Κυριακή της Ορθοδοξίας - «Οι εξ ασεβείας, εις ευσέβειαν προβάντες, και τω φωτί της γνώσεως ελλαμφθέντες…..»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ‘’ΕΞ ΑΣΕΒΕΙΑΣ, ΕΙΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ ΠΡΟΒΑΝΤΕΣ, ΚΑΙ ΤΩ ΦΩΤΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΕΛΛΑΜΦΘΕΝΤΕΣ...»*

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Με της ομολογίας το κάλλος, «των αγώνων τον καιρόν απαρξώμεθα» (Κανών β΄ Ωδή α΄ Τριωδίου).  Η Εκκλησία μας όρισε με Ορθόδοξη σοφία, να εορτάζομε την πρώτη Κυριακή των Νηστειών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την αναστήλωση των αγίων και σεπτών Εικόνων.  Την  Κυριακής  της Ορθοδοξίας «ανάμνησιν ποιούμεθα της αναστηλώσεως των αγίων και σεπτών Εικόνων, γενομένης παρά των αειμνήστων Αυτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ και της μητρός αυτού Θεοδώρας, επί της Πατριαρχείας του Αγίου και Ομολογητού Μεθοδίου» , όπως το Συναξάριον του Μηναίου αναφέρει.

«Οι εξ ασεβείας, εις ευσέβειαν προβάντες, και τω φωτί της γνώσεως ελλαμφθέντες,  ψαλμικώς τας χείρας κροτήσωμεν, ευχαριστήριον αίνον Θεώ προσάγοντες, και τας εν τοίχοις και πίναξι, και ιεροίς σκεύσιν εγχαραχθείσας ιεράς του Χριστού Εικόνας, της Πανάγνου, και πάντων των Αγίων, τιμητικώς προσκυνήσωμεν, αποβαλλόμενοι την δυσσεβή των κακοδόξων θρησκείαν∙ η γαρ τιμή της Εικόνος, ως φησι Βασίλειος, επί το πρωτότυπον διαβαίνει, αιτούμενοι ταις πρεσβείαις της αχράντου σου Μητρός, Χριστέ ο Θεός ημών, και πάντων των Αγίων, δωρηθήναι ημίν το μέγα έλεος», ψάλλομε στην Ακολουθία της εορτής Κυριακής  της Ορθοδοξίας.

H ομολογία της Πίστεως είναι προϋπόθεση στον πνευματικό αγώνα.  Και η σημασία της εορτής Κυριακής  της Ορθοδοξίας, είναι πολύ μεγάλη για την Εκκλησία μας και δικαίως οι Ορθόδοξοι την «χαρμονικήν ταύτην ημέραν», «ευσεβοφρόνως καυχώνται εν Χριστώ», για «την  αναστηλώσιν των αγίων και σεπτών Εικόνων».  Η σημασία  των Αγίων εικόνων στη ζωή της Εκκλησίας είναι πολύ μεγάλη, για τούτο ψάλλομε «Υπέρτιμον κόσμησιν, η του Χριστού Εκκλησία, των σεπτών απείληφε, και αγίων Εικόνων, του Σωτήρος Χριστού, και της Θεομήτωρος και Αγίων πάντων, φαιδροτάτην αναστήλωσιν» και «Ευσεβοφρόνως Εικόνας σεπτάς, προσκυνούντες οι Ορθόδοξοι».  Είναι μεγάλη η συμβολή των Αγίων εικόνων, στη ζωή Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας και την εν γένει Εκκλησιαστική ζωή.

Το Πηδάλιον της Εκκλησίας μας σε αυτό που η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος λέγει, γράφει  :  «...εκείνο όπου η Γραφή και το Ευαγγέλιον φανερώνει δια των ρημάτων, τούτο ο ζωγράφος παριστάνει δια των εικόνων». Στη Ωδή θ΄ την Κυριακή της Ορθοδοξίας ψάλλομε «Ιερογραφίαις Εικόνων, κεκοσμημένην καθορώντες, πάλιν την σεπτήν Εκκλησίαν, μετ’ ευλαβείας πάντες προσδράμωμεν και τω Χριστώ βοήσωμεν· Σε μεγαλύνωμεν Τρισάγιε». «Α γαρ ο λόγος της ιστορίας δι’ ακοής παρίστησι, ταύτα γραφική σιωπώσα δια μιμήσεως δείκνυσι»,  λέγει Ο Άγιος Βασίλειος. «Προς το πρωτότυπον φέρει, φησί Βασίλειος, τιμή η της εικόνος», ψάλλομε στην Ακουλουθία της Εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας.

«Η λειτουργική Εικών έχει θεολογικήν έννοιαν», σημειώνει ο Φώτης Κόντογλου.  «Και γαρ ο λογογράφος έγραψε το βιβλίον και τι έγραψεν εν τω Ευαγγελίω;  Πάσαν την ένσαρκον οικονομίαν του Χριστού και παρέδωκεν τη Εκκλησία.  Ομοίως και ο ζωγράφος ποιεί.  Εζωγράφισεν εν τω πίνακι της Εκλησίας την ευπρέπειαν από του πρώτου Αδάμ Αδάμ έως της Χριστού Γεννήσεως, και πάσαν την ένσαρκον οικονομίαν του Χριστού και τας μαρτυρίας των Αγίων, και παρέδωκεν και αυτός τη Εκκλησία.  Ως μάλλον αμφότεροι μίαν εξήγησιν απεγράψαντο, και διδάσκουσιν ημάς», λέγει ο Άγιος.  Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Αυτή την Αγία ημέρα της Εορτής της Κυριακής  της Ορθοδοξίας, που η Εκκλησία μας εορτάζει την αναστήλωση των αγίων και σεπτών Εικόνων, ο Ορθόδοξος λαός ‘’άπασαν την Ορθόδοξον διδασκαλίαν’’ εορτάζει.  Έτσι όταν λέγει ότι σήμερον εορτάζομε την Κυριακή  της Ορθοδοξίας, θεωρεί ότι σήμερα εορτάζει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία. 

 *Aπό την Ακουλουθία της Εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας

πηγή

Η συγχώρεση απαρχή της μετάνοιας – Ο Εσπερινός της Συγγνώμης

Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ - Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 «Έφθασε νυν, εισήκται ο των αγώνων καιρός, το της Νηστείας στάδιον, προθύμως άπαντες, απαρξώμεθα ταύτης, τας αρετάς Κυρίω, ως δώρα φέροντες» (Κανών β΄ Ωδή α΄ Τριωδίου).  «Το θείον υπερχόμενοι στάδιον, της αμώμου Νηστείας», ας προσθέσομε και  το κάλλος της συγχώρεσης.

