Σχολικὰ βιβλία: Πότε καὶ γιὰ ποιὸ πράγμα ἔπρεπε νὰ διαμαρτυρηθεῖτε πρῶτα, ἅγιοι Ποιμένες;

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος

Ξεσηκώθηκαν οἱ πάντες καὶ διαμαρτύρονται γιὰ τὰ βιβλία τοῦ σχολείου. Εὐλογημένο! 

Παλικαρίσιο! 

Ντυμένο μὲ τὴ λεβεντιὰ τοῦ Ρωμιοῦ! 

Μὲ τὴν εὐλογημένη ἀγωνία γιὰ τὴν φυσιολογικὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μας!

Ὅμως μᾶς πνίγει ὁ λογισμός, ὅταν βλέπουμε μέσα σ` αὐτὴν τὴν «ἐξέγερση» νὰ ὀρθώνουν φωνὴ καὶ κάποιοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε, ὄχι νὰ εἶχαν φωνάξει, ἀλλὰ νὰ εἶχαν διαρρήξει τὰ ἱμάτιά τους, μᾶλλον … τὰ ράσα τους, ὅταν στηνόταν ἡ βασικὴ αἰτία αὐτῆς τῆς διαμορφωθείσας κατάστασης.  Αἰτία τῆς ὁποίας δημιουργοί, ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἦταν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Οἱ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ δὲν χρειάζονται περιστροφὲς στὸ λόγο, καθὼς ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ἦταν αὐτή, ποὺ διέλυσε τὴν πιθανὴ διστακτικότητα τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ἔδωσε πλέον τὸ ἐλεύθερο νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν.   

Γιὰ ποιὰ βιβλία διαμαρτύρεστε ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; 

Δὲν εἴδατε ποιοὺς προβάλλουν ὡς μάρτυρες τῶν ὅσων ἀνόσιων καὶ διεστραμμένων  γράφουν καὶ μὲ τὰ ὁποῖα θέλουν νὰ....

ἐμποτίσουν τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν; 

Εἶναι οἱ ἐκδοθεῖσες ἀνακοινώσεις καὶ ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, ὅσες ἐξυπηρετοῦν τὰ σχέδιά τους. 

Καὶ δὲν εἶναι λίγες. 

Εἶναι οἱ δηλώσεις καὶ οἱ ἀπόψεις τῶν οἰκουμενιστῶν. 

Αὐτῶν ποὺ ὀργάνωσαν καὶ συμμετεῖχαν στὴν Ψευδοσύνοδο καὶ πῆραν ἀποφάσεις. 

Αὐτῶν ποὺ τρέχουν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ, νὰ ξεπουλήσουν τὴν πίστη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

 Αὐτοί, ποὺ λένε νὰ ἀγαπήσουμε χωρὶς ὅρους καὶ ὅρια. 

Χωρὶς τὴν γνησιότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια τῆς ἐν Ἀληθεία ἀγάπης. 

Καὶ αὐτὲς τὶς ἀποφάσεις ἐπικαλοῦνται οἱ συγγράψαντες τὰ βιβλία.

 Ἀκόμη, τὰ ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντιπατερικὰ ἀνοίγματα τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καὶ προκαθημένων τῶν Ἐκκλησίων ὑπὸ τὴ στήριξη καὶ ποδηγέτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη .

 Ἐπίσης, τῶν ἐπισκόπων καὶ καθηγητῶν Πανεπιστημίου, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου καὶ πρωτεργάτες τοῦ γκρεμίσματος ἐκ τῶν ἔσω.

     Αὐτὰ τὰ βιβλία εἶναι κατ` οὐσία γεννήματα τῆς Οἰκουμενιστικῆς κίνησης, μὲ ἐγγυητὴ καὶ ἐπιβεβαιωτικὸ  συνήγορο τὴν «ἀψευδῆ σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου. Τώρα ἐνδιαφέρεστε γιὰ τὰ παιδιά; Ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ἄσχετος, ἀλλὰ καλοπροαίρετος χριστιανός, μποροῦσε νὰ προβλέψει τὰ ἐπακόλουθά τοῦ Κολυμπαρίου. Ἐσεῖς δὲν τὸ περιμένατε; Ε, λοιπόν, εἶναι ἀπίστευτο!             

    Τὸ πουλάκι πέταξε πιά, ἀφοῦ κλείσατε τὰ στόματά σας μὲ τὴ σύνοδο. Τώρα αὐτὰ εἶναι κροκοδείλια δάκρυα. 

Δὲν βλέπετε, πού ὅλοι ὅσοι ἀναφέρονται μέσα στὰ βιβλία εἶναι μόνο οἰκουμενιστές; Αὐτοὶ δίνουν τροφὴ στοὺς ἐχθρούς τῆς πίστης, νὰ καταστρέψουν τὰ ἄμοιρα πλάσματα, τὰ παιδιά μας.

 Τολμᾶτε καὶ μιλᾶτε τώρα; Καλύτερα σιωπᾶτε καὶ προσεύχεσθε.

     Αφού αὐτὰ τὰ βιβλία εἶναι ὄντως ἀπαράδεκτα – καὶ ἀνυπερθέτως συνηγοροῦμε πὼς εἶναι - τότε γιατί οἱ μητροπολίτες, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ καθηγητὲς καὶ οἱ λοιποί τῶν ὁποίων οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ θέσεις μνημονεύονται στὴν ὕλη τοὺς ἐπανειλημμένως, δὲν ἀπαιτοῦν τὴν ἀπάλειψη αὐτῶν τῶν ἀναφορῶν ὡς ἔνδειξη διαφωνίας καὶ διαμαρτυρίας; Δὲν εἶναι ντροπὴ γιὰ ἕναν ποιμένα νὰ διαμαρτύρονται τὰ πρόβατά του γιὰ τὴν Ἀλήθεια τῆς πίστης καὶ αὐτὸς νὰ σιωπᾶ  καὶ τὸ χειρότερο, νὰ γίνεται συνεργὸς στὴν «κατασκευὴ τοῦ ὅπλου» τοῦ πνευματικοῦ θανάτου τῶν παιδιῶν του; Μιλοῦν τὰ παιδιὰ καὶ σιωπᾶ ὁ πατέρας; Γι’ αὐτὸ τὰ βιβλία πρέπει νὰ ἐπιστραφοῦν ὡς ἀπαράδεκτα, ὄχι στὴν κυβέρνηση ποὺ ἐπίσημα ἔχει ταχθεῖ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ στὴν οἰκουμενιστικὴ συντεχνία τῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἀγωνίζονται ἀναιδῶς νὰ προσφέρουν μιὰ ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντιπαραδοσιακὴ πίστη στὶς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ λαοῦ.

     Δὲν εἶναι ὅμως μόνο αὐτό.

 Οἱ πατριαρχικοὶ ἐπίσκοποι καὶ οἱ λοιποὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι ποιμένες, δὲν τὰ θεωροῦν αὐτὰ ἐχθρικὰ καὶ προσβλητικά τῆς πίστης; 

Γιατί δὲν ἀνοίγουν τὸ στόμα τους; 

Γὶ` αὐτοὺς δὲν θεωρεῖται ἡ περίπτωση τῆς ἐν Ἑλλάδι παιδείας πόλεμος κατὰ τῆς πίστεως, στὴν ὁποία τέθηκαν καὶ αὐτοὶ προστάτες καὶ φύλακες;

 Δὲν προσβάλλεται ἡ πίστη τῶν προβάτων τους;

 Ἡ πίστη δὲν εἶναι θέμα ἐθνικὸ ἢ κρατικό. 

Εἶναι ὑπερεθνικό, οἰκουμενικὸ καὶ ἔχουν χρέος νὰ διαμαρτυρηθοῦν ὡς ποιμένες αὐτῶν τῶν παιδιῶν.

     Ἔκαναν τὸ μεγάλο ἔγκλημα, ἀνοίγοντας τὴν Κερκόπορτα καὶ τώρα σιωποῦν ἀναισχύντως, ἀφοῦ ἔδωσαν τὰ ὅπλα τῆς ἀτιμίας στοὺς ἔξωθεν ἐχθρούς τῆς πίστεως. 

Ἀλλὰ θὰ γυρίσει ὁ τροχός.

 Ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήσει. 

Σιωπᾶτε οἱ μὲν καὶ ρίχνετε … δάκρυα οἱ δέ.   

     Ναί. 

Τὰ βιβλία μᾶς φταῖνε

. Ναί. 

Οἱ κυβερνῶντες μᾶς φταῖνε. 

Ἡ ὑποκρισία στὸ μεγαλεῖο της!

το είδαμε εδώ

Ἀγώνας γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ μισθοῦ

Σύνηθες φαινόμενο ἰδίως στήν ἑλληνική κοινωνία, ἀλλά καί στήν παγκόσμια κοινότητα, εἶναι ἡ διεκδίκηση μέ κάθε τρόπο τῆς αὔξησης τοῦ μεριδίου στόν πλοῦτο. Ἄλλοι κινούμενοι ἀπό ἕνα αἴσθημα δικαίου, ἄλλοι βασιζόμενοι στήν πλεονεξία τους, ἄλλοι ἀποσκοπώντας στή διαμόρφωση ὁμαλῶν κοινωνικῶν συνθηκῶν, ἄλλοι ἀνταγωνιζόμενοι κάποιους πού τούς προσδιορίζουν ὡς προνομιούχους, ἄλλοι στοχεύοντας στή χειραγώγηση μαζῶν, προκειμένου νά τίς ἐκμεταλλευτοῦν κατόπιν γιά τούς δικούς τους σκοπούς, κάνουν λόγο γιά τό ‹‹δίκαιο τοῦ ἀγώνα››, ἐξεγείρουν ἀνθρώπους, μάχονται καί ἀντιμάχονται σέ μιά προσπάθεια νά κατακτήσουν καί νά κατοχυρώσουν οἰκονομικά δικαιώματα καί ἀπολαβές, σπανίως γιά ὅλους, συνήθως γιά ὁρισμένους πού προσδιορίζονται ὡς ‹‹ἡμέτεροι››, ‹‹δικά μας παιδιά››, ‹‹ἀγωνιστές››, ‹‹χρήσιμοι››...

Βεβαίως, εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ἀνισοκατανομή τοῦ πλούτου -εἴτε σέ διακρατικό, εἴτε σέ κοινωνικό ἐπίπεδο- εἶναι ἡ κυρίαρχη, σκληρή πραγματικότητα, ἡ ὁποία πυροδοτεῖ πολλές ἀπό τίς ἐντάσεις πού δρομολογοῦν βιαιότητα, ὡμότητες, ἀνθρωπιστικές κρίσεις καί κυρίως σκλήρυνση τῆς καρδιᾶς, μηδενιστικά πιστεύματα καί περαιτέρω ἀναπαραγωγή τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀδικίας. Ἐξίσου ὅμως ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικό συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ ἔτσι προκαλούμενος ἀέναος κύκλος τῆς κρυφῆς ἤ φανερῆς βίας, ‹‹νόμιμης›› ἤ παράνομης, οὔτε καταπαύει μέ περισσότερη καί μεγαλύτερη πάλη καί ἀντιπαράθεση, μιᾶς πού κάτι τέτοιο μάλλον τόν θρέφει, οὔτε σταματᾶ, πολύ δέ περισσότερο δέν καταργεῖται μέ ἰδιοτελεῖς συμβιβασμούς, λογικές ἐξασφάλισης καί καχυποψία ἔναντι τοῦ ὁποιουδήποτε ἄλλου. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι στίς ἡμέρες μας ὅσοι προσπάθησαν νά σκοτώσουν τόν ὅποιον δράκοντα τῆς οἰκονομικῆς ἐκμετάλλευσης, πρίν τόν ἐξαφανίσουν, εἶχαν ἤδη βγάλει οἱ ἴδιοι τίς δικές τους φολίδες σέ μιά διαδικασία ἁπλῆς ἀντικατάστασής του...


Πῶς πραγματικά αὐξάνει ὁ ‹‹μισθός μας››;

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός, χωρίς νά κάνει καμία ὁποιουδήποτε τύπου οἰκονομική ἀνάλυση, ὑποδεικνύει πὼς ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει ‹‹μισθό›› πολύ. Καταρχήν, ποῦ; Στό παρατιθέμενο ἀπόσπασμα δέν καταγράφεται ἡ συνήθως ἀναμενόμενη φράση ‹‹ἐν τῷ οὐρανῷ››, τήν ὁποία μέ δόση εἰρωνείας τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ συνηθίζουν νά ἀναφέρουν πολλοί. Ἀλλοῦ ὄντως ὑπάρχει ἡ φράση ‹‹ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τῷ οὐρανῷ›› (Λουκ. 6,23), σέ συνάφεια μέ τήν ὑπομονή τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῆς ἀνθρώπινης κακίας καί μοχθηρίας, στά πλαίσια τῶν μακαρισμῶν. Ἀλλά ἐδῶ ἡ ἀναφορά περί μισθοῦ δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν οὐρανό, κάτι πού οὔτε ἐμμέσως μπορεῖ νά συναχθεῖ ἤ νά ὑπονοηθεῖ. Ὁ Κύριος μιλᾶ γιά τήν ἀνθρώπινη καθημερινότητα, τή ζωή στή συνέχειά της, τόν ἄνθρωπο ὡς πρωταγωνιστή στή συγκεκριμένη ἱστορική συγκυρία. Ἑπομένως, κάνοντας λόγο γιά μισθό ὁ Χριστός δέν ἀναφέρεται στή μέλλουσα θεία ἀνταπόδοση καί δωρεά, ὑπονοεῖ κάτι τό ὁποῖο ἔχει ἐφαρμογή στή γῆ, ἀλλά ἀντέχει καί στήν αἰωνιότητα.

Πῶς μᾶς συμβουλεύει ὁ Χριστός νά αὐξήσουμε τόν μισθό μας; Καταργώντας τήν ἀνταποδοτική λογική καί ξεκινώντας μιά ἅμιλλα γιά τό ποιός θά ὑπερκεράσει τόν ἄλλο στήν προσφορά καί τή φροντίδα. Παρακαλεῖ γιά τήν υἱοθέτηση μιᾶς πρακτικῆς ἀντίθετης σέ πολλές ἀπό τίς θεωρήσεις τῆς σύγχρονης οἰκονομικῆς ἐπιστήμης. Συνάμα δέ εἶναι ἀπό τίς σπάνιες φορές πού χρησιμοποιεῖ στόν λόγο του προστακτική, σέ μιά προσπάθεια ν' ἀναδείξει τό ἀπολύτως ἀναγκαῖο της ἐφαρμογῆς ὅσων λέει, ὄχι γιατί εἶναι ἕνας ἀκόμη ἐξουσιαστής, ἀλλά γιατί ὅποτε δέν ἐφαρμόστηκαν ὅσα εἶπε, ἐκεῖνος πού ὑπέφερε ἦταν ἡ ἀνθρωπότητα.

Καί τί ἀκριβῶς συνιστᾶ; Κάνετε στούς ἄλλους ἀνθρώπους ὅ,τι θέλετε ἐκεῖνοι νά κάνουν σ' ἐσᾶς. Προλάβετέ τους στήν ἀγάπη, ξεπεράστε τους στήν προσφορά, φροντίστε τους, ὥστε νά νιώσουν ἀγάπη. Μήν ὑποτάσσεστε στήν ἀνταποδοτική λογική. Ἄν ἀγαπᾶτε μόνον ὅσους δείχνουν νά σᾶς ἀγαποῦν, ποιό τό ὄφελος; Κι ἄν κάνετε καλό σέ ὅσους σᾶς εὐεργετοῦν, πάλι ποιό τό ὄφελος; Κι ἄν δανείζετε μόνον ὅσους ἐλπίζετε ὅτι θά σᾶς τά ἐπιστρέψουν, καί πάλι ποιό τό ὄφελος; Ἐσεῖς οἱ χριστιανοί ὅμως, ὅσοι φέρετε τό ὄνομά μου ὡς χαρακτηριστικό σας, ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, κάνετε τό καλό σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως καί ἀδιακρίτως, καί δανεῖστε χωρίς νά ὁδηγεῖτε στήν ἀπελπισία κανέναν. Μόνον ἔτσι ἐξασφαλίζετε πραγματικά μεγάλη ἀνταμοιβή καί θά εἶστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, καθώς θά τοῦ ἔχετε μοιάσει στήν εὐεργεσία καί τήν ὠφέλεια. 


