Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Η διπλή γιορτή τού Τιμ. Προδρόμου

Του Πρωτοπ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

Αγίου Ιωάννου, 2006

«Την χείραν σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου».

Δυό φορές τιμά σήμερα χριστιανοί μου η Εκκλησία, τον Τίμιο Πρόδρομο και Βαπτιστή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Μια για να τον τιμήσει ως πρωταγωνιστή και μάρτυρα του μεγάλου θαύματος της Βαπτίσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, μαζί με την μαρτυρία του για την αποκάλυψη των Θεοφανείων, δηλαδή της Αγίας Τριάδος, και άλλη μια φορά γιατί σαν σήμερα μεταφέρθηκε το δεξιό αγιασμένο χέρι του, αυτό που «ήψατο την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου», στην Κωνσταντινούπολη. Επί λέξει σήμερα ο Συναξαριστής μας λέγει: «Τη εβδόμη αυτού του μηνός η σύναξις του Αγίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Συνέδραμε δε και η της παντίμου και αγίας αυτού χειρός προς την Βασιλεύουσα μετένεξις».

Η σημερινή γιορτή ονομάζεται κυρίως Σύναξις του Τιμίου Προδρόμου, και έτσι την ξέρουμε. Τι σημαίνει όμως Σύναξη ενός Αγίου ή πολλών αγίων; Σημαίνει την Σύναξη ή την συγκέντρωση των χριστιανών, των πρώτων χριστιανικών αιώνων, για να τιμήσουν πρόσωπο άγιο και ιερό, που κατείχε πρωτεύοντα ρόλο στο μεγάλο θαύμα μιας Δεσποτικής ή Θεομητορικής εορτής.

Στα Θεοφάνεια παραδείγματος χάρη, τα πρόσωπο αυτό ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Στη Γέννηση του Θεανθρώπου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος. Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Στην Υπαπαντή του Κυρίου ήταν ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. Στην εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ήσαν οι δώδεκα Απόστολοι. Στο Γενέθλιο της Θεοτόκου πάλι, ήσαν οι γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την επομένη ημέρα όλοι αυτοί γιορτάζουν, που αναφέραμε. Και στην Μεγάλη γιορτή της Πεντηκοστής, συνάζοντο ή συγκεντρώνοντο οι χριστιανοί, για να τιμήσουν το Πανάγιον Πνεύμα, ως το τρίτον πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ομοούσιον και συνάναρχον με τον Πατέρα και τον Υιόν. Μία σύνταξις, μία προσκύνησις, μία τιμή και δόξα της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν.

Έτσι λοιπόν χριστιανοί μου, συγκεντρωθήκαμε και μείς σήμερα όλοι εδώ, όσοι βρισκόμαστε, οι λίγοι ή οι πολλοί, δεν έχει σημασία, για να τιμήσουμε τον μέγα Πρόδρομο και προφήτη Ιωάννη, ο οποίος αξιώθηκε να αγγίξει την άχραντη κορυφή της κεφαλής του Δεσπότου και Σωτήρος Χριστού, να Τον βαπτίσει και να γίνει μάρτυρας της καθόδου του Αγίου Πνεύματος εν είδει περιστεράς, -το ακούσαμε και στα Ευαγγελικά Αναγνώσματα- και να ακούσει την φωνήν του Θεού Πατρός που βεβαίωνε ότι «σύ ει ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα». Αυτό σημαίνει ότι ο Τίμιος Πρόδρομος, αξιώθηκε από τον Θεό του λαμπροτέρου αξιώματος και της μεγαλυτέρας τιμής, που δεν αξιώθηκαν ούτε άγγελοι, ούτε αρχάγγελοι, ούτε όλοι οι προφήτες μαζί. Αυτός και μόνον κατέστη ο Βαπτιστής του Θεανθρώπου, και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και είναι ο μεγαλύτερος όλων των προφητών, και όχι ο Ησαΐας, ή ο Ιερεμίας, ή ο Δανιήλ ή ο Ηλίας και άλλοι. Το βεβαίωσε και ο ίδιος ο Κύριος στους μαθητάς του αλλά και σε μας, ότι «ουκ εγήγερται εκ γεννητοίς γυναικών, μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού».

Αδελφοί μου, σύμφωνα με όσα μας λένε οι ιεροί Συναξαριστές, το Άγιο μαρτυρικό σώμα του Τιμίου Προδρόμου, ετάφη απ’ τους μαθητάς του στην πόλη Σεβαστή της Ιουδαίας. Ο Ευαγγελιστής όμως Λουκάς, λίγα χρόνια αργότερα, για ευλογία και χάρη απέκοψε το δεξιό χέρι του Τιμίου Προδρόμου, αυτό με το οποίον άγγιξε, το επαναλαμβάνω, την άχραντη κορυφή του Δεσπότου Χριστού, τη στιγμή της Βαπτίσεως, και το πήρε μαζί του, στην Αντιόχεια της Συρίας, όπου πολλά και μεγάλα θαύματα επιτελούντο. Εγίνοντο θαύματα κάθε μέρα, όπως οι τυφλοί να αναβλέπουν, οι λεπροί να καθαρίζονται, οι παράλυτοι να περπατούν, οι βωβοί να ομιλούν, οι κωφοί να ακούνε, δαιμόνια να εξέρχονται, και να ελευθερώνονται δυστυχισμένες υπάρξεις από την δαιμονοκρατία, ακόμα και θεομηνίες να αποτρέπονται, και πολλά άλλα βέβαια αξιόλογα θαύματα.

