«Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς»

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος μίλησε στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» και τη Μαρία Γιαχνάκη για την επικαιρότητα. Ο Σεβασμιώτατος σχολίασε την πανδημία του κορωνοϊού και την επιρροή του στους ανθρώπους αλλά και τη στάση της Εκκλησίας. Ακόμα μίλησε για την Θεία Κοινωνία αλλά και την εορτή των Χριστουγέννων που έρχεται.  

Ακούστε το απόσπασμα: 

Ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι είναι «μέρες που χρειάζονται πολλή προσοχή και πολλή προσευχή» ενώ μιλώντας για την κατάσταση του κορωνοϊού και την αντιμετώπιση του ποιμνίου του σημείωσε ότι μερικές φορές «ξεφεύγει από τα κανονικά όρια και αγγίζει τον πανικό. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που κινούνται στο άλλο άκρο της μεγάλης επιπολαιότητας. Νομίζω ότι η Εκκλησία πάντοτε καλλιεργούσε και καλλιεργεί την οδό της ισορροπίας».

«Από τη μία εξαντλεί ότι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και από την άλλη ζητάει την βοήθεια του Θεού. Ο γιατρός νοσηλεύει και ο Θεός θεραπεύει όπως έλεγαν και οι παλιοί» τόνισε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος για τη στάση της Εκκλησίας.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αγάπη που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό και σημείωσε ότι είναι η «μια πλευρά της αγάπης. Υπάρχει και η άλλη οδός της αγάπης η οποία λέει ότι εγώ που είμαι υγιής δεν αποφεύγω εσένα που είσαι άρρωστος αλλά έρχομαι και σε υπηρετώ και σε βοηθάω. Είναι η αγάπη που είναι έμπρακτη και υπερβαίνει τον θάνατο».

Έπειτα ανέφερε μια αναφορά του ιστορικού Ευσέβιου για μια πανδημία που συνέβη τον 3ο αιώνα μετά Χριστόν και περιγράφει την αντίδραση τόσο των χριστιανών όσο και των ειδωλολατρών όπου οι χριστιανοί υπηρετούν και δεν απομακρύνονται από τους αρρώστους αλλά επιπλέον φροντίζουν και για την αξιοπρεπή ταφή τους με αυταπάρνηση αφού αρκετές φορές αυτοθυσιάζονται».

Στη συνέχεια τόνισε ότι πρέπει να κάνουμε έναν συγκερασμό «και τους ασθενείς να περιποιηθούμε και τον εαυτό μας να προφυλάξουμε. Χρειάζεται μια ισορροπία. Διότι φτάσαμε να σχολιάζουμε τα κρούσματα των Ιεραρχών ως ποινικά αδικήματα, αυτά δεν είναι ένδειξη σοβαρότητας αλλά αποτελέσματα μιας τρομοκρατίας που έχει επικρατήσει και κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται να δηλώνουν ότι είναι άρρωστοι ή να κρύβονται».

«Η ασθένεια είναι μια μεταπτωτική κατάσταση που αφορά όλους τους ανθρώπους. Βλέπουμε και τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας να υποφέρουν από ασθένειες. Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο να πολεμείται η Θεία Ευχαριστία, αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόλεμος»

Στους χριστιανούς μου λέω «μέχρι σήμερα κοινωνούμε χιλιάδες ανθρώπους χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικό υγείας από κανέναν και γνωρίζουμε εμείς οι παπάδες ότι πολλοί από αυτούς που κοινωνούμε είναι ασθενείς και πολλοί μπορεί να έχουν μεταδοτικά νοσήματα και όμως την ίδια λαβίδα καταλύουμε την Θεία Ευχαριστία. Θα έπρεπε να μην υπάρχει κανένας κληρικός όρθιος»

Έπειτα ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η «Εκκλησία έχει την υπηρεσία του Τύπου που δίνει την επίσημη θέση της Εκκλησία. Ενώ χαρακτηριστικά ανέφερε «Η σιωπή είναι απάντηση και μερικές φορές πολύ δυνατή και ισχυρή απάντηση όπως έκανε ο Χριστός ενώ άλλες φορές ο Χριστός απαντούσε και ζητούσε και το λόγο. Για παράδειγμα στην ανάκριση του Πόντιου Πιλάτου σιωπούσε αλλά όταν ο δούλος του Αρχιερέως τον χαστούκισε δεν έστρεψε το άλλο μάγουλο και ρωτάει τον δούλο τι έγκλημα έκανε, γιατί από τη μία διδάσκει την συγχώρεση και από την άλλη τη δικαιοσύνη» ανέφερε ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος ενώ τόνισε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι η Εκκλησία ο καρπαζοεισπράκτορας των εξυπνάκηδων».

«Εύχομαι έστω και υπό όρους να μπορεί ο κόσμος να εκκλησιαστεί τα Χριστούγεννα» σημείωσε ενώ είπε ακόμα: «Οι άνθρωποι υποφέρουν μακριά από την Εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν έχει να κάνει μόνο με τις οικονομικές αξίες αλλά και με την ψυχή του. Έχω μια ελπίδα επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει ότι κλείνουμε τώρα για να είμαστε τα Χριστούγεννα στις εκκλησίες μας». 

«Μακάρι να μας φωτίσει  Θεός να καταλάβουμε κάτι από την αγάπη του» σημείωσε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος ενώ πρόσθεσε «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς».

Στη συνέχεια σχολίασε μια δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε στα Μ.Μ.Ε. για τη Θεία Κοινωνία που ανέφερε ότι ένα μεγάλο ποσοστό θεωρεί πως κολλάει ο κορωνοϊός από την Θεία Ευχαριστία και ανέφερε ότι «θα μπορούσαμε σαν Εκκλησία να αντιτάξουμε παρόμοια έρευνα ότι η Θεία Κοινωνία είναι η ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων. Ενώ τόνισε ότι είναι θέμα πίστεως και η πίστη είναι πήδημα στο κενό.»

Πηγή

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: συσταύρωση με το Χριστό Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος

Ο θεοφόρος και νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας, ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο νέος ομολογητής ανήκει σε μια άλλη κατηγορία αγίων ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν με τον οσιακό τους βίο ή την ομολογία τους ή και τα δύο μαζί, ενώπιον των διωκτών τους, μια δεύτερη μορφή συνεχούς μαρτυρίου με τα ίδια σωτήρια αποτελέσματα, καθώς και αυτή η μορφή ήταν το ίδιο απόλυτη σε αγάπη και σε ευθύνη με εκείνη των μαρτύρων. Για αυτό αποκαλείται «όσιος» και «νέος ομολογητής» σε χρονική μόνο αντιδιαστολή με τους παλαιότερους.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μικράς Ρωσίας περίπου το 1690, από ενάρετους και πιστούς γονείς. Από μικρή ηλικία γαλουχήθηκε με το Ορθόδοξο πνεύμα και έμαθε τα ιερά γράμματα. Έλαβε μέρος στο μεγάλο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1710-1711), ο οποίος κατέστη άδοξος για τη Ρωσία και ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους και στη συνέχεια πουλήθηκε στον Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο. Σε αντίθεση με τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του, οι οποίοι ασπάστηκαν το Ισλάμ, εκείνος παρέμενε αφοσιωμένος στην πίστη του στον Ιησού Χριστό και ομολογούσε με θάρρος την πίστη του. Δήλωνε χαρακτηριστικά «Χριστιανός εγεννήθην και Χριστιανός θέλω αποθάνη…». Αυτή η παρρησία και η ομολογία του χάρισαν τον ευαγγελικό τίτλο του νέου ομολογητού.

Η ακλόνητη πίστη του και η στέρεη αγάπη του προς το Θεό εκφράστηκε με την ταπείνωση, την εργατικότητα και την υπομονή του. Ζούσε στο στάβλο με τα ζώα και με Ιώβεια υπομονή δοξολογούσε και προσευχόταν στο Θεό. Ακόμα και όταν του προσέφεραν ένα μικρό διαμέρισμα, εκείνος επέλεξε τη διαμονή του στο στάβλο, καταπονώντας το σώμα του. Αυτή η άσκηση όμως θα του εξασφάλιζε την ευωδιά του Αγίου Πνεύματος. Στο στάβλο αυτό επικοινωνούσε καθημερινά με τον Κύριο και στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου τελούσε αγρυπνίες. Ο βίος του Οσίου Ιωάννη συμβάδιζε με τη συσταύρωση, τη μίμηση της μέχρι θανάτου υπακοής του Χριστού. Υπηρετούσε τον κόσμο, όπως ο σαρκωμένος Υιός του Θεού υπηρετούσε τον άνθρωπο. Αντιμετώπιζε τα πάντα με αυτή την εκκλησιαστική προοπτική και αναδείχθηκε ως αποδέκτης της Θεοφανίας, ως καρπωτής του Αγίου Πνεύματος.

