“Αν βλέπαμε με ποια δόξα λειτουργεί ο Ιερέας, θα πέφταμε καταγής”!

«Αν θα έβλεπαν οι άνθρωποι με ποια δόξα λειτουργεί ο ιερεύς, θα έπεφταν καταγής μπροστά στο όραμα αυτό. Κι αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του, σε ποιά ουράνια δόξα βρίσκεται κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μή θλίψη με τίποτε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που ζή μέσα του». Με αυτά τα λόγια ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης περιγράφει το πρόσωπο του κληρικού και την ιερή διακονία του στο θυσιαστήριο της Εκκλησίας μας.

Πηγή : Προσκυνητής

 Τόση μεγάλη τιμή επιφυλάσσει η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο εκείνον, ο οποίος ελεύθερα και αβίαστα λέγει το δικό του «ναι» στο κάλεσμα του Θεού και στην πρόσκληση εκείνη που απευθύνει σ’αυτόν ο Μέγας Αρχιερεύς Ιησούς Χριστός, διότι κατά τον άγ. μάρτυρα Ιουστίνο «πηγή της ιερωσύνης όλων των ιερωμένων είναι ο Χριστός. Αυτό σημαίνει ότι και οι απόστολοι που πήραν την ιερωσύνη από Αυτόν, και οι σημερινοί ιερείς που χρονικά απέχουν τόσα χρόνια από την παρουσία του Χριστού στη γή, έχουν όλοι την ίδια σχέση με το Χριστό και έχουν όλοι εξ ίσου πλήρη και εξ ίσου τέλεια την ιερωσύνη του Χριστού».

Ο δε Αγ.Νικόλαος Επίσκοπος Αχρίδος σημειώνει ότι: «Όταν ασπάζεστε το χέρι του ιερέα σας, ασπάζεστε όλη την αλυσίδα των όσιων και αγίων ιερέων και ιεραρχών, από τους αποστόλους μέχρι σήμερα… Ασπάζεσθε όλους τους επίγειους Αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους, που όταν ήταν στη γή κοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον ουρανό!».

Εφόσον, λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα, άραγε ποιός είναι ο τέλειος, ποιός ο καθαρός, ποιός ο άμεμπτος, προκειμένου να στολισθεί με το χάρισμα της ιερωσύνης; Η Εκκλησία μας λέγει ότι κανείς δεν είναι άξιος για να λάβει ένα τέτοιο μεγάλο δώρο και μια τέτοια ουράνια προσφορά! Όσο άξιος και αν είναι! Όση καλωσύνη και αν έχει! Όσες γνώσεις και ικανότητες και αν διαθέτει! Μόνο, λοιπόν, με τη φιλαθρωπία, την αγάπη και τη συγκατάβαση του Θεού καθίσταται άξιος, όσο γίνεται ανθρωπίνως!

 Λέγει κάπου ένας άγιος της Εκκλησίας μας ότι «δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως στην ιερωσύνη είμαστε όλοι μας ανάξιοι. Γι’αυτό, λοιπόν, ιερέα μου πρόσεχε. Περιφρούρισε τον εαυτό σου. Εκείνος που τολμάει και λέγει, ότι είναι άξιος να γίνει ιερεύς, δεν έχει τα λογικά του καλά! Κάθε φορά, λοιπόν, που λειτουργείς, τον εαυτό να ελεεινολογείς. Και να λες: Ιλάσθητοί μοι τω αμαρτωλώ».

Πόσο συγκλονιστικά είναι αυτά τα λόγια του αγίου, τα οποία μας οδηγούν στη διαπίστωση ότι χωρίς τη Θεία Χάρη κανένας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο κάλεσμα αυτής της υψηλής τιμής, που προέρχεται από την Θεάνθρωπο Κύριό μας, που ήλθε στον κόσμο για να καταργήσει το κράτος του θανάτου! Να ανακαινίσει και να μεταμορφώσει τον πληγώμενο από τα πάθη και τις αμαρτίες άνθρωπο! Να τον οδηγήσει στην αιώνια ζωή και να τον κάμει τελικά συμμέτοχο στην ανέσπερη Βασιλεία Του!

Ιδού, λοιπόν, τι λαμβάνει ο κτιστός από τα χέρια του Ακτίστου. Την ιερωσύνη!!! Είναι λίγο; Είναι ελάχιστο; Είναι ασήμαντο; Είναι δευτερεύον και τριτεύον; Φυσικά όχι και σε καμμία περίπτωση. Αντιθέτως είναι τό σπουδαιότερο πνευματικό αξίωμα και υπούργημα που μπορεί να δώσει ο Πολυέλεος Θεός στον χοϊκό άνθρωπο, διότι τον κάμει σύνεργό στο σωτηριώδες έργο Του.

Λέγει κάπου ο αγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Σαν άλλο λύχνο ανάβει ο Θεός τον ιερέα και τον τοποθετεί επάνω στο λυχνοστάτη της ολόφωτης ιερατικής διακονίας. Τον θέλει να φεγγοβολά, να φωτίζει την ΕκκλησίαΤου. Η πίστη του, η δίδασκαλία και η ζωή του να μην έχουν καμμιά κηλίδα πλάνης και αμαρτίας. Γιατί; Για να βλέπουν τα πλήθη των πιστών το αστραποβόλημα της αγίας προσωπικότητάς του, να κατευθύνονται στην αρετή και να δοξάζουν το μεγάλο Θεό».

 Είναι τέτοιο το ύψος της ιερωσύνης, ώστε εκείνος που το κατέχει αξιώνεται «να δίδει την Άκτιστη Χάρη του Θεού μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας κυρίως δε με τη Θεία Ευχαριστία. 

Να λαμβάνει θέση μεγαλύτερη από τους αγγέλους. Να γίνεται μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Να διακονεί τις ανάγκες των πιστών.  Να ασκεί τη φιλανθρωπία».

 Να θυσιάζει τον εαυτό του για τον πλησίον. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Και των δώδεκα μαθητών Του χωρίς να εξαιρέσει τον Ιούδα.

 Ο κληρικός καλείται σε κάθε στιγμή της ζωής του τον Κύριο Του να μιμείται. Να θυσιάζεται για το λαό του Θεού. Στην καρδιά του πρέπει να χωράνε οι πάντες χωρίς καμμιά εξαίρεση! 

Να καίγεται, όπως η λαμπάδα, για να φωτίζονται και να ζεσταίνονται οι καρδιές των πονεμένων ανθρώπων, διότι στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς βρίσκει ο άνθρωπος την ανάπαυση και τη γαλήνη. Να φωτίζει με τα λόγια και έργα του το σκοτάδι που επικρατεί στις μέρες μας εξαιτίας πρωτίστως της πνευματικής και ηθικής κρίσεως, η οποία προέρχεται από την απροθυμία των ανθρώπων να ζήσουν την εν Χριστώ ζωή.

πηγή

“AKOY ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ” – Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΕΥΠΡΑΞΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ – “ΑΔΙΚΑ ΧΥΝΕΤΑΙ ΑΔΕΛΦΙΚΟ ΑΙΜΑ, Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΗΣΕΙ”!

«Πράγματι οι δυο τους, ο Άρης και η Γερόντισσα, έκαναν Εσπερινό με ακροατές τους στρατιώτες του Άρη»

«Για μένα, όλοι είσαστε παιδιά του Θεού και εγώ σας αισθάνομαι αδελφούς μου. Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται»

Η Ηγουμένη στην Ιερά Μονή Καλάμου, Γερόντισσα Ευπραξία

Ο Άρης Βελουχιώτης έκανε Εσπερινό με τη Γερόντισσα Ευπραξία στην Ιερά Μονή Καλάμου Αττικής

Βρισκόμαστε γύρω στο 1930. Η Γερόντισσα Ευπραξία, βρίσκεται ηγουμένη στην Ιερά Μονή του Καλάμου.

Πριν πάει η ίδια στη Μονή αυτή οι βοσκοί της περιοχής καταπατούσαν τα χωράφια και τους χώρους της Μονής.

Η Γερόντισσα ζήτησε από αυτούς να απομακρυνθούν και όπως ήταν φυσικό αντέδρασαν και μίλησαν άσχημα στη Γερόντισσα και κάποια ένας από αυτούς ήλθε στη Μονή οπλισμένος θέλοντας να τη σκοτώσει. Σήκωσε το όπλο και τη σημάδεψε, την ώρα που εκείνη προσευχόταν στον καλό Θεό να τη σώσει. Πριν όμως προλάβει να πατήσει τη σκανδάλη παρέλυσε το χέρι του, το όπλο έπεσε καταγής και ο βοσκός γύρισε στο χωριό και στο σπίτι του παράλυτος. Την άλλη μέρα ήλθε μαζί με την οικογένειά του και πολλούς χωριανούς στο Μοναστήρι και ζητούσε από τη Γερόντισσα να τον συγχωρήσει γι’ αυτό που πήγε να κάνει και να παρακαλέσει το Θεό να τον κάνει πάλι καλά.