Στην Κύπρο ένα Ορθόδοξο έθιμο που δυστυχώς πάει να εκλείψει, είναι αυτό της αλληλοσυγχώρεσης στο Εσπερινό κατά την Κυριακή της Τυρινής. Οι Χριστιανοί ασπάζονται το χέρι του ιερέα  και ακολούθως ζητούν συγχώρεση μεταξύ τους.  Το ευλογημένο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αρχίζει.  Το Ορθόδοξο αυτό έθιμο το συναντάς κυρίως στα ορεινά χωριά της Κύπρου.  Ας προσθέσομε στης νηστείας την θείαν απαρχή, το κάλλος της συγχώρεσης. 

Από τούτη την ευλογημένη πράξη να πορευθούμε το ευλογημένο στάδιο της μετάνοιας. Πως ουν ‘’κτησόμεθα κατάνυξιν ψυχής’’;  Χωρίς τη συγχώρεση, πως θα ζητήσομε από τον Κύριο να μας συγχωρέσει;  Αυτός που ζητά  συγχώρεση από τον Κύριο, πρώτα συγχωρεί τον αδελφό του που του έπταισε.  «Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», λέμε στη θεοδίδακτη προσευχή του «Πάτερ ημών».  «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος∙  εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ΄ 14-15).  Αυτή πρέπει να είναι η απαρχή του ευλογημένου σταδίου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Για να διαπλεύσομε ‘’το της Νηστείας μέγα πέλαγος’’, πρέπει πρώτα να συγχωρέσομε, αλλά και να ζητήσομε συγχώρεση από τους αδελφούς μας σε όσα τους πταίσαμε.  «Αρχή κατανύξεως και μετανοίας», το ευλογημένο αυτό στάδιο  πρέπει να είναι, αλλά και αρχή αλληλοσυγχώρεσης. «Του Θεού εξόριστοι γεγόναμεν, αλλ’ επανάγωμεν προς μετάνοιαν», ψάλλομε την Κυριακή της Τυρινής στον εσπερινό.  Η απαρχή του ευλογημένου σταδίου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ας είναι η αλληλοσυγχώρεση.

Να ζητήσομε ειλικρινή συχώρεση από τους αδελφούς μας, και να συγχωρέσομε όσους μας έπταισαν.  Αυτή πρέπει να είναι η απαρχή της μετανοίας.  Θα πρέπει όμως επιλογικά να σημειώσομε ότι σε θέματα ομολογίας Πίστεως, δεν ζητούμε  συγχώρεση, γιατί σε τέτοια περίπτωση σημαίνει υπαναχώρηση σε θέματα Πίστεως.  Ζητάμε συγχώρεση για τα πταίματα μας και όχι για την   ομολογίας Πίστεως μας. 

πηγή 

Μέχρι και για τέλεια ολιστική θεραπεία αναλόγως του ζωδίου έφτασαν να ομιλούν

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ  ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΟΥ ΖΩΔΙΟΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΝ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Τι άλλο θα ακούσομε;  Ολοένα εμπλέκονται οι εναλλακτικές λεγόμενες θεραπείες.  Προσφέρεται δήθεν η τέλεια ολιστική θεραπεία ανάλογα με τα με ζώδιο.  Πως πρέπει να αντιδρά ένας Χριστιανός Ορθόδοξος όταν ακούει από κάποιους να προτάσσεται η τέλεια ολιστική θεραπεία ανάλογα με ‘’ζώδιό των’’;  Τι άλλο θα ακούσομε;   Kάποιοι που ασχολούνται με τις λεγόμενες ολιστικές θεραπείες, ισχυρίζονται ότι αναλόγως του ζώδιου θα εξευρεθεί η ανάλογη ολιστική θεραπεία.  Οι  νεοεποχίτικες λεγόμενες θεραπείες δεν είναι σύμφωνες με την Ορθόδοξη διδασκαλία. 

  

Προτείνουν αναλόγως του ζώδιου τη γιόγκα, το διαλογισμό, το ρέϊκι, την αγιουρβέδα κλπ, ως ‘’ενισχυτικά’’ παράλληλα με τα άλλα που συνιστούν.  Και έτσι καταλήγουν να ομιλούν για την ‘’τέλεια θεραπεία’’, ‘’θεοποιώντας’’ τις  ανθρώπινες δυνάμεις και ‘’εξορίζοντας’’ τη μνήμη του Θεού.  Η νεοεποχίτικη πλάνη περί απροσώπου κατευθύνοντος νου, που ‘’ολιστικώς’’ συνέχει τα πάντα στο σύμπαν, αντιβαίνει στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.  Οι  ολιστικές θεραπείες αναφέρονται σε αρχές που διέπουν το σύμπαν, ενσωματώνοντας τις έννοιες πνεύμα, νους, σώμα, προσδίδοντας τους  έτσι ‘’μεταφυσική’’ χροιά.  Δεν πρέπει να υποτιμάται η επικινδυνότητα τους για την εν Χριστώ ζωή.

Πολλοί είναι εκείνοι από αυτούς που ασχολούνται με τέτοιες θεραπείες που εμπλέκουν τη γιόγκα, το διαλογισμό, το ρέϊκι, την αγιουρβέδα κλπ, και τώρα τα ζώδια,  και ισχυρίζονται ότι μπορούν παράλληλα με την εν Χριστώ ζωή να ασχολούνται και με αυτά.  Αυτή είναι σαφέστατα  έχουν μασσαλιανίζουσα άποψη.  «Οι λέγοντες ομού τα δύο πρόσωπα της τε χάριτος και της αμαρτίας ταις των πιστώνν εμπαρείναι καρδίας εκ του ειρηκέναι τον ευαγγελιστήν· ‘’Και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν’’, συνίστασθαι τη εαυτών θέλουσιν υπόνοιαν λέγοντες μηδαμώς την θείαν λαμπρότητα υπό της του πονηρού συνδιατριβής μολύνεσθαι, καν οπωσούν πλησιάζοι, φησίν, εν τη ψυχή το φως το θείον τη σκοτία του δαίμονος» που αναφέρει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Δυστυχώς οι εναλλακτικές πλάνες της γιόγκα, του διαλογισμού και του αγιουρβέδα κλείνουν όλες τις διεξόδους για τη μνήμη του Θεού, απασχολώντας όλη την ενεργητικότητά του. Δυστυχώς εναλλακτικές θεραπείες εμπλέκονται όλο και περισσότερο με όλα τούτα και δεν αφήνουν περιθώρια αφιβολίας ότι δεν είναι διδασκαλία της Εκκλησίας μας και ως εκ τούτο εμπόδιο στην αληθινή εν Χριστώ ζωή, καθότι ηθελημένα ή άθελα εφαρμόζεται μια μασσαλιανίζουσα πρακτική.