Η παρουσία του Ιωάννη στον τόπο του αποτέλεσε αληθινή ευλογία και προσέδωσε πολλά αγαθά. Η προσευχή του ήταν τόσο δυνατή που έκανε θαύματα. Ακολουθούσε το «Πάντα, όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄, 22), όπως είχε υποσχεθεί ο Χριστός στους μαθητές του. Η θαυματοποιός προσευχή του αποδεικνύεται από το εξής γεγονός: Κάποτε ο αφέντης του αποφάσισε να μεταβεί για προσκύνημα στη Μέκκα. Η σύζυγός του, μετά την παρέλευση αρκετών ημερών, παρέθεσε τράπεζα σε συγγενείς και αξιωματούχους φίλους του, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει ο άνδρας της υγιής στον τόπο του από την αποδημία. Ο Ιωάννης, ως συνήθως, υπηρετούσε στο τραπέζι. Μεταξύ των εδεσμάτων που παρατέθηκαν σε αυτό ήταν και το πιλάφι, που τόσο πολύ άρεσε στον Aγά.

Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε το σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα λάμβανε Γιουβάν ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από αυτό το φαγητό!». Ο Ιωάννης με προθυμία και απλότητα ζήτησε αμέσως ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων αυτών, οι παρευρισκόμενοι γέλασαν νομίζοντας ότι ο Ιωάννης ήθελε να φάει το φαγητό ή να το δώσει σε κάποια φτωχή οικογένεια. Εκείνος το πήρε, πήγε στο στάβλο και γονυπετής έκανε προσευχή κι ανέθεσε στο Θεό την ικανοποίηση του αιτήματός του. Και όντως το πιάτο χάθηκε από τα μάτια του, ο δε Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Δέχθηκε, όμως, και πάλι τα σκωπτικά σχόλια και τα γέλια των συνδαιτυμόνων. Η έκπληξη τους βέβαια ήταν μεγάλη, όταν, μετά από λίγες ημέρες, επέστρεψε ο Αγάς από το ταξίδι του και έφερε στις αποσκευές του το πιάτο με το χαρακτηριστικό οικόσημό του. Διηγήθηκε μάλιστα πώς βρήκε το φαγητό, και μάλιστα ζεστό, στο δωμάτιό του στη Μέκκα, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο της μεταφοράς. Ακούγοντας τη διήγηση οι οικείοι του έμειναν άφωνοι, ενώ η σύζυγός του εξιστορούσε όσα διαδραματίστηκαν. Μετά από αυτό, διαδόθηκε η δικαιοσύνη και η αγάπη του Οσίου Ιωάννη προς το Θεό και κέρδισε το σεβασμό όλων.

Μετά από λίγα χρόνια, την 27 Μαΐου 1730, ο όσιος Ιωάννης αρρώστησε και προαισθανόμενος το τέλος του βίου του, ζήτησε να κοινωνήσει για τελευταία φορά τον ουράνιο άρτο. Για το σκοπό αυτό ζήτησε από τον ιερέα να μεταβεί στο στάβλο του. Όμως ο φόβος του ιερέως για το φανατισμό των Τούρκων, τον έκανε να φοβηθεί να μεταφέρει άγια στο στάβλο και κατά θεία φώτιση έβαλε μέσα σε ένα μήλο τη θεία Κοινωνία και έτσι κατάφερε να κοινωνήσει τον Όσιο Ιωάννη. Μετά από λίγο παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ο βίος του ήταν άξιος της ομολογίας και κέρδισε την τιμή του Θεού και των ανθρώπων, ακόμα και του αλλόπιστου αφέντη του. Υπήρξε μάρτυρας Εκείνου και για αυτό έλαβε το «στέφανο της ζωής». Μετά την παρέλευση τριετίας από την εκδημία του προς τον Κύριο και την ταφή του, αποκαλύφθηκε με τρόπο ουράνιο το άφθαρτο και ευωδιάζον σώμα του. Από το 1733 αυτό το ιερό λείψανο εισήλθε στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας ως προάγγελος της Ανάστασης

Ο Θεός δόξασε και τίμησε τον Όσιο Ιωάννη με εξαιρετικό τρόπο, διατηρώντας άσηπτο και αλώβητο το σκήνωμά του από αρκετούς εξωγενείς παράγοντες: τη φυσική κατάληξη του τάφου, το φανατισμό των Τούρκων, οι οποίοι αποπειράθηκαν να το κάψουν το 1832, καθώς και την περιπετειώδη μεταφορά του από την Καππαδοκία στο Νέο Προκόπιο της Ευβοίας, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το ακέραιο και πλήρες ευωδία ιερό λείψανο μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά σε λατομημένη σε βράχο Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου και τέλος στον προς τιμήν του ανεγερθέντα ομώνυμο Ιερό Ναό. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα και χιλιάδες προσκυνητές και νοσούντες κατέφθαναν για να πάρουν την ευλογία του. Ο Όσιος Ιωάννης είναι γνωστός σε όλη την Καππαδοκία, το Ικόνιο, την Άγκυρα, όχι μόνο μεταξύ των Χριστιανών, αλλά και μεταξύ των Οθωμανών, ως «κουλέ Γιουβάν», δηλαδή ο αιχμάλωτος Ιωάννης. Οι Χριστιανοί, αλλά και οι Τούρκοι, έπαιρναν ως ευλογία λάδι από το καντήλι του αγίου, αγιασμό, βαμβάκι από το ιερό του λείψανο, φορούσαν ακόμα το σκούφο του και τη ζώνη του και έβλεπαν θαύματα με την πίστη τους. Από το ιερό λείψανο του Οσίου απουσιάζει το δεξί του χέρι, το οποίο βρίσκεται στη Ρωσική Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος.

Τον Οκτώβριο του 1924, με αφορμή την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών της Ελλάδας και της Κεμαλικής Τουρκίας, το τίμιο λείψανο βρέθηκε στο πλοίο που μετέφερε πρόσφυγες στην Εύβοια. Στο λιμάνι της Χαλκίδας έγινε η μετακομιδή του σκηνώματος παρουσία του τότε Μητροπολίτου Χαλκίδος Γρηγορίου και των Αρχών της πόλης. Οι κάτοικοι του Νέου Προκοπίου πήραν το ιερό λείψανο στο χωριό τους και το τοποθέτησαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου παρέμεινε ως την 27 Μαΐου 1951. Τότε μεταφέρθηκε στο νεοανεγερθέντα προς τιμήν του ομώνυμο Ιερό Ναό, σε ασημένια λάρνακα, με ανάγλυφες παραστάσεις από τη ζωή και τα θαύματα του Οσίου Ιωάννη. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.

Στον Ιερό Ναό του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου φυλάσσονται αρκετές εικόνες, μερικές εκ των οποίων μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Μια από αυτές είναι η αρχαιότερη εικόνα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, που προσδιορίζεται χρονικά γύρω στο 1790 και αποτελεί αγιογραφία μεταβυζαντινής τέχνης. Σε αυτήν εικονίζεται ο Άγιος σε νεαρή ηλικία.

Πηγή: «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Αρχιμ. Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου, Ιεροκήρυκος (νυν Μητροπ. Χαλκίδος), Έκδ. Ι. Προσκυνήματος Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: συσταύρωση με το Χριστό

Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος

Ο θεοφόρος και νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας, ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο νέος ομολογητής ανήκει σε μια άλλη κατηγορία αγίων ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν με τον οσιακό τους βίο ή την ομολογία τους ή και τα δύο μαζί, ενώπιον των διωκτών τους, μια δεύτερη μορφή συνεχούς μαρτυρίου με τα ίδια σωτήρια αποτελέσματα, καθώς και αυτή η μορφή ήταν το ίδιο απόλυτη σε αγάπη και σε ευθύνη με εκείνη των μαρτύρων. Για αυτό αποκαλείται «όσιος» και «νέος ομολογητής» σε χρονική μόνο αντιδιαστολή με τους παλαιότερους.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μικράς Ρωσίας περίπου το 1690, από ενάρετους και πιστούς γονείς. Από μικρή ηλικία γαλουχήθηκε με το Ορθόδοξο πνεύμα και έμαθε τα ιερά γράμματα. Έλαβε μέρος στο μεγάλο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1710-1711), ο οποίος κατέστη άδοξος για τη Ρωσία και ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους και στη συνέχεια πουλήθηκε στον Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο. Σε αντίθεση με τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του, οι οποίοι ασπάστηκαν το Ισλάμ, εκείνος παρέμενε αφοσιωμένος στην πίστη του στον Ιησού Χριστό και ομολογούσε με θάρρος την πίστη του. Δήλωνε χαρακτηριστικά «Χριστιανός εγεννήθην και Χριστιανός θέλω αποθάνη…». Αυτή η παρρησία και η ομολογία του χάρισαν τον ευαγγελικό τίτλο του νέου ομολογητού.

