώνα μ.Χ. στὴ Γεωργία.Κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.

------------------------------------------------------------------------------

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίων Ἰωνᾶ, Φωτίου καὶ Κυπριανοῦ Μητροπολιτῶν Μόσχας

Ἡ εὕρεσις καὶ μετακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν Ἰωνᾶ († 31 Μαρτίου), Φωτίου († 2 Ἰουλίου) καὶ Κυπριανοῦ († 16 Σεπτεμβρίου) ἔγινε στὶς 17 Μαΐου τοῦ 1472, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀνέγερσης τοῦ νέου ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὸ Κρεμλίνο, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μόσχας Φίλιππο Α’ († 9 Ἰανουαρίου καὶ 27 Μαΐου) καὶ τὸν μεγάλο πρίγκιπα Ἰβάν III.

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος Α’ Μητροπολίτης Μόσχας

Ὁ Ὅσιος Λάζαρος τοῦ Πσκώφ

Ὁ Ὅσιος Λάζαρος γεννήθηκε τὸ 1733 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς καὶ μεγάλωσε στὴν πόλη Ὄποτσα κοντὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Πσκώφ. Ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς Λαύρας τοῦ Πσκώφ καὶ ἀνέλαβε τὸ 1800 καθήκοντα οἰκονόμου τῆς μονῆς. Διακρίθηκε γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὸν ἀσκητικό του βίο καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1824.

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ὅσιος Θεράπων ἡγούμενος τῆς Λευκῆς Λίμνης

Ὁ Ὅσιος Θεράπων, κατὰ κόσμον Θεόδωρος, γεννήθηκε τὸ 1337 στὴν πόλη Βολοκολάμσκ ἀπὸ τὴν εὐσεβὴ οἰκογένεια Ποσκόχιν. Οἱ γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία ἐξεδήλωσε τὴν κλίση καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν μοναχικὸ βίο. Γι’ αὐτὸ ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἐγκαταστάθηκε βόρεια τῆς Λευκῆς Λίμνης μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Κύριλλο († 9 Ἰουνίου), ὅπου ἀσκήτεψε ὡς ἐρημίτης ἀσκούμενος στὴ σιωπή. Ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου του προσείλκυσε γύρω του μαθητὲς ποὺ ὀργάνωσαν ἕνα μοναστήρι, τὸ ὁποῖο ἀργότερα ἔλαβε τὸ ὄνομα τοῦ Ὁσίου.

Τὸ 1398 ὁ Ὅσιος ἀνοικοδόμησε μία ξύλινη ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου, ἐνῶ οἱ μοναχοὶ τὸν βοηθοῦσαν στὸ ἔργο αὐτὸ καὶ ἀσχολοῦνταν παράλληλα μὲ τὴν ἀντιγραφὴ ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων. Ἀργότερα, περὶ τὸ 1500, στὸν τόπο αὐτὸ κτίσθηκε πέτρινος ναὸς φημισμένος γιὰ τὶς ἁγιογραφίες του, ἔργα τοῦ ἁγιογράφου Διονυσίου καὶ τῶν υἱῶν του Βλαδιμήρου καὶ Θεοδώρου.

Ὁ Ὅσιος ἀπὸ ταπείνωση παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν θέση τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς, ἐμπιστεύθηκε τὴν πνευματικὴ καθοδήγησή του σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πατέρες αὐτῆς καὶ ἐπέστρεψε στὸν πνευματικὸ σύμβουλό του, Ὅσιο Κύριλλο.

Τὸ 1408 ὁ πρίγκιπας Ἀνδρέας Δημητρίεβιτς ζήτησε ἀπὸ τὸν Ὅσιο Θεράποντα νὰ ἱδρύσει ἕνα νέο μοναστήρι στὴν πόλη Μοζάϊσκ. Ἐκεῖ, στὸ λόφο Λοῦσχο, ὁ Ὅσιος ἀνήγειρε τὴ νέα μονὴ καὶ ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μόσχας Φώτιο († 27 Μαΐου καὶ 2 Ἰουλίου). Ἐδῶ ὁ Ὅσιος ἀσκήτεψε γιὰ δέκα ὀκτὼ χρόνια καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1426.
Τὸ ἱερὸ λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στὸ βόρειο κλίτος τοῦ ναοῦ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου καὶ βρέθηκε τὸ 1514.

