Πατήρ Ευστράτιος Παπαχρήστος, ο Άγιος Ιερεύς του Υψίστου.

Ο Πατήρ Ευστράτιος Παπαχρήστος καταγόταν από το Αγρίνιο, αλλά γεννήθηκε στο χωριό Σκουτερά Τριχωνίδος Αγρινίου το 1910, όπου ήταν ο πατέρας του τότε εφημέριος.
Οι γονείς του, ο ιερεύς Χρήστος Παπαχρήστος και η Θεοφάνη, ήταν πολύ πιστοί και ευλαβείς και ζούσαν με ακρίβεια την ορθόδοξη παράδοση της Εκκλησίας μας, ο Κύριος τους εκάλεσε ενωρίς κοντά Του και άφησαν η μεν μητέρα σε ηλικία 5 ετών και ο πατέρας σε ηλικία 14 πεντάρφανο τον μικρό Ευστράτιο. Παρά ταύτα η βαθειά πίστη, η ευλάβεια και η αγάπη στην Εκκλησία που του φύτεψαν οι γονείς του τον διατήρησαν πιστό και καθαρό μέσα στην Εκκλησία. Όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από τον κόσμο αλλά καλλιέργησε και αύξησε τον πόθο του να διακονήσει την Εκκλησία ως ιερεύς.
Πολύ βοήθησε την κατά Θεόν προκοπή του και το ότι το γενεαλογικό του δένδρο είχε ευλαβείς και αξιόλογους ιερείς, κοντά στους οποίους ζούσε πνευματική ζωή και καλλιέργησε την ιερατική του κλήση. Ο αδερφός του πατέρα του, Νικόλαος, ήταν Ιερεύς στην Μεγάλη Χώρα και ο αδελφός της μητέρας του, Αρχιμ. Απόστολος Φαφούτης, ο γνωστός «Παπαποστόλης», ήταν ο κληρικός ο οποίος έσωσε με την θυσία του και την προσφορά του το Αγρίνιο.
Ο Ευστράτιος γνώριζε αγιογραφία και καλλιγραφία, ήταν αυτοδίδακτος και με την τέχνη αυτή εξοικονομούσε, πριν γίνη ιερεύς, τα προς το ζην. Ευρίσκονται ωραιότατες εικόνες του που κοσμούν τους ναούς της περιοχής.
Με την ευλογία του Κυρίου έκανε οικογένεια. Ενυμφεύθη την ευλαβή Θεοδοσία με την όποια απέκτησαν έξι τέκνα (τα δυό εκοιμήθηκαν σε βρεφική ηλικία).
Ανέθρεψαν τα παιδιά τους εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου με αποτέλεσμα και οι τρεις γυιοί να γίνουν θεολόγοι και μάλιστα οι δυό κληρικοί, η δε θυγατέρα τους είναι ψυχή αφιερωμένη στον Θεό.
Στα παιδιά του ο Ευστράτιος είχε πολλή αγάπη μέχρι αυτοθυσίας. Ήταν όμως αυστηρός και ανυποχώρητος στις αταξίες τους και στις ανυπακοές τους, τις όποιες παρουσίαζαν ως παιδιά.
Το 1937 χειροτονήθηκε ο Ευστράτιος ιερεύς από τον τότε Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κύριο Ιερόθεο. Φλόγα και πόθο είχε να διακονήση την Εκκλησία, αφού άλλωστε όλη η παιδική και η εφηβική ζωή του βιώθηκε μέσα στην Εκκλησία.
Υπηρέτησε σε τρεις ενορίες, Σκουτεσιάδα, Ελαιόφυτο και Μεγάλη Χώρα, όλες της επαρχίας Τριχωνίδος Αγρινίου.
Η ιερατική του διακονία ήταν μία συνεχής και αδιάκοπη προσφορά στο φρικτό Θυσιαστήριο και σε όλες τις ψυχές των χριστιανών.
Η θερμή πίστη του, η αγάπη του στον Θεό και στην Πατρίδα, η αγάπη του στους Άγιους, στις ακολουθίες, στην ακρίβεια του τυπικού των ιερών ακολουθιών και στην εν γένει λατρεία τον έκαναν κληρικό που σήκωνε επάνω του με ευθύνη την παράδοση του γνησίου ορθοδόξου κληρικού και του συνειδητού Ρωμιού.
Ποτέ δεν ανέχθηκε τα παιδιά του να ατακτούν μέσα στο Ιερό Βήμα. Ποτέ δεν υπεχώρησε και δεν έβαλε τηλεόραση στο σπίτι του, αλλά έλεγε συχνά: «Ιερεύς και τηλεόραση δεν συμβιβάζονται».

Σημείωση
1. Υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά Παπαχρήστου.

