Ο Μακρακισμός και οι σύγχρονες οργανώσεις

Τι κοινό υπάρχει στις πλάνες του Μακράκη και στις ‘εκσυγχρονισμένες’ Οργανώσεις;  Η απαξίωση και η επιλεκτική χρήση των Πατέρων, προκειμένου να επικυρωθούν αιρετικές διδασκαλίες και νεωτερισμοί. Η αυθεντία του ηγέτη ή των ηγετών μαζί με μια δόση «καθαρότητας», η υποβάθμιση της Ιερωσύνης ώστε να αντικατασταθεί από τους ‘καθαρούς’ «ιερείς» των οργανώσεων και ο ίδιος προτεσταντικός ατομισμός και η υποκειμενική ερμηνεία της αλήθειας της Εκκλησίας που δημιούργησε 24.000 ‘εκκλησίες’ – σωματεία.

Ο «άγιος των γραμμάτων» έλεγε: «Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμοδία να κρίνη είναι μόνον η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων, καθώς οι παρασυνάγωγοι σεις». Παρασυνάγωγους ονομάζει τα σωματεία/ομάδες του Μακράκη ο οποίος παρά την πραγματι καλή του διάθεση να ωφελήσει την Εκκλησία, οδηγηθηκε στην αίρεση.

Η Εκκλησία δεν είναι ούτε οργανώσεις ούτε ομάδες ούτε σύλλογοι αλλά Σώμα Χριστού και συμμετοχή εις το Κοινό Ποτήριο. Όπου υπάρχουν Οργανώσεις εκεί παύει να υπάρχει το πνεύμα του Ευαγγελίου και η ελευθερία του Προσώπου. Ο Θεός βοηθός.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΚΡΑΚΗ (απόσπασμα)

[…] Αυ­τός δεν α­πε­φάν­θη ό­τι «οι Πα­τέ­ρες … εν τω πε­ρί ψυ­χής ζη­τή­μα­τι ε­σφά­λη­σαν και ε­πλα­νή­θη­σαν, μη ερ­μη­νεύ­σαν­τες ορ­θώς την Α­γί­αν Γρα­φήν, και ε­πο­μέ­νως η­γνό­η­σαν, προ­κα­τει­λημ­μέ­νοι όν­τες, την τρι­με­ρή του αν­θρώ­πουσύ­στα­σιν»[15], ε­νώ η δι­κή του γνώ­σις, ως «τε­λει­ο­τέ­ρα», δι­έ­φε­ρε της γνώ­σε­ως ε­κεί­νων; [16].  Και, ό­ταν το 1878 κα­τε­δι­κά­σθη α­πό την Σύ­νο­δον ως αι­ρε­τι­κός, δεν ε­καυ­χά­το ό­τι «η Ορ­θό­δο­ξος πί­στις κρα­τεί­ται σή­με­ρον πα­ρά των δύ­ο Συλ­λό­γων, του Θρη­σκευ­τι­κού και του Πο­λι­τι­κού, οί­τι­νες εί­ναι οι δύ­ο μάρ­τυ­ρες τηςα­λη­θεί­ας (πρβλ. Α­ποκ. ι­α΄ 3)· η δε νο­μι­ζο­μέ­νη Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος … την μεν δι­δα­σκα­λί­αν του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος πε­ρί της τρι­συν­θέ­του συ­στά­σε­ως του αν­θρώ­που κα­τε­δί­κα­σεν ως αί­ρε­σιν, την δε σκό­τιον και α­μάρ­τυ­ρον ε­τε­ρο­δι­δα­σκα­λί­αν … πε­ρί του δι­συν­θέ­του συ­νι­στά ως δόγ­μα πί­στε­ως...»; [17]. 