Έτσι και έγινε. Αυτή ως ανεξίκακη παρακάλεσε το Θεό να κάνει καλά το βοσκό, τον παρ’ ολίγον δολοφόνο της. Πράγματι σε λίγο, το παράλυτο χέρι επανήλθε στην πρότερα κατάσταση. Όλοι απορούσαν για τη δύναμη της προσευχής αυτής της Γερόντισσας.

Στη Μονή άνδρες της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΔΕΣ

Ακολούθησε ο πόλεμος του ’40. Δύσκολα χρόνια, γεμάτα φόβο και πείνα. Οι υποτακτικές της γερόντισσας Ευπραξίας άρχισαν να γκρινιάζουν και να της λένε ότι θα φύγουν από το Μοναστήρι να πάνε στον κόσμο να βρούνε τροφή. Εκείνη τις παρακαλούσε να μη φύγουνε και συγχρόνως τις νουθετούσε να έχουν πίστη στην πρόνοια του Θεού. Τις έλεγε ότι δυνατός είναι ο Θεός να τις θρέψει. Αυτές όμως μπρος στο φάσμα της πείνας ολιγοπίστησαν και αποφάσισαν να φύγουνε από το Μοναστήρι για να μην πεθάνουν της πείνας.

Έτσι και έγινε, εντός ολίγου εγκατέλειψαν την Μονή. Η Γερόντισσα προσευχόταν για αυτές με πολύ θέρμη καθώς δεν γνώριζε ούτε που θα πήγαιναν. Πολύ αργότερα έμαθε ότι όλες πέθαναν από την πείνα, ενώ η ίδια παραμένοντας στο Μοναστήρι και ελπίζοντας απόλυτα στην πρόνοια του Θεού επέζησε.

Έκλαψε το χαμό τους, αλλά ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει τι θα κάνει στη ζωή του.

Πέρασαν ένα-ένα τα χρόνια της κατοχής και την κατοχή διαδέχθηκε ο εμφύλιος.

Μια ημέρα, έτσι όπως ήταν μόνη στο μοναστήρι, είδε να έρχονται οι στρατιώτες. Δεξιοί, του Ζέρβα. Τους υποδέχθηκε. Εκείνοι ζήτησαν να φάνε και να κοιμηθούν στο Μοναστήρι και η Γερόντισσα δεν αρνήθηκε. Τους παρέθεσε τράπεζα με ό,τι είχε και τους έβαλε να κοιμηθούν. Την επόμενη ημέρα αφού την ευχαρίστησαν έφυγαν.

Ο Βελουχιώτης κάνει Εσπερινό με την Γερόντισσα Ευπραξία

Το απόγευμα κατέφθασαν οι αριστεροί, ο Άρης Βελουχιώτης με την ομάδα του.

 Ο Άρης της λέγει:

- Γερόντισσα έχουμε πληροφορίες ότι φιλοξένησες τους Δεξιούς.

- Ναι παιδί μου, του απαντά η Γερόντισσα.

- Το παραδέχεσαι λοιπόν;

- Ναι παιδί μου, έφαγαν και κοιμήθηκαν να ξεκουραστούν το βράδυ που μας πέρασε.

- Και πού είναι λοιπόν, από πού έφυγαν, προς τα πού πήγαν, ρώτησε ο Άρης Βελουχιώτης.

- Από ‘δω σήμερα το πρωί.

- Και πού πήγαν;

- Αυτό δεν το ξέρω παιδί μου.

- Θα μας φιλοξενήσεις και μας γερόντισσα, όπως έκανες με τους άλλους;

- Βεβαίως παιδί μου. Για μένα, όλοι είσαστε παιδιά του Θεού και εγώ σας αισθάνομαι αδελφούς μου. Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται. Άδικα χύνεται αδελφικό αίμα, ο Θεός να μας ελεήσει.

 Η συμπεριφορά της Γερόντισσας τον εντυπωσίασε. Θαύμασε την ειλικρίνειά της, την ευθύτητα, τη φιλοξενία και την αφοβία της. Της λέγει λοιπόν:

- Άκου Γερόντισσα και εγώ πιστεύω στο Θεό και ξέρω από Ακολουθίες της Εκκλησίας. Πάμε μαζί στην Εκκλησία να κάνουμε τον Εσπερινό.

Πράγματι οι δυο τους, ο Άρης και η Γερόντισσα, έκαναν Εσπερινό με ακροατές τους στρατιώτες του Άρη. Έμειναν εκεί, έφαγαν, ξεκουράστηκαν, κοιμήθηκαν και το πρωί εγκατέλειψαν τη Μονή, αφού ευχαρίστησε θερμά ο Άρης και φεύγοντας της είπε:

- Γερόντισσα, ζήτησέ μου κάτι να κάνω για σένα. Έχω εξουσία.

 Τότε η Γερόντισσα του είπε:

- Δεν έχω ανάγκη από τίποτε. Για όλα με φροντίζει ο Κύριος, μόνο εάν θες πες αυτούς τους βοσκούς να μην ξαναπατήσουν τα χωράφια και τους χώρους της Μονής.

Της το υποσχέθηκε με όλη του την καρδιά και έκτοτε, ουδεμία ενόχληση είχε από τους κατοίκους της περιοχής.

 Πνευματικά κατορθώματα

Μέσα σ’ αυτήν την πνευματική αδελφική κυψέλη ζούσαν μοναχές με πολύ μεγάλη πνευματική κατάρτιση και αγιότητα. Ή Γερόντισσα Ευπραξία διηγιόταν τα ακόλουθα περιστατικά:

Μια αδελφή δεν είχε καθόλου χρήματα για να ζήση. Οι δικοί της, άγνωστο γιατί, είχαν πάψει να της στέλνουνε και κατά συνέπεια δεν είχε να φάει. Ή αδελφή αυτή είχε την ευλογημένη συνήθεια μετά το πέρας της ακολουθίας στο καθολικό της Μονής να παραμένει στο ναό και να κάνη σε κάθε εικόνα του τέμπλου του ναού ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι. Άρχιζε από τον αρχάγγελο Μιχαήλ και τελείωνε στον αρχάγγελο Γαβριήλ. Μια μέρα λοιπόν οι αδελφές της Μονής την άκουσαν έκπληκτες να μαλώνει στα Παριανά (όπως μιλάνε οι Παριανοί) με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και να του λέει ότι δεν θα σου ξανακάνω κομποσκοίνι άρχάντζελλέ μου διότι με άφησες χωρίς χρήματα, χωρίς φαγί. Την επομένη ημέρα ή Γερόντισσα λαμβάνει μία επιταγή χωρίς αποστολέα, ανώνυμη, με πολλά χρήματα και καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Μία άλλη αδελφή έκανε την ευχή του Ιησού συνεχώς. Είχε όπως λέμε αληθινά την καρδιακή νοερά προσευχή αδιαλείπτως και πολλές φορές την άκουγαν να φωνάζει δυνατά την ευχή. Αυτή είχε αντί κελιού την στρωμνή της κάτω από τη σκάλα και εκεί κοιμόταν. Αλλά όπως λένε οι πατέρες στο τέλος ό ασκών αυτό το πνευματικό έργο της προσευχής φθάνει να λέει μόνο τη λέξη Ιησού. Αυτή ή αδελφή φώναζε και την άκουγαν όλες οι αδελφές να λέει: Ιησού μου, Ιησού μου, Ιησού μου… συνεχώς.

Γέρασα, παιδί μου, μου έλεγε ή Γερόντισσα Ευπραξία και ακόμη αντηχεί στα αυτιά μου ή φωνή της Γερόντισσας Θεοφανούς να λέει Ιησού μου… Ιησού μου…

Στο τέλος της ζωής της, ανέθεσαν στην γερόντισσα Ευπραξία την περιποίηση της γερόντισσας Θεοφανούς. Όταν κοιμήθηκε ή γερόντισσα αυτή οι αδελφές την ετοίμασαν ως είθισται σε μοναχούς και στο τέλος την έραψαν. Ήταν όμως νύχτα και την εποχή εκείνη δεν υπήρχε στο Μοναστήρι ηλεκτρικό φως, αλλά χρησιμοποιούσαν λάμπα πετρελαίου για τις ανάγκες τους. Οι αδελφές όμως μέσα στη λύπη τους και στο τί έπρεπε να κάνουν ξέχασαν να ανάψουν τη λάμπα. Άκτιστο φως περιέλαμψε τότε το κελί και έφεγγε σαν να ήταν ημέρα, ώστε καμιά δεν την απασχόλησε να ανάψει την λάμπα καθώς έβλεπαν κανονικά και τη ράψανε κιόλας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της νύχτας.

