Ὁ Ἅγιος Φιλόσοφος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Βόρις καὶ Νικόλαος οἱ Μάρτυρες

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλόσοφος (Νικολάγιεβιτς Ὀρνάτσκϊυ) ἔζησε τὸ 19ο καὶ 20ο αἰώνα μ.Χ. Τὸ 1885 τελείωσε τὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως καὶ νυμφεύθηκε τὴν Ἑλένη Ζαοζέρκοϋ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἐργάσθηκε ποιμαντικὰ ἀναπτύσσοντας ἕνα τεράστιο φιλανθρωπικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο.

Συνδέθηκε πνευματικὰ μὲ τὸν Πατριάρχη Τύχωνα καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου στάθηκε στὸ πλευρὸ τῶν τραυματισμένων στρατιωτῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους. Ὁ υἱός του Νικόλαος ὑπηρετοῦσε μὲ ἀνώτερο βαθμὸ στὸ 9ο τάγμα τοῦ Ρωσικοῦ καὶ ὁ υἱός του Βόρις εἶχε διορισθεῖ ὡς ἀρχηγὸς τῆς 23ης ταξιαρχίας πυροβολικοῦ καὶ πολέμησε ἡρωικὰ στὸ αὐστρο-οὑγγρικὸ μέτωπο.

Μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1917, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλόσοφος συνελήφθη, στὶς 9 Αὐγούστου 1918, μαζὶ μὲ τοὺς υἱούς του ἀπὸ ἄνδρες τῆς κρατικῆς ἀσφάλειας, ποὺ τοὺς μετέφεραν στὶς φυλακὲς τῆς Κροστάνδης. Ἐκτελέσθηκαν διὰ τουφεκισμοῦ, δίδοντας ἔτσι τὴ μαρτυρία τῆς πίστεώς τους στὸν Κύριο καὶ Θεό μας

Ἡ Ἁγία Πετρονίλα κόρη τοῦ ἀποστόλου Πέτρου

Ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἀναγράφεται σὲ Κώδικα ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸν Δημητριεύσκη (Τυπικὰ Α. σελ. 217).

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Πετρονίλα ἔζησε τὸν 1ο ἢ 3ο αἰώνα μ.Χ. Στὸ κοιμητήριο τῆς Δομιτίλλης, στὴ Ρώμη, ὑπάρχει μία νωπογραφία, ἡ ὁποία χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ., καὶ στὴν ὁποία ἀπεικονίζεται τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας Πετρονίλης.

Ἡ Ἁγία καταγόταν ἀπὸ εὐγενῆ οἰκογένεια, ἦταν Χριστιανὴ καὶ ἀρνήθηκε νὰ νυμφευθεῖ ἕναν εὐγενῆ, ὀνομαζόμενο Φλάσσο, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἀφιερωθεῖ στὸ Νυμφίο τῆς Χριστό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.

Ἡ παράδοση θεωρεῖ, λόγω τοῦ ὀνόματός της, ὅτι ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἢ ἀφοσιωμένη μαθήτρια τοῦ Ἀποστόλου, ποὺ τὸν βοηθοῦσε στὸ ἔργο του. Ὅμως ἡ παράδοση αὐτὴ ἀναφέρεται σὲ διάφορα βιβλία τῶν Γνωστικῶν του 6ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ οἱ περισσότεροι μελετητὲς - ἁγιολόγοι δὲν ἀποδέχονται τὴν ἄποψη αὐτή.

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος Μητροπολίτης Τομπόλσκ

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος γεννήθηκε τὸ 1650 ἀπὸ εὐγενὴ καὶ ἀριστοκρατικὴ οἰκογένεια τῆς Οὐκρανίας. Τελείωσε τὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Κιέβου καὶ νυμφεύθηκε. Λίγο ἀργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ γιὰ μερικὰ χρόνια διακόνησε ὡς ἐφημέριος. Ἡ πρεσβυτέρα πέθανε νωρὶς καὶ ὁ Ἅγιος ἔγινε μοναχὸς στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὸν ἀσκητικό του βίο, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία.

Κατὰ τὰ ἔτη 1701 – 1702, διετέλεσε ἡγούμενος τῆς μονῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Ζβὲν στὴν ἐπαρχία Ὀρλώφ. Τὸ 1702 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος καὶ τοποθετήθηκε στὴν ἐπαρχία Σιβηρίας καὶ Τομπόλσκ. Ἡ ἐπαρχία του ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴν Ἀρκτικὴ μέχρι τὸν Εἰρηνικὸ ὠκεανὸ καὶ ἀπὸ τὰ Οὐράλια ὄρη μέχρι τὴν Κίνα καὶ ἡ κύρια δραστηριότητά του ἦταν ἡ ἱεραποστολή. Μέσα σὲ εἴκοσι πέντε χρόνια περιόδευσε ἱεραποστολικὰ τὴ Σιβηρία, τὴν Καμτσάτκα, τὴ Μογγολία καὶ τὴ βόρεια Κίνα. Πολλὲς φορὲς δέχθηκε ἐπιθέσεις ἀπὸ εἰδωλολάτρες, ἀλλὰ παρὰ τὶς πολλὲς δοκιμασίες ποτὲ δὲν κατέφυγε στὴ βία κατὰ τὴν ἐξάσκηση τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου. Κατάφερε ἔτσι νὰ βαπτίσει περὶ τοὺς σαράντα χιλιάδες εἰδωλολάτρες.

Ὁ Ἅγιος φρόντισε γιὰ τὴ μείωση τῶν φόρων τῶν νεοβαπτιζομένων καὶ τὴν ἀνέγερση νέων ἐκκλησιῶν. Ἔτσι αὔξησε τὶς ἐνορίες τῆς Σιβηρίας ἀπὸ ἑκατὸν ἑξήντα σὲ τετρακόσιες σαράντα ὀκτώ.

