Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατὰτζης ὁ ἐλεήμονας βασιλιὰς

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.

Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι “μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου”…

Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νυμφαίο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους “Σταυροφόρους” και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!

Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο. 

Έτσι, με όλα αυτά τα χαρίσματα, ήταν αξιαγάπητος τόσο, που η αρετή του έλαμψε μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα Θεοδώρου, ο οποίος και του έδωσε ως σύζυγο τη θυγατέρα του Ειρήνη. Για να τη λάβει όμως γυναίκα του, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Λατίνο Κόραδο, που καυχιόταν για τη δύναμή του! Όμως ο Ιωάννης Βατάτζης τον νίκησε, λέγοντας “Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι”, σαν δεύτερος Νέστορας!


Όταν ο βασιλιάς-υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα κοιμήθηκε, ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο ίδιος στα 1222 μ.Χ., ως Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης. Και από τότε έδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο σοφή ήταν η εκλογή του Θεόδωρου. Έγινε λοιπόν από τότε ο Ιωάννης, ο προστάτης των αδικουμένων, ο δικαιότατος κριτής, η πηγή η αστείρευτη της ελεημοσύνης, τόσο, που του δόθηκε το προσωνύμιο Ελεήμων!!!

Ήταν ακόμη ευσεβής και πιστός στην Ορθοδοξία βασιλεύς και όχι μόνο έδειξε, αλλά και κατάφερε με το ζήλο του να βαπτιστούν Χριστιανοί όλοι οι Ιουδαίοι της επικράτειάς του!!!

Επίσης, προσπάθησε τα μέγιστα, να γίνει η επανένωση των Εκκλησιών, δηλαδή να αναγνωρίσει η Δύση το ορθό Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα να αποσταλούν πρέσβεις από τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ και να αρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος από τη δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανού του νέου. Ο Ιωάννης θα κατάφερνε τότε το ευχόμενο, αλλά δυστυχώς οι Δυτικοί δεν θέλησαν στο τέλος να αφαιρέσουν την αντιορθόδοξη προσθήκη από το Σύμβολο της Ορθής Πίστεως, δηλαδή το “και εκ του Υιού εκπορευόμενον”…

Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!! 

Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.

Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσούφαντα που φορούσε ο γιος του ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων, στο λαό ανήκει!!!

Η πίστη του στο Θεό ήταν πολύ μεγάλη και τον βοήθησε αποφασιστικά σε κάθε του βήμα, όπως και τότε που χρειάστηκε να μονομαχήσει με τον σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο του Ικονίου, που συχνά πυκνά λεηλατούσε τις πόλεις μας που ήταν κοντά στον ποταμό Μαίανδρο. Άκουσε τότε νοερά θεία φωνή, που του έλεγε:

“Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται” και πήρε ευθύς τέτοια δύναμη, ώστε όρμησε και κατανίκησε τον τρομερό Σουλτάνο!!!

Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό εργάστηκε και προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών. Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον πιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και η Εκκλησία προσευχόταν με χαρά για αυτόν! Και εκείνος, ακόμη πιο πολύ προχωρούσε προς τον ιερό σκοπό της πατρίδας.

Νίκησε τους Λατίνους που κρατούσαν όμως ακόμα σκλαβωμένη την Πόλη και τους επέβαλε τη συνθήκη του 1225, με την οποία κατελάμβανε όλα τα Μικρασιατικά εδάφη, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στη Νικομήδεια και απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.

Κατασκεύασε κατόπιν ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη. Έπιασε λοιπόν και τα Στενά της Έλλης (Ελλήσποντος) και επιχείρησε τις πρώτες επιθέσεις στα περίχωρα της Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στα 1225 να απελευθερώσει τη στρατηγικά σημαντική Αδριανούπολη! Ο δρόμος πια για την Πόλη του Κωνσταντίνου ήταν ανοιχτός!

Στα ανατολικά προελαύνουν εκείνο τον καιρό οι Μογγόλοι, που νικούν το Σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει συνθήκη με τη Νίκαια, παύοντας προς το παρόν να αποτελεί κίνδυνο, λύνοντας τα χέρια του Βατάτζη, που κατατροπώνει τώρα και τους Βουλγάρους στα 1246 και ελευθερώνει το κομμάτι Αξιός - Έβρος ποταμός, ενώ οι καμπάνες κοντεύουν να σπάσουν από τη χαρά τους όταν ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Βασιλιάς, μπαίνει με συγκίνηση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο της ίδιας ευλογημένης χρονιάς!

Όμως, η καλή του σύντροφος, η Ειρήνη Λάσκαρη, κλείνει για πάντα τα μάτια της και κείνος θα κρατήσει για πάντα μέσα του ανεξίτηλη τη γλυκιά μνήμη της. Όμως ξέρει πως ο εαυτός του δεν του ανήκει, αλλά αξίζει να το κάνει κάθε μέρα θυσία για το λαό του και την πατρίδα! Έτσι ο Ιωάννης, έχοντας αναπτύξει μια φιλία με το Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β’, δέχεται να γίνει ο γάμος του με την κόρη του Φρειδερίκου Κωνσταντία, ως επισφράγηση μιας πανίσχυρης συμμαχίας, που θα τρομάξει την Ευρώπη και ιδίως τους Λατίνους, που πιέζονται τώρα πανταχόθεν.

Αλλά, ενώ ο Ιωάννης Βατάτζης έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου του 1254 αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για το όνειρο, επάνω στο δρόμο για το καθήκον, την Πίστη του Θεού, το Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό…

Το τίμιο σώμα του ευσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου και ελεήμονος βασιλέα, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας). 

Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό. Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός!!! 

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου! Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφθεί!!! Γιατί έτσι αντιδοξάζει ο Θεός εκείνους που Τον δοξάζουν στη γη!

Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος!

Αναφέρεται -όπως σημειώνεται σε ημερολόγιο που εξέδωσε το 2001 η Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου- ότι μέχρι το 1992 “η μνήμη του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ελεήμονος ετιμάτο κάθε χρόνο στην εκκλησία της Μαγνησίας, την οποία έκτισε ο ίδιος και στην οποία βρήκε την τελευταία ανάπαυσή του, καθώς και στο Νυμφαίον, την αγαπημένη του κατοικία” (Οστρογκόρσκυ).

Όμως τι απέγινε ο Ναός εκείνος; Τι απέγινε το άφθαρτο λείψανο του “Μαρμαρωμένου Βασιλιά”; Τι σχέση έχει με το “θρύλο” και ποια με τις προφητείες για ανάκτηση της Πόλης, που τόσο και ο ίδιος είχε πασχίσει;

Δείτε εδώ
 
ΣΗΜΕΡΑ, η μνήμη του Αγίου Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος, τιμάται και εορτάζεται στο βυζαντινό Διδυμότειχο, επάνω στην Εκκλησιά του Χριστού Σωτήρα του κάστρου, όπου και υπάρχει σαν θησαυρός η φορητή εικόνα του Αγίου, δημιούργημα της λαϊκής τέχνης του 1958, που πάνω της έχει γραμμένο και το Απολυτίκιό του:

“ Τον λαμπρόν Βασιλέα και των πιστών μέγα καύχημα και των νυμφαίων το κλέος, Ιωάννην τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην επιτελούντες αυτού, συμφώνως ανακράζοντες. Δόξα τω σε Δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα των ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα”.

πηγή

Το είδαμε 

εδώ

Φώτης Κόντογλου : Τους μισεί ο κόσμος.

Φώτης Κόντογλου : Τους μισεί ο κόσμος.

Του κ. Φώτη Κόντογλου

« Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου» 

(Ματθ. 10, 22). 

«Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν»

 (Ιωάν. 15, 18).

Η κίνηση που άρχισε να γίνεται ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στο Βατικανό, με τη συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου, έστρεψε κατά κει την προσοχή του κόσμου. Η εποχή μας είναι όλο θεαματικές σκηνοθεσίες, γιατί ο κόσμος σήμερα έχει μανία με το θέατρο, κι όλοι, είτε πολιτικοί είναι, είτε επιστήμονες, είτε καλλιτέχνες, ακόμα και κάποιοι παπάδες, παρουσιάζονται σαν να είναι ηθοποιοί, και τους παίρνουνε φωτογραφίες και κινηματογραφικές ταινίες, και ποζάρουνε μέσα στις εφημερίδες, που τους ιστορίζουνε με όλα τα καθέκαστα. Έτσι έγινε και με τους δυο μεγάλους αρχηγούς του Χριστιανισμού, που πήγανε με πομπή, σαν άρχοντες, εκεί που γεννήθηκε ο Χριστός, πάμφτωχος μέσα σε ένα παχνί, σ΄ ένα φτωχικό μαντρί. Η συνάντηση αυτή έγινε ύστερα από πολλές τυμπανοκρουσίες, αληθινά με σεμνότητα που θύμιζε την ταπείνωση του Χριστού!

Κι΄ ο κόσμος χειροκρότησε τους δύο αρχηγούς που διακηρύξανε, πως οι Χριστιανοί πρέπει να ενωθούνε, και πως αυτοί δίνουνε το σύνθημα, παραμερίζοντας κάθε έχθρητα που είχε φυτρώσει ανάμεσά τους στα περασμένα χρόνια, και πως «το μεσότειχον του φραγμού διαλέλυται» . Οκόσμος θέλει και ποθεί τη συμφιλίωση ανάμεσα στους Χριστιανούς, και θαρρεί πως έχει δίκηο να πιστεύη πως κάθε άνθρωπος που δε θέλει αυτή τη συμφιλίωση, είναι κακός άνθρωπος, εχθρός της ειρήνης, έρημος από αγάπη, κι΄ αν λέγη μάλιστα πως είναι και Χριστιανός, μ΄ αυτό που κάνει δείχνει πως είναι υποκριτής και θεομπαίχτης, αφού δεν έχει μέσα του την αγάπη, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αλλά πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα! Πόσο άδικα κρίνουνε οι πολλοί εκείνους που δεν επικροτούνε αυτούς τους εναγκαλισμούς!

