Ένα θαύμα της Τιμίας Εσθήτας της Θεοτόκου

Ενα Θαύμα της Παναγίας κατά τον Ιερό Φώτιο – Παναγιώτη Βολάκη.

Η Θεοτόκος Υπέρμαχος Στρατηγός κατά την Α΄ Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Ρώς. Τον Ιούνιο του 860 μ.Χ. και ενώ ο αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ΄ μόλις είχε εκστρατεύσει εναντίον των Αράβων, η Κωνσταντινούπολη δέχθηκε την επίθεση ενός σχηματιζόμενου τότε έθνους, με το οποίο έμελλε να αναπτύξει πολλές σχέσεις στο μέλλον: του έθνους των Ρώς. Με 200 μικρά πλοία, οι πρόγονοι αυτοί του μεγάλου ρωσικού έθνους, προσορμίσθηκαν στη βασιλεύουσα πόλη, την περικύκλωσαν και άρχισαν να λεηλατούν τα περίχωρά της. Ο αυτοκράτορας αμέσως επέστρεψε στην πολιορκούμενη πόλη, για να αναλάβει την άμυνά της, και μαζί με τον Πατριάρχη Φώτιο ενθάρρυναν τον τρομοκρατημένο πληθυσμό.

Οι Κωνσταντινουπολίτες, καθώς τονίζεται από πολλές βυζαντινές πηγές, αλλά κι από τον ίδιο τον Μέγα Φώτιο, απέδωσαν τη διάσωση της πόλης τους κατά τη βιαιότατη εκείνη πολιορκία, στην θαυματουργική επέμβαση της Παναγίας, της οποίας την Τίμια Εσθήτα που φυλασσόταν στην Κωνσταντινούπολη, περιέφερε ο ίδιος ο Πατριάρχης με πλήθος απελπισμένου λαού στα τείχη και εμβάπτισε στην θάλασσα . Αποτέλεσμα της λιτανείας αυτής ήταν να ξεσπάσει τρομερή θύελλα, που κατέστρεψε τα πλοιάρια των πολιορκητών, οι οποίοι τρομοκρατημένοι τράπηκαν σε φυγή. Το σημαντικότερο αυτό γεγονός ήταν ένα από τα πολλά, που εδραίωσαν την κοινή βυζαντινή πεποίθηση για το ρόλο της Θεοτόκου ως προστάτιδος της Κωνσταντινούπολης και Υπερμάχου Στρατηγού των αδικουμένων. Την πίστη αυτή διακρίνουμε ξεκάθαρα, στον τρόπο με τον οποίο ο Ιερός Φώτιος περιγράφει το περιστατικό, στη δεύτερη από τις δύο σημαντικότατες ομιλίες του, που αφορούν στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Ρώς.

«Όταν στερηθήκαμε κάθε βοήθεια και είχαμε χάσει κάθε ανθρώπινο σύμμαχο, εμψυχωνόμασταν από τις προσδοκίες που είχαμε στηρίξει στη Μητέρα του Θεού. Αυτή βάζαμε να παρακαλέσει για μας τον Υιό της, Αυτή να Τον εξευμενίσει για τα αμαρτήματά μας, καλούσαμε σε βοήθεια για να σωθούμε κραυγάζοντες με το δικό Της στόμα, τη δική Της βοήθεια είχαμε σαν τείχος απόρθητο, Αυτή θερμοπαρακαλούσαμε να συντρίψει το θράσος των βαρβάρων, Αυτή να ταπεινώσει την αλαζονεία τους. Αυτή να προστατεύσει τον απελπισμένο λαό, να πολεμήσει υπέρ του ποιμνίου Της. Της οποίας και το ένδυμα αφενός για αναχαίτιση των πολιορκητών και αφετέρου ως φρουρά των πολιορκημένων, εγώ και μαζί μου όλη η πόλη, περιφέραμε αυθόρμητα και εθελούσια˙ κατά τη λιτανεία που κάναμε, εξαιτίας της ανείπωτης φιλανθρωπίας, και της Μητρικής θαρραλέας ικεσίας. Και ο Θεός κάμφθηκε και ο θυμός έφυγε και ελέησε ο Κύριος την κληρονομία Του. Πράγματι, ένδυμα της Μητέρας του Θεού είναι αυτή η Πάνσεπτη Στολή. Αυτή περικύκλωνε τα τείχη και με τον άρρητο λόγο Της έτρεπε τους εχθρούς σε φυγή. Αυτήν περιζωνόταν η πόλη και η οχύρωση των εχθρών διαλυόταν, σαν να είχε δοθεί διαταγή. Με Αυτήν η πόλη στολιζόταν, και με την ελπίδα που είχαν όσοι Την περιέφεραν, έφευγε η εχθρότητα. Όταν περιδιάβηκε το τείχος η Παρθενική Στολή, και οι βάρβαροι αποκαμωμένοι διέλυσαν την πολιορκία και λυτρωθήκαμε από την κατάκτηση που περιμέναμε, τότε αξιωθήκαμε της ανέλπιστης σωτηρίας.»

(Σ. Αριστάρχου, Φωτίου Λόγοι και Ομιλίαι, τ. Β΄, ομιλία ΝΒ΄, Εν Κωνσταντινουπόλει, τύποις The Annuaire Oriental & Printing Co Ltd 1900, σσ. 41-42.)

Κείμενο του Παναγιώτη Βολάκη Από το περιοδικό ¨ΒΗΜΟΘΥΡΟ¨ Τεύχος 1ο

Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρηθούν.Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά.

.

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής; Τα εξής παραγγέλλει ο Θεός στους ανθρώπους:
«Κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του»
και «κανείς ας μη συλλογίζεται την κακίαν του άλλου».

Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη
...σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή.
Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολλά σοβαρά θέματά σου και γι αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι σου είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, η με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ αυτού -εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεομάχο

.Άφησε τα πράγματα στο Θεό.

Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ ότι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε...Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία,. Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!

Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει.
Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος;

Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου... πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδερφό σου».Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις με το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους. Μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!

Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μη συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάσει οργισμένους», λέει ο Απόστολος.«... Άφες ημείν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Βλέπεις; Ο Θεός εσέ τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου.Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρηθούν.Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσείς με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.

Αν, μετά τη συγχώρηση, κάνεις και φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.Ποίας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα και μικρά δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον σου τα ίδια τα λόγια της
προσευχής;

Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη

(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Το αλίευσα ΕΔΩ http://1myblog.pblogs.gr/

Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος συνομιλεί με ένα κρανίο!

Είπε ο αββάς Μακάριος:
Περπατούσα κάποτε στην έρημο, και βρήκα ένα κρανίο νεκρού πεταμένο στο έδαφος και όταν το κούνησα με την βάϊνη ράβδο μου μίλησε το κρανίο. Και του λέω: Ποιος είσαι εσύ;
Μου αποκρίθηκε το κρανίο:
-Εγώ ήμουν αρχιερέας των ειδώλων και των ειδωλολατρών που απέμειναν σε αυτόν τον τόπο.
Εσύ δεν είσαι ο Μακάριος ο πνευματοφόρος, που όποια ώρα σπλαγχνισθείς τους ευρισκόμενους στην κόλαση και ευχηθείς για αυτούς, ανακουφίζονται λίγο;
Του λέει ο γέρων:
-Ποια είναι η ανακούφιση και ποια η τιμωρία;
Του λέει:
-Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο είναι το πυρ από κάτω μας, ενώ στεκόμαστε μέσα στο πυρ από τα ποδιά έως το κεφάλι και δεν είναι δυνατό να δει κανείς τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο του καθενός είναι κολλημένο προς την πλάτη του άλλου.
Όταν λοιπόν εσύ εύχεσαι για μας, τότε βλέπει κανείς λίγο το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η ανακούφιση.
Και κλαίγοντας ο γέρων είπε:
-Αλίμονο στην μέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος αν αυτή είναι η ανακούφιση από την τιμωρία.
Του λέει ο γέρων: Υπάρχει άλλη βάσανος χειρότερη;
Του λέει το κρανίο:
-Χειρότερη βάσανος είναι από κάτω μας.
Του λέει ο γέρων:
-Και ποιοι είναι εκεί;
Του λέει το κρανίο:
-Εμείς με την δικαιολογία ότι δεν γνωρίσαμε τον Θεό, ελεούμαστε λίγο τουλάχιστον, ενώ εκείνοι που είχαν γνωρίσει τον Θεό και Τον έχουν αρνηθεί, είναι από κάτω μας

Αν θέλετε να εξομολογηθείτε αφήστε τις αμαρτίες των άλλων και κοιτάξτε τις δικές σας…

 

Περιμένοντας τη σειρά τους για να εξομολογηθούν δύο γυναίκες άρχισαν να συζητούν για την πίστη στο Θεό. Σιγά – σιγά η κουβέντα ξέφυγε και μετατράπηκε σε κουτσομπολιό.

Όταν άρχισαν να συζητούν για τις αποκαλύψεις της ερωμένης ενός διάσημου προσώπου, ζήτησαν και την γνώμη μίας κυρίας που καθόταν δίπλα τους και η οποία μέχρι τότε δεν είχε μπει στην συζήτηση. Και τους είπε· Αν θέλετε να εξομολογηθείτε αφήστε τις αμαρτίες των άλλων και κοιτάξτε τις δικές σας, ενώ αν θέλετε ν’ αναλύσετε τις αμαρτίες των άλλων, τότε ας αναβάλλετε την εξομολόγηση για άλλη φορά. Ή το ένα ή το άλλο.
Εσυνάχθησαν κάποτε οι κατοικουντες εις την Σκητην, καi εσυζητουσαν περί του Μελχισεδέκ και ελησμόνησαν να καλέσουν τον Αββαν Κόπριν˙ υστερα δε αφου τον εκάλεσαν, τον ερωτουσαν περί τούτου˙ ο δε αφου εκτύπησε το στόμα του τρεις φοράς, είπεν˙ αλλοίμονόν σου Κόπρι, αλλοίμονόν σου Κόπρι, αλλοίμονόν σου Κόπρι, διότι εκεινα οποιο σε διέταξεν ο Θεός να κάμνης το αφησες, και εξετάζεις εκεινα οποια δεν ζητει απο σε˙ και ως ηκουσαν οι αδελφοι αυτά, εφυγαν και επηγαν εις τα κελλίαν των.

Ο διακριτικός υποτακτικός.Διήγηση από Ευεργετινο.

Κάποτε ζούσε ένας αναχωρητής πάρα πολύ διακριτικός. Αυτός ήθελε να μένει  στα κελιά, αλλά προς το παρόν δεν εύρισκε κελί. Ένας άλλος Γέροντας, όταν έμαθε για τον αναχωρητή, και επειδή είχε ένα παράμερο κελλί άδειο, τον παρεκάλεσε να καθίσει σ’ εκείνο, μέχρις ότου βρει άλλο καλύτερο. Πράγματι ο αναχωρητής πήγε και κάθισε εκεί.
Μερικοί όμως από αυτούς που κατοικούσαν σε εκείνο τον τόπο έρχονταν προς τον αναχωρητή  σαν να έρχονταν σε ξένο και ο καθένας  απ’ αυτούς  έφερνε ό,τι μπορούσε^-και αυτός τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε.
Ο Γέροντας που του πρόσφερε το κελί άρχισε να τον φθονεί, να τον κακολογεί και να λέει: εγώ, αν και έχω τόσα χρόνια εδώ με αυστηρή άσκηση, εν τούτοις κανείς δεν έρχεται σε μένα· και αυτός ο απατεώνας λίγες ημέρες έχει και κοίταξε πόσοι τον επισκέπτονται. Αμέσως δε λέει  στο μαθητή του.
- Πήγαινε και πες του να φύγει γρήγορα, διότι το χρειάζομαι το κελλί.
Πράγματι ο υποτακτικός πήγε στον αναχωρητή και του λέει.
-Ο Γέροντάς μου ερωτά πώς είσαι;