Παράλληλα σὲ κάθε ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο ἔκτισε ἐκκλησιαστικὲς σχολὲς γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ἰθαγενῶν, δίδοντας ἔτσι ἰδιαίτερη σημασία στὴν παιδεία καὶ τὴ μόρφωση. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ζήτησε καὶ τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κιέβου διὰ τῆς ἀποστολῆς μορφωμένων ἱεραποστόλων μοναχῶν καὶ βιβλίων.

Τὸ 1709 ὁ Ἅγιος ἀσθένησε καὶ ἔλαβε τὸ μεγάλο σχῆμα, ὀνομαζόμενος Θεόδωρος, στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Τιοῦμεν, ἀλλὰ ἡ παραίτησή του ἔγινε ἀποδεκτὴ τὸ 1711, ὅταν στὴν ἐπισκοπικὴ ἕδρα τοῦ Τομπόλσκ ἐξελέγη ὡς διάδοχός του ὁ Ἰωάννης. Τὸ 1712 ἄρχισε ἐκ νέου τὴν ἱεραποστολική του δραστηριότητα κηρύσσοντας τὸ Εὐαγγέλιο στὶς περιοχὲς τῶν ποταμῶν τοῦ Μπερέζο.

Ὅταν κοιμήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης, τὸ 1715, ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ἐπανεξελέγη Ἐπίσκοπος τοῦ Τομπόλσκ, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τὸ 1720. Στὴ συνέχεια παραιτήθηκε, ἐπέστρεψε στὸ μοναστήρι, ὅπου συνέχισε τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο καὶ δίδασκε γραφὴ καὶ ἀνάγνωση στὰ παιδιὰ τῶν νεοβαπτισθέντων.

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1727 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονή του.

Τὸ 1984 καθιερώθηκε ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων τῆς Σιβηρίας, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τὴν μνήμη του στὶς 10 Ἰουνίου.

Ὁ Ἅγιος Μάγος

Μάγος στὸ ἐπάγγελμα, τὸ ὄνομά του δὲν τὸ γνωρίζουμε. Ἦταν αὐτός, ποὺ ἔδωσε διάφορα δηλητήρια στὸν Ἅγιο Ἑρμεία, ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος τὸν ἔκανε μὲ τὴν θεία χάρη νὰ πιστέψει στὸν Χριστὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀποκεφαλίστηκε μαζὶ μ᾿ αὐτόν, ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη του.

Ὁ Ἅγιος Ἱερόθεος ὁ Ἱερομάρτυρας ὁ Νέος

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἱερόθεος ὁ Νέος, Ἐπίσκοπος Νικόλσκ, γεννήθηκε περὶ τὸ 1891. Ἔφθασε, ὡς Ἐπίσκοπος, στὸ Νικόλσκ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τοῦ 1923. Ἐκεῖ διακόνησε τὴν Ἐκκλησία μὲ ἔνθεο ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση. Τὸ 1927 μετετέθη στὴν Ἐπισκοπὴ Βελίκϋ Οὔστιουνγκ, κοντὰ στὴν περιοχὴ Βολογκντά. Αὐτὴ τὴν περίοδο ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει δήλωση τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου περὶ ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας στὴν κρατικὴ ἐξουσία. 

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οἱ ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀσφαλείας, κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος, τὸν κάλεσαν γιὰ ἀνάκριση ἀρκετὲς φορές. Τελικὰ τὸν συνέλαβαν, ἐνῶ εἶχε πάει νὰ λειτουργήσει σὲ κωμόπολη τῆς ἐπαρχίας του. Οἱ ἄνθρωποι ἔκλαιγαν καὶ φώναζαν, γιατὶ ἔνιωθαν ὅτι ἔχαναν τὸν πνευματικό τους πατέρα.

Τὸ ἀτμόπλοιο ἔφθασε σύντομα στὴν πόλη Οὔστγιουγκ. Ἐπειδὴ ἦταν ἀσθενής, τὸν ὁδήγησαν στὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Ἱερόθεος κοιμήθηκε ὁσίως τὸ 1928. Ἀλλὰ ἡ μνήμη του δὲν ἐξαφανίσθηκε. Ἔγινε τὸ ἁλάτι τῆς εὐσέβειας καὶ ἐλπίδας τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ.

Συναξαριστής της 31ης Μαίου

Ὁ Ἅγιος Ἑρμείας

 

Μὲ τὴν σημερινὴ ὁρολογία, θὰ λέγαμε ὅτι ὁ Ἑρμείας ἦταν ἕνας συνταξιοῦχος στρατιώτης. Ὑπηρετοῦσε στὰ Κόμανα τῆς Καππαδοκίας καὶ σὰν γνήσιος χριστιανὸς πρόσφερε στὸν Καίσαρα τὶς ὑπηρεσίες ποὺ τοῦ ἀνῆκαν.

Ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ γενναίους μέσα στὸ στράτευμα καὶ ποτὲ δὲν ἔστρεψε τὴν πλάτη του στὸν ἐχθρό, ἀκόμα καὶ στὶς ἧττες. Ὅταν, ὅμως, ἐπὶ βασιλέως Μάρκου Αὐρηλίου (177 μ.Χ.), ἔγινε διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, συνέλαβαν καὶ τὸν Ἑρμεία, χωρὶς νὰ ὑπολογίσουν τὶς μεγάλες του ὑπηρεσίες, οὔτε τὰ σεβάσμια γηρατειά του.

Κατόπιν, ὁ Δούκας Σεβαστιανὸς διέταξε τὸν Ἑρμεία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ διαταγὴ προκάλεσε ἔκπληξη στὸν Ἑρμεία, καὶ χαμογελῶντας τοῦ εἶπε: «Θὰ ἦταν πολὺ ἀνόητο, ἄρχοντα, νὰ ἀφήσω τὸ φῶς καὶ νὰ προτιμήσω τὸ σκοτάδι, νὰ ἐγκαταλείψω τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀσπασθῶ τὸ ψέμα, νὰ χάσω τὴν ζωὴ καὶ νὰ πέσω στὸ θάνατο.

Ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε, «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου, καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». Δηλαδή, ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο, καὶ συγχρόνως ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ ἡ πραγματικὴ πηγὴ ζωῆς. Λοιπόν, δὲ θὰ ἦταν παράλογο τώρα στὸ τέλος τῆς ζωῆς μου νὰ χάσω τέτοια πολύτιμα ἀγαθά;». Τότε ὁ ἄρχοντας διέταξε καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φωτιά, ἀλλὰ ἀπὸ θαῦμα ἔμεινε ἀβλαβής. Τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χριστῷ στρατευσάμενος, τῷ Βασιλεῖ τοῦ παντός, γενναίως διέκοψας, τὰς παρατάξεις ἐχθρῶν. Ἑρμεία πανένδοξε· σὺ γὰρ ἐγκαρτερήσας, πολυτρόποις αἰκίαις, ἤθλησας ἐν τῷ γήρᾳ, ὡς τοῦ Λόγου ὁπλίτης· ὧ πρέσβευε Ἀθλοφόρε, σώζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ´
Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα, ὁμολογήσας εὐτόνως, καὶ σφοδρῶν κολάσεων, ὑπενεγκὼν τὰς ὀδύνας, ᾔσχυνας, τῶν παρανόμων τὰς ἐπινοίας· ἔδειξας, τῆς εὐσεβείας πᾶσι τὸ κράτος· διὰ τοῦτό σε Ἑρμεία, ὁ Ἀθλοθέτης Λόγος ἐδόξασε.

Μεγαλυνάριον 
Ὄπλοις ἀληθείας περιφραχθείς, κάθεῖλες τοῦ ψεύδους, Ἀθλοφόρε τὸν εὑρετήν, ἐν γήρᾳ νεάζον, ψυχῆς φρόνημα φέρων, καὶ ἤθλησας νομίμως, Ἑρμεία ἔνδοξε.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Μάγος

Μάγος στὸ ἐπάγγελμα, τὸ ὄνομά του δὲν τὸ γνωρίζουμε. Ἦταν αὐτός, ποὺ ἔδωσε διάφορα δηλητήρια στὸν Ἅγιο Ἑρμεία, ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος τὸν ἔκανε μὲ τὴν θεία χάρη νὰ πιστέψει στὸν Χριστὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀποκεφαλίστηκε μαζὶ μ᾿ αὐτόν, ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη του.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Ἀσκαλώνι

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔσυραν μέχρι θανάτου κατὰ γῆς.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Εὐσέβιος, Χαραλάμπης καὶ Χριστίνα

Μαρτύρησαν διὰ πυρός. (Ἡ μνήμη τους περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 30η Μαΐου).


------------------------------------------------------------------------------
 

Ἡ Ἁγία Πετρονίλα κόρη τοῦ ἀποστόλου Πέτρου

Ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἀναγράφεται σὲ Κώδικα ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸν Δημητριεύσκη (Τυπικὰ Α. σελ. 217).

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Πετρονίλα ἔζησε τὸν 1ο ἢ 3ο αἰώνα μ.Χ. Στὸ κοιμητήριο τῆς Δομιτίλλης, στὴ Ρώμη, ὑπάρχει μία νωπογραφία, ἡ ὁποία χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ., καὶ στὴν ὁποία ἀπεικονίζεται τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας Πετρονίλης.

Ἡ Ἁγία καταγόταν ἀπὸ εὐγενῆ οἰκογένεια, ἦταν Χριστιανὴ καὶ ἀρνήθηκε νὰ νυμφευθεῖ ἕναν εὐγενῆ, ὀνομαζόμενο Φλάσσο, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἀφιερωθεῖ στὸ Νυμφίο τῆς Χριστό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.

Ἡ παράδοση θεωρεῖ, λόγω τοῦ ὀνόματός της, ὅτι ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἢ ἀφοσιωμένη μαθήτρια τοῦ Ἀποστόλου, ποὺ τὸν βοηθοῦσε στὸ ἔργο του. Ὅμως ἡ παράδοση αὐτὴ ἀναφέρεται σὲ διάφορα βιβλία τῶν Γνωστικῶν του 6ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ οἱ περισσότεροι μελετητὲς - ἁγιολόγοι δὲν ἀποδέχονται τὴν ἄποψη αὐτή.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ἄγνωστη ἡ μνήμη του στοὺς Συναξαριστές, σημειώνεται στὸ Κώδικα 426 τοῦ Ἁγιοταφικοῦ μετοχίου (βλέπε Γεδεῶν, Βυζαντ. Ἑορτολόγιο, σελ. 109). Ὁ Εὐστάθιος, πρωτοπρεσβύτερος στὸ παλάτι, διαδέχτηκε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸν Σέργιο Β´ τὸ ἔτος 1019 καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1025, ἀφοῦ ἔζησε μὲ ὁσιότητα καὶ ποίμανε τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ σύμφωνα μὲ τὶς ἅγιες ἐντολές Του.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Φιλόσοφος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Βόρις καὶ Νικόλαος οἱ Μάρτυρες

 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλόσοφος (Νικολάγιεβιτς Ὀρνάτσκϊυ) ἔζησε τὸ 19ο καὶ 20ο αἰώνα μ.Χ. Τὸ 1885 τελείωσε τὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως καὶ νυμφεύθηκε τὴν Ἑλένη Ζαοζέρκοϋ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἐργάσθηκε ποιμαντικὰ ἀναπτύσσοντας ἕνα τεράστιο φιλανθρωπικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο.