Η ακλόνητη πίστη του και η στέρεη αγάπη του προς το Θεό εκφράστηκε με την ταπείνωση, την εργατικότητα και την υπομονή του. Ζούσε στο στάβλο με τα ζώα και με Ιώβεια υπομονή δοξολογούσε και προσευχόταν στο Θεό. Ακόμα και όταν του προσέφεραν ένα μικρό διαμέρισμα, εκείνος επέλεξε τη διαμονή του στο στάβλο, καταπονώντας το σώμα του. Αυτή η άσκηση όμως θα του εξασφάλιζε την ευωδιά του Αγίου Πνεύματος. Στο στάβλο αυτό επικοινωνούσε καθημερινά με τον Κύριο και στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου τελούσε αγρυπνίες. Ο βίος του Οσίου Ιωάννη συμβάδιζε με τη συσταύρωση, τη μίμηση της μέχρι θανάτου υπακοής του Χριστού. Υπηρετούσε τον κόσμο, όπως ο σαρκωμένος Υιός του Θεού υπηρετούσε τον άνθρωπο. Αντιμετώπιζε τα πάντα με αυτή την εκκλησιαστική προοπτική και αναδείχθηκε ως αποδέκτης της Θεοφανίας, ως καρπωτής του Αγίου Πνεύματος.

Η παρουσία του Ιωάννη στον τόπο του αποτέλεσε αληθινή ευλογία και προσέδωσε πολλά αγαθά. Η προσευχή του ήταν τόσο δυνατή που έκανε θαύματα. Ακολουθούσε το «Πάντα, όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄, 22), όπως είχε υποσχεθεί ο Χριστός στους μαθητές του. Η θαυματοποιός προσευχή του αποδεικνύεται από το εξής γεγονός: Κάποτε ο αφέντης του αποφάσισε να μεταβεί για προσκύνημα στη Μέκκα. Η σύζυγός του, μετά την παρέλευση αρκετών ημερών, παρέθεσε τράπεζα σε συγγενείς και αξιωματούχους φίλους του, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει ο άνδρας της υγιής στον τόπο του από την αποδημία. Ο Ιωάννης, ως συνήθως, υπηρετούσε στο τραπέζι. Μεταξύ των εδεσμάτων που παρατέθηκαν σε αυτό ήταν και το πιλάφι, που τόσο πολύ άρεσε στον Aγά.

Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε το σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα λάμβανε Γιουβάν ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από αυτό το φαγητό!». Ο Ιωάννης με προθυμία και απλότητα ζήτησε αμέσως ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων αυτών, οι παρευρισκόμενοι γέλασαν νομίζοντας ότι ο Ιωάννης ήθελε να φάει το φαγητό ή να το δώσει σε κάποια φτωχή οικογένεια. Εκείνος το πήρε, πήγε στο στάβλο και γονυπετής έκανε προσευχή κι ανέθεσε στο Θεό την ικανοποίηση του αιτήματός του. Και όντως το πιάτο χάθηκε από τα μάτια του, ο δε Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Δέχθηκε, όμως, και πάλι τα σκωπτικά σχόλια και τα γέλια των συνδαιτυμόνων. Η έκπληξη τους βέβαια ήταν μεγάλη, όταν, μετά από λίγες ημέρες, επέστρεψε ο Αγάς από το ταξίδι του και έφερε στις αποσκευές του το πιάτο με το χαρακτηριστικό οικόσημό του. Διηγήθηκε μάλιστα πώς βρήκε το φαγητό, και μάλιστα ζεστό, στο δωμάτιό του στη Μέκκα, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο της μεταφοράς. Ακούγοντας τη διήγηση οι οικείοι του έμειναν άφωνοι, ενώ η σύζυγός του εξιστορούσε όσα διαδραματίστηκαν. Μετά από αυτό, διαδόθηκε η δικαιοσύνη και η αγάπη του Οσίου Ιωάννη προς το Θεό και κέρδισε το σεβασμό όλων.

Μετά από λίγα χρόνια, την 27 Μαΐου 1730, ο όσιος Ιωάννης αρρώστησε και προαισθανόμενος το τέλος του βίου του, ζήτησε να κοινωνήσει για τελευταία φορά τον ουράνιο άρτο. Για το σκοπό αυτό ζήτησε από τον ιερέα να μεταβεί στο στάβλο του. Όμως ο φόβος του ιερέως για το φανατισμό των Τούρκων, τον έκανε να φοβηθεί να μεταφέρει άγια στο στάβλο και κατά θεία φώτιση έβαλε μέσα σε ένα μήλο τη θεία Κοινωνία και έτσι κατάφερε να κοινωνήσει τον Όσιο Ιωάννη. Μετά από λίγο παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ο βίος του ήταν άξιος της ομολογίας και κέρδισε την τιμή του Θεού και των ανθρώπων, ακόμα και του αλλόπιστου αφέντη του. Υπήρξε μάρτυρας Εκείνου και για αυτό έλαβε το «στέφανο της ζωής». Μετά την παρέλευση τριετίας από την εκδημία του προς τον Κύριο και την ταφή του, αποκαλύφθηκε με τρόπο ουράνιο το άφθαρτο και ευωδιάζον σώμα του. Από το 1733 αυτό το ιερό λείψανο εισήλθε στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας ως προάγγελος της Ανάστασης

Ο Θεός δόξασε και τίμησε τον Όσιο Ιωάννη με εξαιρετικό τρόπο, διατηρώντας άσηπτο και αλώβητο το σκήνωμά του από αρκετούς εξωγενείς παράγοντες: τη φυσική κατάληξη του τάφου, το φανατισμό των Τούρκων, οι οποίοι αποπειράθηκαν να το κάψουν το 1832, καθώς και την περιπετειώδη μεταφορά του από την Καππαδοκία στο Νέο Προκόπιο της Ευβοίας, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το ακέραιο και πλήρες ευωδία ιερό λείψανο μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά σε λατομημένη σε βράχο Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου και τέλος στον προς τιμήν του ανεγερθέντα ομώνυμο Ιερό Ναό. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα και χιλιάδες προσκυνητές και νοσούντες κατέφθαναν για να πάρουν την ευλογία του. Ο Όσιος Ιωάννης είναι γνωστός σε όλη την Καππαδοκία, το Ικόνιο, την Άγκυρα, όχι μόνο μεταξύ των Χριστιανών, αλλά και μεταξύ των Οθωμανών, ως «κουλέ Γιουβάν», δηλαδή ο αιχμάλωτος Ιωάννης. Οι Χριστιανοί, αλλά και οι Τούρκοι, έπαιρναν ως ευλογία λάδι από το καντήλι του αγίου, αγιασμό, βαμβάκι από το ιερό του λείψανο, φορούσαν ακόμα το σκούφο του και τη ζώνη του και έβλεπαν θαύματα με την πίστη τους. Από το ιερό λείψανο του Οσίου απουσιάζει το δεξί του χέρι, το οποίο βρίσκεται στη Ρωσική Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος.

Τον Οκτώβριο του 1924, με αφορμή την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών της Ελλάδας και της Κεμαλικής Τουρκίας, το τίμιο λείψανο βρέθηκε στο πλοίο που μετέφερε πρόσφυγες στην Εύβοια. Στο λιμάνι της Χαλκίδας έγινε η μετακομιδή του σκηνώματος παρουσία του τότε Μητροπολίτου Χαλκίδος Γρηγορίου και των Αρχών της πόλης. Οι κάτοικοι του Νέου Προκοπίου πήραν το ιερό λείψανο στο χωριό τους και το τοποθέτησαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου παρέμεινε ως την 27 Μαΐου 1951. Τότε μεταφέρθηκε στο νεοανεγερθέντα προς τιμήν του ομώνυμο Ιερό Ναό, σε ασημένια λάρνακα, με ανάγλυφες παραστάσεις από τη ζωή και τα θαύματα του Οσίου Ιωάννη. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.

Στον Ιερό Ναό του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου φυλάσσονται αρκετές εικόνες, μερικές εκ των οποίων μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Μια από αυτές είναι η αρχαιότερη εικόνα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, που προσδιορίζεται χρονικά γύρω στο 1790 και αποτελεί αγιογραφία μεταβυζαντινής τέχνης. Σε αυτήν εικονίζεται ο Άγιος σε νεαρή ηλικία.

Πηγή: «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Αρχιμ. Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου, Ιεροκήρυκος (νυν Μητροπ. Χαλκίδος), Έκδ. Ι. Προσκυνήματος «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Χαλκίδα 2000

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος

Ο θεοφόρος και νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας, ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο νέος ομολογητής ανήκει σε μια άλλη κατηγορία αγίων ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν με τον οσιακό τους βίο ή την ομολογία τους ή και τα δύο μαζί, ενώπιον των διωκτών τους, μια δεύτερη μορφή συνεχούς μαρτυρίου με τα ίδια σωτήρια αποτελέσματα, καθώς και αυτή η μορφή ήταν το ίδιο απόλυτη σε αγάπη και σε ευθύνη με εκείνη των μαρτύρων. Για αυτό αποκαλείται «όσιος» και «νέος ομολογητής» σε χρονική μόνο αντιδιαστολή με τους παλαιότερους.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Μικράς Ρωσίας περίπου το 1690, από ενάρετους και πιστούς γονείς. Από μικρή ηλικία γαλουχήθηκε με το Ορθόδοξο πνεύμα και έμαθε τα ιερά γράμματα. Έλαβε μέρος στο μεγάλο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1710-1711), ο οποίος κατέστη άδοξος για τη Ρωσία και ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους και στη συνέχεια πουλήθηκε στον Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο. Σε αντίθεση με τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του, οι οποίοι ασπάστηκαν το Ισλάμ, εκείνος παρέμενε αφοσιωμένος στην πίστη του στον Ιησού Χριστό και ομολογούσε με θάρρος την πίστη του. Δήλωνε χαρακτηριστικά «Χριστιανός εγεννήθην και Χριστιανός θέλω αποθάνη…». Αυτή η παρρησία και η ομολογία του χάρισαν τον ευαγγελικό τίτλο του νέου ομολογητού.

