Παρασκευή, Ιουλίου 10, 2015

Η Υπομονή και Καρτερία ως Απάντηση στις Εποχές Κρίσης

Η Υπομονή και Καρτερία ως Απάντηση στις Εποχές Κρίσης

Γεώργιος Ιατρίδης
Αναπληρωτής Καθηγητής

Λογιστικής & Χρηματοοικονομικής

Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Τμήμα Οικονομικών Επιστημών

Email: giatridis@econ.uth.gr

Η τωρινή κρίση είναι πρωτίστως ηθική και πνευματική, που οδηγεί σε κοινωνικοπολιτική και οικονομική. Υπερκατανάλωση, υλοζωισμός, απληστία,

εγωισμός, επίδειξη, διάφορα πάθη, δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, διεκδίκηση αυθαίρετων δικαιωμάτων και παραμέληση υποχρεώσεων και καθηκόντων, έλλειψη κοινωνικής ευθύνης και συνοχής, απουσία στόχων και νοήματος της ζωής, και κυρίως η απομάκρυνση από τον Θεό, οδήγησαν στην δεινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας και στην φρικτή απελπισία των Ελλήνων, η οποία ως ένα απαίσιο νέφος επικάθησε πάνω στα κεφάλια μας.

Η κατάσταση στην χώρα μας χειροτερεύει από το 1980. Το δημόσιο χρέος από τότε διαρκώς διογκώνεται. Η ανεργία και η φτώχεια μαστίζουν την χώρα και δυσκολεύουν τον λαό, αφού στερείται βασικών αγαθών για την επιβίωσή του. Κάτω από το όριο της φτώχειας ζει πλέον το 68% των Ελλήνων. Σύμφωνα με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το έλλειμμα του κρατικού προυπολογισμού για το 2014 διαμορφώθηκε σε €3,7 δις (2,1% του ΑΕΠ[1]), έναντι εκτίμησης μόλις €0,8 δις. Tο δημόσιο έλλειμμα ανήλθε στο 12,2% του ΑΕΠ και το χρέος στο 174,9% του ΑΕΠ. Το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης στις 31.03.2015 ανέρχεται σε €312,7 δις. Το πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προυπολογισμού, το οποίο είχε εκτιμηθεί στα €4,9 δις (2,7% του ΑΕΠ), περιορίστηκε τελικά σε €1,9 δις (1% του ΑΕΠ). Υπήρξε σημαντική υστέρηση στα φορολογικά έσοδα κατά €1,3 δις. Κατά το προηγούμενο έτος, η ελληνική οικονομία ανέκαμψε ήπια μετά από έξι χρόνια ύφεσης, κατά 0,7%, ενώ το 2013 το προϊόν της υποχώρησε κατά 4%. Τον Ιανουάριο του 2015, το Ισοζύγιο Αγαθών (πρώην Εμπορικό Ισοζύγιο) διογκώθηκε κατά €279,4 εκ. ενισχυμένο κατά 15,9%, κυρίως λόγω της κάμψης των εξαγωγών κατά -€323,9 εκ., ενώ οι εισαγωγές μειώθηκαν κατά -€44,6 εκ. Η ανεργία αυξήθηκε το τελευταίο τρίμηνο του 2014 στο 26,1%, από 25,5% στο προηγούμενο τρίμηνό του 2014. Ο αριθμός των ανέργων ανέρχεται περίπου στο 1.274.400.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η υπόλοιπη Ευρώπη έχει πλέον οχυρωθεί έναντι της Ελλάδας και ότι η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει πλέον εργαλεία στη διάθεσή της για να ακρωτηριάσει την Ελλάδα από την υπόλοιπη ευρωζώνη, εάν αυτό χρειάζεται, να καυτηριάσει την πληγή και να επιτρέψει στην υπόλοιπη ευρωζώνη να συνεχίσει την πορεία της. Όποιος παίζει με την ιδέα της αποκοπής τμημάτων της ευρωζώνης ελπίζοντας ότι η υπόλοιπη θα επιβιώσει παίζει με τη φωτιά. Μόλις μπει στο μυαλό του κόσμου ότι η νομισματική ένωση δεν διαρκεί για πάντα, θα αρχίσει η κερδοσκοπία... ποια χώρα θα είναι η επόμενη; Αυτή η ερώτηση είναι ο διαλύτης της νομισματικής ένωσης. Αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να αυξάνονται τα επιτόκια, να κλιμακώνονται οι πολιτικές εντάσεις, να τρέπονται σε φυγή κεφάλαια. Ο Μάριο Ντράγκι, ο πρόεδρος της ΕΚΤ, έχει δηλώσει ότι η ευρωζώνη διαθέτει πλέον καλύτερους μηχανισμούς από ό,τι στο παρελθόν για να αντιμετωπίσει μια νέα ελληνική κρίση χρέους, προειδοποιώντας όμως ότι θα εισέλθει σε αχαρτογράφητα νερά εάν η κατάσταση επιδεινωθεί. Η εικόνα που υπάρχει στο εξωτερικό για την κρίση της Ελλάδας είναι πολύ στρεβλή και διεστραβλωμένη. Για παράδειγμα, ο Αυστριακός υπουργός Οικονομικών, Χανς Γεργκ Σέλινγκ, έκανε λόγο για ελλιπή συνεργασία της Ελλάδας με τους δανειστές. Ο Αυστριακός υπουργός Οικονομικών ανέφερε ότι η Ελλάδα αρνείται να δεσμευτεί, αν και υπάρχουν ομόφωνες αποφάσεις των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, όσον αφορά στις μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα, κάνοντας λόγο για ελλιπή πρόθεση συνεργασίας με τους εταίρους και υποστηρίζοντας ότι είναι αδύνατο οι ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης να λάβουν γραπτά στοιχεία από την ελληνική πλευρά.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Άνθρωποι με αξιοπρέπεια χάνουν, από τη μία στιγμή στην άλλη, τη δουλειά, ακόμη και το σπίτι τους. Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης. Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τις δραματικές περικοπές των συντάξεών τους. Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους. Η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια.