Λίγο πριν από το ολοκαύτωμα και την καταστροφή των Ιεροσολύμων, από τον τότε Ρωμαίο στρατηγό Τίτο, τον μετέπειτα αυτοκράτορα, το 70 μΧ, αναφέρεται και κάποιο άλλο παράδοξο θαύμα, το οποίον θα σας το διηγηθώ περίπου, όπως μας το περιγράφει ο βιογράφος του και Συναξαριστής.
Στα περίχωρα της Αντιοχείας, υπήρξε, – τα άγρια θηρία βέβαια κατέβαιναν μέχρι τα χωριά και τις πόλεις, γνωστό αυτό – , ένα αγριότατο αιμοβόρο θηρίο, που τους χειμωνιάτικους μήνες, καιροφυλακτούσε σε κάποιο τρίστρατο πέρασμα, και κατέτρωγε τους περαστικούς.
Οι ειδωλολάτρες της περιοχής, που είχαν θεοποιήσει αυτό το θηρίο, και δεν ξέραν αν ήταν πάντοτε το ίδιο. Πίστευαν πως θα το εξευμένιζαν, αν του πρόσφεραν το χειμώνα ένα θύμα αγνό και καθαρό, δηλαδή έναν έφηβο νέο, ή μια νεαρά άγαμη κοπέλα. Και το θύμα επελέγετο κατόπιν κληρώσεως ανάμεσα εκεί στους κατοίκους.
Μια χρονιά ο κλήρος έπεσε σε μια νέα κοπέλα, αλλά κατηχουμένη όμως στη χριστιανική πίστη, της οποίας οι γονείς της ήταν ήδη χριστιανοί. Μόλις το πληροφορήθηκε ο πατέρας ότι επελέγη η κόρη του για να ριχθεί στο θηρίο, φωτίστηκε και έτρεξε για βοήθεια στον Τίμιο Πρόδρομο. Έπεσε στα γόνατα όπως είναι φυσικόν, και με πολλά δάκρυα παρακαλούσε τον Άγιο Πρόδρομο να κάμει το θαύμα του, και να σώσει τη μονάκριβη κόρη του.
Στο τέλος, προσκυνώντας το χέρι του Τιμίου Προδρόμου, εντελώς αυθόρμητα σκύβει, δαγκάνει με τα δόντια του, το μεγάλο δάκτυλο, τον αντίχειρα, και το κόβει. Και όπως το κρατούσε μέσα στα δόντια του, στο στόμα του, τρέχει γρήγορα, πολύ γρήγορα προς το μέρος που είχαν οδηγήσει την κόρη του, για να την κατασπαράξει το θηρίο. Ευτυχώς δεν είχε φανεί ακόμα το θηρίο.
Σε λίγο ακούστηκε το φοβερό του μουγκρητό, φαίνεται πως είχε μυριστεί τα θύματά του. Μόλις φάνηκε το θηρίο και είδε έτοιμη τη λεία του, επιτέθηκε αμέσως με φοβερή αγριότητα και με ανοιχτό το στόμα. Αλλ’ ω, του θαύματος των θαυμάτων, ο πατέρας ψυχραιμότατα, ρίπτει το αγιασμένο δάκτυλο του Τιμίου Προδρόμου, μέσα στο ανοικτό στόμα του θηρίου το οποίο πέφτει αμέσως νεκρό, κάτω. Και συγχρόνως ξερνάει και βγάζει ακέραιο το αγιασμένο εκείνο δάκτυλο.
Τότε ο πατέρας μαζί με την κόρη του, πήραν με πολύ ευλάβεια το δάκτυλο, εδόξασαν τον Άγιο Πρόδρομο για το θαύμα, και το επέστρεψαν στη θέση του, εκφράζοντας με πολλούς τρόπους, την ευγνωμοσύνη τους για τη σωτηρία τους. Γρήγορα αυτό το παράδοξο θαύμα έγινε γνωστό, αλλά και στα πολλά χρόνια που ακολούθησαν, διότι το δάκτυλο έμεινε εκεί στην Αντιόχεια για πολλές εκατοντάδες, όπως και πολλά άλλα τα οποία άρχισαν να ακούγονται σε ολόκληρη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, γι’ αυτό και οι βασιλείς και οι άρχοντές της, ήθελαν τη μεταφορά της αχράντου αυτής χειρός.
Αυτό επραγματοποιήθηκε, – είναι ιστορικό το γεγονός, γι’ αυτό τα λέγω όλα αυτά- γύρω στο 960 μΧ, επί αυτοκράτορος Ρωμανού του Πορφυρογεννήτου, από κάποιο διάκονο Ιώβ, της Εκκλησίας της Αντιοχείας. Η υποδοχή της δεξιάς χειρός του Τιμίου Προδρόμου, ήταν μεγαλοπρεπέστατη και αυτοκρατορική. Και όπως καταλαβαίνετε, η προσκυνηματική προσέλευσις των χριστιανών ήτο κατά χιλιάδες, όχι μόνον από την Κωνσταντινούπολη αλλά και από τα περίχωρά της. Αυτό το πράγμα γιορτάζουμε μαζί με τη Σύναξη σήμερα. Ιδού λοιπόν τι γιορτάζουμε. Πρώτον την Σύναξη του Τιμίου Προδρόμου, και δεύτερον την ανάμνηση της επιστροφής της τιμίας χειρός του «της αψαμένης την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου» στην Βασιλεύουσα Πόλη.

Ιδού αδελφοί μου ευκαιρίες που μας δίδει η Εκκλησία μας, για να παραδειγματιζόμεθα από τους βίους των Αγίων, για να αποταμιεύουμε γνώσεις Θείας Χάριτος και ευλογίας, για να γιορτάζουμε πάνδημα τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, και δη της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, για να συναντώμεθα, με πνεύμα αληθινής αγάπης, στον ίδιο Ιερό Ναό, στην ίδια Αγία Τράπεζα, στο ίδιο στο κοινό Άγιο Ποτήριο, για να καλλιεργούμε από κοινού, τη μετάνοια, την ταπεινοφροσύνη, τη θέρμη της πίστεως, τη βεβαιωμένη ελπίδα της σωτηρίας, την ενεργουμένη αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον και γενικά βέβαια τους πνευματικούς ασκητικούς αγώνες με την κατά δύναμιν νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, εγκράτεια και υπομονή.

Και είθε χριστιανοί μου σε όλα αυτά, να μας ενισχύουν
οι πρεσβείες του Τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Αγίου Ιωάννου,
Αμήν.

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος Τοῦ Μητροπ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

.             Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰωάννης, ποὺ ἑρμηνεύεται δῶρον Θεοῦ, καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, λέγεται Πρόδρομος, γιατί προηγήθηκε τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑτοίμασε τὸν δρόμο γιὰ τὸ ἔργο Του χαρακτηρίζεται Βαπτιστής, γιατί ἀξιώθηκε νὰ βαπτίση τὸν Χριστὸ στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Πρόκειται γιὰ μιὰ μεγάλη προσωπικότητα ποὺ ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, ποὺ εἶπε: «Οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Ματθ. ια´ 11).

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος

Τοῦ Μητροπ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

[…]