Η ακλόνητη πίστη του και η στέρεη αγάπη του προς το Θεό εκφράστηκε με την ταπείνωση, την εργατικότητα και την υπομονή του. Ζούσε στο στάβλο με τα ζώα και με Ιώβεια υπομονή δοξολογούσε και προσευχόταν στο Θεό. Ακόμα και όταν του προσέφεραν ένα μικρό διαμέρισμα, εκείνος επέλεξε τη διαμονή του στο στάβλο, καταπονώντας το σώμα του. Αυτή η άσκηση όμως θα του εξασφάλιζε την ευωδιά του Αγίου Πνεύματος. Στο στάβλο αυτό επικοινωνούσε καθημερινά με τον Κύριο και στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου τελούσε αγρυπνίες. Ο βίος του Οσίου Ιωάννη συμβάδιζε με τη συσταύρωση, τη μίμηση της μέχρι θανάτου υπακοής του Χριστού. Υπηρετούσε τον κόσμο, όπως ο σαρκωμένος Υιός του Θεού υπηρετούσε τον άνθρωπο. Αντιμετώπιζε τα πάντα με αυτή την εκκλησιαστική προοπτική και αναδείχθηκε ως αποδέκτης της Θεοφανίας, ως καρπωτής του Αγίου Πνεύματος.

Η παρουσία του Ιωάννη στον τόπο του αποτέλεσε αληθινή ευλογία και προσέδωσε πολλά αγαθά. Η προσευχή του ήταν τόσο δυνατή που έκανε θαύματα. Ακολουθούσε το «Πάντα, όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄, 22), όπως είχε υποσχεθεί ο Χριστός στους μαθητές του. Η θαυματοποιός προσευχή του αποδεικνύεται από το εξής γεγονός: Κάποτε ο αφέντης του αποφάσισε να μεταβεί για προσκύνημα στη Μέκκα. Η σύζυγός του, μετά την παρέλευση αρκετών ημερών, παρέθεσε τράπεζα σε συγγενείς και αξιωματούχους φίλους του, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει ο άνδρας της υγιής στον τόπο του από την αποδημία. Ο Ιωάννης, ως συνήθως, υπηρετούσε στο τραπέζι. Μεταξύ των εδεσμάτων που παρατέθηκαν σε αυτό ήταν και το πιλάφι, που τόσο πολύ άρεσε στον Aγά. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε το σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα λάμβανε Γιουβάν ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από αυτό το φαγητό!». Ο Ιωάννης με προθυμία και απλότητα ζήτησε αμέσως ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων αυτών, οι παρευρισκόμενοι γέλασαν νομίζοντας ότι ο Ιωάννης ήθελε να φάει το φαγητό ή να το δώσει σε κάποια φτωχή οικογένεια. Εκείνος το πήρε, πήγε στο στάβλο και γονυπετής έκανε προσευχή κι ανέθεσε στο Θεό την ικανοποίηση του αιτήματός του. Και όντως το πιάτο χάθηκε από τα μάτια του, ο δε Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Δέχθηκε, όμως, και πάλι τα σκωπτικά σχόλια και τα γέλια των συνδαιτυμόνων. Η έκπληξη τους βέβαια ήταν μεγάλη, όταν, μετά από λίγες ημέρες, επέστρεψε ο Αγάς από το ταξίδι του και έφερε στις αποσκευές του το πιάτο με το χαρακτηριστικό οικόσημό του. Διηγήθηκε μάλιστα πώς βρήκε το φαγητό, και μάλιστα ζεστό, στο δωμάτιό του στη Μέκκα, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο της μεταφοράς. Ακούγοντας τη διήγηση οι οικείοι του έμειναν άφωνοι, ενώ η σύζυγός του εξιστορούσε όσα διαδραματίστηκαν. Μετά από αυτό, διαδόθηκε η δικαιοσύνη και η αγάπη του Οσίου Ιωάννη προς το Θεό και κέρδισε το σεβασμό όλων.

Μετά από λίγα χρόνια, την 27 Μαΐου 1730, ο όσιος Ιωάννης αρρώστησε και προαισθανόμενος το τέλος του βίου του, ζήτησε να κοινωνήσει για τελευταία φορά τον ουράνιο άρτο. Για το σκοπό αυτό ζήτησε από τον ιερέα να μεταβεί στο στάβλο του. Όμως ο φόβος του ιερέως για το φανατισμό των Τούρκων, τον έκανε να φοβηθεί να μεταφέρει άγια στο στάβλο και κατά θεία φώτιση έβαλε μέσα σε ένα μήλο τη θεία Κοινωνία και έτσι κατάφερε να κοινωνήσει τον Όσιο Ιωάννη. Μετά από λίγο παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ο βίος του ήταν άξιος της ομολογίας και κέρδισε την τιμή του Θεού και των ανθρώπων, ακόμα και του αλλόπιστου αφέντη του. Υπήρξε μάρτυρας Εκείνου και για αυτό έλαβε το «στέφανο της ζωής». Μετά την παρέλευση τριετίας από την εκδημία του προς τον Κύριο και την ταφή του, αποκαλύφθηκε με τρόπο ουράνιο το άφθαρτο και ευωδιάζον σώμα του. Από το 1733 αυτό το ιερό λείψανο εισήλθε στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας ως προάγγελος της Ανάστασης

Ο Θεός δόξασε και τίμησε τον Όσιο Ιωάννη με εξαιρετικό τρόπο, διατηρώντας άσηπτο και αλώβητο το σκήνωμά του από αρκετούς εξωγενείς παράγοντες: τη φυσική κατάληξη του τάφου, το φανατισμό των Τούρκων, οι οποίοι αποπειράθηκαν να το κάψουν το 1832, καθώς και την περιπετειώδη μεταφορά του από την Καππαδοκία στο Νέο Προκόπιο της Ευβοίας, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το ακέραιο και πλήρες ευωδία ιερό λείψανο μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά σε λατομημένη σε βράχο Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου και τέλος στον προς τιμήν του ανεγερθέντα ομώνυμο Ιερό Ναό. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα και χιλιάδες προσκυνητές και νοσούντες κατέφθαναν για να πάρουν την ευλογία του. Ο Όσιος Ιωάννης είναι γνωστός σε όλη την Καππαδοκία, το Ικόνιο, την Άγκυρα, όχι μόνο μεταξύ των Χριστιανών, αλλά και μεταξύ των Οθωμανών, ως «κουλέ Γιουβάν», δηλαδή ο αιχμάλωτος Ιωάννης. Οι Χριστιανοί, αλλά και οι Τούρκοι, έπαιρναν ως ευλογία λάδι από το καντήλι του αγίου, αγιασμό, βαμβάκι από το ιερό του λείψανο, φορούσαν ακόμα το σκούφο του και τη ζώνη του και έβλεπαν θαύματα με την πίστη τους. Από το ιερό λείψανο του Οσίου απουσιάζει το δεξί του χέρι, το οποίο βρίσκεται στη Ρωσική Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος.

Τον Οκτώβριο του 1824, με αφορμή την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών της Ελλάδας και της Κεμαλικής Τουρκίας, το τίμιο λείψανο βρέθηκε στο πλοίο που μετέφερε πρόσφυγες στην Εύβοια. Στο λιμάνι της Χαλκίδας έγινε η μετακομιδή του σκηνώματος παρουσία του τότε Μητροπολίτου Χαλκίδος Γρηγορίου και των Αρχών της πόλης. Οι κάτοικοι του Νέου Προκοπίου πήραν το ιερό λείψανο στο χωριό τους και το τοποθέτησαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου παρέμεινε ως την 27 Μαΐου 1951. Τότε μεταφέρθηκε στο νεοανεγερθέντα προς τιμήν του ομώνυμο Ιερό Ναό, σε ασημένια λάρνακα, με ανάγλυφες παραστάσεις από τη ζωή και τα θαύματα του Οσίου Ιωάννη. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.

Στον Ιερό Ναό του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου φυλάσσονται αρκετές εικόνες, μερικές εκ των οποίων μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Μια από αυτές είναι η αρχαιότερη εικόνα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, που προσδιορίζεται χρονικά γύρω στο 1790 και αποτελεί αγιογραφία μεταβυζαντινής τέχνης. Σε αυτήν εικονίζεται ο Άγιος σε νεαρή ηλικία.