Ἡ χριστιανική θεώρηση τῆς καθημερινότητας

Πολλοί ἔχουν πεῖ ἀνά τούς αἰῶνες ὅτι τά παραπάνω δέν γίνονται. Ἑξαιτίας τους ἔχουν κατηγορήσει τόν Χριστιανισμό ὡς οὐτοπία. Ὅμως, ὅποτε ἱστορικά διαπιστώθηκε ἡ ἐφαρμογή τους, πιστοποιήθηκε συνάμα -πέραν τῆς πνευματικῆς ἀκμῆς- οἰκονομική εὐμάρεια, οὐσιαστική ἀναδιανομή τοῦ πλούτου στήν κοινωνία, προνοιακό σύστημα ἱκανό νά ὑποστηρίζει καί ν' ἀντιμετωπίζει τήν ὁποιαδήποτε δυσκολία. Ἀποδεικνύεται ἔτσι ὅτι δέν εἶναι ὑπεύθυνος ὁ ὑλικός πλοῦτος γιά τήν πολιτιστική καί γενικότερα πνευματική προκοπή, ἀλλά μάλλον τό ἀντίθετο, ὅτι δηλαδή τά ἠθικά προτάγματα καί ἡ συνειδητή πνευματική ζωή παράγει ἀνυπολόγιστα ἀποτελέσματα, ἀκόμη καί στό οἰκονομικό πεδίο.

Ποῦ διαφέρει ἡ χριστιανική θεώρηση τῆς καθημερινότητας, ἀκόμη καί τῆς οἰκονομικῆς, ἀπό τίς λοιπές θεωρήσεις; Σέ πολλά, κυρίως ὅμως στήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἄλλου, ὁ ὁποῖος δέν προσδιορίζεται ὡς ἐχθρός, ἀντίπαλος, ἀνταγωνιστής, ἀλλά ὡς ἀδελφός, συνάνθρωπος, μέλος τοῦ ἴδιου σώματος. Καί αὐτό ἐπειδή ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, μέ τή διδασκαλία του, οὐσιαστικά μᾶς ἔκανε νά κατανοήσουμε ἕνα βασικό σημεῖο. Ὅτι δέν ὑπάρχουν ἐχθροί. Μέ τόν λογισμό καί τόν φόβο μας τείνουμε νά βλέπουμε παντοῦ ἐχθρούς, ἰδίως ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχουν, κατατάσσοντας ἐξαρχῆς τούς πάντες σέ αὐτήν τήν κατηγορία ἐξαιτίας τῆς ἀνωριμότητάς μας καί τῆς ἀπειρίας μας.

Πόθος τοῦ Χριστοῦ μας, ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας του, νά κατανοήσουμε ὅλοι ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ὑποχρεωτική ὁδός καί ἡ μόνη πού, πρίν μᾶς καταξιώσει τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, δημιουργεῖ καί στή γῆ τίς προυποθέσεις μιᾶς ζωῆς πού ἀξίζει κανείς νά τή ζεῖ.

Ἀγάπη στοὺς ἐχθρούς,πρόκληση ζωῆς(Λουκ.6,31-36)

 

 

Μπροστὰ σ' ἕναν καθρέπτη μᾶς τοποθετεῖ σήμερα ὁ Χριστός, γιὰ νὰ βλέπουμε τὴν ἀδυναμία μας καὶ νὰ ἐλέγχουμε τὸν ἑαυτὸ μας: «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως», δηλ. αὐτὸ ποὺ θέλετε νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι γιὰ σᾶς, αὐτὸ νὰ κάνετε καὶ ἐσεῖς σ' ἐκείνους.

Μιὰ τέτοια στάση οὐσιαστικὰ ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο ἀποφασιστικὸ βῆμα, γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴ χριστιανικὴ ζωή. Μιὰ τέτοια στάση δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας κανόνας καλῆς ἐξωτερικῆς καὶ τυπικῆς συμπεριφορᾶς, δὲν εἶναι ἀπλῶς ἕνα πλαίσιο, ὥστε νὰ οἰκοδομηθοῦν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις μας πάνω στὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴ δικαιοσύνη. Ἡ ἀμοιβαιότητα τοῦ χρυσοῦ κανόνα (νὰ φέρεσθε πρὸς τοὺς ἀλλοὺς ὅπως θὰ θέλατε νὰ φερθοῦν σὲ ἐσᾶς ὑπαινίσσεται, ἀσφαλῶς, τὴ δικαιοσύνη, δὲν περιορίζεται, ὅμως, σὲ αὐτή. Καὶ ἐδῶ γεννιέται τὸ ἐρώτημα, πῶς συνυπάρχει στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία στὸ ἔσχατο ὅριό της φτάνει στὴν ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθροὺς, μὲ τὴ δικαιοσύνη.

Ἡ περιχώρηση τῆς ἀγάπηs καὶ τῆs δικαιοσύνηs δὲν αἴρει τὴ μεταξὺ τουs ἔνταση. Χωρὶς δικαιοσύνη, οἱ ἀνθρώπινεs σχέσεις γίνονται σκληρὲs καὶ ἀδιάφορες καὶ χωρὶs ἀγάπη, γίνονται ἀποπνικτικὲς καὶ βάρβαρες. Ἡ ἀγάπη δὲν καταργεῖ τὴ δικαιοσύνη οὔτε τὴν ὑποκαθιστᾶ, ἀλλὰ τὴ διορθώνει καὶ ὑποδεικνύει τὴ σωστή της κατεύθυνση. Εἶναι ἡ ἀκατάλυτη δύναμη ποὺ ἔχει τὴ ρίζα της στὸν Θεό. Ὅταν ζητᾶμε, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄλλο καλωσύνη, κατανόηση καὶ ἀγάπη, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸν βλέπουμε στὸ βάθοs τῆς ὑπαρξήs του. Ἐδῶ ἀκpιβῶs φαίνεται ὅτι ὅ καθένας μαs εἶναι ζωντανὴ εἰκόνα θεοῦ, ποὺ, ὅσο ἀμαυρωμένη, ὅσο σπιλωμένη καὶ ἂν εἶναι, ἔχει ὑπέρτατη ἀξία. Ἔτσι ὁδηγούμαστε φυσικὰ καὶ ἀβίαστα στὴν ἀγάπη.


Ἡ ἀγάπη στοὺς ἐχθροὺς

Ἡ ἀγάπη εἶναι γιὰ μᾶs γιὰ τοὺς πιστοὺς τὸ πλήρωμα τοῦ νόμου, ἡ πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, ὁ πυρήνας τῆς χριστιανικῆς ἀποκάλυψης. Ἡ ἀγάπη εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τὸ ἀπόθεμα καὶ ἡ ποιότητα τῆς πίστης μας. Μία ἀγάπη ποὺ ἀπευθύνεται καὶ ἀγκαλιάζει ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν ἀγαποῦμε μόνο ὅσους μᾶς ἀγαποῦν, ὅταν εὐεργετοῦμε μόνο ὅσους μᾶς εὐεργετοῦν, ὅταν βοηθᾶμε μόνο ὅσους μᾶς βοηθοῦν, τότε ἡ ἀγάπη μας γίνεται ψευδώνυμη, κίβδηλη καὶ ἰδιοτελής. Ὑποτάσεται στὸ καθημερινὸ παιχνίδι τῆς συναλλαγῆς- δίνω καὶ παίρνω-, ἐνῶ οἱ σχέσεις ποὺ διαμορφώνονται μέσα σ' αὐτὸ τὸ πλαίσιο στηρίζονατι πάνω στὸ πλέγμα τῆς ἀνταπόδωσης. Μία τέτοια συμπεριφορά, ὅμως, εἶναι ἐπιλήψιμη ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ γιατί ἔχει ὡς κίνητρό της τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὸ συμφέρον. Ἔτσι, μέτρο μὲ τὸ ὁποῖο ζυγίζουμε καὶ κάνουμε τὰ πάντα γύρω μας γίνεται τὸ ἐγώ μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βυθιζόμαστε στὴν ἀπομόνωση καὶ τὴ μοναξιά.

