Έλα όπως είσαι στην εκκλησία !

 

Μήπως ο τρόπος που ντύνεσαι ή χτενίζεσαι, ή όπως έχεις στολίσει το σώμα σου, σε κάνει να πιστεύεις πως δεν έχεις θέση κοντά στο Χριστό και μέσα στην εκκλησία;
Όχι. Όπως κι αν είσαι ντυμένος ή χτενισμένος, όπως κι αν έχεις στολίσει το σώμα σου, ο Χριστός σε περιμένει. Η θέση σου ΕΙΝΑΙ μέσα στην εκκλησία, κοντά Του, άσχετα από την εξωτερική σου εμφάνιση.

Τις μεγάλες αυτές βραδιές, που βήμα βήμα μας πηγαίνουν στο Γολγοθά και στην Ανάσταση (μα και κάθε Κυριακή, κάθε γιορτή), σου κλείνω ραντεβού στην εκκλησία - δίπλα στις εικόνες των αγίων, στο καντήλι και στο κερί, μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, δηλαδή τις φωτογραφίες τους (ας πούμε), που στρέφουν την καρδιά μας σ' Εκείνους και που ο ίδιος ο Χριστός και η ίδια η Παναγία μάς τις έχουν κάνει παράθυρα για να μπαίνουν στη ζωή μας πολύτιμες ακτίνες της θείας χάρης, δηλ. τις αγαθής ενέργειας του Θεού, που γιατρεύει τις πληγές και σιγά σιγά μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε άγιο.
Σε καλώ στην εκκλησία, όχι για να ρίξεις ένα ευρώ στο παγκάρι για να πάρεις κερί - δεν έχω να κερδίσω τίποτα απ' αυτό. Μη ρίξεις λεφτά, πάρε μόνο το κερί σου. Έλα στην εκκλησία για τον εαυτό σου, όχι για τον παπά ή για μένα. Για το Χριστό και τον εαυτό σου και για όλους εκείνους που αγαπάς, και για εκείνους που αγαπάνε εσένα, που σίγουρα θα υπάρχουν.
Στην εκκλησία που θα πας, αν βρεθεί κάποιος αδύναμος στην ψυχή και σε λοξοκοιτάξει (ή αν κάποιος έρθει και σου πει "μα πώς είσαι ντυμένος έτσι, τι σκουλαρίκια είν' αυτά" κ.τ.λ.) μη θυμώσεις. Αν δεις ότι σου μιλάει με αγάπη, συζήτησέ το μαζί του. Αν δεις ότι σου μιλάει με εμπάθεια, ξέρεις τι να του απαντήσεις. "Έχω τέτοια εμφάνιση, αλλά ήρθα γιατί με περίμενε ο Χριστός, και ξέρω πως η εξωτερική μου εμφάνιση δεν πρέπει να είναι λόγος να μένω μακριά Του".
Και καλά, πρέπει νά 'ρθω στην εκκλησία για να βρω το Χριστό; Και να ρισκάρω και να μου την πει κάθε σκουριασμένο μυαλό; Ο Χριστός τι είπε; Αγαπάτε αλλήλους. Αφού η καρδιά μου είναι γεμάτη αγάπη, τι νά 'ρθω στην εκκλησία;
Μα ακριβώς επειδή η καρδιά σου είναι γεμάτη αγάπη, όπως λες, το σωστό είναι νά 'ρθεις στην εκκλησία - εκεί είμαστε όλοι εμείς. Αφού μας αγαπάς, δε θέλεις να είσαι μαζί μας;
Εκεί είναι η προσευχή όλων εμάς για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για εκείνους που αγαπάς - άρα εκεί είναι η θέση σου. Κι αν είσαι τόσο πικραμένος, που δεν έχεις κάποιους ν' αγαπάς, ακόμα πιο πολύ είναι εκεί η θέση σου, γιατί ακριβώς τέτοιες πληγές γιατρεύονται εκεί και δυναμώνει η αγάπη μέσα στο περιβόλι της καρδιάς μας.
Γιατί η εκκλησία δεν είναι ένας τόπος, όπου πάμε για να "πείσουμε το Θεό πως είμαστε δικοί του και να μας βάλει στον παράδεισο" (για να Τον γλείψουμε, δηλ.), αλλά ένας τόπος όπου πάμε τη συντριμμένη καρδιά μας για επισκευή, για να φύγουν από μέσα της τα πάθη (οι αρνητικές δυνάμεις και οι εξαρτήσεις μας, ψυχικές και σωματικές, ολόκληρος ο κακός παλιός εαυτός μας) και να γίνουμε ένας νέος άνθρωπος, ενωμένος με αγάπη με όλο τον κόσμο.
Φυσικά, αυτό δε γίνεται απ' τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά για ν' αρχίσει να γίνεται, κάνε το πρώτο βήμα και έμπα μέσα!

Μήπως έχεις κάνει επιλογές ή πράξεις (ή κάνεις ακόμα πράξεις) που σ' έχουν απομακρύνει απ' το Χριστό και την εκκλησία;
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ! Ο Χριστός σε καλεί για να σε ξεκουράσει και να σε γιατρέψει, όχι για να σε κρίνει. Κι αν κάνεις πράγματα που είναι ενάντια στο θέλημά του (πράγμα που το ξέρεις, γι' αυτό και δεν πλησιάζεις), θα σου δείξει το δρόμο να τα σταματήσεις.
Για σένα σταυρώθηκε, για σένα αναστήθηκε, για σένα ήρθε στο Γη. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε χωρίσει απ' αυτόν, καμιά αμαρτία, καμιά επιλογή. Αρκεί το πρώτο βήμα, και θ' ανοιχτεί μπροστά σου ένας ολόκληρος δρόμος (ανηφορικός ίσως, αλλά πανέμορφος και ολοφώτεινος) που θα σε οδηγήσει κοντά Του, ΑΝ φυσικά ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ!...

Μια τελευταία λεπτομέρεια, στο γιατί είναι καλό ν' αναζητήσεις το Χριστό -το Θεό, την Αγάπη- στην εκκλησία, κι όχι μόνος-μόνη σου, στο δωμάτιό σου, όταν χαμηλώνεις τα φώτα και μπορείς να προσευχηθείς.

Παίρνω ένα κομμάτι απ' αυτό το post, που σε καλώ να το διαβάσεις ολόκληρο, γιατί ίσως μιλάει ακριβώς για ΣΕΝΑ:

Εκτός από την προσωπική προσευχή, κρίνεται απαραίτητη η συμμετοχή του ανθρώπου στη θεία λειτουργία και τις άλλες τελετές που γίνονται στο ναό. Η συμμετοχή αυτή ονομάζεται εκκλησιασμός, δηλαδή συνάντηση με τους άλλους, γιατί εκκλησία = συγκέντρωση. Για την ακρίβεια, η έκφραση «πάω στην εκκλησία» δε σημαίνει πάω στο ναό, αλλά πάω να συναντήσω τους υπόλοιπους χριστιανούς, που έχουν συγκεντρωθεί στο ναό – γι’ αυτό έχει επικρατήσει να λέμε το ναό «εκκλησία», δηλαδή συγκέντρωση.
Ο εκκλησιασμός είναι απαραίτητος για δύο λόγους:
α) διότι στο ναό δε γίνεται απλώς προσευχή, αλλά τελούνται και τα μυστήρια, με κυριότερο τη θεία Μετάληψη˙ παντού μπορώ να προσευχηθώ, αλλά μόνο στην εκκλησία μπορώ να μεταλάβω˙
β) διότι στο ναό θα συναντήσω τους συνανθρώπους μου, τους αδελφούς μου, και θα προσευχηθώ στο Θεό μαζί μ’ αυτούς˙ εκεί θα βρω και τους εχθρούς μου ή εκείνους που περιφρονώ ή αντιπαθώ, για να τους συγχωρήσω μέσα στην καρδιά μου, δηλαδή να τους κάνω χώρο να μπουν (συν+χωρώ = βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μ’ εσένα, και ο χώρος αυτός είναι η καρδιά μου)˙ εκεί θα προσευχηθώ γι’ αυτούς που βαφτίζονται ή παντρεύονται, ώστε να έχουν τη χάρη του Θεού στη ζωή τους, και για τους νεκρούς που κηδεύονται ή μνημονεύονται (στα μνημόσυνα), για την ανάπαυση της ψυχής τους… Αυτό σημαίνει ότι, κι αν δεν καταλαβαίνω τα λόγια της τελετής, λόγω της αρχαίας γλώσσας ή ενός κακόφωνου ψάλτη, έχει μεγάλη σημασία να προσευχηθώ εκείνη την ώρα μέσα στο ναό, μαζί με τους άλλους, ακόμη κι αν κανείς άλλος εκτός από μένα δεν προσεύχεται˙ ας προσευχηθώ εγώ, με ταπείνωση, για όλους.
Χωρίς τον εκκλησιασμό, δεν υπάρχει χριστιανική Εκκλησία, αλλά μόνο δυστυχισμένα πρόσωπα, που παλεύουν με τη μοναξιά τους και δεν πρόκειται να σωθούν ποτέ, γιατί σωτηρία δεν είναι να «πείσω» το Θεό πως είμαι δικός Του άνθρωπος, εξασφαλίζοντας μια θεσούλα στον παραδείσιο κήπο, αλλά να ενωθώ μ’ Αυτόν διά της αγάπης, πράγμα που σημαίνει και ένωση με τους συνανθρώπους μου.