Το βράδυ πού την ξενυχτούσανε βγήκε στο Μοναστήρι ένας φοβερός αέρας και ανεμοστρόβιλος πού ξερίζωσε 17 δένδρα της Μονής. Την άλλη μέρα το πρωί στείλανε μήνυμα στη Λογγοβάρδα να έρθει ό π. Φιλόθεος ως πνευματικός τους να κάνη την κηδεία της αδελφής. Διηγήθηκαν τα περιστατικά του φωτός και του ξεριζώματος των δένδρων. Και αυτός έδωσε την εξής εξήγηση:

– Ήρθε ό Διάβολος παιδιά μου να ελέγξει την αδελφή Θεοφανώ περί αμαρτίας και επειδή δεν βρήκε τίποτε, από το κακό του, ξερίζωσε τα δένδρα, ως κακός πού είναι, διότι πουθενά αλλού δεν έγινε καταιγίδα και ανεμοστρόβιλος παρά μόνο μέσα στο χώρο της Μονής.

Άλλη αδελφή ημέρα Μ. Σαββάτου αισθάνθηκε λίγο αδιάθετη. Ξάπλωσε και έψαλλε όλα τα αναστάσιμα πού θα έλεγαν το βράδυ με γλυκύτατη φωνή από στήθους και αφού τελείωσε ζήτησε συγχώρεση από τις αδελφές και αναπαύτηκε εν Κυρίω χαίρουσα την χαρά την άνεκλάλητον. Αυτός κι αν είναι θάνατος!

Στο Μοναστήρι αυτό είχαν την ευλογημένη συνήθεια μια αδελφή, εκ περιτροπής, να διέρχεται τον εσωτερικό διάδρομο της Μονής μπροστά από τα κελιά των αδελφών και να λέγει δυνατά την μονολόγιστον ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με την αμαρτωλή», ούτως ώστε εάν ό νους μετεωριζόταν επέστρεφε, διά της υπενθυμίσεως τού γλυκύτατου ονόματος του Ιησού.

Άλλο ένα γεγονός της εποχής αυτής. Ήταν Κυριακή της Σαμαρείτιδος. Ό π. Φιλόθεος Ζερβάκος τούς λειτούργησε. Στη Θεία Λειτουργία διάβασε τη γνωστή μας ευαγγελική περικοπή. Όταν έφθασε στο σημείο πού λέει ό Χριστός μας στη Σαμαρείτιδα «πέντε άνδρες έσχες και ον έχεις ουκ έστι σου ανήρ», τότε μία πολύ απλή και αγαθή αδελφή του κοινοβίου άρχισε να φωνάζει και να λέγει. Δεν ντρέπεσαι να κάνης τέτοια πράγματα; Πω, πω, δεν ντρέπεσαι; Μόλις άκουσαν αυτά τα λόγια οι άλλες αδελφές άρχισαν να γελάνε. Δεν μπόρεσαν να κρατηθούν την ιερή αυτή ώρα τού Ευαγγελίου.

Μετά το πέρας της Λειτουργίας ό π. Φιλόθεος Ζερβάκος έβαλε κανόνα σ’ όλες τις αδελφές να μην κοινωνήσουνε μερικές Κυριακές για το γέλιο τους αυτό. Οι μόνες πού δεν πήρανε κανόνα ήταν ή Γερόντισσα Μητροδώρα και ή υποτακτική της αδελφή Ευπραξία. Αυτές δεν γέλασαν αλλά κατάλαβαν την απλοϊκότητα και αγαθότητα της αδελφής πού μίλησε έτσι την ώρα τού Ευαγγελίου. Τέτοια εγκράτεια είχανε.

Άλλη φορά πάλι ή Γερόντισσα Ευπραξία μου είπε ότι στο Μοναστήρι τους αυτό κάποτε έγινε ένας μεγάλος πειρασμός. Τότε οι δύο γερόντισσες Μητροδώρα και Ευπραξία δεν κατέβηκαν από το κελί τους ούτε και στις ώρες των ακολουθιών τους, για τρεις ημέρες. Αυτό έγινε για να μην πειραχθούν οι ίδιες κρίνοντας και κατακρίνοντας πρόσωπα και πράγματα. Τέτοια σύνεση και διάκριση και προσοχή συνειδήσεως είχαν αυτές οι ευλογημένες γερόντισσες.

Άλλο ένα γεγονός. Ήταν το τελευταίο Πάσχα στο μοναστήρι της. Μετά την Λειτουργία της Αναστάσεως πήγε στο κελί της και ξάπλωσε πάνω στο στρώμα της με τα ρούχα της. Προφανώς ήταν πολύ κουρασμένη και αποκοιμήθηκε. “Όταν ξύπνησε πήγε στην Εκκλησία για τον Εσπερινό της Αγάπης. Ποιόν Εσπερινό της Αγάπης αδελφή μου της είπαν οι άλλες αδελφές. Σήμερα είναι του Θωμά. Δεν μπορούσα να πιστέψω τί μου έλεγε ή Γερόντισσα.

Μπορεί να γίνει αυτό; Και όμως με βεβαίωνε ή Γερόντισσα Ευπραξία ότι έτσι ήταν. Δεν έφαγε, δεν ήπιε τίποτε, δεν ξύπνησε για μια ολόκληρη εβδομάδα. Έγινε αναστολή όλων των λειτουργιών τού σώματός της.

Άραγε τί έγινε; Με άφησε να βγάλω μόνη μου τα συμπεράσματα. Ήταν απλή κόπωση ή έπεσε σε έκσταση και από ταπείνωση δεν μου το έλεγε; Απλά μου χαμογελούσε με νόημα και με βεβαίωνε ότι έτσι ήταν.

«Γερόντισσα Ευπραξία, Βίος και Πολιτεία Οικογένειας Μπρούλη», συγγραφέας Μοναχή Θεοφιλ

Εθιμολογία προ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Ο Φεβρουάριος έχει λιγότερες θρησκευτικές εορτές, όπως του αγίου Τρύφωνα, προστάτη των αμπελουργών (1 Φεβρουαρίου), της Υπαπαντής του Χριστού (2 Φεβρουαρίου), κατά την οποία αργούν στην Κρήτη οι μύλοι και του αγίου Συμεών (άϊ Συμιού, 3 Φεβρουαρίου), την αργία του οποίου τηρούν οι έγκυες γυναίκες, για να μη σημαδευτεί το παιδί στην κοιλιά τους. Ακολουθούν οι εορτές του αγίου Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου), προστάτη από την πανώλη, την οποία ως δαιμονική γυναικεία μορφή εικονίζεται να πατά ο Aγιος και του αγίου Βλασίου (11 Φεβρουαρίου) ιδιαίτερα αγαπητού στους ποιμένες.

Μεσολαβεί μικρή περίοδος χωρίς ιδιαίτερες εορταστικές, θρησκευτικές ή άλλες εκδηλώσεις, μέχρι την πρώτη εβδομάδα της Αποκριάς, την «Προφωνούσιμη» ή «Απολυτή», επειδή πιστεύουν ότι οι ψυχές των πεθαμένων ελευθερώνονται και κυκλοφορούν στο επάνω κόσμο. Η παρουσία των ψυχών πάνω στη γη αποτελεί κίνδυνο για τους ζωντανούς, που πρέπει να τις καλοπιάσουν. Με την πρώτη, λοιπόν, μπουκιά λένε «θεός σ’χωρέστον».

