Ὅταν τὸ διαζύγιο καταφθάνει

Νικηφόρος Κομπότης (Ἀρχιμανδρίτης)

Ἡ ἀλληλεγγύη καί ἡ συμπαράσταση, ἐκδηλώνονται σχεδόν πάντοτε μετά ἀπό κάθε φυσικό «τσουνάμι». Ὅταν ὅμως μοῦ μιλᾶνε γιά κάποιους πνευματικούς «κατακλυσμούς», αὐτό πού ἀκούω πάντοτε εἶναι ἡ λέξη «μοναξιά».


Ἡ Ἀμαλία, ὁ Γιῶργος, ἡ Μαρία ζοῦν καί οἱ τρεῖς ἕνα «τσουνάμι»· τό διαζύγιό τους.


Ἡ Ἀμαλία τό ἀποφάσισε, ἀφοῦ ἔζησε δέκα χρόνια γάμο μαρτυρικό.


Ὁ Γιῶργος δέ μπορεῖ πιά νά ὑποφέρει τόν ἀλκοολισμό τῆς γυναίκας του, καί ἀναρρωτιέται ποιά λύση, θά εἶναι ἡ λιγότερο ἐπώδυνη, γιά τά παιδιά του.


Ἡ Μαρία εἶναι ἐγκαταλελειμμένη. Ὁ σύζυγός της ἔφυγε, μέ μιά ἄλλη. Τώρα εἶναι χωρίς δουλειά, μέ τέσσερα παιδιά. Καί φεύγοντας τῆς εἶπε: «Εἶσαι δυνατή. Θά τά καταφέρεις...».

* * *

Τό διαζύγιο μᾶς συγκλονίζει τρομακτικά· μᾶς κάνει καί χάνομε τήν ἴδια μας τήν «ταυτότητα».


Λέει ἕνας σύγρονος στοχαστής, ὅτι: Ἀγάπη σημαίνει Ζωή. Ὅταν ἕνας σύζυγος λέει στόν ἄλλο (ἤ τόν κάνει νά αἰσθάνεται) ὅτι «ἐγώ δέν σέ ἀγαπῶ πιά», οὐσιαστικά τοῦ ἀναγγέλλει ἀπόφαση «καταδίκης σέ θάνατο». Οὐσιαστικά τοῦ λέει: «Μπορεῖς νά πεθάνεις. Ὁ θάνατός σου, δέν μέ ἀπασχολεῖ».


Ἀπό τή στιγμή τῆς γέννησής μας, «ζοῦμε» χάρις στό βλέμμα τῆς ἀγάπης τῶν γύρω μας. Ὅταν τό βλέμμα αὐτό παύει, τό μωρό οὐρλιάζει, γιατί αἰσθάνεται νά μήν ὑπάρχει· «χάνεται». Ὅσοι ζοῦν τήν στέρηση τῆς ἀγάπης, (μέ ὅλα της τά ἐπακόλουθα), περιμένουν νά διαβάσουν στό βλέμμα τῶν ἄλλων τήν φράση: «Σέ ἀγαπᾶμε. Ἔχεις γιά μᾶς ἀξία· εἶσαι κάτι μπροστά στά μάτια μας».


Ἀφηγεῖται ἡ Ἀμαλία γεμάτη παράπονο: «Ὅταν τό διαζύγιό μου ἔγινε γνωστό, τό τηλέφωνό μου ἔπαψε πιά νά κτυπᾶ! Οἱ κλήσεις ἔγιναν σπάνιες. Αἰσθάνομαι νά μέ ἀντιμετωπίζουν, σάν νά ἔχω κολλητική ἀρρώστια».

* * *

Τό διαζύγιο «σκοτώνει» ἐκείνους πού τό ὑφίστανται: συζύγους· παιδιά· γονεῖς· συγγενεῖς.


Τό διαζύγιο εἶναι ὀσμή θανάτου· ἕνα ξἀνοιγμα στόν θάνατο· μιά γεύση θανάτου.


Τό διαζύγιο εἶναι μία βόμβα, πού σκάζει καί ἀφήνει γιά πάντα τραυματισμένους, ἄτομα δυστυχισμένα «μέ εἰδικές ἀνάγκες», πολλούς: πνευματικά μισοπεθαμένους.


Γίνε καλός σαμαρείτης. Κάνε καί σύ κάτι νά λιγοστεύει τό κακό

Αγρυπνία στην Ιερά Μονή Καθαρών Ιθάκης

 

Ο ηγουμενεύων της Ιεράς Μονής Καθαρών αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Μόσχος, σήμερα  το βράδυ, με την ευλογία του μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου θα τελέσει Ιερά Αγρυπνία στη Μονή επί τη εορτή της αποδόσεως της Πεντηκοστής.Στην Ιερά Αγρυπνία θα ψάλλουν οι μοναχές της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Παράβολας Τριχωνίδος.
Στη νοτιοανατολική κορυφή του ξακουστού ομηρικού όρους Νήριτο, το οποίο δεσπόζει σε όλη την Ιθάκη, ανάμεσα σε πεύκα και κυπαρίσσια, είναι χτισμένο εδώ και 300 χρόνια, το Μοναστήρι της Παναγίας της Καθαριώτισσας. Στέκει εκεί σιωπηλό και μεγαλόπρεπο, σε πείσμα του χρόνου και των ανέμων.Λίγα μέτρα πιο πέρα από το Μοναστήρι βρίσκεται το καμπαναριό, σχεδόν «κρεμασμένο» στην άκρη του γκρεμού.Πάμπολλα αφιερώματα βρίσκονται στην Ι. Εικόνα της Καθαριώτισσας, αλλά και μέσα στον Ι. Ναό της, δείγματα ευγνωμοσύνης στο πρόσωπό Της και σημάδια θεϊκών σημείων στη ζωή των ανθρώπων.

Ἐνοχὴ καὶ Λύτρωση

Ἰωήλ Νικολάου (Ἀρχιμανδρίτης)

Ὅταν, πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ἐμφανίσθηκε ἡ ἀσθένεια τοῦ ἔϊτζ, ἕνας δημοσιογράφος καί συγγραφέας (Ν. Δήμου) ἔγραψε ἕνα ἄρθρο μέ τίτλο «ἐπιστροφή τῶν τύψεων» καί ὑποστήριξε, χωρίς πολλά λόγια καί περιστροφές, τήν ἑξῆς τοποθέτηση: Καλά χαιρόμασταν μέχρι τώρα τόν ἔρωτα. Ἤρθε τώρα αὐτή ἡ ἀρρώστια καί μᾶς γέμισε τύψεις! Τί κατάρα, τί συμφορά παγκόσμια!
 

* * *

Στήν ἐποχή μας ἡ ἐνοχή εἶναι παρεξηγημένη ἔννοια. Ἀπό τή μιά πλευρά εἶναι νοσηρό, νά φορτώνουμε τόν κόσμο μέ ἀνόητες ἐνοχές. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, ἡ κατάπνιξη καί ἀπώθηση τῶν ἐνοχῶν δημιουργεῖ τέρατα, προκαλεῖ πνευματική ἀναισθησία.

Τό πρόβλημα δέν εἶναι, ἄν εἶσαι περισσότερο ἤ λιγώτερο ἔνοχος. Τό πρόβλημα εἶναι, ἐνώπιον τίνος (ποιοῦ) εἶσαι ἔνοχος. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶδε αὐτό τό πρόβλημα δικαστικά. Ἡ Ἐκκλησία τήν ἐνοχή τήν ὀνομάζει ἁμαρτία. Καί ἁμαρτία σημαίνει, ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἀγαπήσει τόν Θεό.

Τό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης προσφέρει τή δυνατότητα νά ξαλαφρώσουμε ἀπό τό βάρος τῶν τύψεων, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τό τούς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως, νά λάβουμε συγχώρηση ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό. Πόσο ἀνακουφίζεται καί ἁγνίζεται ἡ καρδιά. Ὄχι μέ τήν ἐπιπόλαιη, τυπική, ἐξωτερική ἀλλά μέ τήν παστρική, ξεκάθαρη καί εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση. Πόσο καθαρίζεται καί φωτίζεται ἡ καρδιά. Χωρίς ἐξομολόγηση ὁ χριστιανός μένει ἀσυγχώρητος.
 

* * *

Σφάλλουν ὅσοι ἀναβάλλουν. Ἰσχύει πολύ περισσότερο καί σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση τό σύνθημα: ὁ δρόμος τοῦ αὔριο ὁδηγεῖ στήν πόλη τοῦ ποτέ.

Πλανῶνται, ὅσοι τό μεταθέτουν στά γηρατειά. Δέν ξέρουν, ἄν θά φθάσουν. Καί δέν εἶναι ἀσφαλεῖς, γιατί δέν ξέρουν ἄν θά ἔχουν τή δυνατότητα τότε νά μετανοήσουν.

Ἡ ζωή στή ἁμαρτία πολλά χρόνια ἀποκτᾶ ρίζες βαθειές, πού δέν ἀποκόπτονται εὔκολα. Ἡ συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση. Ὁ θάνατος ἔρχεται, σάν κλέφτης, τή νύκτα χωρίς νά τόν περιμένουμε.

• Ἐάν βρισκόταν τό φάρμακο τοῦ καρκίνου, κανένας καρκινοπαθής δέν θά ἀνέβαλε νά τό πάρει.

• Ἐάν χαρίζονταν τά δάνεια, κανένας χρεώστης δέν θά ἀρνιόταν τήν χάρη.

• Ἐάν δινόταν ἀπελευθέρωση στούς αἰχμάλωτους, κανένας δέν θά προτιμοῦσε τά δεσμά.

Εἴμαστε ἄρρωστοι, χρεῶστες καί αἰχμάλωτοι στά πάθη καί στήν ἁμαρτία. Κάθε παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι πνευματική δουλεία. Ὅπως ὁ ἀετός, ἔστω καί ἕνα δακτυλάκι του νά εἶναι πιασμένο στό δόκανο, δέν μπορεῖ νά φύγει, νά πετάξει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι ὑποδουλωμένος καί στό πιό μικρό πάθος, δέν μπορεῖ νά ζήσει τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.
 

* * *

Ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ: Ἐλᾶτε κοντά μου ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί φορτωμένοι· καί Ἐγώ θά σᾶς χαρίσω ἀνάπαυση. Ἔγκαιρα καί εἰλικρινά. Θά δοκιμάσετε τήν ἀνεκλάλητη χαρά. Θά αἰσθανθεῖτε βαθειά ἀνακούφιση. Χωρίς μετάνοια καί ἐξομολόγηση δέν ὑπάρχει σωτηρία

Η μυστική εργασία του Γεωργίου

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Η μυστική εργασία του Γεωργίου

ΑΔΕΛΦΟΙ και πατέρες, είναι καλό να διακηρύττουμε σε όλους το έλεος του Θεού και να γνωστοποιούμε στους πλησίον μας την ευσπλαγχνία και την άφατη αγαθότητά του σε μας. Ο θείος Δαβίδ λέει: «Εγώ δεν νήστεψα, δεν αγρύπνησα, δεν κοιμήθηκα καταγής, αλλά απλώς ταπεινώθηκα και μ' έσωσε ο Κύριος» (Ψαλμ. 116:6) Και για να πω συντομότερα: «Μόνο πίστεψα και με δέχθηκε ο Κύριος» (Ψαλμ.26:10). Διότι ενώ για την απόκτηση της ταπεινώσεως παρεμβάλλονται πολλά εμπόδια, για την απόκτηση της πίστεως κανένα. Εάν θελήσουμε με την ψυχή μας η πίστη ενεργεί αμέσως, επειδή είναι θείο δώρο και φυσικό χάρισμα -αφού οι Σκύθες και οι βάρβαροι πιστεύουν ο ένας στα λόγια του άλλου- εξαρτάται όμως και από την αυτεξούσια προαίρεσή μας. Αλλά για να σας αποδείξω την ενέργεια της ενδιάθετης πίστεως, θα σας διηγηθώ προς επιβεβαίωση των λόγων μου μια ιστορία που άκουσα από στόμα αληθινό.