Αλ­λά και ό­σον α­φο­ρά στην εκ­θει­α­ζο­μέ­νη αν­τι­σι­μω­νια­κή του δρά­σι, η ο­ποί­α, ό­πως εγ­καί­ρως ε­πε­σή­μα­νε ο α­εί­μνη­στος Γέ­ρων Δα­νι­ήλ Κα­του­να­κι­ώ­της, «ε­νέ­σπει­ρεν το προς ά­παν­τας εν γέ­νει τους τε Αρ­χι­ε­ρείς και λοι­πούς Κλη­ρι­κούς, ά­σπον­δον μί­σος», τι έ­χει αυ­τή να εμ­πνεύ­ση σή­με­ρα, ό­ταν α­πο­δε­δειγ­μέ­νως συ­νυ­φαί­νε­το με την δι­ά­χυ­τη στον κύ­κλο του πε­ποί­θη­σι, ό­τι η α­λη­θής Εκ­κλη­σία εί­ναι η «νυν δι­ω­κο­μέ­νη» στο πρό­σω­πό του, η ο­ποί­α α­πο­κα­λύ­πτε­ται «ουκ α­πό τίτ­λωνκαι τύ­πων και συμ­βό­λων και α­ξι­ω­μά­των ε­ξω­τε­ρι­κών, αλ­λ’ α­πό λο­γι­κό­τη­τοςκαι η­θι­κό­τη­τος και α­ρε­τής των ταύ­της με­λών»; [18].  Αλ­λά, και με την δη­μο­σί­α εκ­πε­φρα­σμέ­νη πί­στι του, ό­τι η χά­ρις του Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος δεν ε­νερ­γεί «εις α­μα­θείς και βε­βή­λους και εγ­κλη­μα­τί­ας, δι­ό­τι η πα­ρά­νο­μος Ι­ε­ρω­σύ­νη με­τα­στρέ­φει τα Μυ­στή­ρια της ζω­ής εις θα­νά­του και α­πω­λεί­ας μέ­σα και όρ­γα­να»[19], διο και η α­να­νέ­ω­σις της κα­τ’ αυ­τόν «νε­νε­κρω­μέ­νης» εκ της σι­μω­νί­ας Εκ­κλη­σί­ας θα συ­νε­τε­λεί­το «δια ποι­μέ­νων νέ­ων, λα­βόν­των την χει­ρο­το­νί­αν εν τω ου­ρα­νώ α­π’ ευ­θεί­ας και α­μέ­σως πα­ρά του Θε­ού»; [20]. 

Από τη σελίδα μας σε αναδημοσίευση από την ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ

πηγή

Ορθοδοξία: από το «Game of Thrones» στο «House of Cards»

Βαρομετρικό χαμηλό στον «ουρανό» των ορθοδόξων μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης – Οι νικητές, οι ηττημένοι, τα προβλήματα, οι αμφισβητήσεις και ο απολογισμός των κινήσεων των προκαθημένων

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος μεταξύ των πατριαρχών Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου, Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου, Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Σερβίας κ. Ειρηναίου και των αρχιεπισκόπων Πολωνίας κ. Σάββα, Τσεχίας κ. Ράστισλαβ, Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, Αλβανίας κ. Αναστασίου, Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στη διάρκεια του Συλλείτουργου στον ναό Πέτρου και Παύλου στα Χανιά μετά το πέρας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου

Προτού καν «στεγνώσει» το μελάνι από τις πένες με τις οποίες υπέγραψαν τις αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου οι 10 πατριάρχες και αρχιεπίσκοποι, άρχισαν τα προβλήματα, οι αμφισβητήσεις και οι εντάσεις. Ετσι ορισμένοι χαρακτήρισαν «οικουμενιστική» και άλλοι «προσυνοδική» την Αγία Μεγάλη Σύνοδο, ανάλογα από πού προέρχεται ο καθένας, τι πρεσβεύει και ποιους πιστεύει ότι εκπροσωπεί.

Η Σύνοδος όμως αυτή μπορεί να μην έχει «νικητές και ηττημένους», όπως διαμηνύει σε όλους τους τόνους ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ανέδειξε όμως την ισχύ των προσωπικοτήτων και τη δύναμη πολλών αρχιερέων στο εσωτερικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αποτελεί την αφορμή για τη συγκέντρωση αναρίθμητων χαμηλών «καιρικών φαινομένων», με τις προβλέψεις να δείχνουν αστραπές, κεραυνούς και βροντές στον «ουρανό» των ορθοδόξων και πολλούς να απεύχονται τον δρόμο μιας βαρυχειμωνιάς.