Κώστας Μπαλάφας «Η Χώρα μου»

Η δεύτερη εβδομάδα λέγεται «Κρεατινή» ή «Ολόκριγια». Είναι η εβδομάδα που δεν κρατούν τη νηστεία ούτε της Τετάρτης και Παρασκευής. Λέγεται και «άρτσι βούρτσι», δηλ. άνω-κάτω καθώς κορυφώνεται η κρεοφαγία. Η Πέμπτη της εβδομάδας αυτής είναι η Τσικνοπέμπτη. Σε μερικές περιοχές την Τσικνοπέμπτη φτιάνουν πιλάφι με κρέας και μοιράζουν στους φτωχούς. «Θα τσικνώσει τη γωνιά του» κι ο φτωχός. Θα ψήσει στη φωτιά χοιρινό κρέας ή άλλο (χοιροσφάγια στην Πελοπόννησο), θα μοσχοβολήσει τον αέρα. Γίνονται συνεστιάσεις, οικογενειακές συγκεντρώσεις και μασκαράδες. Επίσης, συνηθίζονται και συνεστιάσεις δασκάλων και μαθητών σε επαγγελματικό επίπεδο (μαστόροι και μαθητευόμενοι). Μετά την Κυριακή της Κρεατινής (της Απόκρεω) παύει η κρεοφαγία.

Η επόμενη εβδομάδα είναι η «Τυρινή» ή «Μακαρονού». Την Κυριακή της Τυρινής, γνωστή ως «Τρανή Αποκριά», κορυφώνονται οι γιορταστικές εκδηλώσεις, η ευθυμία, οι οικογενειακές και συλλογικές διασκεδάσεις. Σε πολλές περιοχές όταν νυχτώσει ανάβουν φωτιές (φανοί, κλαδαριές, μπουμπούνες, καψαλιές).

Συγκεντρώνονται το βράδυ στο σπίτι του γηραιότερου της οικογένειας για να γλεντήσουν και να συγχωρεθούν, γιατί αρχίζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή (Σαρακοστή), μακρά περίοδος νηστείας και προετοιμασίας για το Πάσχα. Τρώνε πίτες και τυροκομικά είδη, καθώς και χειροποίητα μακαρόνια. Παίζουν όλοι μαζί το «χάσκα» με αβγό ή χαλβά: Η μητέρα παίρνει ένα αβγό βρασμένο σφιχτό, το καθαρίζει και το δένει με ένα νήμα. Το νήμα αυτό το στερεώνει στην άκρη ενός ξύλου μήκους ενός μέτρου περίπου, συνήθως τον πλάστη με τον οποίο έκαναν τα φύλλα για τις πίτες.

Μόλις τελειώσει το τραπέζι της Τυρινής παίρνει το ξύλο με το αιωρούμενο αβγό και το περιφέρει μπροστά στο στόμα όλων ως εκκρεμές και όποιος το πιάσει είναι ο νικητής. Εύχονται «με αβγό το κλείνω, με αβγό να το ανοίξω», εννοείται το Πάσχα με το κόκκινο αβγό. Αλλού, αντί για αβγό χρησιμοποιούν χαλβά.

Την αλήθεια για τα Ιμια

«Ποιος τελικά θα μας εξηγήσει γιατί η στολή που φορούσε -την οποία έχουμε στο σπίτι μας- έχει τρύπες και κηλίδες αίματος;» Τάδε έφη Ιωάννης Καραθανάσης, ο 21χρονος γιος του ήρωα αξιωματικού Χριστόδουλου Καραθανάση, που έπεσε υπέρ βωμών και εστιών τη μαύρη νύχτα των Ιμίων.

Ο Ιωάννης Καραθανάσης μίλησε στο ειδησεογραφικό portal news247.gr και εξήγησε -μεταξύ άλλων- πώς μεγαλώνει ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει τον πατέρα του, αλλά και γιατί το κράτος τηρεί στάση ένοχης σιωπής για τον ηρωικό θάνατό του. Αποκάλυψε και παραμέτρους της υπόθεσης που αγνοεί η κοινή γνώμη της Ελλάδας.

Το κράτος οφείλει εξηγήσεις στο έθνος, στον λαό και στους
συγγενείς των τριών αξιωματικών, που κράτησαν ψηλά, μέχρι τέλους, την ελληνική σημαία, όταν άλλοι, δύσμορφοι και κακοδαίμονες, παρακαλούσαν τις σκοτεινές θεότητες τις οποίες λατρεύουν «να πάρει ο αέρας» το εθνικό μας σύμβολο για να μην υποχρεωθούν να το υπερασπιστούν.

Ο Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Εκτορας Γιαλοψός έπραξαν το καθήκον τους και η καλύτερη απόδοση τιμής στη μνήμη τους είναι η ανακάλυψη και η δημοσιοποίηση της αλήθειας.

Τη νύχτα των Ιμίων πολλοί ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και κρίθηκαν ελλιποβαρείς και ανάξιοι της ιδιότητος του Ελληνος.

Εχασαν κάθε επαφή με την ελληνικότητα από τη στιγμή που αποδείχτηκε εν τοις πράγμασι ότι ακολουθούν τα χνάρια του Εφιάλτη, του Ανταλκίδα, του Πήλιου Γούση και των δοσιλόγων της Κατοχής.

Εκείνη τη νύχτα στάλθηκαν στον θάνατο τρεις αξιωματικοί, τσαλαπατήθηκε η εθνική αξιοπρέπεια, διεσύρθη το όνομα της χώρας, συγκαλύφθηκαν οι άνομες δοσοληψίες με τους Αμερικανούς και τους Τούρκους, και κουκουλώθηκε η δολοφονία των αξιωματικών μας.

Επίσης, μια και απωλέσθη εθνικό έδαφος (ουδείς Ελλην μπορεί να πάει έστω για λίγο στα Ιμια), τα έδρανα ενός ειδικού έκτακτου δικαστηρίου πάντα θα περιμένουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της προδοσίας, για να δικαστούν και να λάβουν ως ποινή εκείνη που προβλέπεται για το ύπατο των κακουργημάτων.

Από την εφημερίδα «δημοκρατία»

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

1ο Κήρυγμα

«Οἱ Οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ»

     ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ EΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΚΑΤΗΧΗΣΗ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 31 Ἰανουαρίου 2016

1. Ἑρμηνεύοντας τό Ψαλτήριο, ἀδελφοί μου χριστιανοί, βρισκόμαστε στόν 18ο ψαλμό! Ὁ ψαλμός αὐτός δέν εἶναι ἑνιαῖος, δέν εἶναι ἕνας, ἀλλά εἶναι δύο ψαλμοί, μέ διαφορετικό θέμα ὁ καθένας, καί ἀργότερα ἑνώθηκαν σέ ἕνα ψαλμό. Δυστυχῶς ὅμως κατά τήν ἕνωση τῶν δύο ψαλμῶν ἐξέπεσαν μερικοί στίχοι καί μερικές λέξεις ἀπό τόν πρῶτο ψαλμό καί γι᾽ αὐτό φαίνεται ἐλλιπής. Στό σημερινό μας κήρυγμα θά ἑρμηνεύσουμε τόν πρῶτο αὐτό ψαλμό!

Ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ μας βλέπει τήν γύρω φύση, τήν ἀπολαμβάνει καί τήν θαυμάζει, καί τήν θεωρεῖ σάν ἕνα δυνατό κήρυκα, πού κηρύττει τήν μεγαλοπρέπεια καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Τό ἴδιο αὐτό εἴδαμε καί στόν 8ο ψαλμό καί θά τό δοῦμε ἀκόμη καί σέ ἄλλους ψαλμούς (τόν 103 καί 146). Ἔτσι εἶναι χριστιανοί μου. Ἡ γύρω μας φύση, πού γιά τήν ὀμορφιά της τήν λέμε «κόσμο», εἶναι ἕνα θαυμαστό βιβλίο, βιβλίο μέ ἀκαταμέτρητες σελίδες, πού μιλᾶνε γιά τό μεγαλεῖο τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ. Ἡ φύση λέγει καί φωνάζει ὅτι ὑπάρχει Θεός καί ὅτι αὐτός ὁ Θεός εἶναι πάνσοφος καί παντοδύναμος. Ναί! Ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ μας ἀτενίζοντας πρός τά ἐπάνω βλέπει τούς οὐρανούς καί λέγει ὅτι αὐτοί οἱ ἄφωνοι οὐρανοί «διηγοῦνται τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ» καί τό «στερέωμα» τοῦ οὐρανοῦ πάλιν «ἀναγγέλλει» τήν «ποίησιν τῶν χειρῶν» τοῦ Θεοῦ. Ὅτι, δηλαδή, οἱ οὐρανοί καί ὅλα εἶναι φτιαγμένα ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ: Ὁ Θεός βέβαια δέν ἔχει σῶμα, γιά νά μιλᾶμε γιά «χέρια» Θεοῦ, ἀλλά ἔτσι τό λέμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γιά νά τό νοήσουμε καλύτερα.