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΛΛΑΔΙΟΥ

Τῌ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΪΟΥ

Μνήμη
τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Ἑλλαδίου.
Τῇ ΚΖ τοῦ αὐτοῦ μηνός,
Μνήμη
τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἑλλαδίου.

Ἔλαιον Ἑλλάδιος ἱερωσύνης,
Αἵματι συνέμιξε τοῦ μαρτυρίου.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἑλλάδιον ἔκτανε πυγμή.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ
Μνήμη
τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος.

Ὁ Ἅγιος μάρτυς Εὐσεβιώτης πυρὶ τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀλύπιος λίθῳ τὴν κεφαλὴν συντριβεὶς τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις,
ὁ Θεός,
ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος

Ο θεοφόρος και νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας, ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο νέος ομολογητής ανήκει σε μια άλλη κατηγορία αγίων ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν με τον οσιακό τους βίο ή την ομολογία τους ή και τα δύο μαζί, ενώπιον των διωκτών τους, μια δεύτερη μορφή συνεχούς μαρτυρίου με τα ίδια σωτήρια αποτελέσματα, καθώς και αυτή η μορφή ήταν το ίδιο απόλυτη σε αγάπη και σε ευθύνη με εκείνη των μαρτύρων. Για αυτό αποκαλείται «όσιος» και «νέος ομολογητής» σε χρονική μόνο αντιδιαστολή με τους παλαιότερους.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μικράς Ρωσίας περίπου το 1690, από ενάρετους και πιστούς γονείς. Από μικρή ηλικία γαλουχήθηκε με το Ορθόδοξο πνεύμα και έμαθε τα ιερά γράμματα. Έλαβε μέρος στο μεγάλο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1710-1711), ο οποίος κατέστη άδοξος για τη Ρωσία και ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους και στη συνέχεια πουλήθηκε στον Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο. Σε αντίθεση με τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του, οι οποίοι ασπάστηκαν το Ισλάμ, εκείνος παρέμενε αφοσιωμένος στην πίστη του στον Ιησού Χριστό και ομολογούσε με θάρρος την πίστη του. Δήλωνε χαρακτηριστικά «Χριστιανός εγεννήθην και Χριστιανός θέλω αποθάνη…». Αυτή η παρρησία και η ομολογία του χάρισαν τον ευαγγελικό τίτλο του νέου ομολογητού.

Η ακλόνητη πίστη του και η στέρεη αγάπη του προς το Θεό εκφράστηκε με την ταπείνωση, την εργατικότητα και την υπομονή του. Ζούσε στο στάβλο με τα ζώα και με Ιώβεια υπομονή δοξολογούσε και προσευχόταν στο Θεό. Ακόμα και όταν του προσέφεραν ένα μικρό διαμέρισμα, εκείνος επέλεξε τη διαμονή του στο στάβλο, καταπονώντας το σώμα του. Αυτή η άσκηση όμως θα του εξασφάλιζε την ευωδιά του Αγίου Πνεύματος. Στο στάβλο αυτό επικοινωνούσε καθημερινά με τον Κύριο και στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου τελούσε αγρυπνίες. Ο βίος του Οσίου Ιωάννη συμβάδιζε με τη συσταύρωση, τη μίμηση της μέχρι θανάτου υπακοής του Χριστού. Υπηρετούσε τον κόσμο, όπως ο σαρκωμένος Υιός του Θεού υπηρετούσε τον άνθρωπο. Αντιμετώπιζε τα πάντα με αυτή την εκκλησιαστική προοπτική και αναδείχθηκε ως αποδέκτης της Θεοφανίας, ως καρπωτής του Αγίου Πνεύματος.