.             Ἐκεῖνο ποῦ παρατηροῦμε στὸν Τίμιο Πρόδρομο εἶναι ὅτι εἶναι ὁ τελευταῖος Προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ὁ πρῶτος Προφήτης τῆς Καινῆς Διαθήκης, δηλαδὴ βρέθηκε στὸ μεταίχμιο μεταξὺ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι ἕνας θαυμάσιος κρίκος μεταξὺ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων.
.             Τὸ κήρυγμά του δὲν διέφερε ἀπὸ τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἦταν κήρυγμα μετανοίας. Ἔλεγε: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. γ’, 2). Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν εἶναι ἡ θεία Χάρη, ἡ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ ὡς Φῶς καὶ ἡ μέθεξη καὶ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Φῶς. Ἡ μετάνοια εἶναι προϋπόθεση τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸς εἶναι ὁπυρήνας τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι διάφορα κούφια λόγια, ὄχι φιλοσοφίες καὶ στοχασμοί, ἀλλὰ ἡ ὑπόδειξη τοῦ τρόπου γιὰ νὰ ἑνωθῆ κανεὶς μὲ τὸν Θεό.
.             Ἐπίσης, ἐκεῖνο ποὺ θαυμάζει κανεὶς στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο εἶναι ὅτι ἦταν κῆρυξ τῆς ἀληθείας, ὁμιλοῦσε γιὰ τὸν Χριστὸ ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ὁδηγοῦσε τὸν λαὸ πρὸς τὴν Ἀλήθεια. Ὁ λόγος του δὲν ἦταν ρηχός, συμβιβαστικός, ψεύτικος. Ἤλεγχε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν πλησίαζαν καὶ τὸν Ἡρώδη, ὑποδεικνύοντας σὲ αὐτοὺς τὸν ὀρθὸ δρόμο, τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀδικίας, τὴν εὐθυγράμμιση τῆς ζωῆς τους μὲ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Βέβαια, αὐτὸ εἶχε καὶ συνέπειες γιὰ τὸν ἴδιο, ἤτοι τὴν φυλάκιση καὶ τελικὰ τὴν ἀποκεφάλιση, τὸν θάνατο. Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο στὴν ζωή μας εἶναι ἡ ὀρθοτόμηση τῆς ἀληθείας.
.             Μὲ τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἀληθείας δοξάσθηκε ὁ Πρόδρομος καὶ πέρασε στὴν ἱστορία, ὁπότε καὶ τιμᾶται ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. Εἶπε ἕνας ἁγιορείτης ὅτι τὸ ψεύτικο, καὶ ὅταν εἶναι ἑνωμένο, στὴν πραγματικότητα εἶναι χωρισμένο, ἐνῶ τὸ ἀληθινό, καὶ ὅταν εἶναι χωρισμένο, εἶναι ἑνωμένο. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων καὶ φυσικὰ στὴν ζωὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἦταν ἀληθινός, συνδέθηκε μὲ τὴν Ἀλήθεια, τὸν Χριστό, ὁμιλοῦσε ἀληθινὰ καὶ μέχρι σήμερα ζῆ ἀληθινὰ καὶ πραγματικὰ στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Χριστιανῶν, παρὰ τὸ ὅτι δὲν ζῆ βιολογικά. Πόσοι Ἱεροὶ Ναοὶ δὲν ἀνηγέρθησαν ἐπ᾽ ὀνόματί του! […]
.           Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς ἀληθείας καὶ ὄχι τοῦ ψεύδους, τῆς ἁπλότητας καὶ ὄχι τῆς διπλοπροσωπίας καὶ τῆς ὑποκρισίας. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος, μετὰ τὴν Παναγία, ἔχει μεγάλη παρρησία στὸν Χριστὸ καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπικαλούμαστε τὶς πρεσβεῖες του καὶ νὰ μιμούμαστε τὸ παράδειγμά του.

ΠΗΓΗ: «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ»

Το Ευαγγέλιο της Δευτέρας 7 Ιανουαρίου 2019. Τιμίου Προδρόμου.

Τῇ ἐπαύριον βλέπει ὁ ᾿Ιωάννης τὸν ᾿Ιησοῦν ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
οὗτός ἐστι περὶ οὗ ἐγὼ εἶπον· ὀπίσω μου ἔρχεται ἀνὴρ ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν.
κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τῷ ᾿Ισραήλ, διὰ τοῦτο ἦλθον ἐγὼ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίζων.
καὶ ἐμαρτύρησεν ᾿Ιωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ’ αὐτόν.
κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ’ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ’ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ’ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ.
κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο Α'(1) 29-34

ΙΔΕ ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΟΥ ΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Δὲν χωρᾶ διαπραγμάτευση γιὰ ἄλλες …ἐναλλακτικὲς ἢ παράλληλες λυτρωτικὲς λύσεις)

«ΙΔΕ Ο ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο ΑΙΡΩΝ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»(Ἰω. α´ 29)

.              Εἶναι μιὰ μεγάλη στιγμή: Ἡ στιγμὴ τῆς πρώτης διακηρύξεως τῆς μεσσιανικότητος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸν μείζονα ἐν γεννητοῖς γυναικῶν, τὸν Τίμιο Πρόδρομο, ἡ πρώτη δημόσια ἐξαγγελία ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ αὐτὸς οὗτος ὁ ἀναμενόμενος Σωτὴρ καὶ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ἴδε, νὰ Αὐτὸς τὸν Ὁποῖον γενεὲς ἐπὶ γενεῶν περιμέναμε νὰ μᾶς σώσει. Ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἄμωμος, τὸν Ὁποῖον προφητεύει ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ποὺ ἄφωνος, χωρὶς νὰ ἀνοίγει τὸ στόμα του, ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν (Ἡσ. νγ´) ὁδηγεῖται στὴν ὑπερτάτη Θυσία, ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας.
.            Εἶναι ἡ τεράστια στιγμὴ τῆς μεταβάσεως ἀπὸ τὴν γνώση στὴν ἐπίγνωση, ἀπὸ τὴν προφητεία στὴν ἐκπλήρωση. Νά τος ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Ὅπου ἀμνὸς ἐκεῖ καὶ θυσία. Τὸ ὄνομα “ἀμνὸς” εἶναι σημαντικὸ τῆς θυσίας, τῆς αὐτοθυσίας τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Τῆς ἀγάπης τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ ἄρη τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου καὶ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν δυναστεία της. Νὰ θεραπεύσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀσθένειά του, νὰ “ἐπισκευάσει” τὴν δραματικὴ βλάβη τῆς ὑπάρξεώς του καὶ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει ἀκέραιο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.
.         Ἰατρὸς ἦρθε ὁ Χριστός, αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Γράφει σχετικῶς ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Ν. Θεολόγος: « Διὰ τοῦτο ἀνάγκη εἶναι νὰ ἰατρευθῆ ἡ ἀσθένειά μας ἀπὸ τὸν Χριστόν, ὅπου ἦλθεν εἰς τὴν γῆν μόνος ἰατρὸς ἀληθινός, διὰ νὰ ἰατρεύση τὰς ἀσθενείας μας, διὰ τὰς ὁποίας ἁμαρτάνομεν. Ὅτι οὗτος ἐστὶν ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀσθένεια τῆς φθαρτῆς φύσεως ἡμῶν. Διατί, ἀφ᾽ οὗ παρέβη ὁ Ἀδὰμ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξωρίσθη ἀπὸ τὸν παράδεισον, κάθε ἄνθρωπος ἔγινεν ἄρρωστος, καὶ ἀσθενής.… Λοιπὸν αὐταὶ αἱ ἀσθένειαι εἶναι ἀναγκαῖον νὰ ἰατρευθοῦν, καὶ πλέον ἀναγκαιότερον εἶναι νὰ ζητηθῆ ὁ ἰατρὸς ὅπου μέλλει νὰ ταῖς ἰατρεύση. Καὶ διὰ τοῦτο παρέδωκαν οἱ θεῖοι Πατέρες εἰς ἡμᾶς τοὺς χριστιανοὺς δέησιν πρὸς τὸν Θεόν, διὰ νὰ λέγωμεν πάντοτε μὲ συντετριμμένων καρδίαν, «ἅγιε ἐπίσκεψαι, καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου… Λοιπὸν ἐκεῖνος ὅπου ἰατρευθῆ ἀπὸ τὰς ἀσθενείας του, ἔγινε καὶ χριστιανός. Εἰ δὲ καὶ ἔχει ἀκόμη ἀσθενείας ἀπ᾽ αὐτὰς ὅπου εἴπαμεν, εἶναι φανερόν, πὼς δὲν ἰατρεύθη ἀκόμη. …Μία ἰατρεία εἶναι τούτων ὅλων κοινῶς τῶν ἀσθενειῶν, ἡ κοινωνία θείας φύσεως, ἤγουν τὸ νὰ λάβη τινὰς τὴν θείαν χάριν.
.           …Διότι κάθε ἄνθρωπος, ἢ σοφός, ἢ ἄσοφος, ἢ γνωστικός, ἢ ἀνόητος, ἢ στοχαστικός, ἤ ἀστόχαστος, ἢ παιδευμένος, ἢ ἀπαίδευτος, ἢ πλούσιος, ἢ πτωχός, ὅσα καλὰ καὶ ἂν κάμνη εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ὅσα καὶ ἂν ἀγωνίζεται, καὶ κοπιάζη, ἀνίσως δὲν συμβάλλουν, εἰς τὸ νὰ ὑγιάνη ἡ ψυχή του ἀπὸ τὰς ἀσθενείας της, ὅλα εἶναι μάταια, καὶ ἀνωφελῆ, καὶ κάμνουν τὴν ψυχὴν νὰ μείνη ἔξω ἀπὸ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Διατὶ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέχεται μόνον τὰς ψυχὰς ἐκείνας ὅπου εἶναι ὑγιεῖς, καὶ δὲν ἔχουν καμμίαν ἀσθένειαν».