Λειτουργούσε και τις μικρές λεγόμενες γιορτές και δεν επέτρεπε να παραλειφθή τίποτε από την σειρά του τυπικού κατά τις ακολουθίες. Έκανε τις ακολουθίες του καθημερινώς και μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο δωμάτιο του. Ο Κύριος του χάρισε επί πλέον θαυμάσια φωνή και μ” αυτήν έψαλλε μέρα και νύχτα δοξάζοντας τον Θεό.
Στην ιερατική του διακονία είδε πολλά θαύματα. Αρχικά ο ίδιος με αλλεπάληλα θαύματα σώθηκε από τους αντάρτες και τους Γερμανούς όταν εκείνοι περισσότερες από έξι φορές τον έσυραν στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Το 1959, στις 12 Σεπτεμβρίου λειτουργούσε στον κοιμητηριακό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μεγάλης Χώρας της ενορίας του. Ο ναός αυτός είναι πρωτοχριστιανικός (του 6ου αιώνος μ.Χ). Όταν άρχισε τον Όρθρο και προχώρησε ήρθαν δυό αδελφοί οικογενειάρχες. Ο ένας είχε παραμορφωμένο το σαγόνι του και δεν μπορούσε να μιλήση. Ο άλλος ζήτησε από τον π. Ευστράτιο να του πη αν γνωρίζει στο Αγρίνιο κανένα καλό γιατρό. Ο π. Ευστράτιος τους είπε: «Καθήστε εδώ και η Παναγιά μας είναι ο καλύτερος γιατρός». Πράγματι παρέμειναν και το θαύμα έγινε. Όταν ψαλλόταν το «Καθ” εκάστην ημέραν ευλογήσω Σε…» της δοξολογίας, ο Ι. Νάκος, ο ασθενής, φώναξε δυνατά: «Παναγιά μου», έτρεξε στην θαυματουργό εικόνα της Παναγιάς μας και έγινε τελείως καλά.
Το καλοκαίρι του 1960 τον επισκέφθηκε η κ. Π. με τον σύζυγο της και του ανέφεραν τον πόνο τους γιατί δεν είχαν παιδιά. Ο π. Ευστράτιος τους είπε: «Μη φοβάσθε. Να εξομολογηθήτε ειλικρινά, να νηστεύσετε, θα τελέσουμε θεία Λειτουργία, αν μπορήτε να κοινωνήσετε, και ο Κύριος θα κάνει το θαύμα του». Έτσι έκαναν και το θαύμα έγινε. Σε σαράντα ημέρες η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Την άνοιξη του 1961 είχε φοβερή ανομβρία. Δεν είχαν γίνει τα αρδευτικά έργα του Αχελώου και τα καπνά, η κυρία απασχόληση των ανθρώπων, κινδύνευαν λόγω ξηρασίας. Οι κάτοικοι της ενορίας ήταν ανάστατοι. Ο π. Ευστράτιος κάλεσε τους χριστιανούς και τους είπε: «Να νηστέψουμε, να εξομολογηθούμε και να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας μας. Ο Θεός μας θα δώσει βροχή». Έτσι και έγινε. Την 29η Μαΐου 1961 έγινε λιτανεία. Όταν ξεκίνησε η λιτανεία ούτε ένα συννεφάκι δεν υπήρχε στον ουρανό, καμμία ένδειξη βροχής. Μέχρις ότου όμως επιστρέψουν στο Ναό, κατέκλυσε το χωριό η βροχή. Δώρον Θεού και θαύμα.
Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1963 μετά από την Θεία Λειτουργία που είχε τελέσει, ήρθε ο Σπυρίδων I και του ανέφερε ότι κάμπια πολλή κατέστρεψε το τριφύλλι του και την οικονομία του. Ο π. Ευστράτιος πήγε μαζί του στο χωράφι και έκανε αγιασμό Οι περίοικοι ειρωνεύτηκαν τον Σπύρο γι” αυτό που έκανε. Αφού έγινε ο αγιασμός και έφυγε ο Ιερέας, σε λίγο ήλθε χαρούμενος ο ιδιοκτήτης του χωραφιού, ομολογώντας ότι όλη η κάμπια μετά τον αγιασμό έπεσε στο παρακείμενο αυλάκι με το νερό. Πρασίνισε το νερό.
Κάποτε έκανε στο σπίτι του στην Μεγάλη Χώρα ευχέλαιο. Ξαφνικά ήλθε το ζεύγος Α.Λ. με το μικρό παιδάκι τους στα χέρια. «Πάτερ, σταύρωσε το παιδί, είναι πολύ άρρωστο. Σταύρωσε το και θα το πάμε αμέσως στον γιατρό στο Αγρίνιο». Ο π. Ευστράτιος το σταύρωσε με το άγιο έλαιο του ευχελαίου και τους είπε: «Πηγαίνετε στο σπίτι σας. Το παιδί θα γίνει καλά». Έτσι και έγινε.
Έρχονταν πολλοί με πνεύμα ακάθαρτο, με επήρεια πονηρού και αφού τους διάβαζε, θεραπεύονταν.
Πολλά ζώα, άλογα, πρόβατα, κ.λπ, έτοιμα να ψοφήσουν, μόλις έκανε αγιασμό και τα ράντιζε, γίνονταν τελείως καλά.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες, ενώ οι αγρότες ράντιζαν τα καπνά με πολλά φάρμακα για να τα σώσουν από το σκουλήκι που τα θέριζε και δεν έφερναν αποτελέσματα, μόλις έκανε αγιασμό ο π. Ευστράτιος αμέσως εξαφανιζόταν το σκουλήκι.
Η Ελ. Επ. είχε μεγάλο αλλεργικό πρόβλημα. Έφτασε σε επικίνδυνη κατάσταση. Οι γιατροί έδειξαν αδυναμία θεραπείας και οι γονείς κατέφυγαν στον π. Ευστράτιο. Μία εβδομάδα τους είπε θα προσευχηθούμε θερμά και ο Κύριος θα δώσει την θεραπεία. Έτσι και έγινε. Η ασθενής έγινε τελείως καλά.
Τον καιρό της κατοχής δεν είχε ούτε τα απαραίτητα για να συντηρήση την οικογένεια του. Ξεκινούσε με τα πόδια από το χωριό Σκουτεσιάδα για να πάη στο Αγρίνιο να πάρη τουλάχιστον κάτι απλό για τα δυό παιδιά του που είχε τότε. Στον δρόμο προσευχόταν να του δώση ο Κύριος κάτι για να αγοράση έστω λίγα τρόφιμα. Η προσευχή του εισακουόταν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μετά την προσευχή εύρισκε εκείνο τον καιρό χρήματα στον δρόμο.
Προείδε την κοίμηση του και είπε ότι εγώ θα φύγω σε λίγο. Το τελευταίο τροπάριο που έψαλε προ της κοιμήσεως του ήταν το «Τις Θεός μέγας…».
Εκοιμήθη την 28η Ιανουαρίου 2000.
Σημειωτέον ότι το σώμα του δεν πάγωσε, αν και πέρασαν περισσότερες από 24 ώρες από την στιγμή που αναχώρησε για την άνω Ιερουσαλήμ.
Ας έχουμε την ευχή του. Αμήν.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 17η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.

πηγή

Ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ματαιοδοξία, +Μητροπολίτης Sourozh Anthony(Bloom).

Η Κρίση του Θεού.
Ομιλεί ο Μητροπολίτης Αντώνιος Σουρόζ (Άντονυ Μπλουμ).
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh).

Ο Παπα-Βαλής

Ο πατέρας Κωνσταντίνος Βαλής, γνωστός στην περιοχή του και ως παπα-Βαλής, καταγόταν από το Νεοχώρι Τριχωνίδας και διακονούσε την Εκκλησία στο χωριό Σιβίστα του Αιτωλικού και αργότερα, μέχρι το 1945, στο Αγρίνιο.
Σχεδόν αμέσως με την έναρξη της υποδούλωσης της Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, ο παπα-Βαλής πρόσφερε τις δυνάμεις του στην υπηρεσία της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Η «Εθνική Αλληλεγγύη» ήταν η πρώτη πανελλαδικής εμβέλειας οργάνωση της Κατοχής. Ιδρύθηκε στις 28 Μαΐου του 1941 και δραστηριοποιήθηκε κυρίως στον ανθρωπιστικό τομέα.

Ο παπα-Βαλής οργάνωσε εράνους και μάζευε τρόφιμα και χρήματα για να τα προσφέρει στους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες του. Περισσότερο εντυπωσιακή, όμως, ήταν η προσφορά του στο ενεργό σκέλος της Αντίστασης. Όταν η διάσημη ηρωίδα του Αγώνα, Μαρία Δημάδη, εργαζόταν στο γερμανικό Φρουραρχείο του Αγρινίου ως διερμηνέας και υπέκλεπτε στρατιωτικά έγγραφα, ο παπα-Βαλής εισερχόταν στο στρατιωτικό κτίριο εμφανιζόμενος ως … θείος της, παραλάμβανε το πολύτιμο παράνομο υλικό μέσα από την πηγή του για να το παραδώσει στη συνέχεια στους αντιστασιακούς συνδέσμους.
Άλλη προσφιλής του ενέργεια ήταν η … σκηνοθεσία κηδειών.Μέσα στα φέρετρα και κάτω από τα λουλούδια μετέφερε όπλα για το «βουνό». Η πομπή κατέληγε στο νεκροταφείο του Αγρινίου, στο μεγάλο κενοτάφιο του Σπύρου Τζωρτζόπουλου, συνεπικουρούμενος από τον υπάλληλο του νεκροταφείου και στέλεχος του Ε.Α.Μ., Χριστόφορο Σώτο. Συχνά, οι Γερμανοί και Ιταλοί στρατιώτες, στο πέρασμα των νεκροφόρων στέκονταν σε στάση προσοχής, αγνοώντας προφανώς ότι αποδίδουν τιμές σε εχθρικό πολεμικό υλικό.
Κάποτε οι αρχές Κατοχής τον υποψιάστηκαν. Ο παπα-Βαλής το κατάλαβε και την επόμενη φορά που η πομπή συνάντησε απόσπασμα κατακτητών, η ταραχή του ήταν εμφανής. Οι αξιωματικοί τού ζήτησαν να ανοίξει το φέρετρο και έκπληκτοι αντίκρισαν τη σορό της γιαγιάς του Χρήστου Μπανιά. Από τότε δεν τον ενόχλησαν ξανά. Η μπλόφα είχε πιάσει…