Είναι φυσικό ότι, αν δεν έχω όρεξη να συγχωρήσω τον αδελφό μου ή να προσευχηθώ για τους άλλους, δεν έχω και διάθεση να πάω στο ναό. Επομένως, πηγαίνω μόνο σε ξωκλήσια, όπου δε βλέπω κανέναν και «ανάβω το κερί μου» μόνο για τον εαυτό μου ή για κείνους με τους οποίους είμαι δεμένος συναισθηματικά (τα «αγαπημένα μου πρόσωπα», σύζυγο, παιδιά φίλους, ευεργέτες –στην ουσία προεκτάσεις του εαυτού μου), ή πάω στο ναό για κοινωνικούς λόγους, για να δω κόσμο και να με δουν, να επιδείξω τον πλούτο μου ή την ομορφιά μου ή να διασκεδάσω βλέποντας με μισό μάτι τους άλλους. Αυτές είναι οι παρενέργειες του εκκλησιασμού, που οφείλονται στην ανεπάρκεια και την ανωριμότητα των χριστιανών, ιερέων και λαϊκών, και καλό είναι να μη γίνονται δικαιολογία για να μην πηγαίνουμε στην εκκλησία. Και πάλι, είναι δικαίωμά μας να μην πάμε ποτέ, αλλά είναι σπουδαιότερο δικαίωμά μας να πάμε και να ενωθούμε με το Θεό και τους αδελφούς μας σ’ εκείνο το ευλογημένο περιβάλλον.
Ας έχουμε υπόψιν ότι σε όλο τον κόσμο, κάθε Κυριακή και εορτή, τελείται μόνο μία λειτουργία, απλωμένη σε όλους τους ορθόδοξους ναούς της Γης. Η λειτουργία αυτή ενώνεται με την ουράνια λειτουργία, που τελείται μυστικά στον ουρανό, από τους αγγέλους και τους αγίους. Κατά την έναρξη της λειτουργίας, τελείται η «αγία προσκομιδή», όπου ο ιερέας σχηματίζει με μερίδες από το πρόσφορο (το ψωμί της θείας Μεταλήψεως) το σύμβολο της παγκόσμιας Εκκλησίας πάνω στο δισκάριο, από το οποίο κατόπιν θα μπει στο άγιο ποτήριο και, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα γίνουν όλοι αυτοί –άγγελοι, άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, οι ζωντανοί και οι νεκροί– το Σώμα του Χριστού, το Οποίο θα κοινωνήσουμε, όταν κοινωνήσουμε, ενώνοντας τον εαυτό μας μ’ εκείνους.
Οι φίλοι σου ίσως δεν είναι στην εκκλησία. Ίσως είναι σε μπαρ, σε κλαμπάκια, ή ακόμα και σε πορνεία ή σε στέκια μαφιόζων ή εμπόρων ναρκωτικών... Μπορεί να κάνουν πιάτσα ή να βαράνε ενέσεις, και μπορεί να θες να πας κι εσύ κοντά τους.
Έλα στην εκκλησία πρώτα... Μίλησε στο Χριστό γι' αυτούς. Μίλησε και στον παπά γι' αυτούς...
Κι όταν θα βρίσκεις χρόνο, στα διαλείμματα της δουλειάς σου (ΟΠΟΙΑ κι αν είναι) ή πέφτοντας να κοιμηθείς, πες ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό", για σένα ΚΑΙ για τους φίλους και για όλους αυτούς, για τους οποίους νοιάζεσαι.
Δεν είσαι ορθόδοξος χριστιανός; ΔΕΝ πειράζει, έλα στην εκκλησία. Εγώ βέβαια θα σου πρότεινα να γίνεις ορθόδοξος (για λόγους που αναφέρονται εδώ και αλλού) αλλ' αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Προς το παρόν, έχω να σου πω μόνο αυτό: έλα στην Εκκλησία, ο Χριστός είναι για όλους. Σταυρώθηκε και για σένα, κι ας μην Τον ξέρεις˙ κυρίως για σένα σταυρώθηκε, που δεν Τον ξέρεις. ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ. Θα βρεις το δρόμο μετά. Είσαι μουσουλμάνος; Προτεστάντης; Μάρτυρας του Ιεχωβά; Ράστα; Αναρχικός; Άθεος; ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ, δεν έχω να σε ρωτήσω τίποτα.
Άνθρωποι από πολύ πιο μακριά έχουν βρει το δρόμο προς το Φως και την Αγάπη, το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο, το δρόμο Του. Μπορεί να μη θέλεις να τον βρεις τελικά, μπορεί να πιστεύεις πως είσαι καλά έτσι, δε μπορώ να σε κρίνω. Μόνο έλα. Στην πορεία θα τα πείτε οι δυο σας και μπορεί να εκπλαγείς, δεν το ξέρω.
Τίποτ' άλλο δεν έχω να σου πω. Σε περιμένουμε.

πηγή :http://dakrythspanagias.blogspot.com

Ο Βασιλιας που ήθελε να δει τον Θεό

Ένας βασιλιάς κάλεσε όλους τους λόγιους για να του δείξουν τον Θεό «Σας κάλεσα εδώ, εσάς τους επιστήμονες της αυτοκρατορίας μου για να μου Τον δείξετε, εγώ θέλω να δω τον Θεό . Αν δε μου Τον δείξετε θα σας κόψω το κεφάλι
-«Μα βασιλιά μου πως θα σας δείξουμε τον Θεό;»
-«Ε, εσείς ξέρετε πολλά πράγματα έχετε βιβλία θα βρείτε τον τρόπο»
Και πλησίαζε ο καιρός που έπρεπε να δώσουν απάντηση και ήταν εκεί ένας βοσκός με τα πρόβατα του
-Γιατί είστε στενοχωρημένοι;
- Ο βασιλιάς μας κάλεσε επειδή είμαστε επιστήμονες και μας ζήτησε να του δείξουμε το Θεό. Αλλά εμείς παρά τις γνώσεις μας δεν τα καταφέραμε και μας περιμένει ο θάνατος
-Εγώ μπορώ να δείξω στο βασιλιά το Θεό αλλά ποιος θα με πάρει σε αυτόν;
Και πήραν το βοσκό και τον παρουσίασαν στο βασιλιά.
-Μεγαλειότατε, ξέρουμε ότι μας περιμένει ο θάνατος επειδή δεν καταφέραμε να σας δείξουμε το Θεό. Αλλά βρήκαμε αυτόν το βοσκό και μας είπε ότι αυτός θα σας Τον δείξει.
-Εντάξει βοσκέ αυτοί παρά τις γνώσεις τους δεν κατάφεραν να μου δείξουν το Θεό και θα τα καταφέρεις εσύ;
-Βασιλιά μου θα δεις το Θεό αλλά θα κάνεις ότι σου πω;
-Θα κάνω ότι μου πεις μόνο να Τον δω
Έκανε μεγάλη ζέστη ο ήλιος έκαιγε ήταν Ιούλιος μήνας και του λέει: «Βασιλιά ο Θεός βρίσκεται στον ήλιο. Εκεί κατοικεί. Να κοιτάς τον ήλιο αλλά να έχεις υπομονή , νομίζεις ότι ο Θεός εμφανίζεται τόσο γρήγορα;»
Και ο βασιλιάς κοίταζε… προσπαθούσε…
-Τι κάνετε;
-Βρε βοσκέ , ο ήλιος καίει και φωτίζει πολύ δυνατά και δεν μπορώ να κοιτάζω άλλο.
-Καλά βασιλιά μου αν εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο που είναι δημιούργημα του Θεού πως θα δεις τον Θεό που δημιούργησε τον ήλιο;
Και τότε ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε : «Κοιτάξτε βρε εσείς με όλα σας τα γράμματα δεν μπορέσατε να μου εξηγήσετε τόσο καλά όσο αυτός ο βοσκός

πηγή : http://proskynitis.blogspot.com

Προς μια παγκόσμιο θρησκεία; του Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη,