πηγή

ΟΙ ΕΛΕΓΞΑΝΤΕΣ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ, ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΟΙ ΕΛΕΓΞΑΝΤΕΣ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ, ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Στις 4 Ιανουαρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των δεκατριών Βατοπαιδινών Οσιομαρτύρων. Όταν η Εκκλησία δοκιμαζόταν από τον κίνδυνο του Παπισμού, μετά τη Σύνοδο της Λυώνος το 1274, επί λατινόφρονος αυτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και Πατριαρχείας Ιωάννη Βέκκου (1276 - 1282), το Άγιο Όρος ανέδειξε μάρτυρες, ομολογητές της Ορθοδοξίας. 

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι η Πρώτη σύνοδος της Λυών είχε συγκληθεί το έτος 1645 και η Δεύτερη σύνοδος της Λυών από το έτος 1272 μέχρι το έτος 1274. Αυτή τη Δεύτερη σύνοδο της Λυών, Παπικοί την καλούν 14η ‘’οικουμενική σύνοδό’’τους.

Οι δεκατρείς Βατοπαιδινοί Οσιομάρτυρες (μεταξύ αυτών και ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Ευθύμιος), μαρτύρησαν το 1279/1280. Ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Ευθύμιος, μαρτύρησε με τον δια θαλασσίου πνιγμού θάνατον και τους δώδεκα Βατοπαιδινούς μοναχούς τους κρέμμασαν οι Λατινόφρονες. 

«Τον προεστώτα Ευθύμιον, Βατοπέδης, ος δεθείς αλύσεσι, κατεποντίσθη εν τω βυθώ, ως ελέγξας πλάνην, λατινοφρόνων στερρότατα» (Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών Πατέρων).

Και τι δεν επινόησε το εκ του πονηρού αλλότριον πάθος των Λατινοφρόνων, εναντίον των Ομολογητών της Ορθοδοξίας. Τι μαρτύρια επινόησε η προδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Ο σκοτασμός που ακολουθεί την προδοσία της  Ορθόδοξης Πίστης, δεν αφήνει περιθώρια στην εν Χριστώ αγάπη, την εν αληθεία αγάπη.

«Τους του Άθω Πατέρας και αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμουμενοι αυτών τας αρετάς, η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως∙ δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών προστάτας δείξαντι» (Απολυτίκιον των Αθωνιτών Αγίων από την Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών Πατέρων), ψάλλομε στην Εκκλησία μας.

Οι ομολογητές Οσιομάρτυρες της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, δεν δέχθηκαν να συνηγορήσουν στις φιλενωτικές προσπάθειες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μαρτύριό τους. Αυτούς τους ομολογητές Οσιομάρτυρες ‘’εν ύμνοις και ωδαίς’’ τιμούμε και αυτών καλούμαστε να μιμηθούμε τις αρετές.

*Πάρθηκαν και στοιχεία από το βιβλίο «Οι Άγιοι του Αγίου Όρους», Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου.

πηγή

‘’ΠΙΣΤΕΥΣΩΜΕΝ ΩΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΗΜΩΝ ΠΑΡΕΔΩΚΑΝ’’ (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

_____________________

Η προσπάθεια   να στηριχθεί η ονομασία ‘’ εκκλησίες’’ για τις αιρετικές κοινότητες, που την υστάτη μετατράπηκε σε  ‘’ετερόδοξες εκκλησίες’’, στο τελικό  κείμενο της Συνόδου της Κρήτης, διατάραξε την εκκλησιαστική ειρήνη.  Κάποιοι επικαλέστηκαν τη χρήση του όρου ‘’ετερόδοξες εκκλησίες’’, ως όρο ‘’terminus technicus’’.  Κάποιοι ακόμα και την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ότι δηλαδή αυτή αποτελεί την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αντιστρατεύτηκαν με τον τρόπο τους.

Να θυμίσουμε για παράδειγμα την παραδοξότητα του   κ. Λαρεντζάκη, που απάντησε σε όσους επιμένουν  στην Ορθόδοξη ακρίβεια, στο κείμενό του που επιγράφεται ‘’Εκκλησία και Εκκλησίες’’ όπου αναφέρει προλογικά τα εξής : «Οι αντιδρώντες αναφέρονται και επικαλούνται το Σύμβολο της Πίστεως και ισχυρίζονται ότι με την έκφραση ‘’Εις Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν’’ εννοείται αποκλειστικώς και μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία».

Αυτή η παραδοξότητα του ‘’ζυγοστατείν και σταθμίζειν’’*, με ορολογίες ξένες σε όσα κηρύχθηκαν από τους Αγίους Πατέρες, προσθέτει ‘’τάραχον’’ στην Εκκλησία του Χριστού.  ‘’Ταύτα παρά των Οσίων Πατέρων κεκήρυχται α τοίνυν παρειλήφαμεν, ταύτα φυλάξωμεν  α μεμαθήκαμενν, ταύτα κρατήσωμεν· τι μαχόμεθα προς αλλήλους εική;’’, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

‘’Τι τοίνυν το πιστεύειν αφέντες τεχνολογούσιν την πίστιν’’*, με την αποδοχή των εκκλησιολογικών στρεβλώσεων στη Δήλωση του Τορόντο, όπου έχουν αναγνωρισθεί στοιχεία της αληθούς Εκκλησίας, στις αιρετικές ομάδες ή κοινότητες που συμμετέχουν στο Π.Σ.Ε.;  Εις δε την κατακλείδα της Δήλωσης του Τορόντο αποδέχτηκαν μάλιστα αυτό αναφέρει ότι «οι εκκλησίες (μέλη του Π.Σ.Ε.) αναγνωρίζοντας ότι το να αποτελεί κάποιος  μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, είναι πιο περιεκτικό από το να είναι  μέλος της ίδιας του της εκκλησίας».  Γιατί ως μη ώφειλαν στη Δήλωση αυτή πρόσθεσαν  ‘’τάραχον’’ στην Εκκλησία του Χριστού, επιμένοντες στο ‘’ζυγοστατείν και σταθμίζειν τας λέξεις του δόγματος’’*;