Όταν έγινε κάποιο σαμποτάζ από την Αντίσταση, οι κατακτητές συνέλαβαν 30 πολίτες ως ομήρους, για να τους εκτελέσουν. Μόλις το έμαθε ο παπα-Βαλής, κατέστρωσε με την τοπική οργάνωση του Ε.Α.Μ. σχέδιο για την απόδρασή τους. Ζήτησε στη συνέχεια από τον τοπικό υπεύθυνο του Ε.Α.Μ., Αρ. Φλωρόπουλο, ένα όνομα κρατουμένου. Εκείνος του έδωσε το όνομα του Σπύρου Κοντοπάνου. Ο παπα-Βαλής μετέβη στη φυλακή έχοντας μαζί του ένα σταυρό, μια Ι. Σύνοψη και ένα κεσέ με γιαούρτι. Εκεί, ζήτησε από το Γερμανό διοικητή την άδεια να εξομολογήσει τον … ανεψιό του, Σπύρο Κοντοπάνο και όποιον άλλο ήθελε να εξομολογηθεί πριν από την εκτέλεσή του.
Ο διοικητής συγκατένευσε και οι μελλοθάνατοι συγκεντρώθηκαν σε μια αίθουσα. Ο παπα-Βαλής άρχισε να ψέλνει παρουσία του διοικητή, που στεκόταν σε στάση προσοχής:
«Κύριε ελέησον, μέσα στο γιαούρτι ένα πριόνι… Του Κυρίου δεηθώμεν, να κόψετε τα σίδερα… Να έχετε σινιάλο τέκνα μου τη νύχτα, κύριε ελέησον, ανάψτε τρία τσιγάρα, του Κυρίου δεηθώμεν, τα παιδιά περιμένουν, Κύριε ελέησον, απ’ έξω να σας ελευθερώσουν, … Κύριε ελέησον, τέκνα μου, τέκνα μου, κινηθείτε αποφασιστικά και μη φοβάστε, μνήσθητι Κύριε».

Δακρυσμένοι οι μελλοθάνατοι από αυτόν τον «Ψαλμό των οδηγιών», μπήκαν στη σειρά και άρχισαν να του φιλούν το χέρι. Συγκινημένος και ο διοικητής, επέτρεψε στον ιερέα να παραδώσει τον κεσέ στον «ανεψιό» του. Το ίδιο βράδυ οι όμηροι πριόνισαν τα σίδερα και δραπέτευσαν.

Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει συνήθως στον τόπο μας, η ανταμοιβή για τη δράση του ήταν η … αναμενόμενη αγνωμοσύνη. Μέσα στο ζοφερό κλίμα των διώξεων και του εμφύλιου σπαραγμού που ακολούθησε, ο παπα-Βαλής απαλλάχθηκε των καθηκόντων του από τον επίσκοπό του, γιατί «η διαγωγή του σκανδάλιζε το ποίμνιον»… Μερικά χρόνια αργότερα, τιμωρήθηκε με ένα χρόνο φυλάκιση, επειδή κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης του αριστερού λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου. Πληροφορίες τον φέρνουν να ζει αργότερα με μια μικρή σύνταξη κάπου στο Αιγάλεω…

Το είδαμε εδώ

Ἐπιστολὴ περὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ

Ἐπιστολὴ στὸν ἐπαγγελματία Σίμο Μ., τὸν ὁποῖο βασανίζει ἡ ἐκδοχὴ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴ Δίκη τοῦ Θεοῦ.

Ἄκουσες ἀπὸ κάποιον ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ ἤδη τὴ δίκη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δεύτερη κρίση δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Αὐτὴ ἡ σκέψη σὲ βασάνιζε ἀρκετὸ καιρὸ καὶ δὲν μποροῦσες νὰ ἀποφασίσεις ἂν θὰ τὴν ἀποδεχθεῖς ἤ θὰ τὴν ἀπορρίψεις.

Φαντάσου ἕναν πολὺ κακὸ ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ κακίες εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλη τὴν πόλη. Οἱ γείτονες τὸν ἀποφεύγουν καὶ μεταξύ τους κατακρίνουν τὶς ἀδικίες του.

Κανεὶς δὲν τὸν ἐπισκέπτεται, κανεὶς δὲν τὸν δέχεται στὸ σπίτι του. Ἔτσι κρίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι τὸν τιμωροῦν. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁδηγεῖται στὸ δικαστήριο καὶ τὸ δικαστήριο ἀποφασίζει νὰ τὸν τιμωρήσει μὲ φυλάκιση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη νομικὴ κρίση. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, βλέπεις δύο δίκες: μία κατὰ συνθήκη καὶ ἔκτακτη, καὶ μία νομικὴ καὶ ὁριστική.

Ἢ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα, πάρε τὸ παράδειγμα κάποιου ἄτακτου μαθητῆ, τὸν ὁποῖο ὁ δάσκαλος πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους γιὰ νὰ τὸν συνετίσει καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους τὸν ἀποβάλλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὡς μὴ προσαρμόσιμο.

Ἔτσι εἶναι οἱ δύο κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Μία κατὰ συνθήκη, πρόσκαιρη, καὶ μία ὁριστική. Ἀποκαλοῦμε ἐκπαιδευτικὴ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὸ σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἡ δεύτερη κρίση θὰ εἶναι δίκαιη καὶ ὁριστική.

Αὐτὸ ἔχει καταστεῖ σαφὲς ἀπὸ πολλὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τὸν δίκαιο Μωυσῆ τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, μὲ τὴν ἀπαγόρευση νὰ μπεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν λαὸ του ἐπὶ σαράντα χρόνια. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ συνθήκη, ἡ πρόσκαιρη καὶ ἐκπαιδευτικὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ φοβισμένοι νὰ λένε: ὅταν ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἕνα ἁμάρτημα σὲ ἕναν τόσο δίκαιο ἄνθρωπο, πῶς θὰ κάνει ἄραγε μέ μᾶς, ποὺ εἴμαστε φορτωμένοι μὲ πολλὰ καὶ βαριὰ ἁμαρτήματα; Ἀλλὰ ἡ τιμωρία τοῦ Μωυσῆ δὲν εἶναι ἡ ἔσχατη καὶ ὁριστικὴ γι’ αὐτόν. Οὔτε σημαίνει ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν θὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τῶν οὐρανῶν.

Γνωρίζεις ὅτι αὐτὸς ὁ μεγάλος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸ μᾶς μαρτυρεῖ ὅτι, ἂν καὶ τιμωρήθηκε γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, δὲν ἀποκλείσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ παιδαγωγικὲς τιμωρίες ἢ οἱ ἐκπαιδευτικὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, δηλαδὴ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Κοίταξε τὸν ἀσθενῆ τῆς Βηθεσδᾶ, ποὺ ἦταν κατάκοιτος τριάντα ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ἂν ἡ ἀρρώστια του προερχόταν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τὸν θεράπευσε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοὶ τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14). Καὶ τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ συμβεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Βασίλειο τῆς Ζωῆς κατὰ τὴ φοβερὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ νέων ἁμαρτιῶν;

Καὶ περὶ τῆς τελευταίας Κρίσης, περὶ τῆς φοβερῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ἡμέρας ἡ ὁποία «ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος» (Μαλ. 4,1), μᾶς μίλησε ξεκάθαρα ὁ Σωτήρας μας. Ὅταν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη σκοτεινιάσουν, ὅταν τ’ ἀστέρια σαλέψουν καὶ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν, ὅταν μέσα στὸ καθολικὸ σκότος φανεῖ «σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,30), τότε θὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ δύναμη καὶ δόξα, νὰ κρίνει δίκαια ζώντας καὶ νεκρούς.