-Να εύχεται δι’ εμέ, διότι έχει βαρύνει το στομάχι μου.
Όταν επέστρεψε στο κελί του, λέει στο Γέροντα που τον έστειλε.
-Μου είπε ο Γέροντας, ότι αναζητεί άλλο κελί και φεύγει.
Μετά δύο ημέρες λέει πάλι ο Γέροντας στον υποτακτικό του.
-Πήγαινε και πες του, ότι εάν δεν αναχωρήσει από το κελλί, εγώ θα έρθω να τον διώξω με το ξύλο.
Ο υποτακτικός ήλθε στον αναχωρητή και του είπε.
-Άκουσε ο Γέροντάς μου ότι είσαι άρρωστος και λυπάται και με έστειλε να σε επισκεφθώ.
Και ο αναχωρητής του απάντησε.
-Πες του, ότι με τις ευχές του έγινα καλά.
Όταν επέστρεψε ο υποτακτικός, λέει στο Γέροντά του.
-Μου είπε ότι, μέχρι την Κυριακή φεύγω με το θέλημα του Θεού.
Όταν λοιπόν έφθασε η Κυριακή και δεν έφυγε ο αναχωρητής από το κελί, πήρε ο Γέροντας ένα  ραβδί και πήγε για να τον δείρει και να τον διώξει.
Ενώ όμως πήγαινε, του λέει ο υποτακτικός.
-Πηγαίνω, Γέροντα, εγώ γρηγορότερα, μη τυχόν ευρίσκονται τίποτε άνθρωποι εκεί και σκανδαλισθούν.
Ο Γέροντας του το επέτρεψε. Πρότρεξε τότε ο υποτα­κτικός και λέει στον αναχωρητή.
-Έρχεται ο Γέροντάς μου να σε παρακαλέσει και να σε πάρει  στο κελλί του.
Ο αναχωρητής μόλις άκουσε για την αγάπην του Γέροντα, βγήκε από το κελί να τον προϋπαντήσει, και μόλις τον είδε, του έβαλε μετάνοια από μακρυά και του λέει:
-Μη κουράζεσαι, Πάτερ· εγώ έρχομαι προς την αγιοσύνη σου.
Βλέποντας ο Θεός την καλοπροαίρετη εργασία του υποτακτικού, συγκίνησε την καρδιά του Γέροντα και, αφού πέταξε εκείνος το ραβδί, έτρεξε να τον ασπαστεί. Πράγματι τον ασπάσθηκε και τον πήρε μαζί του στο κελί, σαν να μην είχε ακούσει ο αναχωρητής τίποτε από όσα είπε εναντίον του ο Γέροντας. Όταν έφθασαν στο κελί, ρώτησε τον υποτακτικό του.
-Τίποτε δεν του είπες από όσα σου είπα;
-Όχι, απάντησε ο υποτακτικός.
Όταν το πληροφορήθηκε αυτό, χάρηκε ο Γέροντας και αντιλήφθηκε ότι ο φθόνος του οφειλόταν στο διάβολο και τον μεν αναχωρητή τον ανέπαυσε και τον περιποιήθηκε, στη συνέχεια δε πέφτει  στα πόδια του υποτακτικού του και του λέει.
-Συ πλέον πρέπει να είσαι Γέροντας και εγώ υποτακτικός σου, διότι με την εργασία σου σώθηκαν και των δύο μας οι ψυχές.

(Ευεργετινός)

«Ει μη γαρ Συ προΐστασο, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων;»«Από το κάλλος των δεήσεων» (Ευάγγελος, Μητροπ. Πέργης)

«Ει μη γαρ Συ προΐστασο, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων;»

Ο Αύγουστος έχει τη χάρη του. Είναι το ύστατο χαίρε του καλοκαιριού. Αλλά έχει και τη «χάρη», του. Είναι «η Παναγία του Δεκαπενταύγουστου», με το χαίρε, «εκ γης προς ουρανόν». Το πρώτο, μια έκφανση της χαρίεσσας φύσης. Το δεύτερο, μια έκφραση της πάσχουσας φύσης. Η ίλεως της Θεοτόκου σε αναζήτηση. Την θυμάται με πάθος ο Παρακλητικός. Αυτήν που κατέστησε τα επίγεια ουρανό. Και που δεν είναι απλός σταλαγμός λυτρώσεως. Ούτε απλή μαρτυρία συναισθηματικής χροιάς. Αλλά καταστάλαγμα ιστορημένων εμπειριών. Αναμόχλευση μνήμης.

Αυτό είναι το αυγουστιάτικο χαίρε, που σε λειτουργική συμφωνία με το εαρινό των χαιρετισμών, πλαισιώνουν μέσα στο φως και την ανοιχτοσύνη του κόσμου την «πλατυτέραν των ουρανών». Αυτήν που γνώρισε «τα μείζω των μεγαλουργημάτων», ωθώντας μας στο τελικό στάδιο της Θέωσης. Αυτήν που υπερυψωμένη στη σκέψη και τη συνείδησή μας, καλύπτει την καθημερινότητά μας «ως Σκέπη του κόσμου».
Την Παναγία η Ρωμιοσύνη την έχει σε αδιάσπαστη ενότητα μαζί της. Συνευρίσκονται μέσα στο «κεκρυμένον μυστήριόν» της που το κατευθύνει ο Θεός. Χώρα Της θεωρεί την Πόλη. Το χώρο της ακοίμητης περιπέτειας του νου. Γι’ αυτό και χώρο της ζωντανής παρουσίας Της. Και όχι μόνον «τη βουλή του Υψίστου», ως Χώρας του Αχωρήτου. Αλλά και με την κρίση των θνητών, ως Χώρας των ζώντων. Με τη συνδρομή των γεγονότων και με τη συμπαράσταση των τελεσιουργουμένων. Με τη συμμαρτυρία των ονείρων του ύπνου της και με τη λύση των φανερών οραμάτων της.

Είναι μια βεβαίωση η Παναγία του Θρύλου της Ρωμιοσύνης, που βαδίζει με μοναστική και μοναδική υποταγή στο μυστήριο της δικής της ιστορίας. Είναι χρώμα έντονο στη ζωή της από χρωστήρες νηστεμένων μέσα στο κάλλος και την κρισιμότητα του χρόνου της. Είναι και Θεία, επιστασία της χάριτος στη διατήρηση της ιερής ιθαγένειάς της και του τόπου της. Της Πόλης.

Λειτουργούμαι στον πατριαρχικό ναό. Ακούω τη μια μετά την άλλη τις εκφωνήσεις του ιερέα. Έρχεται και η σειρά της αποκλειστικής για την Παναγία, που βρίσκει τον πατριάρχη γονατιστό από τον προηγούμενο ύμνο της ευχαριστίας. Και δεν τον βλέπω να ανεβαίνει μετά στο Θρόνο του. Τον βλέπω «εξαιρέτως» να παραμένει όρθιος και ασκεπής στο δάπεδο. Σα να τον καθηλώνει η χάρη Της, κι εκείνος να δείχνει στην οικουμένη ότι «άξιον εστί», να ορθοστατεί.

Μα βλέπω και κάτι άλλο στον πατριάρχη. Να σταυροκοπείται και πάλι εξαιρέτως, τρις πριν ανέβει τα σκαλιά του θρόνου του. Με σχήματα αρχοντικά μετανοίας την κάθε φορά. Μια, ατενίζοντας κατάματα την Εικόνα τη δεσποτική της Παναγίας του τέμπλου, κι ευχαριστώντας Την για την προστασία Της στο κέντρο της Ορθοδοξίας. Μια γι’ αυτή που τετρακόσια χρόνια αγρυπνεί στο κλίτος το δεξί. Και μια για την εικόνα «της ανταλλαγής», που σχηματίζει το τόξο της χάριτος από τ’ αριστερά. Και στοχάζομαι την κρίσιμη ταραχή αυτών των προσευχητικών κινήσεων. Αυτών των σημείων αναφοράς και λόγου της Ρωμιοσύνης στο μεγαλόχαρο «παρών» του ουρανού.

Ώρα λειτουργική μέσα στον πάνσεπτο ναό του Φαναρίου, που με την ορατή της φανέρωση η Μεγάλη Εκκλησία σχεδιάζει την ευγνωμοσύνη της για την «εις το κρείττον αλλοίωσίν» της. Και πάνω στη λαμπερή επιφάνεια της εικόνας της Παναγίας, βλέπει όλο τον αθέατο πόνο του λαού της να γίνεται ένα με το μήνυμά Της. Και να την καλεί με ονόματα που τις τα αφιέρωσε το γένος. Παμμακάριστο, Φανερωμένη, Μπαλουκλιώτισσα, Βλαχερνήτισσα…
Ξέφυγε η σκέψη από την ώρα τη λειτουργική. Κι άρχισε να πλανάται στις μνήμες. Αυτές που δροσίζουν με νάμα πολίτικο τον πάνσεπτο ναό. Να διαλέγεται με τ’ άρρητα και να μυσταγωγείται χαϊδεύοντας λόγια παρακλητικά του Κανόνα, «ποίημα του Βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως». Το Αυγουστιάτικο δειλινό κλείνει, ανοίγοντας την ψυχή «εν τω κεκραγέναι», το «και πού λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν;».
Ένιωσα την Παμμακάριστο μπροστά μου, με αποτυπωμένο στο χέρι Της το φιλί του Πατριάρχη. Έλαμπε το μωσαϊκό της από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Την άγγιξα, μήπως και τυπωθούν στην παλάμη μου οι αιώνες και πέσουν μέσα της λουλούδια από τις παννυχίδες Της. Μήπως και φανερωθούν μπροστά μου βασιλιάδες, πατριάρχες και λαός, από την ώρα που την κατηφόριζαν από τον πέμπτο λόφο στο καινούργιο αρχονταρίκι Της. Ευωδίασα, σαν το ορθόδοξο μύρο. Και τη φίλησα κι εγώ. Στο ίδιο μέρος που θα την ασπάζεται τα δειλινά του Δεκαπενταύγουστου στον αιώνα ο δεσπότης της Ρωμιοσύνης, πάνω στο ρυθμό «των προσκυνούντων την εικόνα Της την σεπτήν» για να ’χουν εύλαλα χείλη. Και Της άναψα άλλο ένα κερί, να φέξει πιο πολύ η μορφή Της, να Τη γνωρίσουν και τα καινούργια παιδιά. Να σταθούν κι αυτά ακίνητα μπροστά Της, αποθηκεύοντας «το ήδυσμα, την ανάχυσιν, το ευφροσύνης αμβρόσιον». Να έρχονται συχνά να Τη φιλούν.

Είχε τελειώσει η Ακολουθία. Μα όχι κι ο δικός μου ακήρατος λόγος των ιδεών για τη Μεγαλόχαρη. Και πέρασα στ’ αριστερά. Εκεί που έφθανε το τρίτο σταυροκόπημα του πατριάρχη. Στη Φανερωμένη, με την άλω του γένους. Αυτή την ιστορημένη Ανατολή με τα χίλια φυλαχτά και τ’ άλλα τόσα επωνύμια.

Βραδιά Δεκαπενταύγουστου και δεν συνδιαλέγομαι με μια ιδέα άσαρκου λόγου θεωρητικού. Καλύπτει τη σκέψη μου η πιο εύχυμη μερίδα του κηρύγματος του Λόγου. Κι ο πιο καυτός λόγος της τελευταίας ιστορίας μας. Και χτυπημένη από την ενδημούσα λάμψη Της η ψυχή μου, ζωγραφίζει μέσα της αυτή την άλλη εικόνα της Ρωμιοσύνης που την έφερε στο Φανάρι η δονούσα φλόγα της.

Μου ήρθαν «ηθελημένοι οπτασιαμοί» με τρικυμισμένη σκέψη, σαν εκείνα τα νερά της Προποντίδας την ώρα που δεχότανε τη μεγαλόχαρη. Όλα σαν σκόρπια φύλλα ενός τόμου. Και σαν σκόρπια μηνύματα, για να πάρει ο καθείς από ένα κι από μια γεύση του χρέους της Ρωμιοσύνης, που δεν έπαυσε να γεύεται την ουσία της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Έτσι βγαίνει η αστραπή που φωταγωγεί την ευγενική εγκαρτέρηση και σπρώχνει τον πατριάρχη του γένους να στείλει κι έναν ακόμα ασπασμό στην Παναγία, ξαναλέγοντας χίλιες φορές το «άξιον εστίν».

Πόσο ομορφαίνει ο χρόνος στο Φανάρι με την Παναγία τη Φανερωμένη. Μας σπρώχνει σε ώρες φιλίας με τη μοίρα. Μας ωθεί μέχρι να νηστέψουμε, να υπερβούμε τον εαυτό μας, να μεταλάβουμε. Να φθάσουμε και πάλι στο θέρος. Να ξανάρθουμε εδώ μια βραδιά του Δεκαπενταύγουστου. Να μιλήσουμε μαζί Της για τα περασμένα.

