8 Ιουνίου Συναξαριστής

Ανακομ. Λειψάνου Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου, Νικάνδρου & Μαρκιανού, Καλλιόπης, Μελανείας Οσίας, Άθρε Οσίου, Νίκανδρου, Μάρκου, Ναυκρατίου, Παύλου Ομολογητού, Θεοφάνους Μάρτ., Θεοδώρου Επισκόπου, Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου & Αρχαγγέλου Μιχαήλ εν Σωσθένειο.

Ἡ Ἁγία Καλλιόπη ἡ Μάρτυς

Εἶναι ἄγνωστο ἀπὸ ποῦ καταγόταν ἡ Ἁγία Μάρτυς Καλλιόπη, ἡ ὁποία ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Διακρινόταν τόσο γιὰ τὸ σωματικὸ καὶ ψυχικὸ κάλλος, ὅσο καὶ γιὰ τὴν εἰλικρινὴ καὶ βαθιὰ εὐσέβεια.

Κατὰ τὸν κηρυχθέντα τότε ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν διωγμό, συνελήφθηκε καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἐπάρχου γιὰ ἀνάκριση. Αὐτός, εὐθὺς ὡς ἀντίκρισε τὸ κάλλος τῆς Καλλιόπης, καταλήφθηκε ἀπὸ πονηροὺς λογισμοὺς καὶ πόθους καὶ προσπάθησε μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ μεταπείσει αὐτήν, ὥστε νὰ ὑποκύψει στοὺς ἔνοχους πόθους του. 

Ἀλλ’ ἡ Καλλιόπη παρέμεινε ἀδιάφορη στὶς κολακεῖες καὶ ἀκλόνητη στὴν πίστη της. Τοῦτο ἐξόργισε τὸν ἔπαρχο, ὁ ὁποῖος ἀντιληφθεὶς ὅτι διαψεύδονταν οἱ ἐλπίδες του, διέταξε τὴν κατόπιν σκληρῶν βασανιστηρίων θανάτωσή της. 

Ἔτσι, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε ἀνηλεῶς, τῆς ἀπέκοψαν τοὺς μαστούς, τὴν κατέκαψαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες καὶ περιέχυσαν τὶς πληγές της μὲ ξύδι καὶ ἁλάτι. 

Στὸ τέλος τὴν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ἡ Ἁγία Καλλιόπη ἔλαβε τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καὶ εἰσῆλθε στὴ χαρὰ τοῦ Νυμφίου της Χριστοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.Τοῦ Σωτῆρος τὸ κάλλος ἐκ ψυχῆς ἀγαπήσασα, καλλιπάρθενε κόρη, Καλλιόπη πανεύφημε, ἠγώνισαι στερρῶς ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ δόξης ἠξιώθης θεϊκῆς· διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἐκβοῶντές σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν πταισμάτων ἄφεσιν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.Παρθενικῇ διαλάμπουσα χάριτι, μαρτυρικῶς τῷ Χριστῷ προσενήνεξαι· οὗ νῦν τῆς χαρᾶς ἀπολαύουσα, τῆς ὑπὲρ νοῦν Καλλιόπη πανεύφημε, δυσώπει ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Μεγαλυνάριον.Κάλλει διαλάμπουσα ψυχικῷ, καλὴ καὶ ὡραία, δι’ ἀγώνων μαρτυρικῶν, ὤφθης τῷ Σωτῆρι, θεόφρον Καλλιόπη, ᾧ πρέσβευε σωθῆναι τοὺς σὲ γεραίροντας.

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου

Τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου († 8 Φεβρουαρίου) μετετέθη, στὶς 8 Ἰουνίου, ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια τῆς Ποντικῆς, στὸ προγονικὸ κτῆμα τοῦ Ἁγίου, στὰ Εὐχάιτα, κατὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου τὴν ὁποία ἐξέφρασε πρὸ τῆς ἐκτομῆς αὐτοῦ στὸ γραμματέα του Οὔαρο. 

Ἐκ τοῦ λειψάνου αὐτοῦ τὴ σιαγόνα ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ’ ὁ Μονομάχος (1042 – 1055) ἐδώρισε διὰ χρυσοβούλλου στὴ μονὴ Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.Δωρεῶν θεοσδότων ὄλβον ἀκένωτον, τὴν τῶν σεπτῶν σου λειψάνων θήκην πλουτοῦντες σοφέ, τὴν μετάθεσιν αὐτῶν πανηγυρίζομεν, ἁγιασμοῦ τὰς δωρεάς, πορισόμενοι πιστῶς, Θεόδωρε  Στρατηλάτα· διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Εἰ καὶ ἐν τάφῳ.Εἰ καὶ νεκρὸς ἐν τῇ θήκῃ κατάκεισαι, ἀλλὰ ζωὴν ἐκτρυγᾷς τὴν αἰώνιον, καὶ βλυστάνεις διαπαντός, πηγὴν δωρεῶν, τοῖς προσψαύουσι πόθῳ τῶν θείων λειψάνων σου, καὶ τὴν σὴν ἐξαιτοῦσι ταχεῖαν ἀντίληψιν, ὁ Στρατηλάτης τοῦ Λόγου Θεόδωρος.

Μεγαλυνάριον.Πνέουσα τὴν χάριν τὴν μυστικήν, ὡς ἀνθώδης κῆπος, τῶν Λειψάνων σου ἡ σορός, ἐκ τῆς Ἡρακλείας, τῇ σῇ πατρίδι ἧκε, Θεόδωρε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ ἐν τῷ Σωσθενείῳ

Ὁ ναὸς τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ στὸ Σωσθένειον εἶχε εὐκτήριο οἶκο ἀφιερωμένο στὴ Θεοτόκο.

Ὁ Ἅγιος Μαξιμίνος Ἐπίσκοπος Αἴξ

Κατὰ τὴν παράδοση ὁ Ἅγιος Μαξιμίνος ἔζησε τὸν 1^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου. Συνόδευσε τὴ Μαρία τὴ Μαγδαληνή, τὴ Μάρθα, τὸν Λάζαρο καὶ τὴ Μαρία τοῦ Κλωπᾶ στὴ μετάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος στὴν περιοχὴ τῆς Προβηγκίας καὶ ἔγινε Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Αἴξ τῆς Γαλλίας.

Κατὰ μία ἄλλη παράδοση πρόκειται τοῦ τυφλοῦ τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος ἐθεραπεύθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν ἀκολούθησε ὡς μαθητής Του:

«Καὶ παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς· καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῥαββί, τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. 

Οἱ οὖν γείτονες καὶ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ εἰμί. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν·ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα, εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. 

Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὖτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρψπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τὶ λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; Πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ εἴδαμεν, ἢ τὶς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς όφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει.

Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἕν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; 

Πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τοῦτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου, εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὺ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. 

Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν, ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω , Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ».Παρὰ τὶς παραδόσεις αὐτὲς νεώτερες ἁγιολογικὲς πληροφορίες φέρουν τὸν Ἅγιο ὡς Ἐπίσκοπο τῆς πόλεως τοῦ Αἴξ κατὰ τὸν 5^ο αἰώνα μ.Χ. Στὴν τέχνη, ὁ Ἅγιος Μαξιμίνος ἀπεικονίζεται ὡς Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος μεταδίδει τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας στὴν Ἁγία Μαρία τὴ Μαγδαληνή, ἢ νὰ πλέει σὲ μία βάρκα πρὸς τὴ Μασσαλία μαζὶ μὲ τὸ δίκαιο Λάζαρο, τὴ Μαρία καὶ τὴ Μάρθα.

Οἱ Ἅγιοι Νίκανδρος καὶ Μαρκιανὸς οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Νίκανδρος καὶ Μαρκιανὸς ἦσαν στρατιῶτες καὶ ἐμαρτύρησαν ἐπὶ αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), τὸ 297 μ.Χ. στὸ Δορύστολο, ἐπαρχία τῆς Κάτω Μοισίας. Καταγγελθέντες πρὸς τὸν ἄρχοντα Μάξιμο, ἐπειδὴ ἐπίστευαν στὸν Χριστό, συνελήφθησαν καί, ὁμολογήσαντες μὲ παρρησία τὴν πίστη τους, ἐφυλακίσθησαν. Μετὰ εἴκοσι ἡμέρες, κληθέντες ἐκ νέου ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος καὶ ἐμμένοντες στὴν ὁμολογία τους, ὑπεβλήθησαν σὲ σειρὰ σκληρῶν βασανιστηρίων.

Ἔτσι τοὺς καταξέσχισαν τὶς σάρκες μὲ σιδερένια νύχια, τοὺς ἔκαψαν σὲ ἀναμμένα κάρβουνα, ἐνῷ ἐπὶ τῶν πληγῶν τους ἔρριπταν ἁλάτι καὶ ξύδι, γιὰ νὰ καταστήσουν τὸ μαρτύριό τους πλέον ὀδυνηρό. Τέλος τοὺς συνέτριψαν τὸ πρόσωπο καὶ τὰ στόματα μὲ πέτρες. Ἐμμένοντες καὶ παρὰ ταῦτα στὴν πατρώα εὐσέβεια, ἀφοῦ τοὺς ἀπέκοψαν τὶς γλῶσσες, ἐτελειώθησαν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, περιβληθέντες ἔτσι τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Μάρτυρας 

 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάρκος ἐτελειώθηκε διὰ ξίφους. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος.

Ὁ Ὅσιος Ἀθρέ 

Ὁ Ὅσιος Ἀθρὲ ἢ Ἀτρὲ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου.

Ἡ Ὁσία Μελανία ἡ Πρεσβυτέρα 

Ἡ Ὁσία Μελανία ἡ πρεσβυτέρα ἐγεννήθηκε τὸ 340 μ.Χ., καὶ ἦταν θυγατέρα τοῦ ὑπάτου Μαρκελλίνου τῆς Ἰσπανίας. Μετὰ τὴν χειρία της, σὲ ἡλικία εἴκοσι δύο ἐτῶν, κατέφυγε στα ἀσκητήρια τῆς Νιτρίας στὴν Αἴγυπτο καὶ διεμοίραζε σὲ ἀσκητὲς πλούσιες εὐλογίες. 

Ὅταν μάλιστα στὸν μεγάλο διωγμὸ τοῦ βασιλέως Οὐάλη ἐξορίσθηκαν οἱ Μεγάλοι Πατέρες Ἰσίδωρος, Πίσιμος, Ἀδέλφιος, Παφνούτιος, Παμβώ, Ἀμμώνιος καὶ δώδεκα Ἐπίσκοποι καὶ Πρεσβύτεροι στὴ Διοκαισάρεια τῆς Παλαιστίνης, ἡ Ὁσία Μελανία μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς της ἀκολούθησε τοὺς ἐξόριστους. 

Ἐξόδευε γι’ αὐτοὺς τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ βιοτή τους καὶ φορώντας κουκούλα δούλου τοὺς ἔφερνε κρυφὰ τὴ νύκτα τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα.

Στὴ συνέχεια ἔζησε στὰ Ἱεροσόλυμα εἴκοσι ἑπτὰ χρόνια, ὅπου μαζὶ μὲ τὸν πρεσβύτερο Ρουφίνο ἴδρυσαν ξενῶνες, στοὺς ὁποίους ἐφιλοξενοῦσαν τοὺς προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων. Ὁ βιογράφος τῆς Ὁσίας γράφει σχετικὰ μὲ τὴ φιλάνθρωπη διάθεση τῆς Ὁσίας:

«Ἐπὶ τριάντα ἑπτὰ χρόνια στὴν ξενιτεία, μὲ ἰδικά της ἀφιερώματα ἐνίσχυσε καὶ ἐκκλησίες καὶ μοναστήρια καὶ ξένους καὶ φυλακισμένους».

Μὲ τὴν ἐμβριθὴ γνώση τῶν Γραφῶν καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατόρθωσε νὰ ἐπαναφέρει στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀποσχισθέντες τετρακόσιους μοναχοὺς τοῦ Παυλίνου καὶ τοὺς πνευματομάχους αἱρετικοὺς τῆς περιοχῆς ποὺ εἶχαν ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας Μελέτιο. 

Ἐξαίροντας ὁ ἱστορικὸς Παλλάδιος τὴ δράση τῆς Ὁσίας Μελάνης γράφει: «Καὶ πάντα αἱρετικὸν πνευματομάχον συμπείσαντες εἰσήγαγον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν».Ἡ Ὁσία Μελανία ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 410 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Βρόνος ἐξ Ἰρλανδίας 

Ὁ Ἅγιος Βρόνος ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς Κάσσελ Ἴρα, κοντὰ στὴν πόλη Σλίγκο τῆς Ἰρλανδίας, καὶ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Πατρικίου. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 511 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Γιλδάρδος ἐκ Γαλλίας 

Ὁ Ἅγιος Γιλδάρδος καταγόταν ἀπὸ εὐγενὴ οἰκογένεια καὶ ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Ρουὲν τῆς Γαλλίας. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 514 μ.Χ. Στὸ Ρωμαϊκὸ Μαρτυρολόγιο ἀναφέρεται ὡς ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Μεδάρδου, Ἐπισκόπου τῆς πόλεως Σουασσόν († 8 Ἰουνίου).

Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος Ἐπίσκοπος Σένς 

Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος ἔζησε κατὰ τὸν 5^ο καὶ 6^ο αἰώνα μ.Χ. Ἦταν ὁ 14^ος Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Σὲνς τῆς Γαλλίας καὶ ἦταν παρὼν κατὰ τὴ βάπτιση τοῦ βασιλέως Κλόβις, ποὺ ἔγινε, τὸ 496 μ.Χ., στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ρίμς. Ὁ Ἅγιος ἀνήγειρε τὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ στὴν πόλη Σένς, ὅπου καὶ ἐνταφιάσθηκε. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 515 μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς ὁ ἐν Φοινίκῃ ἀσκήσας

Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς ἐγεννήθηκε στὸ χωριὸ Σύντα τῆς Συρίας καὶ ἔζησε κατὰ τὸν 5^ο καὶ 6^ο αἰώνα μ.Χ. Ἀσκήτεψε στὴν περιοχὴ τῆς Φοινίκης καὶ ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τοῦ μοναχικοῦ βίου. Διακρίθηκε γιὰ τὴν αὐστηρὴ ἄσκησή του, τὴν ἀφιέρωσή του στὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ ἄλλες ἀρετές. 