Ας παύσει ‘’το λογομαχέιν επί καταστροφή των ακουόντων’’*  και ας ‘’πιστεύσωμεν  ως οι Πατέρες ημών παρέδωκαν’’*.  Ας παύση  η αυθαιρεσία που διασάλευσε την ειρήνη στην Εκκλησία του Χριστού.  ‘’Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι’’, ας ακολουθήσομε  την εκκλησιαστική ορολογία που μας παρέδωσαν.  Ας μην παραχαράσσεται η εκκλησιαστική ορολογία που μας παρέδωσαν.  ‘’Ουκ εσμέν των Πατέρων σοφώτεροι’’, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Οι αυθαίρετοι όροι δήθεν τύπου ‘’terminus technicus’’, έχουν προσθέσει τόσο εκκλησιολογικές στρεβλώσεις, όσο και ‘’τάραχον’’ στην Εκκλησία του Χριστού.  ‘’Ουκ εσμέν των διδασκάλων ημών κριβέστεροι’’, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.   Γιατί προκάλεσαν τον ανώφελο ‘’τάραχον’’.  ‘’Εν ειρήνη κέκληκεν ημάς ο Θεός ουκ εν μάχη’’, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.  Γιατί ως μη ώφειλαν, με την εμμονή τους διατάραξαν την ειρήνη στην Εκκλησία του Χριστού.  Το ‘’ζυγοστατείν και σταθμίζειν’’, με ορολογίες ξένες σε όσα κηρύχθηκαν από τους Αγίους Πατέρες, ποιους ευαρέστησε;

Ο  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο μεγάλος αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας, για την Ορθόδοξη Πίστη πέθανε στην εξορία και αυτά τα σπουδαία λόγια για το  ‘’ζυγοστατείν και σταθμίζειν τας λέξεις του δόγματος’’, δεν τα έγραψε γι’ αυτούς που εμμένουν στην Ορθόδοξη ακρίβεια, αφού γι’ αυτην αγωνίστηκε μέχρι την κοίμησή του, αλλά γι’ αυτούς που παραχαράσσουν την Πατροπαράδοτη Ορθόδοξη ακρίβεια.  Το  ‘’ζυγοστατείν και σταθμίζειν τας λέξεις του δόγματος’’*, αλλοίωσε την ορολογία που  παραλάβαμε από τις Οικουμενικές Συνόδους.  .  ‘’Ουκ εσμέν των Πατέρων σοφώτεροι’’, ‘’ουκ εσμέν των διδασκάλων ημών κριβέστεροι’’, ‘’εν ειρήνη κέκληκεν ημάς ο Θεός ουκ εν μάχη’’, επεξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

*Με αστερίσκο παρατέθηκαν αναφορές του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, από τον σχετικό Θεολογικό λόγο του. 

πηγη

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΣΤΑ ΑΦΘΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, αναφερόμενος στο Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα, αλλά και στα Λείψανα του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Διονυσίου, ανέφερε τα εξής : «Ο Θεός οικονόμησε να μείνει άφθαρτο το Λείψανο (εννοεί το Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα), για να βοηθιούνται οι άνθρωποι. Και βλέπετε πως τα έχει οικονομίσει ο Θεός! Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον Καθολικισμό, έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Στ΄ Περί προσευχής – Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης Θεολόγος’’).

Τέτοια εξήγηση έδωσε ο Άγιος Παΐσιος για τα τρία άφθορα Άγια Λείψανα των νήσων του Ιουνίου Πελάγους, του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Διονυσίου. Καμιά αναφορά σε ‘’άλλο πνεύμονα’’, αλλά στον κίνδυνο από τον Παπισμό.

Ο ρηματικός προσδιορισμός ‘’να παρασυρθούν’’ που έδωσε ο Άγιος Παΐσιος, τον κίνδυνο από τον Παπισμό, αλλά και το μέγεθος του ολισθήματος καταδεικνύει. Επίσης ο τονισμός της διαφύλαξης του Ορθόδοξου λαού των Ιονίων νήσων με την αναφορά «έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο», θέτει φραγμό και στον συρφετό των φληναφημάτων της μη εν αληθεία αγάπης.

Θα κατανοήσουμε καλύτερα τα λόγια τούτα του Αγίου Παϊσίου, αν θυμηθούμε το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα που έγινε στις 11 Νοεμβρίου 1716, όταν ο τότε διοικητής του Ενετικού στόλου και της Κέρκυρας Ανδρέας Πιζάνης, θέλησε να κτίσει Αλτάριον των Παπικών στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, και ο Άγιος Σπυρίδωνας θαυματουργικά δεν το επέτρεψε. Το θαύμα τούτο μας διέσωσε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813),στο βιβλίο του ‘’Ουρανού κρίσις’’.

Δεν προβληματίζει η ερμηνεία τούτη του Αγίου Παϊσίου, για τα τρία άφθορα Άγια Λείψανα των νήσων του Ιουνίου Πελάγους, του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Γερασίμου του Αγίου Διονυσίου; 

Αποτελεί ακρότητα ή ερμηνευτική ακρίβεια;

Όσοι ολισθαίνουν στον διαχριστιανικό συγκρητιστικό οικουμενισμό, προτιμούν τη σιωπή όταν προτάσσονται παρόμοιες αναφορές στον Άγιο Παΐσιο, μια σιωπή που αλλοτρόπως ερμηνεύει το πείσμα τους να αγνοούν τον μεγάλο αυτόν Άγιο των ημερών μας για τέτοια θέματα.

πηγή

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ (Απάντηση στο άτοπο ‘’θεώρημα των δύο πνευμόνων’’)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ

(Απάντηση στο άτοπο ‘’θεώρημα των δύο πνευμόνων’’)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

H Εκκλησία είναι Μία και μοναδική. «Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι μόνον μια, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός Θεάνθρωπος, η Κεφαλή της, δεν δύναται να έχει πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του μοναδικού Χριστού» αναφέρει με εκκλησιολογική σαφήνεια για την Ορθόδοξη Εκκλησία, τη Μία Αγία Εκκλησία ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Η αναφορά στο άτοπο ‘’θεώρημα των δύο πνευμόνων’’ μειώνει το Εκκλησιολογικό κύρος της Μίας Αγίας Εκκλησίας.