Ζούσε στα χρόνια μας στην Κωνσταντινούπολη ένας νέος, που ονομαζόταν Γεώργιος (1), περίπου είκοσι ετών. Ήταν ωραίος στην όψη και κάπως επιδεικτικός στους τρόπους, στο βάδισμα και σ' όλη του την εμφάνιση. Γι' αυτό μερικοί που βλέπουν μόνο εξωτερικά και κατακρίνουν τους άλλους, είχαν σχηματίσει κακή ιδέα γι' αυτόν. Αυτός, λοιπόν, γνωρίστηκε με κάποιον άγιο μοναχό, που ζούσε σ' ένα από τα μοναστήρια της πόλεως (2). Του εμπιστεύθηκε την ψυχή του και έλαβε απ' αυτόν ένα μικρό πνευματικό κανόνα με την προτροπή να μην τον αμελήσει. Ο νέος του ζήτησε και κάποιο βιβλίο, που να αναφέρεται στη ζωή των μοναχών και την πρακτική τους άσκηση, και ο γέροντας του έδωσε το βιβλίο του αββά Μάρκου του Ασκητού "Περί του πνευματικού νόμου". Εκείνος το δέχτηκε σαν από Θεού και ελπίζοντας να καρπωθεί κάτι σπουδαίο απ' αυτό, το διάβασε ολόκληρο με πόθο και προσοχή. Απ' όλα ωφελήθηκε, αλλά τρία ιδιαιτέρως κεφάλαια έβαλε στην καρδιά του. Το ένα περιείχε αυτά τα λόγια:

Αν θέλεις τη θεραπεία σου επιμελήσου τη συνείδηση, κάνε ό,τι σου λέει και θα βρεις ωφέλεια.

Τό δεύτερο έλεγε:

Όποιος επιζητεί τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος προ της εργασίας των εντολών μοιάζει με δούλο, που μόλις τον αγόρασαν επιδιώκει αμέσως την απελευθέρωση.

Και το τρίτο:

Είναι τυφλός αυτός που κράζει και λέει: «Υιέ Δαβίδ ελέησόν με» [Μαρκ.10:47-48], και προσεύχεται σωματικά χωρίς να έχει ακόμη γνώση πνευματική. Αυτός όμως ο πρώην τυφλός, αφού άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Κύριο, δεν τον ονομάζει πια υιό Δαβίδ αλλά τον ομολογεί Υιό Θεού και τον προσκυνεί [Ιω.9:38].

Διαβάζοντάς τα αυτά ο νέος θαύμασε και θαυμάζοντας πίστεψε ότι επιμελούμενος τη συνείδηση θα βρεί ωφέλεια, με την εργασία των θείων εντολών θα κατανοήσει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και με τη χάρη του θα αναβλέψει νοερώς και θα δει τον Κύριο, από την αγάπη και τον πόθο του οποίου πληγώθηκε η καρδιά του και επιζητούσε με ελπίδα το πρώτο και μη φαινόμενο κάλλος.

Τίποτε άλλο δεν έκανε, όπως με βεβαίωσε με όρκο, παρά μόνο κάθε βράδυ τον μικρό εκείνο κανόνα, που του όρισε ο γέροντας και μετά κοιμόταν στο κρεβάτι του. Όταν δε η συνείδηση τον προέτρεπε: «Κάνε κι άλλες μετάνοιες, πρόσθεσε μερικούς ψαλμούς ακόμη, λέγε περισσότερες φορές το 'Κύριε ελέησον' μπορείς», πρόθυμα και αδίστακτα την υπάκουε, σαν να του το έλεγε ο ίδιος ο Θεός. Από τότε ποτέ δεν κοιμήθηκε αν τον έλεγχε η συνείδηση και του έλεγε: «Γιατί δεν το έκανες αυτό;». Εκείνος λοιπόν την ακολουθούσε πιστά και εκείνη μέρα με τη μέρα πρόσθετε νέες εντολές. Έτσι σε λίγο καιρό αυξήθηκε πολύ η εσπερινή του ακολουθία.

Την ημέρα διηύθυνε τον οίκο ενός πατρικίου στου οποίου το παλάτι πήγαινε κάθε πρωΐ φροντίζοντας για τα προς το ζην αναγκαία. Έτσι κανείς δεν γνώριζε τη μυστική του εργασία. Αυτός όμως κάθε βράδυ έκανε όλο και περισσότερες μετάνοιες πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Οταν στεκόταν σε προσευχή είχε τα πόδια ενωμένα μεταξύ τους και αμετακίνητα. Διάβαζε με πόνο, με στεναγμούς και δάκρυα προσευχές προς τη Θεοτόκο. Πρόσπεφτε στα άχραντα πόδια του Κυρίου σαν να τον έβλεπε παρόντα σωματικά και σαν τυφλός του ζητούσε να τον ελεήσει για ν' αναβλέψει ψυχικά. Και καθώς η προσευχή αύξανε κάθε βράδυ, διαρκούσε μέχρι τα μεσάνυχτα, χωρίς αυτός καθόλου να ραθυμεί ή να χαλαρώνει την προσοχή του κατά τη διάρκειά της. Κανένα μέλος του σώματός του δεν σάλευε τελείως, ούτε τα μάτια του έστρεφαν δεξιά-αριστερά ή πάνω, αλλά στεκόταν ακίνητος σαν άγαλμα ή σαν ασώματος.

Αρπαγή μέσα στο Φως

ΚΑΠΟΙΑ νύχτα λοιπόν, που έλεγε το «Ο Θεός ιλασθήτι μοι τω αμαρτωλώ» με τον νου μάλλον παρά με τα χείλη, φάνηκε ξαφνικά από ψηλά πλούσια θεία έλαμψη και γέμισε όλος ο τόπος. Μόλις έγινε αυτό, ο νέος δεν καταλάβαινε πια αν βρισκόταν μέσα σε σπίτι και κάτω από στέγη. Φως μόνο έβλεπε παντού και δεν αισθανόταν καν αν πατούσε στη γη, αλλ' ούτε φοβόταν μήπως πέσει. Δεν σκεπτόταν καθόλου τον κόσμο ούτε του άγγιζε τον λογισμό τίποτε απ' όσα πειράζουν τους ανθρώπους που φορούν σάρκα. Ήταν όλος μέσα σ' ένα άϋλο φως και νόμιζε πως έγινε κι ο ίδιος φως. Λησμόνησε όλο τον κόσμο, ενω πλημμύρισε από δάκρυα ανέκφραστης χαράς και αγαλλιάσεως. Έπειτα ο νους του ανέβηκε στον ουρανό και είδε άλλο φως λαμπρότερο απ' το πρώτο. Κοντά σ' αυτό το φως βλέπει με έκπληξη να στέκεται εκείνος ο άγιος και ισάγγελος γέροντας, που του έδωσε τον κανόνα και το βιβλίο.

Ακούγοντάς το εγώ αυτό, σκέφτηκα ότι η πρεσβεία του αγίου εκείνου είχε συνεργήσει πολύ, ώστε να αξιωθεί ο νέος τέτοιας ελλάμψεως και ότι έτσι τα οικονόμησε ο Θεός για να του φανερώσει σε ποιό ύψος αρετής είχε φθάσει ο άγιος γέροντάς του.

Όταν πέρασε η θεωρία και ήρθε πάλιν στον εαυτό του, τον συνείχε χαρά και έκπληξη και δάκρυα ανέβλυζαν από την καρδιά του γεμάτα γλυκύτητα. Τέλος ξάπλωσε στο κρεβάτι του, ενώ εκείνη την ώρα λάλησε ο πετεινός φανερώνοντας ότι είναι μεσάνυχτα. Μετά από λίγο εκκλησίες σήμαναν τον Όρθρο. Κι αυτός σηκώθηκε να ψάλλει κατά τη συνήθειά του, χωρίς να έχει ούτε καν έννοια για ύπνο εκείνη τη νύχτα.

Αυτά έγιναν με τη θέληση και την απόλυτη κρίση του Θεού, χωρίς ο νέος να κάνει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο όσα ακούσατε, με ορθή πίστη και αδίστακτη ελπίδα. Ας μην πει λοιπόν κανείς ότι έπραξε αυτά δοκιμαστικώς. Κάτι τέτοιο ούτε καν από το λογισμό του πέρασε -γιατί αυτός που δοκιμάζει και εκπειράζει, πίστη δεν έχει αποκτήσει- αλλά απορρίπτοντας κάθε άλλη εμπαθή και φιλήδονη έννοια φρόντιζε, όπως με βεβαίωνε, μόνο για όσα του έλεγε η συνείδηση, ώστε ήταν σαν νεκρός για τα αισθητά πράγματα του βίου κι ούτε καν την τροφή και το νερό επιζητούσε συχνά και ενήδονα.

Το Φως καρπός της πίστεως

ΑΚΟΥΣΑΤΕ αδελφοί μου, πόσα κατορθώνει η πίστη στον Θεό, όταν επισφραγίζεται με έργα; Είδατε ότι ούτε η νεότητα είναι απόβλητη, αλλ' ούτε και τα γηρατειά είναι ωφέλιμα, όταν λείπει η σύνεση και ο φόβος του Θεού; Βεβαιωθήκατε ότι ούτε το κέντρο της πόλεως δεν μας εμποδίζει να εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού, αν είμαστε πρόθυμοι και άγρυπνοι, ούτε η αναχώρηση από τον κόσμο και η ησυχία ωφελούν αν ραθυμούμε και αμελούμε;

Ακούμε όλοι για τον Δαβίδ τον θαυμάζουμε και λέμε: «ένας είναι ο Δαβίδ και άλλος δεν είναι», και να εδώ περισσότερο από τον Δαβίδ. Γιατί εκείνος πήρε τη μαρτυρία από τον Θεό, χρίσθηκε προφήτης και βασιλιάς, έλαβε Πνεύμα Άγιο και είχε πολλές περί Θεού αποδείξεις. Όταν αμάρτησε λοιπόν και στερήθηκε τη χάρη του Πνεύματος και του αφαιρέθηκε το προφητικό χάρισμα και αποξενώθηκε από τη συνήθη κοινωνία με τον Θεό, τι το αξιοθαύμαστο αν αυτά πάλι τα αναζήτησε, λαχταρώντας τη χάρη από την οποία ξέπεσε;

Ενώ αυτός ο νέος όντας προσκολλημένος μόνο στα κοσμικά και στραμμένος στα πρόσκαιρα και έχοντας διάνοια που δεν φαντάσθηκε ποτέ τίποτε ψηλότερα από τα γήϊνα -ώ των κριμάτων σου Κύριε!- άκουσε μόνο γι' αυτά κι αμέσως πίστεψε. Tόσο πολύ, ώστε έκανε και έργα άξια της πίστεως, από τα οποία η διάνοιά του πήρε φτερά κι έφτασε στους ουρανούς. Κέρδισε τη συμπάθεια της Μητέρας του Χριστού και με την πρεσβεία της εξιλέωσε τον Θεό. ΄Ελκυσε μέσα του τη χάρη του Πνεύματος και αυτή τον ενίσχυσε να φθάσει μέχρι τον ουρανό και τον καταξίωσε της θέας του φωτός εκείνου, που όλοι ποθούν αλλά πολύ λίγοι το αξιώνονται.