Προς μια παγκόσμιο θρησκεία; του Οσιολογ. Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη Κατ’ αρχήν θα ήταν πιο σωστό να μιλούμε για διαθρησκειακές συναντήσεις και όχι για διαθρησκειακούς διαλόγους, διότι στο πλαίσιο των διαλόγων αυτών δεν έχουμε ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο ή επιστημονικές ανακοινώσεις, όπως π.χ. σε ένα επιστημονικό θρησκειολογικό συνέδριο, αλλά κάτι που καθιστά προβληματικούς και ζημιογόνους για την Εκκλησία τους διαλόγους αυτούς. Καλλιεργείται, δυστυχώς, ο συγκρητισμός, ο οποίος σχετικοποιεί την ευαγγελική αλήθεια. Αρκούν για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο, δηλώσεις από χείλη επισημοτάτων εκκλησιαστικών ταγών που εκπροσωπούν την Ορθοδοξία, όπως αυτές του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην «Παγκόσμιο Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης» στη Riva del Garda της Ιταλίας στις 4-11-1994. Ο Παναγιώτατος δηλώνει ότι «πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης». Αυτό μπορεί να επιτευχθεί «μόνον εφ’ όσον είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού». Και απευθύνει την εξής πρόσκληση: «Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κουμφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μια συμμαχία και συλλογική προσπάθεια για να οδηγήσωμε τον κόσμο μας μακριά από τους ψεύτικους προφήτες του εξτρεμισμού και της μη ανοχής»1. Επίσης ο Σεβ. Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Δαμασκηνός, ο οποίος ήταν, μέχρι της προσφάτου σοβαράς ασθενείας του, ο άνθρωπος-κλειδί των διαλόγων αυτών από Ορθοδόξου πλευράς, δηλώνει τα εξής αποκαλυπτικά: «κατά βάθος, μια εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου» 2. Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει πλήθος παρομοίων δηλώσεων εκ μέρους Ορθοδόξων, αλλά δεν το επιτρέπει ο χώρος. Οι προαναφερθείσες δηλώσεις που εκφράζουν το πολυθρησκευτικό μοντέλο της Νέας Τάξεως Θρησκευτικών Πραγμάτων, όπως το είδαμε να πραγματώνεται το 1986 στην Ασίζη Α΄, όπου εκπρόσωποι όλων σχεδόν των θρησκειών, με επικεφαλής τον πάπα, προσευχήθηκαν ο καθένας με το δικό του τρόπο «για την ειρήνη του κόσμου», ή εντελώς πρόσφατα στην Ασίζη Γ΄ (Ιανουάριος 2002), αβίαστα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και στις άλλες πίστεις και θρησκείες σωτηρία! Βεβαίως δε φθάσαμε ξαφνικά σ’ αυτό το σημείο. Ο συγκρητισμός ξεκίνησε ως διαχριστιανικός στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) και στη συνέχεια έγινε διαθρησκειακός. Επεκτάθηκε, δηλαδή, στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (Χριστιανισμό, Ιουδαϊσμό, και Ισλάμ), όπως θέλουν να τις ονομάζουν οι συγκρητιστές, θεωρώντας τες ως «Αβρααμικές παραδόσεις», και κατόπιν επεκτάθηκε και στις άλλες θρησκείες. Αν θελήσουμε να ψάξουμε βαθύτερα, θα δούμε ότι το πρότυπο της ενώσεως που προϋποθέτουν και προωθούν οι διαθρησκειακές συναντήσεις είναι ανθρωποκεντρικό (ουμανιστικό). Η προοπτική τους είναι πλήρως εγκοσμιοκρατική. Στόχος τους, που όχι απλώς δεν αποκρύπτεται, αλλά με κάθε ευκαιρία διακηρύσσεται, είναι να δώσουν όλες οι θρησκείες, όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, κοινή μαρτυρία «για το καλό του κόσμου», να συστρατευθούν για να αντιμετωπίσουν –όπως λένε– τον αθεϊσμό, τον υλισμό, τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος κ.ο.κ. Η Ορθοδοξία που εκπροσωπείται στους διαθρησκειακούς διαλόγους και στις συναντήσεις με συμπροσευχές τύπου Ασίζης είναι, δυστυχώς, μια θρησκειοποιημένη και εκκοσμικευμένη Ορθοδοξία. Αυτό που λησμονείται από τους συγκρητιστές είναι ότι η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία.3 Τα αποτελέσματα Ποια είναι όμως άραγε τα αποτελέσματα των διαθρησκειακών συναντήσεων και διαλόγων από τη δεκαετία του ’70, που ξεκίνησαν, μέχρι σήμερα; Οι συναντήσεις αυτές προϋπέθεταν το αλλοιωμένο και εκκοσμικευμένο φρόνημα αυτών που τις έθεσαν σε εφαρμογή. Με τη σειρά τους οι συναντήσεις και οι διάλογοι αυτοί τείνουν να διαμορφώσουν ένα νέο «διαθρησκειακό ήθος». Η άμβλυνση των ορθόδοξων κριτηρίων και ο δογματικός μινιμαλισμός επεκτείνονται επικίνδυνα στο εκκλησιαστικό σώμα, ιδιαίτερα στο χώρο της διασποράς, με όλο και περισσότερο διαφαινόμενο τον κίνδυνο μετατροπής της Εκκλησίας σε «ουμανιστική θρησκευτική λέσχη». Όπως παρατηρεί ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης, «η Ασίζη είναι οπισθοδρόμηση, μας πηγαίνει στην προ Χριστού εποχή, είναι η Γαλιλαία των εθνών, η γη Ζαβουλών και η γη Νεφθαλείμ, όπου κατά το Ευαγγέλιο υπήρχαν και συνηντώντο πολλές θρησκείες και πολλοί πολιτισμοί, ένα πανθρησκειακό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, σαν αυτό που οικοδομούν σήμερα οι ηγέτες της Νέας Εποχής με κινητήριο μοχλό το Βατικανό στο χώρο της θρησκείας, και με θρησκευτικό πλανητάρχη τον πάπα»4. Οι αντιρρήσεις Μεταξύ των αντιρρήσεων που θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς για τους διαθρησκειακούς διαλόγους, όπως γίνονται σήμερα, είναι και οι εξής: Υπάρχει έλλειψη ενημερώσεως. Όχι μόνο οι απλοί πιστοί, αλλά ούτε και οι κληρικοί, ούτε και οι Ορθόδοξοι επίσκοποι ενημερώνονται για το τι συμβαίνει στις συναντήσεις αυτές και τι αποφάσεις λαμβάνονται. Τα θέματα του διαλόγου τα χειρίζονται ολιγάριθμοι «τεχνοκράτες των διαλόγων», οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εκφράζουν, δυστυχώς, το εκκλησιαστικό σώμα και την αυτοσυνειδησία του. Υπάρχει έλλειμμα ουσιαστικής και όχι τυπικής συνοδικότητας. Η συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών στους διαθρησκειακούς διαλόγους απεφασίσθη σε Πανορθόδοξες Διασκέψεις στη Ρόδο (1961, 1963 και 1964) και στο Σαμπεζύ της Ελβετίας (1968 και 1976). Οι αποφάσεις αυτές, όπως λέγεται, θα τεθούν υπό την κρίσιν της μελλούσης Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός όμως καλπάζει χωρίς να περιμένει τη Μεγάλη Σύνοδο. Εξ άλλου είναι γνωστή η κριτική που ήσκησε ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης στον τρόπο λήψεως αποφάσεων κατά την Γ΄ Πανορθόδοξο Προσυνοδική Διάσκεψη στη Ρόδο, στην οποία και συμμετείχε. Οι αποφάσεις και στην Γ΄ και στις υπόλοιπες Προσυνοδικές Διασκέψεις ελήφθησαν όχι με διαφανείς διαδικασίες αλλά σχεδόν εξ υφαρπαγής5. Η αναγνώριση και των άλλων θρησκειών ως οδών σωτηρίας έχει ως αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση του κηρύγματος της μετανοίας, εφ’ όσον συνυπάρχουν αρμονικά αλήθεια και πλάνη. Αυτό έχει με τη σειρά του ως αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση της ιεραποστολής, εφ’ όσον πλέον αντί κηρύγματος μετανοίας τίθεται προ ημών η «μεγάλη ιδέα» της κοινής μαρτυρίας των θρησκειών με σκοπό την «υπηρεσία στον άνθρωπο». Εφ’ όσον οι διαλεγόμενοι σήμερα εκ μέρους των ορθοδόξων «αμνηστεύουν» το Ισλάμ και τις άλλες θρησκείες, δε θα ήταν συνεπές εκ μέρους των να «αμνηστεύουν» -πολλώ μάλλον- και τις παλαιές χριστιανικές αιρέσεις; Εφ’ όσον «αμνηστεύουμε» τον Μωάμεθ, γιατί να μην «αμνηστεύσουμε» και τον Άρειο και τον Μακεδόνιο κ.ο.κ.; Οι νέες βέβαια (παπισμός και προτεσταντισμοί) έχουν ήδη αμνηστευθεί, αφού θεωρούνται «αδελφές Εκκλησίες». Στους διαλόγους αυτούς, όπως και στους διαχριστιανικούς, δε συζητούνται αυτά που μας χωρίζουν αλλ’ αυτά που μας ενώνουν. Δε συζητούνται τα «διαιρούντα» αλλά τα «ενούντα». Όπως επεσήμανε ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αναφερόμενος στο διάλογό μας με τους παπικούς, η μεθοδολογία και θεματολογία αυτή του διαλόγου είναι δολία. Στις Οικουμενικές Συνόδους συνεζητούντο, αλλά και σε οποιονδήποτε διάλογο μεταξύ αντιτιθεμένων πλευρών συζητούνται αυτά που χωρίζουν –γι’ αυτό εξ άλλου γίνεται και διάλογος– και όχι γι’ αυτά που ενώνουν. Υπάρχει σχέδιο; Φαίνεται όμως ότι υπάρχει σχέδιο το οποίο και εξυπηρετεί η δολία μεθοδολογία των διαλόγων. Η πνευματική μητέρα της «Νέας Εποχής» Αλίκη Μπαίηλυ, τρίτη Πρόεδρος της «Θεοσοφικής Εταιρείας» (πέθανε το 1949), ήδη από το 1947 στο βιβλίο της «Τα προβλήματα της Ανθρωπότητας» αναφέρεται εκτενώς (σσ. 102-137) στην αναγκαιότητα συνεργασίας των θρησκειών για την εμφάνιση της «νέας παγκόσμιας θρησκείας», την οποία –κατά την Μπαίηλυ– «τίποτε δεν μπορεί να αποτρέψει» (ενθ. Αν. σ. 115). Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας, οι διαθρησκειακοί διάλογοι, όπως εφαρμόζονται, δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος, σε μια «αγαπητική έξοδο» προς τους άλλους, προκειμένου να δώσουμε μαρτυρία Χριστού, αλλά πρόκειται για έξωθεν και άνωθεν επιβαλλόμενη πρακτική. Το ότι καταβάλλεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές), φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α.. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μια διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (βλ. παραδείγματος χάριν διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια κ.ο.κ.). Ενστάσεις και απαντήσεις Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα ότι όλα αυτά (διάλογοι, συναντήσεις) γίνονται, επειδή «αυτό επιβάλλουν οι καιροί». Η εποχή μας, λένε, είναι εποχή του διαλόγου. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το διάλογο. Εξ άλλου, λένε, διάλογο κάνουμε, δεν αλλάζουμε την πίστη μας. Βεβαίως η Εκκλησία ποτέ δεν αρνείται το διάλογο σε όσους τον ζητούν καλοπροαίρετα. Ο ποιμαντικός διάλογος, σε προσωπικό κυρίως επίπεδο, με τους επιθυμούντας να γνωρίσουν την Ορθοδοξία, ετερόδοξους και ετερόθρησκους, ήταν πάντοτε μέσα στις προτεραιότητες των Ορθοδόξων ποιμένων, των δυναμένων να ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο έργο. Το θέμα είναι ότι οι σημερινοί διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι δεν υπάγονται σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά επιβάλλονται έξωθεν και άνωθεν, όπως ήδη αναφέραμε. Το κεντρικό ερώτημα είναι ποιοι εκπροσωπούν την Ορθόδοξο Εκκλησία στους διαλόγους αυτούς και από ποιο φρόνημα διαπνέονται; Ποια είναι τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις βάσει των οποίων θα διεξαχθούν οι διάλογοι; Είναι ορθόδοξα ή μήπως είναι αλλοιωμένα; Εξυπηρετούνται σκοπιμότητες ή όχι; Εφ’ όσον για μας τους Ορθόδοξους η Εκκλησία εκφράζεται αυθεντικά από τους αγίους, θα πρέπει να δούμε τι έκαναν σε ανάλογες περιπτώσεις οι άγιοι. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς –τον οποίο κακώς επικαλούνται οι σήμερον διαλεγόμενοι εκ μέρους των Ορθοδόξων– κάτω από συνθήκες σκληρής αιχμαλωσίας διαλεγόμενος με τους Οθωμανούς Τούρκους, δεν εδίστασε, με κίνδυνο της ζωής του, να πει την αλήθεια και να ελέγξει την πλάνη τους. Σήμερα λέμε την αλήθεια; Δίδουμε μαρτυρία Ιησού Χριστού εσταυρωμένου ή συσχηματιζόμεθα με το πνεύμα του κόσμου τούτου; Πάντως το επιχείρημα ότι «αυτό απαιτεί η εποχή» δεν είναι θεολογικό αλλά κοσμικό. Η προσαρμογή της Εκκλησίας και η χρήση από αυτή των δυνατοτήτων που παρέχει η κάθε εποχή, έχει πάντοτε ως κριτήριο τη μη αλλοίωση του περιεχομένου της διδασκαλίας της. Έτσι τίθενται όρια, πέρα από τα οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει. Το κύριο πρόβλημά μας σήμερα είναι ο μη σεβασμός από εμάς τους ίδιους αυτών των ορίων. Είναι γνωστό ότι οι ισχυροί του κόσμου τούτου πιέζουν και για τη θρησκευτική ενοποίηση στο πλαίσιο της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως. Εκεί όμως θα φανεί η ηθική και πνευματική ποιότητά μας και η αγάπη μας για τον Χριστό. Μήπως στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς η πίεση δεν ήταν μεγαλύτερη; Τότε υπήρχε και η αγχόνη, που δεν υπάρχει σήμερα. Γιατί λοιπόν τότε δεν υποχωρούσαν οι Ορθόδοξοι στις πιέσεις και θα πρέπει εμείς σήμερα να υποχωρήσουμε; Γιατί και εμείς να μην κρατήσουμε τη στάση ενός Αγίου Μαξίμου Ομολογητού ή ενός Αγίου Γρηγορίου Παλαμά; Γιατί να αλλάξουμε αυτά που εκείνοι μας παρέδωσαν; Μήπως είμεθα αγιώτεροι ή σοφώτεροι από εκείνους; Το ερώτημα που τίθεται αμείλικτα είναι: Γιατί η Εκκλησία δύο χιλιάδες χρόνια τώρα δεν υιοθέτησε αυτές τις καινοφανείς πρακτικές; Γιατί οι άγιοι απόστολοι, και οι μάρτυρες όλων των αιώνων, αντί να σύρονται στα κριτήρια των τυράννων και να οδηγούνται στο μαρτύριο, δε συνέστησαν διαθρησκειακές συναντήσεις και συμβούλια με τους εκπροσώπους των τότε θρησκειών; Θα υπήρχε σήμερα Ορθοδοξία αν οι άγιοι εφήρμοζαν από τότε τη σημερινή πρακτική των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών διαλόγων; Δεν ενδιαφέρονταν οι άγιοι για το καλό της ανθρωπότητας, για την ειρήνη κ.ο.κ.; Εξ άλλου, ας μας πουν οι υπέρμαχοι των διαλόγων, πόσοι ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι προσήγγισαν και ησπάσθησαν την Ορθοδοξία μέσω των συναντήσεων αυτών και των διαλόγων; Όσοι γίνονται ορθόδοξοι σήμερα στο εξωτερικό, γίνονται επειδή γνώρισαν κάποιο θεοφώτιστο Γέροντα ή διάβασαν κάποιο βιβλίο σαν τη «Φιλοκαλία» και όχι επειδή τους επηρέασαν οι διάλογοι. Το πνεύμα που επικρατεί στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους όχι μόνο δε βοηθά αλλά και εμποδίζει κάποιον να γίνει ορθόδοξος. Επειδή η προσπάθεια προωθήσεως του συγκρητισμού, διαχριστιανικού και διαθρησκειακού, ενδύεται συνήθως το μανδύα της αγάπης, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ακριβώς η πατερική στάση που εμμένει στην αλήθεια της πίστεως και που λέγει την αλήθεια στους εκτός Εκκλησίας με πόνο, αγάπη και διάκριση, είναι όντως η φιλάνθρωπος στάση, διότι ουσιαστικά βοηθεί τον πλανώμενο άνθρωπο να έλθει σε συναίσθηση και μετάνοια, ενώ η άλλη –η ουμανιστική αγαπολογική– τον αφήνει αβοήθητο στην αρρώστια του. Εξ άλλου η αγάπη η αληθινή, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, συμπορεύεται πάντοτε με την Αλήθεια, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, αλλιώς δεν πρόκειται ούτε για αληθινή αγάπη ούτε για αλήθεια. Συμπέρασμα Συμπερασματικά, λοιπόν, θα λέγαμε ότι δε φοβούμεθα το διάλογο με τους ετερόδοξους και ετερόθρησκους, αλλά γνωρίζουμε να σεβόμεθα τα όρια που έθεσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας δια των αποφάσεων των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων και δια των συγγραμμάτων των. Είναι ανάγκη να πατούμε, ιδιαιτέρως όσοι εκπροσωπούν την Ορθόδοξο Εκκλησία, στο στέρεο έδαφος της Ορθοδόξου Αγιοπατερικής Παραδόσεως και οπωσδήποτε να μη γινόμεθα όργανα που θα εξυπηρετούν συνειδητά, ή έστω αθέλητα, πονηρές σκοπιμότητες. Το στέρεο αυτό έδαφος το έχει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περιγράψει ο μαθητής της αγάπης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, με αυτά τα λόγια: «Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον. Εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεού. παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστι. και τούτο εστι το του αντιχρίστου ο ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη» 6. ---------------- * Περιοδικό Επικοινωνία, Μάρτιος-Απρίλιος 2002 1. Κατά μετάφρασιν εκ του περιοδικού «Ορθοδοξία», τχ. Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 1994, σσ. 745-754, όπου δημοσιεύεται ολόκληρη η ομιλία του Πατριάρχου στα Αγγλικά. 2. Περ. «Επίσκεψις», τχ. 494 (31.7.1993), σ. 23. 3. Βλ. Πρωτ. Ιωάννου Ρωμανίδου, Καθηγητού Πανεπιστημίου: «Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της», στο βιβλίο του «Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» τόμος Α΄, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1999 (Δ΄ έκδοσις). 4. «Ορθόδοξος Τύπος», 8-2-2002 5. Βλ. Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλη, «Ορθοδοξία και Παπισμός» τόμος Β΄, σ. 360. 6. Α΄ Ιω. 4,1-3. Πηγή: http://www3.aegean.gr/agios-therapontas/magazine/apostoli/issue/49/globalization.html