Βαρθολομαίος
«Μεγάλος νικητής»

Μπορεί να θεωρηθεί «μεγάλος νικητής» αφού υλοποίησε ένα όνειρο πολλών προκατόχων του, έδειξε όμως, σύμφωνα με πολλούς, και το ηγετικό του χάρισμα και τη δυνατότητά του να συντονίζει, να παρακολουθεί, να καταγράφει, να κωδικοποιεί και να παρακάμπτει τις γωνίες κατά τη διάρκεια των συζητήσεων και των δύσκολων διαπραγματεύσεων. Ο «πεισματάρης» Ιμβριος επιβεβαίωσε ότι ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης συγκαλεί τις Συνόδους, βεβαίως με τη σύμφωνη γνώμη των υπολοίπων προκαθημένων. Δεύτερον, ότι των Συνόδων προεδρεύει ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης, γεγονός που του αναγνώρισε ακόμη και ο «σκληρός αντίπαλός» του, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, ο οποίος στις επιστολές του τον χαρακτηρίζει «προεδρεύοντα» και αυτό ενώ στις Οικουμενικές Συνόδους είχαμε διάφορες προεδρίες, είτε του Αλεξανδρείας είτε του Αντιοχείας είτε των εκπροσώπων του Πάπα της Ρώμης και κάποιες φορές του Κωνσταντινουπόλεως.

Ακόμη πέρασε αποφάσεις όπως ότι οι μητροπολίτες που βρίσκονται στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική και στην Ωκεανία δεν μπορούν να φέρουν τους ίδιους τίτλους, πρόβλημα που διαρκώς δημιουργεί η Εκκλησία της Αντιόχειας. Ενώ στα πρακτικά ετέθησαν και οι σχέσεις που έχει πλέον το δικαίωμα να αναπτύξει ο Μητροπολίτης Κορέας κ. Αμβρόσιος με τους ορθοδόξους της Ιαπωνίας και της Κίνας, οι οποίοι αποτελούν επί πολλές δεκαετίες «προνόμιο» του Πατριαρχείου Μόσχας, στη δικαιοδοσία του οποίου μονομερώς υπάχθηκαν από τη Ρωσία. «Εσπασε» τις σχέσεις της Μόσχας με τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες και αυτό παρά το γεγονός της μεγάλης πολιτικής, διπλωματικής και οικονομικής επιφάνειας της Εκκλησίας της Ρωσίας.

Εκείνο που δεν κατάφερε ο κ.κ. Βαρθολομαίος ήταν να ξεπεράσει τα οργανωτικά και επικοινωνιακά προβλήματα που ήταν έντονα και αυτό γιατί ο ίδιος είχε στοχεύσει στο εσωτερικό των συνεδριάσεων και μόνον. Ολοι όμως οι στενοί συνεργάτες του γνωρίζουν ότι τα σοβαρά προβλήματα βρίσκονται μπροστά τους, είναι όλοι σε επιφυλακή και βεβαίως δεν λείπουν οι μόνιμες επικρίσεις.

Αντιοχείας Ιωάννης:
«Σιδηρός βραχίονας» της Μόσχας

Στον αντίποδα φαίνεται ότι βρίσκεται ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης. Διαδεχόμενος μια μεγάλη και ισχυρή προσωπικότητα, τον αοίδιμο Πατριάρχη Ιγνάτιο, ο κ. Ιωάννης δείχνει ακόμη να ψάχνει τον «προσανατολισμό» του. Αρχικά όλοι πίστευαν ότι κοιτούσε προς την ελληνόφωνη Ορθοδοξία αφού σπούδασε στην Ελλάδα και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με μοναστήρια της χώρας. Με αφορμή όμως το Κατάρ, ήταν ο πρώτος που «έριξε» τον «λίθο» του εναντίον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και από προχθές ο ίδιος και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου του  χαρακτήρισαν τη Σύνοδο «Συνάντηση της Κρήτης» και μια προκαταρκτική Συνέλευση της Πανορθοδόξου Μεγάλης Συνόδου», επομένως θεωρούν ότι τα έγγραφά Της, όπως προσθέτουν, δεν είναι τελικά αλλά ανοιχτά προς συζήτηση και προς τυχόν τροποποιήσεις όταν συγκληθεί η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την παρουσία και τη συμμετοχή όλων των ορθοδόξων αυτοκέφαλων εκκλησιών.

Κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων στο Κολυμπάρι της Κρήτης σχεδόν όλες οι αντιπροσωπείες των ορθοδόξων εκκλησιών έβαλαν εναντίον του. Και ενώ προ της Συνόδου όλοι πίεζαν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο να δώσει λύση στο Κατάρ, μετά το κλίμα άλλαξε και ο κ. Ιωάννης θεωρήθηκε για πολλούς ο «σιδηρός βραχίονας» της Μόσχας. Ετσι το πρόβλημα του Κατάρ φαίνεται ότι θα συνεχίσει να υφίσταται και όσοι ήλπιζαν ότι ο κ. Ιωάννης θα είχε την προσωπικότητα του «Ρόμελ» της Ορθοδοξίας Πατριάρχη Αντιοχείας Ιγνατίου, που δεν ξεπερνούσε, αν και «ανθέλληνας» για πολλούς, τη λεπτή γραμμή ισορροπίας, αν δεν απογοητεύθηκαν, σίγουρα πικράθηκαν.

Μόσχας κ. Κύριλλος
Το «στρατηγικό λάθος»

Ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος συμμετείχε εκ του μακρόθεν στη Μεγάλη Σύνοδο. Τρεις στενοί συνεργάτες του, ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνας, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Υποθέσεων, ο αναπληρωτής του πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μπαλασόφ και ο πρόεδρος της Επιτροπής για την Επικοινωνία και την Κοινωνία κ. Βλαντίμιρ Λεγκόιντα, με δημόσιες τοποθετήσεις τους ανέλαβαν να αποδομήσουν το γεγονός. Και με το επικοινωνιακό τους χάρισμα και τη δύναμη που έχουν τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης όπως το «Russia Τoday» και η αγγλική έκδοση του Ιντέρφαξ τα κατάφεραν αφού καθόριζαν την ατζέντα της ενημέρωσης. Και «βραχυκύκλωσαν» ακόμη και γνωστούς και «μπαρουτοκαπνισμένους» κληρικούς όπως ο ελληνοαμερικανός πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Καρλούτσος και ο επίσης ελληνοαμερικανός αρχιδιάκονος Ιωάννης Χρυσαυγής. Η αλήθεια όμως είναι ότι το Πατριαρχείο Μόσχας δεν επηρέασε καμία απόφαση κατ' αρχήν γιατί η Σύνοδος έγινε παρά την απουσία των εκπροσώπων τους. Δεύτερον, γιατί τη στάση της αποχής που επέλεξε ακολούθησαν μόνο τα Πατριαρχεία Αντιοχείας, Γεωργίας και Βουλγαρίας. Και με τα δεδομένα ότι ο Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ηλίας διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, η μάχη των επιγόνων του έχει αρχίσει και η γεωργιανή κυβέρνηση διατηρεί φιλοευρωπαϊκή στάση, η  στήριξη εσαεί στη Μόσχα της Τιφλίδας δεν είναι δεδομένη.

Σήμερα όλοι αναμένουν τι θα πράξει ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος. Εμπειρος κληρικός, διπλωμάτης και χαρισματικός, όπως χαρακτηρίζεται από εχθρούς και φίλους, φαίνεται ότι πραγματοποίησε ένα «στρατηγικό λάθος» και το ερώτημα είναι τι θα πράξει από εδώ και πέρα για να αντιστρέψει την κατάσταση. Πολλοί φοβούνται το ενδεχόμενο ακραίων αποφάσεων αν κυριαρχήσει η «σκληροπυρηνική» ομάδα στη Ρωσία, ενώ όλοι διερωτώνται γιατί, ενώ ο Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτήρισε στην Αθήνα την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης Οικουμενικό Πατριαρχείο για πρώτη φορά, στη συνέχεια ο Πατριάρχης Κύριλλος δεν ταξίδεψε στην Κρήτη.