Αυτός ο λαός, που μαστίζεται από αυτή την κρίση και βρίσκεται σε απόγνωση, έχει προ πολλού χτυπηθεί αλύπητα και στον πνευματικό τομέα. Έχει χάσει τα πνευματικά του ερείσματα. Δηλητηρίασαν την ψυχή του με το μίσος εναντίον της μητρός και τροφού του, της Εκκλησίας. Τον έπεισαν με ψέματα ότι η ευτυχία εξαρτάται από κοσμικά πράγματα, και ότι σημασία για την ζωή έχει το δόγμα: «Φάγωμεν, πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». Τα αποτελέσματα είναι πολύ άσχημα.

1. Η δυσκολία αντιμετώπησης των βασικών αναγκών της ζωής.

2. Η απόγνωση εξαιτίας των πολλών δυσκολιών.

3. Τα απονενοημένα διαβήματα των απελπισμένων ανθρώπων εξαιτίας της ανεργίας, της φτώχειας και της οικονομικής δυσπραγίας είναι πλέον καθημερινότητα.

4. Η αύξηση της εξάρτησης από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.

5. Η μετανάστευση. Σύμφωνα με μελέτη τού Παντείου Πανεπιστημίου το ποσοστό των νέων που ζητούν εργασία με προοπτική στο εξωτερικό αγγίζει το 43% στις ηλικίες 15-24 (ο αντίστοιχος δείκτης ανεργίας στην Γαλλία σε ηλικία κάτω των 24 ανέρχεται μόνο στο 22%).

Σκοπός μας πρέπει να είναι να καταλάβει ο πλησίον μας που ψήνεται στο καμίνι της δοκιμασίας ότι είναι ενώ μπορεί να κουράζει με την δυσφορία του, με την κατάστασή του, ακόμη και με την γκρίνια του, είναι αγαπητός. Ενώ μόνο που τον βλέπουμε να υποφέρει, η εικόνα του μάς κάνει να θλιβόμαστε, δεν τον αποφεύγουμε, μάς είναι επιθυμητός. Ενώ ο ίδιος μπορεί να μην δύναται να προσφέρει, μάς είναι πολύτιμος. Δίπλα του αισθανόμαστε ότι μπορούμε να βγάλουμε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας και δημιουργούμε βαθιά σχέση μαζί του, πολύ πιο διαφορετική από τότε που δεν είχε την ανάγκη μας. Δίνουμε την δική μας καρδιά ως αγάπη και φροντίδα. Και αυτός ο στόχος μας δεν απειλείται με αποτυχία. «Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α’ Κορ. ιγ΄ 8).

Οικονομική κρίση σημαίνει προσφορά, όπου όμως το προσφερόμενο είναι όλος ο εαυτός μας, όχι κλάσμα του. Ο άνθρωπoς πάσχει, υποφέρει, βασανίζεται, δεν αντέχει τον εαυτό του, τις σκέψεις του, ίσως ούτε κι εμάς τους συμπαραστάτες του, δεν θέλει να ζει. Η δική μας συνδρομή όμως μπορεί να μειώσει τον πόνο, να στηρίξει τον καταρρέοντα ψυχισμό, να αναζωογονήσει την αναπνοή, να σκεφθεί πριν ο πλησίον μας ζητήσει, να ξαναφέρει την αγάπη στη ζωή.

Τα βασανιστικά γιατί του μαρτυρίου δεν χρειάζονται απαντήσεις, γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες απλές και γνωστές. Μια σκληρή δοκιμασία καταστρέφει την εσωτερική ησυχία, προκαλεί υπαρξιακή απόρριψη του κόσμου, μηδενισμό των επιδιώξεων και των προοπτικών και γεννά ερωτήματα για τον λόγο της ύπαρξης, για το τί αξίζει και τί όχι. Και διερωτάται ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ Νικόλαος: Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να συμβαδίζει μ’ αυτήν την τραγικότητα και αδικία; Ποιός από εμάς αν ήταν θεός θα έφτιαχνε τέτοιον κόσμο; Μήπως τελικά η ανθρώπινη φύση κρύβει περισσότερη καλοσύνη από τη θεϊκή; Ή τί και ποιός είναι σε τελική ανάλυση ο Θεός; Ο Παντοδύναμος που δεν έχει τέλεια αγάπη; Αυτά υπάρχουν ως ερωτήματα αν πλησιάσουμε ανθρώπους πνιγμένους στα ανθρώπινα όρια της σκέψης ή βουλιαγμένους στα ταραγμένα νερά της απόγνωσης. Ο συνδυασμός όμως πίστης και αγάπης μεταμορφώνει εντελώς τον άνθρωπο.

Μέσα στην υπέροχη παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, βλέπει κανείς πώς η άσκηση της αγάπης και η ανιδιοτελής φροντίδα καταργεί την εσωτερική απόσταση που προξενεί η φιλαυτία μας και μεταμορφώνει τον πάσχοντα σε πλησίον. Ο ίδιος ο Χριστός τονίζει: «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40). Επομένως, κάθε λειτουργός αγάπης είναι μάλλον ευεργετούμενος παρά ευεργετών, ταπεινός αποδέκτης ευλογίας παρά εξαντλούμενος διακονητής, διότι «μέγας ἐστὶν τῆς εὐποιΐας ὁ πλοῦτος, ἐν τῷ διδόναι γὰρ λαμβάνεται καὶ ἐν τῷ σκορπίζειν συνάγεται» (Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος).