Πηγή: «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Αρχιμ. Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου, Ιεροκήρυκος (νυν Μητροπ. Χαλκίδος), Έκδ. Ι. Προσκυνήματος «Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος», Χαλκίδα 2000

πηγή

Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος: Η αθεοφοβία και η ασέβεια παιδαγωγείται από το Θεό

Εγκύκλιο για το Μυστήριο του Βαπτίσματος εξέδωσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, με την οποία απαγορεύει τον στολισμό όλων των Ιερών Ναών της Ιερής Μητρόπολης Χαλκίδος κατά την διάρκεια της τέλεσης του Ιερού Μυστηρίου.

Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος αναφέρει χαρακτηριστικά ”πολλές φορές συμβουλεύσαμε, παραπονεθήκαμε, διδάξαμε σε κηρύγματα, ευκαίρως ακαίρως, τώρα ήλθε η ώρα της απαγορεύσεως”.

Ακολουθεί το κείμενο του Σεβασμιωτάτου:

Παρατηρώ ότι, κατά τα τελευταία κυρίως χρόνια, μία επικίνδυνη τάση εκκοσμικεύσεως έχει εισέλθει και στον ιερό χώρο της θείας λατρείας, με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία των τελουμένων αγίων μυστηρίων, τα οποία και γελοιοποιούνται ενίοτε, με τις επιλογές μας και τη στάση μας.

Με την αγάπη, λοιπόν, που σας έχω, αλλά και το αίσθημα μεγάλης ευθύνης το οποίο με διακατέχει, ως Επίσκοπο, σας παρακαλώ να προσέξετε πολύ αυτά που σήμερα σας γράφω και έχουν σχέση με το άγιο Βάπτισμα, το οποίο αποτελεί την θύρα της Βασιλείας των Ουρανών.

Πρέπει, κατ’ αρχήν, όλοι να κατανοήσουμε ότι το Βάπτισμα δεν είναι παιγνίδι. Βαπτίζουμε τα παιδάκια μας στην βρεφική τους και τη νηπιακή ηλικία, εντάσσοντάς τα στο σώμα και τη Χάρη του Χριστού, την Αγία μας Εκκλησία, αλλ’ αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει και να μετατρέψουμε την Εκκλησία μας (τον Ι. Ναό μας) σε παιδική χαρά.

Προς αυτήν την κατεύθυνση μας προϊδεάζουν, είναι αλήθεια, πολλά από τα προσκλητήρια, τα οποία, στην προσπάθειά τους να πρωτοτυπήσουν, δίνουν την εντύπωση ότι μας προσκαλούν σε «πάρτυ» και όχι σε μυστήριο.

Ακολουθεί ο δήθεν στολισμός στον Ιερό Ναό, που αρχίζει από τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας και επεκτείνεται τις περισσότερες φορές και εντός Αυτής και περιλαμβάνει μπαλόνια, κορδέλες, μίκυ μάους, λουλούδια, κ.λπ.

Δυστυχώς, ούτε η κολυμβήθρα εξαιρείται από τέτοιους στολισμούς, ενώ και στις λαμπάδες, που συμβολίζουν το φως του Χριστού, ακόμη-ακόμη και στο μπουκάλι με το λάδι τοποθετούνται φιγούρες κινουμένων σχεδίων, αρκουδάκια, κουκλάκια και ο,τι άλλο επινοεί το εμπορικό δαιμόνιο, άσχετο πάντως με το μυστήριο. Αυτά όμως δεν είναι δυνατόν να συνεχισθούν.

Πολλές φορές συμβουλεύσαμε, παραπονεθήκαμε, διδάξαμε σε κηρύγματα, ευκαίρως ακαίρως, τώρα ήλθε η ώρα της απαγορεύσεως.

Τίποτε από όσα αναφέρθηκαν η άλλα αυτού του κοσμικού πνεύματος δεν επιτρέπεται στο εξής να τοποθετούνται στα σκαλοπάτια του Ιερού Ναού η, πολύ περισσότερο, εντός Αυτού.

Εάν οπωσδήποτε επιθυμεί κάποιος να κάμει τέτοιους στολισμούς, τότε ας στολίσει την αίθουσα της δεξιώσεως η την οικία του.

Δυστυχώς, όλα αυτά που κοστίζουν πολλά χρήματα, όπως και τα άλλα έξοδα των φωτογραφιών, βίντεο, κέντρων διασκεδάσεως κ.λπ. συνυπολογίζονται απερίσκεπτα και πάντως άδικα από τους ενδιαφερομένους στα έξοδα των μυστηρίων, με αποτέλεσμα να διακηρύττεται πλέον ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας κοστίζουν και γι’ αυτό προπαγανδίζονται ως απλά και φθηνά, συνεπώς και προτιμητέα, τα πολιτικά.

Αγαπητά μου παιδιά,

Σας παρακαλώ, να κατανοήσετε όσα με πολλή αγάπη σας έγραψα και να μη με παρεξηγήσετε. Σκεφθήτε, παρακαλώ, ότι θα μπορούσα να σιωπήσω και να είμαι καλός με όλους, υπάκουος σε όλων τις επιθυμίες.

Πιστεύω, όμως, ότι δεν επιθυμείτε τέτοια ψεύτικη μεταχείριση, που θα έχει για μένα αυστηρότατη τιμωρία από το Θεό και για σας και τα σπλάγχνα σας οδυνηρές συνέπειες.

Η αθεοφοβία και η ασέβεια παιδαγωγείται από το Θεό, για να συνέρχονται από την αναισθησία τους όσοι αναιδώς παρανομούν.

Με την ευκαιρία μάλιστα αυτής της επικοινωνίας, σας συνιστώ, να προσφέρετε στους συμμετέχοντες στη Βάπτιση, ως μαρτυρικά, «φλουράκια», που εικονίζουν το Χριστό και την Παναγία, τον τίμιο Σταυρό η μικρά εικονίδια του αγίου, του οποίου ο νεοφώτιστος έλαβε το όνομα. Και για την ενδυμασία θέλω να σας συμβουλεύσω.

Η παράδοση της Εκκλησίας μας, θέλει λευκά τα ενδύματα του Βαπτισθέντος, προκειμένου, και δι’ αυτού του τρόπου, να δηλώνεται η λευκότης και η λαμπρότης του άσπιλου και αμόλυντου ψυχικού χιτώνα, τον οποίο έλαβε ο νεοφώτιστος, ενδυσάμενος τον Χριστό.

Δεν είναι, λοιπόν, αμαρτία και εντροπή να υπακούουμε, καλοπροαίρετα δεν λέγω, όχι σωστά όμως, σε ό,τι μας επιβάλλει η μόδα και όχι στην Εκκλησία, της οποίας γίνεται μέλος το παιδί μας με το Βάπτισμα;

Και οι μεγάλοι, ακόμη, πρέπει να προσέξουμε την συμπεριφορά μας και την ενδυμασία μας. Πολλοί εισέρχονται στον Ιερό Ναό με ενδυμασία αταίριαστη, δηλαδή άσεμνη, ενώ και η στάση τους στην Εκκλησία και η εν γένει συμπεριφορά τους δεν είναι η αρμόζουσα.

Σχηματίζουν παρέες, συζητούν, αντί να προσεύχονται, αστειεύονται, γελούν, μασούν τσίχλες, κάποιοι μάλιστα και δεν διστάζουν να καπνίζουν ακριβώς στην είσοδο της Εκκλησίας.

Είναι φοβερό να πέσουμε όλοι μας, Κληρικοί και Λαϊκοί, στα χέρια του ζώντος Θεού, ο Οποίος θέλει το Ναό Του οίκο προσευχής και διώχνει κακήν κακώς τους ασεβείς και αδιάντροπους.

Τελειώνοντας, αφού σας ευχαριστήσω εκ των προτέρων για την πιστή τήρηση των παραπάνω, θυμίζω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και αποκατάστασιν της αληθείας, ότι για την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων, μπορείτε, εάν θέλετε και ό,τι έχετε ευχαρίστηση να προσφέρετε, υπέρ του Ιερού Ναού και του προσωπικού του, επί αποδείξει. Θεωρώ δε περιττό, ως αυτονόητο, να βεβαιώσω ότι είναι απολύτως κατανοητή και η αδυναμία οιασδήποτε προσφοράς. Ευτυχώς, έχουμε Ιερείς που αγαπούν δίχως να απαιτούν.

Εύχομαι να έχετε πλούσια την ευλογία του Θεού στη ζωή σας και να χαίρεστε τα παιδιά σας, καμαρώνοντάς τα να προκόπτουν «σοφία και ηλικία και χάριτι, παρά Θεώ και ανθρώποις» (Λουκ. 2, 52).