Γιὰ τὸ θεοφιλὴ βίο του, ὁ Ὅσιος ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ προορατικὸ χάρισμα καὶ προφήτεψε, ὅταν εὑρισκόταν στὴν Καισάρεια, τὸ φοβερὸ σεισμὸ ποὺ κατέστρεψε τὴν Ἀντιόχεια, τὸ 526 μ.Χ.Ὁ Ὅσιος ἔφθασε σὲ τέτοιο ὕψος πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε ἀκόμη καὶ τὰ ἄγρια θηρία εἰρήνευαν κοντά του. Ἔτσι, αφοῦ ἔζησε τὸ μοναχικὸ βίο θεοφιλῶς τηρώντας πιστὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Οἱ Ὅσιοι Βικτωρίνος καὶ Σεβερίνος οἱ αὐτάδελφοι

Οἱ Ἅγιοι Βικτωρίνος καὶ Σεβερίνος ἦσαν ἀδελφοὶ καὶ ἔζησαν στὴν Ἰταλία τὸν 5^ο καὶ 6^ο αἰώνα μ.Χ. Μὲ τὴν πίεση τοῦ Πάπα Βιγιλίου (537 – 555 μ.Χ.) ἐξελέγησαν καὶ οἱ δύο Ἐπίσκοποι, τὸ 540 μ.Χ., ὁ μὲν Βικτωρίνος Ἐπίσκοπος τοῦ Καμερίνο, ὁ δὲ Σεβερίνος Ἐπίσκοπος Σεπρέμπεντα, ποὺ τώρα καλεῖται Σανσβερίνο πρὸς τιμήν του. Ὅμως ἐγκατέλειψαν λίγο ἀργότερα τὸν κόσμο, διεμοίρασαν τὰ ὑπάρχοντά τους στοὺς πτωχοὺς καὶ ἀσκήτεψαν στὸ ὄρος Μοντενέρο, κοντὰ στὴν Ἀγκώνα. Ὁ Ἅγιος Βικτωρίνος ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 543 μ.Χ. καὶ ὁ Ἅγιος Σεβερίνος τὸ 550 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Μεδάρδος ὁ Θαυματουργός Ἐπίσκοπος Νογυὸν Γαλλίας

Ὁ Ἅγιος Μεδάρδος ἐγεννήθηκε τὸ 470 μ.Χ. στὴ Σαλενσία, περιοχὴ τῆς Πικαρδίας τῆς Γαλλίας καὶ καταγόταν ἀπὸ εὐγενὴ οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Νεκτάρδος καὶ Προταγία καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Γιλδάρδου, Ἐπισκόπου τῆς πόλεως Ρουὲν τῆς Γαλλίας. Σὲ ἡλικία τριάντα τριῶν ἐτῶν ἐχειροτονήθηκε ἱερεὺς καὶ ἐπιδόθηκε στὸ ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς. Τὸ 553 μ.Χ., ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Νογυὸν καὶ ἐποίμανε  θεοφιλῶς τὸ ποίμνιό του. Ὀ Ἅγιος εἶχε ἰδιαίτερη εὐλάβεια στὸν Ἅγιο Κουεντίνο († 31 Ὀκτωβρίου), τοῦ ὁποίου τὸ ἱερὸ λείψανο ἦταν ἐνταφιασμένο σὲ ναὸ τῆς ἐπισκοπικῆς του ἔδρας. Ὁ Θεὸς τοῦ ἐδώρισε τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποκαλεῖται «Θαυματουργός».Ὁ Ἅγιος Μεδάρδος ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 558 μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Λεβανὸς ἐξ Ἰρλανδίας

 Ὁ Ἅγιος Λεβανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία καὶ ἔζησε τὸν 6^ο αἰώνα μ.Χ. Ἐργάσθηκε ἱεραποστολικὰ στὴν Κορνουάλη καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

 

 

Ὁ Ὅσιος Μακουτίνος ἐξ Ἰρλανδίας

Ὁ Ὅσιος Μακουτίνος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία καὶ ἔζησε τὸν 7^ο αἰώνα μ.Χ. Συνέγραψε τὸ βίο τῶν Ἁγίων Μπριτζίτας, προστάτιδος τῆς Ἰρλανδίας († 1 Φεβρουαρίου) καὶ Πατρικίου († 17 Μαρτίου). Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Ἡ Ὁσία Σύρα ἐξ Ἰρλανδίας

Ἡ Ὁσία Σύρα καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία καὶ ἔζησε τὸν 7^ο αἰώνα μ.Χ. Ὑποστηρίζεται ὅτι ἦταν ἀδελφὴ τοῦ Ὁσίου Φριακίου († 30 Αὐγούστου). Ἡ Ὁσία ἀναδείχθηκε στὸ μοναχικό της βίο πρότυπο ταπείνωσης, φιλανθρωπίας καὶ ὑπακοῆς καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Ἡ Ὁσία Εὐσταδιόλα ἐκ Γαλλίας 

Ἡ Ὁσία Εὐσταδιόλα ἐγεννήθηκε στὴν πόλη Μπουργκὲζ τῆς Γαλλίας. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ συζύγου της ἐκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἀνήγειρε μονὴ στὴν περιοχὴ τοῦ Μουγιέν – Μουτιέρ, στὴν ὁποία ἔγινε ἡγουμένη. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 690 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Κλοδοῦλφος Ἐπίσκοπος Μέτζ

Ὁ Ἅγιος Κλοδοῦλφος ἐγεννήθηκε τὸ 605 μ.Χ. καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ Ἁγίου Ἀρνούλφου († 18 Ἰουλίου). Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Μὲτζ τῆς Γαλλίας, τὴν ὁποία διαποίμανε ἐπὶ σαράντα χρόνια, καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 696 μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Ναυκράτιος 

Περὶ τοῦ Ὁσίου Ναυκρατίου ἀναφέρουν ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ ὁ Ἱππόλυτος Delehaye χωρὶς συναξαριστικὸ ὑπόμνημα. Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδημος σὲ ὑποσημείωση ἐκφράζει τὴν εἰκασία ὅτι εἶναι ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Ἀγίου Γρηγορίου Νύσσης καὶ παραθέτει καὶ τὸ ἑξῆς δίστιχο:

«Γῆν Ναυκράτιος ἐκπερῶν ἐπιτρέπει

τὴν ψυχικὴν ναῦν τῷ Κυβερνήτῃ Λόγῳ».

 Ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Μαυρίκιο πληροφορούμεθα ὅτι ὁ Ναυκράτιος ἦταν μοναχὸς τῆς μονῆς Στουδίου (βλ. † 18 Ἀπριλίου).

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ὁμολογητής ὁ ἐν Καϊουμᾶ 

Ὁ Ὅσιος Παῦλος δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστὲς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τοῦ Ἱππολύτου Delehaye. Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὰ μετρικὰ ἡμερολόγια κάποιων Εὐαγγελίων, ὅπως στὸ 426 τοῦ Κωνσταντινουπολίτικου μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου, στὸν κώδικα Marc. gr. I. 47 καὶ στὸ αὐτοκρατορικὸ Μηνολόγιο τοῦ Μιχαὴλ Δ’ τοῦ Παφλαγόνος (1034 – 1041 μ.Χ.). 

Τὸ φρικτὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Παύλου, ἀποδίδεται στὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε’ τὸν Κοπρώνυμο (ἀκρωτηριασμὸς τῆς μύτης, ἐγκαύματα μὲ πίσσα καὶ σύρσιμο στοὺς δρόμους τῆς Κωνσταντινουπόλεως) καὶ ἐγράφη μετὰ τὴν εὕρεση τῶν βασανισμένων του μελῶν, χάρη σὲ μία ἀγγελικὴ ἀποκάλυψη, τὴν ἐποχὴ τοῦ Πατριάρχου Ἀντωνίου Β’τοῦ Καυλέα (893 – 901 μ.Χ.). 

Ἔτσι τὸ μαρτύριό του τοποθετεῖται μεταξὺ τῶν ἐτῶν 771 καὶ 775 μ.Χ. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ Ἅγιος Παῦλος ἔζησε καὶ ἐμαρτύρησε κατὰ τὴν περίοδο τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε’ τοῦ Κοπρώνυμου (741 – 775 μ.Χ.).

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Ἐπίσκοπος Ροστὼβ καὶ Σουζδαλίας

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς καὶ ἐξελέγη πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Ροστὼβ τῆς Ρωσίας μεταξὺ τῶν ἐτῶν 990 – 992 μ.Χ. Ἐκεῖ ἔκτισε τὴν πρώτη ἐκκλησία καὶ ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ οἱ εἰδωλολάτρες ἐστράφησαν ἐναντίον του καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἀπομακρυνθεῖ.

Ἔτσι ἐγκαταστάθηκε στὴν πόλη τῆς Σουζδαλίας. Τὸ 1010, ὁ πρίγκιπας Βλαδίμηρος ἀπέστειλε τὸν υἱό του Βόριδα (πρῶτο Ἅγιο τῶν Ρώσων, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Γκλέμπ, † 24 Ἰουλίου) νὰ κυβερνήσει τὸ Ροστώβ. Μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ ὁ Ἐπίσκοπος Θεόδωρος  ἐπανῆλθε στὸ Ροστὼβ μαζὶ μὲ τὸν Βόριδα καὶ ἀπὸ κοινοῦ ἀνέλαβαν τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ. Τὸ 1015, ὁ Βλαδίμηρος ἀσθένησε βαριὰ καὶ ἐκάλεσε στὸ Κίεβο τὸν Βόριδα, τὸν ὁποῖο ἐφόνευσε ὁ ἀδελφός του Σβιατοπόλκ, ὅπως λίγο νωρίτερα καὶ τὸν Γκλέμπ. 

Ὅταν τὸ ἔμαθαν αὐτὸ οἱ εἰδωλολάτρες ξαναπῆραν τὴ διοίκηση τοῦ Ροστὼβ στὰ χέρια τους καὶ ὁ Θεόδωρος ἀναγκάσθηκε ἐκ νέου νὰ ἀποσυρθεῖ στὴ Σουζδαλία. Ἀφοῦ ἐποίμανε τὸ ποίμνιό του θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1023, καὶ τὰ ἱερὰ λείψανα αὐτοῦ εὑρίσκονται κατατεθειμένα στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Σουζδαλίας.

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος τοῦ Λούγκα καὶ Ὀτμούχ

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ἐγεννήθηκε στὴ Ρωσία καὶ ἦταν μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Κόνεβιτς († 12 Ἰουνίου). Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1412.

Εὕρεσις Τιμίων Λειψάνων Ἁγίων Βασιλείου ἡγεμόνος Ριαζὰν καὶ Κωνσταντίνου ἡγεμόνος Γιαροσλάβλ

Οἱ Ἅγιοι αὐτάδελφοι Βασίλειος, ἡγεμόνας τοῦ Ριαζάν, καὶ Κωνσταντίνος, ἡγεμόνας τοῦ Γιαροσλάβλ, ἐγεννήθησαν στὴ Ρωσία τὸν 13^ο αἰώνα μ.Χ. Ἦσαν υἱοὶ τοῦ βασιλέως τοῦ Γιαροσλάβλ Βσέβολοντ, καὶ σὲ νεαρὴ ἡλικία ἔχασαν τὸν πατέρα τους, ὁ ὁποῖος ἔπεσε στὴ μάχη μὲ τοὺς Τατάρους.

 Ὁ Βασίλειος προσπάθησε νὰ διαφυλάξει τὸ βασίλειό του ἀπὸ τοὺς Τατάρους καὶ νὰ σταθεῖ ὡς ἀληθινὸς Χριστιανὸς σὲ αὐτοὺς ποὺ δοκιμάζονταν ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῆς Χρυσῆς Ὀρδῆς. Ἀπέθανεν, μετὰ ἀπὸ ἀσθένεια, τὸ 1249, καὶ στὸν θρόνο τὸν διαδέχθηκε ὁ ἀδελφός του Κωνσταντίνος, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νὰ τὸν μιμηθεῖ.

Οἱ λεηλασίες καὶ οἱ δολοφονίες τοῦ πληθυσμοῦ ἀνάγκασαν τὸν Κωνσταντίνο νὰ ἀντιμετωπίσει κατὰ μέτωπον τοὺς Τατάρους. Ἔτσι, πολεμώντας ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τοῦ λαοῦ του, ἔπεσε ἡρωικὰ μαχόμενος, τὸ 1257.Τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων Βασιλείου καὶ Κωνσταντίνου ἀνεκομίσθησαν τὸ 1501 καὶ κατατέθησαν στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Γιαροσλάβλ.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Γιαροσλάβλ ἐν Ρωσίᾳ 

Ἡ ἱερὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Γιαροσλάβλ ἀνῆκε στοὺς ἱεροὺς πρίγκιπες Βασίλειο καὶ Κωνσταντίνο καὶ πρὸς τιμήν της ὑπάρχει εὐκτήριος οἶκος στὴν πόλη τοῦ Γιαροσλάβλ.

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ὁσιομάρτυρας 

Πληροφορίες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Θεοφάνους ἀντλοῦμε ἀπὸ τὸν Κώδικα 797 τῆς μονῆς Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους τοῦ 1618. Ὁ ποιητὴς – συγγραφέας τοῦ Κώδικος ἦταν μοναχὸς ἢ ἱεροδιάκονος Ἁγιορείτης, καὶ ἴσως Βατοπαιδινός, ἀφοῦ τὸν συναντᾶμε σὲ ἀρκετοὺς Κώδικες αὐτοῦ τοῦ μοναστηριοῦ, εἴτε ὡς ποιητή, εἴτε ὡς ἁπλὸ γραφέα Κωδίκων. 

Φαίνεται νὰ ἀνήκει στὸ ρεῦμα τῆς λόγιας παραδόσεως, πράγμα ποὺ καθρεπτίζεται στὴν καθαρότητα τοῦ λόγου του καὶ στὴν Ἀκολουθία καὶ στὸ Βίο τοῦ Ἁγίου.

Ὁ Ὁσιομάρτυς Θεοφάνης, κατὰ κόσμον Θεόδωρος, ἐγεννήθηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς καὶ ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ὡς πρὸς τὴν πατρίδα τοῦ Ἁγίου οἱ γνῶμες διίστανται, ἀφοῦ οἱ πηγὲς ἀναφέρουν ὡς πατρίδα του τὴν κώμη Ζαπάντη τῶν Καλαβρύτων ἢ τῆς Καλαμάτας.