Αυτός ο νέος, που ούτε νήστεψε πολλούς χρόνους, ούτε ποτέ κοιμήθηκε καταγής, ούτε φόρεσε τρίχινα ενδύματα, ούτε είχε καρεί μοναχός, ούτε απομακρύνθηκε σωματικά από τον κόσμο αλλά μόνο πνευματικά, με λίγη αγρυπνία αναδείχθηκε ανώτερος από τον Λώτ τον ξακουστό στα Σόδομα. Ή μάλλον, αναδείχθηκε ένσαρκος άγγελος, ψηλαφητός και αψηλάφητος, βλεπόμενος αλλ' όχι περιοριζόμενος, άνθρωπος φαινομενικά αλλ' άσαρκος πραγματικά, «γενόμενος τοις πάσι τα πάντα» (Α' Κορ. 9:22) και όντας μόνος με μόνο το Θεό που γνωρίζει τα πάντα. Γι' αυτό με τη δύση του αισθητού ήλιου τον καταύγασε το γλυκό φως του νοητού ήλιου, προαναγγέλλοντας και προμηνύοντας το ανέσπερο φως του μέλλοντος αιώνος που επρόκειτο να απολαύσει. Και δικαίως. Γιατί η αγάπη του ποθουμένου Χριστού τον απομάκρυνε από τον κόσμο, από τη φύση και απ' όλα γενικά τα πράγματα και τον ανέδειξε πνευματικό και φωτεινό. Και όλα αυτά ενώ κατοικούσε μέσα στην πόλη, είχε την επιστασία σπιτιού, φρόντιζε για δούλους και ελεύθερους και μεριμνούσε για όλα όσα είναι αναγκαία σ' αυτήν τη ζωή.

Αρκούν αυτά και για έπαινο του νέου και για να σας παρακινούσαν σε πόθο και μίμησή του ή μήπως θέλετε να σας πω κι' άλλα ακόμη μεγαλύτερα, που ίσως ούτε η ακοή σας θα τα ανεχόταν; Όμως τι ανώτερο ή τι τελειότερο μπορεί να βρεθεί απ' αυτό; (3) Τίποτε, καθώς βεβαιώνει και ο Θεολόγος Γρηγόριος:

Η αρχή, λέει, της σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου [Παροιμ. 1:7]. Γιατί όπου φόβος εκεί τήρηση των εντολών. Και όπου τήρηση των εντολών κάθαρση σαρκός, δηλαδή του νέφους που εμποδίζει την ψυχή και δεν την αφήνει να δει καθαρά τη θεία ακτίνα. Και όπου κάθαρση, έλλαμψη. Έλαμψη δε είναι η εκπλήρωση του πόθου εκείνων που ποθούν σφοδρά τα μέγιστα ή το μέγιστο ή υπέρ το μέγα. (4)

Με αυτά τα λόγια φανερώνει ότι το ατέλειωτο τέλος κάθε αρετής είναι ο φωτισμός του Πνεύματος, στον οποίο όποιος έφθασε κατέκτησε το τέλος και πέρας όλων των αισθητών και βρήκε την αρχή της γνώσεως των πνευματικών.

Πίστη και έργα

ΑΥΤΑ είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι' αυτό αν και κρύβονται οι άγιοι ο Θεός τους φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται καθώς πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο. Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, αυτός που υποσχέθηκε να μας σώζει μόνο για την πίστη μας σ' αυτόν.

Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα -γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός- πιστέψτε όλόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε τη γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ' αυτόν. Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Πού να βρεθεί λοιπόν τόπος -πες μου αν μπορείς- για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία του;

Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λειώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ' αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» [Α' Κορ. 2:9]. Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε τη γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαγχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ' αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.

Να τι είναι ο άνθρωπος και να γιατί δημιουργηθήκαμε: Αφού απολαύσουμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα μεγαλύτερα και τα αιώνια. Όμως αλλοίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι με τους δαίμονες ή και χειρότεροι ίσως για να πούμε την αλήθεια. Γι' αυτό είμαστε άξιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.

Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με λόγια, ενώ με τα έργα τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείται παντού ο Χριστός στις πόλεις, στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές του. Μετά βίας θα βρείς μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και λόγια χριστιανός. Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας,

«όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμη μεγαλύτερα» [Ιω. 14:12];

Ποιός όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»; Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της Κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον.

________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Εδώ ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρεται συγκεκαλυμμένα στην αρχή της δικής του πνευματικής πορείας. Γεώργιος φαίνεται πως ήταν το κοσμικό του όνομα.
2. Πρόκειται για τη φημισμένη Μονή Στουδίου και για τον οσιώτατο μοναχό Συμεών τον Ευλαβή, πνευματικό πατέρα και γέροντα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
3. Εννοεί τη θεία έλλαμψη.
4. 'Μέγιστα' εδώ εννοεί ο Θεολόγος τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, 'μέγιστο' τη Θεότητα την οποία χαρακτηρίζει και με τον όρο 'υπέρ το μεγα' επειδή δεν προσδιορίζεται από καμμία ποσότητα ή μέγεθος, (κατά τον Νικήτα Σερρών -βλ. Και Διονυσίου Ζαγοραίου "Συμεών του Νέου Θεολόγου τα Ευρισκόμενα", Εκδ. Β.Ρηγοπούλου, Θεσ/κη 1977, σημ. Σελ.284).  

http://www.psathades.gr/

Η Μονη Καισαριανης

Σημερα θα αναφερθω στο υπεροχο μοναστηρι της Καισαριανης, που μετα απο 2 χρονια επισκευων και συντηρησης ανοιξε ξανα τις πυλες στους επισκεπτες του. Υπευθυνη για την συντηρηση της μονης και της περιοχης στο δασος του Υμηττου ειναι η Φιλοδασικη Ενωση Αθηνων, την οποια και ευχαριστω γιατι και η περιοχη αλλα και η μονη Καισαριανης αποτελουν θυλακες οξυγονου κυριολεκτικα και μεταφορικα στην δοκιμασμενη Αττικη.

Η μονη κτιστηκε στη θεση αρχαιου ιερου, μαλλον της Δημητρας της οικογενειας των Λυκομηδων.  Στην περιοχη σωζονται και τα θεμελια τρικλιτης παλαιοχριστιανικης Βασιλικης του 5ου – 6ου μ.Χ. αιωνα.

Κυρια Εισοδος

Ο ναος που διασωζεται σημερα, ειναι βυζαντινου ρυθμου, εγγεγραμμενος σταυροειδης με τρουλο (*) και κτισθηκε τον 11 αιωνα, αφιερωμενος στα Εισοδια της Θεοτοκου. Πολλα απο τα μαρμαρα του αρχαιοτερου ναου χρησιμοποιηθηκαν σαν δομικα στοιχεια.

Τοπογραφικο της Μονης

Η μονη απεκτησε μεγαλη φημη τον 12 και 13 αιωνα και η βιβλιοθηκη της ηταν απο τις πιο πλουσιες στο Βυζαντιο. Οι υπευθυνοι της μονης ειχαν πολυ καλες διπλωματικες ικανοτητες και καταφεραν να τα εχουν καλα και με τους Φραγκους οταν αυτοι κατεκτησαν την Αττικη στις αρχες του 13 αιωνα, αλλα και με τους Τουρκους.

Ναος Εισοδιων της Θεοτοκου και παρεκκλησιο Αγιου Αντωνιου

Το 1204 ο πάπας Ιννοκέντιος ο Γ’ υπέβαλλε την Μονή Καισαριανής στη δικαιοδοσία του λατίνου αρχιεπισκόπου Αθηνών. (**) Το 1458 οι Τούρκοι καταλαμβάνουν την Αττική και ο Μωάμεθ προσέρχεται στη Μονή (***) όπου, σύμφωνα με τον γάλλο γιατρό από την Λυών, Jacob Spon (1675), του παραδίδονται τα κλειδιά της πόλης. Το 1678 ο πατριάρχης Διονύσιος ο Δ’ καθορίζει την Μονή ως “Σταυροπηγική” (****) δηλαδή “ελεύθερη και ασύδοτη” ως πρός τον μητροπολίτη της Αθήνας στον οποίο έχει μόνο μία υποχρέωση: να τον μνημονεύει στη λειτουργία. Το 1792 ο πατριάρχης Νεόφυτος καταργεί με Σιγίλλιο την ελευθερία της Μονής η οποία θα υπαχθεί και πάλι στην μητρόπολη των Αθηνών. Το 1824 η Μονή πλέον “?υποδουλώνεται και οικονομείται ως ίδιον κτήμα των αγίων αρχιερέων. Τί δέν εσυνέβησαν εις αυτό, ποίας τύχας δέν εδοκίμασεν; εκατήντησεν έπαυλις βοών, όνων και αλόγων ζώων το πρώην δυνατόν νά σώση καί να φωτίση πολλάς ψυχάς ανθρώπων”. (Πηγη: Φιλοδασικη Ενωση Αθηνων).

Λουτρα

Τα βιβλια της διασημης βιβλιοθηκης μεταφερθηκαν το 1821 στην Μητροπολη Αθηνων για να προστατευθουν απο την επικειμενη συγκρουση με τους Τουρκους. Δυστυχως συνεβη το ακριβως αντιθετο. Τα βιβλια κατεληξαν στον Παρθενωνα οπου χρησιμοποιηθηκαν για να παρασκευασθουν φυσιγγια κατα την πολιορκια της απο τον Κιουταχη (αναφερεται απο τον Γιωργο Καραχαλιο στα Φαινομενα, Ελευθερος Τυπος, 11 Δεκεμβριου 2010).

Καθολικο Ναου

(*) Ο εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλο είναι ο αντιπροσωπευτικός βυζαντινός ρυθμός. Κύριο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του θαυμαστού ρυθμού είναι ο σχηματισμός σταυρού εσωτερικά και εξωτερικά στο σχεδόν τετράγωνο πια κτίσμα, με τον έναν ή τους πέντε τρούλους. Η δημιουργία κογχών στη βόρεια και νότια πλευρά όχι μόνο αυξάνουν τον εσωτερικό χώρο,αλλά χαρίζουν παράλληλα ομορφιά και χάρη. Υπάρχουν πάμπλλα δείγματα αυτού του θαυμασίου ρυθμού, όπως η Γοργοεπίκοος (άγιος Ελευθέριος), άγιοι Θεόδωροι, Καπνικαρέα, Καισαριανή στην Αθήνα, Παναγία των Χαλκαίων στη Θεσσαλονίκη, οι εκκλησίες του Μυστρά, κ.α.(Πηγη: Αποστολικη Διακονια της Εκκλησιας της Ελλαδος)

Η Αγια Τριαδα

(**) Μετά την κατάκτηση της Κων/πόλεως από τους σταυροφόρους επακολούθησε δια προκαταρκτικής συνθήκης διανομή ολόκληρου του Βυζαντινού κράτους μεταξύ των Φράγκων σε λατινικά φέουδα. Στο μαρκήσιο Βονιφάτιο Μομφερατικό, γνωστό στρατηγό της άλωσης της Κων/πόλεως παραχωρήθηκε ήδη από το Σεπτέμβριο 1204 το ιδρυθέν τότε Φραγκικό βασίλειο της Θεσσαλονίκης, το οποίο περιελάμβανε και την χώρα των Αθηνών. Έτσι οδηγήθηκε ο Βονιφάτιος προς κατάκτηση των περιοχών του. Η Αθήνα μετά της Ακροπόλεως καταλήφθηκαν αμαχητί. Η πόλη είχε παραμεληθεί τελείως υπό των Βυζαντινών από αρκετών δε ετών στερούταν διοικητικής κεφαλής. Η «θρυλούμενη και χρυσή πόλη Αθήνα η «πάλαι μεν μήτηρ σοφίας παντοδαπής και πάσης καθηγεμών αρετής» στις παραμονής της Δ΄ Σταυροφορίας καταπιεσμένη από τους φόρους και την απληστία των αρχόντων και λησμονημένη από τους ανθρώπους, είχε χάσει σύμφωνα με την μαρτυρία του Μιχαήλ Χωνιάτη, την παλαιά της δόξα και είχε μεταβληθεί σε μικρό και «αοίκητο χωριό» που την τύχη της ακολούθησε και το «ένδοξο επίνειό της».