Επί τούτοις διατελώ, Μετά πατρικών παρακλήσεων, ευχών και αγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ο Χαλκίδος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

πηγη

Παρέμβαση Μητροπολίτη Χαλκίδος για τους υποσιτιζόμενους μαθητές

Επιστολή προς τις Διευθύνσεις όλων των Σχολείων (Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων) της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων, την οποία κοινοποίησε και προς τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Περιφερειακών Ενοτήτων Ευβοίας και Μαγνησίας, απέστειλε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, θέτοντας εαυτόν και την Ιερά Μητρόπολη ευρύτερα στην διάθεση των εκπαιδευτικών Λειτουργών για την αντιμετώπιση μαθητών υποσιτιζομένων.

            Η επιστολή του Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου είναι η κάτωθι:

«Αξιότιμοι λειτουργοί της Παιδείας,

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Στην αρχή του νέου Σχολικού έτους, επικοινωνώ μαζί Σας, προκειμένου να Σας εκφράσω την πατρική αγάπη μου, την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μου, για το ωραίο και θεάρεστο έργο της ανατροφής και εκπαιδεύσεως των παιδιών μας και φυσικά τις θερμότατες ευχές μου· να έχετε φώτιση και δύναμη Θεού και ψυχοσωματική υγεία.

Στη συνέχεια, Σας παρακαλώ να μας γνωρίσετε, επικοινωνώντας με την Ιερά Μητρόπολη (τηλ. 22210.60404-7, εσωτ. 9) ή την Κοινωνική μας Λειτουργό (κ. Ευαγγελία Στέφου, τηλ. 22210.23253), εάν υπάρχουν στο Σχολείο της ευθύνης Σας παιδιά που, λόγω της δεινής οικονομικής κρίσεως, υποσιτίζονται, προκειμένου να τα βοηθήσουμε.

Είναι ευνόητο ότι τις περιπτώσεις που θα μας γνωστοποιήσετε θα αντιμετωπίσουμε με διάκριση και υπερασπιστική της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας εχεμύθεια.

Αναμένοντας ενεργείας Σας, διατελώ

Μετά πατρικών ευχών και αγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος».

Ο Χαλκίδος Χρυσόστομος για το σοβαρό φαινόμενο των αυτοκτονιών

    

(Εγκύκλιος του Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, η οποία αναγνώσθηκε την Κυριακή 10 Ιουνίου 2012 ):

Χριστιανοί μου ευλογημένοι,

Θλίψη και ανησυχία μεγάλη προκαλούν σε όλους μας οι αυτοκτονίες, που διαρκώς αυξάνονται και φαίνεται να έχουν σαν κύρια αιτία τους την δεινή οικονομική κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας.

   Σκοπός της παρούσης επικοινωνίας, δεν είναι να ερευνηθούν διεξοδικά τα αίτια, που σπρώχνουν τον άνθρωπο σ’ αυτό το διάβημα, το οποίο ονομάζουμε απονενοημένο, ούτε βέβαια η ανάπτυξη επιχειρηματολογίας, για να καταδειχθή ότι η οικονομική κρίση είναι μάλλον η αφορμή και άλλη είναι η πραγματική αιτία, σχέσιν έχουσα με την πνευματική μας κατάσταση.

   Επιθυμία μας είναι να τονίσουμε την ιερότητα της ζωής, την οποία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να διαφυλάξουμε.

   Η  ζωή  είναι   Θείο   δώρο.  Δεν   είναι   δική  μας   κατάκτηση   και συνεπώς δεν μας ανήκει, όπως πολλές φορές εγωϊστικά νομίζουμε και απερίσκεπτα διακηρύττουμε, προκειμένου να δικαιολογήσουμε την απάνθρωπη και τυραννική συμπεριφορά μας απέναντι και στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι κρίμα, που χάνουμε σε τέτοιο βαθμό την αυτοεκτίμησή μας και δεν αγαπούμε τον εαυτό μας. Ο Χριστός μας, όμως, θεώρησε δεδομένη την σωστή προς τον εαυτό μας αγάπη και την καθώρισε και ως μέτρο της προς τον πλησίον οφειλομένης αγάπης.

   Ακόμη, ο ίδιος ο Κύριος, έδειξε την αξία του ανθρώπου, με την ίδια τη σάρκωσή Του· Γιατί έγινε άνθρωπος; Για τον άνθρωπο και τη σωτηρία του. Γι’ αυτόν -τον άνθρωπο- έδωσε το αίμα Του το τίμιο και τη ζωή Του, προκειμένου να τον απαλλάξη από τον θάνατο και να τον αποκαταστήση στο αρχαίο κάλλος, αναγεννώντάς τον και χαρίζοντάς του την αιώνια Βασιλεία Του.

 Την αξία δε της ανθρώπινης ψυχής, ιδιαιτέρως ετόνισε και την ανέδειξε , συγκρίνοντάς την με ολόκληρο τον κόσμο.

 «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος», ερωτά, «εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16, 26).

Η ψυχή, άρα, ενός ανθρώπου, κατά την εκτίμηση του Δημιουργού μας, αξίζει περισσότερο απ’ ο,τι αξίζει ο κόσμος όλος! Αυτός ο παντοδύναμος και φιλεύσπλαγχνος Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι θα είναι μαζί μας μέχρι τη συντέλεια των αιώνων και ότι θα φροντίση να μη μας λείψη τίποτε, από τα αναγκαία για τη διαβίωσή μας, αρκεί να Τον πιστεύουμε και να είμεθα μαζί Του.

Την υπόσχεση αυτή φαίνεται μάλλον να τη λησμονή, όποιος βυθίζεται στην απογοήτευσή του και στην κατάθλιψή του, αδυνατώντας να βαστάση άλλοτε το βάρος το συνειδησιακό και άλλοτε το σταυρό των καθημερινών δοκιμασιών και των θλίψεων. Δεν κατακρίνουμε ουδένα άνθρωπο, που ολιγοπιστεί και λυγίζει. Όλοι μας έχουμε τέτοιες στιγμές αδυναμίας και αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε στο πέλαγος της απογνώσεως.

Μη λησμονούμε όμως ότι, για την πρώτη περίπτωση, που το βάρος των ενοχών είναι δυσβάστακτο, δεν υπάρχει αμαρτία, η οποία να είναι μεγαλύτερη από την ακατανίκητη αγάπη του Θεού, που δέχεται τους μετανοούντες και τους κάνει φίλους Του, και για τη δεύτερη περίπτωση, που είναι αφόρητη από τα βάσανα και τις ασφυκτικές πιέσεις η καθημερινή μας ζωή, δεν αξίζουν τίποτε τα παθήματα του παρόντος βίου, μπροστά στην αιώνια και άφθαρτη δόξα, την οποία  πάλι για μας ετοίμασε ο Θεός.

Αυτός, εξάλλου, είναι και το καταφύγιό μας, και η πηγή της δυνάμεώς μας, για την αντιμετώπιση των ανιαρών και δυσκόλων καταστάσεων της ζωής μας. Ενώ χωρίς Εκείνον τίποτε δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε, μαζί Του μπορούμε τα πάντα! Ο Ίδιος μας διαβεβαίωσε γι’ αυτό και μην ξεχνάμε ότι είναι πιστός στις υποσχέσεις και αδιάψευστος στις επαγγελίες Του. Σ’ Αυτόν, λοιπόν, να ελπίζουμε και δεν θα ντροπιαστούμε.

Η Αγία μας Εκκλησία θεωρεί την αυτοκτονία, ως βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, αμετάκλητα καταστροφική, επειδή ο αυτοκτονών δεν είναι, όπως φαίνεται, γενναίος, αλλ’ απελπισμένος φυγάς, δίχως, δυστυχώς, περιθώρια μετανοίας και επιστροφής. Και η καταδίκη σ’αυτή την περίπτωση είναι αιώνια! Γιατί να αδικήσουμε και να καταδικάσουμε τόσο σκληρά, λοιπόν, τον εαυτό μας; Γιατί να χάσουμε την ψυχή μας, υπέρ της οποίας ο Χριστός απέθανε;

Αγαπητά μου παιδιά!

Είναι αλήθεια ότι η οικονομική κατάσταση πολλών από μας είναι δύσκολη και άλλων συνανθρώπων μας είναι άθλια. Ας επανατοποθετηθούμε. Καλύτερα, ας μετανοήσουμε. Η ζωή μας δεν αποκτά νόημα απ’ αυτά που έχουμε, αλλ’ απ’ αυτό που είμαστε. Οφείλουμε, ακόμη, να δείξουμε αλληλεγγύη. Να επισημάνουμε όσους έφθασαν η κινδυνεύουν να φθάσουν στην απελπισία και να τους στηρίξουμε ηθικά. Επίσης, είναι ανάγκη όλοι μας να περιορίσουμε, όσο μπορούμε, «τα ατομικά μας έξοδα» και να βοηθήσουμε τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη.

Αν δεν το κάνουμε αυτό, ενώ μπορούμε, τότε έχουμε κι’ εμείς μερίδιο ευθύνης, γι’ αυτές τις απελπισμένες πράξεις των συνανθρώπων μας.