Κρατήσου ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑγιῆ ἐπιστήμη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ διῶξε ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι αὐτὸ τὸ διάστημα σοῦ ἔριξε στὴν ψυχὴ αὐτὸς ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσει μὲ εἰρήνη καὶ ὑγεία.

Εορτή του Αγίου Εφραίμ και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων

Τη μνήμη Αγίου Εφραίμ και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 7 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Οι Άγιοι Μάρτυρες είναι οι: Εφραίμ, Βασιλεύς, Ευγένιος, Αγαθόδωρος, Ελπιδίος, Καπίτων και Αιθέριος.

Επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Έρμων (300-314 μ.Χ.) απέστειλε στη Σκυθία τον Επίσκοπο Άγιο Εφραίμ και στη Χερσώνα τον Επίσκοπο Άγιο Βασιλέα, με σκοπό την διάδοση του Χριστιανισμού. Ο Άγιος Βασιλέας επειδή κήρυττε τον Χριστό, εκδιώχθηκε από τους ειδωλολάτρες.

Ομως και πάλι προσκλήθηκε από τον ηγεμόνα του τόπου και ανέστησε, κατά τον Συναξαριστή, τον υιό του. Από το γενόμενο θαύμα και ο άρχοντας και πλήθος λαού πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν. Οι ειδωλολάτρες όμως εξεμάνησαν και τον συνέλαβαν. Τον έδεσαν και τον έσυραν από τα πόδια, και συρόμενος πέθανε.

Αλλά και ο Άγιος Εφραίμ, ενώ δίδασκε το Ευαγγέλιο, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες και αποκεφαλίσθηκε.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Βασιλέως απεστάλησαν στη Χερσώνα οι Επίσκοποι Αγαθόδωρος, Ελπίδιος και Ευγένιος ως κήρυκες του Ευαγγελίου και της πίστεως, αλλά και αυτοί φονεύθηκαν από τους άπιστους.

Στην συνέχεια απεστάλη υπό του Πατριάρχη Ιεροσολύμων ο Επίσκοπος Αιθέριος, ο οποίος μόλις είδε τον εθνικό λαό εξαγριωμένο, κατέφυγε στον Μέγα Κωνσταντίνο και ζήτησε την απέλαση των ειδωλολατρών από τη Χερσώνα, πράγμα το οποίο έγινε.

Αφού δε ο Άγιος ανήγειρε εκεί ναό, μετέβη στον βασιλέα, για να τον ευχαριστήσει. Όμως κατά την επιστροφή του τον συνέλαβαν και τον έπνιξαν στον ποταμό Δούναβη.

Οι Χριστιανοί της Χερσώνας ζήτησαν τότε από τον Μέγα Κωνσταντίνο να τους στείλει έναν άλλο Αρχιερέα και έτσι στάλθηκε σε αυτούς ο Άγιος Καπίτων. Οι ειδωλολάτρες όμως ζήτησαν από τον Άγιο Καπίτων να τους κάνει ένα θαύμα ώστε να δουν ποια είναι η αληθινή πίστη.

Ο Άγιος Καπίτων τότε, αφού φόρεσε τα αρχιερατικά του άμφια, έκανε το σημείο του Σταυρού και μπήκε μέσα σε μια αναμμένη κάμινο. Αφού έμεινε εκεί για αρκετή ώρα, βγήκε αβλαβής και άφλεκτος.Βλέποντας αυτό το θαύμα οι ειδωλολάτρες, βαπτίστηκαν και αυτοί Χριστιανοί.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Επτάριθμος σύλλογος, Ιεραρχών ιερών, αγώσιν αθλήσεως, την Εκκλησίαν Χριστού, ενθέως εφαίδρυναν, Ευγένιος Βασιλεύς τε, συν Εφραίμ Αιθερίω, Ελπίδιος και Καπίτων, Αγαθόδωρος άμα. Αυτών Χριστέ ικεσίαις, πάντας ελέησαν.

Όσιος Λαυρέντιος, κτίτορας της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνος

Ο όσιος Λαυρέντιος γεννήθηκε στην πόλη των Μεγάρων το πρώτο μισό του 17^ου αιώνα. Παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, εργαζόταν ως πλανόδιος οικοδόμος και  χειρώναξ. Ύστερα από τρεις νυκτερινές εμφανί­σεις της Παναγίας, η οποία τον πρόσταζε να οικοδομήσει εκκλησία προς τιμήν της στην Σαλαμίνα, εξακολουθούσε να αμφιβάλλει και παρέμενε αναποφάσιστος. Η Παναγία του φανερώθηκε τότε εκ νέου και του έδειξε σε αυστηρό τόνο το ακριβές σχέδιο του ναού και της μονής που τον πρόσ­ταζε να οικοδομήσει.

Πηγή:www.saint.gr/

Ο Λαυρέντιος αποφάσισε τον διάπλου, η θαλασσο­ταραχή όμως τον εμπόδιζε. Φωνή εξ ουρανού τον διέταξε τότε να απλώ­σει την κάπα του στην θάλασσα. Αυτήν την φορά υπάκουσε χωρίς δισταγμό, άπλωσε την κάπα του στην θάλασσα, κάθησε επάνω της και θαυματουργικά βρέθηκε να έχει μεταφερθεί στην Σαλαμίνα. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει την τοποθεσία που του είχε υποδειχθεί, όπου βρίσκονταν τα ερεί­πια αρχαίου ναού, μέσα στα οποία ανακάλυψε μια εικόνα της Παναγίας. Αποτασσόμενος από κάθε δεσμό με τον κόσμο έγινε μοναχός, έπεισε την σύζυγό του να τον μιμηθεί και ξόδεψε όλες τις οικονομίες του στην οικο­δόμηση της μονής.

Από τους κατοίκους του νησιού που έρχονταν να τον βοηθήσουν, ορισμένοι έγιναν μοναχοί, οπότε η αδελφότητα μεγάλωσε γοργά, με την προστασία της Παναγίας, η οποία παραχώρησε στον Λαυρέντιο την χάρη να επιτελεί πλήθος ιάσεων τόσο στους χριστιανούς όσο και στους μου­σουλμάνους. Θεράπευσε από θανατηφόρο πάθηση την σύζυγο ενός αξιωματούχου της οθωμανικής αυλής. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο άνδρας της απέδωσε στην μονή παλαιά κτήματα που είχαν δημευθεί.