Η αγάπη από μόνη της δεν μπορεί να ερμηνεύσει τον λόγο της δοκιμασίας. Αυτό που απαραίτητα χρειάζεται είναι η πίστη στην αγάπη του Θεού στον άνθρωπο. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει κάτω από το μάτι του Θεού. Κάτω από την αγάπη του Θεού όλα αντέχονται. Η κάθε δοκιμασία προβάλλεται στον σταυρό και το πάθος του Χριστού. Και αυτό που αντιπροσφέρεται είναι η δύναμή Του. Το μέτρο του πειρασμού είναι ανάλογο των δυνάμεών μας, και η κάθε δοκιμασία αποτελεί συμμετοχή στο πικρό ποτήρι που ήπιε ο Κύριος. Η πίστη σε σταυρωμένο αλλά και αναστάντα Θεό βοηθά να ξεπεραστούν ο φόβος και το βάρος της δοκιμασίας.

Γράφει κάποιος σοφὸς γέροντας:

Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει δύναμη
κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.

Του ζήτησα σοφία
κι Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω να λύνω.

Του ζήτησα οικονομική άνεση
κι Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.

Του ζήτησα θάρρος
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ.

Του ζήτησα αγάπη
κι Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ.

Του ζήτησα χάρες
κι Αυτός μου έδωσε ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.

Απ’ ό,τι ζήτησα δεν πήρα τίποτε τίποτε από αυτά που ήθελα.
Πήρα όμως τα πάντα αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.

Η προσευχή μου εισακούσθηκε!

Ο Ιερός Χρυσόστομος βάζει στο στόμα του Κυρίου, λόγους αγάπης πατρικής: «Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ Νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφεύς, ἐγώ ἱμάτιον, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιον. Πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ. Μηδενός ἐν χρείᾳ καταστῆς. Ἐγώ δουλεύσω. Ἦλθον γάρ διακονῆσαι, οὑ διακονηθῆναι. Ἐγώ καί φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί μήτηρ. Πάντα ἐγώ μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ, ἄνω ὑπέρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί∙ κάτω ὑπέρ σοῦ πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις; Τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφει; Τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; Τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις;» (ΕΠΕ τόμ. 12, σελ. 34)

O Άγιος Παίσιος τονίζει ότι η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη, αλλά εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος και, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί. Σε περιόδους μεγάλων δοκιμασιών αποδεικνύεται ότι μόνο η Εκκλησία μπορεί να απελευθερώση δυνάμεις που ως πλημμύρα ζωής θεραπεύουν τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και επουλώνουν τις επώδυνες πληγές των ανθρώπων. Ο ζών και προσωπικός Θεός προσφέρει ελπίδα στην απελπισία, υπέρβαση της μοναξιάς μέσα από τήν θεανθρώπινη και συνανθρώπινη κοινωνία.

Βιβλιογραφία

Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (2015), «Τριμηνιαία Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία: Η Ελληνική Οικονομία», Πρώτο Τρίμηνο 2015.

Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (2015), «Αποτελέσματα Ερευνών Οικονομικής Συγκυρίας», Iούνιος 2015.

Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικολάου (11.11.2011), «Ανακούφιση και Φροντίδα Ατόμων με Νευρομυϊκές Ασθένειες», Πολεμικό Μουσεῖο, Αθήνα.

Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου (2.10.2012), «Η Ποιμαντική της Εκκλησίας στην Εποχή των Μνημονίων», Εισήγηση Στην Ἱερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Παράρτημα 1

Η Ελληνική Κρίση Χρέους: Προτάσεις για Έξοδο

Προσαρμογή 1: Δημοσιονομική

Αντιστροφή τριών τάσεων:

1. Η διόγκωση του αριθμού του προσωπικού και των αμοιβών στο δημόσιο τομέα, χωρίς αντίκρισμα στην ποιότητα και ποσότητα των παρεχομένων υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.

2. Η υπέρμετρη αύξηση των δαπανών για συντάξεις, χωρίς αυτό να συνοδεύεται από αύξηση της συνταξιοδοτικής αποταμίευσης.

3. Η υπέρμετρη αύξηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, που υποσκάπτει την κοινωνική συνοχή.

Προσαρμογή 2: Ανταγωνιστικότητα

Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας με:

1. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, ιδίως εκείνων που έχουν άμεση σχέση με το κόστος παραγωγής και διακίνησης προϊόντων και προσφοράς υπηρεσιών

2. Το άνοιγμα αγορών που ακόμη παραμένουν κλειστές ή οιονεί κλειστές λόγω ρυθμιστικών παρεμβάσεων του κράτους

3. Την διευκόλυνση εισόδου και εξόδου επιχειρήσεων σε κλάδους οικονομικής δραστηριότητας

4. Το άνοιγμα των δημοσίων υπηρεσιών, επιχειρήσεων και οργανισμών στον ανταγωνισμό με τον ιδιωτικό τομέα

5. Το άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας στο διεθνή ανταγωνισμό, τεχνογνωσία και επιχειρηματικά κεφάλαια

6. Μείωση γραφειοκρατίας

7. Μείωση αμυντικών δαπανών

8. Λογιστικά συστήματα πληροφόρησης και διπλογραφικό σύστημα στο δημόσιο τομέα

9. Έλεγχοι από ορκωτούς ελεγκτές λογιστές

10. Κρατική επιχορήγηση σε σχέση με αποτελέσματα

11. Αύξηση ειδικών φόρων

12. Δημιουργία κοινής βάσης δεδομένων για φορολογικά έσοδα και ασφαλιστικές εισφορές: ενιαία και τιμαριθμοποιημένη προοδευτική φορολογική κλίμακα