Πρέπει όμως να διερωτηθή και ο σκεπτόμενος την αυτοκτονία. Είναι λύση αυτή που του προτείνει ο διάβολος; Θα λυτρωθή από τα πρόσκαιρα βάσανα, όμως θα αυτοκαταδικασθή στην αιώνια κόλαση!  Περιμένει, μήπως, να δώσει μήνυμα μ’ αυτή του την επιλογή; Σε ποιούς; Η είδηση μιας αυτοκτονίας έγινε πλέον συνήθεια. Όλοι προς στιγμήν στενοχωρούμεθα, αλλά και όλοι σχεδόν αμέσως το λησμονούμε, ισχυριζόμενοι ότι η ζωή συνεχίζεται!

Προς τούτοις, χρειάζεται να ξανασκεφθούμε όλοι μας τη ζωή μας, το σκοπό της υπάρξεώς μας και τις επιλογές μας.

Είναι λάθος τραγικό να ερευνούμε απόλυτα τις ελπίδες μας στους ανθρώπους η στον ίδιο μας τον εαυτό και να στηρίζουμε στα υλικά αγαθά την ασφάλεια μας και τη χαρά μας.

Όταν τα στηρίγματά μας αυτά αποδειχθούν σαθρά και καταπέσουν, τότε βιώνουμε τον μηδενισμό. Κλονιζόμαστε! Είναι κρίσιμη η ώρα αυτή της καταρρεύσεως των ειδώλων, γιατί η στρέφεται ο άνθρωπος προς το Θεό, οπότε η απελπισία του λειτουργεί ως προνόμιο και σώζεται η απογοητεύεται πλήρως και μπορεί να οδηγηθή στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία.

Ευλογημένοι μου Χριστιανοί,

Αγωνιώ, γιατί, διαπιστώνω ότι, αρκετά περιστατικά αυτοκτονιών έχουμε και στον τόπο μας, που ανήκει στο χώρο της ποιμαντικής ευθύνης μου. Προσεύχομαι και παρακαλώ να προσεύχεσθε όλοι, να μας φωτίζη ο Θεός να μην κάνουμε τέτοιες σκέψεις και να μη φθάνουμε ποτέ σε τέτοιες αποφάσεις. Είμαστε απορούμενοι. Προς Θεού, μη γίνουμε εξαπορούμενοι, να μην αποστερηθούμε, δηλαδή, ως απελπισμένοι, ποτέ μέσον και πόρο σωτηρίας! 

Συνιστῶ πίστη καί ἐλπίδα στό Θεό, συμμετοχή στην εκκλησιαστική και μυστηριακή ζωή, υπομονή στις δοκιμασίες και προσφυγή στους πνευματικούς Πατέρες της Εκκλησίας, ιδίως τις δύσκολες ώρες. 

Σκέπτομαι μάλιστα και ήδη έχω αρχίσει, με την βοήθεια των καλών μου συνεργατών, την απαιτούμενη έρευνα και συνεργασία και με άλλους ἁρμοδίους παράγοντες, και για τη δημιουργία Ειδικού Σταθμού, που θα βοηθάει όσους δυσκολεύονται και, πιεζόμενοι ψυχολογικά, υφίστανται αυτό τον πειρασμό της αυτοκτονίας. Για τα αποτελέσματα των ενεργειών αυτών, επιφυλάσσομαι να σας ενημερώσω προσεχώς με νεώτερη Εγκύκλιό μου.

Εύχομαι να μην έχουμε στην Πατρίδα μας και στον τόπο μας άλλο περιστατικό αυτοχειρίας και διατελώ

Μετά πατρικών ευχών και αγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος

Μητρ.Χαλκίδος Χρυσόστομος-Κήρυγμα Κυριακῆς Ἀσώτου

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΙΣΤΙΑΙΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩΝ ΣΠΟΡΑΔΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἀριθμ. Πρωτ. 1931

Χριστούγεννα 2011

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 61η

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ

ΙΣΤΙΑΙΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩ Ν ΣΠΟΡΑΔ ΩΝ

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Πρὸς

Τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος,

Ἱστιαίας καὶ Βορείων Σποράδων.

«…εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν

χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον

σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος…» (Λουκ. α΄, 10-11).

Τέκνα μου ἀγαπητὰ,

Χαρούμενο τὸ μήνυμα τοῦ ἀγγέλου πρὸς τοὺς ποιμένες τῆς

Βηθλεέμ. Τρομοκρατήθηκαν στὴν ἀρχὴ, ἀπὸ τὴ λαμπροφόρο παρουσία

Του, Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς καθησύχασε· μὴ φοβεῖσθε, τοὺς εἶπε· Δὲν ἦλθα

νὰ σᾶς τρομάξω, ἀλλά νὰ σᾶς μεταφέρω χαρμόσυνο ἄγγελμα, τὸ ὁποῖο

ἀφορᾶ ὄχι μόνο σᾶς, ἀλλά τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Γεννήθηκε γιὰ σᾶς, γιὰ

ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, Σωτήρας, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας, ὁ

Κύριος καὶ Θεός τῶν πάντων.

- 2 -

Οἱ ποιμένες, πλήρεις τῆς ὑπερκοσμίου παρουσίας, πίστεψαν καὶ

ἀμέσως ἔτρεξαν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς,

στὴ Βηθλεέμ νὰ δοῦν τὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος τοὺς ἐγνώρισε, διὰ

τοῦ ἀγγέλου Του καὶ εὑρῆκαν πράγματι ὅ,τι τοὺς ἀναγγέλθηκε· τὴν

Μαριάμ καὶ τὸν Ἰωσήφ καὶ τὸ βρέφος στὴ φάτνη.

Τὸ ἴδιο χαροποιὸ μήνυμα κομίζει καὶ σήμερα σ’ ὅλους μας ἡ Ἁγία

μας Ἐκκλησία, Χριστιανοί μου εὐλογημένοι.

Ἄγγελοι, δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν, περιΐπτανται

συλλειτουργοῦντες καὶ συγχαίροντες μὲ μᾶς σ’ αὐτὴ τὴν σύναξη. Σὲ

κάθε Θεία Λειτουργία ζοῦμε αὐτὸ τὸ ἴδιο γεγονὸς, τῆς σαρκώσεως τοῦ

Θεοῦ, καὶ μαζί μὲ τοὺς ἀγγέλους δοξολογοῦμε τὴν εὐσπλαγχνία Του καὶ

Τὸν εὐχαριστοῦμε, γιὰ ὅλα ὅσα ἔπαθε καὶ προσέφερε, προκειμένου νὰ

μᾶς ἀναγάγη καὶ πάλι στὸν Παράδεισο.

Πόσο πολύ ἔχουμε ἀνάγκη αὐτὸ τὸ χαρούμενο μήνυμα ὅλοι μας,

ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου!

Βομβαρδιζόμαστε στὴν κυριολεξία καθημερινὰ ἀπὸ ἀμέτρητα καὶ

φοβερὰ μηνύματα, τὰ ὁποῖα μᾶς δημιουργοῦν τρόμο, ἀνασφάλεια καὶ

κατάθλιψη. Δυσκολεύεται ἀπροσδόκητα ἡ ἐπιβίωσή μας, μὲ τὴν ἐπιβολὴ

σκληρῶν καὶ ἀπάνθρωπων οἰκονομικῶν μέτρων, ποὺ, ὡς συνήθως,

ἀφοροῦν καὶ στοχεύουν τοὺς μικροὺς καὶ ἀδύναμους, ἀλλά καὶ αὐτή ἡ

ζωή μας ἀκόμη νοιώθουμε νὰ ἀπειλεῖται, μὲ τὴν ἁλματώδη αὔξηση τῆς

βίας καὶ τῆς ἐγκληματικότητος. Ἔτσι ἡ ζοφερή αὐτή πραγματικότητα,

ποὺ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τῆς πατρώας γῆς, δὲν ἀφήνει τόπο γιὰ χαρὰ. Δὲν

εἶναι δὲ, δυστυχῶς, λίγοι οἱ συνάνθρωποί μας, ποὺ βυθίζονται στὴν

ἔσχατη ἀπογοήτευση, λυγίζουν καὶ προτιμοῦν ἕως καὶ τὴν αὐτοκτονία,

λησμονῶντας, μέσα στὸν πανικὸ καὶ τὴν παραζάλη τους, ὅτι ὁλόκληρος

ὁ κόσμος δὲν ἀξίζει ὅσο ἀξίζει ἡ ψυχή τους, τὴν ὁποία, τί κρῖμα!,

αὐτοκαταδικάζουν αἰωνίως στὴν κόλαση.

Αὐτὴ, λοιπόν, τὴν ἐποχὴ, κατὰ τὴν ὁποία «κρίσις ἐστι τοῦ κόσμου

τούτου» (Ἰωάν. 12, 31), ὁ Σωτήρας Χριστός γεννᾶται καὶ πάλιν πρὸς

σωτηρίαν.

Ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία διαρκῶς ἀποδεικνύει, ἔστω κι ἄν πολλοί

ἐθελοτυφλοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει σὲ κανέναν ἄλλον ἡ σωτηρία, παρὰ

μόνον στὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο.