Βρεφοκρατουσα

(***) Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Αθήνα τον Ιούνιο του 1458, μετά την κατόπιν συνθηκολόγησης παράδοση της Ακρόπολης από τον τελευταίο δούκα των Αθηνών, τον Francesco II Acciajuoli, στον διοικητή της θεσσαλίας Ομάρ. Στη μακραίωνη ιστορία της πόλης των Αθηνών, αυτή η κατάληψη από τους Τούρκους αποτελεί τη μοναδική περίπτωση «ειρηνικής» κατάκτησής της χωρίς καταστροφή. Ο Μωάμεθ Β’ επισκέφτηκε την πόλη γύρω στα τέλη του Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, προκειμένου να την επιθεωρήσει αλλά και να θαυμάσει τα περίφημα αρχαία μνημεία που την κοσμούσαν. Η εντύπωση που του προκάλεσαν τα τελευταία, ιδίως η Ακρόπολη, ήταν τεράστια. Μάλιστα, σύγχρονοι χρονογράφοι αποδίδουν σε αυτήν την επιείκεια με την οποία αντιμετώπισε τους Αθηναίους, παραχωρώντας τους ποικίλα προνόμια, όπως την ελευθερία της λατρείας και τη σχετική αυτοδιοίκηση. Έτσι, σταδιακά η πόλη αναπτύχθηκε και πάλι, μετά την εξαθλίωση στην οποία είχε περιπέσει κατά τη Φραγκοκρατία.

Παντοκρατωρ

(****) Σταυροπηγιακή μονή : Σταυροπηγιακή ή πατριαρχική χαρακτηρίζεται η μονή η οποία υπάγεται άμεσα στον Οικουμενικό Πατριάρχη και κατά συνέπεια αποσυνδέεται από την διοικητική εποπτεία του επιχώριου μητροπολίτη ή επισκόπου. Σύμφωνα με την κανονική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πατριάρχης έχει το δικαίωμα κατά την ίδρυση μονής σε περιοχή της δικαιοδοσίας του να αποστέλλει σταυρό, ο οποίος τοποθετείται στα θεμέλια της μονής και θεμελιώνει την άμεση εξάρτησή της από αυτόν.
Το Καθολικό και ο λουτρώνας είναι τα αρχικά κτίρια του 11ου αιώνα αλλά ο νάρθηκας, το καμπαναριό καθώς και το παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου είναι προσθήκες μεταγενέστερες της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Τα κτίσματα ήσαν διατεταγμένα γύρω από την εσωτερική αυλή, Στο ανατολικό μέρος υπήρχε το Καθολικό, στο δυτικό η τράπεζα με το μαγειρείο, στη νότια πλευρά ο λουτρώνας μετασκευασμένος στα χρόνια της Τουρκοκρατίας σε ελαιοτριβείο της μονής και δίπλα διώροφα κτίρια με τα κελιά πού είχαν μπροστά ανοιχτή στοά

Η Ανασταση του Λαζαρου

Τοιχογραφίες: Η παλαιότερη τοιχογραφία βρισκόταν στον εξωτερικό νότιο τοίχο του καθολικού πού σήμερα περιλαμβάνεται μέσα στο παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου. Είναι μία μορφή Παναγίας, δεομένης προς αριστερά, με αδρές γραμμές σχεδίου που φανερώνουν επαρχιακή τεχνοτροπία του 14ου αιώνα.
Ο ναός και ο νάρθηκας κοσμούνται από τοιχογραφίες τής εποχής της τουρκοκρατίας. Οι τοιχογραφίες του νάρθηκα έγιναν από τον Ιωάννη Ύπατο από την Πελοπόννησο, το 1682 και με δαπάνες του Μπενιζέλου, σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στον δυτικό τοίχο.
Στον τρούλλο παριστάνεται ο Χριστός Παντοκράτωρ, στο τύμπανο, που χωρίζεται σε δύο ζώνες και εικονίζονται η Ετοιμασία του θρόνου, η Παναγία, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, οι άγγελοι καθώς και τετράμορφο σύμπλεγμα των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Στην κόγχη του ιερού παριστάνεται η Θεοτόκος Πλατυτέρα, ένθρονη, πλαισιωμένη από δύο σεβίζοντες αγγέλους.

Οι τοιχογραφίες του ναού δεν διακρίνονται για καινοτομίες στους εικονογραφικούς τύπους αλλά ανήκουν σε κρητικά εικονογραφικά πρότυπα του 16ου αιώνα που συναντούμε στις εκκλησίες του Αγίου Όρους.
Ο χαρακτήρας των τοιχογραφιών του 17ου αιώνα γίνεται πάντως όλο και πιο λαϊκός. Η τάση αυτή είναι φανερή στις τοιχογραφίες του νάρθηκα τόσο στο στυλ όσο και στην τεχνική εκτέλεση. Είναι φανερή πλέον η βούληση του ζωγράφου να απομακρυνθεί από τα πρότυπα της Κρητικής Σχολής.

Η Τραπεζα

Τράπεζα
Απέναντι από το καθολικό, στη δυτική πλευρά του τείχους, μέσα σε ένα ενιαίο και αυτοτελές κτίριο βρίσκονται η τράπεζα και το μαγειρείο. Η τράπεζα είναι μια επιμήκης ορθογώνια θολωτή αίθουσα που χωρίζεται σε δύο χώρους. Το μαγειρείο είναι προσκολλημένο στη νότια πλευρά της τράπεζας, είναι τετράγωνο με θολωτή οροφή απ’όπου υψώνεται η καπνοδόχος. Η εστία βρίσκεται στη μέση και γύρω της έχει κτιστό πεζούλι προσκολλημένο στους τέσσερις τοίχους. Το κτίριο αυτό χρονολογείται πιθανότατα από τον 16ο ή τον 17ο αιώνα.

Είδε ένα νέο σαν αστραπή ,με ένα σπαθί στο χέρι…(Διήγηση παπά-Δημήτρη Γκαγκαστάθη)

 

Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης

Ή Ευαγγελία Γ. , ετών 28 , κάτοικος Βάνιας, στίς 6 Αυγούστου τό απόγευμα, έπαθε τά εξής,
Ή Ευαγγελία από τά μικρά της χρόνια είχε μία άστατη ζωή.
“Έκανε τήν ζωή της” μή έχοντας καμμία σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Εκκλησία, καί τελευταία συζούσε παράνομα μέ έναν παντρεμμένο, τόν Ν.Κ. 54 ετών, πού είχε αφήσει τήν γυναίκα του…
Ό Θεός όμως περίμενε τήν μετάνοιά της…
Στίς 6 Αυγούστου τού 1958 , ημέρα Τετάρτη, στίς 7 τό απόγευμα πήγε φαγητό στόν φίλο της πού έβοσκε τά πρόβατα. Τό έδωσε, καί φεύγοντας από εκεί γιά τό σπίτι της, τής παρουσιάστηκαν στόν δρόμο κάποια άγνωστα, περίεργα πλάσματα…
Τήν φοβέριζαν, γιατί είχε έλθει πιά ή οργή τού Θεού επάνω της καί έπρεπε νά ξεκαθαρίσει τήν θέση της. Άλλοι τήν έδερναν, άλλοι τήν τραβούσαν νά τήν πνίξουν στό νερό, άλλοι τήν έσπρωχναν δεξιά καί αριστερά…
Τελικά τήν πήγαν σ΄ ένα μαντρί, καί εκεί όλη τήν νύκτα πέρασε αφάνταστη τιμωρία…
Τήν επόμενη μέρα, στίς 1 τό μεσημέρι, τήν βρήκαν σέ μιά καλύβα βασανιζόμενη από ακάθαρτα πνεύματα.
Είχε δαιμονισθεί !
Τήν πήραν καί τήν έφεραν στό σπίτι της, καί εκεί, δέν έπαψε νά φωνάζει δυνατά καί νά συνομιλεί μέ πονηρά πνεύματα δεχόμενη φοβερό ξύλο από αυτά…
‘Ολα τά παραπάνω τά διαβεβαιώνω σάν ιερέας τού χωριού καί σάν αυτόπτης μάρτυρας, μιά καί μέ κάλεσαν νά τής διαβάσω εξορκιστικές ευχές γιά νά ησυχάσει…
Στίς 6 τό απόγευμα φέραμε στήν δαιμονισμένη, τήν εικόνα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών, καί όπως ομολόγησε μετά ή ίδια, συνέβησαν περίεργα καί θαυμαστά πράγματα…
Μέ τήν είσοδο τής εικόνας τών Αρχαγγέλων στό σπίτι της είδε έναν αστραπόμορφο νέο μέ σπαθί πού τής είπε,
– ” Μή φοβάσαι, εγώ θά σέ απαλλάξω από όλα αυτά, αλλά θά σταματήσης τίς αμαρτίες πού μέχρι σήμερα έκανες καί θά μετανοήσεις. Εγώ θά είμαι μαζί σου ! Νά τό πείς αυτό παντού, ότι ή Εκκλησία έχει ζωντανή θρησκεία, γιά νά πιστέψει ό κόσμος καί νά μετανοήσει…”
Καί αμέσως, μέ τά τελευταία λόγια τού Αρχαγγέλου, τά πνεύματα τού σκότους διαλύθηκαν, έπαψαν τά φαινόμενα καί επανήλθε ατόν εαυτό της. Σηκώθηκε, προσκύνησε τήν εικόνα ευχαριστώντας τούς Αγίους γιά τήν προστασία τους καί υποσχέθηκε αλλαγή ζωής από τήν ίδια ώρα !…
Σήμερα είναι καλά, διηγούμενη όσα είδε καί έπαθε, καί ενθυμούμενη πάντα τόν Αρχάγγελο Μιχαήλ όμοιο μέ αστραπή μέ τό σπαθί στό χέρι, πού τήν έσωσε από τήν τιμωρία τών ακαθάρτων πνευμάτων…
Τά παραπάνω τά γράφω σάν αυτόπτης μάρτυς τών εν λόγω συμβάντων…
Ο ιερεύς τού χωριού
π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης, Βάνια Τρικάλων, 1958 – Αυγούστου 10.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

 

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεου

=============

Αυτή είναι η μεγάλη αξία των στάρετς, των γερόντων, και βέβαια της φιλοκαλικής - ησυχαστικής παραδόσεως που τους αναδεικνύει. Αυτή η παράδοση είναι η βάση των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων, αυτή καταγράφεται μέσα στην Αγία Γραφή και τα έργα των Πατέρων. Αυτήν την βλέπουμε στο βιβλίο με τον τίτλο «Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών» που κατήρτισαν οι δύο άγιοι, ο άγιος Μακάριος Νοταράς, επίσκοπος πρώην Κορίνθου και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και η οποία μεταφράσθηκε από τον όσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκι στα Σλαβορωσικά και επηρέασε τον ρωσικό ησυχασμό και τον στάρετς Ζωσιμά. Αυτή η παράδοση θεραπεύει τον άνθρωπο, σύμφωνα με τον υπότιτλο της Φιλοκαλίας «εν η δια της κατά την πράξιν και θεωρίαν ηθικής φιλοσοφίας ο νους καθαίρεται, φωτίζεται και τελειούται». Στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε αυτήν την παράδοση, η οποία διαφοροποιείται από άλλες παραδόσεις, δυτικής και ανατολικής προέλευσης και πρέπει να ζούμε μέσα σε αυτήν για να αποκτήση η ζωή μας νόημα.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

___________

Οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν θεούμενοι που είχαν σχέση με τον Μεγάλης Βουλής άγγελο, τον άσαρκο Λόγο, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και μετέφεραν τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους με τον χαρακτηριστικό λόγο: «τάδε λέγει Κύριος».