Άγιον Όρος και διαθρησκειακοί διάλογοι

 

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΟΛΟΙ παρηκολουθήσαμεν ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπίσκεψιν μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας νὰ παρευρεθῆ εἰς τὰς διαθρησκειακὰς συμπροσευχὰς τῆς Ἀσίζης; Πῶς συμβιβάζεται ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πατριάρχου εἰς τὸ περιώνυμον περιβόλι τῆς Παναγίας μας μὲ τόσους Ἁγίους, μὲ τὴν συνάντησιν μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, Λατίνους, Μουσουλμάνους,Ἑβραίους, Βουδιστάς, Προτεστάντας, Ἀγγλικανούς, Μονοφυσίτας κ.λπ.

Πότε μᾶς ἐδίδαξαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ συμπροσευχώμεθα μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους; Ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν σὰν Κράτος καὶ Ἐκκλησία κινδυνεύομεν νὰ μᾶς ἐπιτεθοῦν Κράτη αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων.

Ἡ Ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι τὸ ἔθνος μας ἔχει πολεμηθῆ καὶ ἔχει ταλαιπωρηθῆ τόσο πολὺ ἀπὸ τέτοιου εἴδους θρησκευτικῶς φανατισμένα Κράτη. Πόσοι Μάρτυρες καὶ Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ἀναδειχθῆ ἀπὸ τὴν πολεμικὴν αὐτῶν τῶν θρηκειῶν;

Αἱ δικαιολογίαι ὅτι κάμνωμεν διάλογον διὰ τὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου, καὶ ὅτι ἐμεῖς μὲ τοὺς διαλόγους προσπαθοῦμεν νὰ τοὺς διαφωτίσωμεν, εἶναι ἐντελῶς ἀστεῖαι.

Ορθόδοξος Τύπος - 11/11/2011

Στη χώρα του …«ΚΑΝΕΝΑ»!..., του π. Ηλία Φρατσέα

Στη χώρα του …«ΚΑΝΕΝΑ»!...

του π. Ηλία Φρατσέα

από το περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Αριθ. Τεύχους 113, Νοέμβριος 2011

Ἀπέφυγα μέχρι σήμερα νά σᾶς γράψω γιά πολιτικά ζητήματα. Ὄχι διότι δέν ἐνδιαφέρομαι γιά τά πολιτικά. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔλεγε σωστά ἐξ ἄλλου ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι καθ’ ἐξοχήν «πολιτικόν ζῶον» καί ἄρα ἔχει ἀπό τήν γέννησή του τήν ροπή πρός τά διαδραματιζόμενα στήν πολιτεία. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά σκεπτόμουν ἁπλῶς, ὅτι καί ὁ Σωτήρας μας, μολονότι γράφτηκε μέ τούς γονεῖς του ὡς «πολίτης» τῆς Βηθλεέμ, προτίμησε ὅμως νά μή ἀσχοληθεῖ ἄμεσα μέ τά πολιτικά τῆς ἐποχῆς του. Ἀκόμη καί τότε πού προκλήθηκε πρός τήν συζήτηση αὐτή, ξεχώριζε καθαρά τό θέμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό πολιτικό βίο. Καί τοῦτο νομίζω, γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατή σέ ὁποιοδήποτε πολιτικό σύστημα καί ὑπό ὁποιεσδήποτε πολιτικές συνθῆκες. Τά πολιτικά συστήματα ἔρχονται καί παρέρχονται, ὁ δέ Σωτήρας Χριστός «μένει πάντοτε ὁ αὐτός εἰς τούς αἰώνας».

Τότε, γιατί ἄλλαξα ξαφνικά γνώμη σήμερα; Διότι ὁποιοδήποτε ραδιόφωνο, ὁποιοδήποτε κανάλι τηλεόρασης ἀνοίγεις ἀκοῦς μονάχα πολιτικές συζητήσεις. Λάθος, ὄχι συζητήσεις ἀνθρώπινες, πολιτισμένες, ἀλλά κραυγές –μία πάνω στήν ἄλλη– ἔτσι ὥστε «μᾶλλον θόρυβος γίνεται» παρά πληροφόρηση. Καί ἐπειδή ἀπό ὅλον τόν σάλαγο, ὅλο τό ἀλληλοκατηγορητήριο αὐτό δέν μποροῦσα νά καταλάβω ποιός φταίει γιά τήν σημερινή κατάσταση τῆς χώρας, ἀποφάσισα νά σᾶς διαφωτίσω ἐγώ.

* * *

Ὅσοι ἀπό ἐσᾶς ἀγαπᾶτε ἤ λατρεύετε τό διάβασμα, θυμᾶστε τά βιβλία τοῦ Ἰουλίου Βέρν γιά «20000 λεῦγες κάτω ἀπό τήν θάλασσα» ἤ τό «Ἡ Μυστηριώδης Νῆσος», στά ὁποῖα ἕνα ἀπό τά κεντρικά πρόσωπα ἦταν ὁ καπετάνιος “Nemo”, πού στά λατινικά σημαίνει «Κανένας». Χρησιμοποιεῖ δέ τό παρατσούκλι αὐτό γιά νά κρύψει τήν πραγματική του ταυτότητα.

Ἀλλά καί στά δημώδη μυθιστορήματα τῶν λαῶν τῶν Βαλκανίων καί τῆς Ρωσίας συναντᾶμε κάποιο πρόσωπο –ὁ «Περιπαίχτης» ἤ ὁ «Πλακατζής»– ὁ ρόλος τοῦ ὁποίου εἶναι νά τιμωρεῖ τούς ἀνθρώπους γιά τά λάθη τους. Αὐτός δέ προσλαμβανόμενος κάποτε ὡς ἐργάτης ἀπό κάποιο κακό πλούσιο, τοῦ εἶπε ὅτι ὀνομάζεται «Κανένας»! Καί τιμωρεῖ συχνά τόν ἀφέντη του γιά τήν κακία του. Καί ὅταν ὁ ἀφέντης ἐρωτᾶται ἀπό τούς περαστικούς: «Ποιός σέ βασανίζει; Ποιός φταίει;», ἐκεῖνος ἀπαντᾶ «Κανένας»! Καί ἀσφαλῶς οἱ περαστικοί δέν τοῦ δίνουν σημασία, διότι οὐδείς τόν παίρνει στά σοβαρά.

Κανείς κύκλωπας δέν ἔδωσε ἐξ ἄλλου σημασία στόν Πολύφημο, ὅταν αὐτός, τυφλωμένος ἀπό τόν Ὀδυσσέα, «τόν Οὖτιν», δηλαδή τόν «Κανένα»(Βλ. Ὀδύσσεια Ι, 366 ε.) καί τούς συντρόφους του, ξεσήκωσε ὁλόκληρο τό νησί μέ τίς κραυγές του. Καί τοῦτο διότι, ὅταν τά ἀδέλφια του ρωτοῦσαν τόν Πολύφημο, τόν κύκλωπα πού «δέν φοβόταν οὔτε τούς μακαρίους θεούς», «τί ἔπαθε» αὐτός, τούς ἀπαντοῦσε ὅτι μέ ἀπάτη τόν τύφλωσε ὁ «Κανένας». Καί ἡ ἀπάντησή του ἀντί γιά λύπηση μόνο γέλια προκαλοῦσε στούς ἄλλους κύκλωπες.

Ὅλα αὐτά τά τελευταῖα τριάντα χρόνια κι ἐμεῖς βάλαμε στήν ἐξουσία τόν «Κανένα», τόσο στήν πολιτική ὅσο καί στήν πνευματική ζωή. Καί ὅταν οἱ ξένοι μᾶς ρωτᾶνε: «Ποιός σᾶς ἔβαλε στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση χωρίς νά εἶστε προετοιμασμένοι, χωρίς νά ἔχετε τήν κατάλληλη ἐνδυμασία;», ἐμεῖς ἀπαντᾶμε μέ ἀμεριμνησία: «Κανένας»!

«Ποιός δέν φρόντισε –ἀφοῦ μπήκαμε ἔστω καί ὡς ρακοσυλλέκτες στήν Εὐρώπη– νά μᾶς προσκομίσει τήν τόσο ὑποσχεθεῖσα εὐρωπαϊκή ἐνδυμασία;». «Κανένας»!

«Ποιός σκόρπιζε χωρίς προγραμματισμό ὁλόκληρη τήν βοήθεια τῆς Εὐρώπης πρός τήν χώρα σας;» «Κανένας»!

«Ποιός παρέβλεψε τόσο καιρό τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς χώρας;» «Κανένας»!

«Ποιός ἔφαγε τήν περιουσία τῶν ἀσφαλιστικῶν Ταμείων, παίζοντάς την σέ χρηματιστήρια, ἤ διορίζοντας χειροκροτητές ἤ βγάζοντας τριαντάχρονα στήν σύνταξη μόνο καί μόνο ἐπειδή εἶχαν μπάρμπα στήν κορόνα;» «Κανένας»!

«Ποιός ἔφαγε –καί μάλιστα δύο φορές– τά λεφτά γιά τό Κτηματολόγιο καί ἄφησε τά αὐθαίρετα νά πνίγουν τό λεκανοπέδιο;» «Κανένας»!

«Ποιός ἤθελε ὁπωσδήποτε τούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες, νά ξοδευθοῦν δισεκατομμύρια, γνωρίζοντας μάλιστα ἐκ τῶν προτέρων ὅτι τό ταμεῖο τοῦ κράτους εἶναι μεῖον;» «Κανένας»!

«Ποιός τιμωρήθηκε ποτέ γιά τίς μίζες καί τίς ἀπάτες πού ἔγιναν ὅλο αὐτό τόν καιρό στήν χώρα αὐτή;» «Κανένας»!

«Ποιός ἑκατομμυριοῦχος πιάστηκε ἐπειδή φοροδιέφευγε ἤ διότι δέν πλήρωσε τίς ὀφειλόμενες εἰσφορές τῶν ἐργατῶν του στά Ταμεῖα, ἀλλά ἀντιθέτως κυνηγοῦσαν τόν φουκαρά Γιάννη Ἀγιάννη;» «Κανένας»!