Οποιαδήποτε αναφορά αναιρεί τη μοναδικότητα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως το ‘’θεώρημα των δύο πνευμόνων’’, αποτελεί εκκλησιολογικό ατόπημα. Οτιδήποτε αναιρεί την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ότι αυτή δηλαδή είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αποτελεί εκκλησιολογική στρέβλωση.

Δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στο άτοπο ‘’θεώρημα των δύο πνευμόνων’’, γιατί η Εκκλησία ουδέποτε έχασε την Οικουμενικότητά της, ούτε έπαψε να είναι «από περάτων έως περάτων της γης», όπως ορθά χαρακτηρίζεται στα αρχαία λειτουργικά κείμενα. Η αναφορά λοιπόν σε ‘’δύο πνεύμονες’’, δημιουργεί στρεβλές εκκλησιολογικές εντυπώσεις. Η Μία Αγία Εκκλησία δεν απώλεσε την Οικουμενικότητά της μετά το Σχίσμα του 1054 και την αποκοπή των Παπικών από αυτήν.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο ομολογιακό κείμενό του «Καθολικότης της Εκκλησίας», αναφέρει ότι «Η ίδια η φύσις της Εκκλησίας είναι καθολική. Ο Σωτήρ Χριστός είναι το περιεχόμενο της παραδόσεως της αποστολικότητος εν τω Σώματι της Εκκλησίας. Η Θεανθρωπίνη αυτή καθολικότης της Εκκλησίας και καθολικοποίησις εν τη Εκκλησία διακρατείται και πραγματοποιείται δια της αεί ζώσης Υποστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία κατά τον πλέον τέλειον τρόπον ενώνει τον Θεόν και τον άνθρωπον…».

«Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετερόδοξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους, και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού»*, τονίζει ο Άγιος Παΐσιος,.

*Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου’’Επιστολές’’ – Ιερόν Ησυχαστήριον ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’’, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Πηγή

Η αναφορά του κ. Θ. Γιάγκου στη θέση –προβληματισμό του μ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθένιου

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ κ. Θ. ΓΙΑΓΚΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΗ – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ μ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Το πρόσφατο κείμενο του καθηγητή κ. Θεόδωρου Γιάγκου, καθηγητή του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ., που τιτλοφορείται «Πτυχές που αποσιωπήθηκαν στον δημόσιο διάλογο περί της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Α΄ Μέρος)» (amen.gr), αναφέρεται στη θέση – προβληματισμό, του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθένιου, μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας.

Ο προβληματισμός του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθένιου, στην Γ΄ Προσυνοδική Διάσκεψη ήταν o εξής : «Εγώ όταν διαλέγομαι με τους Ρωμαιοκαθολικούς – είναι κρίσιμος ερώτησις - παραδέχομαι ότι είναι Εκκλησία ή όχι; Είναι ένα καίριον σημείον. Να πούμε τι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Δηλαδή η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη Εκκλησία και όλοι οι άλλοι είναι εκτός Εκκλησίας; Ή έχουν και αυτοί κάτι από την Εκκλησίαν; Τι είναι οι Ρωμαιοκαθολικοί και τι είναι αι Αρχαίαι Ανατολικαί Εκκλησίαι; Εάν παραδεχθώ ότι είναι Εκκλησίαι, θα αρχίσω τουλάχιστον να διαλέγομαι πιο αδελφικά. Εάν όμως δεν είναι Εκκλησίαι, τότε τι γίνεται; Αυτήν την απορίαν έχω και θα ήθελα κάποιαν λύσιν» (Συνοδικά ΙΧ, Γενεύη 2014, σελ. 105)

Ο προβληματισμός - θέση του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθενίου, μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας δεν πρέπει να αξιολογηθεί ανεξάρτητα από άλλες παρόμοιες ανάφορες του. Στην αναφορά του μ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθενίου, στη ομιλία που είχε εκφωνήσει κατά την Ζ΄ Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που πραγματοποιήθηκε στην Canberra της Αυστραλίας κατά το έτος 1991, με την ευκαιρία των εξήντα χρόνων από την ίδρυση του Π.Σ.Ε., με θέμα ‘’Το Πνεύμα το Άγιον’’, μεταξύ άλλων είπε τα εξής : «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), πορεύεται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Είναι δυνατό να μιλούμε για συμπόρευση με τους αιρετικούς και μάλιστα με τέτοια Αγιοτριαδική αναφορά; Ποιά συμπόρευση για παράδειγμα μπορεί να υπάρξει με τους αιρετικούς Πεντηκοστιανούς; «Τις κοινωνία φωτί προς σκότος;», ερωτά ο Απόστολος Παύλος (Β΄Κορ.)

«Το Συμβούλιό μας δημιουργεί εκκλησιαστική ιστορία», ανέφερε ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος. Η Μία Αγία Εκκλησία δημιουργεί Εκκλησιαστική ιστορία και όχι το συνονθύλευμα του Π.Σ.Ε., με το πλήθος των αιρετικών προτεσταντικών παραφυάδων.

«Κάθε Γενική Συνέλευση του», συνέχισε ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, «σύναξη χριστιανών ‘’ομοθυμαδόν επί το αυτό’’ ορίζει την τριαδική του πορεία ‘’εν τω κόσμω τούτω’’ για την Εκκλησία του Θεού που είναι και ο λαός του...Αυτή είναι η πορεία των αδελφών Εκκλησιών, του Παγκοσμίου Συμβουλίου μας, υπέρ ολοκλήρου του κόσμου, της κτίσεως και της δημιουργίας παντού και πάντοτε». Αποτελεί ξεκάθαρη Εκκλησιολογική στρέβλωση η αναφορά του αυτή.

Να υπενθυμίσομε ότι ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, είχε διατελέσει πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.). Είχε έντονη δραστηριότητα στο λεγόμενο ‘’Οικουμενικό’’ κίνημα και έχει αποκληθεί ως «ο Πατριάρχης των Διαλόγων».