 Ο πολύς ο κόσμος κρίνει χωρίς να ξέρη, καταδικάζει χωρίς να ρωτήση γιατί φέρνεται έτσι σ΄ αυτόν τον οποίον καταδικάζει. Βέβαια, με την πρώτη ματιά, δε μπορεί παρά να παραδεχτή κανένας πως όλοι μας πρέπει να επικροτήσουμε με ενθουσιασμό αυτή την ευλογημένη κίνηση, και να ευχόμαστε να φτάξη στο ποθητό αδέλφωμα όλων των Χριστιανών. Ωστόσο, οι πολλοί δεν ξέρουνε αν υπάρχη κάποιο μεγάλο εμπόδιο στο να γίνη αυτό το αδέλφωμα, το πιο μεγάλο εμπόδιο. «Και ποιο εμπόδιο μπορεί να υπάρχη, εκεί που υπάρχει η αγάπη;», θα πούνε πολλοί, σχεδόν όλοι. Μιλούνε έτσι, γιατί δεν ξέρουνε πως αυτή η λεγόμενη συμφιλίωση γίνεται με τη θυσία της αλήθειας του Χριστού από μέρος της Ορθοδοξίας, χωρίς να υπάρχη στη μέση καθόλου αγάπη. Αλλά κι΄ αν υπήρχε αγάπη, η αγάπη αυτή θα ήτανε η απατηλή αγάπη τούτου του κόσμου, που δεν έχει καμμιά σχέση με τον Χριστό

Ο Χριστός ξεχώρισε τη μια αγάπη από την άλλη, καθώς ξεχώρισε και την ειρήνη που νοιώθει ο κόσμος, από την δική του την ειρήνη. Και ποια λοιπόν είναι η αγάπη του Χριστού; Την είπε ο ίδιος με τα λόγια τούτα:  «ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με… Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει». Και φύλακας και ερμηνευτής του λόγου του Χριστού είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι η ιερή Κιβωτός, που μέσα σ΄ αυτή φυλάχθηκε η αλήθεια του Ευαγγελίου. Φυλάχθηκε αμίαντη από τις αιρέσεις, και θα φυλαχθή άσπιλη και αναλλοίωτη έως τη συντέλεια του κόσμου. Κι΄ αυτή η Εκκλησία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η λεγομένη Ορθόδοξη. Είναι αυτή, γιατί μονάχα αυτή διατήρησε ανόθευτο κι΄ ανάλλαχτο τον λόγο του Κυρίου, κράτησε ανέγγυχτα τα μυστήρια και τα δόγματα, επικυρώνοντάς τα με τις επτά Οικουμενικές Συνόδους, κάθε φορά που επιχειρούσανε οι αιρετικοί να τα εξηγήσουν κατά τη διαστρεμμένη διάνοιά τους. Η παπική Εκκλησία της Ρώμης δεν τα κράτησε αδιάφθορα, αλλά κατάντησε αιρετική, γιατί άλλαξε και μυστήρια και δόγματα, σε σημείο που η διδασκαλία του Χριστού να γίνη αγνώριστη

 Το κοσμικό πνεύμα της, νόθεψε τον λόγο του Κυρίου, κ΄ η αλαζονεία της την αποξένωσε από το σώμα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, που το θεμέλιό της είναι η ταπείνωση. Λοιπόν, καλά είναι τα έμορφα λόγια της αγάπης, και ευχάριστα ακούγονται από τα ανύποπτα αυτιά των πολλών ανθρώπων, που απορούν πως υπάρχουνε άνθρωποι που δεν επικροτούν αυτή την αγάπη ανάμεσα στους Χριστιανούς. Και τούτο γίνεται επειδή οι πολλοί είναι αδιάφοροι για τη θρησκεία, κι΄ όσοι πάλι δεν είναι αδιάφοροι, δεν είναι σε θέση να νοιώσουνε όλοι με ποια πληρωμή θα γίνη αυτή η συμφιλίωση. Η πληρωμή θα γίνη με τη θυσία του λόγου του Χριστού, που είναι η ίδια η αγάπη. Τι είδους λοιπόν συναδέλφωση μπορεί να είναι αυτή που πληρώνεται με τη θυσία της αληθινής Αγάπης;

Η Εκκλησία του Χριστού χτίσθηκε με το τίμιο αίμα Του, και στερεώθηκε με το αίμα των μυριάδων μαρτύρων. Σαν λείψανε οι αρχαίοι τύραννοι, οι ειδωλολάτρες εχθροί της θρησκείας μας, οι Διοκλητιανοί κ΄ οι Μαξέντιοι, φανερωθήκανε οι αιρετικοί κ΄ οι αποστάτες, που λεγόντανε μεν Χριστιανοί, μα χτυπούσανε τη θρησκεία με πλέον ύπουλον τρόπο, και τότε λάμψανε οι νέοι μάρτυρες, οι λεγόμενοι ομολογηταί. Και τούτο έγινε κατά θεία παραχώρηση, για να βρίσκεται η Εκκλησία πάντα σε κίνδυνο, ώστε να είναι άγρυπνοι νύχτα και μέρα οι κυβερνήτες της κι΄ όλοι οι Χριστιανοί, σαν εκείνους τους στρατιώτες που φυλάγουν θησαυρό μεγάλον.

 Για τούτο λέγει ο άγιος Ισαάκ πως σε όσους κατοικεί μέσα τους το Άγιον Πνεύμα, δεν τους αφήνει να συνηθίσουν στην οκνηρία και να νυστάξουν, αλλά τους βάζει παντοτινά σε φροντίδες και σε αγώνα σκληρόν. Τώρα που γίνεται αυτή η κίνηση να ενωθούν οι Χριστιανοί, μα κι΄ όσοι δεν είναι Χριστιανοί, κινημένοι από την κοσμική επιθυμία της καλοπέρασης και της πνευματικής αναισθησίας, κι όχι από το πνεύμα του Χριστού, οι πολλοί που είναι αδιάφοροι, και που δεν τους μέλλει για τη θρησκεία, χειροκροτούνε αυτή την κίνηση, γιατί δεν ενδιαφέρονται για άλλο τίποτα, παρά μονάχα για την υλική ζωή και για την εξασφάλισή της. Γι΄ αυτούς, θρησκεία, δόγματα, μυστήρια, αλήθεια, μέλλουσα ζωή, είναι ανοησίες και γελοίες δεισιδαιμονίες, που πρέπει να σαρωθούν μπροστά στο υψηλό και κοσμοεπιθύμητο ιδεώδες της ψεύτικης συναδέλφωσης ανάμεσα στους ανθρώπους.

 Γι΄ αυτούς μια αλήθεια υπάρχει, κ΄ είναι αυτή η αλήθεια τούτη η σαρκική ζωή που ζούμε, χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα πέρα από τον τάφο. Και γι΄ αυτή τη ζωή πρέπει να θυσιασθούνε τα πάντα, και πολύ περισσότερο η αλήθεια που μας παρέδωσε ο Χριστός, και που γι΄ αυτούς είναι ένα ψέμα, μια ανοησία. Αυτό το πλήθος που είναι αδιάφορο για τη θρησκεία, βογγά φοβεριστικά καταπάνω σε κείνους που αγωνίζονται για να φυλαχτή ο θησαυρός της Ορθοδοξίας, και να μη θυσιαστή στο παζάρεμα που θα γίνη για την κοσμική συμφιλίωση ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι΄ αυτό το πλήθος, είναι ακατανόητο το πείσμα που φανερώνουν «οι φανατικοί θρησκόληπτοι, οι εχθροί της προόδου, οι μισαλλόδοξοι, οι μνησίκακοι». Πόσο εύκολο πράγμα είναι να τα βλέπη κανένας όλα, και θρησκεία, και Χριστό, και πίστη με τέτοιον μακάριον τρόπο! Να μη σκοτίζεσαι για τίποτα, και όμως να φαίνεσαι πως είσαι και γεμάτος αγάπη, ταπεινός κι΄ αμνησίκακος περισσότερο από τους αγίους! Σήμερα που ήμαστε έτοιμοι να σπαράξουμε ο ένας τον άλλον για το συμφέρον, γέμισε ο κόσμος από ανθρώπους που περνούν για ψυχόπονοι και για κήρυκες της αγάπης και της ταπείνωσης, επειδή φωνάζουνε να σαρωθούνε «τα μίση του παρελθόντος και να λησμονηθούν οι δογματικές ανοησίες που εμπόδιζαν επί αιώνας την προσέγγισιν της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας».

 Γι΄ αυτούς τους καλούς ανθρώπους, που δεν έχουνε ανάγκη από την Εκκλησία για να είναι καλοί άνθρωποι, οι ομολογητές που βασανισθήκανε για την πίστη μας από τους αιρετικούς, και που προτιμήσανε να θανατωθούνε παρά να την αρνηθούνε, ήτανε κάποιοι στενόμυαλοι πεισματάρηδες, κακοί καιο μοχθηροί, που δεν είχανε καθόλου αγάπη μέσα τους, κι΄ ας τους είπανε αγίους. Άγιοι είναι οι σημερινοί κράχτες της συναδελφώσεως με τους αιρετικούς, κι΄ όχι ο Αθανάσιος, ο Βασίλειος, ο Σπυρίδων, ο Νικόλαος, ο Ευστάθιος, ο Μάξιμος, ο Θεόδωρος Στουδίτης, ο Θεοφάνης ο Γραπτός, ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Νικόδημος Αγιορείτης, κ΄ οι άλλοι φανατικοί καλόγηροι. Μα για τους έξυπνους που δεν δίνουνε πεντάρα για τη θρησκεία, κ΄ οι μάρτυρες ακόμα που χύσανε το αίμα τους για να στερεωθή η Εκκλησία, και κείνοι άδικα σφαχτήκανε και κρεμασθήκανε και χάσανε τη ζωή τους για ένα ανόητο πείσμα, επειδή πιστέψανε σε κάποιο ψέμα που το νομίσανε για αλήθεια. Το πρακτικό μυαλό τα περιπαίζει όλα, θρησκεία, πίστη, δόγματα, μυστήρια, σωτηρία, μέλλουσα ζωή.