13. Ασφαλιστική μεταρρύθμιση

14. Ανεξαρτησία δημόσιων φορέων

15. Παραγωγή και εξαγωγή πιο ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών από χαμηλής σε μεσαίας/υψηλής τεχνολογίας/ποιότητας

16. Βελτίωση θεσμών / καταπολέμηση διαφθοράς

17. Έλεγχος οικονομικών των δημόσιων οργανισμών

18. Μη επαναλαμβανόμενες δαπάνες που επιβάρυναν το προηγούμενο έτος

19. Μείωση χρεών των δημόσιων οργανισμών

[1] ΑΕΠ: κατανάλωση, επένδυση, δημόσιες δαπάνες και καθαρές εξαγωγές.

πηγή

Τι συμβαίνει τέλος πάντων με αυτή την ράτσα ανθρώπων; ΚΑΘ’ ΕΞΙΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΑΡΠΑΓΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ;

Τόσος κυνισμός, τόση έπαρση, τόσο μίσος, τόσος μισανθρωπισμός; Είναι δυνατόν τα παιδιά των μακελάρηδων των Παγκόσμιων πολέμων να κομπορρημονούν και να επιχαίρουν και να απειλούν για νέα γενοκτονία; Να απειλούν εκείνους που δολοφονούσαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, τις εκκαθαριστικές τους επιχειρήσεις μέσα στη χώρα τους; Στη χώρα που κατέλαβαν με απρόκλητο πόλεμο;

Παρόλα αυτά, η μικρή Ελλάδα, αιμορροούσα από τις δολοφονικές μαχαιριές των ναζί Γερμανών, δέχθηκε να τους..
συνδράμει να ξαναγίνουν κράτος. Οι Έλληνες έστερξαν, να ζήσουν οι εκτελεστές των παιδιών και των γονιών τους. Να μην αφανιστούν ,να μην στερηθούν και άλλης ευκαιρίας. Παρόλη την κακία που οι Ναζί έβγαλαν και το αίμα που έχυσαν, η Ελλάδα είχε την μεγαλοψυχία να τους μεταγγίσει αίμα για να ζήσουν, και μάλιστα παρά το γεγονός εκείνη κινδύνευε να πεθάνει, αφού το δικό της αίμα ,το έχυσε άσκοπα και άδικα ο Γερμανικός «τσαμπουκάς»!

Πόση συσσωρευμένη κακία, πόση μοχθηρία, πόση απανθρωπιά μπορεί να γίνει ανεκτή, από την παγκόσμια κοινότητα! Πόση αδικία μπορεί να αντέξει ο πλανήτης όταν ο παγκόσμιος δολοφόνος, με τους εξαρτηματικούς γείτονές του, αποφασίζουν να ξανακάνουν το ίδιο έγκλημα! Έγκλημα που τώρα το κάνουν όχι με αχνιστές κάνες αλλά με τις παγερές μύτες των πανάκριβων γραφίδων που κατασκευάζουν, για να λεηλατούν με «τακτ» έθνη και ψυχές.

Η κατάρα της αχαριστίας δεν μπορεί παρά να τους συμπαρασύρει στον Άδη που ετοιμάζουν για την Ελλάδα και όποιον άλλο στοχοποιήσουν! Ας είναι βέβαιοι ότι «μάχαιραν έδωκαν, μάχαιραν θα λάβουν» και όχι βέβαια από ανθρώπους που λένε ότι δεν φοβούνται! Η τιμωρία τους θα είναι αμείλικτη από τον Θεό του Δικαίου και της ευσπλαχνίας, που αυτοί αποστράφηκαν για να επιβάλουν την νέα τάξη!

Οι δολοφόνοι δεν δικαιούνται να έχουν αισθήματα και μάλιστα ευγενή. Η ζωή τους σημαδεύεται από ένστικτα και μάλιστα τα πλέον αχρεία ,βάρβαρα και ποταπά! Οι δολοφόνοι δεν έχουν συνείδηση, δεν έχουν τύψεις, δεν έχουν αξίες. Οι δολοφόνοι χρησιμοποιούν αφορμές ή και χωρίς να υπάρχουν τις κατασκευάζουν ώστε να έχουν και άλλοθι για την απανθρωπιά τους. Τέτοιοι επαγγελματίες αποδείχθηκαν οι ηγέτες της Γερμανίας στους δύο Παγκόσμιους πολέμους, τέτοιοι αναδεικνύονται και οι σημερινοί με όλους τους κολαούζους τους που τάχα θίχτηκαν γιατί ο Έλληνας πρωθυπουργός τους αποκάλυψε στην παγκόσμια κοινότητα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ όπως στη πραγματικότητα είναι.

Επειδή όμως φοβούνται την αλήθεια αυτή και τους στοιχειώνει η μνήμη των αληθινών γεγονότων , επιχειρούν να την καταπνίξουν, με την υπεροψία του δυνάστη και των πρόθυμων δοσίλογων. Δοσίλογων που αντάλλαξαν την κουκούλα με την γραβάτα. Αυτή που δεν μπόρεσαν να δέσουν στο λαιμό του Έλληνα πρωθυπουργού και την εξέλαβαν, ορθώς, ως μήνυμα ΜΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ με το οποίο ζητούσε περήφανους συμμέτοχους και από άλλες χώρες. Εκείνους που επαίρονται να λένε ότι διαθέτουν «ιστορία και πολιτισμό» και μάλιστα …Διαφωτισμό!