Ο λαός τους χαρακτήρισε «βλέποντες» και «ορώντες» γιατί προανήγγειλαν με σαφήνεια, με την φώτιση του Θεού, εκείνα που θα γίνονταν στον μέλλον.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

__________

Οι λογοτέχνες διαμέσου των αιώνων δεν είναι βέβαια θεούμενοι, δεν είναι «ορώντες» και «βλέποντες» τον Θεό, αλλά είναι ευαίσθητοι άνθρωποι, έχουν μια έμπνευση που δημιουργείται από διάφορα γεγονότα και γι’ αυτό παρατηρούν με ένα άλλο μάτι την κοινωνία και την ερμηνεύουν στο βάθος της. Όσοι δε από αυτούς έχουν μετάνοια από διάφορα τραγικά γεγονότα στην ζωή τους, και περισσότερο όσοι είναι κατά διαφόρους βαθμούς ζωντανά μέλη της Εκκλησίας έχουν μεγάλη διεισδυτικότητα στα κοινωνικά γεγονότα και αυτό τους κάνει να είναι διαχρονικοί.

Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

_____________

Ο Ντοστογιέφσκι ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, πέρασε διάφορα τραγικά γεγονότα στην ζωή του, αντιμετώπισε τον θάνατο, την εικονική εκτέλεση για τις ιδέες του, ήλθε δηλαδή αντιμέτωπος με τον θάνατο, αντιμετώπισε την εξορία, τα καταγκαστικά έργα, πόνεσε πολύ στην ζωή του από την στέρηση, τις αρρώστιες και τον θάνατο προσφιλών του προσώπων, γι’ αυτό είπε τον λόγο: «πονώ άρα υπάρχω», αλλά και αγαπώ άρα υπάρχω, όπως και προτιμούσε τον «υψηλό πόνο» από την προσωρινή ευτυχία. Διακατεχόταν από την ενέργεια διαφόρων παθών, αλλά και είχε μια αναφορά στον Θεό, με την μετάνοια και την εκκλησιαστική ζωή. Αυτό τον έκανε να έχει ένα άλλο μάτι με το οποίο παρακολουθούσε την κοινωνία, και τις παρατηρήσεις του τις πέρασε στα λογοτεχνικά του κείμενα.

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΚΟ

_________

Ο Ντοστογιέφσκι «είχε πιστέψει στην απέραντη και θεία δύναμη της ανθρώπινης ψυχής που θριαμβεύει πάνω σε κάθε εξωτερική βία και σε κάθε εσωτερικό ξεπεσμό. Έχοντας συγκεντρώσει στην ψυχή του όλο το μίσος αυτού του κόσμου, όλο το βάρος και τη ζοφερότητα της ζωής, κι έχοντάς τα ξεπεράσει με την άμετρη δύναμη της αγάπης και της συγγνώμης ο Ντοστογιέφσκι ευαγγελίζεται σ’ όλα τα έργα αυτή τη νίκη».

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΠΕΔΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

___________

Οι Προφήτες και οι λογοτέχνες, αν και ζουν διαφορετικά και το έργο τους δεν είναι το ίδιο, εν τούτοις μας διδάσκουν ότι δεν πρέπει να παραμένουμε σε μια επίπεδη ερμηνεία των κοινωνικών πραγμάτων, αλλά πρέπει να τα βλέπουμε μέσα από μια άλλη διάσταση, την εσωτερική και την πνευματική.

Όταν διάγουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα έχουμε εσωτερική ειρήνη, θα αποφεύγουμε την εξωτερική ταραχή, και θα είμαστε πραγματικοί άνθρωποι. Πέρα από τα ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα υπάρχουν και τα λεγόμενα υπαρξιακά και πνευματικά προβλήματα.

ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΑΓΑΠΗ

____________

Ο Γερμανός φιλόσοφος Χάϊντεγκερ λέει ότι υπάρχει ο καθημερινός τρόπος ζωής, με τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες, και ο οντολογικός τρόπος ζωής, που φανερώνεται με τις ασθένειες, τον πόνο και τον θάνατο. Αυτός ο δεύτερος τρόπος ζωής, δηλαδή ο οντολογικός, είναι και ο πιο γνήσιος τρόπος ζωής, και συνιστά τον αυθεντικό άνθρωπο. Αν τον αναζητούμε θα τον βρούμε, οπότε θα αποκτήσουμε την ελευθερία του πνεύματος που είναι υπεράνω της ευτυχίας των αισθήσεων και των αισθητών. Χρειαζόμαστε ελπίδα, νόημα ζωής, ειρήνη εσωτερική, ανύψωση σε ένα άλλο επίπεδο σχέσης με τον Θεό και τους αδελφούς μας, χρειαζόμαστε μία δυνατή Τρόϊκα, δηλαδή την πίστη, την ελπίδα και προ παντός την ανιδιοτελή αγάπη, που δεν τελειώνει ποτέ και είναι πηγή ζωής.

ΠΗΓΗ:

Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”

Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου (16-06-2011)

Τρίτη συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Ιούνιο (16-06-2011)

Συνήλθε σήμερα Πέμπτη, 16 Ιουνίου 2011, στην τρίτη Συνεδρία Της για το μήνα Ιούνιο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Κατά την σημερινή Συνεδρία :

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας.
Στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο απεστάλη έγγραφο του Εξοχωτάτου Υφυπουργού Εσωτερικών, Αποκεντρώσεως και Ηλεκτρονικής Διακυβερνήσεως κ. Γεωργίου Ντόλιου, στο οποίο αναφέρει ότι ενημερώθηκαν τα Μέλη τής Ειδικής Επιτροπής για την μελέτη θεμάτων Εκκλησίας - Πολιτείας, ότι η Κάρτα του Πολίτη δεν θα περιλαμβάνει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και δεν θα περιλαμβάνει γραμμωτό κώδικα (barcode), ούτε οποιονδήποτε συμβολικό αριθμό. Το έγγραφο αυτό αποτελεί την απάντηση του Υπουργείου Εσωτερικών σε προηγούμενη Επιστολή της Ειδικής Επιτροπής, της Ιεράς Συνόδου, για την μελέτη σχετικά με την έκδοση της Κάρτας του Πολίτη.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε :

– Από την Έκθεση την οποία υπέβαλε η Συνοδική Επιτροπή επί της Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος περί του εκπαιδευτικού προγράμματος «ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ» για τους νέους των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο πραγματοποιήθηκε από 7 έως 14 Μαΐου 2011.

– Από την Έκθεση την οποία υπέβαλε η Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων περί της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής, η οποία συνήλθε στο Chambésy της Ελβετίας από 21 έως 26 Φεβρουαρίου 2011.

– Από την Έκθεση την οποία υπέβαλε η Συνοδική Επιτροπή επί της Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως και Επιμορφώσεως του Εφημεριακού Κλήρου σχετικά με την Ημερίδα με θέμα : «Προοπτικές αναβαθμίσεως της Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως», η οποία πραγματοποιήθηκε στην εν Αθήνα την 3η Μαΐου 2011.

– Από την Έκθεση πεπραγμένων την οποία υπέβαλε η Ειδική Συνοδική Επιτροπή περί Γυναικείων Θεμάτων, σχετικά με την διεξαχθείσα, από 3 έως 4 Ιουνίου 2011, «Δ Συν­δι­ά­σκεψη Γυναικών - Εκπροσώπων Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος».

– Από την Έκθεση την οποία υπέβαλε η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Μεταναστών, Προσφύγων και Παλιννοστούντων σχετικά με την εκδήλωση – παρουσίαση των αποτελεσμάτων του εορτασμού της «Παγκόσμιας ημέρας του Μετανάστη», η οποία πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στις 9 Μαΐου 2011.

– Από την Έκθεση την οποία υπέβαλε η Επιτροπή για την Παιδεία και την Νεότητα σχετικά με την Συνάντηση Εκπροσώπων των Θεολογικών Σχολών και των Θεολογικών Ενώσεων και Συνδέσμων με θέμα : «Οι εξελίξεις περί του μαθήματος των Θρησκευτικών και ειδικώτερον περί των ωρών διδασκαλίας αυτού εις το Λύκειον».

– Από την Έκθεση την οποία υπέβαλε ο κ. Κωνσταντίνος Ζορμπάς, Συνεργάτης του Γραφείου της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σχετικά με την Ομάδα Εργασίας περί θεμάτων Εκπαιδεύσεως, της Επιτροπής «Εκκλησία και Κοινωνία» του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος όρισε :

– Τις εορταστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της ιεράς μνήμης του Αγίου Αποστόλου Παύλου, με την συμμετοχή των Μελών της Ιεράς Συνόδου, ως ακολούθως :

στον Εσπερινό, ο οποίος θα τελεσθεί την 28η Ιουνίου 2011, στον Ιερό Ναό Αγίου Αποστόλου Παύλου οδού Ψαρών, Αθηνών καθώς και στον Ιερό Ναό Αγίου Αποστόλου Παύλου Κορίνθου,στην Θεία Λειτουργία η οποία θα τελεσθεί την 29η Ιουνίου 2011, στον Ιερό Ναό Αγίου Αποστόλου Παύλου οδού Ψαρών, Αθηνών καθώς και το απόγευμα της ίδιας ημέρας, στον Πανηγυρικό Εσπερινό, στην Πνύκα.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενέκρινε :

– Τον κατάλογο των δικαιούχων του επιδόματος για το τρίτο τέκνο στη Θράκη, για το δίμηνο Μαΐου – Ιουνίου 2011. Οι οικογένειες που θα λάβουν το επίδομα είναι 833 και το ποσό ανέρχεται στα 169.316,00 ₠.

– Την σύσταση και λειτουργία του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΑΡΓΥΡΙΟΥ ΡΟΡΡΗ "ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ"» της Ιεράς Μητροπόλεως Μαν­τι­νείας και Κυνουρίας.

– Την σύσταση και λειτουργία του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος : «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ» της Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας.
Τέλος η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ενέκρινε αποσπάσεις Κληρικών της Εκκλησίας της Ελλάδος σε Ιερές Μητροπόλεις του εξωτερικού και έλαβε αποφάσεις σχετικά με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.

Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου

Εγκράτεια και αποχή

Όσιος Φιλόθεος ο Σιναΐτης

Όταν αποκτήσουμε κάποια έξη της εγκράτειας και της αποχής από τα αισθητά κακά που ενεργούνται με τις πέντε αισθήσεις, τότε από εκεί και πέρα θα μπορέσομε να φυλάξομε και την καρδιά μας με τη βοήθεια του Ιησού και να φωτιζόμαστε μέσα σ' αυτήν από Αυτόν και με έναν πόθο θερμό να γευόμαστε με το νου την αγαθότητά Του. Επειδή έχομε λάβει νόμο να καθαρίζομε την καρδιά μας όχι για άλλο τίποτε, αλλά, αφού απομακρυνθούν τα σύννεφα της πονηρίας από το χώρο της καρδιάς και διασκορπισθούν με τη συνεχή προσοχή, να μπορέσουμε να δούμε καθαρά, σαν σε αίθριο ουρανό, τον ήλιο της δικαιοσύνης Ιησού, και να δεχτούμε κάπως στο νου την έλλαμψη των λόγων της μεγαλειότητάς Του. Γιατί οι λόγοι αυτοί εκ φύσεως δε φανερώνονται σε όλους, αλλά σ' εκείνους που καθαρίζουν τη διάνοιά τους.

Όσιος Χριστοφόρος Παπουλάκος

Αρχιμανδρίτου Νεκταρίου Ν. Πέττα
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

Ο σύγχρονος απόστολος της Πίστεως και του Γένους 

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ
(1770 περίπου-1861) 

Ο Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος ή Παπουλάκος είναι ένας νέος απόστολος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Παρά ταύτα η μορφή και η δράση του επί εκατόν πενήντα και πλέον χρόνια τελούσε υπό αμφισβήτηση και παρεξήγηση μέσα στην τεχνητή ομίχλη, την οποία είχαν δημιουργήσει η κακία και η αντινομίες της εποχής του, και μόλις στις μέρες μας αποκαθίσταται με όλη του τη λαμπρότητα.