Πώς να θυσιάσης, λέγει, τούτη τη ζωή τη χειροπιαστή, για την άλλη, που δεν γύρισε κανένας από τον άδη για να μας πη πως υπάρχει! «Κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει». Έτσι συλλογίζεται ο φρόνιμος, ο πρακτικός άνθρωπος, και πορεύεται αναλόγως. Αυτός είναι που ενθουσιάσθηκε για την Ένωση των Εκκλησιών, «για να πάψουν τέλος πάντων αυτές οι ανοησίες με τα σχίσματα, με τα δόγματα και τους βυζαντινισμούς». Τι ωραία! Τι καλά! Τη δουλειά μας να κάνουμε. «Να γίνουμε και στη θρησκεία Ευρωπαίοι, όπως γινήκαμε Ευρωπαίοι σε όλα. Να συγγενέψουμε με τους Ευρωπαίους Χριστιανούς, να παρατήσουμε πια τούτη τη βλάχικη θρησκεία με τους λυγδιασμένους καλόγερους. Να συγχρονισθούμε. Να αποκτήσουμε ιερωμένους ευπαρουσίαστους, όχι τσελιγκάδες αχτένιστους, σαν τον Κοσμά τον Αιτωλό με την κλίτσα. Εκεί θα βρισκόμαστε αιωνίως; Υπανάπτυκτοι θα μείνουμε και στη θρησκεία;».

Ο διάβολος πάντα τάζει πολλά σε κείνους που θέλει να μπλέξη στα δίχτυα του. Στους πρωτόπλαστους είπε πως θα γίνουνε θεοί, αν τον ακούσουνε και φάνε από το Δένδρο της Γνώσεως. Έτσι και τώρα, σε όλους αυτούς που επικροτούνε την ιερή συμμαχία του Πάπα με τον Πατριάρχη, στους αδιάφορους για τα θρησκευτικά, στους άθεους και στους ψευτοχριστιανούς, λέγει για να τους σαγηνέψη, πως θα φανούνε στα μάτια του κόσμου φιλάδελφοι, αμνησίκακοι, ταπεινοί, μα και προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, χωρίς φανατισμούς και δεισιδαιμονίες. Και πως, με το να εγκρίνουνε ό,τι γίνεται για το αδέρφωμα των Χριστιανών, συνεργούνε στο καλό της ανθρωπότητος, για να ζήση ήσυχη και ν΄ απολάψη τα καλά τούτου του κόσμου, χωρίς να μποδίζεται από τη θρησκεία του Χριστού και την καταραμένη διδασκαλία του, που χωρίζει τους ανθρώπους και τους κάνει να εχθρεύωνται μεταξύ τους. Ο ίδιος ο Χριστός είπε πως ήρθε στον κόσμο για να τον κάνη άνω-κάτω, να χωρίση γονιούς από τα τέκνα, αδελφό από αδελφό: «Μη νομίσητε, λέγει, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον παρά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ.10, 24). Και σε άλλο μέρος λέγει πάλι: «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην (Λουκ. 12, 49). Πως γίνεται, αυτός ο Χριστός που μιλούσε ολοένα για ειρήνη, και χαιρετούσε λέγοντας «Ειρήνη υμίν», πως λέγει πάλι πως ήρθε στη γη για να βάλη φωτιά να την κάψη; «Λοιπόν, εσείς οι άνθρωποι, λέγει ο διάβολος στ΄ αυτί τους, πρέπει να βάλετε ένα τέλος στη φαγομάρα που έρριξε ανάμεσά σας αυτός ο ταραχοποιός που λέγεται Χριστός, για να μπορέσετε να ζήσετε ήσυχοι και μονιασμένοι. Εκείνος είπε πως θα φέρη στον κόσμο την ταραχή και τη διχόνοια, και την έφερε. Εγώ σας φέρνω την ειρήνη και την αγάπη κι΄ ας με λένε διάβολο, σατανά κι΄ ανθρωποκτόνο. Ήρθε η ώρα να καταλάβετε ποιος είναι ο εχθρός σας και ποιος ο ευεργέτης σας. Ευεργέτης σας είμαι εγώ ο αδικοκατηγορημένος, όπως το βλέπετε καθαρά σήμερα που καθαρίσανε τα μάτια σας με την επιστήμη και με την αληθινή γνώση. Τόσους αιώνες σας τύφλωνε εκείνος ο πλάνος ο Χριστός με τα παραμύθια του. Ανάθεμά τον!».

(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  16-2-1964)

πηγή

Δείτε τι έπαθε ο Εισαγγελέας που κατηγόρησε τον Άγιο Νεκτάριο!

Στο παρακάτω συγκλονιστικό κείμενο, θα διαβάσετε τι έπαθε ένας εισαγγελέας που κατηγόρησε άδικα τον Άγιο Νεκτάριο…

Πράγματι, ο Άγιος Νεκτάριος δέχθηκε πολλές συκοφαντίες από κάποιο γνωστό Εισαγγελέα της εποχής που τον κατηγορούσε για πολύ αισχρά και ανήθικα πράγματα, αλλά και από τον μασόνο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Μελέτιο Μεταξάκη και μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη και Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Αξίζει πραγματικά να διαβάσετε την παρακάτω ιστορία… 

Είναι αληθές ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάσει και εκεί πολλές θλίψεις και πίκρες. Παρ’ όλη την εκεί εργασία του, πολλοί κακοί άνθρωποι, όργανα του διαβόλου, έλεγαν ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και ότι όλα αυτά που κάνει είναι υποκριτικά.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι. Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν στην Αίγινα Κερού, είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη.

Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρη της και πολλές φορές επιχείρησε να την σκοτώσει. Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, το δέχτηκε και το προστάτεψε. Η Κερού δεν μπορούσε να το χωνέψει και άρχισε να συκοφαντεί τον Άγιο. Ο Εισαγγελεύς πήρε την κατάθεση της και την επομένη πήγε αγριεμένος στην Αίγινα με δυο χωροφύλακες. Παραβίασε την πόρτα παρά τους κανονισμούς του Μοναστηριού και μπήκε κατ’ ευθείαν στο διαμέρισμα του Αγίου. Οι Μοναχές αναστατώθηκαν και άρχισαν να κλαίνε.

Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχτεί. Ο Ανακριτής, έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή τότε γέροντα: —Βρε παλιοκαλόγερε!… που είναι τα παιδιά που κάνεις; (επακολούθησε αισχρότατη φράση). Αυτά κάνεις εδώ πέρα;

Κατόπιν τον έπιασε από το ράσο και τον απειλούσε, λέγοντας: Θα σου ξεριζώσω τα γένια τρίχα, τρίχα. Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξη. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε: —Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός!!

Και πράγματι! «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, Ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ». Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαριά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του.

Το χέρι εκείνο, που έπιασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε. Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιο για να τον συγχωρέσει. Πράγματι τον πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθεί.

Ο Άγιος προσευχήθηκε στο Θεό πολύ. Ήταν ο μακάριος ανεξίκακος και μακρόθυμος. Τον συγχώρησε με την καρδιά του. Του Εισαγγελέως έπειτα από δύο χρόνια του κόψανε το χέρι. Εκείνο το χέρι που κουνούσε από το γιακά του ράσου τον Άγιο. Το Μοναστήρι του, όμως, παρ’ όλα αυτά, πρόκοψε. Εν τω μεταξύ η Αδελφότης μεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν και άλλες Αδελφές και μάλιστα μορφωμένες. Έγινε ένα πνευματικόν κέντρο που ξεκούραζε ψυχικά και φώτιζε τους ανθρώπους.

 

πηγή

το είδαμε εδώ

 

Περί πλούτου και πλεονεξίας (τροφή για σκέψη).

Ο απ. Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο κάτι που συμπυκνώνει την σκέψη πολλών όσων έχουν διατυπωθεί σχετικά με το θέμα του πλούτου και της πλεονεξίας, τόσο στον φιλοσοφικό όσο και στον θεολογικό λόγο· «εστίν δε πορισμός μέγας η ευσέβεια μετά αυταρκείας» (Ά Τιμοθέου, 6:6). Δηλαδή, είναι μεγάλος πλούτος όταν ο άνθρωπος είναι ευσεβής και αρκείται σε όσα έχει. Αυτό είναι το κλειδί και η βάση των όλων συλλογισμών· η αυτάρκεια. Δεν κατακρίνεται ο πλούτος αυτός καθ’ αυτός, αλλά το δόσιμο του ανθρώπου στο να πλουτίσει άπληστα, που κατά κανόνα γίνεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Πολλά αποσπάσματα θα ήταν δυνατόν να παρατεθούν, αλλά για να μην γίνει το άρθρο υπερβολικά μεγάλο, έχουν επιλεγεί ορισμένα από αυτά και ενδεικτικά. Ας τα μελετήσουμε και ας σκεφτούμε πάνω σε αυτά, ειδικά στην σημερινή δύσκολη κατάσταση που περνά η πατρίδα μας. Είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.