Ανάχωμα στη συντηρητική επέλαση

«Η Ορθόδοξος Εκκλησία θεωρεί καταδικαστέαν πάσαν διάσπασιν της ενότητος της Εκκλησίας, υπό ατόμων ή ομάδων, επί προφάσει τηρήσεως ή δήθεν προασπίσεως της γνησίας Ορθοδοξίας. Ως μαρτυρεί η όλη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η διατήρησις της γνησίας Ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά του συνοδικού συστήματος, το οποίον ανέκαθεν εν τη Εκκλησία απετέλει την ανωτάτην αυθεντίαν επί θεμάτων πίστεως και κανονικών διατάξεων (κανών 6 της Β' Οικουμενικής Συνόδου)». Το εδάφιο αυτό που περιλαμβάνεται στο κείμενο για τις «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» δείχνει να αποτελεί μήνυμα προς τις συντηρητικές ομάδες που εφορμούν κυρίως από ελληνικού εδάφους και δρουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Εκπρόσωποι όμως αυτών των ομάδων έχουν ήδη σπεύσει να χαρακτηρίσουν τη Σύνοδο «οικουμενιστική» και για πρώτη φορά ιεράρχες να αποδεχθούν τα επιχειρήματά τους και να μην υπογράψουν τα τελικά κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, όπως συνέβη και με αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου που ως σήμερα τηρούσαν ένα φιλελεύθερο προφίλ. Ενισχυμένος όμως σε αυτή την πλευρά  βγαίνει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος,που και θεολογικό λόγο άρθρωσε και στη Σύνοδο συμμετείχε και ακούστηκε και τελικά δεν υπέγραψε το επίμαχο κείμενο. Γι' αυτό και σήμερα δείχνουν οι θέσεις του να χειροκροτούνται από αυτές τις πλευρές, σε αντίθεση με άλλους ιεράρχες που με τον ακραίο τους λόγο μάλλον αμφισβητήσεις δημιουργούν στις αυτοπροσδιοριζόμενες ως αντιοικουμενιστικές ομάδες.

ΣΕΡΒΙΑΣ
Ενισχυμένος φαίνεται ότι βγαίνει και ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, ο οποίος θεωρείται χαμηλών τόνων προκαθήμενος και πολλοί προ της Συνόδου εκτιμούσαν ότι δεν ελέγχει τους μητροπολίτες του. Ετσι, παρά το γεγονός ότι ορισμένα μέλη της αντιπροσωπείας του βρίσκονταν σε ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή με τη Μόσχα και άλλοι δέχονταν φραστικές επιθέσεις από τη Ρωσία, ο κ. Ειρηναίος έλεγξε απόλυτα την κατάσταση και έδειξε ότι, διαρκώς προσευχόμενος, όπως λέγεται ότι έπραττε,  ξεπερνά τα εμπόδια. Η παρουσία του ήταν η πιο ηχηρή στήριξη στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

ΚΥΠΡΟΥ
Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος ήταν ο άνθρωπος που «άνοιγε τον δρόμο» για όλα τα δύσκολα προβλήματα του κ.κ. Βαρθολομαίου. Εδειξε ότι ως προκαθήμενος μιας εκκλησίας που προέρχεται από Οικουμενική Σύνοδο, αποτελεί σταθερό παράγοντα στα διορθόδοξα ζητήματα.

ΑΛΒΑΝΙΑΣ
Σταθερά ενισχυμένος και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, ο οποίος ανέλαβε τη σύνταξη του μηνύματος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ενώ με τις παρεμβάσεις του έδειξε ότι αποτελεί πάντα μια ήρεμη δύναμη που προσπαθεί να έχει ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με όλες τις πλευρές.

πηγή 

Το είδαμε εδώ

Πολιτικός γάμος και νέοι άνθρωποι

Είναι γνωστή, από την ίδρυση της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, η καθιέρωση του θεσμού του Γάμου, με μυστηριακό χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Κύριός μας, με την παρουσία του στον γάμο της Κανά, ευλόγησε το μυστήριο και το καθιέρωσε σαν ένα από τα σημαντικώτερα και σπουδαιότερα μυστήρια της Εκκλησιας μας.

Κατά τον ορισμό του Ρωμαίου νομοδιδασκάλου Μοδεστίνου, «εστίν ανδρός και γυναικός συνάφεια, συκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».