 Στην εποχή του ορισμένοι από σύγχυση ή εμπάθεια τον αποκάλεσαν αγύρτη, το επίσημο κράτος τον συνέλαβε και η Ιερά Σύνοδος, υπό την πίεση της εξουσίας, τον περιόρισε δια βίου σε Μονές της Θήρας και της Άνδρου. Αλλά ο λαός από γενιά σε γενιά, σαν μέσα σε θρύλο, μας μεταλαμπαδεύει με ευλάβεια και σεβασμό τη μνήμη, τη φήμη και τα σημεία του. Έτσι, τώρα που ο χρόνος τον απομάκρυνε από τις σύγχρονες περιστάσεις, μπορούμε να τον δούμε και να τον κρίνουμε καλύτερα.

 Ο Παπουλάκος/κης γεννήθηκε μετά το 1770 στον Άρμπουνα του δήμου Κλειτορίας των Καλαβρύτων. Μετέρχονταν το οικογενειακό επάγγελμα του κρεοπώλη. Ήταν άνθρωπος φιλήσυχος και δίκαιος. Σε ώριμη ηλικία βλέπει ένα ουράνιο σημείο στην οικία του, που τον προστάζει να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στον Χριστό ως κήρυκας μοναχός. Πιο ψηλά από το χωριό του χτίζει τη σκήτη της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου». Ήταν απλός και κατείχε στοιχειώδεις γραμματικές γνώσεις και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να κατακτήσει κάποια υπεύθυνη θέση στον ανώτατο κλήρο. Είχε όμως ζήσει στην πιο έντονη περίοδο του Έθνους μας. Συμμετείχε στη μεγάλη προετοιμασία και στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδος από το μακρόχρονο οθωμανικό ζυγό.

 Έτσι ζυμώθηκε με τα εθνικά νάματα και την πνευματικότητα, που απορρέουν από τη μακραίωνη παράδοσή μας και την άνευ όρων και ορίων προσήλωση της ελλαδικής Εκκλησίας στην Μεγάλη Μητέρα Εκκλησία. Και όταν οι Βαυαροί και τα όργανά τους θέλησαν να αλλοιώσουν το ελληνορθόδοξο πνεύμα με απαράδεκτες και ύποπτες καινοτομίες, ο Χριστοφόρος τέθηκε επικεφαλής στον αγώνα για την αλήθεια και την ελευθερία. Μαζί του λόγιοι ρασοφόροι της εποχής του, όπως ο εκ Κεφαλληνίας Κοσμάς Φλαμιάτος, ο Μεγαλοσπηλιώτης Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος, ο Κωνσταντίνος ο εξ Οικονόμων, ο όσιος Διονύσιος Επιφανιάδης, ο καθηγούμενος Συμεών της Μονής Γρηγορίου Αγ. Όρους και άλλοι Κολλυβάδες και πνευματικοί άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα.

 Ο Παπουλάκος περιοδεύει σε όλη την Πελοπόννησο, στην Αττική και σε πολλά νησιά, όπως στις Σπέτσες, στην Ύδρα, στον Πόρο και στην Ελαφόνησο, διδάσκοντας το Λόγο του Θεού. Οι Διδαχές του είναι βάλσαμο και ελπίδα για τους ταλαίπωρους ανθρώπους των περιοχών αυτών. Παντού στηλιτεύει τις προσπάθειες της ξενόφερτης εξουσίας και των προστατών αυτής, που προσπαθούν να αλλοιώσουν την παράδοσή μας. Με το λόγο του μεταμορφώνει το λαό, ώστε να επικρατεί αγάπη, δικαιοσύνη και συγχώρηση. Ο Τύπος της εποχής γράφει πως: «ό,τι δεν κατάφεραν οι νόμοι, το κατόρθωσε με το κήρυγμά του ο Χριστοφόρος». Η φιλανθρωπία και η καλοσύνη εξαπλώνονται παντού, απ' όπου περνά. Η Ιερά Σύνοδος μετά από τις επανειλημμένες συλλήψεις του, προτείνει να τον αφήσουν ελεύθερο, διαπιστώνοντας: «ότι όπου αν απήλθε, κηρύξας τον λόγον του Θεού, ούτε αγυρτίαν, ούτε ιδιοτέλειαν τινά εφάνη μετελθών, αλλ' αφιλοκερδής ων, και ακτήμων, και ως ο υπό απλούς απλούστατος τον λόγον του Θεού κηρύξας, συνέστειλε και παντελώς έπαυσε δια της διδασκαλίας του την ζωοκλοπήν, την δενδροκοπίαν, την ψευδορκίαν κ.τλ. και ...θεωρεί αυτόν της κατ' αυτού γενομένης κατηγορίας Αθώον». Ωστόσο οι ισχυροί φοβούνται και αργότερα πιέζουν την Ι. Σύνοδο να εκδώσει αργότερα απαγορευτική εγκύκλιο για τα κηρύγματά του. Ο Παπουλάκος επιστρέφει στον Άρμπουνα για περισυλλογή^. αλλ' όμως όχι για πολύ.

 Ο αγώνας έχει γίνει γι' αυτόν σκοπός της υπάρξεώς του. Όταν σε λίγο ξαναβγαίνει στα χωριά και στην ύπαιθρο, η Πελοπόννησος ολόκληρη και πολλά νησιά δονούνται από ενθουσιασμό. Του επιφυλάσσουν πρωτοφανή για τα χρονικά υποδοχή. Μια μεγάλη πνευματική λιτανεία διασχίζει απ' άκρου εις άκρον το Μοριά με επικεφαλής τον Παπουλάκο. Παντού το πλήθος μαζί με τον κλήρο τον αποθεώνει και τον ακολουθεί ψάλλοντας το «Τη Υπερμάχω Στρατη­γώ...».

 Η μεγάλη πορεία της πίστεως φθάνει μέχρι την Καλαμάτα. Τότε η Κυβέρνηση και η Ι. Σύνοδος ανησυχούν και αποφασίζουν να αντιδράσουν. Στρατός και στόλος αποστέλλονται εναντίον του άοπλου Γέροντος, για να καταστείλουν το «κίνημα». Ο Παπουλάκος καταφεύγει στα απρόσιτα βουνά της Μάνης, όπου τον προστατεύει μεν η αγάπη των κατοίκων, θα τον καταδώσει όμως το πάθος της φιλαργυρίας. Η αμοιβή της συλλήψεώς του είχε οριστεί σε έξι χιλιάδες δραχμές και ο προδότης, δυστυχώς, βρέθηκε ανάμεσα στον κλήρο.

 Ο αγωνιστής για ένα χρόνο εγκλείεται στις υγρές και ανήλιες φυλακές του Ρίου. Όταν μεταφέρεται στην Αθήνα, για να δικασθεί, κλήρος και λαός, με κλάματα και δεήσεις, υποκλίνονται σε εκείνον, απ' όπου περνά. Το Κράτος δεν τολμά να τον δικάσει, γιατί ο λαός είναι με το μέρος του και έτοιμος να αναιρέσει τις συκοφαντίες. Με πιέσεις της πολιτείας στην Ι. Συνόδο περιορίζεται σωματικώς δια βίου, περιφρουρούμενος στη Μονή Προφήτου Ηλιού Θήρας και αργότερα στη Μονή Παναχράντου Άνδρου. Αλλά ο λαός δεν τον λησμονεί. Απ' όλα τα Βαλκάνια έρχονται προσκυνητές στα σιδερόφρακτα κελλιά, όπου φυλάσσεται, για να πάρουν την ευχή του ή κομμάτι από το ράσο του για αγιασμό. Κοιμήθηκε στην Άνδρο στις 18 Ιανουαρίου 1861. Λίγο νωρίτερα ο φρουρός του ζήτησε συγγνώμη από τον Γέροντα και την ευλογία του, για να γίνει Μοναχός. Είχε την πεποίθηση ότι κάτω από την κατάλευκη γενειάδα του εκπορεύονταν φως και αλήθεια. Ο Παπουλάκος κοιμήθηκε αγνοημένος από τους ισχυρούς, που προσπάθησαν και μετά το θάνατό του να κηλιδώσουν την μνήμη του. Αλλά ο κλήρος και ο λαός τον ήθελε πάντα κοντά του. Πολλοί Ναοί χτίζονταν στο όνομά του, όσο ακόμα ζούσε, προσωπικά του αντικείμενα τοποθετούνται, μαζί με τη μορφή του σε δαγκεροτυπία, στα εικονοστάσια ως λείψανα. Από πατέρα σε παιδί με ευλάβεια μεταφέρεται ο σπόρος, που έρριξε ο φωτισμένος αυτός, αλλά και θαρραλέος, αγωνιστής-μοναχός. Με σεβασμό αναφέρονται όλοι στην πορεία της ζωής του, από το σπίτι του στον Άρμπουνα Κλειτορίας μέχρι την Μονή Παναχράντου, «εδώ γεννήθηκε ο Παπουλάκος», ή «από εδώ πέρασε», ή «σε αυτή την πέτρα ανεβασμένος κήρυξε».

 Μετά πολλά χρόνια έρχεται η αναγνώριση. Είναι και αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας. Εδώ οι ήρωες, οι Άγιοι και οι μεγάλες προσωπικότητες δεν ανακηρύσσονται ούτε επιβάλλονται με δόγματα και με διατάγματα. Εδώ τους μεγάλους τους αναδεικνύει ο λαός, αφού ο χρόνος ξεκαθαρίσει τις ύποπτες αλληλεπιδράσεις της εποχής και των συνανθρώπων τους.

 Έτσι, ο Παπουλάκος, ο φτωχός Μοναχός, περνά ήδη στη χορεία των Αγίων της Ορθοδοξίας και τιμάται την ημέρα της κοίμησής του, την 18ην Ιανουαρίου, καθώς και την 18ην Αυγούστου σε ανάμνηση της λιτάνευσης της εικόνος και της τιμίας κάρας του, κατά το θέρος του 1974, στην Αχαΐα.

Για τον Παπουλάκο βλέπε περισσότερα στις ιστοσελίδες:
www.papoulakos.org / www.papoulakos.ifno

Κυκλοφορεί το φύλλον της 17.6.11 του «Ορθοδόξου Τύπου»

Μερικὰ ἀπὸ τὰ περιεχόμενά του:

◇ Ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ σύμβολον δυνάμεως ἐξεφυλίσθη εἰς ἄχρηστον ἱστορικὸν ὑπόλειμμα. Ἐπισημαίνει εἰς συνέντευξίν του ὁ Σεβ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος.

◇ Ὕψωσαν μάχαιραν ἐναντίον τῆς μισθοδοσίας τοῦ ἱεροῦ κλήρου διὰ νὰ κλείσουν τὰς Ἐκκλησίας.

◇ Μέ ἀνέντιμον – ἁρπακτικήν διάθεσιν προσῆλθεν εἰς τόν διάλογον μετά τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πολιτεία.

◇ Πρόεδρος διαλύσεως τῆς ἐλευθέρας Κύπρου, ὁ Πρόε δρος κ. Χριστόφιας.

◇ Σοβαροὶ κίνδυνοι ἀπὸ τὴν δημιουργίαν κέντρων ὑποδοχῆς καὶ κρατήσεως μεταναστῶν, ἐτόνισεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων κ. Προκόπιος εἰς σύσκεψιν

◇ Παρεφρόνησεν ἡ Κυπριακή Κυβέρνησις καί ἀκολου θεῖ πολιτικήν ἀφελληνισμοῦ.

◇ «Ἡ Ἐκκλησία στηρίζει τούς “ἀγανακτισμένους” πολίτας, ἀλλά ὁ ἀγών τους πρέπει νά στηρίζεται εἰς τήν προσευχήν», ἐπισημαίνει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σάμου καί Ἰκαρίας.