Ὁ ἄλλος εἶναι ἢ γίνεται ἐχθρός μας, τὸν ἀρνούμαστε, τὸν περιφρονοῦμε, τὸν ἀποφεύγουμε καί, κάποτε, στρεφόμαστε ἐναντίον του καὶ συγκρουόμαστε μαζί του μὲ μία ἀπίστευτη σκληρότητα. Κι ὅμως, ὁ ἀπέναντί μας δὲν εἶναι ἡ κόλασή μας, ἀλλὰ ὁ παράδεισός μας. Γίνεται ἡ κόλασή μας, ὅταν ἐμεῖς δὲν γινόμαστε γι' αὐτὸν ὁ παράδεισός του. Ἂν ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ μέσα μας, τότε ἡ στροφή μας πρὸς τὸν ἄλλον εἶναι αὐτὸ ποὺ συντρίβει τὸν ἐγωισμό μας καὶ μᾶς ἀποκαθιστᾶ ὑγιεῖς μπροστὰ στὸν Θεό. Ὅσο πιὸ κακοὶ καὶ ἀπεχθεῖς μᾶς φαίνονται οἱ ἄλλοι, τόσο μὲ τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιὰ μας σ' αὐτοὺς θεραπεύεται ἡ ἀρρώστια μας.

Γράφει ἕνας λόγιος Μητροπολίτης: "Καμιὰ μορφὴ ἀγάπης δὲν εἶναι πιὸ ἐλεύθερη ἀπὸ αὐτήν, καὶ καμιὰ μορφὴ ἐλευθερίας δὲν ταυτίζεται πιὸ πολὺ μὲ τὴν ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν (...) ἡ ἀγάπη ποὺ δὲν περιμένει ἀνταπόδοση (...) εἶναι ἀληθινὰ χάρις, δηλαδὴ ἐλευθερία (...). Μόνο ὅταν συμπίπτει ἡ ἀγάπη μὲ τὴν ἐλευθερία, ἔχουμε θεραπεία".

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σχολιάζει τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ λέγοντας: "Οὐ γὰρ εἶπε, μὴ μισήσῃs, ἀλλά, ἀγάπησον"· καὶ συνεχίζει: «Πρόσεξε τώρα καὶ ἐσύ, καθὼς ἀνεβαίνεις πρὸs τὰ πάνω. Ὅταν σὲ ἀδικήσουν, νὰ μὴν ἀνταποδώσεις. Ἐπίσης, νὰ μὴν μισήσεις αὐτὸν ποὺ σὲ ἔβλαψε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσεις. Ἀκόμη περισσότερο, νὰ τὸν εὐεργετήσεις καὶ νὰ παρακαλεῖς γι' αὐτὸν τὸν Θεό». Σ' αὐτὴ τὴν πνευματικὴ σκάλα ἔχουμε μόχθο καὶ πολὺ ἀγώνα μπροστά μας, ἀλλὰ ἡ συνείδησή μας δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει νὰ ἡσυχάσουμε, ὥσπου νὰ βιώσουμε τὴν ἀγάπη ὡς δῶρο καὶ θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Εὐαγγέλιον Λουκᾶ, 6,31-36«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως.»

Κυριακὴ 15 Ὁκτωβρίου 2000

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἀπείρως ἁπλὸ, ἄν τὸ δεχτοῦμε μὲ ἁπλότητα. Τὸ κύριο πρόβλημα μας ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀναζητοῦμε σὲ αὐτὸ θεολογικὸ βάθος ἀντὶ νὰ βλέπουμε τὴν ἀμεσότητα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ἁπλότητα, ποὺ ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς ὅπως σὲ φίλους, οὔτε κἄν σὰν σὲ μαθητές, ἀλλὰ ὅπως ἀπευθύνεται κάποιος σὲ φίλους· ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος εἶπε, πηγαίνοντας πρὸς τὰ Ἰεροσόλυμα, «Δὲν σᾶς καλῶ πλέον δούλους, ἀλλὰ σᾶς καλῶ φίλους ἐπειδὴ ὅ,τι ἔχω νὰ πῶ τὸ μοιράστηκα μαζί σας».

Κι ἔτσι ἄς ἐκλάβουμε τὰ λόγια ποὺ ἀκούσαμε σήμερα μὲ τὴν ἀμεσότητα ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστό : «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».

Εἶναι κάτι ποὺ ἔχετε δεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνεται συνεχῶς, ἀλλὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποίο ζοῦμε; Θέλουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας κατανόηση, ὑπομονή, συμπόνοια, στήριξη, φιλία καὶ ὅλη τὴν ἁπλότητα τούτου τοῦ κόσμου. Δὲν περιμένουμε ἀπὸ ἐμᾶς ἠρωικὲς πράξεις, ἐπειδὴ δὲν ζοῦμε ἠρωικὲς στιγμὲς καὶ καταστάσεις. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ποὺ περιμένουμε νὰ λάβουμε. Καὶ ἄν ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας τὶ κάνουμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς περιβάλλουν, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐκπληρώνουμε τούτη τὴν ἁπλὴ καὶ ἄμεση ἐντολή, αὐτὴ τὴ συμβουλὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέει ὅτι ἄν κάνετε αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ εἶστε πραγματικὰ ἄνθρωποι;

Ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτὸ, ἐπειδὴ πολὺ συχνὰ σκεφτόμαστε σπουδαῖα, ἠρωϊκὰ πράγματα, καὶ ὅταν κάνουμε αὐτὲς τὶς μεγάλες σκέψεις πρέπει νὰ βροῦμε τὰ πιὸ ἁπλὰ πράγματα ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε. Ὅταν διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι θὰ πρέπει νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, νομίζουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε, ἐπειδὴ δὲν γίνεται καμμιὰ προσπάθεια νὰ ἐπηρεάσουμε τὴ ζωὴ τοῦ πλησίον μας, αὐτοῦ ποὺ εἶναι πιὸ κοντὰ μας. Κι ὅμως νὰ προσφέρει κάποιος τὴ ζωή του σημαίνει νὰ τὴν ἀφιερώσει, ν’ ἀφιερώσει ὅλη του τὴν ἐνέργεια, τὴν κατανόηση, τὴν ὑπομονή, τὴ μέριμνα, τὴ συμπάθεια σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται γύρω μας. Μὲ ἄλλα λόγια νὰ κάνουμε στοὺς ἄλλους ὅ,τι θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν.

Ἄς σκεφτοῦμε σοβαρὰ αὐτὴν τὴν πολύ, πολὺ ἁπλὴ ἐντολή, καὶ ἄς δοῦμε ὅτι μᾶς ἀκολουθεῖ κάθε λεπτό, ἐπειδὴ περιμένουμε τὰ πάντα καὶ δίνουμε τόσο λίγα. Πραγματικὰ δίνουμε σ’ ἐκείνους ποὺ μᾶς εἶναι ἀγαπητοί, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτοὶ πρέπει τόσο συχνὰ νὰ συμβιβαστοῦν μὲ τὴν ἔλλειψη κατανόησης, ὑπομονῆς καὶ συμπόνοιας. Ἄς μᾶς προβληματίσουν αὐτὰ τὰ ἁπλὰ καὶ ἄμεσα λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄς σταθοῦμε κριτικὰ ἀπέναντι τους· ἄς ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας πῶς μπορῶ νὰ σταθῶ ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ὅταν θὰ μοῦ πεῖ, «Ἄκουσες αὐτὰ τὰ λόγια, τὰ κατανόησες, τὰ ἐπανέλαβες» - πράγματι, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς-«τὰ κήρυξες καὶ τὶ ἔκανες;» Καὶ πόσο λυπηρὸ θὰ εἶναι νὰ κοιτάξουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ποῦμε, «Ἰσχυρίστηκα ὅτι εἶμαι μαθητής σου ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν ἔκανα τίποτα ἀπ’ ὅ,τι ἤθελες· νὰ σώσω ἅλλους ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ δυστυχία, τὴ μοναξιά, τὸ κακό». Ἀμήν.