Δυστυχώς τέτοιοι σύμμαχοι και εταίροι αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχουν. Είναι βέβαιο ότι τους πλακώνει η φοβέρα των φαντασμάτων της Βέρμαχτ και του Φύρερ! Τους «εξιτάρει» η πιθανότητα να γίνουν οι ορντινάντσες των πρωτεπιστατών της νέο-ναζιστικής παγκοσμιοποίησης! Ίδιες άλλωστε οι επιδιώξεις και τότε και τώρα.

Και όμως υπάρχουν και μέσα στη Γερμανία, και μέσα στην Ευρώπη, πλήθος ανθρώπων που δεν συμφωνούν με νέες εκατόμβες. Δυστυχώς η άρχουσα «ελίτ» λαμβάνει όλες τις προφυλάξεις ώστε να κρατά υπό έλεγχο την αποδοκιμασία και τη διαφωνία τους. Μέχρι και εκείνο το πλήθος, να σπάσει τα τείχη της ντροπής που οι νέο-Δυνάστες του Βερολίνου και των Βρυξελλών χρόνια κατασκευάζουν.
Ας γνωρίζουν σε κάθε περίπτωση οι ύαινες των «θεσμών» και των Ευρωπαϊκών μηχανισμών, ότι την Ελλάδα δεν την διατήρησε μέχρι σήμερα (τρείς χιλιάδες χρόνια ιστορίας, ποιός να συγκριθεί μαζί σου από τους κριτές και επικριτές σου Ελλάδα!!!) ούτε οι συμμαχίες της ούτε οι ισχυροί της φίλοι που μόνιμα την πρόδιδαν όσα και αν της χρωστούσαν ούτε τα πλούτη που της άρπαξαν ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ …ΣΥΜΜΑΧΟΙ τάχα!

Την Ελλάδα την κράτησε και θα την κρατήσει η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ της και τα ποτάμια αίματα των ηρώων της και των μαρτύρων της. Οι προσευχές των Αγιορειτών και των ερημιτών. Οι ευχές των γιαγιάδων και μανάδων. Τα λείψανα που αναδίδουν ευωδίες χρόνια ατελείωτα και πάνω από όλα η χάρη της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ ΕΠΙΜΟΝΑ ΑΡΝΕΙΤΑΙ Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΣΗΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ.

Κωνσταντίνος Ελάχιστος

dimofantis.blogspot.gr

πηγη

το είδαμε εδώ

Ενωμένοι, αλλά διαφορετικοί ...

Ενωμένοι, αλλά διαφορετικοί

Νέλλη Παππά, Φιλόλογος-Γλωσσολόγος

«[…] Θέλω να μιλήσω απλά, να μου δοθεί

ετούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές

που σιγά-σιγά βουλιάζει

και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε

από τα μαλάματα το πρόσωπό της

κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί

η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά […]»

Γ. Σεφέρης, «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»

Κάιρο, 20 Ιουνίου 1942

Το 1942, μία ανάσα πριν από τη μάχη του Ελ Αλαμέιν που έκρινε το αποτέλεσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέρ των Συμμάχων στην Αφρική, ο Γιώργος Σεφέρης, μέλος της εξόριστης κυβέρνησης στη Μέση Ανατολή, αισθάνεται πιεστική την ανάγκη, σε ένα άκρως εξομολογητικό ποίημα, να μιλήσει απλά και σταράτα. Η αναλογία με την Ελλάδα του Ιουλίου 2015 είναι, νομίζω, συγκλονιστική. Μία ανάσα πριν από την κρίσιμη μάχη για το εθνικό μέλλον (Grexit ή Grentry) την προσεχή Κυριακή και μετά το αγανακτισμένο ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος, είναι πάλι ανάγκη να μιλήσουμε, ατομικά και συλλογικά, έξω από τα δόντια.

Πρώτο έρχεται το αναγκαίο συμπέρασμα: είτε ψηφίσαμε ΟΧΙ είτε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, δεν έχουμε ρεαλιστικά επιλογή άλλη από το να μείνουμε ενωμένοι σα γροθιά και να αποφύγουμε πάση θυσία τα παρατράγουδα ενός ακόμα διχασμού. Θα είναι δείγμα εθνικής ενηλικίωσης, αν όχι ωριμότητας, να δείξουμε ενότητα και αλληλεγγύη, αφού ούτως ή άλλως ζούμε ανάδελφοι ως Έλληνες σε αυτή την εύφλεκτη περιοχή της Ευρώπης που ονομάζεται Βαλκάνια.

Δεύτερη και ίσως πιο σημαντική, μία πικρή διαπίστωση: ενωμένοι ναι, αλλά και τόσο διαφορετικοί. Εξηγούμαι αμέσως: ψήφισα συνειδητά ΝΑΙ την προηγούμενη Κυριακή και, χωρίς διάθεση να αναμασήσω το σκεπτικό αυτής της επιλογής μου, αισθάνομαι πιεστική την ανάγκη να μιλήσω με λόγια απλά εξ ονόματος μίας ολόκληρης μερίδας μορφωμένων σαραντάρηδων, που κι εκείνοι, σαν κι εμένα, ανήκουν στο 38% του ελληνικού λαού.