◇ Μιά ἄλλη τρόϊκα. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου.

◇ «Διερχόμεθα κρίσιν μεγάλων ἀναστημάτων εἰς τήν πολιτικήν, τήν Ἐκκλησίαν, τήν τέχνην καί εἰς τόν στρατόν», ἐπισημαίνει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ.

Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.

Πρόσωπο μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο τὸ ἔμβρυο

Μεταλληνοῦ Βαρβάρα

«Ἡ ἐπιστημονικὴ πρόοδος στὸν τομέα τῆς Ἐμβρυολογίας, ἀλλὰ καὶ ἡ τρισδιάστατη εἰκόνα τῶν ὑπερήχων πιστοποιοῦν τὴν ἀπὸ αἰῶνες διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἀρχίζει «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», δηλαδὴ τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ 23 χρωμοσώματα τοῦ ὠαρίου ἑνώνονται μὲ τὰ 23 χρωμοσώματα τοῦ σπερματοζωαρίου καὶ δημιουργεῖται τὸ πρῶτο κύτταρο, τὸ ζυγωτό. Συγχρόνως, ὅμως, τότε σφραγίζεται καὶ ἡ προσωπικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, μὲ τὸ πλῆθος τῶν γονιδίων ποὺ παραλαμβάνει ἀπὸ τοὺς γονεῖς του.

Πρόσωπο μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο θεωρεῖται τὸ ἔμβρυο καὶ ὡς τέτοιο ἀναγνωρίζεται παγκοσμίως. Ὡς «πρόσωπο» τὸ ἀναγνωρίζει καὶ τὸ Δίκαιο τῆς πατρίδας μας καὶ τὸ καθιστᾶ ὑποκείμενο καὶ φορέα ἀστικῶν δικαιωμάτων, π.χ. τὸ ἄρθρο 1711 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο τὸ συλληφθὲν ἔμβρυο μπορεῖ νὰ κληρονομήσει περιουσιακὰ στοιχεῖα συγγενῶν του, ἐὰν γεννηθεῖ ζωντανό.

Παγκόσμιοι Ὀργανισμοί, ἐπίσης, ἀναγνωρίζουν στὸ ἔμβρυο δικαιώματα καὶ πρὸ πάντων τὸ δικαίωμα νὰ ζήσει. Ἔτσι, ὁ ΟΗΕ, στὴ Διακήρυξή του γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, στὴν τέταρτη Ἀρχὴ του τονίζεται ὅτι «στὴν φροντίδα καὶ προστασία», ποὺ θὰ παρέχεται στὸ παιδί, «περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἱκανοποιητικὴ προγεννητικὴ καὶ μεταγεννητικὴ μέριμνα».

Ἡ Διακήρυξη τῆς Οὑνέσκο τοῦ 2000, «Γιὰ ἕναν πολιτισμὸ Εἰρήνης», περιλαμβάνει καὶ τὰ ἑξῆς ἄρθρα:

1. «Ὁ σεβασμὸς κάθε μορφῆς ζωῆς· σεβασμὸς τῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ κάθε ἀνθρώπου».

2. «Ἡ μὴ βία· ἀπόρριψη τῆς βίας σὲ ὅλες της τὶς μορφὲς καὶ ἡ ἐπίδειξη δικαιοσύνης μὲ τὴν πειθὼ καὶ τὴν κατανόηση».

Ἂν ὀφείλουμε νὰ σεβόμαστε τὴ ζωή, π.χ. τῆς ἀμοιβάδας, δὲν ὀφείλουμε νὰ σεβόμαστε, κατ' ἐξοχήν, τὴν πρώτη καὶ πιὸ δυναμικὴ φάση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, δηλαδὴ τὴν ἐμβρυϊκή; Καὶ ἂν βία δὲν εἶναι ὁ διαμελισμὸς τοῦ πιὸ ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπινου πλάσματος, τοῦ ἐμβρύου; τότε τί εἶναι βία...;

Ἀλλὰ καὶ ἡ 4η Διεθνὴς Σύνοδος τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὶς Γυναῖκες (1996), μὲ τὴ Διακήρυξη τοῦ Πεκίνου, στὸν τέταρτο τομέα-κλειδὶ ἀναφέρεται: «Ἀντιμετώπιση καὶ ἐξάλειψη κάθε εἴδους βίας κατὰ τῶν γυναικῶν καὶ κοριτσιῶν», ἐνῶ στὸν δωδέκατο ὑποστηρίζεται «ἡ νομικὴ προστασία τῶν κοριτσιῶν ἀπὸ τὴν ἐμβρυακὴ ἡλικία μέχρι τὴν πλήρη ἐνηλικίωσή τους καὶ κατάργηση ἐπιβλαβῶν πρακτικῶν εἰς βάρος τους».

Καὶ ἐνῶ καταβάλλονται τόσες προσπάθειες γιὰ τὴ δημιουργία καὶ ἀνθρώπινης ζωῆς (τεχνητὴ γονιμοποίηση, κλωνοποίηση), ἐντούτοις ἑκατομμύρια παιδιὰ θανατώνονται ἐν ψυχρῷ καὶ μάλιστα μὲ τὴν ψήφιση νόμων, ποὺ ἐπιτρέπουν τὴ θανάτωση τοῦ ἐμβρύου, μέχρι τὸν τρίτο μήνα τῆς κύησής του.

Στὴν Πατρίδα μας, μὲ τὸν τίτλο: «Τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ προστασία τῆς ὑγείας τῆς γυναίκας...» ψηφίστηκε ὁ νόμος 1609, στὶς 3 Ἰουλίου 1986. Ἀπὸ τὶς προκαταρκτικὲς συζητήσεις τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴ νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων ἀναδεικνύεται ὅτι δὲν ἐκφραζόταν ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση-ἀλήθεια, ἀλλὰ ἡ στρατευμένη ἐπιστήμη. Ἔτσι, ὁ εἰσηγητὴς τῆς μειοψηφίας καὶ ἐκφραστὴς τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας δήλωνε «ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου βιολογικά... ἀρχίζει ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης». Ἀντίθετα, ὁ εἰσηγητὴς τῆς πλειοψηφίας ὑποστήριξε ὅτι τὸ ἔμβρυο «δὲν ἔχει βιολογικὴ αὐτοτέλεια σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς κύησης, ἐξαρτώμενο ἀπὸ τὸν ὀργανισμὸ τῆς μητέρας καὶ ἀποκτᾶ τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση ἀπὸ τὸ βιολογικό του διαχωρισμὸ ἀπὸ αὐτήν...». Ὁ τότε ὑπουργὸς Ὑγείας ὑποστήριξε ὅτι «τὸ ἔμβρυο ἀποκτᾶ ζωὴ μετὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τῆς κύησης...». Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τόνισε ὅτι «τὸ δικαίωμα αὐτοδιάθεσης τῆς γυναίκας εἶναι ἀγαθὸ ὑπέρτερης ἀξίας ἀπὸ τὴν ἀξία τῆς ζωῆς τοῦ κυοφορούμενου». Αὐτὰ ἀπὸ τὴν Εἰδικὴ Ἐπιτροπή...

Καθηγήτρια, ἐπίσης, τῆς Ἐγκληματολογίας, τότε, διεκήρυσσε ὅτι «ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ τὴ στιγμὴ- ποὺ ἔχει συνείδηση...». Ἄλλη θέση, ὡς πρὸς τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς, πιό... σύγχρονη ἀλλὰ ἐξίσου θανατηφόρα γιὰ τὸ ἔμβρυο, εἶναι ἐκείνη ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι τὸ κυοφορούμενο μέχρι τὴν 14η μέρα ἀπὸ τὴ σύλληψή του δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ὁπότε μποροῦν νὰ ἀποσπῶνται βλαστοκύτταρα, γιὰ νὰ δημιουργοῦνται ζωτικὰ ἀνθρώπινα ὄργανα γιὰ μεταμοσχεύσεις. Χρησιμοποιοῦνται ἔτσι τὰ ἔμβρυα ὡς... «ἀνταλλακτικά». Ὅ,τι ἀπομένει ἀπὸ τὴ θανατηφόρα ἐπέμβαση πετιέται σὲ κάποιον σκουπιδοντενεκὲ ἢ χρησιμοποιεῖται ἀκόμη καὶ γιὰ κατασκευή... καλλυντικῶν.

Ποικίλες, λοιπόν, τοποθετήσεις καὶ ἀντιλήψεις γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ-ἐμβρύου, δῆθεν ἐπιστημονικές· πολλαπλὲς χρήσεις του, ἀκόμη καί... ἀρωματικές, δῆθεν ἐπωφελεῖς γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἑκατομμύρια ἔμβρυα-παιδιὰ στὸν κόσμο νὰ θανατώνονται, πρὶν νὰ ἀντικρίσουν τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Ἡ πατρίδα μας, ἡ χώρα πλέον τῶν γερόντων, τραγικά, ἔχει τὴν πρωτιὰ στὴν Εὐρώπη σὲ ἀριθμὸ ἀμβλώσεων, τῶν ὁποίων μάλιστα τὰ ἔξοδα καλύπτονται ἀπὸ τὰ διάφορα Ἀσφαλιστικὰ Ταμεῖα!

Ἡ πολιτικὴ φαρισαϊκὴ γλώσσα διαπιστώνεται καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ νόμου 1609/86, περικλείοντας καὶ τὴ «φιλοσοφία» του: «Τεχνητὴ «διακοπὴ» τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ προστασία τῆς ὑγείας τῆς γυναίκας...». Ἡ λέξη διακοπὴ περιέχει τὸ ἐλπιδοφόρο στοιχεῖο τῆς ἐπαναφορᾶς, ἐπανασύνδεσης (π.χ. διακοπὴ νεροῦ ἢ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος), ἡ ἄμβλωση ὅμως εἶναι μία τελεσίδικη πράξη, δηλαδὴ ἡ θανάτωση τοῦ παιδιοῦ-ἐμβρύου. Ἀλλὰ καὶ ἡ θέση «γιὰ τὴν προστασία τῆς ὑγείας τῆς γυναίκας» κρίνεται ἐντελῶς ἀντιεπιστημονική, ἐφ' ὅσον, λόγω τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου, ἔχουν ἐντελῶς ἐλαχιστοποιηθεῖ οἱ κίνδυνοι ὑγείας κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κύησης ἢ κατὰ τὸν τοκετό, ἀντίθετα ἡ ἄμβλωση προκαλεῖ τὸ «μετεκτρωτικὸ σύνδρομο».

Ἀντίδοτο σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς σχιζοφρενικὲς καὶ ἀπάνθρωπες τοποθετήσεις καὶ πρακτικὲς ἀποβαίνει ἡ γνήσια Μάνα, μὲ τὸν πλοῦτο τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης της. Τέτοιες Μάνες καταφεύγουν στὴν «Ἀγκαλιὰ» (Σύλλογος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ, τηλ. 210-8828788) γιὰ ἠθικὴ στήριξη καὶ ὑλικὴ βοήθεια. Καὶ ἡ «Ἀγκαλιά», περιορίζοντας τοὺς Ἠρῶδες καὶ παραμερίζοντας τοὺς Καιάδες, στὰ δώδεκα περίπου χρόνια τῆς διακριτικῆς προσφορᾶς της ἔχει ὑποδεχθεῖ περισσότερα ἀπὸ 1.200 παιδιά, φροντίζοντας στοργικὰ τὴ ζωή τους καὶ κατὰ τὴν κύηση, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴ γέννησή του. Εὐχόμαστε ἡ «Ἀγκαλιὰ» νὰ «ἀγκαλιάζει» ὅλο καὶ περισσότερα ἔμβρυα-παιδιὰ καὶ τὴν προσπάθειά της νὰ μιμηθοῦν καὶ ἄλλοι...».