Επιλέξαμε δύο σχετικά και χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ομιλίες του ιερού Χρυσοστόμου. Το πρώτο, είναι από την 80^η ομιλία του στο «Κατά Ιωάννη» Ευαγγέλιο, όπου ο ιερός πατέρας αναφέρεται στις πρόσθετες ανάγκες που επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, και πόσο αυτό μας καθιστά δούλους:

«Γιατί λοιπόν με τη θέλησή μας μεγαλώνουμε την αθλιότητα εις τον εαυτό μας; Διότι πες μου, εάν ήταν δυνατό να κατοικείς χωρίς στέγη και τοίχους χωρίς να βλάπτεσαι καθόλου, δεν θα προτιμούσες περισσότερο αυτό; Για ποιο λόγο λοιπόν επεκτείνεις τα γνωρίσματα της ασθένειας; Δεν μακαρίζουμε για αυτό τον Αδάμ, επειδή δεν είχε ανάγκη από τίποτε, ούτε από οικήματα, ούτε από ενδύματα; Ναι λέει· αλλά τώρα είμαστε υπό το κράτος της ανάγκης. Γιατί λοιπόν αυξάνουμε την ανάγκη; Διότι, εάν πολλοί περικόπτουν πολλά από τα αναγκαία (εννοώ τους δούλους, τα οικήματα και τα χρήματα), ποια δικαιολογία θα μπορούσαμε να έχουμε, υπερβαίνοντες την ανάγκη; Με όσο περισσότερα περιβάλλεσαι, τόσο περισσότερο δουλικός γίνεσαι· διότι όσο περισσότερα χρειάζεσαι, τόσο περισσότερο μειώνεις την ελευθερία σου· καθ’ όσον η μεν πλήρης ελευθερία συνίσταται εις το να μην έχουμε καμία ανάγκη, ενώ εκείνη που ακολουθεί αυτήν συνίσταται στο να έχουμε την ανάγκη ολίγων πραγμάτων, την οποία έχουν οι άγγελοι προ πάντων και οι μιμητές αυτών, όμως το να το κατορθώσουν αυτό άνθρωποι που μένουν μέσα στο θνητό σώμα σκέψου πόσο μεγάλο έπαινο έχει αυτό το πράγμα. Αυτό έλεγε και ο Παύλος γράφων προς τους Κορινθίους· ‘’Εγώ δε υμών φείδομαι’’, και ‘’ίνα μη θλίψιν τη σαρκί έξωσιν οι τοιούτοι’’. Για αυτό ονομάζονται χρήματα, για να τα χρησιμοποιούμε όπου χρειάζονται, όχι για να τα φυλάσσουμε και να τα κρύπτουμε μέσα στην γη· διότι αυτό δεν δείχνει ότι τα αποκτήσαμε, αλλά ότι αυτά απέκτησαν ημάς· καθ’ όσο εάν πρόκειται αυτό να σκεπτόμαστε, πως αυτά να τα κάνουμε πολλά και όχι να τα απολαύσουμε στα αναγκαία πράγματα, ανετράπη η τάξη, και εκείνα κατέκτησαν ημάς και όχι εμείς εκείνα. Ας απαλλαγούμε λοιπόν από αυτήν την φοβερή δουλεία, και ας γίνουμε κάποτε ελεύθεροι. Γιατί επινοούμε για τους εαυτούς μας άπειρους και διαφόρων ειδών δεσμούς; Δεν σου αρκεί ο δεσμός της φύσεως και η ανάγκη της ζωής και το πλήθος των απείρων πραγμάτων, αλλά πλέκεις και άλλα δίκτυα για τον εαυτό σου και δένεις με αυτά τα πόδια σου; Και πότε θα σκεφτείς και θα φροντίσεις για τον ουρανό και θα μπορέσεις να ανέβεις προς το ύψος εκείνο; Πρέπει λοιπόν να θελήσει κανείς, να θελήσει να κόψει αυτά τα σχοινιά για να μπορέσει να φροντίσει για την ουράνια πόλη· τόσα πολλά άλλα εμπόδια υπάρχουν, που για να τα νικήσουμε όλα πρέπει να αρκούμεθα στα λίγα [..]».

(Έργα αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 14, σελ. 569)

Το δεύτερο είναι από την 87^η ομιλία, πάλι στο «Κατά Ιωάννη» Ευαγγέλιο, όπου αναφέρεται στο πάθος της πλεονεξίας:

«Εκείνος που αγαπά τα χρήματα δεν θα μπορέσει ποτέ να χρησιμοποιήσει αυτά, αλλά θα είναι δούλος και φύλακας, και όχι κύριος· διότι φροντίζοντας πάντοτε να τα κάνει περισσότερα, δεν θα θελήσει να ξοδεύει αυτά για τίποτε, θα καταστρέψει τον εαυτό του και θα καταστεί πτωχότερος από όλους τους φτωχούς, καθ’ όσον με κανένα τρόπο δεν σταματά την επιθυμία του. Και βέβαια τα χρήματα έγιναν όχι για να τα φυλάξουμε, αλλά για να τα χρησιμοποιούμε· εάν όμως πρόκειται να τα φυλάσσουμε για άλλους, τι θα μπορούσε να υπάρξει αθλιότερο από εμάς, οι οποίοι καταβάλλουμε κάθε φροντίδα για να τα συγκεντρώσουμε και να τα κλείσουμε μέσα στην οικεία μας και να αποκλείσουμε την κοινή χρήση;».

(Έργα αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 14, σελ. 737)

Tο επόμενο απόσπασμα που ακολουθεί, είναι από την επιστολή του αγίου Ισίδωρου του Πηλουσιώτη, και δείχνει την αβεβαιότητα του πλούτου και ότι είναι παγίδα να στηρίζεται κανείς σε αυτόν:

«Υπερηφανεύεσαι για την ομορφιά και τον πλούτο, όπως φαίνεται, και περιφρονείς τους άλλους που δεν τα έχουν, ξεχνώντας ότι είσαι στολισμένος με χόρτα που γρήγορα μαραίνονται. Συγκεντρώνεις επίσης τα χρήματα σαν το νερό, που σαν αυτό τρέχουν από άλλους σε άλλους, και πάλι αναβλύζουν σε άλλους. Ή λοιπόν πρόσεχε στα αναξιόπιστα αυτά αποκτήματα σαν σε σκιά, καπνό και άνεμο, ή γνώριζε ότι στηρίζεις την πεποίθησή σου πάνω σε σκιά και καπνό και ανέμους».

(Έργα αγίου Ισίδωρου του Πηλουσιώτη, ΕΠΕ 1, σελ. 267)

Συνεχίζουμε με δύο αποσπάσματα από τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης. Το

πρώτο που επιλέξαμε, είναι από τον 4^ο λόγο του αγίου στο βιβλίο του «Εκκλησιαστή»:

«Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι αποκτούν επί πλέον, όσοι αγαπούν τα χρήματα, όχι μια μνα ή μια δραχμή ή ένα τάλαντο, αλλά ότι τα πάντα γι’ αυτούς μεταβάλλονται σε χρυσάφι. Η ζωή με αυτά τι επί πλέον θα προσφέρει για την ευδαιμονία; Εάν βλέπει στο καθετί το χρυσάφι, που τώρα το βλέπει σε μικρή έκταση και ποσότητα, με αυτή την απόκτηση τι θα συμβεί με τα αγαθά της ψυχής και για τις υλικές επιδιώξεις; Άραγε υπάρχει κάποια ελπίδα, ότι όποιος ζει με αυτόν τον τρόπο μέσα σε τόσο χρυσάφι, θα γίνει σοφός, ευφυής, ανήσυχος ερευνητής, έμπειρος, φίλος στον Θεό, εγκρατής, καθαρός, απαθής, ελεύθερος και άσχετος προς κάθε πράγμα που παρασύρει προς το κακό; Αλλά, αν αυτό δεν γίνεται, μήπως εμφανισθεί δυνατός και εύθυμος κατά το σώμα, και παρατείνει τη ζωή του σε πολλές εκατοντάδες χρόνια, αγέραστος, χωρίς ασθένειες, ευτυχισμένος κατέχοντας όλα, όσα επιδιώκονται γύρω από την εν σαρκί ζωή;».

(«Λόγοι εις τον Εκκλησιαστή», μετάφραση αρχ. Π. Μπρούσαλη, σελ. 121).

Το δεύτερο απόσπασμα, είναι από τον 1^ο λόγο στον ίδιο έργο:

«Και αν κάποιος, κυριευθεί από την πλεονεξία, και σαν άλλη θάλασσα, επεκτείνει την υπερβολική επιθυμία για τα κέρδη, που τρέχουν, μέσα σε αυτήν από παντού με τρόπο άπληστο, αυτός, βλέποντας προς την πραγματική θάλασσα, ας θεραπεύσει το πάθος του. Γιατί, όπως εκείνη δεν ξεπερνάει το όριό της, μολονότι δέχεται αμέτρητες ποσότητες υδάτων, που εισρέουν σ’ αυτήν, αλλά παραμένει στο ίδιο σημείο, σαν να μην έχει προστεθεί σ’ αυτήν καμία νέα ποσότητα νερού, κατά τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος, όταν παραμένει στα όριά του, απολαμβάνοντας τα αγαθά, τα οποία αποκτά, δεν μπορεί να συναυξάνει μαζί με τον πλούτο των αγαθών και τη λαιμαργία της απόλαυσης. Αλλά ενώ δεν σταματά η εισροή των αγαθών μέσα του, διατηρεί στα μέτρα της την επιθυμία της απόλαυσης. Εφόσον, λοιπόν, δεν μπορεί η απόλαυση να ξεπεράσει τα φυσικά της όρια, για ποιο λόγο να επιδιώκουμε τις επί πλέον αυξήσεις των εσόδων, τη στιγμή που ποτέ δεν προσφέρουμε από το πλεόνασμα, το οποίο προκύπτει από τα νεότερα κέρδη, προκειμένου να ελεήσουμε τους άλλους; [..] Αυτό είναι ο ανθρώπινος βίος. Άμμος η φιλοδοξία, άμμος η εξουσία, άμμος ο πλούτος, άμμος το καθετί που απολαμβάνουν σωματικά οι άνθρωποι με κόπο. Μέσα σε αυτά τα ανύπαρκτα ματαιοπονούν τώρα οι μικρόψυχοι και υποβάλλονται σε πολλούς κόπους για το καθένα από αυτά, και μόνο όταν εγκαταλείψουν το χώρο της άμμου, εννοώ την σωματική ζωή, τότε θα καταλάβουν καλά τη ματαιότητα της εδώ διαμονής. Γιατί η απόλαυση μένει πίσω μαζί με την υλική ζωή, ενώ δεν παίρνουν μαζί τους τίποτα άλλο εκτός από τη συνείδηση μόνο. [..] ακόμη και αν επιτύχει κάτι από τα πιο σπουδαία σε τούτη τη ζωή, θα κατηγορήσει αυτήν εδώ στην οποία έζησε, επειδή θα θεωρήσει ανάξιο το παρελθόν σε σύγκριση με αυτό που θα συναντήσει. Πολύ περισσότερο όμως θα θρηνήσει τότε, αν έχει προσκολληθεί με πάθος στα υλικά, και συναντήσει τα ανέλπιστα και διδαχτεί εμπειρικά πόσο ήταν ανωφελές γι’ αυτήν οι προσπάθειες που κατέβαλε στη ζωή».