Μένω στον πατριαρχικό ναό με την εικόνα των Εικόνων του της Παναγίας κατενώπιόν μου. Ένας καινούριος Παρακλητικός Κανόνας του είναι μου, τροφοδοτεί το ψάλμα μου: «Ει μη γαρ Συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων;». Και μια καινούρια «Δέηση» φανερώνεται μπροστά μου, με τις εικόνες τις θεομητορικές και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, σύναθλο κι αυτόν ιστορικά της Παμμακαρίστου.
Ποιά φωτισμένη από Άγιο Πνεύμα πολιτεία κυριαρχεί μέσα σε αυτή τη δική μας την εγκόσμια και μας κάνει και αντέχουμε και παίρνουμε γεύση αυτών των Θείων παρουσιών; Παίζουμε με δωρεές γεμάτες από φως και αλήθεια, και ζωγραφίζουμε καινούργιες διεισδύσεις στο ανεξιχνίαστο και αποκεκρυμμένο, να μας αγγίζει συνεχώς με το προσδοκώμενο η ελπίδα.

Πάντα μια «Δέηση» μπροστά μας στον πατριαρχικό ναό με το Χριστό, την Παναγία και τον Ιωάννη. Και γύρω από τη βασίλειο Πύλη και στα κλίτη και με μόνιμες προσκυνήτριες και ικέτιδες τις Μοναχές των Λειψάνων. Είναι γεμάτες από ειρμούς και στίχους παρακλητικούς, από Συναξάρια διαβασμένα μπροστά τους σε παννυχίδες από το λαό της χάριτος. Ποια «εσώτερη σοφία», όπως έγραφε ο πατριάρχης Λούκαρις για τους ορθοδόξους, μας έδωσε αυτή την παράδοση, να ασπάζεται ο πατριάρχης αυτή τη δέηση του κλίτους με τις μωσαϊκές παραστάσεις της χάριτος τις βραδιές του Δεκαπενταύγουστου; Σκεφθήκατε τί θα πει ασπασμός της Παμμακαρίστου από τον πατριάρχη την ώρα που τα πάντα σωπαίνουν με το «άλαλα τα χείλη των ασεβών»; Είναι η δραματική διάσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου που εκφράζεται σε ώρα λειτουργική. Είναι και η σάρκωση του λυτρωτικού του λόγου. Συγκεφαλαίωση της μαρτυρίας του που καταγράφεται εκείνη τη στιγμή πάνω στο χέρι της Οδηγήτριας.
Ελάτε να ορθοστατήσουμε μπροστά στη «Δέηση» της Μεγάλης Εκκλησίας, ψάλλοντας τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, που παρακάμπτοντας τα επίπλαστα των καιρών μας, ξεπερνάει το φθαρτό και φευγαλέο, σημειώνοντας το άδυτο και το αληθινό.

(Πηγή: «ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ» της «Καθημερινής».

Το πλύσιμο του ποτηριού.(Διήγηση στάρετς Βαρσανούφιου)

Δόκιμος ακόμα, μια καλοκαιριάτικη νύχτα περπατούσα ανάμεσα στους κήπους της Σκήτης. Μόνος με μόνο τον Θεό. Πλησιάζοντας την μεγάλη λίμνη βλέπω τον μεγαλόσχημο π. Γεννάδιο. Από τότε πού πέρασε τον κατώφλι της Σκήτης είχαν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε καθόλου από την Σκήτη. Είχε λησμονήσει εντελώς τον κόσμο. Στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο νερό. Με τρόπο διακριτικό, για να μην τον τρομάξω, έκαμα αισθητή την παρουσία μου. Τον πλησίασα, και τον ερώτησα:

- Τί κάνεις εδώ, πάτερ;

- Κοιτάζω τον νερό.

- Και τί βλέπεις;

- Εσύ, δεν βλέπεις τίποτα;

- Απολύτως, τίποτα.

- Μέσα από τον νερό βλέπω την σοφία του Θεού. Γνωρίζεις πολύ καλά, πώς είμαι άνθρωπος ολιγογράμματος. Το μόνο πού κατάφερα και έμαθα στην ζωή μου είναι να διαβάζω τον Ψαλτήρι. Ό Κύριος όμως, δεν με αφήνει στο σκοτάδι, αλλά μου φανερώνει τον άγιο θέλημά Του· σε μένα, τον ταπεινό δούλο Του. Πολλές φορές εκπλήσσομαι πού άνθρωποι μορφωμένοι δεν κατανοούν μερικά άπλα θέματα της πίστεως. Βλέπεις; Όπως όλος αυτός ό ουρανός με τα άστρα αντικαθρεφτίζεται μέσα στο νερό, έτσι και ό Κύριος, όχι μόνο αντικαθρεφτίζεται μέσα στην καθαρή καρδιά, αλλά την κάνει και κατοικία Του. Ένα πράγμα σουλέω. Ή χαρά και ή μακαριότητα πού αισθάνεται ή ψυχή του ανθρώπου πού φρόντισε να καθαρίσει την καρδιά του, δεν περιγράφεται. Τα λόγια τού Χριστού «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» δεν είναι τυχαία! Ανάμεσα και γνωρίζω πόσο απαραίτητο είναι στον άνθρωπο να έχει καρδιά καθαρή, όμως, τόσα χρόνια αγωνίζομαι και ακόμη δεν τον έχω κατορθώσει. Μήπως, μπορείς εσύ να μού εξηγήσεις, τί σημαίνει καρδιά καθαρή;

- Πάτερ, τί υψηλά πράγματα ζητάς από εμένα; Τέτοιες εμπειρίες δεν έχω! Το μόνο πού έχω καταλάβει, και αυτός μόνο από διάβασμα, είναι, πώς ή καθαρότητα της καρδιάς ταυτίζεται με την πλήρη απάθεια. Όποιος την έχει κάνει κτήμα του είναι ξένος σε κάθε πάθος.

- Όχι! Αυτός πού λες δεν επαρκεί. Δεν φτάνει να πλύνεις τον ποτήρι. Πρέπει και να τον γεμίσεις με νερό, διαφορετικά δεν έχει καμία άξια. Όταν ό άνθρωπος αγωνιστεί να ξεριζώσει από μέσα του τα πάθη, οφείλει να γεμίσει τον χώρο της καρδιάς του με τις αντίστοιχες αρετές. Μόνο τότε μπορεί να λέει ότι απέκτησε καθαρή καρδιά.

- Πάτερ Γεννάδιε, πιστεύεις ότι θα πας στον παράδεισο;

- Σε ένα μόνο πιστεύω και ελπίζω: στο έλεος του Θεού- είπε με βεβαιότητα ό π. Γεννάδιος.

- Μα σύ λες, πώς μόνο οι καθαροί στην καρδιά θα δουν τον Θεό· και σύ ό ίδιος τον ομολογείς, ότι καθαρή καρδιά δεν έχεις. Τί μου λες τώρα;

- Εγώ καλά σου τα λέω. Σύ δεν κατάλαβες σωστά. Ξεχνάς τον έλεος του Θεού. Το έλεος του Θεού τα αναπληρώνει όλα. Είναι απέραντο και ανεξάντλητο. Πιστεύω ακράδαντα, ότι ό πολυεύσπλαχνος Κύριος δεν θα με απορρίψει και εμένα, πού είμαι και καλόγηρος. Πίστη. Πίστη μας χρειάζεται. Πίστη και ελπίδα σε Εκείνον πού σταυρώθηκε για μας· αντί για μας· στην θέση μας. Ό Θεός Πατέρας πού από απέραντη αγάπη μας έδωσε τον Υιό Του, δεν θα μας δώσει και τον παράδεισο;

Ω, πόσοι αδελφοί, με τέτοια βαθειά πίστη, ζουν ανάμεσα μας, κρυμμένοι από τα μάτια των πολλών χωρίς ποτέ να δίνουν την παραμικρή εντύπωση «χαρισματούχου» γέροντα. Και όμως έχουν τόσο βαθειά πνευματική ζωή. Και μόνο με την συνομιλία μαζί τους, ανακαλύπτεις την ομορφιά της καλλιεργημένης ψυχής τους.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΕΥΧΟΣ Γ ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Ο ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΤΟΑΣ

Ο ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΤΟΑΣ

    Το Ν.Π.Ι.Δ. Τεκτονικόν Ίδρυμα και η εν Αθήναις λειτουργούσα ως ένωσις προσώπων «Μεγάλη Στοά της Ελλάδος» ως αυτοαποκαλείται, κατέθεσαν ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, (Τμήμα 4ο) παρεμβάσεις - υπομνήματα δια του νομικού των παραστάτου που ταυτοχρόνως τυγχάνει και «Μεγάλος Διδάσκαλος της Στοάς» ως τον αποκαλούν κατά της ελαχιστότητος μου δια την απόρριψι της από 23/4/2010 αιτήσεως μου περί ακυρώσεως της παραλείψεως του Υπουργού Οικονομικών να προκαλέσει την έκδοσι Προεδρικού Διατάγματος κατ’ εφαρμογή του άρθρου 118 του Αστικού Κώδικος δια την διάλυσι του Τεκτονικού Ιδρύματος. Στις ανωτέρω παρεμβάσεις-υπομνήματα παρ’ ότι στην αίτησί μου κατ’ ουδενός προσώπου κατεφέρθην, εκτρέπονται εις απαραδέκτους κατά του προσώπου μου ύβρεις αποδίδοντάς μου «μισαλοδοξία, σκοταδισμό, μεσαιωνισμό, φανατισμό και φονταμενταλισμό» καθώς και δήθεν ιδιοτέλεια και συγκεκριμένως ότι δια της αιτήσεώς μου και των κατά της μασονίας «αναχρονιστικών και αντιδραστικών δηλώσεών μου και τα εκάστοτε ξεσπάσματά μου» επιδιώκω να αναδειχθώ στην κορυφή της Ιεραρχίας, ως και ότι χάρι δήθεν «εντυπωσιασμού και προς όφελος προσωπικών φιλοδοξιών» ήσκησα την ένδικο αίτησι προς διάλυσι του Τεκτονικού Ιδρύματος «τελών εν συγχύσει και ελαυνόμενος υπό φανατισμού».

Επί των ανωτέρω παρεμβάσεων θα είπομε πλείστα όσα ενώπιον του ΣτΕ και θα αποδείξωμε πλήρως το βάσιμο της αιτήσεώς μας. Υποχρεούμεθα όμως ένεκεν της αληθείας εξωδίκως να απαντήσωμε εις τα πλήρη αντιφάσεων κείμενα της Μεγάλης Στοάς.

1. Το «Τεκτονικό Ίδρυμα» προς «ευόδωσι έργων ευποιΐας ιδία δε περιθάλψεως ενδεών και μορφώσεως απόρων παίδων» και η «Μεγάλη Στοά της Ελλάδος» κατά το δικόγραφον σελ. 5 του «Τεκτονικού Ιδρύματος» ουδεμίαν σχέσιν έχουν μεταξύ των παρά μόνον ότι: «Το Συμβούλιο της Μ. Στοάς της Ελλάδος εκλεγόμενο ανά τριετία υπό των αντιπροσώπων των εν Ελλάδι Τεκτονικών Στοών αποτελεί ταυτόχρονα την διοίκηση του Τεκτονικού Ιδρύματος». Αν αυτό δεν αποτελεί υψίστη διακήρυξη και παραδοχή ότι το Τεκτονικό Ίδρυμα είναι το νομικό προσωπείο της Μ. Στοάς τότε δεδικαιολογημένως θεωρείται η Ελληνική Πολιτεία ότι πάσχει από κρετινισμό ανεχομένη επί δεκαετίες τας ψευδολογίας της Μ. Στοάς.

2. Εις τα ανωτέρω κείμενα επιμελώς αποκρύπτεται ότι η Ελληνική έννομος τάξις με την υπ’ αριθμ. 2069/1969 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών τελεσίδικο και αμετάκλητο καταστάσα έχει κρίνει, με αφορμήν την αναγνώρισι του Σωματείου υπό την επωνυμία «Ελληνικό Τεκτονικό Τάγμα Δήλιος Απόλλων» ότι ο Τεκτονισμός – Μασονισμός αποτελεί «θρησκεία μη γνωστή κατά το Σύνταγμα η οποία έχει κρύφια δόγματα με μυστική οργάνωσι εν γένει, που αντίκειται εις τα χρηστά ήθη και εις το σύνολο των κανόνων τους οποίους υπαγορεύει η ρυθμίζουσα την σύγχρονον κοινωνικήν διαβίωσιν ηθική έτι δε και εις την δημοσίαν τάξιν». Συνεπώς η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει τελεσιδίκως και αμετακλήτως κρίνει ότι ο Τεκτονισμός είναι «ιδία θρησκεία με κρύφια δόγματα» και επομένως τα φληναφήματα της «Μ. Στοάς» πίπτουν στο κενό.