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, τρισσώς χαρακτήρισε τον Μωάμεθ ως «προφήτη» και το κοράνι «άγιο», γεγονός απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο. Πως είναι δυνατό να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους φωτισμένους από το Άγιο Πνεύμα Προφήτες, ο Μωάμεθ που με την συνέργεια του πονηρού δημιούργησε την Θεομάχο, Χριστομάχο και Πνευματομάχο, μωαμεθανική δαιμονιώδη πλάνη;

Η αναφορά λοιπόν στον προβληματισμό – θέση του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθενίου, μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας, στην Γ΄ Προσυνοδική Διάσκεψη, θα πρέπει να αξιολογείται σε σχέση και μέ άλλες παρόμοιες αναφορές. Η ομιλία που είχε εκφωνήσει κατά την Ζ΄ Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που πραγματοποιήθηκε στην Canberra της Αυστραλίας κατά το έτος 1991, καθίσταται ένας ακόμα λόγος να μη συμφωνήσει κανείς με τέτοια οικουμενιστική προβληματισμό - τοποθέτηση.

πηγή

Η καλουμένη ‘’ Ρουθηνική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία’’, αποτελεί ένα ακόμη Δούρειο ίππο της Ουνίας

Η ΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ‘’ΡΟΥΘΗΝΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ’’ , ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί η καλούμενη ‘’Ρουθηνική Καθολική Εκκλησία ’’ τόσο σε Αμερική όσο και σε Ευρώπη. Πρόκειται για μεγάλη ουνιτική κοινότητα, οι οποία ξεγέλασε αλλά και ξεγελά αρκετούς Ορθόδοξους Χριστιανούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής είναι γνωστή ως ‘’ Ρουθηνική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία’’ με κέντρο τη λεγόμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ που δραστηριοποιείται στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ. Η ‘’αυτοδιοικούμενη’’ καλούμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ στην Πενσυλβανία, έχει κοινωνία με το Βατικανό. Στην Ευρώπη δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (Mucacheve) με την καλούμενη ‘’Μητρόπολη Mucacheve’’ και στην Τσεχία με τη λεγόμενη ‘’Ρουθηνική Αποστολική Εξαρχία της Τσεχίας’’.

Για πρώτη φορά η Ουνία στη Ρουθηνία (Ρωσική περιοχή των Καρπαθίων, απ’ όπου και η ονομασία), έδρασε κατά το έτος 1646. Κυρίως το πρόβλημα οξύνθηκε με τη δράση της Ένωσης Ουζχορόντ, όπου κάποιοι Ορθόδοξοι κληρικοί της Ρουθηνίας, παρασύρθηκαν στην αίρεση του Παπισμού το έτος 1646.

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται με τις Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες των ΗΠΑ. Κυρίαρχη θέση στις Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες στις ΗΠΑ έχει λεγόμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ η οποία ιδρύθηκε το 1924 στην Πενσυλβανία, όπου προΐσταται Μαρωνίτης ‘’επίσκοπος’’. Στις ΗΠΑ υπάρχουν επίσης κι’ άλλες Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες, όπως η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη της Πάρμα, η οποία ιδρύθηκε το 1969, η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη στο Passaic, η οποία ιδρύθηκε το 1963 και η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη της Phoenix η οποία ιδρύθηκε αρχικά το 1981 στο Van Nuys και μεταφέρτθηκε ακολούθως στη Phoenix το 2010.

Ο Πάπας Πίος ΧΙΙ (1939 - 1958), με εγκύκλιό του για την ‘’ένταξη’’* των ουνιτών της Ρουθηνίας στον Παπισμό, οι οποίοι στις ΗΠΑ παρουσιάζονται ως ‘’Βυζαντινή Καθολική εκκλησία’’, δεν αρκέσθηκε μόνο να αναφερθεί στην ‘’υποδοχή’’ των ουνιτών αυτών στον Παπισμό, αλλά εξέφρασε και τη λύπη του ότι δεν έχει έρθει η ‘’ευτυχισμένη μέρα όπου όλοι οι λαοί της Ανατολής θα ‘’επιστρέψουν’’ στην παπική ‘’ποίμνη’’ (η μόνιμη ένοια των παπικών). Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στο παπικό πρωτείο εξουσίας, την ‘’προεδρία του Πέτρου’’ ως το κέντρο της ‘’Καθολικής ενότητας’’ όπως την χαρακτήρισε. Σημείωσε επίσης στην εγκύκλιό του, την αγωνία του προκατόχου του Πάπα Πίου Χ, λόγω της μετανάστευσης των Ουνιτών της Ρουθηνίας στις ΗΠΑ, επειδή δεν γνώριζαν τις λατινικές τελετές. Οι Παπικοί προσπαθούν δολίως να παρουσιάσουν τους ουνίτες, ως κάτι το ενδιάμεσο ανάμεσα στους Ορθόδοξους και τους Παπικούς. «Δούρειο ίππο» τους αποκάλεσε ο Άγιος Πορφύριος.

Η ουνιτική αυτή παρουσία υπάρχει ως μόνιμη αιτία, για αποκοπή Ορθοδόξων από τη Μία Αγία Εκκλησία. Η επικινδυνότητα για τον ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό είναι πολύ μεγάλη. Αυτό δυστυχώς μπορεί να γίνει ακόμα και από διάφορα ιδρύματα με τα οποία δραστηριοποιούνται. Αντιλαμβανόμαστε φυσικά και πόσο μεγάλο λάθος είναι η κακόδοξη αναγνώριση εκκλησιαστικότητας στις αιρετικές ουνίτικες αυτές κοινότητες.

Σημείωση : Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο με το φαινομενικά εξεζητημένο θέμα, ήταν το παράπονο που μου εξέφρασε μια συγγενής μου που διαμένει στις ΗΠΑ, για την ‘’αθόρυβη’’ ζημιά που κάνουν σε ανυποψίαστους Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες. Και μόνο η ουνίτικη ‘’συνήθεια’’ της χρήσης στην ονομασία του συνθετικού όρου Βυζαντινή ή Ελληνική, σε κάνει να αντιληφθείς ότι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αρκεί αυτό που τους αποκάλεσε αποκάλεσε ο Άγιος Πορφύριος, ότι δηλαδή είναι «Δούρειος ίππος».