(«Λόγοι εις τον Εκκλησιαστή», μετάφραση αρχ. Π. Μπρούσαλη, σελ. 37- 39).

Τα επόμενα αποσπάσματα μας, είναι από λόγους του αγίουΓρηγορίου του Θεολόγου.

Από τον λόγο «Περί φιλοπτωχίας», όπου ο άγιος εντοπίζει τις αιτίες των κοινωνικών αναταραχών στην άδικη κατανομή του πλούτου:

«Οι άνθρωποι, αφότου έσκαψαν και έβγαλαν από την γη το χρυσάφι, το ασήμι και τους πολύτιμους διαφανείς λίθους, και αφού κατασκεύασαν μαλακά και περιττά ενδύματα και ό,τι άλλο παρόμοιο πράγμα, το οποίο αποτελεί αφορμή του πολέμου και των επαναστάσεων, και της εγκαθιδρύσεως της τυραννίας, αποκτούν έπειτα παράλογη υπεροψία εξ αιτίας της ανοησίας τους και αποκλείουν την ελεημοσύνη από τους δυστυχείς συνανθρώπους τους και δεν θέλουν ούτε με αυτά που γι’ αυτούς είναι περιττά να βοηθήσουν να αποκτήσουν οι άλλοι τα αναγκαία (ώ της απαιδευσίας! ώ της σκαιότητος!), χωρίς να ενθυμούνται, αν όχι τίποτα άλλο, ότι η πτωχεία και ο πλούτος, η ελευθερία, όπως την ονομάζουμε, η δουλεία και τα παρόμοια, εμφανίστηκαν στο γένος των ανθρώπων αργότερα σαν αρρώστιες που έρχονται από κοινού μαζί με την κακία, και τα οποία είναι δικά της επινοήματα. Δεν έγιναν τα πράγματα έτσι από την αρχή, λέει, αλλά εκείνος ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο εξ αρχής, τον άφησε ελεύθερο και αυτεξούσιο και πλούσιο μέσα στον παράδεισο της τρυφής, συγκρατούμενο μόνο από τον νόμο της εντολής, επειδή αυτό το πράγμα ήθελε να χάρισε και στο υπόλοιπο γένος των ανθρώπων δια του πρώτου ανθρώπου. Ελευθερία και πλούτος ήταν τότε μόνο η τήρηση της εντολής. Πραγματική πτωχεία και δουλεία η παράβασή της».

(Έργα αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ΕΠΕ 5, σελ. 291).

Από τον λόγο «Εις τον εξισωτή Ιουλιανόν»:

«Ας μιμηθούμε την αγαθότητα του Κυρίου, ο οποίος κάνει να ανατέλλει ο ήλιος πάνω σε καλούς και πονηρούς, και ποτίζει επίσης με την βροχή του τους πάντες. Ας μη δεχθούμε να πλουτίζουμε με την πτωχεία των άλλων (ας μη απομακρυνθούμε τόσο πολύ από την θεία ισότητα), ούτε να αναμίξουμε τον πλούτο μας με δάκρυα άλλων, τα οποία ως σκωρία και ως σκόρος θα τον καταφάγουν, ή ο οποίος, όπως λέει η Γραφή, θα φύγει ως εμετός. Όμως θα είμαστε πιο άπληστοι από όσο πρέπει; Υπάρχει τρόπος να δείξουμε αγαθή πλεονεξία. Ας δώσουμε κάτι μικρό κατά την παρούσα ζωή, για να πλουτίσουμε στην μέλλουσα».

 (Έργα αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ΕΠΕ 5, σελ. 413).

Συνεχίζουμε με τον άγιο Ιερώνυμο, ο οποίος στην επιστολή του «Προς τον

 Νεπωτιανό» (επιστολή 52), γράφει:

«Τώρα όμως, που ο Κύριος πτώχευσε για μας, και αφιέρωσε τον Οίκο Του στην πτωχεία του ‘’οίκου’’ Του, εμείς οφείλουμε να στρέφουμε τη σκέψη μας γύρω από τον Σταυρό Του, και τα πλούτη, να τα έχουμε σαν λάσπη. Επιτρέπεται εμείς, να θαυμάζουμε εκείνο, που ο Χριστός το ονομάζει μαμμωνά της αδικίας; Επιτρέπεται εμείς, να εκτιμάμε και να  αγαπάμε εκείνο για το οποίο ο Πέτρος το διακηρύσσει ξεκάθαρα, ότι δεν φρόντισε ποτέ να αποκτήσει;».

(«Βάλε γερό θεμέλιο», Ι. Μητρόπολη Νικοπόλεως, σελ. 61).

Και στο δεύτερο απόσπασμα που επιλέξαμε, ο άγιος αναφέρεται πιο συγκεκριμένα σε εκείνους τους εκκλησιαστικούς που διαχειρίζονται τις δωρεές και τις συνεισφορές υπέρ των φτωχών, στο ότι οφείλουν να είναι άριστοι οικονόμοι χωρίς να εκμεταλλεύονται καταστάσεις ικανοποιώντας την νόσο της πλεονεξίας:

«Το να σε παρακαλούν να παίρνεις χρήματα για φτωχούς και πεινασμένους, είναι κάτι που πρέπει κανείς, και να το προσέχει, και να το φοβάται. Αλλά το να υπεξαιρεί κανείς από τα χρήματα αυτά κάτι, είναι ξεκάθαρο έγκλημα, είναι σε ασπλαχνία κάτι το χειρότερο από την κάθε είδους ληστεία [..] άριστος οικονόμος είναι εκείνος, που για τον εαυτό του δεν κρατάει τίποτα».

(«Βάλε γερό θεμέλιο», Ι. Μητρόπολη Νικοπόλεως, σελ. 79- 80).

Τελειώνοντας, αυτή την φορά παραθέτουμε αποσπάσματα από την αρχαία ελληνική φιλοσοφική γραμματεία (την οποία θεωρούμε εξίσου σπουδαία σε αρκετά θέματα), και πιο συγκεκριμένα από το έργο που αποδίδεται στον Πλάτωνα «Ερυξίας ή Περί πλούτου». Αν και το έργο αυτό δεν θεωρείται γνήσιο του μεγάλου φιλοσόφου μας, ωστόσο απηχούν μερικές από τις αντιλήψεις του σε αυτό.

«Ο νεαρός ρώτησε τον Πρόδικο σε ποια περίπτωση πίστευε ότι είναι κακό το να είναι κανείς πλούσιος και σε ποια περίπτωση καλό. Αυτός απάντησε όπως και συ πριν από λίγο. Είναι καλό για τους τέλειους ανθρώπους, για κείνους που γνωρίζουν που πρέπει να ξοδεύουν τα χρήματά τους, και κακό για κείνους που δεν ξέρουν».

(«Περί πλούτου», Εκδόσεις Ενάλιος, σελ. 43)

«Όλες οι επιθυμίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανάγκες για κάποια πράγματα. Οι άνθρωποι, λοιπόν, που γεύονται τα περισσότερα αγαθά, βρίσκονται σε πιο άσχημη κατάσταση από αυτούς που δοκιμάζουν τα λιγότερα. Σίγουρα. Κι εγώ θα τους θεωρούσα πάρα πολύ δυστυχισμένους. Γιατί όσο περισσότερες επιθυμίες έχουν τόσο πιο δυστυχισμένοι είναι».

(«Περί πλούτου», Εκδόσεις Ενάλιος, σελ. 85) 

 Γνωριμία με την ορθόδοξη πίστη: Περί πλούτου και πλεονεξίας (τροφή για σκέψη).

πηγή

Κομπάρσος τῶν πολιτικῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος «Ψήφισε» τόν ἀντιχριστιανικό ἀντιρατσιστικό νόμο, πρίν τόν ψηφίσει ἡ Βουλή

Πειραιῶς Σεραφείμ πρός Σαμαρᾶ: Ἐλπίζω νά συνειδητοποιήσετε ὅτι ἐμμένοντας στό ἄθλιο αὐτό νομοθέτημα πωλεῖτε σέ τιμή εὐκαιρίας τήν ψυχή Σας γιά μερικούς ἀκόμη μῆνες Πρωθυπουργίας

 

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

 

Τή γνωστή πολιτική τοῦ γραμμή νά λειτουργεῖ ὡς «κομπάρσος» τῶν μνημονιακῶν κυβερνήσεων ἐπιβεβαίωσε γιά μία ἀκόμη φορά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος παρασύροντας καί μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά ἀποδεχτοῦν προκαταβολικά καί πρίν ψηφίσει ἡ Βουλή τό «ἔκτρωμα» πού καλεῖται ἀντιρατσιστικός νόμος! Μέ τόν τρόπο αὐτό ἱκανοποίησε γιά ἄλλη μία φορά τό Μέγαρο Μαξίμου καί ἰδίως τόν πρωθυπουργό Ἀντώνη Σαμαρά, ὁ ὁποῖος μετά τίς ἐπιστολές καί δηλώσεις Μητροπολιτῶν, ὅπως τοῦ Πειραιῶς Σεραφείμ, Μεσογαίας Νικολάου, Γόρτυνος Ἱερεμία, Κονίτσης Ἀνδρέα, Φλωρίνης Θεοκλήτου, Αἰτωλίας Κοσμᾶ καί Κυθήρων Σεραφείμ εἶχε ἀρχίσει νά ἀνησυχεῖ. Ἀνησυχοῦσε ὁ κ. Σαμαρᾶς πώς καί πάλι ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῶν διαρροῶν καί ἀντιδράσεων ὁρισμένων βουλευτῶν του, γεγονός πού θά τόν ἐξέθετε στά μάτια τῶν γνωστῶν-ἀγνώστων «ἀφεντικῶν» του, πού τόν πίεζαν νά τελειώνει, ἐδῶ καί τώρα, μέ τόν ἀντιρατσιστικό νόμο!
Ἐπικαλούμενος λοιπόν δῆθεν τήν κοινωνική εἰρήνη(!!!), πιθανόν καί μεῖζον ἐθνικό ζήτημα(!!!) φέρεται παρασκηνιακά νά ἄσκησε πίεση στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο προκειμένου νά «ἀδειάσει» τούς ἀντιδρῶντες μητροπολίτες γιά νά «μαζέψει» κατά τόν τρόπο αὐτό τούς 38 βουλευτές τοῦ κόμματός του, οἱ ὁποῖοι ἐξέφραζαν ἀνοικτά τή διαφωνία τους! Κι ἐκεῖνος τόν καθησύχασε πράττοντας τό χρέος του, ὄχι ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀλλά ὡς ἕνας καλός καί ἄριστος «κομπάρσος»!!!
Μέ τόν τρόπο αὐτό οὐσιαστικά ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος συνηγόρησε:

α. Στήν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί ἔκφρασης.