«Ποιός ἀγνοεῖ τόν «φτωχό» ἑκατομμυριοῦχο καί στύβει καί τήν τελευταῖα δεκάρα τοῦ πραγματικοῦ ἐνδεή;» «Κανένας»!

«Ποιός ξεζουμίζει σήμερα τόν κόσμο γιά νά σταθεῖ δῆθεν ἡ χώρα ξανά στά πόδια της;» «Κανένας»!

Καί ὅπως στό παραμύθι, οἱ περαστικοί, τά «ἀδέλφιά μας εὐρωπαῖοι κύκλωπες» ἀκοῦνε τά βογκητά μας, βλέπουν τά δάκρυά μας, κατανοοῦν τά χάλια μας, ἀλλά μᾶς προσπερνᾶνε ἐφ ὅσον «κανένας» δέν φταίει!

Ἡ μόνη μας λύση εἶναι ἀπό ἐδῶ κι ἐμπρός νά ἐξετάζουμε ἐπακριβῶς τήν ταυτότητα ἐκείνων στά χέρια τῶν ὁποίων ἐμπιστευόμαστε τήν τύχη μας καί τήν μοίρα τῶν παιδιῶν μας καί νά μήν ἀφήσουμε ποτέ ἄλλον «Κανένα» νά μᾶς περιπαίζει!...

Θα νικήσουμε με το πνεύμα των ηρώων και των Αγίων!

 

Α) Είμαστε σε ένα τρομερό αδιέξοδο.

Βρισκόμαστε στη χειρότερη περίοδο από ιδρύσεως ελληνικού κράτους.
Οι εχθροί μπήκαν στην πόλη από την κερκόπορτα της οικονομίας.
Μας βρήκαν ευάλωτους, μπόσικους.

Αυτή τη στιγμή είμαστε σε χειρότερη μοίρα κι από την Αλβανία του Χότζα. Εκείνος έκανε αλχημείες και αλλοιώσεις στον πληθυσμό με σκοπό να πλήξει κυρίως το ελληνικό στοιχείο, πλήρωνε τους καθεστωτικούς καλά, αλλά δεν είχε ανοίξει τα σύνορα.
Εδώ τα σύνορά μας έγιναν «σουρωτήρι».

Σε λίγα χρόνια, όπως πρόσφατα γράφτηκε σε μια ειδική μελέτη, οι Έλληνες στην Ελλάδα θα είναι δυόμιση εκατομμύρια κι αυτοί γέροντες.
Αφήσαμε ανοιχτά τα σύνορα.
Πρώτα τα πνευματικά! Και μετά τα εθνικά!

«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»! Σήμερα δεν υπάρχουν δουλειές. Όσες υπήρχαν, τις έχουν πάρει από νωρίς οι αλλοδαποί. Τώρα που απολύονται και μένουν άνεργοι και δεν βρίσκουν πουθενά απασχόληση οι δικοί μας, και θα μπορούσαν να κάνουν κατώτερες δουλειές, τώρα, δεν βρίσκουν.
Όσοι ζούσαν μαλθακά από τότε και ήθελαν καθαρές εργασίες και υψηλά αμειβόμενες, προτιμούσαν δε το χαρτζιλίκι του πατέρα και την καφετέρια, τώρα που μειώθηκαν τα πάντα, βρίσκονται διπλά ναυαγισμένοι.

Β)Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι πνευματικές ηγεσίες!

Ανεχτήκαμε την κατάργηση της γλώσσας μας και ένα πλήθος παιδιών σήμερα γράφουν ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες.
Αφήσαμε αναπάντητη τη μαρξιστική προπαγάνδα και τώρα στα κανάλια ακούγονται πληθωρικά τα σχόλια των δημοσιογράφων - οπαδών του Μάρξ. Ενός συστήματος που κατέπεσε μέσα σε μια νύχτα, εκεί όπου εφαρμόστηκε, ερχόμαστε εμείς οι νεοέλληνες ως μανιώδεις εραστές του, να το υιοθετήσουμε, με καθυστέρηση δεκαετιών.

Δώσαμε ελάχιστη σημασία στα αντιχριστιανικά νομοθετήματα και τώρα άνοιξε η όρεξη σε πολλούς να αλλάξουν όλα τα παραδεδομένα.

Δε σεβαστήκαμε την μάνα Εκκλησία σ΄ αυτό τον τόπο…και αυτό το συνηθίσαμε και η ακοή μας έγινε νωχελής και αδρανές το ακουστικό νεύρο σε τέτοια λόγια βέβηλα.

Υπήρξε πάρα πολύ λυπηρό, ότι πέρασαν στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα νομοσχέδια, όπως αποποινικοποίηση της μοιχείας, νομιμοποίηση των αμβλώσεων, αυτόματο διαζύγιο και πολιτικός γάμος, «εικαζομένη συναίνεση» στις μοιραίες μεταμοσχεύσεις, αυθαίρετη και μαζική ελληνοποίηση λαθρομεταναστών, ανοιχτά σύνορα – σύνορα χερσαία και θαλάσσια – ένα απέραντο σουρωτήρι…

Σιωπήσαμε στον ανελέητο βομβαρδισμό της Σερβίας.

Για να μη τα «σπάσουμε» με τους Γερμανούς, είπαμε ναι σε όλα τα καπρίτσια τους και τους κάναμε όλα τα χατήρια, δεχόμενοι τον διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Όλα αυτά τώρα έχουν γίνει μπούμερανγκ…Χτυπάμε το κεφάλι μας!

Υποτονική η αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας!
Ναι, για όλα έπρεπε να μιλήσει η Εκκλησία.

Κάτι πήγε να γίνει με τις ταυτότητες, αλλά κι αυτό το αφήσαμε στο μέσον και δεν ζητήσαμε ευθύνες και δεν είπαμε ονόματα…
Μηδενική η αντίδραση της Ακαδημίας!

Γ) Χάλασε η ψυχή μας από την επιπολαιότητα και την αμέλεια.

Επιπολαιότητα μπροστά στην αλλοτρίωση και εκκοσμίκευση.
Αμέλεια στα καθήκοντά μας και στην παρρησία του λόγου.

Αμαρτία και ασέβεια εναλλάσσονται πλέον στο ελληνικό προσκήνιο.

Χάσαμε πρώτα το ήθος μας. Χάσαμε και το λόγο μας!

Είναι εξίσου φοβερό να χάνεις το λόγο σου. Να χάνεις τη δυνατότητα να μιλάς την αλήθεια. «Όποιος μου κλείνει το στόμα, μου δένει τη συνείδηση». Σήμερα δεν μπορούμε να πούμε τα αυτονόητα.
Μας πιάσαν οι εχθροί στον ύπνο.

Μας έλειψε η ετοιμότητα της αντίδρασης και η σφοδρότητα της απάντησης. Απωλέσαμε το θάρρος της υπάρξεως. Το θάρρος του ελληνορθοδόξου ήθους, του ελληνικού ύφους, του λόγου και της γνώμης, της παρουσίας και της παρρησίας.

Γίναμε ανθρωπάκια. Κακομοίρηδες! Ποιοι; Οι σημερινοί θλιβεροί απόγονοι των φιλοσόφων και των εφευρετών όλων των επιστημών, τα εγγόνια του Περικλέους της Δημοκρατίας και του Μιλτιάδου του Μαραθώνα. Του Λεωνίδα των Θερμοπυλών γίναμε οικτρά κακέκτυπα.

Το «μολών λαβέ» έγινε «δόστα όλα», «πάρτα όλα», «έλα να τα πάρεις» και «πάρε ό,τι θέλεις παλιαντζή».
Αυτό το «ΟΧΙ» που είπε ο Μεταξάς εκείνο το βράδυ, δεν το είπαμε.

Βασικό μας ελάττωμα: Φοβόμαστε και δειλιάζουμε.
Γι΄ αυτό και δεν τελεσφορούμε!
Νικήσαμε μόνο τότε, όταν δεν φοβηθήκαμε το κόστος και το θάνατο.
Φοβόμαστε να μιλήσουμε και να πολεμήσουμε.

Δ) Τώρα το κακό πλέον ήρθε μέσα στο σπίτι μας!

Δεν λέμε μόνο για τους εκατομμύρια λαθρομετανάστες που χτυπάνε την πόρτα μας και παραβιάζουν απρόσκλητοι το οικογενειακό μας άσυλο και τον ιερό χώρο του σπιτιού εκτινάσσοντας στα ύψη την εγκληματικότητα.

Μιλάμε και για την ελληνική διεστραμμένη και ξενοκίνητη τηλεόραση, η οποία κινείται στους ρυθμούς των ξένων κέντρων αποσταθεροποίησης της περιοχής και έβαλαν στην ελληνική οικογένεια την ιδέα και εντύπωση των καλών Τούρκων. Μα εμείς τους ζήσαμε τους Τούρκους. Τους ξέρουν και οι Ευρωπαίοι, αλλά δεν τους βάζουν στην ένωση. Τους ξέρει και η Διεθνής Αμνηστία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι βιασμένες οικογένειες και κοπέλες της Κύπρου, τώρα στον εικοστό αιώνα, όχι παλιά. Τι θέλουν να μας πούνε με την προπαγάνδα τους, ότι έχουν σεβασμό και οικογενειακή παράδοση οι τούρκοι; Μια ματιά στη ζωή του ιδρυτή τους, θα φρίξει κάποιος.