Ὁ Θεοφάνης σὲ παιδικὴ ἡλικία ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε Μωαμεθανός. Μετὰ τὴν ἄρνηση τῆς Χριστιανικῆς πίστεώς του ὁ Θεόδωρος εἰσάγεται καὶ μένει γιὰ ἕξι χρόνια στὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα μὲ ἰδιαίτερες τιμές. 

Τοῦ δίδουν διδασκάλους νὰ μάθει ὄχι μόνο τὰ τουρκικὰ γράμματα, μὰ καὶ τὶς ἀραβικὲς ἐπιστῆμες. Αὐτὸ θὰ τὸν ὁδηγήσει, ἀπὸ ἀραβικοὺς δρόμους, νὰ προχωρήσει σὲ θεολογικὴ γνώση καὶ ἴσως καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν καθηγητῶν του, στὴ διδασκαλία περὶ τοῦ Θεανθρώπου Λόγου.

Ἀρχίζουν ὅμως οἱ πρῶτες τύψεις γιὰ τὴν ἄρνηση τῆς πίστεώς του.Ὕστερα ἀπὸ προσευχὴ στὴν Ἁγία Τριάδα, φεύγει ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα καὶ ἀρχίζει τὴν περιπλάνηση. Ὁ Θεός, ἀκούοντας τὴ δέησή του, φέρνει τὰ βήματά του στὴ Βενετία, ὅπου ἀρχιεράτευε ὁ σοφὸς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Γαβριὴλ Σεβῆρος, ὁ ὁποῖος τὸν ἐδίδαξε καὶ τὸν ἐστήριξε καὶ μετὰ τὸν ἔκειρε μοναχὸ καὶ τὸν ὀνόμασε Θεοφάνη. 

Ἀγωνίσθηκε σκληρὰ μὲ προσευχή, νηστεία, γονυκλισίες καὶ ἄλλες σκληραγωγίες γιὰ τὴν ἐξιλέωσή του καὶ ἔτσι προετοιμάσθηκε γιὰ τὸ μαρτύριο.

Παντοῦ, ὅπως στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴν Ἀθήνα καὶ στὸν Εὔριπο, ἐκήρυττε τὸ Ὄνομα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ. Ἐδῶ δὲν πετυχαίνει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ, τὸ μαρτυρικὸ θάνατο, ὁπότε ἀναχωρεῖ γιὰ τὴ Λάρισα. 

Ἐκεῖ παρουσιάζεται στὸ δικαστή, ποὺ ἦταν γνωστὸς γιὰ τὴν ἀγριότητα καὶ τὴ σκληρότητά του καὶ τὸ μόνο ποὺ καταφέρνει εἶναι νὰ τὸν μαστιγώσουν ἑξακόσιες φορές. Φέροντας καὶ ὑποφέροντας γενναῖα τοὺς σκληροὺς βασανισμοὺς προσεύχεται, θεραπεύεται καὶ φεύγει γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου εὑρίσκει Ἁγίους καὶ Πνευματικοὺς καὶ ὁπλίζεται μὲ τὶς εὐχὲς καὶ τὶς εὐλογίες τους.

Πάνοπλος ἔρχεται στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθημερινὰ συνομιλεῖ μὲ τὸν πνευματικό του Γέροντα Εὐθύμιο. Ἡ ὥρα τοῦ μαρτυρίου πλησιάζει. Ὁ Ἅγιος κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ μετὰ φεύγει, γιὰ νὰ παρουσιασθεῖ στὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀγόρευσή του, σχεδὸν ὑβριστικὴ γιὰ ὅλους τοὺς κρατοῦντες, ὁ δικαστὴς ἔπαρχος τὸν ρίχνει στὴ φυλακή, ὥσπου νὰ ἀποφασίσει γιὰ τὴν τιμωρία του.

Παρὰ τὰ καλοπιάσματα, τὶς κολακεῖες καὶ τὶς ἀπειλές, ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁμολογεῖ τὸν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι τὸν ἐβασάνισαν σκληρὰ καὶ τὸν ἐμαστίγωσαν ἀνηλεῶς. Στὴ συνέχεια τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή.

Οἱ ἄγριοι φύλακες τὸν εἰρωνεύονταν καὶ τοῦ ἐζητοῦσαν κάποιο θαῦμα. Ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε ἐπὶ τρεῖς ὧρες, ὡσὰν στύλος ἀκράδαντος. Καὶ, ὢ τοῦ θαύματος, μετὰ τὸ «Ἀμὴν» τῆς προσευχῆς του, γίνεται μέγας σεισμὸς καί, παρ’ ὅλη τὴ βαθιὰ νύκτα, περιλάμπει τοὺς φύλακες καὶ τοὺς φυλακισμένους «φῶς τοῦ ἡλίου φαεινότερον». 

Καὶ τότε οἱ φύλακες μεταβάλλονται σὲ ἥμερα ἀρνία, ποὺ ζητοῦν τὴ συγγνώμη καὶ τὴ μεσιτεία τοῦ Μάρτυρος. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς πιστεύουν στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ γίνονται Χριστιανοί. Οἱ Τοῦρκοι ἀναστατώνονται. Ἀρχίζουν τὰ δικαστήρια καὶ τὰ βασανιστήρια. Ἔρχεται ὁ «πικρότατος θάνατος».

Οἱ βασανιστές του ἔγδαραν τὸ δέρμα αὐτοῦ σὲ λωρίδες καὶ τέλος τὸν ἐκρέμασαν μετέωρο σὲ σχῆμα σταυροῦ. Ὁ Ὁσιομάρτυς Θεοφάνης ὑπέμεινε ἀγόγγυστα τὸ μαρτύριο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀδιάκοπα εὐχαριστοῦσε τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μετὰ τὴν πρσευχητικὴ δοξολογία τοῦ Μάρτυρος ἕνα πουλὶ ἔφθασε ἀπὸ ψηλά, σὰν λευκὸ περιστέρι. Ὁ Ἅγιος ἐπλημμύρισε χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Τὸ θέαμα ἦταν ἀνεξήγητο.

Ὅταν ἔφθασε τὸ δειλινὸ καὶ ἐπέρασαν τρεῖς ὧρες συνεχοῦς παρουσίας τοῦ περιστεριοῦ, ἐκεῖνο ἐχάθηκε. Ὁ Ἅγιος ἀνεφώνησε: «διψῶ». Οἱ Τοῦρκοι τὸν ἐπείραζαν: «Γίνε ὅπως καὶ ἐμεῖς, καὶ θὰ σοῦ δώσουμε νερό». Ὅμως ὁ Ἅγιος, ποὺ προγευόταν τὴ χαρὰ τοῦ Πάσχα, τοὺς ἀπάντησε ὅτι ἐδιψοῦσε γιὰ τὴ σωτηρία τους καὶ ὄχι γιὰ νερό.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἔρχονται ἀστραπὲς καὶ βροντὲς μέσα στὴ νύκτα καὶ ἕνα οὐράνιο φῶς ἐτύλιξε τὸ Μάρτυρα, κινώντας τὸ θαυμασμὸ τῶν Ἀγαρηνῶν. Οἱ Τοῦρκοι ἄρχισαν νὰ διαμαρτύρονται καὶ ξεσηκώθηκαν. 

Τὸν ἐθανάτωσαν μὲ αἰχμηρὰ σίδερα, ποὺ τὸν κατατρύπησαν, καὶ ἔτσι ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ἔλαβε ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτη Θεὸ τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου τὸ 1588.Ὅσοι ἀπὸ τοὺς βασανιστὲς ἐπρωτοστάτησαν στὸ νὰ τοῦ βγάλουν τὰ μάτια ἢ νὰ τοῦ γδάρουν τὸ σῶμα, ἐδέχθησαν τὴ δίκαιη τιμωρία τους ἄνωθεν. 

Ἄλλοι ἐτυφλώθησαν, ἄλλοι ἐτρελάθηκαν, ἄλλοι ἀπεπνίγησαν στὴ θάλασσα, ἄλλοι ἐξεράθηκαν στὰ χέρια. Καὶ ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς μετανόησαν καὶ ἐπικαλέσθηκαν τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου, ἀμέσως ἐθεραπεύθησαν καὶ ἔγιναν κήρυκες τῶν θαυμάτων τοῦ Μάρτυρος καὶ τῆς πίστεως.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Ἱερομάρτυρας ἐκ Γεωργίας 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Θεόδωρος (Κβελτέλι) ἔζησε στὴ Γεωργία καὶ ἐμαρτύρησε τὸ 1609.

Τι παιχνίδι παίζεται;;

"Πάνω από 500.000 πολίτες κατέβηκαν στο Σύνταγμα προχθές, για να ενώσουν τις φωνές τους! Και ενώ οι φωνές πληθαίνουν και δυναμώνουν, οι «ένοχοι» επιδεικτικά σιωπούν! Η σιωπή ελλοχεύει συνωμοσία ή προετοιμασία για κάτι πολύ «μεγάλο»! Τι ετοιμάζουν άραγε; Σχέδιο διαφυγής; Την απόλυτη προβοκάτσια; Ή μήπως την επίσημη
παράδοση άνευ όρων στους κηδεμόνες μας; Ότι και να σχεδιάζουν, δε μας αγγίζει! Ξέρουμε πια το μέγεθος της ανικανότητας τους! Και εκεί θα αποτύχουν!!! Δεν είναι δυνατόν μια Δημοκρατική κυβέρνηση, που βλέπει το λαό στους δρόμους να την αποδοκιμάζει τόσο έντονα, να συμπεριφέρεται σαν αλαζονικός δικτάτορας που πεισματικά αρνείται εως και την ύστατη στιγμή να παραδώσει τη «λατρεμένη» του εξουσία! Κανείς δεν πείθεται πια από το απελπισμένο look του «εθνοσωτήρα» που αναγκάζεται δήθεν να πάρει επώδυνα μέτρα για να σώσει την ήδη χρεοκοπημένη σε όλα τα επίπεδα χώρα! Δεν σας χωρά αυτή η χώρα! Και επειδή δεν είστε ηλίθιοι αλλά προδότες, είναι ώρα να του ΔιΝεΤε!!!! Και αν νομίζετε ότι ο τίτλος αυτού του κειμένου δεν «κολλάει», στην ερώτηση "Τι παιχνίδι παίζετε; ή παίζεται; " η απάντηση είναι ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ!"

Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής

Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται:
«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των Βαρέων όπλων πού κατεύθυνα.
Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οί βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροι μου διαρκώς με παρατηρούσαν καί με τιμωρούσαν. "Ωσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο Θαύμα. 
Ξημέρωνε ή 7η "Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Άδαμάκο. Όταν ρόδιζε ή αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο πού με συνετάραξε: 
Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά καί γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει καί με ρωτά ακουμπώντας το χέρι στον ώμο μου: - θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση. - Καί ποια είσαι συ; τη ρώτησα. Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση καί με παρατήρησε αυστηρά: - Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις; - Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πώς είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστη μου; - Ναί, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα καί σ' όλους τους στρατιώτες του τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν' ανάψετε κεριά στ' αδέλφια σας πού έχουν ταφεί εκεί;
Μ' αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ό Σταύρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.
- Κύριε άνθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογκούσες καί παραμιλούσες στον ύπνο σου.
Του διηγήθηκα το όνειρο μου καί καταλήξαμε πώς ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως καί συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν.
Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου. — Άδαμάκο! βάζω μια φωνή. Ή γυναίκα... Αυτή... Να... τη βλέπεις;
Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Ή μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά καί τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου καί μου είπε:
- Μη φοβάσαι... Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι ή Παναγία. Σάς προστατεύω όλους παντού καί πάντοτε. 'Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στίς δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου.
Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε άπ' τα βάθη της καρδίας μου ένα κλάμα ανακουφίσεως καί χαράς, εγώ πού δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου». 

Πριν λάβεις, να ζητάς. Και αφού λάβεις, να ευχαριστείς. (Αγ. Ι. Χρυσοστόμου)

Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνεται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας. Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πάρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, περιπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν αποτυχία είναι επιτυχία.
Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας. Ας μη χάνουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπορεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια. Γι’ αυτό ας Του δίνουμε την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.
Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κοντά Του. Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά του.
Με δυο λόγια, η αποτελεσματικότητα της προσευχής μας εξαρτάται:
πρώτον, από το αν είμαστε άξιοι να λάβουμε ό,τι ζητάμε· δεύτερον, από το αν προσευχόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού· τρίτον, από το αν προσευχόμαστε αδιάλειπτα· τέταρτον, από το αν για όλα καταφεύγουμε στο Θεό· πέμπτον, από το αν ζητάμε εκείνα που είναι ωφέλιμα σ’ εμάς.
Και δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο, δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει. Ποιός ήταν δικαιότερος από τον Παύλο; Και όμως, επειδή ζήτησε κάτι που δεν θα τον ωφελούσε, δεν εισακούστηκε. «Τρεις φορές παρακάλεσα γι’ αυτό τον Κύριο», γράφει ο ίδιος, «και η απάντησή Του ήταν: “Σου αρκεί η χάρη μου”» (Β’ Κορ. 12:8-9). Αλλά και ο Μωυσής δεν ήταν δίκαιος; Ε, ούτε κι εκείνος εισακούστηκε. «Φτάνει πια!», του είπε ο Θεός (Δευτ. 3:26), όταν ζητούσε να μπει στη γη της επαγγελίας.
Πέρα απ’ αυτά, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που αχρηστεύει την προσευχή μας, και αυτό είναι η αμετανοησία. Προσευχόμαστε, ενώ επιμένουμε στην αμαρτία. Έτσι έκαναν οι Ιουδαίοι, γι’ αυτό ο Θεός είπε στον προφήτη Ιερεμία: «Μην προσεύχεσαι για το λαό αυτό! Δεν βλέπεις τι κάνουν;» (Ιερ. 7:16-17). Δεν απομακρύνθηκαν, λέει, από την ασέβεια. Κι εσύ με παρακαλάς γι’ αυτούς; Δεν σ’ ακούω!
Όταν, πάλι, ζητάμε κάτι κακό εναντίον των έχθρων μας, όχι μόνο δεν το πραγματοποιεί ο Θεός, αλλά και παροργίζεται. Γιατί η προσευχή είναι φάρμακο. Κι αν δεν γνωρίζουμε πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα φάρμακο, δεν θα ωφεληθούμε ποτέ από τη δύναμή του.
Πόσο μεγάλο καλό είναι η συνεχής προσευχή, το μαθαίνουμε από τη Χαναναία εκείνη του Ευαγγελίου, που δεν σταματούσε να κραυγάζει: «Ελέησέ με, Κύριε!» (Ματθ. 15:22). Κι έτσι, αυτό που αρνήθηκε ο Χριστός στους αποστόλους, τους μαθητές Του, το πέ­τυχε εκείνη με την υπομονή της. Ο Θεός, βλέπετε, προτιμά για τα δικά μας ζητήματα να Τον παρακαλούμε εμείς οι ίδιοι, που είμαστε και υπεύθυνοι, παρά να Τον παρακαλούν άλλοι για λογαριασμό μας.
Όταν έχουμε την ανάγκη ανθρώπων, χρειάζεται και χρήματα να δαπανήσουμε και δουλόπρεπα να κολακέψουμε και πολύ να τρέξουμε. Γιατί οι άρχοντες του κόσμου τούτου όχι μόνο δεν μας δίνουν εύκολα ό,τι τους ζητάμε, αλλά συνήθως ούτε καν να μας μιλήσουν δεν καταδέχονται. Πρέπει πρώτα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους που είναι κοντά τους -υπηρέτες, γραμματείς, υπαλλήλους κ.ά.- και να τους καλοπιάσουμε, να τους εκλιπαρήσουμε, να τους προσφέρουμε δώρα. Έτσι θα εξασφαλίσουμε τη μεσολάβησή τους στους αρμόδιους αξιωματούχους, για το διακανονισμό της όποιας υποθέσεώς μας.
Ο Θεός, απεναντίας, δεν θέλει μεσολαβητές. Δεν χρειάζεται να Τον παρακαλούν άλλοι για μας. Προτιμά να Τον παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι. Μας χρωστάει χάρη, μάλιστα, όταν του ζητάμε ό,τι έχουμε ανάγκη. Μόνο Αυτός χρωστάει χάρη όταν Του ζητάμε, μόνο Αυτός δίνει εκείνα που δεν Του δανείσαμε. Κι αν δει ότι επιμένουμε στην προσευχή με πίστη και καρτερία, πληρώνει δίχως να απαιτεί ανταλλάγματα. Αν, όμως, δει ότι προσευχόμαστε με νωθρότητα, αναβάλλει την πληρωμή· όχι γιατί μας περιφρονεί ή μας αποστρέφεται, αλλά γιατί, όπως είπα, με την αναβολή αυτή μας κρατάει κοντά Του.
Αν, λοιπόν, εισακούστηκες, ευχαρίστησε το Θεό. Αν δεν εισακούστηκες, μείνε κοντά Του, για να εισακουστείς. Αν, πάλι, Τον έχεις πικράνει με τις αμαρτίες σου, μην απελπίζεσαι. Όταν πικράνεις έναν άνθρωπο, αλλά στη συνέχεια παρουσιάζεσαι μπροστά του και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ, ζητώντας ταπεινά συγχώρηση, δεν θα κερδίσεις τη συμπάθειά του; Πολύ περισσότερο θα κερδίσεις τη συμπάθεια του ανεξίκακου Θεού, αν και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ και κάθε ώρα επικαλείσαι την ευσπλαχνία Του με την προσευχή.
Ας τ’ ακούσουν όλα αυτά όσοι προσεύχονται με ραθυμία και βαρυγκωμούν, όταν ο Κύριος αργεί να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Τους λέω: “Παρακάλεσε το Θεό!”. Και μου απαντούν: “Τον παρακάλεσα μια, δυο, τρεις, δέκα, είκοσι φορές, μα δεν έλαβα τίποτα”. Μη σταματήσεις, ώσπου να λάβεις. Σταμάτησε, όταν λάβεις. Ή μάλλον, ούτε και τότε να σταματήσεις την προσευχή. Πριν λάβεις, να ζητάς. Και αφού λάβεις, να ευχαριστείς.

Τι είναι το Φένγκ Σούι

Τι είναι το Φένγκ Σούι

 

 

(Από το νεανικό περιοδικό «ΕΣΥ» Νοεμ. – Δεκ. 2008, Νο 55…Σε καμμία περίπτωση δενμπορούμε να δεχθούμε ότι πρόκειταιγια επιστήμη, αφού προϋποθέτει πίστη σεμη επιστημονικά δεδομένα και έχει σαφώςένα θρησκευτικό (ταοϊστικό) υπόβαθρο…)Το    Feng Shυί ισχυρίζεται ότι βοηθά στην υγεία, ευημερία, στον γάμο, στην οικογένεια, στην καριέρα αυτών που το εξασκούν. Για όλα υπάρχει η λύση από τους «ειδικούς». Και όλες οι συμβουλές βέβαια χρεώνονται οπό       συμβούλους του Feng Shυί. Παραμένει όμως αμέτρητα βασανιστικό το ερώτημα: Με τόσες ιδιότητες που του προσδίδουν οι Κινέζοι πώς και εκατομμύρια των Κινέζων γνωρίζουν μόνο μιζέρια στη χώρα τους;- Αν θέλεις να έχεις μια επαγγελματική επιτυχία, θα πρέπει να τοποθετήσεις έτσι όπως σου έδειξα τα έπι­πλα σου.- Για να βελτιώσεις την σχέση σου με τον σύντροφο σου, αγόρασε μερικούς κρυστάλλους και τοποθέτησε τους σε μια γωνία της κρεβατοκάμαρας».- Ωωωωωωχχχχχχ!!! Έβαλες τον καναπέ πίσω από την πόρτα; Αυτό είναι αντίθετο στο τσι!! Φράσεις σαν κι αυτές ακούμε πλέον όλο και πιο συχνά δεξιά και αριστερά από ανθρώπους «ειδι­κούς», οι οποίοι ορίζουν τη σωστή θέση για να τοπο­θετήσουμε το τραπέζι μας, το παράθυρο κλπ. προκει­μένου, όπως λένε, να μην εμποδίζουμε την ροή της ευεργετικής ενέργειας chi. Ακολουθώντας τις συμ­βουλές τους θα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι η τύχη μας δουλεύει! Όλα αυτά δεν είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που μας είναι γνωστό ως Feng Shυί (φενγκ σουι). Ας δούμε λοιπόν περί τίνος πρόκειται.
Φένγκ Σούι .Γενικά « Feng Shυί » σημαίνει «άνεμος και νερό».
Αποτελεί ένα ζωτικό και παρακινητι­κό συστατικό της σοφίας της αρχαίας Κίνας. Είναι ένα κράμα αρχαίας σοφίας, μυστικιστικών πεποιθήσεων, κουλτούρας και γνώσης του σώμα­τος βασισμένο στη συμπαντική ενέργεια, που περι­γράφεται μέσα από πολύχρωμους συμβολισμούς… Θα μπούμε στον άθικτο κόσμο των δράκων, των τίγρεων, του ανέμου, του νερού, των θετικών και αρνητικών ενεργειών, του Γιν και του Γιανγκ, στη ροή της ενέργειας, στις συμπαντικές αναπνοές και τις επιδράσεις των στοιχείων της φύσεως…Για την Ορθοδοξία το νερό και ο άνεμος και γενικότερα όλα τα στοιχεία της φύσεως είναι  αγαθά που παρέχονται από τον Θεό στους ανθρώπους. Όμως όλα αυτά είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και ανάλογα με το πώς θα τα χρησι­μοποιήσει (προς ωφέλεια ή βλάβη του) θα έχει και το ανάλογο αποτέλεσμα. Ο κόσμος των δράκων, των τίγρεων, του ανέμου, του νερού, των θετικών και αρνητικών ενεργειών, κ.λπ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας έμμεσος τρόπος για την είσοδο μας στον μυστικισμό, δηλ. στον χώρο του αποκρυ­φισμού και της μαγείας και γιατί όχι και του σατανισμού.Γιν και Γιανγκ. Το Feng Shυί είναι μια παλιά κινεζική επιστήμη, που γίνεται πιο εύκολα  κατανοητή αν ειδωθεί μέσα από την προοπτι­κή της κινέζικης άποψης για το σύμπαν, τον ουρα­νό και την γη. Οι Κινέζοι πιστεύουν ότι υπάρχουν δύο συμπαντικές δυνάμεις, δύο αντίθετες μεν αλλά συμπληρωματικές ενέργειες που σχηματίζουν το σύμπαν και οτιδήποτε μέσα σ’αυτό. Αναφέρονται στις δύο αυτές ενέργειες ως «Γιν» και «Γιανγκ». Μαζί το Γιν και το Γιανγκ απαρτίζουν μια ισορροπη­μένη ολότητα, γνωστή ως ΤΑΟ – ή «η Οδός»- η αιώνια αρχή της αρμονίας του ουρανού και της γης. Το καλό ευοίωνο Feng Shυί μπορεί να δημιουργη­θεί μόνο όταν υπάρχει ισορροπία στην αρμονία μεταξύ Γιν και Γιανγκ
Για την Ορθοδοξία υπάρχει ένας Θεός, Τριαδικός (ένας Θεός, τρία πρόσωπα) που είναι η αρχή των όντων δηλαδή η αιτία που δημιούργησε τον ουρανό και την γη, όλο τον υλικό και τον πνευματικό, τον ορατό και τον αόρατο κόσμο. Τελευταίο και κορυφαίο δημιούργημα του υλικού κόσμου είναι ο άνθρωπος. Ο Θεός γίνεται αντιληπτός μόνο από τις ενέργειες του και όχι από την ουσία του. Δεν υπάρχουν δύο δυνάμεις, αλλά ο άνθρωπος ελεύθερος να καθορίσει τις επιλογές του, καλείται να φθάσει στην αγιότητα, χρησιμοποι­ώντας τη βοήθεια του Θεού για να ενωθεί μαζί Του.
Για την Ορθοδοξία το σύμβολο προστασίας των χριστιανών είναι ο Σταυρός πάνω στον οποίο ο μονογενής Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, αφού πρώτα έγινε άνθρωπος με την βοή­θεια του Αγίου Πνεύματος και από την παρθένο Μαρία (Παναγία μας) κατόπιν για τις δικές μας αμαρτίες σταυρώθηκε, θυσιάστηκε και αναστήθηκε νικώντας τον θάνατο. Αυτό το σύμβολο της θυσίας του θεανθρώπου Ιησού, υπήρξε και υπάρχει σαν σύμβολο θυσίας για όλους τους χριστιανούς, και αποτελεί όπλο κατά των αντίθεων δυνάμεων
.Γραμμές ενέργειας. Το Feng Shυί υποστηρίζει ότι περιβάλλον είναι γεμάτο από αόρατες αλλάισχυρές γραμμές ενέργειας -μερικές ευνοϊκές και μερικές ολέθριες- και ότι οι γραμμές αυτές κουβαλούν είτε αρμονία είτε δυσαρμονία, υγεία ή αρρώστεια, ευη­μερία ή φτώχεια. Σύμφωνα με το Feng Shυί, οι ευνοϊκές γραμμές αποτελούν αυτό που οι Κινέζοι αποκαλούν ως την «κοσμική (συμπαντική) αναπνοή του Δράκοντα», αλλοιώς Sheng Chi. Οι μη ευνοϊκές γραμμές αναφέρο­νται ως η «αναπνοή που σκοτώνει», αλλιώς Shar Chi. Η αναπνοή αυτή δημιουργείται από την παρουσία κοφτε­ρών, μυτερών αντικειμένων ή γραμμών μέσω των οποίων διοχετεύεται κακό Feng Shυί. Στη σελίδα 72 του βιβλίου What is Feng Shυί, αναφέρεται ότι ο σταυρός πάνω σε ταφόπετρες θεωρείται ότι δημιουργεί εξαιρετικά άτυχο Feng Shυί.
Για την Ορθοδοξία οι αντίθεες δυνάμεις που υπάρχουν είναι πνεύματα πονηρά και ακούν  στο όνομα δαίμονες. Είναι το 10° τάγμα των πρώην αγγέλων το οποίο με αρχηγό τον Εωσφόρο επαναστάτησε εναντίον του θεού, εξέπεσε από την αρχική του αγγελική κατάσταση, και πλέον ανήκει στις δυνάμεις του σκότους. Οι δαίμονες σκοπό έχουν να πληγώσουν τον θεό, και προσπαθούν να βλάψουν με οποιοδήποτε τρόπο τους ανθρώπους έχοντας απώτερο σκοπό να κολάσουν την ψυχή του ανθρώπου και κατά συνέπεια να λυπήσουν τον Θεό που αγαπά τους ανθρώπους. Οι υπόλοιπες ουράνιες δυνάμεις ακούνε στο όνομα άγγελοι και παρέμειναν κοντά στο Θεό μετά την επανάσταση του Εωσφόρου. Έργο τους εκτός από την δοξολο­γία του Θεού είναι να βοηθούν τους ανθρώπους να εκτελούν το θέλημα του Θεού.
Δηλητηριώδη τόξα.Τα τόξα αυτά μπορεί να είναι ίσιοι δρόμοι, οι κοφτερές γωνίες της στέγης ενός κτιρίου, ένα δένδρο, οι πύργοι ή πυλώνες της ηλε­κτρικής, οι άκριες ενός ψηλού κτιρίου, ένας σταυρός, μια προεξέχουσα γωνία ή οποιοδήποτε αντικείμενο έχει απειλητικό παρουσιαστικό. Η ενέργεια από ένα δηλητη­ριώδες τόξο ταξιδεύει σε ίσιες γραμμές μεταφέροντας κακή τύχη και άλλες απεχθείς συνέπειες. Όσο πιο μυτε­ρά και πιο απειλητικά είναι αυτά τα τόξα τόσο πιο μεγά­λες είναι οι συνέπειες (αρρώστειες, χαμένες ευκαιρίες, νομικές διαμάχες, καβγάδες, οικονομικές ζημιές και πολλά άλλα). Όταν δημόσια κτίρια βρίσκονται εκτεθει­μένα σε τέτοια δηλητηριώδη τόξα, τότε οι συνέπειες είναι αρκετά μεγάλες. Επίσης, το Feng Shυί κάνει αναφο­ρά σε διάφορα ζώα και το συμβολισμό τους, και συστή­νει να έχουν στα σπίτια τους οι άνθρωποι αντικείμενα με τέτοιες παραστάσεις (στολίδια, πίνακες κ.ά.).
Για την Ορθοδοξία ούτε τα τόξα, ούτε οι κοφτερές γωνίες, ούτε η κορυφή ενός δένδρου που μπορεί να έχει ένα αιχμηρό άκρο, δεν μπορεί να επηρεάσει και να καθορίσει την ζωή των ανθρώπων. Βέβαια πολλές φορές χρησιμοποι­ούνται αντικείμενα για να εξυπηρετήσουν αποκρυφιστικά, μαγικά (δαιμονικά δηλαδή) σχέδια. Οι άνθρωποι πλασμένοι ελεύθεροι από τον Θεό έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν την πορεία τους, θετι­κή ή αρνητική. Ο Θεός δεν παραβιάζει το αυτεξού­σιο του ανθρώπου έστω και προς το καλό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος με τη συμμετοχή του στα Μυστ ήρια της Εκκλησίας αγιάζεται και προστατεύε­ται από κάθε δαιμονική επιρροή.
Κινέζικη Αστρολογία και Feng Shυίυπόσχονται όχι μόνο ευημερία, πλούτη, υγεία, επιτυχή καριέρα, επιτυχημένο γάμο, έξυπνα παιδιά κ.τ.λ. αλλά έχουν και κοινές βάσεις και αρχές. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το ένα συμπληρώνει το άλλο, αφού η κινέζικη αστρολογία αποκαλύπτει τον προορισμό κάποιου σύμφωνα με την τύχη του ουρανού, ενώ το Feng Shυί συνδέεται με την γήινη τύχη. Αυτό το λαμβάνουν πολύ καλά υπόψιν τους όσοι θα δώσουν συμβουλές για το Feng Shυί, αφού πριν δώσουν συμβουλές μελετούν τον αστρολογικό πίνακα του πελάτη τους. Τα πέντε στοιχεία · Νερό, Ξύλο, Μέταλλα, Γη και Φωτιά υπάρχουν τόσο στην Κινέζικη Αστρολογία όσο και στο Feng Shυί.
Για την Ορθοδοξία τα άστρα σε καμμία περίπτωση δεν επηρεάζουν, ούτε βέβαια ορίζουν και δεν διαγράφουν την ζωή του ανθρώπου. Επίσης η αστρολογία, αφού δεν είναι επιστήμη, δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλησία μας, γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε με ελεύθερη βούληση που δεν καθορίζεται από τους αστρικούς παράγοντες ή άλλες δυνάμεις της φύσης. Επίσης πίσω από την αστρολογία, πρέπει να γνωρίζουμε ότι κρύβεται ο αποκρυφισμός που είναι είδος μαγείας. Την αστρολογία πρέπει να την διαχωρίζουμε από την Αστρονομία που είναι επιστήμη και φυσικά είναι αποδεκτή από την Εκκλησία.Εφαρμογές του Φενγκ Σούι. Με βάση την φιλοσοφία του Feng Shυί, η ευημερία και ευτυχία του ανθρώπου στηρίζεται στην ουράνια τύχη, την τύχη της φύσης και την ανθρώπινη τύχη. Έτσι, το κάθε τι γίνεται για να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για να γίνει κάποιος δέκτης και των τριών αυτών δυνάμεων. Για να προσελκυσθεί η καλή τύχη αλλά και να αποφευχθούν οι βλαβερές συνέπειες από την δυσαρμονία που προκαλεί η απρόσεκτη λειτουργία του Feng Shυί, υπάρχουν ένα σωρό προϋποθέσεις και παροτρύνσεις. Αυτό μπορεί να είναι το σχήμα ή η θέση ενός κτιρίου, ενός δωματίου, ενός αντικειμένου, το υλικό από το οποίο αυτό είναι φτιαγμένο, το χρώμα του, το μέγεθος του, ο φωτισμός, τα λουλούδια που υπάρχουν στο χώρο, το αν το νερό που υπάρχει είναι καθαρό και κρυστάλλινο και ένα σωρό άλλα.
Για την Ορθοδοξία τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει και δεν υπάρχει ουράνια τύχη, ούτε τύχη της φύσης, ούτε ανθρώπινη τύχη. Η Ορθοδοξία δέχεται ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και η πρόνοια Του άλλωτε, επιτρέπει, άλλοτε επεμβαίνει και άλλοτε λειτουργεί με έναν άγνωστο σε μας τρόπο που όμως πάντοτε είναι προς το συμφέρον μας. Ο Θεός γνωρίζει ως Παντογνώστης τι θα συμβεί, αλλά ΔΕΝ προκαθορίζει τα πράγματα. Προσφέρει στον άνθρωπο τις ευκαιρίες που χρειάζεται, αλλά εκείνος (ο άνθρωπος δηλ.) επιλέγει αν θα τις εκμεταλευθεί.ΚΡΙΤΙΚΗ:Επομένως, βλέπουμε πως το Feng Shυί προ­έρχεται από την κινέζικη θρησκεία του Ταοϊσμού ενώ στα πλαίσια του Νew age, που το υιοθετεί, εμπλέκεται σ’ αυτό και ο αποκρυ­φισμός. Έτσι, σε καμμία περίπτωση δεν μπο­ρούμε να δεχθούμε ότι πρόκειται για επιστή­μη, αφού προϋποθέτει πίστη σε μη επιστημο­νικά δεδομένα και έχει σαφώς ένα θρησκευ­τικό (ταοϊστικό) υπόβαθρο. Είναι δε χαρακτη­ριστικό το γεγονός πως τοFeng Shυί πολεμή­θηκε ιδιαίτερα στην μαοϊκή Κίνα ως «φεουδαλιστική δεισιδαιμονική πρακτική». Σε αντίθεση με όλα αυτά, η Ορθοδοξία μας διδάσκει πως όλα τα αγαθά παρέχονται από τον Θεό και Πατέρα μας, όποτε και όσα Εκείνος θέλει και γνωρίζει ότι θα είναι για το συμφέρον μας. Δεν επιζητούμε δηλαδή με ένα μαγικό τρόπο, μέσω τεχνικών, να ικανο­ποιήσουμε τα πάθη μας, γιατί αυτό φανερώ­νει έλλειψη πίστης στην πρόνοια του Θεού και αθεράπευτο εγωισμό. Έπειτα, οι χριστια­νοί δεν πιστεύουμε στην τύχη, τα άστρα κι όλα αυτά που μπορούν -υποτίθεται- να καθο­ρίσουν την ζωή μας, γιατί γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος έχει πλασθεί ελεύθερος και αυτε­ξούσιος, ώστε εκείνος να έχει την ευθύνη για κάθε του πράξη.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:Το εντός εισαγωγικών τμήμα του άρθρου αποτελεί αναδημο­σίευση του λήμματος Φενγκ Σούι/Feng Shυί από το «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων, Παραχριστιανικών- Παραθρησκευτικών Ομάδων και Σύγχρονων Ιδεολογικών Ρrευμάτων» του Αρχιμ. Χριστόφορου Τσιάκκα, εκδ. Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης, Κύπρος 2002.