2. Τό «κήρυγμα» αὐτό τῶν οὐρανῶν, ὅτι δημιουργήθηκαν ἀπό τόν Θεό εἶναι ἀσταμάτητο, εἶναι παντοτεινό, καί θά διαρκεῖ ὅσο ὑπάρχουν οὐρανοί. Ἡ μία μέρα τό λέει στήν στήν ἄλλη μέρα καί ἡ μία νύκτα τό λέει στήν ἄλλη νύκτα: «Ἡ μέρα τῇ ἡμέρᾳ, ἐρεύγεται ρῆμα καί νύξ νυκτί ἀναγγέλει γνῶσιν» (στίχ. 3). Καί τί λέγουν οἱ μέρες καί οἱ νύκτες, ἡ μιά στήν ἄλλη; Λέγουν ὅτι οἱ οὐρανοί καί ὅλα εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ «λόγοι» αὐτοί καί οἱ ἡμερονύκτιες αὐτές «λαλιές» τῶν οὐρανῶν δέν ἀκούγονται μέν (στίχ. 4), ἀλλά ὁ ἀντίλαλός τους γεμίζει ὅλη τήν γῆ καί τά λόγια τους φθάνουν μέχρι τά πέρατα τῆς οἱκουμένης. «Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν» (στίχ. 5). Πραγματικά! Οἱ οὐρανοί, δέν μιλᾶνε μέν, γιά νά ἀκούσουμε μέ τά αὐτιά μας, ἀλλά μέ τήν μεγαλοπρέπειά τους, μέ τήν ἁρμονία τους καί τήν οὐράνια γαλήνη καί τάξη τους, κάνουν τό ἠχηρότερο κήρυγμα στούς ἀνθρώπους γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλα εἶναι δικά Του δημιουργήματα.

3. Μετά ἀπό τήν γενική αύτή θεώρηση τῶν οὐρανῶν ὁ ποιητής μας, ἔρχεται τώρα γιά νά μιλήσει γιά κάθε ἕνα ἀπό τά οὐράνια σώματα. Καί ἀρχίζει ἀπό τόν μεγαλοπρεπέστατο ἥλιο.«Ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τό σκήνωμα αὐτοῦ», λέγει (στίχ. 5). Δυστυχῶς ὅμως ὁ λόγος αὐτός τοῦ ποιητοῦ μας εἶναι ἀκατανόητος, γιατί λείπει τό ὑποκείμενο. Ποιός ἔχει τό «σκήνωμά του», δηλαδή τήν σκηνή του, τήν κατοικία του, στόν ἥλιο; Ὁ Θεός; Ἀλλά πουθενά στήν Παλαιά Διαθήκη δέν φαίνεται ὅτι ὁ Θεός κατοικεῖ στόν ἥλιο. Δύσκολο τό χωρίο στήν ἑρμηνεία του. Καί ὁ Ζιγαβηνός λέγει ὅτι εἶναι «ἀσύντακτον» (Migne 128,253). Ἐδῶ ζητᾶμε τήν βοήθεια τοῦ Ἑβραϊκοῦ κειμένου πού λέγει ὅτι «ὁ ἥλιος ἔχει τό σκήνωμά του σ᾽ αὐτούς», δηλαδή στούς οὐρανούς. Ἔτσι λοιπόν τήν δύσκολη στήν ἑρμηνεία της φράση τοῦ ψαλμωδοῦ «ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τό σκήνωμα αὐτοῦ» θά νοήσουμε ὅτι ὁ ἥλιος ἔχει τήν σκηνή του στούς οὐρανούς. Εἶναι ἡ λαϊκή ἀντίληψη πού πίστευαν τότε, ὅτι ὁ ἥλιος ἀνατέλλοντας βγαίνει ἀπό τήν σκηνή του καί δύοντας ξαναμπαίνει σ᾽ αὐτήν, γιά νά ἀναπαυθεῖ. Τό στοιχεῖο αὐτό εἶναι λαϊκή ἀντίληψη, ἀλλά πρέπει νά μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ ποιητής μας ἄφοβα τήν χρησιμοποιεῖ, γιατί καί αὐτή ἐξυπηρετεῖ τόν σκοπό του, τήν δόξα καί μεγαλοπρέπεια τοῦ Θεοῦ, πού θέλει νά ὑμνήσει. Ἀξίζει νά παρατηρήσουμε ὅτι ἐνῶ οἱ Ἕλληνες ὁμιλοῦν γιά ἀνάκτορο τοῦ ἡλίου, ὁ Ἰσραηλίτης πού ἔζησε σέ σκηνές στήν ἔρημο, ὁμιλεῖ γιά «σκήνωμα», γιά σκηνή τοῦ ἡλίου.

Στόν καταγάλανο οὐρανό τῆς Ἀνατολῆς ὁ ἥλιος ἀνατέλλοντας παρουσιάζεται μέ λαμπρή μεγαλοπρέπεια. Θαυμάζοντας τήν μεγαλοπρέπεια αὐτή τοῦ ἡλίου ὁ ποιητής μας παριστάνει ἐδῶ τόν ἥλιο ὡς νυμφίο πού ἐξέρχεται από τήν νυμφική παστάδα στολισμένος καί ἀπαστράπτοντας μέ τήν λαμπρότητα τῶν ἱματίων του. Λέγει λοιπόν ὁ ποιητής μας: «Καί αὐτός (δηλαδή ὁ ἥλιος) ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ» (στίχ. 6α).

Μετά τήν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου ὁ ποιητής μας θαυμάζει τό ὅτι, ὁ ἥλιος πάλι ἀκολουθεῖ πιστά τήν τροχιά του καί μάλιστα τήν τρέχει γρήγορα («δραμεῖν»), σάν γίγαντας, σάν ἥρωας:«Ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν τήν ὁδόν αὐτοῦ» (στίχ. 6β). Ὅπως ὁ γίγαντας, ὁ ἥρωας χαρούμενος καί μέ ταχύτητα τρέχει στόν ἀγώνα, ἔτσι καί ὁ ἥλιος ζωηρός πάντοτε («ἀγαλλιάσεται»), χωρίς νά κουράζεται, τρέχει τόν δρόμο του.

Ἀνατέλλοντας ὁ ἥλιος, κυριαρχεῖ στήν γῆ ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον, δίνοντας σ᾽ αὐτήν τό φῶς καί τήν θερμότητα. Γι᾽ αὐτό καί λέγει στό τέλος ὁ ποιητής μας γιά τόν μεγαλοπρεπῆ ἥλιο: «Ἀπ᾽ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ καί τό κατάντημα αὐτοῦ ἕως ἄκρον τοῦ οὐρανοῦ κάι οὐκ ἔστιν ὅς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ» (στίχ. 7). Ὁ ποιητής μας, ζῶντας στήν Παλαιστίνη μέ τό ξηρό καί θερμό της κλῖμα, μιλάει ἰδιαίτερα γιά τήν θερμότητα, τήν καύση τοῦ ἡλίου.

Τελείωσε ἐδῶ ὁ ψαλμός μας τόν λόγο του γιά τόν ἥλιο. Γιά ἄλλα οὐράνια σώματα δέν λέγει. Θά πρέπει ὅμως νά ὑποθέσουμε ὅτι ὑπῆρχαν στίχοι πού ἔκαναν λόγο καί γιά ἄλλα οὐράνια σώματα, ἀλλά κατά τήν συνένωση τοῦ ψαλμοῦ μας μέ τόν ἄλλο ψαλμό ἐξέπεσαν οἱ στίχοι αὐτοί.

Ἀς δοξάσουμε, χριστιανοί μου, τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ μας ἀπό τόν ὄμορφο κόσμο πού ζοῦμε καί ἄς λέμε πάντα: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα Σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφία ἐποίησας»!

Μέ πολλές εὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

«Ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με»

Ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ προσ­εύχεται στὸν τέταρτο Ψαλμὸλέγοντας: «Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσάς μου, ὁ Θεὸς τῆςδικαιοσύνης μου· ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με» (δ΄ 2). Ὅσες φορὲς Σὲ ἐπικαλέσθηκα, ἄκουσες εὐνοϊκὰ τὴν προσευχή μου, Θεέ μου, Ἐσὺ ποὺ ἀποδίδεις δικαιοσύνη καὶ προστατεύεις τὸ δίκιο μου. Ὅταν βρέθηκα μέσα σὲ θλίψη καὶ στενοχώρια, μὲ παρηγόρησες χαρίζοντας ἀνακούφιση στὴν πιεσμένη καρδιά μου.