Προπαγάνδα για να μοιράσουμε το Αιγαίο είναι όλα αυτά. Να πέσει στα μαλακά η συνεκμετάλλευση. Όσο ωραίες κι αν είναι οι τούρκικες τηλεοπτικές σειρές, μη βλέπουμε. Να ρίξουμε την θεαματικότητα. Επίσης να κάνουμε μποϋκοτάζ (=δολιοφθορά) στα καταστήματα και στα ξένα, ευρωπαϊκά προϊόντα. Μη αγοράζουμε ξένα προϊόντα. Μόνο ελληνικά κι ας είναι και λίγο ακριβότερα. Οι ευρωπαϊκές αλυσίδες στη χώρα μας πουλάνε τα προϊόντα τους ακριβότερα εδώ από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ε) Αντίσταση. «Αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ΄ υμών». Όχι στο κακό, το προσωπικό και γενικό. Μη αλλοιθωρίζουμε στην διαφθορά και την λαμογιά, στην κομπίνα και την παρανομία. Πίσω! Επιστροφή στις ρίζες μας και στις αξίες μας. Μόνο η επιστροφή στο Χριστό και την Εκκλησία θα μας σώσει. Αλλά το διάχυτο και θεσμικό κακό και το κακό παράδειγμα των ολίγων έγινε δυστυχώς και προσωπικό αδίκημα του συνόλου.

Πως βάσταξε και βαστάει ακόμα η ψυχή μας να τρέχει ποτάμι το αίμα 500.000 αγέννητων παιδιών κάθε χρόνο; Και από αυτά 120 χιλιάδες αφορούν σε νεαρές υπάρξεις - μαθήτριες;

Μας εκδικούνται οι αγέννητοι βλαστοί του Γένους μας και οι τιμημένοι νεκροί μας «οι ενδόξως πεσόντες πάλαι τε και επ΄ εσχάτων».

ΣΤ) Η λύση στο δράμα μας θα έρθει ανωθεν, από το Θεό, και έσωθεν, από την πνευματική μας αναγέννηση. Όλα τα θέματα έχουν αιτία και ρίζα την αμαρτία και την ανομία και θεραπεία την αγιότητα. Δε λέγει ο θείος λόγος: «Εάν θέλετε και με ακούσετε – υπακούσετε, θα φάτε τα αγαθά της γης. Αν δεν με υπακούσετε, θα σας φάει το μαχαίρι». Εσχάτη τιμωρία και οργή, ο πόλεμος και η γενοκτονία σε βάρος μας.

Εμείς δυστυχώς θαυμάζουμε στη ζωή μας τους σοφούς ανθρώπους. Υψώνουμε τους έχοντες ευγενική καταγωγή και δυναμική παρουσία στην κοινωνική ζωή.

Δεν έχει ανάγκη ο Θεός από σοφούς κατά κόσμον και αριστοκράτες και βραχίονες ισχυρούς. Δεν ευδοκεί και δεν αναπαύεται στην εξωτερική ανθρώπινη δύναμη ούτε την έχει ανάγκη. «Δεν στηρίζεται στη δύναμη των βραχιόνων και στην ταχύτητα των ποδών». Εξάλλου οι ανά τους αιώνες ευσεβείς αναγνωρίζουν τη μεγάλη αλήθεια: «Εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν». «Ούτοι εν άρμασιν και ούτοι εν ίπποις. Ημείς δε εν ονόματι Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα».

Ποιος αληθινά μπορεί να μας βοηθήσει; Ο ίδιος ο Θεός μας λέγει να μη στηριζόμαστε σε ανθρώπους και σε άρχοντες: «Μη πεποίθατε επ΄ άρχοντας και επι υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία… Αδελφός ου λυτρούται, λυτρώσεται άνθρωπος;» Μέσα σε μια μέρα χάνονται οι θρόνοι και οι άρχοντες. Ούτε οι συγγενείς δεν μπορούν να βοηθήσουν.

Δεν χρειάζεται ο Θεός τζάκια και βασιλικούς οίκους. Ο Θεός αναπαύεται και επιβλέπει στον «ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντά τούς λόγους Του». Ταπεινό άνθρωπο ψάχνει να βρεί ο Θεός. «Η δύναμις του Θεού εν ασθενεία τελειούται». Όπου βρεί ο καλός Θεός ταπεινό άνθρωπο, όπου κι αν τον βρεί, τον κάνει άγιο και χρήσιμο και στους άλλους.

Ζ) Πραγματικά θα νικήσουμε με το Πνεύμα των Ηρώων και των Αγίων.

Σήμερα έχουμε να κάνουμε με το πνεύμα του σατανά. Με το σατανικό πνεύμα που κυριαρχεί στους ανθρώπους της Νέας Τάξης Πραγμάτων και δη στους ανώνυμους τραπεζίτες. Οι άνθρωποι αυτοί λατρεύουν το χρήμα. «Η αγάπη προς το χρήμα, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, είναι η πηγή του κακού». «Η φιλαργυρία και η πλεονεξία είναι ειδωλολατρεία (Κολασ. γ΄ 5)και ρίζα πάντων των κακών» (Α΄ Τιμ. στ΄ 10).

Οι άνθρωποι αυτοί μπροστά στο ενδεχόμενο και στην πρόκληση να κερδίσουν όλο και περισσότερο χρήμα, δε θα διστάσουν και δε διστάζουν μπροστά στο έγκλημα και τη σκευωρία. Τα θέλουν όλα δικά τους. Έχουν μια σχέση λαγνείας προς το χρήμα και πιστεύουν ότι με αυτό μπορούν να τα εξασφαλίσουν όλα. Κάνουν λοιπόν τα πάντα για να το αποκτήσουν. Το προσκυνούν σα θεό τους. Για να πάρουν όλο και περισσότερα, προσκυνούν το διάβολο και αυτός τους υποβάλλει όλο και καταστρεπτικότερα σενάρια πλουτισμού, μεταξύ των οποίων το χειρότερο είναι ο πόλεμος.

Το ρολόϊ της οικονομικής παγκοσμιοποίησης χτυπά. Φαίνεται ότι δεν απομένει πολύς χρόνος για να προετοιμαστούμε για τις ημέρες που έρχονται, ημέρες απάτης, προδοσίας και βίας. Ωστόσο θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου το τέλος της ιστορίας και να ατενίσουμε το μέλλον με εμπιστοσύνη και επίγνωση στον «ευλογημένον ερχόμενον Κύριον». Η νίκη κατά των δυνάμεων του σκότους ανήκει στο Εσφαγμένον Αρνίον και στους ανθρώπους του Θεού. «Η βασιλεία του Κυρίου είναι βασιλεία πάντων των αιώνων και η δεσποτεία Του εν πάση γενεά και γενεά».

Στο σατανικό λοιπόν πνεύμα θα αντιτάξουμε το πνεύμα των Ηρώων και των Αγίων. Πνεύμα Πίστεως στον αληθινό Θεό και στην Παναγία, όπως αυτό φαίνεται μέσα από τις λαμπρές σελίδες της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας.

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. ι΄ 25-37)

 

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))

14 Νοεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διδάσκει σήμερα στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ τὸν πλησίον. Καὶ γιὰ νὰ μᾶς διδάξη αὐτό, εἶπε μία παραβολή, τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν. Ἂς ἀκούσουμε στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κάποιος νομικὸς πλησίασε τὸν Ἰησοῦ πειράζοντάς τον καὶ λέγοντας. Διδάσκαλε, τί ἂν θὰ κάμω θὰ κληρονομήσω αἰώνιο ζωή; Κι ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε· Τί εἶναι γραμμένο στὸ Νόμο; Πῶς διαβάζεις; Κι ὁ νομικὸς ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε· Θὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριο ποὺ εἶν' ὁ Θεός σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴ δύναμη καὶ μὲ ὅλη σου τὴν σκέψη καὶ τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς· ὀρθὰ ἀποκρίθηκες· αὐτὸ νὰ κάνης καὶ θὰ ζήσης. Μὰ ὁ νομικός, θέλοντας νὰ δείξη πὼς καταλαβαίνει εἶπε στὸν Ἰησοῦ· καὶ ποιὸς εἶναι πλησίον μου; Τότε παίρνοντας τὸ λόγο ὁ Ἰησοῦς εἶπε. Ἕνας ἄνθρωπος κατέβαινε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἱεριχώ, κι ἔπεσε στὰ χέρια ληστῶν· οἱ ληστὲς ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν καὶ τὸν ἔδειραν, ἔφυγαν καὶ τὸν ἀφῆκαν μισοπεθαμένο. Ἔτυχε τότε καὶ κατέβαινε στὸ δρόμο ἐκεῖνο ἕνας ἱερέας ποὺ τὸν εἶδε καὶ προσπέρασε· τὸ ἴδιο κι ἕνας λεβίτης, ποὺ βρέθηκε σ' ἐκεῖνο τὸν τόπο, ἦλθε, εἶδε καὶ προσπέρασε. Καὶ κάποιος Σαμαρείτης, ποὺ ὡδοιποροῦσε ἦλθε πρὸς τὰ κεῖ κι ὅταν τὸν εἶδε πόνεσε μέσα του· κι ἀφοῦ πλησίασε τοῦ ἔδεσε καλὰ τὰ τραύματα πλένοντάς τα μὲ κρασὶ καὶ βάζοντας ἐπάνω λάδι· κι ἀφοῦ τὸν ἀνέβασε στὸ ζῶο του τὸν ἔφερε στὸ πανδοχεῖο καὶ τὸν φρόντισε. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα ποὺ ἔφυγε ἔβγαλε κι ἔδωκε δύο δηνάρια στὸν πανδοχέα καὶ τοῦ εἶπε· φρόντισέ τονε κι ἂν τύχη καὶ ξοδέψης κάτι παραπάνω, ἐγὼ στὸ γυρισμό μου θὰ στὸ πληρώσω. Ποιὸς λοιπόν σοῦ φαίνεται πὼς ἀπ' αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ἔγινε πλησίον σ' ἐκεῖνον ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν; Κι ὁ νομικὸς εἶπε· ἐκεῖνος ποὺ τὸν πόνεσε καὶ τὸν κοίταξε. Τοῦ εἶπε λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς· πήγαινε καὶ κᾶνε καὶ σὺ τὸ ἴδιο.