3. Μήπως μπορεί ο υπογράφων τας παρεμβάσεις «Μ. Διδάσκαλος» κ. Ν. Βουργίδης να μας εξηγήσει εφ’ όσον ως ισχυρίζεται ο Τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία αλλά «κλειστή οργάνωσις για την πνευματική και ηθική αυτοβελτίωσι, την ελεύθερη αναζήτηση της αληθείας, την μετοχή σε υψηλότερες σφαίρες σκέψεων και αντιλήψεων και τον ευγενή αγώνα», ποία θέση έχουν σε μία τέτοια διαδικασία θρησκευτικαί τελεταί μιμούμεναι την εκκλησιαστική τελετουργία ως η υιοθεσία λυκιδέως η τεκτονικό βάπτισμα, η τελετή συζυγικής αναγνωρίσεως η τεκτονικός γάμος, το τεκτονικό μνημόσυνο, τα εγκαίνια τεκτονικού ναού, η τεκτονική ιερατική τάξις-σεβάσμιοι, ο εντός του Τεκτονικού Ναού βωμός-θυσιαστήριο, αι ιδιαίτεραι μυήσεις, τα τελετουργικά τυπικά, αι τεκτονικαί αγάπαι, ο εορτασμός των δύο ηλιοστασίων, χειμερινού και θερινού μετά θρησκευτικών συμποσιών και ευωχιών;

 4. Δεν αποτελεί υψίστην αντίφασιν να ισχυρίζεται η Μ. Στοά της Ελλάδος εν σελίδι 17 ότι: «οι Έλληνες Τέκτονες στην συντριπτική τους πλειοψηφία λατρεύουν τον εν Τριάδι αληθινόν Θεόν της Ορθοδόξου Εκκλησίας» όταν εν σελίδι 4 του υπομνήματος του Τεκτονικού Ιδρύματος αναφέρεται ότι «η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει καταδικάσει τον Τεκτονισμόν «ως μυσταγωγικόν σύστημα όπερ υπομιμνήσκει τας παλαιάς μυστηρικάς θρησκείας και λατρείας και είναι θρησκεία μυστηριακή όλως διάφορος ... και ξένη της Χριστιανικής θρησκείας». Επομένως εφ’ όσον η Εκκλησία έχει καταδικάσει την Μασονία ως «αντίχριστον» θρησκεία πως οι Τέκτονες μετέχουν της «Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας»;

5. Στις δύο παρεμβάσεις αποπειράται η Μ. Στοά να απομειώσει πλήρως τα στην αίτησί μου αναφερόμενα συγκλονιστικά στοιχεία δια των οποίων αποκαλύπτεται ότι ο Τεκτονισμός είναι καθαρή σατανολατρεία και ότι ο κρυπτογραφικά αναφερόμενος ίδιος «Θεός» της, «Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.)» είναι ο Εωσφόρος και αναφέρομαι εκτός των άλλων στο εντός της Στοάς κυκλοφορηθέν βιβλίο: «Επτά τεκτονικαί ομιλίαι εις 18ον» του επί 30 ολόκληρα χρόνια Διευθυντού του τεκτονικού περιοδικού «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ» και του Θεοσοφικού περιοδικού «ΙΛΙΣΟΣ» Κωστή Μελισσαρόπουλου «Η έννοια του Μ.·.Α.·. του Συμπ.·.». Ο Κ. Μελισσαρόπουλος κατέχων τον «ύψιστον» 33ο βαθμό του Τεκτονισμού γράφει προεισαγωγικά: «Ο Συμβολικός Τεκτονισμός τηρεί σκόπιμο αοριστία σχε τικώς με την έννοια και την φύσι του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος. Ευθύς εξ αρχής από του Α' βα θμού διακηρύσσει ότι αφήνει εις έκαστον την ελευθερία των δοξασιών του και ουδέν θέτει όριον εν τη αναζη τήσει της Αληθείας. Αναγνωρίζει όμως και διακηρύττει την ύπαρξι του Θεού, τον οποίο δεν καθορίζει, αλλ' ονομάζει «Μέγαν Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», συνοψίζων τα προς Αυτόν καθήκοντα εις το «Σέβας». Εάν επιστήσωμεν την προσοχήν μας εις την έννοιαν της λέξεως «Αρχιτέκτων», ίσως παρατηρήσωμεν ότι οι αρχιτέ κτονες δεν δημιουργούν εκ του μη όντος, αλλά χρησιμο ποιούν υπάρχοντα υλικά, διευθετούντες αυτά συμφώνως προς σχέδιον το οποίον έχουν καταρτίσει. Ο Συμβολικός Τεκτονισμός, τηρεί σκόπιμον αοριστίαν σχετικώς με την έννοιαν και την φύσιν του Μεγάλου 'Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος... Εν τούτοις πλήν των επισήμων Τυπικών, υπάρχει και «η πλή ρης παράδοσις του Γ΄ Βαθμού», η οποία αναφέρει πολ λά και περίεργα. Είμαι υποχρεωμένος γράφει ο Κ. Μελισσαρόπουλος, «να τα υπενθυμίσω σ' εκείνους οι οποίοι τα γνωρίζουν και να τα εκθέσω σ' εκείνους οι οποίοι τυχόν τα αγνοούν. Και θα προσπαθήσω να δώσω την ερμηνείαν των. Αναφέρει, λοιπόν, η πλήρης παράδοσις του Γ’ βαθμού ότι ο άγγελος του φωτός Εβλίς, (ο Εωσφόρος) το Πνεύμα του Πυρός, ηράσθη της Εύας, ήτις ενέδωσεν εις τον έρωτά του και ούτω εγεννήθη ο Κάϊν, απείρως υπέρτερος του Άβελ. Ότι ο Θεός Αδωνάϊ, (ο αληθής Τρισυπόστατος Θεός) φθονών τον Κάϊν δια το πνεύμα όπερ μετέδωσεν εις αυτόν ο άγγελος του φωτός Εβλίς, εξώρισε τον Αδάμ και την Εύαν εκ της Εδέμ. Ότι ο ζηλότυπος ούτος θεός είχε ζυμώσει ιλύν δια να πλάση τον Αδάμ και του είχε δώσει ψυχήν δουλικήν. Εφοβείτο δε την ελευθέραν και ανεξάρτητον ψυχήν του Κάϊν. Ότι ο Κάϊν, εξωργισθείς εκ της αδικίας του Αδωνάϊ, θανάτωσε τον Άβελ, ο δε Αδωνάϊ, ο θεός όστις έμελλε να πνίξη τόσας χιλιάδας ανθρώπων εις τα ύδατα του κατα κλυσμού, εχαρακτήρισε τον φόνον του Άβελ ως έγκλημα ασυγχώρητον. Ότι ο αμνησίκακος απόγονος του Κάϊν Χιράμ, υιος των Πνευμάτων του Πυρός, καταβάλλει όλην του την μεγαλοφυΐαν και ενεργητικότητα προς οικοδόμησιν του Ναού, τον οποίον η υπερηφάνεια του Σολομώντος ανεγείρει εις τον αμείλικτον θεόν Αδωνάϊ, του οποίου το μίσος καταδιώκει από αιώνων το γένος του Κάϊν. Ότι μετά την καταστροφήν της χαλκίνης θαλάσσης, ο Χιράμ άγεται υπό του προγόνου του Τουβαλκάϊν, εν μέσω του πυρός, εις το κέντρον της γης, εν τη ψυχή του κόσμου, εις το Βασίλειον του Εβλίς (Εωσφόρου) και του Κάϊν, εκεί όπου παύει η τυραννία του φθονερού Αδωνάϊ και γεύονται των καρπών του δένδρου της Επιστήμης. Ο Χιράμ εισάγεται εις το άδυτον του πυρός και ο Του βαλκάϊν του εξηγεί τας αδυναμίας και τα ταπεινά πάθη του θεού Αδωνάϊ, του μισούντος το πλάσμα του και καταδικάσαντος αυτό να αποθνήσκη, όπως εκδικηθή δια τα ευεργετήματα, τα οποία τα πνεύματα του Πυρός του επεδαψίλευσαν. Τέλος, ο Τουβαλκάϊν προφητεύει την επικράτησιν των απογόνων του Χιράμ, οίτινες θα καθιερώσουν καθ' όλην την γην την λατρείαν του Πυρός, καταρρίπτοντες την τυρρανίαν του Αδωνάϊ».

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα ψεύδεται και φαντασιώνεται ο Κ. Μελισσαρόπουλος και πως η Μ. Στοά ενεπιστεύετο επί 30 ολόκληρα χρόνια έναν ψεύστην και φαντασιόπληκτον ως Διευθυντήν του επισήμου οργάνου της, εις τον οποίον είχε προσδώσει και τον ύψιστον βαθμόν της δήθεν εν τη Στοά αποκτουμένης «αυτοβελτιώσεως και φιλαληθείας» και ακόμη επειδή δεν ετόλμησε ο «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης να διαψεύσει το σύγγραμμα του εκλεκτού της Μ. Στοάς Κ. Μελισσαρόπουλου αρκέστηκε μόνο να παραθέσει εν σελ. 10 «αντιπαρερχόμενοι τις διάφορες απόψεις και συγγράμματα συγγραφέων τεκτόνων και μη τα οποία επικαλείται ο καθ’ου», θεωρών ότι δι’ αυτής της απομειώσεως διαγράφεται η «εσωτερική θεολογική πραγματεία» της Στοάς του 33ου και επί 30 ολόκληρα χρόνια Διευθυντού του Τεκτονικού περιοδικού ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Κωστή Μελισσαρόπουλου. Είναι άκρως ενδεικτικό του τρόπου ενεργείας της Μ. Στοάς. Αντιπαρέρχεται όμως ο «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης και η «Μ. Στοά της Ελλάδος» τα Λάντμαρκς που είναι οι 25 Θεμελιώδεις Διατάξεις, νό μοι η αρχαί, της θρησκείας του Τεκτονισμού-Μασονίας, που όπως δια μακρών αναπτύσσεται στο «Τεκτονικόν Δελτίον» (επίσημο όργανο της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, τεύχος υπ' αριθ. 74-75 Ιουλ-Αυγ-Σέπτ.-Οκτωβ. 1967, σελ. 281-289), είναι το δογματικό στήριγμα της μασο νικής θρησκείας και γι' αυτό «ουδεμία ανθρωπίνη δύναμις δύναται να τα θίξη η τροποποίηση... Ό,τι υπήρξαν προ αιώνων, θα απομείνωσι δια παντός και θα εξακολουθούν να ισχύωσιν, εφ' όσον εξακολουθεί να υφίσταται και ο Ελεύθερος Τεκτονισμός»!

Η μοίρα λοιπόν της Μασονίας είναι στενά δεμένη με τα 25 αυτά δόγματα, ανάμεσα στα οποία και το υπ' αριθμ. 3 που αναφέρεται στην μυστική παράδοση του Γ΄ Βαθμού (Διδασκάλου) που καθιερώνει ως θεό της Μα σονίας τον Εωσφόρο η Σατανά η Διάβολο! Μασονία χω ρίς τα 25 αυτά δόγματα δεν νοείται!

Το υπ' αριθμ. 3 Landmark είναι, για τον λόγο αυτό, το κλειδί για την πλήρη αποκάλυψη του μυστικού της Μασονίας, ορίζοντας τα εξής: «Η παράδοσις του 3ου. Δεν υ πάρχει Τεκτονικός Τύπος εν τω οποίω να μη διδάσκο νται τα κυριότερα σημεία της παραδόσεως ταύτης. Άλ­λωστε, οιοσδήποτε τύπος, ο οποίος θα παρέλειπεν η θα ετροποποίει την παράδοσιν ταύτην, θα έπαυε να λέγεται Ελευθεροτεκτονικός»! Η λατρεία λοιπόν του Εωσφόρου, ως θεού της Μασονίας, που αποκαλύπτεται στην μυστι κή παράδοση του 3ου βαθμού (του βαθμού του Διδα σκάλου) επιβεβαιώνεται στο υπ' αριθμ. 3 Landmark, το οποίο είναι απαραβίαστο!