Συνδέθηκε πνευματικὰ μὲ τὸν Πατριάρχη Τύχωνα καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου στάθηκε στὸ πλευρὸ τῶν τραυματισμένων στρατιωτῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους. Ὁ υἱός του Νικόλαος ὑπηρετοῦσε μὲ ἀνώτερο βαθμὸ στὸ 9ο τάγμα τοῦ Ρωσικοῦ καὶ ὁ υἱός του Βόρις εἶχε διορισθεῖ ὡς ἀρχηγὸς τῆς 23ης ταξιαρχίας πυροβολικοῦ καὶ πολέμησε ἡρωικὰ στὸ αὐστρο-οὑγγρικὸ μέτωπο.

Μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1917, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλόσοφος συνελήφθη, στὶς 9 Αὐγούστου 1918, μαζὶ μὲ τοὺς υἱούς του ἀπὸ ἄνδρες τῆς κρατικῆς ἀσφάλειας, ποὺ τοὺς μετέφεραν στὶς φυλακὲς τῆς Κροστάνδης. Ἐκτελέσθηκαν διὰ τουφεκισμοῦ, δίδοντας ἔτσι τὴ μαρτυρία τῆς πίστεώς τους στὸν Κύριο καὶ Θεό μας.


------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Ἱερόθεος ὁ Ἱερομάρτυρας ὁ Νέος

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἱερόθεος ὁ Νέος, Ἐπίσκοπος Νικόλσκ, γεννήθηκε περὶ τὸ 1891. Ἔφθασε, ὡς Ἐπίσκοπος, στὸ Νικόλσκ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τοῦ 1923. Ἐκεῖ διακόνησε τὴν Ἐκκλησία μὲ ἔνθεο ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση. Τὸ 1927 μετετέθη στὴν Ἐπισκοπὴ Βελίκϋ Οὔστιουνγκ, κοντὰ στὴν περιοχὴ Βολογκντά. Αὐτὴ τὴν περίοδο ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει δήλωση τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου περὶ ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας στὴν κρατικὴ ἐξουσία.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οἱ ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀσφαλείας, κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος, τὸν κάλεσαν γιὰ ἀνάκριση ἀρκετὲς φορές. Τελικὰ τὸν συνέλαβαν, ἐνῶ εἶχε πάει νὰ λειτουργήσει σὲ κωμόπολη τῆς ἐπαρχίας του. Οἱ ἄνθρωποι ἔκλαιγαν καὶ φώναζαν, γιατὶ ἔνιωθαν ὅτι ἔχαναν τὸν πνευματικό τους πατέρα.

Τὸ ἀτμόπλοιο ἔφθασε σύντομα στὴν πόλη Οὔστγιουγκ. Ἐπειδὴ ἦταν ἀσθενής, τὸν ὁδήγησαν στὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Ἱερόθεος κοιμήθηκε ὁσίως τὸ 1928. Ἀλλὰ ἡ μνήμη του δὲν ἐξαφανίσθηκε. Ἔγινε τὸ ἁλάτι τῆς εὐσέβειας καὶ ἐλπίδας τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος Μητροπολίτης Τομπόλσκ

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος γεννήθηκε τὸ 1650 ἀπὸ εὐγενὴ καὶ ἀριστοκρατικὴ οἰκογένεια τῆς Οὐκρανίας. Τελείωσε τὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Κιέβου καὶ νυμφεύθηκε. Λίγο ἀργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ γιὰ μερικὰ χρόνια διακόνησε ὡς ἐφημέριος. Ἡ πρεσβυτέρα πέθανε νωρὶς καὶ ὁ Ἅγιος ἔγινε μοναχὸς στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὸν ἀσκητικό του βίο, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία.

Κατὰ τὰ ἔτη 1701 – 1702, διετέλεσε ἡγούμενος τῆς μονῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Ζβὲν στὴν ἐπαρχία Ὀρλώφ. Τὸ 1702 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος καὶ τοποθετήθηκε στὴν ἐπαρχία Σιβηρίας καὶ Τομπόλσκ. Ἡ ἐπαρχία του ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴν Ἀρκτικὴ μέχρι τὸν Εἰρηνικὸ ὠκεανὸ καὶ ἀπὸ τὰ Οὐράλια ὄρη μέχρι τὴν Κίνα καὶ ἡ κύρια δραστηριότητά του ἦταν ἡ ἱεραποστολή. Μέσα σὲ εἴκοσι πέντε χρόνια περιόδευσε ἱεραποστολικὰ τὴ Σιβηρία, τὴν Καμτσάτκα, τὴ Μογγολία καὶ τὴ βόρεια Κίνα. Πολλὲς φορὲς δέχθηκε ἐπιθέσεις ἀπὸ εἰδωλολάτρες, ἀλλὰ παρὰ τὶς πολλὲς δοκιμασίες ποτὲ δὲν κατέφυγε στὴ βία κατὰ τὴν ἐξάσκηση τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου. Κατάφερε ἔτσι νὰ βαπτίσει περὶ τοὺς σαράντα χιλιάδες εἰδωλολάτρες.

Ὁ Ἅγιος φρόντισε γιὰ τὴ μείωση τῶν φόρων τῶν νεοβαπτιζομένων καὶ τὴν ἀνέγερση νέων ἐκκλησιῶν. Ἔτσι αὔξησε τὶς ἐνορίες τῆς Σιβηρίας ἀπὸ ἑκατὸν ἑξήντα σὲ τετρακόσιες σαράντα ὀκτώ.

Παράλληλα σὲ κάθε ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο ἔκτισε ἐκκλησιαστικὲς σχολὲς γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ἰθαγενῶν, δίδοντας ἔτσι ἰδιαίτερη σημασία στὴν παιδεία καὶ τὴ μόρφωση. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ζήτησε καὶ τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κιέβου διὰ τῆς ἀποστολῆς μορφωμένων ἱεραποστόλων μοναχῶν καὶ βιβλίων.