Η παρουσία του Ιωάννη στον τόπο του αποτέλεσε αληθινή ευλογία και προσέδωσε πολλά αγαθά. Η προσευχή του ήταν τόσο δυνατή που έκανε θαύματα. Ακολουθούσε το «Πάντα, όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄, 22), όπως είχε υποσχεθεί ο Χριστός στους μαθητές του. Η θαυματοποιός προσευχή του αποδεικνύεται από το εξής γεγονός: Κάποτε ο αφέντης του αποφάσισε να μεταβεί για προσκύνημα στη Μέκκα. Η σύζυγός του, μετά την παρέλευση αρκετών ημερών, παρέθεσε τράπεζα σε συγγενείς και αξιωματούχους φίλους του, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει ο άνδρας της υγιής στον τόπο του από την αποδημία. Ο Ιωάννης, ως συνήθως, υπηρετούσε στο τραπέζι. Μεταξύ των εδεσμάτων που παρατέθηκαν σε αυτό ήταν και το πιλάφι, που τόσο πολύ άρεσε στον Aγά. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε το σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα λάμβανε Γιουβάν ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από αυτό το φαγητό!». Ο Ιωάννης με προθυμία και απλότητα ζήτησε αμέσως ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων αυτών, οι παρευρισκόμενοι γέλασαν νομίζοντας ότι ο Ιωάννης ήθελε να φάει το φαγητό ή να το δώσει σε κάποια φτωχή οικογένεια. Εκείνος το πήρε, πήγε στο στάβλο και γονυπετής έκανε προσευχή κι ανέθεσε στο Θεό την ικανοποίηση του αιτήματός του. Και όντως το πιάτο χάθηκε από τα μάτια του, ο δε Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Δέχθηκε, όμως, και πάλι τα σκωπτικά σχόλια και τα γέλια των συνδαιτυμόνων. Η έκπληξη τους βέβαια ήταν μεγάλη, όταν, μετά από λίγες ημέρες, επέστρεψε ο Αγάς από το ταξίδι του και έφερε στις αποσκευές του το πιάτο με το χαρακτηριστικό οικόσημό του. Διηγήθηκε μάλιστα πώς βρήκε το φαγητό, και μάλιστα ζεστό, στο δωμάτιό του στη Μέκκα, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο της μεταφοράς. Ακούγοντας τη διήγηση οι οικείοι του έμειναν άφωνοι, ενώ η σύζυγός του εξιστορούσε όσα διαδραματίστηκαν. Μετά από αυτό, διαδόθηκε η δικαιοσύνη και η αγάπη του Οσίου Ιωάννη προς το Θεό και κέρδισε το σεβασμό όλων.

Μετά από λίγα χρόνια, την 27 Μαΐου 1730, ο όσιος Ιωάννης αρρώστησε και προαισθανόμενος το τέλος του βίου του, ζήτησε να κοινωνήσει για τελευταία φορά τον ουράνιο άρτο. Για το σκοπό αυτό ζήτησε από τον ιερέα να μεταβεί στο στάβλο του. Όμως ο φόβος του ιερέως για το φανατισμό των Τούρκων, τον έκανε να φοβηθεί να μεταφέρει άγια στο στάβλο και κατά θεία φώτιση έβαλε μέσα σε ένα μήλο τη θεία Κοινωνία και έτσι κατάφερε να κοινωνήσει τον Όσιο Ιωάννη. Μετά από λίγο παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ο βίος του ήταν άξιος της ομολογίας και κέρδισε την τιμή του Θεού και των ανθρώπων, ακόμα και του αλλόπιστου αφέντη του. Υπήρξε μάρτυρας Εκείνου και για αυτό έλαβε το «στέφανο της ζωής». Μετά την παρέλευση τριετίας από την εκδημία του προς τον Κύριο και την ταφή του, αποκαλύφθηκε με τρόπο ουράνιο το άφθαρτο και ευωδιάζον σώμα του. Από το 1733 αυτό το ιερό λείψανο εισήλθε στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας ως προάγγελος της Ανάστασης

Ο Θεός δόξασε και τίμησε τον Όσιο Ιωάννη με εξαιρετικό τρόπο, διατηρώντας άσηπτο και αλώβητο το σκήνωμά του από αρκετούς εξωγενείς παράγοντες: τη φυσική κατάληξη του τάφου, το φανατισμό των Τούρκων, οι οποίοι αποπειράθηκαν να το κάψουν το 1832, καθώς και την περιπετειώδη μεταφορά του από την Καππαδοκία στο Νέο Προκόπιο της Ευβοίας, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το ακέραιο και πλήρες ευωδία ιερό λείψανο μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά σε λατομημένη σε βράχο Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου και τέλος στον προς τιμήν του ανεγερθέντα ομώνυμο Ιερό Ναό. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα και χιλιάδες προσκυνητές και νοσούντες κατέφθαναν για να πάρουν την ευλογία του. Ο Όσιος Ιωάννης είναι γνωστός σε όλη την Καππαδοκία, το Ικόνιο, την Άγκυρα, όχι μόνο μεταξύ των Χριστιανών, αλλά και μεταξύ των Οθωμανών, ως «κουλέ Γιουβάν», δηλαδή ο αιχμάλωτος Ιωάννης. Οι Χριστιανοί, αλλά και οι Τούρκοι, έπαιρναν ως ευλογία λάδι από το καντήλι του αγίου, αγιασμό, βαμβάκι από το ιερό του λείψανο, φορούσαν ακόμα το σκούφο του και τη ζώνη του και έβλεπαν θαύματα με την πίστη τους. Από το ιερό λείψανο του Οσίου απουσιάζει το δεξί του χέρι, το οποίο βρίσκεται στη Ρωσική Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος.