Σαραντάρηδες, άντρες και γυναίκες, που προερχόμαστε από οικογένειες της επαρχίας ή μικροαστικές. Που μάς έμαθαν από μηδενική ηλικία ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται» και ότι πρέπει να βαδίζουμε με τον σταυρό στο χέρι. Που μας δίδαξαν ότι, πάνω από όλα, καταξιωνόμαστε με τη μόρφωση, τη δημιουργικότητα και την προκοπή. Σαραντάρηδες που ιδρώσαμε μελετώντας για να εξασφαλίσουμε θέση στην ανώτατη εκπαίδευση και για να βγούμε από τα Πανεπιστήμια καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς τη γνωστή λογική «τάβλι, φραπέ και χαλαρά». Και που σε διάφορα πεδία και επίπεδα, αριστεύσαμε. Που για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να αυτονομηθούμε από την πατρική εστία, κάναμε δουλειές του ποδαριού χωρίς πολλή σκέψη και μικρές ή μεγάλες ατομικές επαναστάσεις. Στο βωμό προσωπικών και οικογενειακών ονείρων θυσιάσαμε πολλά από την καλοπέρασή μας. Σαραντάρηδες που για να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας φύγαμε για λίγο ή πολύ στην Ευρώπη ή στην Αμερική. Και κανείς στη φωτισμένη Εσπερία δε μάς είχε στρωμένο κόκκινο χαλί να πατήσουμε, απλώς επειδή είμαστε περήφανοι Έλληνες. Και αγωνιστήκαμε κι εκεί και συχνά διαπρέψαμε. Και πολλοί από εμάς επιλέξαμε την επάνοδο στην πατρίδα, επενδύοντας σε ένα μέλλον αβέβαιο. Σαραντάρηδες που δουλέψαμε σκληρά και δουλεύουμε στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, όπου μας προσέλαβαν, πλήρεις προσόντων και φιλοδοξιών, κι όπου σύντομα αντιληφθήκαμε ότι, όση εργατικότητα και να διαθέτουμε, θα είχαμε να παλέψουμε με μικροαστισμό, με ωχαδερφισμό, με μικρόνοια, με πελατειακές αντιλήψεις, με εδραιωμένα συντεχνιακά και συνδικαλιστικά συμφέροντα που δύσκολα επιτρέπουν πρόοδο και επιτεύγματα. Σαραντάρηδες που νοιαζόμαστε τα παιδιά μας και δεν έχουμε την πολυτέλεια να εφησυχάζουμε, διότι η οικονομική κατάρρευση μάς απαγορεύει να τους δώσουμε την επιλογή να μείνουν στη χώρα και να δημιουργήσουν κοινωνία καλύτερη…
Ο ανωτέρω απολογισμός, μία ανάσα πριν και μία ανάσα μετά από δραματικά για το μέλλον γεγονότα, για να ρωτήσω με ειλικρινή αγωνία: όλοι εμείς οι σαραντάρηδες, η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης αυτής της χώρας που τρώει τα παιδιά της, είμαστε «προδότες», «μιάσματα», «πουλημένοι», «ξενόδουλοι» και «γερμανοτσολιάδες», όπως ακούμε και διαβάζουμε σε ανεκδιήγητα πάνελ και μπλογκς, όπου οι εθνικιστικές και λαϊκίστικες κορώνες βγάζουν μάτι; Επειδή είπαμε και λέμε ΝΑΙ χωρίς περικοκλάδες; Επειδή ως ευρωπαϊστές Έλληνες, παραγωγικοί και μάχιμοι, θέλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε χίμαιρες και να κρατηθούμε στην Ευρώπη όπου δικαιωματικά ανήκουμε;
Ενωμένοι όλοι ως Έλληνες, αλλά και διαφορετικοί. Και να δούμε για πού θα κάνει η ψυχή μας πανιά την προσεχή Κυριακή.

πηγή

Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχει η Ελλάδα ( Άγιος Παΐσιος )

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία.
Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό.

Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο.
Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους.
Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα." «Μας κάνει κακό, λένε.
Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

Άγιος Παΐσιος
πηγή
το είδαμε εδώ

Εὐχὴ εἰς τὸν λυτῆρα τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομικῆς ἡμῶν κρίσεως, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Αὐτοῦ Μητρὸς