    «Τοῦτον τὸν λόγον», ἑρμηνεύει ὁ ἅ­γιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «λέγει ὁ Δαβίδ, διὰ νὰ δείξη ὅτι ἡ μὲν χαρὰ πλατύνει τὴν καρδίαν, ἡ δὲ θλίψις τὴν στενοχωρεῖ. Ἐμένα ὅμως, λέγει, εἰς τὸν καιρὸν τῆς θλίψεως καὶ λύπης ἐπλάτυνας, Κύριε· καὶ τόσον πολλὰ μεγαλόψυχον μὲ ἔκαμες, ὥστε ὁποὺ καὶ νὰ παραγγέλλω εἰς τοὺς στρατιώτας μου νὰ μὴ θανατώσουν τὸν πατραλοίαν (πατροκτόνον) υἱόν μου. ʻʻΦείσασθαι τοῦ παιδαρίου τοῦ Ἀβεσσαλώμʼʼ» (Β΄ Βασ. ιη΄ [18] 5). Στὴν πιὸ μεγάλη μου θλίψη, τότε ποὺ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά μου, ὁ Ἀβεσσαλώμ, ἐπαναστάτησε γιὰ νὰ μὲ φονεύσει καὶ νὰ καταλάβει τὸν βασιλικὸ θρόνο, σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ ἄκουσες τὴν προσευχή μου καὶ μοῦ χάρισες πλατυσμὸ καὶ μέσα στὴ θλίψη μου. 
   «Οὐκ εἶπε· ʻʻπαρήγαγες τὰς θλίψειςʼʼ, οὐ­δέ, ʻʻἀνεῖλες τοὺς πειρασμούςʼʼ,ἀλλʼ ἀ­φῆκας ἑστάναι καὶ ʻʻἐπλάτυνάς μεʼʼ, σημει­ώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.Δὲν εἶπε: «Ἀ­φαίρεσες τὶς θλίψεις», οὔτε «ἔδιωξες τοὺς πειρασμούς», ἀλλὰ τὶς ἄφησες νὰ ὑ­πάρχουν καὶ «μὲ παρηγόρησες» (ΕΠΕ 5, 130). Παρόλο ποὺ πονοῦσα καὶ ὑπέφερα, δὲν αἰσθανόμουν ἀπελπισία. Διότι Ἐσύ, Θεέ μου, μὲ λύτρωσες ἀπὸ τὴ στενοχώ­ρια καὶ τὴ δυσφορία καὶ δημιούργησες στὸ ἐσωτερικό μου ἄνεση καὶ εὐρυχωρία, γιὰ νὰ ἀντέξω τὴ συμφορά μου.

    Εἶναι μέγιστο δῶρο τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἀ­παλλάσσει ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ νὰ διώχνει τοὺς πειρασμούς, ὅταν Αὐτὸς κρί­νει. Ἀλ­λὰ εἶναι ἐξίσου μέγιστο δῶρο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅταν «πολλὴν παρέχῃ τὴν ραστώνην, μενουσῶν αὐτῶν»· ὅ­ταν μᾶς βοηθεῖ νὰ νιώ­θουμε ἄνεση καὶ εὐρυχωρία, ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ δοκιμαζόμαστε στὸ καμίνι τῶν θλίψεων. Πόσο μεγάλη ἀ­να­κούφιση ἔνιωσαν οἱ Τρεῖς Παῖδες, ὅταν οἱ Βαβυλώνιοι τοὺς ἔριξαν στὴν κάμινο τοῦ πυρὸς «τὴν καιομένην»! Ἡ φωτιὰ ἀντὶ νὰ τοὺς κάψει, τοὺς δρόσιζε! Τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἔφερε ἦταν παράδοξο: Σʼ αὐτοὺς ποὺ ἦταν ἔξω ἀπὸ τὴν κάμινο, ἔδειχνε τὴ δύναμή της καὶ τοὺς ἔκαιγε, ἐνῶ σ’ αὐτοὺς ποὺ ἦταν μέσα στὴν κάμινο, ἔδειχνε τὴν ὑπακοή της καὶ τοὺς δρόσιζε!
    Αὐτὸ τὸ παράδοξο ἀποτέλεσμα δείχνει τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀγαθὸς Παράκλητος δὲν μᾶς ἀφήνει χωρὶς προστασία. Μᾶς βοηθεῖ νὰ ὑπομένουμε μὲ γενναιότητα κάθε δοκιμασία. Μᾶς χαριτώνει νὰ ἔχουμε πρόσωπο ἱλαρὸ καὶ εὐχάριστη ψυχικὴ διάθεση, ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ θλιβόμαστε. 

    Ἴσως νὰ ἀντιλέξει κανεὶς ὅτι δὲν ἔχουμε πάντοτε αὐτὴ τὴν ἐμπειρία. Πράγματι· ἂν ἀγωνιζόμαστε μόνο μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις, δὲν χαιρόμαστε τὴν ὥρα ποὺ θλιβόμαστε. Ἂν ὅμως ἀφηνόμαστε τελείως στὸ Θεό, νιώθουμε ἄνεση καὶ πλατυσμό. Εἶναι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἡ δωρεά. Ὁ «πλατυσμὸς» ποὺ καταθέτει ὡς προσωπικὸ βίωμά του ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός, εἶναι ἐξαίρετο δῶρο τοῦ εὐλογητοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

    Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἑρμηνεύοντας τὸν στίχο «ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με», παρατηρεῖ ὅτι, «ὅταν τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν τοὺς λόγους ἐπιγινώσκωμεν, τότε μάλιστα πλατυνόμεθα» (ΕΠΕ 5, 102). Ὅταν ἀνοίγουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ βλέπουμε καθαρότερα γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ἔρχονται στὴ ζωή μας οἱ θλίψεις, τότε χαιρόμαστε καὶ εὐφραινόμαστε. Διότι ἀποκτοῦμε «τὴν ἐκ τῶν πειρασμῶν σοφίαν». Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ «παιδεία τοῦ Κυρίου» εἶναι γιὰ τὸ καλό μας. Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἔρχονται θλίψεις «ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ», γιὰ νὰ ἐξαγνισθοῦμε, νὰ ἐξαγιασθοῦμε, νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς ἁγιότητας καὶ μακαριότητάς Του (Ἑβρ. ιβ΄ [12] 10). 

    Ἆραγε μόνο ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ εἶχε αὐτὴ τὴ γλυκύτατη ἐμπειρία; Ἂν ἀνατρέξουμε στὴν προσωπική, στὴν οἰκογενειακή μας ζωὴ καὶ στὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους μας, θὰ βροῦμε πολλὲς παραπλήσιες στιγμὲς ποὺ ἤμασταν στενεμένοι καὶ νομίζαμε ὅτι θὰ καταρρεύσουμε. Ἀλλὰ δὲν καταρρεύσαμε, διότι τὴν ὥρα τῆς μεγάλης θλίψεως νιώσαμε νὰ μᾶς σκεπάζει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νὰ μᾶς θωπεύει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

    Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίνει πολὺ μεγάλη χαρὰ στὴν ψυχή. Ἀλλάζει τελείως τὴν ψυχική μας διάθεση. Ἀνοίγουν οἱ κατάκλειστοι οὐρανοὶ τῆς ψυχῆς μας καὶ καταλάμπεται τὸ ἐσωτερικό μας ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Φεύγει ἡ πίεση καὶ ἡ δυσφορία, καὶ παίρνει τὴ θέση της ἡ ἄνεση καὶ ὁ πλατυσμός. Εἶναι ἡ ὥρα αὐτὴ ὥρα τῆς Χάριτος, ὥρα τῆς θαυμαστῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Πῶς νὰ μὴ χαιρόμαστε! Ἡ ὥρα τῆς μυστικῆς ἐπισκέψεως τοῦ πανσόφου, τοῦ παναγάθου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ. Πῶς νὰ μὴν εὐφραινόμαστε!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Ὅταν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται σκότος τοῦ ∆ιαβόλου - Ορθόδοξος Τύπος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση 