6. Ερωτάται ο «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης και η «Μ. Στοά» της Ελλάδος γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν τολμήσει να διαψεύσουν ούτε μία γραμμή από την μνημειώδη δημοσιογραφική έρευνα του δημοσιογράφου Κ. Τσαρούχα που προλογίζει ο Πρύτανις της ελληνικής Δημοσιογραφίας Σεραφείμ Φυντανίδης. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς σοβαρά να ισχυριστεί ότι ο Τσαρούχας και ο Φυντανίδης διέπονται από «μισαλοδοξία, σκοταδισμό, μεσαιωνισμό, φανατισμό και φονταμενταλισμό»; Τι έχει να πει η «Μ.Στοά» στην αποκάλυψη του Κ. Τσαρούχα ότι ενεργεί ως παράρτημα της Μπέν Μπερίθ (Μεγάλης Δρυός) της Ουάσιγκτον βασικού πυλώνα του Διεθνούς Σιωνισμού;

7. Όσον αφορά στο λόγο και την αιτία που κατόπιν όλων των ανωτέρω εγώ ο ελάχιστος εν Επισκόποις εκινήθην κατά του δολίου συστήματος του Τεκτονισμού δεν είναι ασφαλώς η ιδιοτέλεια που μου αποδίδει ο «Μ. Διδάσκαλος και η Μ. Στοά» αλλά η ποιμαντική μου αγωνία δια το εμπιστευθέν μοι ποίμνιον εφ’ όσον στην Μητροπολιτική μου δικαιοδοσία λειτουργούν την στιγμή αυτή 15 Μασονικαί Στοαί, δηλ. 15 «Ναοί» λατρείας του Εωσφόρου. Γνωρίζει άλλωστε καλώς ο «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης ότι δεν έγινα Κληρικός εξ ανάγκης ούτε εσπούδασα την Νομική επιστήμη εργαζόμενος ως αστυφύλαξ ως ο εν λόγω και επομένως δεν έχω καμμία πρόθεσι αυτοπροβολής διότι η εν εμοί Ελπίς είναι μείζων των του κόσμου φαιδρών πραγμάτων.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ 

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΨΕΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ;

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΨΕΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ;

O Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος (αναπληρωτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων) γνωρίζει ότι δύο (2) Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις (Θ΄& ΚΒ΄)έχουν χαρακτηρίσει ως ΜΑΓΙΚΕΣ τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες; Σαν μέλος της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων θα έπρεπε να το γνωρίζει! Και σαν Μητροπολίτης – Ποιμενάρχης ο οποίος διαφυλλάτει και προστατεύει το ποίμνιο από τις πλάνες και τις παγίδες του πονηρού θα έπρεπε να έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα των αιρέσεων. Με ποιο σκεπτικό ο Σεβασμιώτατος … «ετίμησε με το ανώτατο παράσημο της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, τον χρυσό σταυρό και το μετάλλιο του Ιωβηλαίου» τον εναλλακτικό «θεραπευτή» κ.Πέτρο Κυριακίδη; Επικροτεί ο κ.Νικόλαος τις μαγικές «θεραπευτικές» μεθόδους τις οποίες προωθεί και ασκεί ο βραβευθείς κ.Κυριακίδης; Αντιλαμβάνεται ο Σεβασμιώτατος το μέγεθος της προβολής αυτών των αποκρυφιστικών μεθόδων που προωθεί και ασκεί ο κ.Κυριακίδης, μετά την βράβευσή του από την Ιερά Μητρόπολη; Θα βράβευε ο Σεβασμιώτατος ένα Μέντιουμ με το ανώτατο παράσημο της Μητροπόλεώς του μόνο και μόνο επειδή θα έδινε χρήματα για αναστύλωση κάποιας Μονής; Αν όχι γιατί βραβεύει έναν ενεργειακό «θεραπευτή» όταν μάλιστα η ΚΒ’ Πανορθόδοξος Συνδιάσκεψη έχει αποφανθεί ότι: «Σε όλες τις όποιας μορφής εκφάνσεις της μαγείας έχομε έντονη παρουσία και ενέργεια δαιμονικών πνευμάτων, που ενεργούν και στις λεγόμενες «εναλλακτι­κές θεραπείες», όπως το «Ρείκι», η αγγελοθεραπεία, ή σαμανιστική θεραπεία κ.α. ανάλογα, έστω κι αν αυτές, για παραπλά­νηση, συνήθως αυτοπροβάλλονται ως ου­δέτερες ή άχρωμες θρησκευτικά». Τολμούμε να ρωτήσουμε : «τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελιάρ ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου» (Β’Κορινθ. στ΄15). Μεταφέρουμε την είδηση από τη ΡΟΜΦΑΙΑ και ακολουθεί κείμενο της ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ αναδημοσιευμένο από την Ι.Μ. Γλυφάδας σχετικό με τις δραστηριότητες του κ. Κυριακίδη.

Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος τίμησε τον Πέτρο Κυριακίδη

Tην αποπεράτωση των έργων ανακαινίσεως της Μονής, αναπλάσεως του περιβάλλοντος χώρου και ανεγέρσεως νέας πτέρυγος εόρτασε η Ιερά Μονή Παναγίας Αμφικλείας (Δαδίου), το Σάββατο 6 Αυγούστου, μαζί με την εορτή της Μεταμορφώσεως και της ευρέσεως της Αγίας και θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας Γαυριώτισσας.

Τα έργα αναστηλώσεως και ανακαινίσεως της ιστορικής Μονής, στην οποία σημειωτέον επέρασε όλα τα χρόνια της ζωής του ο Γέρων Αμβρόσιος, είχαν αρχίσει το 2000 και ολοκληρώθηκαν πρόσφατα με την συνδρομή πολλών ευσεβών δωρητών, πνευματικών τέκνων του Γέροντος Αμβροσίου, κυρίως δε του επιχειρηματίου κ. Πέτρου Κυριακίδου, τον οποίο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος ετίμησε με το ανώτατο παράσημο της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, τον χρυσό σταυρό και το μετάλλιο του Ιωβηλαίου.

Προ της απολύσεως της Θείας Λειτουργίας, στην οποία ιερούργησε και εκήρυξε ο Σεβασμιώτατος, σε ατμόσφαιρα συγκινήσεως επέδωσε το παράσημο στον κ. Πέτρο Κυριακίδη και εξέφρασε τις θερμές ευχαριστίες του για την γενναία προσφορά του, χάριν της οποίας η Ιερά Μονή άλλαξε όψη, ευχηθείς υγεία και πλουσία την παρά της Παναγίας ανταπόδοση. Τον κ. Πέτρο Κυριακίδη προσεφώνησε και ο Δήμαρχος Αμφικλείας - Ελατείας ιατρός κ. Θεόδωρος Ντούρος και ευχαρίστησε εκ μέρους του Δήμου δια την μεγάλη δωρεά του. Ο τιμηθείς κ. Πέτρος Κυριακίδης, με ταπείνωση και σεμνότητα ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την μεγάλη τιμή και υποσχέθηκε ότι θα παραμείνει πάντοτε στο πλευρό της Μονής, για να ενισχύει το έργο της…

ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ   Τους τελευταίους μήνες οι δύο εκκλησιαστικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί (Εκκλησία της Ελλάδος και Πειραϊκή Εκκλησία) διαφημίζουν συνεχώς το βιβλιοπωλείο του Πέτρου Κυριακίδη στην Αθήνα. Το εν λόγω βιβλιοπωλείο, το οποίο διαφημίζεται και από τις σελίδες του περιοδικού «Τόλμη» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, άνοιξε πριν ενάμιση χρόνο στο κέντρο των Αθηνών. Στο βιβλιοπωλείο αυτό βρίσκει κανείς ωραία ορθόδοξα βιβλία, κομποσκοίνια, σταυρούς και λοιπά εκκλησιαστικά είδη. Όλα αυτά όμως συνυπάρχουν με πλήθος βιβλίων ασυμβίβαστων με την ορθόδοξη πίστη. Συγκεκριμένα, στο βιβλιοπωλείο βρίσκει κανείς πάμπολλα βιβλία από διάφορους αποκρυφιστικούς εκδοτικούς οίκους, τα οποία έχουν περιεχόμενο βουδιστικό, αποκρυφιστικό, εσωτεριστικό, νεοεποχίτικο. Έτσι, βρίσκει κανείς βιβλία για ρεφλεξολογία, αυτοθεραπεία, χρωματοθεραπεία, κρυσταλλοθεραπεία, εναλλακτικές ψευδοθεραπείες κατά του καρκίνου, ανθοϊάματα Μπαχ, βοτανοθεραπεία, ιριδολογία κ.α. Επίσης βιβλία βουδιστικού προσανατολισμού για τις επιθανάτιες και μεταθανάτιες εμπειρίες, βιβλία με οραματισμούς και τεχνικές διαλογισμού, με αποσπάσματα από τη Μπαγκαβάτ Γκίτά (το ιερό έπος των Ινδουιστών), με αναλύσεις προηγούμενων ζωών, με αναφορές στο Βούδα, στο κάρμα, στο σαμανισμό, την τηλεπάθεια, την αγγελική «θεραπεία». Δε λείπουν, ακόμα, τα βιβλία με «ψυχοθεραπείες» της Νέας Εποχής που κινούνται από τις ανατολικές θρησκευτικές πρακτικές έως τον εγωκεντρισμό- υπάρχει και ένα «εγχειρίδιο ανανέωσης μετά το διαζύγιο» και ένα ογκώδες βιβλίο με σκανδαλιστικό περιεχόμενο. Η ερώτηση είναι: πώς διαφημίζεται ως ορθόδοξο ένα βιβλιοπωλείο που προωθεί τα προαναφερθέντα; Πώς καλούνται, από επίσημα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, οι χριστιανοί να το επισκεφθούν; Ο ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου, ο κ. Πέτρος Κυριακίδης, πατέρας του προέδρου των Ελλήνων Ρεφλεξολόγων, Μιχάλη Κυριακίδη, διδάσκει -όπως και ο γιος του- σε γνωστή σχολή εναλλακτικών και αποκρυφιστικών «σπουδών» και ταυτόχρονα και σε ενορία των Αθηνών. Στο διαφημιστικό έντυπο του εναλλακτικού κέντρου διαβάζουμε ότι ο κ. Πέτρος Κυριακίδης διδάσκει -μεταξύ άλλων- τα μαθήματα «Σύμβουλος αυτοβελτίωσης» και «Σύμβουλος αυτοβελτίωσης φυσικών θεραπειών». Το περιεχόμενο των μαθημάτων ελέγχεται τόσο από επιστημονικής όσο και από ορθόδοξης πλευράς. Πώς μπορεί ένας ορθόδοξος χριστιανός που έχει πάρει άδεια να μιλά σε ενορία των Αθηνών, να διδάσκει στους ολιστικούς «θεραπευτές» «βιοενεργειακές μεθόδους αυτοβελτίωσης, ασκήσεις αναπνοής, αυτοκοσμογνωστική, ειρηνικές τέχνες, τεχνικές αυτοβελτίωσης» κτλ; Και τι δουλειά έχουν οι ομιλίες περί ρεφλεξολογίας, βιοενέργειας κτλ. σε έναν ορθόδοξο ναό τις Κυριακές; Ο κ. Πέτρος Κυριακίδης φέρεται ότι διδάσκει και σε σύλλογο που έχει ιδρύσει ο ίδιος και στον οποίο μετέχουν πολλοί ρεφλεξολόγοι. Επίσης, είναι διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας βιολογικών προϊόντων ΕΒΙΚ που έχει τα καταστήματα «Βιολογικός Κύκλος», τα οποία διαφημίζονται από το εκκλησιαστικό ραδιόφωνο, την εφημερίδα της Αλληλεγγύης «Αλληλέγγυος Πολίτης» και το περιοδικό «Τόλμη». Καμία αντίρρηση φυσικά για τα βιολογικά προϊόντα, υπό την προϋπόθεση ότι στα καταστήματα δεν διακινούνται βιβλία, έντυπα και προγράμματα αποκρυφιστικών μεθόδων, σχολών και ομάδων. Αυτή η προϋπόθεση ισχύει άραγε πάντα; Από όσο γνωρίζουμε, για μερικά από τα ποικιλώνυμα καταστήματα βιολογικών προϊόντων, που υπάρχουν στην Αθήνα και αλλού, δεν ισχύει. Όλα αυτά τα νεοποχίτικα μπερδέματα θα πρέπει να μας κάνουν πιο προσεκτικούς, είτε είμαστε απλοί χριστιανοί, είτε έχουμε το διακόνημα της ενημέρωσης των εν Χριστώ αδελφών, με τη βοήθεια του ραδιοφώνου ή του έντυπου λόγου. Αγαπάμε τα πρόσωπα, αλλά δεν κάνουμε χώρο για την πλάνη, ακόμα και όταν αυτό έχει κόστος. Και δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίζουμε όλα˙ από τη στιγμή όμως που ενημερωθήκαμε, έχουμε ευθύνη. Ας ελπίσουμε στην ευαισθητοποίηση των αρμοδίων. Πηγή: Παρακαταθήκη, τεύχη 52 και 53, Ιανουάριος-Απρίλιος   http://www.im-glyfadas.gr/01/01/01010048.asp

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    http://www.egolpion.com/undefined/

Η κοινή προσευχή

Ήταν το βράδυ του μεγάλου και Μυστικού Δείπνου και των κατά σάρκα Παθών του Κυρίου. Ενώ λοιπόν ετελείτο μεγαλοπρεπώς ή Ακολουθία των Παθών στην Μεγίστη Λαύρα κατά την συνήθεια, και ο Γρηγόριος συμμετείχε στην πανηγύρι και στους ύμνους μαζί με τους πρόκριτους των μοναχών, και συμπαραστεκόταν σ’ αυτούς, στολίζοντας, θα έλεγε κανείς, εκείνη την σύναξη με την παρουσία του. Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά, μερικοί από τους συμπαριστάμενους σαν να λησμόνησαν τα τελούμενα, τις μεγάλες εκείνες και θαυμάσιες ωδές, καθώς και το σκοπό της συναθροίσεως, εκτράπηκαν σε μάταιες ομιλίες και μάλιστα πέρα από το μέτρο και υπερβολικά, αν μπορεί να μιλήσει κανείς για μέτρο σε τέτοια ζητήματα.