Από την σοφία του Ιερού Χρυσοστόμου.

*Όταν διαφθαρούν οι άρχοντες, οι σύμβουλοι, οι δικαστές, οι ιερείς, τίποτε πλέον δεν υπάρχει, που θα μπορέσει να εμποδίσει τον λαόν να καταστραφεί.
*Τα πουλιά έχουν φτερά για να αποφεύγουν τις παγίδες και οι άνθρωποι το λογικό για να αποφεύγουν τα αμαρτήματα.
*Δεν θα χρειαζότανε λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειαζότανε δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα. Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς είμασταν πραγματικοί Χριστιανοί.
*Να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, για να μάθουμε να σεβόμαστε και τον Θεό. Εκείνος που είναι θρασύς στους ανθρώπους, είναι θρασύς και στον Θεό.
*Μη μου δείχνεις τον αθλητή την ώρα της προπονήσεως, αλλά την ώρα του αγώνα. Μη μου δείχνεις την ευλάβειά σου την ώρα που ακούς τα θεία λόγια, αλλά την ώρα της έμπρακτης εφαρμογής.
*Σε καμμιά αμαρτία ο διάβολος δεν καρφώνει με τόσα πολλά καρφιά τις ψυχές, όσο στη φιλαργυρία.
*Πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε. Δηλαδή ο ολιγαρκής.
*Αν θέλεις να αφήσεις πολύ πλούτο στα παιδιά σου, άφησέ τους στην πρόνοια του Θεού. Αυτός, όταν δει ότι Του δείχνεις τόση εμπιστοσύνη και τον αναγνωρίζεις συγκληρονόμο, πώς δεν θα τους εξασφαλίσει κάθε αγαθό;
* … (Οι άγιοι) περιφρονούσαν τα χρήματα, απέφευγαν την δόξα, είχαν απαλλαγή από τις βιοτικές φροντίδες. Διότι εάν δεν είχαν αυτά, αλλ’ ήσαν δούλοι των παθών, και αν ακόμη ανιστούσαν απείρους νεκρούς, όχι μόνον δεν θα ωφελούσαν σε τίποτε, αλλά θα ήταν δυνατόν να θεωρηθούν και απατεώνες.
*Τέτοιοι άνθρωποι (που πιστεύουν ένεκα θαυμάτων) υπάρχουν και σήμερα πολλοί, οι οποίοι έχουν το όνομα του πιστού, αλλ’ είναι ευμετάβλητοι στην πίστη και ασταθείς. Γι’ αυτό ούτε τώρα ο Χριστός δεν εμπιστεύεται τον εαυτόν του, αλλ’ αποκρύπτει τα περισσότερα….
*Μη ζητής λοιπόν θαύματα, αλλά ζήτει την υγείαν της ψυχής… Μη ζητής να δης τυφλό να θεραπεύεται, αλλά πρόσεξε όλους που αναβλέπουν τώρα την πιο ωραία και την πιο ωφέλιμη ανάβλεψη και μάθε και συ να βλέπης με σωφροσύνη και προσπάθησε να διορθώσης το μάτι σου.
*… Ούτε μας μειώνει το γεγονός ότι δεν θαυματουργούμε, εάν φροντίζουμε γιά την αρετή γενικώς. Διότι για μεν τα θαύματα είμαστε οι ίδιοι οφειλέτες, για τον βίο όμως και τις πράξεις μας έχουμε οφειλέτην το Θεό.
*Πρόσεξε (τον Παύλο) πώς ενεργεί, και πουθενά να μην θαυματουργεί χωρίς λόγο, αλλά από ανάγκη· διότι και κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας προφήτεψε επειδή υπήρχε αιτία και όχι χωρίς λόγο….
*Κανείς λοιπόν ας μην υπερυψώνη τα θαύματα. Διότι ο δαίμων υποφέρει όταν εκδιωχθή από το σώμα του ανθρώπου και ακόμη περισσότερον, όταν δή ψυχήν ν’ απαλλάσσεται από την αμαρτίαν… Αν λοιπόν την αποβάλης αυτήν… επέδειξες θαύμα μεγαλύτερον από όλα τα θαύματα.
*Η Εκκλησία ιδρύθη υπό του Θεού και εστερεώθη διά του αίματος των Μαρτύρων. Και όμως πολλοί την πολεμούν και την συκοφαντούν, χωρίς να διδάσκωνται από την ιστορίαν, ότι όσοι την επολέμησαν εχάθησαν, ενώ αντιθέτως εκείνη έχει ανυψωθή μέχρι του ουρανού. Διότι η Εκκλησία όταν πολεμήται, νικά! Όταν σκέπτωνται εναντίον της κακά, αυτή εξαγνίζεται! Όταν υβρίζεται, γίνεται πλέον λαμπρά. Δέχεται πολλάκις επιθέσεις, όμως δεν νικάται ποτέ. Κλυδωνίζεται μεν, χωρίς όμως να καταποντίζεται. Υφίσταται διάφορα κακά, δεν ναυαγεί όμως ουδέποτε. Παλεύει, χωρίς ποτέ να ηττάται.
*Για την έννοια και την ιδέα της αγάπης ενομοθέτησε ο Θεός την ελεημοσύνη. Και χωρίς την ελεημοσύνη ήταν σε θέση ο Θεός να συντηρήση τους φτωχούς. Αλλά αναθέτει τη συντήρησή τους σ’ εμάς, για ν’ αναπτύξη τους μεταξύ μας δεσμούς της αγάπης και τη θέρμη των σχέσεων μας.
*Διά ποίαν αιτίαν ο απ. Παύλος, τον μεν θάνατον του Χριστού, θάνατον ονόμασε, τον δε ιδικόν μας κοίμησιν;
Όχι απλώς βεβαίως. Διά μεν τον Χριστόν θάνατον ωνόμασε, ώστε να πιστοποίηση το πάθημά Του, δι’ ημάς δε κοίμησιν ωνόμασε, ώστε να παρηγορήση την οδύνην μας, διότι όστις κοιμάται θα εξεγερθή εξάπαντος, και τίποτε άλλο δεν είναι ο θάνατος, παρά ύπνος μακρύς.
*Η Εκκλησία είναι κιβωτός σωτηρίας, πολύ ανώτερη απ’ την κιβωτό του Νώε. Εδώ, εννοεί ο ιερός Χρυσόστομος, ότι η Εκκλησία «παραλαμβάνει τα ζώα και τα μεταβάλλει… Εισήλθε κάποιος κοράκι, και εξέρχεται περιστερά. Εισέρχεται λύκος, και εξέρχεται πρόβατον. Εισέρχεται όφις, και εξέρχεται αρνίον, ου της φύσεως μεταβαλλομένης, αλλά της κακίας ελαυνομένης».
*«Κανείς δεν θα ήταν ειδωλολάτρης, αν ημείς ήμεθα πραγματικοί Χριστιανοί· αν εφυλάγαμε τις εντολές του Χριστού όταν μας αδικούσαν και όταν μας άρπαζαν τα ιδικά μας. Αν ευλογούσαμε όταν μας ύβριζαν. Αν ευεργετούσαμε όταν δεινοπαθούσαμε. Κανείς δεν θα ήταν τόσο θηρίο, ώστε να μην τρέξη προς την ευσέβεια, αν από όλους μας ετηρείτο αυτή η τακτική».
Πνευματικά Ορθόδοξα Μηνύματα Σωτήριου Οικοδομής
Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη

Σύγχρονοι Πολωνοί άγιοι μάρτυρες...που θανατώθηκαν από τους παπικούς (ρωμαιοκαθολικούς)

Τιμώνται την 1η Κυριακή του Ιούνη. Αναγνωρίστηκαν ως άγιοι από την Ορθόδοξη Πολωνική Εκκλησία το 2003.