Πανάγαθε Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων, ὁ ἀεὶ καὶ διὰ παντὸς κηδόμενος τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ πρὸς τὸ συμφέρον πάντα λυσιτελῶς οἰκονομῶν καὶ προνοούμενος καὶ αὐτὸ πᾶσιν ἀπονέμων κατὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιόν Σου ἔλεος, ὁ ἐπιτρέψας καὶ τὴν παροῦσαν οἰκονομικὴν κρίσιν καὶ δοκιμασίαν, ἐν ᾗ ἡ εὐλογημένη πατρὶς τῶν Ἑλλήνων κακῶς ὀδυνᾶται, ὁ ἐπιδημήσας ἐν χρόνῳ πρὸς ἡμᾶς, τοὺς ἀποδήμους τῆς χάριτός Σου, καὶ τῇ ἀφάτῳ Σου ἀγαθότητι σχίσας τὸ χειρόγραφον τῶν ἡμῶν ἁμαρτιῶν διὰ τοῦ ὑπερτίμου Σου αἵματος, ὁ μυστικῶς διακυβερνῶν τὰ σύμπαντα καὶ διὰ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ πτωχεύσεως παιδαγωγῶν ἡμᾶς, ὁ ἐν τῷ λαῷ Σου ἐναλλάσσων περιόδους παχειῶν καὶ ἰσχνῶν ἀγελάδων, διδάσκων αὐτῷ τὴν οἰκονομίαν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τὴν ἐπιθυμίαν κτήσεως τῶν ἐν οὐρανοῖς μόνον, ἐν οἷς τὸ πολίτευμα ἡμῶν ὑπάρχει, τὴν ἀλληλεγγύην πρὸς τοὺς ἐμπεριστάτους καὶ πάσχοντας, ὁ βρέχων ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους καὶ τὴν Σὴν δεικνύμενος πρὸς πάντας ἀνύστακτον μέριμναν καὶ φροντίδα, ὁ ἐκ τοῦ φλέγοντος πυρὸς τῶν δοκιμασιῶν καὶ περιστάσεων ὁδηγῶν ἡμᾶς εἰς δροσισμὸν καὶ ἀναψυχήν, ὁ ἐκ τοῦ ἀφεγγοῦς σκότους τῆς ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ καὶ ἀπληστίᾳ δουλώσεως ἰθύνων τοὺς οἰκέτας Σου πρὸς ἦμαρ εὐφρόσυνον ἐπιγνώσεως, μετανοίας καὶ ἀναζητήσεως τῶν ἐν τῇ ζωῇ ἀπαραιτήτων καὶ ἀναγκαίων, Αὐτός, Πανάγαθε Βασιλεῦ, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἀνάδειξον ἐν τῷ ἔθνει τῶν Ἑλλήνων ἄνδρας θαυμαστούς, εὐλαβεῖς, μεστοὺς θείου ζήλου καὶ σοφίας πρὸς φωτισμὸν ἡμῶν, τοῦ λαοῦ Σου, πρὸς ἀπόκρουσιν τῶν προσβολῶν τῶν ἐναντίων, καὶ δὸς ἡμῖν κυβερνήτας ἀντιῤῥόπους καὶ φύλακας ἀγρύπνους ἀντιτάσσειν τῇ σφοδρότητι τῶν οἰκονομικῶν στρατηγιῶν τὴν ἀρετὴν καὶ προσφορὰν ἐν τῇ τοῦ καιροῦ δυσκολίᾳ. Ναί, Κύριε, ὁ Θεός, δὸς ἡμῖν, τῷ Χριστωνύμῳ τῆς Ἑλλάδος λαῷ, τὴν ἀπαλλαγὴν ἐκ τῶν ἐπιβούλων ἡμῶν, τὴν σωτηρίαν καὶ τὴν λύτρωσιν, καὶ ἐκ τῶν ἀδιεξόδων καὶ τοῦ σκότους, ἴθυνον ἡμᾶς πρὸς διεξόδους ἐπιλύσεως προβλημάτων καὶ πρὸς ὁλοφώτους ἀτραποὺς τῆς Σοὶ εὐαρέστου μόνον εὐμαρείας. Ταπείνωσον ἐν τῇ ἰσχύϊ Σου τοὺς δυνάστας ἡμῶν, ὁ εἰπὼν «μή καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ» (Α´ Βασιλ. β΄,9), καθ’ ὅτι «Κύριος θανατοῖ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾍδου καὶ ἀνάγει· Κύριος πτωχίζει καί πλουτίζει, ταπεινοῖ καὶ ἀνυψοῖ» (Α´ Βασιλ. β΄,6-7). Ἴδε τὴν προαίρεσιν καὶ τὴν καθαρότητα τοῦ νοὸς ἡμῶν δεομένων Σου καὶ σχῖσον τὸ χειρόγραφον τοῦ χρέους ἡμῶν τῇ μαχαίρᾳ τῆς πανσθενοῦς φιλανθρώπου Σου Χάριτος. Πράϋνον τὰς θλιβερὰς συνεπείας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ ἐξουδενώσεως τοῦ δοξάζοντός Σε πληρώματος. Ἀνάστησον τὸ πεπτωκὸς φρόνημα τῶν ἐντίμως ἐν Ἑλλάδι βιούντων. Ἐνίσχυσον πάντας τοὺς ἐν τῇ πατρίδι ἡμῶν ἀξιοπρεπῶς καὶ φιλοπόνως οἰκοῦντας πρὸς ὑπομονὴν καὶ ἄρσιν τοῦ σταυροῦ τῶν λυπηρῶν, τῆς ἐνδείας, πτωχεύσεως, ἐξουδενώσεως καὶ στερήσεως τῶν ἀγαθῶν Σου, ἐν ἀνεξικακίᾳ, ἐν συγχωρήσει ἀλλήλων καὶ ἐν προηγήσει κενωτικῆς ἀγάπης. Δίδαξον ἡμᾶς ἐξαγοράζειν τὸν καιρόν, λογιζομένους αὐτὸν ὡς «παίγνιον ἐπὶ τῆς γῆς» ὡς «φύσημα μὴ κρατούμενον», «ὡς «πτῆσιν ὀρνέου παρερχομένου» καὶ ὡς «ναῦν ἐπὶ θαλάσσης ἴχνος οὐκ ἔχουσαν». Βοήθει ἡμῖν γενέσθαι ὁ βίος ἡμῶν ἐπὶ τῆς γῆς γέφυρα μετάγουσα οὐχὶ εἰς τὴν δῆθεν ἐπιτυχίαν καὶ ἐπίπλαστον δόξαν, ἣν ματαίως, οἴμοι, ἐπιδιώκομεν, ἀλλά, ἡδομένοις καὶ ἐνασχολουμένοις ἐν τοῖς θείοις νοήμασιν, εἰς τὴν οὐράνιον δόξαν καὶ τὴν ἄληκτον μακαριότητα.