Δυσανασχετεί γι’ αυτό ο άνθρωπος του Θεού, όπως είναι φυσικό· αλλά επειδή δεν θεωρούσε σωστό να παρατηρήσει σ’ εκείνους να σταματήσουν την ομιλία, αφού απομάκρυνε τον νου συγχρόνως και από εκείνους και από την υμνωδία, τον στρέφει προς τον εαυτό του, όπως συνήθιζε, και διά του εαυτού του προς το Θεό· και αμέσως τον περιλάμπει από πάνω θείο φως, και αφού φωτίσθηκαν από τις ακτίνες εκείνες οι οφθαλμοί τόσο του σώματος όσο και της ψυχής, βλέπει καθαρά σαν να είναι στο παρόν αυτό που επρόκειτο να συμβεί μετά πολλά χρόνια.

Φάνηκε δηλαδή ο τότε ηγούμενος της Λαύρας Μακάριος, που στεκόταν στα δεξιά του, να μη φέρει το συνηθισμένο σχήμα, αλλά έδειχνε να ανήκει στην τάξη των αρχιερέων. Αυτό εμείς το είδαμε έπειτα να εκπληρώνεται στην πράξη, μετά από έντεκα χρόνια, οπότε ο μακάριος αυτός μετά την ηγουμενία και προστασία της Λαύρας ανέβηκε στον αρχιερατικό θρόνο της Θεσσαλονίκης , κι εκεί μαζί με την εξουσία τελείωσε και τη ζωή.

Αλλά και αργότερα στη Θεσσαλονίκη, επειδή δεν είχε κοντά του τη φίλη του ερημία και την αδιατάρακτη αναχώρηση από τους ανθρώπους, κατασκεύασε ο Άγιος για τον εαυτό του ένα κελλάκι στο βάθος, ώστε να είναι ανενόχλητος, και εκεί αναχωρούσε από όλα και απολάμβανε, όσο ήταν δυνατόν, νύκτα και ήμερα τα αγαθά της ερημίας. Κάποια μέρα λοιπόν είχε καθίσει ησυχάζοντας εκεί και προσευχόταν μυστικά στο Θεό. Οι μαθητές και συνασκητές και ομότροποί του ήταν όλοι μαζί στον θαυμαστό Ισίδωρο, που τελούσαν αγρυπνία ψάλλοντας και πανηγυρίζοντας όπως έπρεπε τον Αντώνιο, τον κοινό καθηγητή και πατέρα των μοναχών. Ήταν το βράδυ, της καθιερωμένης κοινής ετήσιας πανηγύρεως του αγίου αυτού, από την οποία δεν έλειπε ούτε ο ίδιος ο μέγας Αντώνιος, ω του θαύματος, αλλά παρευρισκόταν λαμπρός, με την μορφή μοναχού, μεσολαβώντας δίκαια μεταξύ των δύο μερών.

Ενώ δηλαδή ο Γρηγόριος προσευχόταν εκεί ησυχαστικά, όπως είπα, έρχεται και λάμπει γύρω του θείο φως -όπως συχνά συνέβαινε-, στο άπλετο δε αυτό φως μέσα φαινόταν και ο Μέγας Αντώνιος· αυτός είπε στο Γρηγόριο, εμπρός στον οποίο στάθηκε: «Καλή βέβαια είναι και η προσευχή του νου στην ησυχία, επειδή καθαρίζει το οπτικό της ψυχής και το καταξιώνει της αποκαλύψεως και θέας των απορρήτων μυστηρίων αλλά μερικές φορές είναι αναγκαίο να συντροφεύει κανείς τους ομότροπους αδελφούς και να συμμετέχει μαζί τους στην προσευχή και τη ψαλμωδία και στις άλλες πνευματικές επιδόσεις· πρέπει λοιπόν και τώρα να μεταβείς προς εκείνους που αγρυπνούν και ψάλλουν, οι όποιοι χρειάζονται πολύ την επιστασία σου».

Και εκείνος μεν, αφού δίδαξε αυτά το φίλο απήλθε προς τον εαυτό του, ο δε Γρηγόριος εξεπλήρωσε αμέσως την εντολή· αφήνοντας την ησυχία και το κελλί του, έρχεται με πολλή χαρά στους χαίροντες φίλους του και τελεί την εορτή άγρυπνος μαζί μ’ εκείνους όλη την ιερή εκείνη νύχτα.

πηγή: Αγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, «Εγκώμιον εις τον άγιον Γρηγόριον Παλαμάν»

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ Γ’ ΑΥΤΟ

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται»
Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
* Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη
* Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι
* Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη
* Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής
* Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.
* Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά.
* Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν.

Πιο αναλυτικά (του π.Θεολόγου) :

α. Το αντίδωρο βγαίνει από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θ.Λειτουργία. (γι’αυτό και η ονομασία «πρόσφορο», από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙ ΚΑ. Γι’αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Αγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Αγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας «Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος». Αυτό είναι μιά προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο «τα σα εκ των σων», όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι το Αντίδωρο αποκτά και μιά ακόμη ευλογία. Επίσης ωρισμένοι Ιερείς λέγουν και μιά άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη – η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): «ευλόγησον, Κύριε, τους άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον». Ομοίως, άλλοι Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: «η το Χαίρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε μεγαλύνοντας». Και κάπου συνάντησα έναν ευσεβέστατο Εφημέριο (σε χωριό των Καλαβρύτων) που λειτουργεί καθημερινώς! να λέει «η το Χαιρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε Υπερένδοξε, Απειρόγαμε, Υπερευλογημένη, σώζε τους σε μεγαλύνοντας». Τούτο, πραγματικά, έχει τη θέση του, διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι τμήμα του προσφόρου, απ’όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού. Και άκουσα κάποτε ένα παιδάκι που κοινώνησε να προσέρχεται στο Αντίδωρο και να λέει, «μαμά, να πάρουμε τώρα και την Παναγία μας».
β. Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θ.Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα τους.
γ. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο «Ύψωμα». Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιό τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει πρόσφορο γιά την τέλεση της Θ.Λειτουργίας, ή σε όσους τιμώνται (πχ Δήμαρχος του τόπου) ή σε συγγενείς ανθρώπου, του οποίου τελούμε Μνημόσυνο, προς παρηγορίαν τους μεγαλυτέρα. Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!! Κι’όσο πιό ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιό πολύ ωφελούμεθα..
δ. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος λουσμένος στην ιερότητα και τη θεΪκή Χάρη (και στον ιδρώτα συχνά, έναν ξεχωριστό ιδρώτα κατανύξεως) κι’οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας. Εκείνη τη στιγμή και ο Ιερέας θα δείξει μιά διακριτική οικειότητα προς κάθε ψυχή της Ενορίας του, θα τους χαιρετήσει με το όνομά τους, θα τους ευχηθεί, θα στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον κατάκοιτο της οικογενείας κοκ. Λιτά όμως. Και χωρίς διαχύσεις ή πληθωρικά χαμόγελα ή άσχετα θέματα και καθυστερήσεις. Μέσα στο κλίμα της Λειτουργίας!.
ε. Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ.Λειτουργίας. Οι Ιερείς κρατούν ωρισμένα, γιά να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια ευσεβών χριστιανών. Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν!.. Δεν είναι άτοπο να τα παραλάβουν οι πιστοί, αλλά πρέπει να παρατεθούν στο τραπέζι, όπου καθόμαστε κανονικα΄και κάνουμε προσευχή, τραπέζι οικογενείας, όπου όλα είναι ευλογημένα και ιερά, και έτσι το πρόσφορο, που το λαμβάνουμε ως ψωμί, προσθέτει στην ιερότητα του τραπεζιού μας. Υπάρχει και η περίπτωση να το φρυγανίσουμε λίγο, ώστε να διατηρηθεί και να το λαμβάνουμε με αγιασμό. Ομοίως και ευλογημένο τμήμα Αντιδώρου μπορούμε να φρυγανίζουμε (γιά να διατηρηθεί πολλές μέρες), ώστε να λαμβάνουμε το πρωϊ κατά την προσευχή μας.

http://ntprodromoy.blogspot.com/2011/08/blog-post_09.html

Όλα τα πράγματα που βρίσκονται εντός του Ναού έχουν και το συμβολισμό τους.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Πάσα τελετή και παν επί μέρους στοιχείον αυτής, και το πλέον έτι φαινομενικώς μικρόν και ασήμαντον είναι σύμβολον και εγκρύπτει την υπέρ λόγον αλήθειαν, την οποίαν συμβολίζει, και ως εκ τούτου έχει δύναμιν και λόγους και σημασίαν».

Ένα τέτοιο σύμβολο που λέγει ο Άγιος Πατήρ είναι και το κερί η λαμπάδα.

Οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν το κερί ως μέσο φωτισμού στις συνάξεις τους.

Όταν τον 4ο αιώνα ο Μ. Κωνσταντίνος παύει τούς διωγμούς εναντίον των χριστιανών, έχομε και την ανέγερση Ναών όπου η Εκκλησία για να διασώσει ένα τμήμα από την ύπαρξή της εντάσσει στη λατρεία το κερί στο οποίο αποδίδει τούς εξής συμβολισμούς:

α) Το προσφερόμενο κερί μας υπενθυμίζει την εσωτερική μας μεταμόρφωση την οποία πρέπει να επιδιώκομε.

β) Το άναμμα του κεριού μας παρακινεί να ζητήσομε από τον Θεό τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, και

γ) Η φλόγα του κεριού μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να γίνομε φλογεροί ποιητές της πίστεώς μας, της αγάπης, της ειρήνης και της ανεξικακίας.

Το κερί όμως το συναντάμε και σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας και κάθε φορά με διαφορετικό συμβολισμό.

Στην Θ. Ευχαριστία, συμβολίζει το φως του Χριστού που δια του Ευαγγελίου λάμπει στις ψυχές μας.

Στο Άγιο Βάπτισμα, έχομε την αναμμένη λαμπάδα που συμβολίζει ότι το νεοφώτιστο πρέπει να βλέπει τα καλά έργα και να δοξάζει τον Θεό. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των άνθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσουσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».

Στο Μυστήριο του Γάμου, το άναμμα των λευκών λαμπάδων συμβολίζει την αγνότητα των ψυχών των νεονύμφων.

Επίσης το κερί το συναντάμε και στα μνημόσυνα, το οποίο συμβολίζει την παράκλησή μας υπέρ των κεκοιμημένων. Να τούς αναπαύει ο Κύριος εν τόπω φωτεινώ.