(Κλικ στα ονόματά τους)

Άγιος Ιερομάρτυς Βασίλειος Ο Άγιος Ιερομάρτυς Βασίλειος γεννήθηκε στην ευλογημένη από τον Θεόν επαρχία της Χελμ, στο χω­ρίον Τερατίν κατά τα τέλη του 19ου αιώνος. (24/10/08)		Άγιος Ιερομάρτυς Παύλος και η πρεσβυτέρα του Ιωάννα ...και έτσι οι παπικοί αντάρτες, την ημέρα της Κοιμήσε­ως της Θεοτόκου, συνέλαβαν τον ίδιο και την πρεσβυ­τέρα του και τους υπέβαλλαν (24/10/08)
Άγιος Ιερομάρτυς Νικόλαος Ο Άγιος Ιερομάρτυς Νικόλαος κηδεύθηκε στον τόπον, όπου το 1938, η παπική κυβέρνηση κατεδάφι­σε τον προϋπάρχοντα ενοριακό Ναό... (24/10/08)		Άγιος Ιερομάρτυς Λέων Ο εικοσιπεντάχρονος ιερεύς με την οικογένειά του και διακόσιους ενορίτες του στο Λάσκοφ, έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου από τους παπικούς.
Αγιος Ιερομάρτυς Πέτρος Ο Άγιος Μάρτυς Πέτρος γεννήθηκε το 1891 στο χωριό Ταρναβάτκα, νομού Τομάσουφ. (24/10/08)		Άγιος Ιερομάρτυς Σέργιος Οι παπικοί τον βασάνισαν επί τόπου και τον κατακρεούργησαν. παρέδωσε την ψυχή του, σε ηλικία 28 ετών. 24/10/08
Άγιος οσιομάρτυς Ιγνάτιος Ο μοναχός Ιγνάτιος γεννήθηκε στην δεκαετία του 1860. (24/10/08

Μια ανάσα απο τα Σόδομα...

Έλληνες Ορθόδοξοι ξυπνήστε επιτέλους.

Τα Σόδομα καταστράφηκαν λόγω της σοδομιτικής αμαρτίας. Μια λοιπόν ανάσα μας χωρίζει και εμάς απο την καταστροφή.
Τη στιγμή που κατεβαίνει ο Ελληνικός λαός στο Σύνταγμα ταλαιπωρημένος και αγανακτισμένος απο τις αφόρητες καταπιέσεις που δέχεται το τελευταίο διάστημα, κάποιοι επιλέγουν με περισσό θράσος να περάσουν τα αμαρτωλά τους σχέδια για τη ματωμένη μας πατρίδα
. Με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων αποφάσισαν κάποιοι να χρηματοδοτήσουν μεγάλες εκδηλώσεις για τις σοδομιτικές αμαρτίες... Να αναπτυχθεί ο αμαρτωλός τουρισμός ανέφερε σε συνέντευξή του ο Υπουργός Πολιτισμού. Γιατί; Δεν έχουμε ανάγκη απο τέτοιου είδους Τουρισμό.


Τα νησιά μας, το απέραντο γαλάζιο, ο ήλιος, η αρχαία μας ιστορία, ο πολιτισμός μας, τα αναρίθμητα προσκυνήματά μας δεν είναι άξια να προσελκύσουν όλον τον Πλανήτη; Ας αναλογιστούμε τι κάνουμε και τί επιτρέπουμε να γίνει πρωτού να είναι αργά. Πρωτού αποστρέψει ο Κύριος μας το Προσωπόν του απο εμάς. Δεν πρόκειται να λυθεί η οικονομική κρίση αν  δε βάλουμε πρώτα κάποια πνευματικά όρια στη ζωή μας. Έχουμε ξεχάσει την προσευχή, την εξομολόγηση, τη νηστεία, τη συχνή μετάληψη της Θείας Κοινωνίας - τί να πούμε και γι'αυτά τα δάκρυα της Μετανοίας.... Ας μπεί μπροστά η Εκκλησία μας, οι Δεσπότες μας και οι ιερείς μας. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό που επιτρέπουμε στα παιδιά μας να παρασύρονται απο το κοσμικό ποτάμι με την ομιχλώδη βαβούρα της αμαρτίας, που θα παρασύρει τα ήθη και τις αρχές, ακόμη και τις ψυχές.

Με πόνο ψυχής,
πρεσβ. Γεώργιος Χριστοδούλου
ΓΚΕΪ ΦΕΣΤΙΒΑΛ στην Αθήνα με την χρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού!!!
http://www.katixitiko.gr/default.asp?ElementId=516392
αναδημοσίευση hristospanagia3.blogspot.com 

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/blog-post_1137.html#ixzz1OdCSl22Q

O γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης ψέλνει

O γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης ψέλνει‏

▶

Η μεταβλητότητα της εσωτερικής μας καταστάσεως

Η μεταβλητότητα. Έργο του Giotto di Bondone.

Παραπονιέστε για τη μεταβλητότητα της εσωτερικής σας καταστάσεως -άλλοτε είναι καλή και άλλοτε κακή. Δεν γίνεται αλλιώς.
«Έχω δοκιμάσει και δοκιμάζω δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις με διάφορες μορφές». Δεν έχουμε παρά να τις υπομένουμε με ταπείνωση και γενναιοψυχία, χωρίς να χαλαρώνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, χωρίς να παραμελούμε την εκπλήρωση των θείων εντολών -αυτό ακριβώς που κάνετε.
Έρχεται μια καλή πνευματική κατάσταση. Φεύγει. Έρχεται μια κακή. Φεύγει κι αυτή. Η εναλλαγή τους είναι συνεχής και αναπότρεπτη. Το μόνο που μπορείτε και πρέπει να κάνετε, είναι να επιθυμείτε και να επιδιώκετε πάντα το καλό.
Αν δεν αντιμετωπίζαμε ποτέ καμιά δυσκολία, τότε θα είχαμε πέσει σε πνευματική νάρκη.
Ψυχικές μεταπτώσεις
Οι ψυχικές μεταπτώσεις συμβαίνουν σε όλους. Δεν έχετε, λοιπόν, παρά να τις υπομένετε ήρεμα, αφήνοντας τον εαυτό σας στα χέρια του Θεού. Μη νοιάζεστε για τίποτ’ άλλο, παρά μόνο για τούτο: Να είστε πάντα μαζί με τον Κύριο. Ό,τι κι αν σας συμβαίνει, σ’ Αυτόν να καταφεύγετε, σ’ Αυτόν ν’ αποκαλύπτετε την ψυχή σας, σ’ Αυτόν ν’ ακουμπάτε τα βάρη σας, σ’ Αυτόν να λέτε τον πόνο σας… Και να προσεύχεστε, παρακαλώντας Τον να σας απαλλάξει από πειρασμούς και θλίψεις, αν είναι θέλημα Του..
Η ψυχική ευφορία και ευδιαθεσία, η αναψυχή και η παρηγοριά δεν είναι πάντα γνωρίσματα καλής πνευματικής καταστάσεως, η οποία έχει τρία άλλα βασικά χαρακτηριστικά: α) ζήλο για την ευαρέστηση του Θεού, β) φρόνημα ταπεινό και καρδιά συντριμμένη, γ) παράδοση στο θείο θέλημα. Υπάρχουν αυτά μέσα σας; Αν ναι, είστε σε καλό δρόμο.
Οι πνευματικές παρηγοριές στην κατά Θεόν ζωή
Λυπηθήκατε, επειδή χάσατε πολύ γρήγορα τήν παρήγορη εκείνη εσωτερική κατάσταση, στην οποία βρισκόσασταν μετά τη θεία Μετάληψη. Αλλά πρέπει να ξέρετε, πως μια πνευματική παρηγοριά, μια «παράκληση», μ’ όποια μορφή κι αν μας επισκέπτεται -ως απέραντη ψυχική ειρήνη, ως απερίγραπτη χαρά, ως ιερός ενθουσιασμός, ως γλυκεία κατάνυξη ή ως οτιδήποτε άλλο-, δεν είναι το κύριο ζητούμενο στην κατά Θεόν ζωή. Η πρωταρχική επιδίωξη και το βασικό μέλημά μας είναι όχι οι παρηγοριές, αλλά η αποφασιστική και δυναμική διατήρηση του εαυτού μας, εσωτερικά και εξωτερικά, σε κατάσταση καλή, ευάρεστη στον Κύριο. Η όποια παρηγοριά δίνεται από το Θεό σαν «δόλωμα», πρόκληση και προτροπή.
«Να τί θ’ απολαύσεις! Αγωνίσου, λοιπόν!». Επομένως, όταν τη στερούμαστε, δεν πρέπει ν’ απελπιζόμαστε, αλλά με μεγαλύτερο ζήλο, με σταθερότητα και επιμονή ν’ αγωνιζόμαστε «τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α’ Τιμ. 6:12).
Οι πνευματικές ηδονές δεν είναι πάντα ωφέλιμες
Σας αρέσει να βυθίζεστε μέσα στις πνευματικές ηδονές, να νιώθετε πάντα ικανοποίηση και ευφροσύνη από την προσευχή και την κοινωνία σας με τον Κύριο. Αυτό, όμως, είναι και αδύνατο και ανώφελο. Αδύνατο, γιατί κάθε μορφή πνευματικής αναψυχής δεν είναι καρπός δίκης μας προσπάθειας, αλλά δώρο του ελέους του Θεού, δώρο που προσφέρεται σ’ οποίον, όποτε και για όσο Εκείνος θέλει. Αδύνατο είναι, επίσης, γιατί, όσο ζουν και ενεργούν μέσα μας τα πάθη, καμιά πνευματική ηδονή δεν μπορεί να παραμείνει σταθερή στην ψυχή.
Άλλωστε, η άκαιρη και άλογη επιδίωξη τέτοιων ηδονών είναι, όπως είπα, και ανώφελη, γιατί οδηγεί σε ψυχική παραλυσία και μαλθακότητα. Εμείς οφείλουμε μόνο ν’ αγωνιζόμαστε με τρόπο ευάρεστο στον Κύριο, με ζήλο και ανδρεία, με νήψη και αυτοέλεγχο, με ταπείνωση και συντριβή. Για το Θεό πρέπει να κυριαρχούν στη καρδιά μας δύο αισθήματα: αγάπη και φόβος… Οι άγγελοι στέκονται μπροστά Του με φόβο και τρόμο… Ζήστε, επαναλαμβάνω, με νήψη, με πνευματική επαγρύπνηση, με φρόνημα ταπεινό…
πηγή: Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου

Όσιος Δανιήλ εν τη Σκήτη

Δύο όσιοι είναι γνωστοί με τό όνομα αυτό. Ο πρώτος ήταν μαθητής του αγίου Αρσενίου του Μεγάλου [8 Μαΐου] και έγινε ο ίδιος διδάσκαλος για πολλούς μοναχούς. Όταν οί Μαζικές επιτέθηκαν στην Σκήτη το 407, οί αδελφοί τον κάλεσαν να φύγει μαζί τους. Καί λέγει ο άββάς Δανιήλ: «Εάν δεν φροντίζει για μένα ο Θεός, γιατί να ζώ;» Καί πέρασε ανάμεσα στους βαρβάρους καί δεν τον είδαν. Λέγει τότε μέσα του: «Ιδού ο Θεός έφρόντισε για σένα καί δεν απέθανες. Κάνε λοιπόν καί συ τό ανθρώπινο καί φύγε όπως οι Πατέρες». Μεταξύ άλλων έλεγε: «Όσο ακμάζει τό σώμα τόσο αδυνατίζει ή ψυχή καί όσο αδυνατίζει τό σώμα τόσο ακμάζει ή ψυχή». Αφού έζησε σαράντα χρόνια στήν έρημο της Σκήτης, εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 420.
Ό δεύτερος αββάς Δανιήλ έζησε τον 6° αιώνα. Έγινε μοναχός στήν Σκήτη από μικρό παιδί. Σε μία επιδρομή συνελήφθη από τους βαρβάρους καί παρέμεινε δύο χρόνια αιχμάλωτος. Εξαγοράστηκε από έναν ευσεβή χριστιανό, άλλα αιχμαλωτίσθηκε πάλι για έξι μήνες, τούτη την φορά όμως μπόρεσε να διαφύγει. Τον ξανάπιασαν γιά τρίτη φορά καί σε μιά στιγμή πού ο φύλακας του ήταν απασχολημένος με τήν φυσική του ανάγκη βρήκε τήν ευκαιρία να του πετάξει μία πέτρα, να τον σκοτώσει καί να διαφύγει. Όταν εξομολογήθηκε το συμβάν στον αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας, Τιμόθεο, εκείνος του είπε ότι ο Θεός θά τον γλύτωνε όπως καί τίς προηγούμενες φορές, δεν τον έμεμψε όμως γιά τον φόνο. Επειδή ή συνείδηση του δεν έβρισκε ανάπαυση, ο Δανιήλ πήγε νά ζητήσει συμβουλή στον πάπα της Ρώμης, στους πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως καί Ιεροσολύμων, καθώς καί στον αρχιεπίσκοπο Εφέσου. Όλοι τους ήσαν της ίδιας γνώμης. Παρά ταύτα εκείνος συνέχισε νά κρίνει τον εαυτό του ένοχο καί τελικά παραδόθηκε στο δικαστήριο ζητώντας νά καταδικασθεί εις θάνατον γιά φόνο, προκειμένου νά αποφύγει τήν αιώνια τιμωρία. Μετά από τριάντα ήμερες φυλάκισης, ο διοικητής τής Αλεξάνδρειας τον κάλεσε να παρουσιασθεί και αφού τον άκουσε, τον άφησε ελεύθερο ζητώντας να προσεύχεται γι’ αυτόν. Ό αββάς Δανιήλ επέστρεψε στήν Σκήτη, αλλά έγινε υπηρέτης ενός λεπρού τον όποιο διακονούσε στο κελλί του κάθε ήμερα σε ολη τήν ζωή του, για να εξιλεωθεί για τό αμάρτημα του.
Έγινε τόσο ονομαστός γιά τις αρετές του, ώστε ονομάσθηκε Πατέρας τής Σκήτης και τον τιμούσαν σέ όλη τήν Αίγυπτο ως «νέο Αβραάμ και ξενιστή του Χριστού». Αυτός οδήγησε στήν οδό τής τελειώσεως τήν άγια Αναστασία τήν Πατρικία [10 Μάρτ.] πού ζούσε μεταμφιεσμένη σέ ευνούχο σέ κοντινή απόσταση από τήν Σκήτη, τον άγιο Εύλόγιο τόν Ξενοδόχο [27 Απρ.], όπως και τους άγιους Ανδρόνικο και Αθανασία [9 Όκτ.]. Διέ-πρεπε στήν ανακάλυψη κρυφών άγιων, όπως του Μάρκου του σαλού τής Αλεξανδρείας ή τής μοναχής τής Μονής Έρμουπόλεως, ή οποία υποκρινόταν τήν μέθυση γιά νά επισύρει επάνω της τήν περιφρόνηση, της άγιας Θωμαΐδος, τής μάρτυρος τής αγνείας [14 Απρ.], και του αββά Δουλά.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας

π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Ο Οικουμενισμός και το Μνημόσυνο του Πατριάρχη

 

i

Ο Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού

 

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

 
Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής.