  «ΥΜΕΙΣ ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσµου» (Ματθ. ε´ 14). Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ πρωτίστως ἀναφέρεται στοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ ἔχουν πνευµατικὴ εὐαισθησία καὶ σταθερὴ ἐπιθυµία νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ στραφοῦν στὸν Θεὸ καὶ νὰ τηροῦν τὶς ἐντολές. Πολλοὶ κληρικοὶ ὅµως δὲν συµφωνοῦν µὲ αὐτό. Ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νὰ στηρίζεται ὁ κληρικὸς καὶ στὰ δεδοµένα τῆς ἐπιστήµης καὶ νὰ δίνει νέες ἑρµηνεῖες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἢ καὶ νὰ τὶς καταργεῖ, ἀφοῦ πιὰ ζοῦµε σὲ νέα ἐποχὴ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τὴν ἠθικὴ ζωὴ καὶ ἐπιλέγουν τὶς σαρκικὲς ἡδονές. Οἱ συγκεκριµένοι νεωτεριστὲς κληρικοὶ εἶναι ἐπιστήµονες διαφόρων εἰδικοτήτων καὶ τὴν Ἐκκλησία τὴν βλέπουν ὡς ἕνα παραδοσιακὸ χῶρο, ποὺ πρέπει νὰ ἐκσυγχρονιστεῖ, µὲ ὁδηγὸ πάντα τὴν κοσµικὴ σοφία τῆς ἐπιστήµης καὶ ἰδιαίτερα τῆς ψυχολογίας, τῆς ψυχιατρικῆς κ.λπ. Αὐτὸ τὸ βλέπουµε σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Ἰδιαίτερα µᾶς ἐντυπωσιάζει ἀρνητικὰ ἡ προσπάθειά τους νὰ δικαιολογήσουν τὶς προγαµιαῖες σχέσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν ὁµοφυλοφιλία, τὴν ὁποία θεωροῦν ἀθώα ἀδυναµία µερικῶν ἀξιοσυµπάθητων ἀνθρώπων!

  Μὲ τοὺς συγκεκριµένους αὐτοὺς κληρικοὺς δὲν µπορεῖ νὰ συµφωνήσει ὁ συνειδητὸς χριστιανός. Ἡ κατὰ κόσµον σοφία τους καὶ εἰδικότερα οἱ ἐπιδόσεις τους στὴν παιδοψυχιατρικὴ τοὺς ἔχουν ὁδηγήσει στὴ «θερµὴ» ὑπερηφάνεια καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀνηθικότητα καὶ ἡ ὁµοφυλοφιλία δὲν εἶναι ἁµαρτία! Τὰ συµπεράσµατα τῆς ἐπιστήµης τους ἔχουν µεγαλύτρη ἀξία ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἁπλές, σαφεῖς καὶ πρακτικὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.

  Γιὰ νὰ µὴ φανεῖ ὅτι κατηγορῶ ἀδίκως αὐτοὺς τοὺς κληρικούς, µεταφέρω ἐδῶ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη» (τεῦχος 103, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2015) µερικὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσµατα ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τοῦ π. Βασιλειου Θερµοῦ, παιδοψυχίατρου, ποὺ δηµοσιεύτηκε στὸ βιβλίο 

 «Χριστιανικὴ ζωὴ καὶ σεξουαλικὲς σχέσεις» τῶν ἐκδόσεων «Ἐν πλῷ». Γράφει λοιπὸν ὁ π. Βασίλειος Θερµός:

 «Πῶς µποροῦµε νὰ καταλογίσουµε ἐγωκεντρικότητα σὲ ἕνα ὁµοφυλόφιλο, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τὸν σύντροφό του µὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση;».

  «(Ἐδῶ ἔχουµε µία τεκµηρίωση τῆς διάχυτης ἐκκλησιαστικῆς προκατάληψης πὼς ἡ ὁµοφυλοφιλία πρέπει νὰ ἀντιµετωπίζεται ὡς πρωτίστως σεξουαλικὸ πάθος. Ἡ ἐσφαλµένη αὐτὴ ἀντίληψη εἶναι προσβλητικὴ πρὸς τὰ ἑκατοµµύρια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ ἐρωτική τους ἀφύπνιση κατὰ τὴν ἐφηβεία συνοδεύεται ἀπὸ ὁµοφυλόφιλη συναισθηµατικὴ ἕλξη».

 «Τὸ σὲξ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸ συναίσθηµα, ὅπως εἶναι καὶ ἡ φυσικὴ τάξη».

 «Ἀπὸ ποῦ συνάγεται ὅτι ἡ ὁµοφυλοφιλία ἀποτελεῖ τὸ βαθύτερο ἁµάρτηµα;».

   Ἐὰν δεχτοῦµε τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ π. Βασίλειος µὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ψυχίατρου, ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ «πάει περίπατο». Τὸ βλέπουµε αὐτὸ καὶ στὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ παραπάνω βιβλίου ὅπου διαβάζουµε καὶ τὰ ἑξῆς προκλητικά:

  «Παλιότερα µιλοῦσαν γιὰ «πανσεξουαλισµό», καὶ ξεσπάθωναν µὲ καταγγελίες γιὰ «ἠθικὸ ἐκτραχηλισµό» καὶ «πορνικὴ ἀσυδοσία»( Αὐτὴ ἡ ἠθικιστικὴ ρητορικὴ ἔχει πιὰ παρέλθει, εὐτυχῶς. Ὅπου ἀπαντᾶ σήµερα, µοιάζει µὲ καρικατούρα καὶ κατατάσσεται αὐτόµατα στὰ κειµήλια τῆς γραφικότητας µιᾶς ἄλλης ἐποχῆς». 

  Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ὑποστηρίζουν οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι! Κι ἐγὼ νόµιζα ὅτι ὁ διάβολος θὰ δυσκολευόταν νὰ βρεῖ ἀποτελεσµατικοὺς συνεργάτες στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας!

  Οἱ κληρικοὶ τῆς κατηγορίας αὐτῆς γράφουν τὸ δικό τους «εὐαγγέλιο» µὲ θράσος καὶ ἀθεοφοβία καὶ στὸ ὄνοµα τῆς ὀρθῆς ποιµαντικῆς πράξης! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ ἴδιοι ἐπιπλέουν, διαφηµίζονται, πετυχαίνουν τὴν κυκλοφορία τῶν βιβλίων τους καὶ ἐµφανίζονται ὡς πρωτότυποι πνευµατικοί, ποὺ ὅµως ὁδηγοῦν τοὺς νέους στὴν ἄβυσσο, ἐκεῖ ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι θὰ βρεθοῦν.

 Ὅλη αὐτὴ ἡ δαιµονικὴ φιλολογία γιὰ τὶς σαρκικὲς ἡδονὲς καὶ τὶς ὁµοφυλοφιλικὲς σχέσεις πρέπει νὰ θεωρεῖται ἀπαράδεκτη, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καταδικάζει καὶ τὸν πονηρὸ λογισµὸ καὶ µᾶς ζητάει νὰ εἴµαστε προσεκτικοὶ στοὺς πειρασµούς, γιὰ νὰ µὴ πέσουµε στὶς σαρκικὲς ἡδονές. Θυµίζω ἐδῶ τὰ λόγια του: «Ὅποιος βλέπει µιὰ γυναίκα µὲ πονηρὴ ἐπιθυµία, ἔχει κιόλας διαπράξει µέσα του µοιχεία µ᾽ αὐτήν. Κι ἂν κάτι σπουδαῖο σὰν τὸ δεξί σου µάτι σὲ σκανδαλίζει, βγάλ᾽ το καὶ πέταξέ το, γιατὶ σὲ συµφέρει νὰ χάσεις ἕνα µέλος σου, παρὰ νὰ ριχτεῖ ὅλο τὸ σῶµα σου στὴν κόλαση. Κι ἂν κάτι τόσο σπουδαῖο σὰν τὸ δεξί σου χέρι σὲ σκανδαλίζει, κόψε το καὶ πέταξέ το, γιατὶ σὲ συµφέρει νὰ χάσεις ἕνα µέλος σου, παρὰ νὰ ριχτεῖ ὅλο τὸ σῶµα σου στὴν κόλαση» (Ματθ. ε´ 28-30).

 Τὰ ὅσα παράδοξα ὑποστηρίξουν οἱ κληρικοὶ - ἐπιστήµονες εἶναι ἰδιαίτερα ἐνοχλητικά, ἰδίως σὲ ὅσους ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ παρακολουθοῦν τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καὶ τῆς Παναγούδας. Ἐκεῖνος εἶχε πολλὲς ἐπιφυλάξεις γιὰ τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχίατρους καὶ ἀπέτρεπε τοὺς ἀνθρώπους νὰ καταφεύγουν σ᾽ αὐτούς, γιατὶ τοὺς θεωροῦσε ἐπικίνδυνους καὶ ἀκατάλληλους. ∆ὲν ἤθελε νὰ τοὺς ἐµπιστεύονται οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη καὶ ἡ ὑπερηφάνειά τους εἶναι δαιµονική.