Απ’ όλα αυτά καταλαβαίνομε ότι το άναμμα του κεριού δεν είναι απλώς μια τυπική, αλλά μια σπουδαία πράξη στην οποία πρέπει να δώσομε το ενδιαφέρον που της αξίζει.

Το κατηγορώ ενός παιδιού

Πατέρα και μητέρα,  πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω και ύστερα να σας κατηγορήσω, για ότι κάνατε για μένα.
Πώς να το πω; Μου δώσατε πολλά. Τα ρούχα, ποτέ δε μου έλειψαν. Εσείς φροντίσατε να μορφωθώ. Εσείς με στείλατε στο χοροδιδασκαλείο να μάθω μουσική. Εσείς στο κολυμβητήριο, εσείς στα σχολεία ξένων γλωσσών. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσετε και μ’ μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σας, η μεγάλη σας αδυναμία, ο θεός σας. Ποτέ δε μου αρνηθήκατε τίποτα. Ότι ζήτησα το πήρα. Και ότι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπατε ένα όχι. Ότι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσείς πάντα σιωπούσατε. Ποτέ δεν υψώσατε τη φωνή σας να διαμαρτυρηθείτε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας: «αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μη το στερηθείς».
Όμως πρέπει να γνωρίζετε πως τώρα σας κατηγορώ. Ναι, σας κατηγορώ εγώ, το παιδί σας. Όλα μου τα δώσατε, και εκείνα ακόμα που δεν θα έπρεπε. Στα παιδικά μου χέρια άμετρος ευδαιμονισμός και απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Όλα  μου τα δώσατε και όμως μου αρνηθήκατε το ένα. Δεν μου δώσατε το Θεό!
Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου κάνατε λόγο ποτέ για το κατηχητικό και αρνηθήκατε επίμονα να με οδηγήσετε στον Πνευματικό. Δεν με διδάξατε να μελετώ τον νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπατε πως η τιμή της αγνότητας είναι ο ατίμητος θησαυρός, που όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.
Πότε, αλήθεια, δουλέψατε στην καρδιά μου; Τι κάνατε για την προσωπικότητά μου; Λησμονήσατε, να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με  επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ότι είμαι σήμερα, φταίτε εσείς.
Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ!
Το παιδί σας

http://leimwnas.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης, Οι γκρίνιες των γονιών και τα παιδιά

-Γέροντα, οι γονείς μου όλο γκρινιάζουν και πλέον δεν τους υποφέρω μέσα στο σπίτι τι να κάνω;

- Βρε ευλογημένε , εσύ όταν ήσουν στην κούνια, μέρα νύχτα γκρίνιαζες .

Εκείνοι,τότε , σ΄επαιρναν στην αγκαλιά τους και σ΄έσφιγγαν γεμάτοι στοργή και αγάπη.

Θα σου άρεσε τότε εσένα να προβληματιζόντουσαν κι εκείνοι -όπως εσύ τώρα – και να σκεφτόντουσαν μήπως θα έπρεπε να σε στείλουν σε κανένα ίδρυμα για να ησυχάσουν ;

Η δικαιοσύνη του Θεού σου δίνει τώρα την δυνατότητα να ξεχρεώσεις λίγο από το χρέος προς τους γονείς σου με την ανάλογη εκ μέρους σου συμπεριφορά , που είχαν παλαότερα κι εκείνοι για σένα .

{Από το βιβλίο ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ }

Πως θα γνωρίσουμε το Θεό. Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Πολύ μας αγαπάει ο Κύριος, αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα, πού μου έδωσε Εκείνος κατά το μέγα Του έλεος. Γέρασα και ετοιμάζομαι για τον θάνατο και γράφω την αλήθεια από αγάπη για τους ανθρώπους. Το Άγιο Πνεύμα, πού μου έδωσε ο Κύριος, θέλει να σωθούν όλοι, να γνωρίσουν όλοι τον Θεό.
Ήμουνα χειρότερος κι από ένα βρωμερό σκύλο, εξαιτίας των αμαρτιών μου, σαν άρχισα όμως να ζητώ συγχώρεση από τον Θεό, Αυτός μου έδωσε όχι μόνο τη συγχώρηση αλλά και το Άγιο Πνεύμα. Έτσι, εν Πνεύματι Αγίω, γνώρισα τον Θεό.
Βλέπεις αγάπη πού έχει ο Θεός για εμάς; Ποιος αλήθεια, θα μπορούσε να περιγράψει την ευσπλαχνία Του;
Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ, πι­στεύετε στον Θεό, πιστεύετε πώς υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, πού μαρτυρεί για τον Θεό σε όλες τις εκκλησίες μας, αλλά και στην ψυχή μου.
Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων. Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν τον Θεό. Εν Πνεύματι Αγίω οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούνε τις προσευχές μας και τις προσκομίζουν στον Θεό.
Ζούμε στη γη, δεν βλέ­πουμε τον Θεό, δεν μπορούμε να Τον δούμε. Αλλά σαν έρθει το Άγιο Πνεύμα στην ψυχή, τότε θα δούμε τον Θεό, όπως Τον είδε ο Άγιος Στέφανος (Πράξ. 7, 55-56). Η ψυχή και ο νους αναγνωρίζουν αμέσως με το Άγιο Πνεύμα ότι Αυτός είναι ο Κύριος. Έτσι, ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, με το Άγιο Πνεύμα, αναγνώρισε στο μικρό βρέφος τον Κύριο (Λουκά 2, 25-32). Έτσι και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, με το Άγιο Πνεύμα, όχι με την επιστήμη. Και τα παιδιά πού δε σπούδασαν καθόλου, γνωρίζουν τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό και πόσο πολύ μας αγαπάει. Ακόμα κι αν δια­βάζουμε ότι μας αγάπησε και έπαθε από αγάπη για εμάς, σκεφτόμαστε γι αυτά μόνο με το νου, αλλά δεν καταλαβαίνουμε όπως πρέπει, με την ψυχή, την αγάπη του Χριστού. Όταν όμως μας διδάξει, τότε γνωρίζουμε με ενάργεια και αισθητά την αγάπη, τότε γινό­μαστε όμοιοι με τον Κύριο.
Καθένας μας μπορεί να κρίνει για τον Θεό κατά το μέτρο της χάριτος του Αγίου Πνεύ­ματος πού γνώρισε. Γιατί πώς είναι δυνατό να σκεπτόμαστε και να κρίνουμε για πράγματα πού δεν είδαμε ή δεν ακούσαμε και δεν ξέρουμε; Οι Άγιοι λένε πώς είδαν τον Θεό. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι πού λένε ότι δεν υπάρχει Θεός. Είναι φανερό πώς μιλούν έτσι, γιατί δεν Τον γνώρισαν, αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου πως ο Θεός δεν υπάρχει.
Οι Άγιοι μιλούν για πράγματα πού πραγματικά είδαν και γνωρίζουν. Δεν λένε για παράδειγμα πώς είδαν ένα άλογο μήκους ενός χιλιομέτρου, ή ένα πλοίο δέκα χιλιομέτρων, πού δεν υπάρχουν. Κι εγώ νομίζω πώς αν δεν υπήρχε Θεός, δεν θα μιλούσαν καν γι Αυτόν στη γη. Οι άνθρωποι όμως θέλουν να ζουν σύμφωνα με το δικό τους θέλημα και γι΄ αυτό λένε πώς δεν υπάρχει Θεός, βεβαι­ώνοντας έτσι μάλλον ότι υπάρχει. Όλων   των   λαών   η   ψυχή αισθανόταν πώς υπάρχει ο Θεός, αν και δεν ήξεραν να λατρεύουν τον Αληθινό Θεό.  Το Άγιο Πνεύμα όμως δίδαξε πρώτα τους προφήτες, έπειτα τους αποστόλους, υστέρα τους αγίους πατέρες και επισκόπους μας κι έτσι έφθασε ως εμάς η αληθινή πίστη. Εμείς γνωρίσαμε τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Και όταν Τον γνωρίσαμε, τότε στερε­ώθηκε σ΄ Αυτόν η ψυχή μας.
Γνωρίστε λαοί ότι πλασθήκαμε για να δο­ξάζουμε τον ουράνιο Θεό και να μην προσκολλάσθε στη γη, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας μας και μας αγαπάει σαν πολυπό­θητα παιδιά Του.
Όποιος δε γνωρίζει την χάρη, δεν την επι­ζητεί. Οι άνθρωποι προσκολλήθηκαν στη γη, γι αυτό οι πιο πολλοί δεν ξέρουν πώς τίποτα το γήινο δεν μπορεί να συγκριθεί με τη γλυ­κύτητα του Αγίου Πνεύματος.
Πολλοί φιλονικούν για την πίστη -και δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτές τις φιλονικίες- ενώ αντί να φιλονικούμε, πρέπει να προσευχόμα­στε μόνο στο Θεό και στην Παναγία και ο Κύ­ριος θα μας δώσει τον φωτισμό χωρίς φιλονικίες και μάλιστα γρήγορα.
Πολλοί μελέτησαν όλες τις θρησκείες, αλλά δεν γνώρισαν την αληθινή πίστη όπως πρέπει. Όποιος όμως προσεύχεται στον Θεό με ταπείνωση να τον φωτίσει, σ΄ αυτόν ο Κύ­ριος θα δώσει να μάθει πόσο αγαπάει τον άνθρωπο. Οι υπερόπτες ελπίζουν να μάθουν τα πάντα με το νου τους, αλλά ο Θεός τους έθεσε όρια.
Ο Κύριος είπε: «Όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός εσται… ίνα θεωρή την δόξαν την εμήν» (πρβλ. Ίωάν. 12,26 Ίωάν. 17,24). Οι άνθρωποι όμως δεν κατανοούν τις Γραφές, τις βρίσκουν σχεδόν ακατανόητες. Μόνο όταν τους διδάξει το Άγιο Πνεύμα, τότε όλα γίνον­ται κατανοητά και η ψυχή αισθάνεται σαν να είναι στους ουρανούς. Γιατί το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στους ουρανούς και στη γη και στην Αγία Γραφή και στις ψυχές όσων αγα­πούν τον Θεό. Χωρίς Πνεύμα Άγιο οι άνθρω­ποι πλανώνται και αδυνατούν να γνωρίσουν αληθινά τον Θεό και την ανάπαυση κοντά Του, έστω κι αν μελετούν συνεχώς.
Ώ αδελφοί, σας παρακαλώ και σας ικε­τεύω στο όνομα της ευσπλαχνίας του Θεού: Πιστεύετε στο Ευαγγέλιο και στη μαρτυρία της Αγίας Εκκλησίας και τότε θα γευθείτε, ήδη από αυτή τη γη, τη μακαριότητα του Παραδείσου. Αληθινά, η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας: Η αγάπη του Θεού χαρίζει στην ψυχή τον Παράδεισο. Πολλοί πρίγκηπες και άρχοντες εγκαταλείψαν τους θρόνους τους, όταν γνώρισαν την αγάπη του Θεού. Και αυτό είναι ευνόητο, γιατί η αγάπη του Θεού είναι φλογερή. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος η χαρά της ψυχής φτάνει ως τα δάκρυα και τίποτα επίγειο δεν μπορεί να συγ­κριθεί μαζί της.
Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί! Τι Θεό έχουμε! Είναι αξιολύπητοι όσοι δεν γνώρισαν τον Θεό. Αυτοί δεν βλέπουν το αιώνιο φως και μετά τον θάνατο πορεύονται στο αιώνιο σκοτάδι. Αυτό το ξέ­ρουμε, γιατί το Άγιο Πνεύμα πληροφορεί μέσα στην Εκκλησία τους Αγίους για το τί υπάρχει στον ουρανό και τί στον Άδη.
Ώ πόσο αξιολύπητοι είναι οι πλανεμένοι άνθρωποι! Αυτοί δεν μπορούν να ξέρουν τί είναι η αληθινή χαρά. Μερικές φορές διασκεδά­ζουν και γελούν αλλά το γέλιο και η από­λαυση πού δοκιμάζουν θα μεταβληθούν σε θρήνο και θλίψη. Δική μας χαρά είναι ο Χρι­στός. Με τα πάθη Του μας έγραψε στο βιβλίο της ζωής και στη Βασιλεία των Ουρανών θα είμαστε αιώνια με τον Θεό και θα βλέπουμε την δόξα Του και θα ευφραινόμαστε μαζί Του. Η χαρά μας είναι το Άγιο Πνεύμα. Είναι τόσο γλυκό και ευχάριστο! Αυτό μαρτυρεί στην ψυχή για τη σωτηρία.
Τα επίγεια μαθαίνονται με την επίγεια διάνοια, ενώ ο Θεός και όλα τα επουράνια γνωρίζονται μόνο με το Άγιο Πνεύμα. Γι αυτό παραμένουν απρόσιτα στο νου πού δεν αναγεννήθηκε.
Από το περιοδικό «Μοναχική Έκφραση» τεύχ. Αρ. 28, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2008

Ἁπλότης καί ἁπαλότης . Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 

• Ὁ Γέροντας Πορφύριος τόνιζε ὅτι ὁ πνευματικός ἀγώνας πρέπει νά γίνεται «ἁπλά, ἁπαλά, χωρίς βία». Πρέπει νά μήν ὑπάρχει καθόλου ἰδιοτέλεια στό πλησίασμα, πού κάνει ὁ ἄνθρωπος πρός τόν Θεό. «Ὅ,τι κάνει ὁ καλός ἑαυτός σας», δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, «νά μήν τό παίρνει εἴδηση ὁ κακός». Ἀκόμη καί ὅταν χάνουμε τήν Θεία Χάρη, παρατηροῦσε, καί τότε δέν πρέπει νά ταραζόμαστε ἀλλά  νά συνεχίζουμε ἁπλᾶ καί ἁπαλά τόν ἀγῶνα.