Τον Οκτώβριο του 1824, με αφορμή την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών της Ελλάδας και της Κεμαλικής Τουρκίας, το τίμιο λείψανο βρέθηκε στο πλοίο που μετέφερε πρόσφυγες στην Εύβοια. Στο λιμάνι της Χαλκίδας έγινε η μετακομιδή του σκηνώματος παρουσία του τότε Μητροπολίτου Χαλκίδος Γρηγορίου και των Αρχών της πόλης. Οι κάτοικοι του Νέου Προκοπίου πήραν το ιερό λείψανο στο χωριό τους και το τοποθέτησαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου παρέμεινε ως την 27 Μαΐου 1951. Τότε μεταφέρθηκε στο νεοανεγερθέντα προς τιμήν του ομώνυμο Ιερό Ναό, σε ασημένια λάρνακα, με ανάγλυφες παραστάσεις από τη ζωή και τα θαύματα του Οσίου Ιωάννη. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.

Στον Ιερό Ναό του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου φυλάσσονται αρκετές εικόνες, μερικές εκ των οποίων μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Μια από αυτές είναι η αρχαιότερη εικόνα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, που προσδιορίζεται χρονικά γύρω στο 1790 και αποτελεί αγιογραφία μεταβυζαντινής τέχνης. Σε αυτήν εικονίζεται ο Άγιος σε νεαρή ηλικία.

Πηγή: «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Αρχιμ. Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου, Ιεροκήρυκος (νυν Μητροπ. Χαλκίδος), Έκδ. Ι. Προσκυνήματος «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Χαλκίδα 2000

πηγή

ΠΑΤΑΝΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ; ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΚΑΙΝΕ!

‘Όπως είναι γνωστό οι παροιμίες και τα γνωμικά είναι αποστάλαγμα της σοφίας του κάθε λαού. Μέσα σε μια πρόταση ο σοφός λαός, σου λέει τόσα πράγματα, που πιθανόν κάποιος για να σου τα αναφέρει θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες.

Μια λοιπόν από τις πιο γνωστές παροιμίες της σοφίας του λαού μας είναι και η περίφημη «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά», η οποία υποδηλώνει πως κάτι πιθανόν υπάρχει, όταν ακούγεται μια φήμη για κάποιον – ους ή για κάτι.

Έτσι λοιπόν, πολλές φορές είχαμε γίνει και στο παρελθόν αλλά και στο παρόν κοινωνοί διαφόρων φημών για την άσχημη συμπεριφορά των Μαρτύρων του Ιεχωβά απέναντι στις εικόνες λόγω του μίσους τους προς αυτές, αλλά δεν θέλαμε να τις υιοθετήσουμε και να τις πιστέψουμε, ακόμα και αν προέρχονταν από προσωπικές μαρτυρίες φιλικών προσώπων...

Γιατί πιστεύαμε πως μπορεί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να μην πιστεύουν στην τιμή των εικόνων και να τις μισούν, αλλά δεν είναι δυνατόν να φέρονται έτσι σε κάτι που τυγχάνει σεβασμού του άλλου ως θρησκευτικό σύμβολο.

Γνωρίζοντας και οι ίδιοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τις φήμες που κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν γι’ αυτούς για την συμπεριφορά τους απέναντι στις εικόνες, είχαν και έχουν την ευκαιρία από θύτες να «το παίξουν» θύματα, αφού γνωρίζουν πως δεν είναι δυνατόν να αποδειχτεί κάτι, μόνο από μια προσωπική μαρτυρία ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων.

Έτσι δεν μας έκανε εντύπωση όταν μία κυρία που κατοικεί στην Γερμανία, μας διηγήθηκε πως όταν επισκέφτηκε, κατόπιν πρόσκλησης μιας γνωστής της Μάρτυρος του Ιεχωβά τον τόπο συνάθροισής τους, το πρώτο που της είπε – ειρωνευόμενη μάλιστα – ήταν το εξής: «Βλέπεις πουθενά να έχουμε εικόνες και να τις πατάμε;»

Και βέβαια δεν έχουν εικόνες να τις πατάνε ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ΤΙΣ ΚΑΙΝΕ!!!!