Με την βοήθεια της θείας χάριτος, ο άγιος αποπεράτωσε την οικοδό­μηση της μονής το 1682 και  εκοιμήθη  εν ειρήνη στις 9 Μαρτίου 1707, αμειβόμενος στον ουρανό με τον στέφανο των πιστών διακόνων της Θεομήτορος. [«Π»: Πιθανόν η μετάθεση της μνήμης του έγινε, για να μη συμπίπτει με τη μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων]

(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. Ζ΄Μάρτιος, εκδ. Ίνδικτος, σ. 84-85)

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ

Κώστα Καραΐσκου διευθυντῆ τοῦ «Ἀντιφωνητῆ»

Ἀναρωτιέμαι τί σημαίνει ἡ λέξη ταυτότητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Εἶναι, θὰ λέγαμε, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὑπάρχει καὶ πορεύεται στὴ σύντομη ζωή του. Εἶναι ἐπίσης ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιλαμβάνεται ὁ ἴδιος τὴν ὕπαρξή του μέσα στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο ποὺ τοῦ δόθηκε. Εἶναι ὅμως καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ταυτίζεται κανεὶς μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸ περιβάλλον του. Εἴμαστε λοιπὸν νέοι ἢ μεσήλικες, Ἕλληνες ἢ Κινέζοι, ἄνδρες ἢ γυναῖκες, Ὀρθόδοξοι ἢ προτεστάντες. Κι ἐπίσης εἴμαστε ἀριστεροὶ ἢ δεξιοί, πατριῶτες ἢ κοσμοπολίτες, πιστοὶ ἢ ἄθεοι, παοκτζῆδες ἢ ἀρειανοὶ κ.τ.λ., κ.τ.λ. Στὰ μεγάλα ἢ στὰ μικρὰ ζητήματα τοῦ βίου ἔχει καθένας μία τοποθέτηση καὶ μίαν ἀντίληψη, ποὺ τὴν κληρονόμησε ἢ τὴν διαμόρφωσε καὶ ἡ ὁποία τὸν χαρακτηρίζει, συμμετέχοντας σὲ ὅ,τι περιλαμβάνει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπό του. Ὅλα τοῦτα ἦταν λίγο πολὺ δεδομένα μέχρι τὴν ἐποχή τῆς ἀποδόμησης. Μέχρι δηλαδὴ τὶς μέρες μας, στὶς ὁποῖες μία σχολὴ σκέψης ποὺ πρεσβεύει τὸν ἀπόλυτο σχετικισμὸ καὶ τὴν ἀδυναμία ὁποιασδήποτε βεβαιότητας καὶ ἀξιολογίας ἔχει κυριαρχήσει σὲ κάθε ἔκφανση τοῦ δημοσίου λόγου. Ἡ ἀποδόμηση εἶναι βέβαια μία ἔννοια ποὺ εἰσήχθη ἀπὸ τὸν Ντεριντά ἤδη στὴ δεκαετία τοῦ ᾿60 καὶ εἶχε τὶς ρίζες της στὸν Χάιντεγκερ. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λογικὴ κατάληξη τῆς δυτικῆς φιλοσοφίας τοῦ μηδενισμοῦ, μάλιστα ἡ Τέχνη εἶχε προηγηθεῖ μὲ κινήματα ὅπως τὸ Νταντά. Τὸ τί ἀκριβῶς πρεσβεύει δὲν μᾶς τὸ εἶπε οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Γάλλος εἰσηγητής της, ἀντιλαμβανόμενος τὴ δυσκολία νὰ ὁρίσεις κάτι τὸ ὁποῖο ἐξ ἀρχῆς ἀμφισβητεῖ κάθε ὁρισμό. Ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι τό νόημα τῶν λέξεων εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετο καὶ ὅτι, στὸ βάθος, ἡ πραγματικότητα εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει προφανῶς ἀποτελεῖ μίαν ἐπίθεση στὴ γλῶσσα καὶ στὴ σκέψη, στὴν ἴδια τὴν ἰδέα τῆς ἀλήθειας καί, φυσικά, σὲ κάθε ἀξία καὶ παράδοση. Πῶς ὅμως ἕνα ρεῦμα φιλοσοφικὸ ἔφτασε νὰ καλύψει ὄχι μόνο τὶς περιοχὲς τῆς Ἱστορίας, τῆς Πολιτικῆς Ἐπιστήμης, τῆς Κοινωνιολογίας, τῆς Νομικῆς, τῆς Ἀρχιτεκτονικῆς, ἀλλὰ τελικὰ κι αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς καθημερινότητας; Εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ πνευματικὸ κλίμα εὐνοοῦσε κάτι τέτοιο. Μήπως ὅμως δὲν ἦταν μόνο τὸ πνευματικὸ κλίμα; Μήπως ἦταν –ἀπὸ ἕνα χρονικὸ σημεῖο καὶ πέρα– καὶ τὸ πολιτικὸ κλίμα ἐξαιρετικὰ εὐνοϊκό; Μιλῶ γιὰ τὸ χρονικὸ ὁρόσημο τοῦ 1989- 1990, γιὰ τὴν ὁριστικὴ κατάρρευση τοῦ κομμουνιστικοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀποχαλίνωση τοῦ καπιταλισμοῦ. Κάπου ἐκεῖ φαίνεται νὰ διαμορφώνονται οἱ κατάλληλες συνθῆκες ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν τὴν πλήρη διάλυση κάθε νοήματος καὶ τὴν βολικὴ γιὰ τοὺς θριαμβεύοντες κρατοῦντες πλήρη ἐξάρθρωση τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν.