 .          Αὐτὸς ὁ Ἰατρὸς καὶ Σωτὴρ εἶναι Μοναδικός. Μόνον Αὐτὸς εἶναι ὁ Λυτρωτὴς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ συνεπῶς δὲν χωρᾶ διαπραγμάτευση γιὰ ἄλλες …ἐναλλακτικὲς ἢ παράλληλες λυτρωτικὲς λύσεις, ποὺ εἰσηγεῖται ἡ πολυπολιτισμικὴ ἐποχή μας καὶ μαζί της ἕνας ὁρισμένος “θεολογικὸς” προσανατολισμός…!
.         Συνεχίζει ὁ Ἅγ. Συμεὼν Ν. Θεολόγος, πὼς ἀλλιῶς θὰ ἦταν ἄσκοπη ἡ θυσία τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, θὰ πήγαινε «τζάμπα» ἂν ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες ὁδοὶ …σωτηρίας: «…Διότι ἀνίσως ἡμποροῦσαν αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων, ὄχι τῶν ἐθνικῶν, καὶ ἄθεων, ἀμὴ καὶ αὐτῶν τῶν ἑβραίων ὅπου ἐπίστευαν εἰς τὸν Θεόν, νὰ μισήσουν μὲ εὐκολίαν τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας, καὶ τὰς σαρκικὰς ὀρέξεις, καὶ τοιουτωτρόπως νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα διάβολον, (ὅτι διὰ μέσου αὐτῶν τῶν παθῶν ἀπέκτησεν ὁ διάβολος τὴν ἐξουσίαν τοῦ θανάτου) δὲν εἶχε καμμίαν ἀνάγκην ὁ ἀγαθός, καὶ εὔσπλαγχνος, καὶ φιλάνθρωπος Θεός, νὰ γενῆ ἄνθρωπος, καὶ νὰ σταυρωθῆ, καὶ νὰ καταβῆ διὰ μέσου του θανάτου εἰς τὰ κατώτατα μέρη τῆς γῆς, ἤγουν εἰς τὸν ἄδην. Διατὶ τὸ νὰ μισήση τινὰς τὸν κόσμον, καὶ τὰ ἐγκόσμια, καὶ τὰ σαρκικά, δὲν δύναται νὰ τὸ κατορθώση ἐὰν δὲν μετέχη ἀπὸ τὴν θείαν χάριν, καὶ δύναμιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Τὸ Θεϊκό Λυχνάρι, ὁ Τίμιος Πρόδρομος

Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης

O Ἰωάννης ὑπῆρξε ἐκεῖνος«πού δέ γεννήθηκε ἄνθρωπος μεγαλύτερός του στόν κόσμο» (Ματθ. 6, 11). 
Αὐτός εἶναι ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο πραγματικά ὁ προφήτης Δαυίδ ψάλλει, σάν νά δανείζεται τό στόμα τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα καί λέει: «Ἑτοίμασα λυχνάρι γιά τόν Χριστό μου. Πάνω σ’ αὐτό δέ, θά φανερωθεῖ καί θά λάμψει ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού θά τόν χρίσει Μεσσία καί βασιλιά» (Ψαλμ. 131, 17-18). !
Αὐτός εἶναι ἐκεῖνος ὁ μεγάλος Ἠλίας, ὄχι ὁ Θεσβίτης, ἀλλά αὐτός πού στάθηκε ἀνάμεσα στό νόμο καί στή Χάρη καί ἔγινε πρόδρομος τῆς πρώτης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ἄν καί ἱστορικά, ἔζησε μετά τόν Ἠλία τό Θεσβίτη, ἐκεῖνος πού εἶχε ὅμοια μ’ αὐτόν ἔμπνευση καί δύναμη, ὅπως προεῖπε ὁ ἀρχάγγελος στόν πατέρα του Ζαχαρία (Λουκ. 1, 17).
 Καί σέ ποιόν Ζαχαρία τά εἶπε αὐτά ὁ ἄγγελος; Στό Ζαχαρία πού τό αἷμα του φωνάζει πιό δυνατά ἀπό τό αἷμα τοῦ δίκαιου Ἄβελ (Ματθ. 23, 35). !
Αὐτός ὑπῆρξε καρπός θεϊκῆς ὑποσχέσεως, τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τοῦ Γαβριήλ, τό τρυφερό κλωνάρι πού χαρίστηκε ἀπό τόν Θεό, στό ξεραμένο ἀπό τήν ἡλικία δέντρο.
 Τό καρπερό λουλούδι τῆς στείρας.
 Ὁ προφήτης πού εἶναι γιός προφήτη.
 Ὁ τρόφιμος τῆς ἐρήμου. 
Αὐτός πού ἑτοίμασε καί ἑτοιμάζει τούς ἀνθρώπους ὅλης τῆς οἰκουμένης στούς πνευματικούς ἀγῶνες καί στό καλοδέξιμο τοῦ Κυρίου. 
Ὁ λαμπερός δορυφόρος τοῦ Ἡλίου, πού λάμπει παντοτινά. Τό λυχνάρι τοῦ θεϊκοῦ Φωτός. 
Ὁ στρατιώτης τοῦ αἰώνιου βασιλιᾶ.
 Ὁ Νυμφαγωγός τοῦ Νυμφίου. 
Ὁ δοῦλος τοῦ Δεσπότη. 
Ἡ φωνή τοῦ Λόγου, πού ἱεράτευσε σάν τόν Μελχισεδέκ αἰώνια, ὡς ἀπάτορας, ἀμήτορας καί ἀγεννεαλόγητος. 
Ὁ ἱερέας πού ἀξιώθηκε νά ἱερουργήσει ἀκόμα καί τή Βάπτιση τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού ἄκουσε μέ τά ἴδια του τ’ ἀφτιά τόν Θεό Πατέρα νά μιλάει. Αὐτός πού βάπτισε τόν Υἱό καί Αὐτός πού εἶδε τόἍγιο Πνεῦμα. !
Αὐτός πού ὑπῆρξε τό τέλος τοῦ νόμου· Αὐτός πού μεσολάβησε ἀνάμεσα στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί στούς ἀνθρώπους. 
Αὐτός πού ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἀπ’ ὅλους τούς προφῆτες καί στοῦ ὁποίου τό πρόσωπο ἐξαντλεῖται κάθε προφητική διακονία.
 Ὁ κήρυκας τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
 Ὁ πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ αὐτοαλήθεια. 
Ἡ θύρα ἀπό τήν ὁποία μπαίνουμε στό χῶρο τῆς μετάνοιας. 
Αὐτός πού ὑπῆρξε τό κόσμημα καί ἡ λαμπρότητα τῶν παρθένων,
 Αὐτός πού ἑτοίμασε τή σωτηρία μας. 
Αὐτός πού νομοθέτησε τή σωφροσύνη καί ἔγινε χαλινάρι στούς παράνομους καί φαύλους καί ἀκόμη Αὐτός πού χειραγώγησε ὅσους σεβάστηκαν τό θεϊκό νόμο. 