Αὐτὸς ὁ νομικός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποὺ πλησίασε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ρώτησε τάχατες τί νὰ κάμη γιὰ νὰ κληρονομήση τὴν αἰώνιο ζωή, αὐτὸς λοιπὸν δὲν ρωτοῦσε γιὰ νὰ μάθη, μὰ ἤθελε νὰ πειράξη τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς ἦταν διαβασμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του μελετοῦσε κι ἐξηγοῦσε τὸ Νόμο καὶ θὰ μποροῦσε νὰ μπλέξη τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ σὲ καμμιὰ συζήτηση. Μὰ πῆρε τὸ μάθημα ποὺ τοῦ χρειαζότανε. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τοῦ 'δωσε καὶ κατάλαβε πὼς ἄλλο νὰ 'σαι τάχα διαβασμένος καὶ νὰ κάνης τὸν ἔξυπνο κι ἄλλο νὰ 'σαι καλὸς καὶ χρήσιμος ἄνθρωπος. Σοφία δὲν εἶναι νὰ ξέρης ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ νὰ ξέρης τί πρέπει νὰ κάνης γιὰ τὸν πλησίον. Ὅλοι ξέρουνε καὶ λένε πολλά, μὰ λίγοι κάνουνε ὅ,τι πρέπει. Γι' αὐτὸ βλέπουμε στὴν παραβολὴ πὼς ἀλλιῶς ρωτᾶ ὁ νομικὸς κι ἀλλιῶς τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός. Ὁ νομικὸς ρωτᾶ· «Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου;». Κι ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾶ· «Πήγαινε καὶ κάνε καὶ σὺ τὸ ἴδιο». Ὁ νομικὸς ρωτᾶ γιὰ νὰ μάθη τάχα ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον κι ὁ Χριστὸς τὸν στέλνει νὰ πάη νὰ δείξη τὴν ἀγάπη του σὲ κάθε ἄνθρωπο. Γιατί κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλησίον. Δὲν τοῦ λέει πὼς πλησίον εἶναι κάθε ἄνθρωπος, μὰ τί πρέπει νὰ κάνη γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ 'ναι ὁ πλησίον. Κι αὐτὸ εἶναι, χριστιανοί μου, ποὺ μᾶς χρειάζεται κάθε φορά· ὄχι νὰ ξέρουμε πολλὰ καὶ νὰ 'μαστε σοφοί, μὰ νὰ 'χουμε ἀγάπη καὶ νὰ κάνουμ' ἐκεῖνα ποὺ πρέπει.

Πολλοὶ τώρα τελευταία, ποὺ δὲν εἶναι δὰ καὶ σοφοί, κάθουνται μέρα νύχτα στὸ καφενεῖο καὶ λένε λόγια· λένε γιὰ δικαιοσύνη, γιὰ ἰσότητα, γιὰ εἰρήνη, γιὰ δημοκρατία καὶ γιὰ ἄλλα τέτοια πολλά. Ὁ Χριστὸς θὰ τοὺς πῆ. Πᾶτε νὰ ἐργασθῆτε, γιατί ἐκεῖνο ποὺ σᾶς λείπει δὲν εἶναι τὰ λόγια, μὰ ἡ ἐργασία καὶ ἡ νοικοκυροσύνη. Πᾶτε λοιπὸν νὰ ἐργασθῆτε αὐτὰ ποὺ λέτε καὶ νὰ δείξετε στὴν πράξη καὶ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἰσότητα καὶ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ δημοκρατία ποὺ φωνάζετε. Στὸ δάσκαλο, ποὺ ἄλλα λέει καὶ ἄλλα κάνει, οἱ ἄλλοι θὰ τοῦ ποῦνε καὶ θὰ γελάσουνε μαζὶ του· «Δάσκαλε, ποὺ δίδασκες...».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σ' αὐτὴ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν, μᾶς δίδαξε κάτι καινούργιο, ποὺ δὲν τὸ 'ξερε ὥς τὰ τότε ὁ κόσμος. Μᾶς δίδαξε τί θὰ πῆ πλησίον, τί θὰ πῆ ἕνας ἄνθρωπος. Καὶ μᾶς εἶπε πὼς πλησίον εἶναι ὄχι μόνο ὁ κάθε ἄνθρωπος, μὰ πὼς πλησίον εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος. Στὸν καιρὸ μας ὅλα εἶναι γεμάτα ὑποκρισία· μᾶς πῆρε ὁ πόνος γιὰ τὸ τί γίνεται στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, φωνάζουμε γιὰ σκλάβους ποὺ δὲν τοὺς εἴδαμε, σκοτωνόμαστε γιὰ λαοὺς ποὺ δὲν τοὺς ξέρουμε, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ μπροστὰ στὰ μάτια μας εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ περιμένει ἀπό μᾶς. Φωνάζουμε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ξεχνοῦμε τὸν ἄνθρωπο· σκοτωνόμαστε γιὰ ξένους λαοὺς καὶ ρημάζουμε τὸν τόπο μας· θέλουμε ἰσότητα κι ὅσοι εἶναι στὴ δούλεψή μας τοὺς ἔχουμε γιὰ δούλους· τάχα ζητοῦμε δικαιοσύνη καὶ τρῶμε τὸν κόπο τοῦ ἐργάτη μας· κηρύττουμε δημοκρατία κι εἴμαστε τυραννικοὶ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας. Ὅλα ἐτοῦτα γίνονται, γιατί ξεκινοῦμε ἀνάποδα· ἀφίνουμε τὰ κοντινά μας καὶ πᾶμε στὰ μακρινὰ· βάζουμε σκοπό μας τὴν ἀνθρωπότητα κι ἀφίνουμε τὸν ἄνθρωπο· ἀγνοοῦμε τὸν πλησίον καὶ γνοιαζόμαστε γιὰ κεῖνον ποὺ 'ναι μακρυά. Στ' ἀλήθεια δὲ γνοιαζόμαστε γιὰ τίποτα καὶ τὸ βρήκαμ' ἔξυπνο καὶ βολικὸ νὰ φωνάζουμε γιὰ ἰδεολογίες καὶ νὰ κάνουμε τὴ δουλειά μας. Μὰ ὁ Χριστὸς δὲ μᾶς θέλει ἰδεολόγους, μὰ πιστούς· δὲ μᾶς θέλει νὰ φωνάζουμε γιὰ δικαιοσύνη, μὰ νὰ 'μαστε δίκαιοι· δὲ μᾶς στέλνει νὰ βροῦμε κείνους ποὺ εἶναι μακρυά, μὰ νὰ κοιτάξουμε αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντά μας. Ὁ Χριστὸς δὲν ξέρη τί θὰ πῆ ἀνθρωπότης, ξέρει ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον· κι ἀκόμη πιὸ ἁπλὰ καὶ πιὸ πρακτικὰ ξέρει τί θέλει ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον. Γι' αὐτὸ στὸν καθένα, ποὺ ὑποκριτικὰ ρωτᾶ σὰν τὸν νομικό, τὸν στέλνει, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μάθη ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ καὶ γιὰ νὰ πράξη ὅ,τι χρειάζεται ὁ πλησίον. Ἄκουε, χριστιανέ μου, ἐκεῖνο πού σοῦ λέει ὁ Χριστός, κάνε ὅ,τι ἔκαναν μέχρι τώρα κι οἱ πατέρες σου. Ψέματα δὲ μᾶς εἶπε ὁ Χριστὸς κι οἱ πατέρες μας, ἂς μὴν ἤξεραν πολλά, ὅμως εἶχαν πρακτικὴ σοφία· πίστευαν στὸ Θεό, σέβονταν τὴν Ἐκκλησία, ἀγαποῦσαν τὸν τόπο τους, κοίταζαν τὴ δουλειά τους καὶ δὲν ἤξεραν ἀπὸ ἰδεολογίες.


Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἂς μὴν πηγαίνουμε μακρυὰ κι ἂς μὴ χανώμαστε σὲ λόγια. Κοντὰ μας εἶναι ὁ πλησίον καὶ μπρὸς στὰ μάτια μας εἶναι οἱ ἀνάγκες του. Ἂς κάνουμε ὁ καθένας μάς ὅ,τι μποροῦμε, ὄχι γιὰ νὰ μάθουμε τάχα ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον μὰ γιὰ νὰ βοηθοῦμε στ' ἀλήθεια τὸν πλησίον. Τότε νιώθουμε καλὰ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν αἰσθανώμαστε κοντά μας τὸν πλησίον. Κι ἡ ἐντολὴ εἶναι ν' ἀγαποῦμε τὸν πλησίον σὰν τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ 'χουμε ζωὴ αἰώνιο. Ἀμήν.