 Πρέπει λοιπὸν νὰ εἴµαστε προσεκτικοὶ ἀπέναντι σ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἐπιστήµονες - κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατεδαφίζουν τὴν ἠθικὴ στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ διατηροῦν ἀνοιχτὲς τὶς πύλες τῆς ἀκολασίας.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2101, 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr

Η ΦΤΩΧΕΙΑ Εὐλογία ἢ Κατάρα;

Ἰωάννου Νικολαΐδου

Ἐκπαιδευτικοῦ

Κάθε   τόσο   ἀκούγεται     ἀπὸ   τὰ μέσα   ἐνημέρωσης     ὅτι   τόσοι Ἕλληνες πολῖτες ζοῦν κάτω ἀπὸ τὸ ὅριο τῆς φτώχειας καὶ κάθε τόσο τὸ ποσοστὸ αὐτὸ ἀνεβαίνει καὶ πολλοὶ σκέπτονται μὲ τρόμο ὅτι κάποια μέρα μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι μέσα σ’ αὐτὰ τὰ νούμερα. Ἀλλὰ τί εἶναι τελικὰ αὐτὴ ἡ ἐπάρατη φτώχεια ποὺ τόσο μᾶς φοβίζει;

Εἶναι   ὄντως   κατάρα;   Καὶ   γιατί;   Τί στερεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει δυστυχισμένο; Μήπως ὑπάρχει κι ἄλλη ὀπτικὴ τοῦ πράγματος; Χωρὶς νὰ μποῦμε στὴ λογικὴ τῶν 14 κριτηρίων τοῦ ὁρίου τῆς φτώχειας ὅπου τὸ νὰ μὴν ἔχεις πρόσβαση στὸ διαδίκτυο πλέον θεωρεῖται κριτήριο φτώχειας, ἂς δοῦμε τί λένε οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ  ἅγιος   Σιλουανὸς    ὁ  Ἀθωνίτης ἀναφέρει ὅτι ἕνας φτωχὸς καὶ ἄρρωστος   ποὺ   ὑποφέρει    πολὺ   ἀλλὰ   δὲν ταπεινώνεται       ὑποφέρει     ἀνώφελα. Ὅποιος ταπεινωθεῖ, μένει ἱκανοποιημένος    μὲ   ὁποιεσδήποτε    συνθῆκες γιατί ὁ Κύριος εἶναι ὁ ΠΛΟΥΤΟΣ καὶ ἡ ΧΑΡΑ του καὶ οἱ ἄνθρωποι θαυμάζουν τὴν ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς του.

Ἄρα σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο ὄντως ἡ φτώχεια ἀπὸ μόνη της εἶναι μία θλίψη. Ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὅταν ἔχει μέσα του τὸν Χριστὸ τότε ἔχει πλοῦτο καὶ χαρά, ἄρα τὸ ἔλασσον, ἡ φτώχεια, δὲν   μᾶς   στερεῖ   ἀπὸ  τὰ   μείζονα,   τὸν ΠΛΟΥΤΟ καὶ τὴν ΧΑΡΑ. Τοὐναντίον  ἡ φτώχεια    μεταβάλλεται σὲ πλοῦτο καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐσωτερικὰ   ἐπαρκὴς    καὶ αὐτάρκης    καὶ   μάλιστα    γίνεται     στοὺς ἄλλους       ὠφέλιμος, ἀφοῦ ξεχειλίζει αὐτὴ ἡ χαρὰ τῆς ὀμορφιᾶς τῆς ψυχῆς του. Συνεχίζει ὁ ἅγιος: «Ἡ ψυχὴ τοῦταπεινοῦ μοιάζει μὲ πέλαγος…    στὴν     καρδιὰ τοῦ   ταπεινοῦ    καταβυθίζονται     ὅλες    οἱ θλίψεις…».        Οὐσιαστικά,        σύμφωνα μὲ   τὸν   ἅγιο,   καὶ   ἡ φτώχεια ποὺ παρέχει κάποια   θλίψη    στὴν ψυχὴ      καταργεῖται, διότι   καταβυθίζεται μέσα στὸ πέλαγος τῆς ταπεινῆς    ψυχῆς    καὶ τότε ἡ ψυχὴ ἔχει τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μέσα της καὶ «εἶναι εὐχαριστημένη ἔστω κι ἂν κάθεται σὰν τὸν Ἰὼβ πάνω στὴνκοπριὰ καὶ χαίρεται… ποὺ ἡ  ἴδια  εἶναι   πιὸ  ἀσήμαντη    ἀπὸ  τοὺς ἄλλους». 

Καὶ καταλήγει ὁ ἅγιος, «ὑπάρχουν φτωχοί, ἀλλὰ πλούσιοι σὲ ἀγάπη, ποὺ ἂν τοὺς ἔλεγαν «τώρα πεθαίνεις»θὰ ἀπαντοῦσαν εἰρηνικά: «Ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἂς εἶναι δοξασμένος ὁ Κύριος γιατί μὲ θυμήθηκεκαὶ θέλει νὰ μὲ πάρει ἐκεῖ, ὅπου πρῶτος μπῆκε ὁ ληστής». Φτάνει δηλαδὴ ὁ φτωχὸς νὰ  νικήσει   τὴ   θλίψη    τῆς   ζωῆς,  ἔχοντας χαρά, νὰ νικήσει τὴν ἔνδεια τῆς φτώχειας, ἀφοῦ ἔχει πλοῦτο καὶ τέλος νὰ νικήσει ἀκόμα καὶ τὸν φοβερότερο θάνατο ποὺ τὸν βλέπει ὡς κλήση τοῦ ἠγαπημένου καὶ ἀγαποῦντος Κυρίου του, ὅταν Τὸν ἔχει μέσα στὴν καρδιά του καὶ παραδίδεται στὸ θέλημά Του. Γιατί   ἅπαξ  καὶ  λείπουν    τὰ  ὑλικὰ ἀγαθὰ πλοῦτος πτωχευόντων γίνεται ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος «ἐγένετο καταφυγὴ τῷ πένητι,    βοηθὸς   ἐν  εὐκαιρίαις,    ἐν θλίψεσι», ὁ ὁποῖος «οὐκ ἐπελάθετο τῆς κραυγῆς τῶν πενήτων. Καὶ ὁπτωχὸς οὐκ ἐπιληφθήσεται εἰς τέλος, ἡ ὑπομονὴ τῶν πενήτων οὐκ ἀπολεῖται εἰς τέλος» (Ψαλμ. 9ος). 

Ὁ Κύριος εἶναι ἡ καταφυγή, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀντίληψις τοῦ πτωχοῦ. Ὁ Κύριος τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ πτωχοῦ εἰσακούει καὶ «τῇ ἑτοιμασίᾳ τῆς καρδιᾶς αὐτοῦ προσέχει…» (Ψαλμ. 9ος). «Εἰς   τὸν   Κύριον   ἐγκαταλείπεται

ὁ  πτωχός».   Καὶ   «οἱ  ὀφθαλμοὶ    αὐτοῦ

εἰς τὸν πένητα ἐπιβλέπουσι» (Ψαλμ.10ος).  Ἀλλὰ ἄραγε σήμερα πόσοι ἀπὸ μᾶς εἴτε πτωχοὶ ὄντες εἶναι ζῶντας ἐνδεῶς καὶ κοντὰ στὴν φτώχεια ἔχουμε τοὺς ὀφθαλμούς μας στὸν Κύριο; Ἂν στρέψουμε ἐκεῖ τὸν νοῦ καὶ τὴν διάνοια καὶ  τὴν   ψυχὴ    κατὰ   τὴν   πρώτη   καὶ μέγιστη ἐντολὴ τῆς Κ.Δ. «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου», «τότε ἡ ψυχὴ θὰ γνωρίσει τὸν Κύριο καὶ θὰ ἐπιθυμεῖ μόνον Αὐτὸν καὶ δὲν θὰ λογαριάζει καθόλου τὰ πλούτη καὶ τὴν δόξατοῦ κόσμου». Καὶ τότε ἡ ζωὴ γίνεται εὔκολη καὶ εὐχάριστη καὶ μέσα στὶς θλίψεις     καὶ   ὅλα   γίνονται    ἀγαπητὰ στὴν καρδιά.

Ἔτσι καὶ ἡ φτώχεια παίρνει ἄλλη διάσταση    στὴ   ζωή   μας   καὶ   γίνεται πηγὴ εὐλογίας καὶ ὄχι κατάρα, καὶ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Παράδεισο ἀπὸ ἐδῶ!

το είδαμε εδώ