*Ο λόγος που γίνεται αναφορά για ‘’ένταξη’’ είναι γιατί υπήρχε κάποιο πρόβλημα παλαιότερα με το Βατικανό, λόγω της χρήσης της δημώδους γλώσσας στις ακολουθίες τους.

πηγή

Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της προβατόσχημης Ουνίας, είναι η ενημέρωση του Ορθοδόξου λαού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΗΣ ΟΥΝΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Το πρόβλημα της Ουνίας πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί με Ορθόδοξη σοβαρότητα. Δυστυχώς το πρόβλημα της Ουνίας ολοένα αυξάνεται και οξύνεται. Να αναμένομε ένδειξη καλής θέλησης από τους Παπικούς στο θέμα της Ουνίας; Η καλή και Ορθόδοξη θέληση εναπόκειται σε μας, με το να ομολογήσομε ότι η Ουνία, είναι προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού. Είναι όμως ‘’οδυνηρό’’ για κάποιους να καλέσουν προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού την Ουνία.

Να αναμένει κανείς καλή θέση από τους Πάπες στο θέμα της Ουνίας; Οι ενέργειες των εκάστοτε Παπών δυστυχώς επαυξάνουν το πρόβλημα. Να υπενθυμίσουμε ότι ο Πάπας Πίος ΧΙΙ, με εγκύκλιό του στήριξε την ουνία. Ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, με το Διάταγμα της Β΄ Βατικανής συνόδου, «Orientalium Ecclesiarum», προστάτεψε την Ουνία. Ο Πάπας Παύλος VI σε διάταγμά του αναφέρθηκε στο ρόλο των Ουνιτών στην ‘’προώθηση της ενότητας των χριστιανών’’. Επί Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, είχαν προσελκυσθεί αρκετοί Ορθόδοξοι στην αιρετική Ουνία. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ το 2008 για ελάχιστους ουνίτες στην Αθήνα διώρισε Παπικό ‘’επίσκοπο’’. Επί Πάπα Φραγκίσκου η ουνία εδραιώνεται. Η πρόσφατη αποστολή του ουνίτη παπικού ‘’επισκόπου’’ Εμμανουήλ ισπανικής καταγωγής στα Γιαννιτσά, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Πιστεύομε ότι αποτελεί καθοριστικό βήμα για την αντιμετώπιση της προβατόσχημης Ουνίας, η ενημέρωση του Ορθοδόξου λαού. Δεν είναι λίγοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι ξεγελιούνται από την εξωτερική εμφάνιση των ουνιτών ‘’επισκόπων’’ και ‘’ιερέων’’. Η ομοιότητα των εξωτερικών γνωρισμάτων των Ουνιτών ‘’ιερέων’’ με τους Ορθοδόξους ιερωμένους, τους καθιστά επικίνδυνους για τον απλό ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό.

Να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος λαός ότι οι ουνίτες ‘’επίσκοποι’’ και οι ‘’ιερείς’’ ενδύονται με άμφια όμοια των Ορθοδόξων. Να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος λαός, ότι η Ουνία είναι προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού. Είναι όμως δυστυχώς πολύ ‘’οδυνηρό’’ για κάποιους να καλέσουν προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού την Ουνία.

το είδαμε εδώ

ΤΑ ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΚΟΥ ‘’ΑΝΟΙΓΜΑΤΟΣ’’ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ‘’ΑΛΑΘΗΤΟΥ’’ (‘’Την αίρεσιν των αιρέσεων’’, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

ΤΑ ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΚΟΥ ‘’ΑΝΟΙΓΜΑΤΟΣ’’ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ‘’ΑΛΑΘΗΤΟΥ’’

(‘’Την αίρεσιν των αιρέσεων’’, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου.

Το δημοσίευμα στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Serra, σε άρθρο του Gian Guido Vecchi , αναφορικά με την απαντητική επιστολή του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Ελβετό Παπικό θεολόγο Hans Küng, η οποία του παραδόθηκε μέσω του Νούτσιου στο Βερολίνο, για τη διεξαγωγή συζήτησης για την Παπική πλάνη του ‘’αλαθήτου’’, την ‘’αίρεση των αιρέσεων’’ κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, έδωσαν αφορμή για ενθουσιαστικές αναφορές, για Παπικό ‘’άνοιγμα’’ για την πλάνη του αλαθήτου.

Προς τι οι ενθουσιαστικές αναφορές για ‘’Παπικό άνοιγμα’’;  To  Παπικό αλάθητο σαφέστατα σχετίζεται με την πλάνη του  Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου.  Το Παπικό αλάθητο επαυξάνει το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο.  Η δογματική τούτη κακοδοξία του «αλαθήτου», μαζί με το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, καθίστανται οι κατ’ εξοχήν εμμονές, για τη μη επιστροφή των Παπικών  στην  Μία Αγία Εκκλησία.

«Καμία αίρεσις» εξηγεί ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «δεν εξηγέρθη τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο Παπισμός δια του αλαθήτου του Πάπα-ανθρώπου». Για το Παπικό αλάθητο υπήρξαν και υπάρχουν ενστάσεις από παπικούς θεολόγους χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να εισακουσθούν από το Βατικανό.

Η κακοδοξία του παπικού  δόγματος του «αλαθήτου» με τη σημείωση «εκ καθέδρας», ως γνωστό θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, την «Εικοστή Οικουμενική Σύνοδο της Καθολικής Εκκλησίας», όπως οι Παπικοί την καλούν.  Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας «εκ καθέδρας», αλλά όποτε αποφαίνεται. 

«Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό (του αλαθήτου) είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μια άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού» αναφέρει  ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

το είδαμε εδώ

ΤΟ ΣΥΝΟΔΟΜΑΧΟ ΠΑΠΙΚΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΙΚΟ ‘’ΑΛΑΘΗΤΟ’’ Του Β. Χαραλάμπους,

ΤΟ ΣΥΝΟΔΟΜΑΧΟ ΠΑΠΙΚΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΙΚΟ ‘’ΑΛΑΘΗΤΟ’’

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Ποιος αμφιβάλλει ότι το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο είναισυνοδομάχο; Ποιος αμφιβάλλει ότι η Παπική εξουσιαστική μάνητα είναι κατ’ ουσία αντισυνοδική;  Η δογματική διαστροφή του «αλαθήτου», μαζί με το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, καθίστανται οι κατ’ εξοχήν εμμονές, που αντιπαλεύονται το συνοδικό σύστημα. Ποιος αμφιβάλλει ότι και το Παπικό ‘’αλάθητο’’ είναι συνοδομάχο; 

Το Παπικό ‘’αλάθητο’’ επαυξάνει το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο.  Μάλιστα στη Β΄ «Σύνοδο» του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί. «Αν κάποια ημέρα ο Πάπας έπεφτε σε σφάλμα συνιστώντας αμαρτίες και απαγορεύοντας αρετές, η Εκκλησία θα ήταν υποχρεωμένη να πιστέψει ότι πράγματι οι αμαρτίες είναι καλές και οι αρετές κακές.  Διαφορετικά θα διέπραττε αμάρτημα κατά της συνειδήσεώς της» (Theologia, Bellarmino, De Romano Pontifice).* Ποιος αμφιβάλλει ότι και  το Παπικό ‘’αλάθητο’’ είναι συνοδομάχο; 

Η μανία των Παπικών ποικιλοτρόπως εκφράζεται για το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο. «Ο Πάπας Φραγκίσκος δίδει το μοντέλο της μορφής ηγεσίας που είναι απολύτως αναγκαία για την Ορθοδοξία σήμερα», ανέφερε στη Vatican insider, ημερομηνίας 23/2/2015, ο Παπικός ‘’πατέρας’’Thomas Rosica. Ας ενθυμηθούμε και την αναφορά  στη Παπική Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστης ότι«…το ζήτημα της υπεροχής του Πέτρου και των διαδόχων του, έχει ιδιαίτερη σημασία ακόμα και οικουμενική».Ποιος αμφιβάλλει ότι η Παπική εξουσιαστική μάνητα είναι κατ’ ουσία αντισυνοδική; 

Στην ιστοσελίδα vatican.va, κείμενο που επιγράφεται, (Londi derazioni «Il primate del successsore di Pietro nel mistero della Chiesa…»), το οποίον μεταφράζεται «Η αρχή της υπεροχής (του πρωτείου) του Διαδόχου του Πέτρου στο Μυστήριο της Εκκλησίας …», αναφέρεται στην υπεροχή του πρωτείου  του Πάπα, δηλαδή στο «Βατικάνειον πλάνον άρχειν». Στην «Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας»(Catechismo della Chiessa Cattolica), στο εδάφιο 837 γίνεται αναφορά στη ‘’εκκλησία’’ που την ‘’κυβερνά’’ ο Ανώτατος Ποντίφηκας και οι ‘’επίσκοποι’’. 

«Ο Χριστός κυβερνά την Εκκλησία»,λέγει ο Άγιος Παΐσιος. Ποιος αμφιβάλλει ότι η Παπική εξουσιαστική μάνητα είναι κατ’ ουσίααντισυνοδική; 

«Εξαρτάται μόνο από τη θέληση και ευχαρίστηση της Αγιότητάς Του», έγραφε ο Καρδινάλιος Boronius, «να θεωρείται εκείνο το οποίο αυτός επιθυμεί ως ‘’ιερό και άγιο από ολόκληρη την  Εκκλησία’’, και οι ποιμαντορικές επιστολές του πρέπει να θεωρούνται, να πιστεύονται και να υπακούονται ως ‘’Κανονικές Γραφές’’» (Gratianus, Codex Juris Canonici, t.1, Par;isi 1612, dis. 19, μέρος 1, κέφ. 6, σελ.90 και Col. 55, edition Leipzig 1839)*.

Ποιος αμφιβάλλει ότι η Παπική εξουσιαστική μάνητα είναι κατ’ ουσία αντισυνοδική; Ποιος αμφιβάλλει ότι το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο είναι συνοδομάχο;  Ποιος αμφιβάλλει ότι και το Παπικό ‘’αλάθητο’’ είναι συνοδομάχο; Η εξουσιαστική κατάντια του Παπισμού, που θέλει τη σύνοδο ένα συμβουλευτικό κογκλάβιο.

 *Από το σύγγραμμα του Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ “Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία’’

πηγή

«Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη», Η αναστάσιμη ομολογία

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ», Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν εκλαμβάνουν την Ζωηφόρο και Αγία Ανάσταση, ως μεγίστη έκφραση αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.  Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι».  «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν».  Το μέγεθος της δωρεάς καθορίζει το μέγεθος και το κάλλος της Θείας αγάπης.  Για τούτο και εμείς την Άγια τούτη μέρα της Ανάστασης, ομολογούμε «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη». 

Ομιλώντας ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για την Ανάσταση του Χριστού αναφέρει : «Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον· ο Θεάνθρωπος όμως δια της αναστάσεώς Του ‘’καταδικάζει’’ τους ανθρώπους εις αθανασίαν.  Δια τα κτυπήματά τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· δια τας ύβρεις τας ευλογίας· δια τον θάνατον την αθανασίαν.  Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσο όταν Τον εσταύρωσαν· ποτέ δεν έδειξαν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη».

«Χάρις εις την ανάστασιν του Χριστού», σημειώνει ο μεγάλος αυτός Ομολογητής, «χάρις εις την νίκην επί του θανάτου οι άνθρωποι εγίνοντο και γίνονται χριστιανοί.  Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της  του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρς Παρουσίας»

Την Αγία τούτη μέρα της Ανάστασης ομολογούμε «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».  Ο αναστάσιμος χαιρετισμός είναι πρωτίστως μια ομολογία.  «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».   Τούτη η μέρα είναι ημέρα που όλοι ανεξαιρέτως, με τον αναστάσιμο χαιρετισμό ομολογούμε την πίστη μας στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού μας.  Για τούτο στο Άγιο Όρος καθ΄όλη τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, αποτελεί και τον  μόνο χαιρετισμό.  Ενω διαβαίνοντας  το Άγιον Όρος την υπόλοιπη περίοδο ακούς το ‘’Ευλογείτε’’, και την απάντηση ‘’ο Κύριος’’,  κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα ακούς  τούτο τον χαιρετισμό της αναστάσιμης ομολογίας. «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».  

«Εις τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσαρα Ευαγγέλια του Χριστού : Χριστός ανέστη!  Αληθώς ανέστη!» σημειώνει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.  Η αναστάσιμη τούτη ομολογία είναι  πηγή ανεκλαλήτου χαράς «ην ουδείς δύνατι να άρη αφ’ ημών». «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη». 

πηγή