β. Στήν ἀποδοχή τοῦ κιναιδισμοῦ καί τῆς ἀνωμαλίας καί στήν νομιμοποίηση τῆς ἀνηθικότητας.
γ. Στήν ποινικοποίηση τοῦ συναισθήματος πού ἐν εὐθέτω χρόνω θά συμβάλλει καί στήν ἀλλαγή τοῦ ἰσχύοντος δικαιϊκοῦ κώδικα.
Στήν οὐσία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος καί τά μέλη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου συνηγόρησαν στήν κήρυξη ἑνός ἄτυπου διωγμοῦ κατά τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, στήν ποινικοποίηση ἑνός ἀμφισβητούμενου, γιά νά μήν ὑποστηρίξουμε ψευδοῦς, «ἱστορικοῦ» γεγονότος ἀλλά καί στήν ἀποδοχή τῆς ἀνηθικότητας στήν χειρίστη θά ὑποστηρίζαμε μορφή της. Οἱ ἀνωτέρω ἀναίρεσαν μέ τή στάση τους εὐαγγελικά καί πατερικά κείμενα ἀλλά καί προηγούμενες θέσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, γράφοντας μία μελανή σελίδα στήν σύγχρονη ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ λέξη ντροπή εἶναι ἀδύνατο νά χαρακτηρίσει τήν ὅλη συμπεριφορά καί στάση τους καί δέν εἶναι ἱκανή νά περιγράψει τήν αὐταπόδεικτη ἡμιμάθειά τους... Προσωπικά πιστεύω πώς ἡ λέξη προδοσία εἶναι ἡ πλέον κατάλληλη νά χαρακτηρίσει τήν ἀπόφασή τους.
Ἄς δοῦμε τά πράγματα μέ τή σειρά. Στήν πρόθεση λοιπόν τῆς κυβέρνησης νά προωθήσει τό ἀνθελληνικό, ἀντιχριστιανικό, ἀντισυνταγματικό καί ἀντιδημοκρατικό αὐτό νομοσχέδιο, τό ὁποῖο οἱ γνωστοί- ἄγνωστοι (ἐπίδοξοι κυρίαρχοι καί γνήσιοι ἐκφραστές τῆς παγκοσμιοποίησης) στήν κυριολεξία ἐπιβάλλουν μέ πιέσεις καί ἐκβιασμούς στίς εὐρωπαϊκές ἐγκάθετες, ὅπως ἀποδεικνύονται στήν πράξη, κυβερνήσεις, ἀντέδρασαν ἀρκετοί Μητροπολίτες. Συγκεκριμένα ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, ὡς καί ἔγκριτος νομικός, ἀπέστειλε τήν κάτωθι ἐπιστολή στόν πρωθυπουργό.

 

Ἡ ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ

 

Ἡ ἐντός τοῦ θέρους καί ἀπό τό τμῆμα διακοπῶν τῆς Βουλῆς ψήφιση τοῦ Σχεδίου Νόμου «Τροποποίηση τοῦ ν.927/1979 (Α΄139) καί προσαρμογή του στήν ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ τῆς 28ης Νοεμβρίου 2008, γιά τήν καταπολέμηση ὁρισμένων μορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καί ξενοφοβίας μέσω τοῦ ποινικοῦ δικαίου» μᾶς ἀναγκάζει ἐσπευσμένως νά Σᾶς ἀπευθύνομε τήν παροῦσα, διαμαρτυρόμενοι ἐντόνως ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ι. Μητροπόλεως, διά τήν μή πρόβλεψη στό ἄρθρο 3 τοῦ συγκεκριμένου Σχεδίου Νόμου τῆς κακόβουλης ἄρνησης ἤ ἐκμηδένισης ἱστορικῶν γεγονότων ποῦ ἀναφέρονται στίς γενοκτονίες τοῦ Ποντιακοῦ καί Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῶν Ἀρμενίων καί τῶν ἄλλων ἐθνοτήτων, πού κατακρεουργήθησαν ἀπό τήν Τουρκική θηριωδία.
Συγχαίρομε δημοσία τούς 38 Βουλευτᾶς τοῦ κομματός Σας διά τήν ἐθνική τους θέση καί ἀντίδραση ὅσον ἀφορᾶ στό συγκεκριμένο ἐθνικῆς σημασίας καί σοβαρότητος ζήτημα.
Διαμαρτυρόμεθα ἀκόμη ἐντονότατα, διότι εἰσάγεται γιά πρώτη φορά στήν ἔννομη τάξη καί τό δικαιϊκό σύστημα ἡ ποινική καταδίωξι ἑνός συναισθήματος πού δέν ἔχει λάβει ἀρχή ἐκτελέσεως, ὅπως ἡ ἔννοια τοῦ μίσους, ἡ ὁποία δέν προσδιορίζεται ἐπακριβῶς μέ μέγιστο κίνδυνο τήν καταδίωξη τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως ποῦ προβλέπονται καί προστατεύονται ἀπό τά ἄρθρα 14-16 τοῦ Συντάγματος καί τό ἄρθρο 10 τῆς Ε.Σ.Δ.Α.
Ἀντιλαμβάνεσθε ἀσφαλῶς ὅτι τό ὑπό συζήτηση καί ψήφιση Σχέδιο Νόμου ὡς ἔχει συζητηθεῖ καί διατυπωθεῖ στήν ἁρμόδια Ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς, προσβάλλει τό ἀτομικό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως πού ὡς ἀνεφέρθη συνταγματικῶς προστατεύεται, γι’ αὐτό καί τό περιεχόμενο τῶν σχετικῶν ποινικῶν τυποποιήσεων συναντᾶ τά ὅριά του στά ἄρθρα 10 παραγρ. 2, 14 καί 17 τῆς ΕΣΔΑ, στά ἄρθρα 19 παραγρ. 2 καί 3 καί 21 τοῦ Διεθνοῦς Συμφώνου τοῦ ΟΗΕ γιά τά ἀτομικά καί πολιτικά δικαιώματα καί στά ἄρθρα 5 παραγρ. 1 καί 2, 16 παραγρ. 1 ἐδ. 2, καί 25 παραγρ. 3 τοῦ Συντάγματος. Ἑπομένως ἡ ποινική ἐκτίμηση τοῦ συναισθήματος πού δέν ἐνέχει τήν ἀρχή ἐκτελέσεως ἐγκληματικῆς ἐνέργειας ἐπιβάλλει φασιστικῶ τῷ τρόπω τήν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί ἐπιδιώκει τήν ἀπαγόρευση τῆς σκέψεως, ἐφ’ ὅσον ἡ γνωστοποίησή της θά καθιστᾶ τόν πολίτη ὑποκείμενο τοῦ ποινικοῦ δικαίου. Ἡ Ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ προβλέπει ὅτι προϋπόθεση ποινικῆς καταστολῆς ἐγκληματικῆς ρατσιστικῆς ἐνέργειας εἶναι ἡ προσφορότητα τῆς συγκεκριμένης ἐκδήλωσης νά παράγει ἄμεσο καί ἐπικείμενο κίνδυνο συνολικά γιά τήν εἰρηνική καί ὁμαλή κοινωνική συμβίωση, εἰδικώτερα δέ γιά τά δικαιώματα τῆς ὁμάδας ἤ τοῦ προσώπου κατά τῶν ὁποίων στρέφεται. Οἱ ἀνωτέρω προϋποθέσεις δέν περιλαμβάνονται στό Σχέδιο Νόμου μέ προφανές ἀποτέλεσμα τήν ποινικοποίηση τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως καί κρίσεως.

 

 

Ἐξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ,

 