Τὸ 1709 ὁ Ἅγιος ἀσθένησε καὶ ἔλαβε τὸ μεγάλο σχῆμα, ὀνομαζόμενος Θεόδωρος, στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Τιοῦμεν, ἀλλὰ ἡ παραίτησή του ἔγινε ἀποδεκτὴ τὸ 1711, ὅταν στὴν ἐπισκοπικὴ ἕδρα τοῦ Τομπόλσκ ἐξελέγη ὡς διάδοχός του ὁ Ἰωάννης. Τὸ 1712 ἄρχισε ἐκ νέου τὴν ἱεραποστολική του δραστηριότητα κηρύσσοντας τὸ Εὐαγγέλιο στὶς περιοχὲς τῶν ποταμῶν τοῦ Μπερέζο.

Ὅταν κοιμήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης, τὸ 1715, ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ἐπανεξελέγη Ἐπίσκοπος τοῦ Τομπόλσκ, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τὸ 1720. Στὴ συνέχεια παραιτήθηκε, ἐπέστρεψε στὸ μοναστήρι, ὅπου συνέχισε τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο καὶ δίδασκε γραφὴ καὶ ἀνάγνωση στὰ παιδιὰ τῶν νεοβαπτισθέντων.

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1727 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονή του.

Τὸ 1984 καθιερώθηκε ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων τῆς Σιβηρίας, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τὴν μνήμη του στὶς 10 Ἰουνίου.

Το μεγάλο ευχαριστώ στον Γέροντα Παΐσιο

Το μεγάλο ευχαριστώ στον Γέροντα Παΐσιο

(Τον Γέροντα που μας προφύλαξε από τόσες «φοβοσυμβουλές»)

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

___________________

Ολίγον πριν την αναμενόμενη αγιοκατάταξη του Γέροντος Παϊσίου, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον σπουδαίον αυτόν Γέροντα, που κατά την περίοδο των φοιτητικών μας χρόνων 1979-83 στη Θεσσαλονίκη, στάθηκε η παρηγοριά μας, τόσον στα προσωπικά μας προβλήματα, όσον και στο μεγάλο πρόβλημα του φόβου, από τις «ακοές πολέμων», (από γνωστό Κύπριο μοναχό που εγκαταβιούσε στο Άγιον Όρος), που έκανε την κατ’ ευφημισμόν ξέγνοιαστη  φοιτητική  μας ζωή, μια νύχτα αξημέρωτη. Οι «προφητείες» περί πολέμων, είχαν τις επακόλουθες «φοβοσυμβουλές», «φύγετε από την Κύπρο για να σωθείτε» και τόσα άλλα.  Ομολογώ ότι τότε, «επεί γαρ αίσθησιν, ουκ είχον», «μη λογισάμενος ταύτην εν εμαυτώ, φωνήν άδηλον»*,  με στενοχώρησαν τα λεγόμενα τούτα.

Η φοιτητική μας νεότητα, για αρκετούς από εμάς, σημαδεύτηκε από φόβον μεγάλον, εξ αιτίας των «αθεόφοβων απειλών».  Θα προσθέσω τι είπε ένας Αγιορείτης Ηγούμενος (που για ευνοήτους λόγους δεν αναφέρω το όνομα του, ευελπιστώντας ότι η αξιοπιστία του κειμένου αυτού, ουδέ επ’ ελάχιστον θα μειωθεί, εξ αιτίας της σπουδαιότητας  των λόγων του Γέροντος Παϊσίου) σε κάποιον νεαρόν Κύπριον, όταν του ανέφερεν ότι είχε σκοπόν να επισκεφθεί τον Κύπριον αυτόν μοναχόν «Μην πας παιδί μου σ’ αυτόν, αυτός όλο λέει πως θα γίνουν και τίποτα δεν γίνεται»

Οι «φοβοσυμβουλές» αυτές λέχθηκαν κοντά στο 1980 και επαναλήφθηκαν με την ίδια ένταση σε διαφορετικό επίπεδο πρίν το Καλοκαίρι του 1993.  Πλήθος Κυπρίων Φοιτητών, που έζησε στη Θεσσαλονίκη κατά την περίοδο εκείνη, καταμαρτυρεί με λύπη  απογοητεύσεως τα γεγονότα τούτα. (Θεωρώ σκόπιμον στο παρόν άρθρο, να μην αναφέρω το όνομα του Κυπρίου μοναχού, με τις «προφητείες» αυτές, ούτε και τι εφύλαξαν στα σπίτια τους, ονομαστοί «υποστηριχτές» του, για τον πόλεμο του 1993.  Όμως θεωρώ ότι θα είναι απαράδεκτο από μέρους μου οιαδήποτε ανώνυμη αναφορά, σε μελλοντικό στάδιο.  Θεωρώ σκόπιμον να προσθέσω ότι το «προφητικόν χάρισμα» του Κυπρίου αυτού μοναχού, το αντιλήφθηκαν κάποιοι που τον γνώρισαν πολύ μεταγενέστερα, νεώτεροι και αρκετοί εις αριθμόν.  Είναι μεγάλη η ευθύνη, να αφήνεται πλήθος κυρίως νέων, να τον θεωρούν ως προφήτην.  Η ένοχη σιωπή, συνένοχος γίνεται και στα τόσα απαράδεκτα που καταγράφονται στο διαδύκτιο, όπως «ο μεγαλύτερος Άγιος των τελευταίων 500 χρόνων», «μεγαλύτερος και από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη», «ισάξιος με τον Προφήτη Ιεζεκιήλ»και άλλα τόσα φαιδρά.  Έχω βεβαίαν την πεποίθησιν ότι αυτά τα απαράδεκτα, μια μέρα θα λάβουν τέλος.  Με λυπεί ο λογισμός ότι ίσως κάποιοι από αυτούς χάσουν και την τόσο διαφημιζόμενη πίστη τους).