Ο ίδιος ο Δημιουργός εθέσπισε τον Γάμο, αφού είπε: «ου καλόν είναι τον άνθρωπον, μόνον επί της γης. Ποιήσωμεν αυτω βοηθόν κατ΄αυτόν. Και περαιτέρω: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν και κατακυριεύσατε αυτήν». Η συζυγική ένωση είναι ισχυρότατος φυσικός δεσμός, με τον οποίο οι ερχόμενοι σε Γάμου κοινωνία αποτελούν πλέον ένα σώμα( Γενεσ.Β,24 και Ματθ.ιθ΄,6). Επομένως είναι θεσμός συνεχόμενος και αδιάσπαστος. Από Χριστιανικής ,λοιπόν, απόψεως, ο γάμος δεν αποτελει σύμβαση και θεσμό του ιδιωτικού δικαίου, αλλά μυστήριο της Εκκλησίας,& τελείται από κληρικό(πρεσβύτερο η Επίσκοπο.

Γι΄αυτό τον λόγο, το νομοθετικό του πλέγμα ρυθμίζεται από την Εκκλησία και την Πολιτεία, με ειδικές νομοθεσίες του Αστικού κωδικα ( Άρθρα 1346 κ.εξ.). Ο Απόστολος Παύλος ζητά ο γάμος να συνάπτεται κατά το θέλημα του Θεού και όχι με βάση τις επιθυμίες.

Το πρώτον επίσημα ,την εποχή του Ιουστινιανού, καθιερώθηκε η αμοιβαία συγκατάθεση των μελλονύμφων να γίνεται στο Ναό, μπροστά του οικείου εκδίκου (ήταν λειτουργός όπως ο συμβολαιογράφος, το σημερινο αξίωμα του πρωτέκδικου). Με την 89η νεαρά του Λέοντος ΣΤ του Σοφού, το έτος 893 μ.Χ. καθορίστηκε η ιερολογία, σαν συστατικό του Γάμου.

Με τα θρησκευτικά δεδομένα, για τον Γάμο απαιτείται η νόμιμη ηλικία, η συγκατάθεση των μελλονύμφων, η ικανότητα για δικαιοπραξία. Στα κωλύματα του Γάμου, η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, έχει τα ανατρεπτικά και τα αναβλητικά. Στα πρώτα υπάγονται τα απόλυτα: το άωρο της ηλικίας, η συγκατάθεση των κηδεμόνων, η διαφορά της θρησκείας, ο νόμιμος γάμος, ο τρίτος γάμος, η ιεροσύνη και η μοναχική κουρά και η συγγενική σχέση των δύο προσώπων εξ αίματος η εξ αγχιστείας η πνευματικής η υιοθεσίας. Η Ελληνική Πολιτεία, στην εποχή μας, θέσπισε τον πολιτικό Γάμο, που τελείται από τα θεσμοθετημένα πολιτειακά όργανα. Σκοπός του να λύσει χρόνια προβλήματα συνανθρώπων μας Ορθοδόξων Χριστιανών, κυρίως της αλλοδαπής, που είχαν οικογένειες με αλλόθρησκα άτομα και βέβαια παιδιά, τα οποία εθεωρούντο εξώγαμα και νόθα, με όλες τις συνέπειες αυτού του πράγματος.

Η πνευματική μας τροφός και μητέρα, η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, μέσα στο πνεύμα της Χριστιανικής οικονομίας των ιερών κανόνων, αλλά και του κοινωνικού της προσώπου, δέχτηκε, κατ΄ άκρα οικονομία, αυτή την Πολιτειακή ρύθμιση, κατά το Κοινοτικό δίκαιο, με μοναδικό σκοπό, την ένδειξη στοργής προς τα πνευματικά της τέκνα και την αποφυγή ψυχολογικών προβλημάτων, μέσα στην κοινωνία, των παιδιών του πολιτικού Γάμου. Είναι κατανοητό τι θα συμβεί στις οικογένειες που έχουν κάνει πολιτικό Γάμο, εάν δεν βαπτισθούν τα παιδιά τους από την Εκκλησία η δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι σε βάπτιση η Γάμο της Εκκλησίας μας. Η Εκκλησία μας, λαμβάνει σοβαρά υπ΄οψη της τα προβλήματα των πνευματικών της παιδιών και την αρμονική τους συνύπαρξη μέσα σε ένα ευρωπαϊκό χώρο και με την πολεμική των αιρέσεων και των εχθρών της.