Στα ελληνικά νεοπαγανιστικά κινήματα συναντάμε τέσσερις διαφορετικές τοποθετήσεις έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:

α) Σφοδρή πολεμική στάση με σκληρή και ενίοτε υβριστική (ακόμη και χυδαία) γλώσσα.
β) Ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος.
γ) Ήταν ένας από τους θεούς του Ελληνικού Δωδεκαθέου.
δ) Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή

Δεν λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μυθικό πρόσωπο. Βεβαίως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες αυτές οι τάσεις αρνούνται στην πραγματικότητα και πολεμούν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

α) Οι φανεροί πολέμιοι του Ιησού Χριστού

Η τάση αυτή δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον θεωρεί όμως μόνον ως εθνικό μεσσία των Εβραίων. Το πολύ-πολύ τον αναγνωρίζει ως ένα κοινωνικό επαναστάτη, ο οποίος, ως ιδεολόγος, θυσιάστηκε για τον λαό του. Μερικοί κάνουν διάκριση μεταξύ του Ιησού της ιστορικής έρευνας και του Χριστού της Θεολογίας. Για πολλές ομάδες ο Ιησούς ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εσσαίων. Άλλοι όμως ταλαντεύονται μπροστά σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, καθόσον διαπιστώνουν μεν από την συμπεριφορά και τα κηρύγματα του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, όμως υποπτεύονται πως οι αναχωρήσεις του στην έρημο δηλώνουν ότι κατά καιρούς εύρισκε καταφύγιο στην Αδελφότητα του Κουμράν.

Αυθαίρετα και βεβαίως χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αφ' ενός μεν, υποστηρίζουν είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, αφ' έτερου, όμως ομολογούν ότι τίποτε δεν αναφέρεται γι' αυτόν στα Κουμρανικά Χειρόγραφα έστω και υποτυπώδες (περ. Δαυλός).

Για άλλους ο ιστορικός Ιησούς αποτελεί ένα αίνιγμα, του οποίου η λύση βρίσκεται στους Εσσαίους, δηλαδή στους Ζηλωτές, αντάρτες, αντιστασιακούς, των οποίων ήταν απεσταλμένος και διεκήρυσσε το πρόγραμμα τους. Στόχος του ήταν να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη πραγμάτων, με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την τιμωρία του αισχρού ιερατείου (περ. Δαυλός). Φαίνεται δηλαδή ότι ό Ιησούς ήταν μεν, άλλα. . . και δεν ήταν Εσσαίος, δεν προσχώρησε σε οργάνωση των Εσσαίων γιατί οι Εσσαίοι δεν ήσαν οργάνωση, άλλα άνηκε ατό γένος αυτό, διότι απλούστατα άνηκε εκεί γενεαλογικά ο πατέρας του, ο παππούς του, ο προπάππος του κλπ . . . ήταν δηλ. εκ σπέρματος Εσσαίος, δηλ. απόγονος του Λύκου, του Βούτη, του Πανδίονα, του Εριχθίονα, του Ηφαίστου και του Διός. Γι' αυτό έλεγε ότι ήταν υιός του θεού, δηλ. του Μα. . . Διογένης. . . Αυτά για να μην μπερδευόμαστε (περ. Απολλώνειο Φως)!

Για μερικούς, ο Ιησούς Χριστός τοποθετείται στον χώρο των σοφιστών και των λαϊκών διδασκάλων, των ραββί, εκείνων δηλαδή που διαφωτίζουν τον λαό, καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες του ιερατείου, που μονοπωλεί την ιερή γνώση καταπιέζοντας τον λαό και κρατώντας τον στο σκότος και συνεργάζεται με την Ηρωδιανή δυναστεία και τους Ρωμαίους (αυτόθι). Γι' αυτό τον λόγο διώχθηκε και εκτελέστηκε: ως σοφιστής, που διαφώτιζε και διήγειρε τα πλήθη κατά της συμβιβασμένης άρχουσας εβραϊκής τάξης και των Ρωμαίων (αυτόθι). Πάντως για τους οπαδούς αυτής της θεωρίας, ο Ιησούς υπήρξε μια προσωπικότητα και οι ιστορικές έρευνες για την δράση του θα συνεχιστούν μέχρι την ημέρα, που η Ιστορία θα απαλλαγεί πλήρως από τον μύθο που περιβλήθηκε γύρω από το όνομά του και θα αποδώσει ορθολογικά και επιστημονικά το ιστορικό διάγραμμα του προσώπου του, όπως έχει κάνει και για τους άλλους μεγάλους της Παγκόσμιας Ιστορίας (περ. Δαυλός, υπογράμμιση δική μας).

Αυτή η αμφισβήτηση σε άλλους εκφραστές του χώρου αυτού μετατρέπεται σε σφοδρή πολεμική.
Ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως ο περιτετμημένος ραβίνος Τζεσσυά, ο σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος τα' Ουρανού, (περ. Διιπετές), ο κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού και με σειρά άλλων παρόμοιων χαρακτηρισμών, που συνοδεύονται από ιδιαίτερα υβριστικούς τίτλους, όπως θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο.

β) Ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας

Η τάση αυτή εγγίζει τα όρια του φαιδρού και του παραλόγου. Ιησούς Χριστός ο Έλλην, είναι ό τίτλος άρθρου σε περιοδικό του χώρου που επιδιώκει να ακροβατεί πάνω σε δύο βάρκες και του οποίου ο εκδότης ετέλεσε τον γάμο του σε Ορθόδοξο ναό της Β. Ελλάδος. Άλλωστε είναι γνωστό, λέει, και ιστορικώς επιβεβαιωμένο ότι οι Γαλιλαίοι δεν είχαν ουδεμία φυλετική σχέση με τους εβραίους οι δε μαθητές του (του Ιησού) εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ήσαν κι αυτοί Ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν τα ονόματα τους από Ελληνικά σε εβραϊκά (περ. Ιερά Ελλάς).

Οι εκπρόσωποι της γραμμής αυτής προσπαθούν να στηρίξουν την θέση τους στο χωρίο του Ευαγγελίου του Ιωάννου ιβ' 2023, διαμαρτυρόμενοι μάλιστα ότι κάποιοι περιέκοψαν τους λόγους του Ιησού. Σε κείμενο, λένε, που ήταν κρυμμένο στη γνωστή Συναγωγή της Ζυρίχης, στην Βιβλιοθήκη υπ' αριθμ. 35 του Βατικανού και στο Άγιο Όρος το γνήσιο χωρίο έχει ως εξής: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του άνθρωπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογέννει (ή ανθρωπογονεί) φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου (Ευαγγ. Τρίγκα, ο Χριστός ήταν Έλληνας, όπου γίνεται λόγος για αλλοίωση και άλλων εδαφίων της Αγ. Γραφής. Βλ. και Δ. Μ. Ηλιοπούλου, περ. Απολλώνειο Φως. Πρβλ. και Κ. Βελόπουλου, Ιησούς και Δίας).

Στο αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Ο Χριστός ήταν Έλληνας», πληροφορούμαστε ότι το όνομα αυτού ήταν Ιάσων Πανδίρας, μιλούσε δε πάντα ελληνικά. Το βιβλίο περιέχει και το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Πανδιονίδα φυλή, και το ονοματεπώνυμο του πατέρα του, που ήταν Σαμαρείτης και Εσσαίος, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν γαλανομάτης με ξανθά μαλλιά. Ο Ιησούς Χριστός, γράφει, άνηκε στο Αθηναϊκή γένος των Πανδιονίδων, με αρχηγό τον Λύκο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας. Βλ. και άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο περ. Ελλάνιον Ήμαρ, και συνέντευξη του στο περ. Απολλώνειο Φως, Εφημ. Χρυσή Αυγή, 27. 3. 2003). Η καλπάζουσα και αυθαίρετη φαντασία του συγγραφέα κατασκευάζει μύθους που καταγράφονται ως ιστορία, χωρίς βέβαια κάποια σοβαρή πηγή προέλευσης. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει ακόμη, όπως υποστηρίζει, και την μεγαλύτερη απάτη των αιώνων τη μεγαλύτερη πλαστογραφία των Εβραίων. . . ότι ο Χριστός ήταν τάχα Εβραίος (περ. Ελλάνιον Ήμαρ).

Σε άλλο σημείο ο φανατικός οπαδός του Ιησού γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικός: Ο Χριστός για δικούς του λόγους (και δικούς μας!) που δεν είναι του παρόντος, κρυπτογράφησε την Ελληνική καταγωγή και την θρησκεία του Δία στην οποία και πίστευε (Βίο). . . Ο Χριστός, Έλληνας αυτός Εσσαίος της Γαλιλαίας, καταγόταν από αθηναϊκό αρχιερατικό γένος των Εσσαίων Εττεοβουταίων (Απολλόδωρος βιβλ. 3, 195, Λεξικό Ησυχίου) οι οποίοι ήσαν Έλληνες μεταναστεύσαντες στην Κρήτη (Ομήρ. Οδύσσ. Τ, 175), στη Μ. Ασία, στην Παλαιστίνη, όπου τους βρήκε ο Αβραάμ (Βασιλειών Β' 7) και αργότερα ο Μωυσής κατά την Έξοδο (Αριθμ. ΙΓ, ΚΣΤ, Α') και στην Αίγυπτο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).

Κατά τον εν λόγω συγγραφέα, ο Χριστός αναφέρει δεκάδες φορές στα κείμενα των Ευαγγελίων το όνομα του Θεού-Διός, στον οποίο και πίστευε, αλλά με κωδικοποιημένο τρόπο. Έτσι, λοιπόν, η λέξη Αμήν είναι το κωδικοποιημένο όνομα του Πατρός-Διός που δεν είναι άλλο από το όνομα του Άμμωνος Διός. Επειδή δε οι Έλληνες της Αιγύπτου, γράφει, με τους οποίους συναναστρεφόταν ο Χριστός, όταν ζούσε στην Αίγυπτο ονόμαζαν τον Δία Αμήν ή και Αμίν, προκύπτει μετά βεβαιότητος το τελικό συμπέρασμα ότι ο Αμήν των ευαγγελίων είναι το όνομα του Δία στην αιγυπτιακή του εκδοχή. (Ευαγγ. Τρίγκα, βιβλίο, ένθ. άνωτ. )

Μεγαλύτερη σύγχυση σκέψεων δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανείς! Η θρησκεία, λοιπόν, του Ιησού Χριστού ήταν. . . το Δωδεκάθεο!!!

Ο έκδοτης του πιο πάνω βιβλίου, δικηγόρος εν ενεργεία, δεν παραλείπει να μας ενημερώσει ότι: Ο Χριστός, μιλώντας Ελληνικά, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Βίο), έλεγε επανειλημμένως ότι είναι Υιός του Θεού. Η λέξη θεός, όμως, προέρχεται από τη λατινική λέξη Deus (σ.σ και όχι από το ελληνικό ρήμα θέω!!!) και αυτή από την Ελληνική Δεύς (γεν. Διός), ή Ζευς. Άρα ο Χριστός, στην πραγματικότητα έλεγε ότι ήταν Υιός Διός!!! Εξ άλλου, κατά τον ελληνοχριστιανολάτρη συγγραφέα, πουθενά στά Ευαγγέλια δεν αποκαλεί κάποιος Ιησού (τον Χριστό) (Ο Χριστός ήταν Έλληνας, στο περ. Αβατον).

Ο εν λόγω ερευνητής δεν μπόρεσε φαίνεται να διαπιστώσει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μόνον στα τέσσερα Ευαγγέλια, αναφέρεται με αυτό το όνομα περισσότερες από 175 φορές, συν τις αναρίθμητες αναφορές του ονόματος αυτού στις Πράξεις, στις Επιστολές και στην Αποκάλυψη. (Τις θέσεις αυτές διακωμωδούν εκπρόσωποι άλλων ρευμάτων. Βλ. αναίρεση του Δ. Τσινικόπουλου, Γιατί ο Χριστός δεν ήταν Έλληνας, περ. Άβατον, κ. α. ).

Ο κατά δήλωσή του πρώην Ορθόδοξος κληρικός, καθηγητής της θεολογίας του Πανεπιστημίου της Β. Καρολίνας Γεώργιος Ζερβός, αποδέχεται την γνώμη ότι ο Ιησούς ζούσε και εργαζόταν σε ένα περιβάλλον, που είχε υποστεί έντονη ελληνική επίδραση. Γι αυτό, λέει: Ένα μέρος των συγχρόνων ερευνητών υποστηρίζουν την θέση ότι ο ιστορικός Ιησούς ήταν περιπλανώμενος κυνικός φιλόσοφος, καθόσον ήταν επηρεασμένος από το έντονο ελληνιστικό ήθος της Γαλιλαίας (συνέντευξη στο περ. Δαυλός). Είχε, λοιπόν, ελληνική παιδεία ο Ιησούς και κατ' άλλους ήταν μύστης της Ελληνικής Θεοσοφίας, γι αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν.

Άλλη εκπρόσωπος με ελληνικούς ακαδημαϊκούς τίτλους, η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της Αμφικτυονίας Οικουμενικού Ελληνισμού, γράφει: Ο Ιησούς είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. . . Πρέπει οπωσδήποτε να ήλθε σε επικοινωνία με τον ελληνικό πολιτισμό. . . δεν έχω καμμία αντίρρηση να τον θεωρήσω ιερό και καθαγιασμένο και να τον εντάξω στο δικό μας σύστημα αξιών. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παιδί του Δία. . . αποτέλεσε μια νέα εκδοχή ενός μέρους των άξιων που παρήγαγε ο Ελληνισμός (περ. Άβατον, υπογραμμίσεις δικές μας). Με αυτή τη θέση συμφωνεί και άλλος εκπρόσωπος του χώρου, όμως γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός είναι και ημίθεος (περ. Απολλώνειο Φως).