Αν και ο Γέροντας Παΐσιος στο πλήθος των προσκυνητών που επισκέπτονταν το Κελλίον της Παναγούδας, το Κελλίον της καταφυγής στους πονεμένους, κάποιες φορές αναγκάζετο, όπως ο ίδιος έλεγε με πολύ πόνο, να ομιλήσει γι αυτά εξ αιτίας των «φοβοσυμβουλών» τούτων.  «Αναγκάζομαι να μιλήσω» έλεγε όταν μιλούσε γι αυτά τα θέματα.  Επαναλαμάνων πολλάκις «μη ουν φοβείσθαι αυτά» Επ. Ιερ. 1,22.  Ο Γέροντας Παΐσιος στην κατάλληλη στιγμή μας ανέπαυσε με  λόγους παρηγοριάς και ελπίδας, τα «ευαίσθητα» εκείνα χρόνια, με τις νωπές πληγές της βάρβαρης Τουρκικής εισβολής.

Παρετήρησα ότι τις περισσότερες φορές, που ο Γέροντας Παΐσιος μίλησε γι αυτό το θέμα, ήταν η απάντηση στην αγωνία των συνομιλητών του για «μελλούμενες εθνικές συμφορές». Εκ των υστέρων αναλογίζομαι το του Αποστόλου Παύλου «ο δε προφητεύων ανθρώποις λαλεί οικοδομήν και παράκκλησιν και παραμυθίαν» Α΄Κορ. 14,3.

Επιπρόσθετα με αυτά να αναφέρω ότι κατά παρόμοιον τρόπον, παρηγόρησε προσκυνητές που ανησυχούσαν για τα απάνθρωπα μαρξιστικά καθεστώτα, του λεγομένου «Ανατολικού μπλοκ», με τη χαρακτηριστική φράση «ο Μαρξισμός τα κόλλυβα, τα έχει τυλιγμένα στο ζωνάρι του, λίγο να κουνηθεί θα πέσουνε» και έπεσαν σχεδόν «εν μια νυχτί», όλα εκείνα τα απάνθρωπα καθεστώτα, προς χαράν κάθε σώφρονος ανθρώπου αλλά κυρίως των Ορθοδόξων.  Επίσης παρήγορον λόγον έδωσε, στην αγωνία για τις επεκτατικές βλέψεις της Πρώην Γιουγκοσλαβικής «Δημοκρατίας», με την αναφοράν ότι θα έχουν τέτοια προβλήματα στα εδάφη τους, που δεν θα ασχοληθούν με την Ελλάδα.  Να σημειωθεί ότι η τότε Γιουγκοσλαβία είχε επεκτατικές βλέψεις, στην Ελληνικήν Μακεδονίαν. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι παρόμοιον παρηγορητικόν λόγον έδωσε και στη μαρτυρική αγωνία των ολίγων δυστυχώς που συνέπασχαν με τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας, που υπέφεραν τα πάνδεινα μαρτύρια στο αντιχριστιανικό καθεστώς του κομμουνιστή Εμβέρ Χότζα.  Θεωρώ λόγον εκ περισσού, οιονδήποτε σχολιασμόν στα γεγονότα που επακολούθησαν.

Όντως αναλογιζόμενος το του Αποστόλου Παύλου «ο δε προφητεύων ανθρώποις λαλεί οικοδομήν και παράκκλησιν και παραμυθίαν» Α΄Κορ. 14,3, καθώς και τους γεμάτους ελπίδα και παρηγοριά λόγους του Γέροντος Παϊσίου, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

*«φωνή άδηλος» έκφραση παρμένη από τον Απόστολον Παύλον (Α΄Κορ. 14,8)

Πηγή  το είδαμε εδώ

Οι χωρίς κατοικία αόρατοι ερημίτες

Μια περιοχή του Αγίου Όρους Άθω η οποία εκτείνεται από τη Μικρή Αγία Άννα μέχρι τη σκήτη της «Γλωσσίας» (Προβάτας), πολύ μεγάλη έκταση γεμάτη δέντρα και πυκνά δάση, αυτή είναι και λέγεται «Έρημος του Άθω». 

Εκεί κατά καιρούς σε πολύ λίγους κατοίκους της περιοχής αυτής κάνουν την εμφάνισή τους σεβάσμιοι στην όψη και αποσκελετωμένοι ασκητές, αλλά αυτοί, κατά κοινή ομολογία, είναι τελείως γυμνοί από ενδύματα υλικά, αλλά καλύπτονται από τη χάρη του Θεού.

Έτσι σ' ένα αγιορείτικο περιοδικό που κυκλοφόρησε με το τίτλο «Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη» από το 1930 έως το 1938, ο γιατρός Σπυρίδων (μετέπειτα, μεγαλόσχημος μοναχός) Αθανάσιος Καμπανάου, αδερφός της Ιεράς μονής Μεγίστης Λαύρας, έγραφε για τους γυμνούς και χωρίς κατοικία αυτούς μοναχούς ότι, «πολλά πράγματα γνωρίζει το τα πάντα εφορών άμμα», περί δε των αοίκων, που βρίσκονται στα Κρύα Νερά τι να πω;

Το πανέφορον όμμα ξέρει τη πολιτεία τους». Ο πατήρ Γεράσιμος Μοναχός (Μενάγιας), που ήταν πρώτα χημικός και έγινε ησυχαστής και κάτοικος της ερήμου του Αγίου Βασιλείου, είχε αδερφική φιλία με το γιατρό της Λαύρας Αθανάσιο Καμπανάου , όταν είδε να δημοσιεύει αυτά τα πράγματα στο περιοδικό της «Αγιορείτικης Βιβλιοθήκης», του έκανε σύσταση και παρατήρηση, να μην κάνει τέτοιες δημοσιεύσεις και γράφει πράγματα αμάρτυρα, τα οποία πιθανόν να προκαλέσουν δυσπιστίες και γέλωτες σε βάρος της μοναχικής πολιτείας του Αγίου Όρους.