  Πολύ βοηθᾶνε οἱ ἀκολουθίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. «Νά ἐπιδίδεσθε σέ αὐτές» ἔλεγε ὁ Γέροντας «καί ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μυστικά θά ἔλθει». «Νά μήν μᾶς χωρίζει ἀπ’ τόν Χριστό ἡ ἁμαρτία» τόνιζε μέ ἔμφαση. Τόν Χριστό, ἔλεγε, «σάν φίλο νά Τόν ἀτενίζομε καί νά Τόν πλησιάζομε. Πέφτομε; Ἁμαρτάνομε; Μέ οἰκειότητα, ἀγάπη κι ἐμπιστοσύνη νά τρέχομε κοντά Του...Νά Τοῦ ποῦμε: «Κύριε, τό ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με». Ἀλλά συγχρόνως νά αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς ἀγαπάει, ὅτι μᾶς δέχεται τρυφερά, μέ ἀγάπη καί μᾶς συγχωρεῖ».

  Εἶναι ἕνα σπουδαῖο φάρμακο αὐτό, ἐνάντια στήν ὑπερευαισθησία, πού διακατέχει πολλούς σύγχρονους πιστούς. Ἡ ὑπερευαισθησία εἶναι μία ἀπό τίς τέχνες τοῦ πονηροῦ γιά νά ἀχρηστεύει τόν ἄνθρωπο. 
  Ὅσοι ὑποκύπτουν σ’ αὐτήν, μέ τήν παραμικρή πτώση ταράσσονται, χάνουν τήν εἰρήνη τους καί ἀπελπίζονται. Ὁ Γέροντας μέ τά προηγούμενα, πού μᾶς λέγει, δείχνει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε, ἀκόμη καί ὅταν εἴμαστε πληγωμένοι. Τά πάθη μας δέν πρέπει νά μᾶς γεμίζουν ἄγχος.
  

  Δέν χρειάζεται καμμία προσπάθεια γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς ἀδυναμίες μας, δίδασκε ὁ Γέροντας.  «Χωρίς τόν Χριστό», παρατηροῦσε, «εἶναι ἀδύνατο νά διορθώσομε τόν ἑαυτό μας, δέν θά μπορέσουμε ν’ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπ’ τά πάθη. Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά γίνουμε καλοί». Δέν χρειάζονται πνευματικά ἀγωνιώδη «σφιξίματα» καί «ζορίσματα», ἀλλά ἁπλή καί ἁπαλή προσπάθεια γιά ν’ ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί τόν πλησίον.

  .Γέροντος Πορφυρίου, Βίος καί Λόγοι,  σελ. 255.

  Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

  
  

  ... Πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Μηνύματα αγωνιστικότητας από την Κάλυμνο

      Πηγή : Δημοκρατία  09-08-2011

• Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων
  

  Άρωμα Αιγαίου και δροσιά διακοπών θα έχει, λόγω της εποχής, η σημερινή μας επικοινωνία, αγαπητοί αναγνώστες. Η ευλογία του Αγίου Σάββα του Νέου και η πρόσκληση κάποιων καλών φίλων με έφερε για προσκύνημα και ξεκούραση στην Κάλυμνο, το νησί των σφουγγαράδων. Φθάνοντας στο φιλόξενο αυτό νησί των Δωδεκανήσων ανακαλύπτεις πολλά πράγματα που προκαλούν εντύπωση. Επί παραδείγματι έμαθα ότι η Κάλυμνος δεν είναι μόνο το νησί των σφουγγαράδων, αλλά και των πολυτέκνων. Λένε ότι έχει τη μεγαλύτερη αναλογία πολυτέκνων οικογενειών σε όλη την Ελλάδα, ίσως και σε όλη την Ευρώπη. Έμαθα επίσης ότι τα Δωδεκάνησα θα μπορούσαν κάλλιστα να ονομάζονται Εικοσιπεντάνησα, διότι όταν μιλούμε για Δώδεκα μετρούμε μόνο τα μεγάλα. Υπάρχουν αρκετά όμορφα νησάκια κατοικημένα, έστω και από λίγους κατοίκους, που υψώνουν καθημερινά την ελληνική σημαία στην ακριτική αυτή περιοχή...Δύο τέτοια νησιά, κατοικημένα όχι βραχονησίδες, είναι και η Ψέριμος και η Τέλενδος, που ανήκουν στον Δήμο και στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Καλύμνου.
  Η ελληνορθόδοξη συνείδηση, η θρησκευτική ευλάβεια, ο αγνός πατριωτισμός των κατοίκων και η συγκρατημένη αισιοδοξία, παρά την τουρκική προκλητικότητα και την οικονομική κρίση, είναι τα χαρακτηριστικά των συγχρόνων Καλυμνίων που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη. Διευκρινίζω ότι είμαι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικεύς με Δυτικομακεδονικές ρίζες, άρα δεν έχω τοπικιστικά κίνητρα όταν επαινώ την Κάλυμνο. Η πρώτη αυτή επίσκεψη μού έδωσε το μήνυμα ότι όσο πιο κοντά στα σύνορα ζουν οι Έλληνες, τόσο πιο αγωνιστικοί και αγέρωχοι είναι, ειδικά μάλιστα όταν ζουν δίπολα στα Ίμια και βλέπου ή ακούν καθημερινά τις τουρκικές παραβιάσεις και παραβάσεις. Η μνήμη των Ιμίων, των δύο βραχονησίδων, τις οποίες μετέτρεψε σε γκρίζες ζώνες η διακυβέρνηση Κ. Σημίτη, είναι πολύ έντονη στην Κάλυμνο. Σε μία πλατεία παραλιακή υπάρχουν οι προτομές των τριών ηρώων αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι έπεσαν με το ελικόπτερο κατά περίεργο τρόπο την βροχερή εκείνη νύχτα. Ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος και ο Γιαλοψός ζουν ακόμη μέσα στην καρδιά των Καλυμνίων και δεν θα ξεχασθούν ποτέ. Ο γλύπτης μάλιστα κατά τρόπο συγκινητικό παριστάνει ένα γέρο-ναυτικό και ένα νεαρό αγόρι να υποκλίνονται μπροστά στις προτομές των τριών αξιωματικών. Όσο για τα αίτια του θανάτου τους ελάχιστοι Καλύμνιοι δέχονται την εκδοχή της ζάλης-βέρτιγκο ή της οποιασδήποτε βλάβης. Όσοι είδαν το κέλυφος του ελικοπτέρου να φυλάσσεται στο λιμάνι της Καλύμνου τις ημέρες εκείνες μιλούν για ένα μέταλλο γαζωμένο από σφαίρες! Η αγωνιστικότητα των Καλυμνίων δοκιμάσθηκε ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα (1912-1943). Συγκεκριμένα το 1935 το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας- πιθανότατα σε συνεννόηση με το Βατικανό- αποπειράθηκε να ξεριζώσει την Ορθόδοξη Πίστη και την ελληνική γλώσσα από την ψυχή των Καλυμνίων. Έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία, έγινε υποχρεωτική η παρακολούθηση των ιταλικών μαθημάτων, μεθοδεύθηκε η αποκοπή των κληρικών από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και αφίχθηκαν στο νησί Παπικοί ιεραπόστολοι για προσηλυτισμό. Στις 7 Απριλίου 1935 οι Καλύμνιοι αντέδρασαν δυναμικά βροντοφωνάζοντας ότι θέλουν να παραμείνουν Έλληνες Ορθόδοξοι. Επικεφαλής του αγώνος ήσαν οι γυναίκες, οι οποίες έχουν χαλυβδωθεί ψυχικά, καθώς επί 5 μήνες ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους περιμένοντας τους άνδρες να φέρουν τα σφουγγάρια από τα παράλια της Βορείου Αφρικής. Στην πρώτη γραμμή ήταν η Ηγουμένη της Αγίας Αικατερίνης με πολλές μοναχές από τα μοναστήρια του νησιού. Η ημέρα εκείνη έμεινε γνωστή ως «ο Πετροπόλεμος» διότι οι Καλύμνιες, μικρές και μεγάλες, άρχισαν να πετροβολούν τους σιδερόφρακτους Ιταλούς στρατιώτες. Οι Καραμπινιέροι δεν τόλμησαν να πυροβολήσουν γυναίκες, αλλά ξέσπασαν στον Μανόλη Καζώνη, που πετροβολούσε τον στρατώνα τους από κοντινή απόσταση. Στο σημείο του ηρωικού θανάτου του υπάρχει σήμερα μία αναθηματική πλάκα. Πόσοι άραγε από τους σύγχρονους νέους μας γνωρίζουν το όνομα αυτού του παλληκαριού; Και πόσες από τις νεαρές κοπέλλες της εποχής μας γνωρίζουν για την αντίσταση των γυναικών της Καλύμνου υπέρ Ορθοδοξίας, Ελληνισμού και Ελευθερίας; Δυστυχώς τα πρότυπα που καλλιεργούνται από τα σχολικά βιβλία είναι διαφορετικά. Π.χ. το σημερινό βιβλίο Αρχαίων Ελληνικών της Β΄ Γυμνασίου προβάλλει ως πρότυπο τις εταίρες της Αρχαίας Αθήνας!Στους περισσότερους εξώστες σπιτιών της Καλύμνου κυματίζει η ελληνική σημαία συνήθως μαζί με τη βυζαντινή. Στην αίθουσα της Δημοτικής Φιλαρμονικής, μιάς από τις καλύτερες στην Ελλάδα, είδα την ελληνική μαζί με την Κυπριακή σημαία και την επιγραφή «Ελλάδα-Κύπρος ένας λαός»! Οι Δωδεκανήσιοι αισθάνονται πολύ κοντά με τους Έλληνες της Κύπρου, άλλωστε και η Κυπριακή διάλεκτος ομοιάζει με τη Δωδεκανησιακή. Στην παραλία της Πόθειας, που είναι η πρωτεύουσα σήμερα, βλέπει ο επισκέπτης τις προτομές των μεγάλων ευεργετών και δωρητών καθώς και αναμνηστικές στήλες εθνικών αγώνων. Μού έκανε εντύπωση η προτομή του κληρικού Νικηφόρου Ζερβού, ο οποίος το 1900 ίδρυσε το πρώτο πλήρες ελληνικό σχολείο στα τουρκοκρατούμενα Δωδεκάνησα. Το κτήριο του σχολείου σώζεται με την επιγραφή «Νικηφόρειος Ελληνική Σχολή». Οι κάτοικοι της Καλύμνου δεν έχουν επηρεασθεί –ευτυχώς- από τα μεταμοντέρνα κηρύγματα ψευδοπροοδευτισμού και συνεχίζουν να τιμούν τους σπουδαίους προγόνους τους, λαϊκούς και κληρικούς. Η Κάλυμνος δεν έχει μεθυσμένους ξένους τουρίστες. Βασίζεται στην επίσκεψη των Αποδήμων Καλυμνίων της Αυστραλίας και των ΗΠΑ και στους πολυάριθμους προσκυνητές του Αγίου Σάββα, θαυματουργού Αγίου του 20ού αιώνος. Είθε η χάρη Του να ενισχύει το φρόνημα των κατοίκων και ημών των επισκεπτών.

  ... Πηγή