Ἡ πτώχευση

 

Εὐθύμιος Στύλιος (Μητροπολίτης Ἀχελώου)

 

Πολύς λόγος γίνεται τελευταίως, γιά πρόβλημα πτώχευσης τῆς Ἑλλάδος. Καί ὅσοι ὁμιλοῦν γιά τό πρόβλημα αὐτό, ἀναφέρονται στίς οἰκονομικές κυρίως δυσχέρειες ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας, κατά τή σύγχρονη ἱστορική συγκυρία.


Ὡστόσο, τό πραγματικό καί οὐσιαστικό πρόβλημα τῆς Χώρας μας, σήμερα, δέν εἶναι τόσο οἰκονομικό, ὅσο πνευματικό. Δέν εἶναι ὅτι μᾶς ἔλλειψαν τά οἰκονομικά μέσα, ἀλλά πρωτίστως τό ὅτι στούς σημερινούς Ἕλληνας παρατηρεῖται ἔλλειμμα πνευματικότητος. Καί ὅταν λέμε «ἔλλειμμα πνευματικότητος», ἐννοοῦμε τήν χαλάρωση τῶν πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων, τήν ἀπεμπόληση ἠθῶν καί ἐθίμων τοῦ εὐλογημένου τόπου μας, τήν ἀπαξίωση πολιτιστικῶν καί ἠθικῶν ἀξιῶν, τήν ἀποδυνάμωση ἤ καί ἀμφισβήτηση τῆς πατροπαραδότου Ὀρθοδόξου Πίστεως, τήν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν περιφρόνηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τήν ἀποδιοργάνωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τήν ἀμφισβήτηση τῆς ἱστορίας τῆς ἐνδόξου Πατρίδος μας, τήν ἀποδιοργάνωση τῆς ἐθνικῆς Παιδείας, τήν κατάργηση τῶν ἱερῶν καί ἐθνικῶν συμβόλων κ.λπ.


Ἡ πνευματική αὐτή πτώχευση, γιά ἄλλες σύγχρονες χῶρες ἴσως δικαιολογεῖται ἐν μέρει, λόγω τοῦ μικροῦ ἱστορικοῦ χρόνου σύστασης τῶν κοινωνιῶν τους. Γιά τήν Ἑλλάδα ὅμως, ποὺ ἔχει συνεχῆ ἱστορική καί πολιτιστική παρουσία ἐπί χιλιάδες χρόνια, ἡ πτώχευση αὐτή εἶναι ἀδικαιολόγητη καί ἀνεπίτρεπτη.


Πολύ περισσότερο, διότι, σέ ὅλο αὐτό τό μεγάλο χρονικό διάστημα, βασικό χαρακτηριστικό τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἡ Παιδεία καί τό ὑψηλό ἐπίπεδο πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς ζωῆς. Οἱ Ἕλληνες ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων οὐδέποτε διεκρίθησαν γιά τόν οἰκονομικό πλοῦτο τους, πλήν τῆς ἀνεπτυγμένης ναυτιλίας τους, καί οὐδέποτε ἐθεοποίησαν τό χρῆμα καί τό κέρδος. Κώδικες τῆς καθημερινῆς ζωῆς τους ἦσαν τό «Μηδέν ἄγαν» καί «Μέτρον ἄριστον».


Καί ὡς γνωστόν, τά πνευματικά εἶναι προϋπόθεση τῶν ὑλικῶν. Τά ὑλικά εὐημεροῦν, ὅταν κυριαρχοῦν τά πνευματικά. Καί ἀντιθέτως, τά ὑλικά δυσπραγοῦν, ὅταν τά πνευματικά κλονίζονται ἤ χαλαρώνονται. Τό ἀξίωμα αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἱστορία, τήν παλαιά καί πρόσφατη, τῆς Πατρίδος μας. Ἡ Ἑλλάδα ἤκμασε καί ἄσκησε ἐπίδραση σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα ὄχι ὡς πλούσια χώρα, ἀλλά ὡς Παιδεία, ὡς Πολιτισμός, ὡς Γλώσσα καί ὡς Ὀρθοδοξία. Ἡ Ἑλλάδα δέν ἐξάγει στίς διάφορες χῶρες τοῦ κόσμου τά προϊόντα τῆς γῆς, πετρέλαιο, σίδηρο, χρυσό, ποὺ δέν ἔχει, ἀλλά προϊόντα του πνεύματος. Τά σύγχρονα πολιτισμένα κράτη σεμνύνονται νά ἔχουν στίς Ἐθνικές Βιβλιοθῆκες τους τά συγγράμματα τῶν ἀρχαίων καί συγχρόνων Ἑλλήνων σοφῶν καί λογίων. Τά Μουσεῖα τους βρίθουν ἀπό ἐκθέματα ἑλληνικῆς καί καλλιτεχνικῆς δημιουργίας καί προέλευσης τῆς πρώιμης καί ὕστερης ἀρχαιότητος. Λαοί τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἀσίας καί τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, μέ πρωτόγονες θρησκευτικές ἀντιλήψεις, καθώς γνωρίζουν τήν ἑλληνική Ὀρθοδοξία, ἀσπάζονται τήν πίστη, τόν λειτουργικό πλοῦτο της καί γίνονται ἔνθερμοι ἱεραπόστολοι τῶν συμπατριωτῶν τους. Ἡ ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐξωτερική Ἱεραποστολή, κατά τά τελευταῖα πενήντα χρόνια ἔχει διαδοθεῖ σέ δεκάδες χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου.


Βεβαίως, ἡ οἰκονομική ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας μας πρέπει νά ἐπιδιωχθεῖ μέ κάθε προσπάθεια. Ὡστόσο, ἡ πνευματική ἀνασυγκρότηση πρέπει νά προηγηθεῖ Καί τοῦτο, διότι, ὁποιαδήποτε προσπάθεια καί ἄν καταβληθεῖ στόν οἰκονομικό τομέα καί ὁποιαδήποτε ἀνασυγκρότηση ἄν ἐπιτευχθεῖ μέ μεγάλες θυσίες τοῦ λαοῦ μας, θά εἶναι ἕωλη, κυριολεκτικά «στόν ἀέρα», ἄν δέν γίνει ταυτόχρονα τεράστια καί πανεθνική ἐκστρατεία γιά τήν πνευματική καλλιέργεια τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων καί ἰδιαίτερα τῆς Νεολαίας.


Μόνο μέ καλλιεργημένους, καταρτισμένους κοινωνικά, πολιτιστικά, πνευματικά καί ἐκκλησιαστικά Ἕλληνες, ἡ ἐπιδιωκόμενη οἰκονομική ἀνάπτυξη θά ἔχει σταθερά θεμέλια καί μεγάλες ἐλπίδες εὐημερίας τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ μας.


Πρέπει νά τό παραδεχθοῦμε. Ἡ σύγχρονη τεχνολογική ἐποχή, μᾶς εὑρῆκε ἀπροετοίμαστους μορφωτικά καί πολιτιστικά. Ἔχομε χάσει 500 ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τό πολιτιστικό γίγνεσθαι τῶν Δυτικοευρωπαϊκῶν λαῶν, ἐξ αἰτίας τῆς σκληρῆς καί μακραίωνης δουλείας σέ ἀμόρφωτο καί ἀπολίτιστο κατακτητή. Ἀντίθετα, οἱ λαοί τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης εἶχαν τήν δυνατότητα νά ἀξιοποιήσουν μορφωτικά καί πολιτιστικά τήν ἀντίστοιχη χρονική περίοδο καί στίς μέρες μας προχωροῦν ταχύτατα πρός τήν εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση.


Πρέπει, λοιπόν, νά παραδεχθοῦμε, ὅτι ὁ Λαός μας στερήθηκε, ἀλλά καί ἀκόμη στερεῖται ἐπιμελοῦς ἀγωγῆς, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Δέν μποροῦμε, ἑπομένως, οὔτε ἐμεῖς οὔτε καί κανένας ἀλλοδαπός νά κρίνει καί νά καταδικάσει συλλήβδην τόν Λαό μας. Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ συνειδητοποίηση τῆς καταστάσεώς μας. Ἄλλωστε, ἡ χριστιανική διαδικασία τῆς Μετανοίας, προϋποθέτει αὐτήν ἀκριβῶς τήν αὐτοσυνειδησία τῆς πνευματικῆς μας ἀτέλειας καί ἁμαρτωλότητος.


Στήν προσπάθεια πνευματικῆς ἀνασυγκρότησής μας, ὑπάρχει ἕνα ἐλπιδοφόρο ἐχέγγυο: ἡ εὐφυΐα καί τό φιλότιμό τοῦ λαοῦ μας. Ὅταν ὁ Ἕλληνας βοηθηθεῖ νά συνειδητοποιήσει τήν κατάστασή του, ἀνταποκρίνεται ταχύτατα στήν βελτίωσή του (οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἐξωτερικοῦ, ὡς παράδειγμα). Ὁ Ἕλληνας ἀντιλαμβάνεται εὔκολα τό καλύτερο, τό ἀνώτερο, τό τελειότερο γιά τόν ἑαυτό του καί τόν τόπο του καί φιλοτιμεῖται νά τό πραγματώσει ἄμεσα. Πολλοί, μάλιστα ξένοι, θαυμάζουν γιά τό πόσο γρήγορα οἱ Ἕλληνες ἐξοικειώνονται στό σύγχρονο ἐπιστημονικό καί τεχνολογικό γίγνεσθαι.


Ἄς μή λησμονοῦμε, ὅτι ὁ λαός μας, ἄν μή τί ἄλλο, βιώνει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, βασικό καί οὐσιαστικό στοιχεῖο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Μετάνοια. Ὅταν κατάλληλοι πνευματικοί πατέρες τόν χειραγωγήσουν στόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς καί πολιτείας, τόσο οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι ὅσο καί οἱ μορφωμένοι καί κοινωνικά καταξιωμένοι, ἀλλάζουν πρός τό καλύτερο, τό συνεπέστερο, τό τιμιότερο.


Ἄς δώσουμε, λοιπόν, τήν δυνατότητα στό Λαό μας, νά μάθει τό καλύτερο, ἄς τόν χειραγωγήσουμε σέ ἕνα καλύτερο τρόπο ζωῆς καί συμπεριφορᾶς. Οἱ εὐλογημένοι γονεῖς, οἱ ἀνάδοχοι, οἱ δάσκαλοι, οἱ ἱερεῖς τῆς ὑπαίθρου καί τῶν μεγαλουπόλεων, οἱ καθηγηταί τῆς Μέσης, Ἀνωτέρας καί Ἀνωτάτης ἐκπαίδευσης, οἱ ὀργανωμένοι πολίτες σέ συλλόγους καί ἐθελοντικά σωματεῖα, τά Μέσα Ἐνημέρωσης, οἱ Ἐφημερίδες, τά Περιοδικά, ἡ Τηλεόραση, οἱ Βουλευταί, ἡ Βουλή, ἡ Κυβέρνηση, ὅλοι «οἱ φέροντες τά ὅπλα» τῆς παιδείας, τῆς μόρφωσης, τῆς διαπαιδαγώγησης τοῦ Λαοῦ μας, ὅλοι καί ὅλοι μαζί ἄς ξεκινήσουμε ἕνα μακροχρόνιο «Μαραθώνιο», γιά νά ἀνεβάσουμε τόν πολύ ἀξιόλογο κατά τά ἄλλα Λαό μας, σέ ἀνώτερα ἐπίπεδα ἀξιοπρέπειας, συνέπειας καί εὐσυνειδησίας. Μᾶς ὑποχρεώνει τό πολιτιστικό παρελθόν μας, μᾶς τό ἐπιβάλλει ἡ Ὀρθοδοξία, τό περιμένουν οἱ συμπατριῶτες μας, τό ἀπαιτοῦν οἱ συνεταῖροι μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.