το βρώμικο 2012

Πώς είναι δυνατόν να παραμένουν στην πολιτική οι υπαίτιοι της δολοφονίας της χώρας μέσω του PSI, χωρίς να φοβούνται καν την τιμωρία τους; Ακόμη και οι ξένοι γελοιογράφοι πάντως τους (μας) σατιρίζουν – οπότε είναι περιττή η δική μας αναφορά.  

«Κωμικοτραγικό. Το καράβι βουλιάζει, το πλήρωμα αδιαφορεί, ένα τεράστιο παγόβουνο πλησιάζει και οι επιβάτες ακούν συζητήσεις από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, σχετικά με το εάν ήταν διεφθαρμένος ο προηγούμενος κυβερνήτης του! Ο απόλυτος παραλογισμός με τη χρεοκοπία 2.0 προ των πυλών» (πηγή)

 Επικαιρότητα

Είμαστε ξεκάθαρα εναντίον των μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, καθώς επίσης των δανειακών συμβάσεων που αναγκάσθηκε να υπογράψει η χώρα, θεωρώντας βέβαια πως υπεύθυνη ήταν η τότε πολιτική ηγεσία της – αφού η Γερμανία έκανε τη δουλειά της, υποστηρίζοντας τα συμφέροντα της όπως αυτή τουλάχιστον τα αντιλαμβάνεται, ενώ εμείς όχι. Πιστεύουμε πως επρόκειτο για έναν εκβιασμό, βασισμένο σε στοιχεία που είχαν στη διάθεση τους οι Γερμανοί – αφού η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε πολλές βιώσιμες λύσεις στη διάθεση της, η πλειονότητα των οποίων χάθηκε μετά την υπογραφή του PSI.

Προφανώς υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, ιδιαίτερα εκ μέρους των ελίτ που ασφαλώς ωφελήθηκαν από την «προδοσία», καθώς επίσης των ανόητων ή έμμισθων υποστηρικτών τους – μεταξύ των οποίων του βρώμικου κομματικού-πελατειακού κράτους που δεν θα ήθελε να βγουν τα «άπλυτα» του στον αέρα και να τιμωρηθεί. Επίσης ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ και δημοσιογράφων, καθώς επίσης κάποιων απλοϊκών ανθρώπων και πολιτικών παρατάξεων που απλά έχουν άγνοια ή/και τους αρέσει να πιστεύουν πως όλες οι ευθύνες ανήκουν στους Έλληνες – ενώ η άρνηση τους είναι δήθεν κακό ιδίωμα του λαού μας που δεν αποδέχεται ποτέ τα σφάλματα του!

Περαιτέρω έχουμε την άποψη πως δρομολογείται η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας μας, ο εδαφικός διαμελισμός της με αφετηρία τη Μακεδονία, η διαστρέβλωση της ιστορίας της, η κλοπή της πολιτιστικής της κληρονομιάς, η αλλοίωση της κοινωνίας της για να ελέγχεται ευκολότερα με τη μετανάστευση των νέων της σε συνδυασμό με τις «προσφυγικές» εισροές και γενικότερα η μετατροπή της σε πλήρη γερμανική αποικία, παράλληλα με τον εποικισμό της – ενώ πιστεύουμε πως υπάρχουν λύσεις, όπως η κατάθεση αγωγής αποζημίωσης στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, με βάση το άρθρο 340 του Μάαστριχτ, σύμφωνα με το οποίο τα εξής:

«*Άρθρο 340 του Μάαστριχτ [πρώην άρθρο 288 ΣΕΚ]: ….Η συμβατική ευθύνη της Ένωσης διέπεται από το εφαρμοστέο Δίκαιο στην εν λόγω σύμβαση. Σε περίπτωση εξωσυμβατικής ευθύνης, η Ένωση αποζημιώνει, σύμφωνα με τις γενικές αρχές που είναι κοινές στα νομικά συστήματα των κρατών μελών, για τις ζημίες που προξενούν τα όργανα ή το προσωπικό της κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. …….Σύμφωνα με τις γενικές αρχές του Δικαίου που είναι κοινές στα νομικά συστήματα των κρατών μελών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κατά την άσκηση των καθηκόντων της, αποζημιώνει για τις ζημίες που προκλήθηκαν από αυτήν ή τους υπαλλήλους της (πηγή)».