Βοήθει αὖθις ἡμῖν τοῖς δοξάζουσί Σε, εὔσπλαγχνε χρεωλῦτα, ἀποτινάξαι τὸν ζυγὸν τῶν ἡμῶν δανειστῶν καὶ τυράννων, τῶν θιγόντων τὴν ἡμῶν ἐλευθερίαν, πωλούντων τὴν ἡμῶν ἀξιοπρέπειαν, ἐπηρεαζόντων τὴν ἔκβασιν τῶν δικῶν ἐν τοῖς δικαστηρίοις, ὑποτιμώντων τὴν ἀξίαν τῶν περιουσιακῶν ἡμῶν στοιχείων τῇ δυνάμει τῆς αὐτῶν οἰκονομικῆς ἀνέσεως. Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς, καὶ ἡμῶν δυνάσταις. Διάνοιξον, ὅμως, ἐν ταὐτῷ καὶ ἡμῶν, τοῦ εὐλογημένου λαοῦ Σου, τὰ ὄμματα βλέπειν τὰ διαμένοντα συμφέροντα καὶ μὴ ἀφρόνως πολιτεύεσθαι, φεῦ, δανειζομένων οὐχὶ πρὸς ἐξασφάλισιν τοῦ ἐπιουσίου ἡμῶν ἄρτου, ἀλλὰ πρὸς ἀγορὰν πολυτελῶν καταλυμάτων καὶ κινητῆς περιουσίας ὑψίστης πολυτελείας, ὡς καὶ πρὸς διασκορπισμὸν ἐν ἀνωφελέσι ταξιδίοις, ἀσωτίαις καὶ τρυφηλότητι βίου.

Γιγνώσκομεν, Κύριε, ὅτι παρωργίσαμεν τὴν Σὴν ἀγαθότητα ταῖς παραλόγοις ἡμῶν ἀπαιτήσεσι καὶ ἐπιθυμίαις, ἀφ’ ὧν ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν Σου, καὶ ἡμᾶς, τοὺς νῦν ὡς Νινευΐτας ἐν μετανοίᾳ ἐκζητοῦντας τὸν θεῖόν Σου ἔλεος, διαβεβαιεῖς, ὅτι οὐ λαμβάνομεν ἐν τοῖς αἰτήμασιν ἡμῶν, διότι κακῶς αἰτούμεθα, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς δαπανήσωμεν. Γνωρίζομεν ὡσαύτως, εὐΐλατε Κύριε, ὅτι παραθεωροῦντες τὴν ἑκουσίαν πτωχείαν, ἀκτησίαν καὶ κοινοκτημοσύνην, ἀποστερούμεθα τῆς ἐλευθερίας ἡμῶν καὶ αὖθις ζυγῷ δουλείας ἐνεχόμεθα διὰ τῆς συνάψεως δανείων, διὰ κολακείας ἀνθρώπων διὰ πληρωμῆς βαρυτάτων φόρων καὶ παραμένομεν ἐσαεὶ χρεῶσται τῶν τοκογλύφων ἐπιβούλων ἡμῶν συρόμενοι ὡς ἄλογα ἐκ τοῦ χαλινοῦ.

Ἔτι γνωρίζομεν, Κύριε, ὅτι Σὺ εἶ «ὁ ἐγείρων ἀπὸ γῆς πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνυψῶν πένητα» (Ψαλμ. 112, 7). Σὺ εἶ ὁ ἀνυψῶν πτωχὸν ἐκ σκυβάλων καὶ ἐξ ἀθλιότητος κοινωνικῆς καὶ καταφρονήσεως εἰς περιόπτους θέσεις τοὺς οἰκέτας Σου λέγων φωνῇ στεντορείᾳ, ὅτι ὁ ἐλεῶν πτωχὸν Σοὶ δανείζει, καὶ ὅτι «πλουσιώτατός ἐστιν ὁ ἐλαχίστοις ἀρκούμενος».

Ἐπάκουσον οὖν, φιλάνθρωπε Κύριε, ἡμῶν δεομένων Σου καὶ παῦσον τὰς περὶ δανεισμοῦ ἡμῶν ἀφρόνους ἐπιθυμίας χάριν ἐπιγείων ἀνέσεων· ῥῦσαι ἡμᾶς πάσης ἐπιβουλῆς ἀλλοτρίων, πτωχεύσεως καὶ ἐξαθλιώσεως, ὁδηγούσης εἰς στέρησιν προσωπικῆς καὶ ἐθνικῆς ἡμῶν ἐλευθερίας· δὸς ἐργασίαν τῇ νεολαίᾳ Σου, ἵνα μὴ ἐκ τῆς ἀργίας ἐμπέσῃ αὕτη εἰς βόθυνον πάσης κακίας, καὶ γενοῦ ἀρωγὸς πάντων τῶν ἀνέργων, ἀστέγων, ἐμπεριστάτων, ἐνδεῶν καὶ πενήτων· κολόβωσον τὸν χρόνον τῆς κρίσεως καὶ ταχὺ ἀνάτειλον τῇ προσφευγούσῃ Σοι πατρίδι ἡμῶν ἦμαρ ἡσυχίας, προόδου καὶ πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως, καίτοι ἐκ τῆς ἠθικῆς σήψεως ἤχθημεν εἰς τὴν οἰκονομικὴν τῆς σήμερον κρίσιν, πρεσβείαις τῆς ὑπεραγίας Σου Μητρός, τῆς Ἐλεούσης Θεοτόκου, τῆς παραμυθίας τῶν ἐν θλίψεσι, τῆς ἐπισκέψεως καὶ ἰάσεως τῶν ἀσθενούντων, τῆς ἀντιλήψεως τῶν καμνόντων, τῆς τῶν χηρῶν καὶ ὀρφανῶν προστάτιδος, τῆς ῥώσεως τῶν ἀδυνάτων καὶ τοῦ πλουτισμοῦ τῶν πενήτων, τῆς ἑτοίμης τῶν ἐμπεριστάτων ἀντιλήψεως ἐν πάσῃ περιστάσει, ὅτι Σοὶ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Σου Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἐκτενὴς Δέησις.

Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.