Ἀνοίγετε τό ἀσκό τοῦ Αἰόλου μέ αὐτό τό σχέδιο Νόμου διότι ποινικοποιεῖτε καί αὐτή τήν ἐπιστημονική ἄποψη, ἀφοῦ μέ τό ὑπό κρίση Σχέδιο Νόμου θά ἔπρεπε νά εἶναι ὑποκείμενο ἐάν ζοῦσε τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου ὁ μακαριστός Καθηγητής Γ. Α. Μαγκάκης διότι στή Νομική Σχολή ἐδίδασκε εἰδικό ποινικό δίκαιο μέ τό σύγγραμά του «Τά ἐγκλήματα περί τό γενετήσιο ἔνστικτο» ὅπου ἀνεφέρετο καί ἡ παρά φύσι ἀσέλγεια, τήν ὁποία κολάζει ὑπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις ὁ ποινικός Νομοθέτης στό ἄρθρο 347 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, ἀφοῦ ἐνδεχομένως μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὅτι ἡ συμπερίληψη στίς ἐγκληματικές πράξεις τῆς βορβορώδους αὐτῆς χυδαιότητος ἐμποιεῖ μίσος σέ βάρος ἐχόντων τό συγκεκριμένο διαστροφικό «προσανατολισμό».
Θά πρέπει ὠσαύτως μέ τήν παραπάνω ἀπαράδεκτη πρόβλεψη τοῦ ὑπό κρίση σχεδίου Νόμου νά καθίστατο ὑποκείμενο τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καί ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος διότι στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του στό Κεφ. 6 στίχ. 9-11 διακηρύσσει εὐθαρσῶς «...ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μή πλανάσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Καί συνεπῶς καί Αὐτός ἀπαξιώνων διά τοῦ κηρύγματός του τούς ἑτέρους «προσανατολισμούς» περί τό γενετήσιο ἔνστικτο προκαλεῖ τό μίσος καί τήν ἀπέχθεια ἐναντίον τῶν ὑποκειμένων στά γεώδη αὐτά πάθη. Σέ αὐτή τήν παράνοια ὁδηγεῖτε τό δικαιϊκό σύστημα καί τήν ἔννομη τάξη κ. Πρωθυπουργέ!
Διαμαρτυρόμεθα διότι ἀναλάβατε Ἐσεῖς μετά τοῦ φίλου κ. Εὐάγγελου Βενιζέλου καί ρόλο «Δημιουργοῦ», ἀφοῦ μέ τό ὑπό κρίση Σχέδιο Νόμου καθιερώνεται στήν ἔννομη τάξη τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν δική Σας Κυβέρνηση καί ἕτερος γενετήσιος-σεξουαλικός προσανατολισμός καί ἑτέρα ταυτότητα φύλου ἐκτός τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί ἀνακηρύσσεται ἡ ψυχοπαθολογική ἐκτροπή καί ἡ ἀντιαισθητική μίμηση τοῦ ἑτέρου φύλου ὡς προστατευόμενο ἔννομο ἀγαθό ἀπό τήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη. Βεβαίως γνωρίζετε καλῶς ὅτι αὐτό εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τήν ἐν συνέχεια προώθηση τοῦ Συμφώνου συμβίωσης τῶν λεγομένων «ὁμοφύλων ζευγαριῶν». Ἀσφαλῶς στό ὑπό κρίση σχέδιο νόμου ὅπου καθιερώνετε ἕτερο γενετήσιο-σεξουαλικό προσανατολισμό τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους καί ἀσεβῶς ἀνατρέπετε τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία καί φυσιολογία θά περιλαμβάνετε διότι δέν τό διευκρινίζετε καί τούς θεσμούς «δικαίου» τῶν προηγμένων χωρῶν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Βορά, ὅπως εἶναι ἡ παιδοφιλία καί ἡ κτηνοβασία πού ἔχουν τύχει συνταγματικῆς καλύψεως στήν Ὀλλανδία μέ τό κόμμα PNVD καί στήν Γερμανία μέ τούς ἑκατόν πενήντα χιλιάδες ἐνεργούς κτηνοβάτες στούς θεσμοθετημένους οἴκους ἀνοχῆς κτηνοβατῶν.
Διερωτῶμαι κ. Πρωθυπουργέ ἐάν στό πρόγραμμα τοῦ Κόμματός Σας ἐξαγγέλονταν καί περιλαμβάνονταν αὐτές οἱ Νομοθετικές πρωτοβουλίες καί ἑπομένως ἐάν ἔχετε τήν νομιμοποίηση τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος πού Σᾶς ψήφισε γιά νά ποινικοποιήσετε τήν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως καί νά «ἀνιδρύσετε» νέο τύπο ἀνθρώπου.
Νά εἶστε βέβαιος ὅτι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού πέρασε διά πυρός καί ὕδατος καί πού μόνο τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἐκοσμήθη μέ τό αἷμα ἕνδεκα ἑκατομμυρίων μαρτύρων δέν θά παύσει νά ὑπερασπίζεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις του καί νά στηλιτεύει τά βύθια γεώδη πάθη μέ ὁποιοδήποτε τίμημα. Σκεφθεῖτε ὅμως καλῶς, καί τό λέγω μέ τήν ἐμπειρία τῶν πολλαπλῶν καταμηνύσεών μου ἀπό τά λεγόμενα «ὁμοερωτικά» σωματεῖα διότι ὑπερασπίστηκα τό ἀνθρώπινο ἦθος καί τόν θεϊκό Νόμο, χωρίς ποτέ νά στηλιτεύσω πρόσωπα, ὁποῖα θά εἶναι ἡ θέση Σας στό γήϊνο χωροχρόνο καί στό ἐπέκεινα ὅταν ὁδηγηθοῦν ὡς νέοι μάρτυρες τῆς ἀληθείας τοῦ αἰωνίου Θεοῦ στίς φυλακές, ἐκεῖνοι πού θά ὑπερασπίζονται ἀνύστακτα τό ἀνθρώπινο ἦθος καί τό τιμιώτατο ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Τό παγανιστικό καί ναζιστικό Κόμμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς πού προσέλαβε τό ὄνομά του καί τό ἰδεολόγημά του ἀπό τό καββαλιστικό καί ἀποκρυφιστικό Ἑρμητικό Τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς τοῦ 19ου αἰ. τῶν Γέϊτς καί Ἄλιστερ Κρόουλι καί ἀπό τόν Ρουνικό Παγανισμό τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, δέν θά τό καταπολεμήσετε, ὡς ἀφελῶς πιστεύετε, μέ τέτοια νομοθετήματα ἄλλα μόνο μέ τήν ριζική ἀντιμετώπιση τῶν αἰτιῶν πού τό γιγάντωσαν καί πού εἶναι ἡ ἄκριτη καί ἀσύδοτη ἐπέλαση στήν χώρα παρανόμων μεταναστῶν καί ἡ ἀνεξέλεγκτη καί τραγική ὕφεση πού συνεχίζονται καί ἔχουν μεταβάλλει τήν πατρίδα σέ «γκέτο χαμένων ψυχῶν».
Ἐλπίζω νά συνειδητοποιήσετε ὅτι ἐμμένοντας στό ἄθλιο αὐτό νομοθέτημα πωλεῖτε σέ τιμή εὐκαιρίας τήν ψυχή Σας γιά μερικούς ἀκόμη μῆνες Πρωθυπουργίας!
ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ. 159 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
www.orthodoxia.gr

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 159) ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; O ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΕΙ ΣΤΟ ΚΟΝΑΚΙ ΕΞΗΓΕΙ > ΒΙΝΤΕΟ

πηγή

Σαν έρθει η στιγμή της Θείας Κοινωνίας...

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Tράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Xριστός, ο Bασιλιάς των όλων. 
Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Xριστού. Aυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Tου την τράπεζα του Mυστικού Δείπνου, Aυτός και τώρα διακοσμεί την Tράπεζα της θείας Λειτουργίας. Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιός πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Mυστήριο, ποιός με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες. 
Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιό ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιάν αρετή κατόρθωσες, ποιάν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος. Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού. 
Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Mυστήρια. Και όταν καθαριστείς απ’ όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.
Nά προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Xωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Mυστηρίων. Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη; Nομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; 
Mά κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς…

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου«Ο Εκκλησιασμός»Ιερά Μονή Παρακλήτου

πηγή

Το είδαμε  εδώ

Το θαύμα. Μια ορθόδοξη θεολογική προσέγγιση

Πολλοί θεωρούν το θαύμα ως το έκτακτο γεγονός που φέρνει μαζί της η πίστη. Είναι όμως αυτό  θαύμα;  Ποιος να  είναι  άραγε  ο  ορισμός του θαύματος  που εκφράζει έγκυρα την ορθόδοξη   χριστιανική θεολογία;