Στις παρατηρήσεις αυτές ο γιατρός πατήρ Αθανάσιος απάντησε όπως συνήθισε να λέει :

- Καλέ μου άνθρωπε και αγαπητέ μου αδερφέ, δεν μπορώ να μην γράψω και να μην δημοσιεύσω αυτά τα οποία ήρθε άνθρωπος και μου είπε, ότι «θα αρρωστήσω και θα πεθάνω».Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο γερο-Αντώνιος από τον «Άγιο Πέτρο». Στον άνθρωπο αυτό, οι αόρατοι εκείνοι ασκητές είπαν : - Να πας και να πεις στο γιατρό σου ότι σε λίγο θα αρρωστήσει και θα πεθάνει γι' αυτό πρέπει να ετοιμαστεί. Ο δε γερο-Αντώνιος, αφού είπε στο γιατρό εκείνο που του είχαν πει οι αόρατοι ασκητές, του έδειξε και ένα σταυρό ξύλινο, τον οποίο έδωσαν οι ασκητές εκείνοι. Σ' αυτόν το σταυρό επάνω ήταν σκαλισμένα τα γράμματα «Μακάριος Ιερομόναχος». Αυτά για απάντηση έγραψε στον Αγιοβασιλιάτη χημικό Γεράσιμο Μοναχό, ο γιατρός πατήρ Αθανάσιος και ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα αρρώστησε και χωρίς καμιά βαριά ασθένεια κοιμήθηκε ο πατήρ Αθανάσιος τον αιώνιο ύπνο, αφού πρώτα απεκάλυψε και δημοσίευσε ότι υπάρχουν και περιφέρονται από τόπο σε τόπο στην Έρημο του Άθω, οι Άγιοι αυτοί ασκητές και ερημίτες μοναχοί.

Πηγή: Γεροντικό του Αγίου Όρους, τόμος Β', Ανδρέου μοναχού Θεοφιλοπούλου

πηγή

Εορτή του Αγίου Ερμεία

Γιορτάζουμε σήμερα 31 Μαΐου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ερμεία.

Ο Άγιος Μάρτυς Ερμείας, ζούσε στα Κόμανα της Καππαδοκίας την εποχή του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Αντωνίνου Πίου. Είχε από νεαρή ηλικία ενταχθεί στα στρατεύματα του Καίσαρα και γρήγορα ξεχώρισε για την γενναιότητα, την ανδρεία και το αγωνιστικό του φρόνημα, τα οποία αντλούσε από την πίστη του στον Ιησού Χριστό.

Την περίοδο της βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου (138 - 161 μ.Χ.) ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των χριστιανών, μεταξύ δε των πρώτων που συνέλαβαν, ήταν και ο Ερμείας, αγνοώντας και τις μεγάλες του υπηρεσίες στην πατρίδα αλλά και τα σεβάσμια γηρατειά του.

Οδηγήθηκε μπροστά στο Δούκα Σεβαστιανό, ο οποίος τον διέταξε να θυσιάσει τα είδωλα.

Ο Άγιος όμως ακλόνητος και ακατάβλητος, αρνήθηκε να προδώσει τον Κύριό του και να θυσιάσει στα μιαρά ειδωλολατρικά ξόανα.

Με τη γλυκύτητα δε πού τον διέκρινε, απάντησε στις προτροπές των τυράννων «Θα ήταν πολύ ανόητο σεβαστέ άρχοντά μου να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι, να εγκαταλείψω την αλήθεια και να ασπασθώ το ψέμα, να παραιτηθώ από τη ζωή και να προτιμήσω το θάνατο. Θα ήταν λοιπόν παράλογο στο τέλος της ζωής μου να χάσω αυτά τα πολύτιμα αγαθά».

Τότε εξοργισμένος ο άρχοντας, διέταξε αφού τον βασανίσουν σκληρά, να τον ρίξουν στην πυρά. Με την επέμβαση όμως και τη χάρη του Θεού, ο Άγιος εξήλθε σώος και αβλαβής από όλα τα φρικτά βασανιστήρια. Τελικά αποκεφάλισαν χαρίζοντας του το στέφανο της δόξας το 160 μ.Χ.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ στρατευσάμενος, τω Βασιλεί του παντός, γενναίως διέκοψας, τας παρατάξεις εχθρών. Ερμεία πανένδοξε συ γαρ εγκαρτερήσας, πολυτρόποις αικίαις, ήθλησας εν τω γήρα, ως του Λόγου οπλίτης, ω πρέσβευε Αθλοφόρε, σώζεσθαι άπαντας.

Ιωάννης Βατάτζης - Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και το μεγάλο μυστήριο.

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.
Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι "μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου"... 
Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νύμφαιο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους "Σταυροφόρους" και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!
Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο.