Ἡ πάλη ἐναντίον τῶν συμβιβασμῶν (Β΄Κορ. 6,16-7,1)

Β΄ Κορ. 6,16-7,1


Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς, ἀπό τήν Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή τοῦ Ἀπ. Παύλου, εἶναι σέ νεοελληνική μετάφραση τό ἀκόλουθο:

«Ἀδελφοί, μπορεῖ νά ὑπάρχουν στόν ἴδιο τόπο ὁ ναός τοῦ Θεοῦ καί ὁ ναός τῶν εἰδώλων; Ἐσεῖς εἶστε ναός τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε: Θά κατοικήσω ἀνάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου. Γι' αὐτό λέει ὁ Κύριος: Φύγετε μακριά ἀπ' αὐτούς καί ξεχωρίστε. Μήν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγώ θά σᾶς δεχτῶ. Θά εἶμαι γιά σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θά εἶστε γιοί καί θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. Ἀφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτές τίς ὑποσχέσεις, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό καθετί πού μολύνει τό σῶμα καί τήν ψυχή. Ἄς ζήσουμε μία ἅγια ζωή μέ φόβο Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 6,16-7,1).

Τά λόγια αὐτά ἀπευθύνονται στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου, γιά τούς ὁποίους ἡ χριστιανική ἰδιότητα συνοδευόταν ἀπό ὁρισμένες βασικές θυσίες μέσα στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς. Δέν ἦταν π.χ. αὐτονόητο ὅτι μποροῦσε κανείς νά ἀσπασθεῖ τόν Χριστιανισμό καί παράλληλα νά ἐξακολουθεῖ νά μετέχει στήν κοινωνική ζωή τῆς πόλης του, ἤ νά προάγεται ἐπαγγελματικά, χωρίς ἡ χριστιανική ἰδιότητά του νά τοῦ στέκεται ἐμπόδιο. Ἔπειτα, ὑπῆρχαν καί τά λεγόμενα «εἰδωλόθυτα», ὑπολείμματα δηλαδή κρεάτων ἀπό ζῶα θυσιασμένα στούς εἰδωλολατρικούς θεούς πού προσφερόταν σέ συνεστίαση. Ἦταν δυνατό νά λάβει μέρος ὁ χριστιανός σέ μία τέτοια ἐκδήλωση; Ἀλλά καί ἦταν εὔκολο νά ἀρνηθεῖ τή συμμετοχή του στούς συγγενεῖς ἤ φίλους ποὺ τόν καλοῦσαν; Κι ἄν ὁ προσκαλῶν ἦταν ὁ ἐργοδότης του, ἦταν τόσο αὐτονόητο γιά τόν νέο χριστιανό νά ἀρνηθεῖ θέτοντας σέ κίνδυνο τή θέση του; Τό πρόβλημα σέ μᾶς σήμερα φαίνεται λιγότερο ὀξύ, τότε ὅμως ἦταν ἕνα καυτό ὑπαρξιακό καί πρακτικό πρόβλημα.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Παύλου εἶναι αὐστηρή: Ὅπως τό φῶς δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό σκοτάδι, ἔτσι καί ὁ χριστιανικός Θεός δέν ἔχει μέ τά εἴδωλα. Ἡ ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά συνυπάρχει μέ τό ψέμα. Ἐκείνη ὁδηγεῖ στή ζωή, αὐτό στόν θάνατο. Τά ἀσυμβίβαστα δέν συνταιριάζονται παρά μέ ζημία πάντοτε γιά τίς συνειδήσεις. Καί ὅμως πολλές φορές, ἰδίως σήμερα, φιμώνεται ἡ βαθύτερη διαμαρτυρία τῆς συνειδήσεως, κι ὁ συμβιβασμός γίνεται αὐτονόητη πραγματικότητα γιά τήν ὁποία κανείς δέν ἀνησυχεῖ. Θυσιάζονται ἰδανικά καί ἰδεολογίες γιά τήν ἐπίτευξη οἰκονομικῆς καί ἐπαγγελματικῆς ἀνόδου, γιά τήν ἐξασφάλιση μιᾶς κοινωνικῆς θέσης, γιά τήν τακτοποίηση γενικά μέσα στή ζωή. Ὅσο κι ἄν δέν εἶναι ἀρεστό νά τό ὁμολογοῦμε, ὁ συμβιβασμός μέ τίς διάφορες καταστάσεις τῆς ζωῆς παρατηρεῖται σέ μεγάλη κλίμακα, πολλές φορές μάλιστα εἶναι καί ἀναπόφευκτος. Κι ἄς μή νομίσει κανείς ὅτι αὐτό γίνεται πάντοτε συνειδητά καί σχεδιασμένα. Μπορεῖ νά παρεκκλίνει κανείς σέ μία γεμάτη συμβιβασμούς συμπεριφορά χωρίς νά τό καταλάβει, ἀνεπαίσθητα, μέ εὐσεβῆ καμιά φορὰ προσχήματα. Ἡ συνήθεια στόν χριστιανισμό ὑπάρχει κίνδυνος νά μεταφέρει τόν χριστιανό ἀπό τήν οὐσία στόν τύπο, ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης στό γράμμα τοῦ Νόμου. Πάνω ὅμως ἀπό τή συνήθεια βρίσκεται ἡ συνειδητή συμπεριφορά, ἡ ὁλοκληρωτική προσκόλληση στόν Θεό μακριά ἀπό συμβιβασμούς καί ψεύτικη ἱκανοποίηση τῆς συνειδήσεως, μακριά ἀπό προσκόλληση σέ εἴδωλα. 

Τό μήνυμα τοῦ Παύλου πρός τούς Κορινθίους ἀποτελεῖ μία ἀφυπνιστική φωνή πρός τόν χριστιανό κάθε ἐποχῆς, φωνή ἐναντίον τοῦ εὔκολου συμβιβασμοῦ, τῆς «δίψυχης» συμπεριφορᾶς, τῆς ἀπαράδεκτης προσαρμοστικότητας. Ὁ πιστός δέν ζεῖ βέβαια ἐκτός τόπου καί χρόνου, καί δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀνεπηρέαστος ἀπό τίς ἑλκυστικές δυνάμεις τῆς ζωῆς. Ὡς ναός ὅμως τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά ἐπιτρέψει στόν ἑαυτό του τή φθορά καί τή συμμετοχή του σέ ναούς εἰδώλων. Ἡ ζωή του εἶναι μία πάλη σκληρή καί συνεχής, ἕνας ἀγώνας ἐναντίον τῶν ἀντιθέτων πρός τά ἰδανικά τοῦ δυνάμεων. Ἀλλά συγχρόνως καί ἀγώνας ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του, πού χωρίς νά τό καταλάβει, μέ εὔλογες δικαιολογίες καί μέ φαινομενικά ὀρθές καί λογικές ἐνέργειες προσαρμόζει τόν Χριστιανισμό στά μέτρα του, δημιουργώντας μία ἐπιφανειακή ἱκανοποίηση τῆς συνειδήσεώς του. Ἡ ἀφυπνιστική φωνή τοῦ Παύλου συνίσταται στό ξεσκέπασμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, στήν τοποθέτησή του μπροστά στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία μέ κανένα τρόπο δέν μπορεῖ νά συνυπάρχει μέ τό ψέμα τῆς κοινωνικῆς συμβατικότητας, μέ τήν ὑποκρισία καί τόν συμβιβασμό. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὀδυνηρή, ἀλλά ἀπό τήν ὀδύνη γεννιέται ἡ ζωή, ἡ ζωή πού δέν χαρακτηρίζεται ἀπό τόν φόβο τοῦ βιολογικοῦ τερματισμοῦ της,

Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι (+Βίντεο)

                            

Το να κρατάμε το νου μας στον Άδη 

είναι μια πρόσκληση στις πιο σκοτεινές 

αβύσσους της ύπαρξής μας.

Μια πρόσκληση απογύμνωσης της ψυχής μας 

και έκθεσής της στις ακτίνες της θείας αγάπης.

Αν γίνουμε μέτοχοι αυτής της κατάστασης 

θα μπορέσουμε να υποψιαστούμε την υπερβατική 

κατάσταση και να αναφωνήσουμε: 

«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».