Γιατί τί θὰ σημαίνει πλέον στὰ χρόνια τῆς Παγκοσμιοποίησης νὰ εἶναι κάποιος «Γάλλος» ἢ «Ρῶσσος;». Τί σημαίνει στὴ Νέα Ἐποχὴ «Καθολικὸς ἢ Ὀρθόδοξος», ἀναρωτιέται ἡ κυρίαρχη προπαγάνδα. Δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ «κατασκευάσματα» πού κάποιοι γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους μᾶς τὰ ἐπέβαλαν στὸ πρόσφατο παρελθόν; Δὲν πρόκειται γιὰ κάποιες κοινότητες, ἐξίσου φαντασιακὲς μὲ ὅλες τὶς ἄλλες; Ἐπίσης, τί σημαίνει «ἄνδρας» καὶ τί «γυναῖκα;». Δὲν εἶναι αὐτὰ σεξουαλικὲς ἐπιλογές μας ποὺ τὶς κάνουμε στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς μας, ἀπὸ τὴν ἐφηβεία καὶ μετά; Καὶ τί θὰ πεῖ νέος καὶ ἡλικιωμένος, δὲν ἔχουν ὅλοι τὰ ἴδια δικαιώματα στὴ χαρά, στὴν κατανάλωση, στὸν ἔρωτα; Ἡ καλύτερη ἀνάγνωση αὐτῶν τῶν μηνυμάτων ποὺ στέλνουν τὰ ἀφεντικὰ στὸ πόπολο εἶναι μέσα ἀπὸ τὰ τηλεοπτικὰ καὶ κινηματογραφικὰ προϊόντα τῆς μαζικῆς (ὑπο-) κουλτούρας. Παντοῦ κυρίαρχους, κεντρικοὺς ρόλους ἡρώων ἔχουν κάποιοι ξένοι, κάποιοι περιθωριακοί, κάποιοι ὁμοφυλόφιλοι… Δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ παρατεθοῦν παραδείγματα, ἡ κοινὴ ἐμπειρία ὅλων τὸ ἐπιβεβαιώνει περίτρανα. Ἡ ἐξαίρεση ἀποθεώνεται γιὰ νὰ ὑπονομευτῆ ἡ πίστη στὸν κανόνα. Ταυτόχρονα κάθε οὐσιώδης διαφορὰ ἰσοπεδώνεται. Ὅλους (πρέπει νὰ) τοὺς συνέχει μία καταναλωτικὴ ἀντίληψη τῆς ζωῆς, μίας ζωῆς ποὺ δὲν ἔχει καμμία μεταφυσικὴ διάσταση, καμμία μὴ ἐμπορικὴ πτυχή, καμμία ἔγνοια γιὰ συλλογικότητες. Τὰ πάντα τίθενται ὑπὸ ἀμφισβήτηση καὶ γελοιοποίηση, μὲ μία κατεδαφιστικὴ μανία ποὺ ξεπερνᾶ κάθε προσπάθεια ἐξήγησης. Ἡ Ἱστορία κάθε λαοῦ εἶναι ἕνα ἄθροισμα τυχαίων συμβάντων, τὰ Ἔθνη κατασκευάστηκαν πρὶν λίγα χρόνια, οἱ θρησκεῖες -μᾶλλον ὄχι οἱ θρησκεῖες γενικά, ἀλλὰ εἰδικὰ ὁ Χριστιανισμός- εἶναι μεσαιωνικὸ ἀπολίθωμα, οἱ ἥρωες τοῦ παρελθόντος ἦταν ἀνάξια ἀνθρωπάκια τῆς βάρβαρης, προεπιστημονικῆς ἐποχῆς, οἱ ἐνστάσεις γιὰ τὸν ρόλο τῶν κυρίαρχων τάξεων εἶναι παλαιοκομμουνιστικὰ ἀπολιθώματα κ.τ.λ., κ.τ.λ. Τὸ μόνο ποὺ δὲν ἀμφισβητεῖ ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία εἶναι ἡ παντοδυναμία τῆς Ἀγορᾶς. Ἀντιθέτως γι᾿ αὐτὴν ἡ ὀρολογία ποὺ ἐπικρατεῖ σχετικὰ μὲ αὐτὴν περιέχει μόνο λέξεις ὅπως «ἀπελευθέρωση», «κυριαρχία», «δυναμισμός», «νέα οἰκονομία» καὶ ἄλλα παρόμοια, ὅλα μὲ θετικὸ περιεχόμενο. Ἔστω κι ἂν ἡ πραγματικότητα, ὄχι ἡ εἰκονικὴ ἀλλὰ ἡ γνήσια, δὲν ἔχει μόνο θετικὲς πλευρὲς στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὰ ἀσύλληπτα κέρδη ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τῆς οἰκονομίας τὰ καρποῦνται ὅλο καὶ λιγότεροι ἄνθρωποι στὸν κόσμο. Ἔτσι, στὸν μονοπολικὸ καὶ μονοδιάστατο κόσμο ποὺ προέκυψε πρὶν 20 χρόνια, οἱ ποικίλες ἀνθρώπινες ταυτότητες ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στὴν οἰκονομική, πολιτικὴ καὶ πνευματικὴ ἅλωση τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν συσσωρεύσει ἄπειρα πλούτη ἀπὸ τὸ τίποτε, αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐλέγξουν τὴν πορεία τῆς ὑφηλίου, τοὺς πολέμους, τὶς κρίσεις καὶ τὶς ἀνακατατάξεις ἔχουν ἀνάγκη ἕναν πολτὸ ἀτόμων μίας ἀδιαφοροποίητης μάζας. Ἡ ἰδεολογία τῆς ἐξατομίκευσης, ἡ λαίλαπα τῆς κατανάλωσης, ὁ ἀντιεθνικιστικὸς οἶστρος, ἡ μηδενιστικὴ πολεμικὴ στὶς θρησκεῖες, ὁ καταστατικὸς ἀντικληρικαλισμός, ἡ θετικὴ ὑπερπροβολὴ κάθε ἀνωμαλίας δὲν εἶναι σημάδια μίας ἀνεκτικῆς κοινωνίας. Εἶναι σημάδια τῆς ἀποσύνθεσης τῆς κοινωνίας στὸ παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον τοῦ σήμερα. Εἶναι ἡ πολεμικὴ τῶν κρατούντων μὲ βάση τὴν ὁποία πλήττεται τὸ ἠθικὸ καὶ ἡ αὐτοπεποίθηση τῶν ἀνθρώπων. Πρέπει ὅλοι νὰ πειστοῦμε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτε παραπάνω ἀπὸ «κατά φαντασίαν ἄνθρωποι» κι ὅλα ὅσα θεωροῦμε σημαντικὰ στὴ ζωὴ μας εἶναι ἕνα τίποτε. Ἂν δὲν βάλει καθένας ἀπὸ μᾶς τὴν κατανάλωση καὶ μόνον αὐτὴν στὸ κέντρο τοῦ βίου του, μηδενίζοντας κάθε ἀναφορὰ σὲ Οἰκογένεια, Ἔθνος, Πατρίδα, Ἐκκλησία κ.τ.λ. δὲν θὰ ἡσυχάσουν. Μὲ ἀντίστοιχο τρόπο, ἐργαζόμενοι στὸ διεθνὲς σκηνικό, διαλύουν κάθε κράτος ποὺ δὲν τὸ ἐλέγχουν καὶ παραλαμβάνουν τὰ συντρίμμια του γιὰ νὰ τὰ ἐντάξουν στὰ εὐρύτερα σύνολα ποὺ τὰ χειραγωγοῦν ἄνετα. Ἔτσι δὲν εἶναι μόνο ἡ Γιουγκοσλαβία ποὺ ἔγινε βίαια ἑπτὰ κομμάτια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ πρῶτα ἤδη ἐντάσσονται στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀλλὰ καὶ ἡ πρώην Τσεχοσλοβακία, ἡ πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση… Πρῶτα λοιπὸν κάθε ἐθνικὴ οἰκογένεια ἀποσπᾶται ἀπὸ τὸν φυσικό της χῶρο κι ἔπειτα ἐπανασυγκολλᾶται τεχνητὰ μέσα σὲ μία πολυπολιτισμικὴ ὁλότητα ὅπου πλέον δὲν ἐλέγχει τίποτε ἀπολύτως. Τί σημαίνει ὅμως «πολυπολιτισμικότητα;». Εἶναι ἡ ἀποδοχὴ ὅλων τῶν πολι­τισμῶν στὰ πλαίσια μίας εὐρύτερης κοινωνίας, μὲ ὅρους ἰσότητας κι ἐλευθερίας. Ἀκούγεται ἀρχικὰ ὡραῖο, ἰδίως ὅταν κανεὶς δὲν ἔχει ἐπαφὴ μὲ τὶς κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς πραγματικότητες. Ὅμως τί γίνεται στὴν πράξη; Ὅλα ξεκίνησαν ἀπὸ τὶς Νέες Χῶρες, δηλαδὴ ἀπὸ τὶς χῶρες τῶν μεταναστῶν, ὅπου ἴσως μία τέτοια ἀρχὴ θὰ εἶχε κάποια βάση. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὰ πρῶτα χρόνια τὸ 90% τοῦ δημόσιου λόγου περὶ πολυπολιτισμικότητας προερχόταν ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ συναντοῦσε ἰσχυρότατες ἀντιστάσεις στὸν ὑπόλοιπο κόσμο (π.χ. στὴ Γαλλία). Καὶ πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ, ὅταν τὸ ἴδιο αὐτὸ μοντέλο εἶναι πιὰ ἀποδεκτὸ ὅτι ἀπέτυχε οἰκτρά. Ὅτι δημιούργησε γκέτο στὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία, διαλύοντας τοὺς ὅποιους κοινωνικοὺς δεσμοὺς (βλ. καὶ τὴν πρόσφατη μεταβολὴ τῶν θέσεων τοῦ θεωρητικοῦ της, τοῦ Πούτναμ). Αὐτὸ λοιπὸν τὸ κοινωνικὸ μοντέλο ποὺ διέλυσε τὶς ΗΠΑ, συνεχίζει νὰ πλασάρεται στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἑλλάδα, δηλαδὴ, σὲ κοινωνίες ἔντονα χρωματισμένες μὲ ἐθνικά, θρησκευτικὰ καὶ πολιτισμικὰ χαρακτηριστικά. Παράλληλα, βεβαίως γίνεται καὶ συστηματικὴ προσπάθεια νὰ ὑπονο- μευτοῦν τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτά, ἀφενὸς μὲ τὴν ἀποσύνθεση τῆς τοπικῆς κοινωνίας κι ἀφετέρου μὲ τὴν μαζικὴ λαθρομετανάστευση. Ὅταν φτάσουμε, γιὰ παράδειγμα στὴν Ἑλλάδα, νὰ μετρᾶμε κάθε 2-3 Ἑλληνόπουλα καὶ ἕνα προσφυγόπουλο ἀπὸ τὸ Πακιστάν, τὴν Ἀλβανία ἢ τὴ Σομαλία, πῶς θὰ νομιμοποιούμαστε νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλληνικὴ καὶ Ὀρθόδοξη Παιδεία; Ποιά ταυτότητα θὰ μπορεῖ κάποιος νὰ ἐπικαλεστεῖ ῆ γιὰ τὴν κοινωνία τῆς πατρίδας μας, ὅταν αὐτὴ θὰ ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἐθνολογικὸ πάρκο; Ἂν μάλιστα συνδυάση κανεὶς τὴν ἀρρώστια τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας ποὺ ἀπαγορεύει κάθε λόγο γιὰ ἀνώτερους καὶ κατώτερους πολιτισμοὺς κι ἂν βάλει δίπλα καὶ τὴν λυσσαλέα ἐπίθεση κατὰ παντὸς προτύπου καὶ ὑποδείγματος -ἔχουμε τρελαθεῖ νὰ διαβάζουμε γιὰ τὶς «σκοτεινὲς πλευρὲς» ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν τῆς Ἱστορίας, ἑλληνικῆς καὶ ξένης- γίνεται σαφὲς ὅτι δὲν μένουν πολλὰ χρόνια ζωῆς στὴν Ἑλλάδα ποὺ ξέρουμε.