Διαπιστώνουμε συνέχεια ὅτι ὁσάκις στηρίζουμε, μὲ ἀπόλυτο

τρόπο, τὴν ἐλπίδα μας σὲ ἀνθρώπους, ἔστω κι ἂν εἶναι ἰσχυροί καὶ,

καλοπροαίρετα ἤ πονηρὰ, πρόθυμοι σὲ ὑποσχέσεις, ἀπογοητευόμαστε.

Καὶ τοῦτο εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένο, μιᾶς καὶ ἡ γοητεία εἶναι

στοιχεῖο τοῦ μικρόβιου μύθου. Καὶ εἶναι πράγματι μῦθος, ψέμμα μεγάλο,

ὕβρις ἀληθινή, ἡ σκέψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει τὸ

Θεὸ.

- 3 -

Μήπως, ὅμως, εἶναι λιγότερες οἱ φορές, ποὺ μᾶς προδίδει καὶ αὐτός

ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας καὶ μᾶς ἀπογυμνώνει ἀλύπητα ἡ ἀνεδαφική

ἐγωϊστική μας αὐτοπεποίθηση;

Ἀκόμη, κι’ ὅσες φορὲς προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε τὴ χαρὰ μας στοῦ

πλούτου τὴν κατάκτηση καὶ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν τὴν ἐπάρκεια καὶ τὴν

περίσσεια διαψευδόμαστε, γιατί ἡ ποθούμενη χαρμονή δὲν βρίσκεται στὸ

ἔχειν, ἀλλά στὸ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε μᾶς

προειδοποίησε ὁ Κύριος· «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν

κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος

ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36-37).

Τέκνα μου ἀγαπητὰ,

Τότε, ποὺ ὁ Χριστός ἐντελῶς ἀθόρυβα γεννήθηκε στὴν ἄσημη

Βηθλεέμ, οἱ αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης ἦσαν οἱ πανίσχυροι κύριοι τῆς

Οἰκουμένης καὶ εἶχαν ὑπὸ τὸ σκῆπτρο τῆς ἐξουσίας τους ὅλον τὸν κόσμο

καὶ τὴν Ἰουδαία. Ὁ Καίσαρας Αὔγουστος εὑρίσκετο στὴν ἀκμὴ του καὶ

διέταξε τὴν ἀπογραφὴ πάσης τῆς οἰκουμένης, μὲ σκοπὸ τὴ φορολογία

τῶν ὑπηκόων του. Σ’ ἐκείνους τοὺς δύσκολους χρόνους τῆς παγκόσμιας

μοναρχίας, ποὺ τελικῶς εἶχε ἡμερομηνία λήξεως, ἀνέστησε ὁ Θεός τοῦ

οὐρανοῦ, μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ Του, Βασιλεία ἀσάλευτη καὶ

ἀδιάφθορη καὶ αἰώνια. Αὐτὸ τὸ θαῦμα εὐαγγελίσθηκε στοὺς ποιμένες ὁ

ἄγγελος Κυρίου. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐσπαργανωμένο ἀδύναμο θεῖο βρέφος, ποὺ

εἶναι τὸ σημεῖο, ἀπὸ τότε φέρνει στὸν κόσμο τὴ χαρὰ, ἀφαιρῶντας κάθε

δάκρυ ἀπ’ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Σήμερα ποὺ ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καὶ κινεῖται μὲ ἀβεβαιότητα σὲ μιὰν

ἄλλη παγκόσμια πραγματικότητα, ἡ ὁποία, καθώς φαίνεται, ἐπιθυμεῖ

περισσότερο νὰ κατέχῃ καὶ λιγότερο νὰ συντρέχῃ τοὺς λαοὺς, ποὺ

προτάσσει τὴν ἐπιτυχία τῶν οἰκονομικῶν στόχων καὶ τὴν εὐημερία τῶν

ἀριθμῶν σὲ βάρος τῶν ἀνθρώπων, ὁ Χριστός γεννᾶται. Εἶναι παρών στὴν

Ἱστορία, παρὰ τὶς ἀτέλειωτες προσπάθειες πολλῶν νὰ Τὸν ἐξαφανίσουν.

Εἶναι παρών στὸ ἅγιο σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία, διὰ τῆς ὁποίας

παρατείνεται στοὺς αἰῶνες. Εἶναι παρών, ὡς σημεῖον ἀντιλεγόμενον! Ἡ

Ἐκκλησία εὐγνωμονοῦσα διαλαλεῖ τὴν ἔλευσή Του καὶ τὴν ἐν κόσμῳ

παρουσία Του, μὲ τόνο χαρούμενο, χωρίς νὰ τὴν φοβίζῃ καμμία

ἀπάνθρωπη καὶ σκληρὴ δυναστεία οὔτε νὰ τὴν σκιάζῃ καὶ ἡ καταχνιά

τῆς ἐγκόσμιας ἀπελπισίας.

Ὡστόσο, τὸ ζήτημα τῆς οἰκειώσεως τῆς οὐράνιας αὐτῆς χαρᾶς,

ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν καθένα μας προσωπικὰ. Ἂν θὰ μιμηθοῦμε τοὺς

ποιμένες, ἂν θὰ τρέξουμε, μὲ τὴν ἴδια προθυμία καὶ ἐμπιστοσύνη, πρὸς

τὸν Κύριο, νὰ Τὸν προσκυνήσουμε, νὰ Τοῦ προσφερθοῦμε μὲ ἀγάπη. Ἂν

ἀποδεχθοῦμε τὸ Χριστὸ μας καὶ Τὸν ἀγαπήσουμε, Τὸν ἐμπιστευθοῦμε

καὶ Τὸν ἀκολουθήσουμε παντοτεινὰ καὶ ὄχι περιστασιακὰ - ἑορταστικὰ,

- 4 -

τηρῶντας πιστὰ τὸ ἅγιο θέλημά Του. Τότε θὰ βροῦμε τὴ χαρὰ καὶ θὰ

ζήσουμε τὴν ἀγαλλίαση, πέρα ἀπὸ ὁποιεσδήποτε καιρικὲς συνθῆκες καὶ

ἐποχικὲς συγκυρίες. Γιατί Ἐκεῖνος εἶναι τὸ πλήρωμα καὶ ἡ χαρὰ τῶν

πάντων!

Καὶ ἀσφαλῶς μποροῦμε κι’ ἐμεῖς καὶ πρέπει νὰ Τοῦ δώσουμε χαρὰ,

προσφέροντάς Του, διὰ τῆς σωτηρίου μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, τὶς

ἁμαρτίες μας, διότι, πράγματι, ἐγκαταλείψαμε τὴν σωτήρια ὁδὸ Του καὶ

πορευθήκαμε φίλαυτα στὰ δικὰ μας θελήματα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπ’ ὅ,τι

φαίνεται δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ δὲν σκεφθήκαμε καὶ δὲν ἐπράξαμε.

Πανηγύρι θὰ κάνει ὁ οὐρανός, ἂν μετανοήσουμε. Καὶ ἡ γεμάτη

μαυρίλα γῆ, ὅπως τότε, θὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τὸ ἀρχαῖο κάλλος καὶ τὴν

ὀμορφιὰ ποὺ τῆς πρέπει.

Τέκνα μου περιπόθητα,

Αὐτὴ ἡ ἅγια μέρα μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ μόνη ἐλπίδα μας εἶναι ὁ

Χριστός μας καὶ ἡ μόνη ὁδός γιὰ τὴ χαρὰ μας εἶναι ὁ δικός Του τρόπος

ζωῆς, ὁ ἐκκλησιαστικός.

Νὰ ζοῦμε, δηλαδή, μὲ τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὸ Θεὸ.

Νὰ ζοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ γιὰ τοὺς συνανθρώπους

μας.

Νὰ ζοῦμε στὴν ἁγιαστικὴ χάρη τῆς Ἐκκλησίας.

Σᾶς εὔχομαι πάντοτε νὰ ἀγωνίζεσθε, νὰ εἶσθε ἀδούλωτοι στὴν

ἁμαρτία· ἀδούλωτοι στὸν ἐγωϊσμὸ. Ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν ἀπληστία.

Ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸν κάθε γήϊνο φόβο. Ὁ μόνος φόβος, ποὺ ἐπιτρέπεται σ’

ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς, εἶναι ἡ ἀγωνία μας, μὴπως καὶ προτιμήσουμε τὸν

διάβολο, ἐγκαταλείποντας τὸ Θεὸ καὶ μὴ τυχόν δὲν ἀγαπήσουμε τοὺς

συνανθρώπους μας, πρὸςτοὺς ὁποίους ὀφείλουμε καὶ νὰ ἀγαθοποιοῦμε.

Νὰ εἶσθε χαρούμενοι, ναί χαρούμενοι, πάντοτε χαρούμενοι μὲ τὸ

Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία.

Σᾶς ἀσπάζομαι πατρικὰ

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

(πρὸς τοὺς Ἐφημερίους):

Ἡ παροῦσα Ἐγκύκλιος νὰ

ἀναγνωσθῆ