Στα πλαίσια αυτά, όλοι όσοι συμφωνούν μαζί μας είναι λογικό να επισκέπτονται τη σελίδα μας, η οποία είναι εθελοντικά συνδρομητική (άρθρο μας), αφού δεν θέλουμε να αποκλείσουμε κανέναν – αλλά τουλάχιστον να καλύψουμε ένα μέρος του κόστους λειτουργίας της, από αυτούς που επιθυμούν να στηρίξουν την προσπάθεια μας. Η ανταπόκριση δεν ήταν δυστυχώς η αναμενόμενη, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που θεωρούμε ως υποχρέωση μας – αφού έτσι και αλλιώς είναι αφιλοκερδής η συμβολή των συγγραφέων μας.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους, σεβόμαστε τις απόψεις τους, αλλά δεν τις συμμεριζόμαστε, αφού υπάρχουν δεκάδες οικονομικές αναλύσεις που αποδεικνύουν πως τα μνημόνια ήταν καταστροφικά (πηγή) – έχοντας την εντύπωση πως (α) είτε βρίσκονται σε «κατάσταση άρνησης», προτιμώντας να κλείνουν τα μάτια για να μη βλέπουν τι πραγματικά συμβαίνει, (β) είτε δεν έχουν καμία αντίρρηση στη μετατροπή τους σε εσαεί σκλάβους χρέους της Γερμανίας, όπως συνέβαινε όταν η Ελλάδα ήταν υπό τον οθωμανικό ζυγό, χωρίς να επαναστατεί κανένας για 400 ολόκληρα χρόνια.

Σε σχέση δε με τις συγκρίσεις με άλλες χώρες, όπως με την Πορτογαλία ή με την Ιρλανδία, στη μεν πρώτη αφαιρέθηκε τρις φορές λιγότερη ζήτηση ενώ ξεπούλησε τα πάντα, έχοντας μετατραπεί σε χώρα της LIDL, ενώ η δεύτερη παραμένει υπερχρεωμένη, όσον αφορά τον ιδιωτικό της τομέα, ενώ είναι η προστατευόμενη χώρα των αμερικανικών πολυεθνικών – επειδή τους παρέχει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, όταν στην Ελλάδα δεν έχει επιτραπεί αυτή η πολυτέλεια, ενώ τις εγκρίνονται τα βρώμικα στατιστικά της παιχνίδια.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα είναι η πλέον χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία, ενώ βαδίζει ολοταχώς προς τη Χρεοκοπία 2.0 – αφού έχει μετατραπεί ολόκληρη σε μία χώρα-ζόμπι, με χρεοκοπημένο το δημόσιο, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.

Ενδιαφέρον έχει επίσης το ότι, όταν γράφεται πως «το δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγικό προϊόν της Γερμανίας προς την Ελλάδα (1ο τα φάρμακα) ήταν το 2017 τα τρόφιμα – 3ο τα μηχανήματα και 4ο τα αυτοκίνητα. Συνολικές εισαγωγές 715 εκ. € ή 13,8% των εισαγωγών μας από τη Γερμανία! Κατάντημα; Συνεχίστε να ψωνίζετε από τη Lidl», όλοι σπεύδουν να υποστηρίξουν τη γερμανική αλυσίδα, ισχυριζόμενοι πως προωθεί ελληνικά προϊόντα – ενώ εμείς δεν έχουμε φυσικά τίποτα εναντίον της, αλλά απλά τονίζουμε την ανάγκη αγοράς ελληνικών προϊόντων από ελληνικά καταστήματα, για να στηριχθεί η εγχώρια οικονομία.

Τα γεγονότα του 2012  

Περαιτέρω, θεωρούμε σωστό να υπενθυμίσουμε ξανά τα γεγονότα που συνέβησαν το βρώμικο 2012, όπου το Μάρτιο πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη, αλλά και η πιο αποτυχημένη (για τους ιθαγενείς) αναδιάρθρωση χρέους παγκοσμίως  – το PSI, με το οποίο διαγράφηκε χρέος 106 δις € αλλά λήφθηκαν νέα δάνεια 130 δις €. Εξ αυτών τα 49 δις € δεσμεύθηκαν για την αύξηση κεφαλαίων των τραπεζών που πληγήκαν από τη διαγραφή – αλλά δεν στηρίχθηκαν ούτε οι φορείς του δημοσίου που υπέστησαν τεράστιες ζημίες, ούτε τα φυσικά πρόσωπα που έχασαν τις αποταμιεύσεις τους. Τα λάθη που έγιναν με το PSI ήταν δύο και σκόπιμα (πηγή), όπως τεκμηριώθηκε απόλυτα:

(α) δόθηκε από τους εταίρους χρόνος στις ξένες τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, φορτώνοντας τα στις ελληνικές– οπότε οι ξένοι περιόρισαν στο ελάχιστο τις απώλειες τους καταστρέφοντας το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και

(β) εξαιρέθηκαν από τη διαγραφή τα ομόλογα που κατείχαν η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης, συνολικού ύψους 56 δις €.

Σε κάθε περίπτωση, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2011 ήταν 367,98 δις €, έχοντας μειωθεί στα τέλη του 2012 λόγω του PSI στα 305,54 δις €, με βάση τον κατωτέρω πίνακα του υπουργείου οικονομικών (κατά μία πολύ σοβαρή γερμανική μελέτη ήταν 356 δις € το 2011 και 304,7 δις € το 2012 – πηγή).

Ας δεχθούμε όμως τα νούμερα του πίνακα, οπότε η διαφορά ήταν 62,44 δις € – ποσόν δηλαδή που κέρδισε η Ελλάδα από τη διαγραφή, χωρίς να υπολογίσουμε το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2012, λόγω της αδιαφάνειας του (τοποθετήθηκε στα 19,4 δις € αλλά μαζί με τη στήριξη της Αγροτικής αφού χρεοκόπησε από το PSI, οπότε ήταν πολύ χαμηλότερο). Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

(α) Η συνολικές ακαθάριστες ζημίες των ελληνικών τραπεζών από το PSI υπολογίσθηκαν ονομαστικά στα 37,7 δις € (γράφημα) – αν και στην πραγματικότητα ήταν πολύ μεγαλύτερες, αφού λόγω της διαγραφής χρεοκόπησαν, οπότε έχασαν τα πάντα. Το δημόσιο αναγκάσθηκε να αυξήσει τα κεφάλαια τους, στη συνέχεια χάθηκαν τόσο τα δικά του χρήματα (περί τα 40 δις €), όσο και τα χρήματα των μικρών Ελλήνων επενδυτών αφού δεν επετράπη η συμμετοχή τους στην αύξηση κεφαλαίου (άρθρο), αφελληνίσθηκαν με μία μοναδική στην ιστορία απάτη, ενώ σήμερα οι τιμές των μετοχών τους συνεχίζουν να είναι στο ναδίρ. Ακόμη όμως και εάν αφαιρέσουμε μόνο τα 37,7 δις €, η ωφέλεια από το PSI περιορίζεται στα 62,44 δις € μείον 37,7 δις € – δηλαδή στα 24,74 δις €.