Στην Καινή Διαθήκη τα θαύματα ονομάζονται σημεία, δηλαδή σημάδια. Σημάδια όμως  τίνος;  Της μέλλουσας βασιλείας του Θεού η οποία εξαγγέλλεται.
Επειδή τα θαύματα είναι σημάδια της Βασιλείας, γι’ αυτό και η προσοχή μας  πρέπει να στραφεί εκεί που δείχνουν. Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι  είναι ανόητο να κοιτάς το δάχτυλο. Αυτό σημαίνει ότι  ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει το λάθος να θέσει το θαύμα στο επίκεντρο, διότι έτσι δεν ωριμάζει πνευματικά.
Σε  εκείνους που απορούν ή και διαμαρτύρονται γιατί δεν γίνεται και σε αυτούς κάποιο θαύμα, ο άγιος Χρυσόστομος θα απαντήσει: «Όταν η ανωριμότητα  των ιουδαίων απαιτούσε θαύμα για να πιστέψουν, ο Χριστός τους έδωσε θαύματα. Αν δεν δίνει πολλά θαύματα, είναι σημάδι ότι μας τιμά, διότι δείχνει την μεγαλύτερη ωριμότητα προς την οποία μας καλεί.» (Α΄ ομιλία στην Πεντηκοστή).
Εάν ο άνθρωπος  κάνει μόνο τα θαύματα κριτήριο της αληθείας, εύκολα μπορεί να περιπέσει σε πλάνη  πνευματική, δηλαδή να εξαπατηθεί από το διάβολο, ο οποίος θα του παρουσιάσει γεγονότα και σε άλλες θρησκείες η και τεχνικές. Όμως οι άλλες θρησκείες  δεν αποτελούν αποκάλυψη του Θεού  και δεν φανερώνουν την βασιλεία Του.
Εάν η σκέψη και η καρδιά  του ανθρώπου  παραμένουν σε εγρήγορση, τότε τα θαύματα βοηθούν στη διάκριση της διδασκαλίας, και η διδασκαλία στη διάκριση των θαυμάτων. Αυτό δεν συνέβη με τους  φαρισαίους, οι οποίοι  είδαν πολλά θαύματα, αλλά η καρδιά τους έμεινε σκληρή.
Το θαύμα δεν είναι η αυτόνομη  χρήση μιας έκτακτης δύναμης, αλλά  η συμμετοχή στις ιδιότητες του Ιησού Χριστού. Πάντα επιτελούνται στο δικό Του όνομα και από ανθρώπους  που Τον πίστεψαν ως Θεάνθρωπο.
Στην Εκκλησία πίστη σήμαινε πάντοτε την υπαρξιακή εμπιστοσύνη, που εκδηλώνεται με την τήρηση  των εντολών Του, οι οποίες είναι προτάσεις ζωής. Εάν το θαύμα  προκαλέσει μετάνοια, τότε εκπληρώνει την αποστολή του. Το αντίθετο είναι να γίνει αυτοσκοπός. Θαύμα χωρίς το ήθος της καινούργιας ζωής που φέρνει ο Ιησούς Χριστός είναι άδειο και μάταιο.
Αυτό εκφράζει και ο Απόστολος Παύλος  όταν γράφει πως, ακόμα κι αν είχε τη δυνατότητα να μιλά όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, ή την πίστη εκείνη που μετακινεί βουνά, αλλά δεν έχει αγάπη, είναι ένα μηδενικό. ( Α  Κορ. 13:1-2). Η αγάπη  μόνο δίνει υπόσταση στον άνθρωπο, η αγάπη μόνο θα τον βάλει στη Βασιλεία του Θεού. Το θαύμα έχει αξία μόνο στο βαθμό που φανερώνει την αγάπη του Θεού.
Σήμερα η πνευματικότητα έχει αποσυνδεθεί από τη χριστιανική της μήτρα και χρησιμοποιείται για να δηλώσει ένα σύνολο εντυπωσιακών ή  ψυχολογικών εμπειριών. Στα πλαίσια αυτής της ψεύτικης πνευματικότητας  διαστρέφονται οι βασικές αλήθειες του ευαγγελίου, έτσι ώστε και το θαύμα να ερμηνεύεται συνήθως ως  επίτευγμα των κρυμμένων, αναξιοποίητων μέχρι τώρα  δυνάμεων του ανθρώπου ή της φύσης.
Για τους πραγματικά θαυματουργούς, τους Αγίους δηλαδή της Εκκλησίας μας, η έμφαση δεν δίδεται στο επίτευγμα, αλλά το όποιο κατόρθωμα έρχεται ως αποτέλεσμα  της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος  στο μετανοούντα. Δουλειά του πιστού είναι να μετανοεί, δουλειά του Θεού είναι να τον δοξάζει με διάφορα σημεία.
Από το σύνολο των Πατέρων και θεολόγων Αγίων, το θαύμα σχεδόν απαξιώνετε όταν συγκρίνεται με την ύψιστη  αρετή, την αγάπη! Η υποδεέστερη θέση του  οφείλεται στο γεγονός ότι τα εντυπωσιακά  σημεία προορίζονται βασικά για τους απίστους! Ουσιαστικά αποτελούν εισαγωγικά ερεθίσματα για αρχαρίους.
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς μυωπικά  προβαίνουμε σε λάθος αξιολόγηση. Καθώς οι άνθρωποι, σαν ανώριμα παιδιά, επιζητούμε το εντυπωσιακό, κινδυνεύουμε διαρκώς να επικεντρώνουμε τη  προσοχή μας στη θαυματουργία και όχι στην αρετή. Το χάρισμα της θαυματουργίας κρίνει ο Θεός πότε θα το δώσει.
«Μερικές φορές  δεν έλαβαν χάρισμα αν και είχαν καλό και καθαρό βίο. Για ποιο λόγο;». Για να μην εκτραπούν, να μην  υπερηφανευτούν, να μην  ίνουν ραθυμότεροι, να μην αλαζονευθούν περισσότερο. Διότι, αν η ίδια η επίγνωση καθαρού βίου μπορεί να οδηγήσει  σε έπαρση, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει και η χάρη.
Για όλα λοιπόν τα παραπάνω, η επιθυμία να επιτελεί κάποιος θαύματα είναι καθαρά εγωιστική και τον θέτει εκτός εκκλησιαστικού φρονήματος. Λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Όποιος  χωρίς κάποια ανάγκη  αποτολμά  να ζητά από τον Θεό  σύμφωνα  με την επιθυμία του  να γίνονται μέσω αυτού θαύματα και σημεία, αυτός πειράζεται κατά την διάνοιά του, και ασθενεί  κατά την συνείδησή του. Γιατί οι αληθινοί άγιοι όχι μόνο δεν επιθυμούν  τέτοια χαρίσματα, αλλά και αν τους δοθούν τα αποστρέφονται και μπροστά στους ανθρώπους ιδιαιτέρως. Διότι τα θαύματα είναι αποτέλεσμα της δωρεάς του Θεού, ενώ η ενάρετη ζωή είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας μας με τη δωρεά του Θεού. (Ασκητικά, λόγος λς΄.)
Και ο  άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας ανακεφαλαιώνει: «Τα θαύματα δεν είναι πάντοτε αναγκαία απόδειξη της ενάρετης ζωής. Τα θαύματα δεν υπήρξαν στη ζωή όλων των Αγίων, αλλά  ούτε και  όσοι θαυματούργησαν υπήρξαν όλοι εργάτες της αρετής. θαυμαΠολλοί μεγάλοι Άγιοι δεν έκαναν κανένα θαύμα… και σε αυτούς που επικαλούνται τον Χριστό δεν είναι τίποτε ακατόρθωτο και μόνο για να αποκαλυφθεί ο προσκαλούμενος Κύριος. (Νικολ. Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ ζωής, κεφάλαιον ζ΄).           
Από αυτό θα γνωρίζουν όλοι  ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας είπε ο Χριστός (Ιωάν. 13:35.). Ώστε αυτό είναι το μεγαλύτερο  από όλα  τα σημεία, αφού με αυτό αναγνωρίζεται ο μαθητής… Γιατί και  τον Απόστολο Παύλο γι’ αυτό τον θαυμάζουμε, όχι για τους νεκρούς που ανέστησε, ούτε για τους λεπρούς που θεράπευσε, αλλά επειδή έλεγε: «Ποιος ασθενεί και  δεν ασθενώ εγώ; ποιος σκανδαλίζεται κι εγώ δεν  καίγομαι; (Β΄Κορ. 11:29). Ο ίδιος είπε ότι τον αναμένει μισθός, όχι επειδή έκανε θαύματα, αλλά επειδή με τους ασθενείς έγινε σαν ασθενής.
Και θα συμπληρώσει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : «Αν σου δείξω πως πολύ ανώτερο από το να ανασταίνεις νεκρούς είναι άλλο χάρισμα, και ενώ μπορείς να το λάβεις δεν το λαμβάνεις τι θα πεις ; Και μάλιστα αυτό το χάρισμα είναι δυνατόν να το έχει όχι ένας ή δύο, αλλά όλοι οι άνθρωποι. Ξέρω ότι τα χάσατε και έχετε εκπλαγεί, αφού μπορείτε να έχετε χάρισμα ανώτερο από το να ανασταίνετε νεκρούς, να ανοίγετε μάτια τυφλών και να κάνετε εκείνα που γίνονταν στην εποχή των αποστόλων. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το χάρισμα; Η αγάπη. (Ιωάν Χρυσοστόμου, Ομιλία γ΄ στην προς Εβραίους επιστολή Ε.Π.Ε. 24, 285).
Ίσως τα παραπάνω να φαίνονται κάπως απόμακρα σε  όποιον επιθυμεί  διακαώς ένα θαύμα στη ζωή του, επειδή π.χ. πονά στην αρρώστια  τη δική του ή ενός αγαπημένου του προσώπου.  Πολλοί είναι εκείνοι που  διαμαρτύρονται λέγοντας: «Αν μου γινόταν το θαύμα που ζητούσα θα μου αποκάλυπτε τον Θεό, και θα  με έφερνε πιο κοντά του».
Ο Ελύτης κάπου έγραφε: «Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν και εγώ, λέγει ο συγγραφέας, θα πρόσθετα, ελάχιστοι τα αξιοποιούν». Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς  μετά τον αρχικό συγκλονισμό της θαυματουργικής θεραπείας μας θα συνεχίζαμε  τη ζωή μας όπως πριν, παραδομένοι στις ίδιες  προβληματικές μας συνθήκες!
Αν δεν μπορούμε να δούμε την αποκάλυψη του Θεού μέσα  στον πόνο, ούτε και στην κατάργησή του θα την νοιώθαμε! Αν μπορούμε να διακρίνουμε τη φανέρωση του Θεού μέσα στον πόνο, τότε το θαύμα έγινε.
Από ολόκληρο το ήθος ζωής της Εκκλησίας, γίνεται φανερό  ότι το υψηλότερο  επίτευγμα του ανθρώπου είναι η αγάπη και η ταπείνωση. «Αν δεις άνθρωπο που ζει με αγνότητα και ταπεινοφροσύνη, ελεήμονα, πράο, συμπονετικό, που αγαπά τον Θεό και τον άνθρωπο, με όλες τις αρετές, ω, τι όραμα είδες! Τον ίδιο τον αόρατο Θεό αξιώθηκες να δεις πάνω στην εικόνα του. (Βίος του αγίου Παχωμίου, ΒΕΠΕΣ 41, 110).
Η λογική του Θεού διαφέρει πολύ  από τη λογική της κοινωνίας  και των ανθρώπων. Το θαύμα  που επιτελείται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή μετρά πολύ περισσότερο από την ανατροπή των φυσικών νόμων διότι έτσι καταλύεται ο νόμος της αμαρτίας.  «Όποιος αισθανθεί  πραγματικά τις αμαρτίες του είναι ανώτερος από εκείνον που με την προσευχή του ανασταίνει νεκρούς. Όποιος αξιωθεί να δει την ασθένειά του είναι ανώτερος από εκείνον που αξιώθηκε να δει αγγέλους.» (Αγίου Ισαάκ του Σύρου, λόγος λδ΄).
Στην εποχή μας, δήθεν χαρισματικοί ηγέτες εξασκούν κάποιες έκτακτες ικανότητες, με σκοπό να προσελκύσουν κόσμο στη δική τους σέκτα. Ζούμε σε εποχή εκτεταμένης σύγχυσης  που εκλαμβάνει το ψέμα ως αλήθεια.
Ήδη από τα παλιά χρόνια οι Πατέρες της Εκκλησίας μας  είχαν προειδοποιήσει να είμαστε δύσπιστοι όταν ακούμε για θαύματα για να μην πλανηθούμε. Χρειάζεται να γίνονται:
α)στο όνομα του Ιησού Χριστού, τον οποίο να ομολογούν ρητά ως Θεάνθρωπο,
β) να παραπέμπουν στη μετάνοια  και στην Εκκλησία, και
γ) να αποτελούν πράξεις ταπεινής αγάπης και όχι επίδειξης.

πηγή