Το προσευχόμενο πρόσωπο για τον Άγιο Σιλουανό (1866 - 1938)

Ένας φίλος μου είχε ένα όνειρο. Ήταν ένα όνειρο στις μαργαριταρένιες πύλες, με την αναπόφευκτη συνέντευξη στον άγιο Πέτρο. Ο άγιος Πέτρος είπε πως θα έκανε ένα γύρο με το φίλο μου: ένα είδος εισαγωγικής περιήγησης. Όταν όμως έφθασαν στον ουρανό και κοίταξαν πάνω από τον τοίχο, μπόρεσαν να βρούνε όλους κι όλους δύο αγγέλους που σεργιάνιζαν τριγύρω με τρόπο ακατάστατο, ενώ ολόκληρος ο χώρος ήταν άδειος. «Που είναι όλοι τους;» , ρώτησε ο φίλος μου. «Α!», είπε ο άγιος Πέτρος. «Κάθε ένας που έπρεπε να είναι εδώ, είναι από εκείνους που βοηθούν τον κόσμο που βρίσκεται στο άλλο μέρος.»

Αυτό θυμίζει μια ιστορία που είπε ο στάρετς Σιλουανός, ο Ρώσος άγιος άνθρωπος που πέθανε το 1938 στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα στο Όρος Άθως. Ο Σιλουανός είχε μια συζήτηση με έναν αυστηρό ερημίτη. Ο ερημίτης δήλωνε με προφανή ικανοποίηση: «Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους του άθεους. Θα καίγονται στο αιώνιο πυρ.» Εμφανώς αναστατωμένος ο Σιλουανός είπε: «Πες μου, αν υποτεθεί ότι πήγαινες στον παράδεισο, και από κει κοιτούσες κάτω και έβλεπες κάποιον να καίγεται στη φωτιά της κόλασης - θα αισθανόσουν ευτυχής;». «Είναι αναπόφευκτο. Το φταίξιμο θα είναι δικό τους.» είπε ο ερημίτης. Ο στάρετς απάντησε «Η αγάπη δεν μπορεί να το αντέξει. Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους».

Για τον Σιλουανό, το προσευχόμενο πρόσωπο μπορεί να ενσωματώσει κάθε πρόσωπο και κάθε πράγμα. Τίποτε δεν του είναι αλλότριο. Πίστευε ότι ο Θεός αγαπάει το κάθε τι. Πρόκειται για ένα όραμα της κοσμικής ενότητας. Υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων που έχουν οράματα κοσμικής ενότητας και αυτά είναι συχνά κοινότοπα, όμως εκείνο του Σιλουανού ήταν διαφορετικό. Γιατί η δική του κοσμική ενότητα ήταν ριζωμένη στην προσευχή και στη γνώση ότι δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη του Θεού, επειδή αυτή αγκαλιάζει τον καθένα, συμπεριλαμβάνοντας και εκείνους που έχουν απορρίψει το Θεό. «(ο Θεός) πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθειν». (Α Τιμ. β' 4)

Για τον Σιλουανό «να προσεύχεται κανείς για όλους» σημαίνει να κλαίει για τον κόσμο, γνωρίζοντας πόσο πολύ αγαπάει ο Θεός τη δημιουργία Του, γνωρίζοντας μια αγάπη χωρίς όρια. Έμαθε να υποφέρει μαζί με τον κόσμο και παρ' όλα αυτά να μην απελπίζεται. Για τον Σιλουανό η προσευχή του ήταν μέρος του κανόνα ενός ασκητού που ζει μέσα στην Ορθόδοξη ρωσική παράδοση, όμως η προσευχή αυτή έχει σημασία για όλους τους χριστιανούς.

Αντελήφθη ότι ο Θεός του έλεγε: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι»: Να βρίσκεσαι στον τόπο της απελπισίας και όμως να μην απελπίζεσαι. Σταύρωση - Ανάσταση. Το Πάθος συνδεδεμένο με την Ανάσταση και αντίστροφα: Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι.[1]

Βίντεο 1: «O κ. Θανάσης Παπαθανασίου (Αρχισυντάκτης του Περιοδικού «Σύναξη») ΣΤΑ ΑΚΡΑ» Ερώτηση: Πώς αντιλαμβάνεσθε το δίστιχο «κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι!»; Είμαστε πλασμένοι για τον θάνατο;»

1. 1:49:10

   O Θανάσης Παπαθανασίου ΣΤΑ ΑΚΡΑ (2012) - YouTube

Συγκριτικά η Εξίσωση του Αϊνστάϊν E=mc2 

και ο Λόγος του Αγίου Σιλουανού 

«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι»

Ο άγιος Σιλουανός διδάχθηκε και δίδαξε: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι» και ο π. Σωφρόνιος γράφει επ’ αυτού: «Στην αρχή του εικοστού αιώνος «εγένετο ρήμα Κυρίου» στον μακάριο Γέροντα Σιλουανό: «Κράτα τον νουν σου στον άδη και μην απελπίζεσαι». Την ακριβή ημερομηνία του γεγονότος αυτού δεν την έμαθα ποτέ. Ίσως να συνέβη το έτος 1906.

• Ένα περίπου χρόνο πριν, το 1905, έγινε γνωστή στον κόσμο η Εξίσωση του Αϊνστάϊν: E=mc2. Η τελευταία αυτή έθεσε το θεμέλιο στη σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία. Αφενός μεν άνοιξε κολοσσιαίες πηγές ζωτικής ενέργειας, αφετέρου δε ήταν η αφετηρία για την προετοιμασία του «αποκαλυπτικού» πυρός που είναι έτοιμο να καταβροχθίσει κάθε ίχνος ζωής επάνω στη Γη. (βλ. Β’ Πέτρ. γ’ 7, Β' Θεσσ. α’ 8, Εβρ. ι' 27, Λουκ. κα' 35).

Ο λόγος όμως που δόθηκε στον Σιλουανό, ανυπέρβλητος κατά την αξία του, αποτελεί για πολλούς πιστούς καθοδηγητικό αστέρα προς την ασάλευτη Βασιλεία (βλ. Εβρ. ιβ’ 28). Ως προς το πνεύμα, το περιεχόμενο του λόγου αυτού μοιάζει προς τη διδασκαλία των αρχαίων Πατέρων της Αιγύπτου: Αντωνίου, Μακαρίου, Σισώη, Ποιμένος, των μεγάλων, και πολλών άλλων λιγότερο γνωστών, αλλά ίσως όχι λιγότερο μεγάλων ως προς τα έργα τους.

Ο λόγος του Χριστού «και μην απελπίζεσαι» δόθηκε δια του Αγίου Σιλουανού στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από γενική απόγνωση, εξαιρετικά βαρειά. Οι άνθρωποι του αιώνα μας συχνά, παρά τη θέληση τους, γίνονται ηθικοί συνεργοί σε ατέλειωτες τοπικές ή και παγκόσμιες ακόμη αδελφοκτονίες. Ως τέτοιοι, αμετανόητοι ηθικοί συνεργοί, στερούνται, κατά φυσικόν τρόπο, την χάρη του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορούν πλέον να πιστέψουν στην αθανασία τους δια της αναστάσεως. Αληθινά, και ούτε την επιθυμούν. Ακριβώς σε αυτή την αυτοκαταδίκη σε πλήρη μετά θάνατον εκμηδένιση έγκειται η πνευματική ουσία της απογνώσεως.

Όταν ο Σιλουανός έλαβε τον λόγο από τον Κύριο, τον εφάρμοσε ολοκληρωτικά στη ζωή του. Να πώς γράφει ο ίδιος γι’ αυτό: «Άρχισα να πράττω όπως διδάχθηκα από τον Κύριο, και ο νους μου καθαρίσθηκε και το Πνεύμα μαρτυρούσε τη σωτηρία». «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον Μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί Με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν (ήδη) εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. ε’ 24)»[2]

Βίντεο 2: «Ο Γέροντας Σοφιανός Boghiu μιλάει για τα λόγια του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου: «Κράτα το νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι!» Fr. Sofian talks about Saint Silouan Athonite's words: Keep thy mind in hell, and despair not!»

1. 5:13

   Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι Fr. Sofian talks about Saint Silouan Athonite's words 

Το «κόλπο»

Υπάρχει «κόλπο» που βγάζει τον θνητό έξω από το βεληνεκές του εχθρού, έξω από την εμβέλεια των πειρασμών ακόμη κι έξω από τον χώρο όπου ισχύουν οι πνευματικοί νόμοι!!!