Κάθε ακραία τοποθέτηση, όπως και σε όλα τα θέματα, οδηγεί σε καταλυτικές συνέπειες στην Εκκλησία και την Πολιτεία και σε συγκρούσεις που καταστρέφουν το πνεύμα καλής κοινωνίας, που η Εκκλησία, δια μέσου των αιώνων ,με την σοφία της διατήρησε αρμονικότατο και ήρεμο, με σκοπό την σωτηρία των ψυχών και την αρμονία των σωμάτων. «Εάν το άλας μωρανθει, εν τίνι αλισθήσεται;» Οι καιροί μας επιβάλλουν σοφία, φρόνηση, κατανόηση και αγώνες για την διαιώνιση της Ορθοδοξίας μας και της συγκράτησης των μελών της στους κόλπους της, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν,ότι αι ήμεραι πονηραι εισίν Οι πιστοί ζητούν από την Εκκλησία, επίλυση των προσωπικών τους προβλημάτων και δυσκολιών, αλλά και την συνεργασία με την Πολιτεία, σε όσα θέματα η δογματική της διδασκαλία δεν μπορεί να επιλύσει. Αυτό έπραττε και πράττει σήμερα η Εκκλησία, με την φωτισμένη της Ιεραρχία, ώστε οι σχέσεις πιστών-Εκκλησίας-Πολιτείας να είναι κατά τάξη και αρμονία, με τελικό σκοπό την λύτρωση των ψυχών των ανθρώπων από τον Διάβολο.

πηγή

το είδαμε εδώ

ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ ΤΟ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο μεγάλος πατέρας και άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, του οποίου την μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία, έδωσε μεγάλο αγώνα να επανέλθουν οι χριστιανοί στην ευλογημένη συνήθεια της συχνής προσέλευσης στο Άγιο Ποτήριο, συνήθεια που επί των ημερών του είχε ατονήσει. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα συνέγραψε, μαζί με τον Άγιο Μακάριο Νοταρά Μητροπολίτη Κορίνθου, και το πόνημα "Περί της Συνεχούς Μεταλήψεως", το οποίο γνώρισε αρκετές επανεκδόσεις μέχρι σήμερα.
Η συνήθεια αυτή πολεμήθηκε και πολεμείται μέχρι της μέρες μας, με πρόφαση μια "ειδική" νηστεία, άνευ της οποίας τάχα δεν δικαιούται ο πιστός να λάβει ως έπαθλο την Θεία Κοινωνία, ασχέτως αν η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη στο ότι η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο προς θεραπεία και όχι έπαθλο των δήθεν "αξίων".
Στο πρόλογο της γ΄ εκδόσεως του παραπάνω εγχειριδίου, που έγινε από τον λόγιο μοναχό Κωνστάντιο Δουκάκη στην Αθήνα το 1895, διαβάζουμε το εξής γεγονός, που συνέβη στον μοναχό αυτόν, το οποίο αποτέλεσε μάλιστα αφορμή για την τρίτη έκδοση του πατερικού έργου:
"Ημέραν τινά Κυριακήν ετελείτο αγρυπνία εν τινι ενταύθα ιδιοκτήτω εκκλησιδίω του προφήτου Ελισσαίου. Παρευρεθείς και εγώ εν τη αγρυπνία, περί το τέλος της θείας λειτουργίας, ακούσας του ιερέως εκφωνήσαντος "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε" προσήλθον όπως μεταλάβω των αχράντων μυστηρίων, προητοιμασμένος βεβαίως ων. Άλλ' ο εφημέριος ιδών με προσεγγίσαντα, ητοιμάσθη να στρέψει τα νώτα, ότε εγώ προλαμβάνω και λέγω "Δέσποτα μου, με προστάξατε να προσέλθω, και ιδού ήλθον, διά τί τώρα φεύγετε;". Λέγει ο ιερεύς: "τι σε επρόσταξα;". "Να προσέλθω να μεταλάβω" τω απεκρίθην. "Αυτός δε μοι λέγει, "ενήστευσες τρεις ημέρας από λάδι;". Τότε και εγώ απολέσας την υπομονήν, απεκρίθην μετά ψυχικής ταραχής: "Δεν με ερωτάς, δέσποτά μου, εάν εξωμολογήθην; δεν με ερωτάς αν έκλεψα, αν εμοίχευσα, αν εφόνευσα, αν εβλασφήμησα, αν επιώρκησα, αν εσυκοφάντησα, αν παρέβην τας εντολάς του Θεού, εν γένει, αλλά μοι λέγεις αν έφαγα λάδι. Συ δεν τρώγεις λάδι το Σάββατον ή την Κυριακήν;". "Εγώ είμαι, λέγει, παπάς και μη με εξετάζεις, αλλά σε, δεν σε μεταλαμβάνω!"".
Η ιστορία αυτή μου θύμισε την περίπτωση ενός καλού καγαθού πνευματικού στην επαρχία πριν μερικά χρόνια, την οποία μου διηγήθηκε ένας ευσεβής αδελφός και η οποία φανερώνει την άγνοια και την σύγχυση που υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Μια Δευτέρα προσήλθε ένας πιστός για να κοινωνήσει. Ο ιερέας τον αγριοκοίταξε και σκύβοντάς κοντά του του είπε: "Νήστεψες χθες το λάδι;". Ο πιστός του απάντησε αρνητικά και τότε ο ιερέας του είπε: "Δεν νήστεψες το λάδι; Δεν σε μεταλαμβάνω!".
Μετά από λίγο καιρό προσήλθε ένας άλλος πιστός, πάλι ημέρα Δευτέρα για να μεταλάβει και η ερώτηση του ιερέως επαναλήφθηκε. Ο πιστός σε αυτήν την περίπτωση του απάντησε θετικά και τότε ο ιερέας του είπε: "Νήστεψες ημέρα Κυριακή; Δεν σε μεταλαμβάνω!".
Αντίδοτο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τόσο η μελέτη των πατερικών βιβλίων, όσο και ο σεβασμός στους πνευματικούς. Όταν ένας πιστός έχει ευλογία από τον πνευματικό του, καλό θα είναι να μην εμποδίζεται να κοινωνάει.
Αν και η αγία συνήθεια της συχνής προσελεύσεως έφθασε στο σημείο να χαρακτηρισθεί από τους πολεμίους της ως "αίρεση" και "μακρακισμός", οι Άγιοι Κολλυβάδες, διά στόματος του Αγίου Αθανασίου του Παρίου αποφάνθηκαν ότι "όντως αίρεσις και πλάνη εστί το διώκειν και κωλύειν τους πιστούς της θείας Τραπέζης ότε βούλοιντο".
Κλείνοντας και με αφορμή την μνήμη του Αγίου Νικοδήμου αναρτούμε την β΄ έκδοση του έργου του, προς ωφέλεια των Ορθοδόξων Χριστιανών.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