Έτσι, με όλα αυτά τα χαρίσματα, ήταν αξιαγάπητος τόσο, που η αρετή του έλαμψε μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα Θεοδώρου, ο οποίος και του έδωσε ως σύζυγο τη θυγατέρα του Ειρήνη. Για να τη λάβει όμως γυναίκα του, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Λατίνο Κόραδο, που καυχιόταν για τη δύναμή του! Όμως ο Ιωάννης Βατάτζης τον νίκησε, λέγοντας "Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι", σαν δεύτερος Νέστορας!
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΝΙΚΑΙΑΣ
Όταν ο βασιλιάς-υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα κοιμήθηκε, ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο ίδιος στα 1222 μ.Χ., ως Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης. Και από τότε έδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο σοφή ήταν η εκλογή του Θεόδωρου. Έγινε λοιπόν από τότε ο Ιωάννης, ο προστάτης των αδικουμένων, ο δικαιότατος κριτής, η πηγή η αστείρευτη της ελεημοσύνης, τόσο, που του δόθηκε το προσωνύμιο Ελεήμων!!!
Ήταν ακόμη ευσεβής και πιστός στην Ορθοδοξία βασιλεύς και όχι μόνο έδειξε, αλλά και κατάφερε με το ζήλο του να βαπτιστούν Χριστιανοί όλοι οι Ιουδαίοι της επικράτειάς του!!!
Επίσης, προσπάθησε τα μέγιστα, να γίνει η επανΕνωση των Εκκλησιών, δηλαδή να αναγνωρίσει η Δύση το ορθό Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα να αποσταλούν πρέσβεις από τον Πάπα Γρηγόριο Θ' και να αρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος από τη δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανού του νέου. Ο Ιωάννης θα κατάφερνε τότε το ευχόμενο, αλλά δυστυχώς οι Δυτικοί δεν θέλησαν στο τέλος να αφαιρέσουν την αντιορθόδοξη προσθήκη από το Σύμβολο της Ορθής Πίστεως, δηλαδή το "και εκ του Υιού εκπορευόμενον"...
Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!!
Στάθηκε αληθινός "πατέρας των Ελλήνων", πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.
Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσούφαντα που φορούσε ο γιος του ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων, στο λαό ανήκει!!!
Η πίστη του στο Θεό ήταν πολύ μεγάλη και τον βοήθησε αποφασιστικά σε κάθε του βήμα, όπως και τότε που χρειάστηκε να μονομαχήσει με τον σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο του Ικονίου, που συχνά πυκνά λεηλατούσε τις πόλεις μας που ήταν κοντά στον ποταμό Μαίανδρο. Άκουσε τότε νοερά θεία φωνή, που του έλεγε:
"Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται" και πήρε ευθύς τέτοια δύναμη, ώστε όρμησε και κατανίκησε τον τρομερό Σουλτάνο!!!
Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό εργάστηκε και προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών.
Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον πιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και η Εκκλησία προσευχόταν με χαρά για αυτόν! Και εκείνος, ακόμη πιο πολύ προχωρούσε προς τον ιερό σκοπό της πατρίδας.
Νίκησε τους Λατίνους που κρατούσαν όμως ακόμα σκλαβωμένη την Πόλη και τους επέβαλε τη συνθήκη του 1225, με την οποία κατελάμβανε όλα τα Μικρασιατικά εδάφη, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στη Νικομήδεια και απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.
Κατασκεύασε κατόπι ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη. Έπιασε λοιπόν και τα Στενά της Έλλης (Ελλήσποντος) και επιχείρησε τις πρώτες επιθέσεις στα περίχωρα της Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στα 1225 να απελευθερώσει τη στρατηγικά σημαντική Αδριανούπολη! Ο δρόμος πια για την Πόλη του Κωνσταντίνου ήταν ανοιχτός!
Στα ανατολικά προελαύνουν εκείνο τον καιρό οι Μογγόλοι, που νικούν το Σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει συνθήκη με τη Νίκαια, παύοντας προς το παρόν να αποτελεί κίνδυνο, λύνοντας τα χέρια του Βατάτζη, που κατατροπώνει τώρα και τους Βουλγάρους στα 1246 και ελευθερώνει το κομμάτι Αξιός – Έβρος ποταμός, ενώ οι καμπάνες κοντεύουν να σπάσουν από τη χαρά τους όταν ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Βασιλιάς, μπαίνει με συγκίνηση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο της ίδιας ευλογημένης χρονιάς!
Όμως, η καλή του σύντροφος, η Ειρήνη Λάσκαρι, κλείνει για πάντα τα μάτια της και κείνος θα κρατήσει για πάντα μέσα του ανεξίτηλη τη γλυκιά μνήμη της. Όμως ξέρει πως ο εαυτός του δεν του ανήκει, αλλά αξίζει να το κάνει κάθε μέρα θυσία για το λαό του και την πατρίδα! Έτσι ο Ιωάννης, έχοντας αναπτύξει μια φιλία με το Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β', δέχεται να γίνει ο γάμος του με την κόρη του Φρειδερίκου Κωνσταντία, ως επισφράγηση μιας πανίσχυρης συμμαχίας, που θα τρομάξει την Ευρώπη και ιδίως τους Λατίνους, που πιέζονται τώρα πανταχόθεν.
Αλλά, ενώ ο Ιωάννης Βατάτζης έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου του 1254 αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για το όνειρο, επάνω στο δρόμο για το καθήκον, την Πίστη του Θεού, το Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό...
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
Το τίμιο σώμα του ευσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου και ελεήμονος βασιλέα, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας). Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό.
Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός!!! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου! Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφθεί!!! Γιατί έτσι αντιδοξάζει ο Θεός εκείνους που Τον δοξάζουν στη γη!
Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
Αναφέρεται -όπως σημειώνεται σε ημερολόγιο που εξέδωσε το 2001 η Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου- ότι μέχρι το 1992 "η μνήμη του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ελεήμονος ετιμάτο κάθε χρόνοστην εκκλησία της Μαγνησίας, την οποία έκτισε ο ίδιος και στην οποία βρήκε την τελευταία ανάπαυσή του, καθώς και στο Νυμφαίον, την αγαπημένη του κατοικία" (Οστρογκόρσκυ).
Όμως τι απέγινε ο Ναός εκείνος; Τι απέγινε το άφθαρτο λείψανο του "Μαρμαρωμένου Βασιλιά"; Τι σχέση έχει με το "θρύλο" και ποια με τις προφητείες για ανάκτηση της Πόλης, που τόσο και ο ίδιος είχε πασχίσει;

πηγή