Ἤδη ἡ ἴδια ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου ἔχει σχεδὸν ἐξοβελιστεῖ ἀπὸ τὰ κατεστημένα ΜΜΕ, ἀφοῦ κάθε λόγος περὶ ἰδιοπροσωπείας χαρακτηρίζεται ὡς ρατσιστικός, ἀκροδεξιός, σκοταδιστικὸς καὶ ἄλλα παρόμοια. Κι ὅσο βλακώδεις κι ἂν εἶναι οἱ αἰτιάσεις τῶν ἐθνομηδενιστῶν, ὅσο γελοῖα κι ἂν εἶναι τὰ ἐπιχειρήματα τῶν προπαγανδιστῶν, δυστυχῶς ἡ ἰσχὺς τους εἶναι τέτοια ποὺ ἐπιβάλλονται. Κι ἐπιβάλλονται γιατί τὸ ἐπιτρέπει ἡ γενικευμένη δική μας ἄγνοια καὶ ἀδιαφορία, ἡ δική μας ἀνεπάρκεια καὶ ἡ ἐνσωμάτωσή μας στὸν κόσμο ποὺ μᾶς ἔχουν ἑτοιμάσει. Ἡ σύγχρονη (λέμε τώρα!) ἐπιστήμη, εἶναι ἕνα κρεββάτι τοῦ Προκρούστη στὸ ὁποῖο τίθενται ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ τὰ ἐξέχοντα πρόσωπα ποὺ ἀποτελοῦν τοὺς θεμέλιους λίθους τοῦ παρελθόντος μας. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ γίνεται μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἐμᾶς αὐτὴ μᾶς ἐνδιαφέρει καὶ σ᾿ αὐτὴν ἀναφερόμαστε. Βγάζοντας τὸν Μακρυγιάννη τοκογλύφο, τὸν Κολοκοτρώνη λαφυραγωγό, τὸν Ἐλύτη φασίστα καὶ τὸν Σεφέρη νεκρόφιλο ξεθεμελιώνουν τὴν ἐθνική μας αὐτοπεποίθηση. Μιλῶντας γιὰ γέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους στὰ 1821 ἢ καὶ στὰ 1830 (!) κόβουν τὶς πολυαίωνες ρίζες μας – ἢ ἔστω 600 χρόνια νεοελληνικῆς ἱστορίας. Ὅλα γίνονται προκειμένου νὰ ἐνδώσουμε σὲ μία συγχρονικὴ θεώρηση τῆς ἱστορίας, νὰ πειστοῦμε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτε τὸ ἰδιαίτερο κι ἁπλῶς ἔτυχε νὰ μιλᾶμε τὴν κορυφαία γλῶσσα τοῦ κόσμου, νὰ ζοῦμε στὰ χώματα τοῦ μεγαλύτερου ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ κ.τ.λ. κ.τ.λ… Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνο ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα ποὺ δέχεται λυσσαλέες ἐπιθέσεις. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴν θρησκευτικὴ ταυτότητα, ὅμως αὐτὸ εἶναι ἀπὸ μόνο του ἕνα μεγάλο κεφάλαιο. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴ σεξουαλικὴ ταυτότητά μας, ὅπου ὁ διαχωρισμὸς τῶν δύο φύλων εἶναι πιὰ «παλιομοδίτικος» καὶ πλέον παντοῦ τὸ πρότυπο εἶναι μία θολούρα μεταξύ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τοῦ πανσεξουαλισμοῦ, μὲ κεντρικὸ στόχο τὴν ὑπονόμευση τῶν ἀνδρικῶν ἀξιῶν καὶ προτύπων. Ἡ ἐκθήλυνση τῶν ἀρρένων καὶ ὁ ἐκτραχηλισμὸς τῶν γυναικῶν εἶναι μία κατάσταση ποὺ ἴσως ἔχει καὶ ἄλλες αἰτίες (τὶς ὑπερβολὲς τοῦ φεμινισμοῦ ἢ τὴν μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος μὲ πλαστικὲς οὐσίες οἰστρογόνας δράσης) ὅμως εἶναι κι αὐτὴ ἐνταγμένη στὸν ἴδιο σχεδιασμό. Τὸ ἴδιο λυσσαλέες ἐπιθέσεις δέχεται ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας ἀπὸ τὴν προώθηση μίας αὐτάρεσκης ἀτομικότητας ποὺ δὲν πρέπει νὰ ὀρρωδεῖ πρὸ οὐδενός. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ποῦ πᾶμε καὶ πῶς μποροῦμε νὰ μὴν πᾶμε ἐκεῖ ποὺ μᾶς πᾶνε. Ἔχουμε ὅλοι εὐθύνη γιὰ ὅσα γίνονται σήμερα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μιλᾶ γιὰ εὐθύνες καὶ σχεδιασμοὺς ἄλλων ὅταν δὲν πράττει τὸ δικό του καθῆκον ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια καὶ στὴν πατρίδα του. Ἡ κρίση ποὺ ζοῦμε πιὰ εἶναι καὶ ἡ εὐκαιρία μας νὰ συνέλθουμε. Ὀφείλουμε ὅλοι νὰ πληροφορούμαστε τὶς ἐξελίξεις καὶ νὰ διακρίνουμε πίσω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα τὸ τί πραγματικὰ διακυβεύεται. Πρέπει νὰ διαβάζουμε πίσω ἀπὸ τὶς ἀερολογίες περὶ «πολυπολιτισμικότητας» τὴν καταστροφὴ τῆς ἑλληνικότητας. Νὰ βλέπουμε ὅτι ἡ φλυαρία γιὰ τὰ δῆθεν «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ἀποσκοπεῖ στὴν ὑπονόμευση τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Νὰ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ «παγκοσμιοποίηση» δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν ἀγαπητικὴ συνάντηση τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀφορᾶ μόνο τὴν παντοδυναμία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν. Καὶ νὰ θυμόμαστε ὅτι ἡ φιλολογία περὶ «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἁπλῶς ἡ συγκάλυψη τῆς προσπάθειας γιὰ κατάργηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὅπως πολὺ σωστὰ τὸ ἔχει ἐκφράσει ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς, ὁ Μάικλ Τζάκσον ἦταν τὸ ἀπόλυτο σύμβολο τῆς ἐποχῆς μας: οὔτε παιδὶ, οὔτε ἐνήλικας, οὔτε ἄνδρας, οὔτε γυναῖκα, οὔτε μαῦρος, οὔτε λευκός. Τὸ ποῦ κατέληξε εἶναι βέβαια γνωστό… Ἂν λοιπὸν δὲν θέλουμε γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὴν Πατρίδα μας ἕνα ἀναλόγως τραγικὸ τέλος, δηλαδὴ ἕναν ταπεινωτικὸ ἐξευτελισμὸ καὶ ἕναν πρόωρο θάνατο, ὀφείλουμε νὰ γρηγοροῦμε. Ἡ ἐλπίδα πάντα ὑπάρχει. Οἱ σημερινὲς κυρίαρχες δυνάμεις καὶ ἀντιλήψεις δὲν θὰ εἶναι ἴδιες ἐσαεί, ἤδη μεταβάλλονται μὲ ρυθμὸ ἐπιταχυνόμενο. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ φύση δὲν ἔχει διαστραφεῖ, ἡ λογικὴ δὲν ἔχει ἐκλείψει, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν πάντα ἄνθρωποι, δηλαδὴ ἐν δυνάμει θεοί. Ἡ οἰκονομικὴ πλευρὰ τῆς κρίσης εἶναι μόνο ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου, καὶ καθὼς τὴ βλέπουμε νὰ ἔρχεται κατὰ πάνω μας ἂς ἑτοιμαστοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε μαζί της καὶ τὴν ἀθέατη ἰδεολογική της βάση.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ*