(β) Περαιτέρω, η ονομαστική ζημία των ασφαλιστικών ταμείων υπολογίσθηκε στα 7,4 δις € μόνο από τη διαγραφή των ομολόγων που κατείχαν – τα οποία από 17,4 δις € μειώθηκαν στα 10 δις € (γράφημα). Φυσικά η πραγματική ζημία ήταν πολύ μεγαλύτερη, αφού κατέρρευσε το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας – οπότε θα χρειαστεί να διασωθεί από το δημόσιο. Εν τούτοις, αποδεχόμενοι πως ζημιώθηκαν μόνο με 7,4 δις €, η ωφέλεια από το PSI περιορίζεται ξανά – στα 24,74 δις € μείον τα 7,4 δις €, οπότε στα 17,34 δις €.

(γ) Τέλος, οι 15.000 Έλληνες κάτοχοι ομολόγων ύψους 2,3 δις € υπέστησαν ζημίες ύψους 1,23 δις €. Ως εκ τούτου, η ωφέλεια από το PSI περιορίζεται ξανά στα 17,34 δις € μείον 1,23 δις € – οπότε στα 16,11 δις €. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τις ζημίες των άλλων οργανισμών του δημοσίου (ΝΠΔΔ), αλλά ασφαλώς δεν ήταν αμελητέες – οπότε η ωφέλεια θα ήταν ακόμη μικρότερη.

Συνεχίζοντας, έναντι των 16,11 δις € χρέους που ωφελήθηκε η Ελλάδα από τους ξένους, χρεοκοπώντας και αφελληνίζοντας όλες σχεδόν τις τράπεζες της, καθώς επίσης καταστρέφοντας τα ασφαλιστικά της ταμεία, υποχρεώθηκε στο αγγλικό δίκαιο, ενώ τοποθετήθηκαν οι βάσεις της υποθήκευσης του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της – η οποία ολοκληρώθηκε με το τρίτο μνημόνιο και το Υπερταμείο.

Εκτός αυτού συνεχίσθηκε η εκροή καταθέσεων, παρά τα ψέματα της ΝΔ ότι αυξήθηκαν στη θητεία της, ενώ η Ελλάδα έχασε πλήρως την πιστοληπτική της ικανότητα λόγω χρεοκοπίας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές – επί πλέον να μην είναι σε θέση να μετατρέψει τα χρέη της σε δραχμές, να μη συμμετέχει στο πρόγραμμα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ (QE), να είναι έρμαιο στις απαιτήσεις της Τρόικας, να χάσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία κοκ.

Παράλληλα μέσω της τραπεζικής απάτης ως επακόλουθο του PSI, μεταφέρθηκε ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής της περιουσίας στις ξένες πλέον τράπεζες, συνολικής αξίας 300-400 δις €, έναντι μόλις 6-7 δις €  – οι οποίες στη συνέχεια θα την παραδώσουν στους κερδοσκόπους, κατάσχοντας και πλειστηριάζοντας την.

Οι τράπεζες δε αυτές που διέσωσαν οι Έλληνες για να αρπαχθούν από τους ξένους, δεν υφαρπάζουν μόνο τα σπίτια τους αλλά, επίσης, χρηματοδοτούν τις ξένες εταιρείες για να αγοράσουν με τα δικά τους χρήματα σε εξευτελιστικές τιμές περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου (όπως έκαναν η FRAPORT και η κοινοπραξία των τριών ευρωπαϊκών εταιρειών που εξαγόρασαν τη ΔΕΣΦΑ με δάνειο 350 εκ. € της Εθνικής Τράπεζας). Εάν αυτό δεν είναι το άκρον άωτο της συλλογικής ανοησίας, τότε τι είναι; Πώς είναι δυνατόν να παραμένουν στην πολιτική οι υπαίτιοι της δολοφονίας της χώρας μέσω του PSI, χωρίς να φοβούνται καν την τιμωρία τους;

Επίλογος

Συνοψίζοντας, ποιός μπορεί αλήθεια να ισχυρισθεί ότι δεν επρόκειτο για μία πολύ βρώμικη ιστορία, για την οποία θα έπρεπε να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι; Φυσικά δεν είναι σε θέση κανένας να γνωρίζει εάν οφειλόταν σε ενδοτισμό, σε εκβιασμό ή σε ανοησία όλων αυτών που με τη συμμετοχή ή με την ανοχή τους προκάλεσαν αυτές τις ζημίες στην πατρίδα μας.

Εάν δηλαδή ήταν προδότες ή απλά χρήσιμοι ηλίθιοι των ξένων – κάτι που όμως ελάχιστα ενδιαφέρει, αφού το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ακόμη και οι ξένοι γελοιογράφοι πάντως τους σατιρίζουν – οπότε είναι περιττή η δική μας αναφορά.

πηγή

"Εδώ εμένα o Θεός με πήρε απ' το Πεδίο του Άρεως με τη σύριγγα στο χέρι και μ' έκανε καλόγερο..." "Ταξίδευε στον αληθινό Θεό! Πες και στους χριστιανούς να ταξιδεύουν!"

"Ταξίδευε στον αληθινό Θεό! Πες και στους χριστιανούς να ταξιδεύουν!"
 
Προσκυνητής
 
Μίλησα χθες μ' ένα φίλο που ΄ναι μοναχός και πριν απ' αυτό ως λαϊκός ήταν χρήστης ναρκωτικών. Πήγε απεξάρτηση κι έπειτα έβαλε το σχήμα. Τις μεγάλες μέρες κοιτάω να τα λέμε γιατί όλο και κάτι φωτισμένο έχει να πει. Εχθές βέβαια, ομολογώ, ότι τονε πήρα τηλέφωνο περισσότερο για να διαμαρτυρηθώ - σε σχέση με την αρνητική στάση που συνάντησα από πολλούς ανθρώπους όταν έβλεπαν τούτες τις ημέρες τον παπά με την αγιαστούρα- παρά για να τον ακούσω. Όπως και να 'χει, με άκουγε με πολύ υπομονή χωρίς ν' ακούω κάποια αντίδραση στο τηλέφωνο.
Τελειώνοντας το σχεδόν λογύδριο που θα μπορούσε να έχει τίτλο "πάμε απ' το κακό στο χειρότερο" με τη δόση υπερβολής -που χαρακτηρίζει πάντοτε τους ανθρώπους της πόλης- εκείνος, σε αντίθεση μ' εμένα -που 'ναι άνθρωπος του βουνού και της ησυχίας- δεν άντεξε και με διέκοψε:

- Να σου πω πάτερ... Ταξιδεύεις καθόλου;
- Εννοείς αν φεύγω απ' την Αθήνα;
- Σε ρώτησα αν ταξιδεύεις, αν την ώρα της Λειτουργίας και μετά, στο αμάξι προς το σπίτι, όταν φτάνεις σπίτι, όταν ξεκουράζεσαι, φεύγει το μυαλό σου σ' εκείνα που τέλεσες πριν λίγο.. Αν σου μιλάει η Λειτουργία. Αν σου μιλάει ο Χριστός! Αν σου μιλάει, τότε πως λες ότι πάμε απ' το κακό στο χειρότερο; Είσαι καλά;

- Ωραία πάτερ, η Λειτουργία -του λέω- αλλά εδώ έξω εκτός απ' τον κόσμο που δε θέλει τον παπά ή τον αγιασμό, υπάρχει φτώχεια, υπάρχει πείνα...