Όταν προσεγγίζει κανείς, όσο μπορεί, όσο αντέχει, όσο του αντιστοιχεί υπαρξιακά, έστω και λίγο, τον τρόπο αυτοσυνειδησίας που συνοψίζει ο άγιος Σιλουανός με την προτροπή: 

«Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι» τότε συμβαίνει αυτό που τόσο ωραία περιγράφει ο άγιος Παΐσιος: «Ο διάβολος συμμαζεύει τα ταγκαλάκια του και γίνεται μαύρος καπνός και δεν κουνιέται από την κόλαση (αλλά κάνει εκεί τον κανόνα του μήπως και μετανοήσει, εάν είναι δυνατόν) και αφήνει τα πλάσματα του Θεού ήσυχα. Τότε πια θα πάψουν να λειτουργούν και οι Πνευματικοί νόμοι».

Α: «Καλό! … Μόνο που θέλει γερά νεύρα».
Β: «Μάλλον αυτό - η όποια προσπάθεια να πλησιάζει κανείς προς το ''κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι'' - θεραπεύει και δυναμώνει τα νεύρα ...».

Γράφει ο π. Σωφρόνιος: «Έλεγε ο Γέροντας ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που εγγίζουν τα όρια αυτά λιγοψυχούν, φρίττουν και δεν αντέχουν. Να γιατί ο Μέγας Σισώης διατύπωνε, σχετικά με αυτό, το ερώτημα: «Τις δύναται βαστάσαι τον λογισμόν Αντωνίου; Πλην οίδα άνθρωπον (πρόκειται για τον ίδιο) ότι μετά καμάτου δύναται βαστάσαι τον λογισμόν αυτού». 

Διευκρίνιζε ο Γέροντας Σιλουανός ότι ο Σισώης είχε υπ’ όψιν του τον λογισμό εκείνο που διδάχθηκε ο Μέγας Αντώνιος από τον τσαγκάρη της Αλεξάνδρειας: «...ως ανίσταμαι το πρωί καθίσαι εις το εργόχειρον μου, λέγω εις εαυτόν ότι πάσα η πόλις αύτη, από μικρού έως μεγάλου αυτών, εισέρχονται εις την Βασιλείαν δια τας δικαιοσύνας αυτών, εγώ δε μόνος κληρονομώ την κόλασιν δια τας αμαρτίας μου· και πάλιν οψέ, πριν κοιμηθώ, λέγω τον αυτόν λόγον· οι πάντες σώζονται, εγώ δε μόνος απόλλυμαι». 

Στον Μέγα Αντώνιο, τον θεμελιωτή του ανατολικού μοναχισμού και καθηγητή της ερήμου, δόθηκε μαζί με τη νόηση και η δύναμη να βαστάζει αυτό τον λογισμό. Και δίδαξε την εργασία αυτή σε ασκητές ικανούς να λάβουν όχι γάλα αλλά στερεά τροφή. 

Από αυτόν παρέλαβαν την επιστήμη αυτή και οι άλλοι μεγάλοι Πατέρες της ερήμου και την έδωσαν ως ανεκτίμητο θησαυρό, κληρονομιά στις επερχόμενες γενεές. 

Η εργασία αυτή παίρνει στην πρακτική κάθε ασκητή ιδιαίτερη λεκτική διατύπωση, ενώ ουσιαστικά παραμένει η ίδια. Έτσι, ο Ποιμήν ο Μέγας έλεγε στους μαθητές του: «Πιστεύσατε τέκνα! Εις τον τόπον όπου βάλλεται ο σατανάς, εκεί βάλλομαι».

Έλεγε ο μακάριος Γέροντας Σιλουανός ότι πολλοί ασκητές, όταν πλησιάσουν αυτή την κατάσταση –απαραίτητη για την κάθαρση από τα πάθη– απελπίζονται, και γι’ αυτό δεν μπορούν να προχωρήσουν.

Όποιος όμως γνωρίζει ότι «ο Κύριος απείρως μας αγαπά», αποδιώκει την καταλυτική ενέργεια της τέλειας απογνώσεως και γνωρίζει με σοφία να ίσταται επί του χείλους της [απογνώσεως] και με τη δύναμη των φλογών του άδη να κατακαίει μέσα του κάθε πάθος, και δεν γίνεται θύμα της απογνώσεως: «Και μην απελπίζεσαι».[3]

Σε τί όμως συνίσταται η ουσία της υποδείξεως

του Θεού πρός τον πατέρα Σιλουανό;

«Στο ότι από τη στιγμή εκείνη αποκαλύφθηκε στην ψυχή του -και αυτό δεν έγινε αφηρημένα ή διανοητικά αλλά υπαρξιακά- ότι ρίζα όλων των αμαρτιών και ο σπόρος του θανάτου είναι η υπερηφάνεια κι ότι ο Θεός είναι ταπείνωση. Γνώρισε ότι εκείνη η απερίγραπτα γλυκειά και μεγάλη ταπείνωση του Χριστού, που του δόθηκε να βιώσει την ώρα της Εμφανείας, είναι αναφαίρετο ιδίωμα της Θείας αγάπης, του Θείου Είναι. Γι' αυτό, όποιος επιθυμεί να ενωθεί με τον Θεό, πρέπει να ντυθεί την ταπείνωση. Κατάλαβε αληθινά από εκείνη τη στιγμή ότι όλη η άσκηση πρέπει να κατευθύνεται στην απόκτηση ταπεινώσεως.»[4]

Η απόγνωση και ο κόσμος των αισθήσεών μας

Όταν βυθιζόμαστε στην απόγνωση, όταν παραλύει ο κόσμος των αισθήσεών μας, όταν κατακλυζόμαστε από μια ζοφερή μαυρίλα, από τη βεβαιότητα του αδιεξόδου από τη διάψευση και της παραμικρής ελπίδας, όταν νιώθουμε ανήμποροι να αντιδράσουμε στη δοκιμασία, όταν έχει γκρεμιστεί κάθε ίχνος αισιόδοξης προοπτικής, τότε θα μπορούσαμε να ψιθυρίσουμε ότι η ψυχή μας ζει στον Άδη, ότι η θλίψη και η οδύνη της καρδιάς μας μοιάζουν με ατομική βόμβα που περιμένει αργά και κυνικά την πυρηνική σχάση του βαθύτερου είναι μας και την έκλυση εκατοντάδων μιλισίβερτ συσσωρευμένου πόνου που θα μπορούσε να παρομοιαστεί μόνο με το φαινόμενο της ηφαιστειακής έκρηξης ή της μαύρης τρύπας.

Είμαστε ανάπηροι

Τότε, στα χρόνια των μεγάλων Πατέρων της ερήμου, γύρω στο 300 μ.Χ., αυτό το «κόλπο», ήταν η στερεά τροφή για προχωρημένους ασκητές, στην εποχή μας όμως, που οι περισσότεροι από μας, είμαστε ανάπηροι για παραδοσιακή άσκηση, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, που τόσο δυσκολευόμαστε να αξιοποιήσουμε την υπακοή, και απλώς, σχεδόν ηδονικά, εθιζόμαστε, να βουλιάζουμε στην κατάθλιψη και τη «νηφάλια» απελπισία, αυτό το «κόλπο», είναι ίσως το μόνο όπλο που επιτρέπει σε κάθε ταλαίπωρος θνητός να βρίσκει το δρόμο του για τη θεραπεία, για τη σωτηρία, για τον Χριστό που είναι «η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή».