Την δήλωσή μας αυτή την κάνουμε με πλήρη επίγνωση των γραφομένων μας. Διότι το δικαίωμα αυτό μας το έδωσε η ίδια η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά» και δεν την βγάλαμε από το μυαλό μας. Απλώς, στο μυαλό μας δεν χωρούσε όταν διαβάζαμε στο έντυπό της, πως Μάρτυρες του Ιεχωβά κάψανε εικόνες!!!

Αλλά μια άλλη παροιμία του λαού μας είναι, «πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια». Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς προχωράμε στην απόδειξη των ισχυρισμών μας.

Στο επίσημο περιοδικό «Σκοπιά» της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, της 1^ηςΟκτωβρίου του 1974 και στις σελίδες 587 – 588 – 589 υπάρχει το άρθρο «Πως η χρήσις των εικόνων μπορεί να σας επηρεάση». Αμέσως γίνεται αντιληπτό, πως το άρθρο ασχολείται με την τιμή και την προσκύνηση των εικόνων που τους αποδίδουμε εμείς, και που βέβαια κατά την «Σκοπιά» θεωρείται ειδωλολατρία. Επ’ αυτού μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει το άρθρο μας «Είναι ειδωλολατρεία η προσκύνηση των εικόνων;»

Στην σελίδα 588 η «Σκοπιά» γίνεται πιο συγκεκριμένη και υποστηρίζει πως η τιμή που αποδίδουμε στις εικόνες στην πραγματικότητα προσφέρεται στα δαιμόνια και όχι στο Θεό! Και υποστηρίζει, πως αν έχουμε θρησκευτικές εικόνες στο σπίτι μας μπορεί να μας επισκέπτονται και να μας ενοχλούνε τα δαιμόνια!!!

Διηγείται μάλιστα και ένα περιστατικό που συνέβη σε μια κυρία στην Βόρειο Αμερική. Η κυρία αυτή λοιπόν, ήταν άρρωστη όλο το καλοκαίρι χωρίς κάποια προφανή αιτία της αρρώστιας της. Μάλιστα ένα βράδυ την επισκέφτηκε ένας δαίμονας με την μορφή μικρού παιδιού που έκανε βόλτα στο δωμάτιο της και μάλιστα κάθισε και δίπλα της!!!

Όλα αυτά τα διηγήθηκε στην κόρη της και το γαμπρό της οι οποίοι έψαξαν όλο το σπίτι μήπως βρουν την αιτία των γεγονότων αυτών. Και ω του θαύματος την βρήκαν! Και αυτό δεν ήταν άλλο από δυο θρησκευτικές εικόνες που είχε η μάνα της!! Αμέσως αποφάσισαν ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!!!! Και πράγματι τις έκαψαν και σταμάτησαν όχι μόνο να έρχονται οι δαίμονες αλλά και η μάνα τους θεραπεύτηκε και «έγινε περδίκι»!!!!

Δημοσιεύουμε ευθύς αμέσως το φοβερό αυτό ντοκουμέντο της καύσης των εικόνων από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όχι μόνο για τους Ορθόδοξους, αλλά πολύ περισσότερο για τους ίδιους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που πιθανόν να υποστηρίξουν πως τους συκοφαντούμε!:

Περιοδικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά» της 1^ης Οκτωβρίου 1974, σελίδα 588:Μάρτυρες του Ιεχωβά καίνε εικόνες για να σταματήσουν να έρχονται οι δαίμονες!!!!

Και για να μην υπάρξει και καμιά ένσταση από τον οποιοδήποτε Μάρτυρα του Ιεχωβά προς τον Ορθόδοξο πιστό πως είναι κατασκευασμένο αυτό που γράφουμε, δημοσιεύουμε και τις δύο σελίδες του περιοδικού «Σκοπιά» που περιέχουν το θλιβερό αυτό επεισόδιο.

Περιοδικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά» της 1^ης Οκτωβρίου 1974, σελίδες 587 - 588: Ολόκληρο το άρθρο για το κάψιμο των εικόνων από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Δέον να ληφθεί υπόψη και το εξής από τον Ορθόδοξο πιστό. Πως το κείμενο δεν μιλάει αόριστα για εικόνες αλλά για ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. Και το επισημαίνουμε αυτό γιατί μπορεί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να ξεκινήσουν την γνωστή τακτική τους, πως ναι μεν η «Σκοπιά» μιλάει για εικόνες αλλά όχι τις κανονικές κ.λ.π. κ.λ.π. Άλλωστε το συγκεκριμένο άρθρο της «Σκοπιάς» ασχολείται με την προσκύνηση των εικόνων. Ακριβώς και γι’ αυτό το λόγο δημοσιεύουμε σχεδόν ολόκληρο το άρθρο της, εκτός από 10 γραμμές που ακολουθούν στη σελίδα 589 και απλώς επαναλαμβάνουν τα ίδια, πως δηλαδή ο Θεός δεν επιδοκιμάζει την λατρεία των εικόνων γιατί ουσιαστικά αποδίδεται στους δαίμονες από τους οποίους πιθανόν να δεχτούμε και επίθεση!

Άξιον μνείας είναι και το εξής. Πως η καύσης των εικόνων από το ζευγάρι Μαρτύρων του Ιεχωβά το οποίο επαινείται από την «Σκοπιά» σαν διώξιμο των δαιμόνων, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός αφού πιο κάτω γράφει πως πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν παρόμοιες εμπειρίες.

Γι’ αυτό λοιπόν, που να βρουν εικόνες οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να τις πατήσουν, αφού τις έχουν κάψει για να διώξουν τους δαίμονες!

Και εσείς αγαπητοί πιστοί τι κάθεστε έτσι άπραγοι και δεν καίτε τις εικόνες!!! Σας αρέσει η συντροφιά των δαιμόνων;

Πέρα τώρα από το αστείο της υπόθεσης οι εικόνες κάθε άλλο παρά φορείς των δαιμόνων είναι. Και δεν χρειάζεται καμιά βαθυστόχαστη θεολογική ανάλυση, για τον απλούστατο λόγο, πως το γεγονός που έγινε αιτία να κάψουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τις εικόνες είναι κατασκευασμένογια να έχουν την δικαιολογία για να τις καίνε. Επειδή το κείμενο αυτό έχει αντιφάσεις. Από πού το ξέρουμε; Μα από ποιον άλλον; Από την «αγαπημένη» μας «Σκοπιά». Μας αφήνει ποτέ στο παράπονο;

Στην «Σκοπιά» της 15^ης Ιουνίου του 1961 στην σελίδα 367 υπάρχει μια ερώτηση από αναγνώστη της: «με ποια μορφή ή τρόπο επήγε ο Σατανάς να πειράση τον Ιησούν; Μήπως ενεφανίσθη με μορφή ανθρώπου ή ο Ιησούς άκουσε μόνο φωνή;»

Και απαντάει η «Σκοπιά» πως ο Σατανάς και οι δαίμονες δεν μπορούν πλέουν να υλοποιούνται μετά τον Κατακλυσμό. Ορίστε και το σχετικό ντοκουμέντο:

Περιοδικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά» της 15^ης Ιουνίου 1961, σελίδα 367: Ο Σατανάς και οι δαίμονες δεν μπορούν πλέουν να υλοποιούνται μετά τον Κατακλυσμό

Συνεπώς, πως μπόρεσε η εν λόγω κυρία να καταλάβει πως ο δαίμονας που σύρθηκε δίπλα της ήταν παιδί; Έφτιαξε καφέ και είδε το φλιτζάνι ή πήγε σε κανένα μέντιουμ και της το είπε!!!

Προφανώς λοιπόν όλα αυτά είναι, όπως είπαμε κατασκευασμένα από τη «Σκοπιά», για να μπορούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να καίνε τις εικόνες αφού άλλωστε τους έχει δοθεί το «πράσινο φως» και η επιδοκιμασία από την ίδια την Οργάνωσή τους.

Όσο για το ποιος υπηρετεί τους δαίμονες θυμίζουμε στην «Σκοπιά» μία ακόμη παροιμία του λαού μας, πως «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».

Μήπως πιστεύει πως ξεχάσαμε πως επί χρόνια χρησιμοποιούσε ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΗΣ, την δαιμονική μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιοχάννες Γκρέμπερ, γεγονός που δέχεται και η ίδια;

Ας κοιτάξει λοιπόν να διώξει τους δαίμονες από το δικό της «σπίτι» και μετά ασχολείται και με τα άλλα.

Τώρα λοιπόν ξέρετε σε τι είδους Οργάνωση ανήκουν αυτοί που σας χτυπούν την πόρτα του σπιτιού σας ή σας σταματάνε στον δρόμο να σας δώσουν τα φυλλάδια και τα έντυπά τους.

πηγή