- Τότε, καλέ μου παπα Ιάσονα, τι Θεοφάνεια γιορτάσαμε σήμερα; Όσο πιο σκοτεινά, τόσο φωτεινά μπορούνε να γίνουν. Όσο αδικία, τόση κι η Δικαιοσύνη! Φτιάξε την εικόνα στο μυαλό σου: ένα τσούρμο πόρνες, τελώνες στην ουρά να βαφτιστούν στον Ιορδάνη... Στην ουρά όμως ήτανε κι ο Θεός να βαφτιστεί λες κι ήτανε ο πιο σκάρτος της κοινωνίας. Στην ουρά με τ' αποβράσματα! Πάνε το μυαλό εκεί, σ' αυτά που γιορτάζουμε σήμερα, ταξίδεψε στον Ιορδάνη! Ε, ορίστε: τα πάντα, να λες, πάνε απ' το κακό στο καλύτερο. Τώρα ξέρουμε, παλιά δε ξέραμε.
Εδώ εμένα o Θεός με πήρε απ' το Πεδίο του Άρεως με τη σύριγγα στο χέρι και μ' έκανε καλόγερο. Ο Θεός είναι ζωντανός και ξέρουμε ποιος είναι. Ταξίδευε στον αληθινό Θεό! Πες και στους χριστιανούς να ταξιδεύουν! Πίστευε στον αληθινό Θεό και μη φοβάσαι. Εκεί που γεμίσαμε σκοτάδι, Αυτός μας έδωσε το Φως. Μη διαμαρτύρεσαι λοιπόν! Να χαίρεσαι! Σε χαιρετώ κι εγώ... αργολογήσαμε*. Χρόνια Φωτεινά"!

*αργολογώ: μιλάω περισσότερο απ' όσο πρέπει- όρος καλογερικός

Από την σελίδα στο facebook του ιερομονάχου Ιάσωνα 
πηγή

Θεοφάνεια: Γιατί τα εορτάζουμε στις 6 Ιανουαρίου

Τα Θεοφάνεια ή και Θεοφάνια, είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της ανάμνησης της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου (εορτών των Χριστουγέννων).

Το όνομα Θεοφάνεια προκύπτει από τη φανέρωση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας, η οποία συνέβη σύμφωνα με τρεις σχετικές ευαγγελικές περικοπές. Η εορτή των Θεοφανείων λέγεται επίσης και Επιφάνια και Φώτα ή Εορτή των Φώτων.

Κατά τις ευαγγελικές περικοπές στις αρχές του 30ου έτους της ηλικίας του Ιησού, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο επιλεγόμενος στη συνέχεια Βαπτιστής, που ήταν 6 μήνες μεγαλύτερος του Χριστού, και διέμενε στην έρημο, ασκητεύοντας και κηρύττοντας το βάπτισμα μετανοίας, βάπτισε με έκπληξη και τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό. Κατά δε τη στιγμή της Βάπτισης κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή περιστεράς στον Ιησού και ταυτόχρονα ακούσθηκε φωνή από τον ουρανό που έλεγε ότι: Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκισα».

Το γεγονός αυτό έχουν καταγράψει οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, ο Ματθαίος Γ’:13-17 ο Μάρκος Α’:9-11, και ο Λουκάς.Γ΄:21,22
. Αυτή δε είναι και η μοναδική φορά της εμφάνισης, στη Γη, της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος υπό του πλήρους «μυστηρίου» της Θεότητας.

Το πότε καθιερώθηκε να εορτάζεται η μνήμη του γεγονότος της Βάπτισης του Ιησού δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα. Φαίνεται όμως ότι αναφάνηκε πολύ νωρίς στη πρώτη Εκκλησιά των Χριστιανών. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (Στρωμ. βιβλ. α΄) αναφέρει ότι κάποιοι αιρετικοί, οι περί τον Βασιλείδη γνωστικοί στις αρχές του Β΄ αιώνα εόρταζαν την ημέρα της Βάπτισης του Κυρίου «προδιανυκτερεύοντες» και ότι η εορτή αυτή γινόταν κατ΄ άλλους μεν στις 6 Ιανουαρίου, κατ΄ άλλους στις 10 Ιανουαρίου.

Κατά τον 3ο αιώνα η εορτή φαίνεται κοινότατη σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία. Έτσι ενώ ο Gieseler ( Kirchengeschichte I ,376) δέχθηκε ότι πρώτοι οι Βασιλειδιανοί καθιέρωσαν την εορτή των Θεοφανίων ο Neander (Kirchengeschichte I 386) θέτει το ερώτημα: πως από «αιρετικούς» το δέχθηκε η Εκκλησία;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος παραδέχεται και περιγράφει την εορτή ως αρχαία πανήγυρης μάλλον στην Αντιόχεια τη Μεγάλη, και ότι από εκεί την παρέλαβαν οι Γνωστικοί Βασιλειδιανοί… Κατά δε τις Αποστολικές Διαταγές (η΄ 38) η εορτή των Επιφανείων «ήγετο δια το εν αυτή ανάδειξιν γεγενήσθαι της του Χριστού θεότητος».

Με τη λήξη του 3ου αιώνα προστέθηκε και άλλη μια έννοια στον εορτασμό αυτό που άρχισε να πανηγυρίζεται και ως ημέρα της «εν σαρκί» φανερώσεως του Κυρίου, τόσο στην Αλεξάνδρεια κατά τον Κασσιανό, όσο και στην Κύπρο κατά Επιφάνιο. Από την εποχή αυτή, λοιπόν, είναι το πιθανότερο ότι ξεκινά και ο εορτασμός των Χριστουγέννων.

Κατά τον 4ο αιώνα η εορτή των Θεοφανίων γιορτάζεται πλέον με λαμπρότητα σε όλη την ανατολική Εκκλησία ως εορτή του φωτισμού της ανθρωπότητας δια του Αγίου Βαπτίσματος, απ΄ όπου και το όνομα «Τα Φώτα», εορτή «των Φώτων» (Γρηγόριος Ναζιανζηνός λόγος 39, Αστερίου Αμάσ. Λόγος εις «εορτών των Καλανδών»).

Στη Δύση τα Θεοφάνεια τα συναντάμε στα μέσα του 4ου αιώνα, αλλά ήδη την εποχή εκείνη υπάρχει στη Ρωμαϊκή Εκκλησία και άλλη μια εορτή αφιερωμένη στη κατά σάρκα Γέννηση του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου. Όταν πλέον καθιερώθηκε αυτή η ημερομηνία για τα Χριστούγεννα σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο έγινε και ο διαχωρισμός της εορτής των Φώτων στις 6 Ιανουαρίου, στα μέσα του 6ου αιώνα.

φωτογραφία αρχείου: Χρήστος Μπόνης

πηγή