Αφού όμως ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας, πρέπει, κατά την γνώμη μερικών ελληνόψυχων χριστιανών, το όνομά Του να έχει καθαρά ελληνική προέλευση. Γι αυτό είναι ανάγκη να δοθεί και ανάλογο περιεχόμενο τόσο στο όνομα Ιησούς όσο και στην λέξη Χριστός. Το όνομα Ιησούς, λοιπόν, έχει Ελληνική ρίζα: είναι η ίδια με τις λέξεις ίαση/Ιασώ (θεά της υγείας)/ιατρός, εφ' όσον το πρόσωπο αυτό παρουσιάζεται σαν θεραπευτής και σωτήρας. . . (Εφημ. Ελληνική Θρησκεία). Σ.σ: άσχετα αν τα Ευαγγέλια λένε ότι άλλο σημαίνει το όνομα αυτό: αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών (Ματθ. α' 21). Έτσι, λοιπόν, από τις δύο λέξεις Ιησούς και Χριστός η πρώτη δείχνει να είναι όχι το πραγματικό όνομα ενός μόνου άνθρωπου... αλλα μια προσωνυμία σχετική με την ιδιότητα ιατρού... Τελικά, αναπροσαρμοζόμενο στην νεοελληνική εκφορά του το όνομα Ιησούς Χριστός θα ήταν για την εποχή του κάτι σαν Ιατρός Παππάς (αυτόθι). Αντί άλλης κατακλείδος σ' αυτό το κεφάλαιο, στο οποίο αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε σε μερικά κείμενα στερούμενα σοβαρότητος, λέμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησον ημάς. 

γ) Ο Ιησούς Χριστός ήταν "θεός" του Δωδεκάθεου

Η καλπάζουσα φαντασία μερικών Ελλήνων αρχαιοπλήκτων δεν σταματά. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, όχι μόνον Έλληνας, άλλα και ένας από τους «θεούς» του Δωδεκαθέου. Βέβαια όχι από τον στενό κύκλο των πρωτοκλασάτων «δώδεκα, αφού τα ονόματα τους είναι γνωστά και καθιερωμένα. Κάπου όμως μπαίνει κι αυτός μαζί με ένα σωρό άλλες θεότητες ανατολικής προελεύσεως. Κατά την γνώμη μάλιστα εκπροσώπου της κινήσεως αυτής σ' Αυτόν ήταν αφιερωμένος ο βωμός «τω Αγνώστω Θεώ» που αναφέρει ο Απ. Παύλος (Πράξ. ιζ' 23). Γι' αυτό πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους «θεούς» και τον Χριστό. Έτσι, συναντάμε και τον εξωφρενικό χαρακτηρισμό «χριστιανοί δωδεκαθεϊστές», οι οποίοι «δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται» (περ. Οικογενειακός Θησαυρός. Πρβλ. και περ. GO, 30. 9. 97). Υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς Χριστός προερχόταν «από σπέρμα Ηφαίστου» και ότι υπάρχουν γι' αυτόν Ελληνικές προφητείες, που ξεκινούν ήδη από τον Ερμή, ο οποίος. . . . . έζησε το 50. 000 π. Χ. (Εύαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).

Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να βλέπουν στον Χριστιανισμό συγκρητιστική επίδραση του αρχαιοελληνικού πανθέου. Έτσι δεν διστάζουν να ταυτίζουν μυθολογικές διηγήσεις και «πιστεύματα» με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Ο μελετητής των «νεοπαγανιστικών» κειμένων διαπιστώνει την προσπάθεια μετατροπής της ιστορίας σε μύθο και τον παραλληλισμό συμβολικών διηγήσεων περί θανάτου και αναβιώσεως των ειδωλολατρικών θεοτήτων, ταυτισμένων με τους φυσικούς νόμους και τις εποχιακές εναλλαγές, με το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του ιστορικού Ιησού Χριστού. Ή ακόμη την ταύτιση του Ιησού Χριστού με τον Διόνυσο. Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας να χαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως «Υιός -Διός». Ή ταύτιση του όμως με τον Διόνυσο ή τον Ορφέα είναι πιο συχνή. Ακόμη και διηγήσεις του βιβλίου των Πράξεων, όπως η απελευθέρωση του Απ. Πέτρου από την φυλακή, ή η μεταστροφή του Απ. Παύλου στην Δαμασκό, προβάλλονται ως συμβολισμός κατ' αντιγραφή από τους Διονυσιακούς μύθους (βλ. Arthour Evans, The God of ecstasy... Διόνυσος και Χριστός, κατά παράθεση, στο περ. Διϊπετές).

Εκφραστής αυτής της «θεωρίας» διερωτάται «μήπως τελικά ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Δία-Διόνυσου Μειλίχιου, θεού του ελέους;» (Γ. Τσαγκρινού, Ποιος είναι ο πατέρας του Ιησού; περ. Άβατον). Ο ίδιος σε άρθρο του με τίτλο «Ο Ιησούς και οι Έλληνες», βλέπει στους λόγους του Κυρίου κατά την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου», «εμφανέστατη ορφικο-διονυσιακή καταγωγή». Η λέξη «κλώμενον» των Καινοδιαθηκικών κειμένων, λέει, προέρχεται από τον Διόνυσο, διότι το σώμα του Διονύσου «κομματιάστηκε από τους Τιτάνες» ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε (αυτόθι). Τελικά, κατά την γνώμη του καθηγητού αυτού της Φυσικής, «Φαίνεται ότι όντως ο Χριστός ήταν ήδη γεννημένος πριν από τον Ορφέα, τον Μωϋσή, τον Αβραάμ, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, γιατί ήταν ο πρώτος θεός Δημιουργός, ο Θεός της Φιλότητας, ο Φάνης Έρωτας Δημιουργός, ο Ζεύς-Διόνυσος» (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας).

Ο ίδιος, σε τηλεοπτική εκπομπή, υπεστήριξε: «Αν λοιπόν ο Χριστός σαν ον (σαν ον πρέπει να τον δούμε) έχει κάτι να δώσει στην ανθρώπινη ψυχή, όχι τον Ιουδαιοχριστιανισμό, γιατί ο Χριστός να είναι ο Γιαχβέ και να μην είναι ο Διόνυσος;. . . αν κάνω λοιπόν μια προσπάθεια την κάνω για να αποδείξω ότι ο Διόνυσος είναι ο ενσαρκωμένος Χριστός στην περιοχή της Ελλάδος, αυτό δεν σημαίνει όμως επειδή υπάρχει ο Διόνυσος σαν σαρκωμένος Έλληνας Χριστός, ότι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν» (Περ. Διϊπετές, ένθετο Ωκύρροον).

Με «μαθηματική ακρίβεια», συνεχίζει ο φυσικομαθηματικός θεολογίζων, και με «τετραγωνική λογική» μπορούμε να πούμε ότι «ο Θεός, σαν μαθηματική ιδέα, είναι αθάνατος και, σαν υλική υπόσταση, είναι θνητός. Είναι Υλόπνευμα-Οινόπνευμα και είναι ο θεός Διόνυσος. Γι αυτό και ο Διόνυσος είτε σαν Διόνυσος Ζαγρέας ή σαν Διόνυσος-Όσιρις, είτε σαν Διόνυσος-Χριστός είναι ο Θεός που γεννιέται, ζει, πεθαίνει και αναγεννιέται» (Γ. Τσαγκρινού, Οι Ζωντανοί θεοί των Ελλήνων, στο συλλογικό έργο Η αναβίωση της Ελληνικής Θρησκείας).

Περίεργες στ' αλήθεια εκφράσεις που διατυπώνονται μέσα σε πλήρη σύγχυση του συγγραφέα τους, αποτελούν όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοεποχίτικης καθαρά απόψεως με έντονο συγκρητιστικό χαρακτήρα, που μας παραπέμπει στο «Εν το Παν», για το οποίο ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο.
Είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον οι αρχαιολάτρες εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ «Αληθείας και πλάνης «φωτί προς σκότος. . . Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. στ' 1415).

δ) Δωδεκαθεϊστές και Χριστιανοί και νεοεποχίτες

    Όλες αυτές οι προσπάθειες να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, να συνυπάρξουν το φως με το σκότος, η Αλήθεια με την πλάνη, η ιστορία με τον μύθο, οδηγούν σε μια ανεξέλεγκτη σύγχυση. Τα διάφορα «νεοπαγανιστικά» κινήματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν τελικά στο αντικείμενο της «λατρείας» τους. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πιο ακραίες τοποθετήσεις. Η αντιπαλότης μεταξύ τους ενίοτε είναι ιδιαίτερα σφοδρή (Βλ. δειγματοληπτικά: περ. Διϊπετές, τ. 4. Η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, συλλογικό έργο. Εφημ. Ελλην. Θρησκεία και ομώνυμη ιστοσελίδα: «Θάνατος στους συμμορίτες ναζωραίους. Θάνατος στους προδότες «Δωδεκαθεϊστές» Περ. Ελλην. Πάνθεον, κ. α.).

Η τοποθέτηση τους έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κυμαίνεται, όπως είδαμε, από σκληρή εχθρική και απαράδεκτα υβριστική μέχρι και την «αναβάθμισή» Του σε «θεό του Ολύμπου». Ανάμεσα σ' αυτές τις τοποθετήσεις βρίσκεται και η νεοεποχίτικη εκδοχή του Ιησού Χριστού, ως του Μεσσία της «παλαιάς εποχής των Ιχθύων».

Σε άρθρο με τίτλο «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια», ο αρθρογράφος προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια νεοεποχίτικου τύπου και διερωτώμενος αν τελικά θυσιάστηκαν άδικα «οι ιερουργοί της ανθρωπότητας, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου, όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος-Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς. . .» (Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, εφημ. Ελληνική Αγωγή). Και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης του θεωρεί ότι: «Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές τον Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές» (!!) (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας).

Αναγνώστης περιοδικού υποστηρίζει σε επιστολή του ότι «Η γνώμη μου είναι ότι ο Δίας και ο Ιησούς είναι μορφές διαφορετικές αλλά όχι απαραίτητα αντίθετες θεολογικά. Σε κάθε τόπο και χρόνο στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους έχουν παρουσιαστεί μορφές θεανθρώπων-θεών, προφητών και αγίων. . . Αν θέλει, λοιπόν, κανείς να πλησιάσει την αλήθεια δεν μπορεί παρά να συνταιριάξει Δωδεκάθεο, Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ισλαμισμό και άλλες θεωρίες» (Χρ. Σπυρίδης, επιστολή στο περ. «Άβατον).

Μέσα σ' αυτή την αφασία, ορυμαγδός συνθημάτων διασταυρώνονται, χωρίς καμμιά λογική συνοχή, μέσα στο ίδιο πολλές φορές κείμενο. Ας δούμε ένα παράδειγμα: «Τα Ελευσίνια Μυστήρια αναβιώνουν! Η εκδίκηση του Ελληνισμού! Ο Ελληνιστικός Χριστιανισμός αρωγός στην προσπαθεί του Έθνους για μια Μεγάλη Ελλάδα. . . Ο Χριστιανισμός εισέβαλε. . . με βία, με εμπρησμούς. . . και δολοφονίες. Όχι ο Χριστιανισμός, κάποιοι εκφραστές του. . . Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπος με την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Και καταλήγει θριαμβευτικά η «Ομάδα Ε»: «Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους του ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθησαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί, που έχουν ασπασθεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι πρόγονοί μας» (Ν. Ντανάκος, περ. GO). Συνέπεια αυτής της συγχύσεως είναι η δήλωση: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας ό,τιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο περ. Διϊπετές).

Δεν λείπει, τέλος, και η αποκρυφιστική νεοεποχίτικη εκδοχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν είναι πλέον πρόσωπο. Είναι μια εκδήλωση του Συμπαντικού απρόσωπου «θεού» ή μία κατάσταση μυήσεως: «Η παγκόσμιος παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης. Η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου» (Εφημ. Χρυσή Αυγή). Και σε άλλη συλλογική εργασία διαβάζαμε: «Η λέξη «Χριστός» χρησιμοποιούνταν στά αρχαία ελληνικά μυστήρια για το Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης «Όταν . . . έφθανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός (ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάσταση συνείδησης» (περ. Φαινόμενα).

Άλλος συγγραφέας, που δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και πικραμένος γιατί παρεξηγήθηκε για όσα γράφει περί του Ιησού, προσπαθεί να «γεφυρώσει» το χάσμα μεταξύ της αρχαίας Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, επειδή, λέει, «παρατηρείται από την πλευρά των αρχαιολατρών-δωδεκαθεϊστών πραγματικό ΜΙΣΟΣ απέναντι στον Ιησού Χριστό. . .» (Κ. Βελόπουλου, ένθ. άνωτ. ). Η «πίστη» του όμως στον Χριστό είναι μια νεοεποχίτικη αντιχριστιανική κακοδοξία. Ο Χριστός και γι' αυτόν δεν είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που εγεννήθη «εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως» (Ματθ. β' 1) και εσταυρώθη «επί Ποντίου Πιλάτου", αλλά είναι μια «χριστική εμπειρία», την οποία και ο Ιησούς απέκτησε μέσω μυήσεως όπως και άλλοι «μυστικιστές». Ο Ιησούς και για τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού δεν είναι Θεός αλλά «κατέστη θείος» και ήταν «ένας θεός» (Θέση όμοια μ' εκείνη των «μαρτύρων του Ιεχωβά»). «Ο Ιησούς, λέει, είναι ένας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της Ύπαρξης του Χριστού μέσα του. . . Ο Χριστός αφυπνίζει το Συμπαντικό Πνεύμα για άλλη μια φορά, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, σε παρούσα ύπαρξη» (αυτόθι. Βλ. και κεφάλαιο «Εν το Παν»).

Αυτά τα «αποκαλυπτικά» συναντάμε μέσα στα κείμενα των συγχρόνων ελληνικών «νεοπαγανιστικών» κινημάτων. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «Εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε μη πιστεύσητε. . . ιδού προείρηκα υμίν» (Ματθ. κδ' 23).

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXH 37-38 2004