Παραπομπές:
[1] «Το προσευχόμενο πρόσωπο για τον Άγιο Σιλουανό» Περιοδικό «Σύναξη», τεύχος 112, (Μονοθεΐα και Πολυθεΐα - Η αναμέτρησή τους σήμερα) σελίδες 42,43. Κρίστοφερ Λιούις, «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». alliotikathriskeytika
[2]Αρχ. Σωφρονίου, ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ, εκδ. Έσσεξ 2010, σελ. 348-349
[3] «Το κόλπο» (Αρχ. Σωφρονίου, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, εκδ. Έσσεξ 2011, σελ. 268-270) dip88.blogspot.gr
[4]«Σε τί όμως συνίσταται η ουσία της υποδείξεως του Θεού πρός τον πατέρα Σιλουανό;» Γέροντος Σωφρονίου του Essex, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Essex, Ι' έκδοση, Essex 2003, σελ. 50-51. vardavas.blogspot.gr
[5]Το οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube, εταιρεία της Google.
[6] Πηγή: αέναη επΑνάσταση | www.sophia-ntrekou.gr

Πέντε Έλληνες στον Άδη (Βίντεο)

Ιωάννης Παπαϊωάννου (συνθέτης) - Κώστας Μάνεσης (στιχουργός)
- Ο Γιάννης Παπαϊωάννου τραγούδά με μοναδικό τρόπο το «Πέντε Έλληνες στον Άδη»
- Πρώτη Εκτ. είναι με τον Οδ. Μοσχονά το 1947.

Το τραγούδια γράφτηκε με αφορμή ένα περιστατικό το οποίο συνέβη τον Ιανουάριο του 1941 στο βουνό Τόμορι. Η ιταλική επίθεση με όλμους στο φυλάκιο όπου πολεμούσε ο Παπαϊωάννου ως δεκανέας, προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατο πέντε συμπολεμιστών του, ενώ ο ίδιος σώθηκε με σοβαρά τραύματα στα πόδια.

Πέντε Έλληνες στον Άδη*

ανταμώσαν ένα βράδυ

Και το γλέντι αρχινάνε

κι όλα γύρω τους τα σπάνε

Με μπουζούκια, μπαγλαμάδες

τρέλαναν τους σατανάδες

Κι από κέφι ζαλισμένοι

χόρευαν οι κολασμένοι

Στο ρωμαίικο τραγούδι

κάηκε το πελεκούδι

*και φώναζαν από πάνω(ου)

γειά σου ρε Παπαϊωάννου !!!..

*(Κι όλοι φώναζαν αράδα

να μας ζήσει η Ελλάδαααα !!!!!...)

Γιάννης Παπαϊωάννου ή μπάρμπα-Γιάννης ή Ψηλός 

(18/01/1913 Κίος, Μ. Ασίας - 03/08/1972 Αθήνα)

3:16

Πέντε Έλληνες στον Άδη - Παπαϊωάννου Γιάννης

Εξωτερικοί σύνδεσμοι:

• misha.pblogs.gr: Μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη - Περί του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου - Άγιος Νικόλαος ΒελιμίροβιτςΔημοσιεύτηκε: 09 Μαΐ 2008
• ΑΒΕΡΩΦ - Διαδικτυακό Θωρηκτό ''ΚΡΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ'' Φαίη averoph.wordpress.com Το Ξόδι Νο 2 (Η ΠΙΚΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ)
• Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι xfd.gr Χριστιανική Φοιτητική Δράση

• Γέροντας Σωφρόνιος, θεολόγος του ακτίστου φωτός istologio.org
• Γέροντας Σωφρόνιος ο Θεολόγος του Ακτίστου Φωτός - YouTube

• Διαμάντια από τη διδασκαλία του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη o-nekros.blogspot.gr
• Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης - Αρχ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ) www.pigizois.net

• ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ (†24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1938)neofaneisagioi.blogspot.gr

• About Saint Silouan the Athonite o-nekros.blogspot.gr

• Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), ο Οικουμενικός αγιορείτης του Έσσεξ (Μόσχα Ρωσίας 1896-Έσσεξ Αγγλίας 11-07-1993) ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. www.nektarios.gr

• 28.09.2017 Ομιλία της Μοναχής Ανδρέας από την Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Άστεν Ολλανδίας στην ενορία μας. orthodoxie-wuppertal.de - Το θέμα της ομιλίας «Κράτα τον νού σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι: η παρακαταθήκη του οσίου Σιλουανού». http://www.orthodoxasten.nl/youtube.htm Η σελίδα της Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Άστεν Ολλανδίας στο Διαδίκτυο. http://www.orthodoxasten.nl
• το είδαμε εδώ

Γιατί έφαγε «πόρτα» ο Τσίπρας στο Αγιον Ορος

Πώς η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις Καρυές ματαιώθηκε ύστερα από άρνηση των μοναχών να του αποδώσουν επισήμως τιμές σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Τι ανέφερε το Μαξίμου για την ακύρωση του ταξιδιού

Μπορεί ένας δηλωμένος «άθεος» να επισκέπτεται το Αγιον Ορος; Μπορεί, αρκεί να μη θέλει και επίσημη υποδοχή. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλαν από την Ιερά Κοινότητα στο Μαξίμου, ακυρώνοντας με εμφατικό τρόπο τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα να επισκεφτεί επισήμως τις Καρυές, όπου επρόκειτο να συναντηθεί και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Σύμφωνα με την «Καθημερινή», αυτή η ματαίωση της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Αθωνική Πολιτεία προκάλεσε ισχυρές αναταράξεις στις σχέσεις κυβέρνησης και Αγίου Ορους, με αντίκτυπο στον κόσμο των ορθοδόξων πιστών.

Οπως έγινε γνωστό, σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της Ιεράς Κοινότητας, του ανώτατου δηλαδή διοικητικού οργάνου του Αγίου Ορους, αποφασίστηκε να μη γίνει δεκτός επισήμως, με τις τιμές που προβλέπει το αγιορείτικο τυπικό, ο Πρωθυπουργός. Το μήνυμα προς το Μαξίμου ήταν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να ταξιδέψει στον Αθω ως ιδιώτης προσκυνητής.

Σύμφωνα με την άποψη που κυριάρχησε στη σύναξη, δεν μπορεί το Αγιον Ορος να αποδώσει τιμές σε έναν Πρωθυπουργό που «έχει δηλώσει άθεος», ψηφίζει νόμους και εφαρμόζει πολιτικές που πλήττουν την Ορθοδοξία.

Υπενθυμίζεται ωστόσο ότι πριν από τρία χρόνια, τον Αύγουστο του 2014, ο κ. Τσίπρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε είχε γίνει δεκτός με θέρμη –όχι με ιδιαίτερες τιμές, καθώς αυτές αποδίδονται μόνο στους πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών– στις Καρυές, όπου μάλιστα είχε ζητήσει –και λάβει– την «ευλογία» των μοναχών να παραμείνει επί δεκαπέντε λεπτά μόνος του και να διαλογιστεί με την εικόνα της Παναγίας του «Αξιον Εστί», προστάτιδας του Αγίου Ορους.

Στο ρεπορτάζ του Σταύρου Τζήμα για την «Καθημερινή» περιγράφεται ότι από εκείνη την επίσκεψη του κ. Τσίπρα πολλά άλλαξαν: Εγινε πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του άνοιξε μέτωπα με την Εκκλησία που δεν άρεσαν στην «Ιερή Δημοκρατία» και κυρίως στην πιο συντηρητική της πτέρυγα. Η άρνηση του Πρωθυπουργού και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να ορκιστούν στο Ευαγγέλιο και ενώπιον του Θεού ως υπουργοί, φέρεται να έχει «εξαγριώνει» τους σκληροπυρηνικούς ζηλωτές στις μονές του Αγίου Ορους.

Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, το ότι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, με την ψήφο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης (πλην Ποταμιού), απάλλαξε από την καταβολή ΕΝΦΙΑ τα εκτός Ορους ακίνητα των μοναστηριών, δεν μέτρησε στην απόφασή τους να αρνηθούν την απόδοση τιμών και να ματαιώσουν, έτσι, την επίσκεψή του.

Από το Μαξίμου μεταδόθηκε λίγες ώρες προτού συνεδριάσει, τη Δευτέρα, η Ιερά Κοινότητα και επισημοποιήσει το ήδη αρνητικό κλίμα, ότι η επίσκεψη του κ. Τσίπρα (Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου) η οποία ήδη είχε γνωστοποιηθεί, με διαρροή, αναβάλλεται «λόγω φόρτου εργασίας».

Ωστόσο, με διαρροή επίσης σε εκκλησιαστικές ιστοσελίδες, από τις Καρυές μεταδόθηκε ότι «ακυρώνεται η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Αγιον Ορος από τους Αγιορείτες και όχι λόγω βεβαρημένου όπως ακούγεται προγράμματος».

 πηγή