Ε ἶναι ὁλοφάνερο πὼς ὁ Ἑλληνιστικὸς πολιτισμὸς ἦταν κατὰ κάποια ἔννοια ὥριμος ἢ προπαρασκευασμένος γιὰ μεταστροφὴ καὶ μποροῦσε ἀκόμη νὰ θεωρηθεῖ, πάλι κατὰ κάποια ἔννοια, σὰν ἕνας εἶδος εὐαγγε- λικῆς προπαρασκευῆς, καὶ οἱ σύγχρονοι ἦταν ἐνήμεροι γιὰ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἤδη ὁ Ἅγ, Παῦλος εἶχε κάνει ἕναν ὑπαινιγμὸ καὶ οἱ Ἀπολογητὲς τοῦ δευτέρου αἰώνα καὶ οἱ πρῶτοι Ἀλεξανδρινοὶ δὲν ἐδίστασαν νὰ ἀναφέρουν σὰν πρόδρομους τοῦ Χριστιανισμοῦ τὸν Σωκράτη, τὸν Ἡράκλειτο καὶ τὸν Πλάτωνα. Ὁ νέος πολιτισμὸς ἦταν μία μεγάλη σύνθεση ποὺ ὅλες οἱ δημιουργικὲς παραδόσεις καὶ πνευματικὲς κινήσεις τοῦ παρελθόντος ἀναμείχθηκαν καὶ τελειοποιήθηκαν. Ἦταν «νέος ἑλληνισμός», ἀλλὰ ἑλληνισμὸς ἐκχριστιανισμένος δραστικὰ καὶ οὕτως εἰπεῖν, «ἐκκλησιαστικοποιημένος».

*Ἁπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Γεωργίου Φλορόφσκυ, «Χριστιανισμὸς καὶ Πο- λιτισμός», ἐκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2000

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΣ 12

πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΤΑΒΟΥΛΑΡΕΑ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ. 04/03/2016

πηγή

Ένας ευλογημένος ιερέας...που θα σας συγκλονίσει!

 Γύρισε σε μένα. Ακόμα και μέσ’ στην αθλιότητά σου, την ενοχή σου, Σε δέχομαι όπως είσαι.

Και σου λέω ότι σε έχω ήδη συγχωρέσει. Άφησέ με παιδί μου να σου πω, ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη για σένα από τη δική μου.

Ύψωσε τα μάτια σου σε μένα και δες ποιος σε παρακαλεί.

Εγώ είμαι ο Ιησούς, ο Σωτήρας σου, που έρχομαι σήμερα σε σένα μιλώντας μέσα από το στόμα, ακόμα και των πιο ασήμαντων ανάμεσά σας. (Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός).

Έρχομαι ξυπόλητος και σαν ζητιάνος! Για να σου γυρέψω μια ανταπόδοση αγάπης. Γυρεύω την καρδιά σου. Μην μου την αρνιέσαι.

Η συνέχεια στο συγκλονιστικό βίντεο που ακολουθεί...Ο λυγμός του μακαριστού γέροντα Ευσέβιου Μαμάκα θα σας συγκλονίσει κυριολεκτικά!

το είδαμε εδώ

Μόρφου Νεόφυτος: «Υπάρχει προφητεία ότι η Ελλάδα θα βγει από την Ευρώπη»

«Η Ενωμένη Ευρώπη θα διαλυθεί, η οποία τώρα είναι ανακατεμένη Ευρώπη! Ενώ οι μετανάστες - οι στρατευμένοι μετανάστες - θα παίξουν τον δικό τους ρόλο» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, μιλώντας πριν λίγες ημέρες στο MEGA Κύπρου. Επίσης ο Μητροπολίτης Μόρφου υπογραμμίζει ότι οι πρόσφυγες είναι ένα σχέδιο, το οποίο είναι για να λυγίσει την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. «Η Μέρκελ είναι γονατιστή στον Ερντογάν και του λέει: να χαρείς μην μας στέλνεις άλλους πρόσφυγες» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Νεόφυτος. Σε άλλο σημείο ο Πανιερώτατος δήλωσε: «Υπάρχει προφητεία ενός αγίου ανθρώπου η οποία λέει: Η Ελλάδα θα βγει εκούσια από την Ευρώπη και θα κόψει την δική της δραχμή, το δικό της νόμισμα…» ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

 πηγή:romfea
το είδαμε εδώ