H αξία της βραδινής Προσευχής του Αποδείπνου.

Έλεγε ότι το Απόδειπνο είναι μία ομπρέλα, η οποία ανοίγει και σκεπάζει όλη την οικογένεια από τα κακά πνεύματα που υπάρχουν τη νύχτα, ότι απωθεί και τούς κλέφτες ακόμη, και σε θωρακίζει ο Θεός μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.Σε μία γυναίκα, μάλιστα, είχε επιμείνει όχι μόνο στην πρωινή προσευχή, τότε που είμαστε ξεκούραστοι, αλλά και στη βραδινή, παρά την κόπωση της ημέρας που προηγήθηκε. 
Της τόνισε: «Το Απόδειπνο θα προσπαθείς να το λες κάθε βράδυ με τα παιδιά σου, και πάντα θα διαβάζει ο ένας δυνατά, ενώ οι άλλοι θα συνοδεύουν… 
Ήταν όμως με κατανόηση προς τον άλλο. Έτσι, όταν η ίδια τον ρώτησε τι να κάνει με τα παιδιά της, αφού λόγω της ηλικίας και των μαθημάτων τους δεν μπορούσαν να συμμετέχουν, της είπε: 
– Τότε ας το κάνει ο καθένας μόνος του, προκειμένου να μη γίνεται καθόλου. Και αν δεν μπορείτε να κάνετε όλο το Απόδειπνο, τότε πείτε τον 50ό ψαλμό του Δαβίδ («Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου…»)».

Aποφθέγματα του γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη.

Πηγή