«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας»

«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας»

Ο κ. Αμβρόσιος, ο κ. Θεόκλητος


και "Ο ΣΩΤΗΡ"

Στὴν Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, «ἰδιοκτησίας» τοῦ κ. Ἀμβροσίου, συμβαίνουν τὰ ἑξῆς «εὐχάριστα» πράγματα. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος (ὁ ὁποῖος δὲν θέλει οἱ πιστοὶ νὰ ἀνακατεύονται καὶ νὰ ἐλέγχουν τὰ κακῶς πεπραγμένα τῆς Μητροπόλεώς Του ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ) ζήτησε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ἐπιμόνως βοηθὸ ἐπίσκοπο, τὸν ὁποῖο μάλιστα ὁ ἴδιος ὑπέδειξε. Ἡ Ἱ. Σύνοδος ὑπέκυψε καὶ προέβη στὴν ἐκλογὴ βοηθοῦ ἐπισκόπου τοῦ κ. Ἀμβροσίου, παρόλο ποὺ ὁ βοηθὸς ἐπίσκοπος εἶναι νεοφανὴς καὶ ἀντικανονικὸς θεσμὸς στὴν Ἐκκλησία (ἀντιφάσκει μὲ τὴν ἐκκλησιολογία της). Δὲν πέρασαν, ὅμως, μερικοὶ μῆνες καὶ ὁ βοηθὸς ἐπίσκοπος, τὸν ὁποῖο μετὰ βαΐων καὶ κλάδων καὶ ὑπερβολικῶν ἐπαίνων ὑποδέχτηκε στὸ Αἴγιο, δὲν ἄντεξε δίπλα στὸν κ. Ἀμβρόσιο καὶ ἔφυγε.

Ὁπότε, ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων, ἐπεδίωξε δι’ ἄλλης ὁδοῦ νὰ φέρει ὁπωσδήποτε κάποιον τῆς ἀρεσκείας του, ὁ ὁποῖος (προφανῶς) θὰ τὸν διαδεχθεῖ καὶ θὰ πρέπει νὰ μάθει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὰ μυστικὰ τῆς χρηστῆς «διαχειρίσεως» τῆς Μητροπόλεως. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανε μὲ τὸν ἀέρα τοῦ «ἰδιοκτήτη» τῆς ἐπισκοπῆς, παρὰ τὴν ἐγγράφως κατοχυρωμένη διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς συγκεκριμένης ἐπιλογῆς του, καὶ ἀγνοώντας τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ (ὁ ὁποῖος δὲν ρωτήθηκε) κι ἀσφαλῶς τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ποὺ διὰ τῶν ἱ. Κανόνων ἔχει διδάξει καὶ νομοθετήσει διαφορετικὰ πράγματα γιὰ τὸ θέμα τῆς ἐπιλογῆς ἐπισκόπων.

Ὁ ἐπίσκοπος, ποὺ ὡς «βοηθό του» μᾶς ἔφερε, εἶναι ὁ πρώην Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητος Κουμαριανός. Τὸ ὄνομά του ἦταν ἀναμεμειγμένο στὰ ἐκκλησιαστικὰ σκάνδαλα τοῦ 2005, ὅταν κάποιοι κύκλοι θέλησαν νὰ πλήξουν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τοὺς λόγους τους· καὶ εὔκολα τὴν ἔπληξαν, ἀφοῦ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ τελευταῖοι Ἀρχιεπίσκοποι, ἔχουν ἀφήσει ἀτιμώρητους καὶ ἀσύδοτους τοὺς ἐπισκόπους σὲ κάθε εἴδους παραβατικότητα (πάντα ἐν σχέσει μὲ τοὺς ἱ. Κανόνες). Ἔγραφε τότε εὔστοχα ὁ καθηγητὴς κ. Ἰω. Κορναράκης (“Ὀρθ. Τύπος”, 28.1.05): «Ἡ μέχρι σήμερα ἀρχιεπισκοπικὴ θητεία τοῦ κ. Χριστοδούλου ἔχει ἤδη ἐμπεδώσει στὸν κοινωνικὸ χῶρο μία θλιβερὴ πραγματικότητα: τὴ βεβαιότητα ὅτι προστατεύει καὶ στηρίζει συνεχῶς, μὲ τὴ σιωπή του, τὴν ὁμοφυλοφιλία στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο».

Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος, λοιπόν, Χριστόδουλος, καθὼς οἱ ὀσμὲς τῶν ἐπισκοπικῶν σκανδάλων κατέκλυζαν τοὺς ἔκπληκτους πιστοὺς μὲ τὴν δυσωδία τους, ἀναγκάστηκε ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας (ποὺ τὰ ἀποδέχτηκε) νὰ ὁμολογήσει τὰ ἑξῆς φοβερά. Ὅτι, «εἴμαστε ὑπεύθυνοι (ἐμεῖς οἱ ἐπίσκοποι, γιατὶ) ὄχι μόνον ἐπροστατεύσαμε, ἀλλὰ καὶ ἀνεχθήκαμε νὰ ὑπάρχουν στὴν τοπική μας Ἐκκλησία κληρικοὶ ἀσυνεπεῖς πρὸς τὴν ἀποστολήν των, “ἐπίορκοι” Μητροπολῖται ποὺ κατελήφθησαν ἀπὸ “φιληδονία”, καὶ μετατρέψαμε τὶς Μητροπόλεις μας σὲ θερμοκήπια ἀθλιοτήτων... καὶ σὲ ἀπυρόβλητο ὀχυρό, ποὺ κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ παραβιάσει, ἔστω καὶ ἂν ἐκεῖ μέσα διαπράττονται κανονικὰ καὶ ποινικὰ ἀδικήματα… Ἀνεχθήκαμε ἱερεῖς ἢ καὶ λαϊκοὺς νὰ κατακλέπτουν τὰ ἐκκλησιαστικὰ ταμεῖα».

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος μίλησε καὶ ὁ μητροπολίτης Ἰωαννίνων καὶ ἀπὸ τὴ σκοπιά του «ζήτησε νὰ σταματήσει ἡ λογικὴ τῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἱερομόναχοι στὰ μοναστήρια, νὰ ὑπάρξει διαφάνεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κορβανὰ» κ.α.

Μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς συγκεκριμένες παραδοχὲς περὶ φιληδόνων καὶ κλεπτῶν κληρικῶν, περίμενε ὁ κατασκανδαλισμένος λαὸς τοῦ Θεοῦ τὴν «κάθαρση» τὴν ὁποία ἡ Ἱεραρχία ὑποσχέθηκε. Καὶ ὅμως, ἐπειδὴ οἱ κύκλοι –ποὺ τότε ἔπληξαν τὴν Ἐκκλησία– σταμάτησαν μέχρις ἐκεῖ τὴν ἐπιθεσή τους, ἡ Ἱεραρχία σὲ καμία κάθαρση δὲν προέβη, ἀφήνοντας τὶς ὑπόνοιες νὰ ἐπικρέμονται καὶ τὰ στοιχεῖα περὶ σκανδάλων νὰ ξεκουράζονται στὰ συρτάρια τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ τὰ ἔχουν πρόχειρα, ὅταν θελήσουν νὰ τὴν ξαναεκβιάσουν!

Καὶ ἐνῶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν γνωστὰ διὰ τῶν Μ.Μ.Ε., καὶ εἰδικὰ τὰ ἀφορῶντα εἰς τὸν σκανδαλισμὸ ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ ὅσα ἀποδόθηκαν στὸν κ. Θεόκλητο Κουμαριανό, ὁ κ. Ἀμβρόσιος, ὡσὰν νὰ μὴν ὑπῆρξε οὐδεὶς σκανδαλισμός, ἐπέλεξε γιὰ διάδοχό του καὶ πνευματικὸ Πατέρα τῶν πιστῶν τὸν σκανδαλίσαντα κ. Θεόκλητο. «Λησμόνησε» ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ κ. Θεόκλητου (καθ’ ὃν χρόνον ἦτο μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος) ἐνεπλάκη σὲ ἠθικὰ καὶ οἰκονομικὰ σκάνδαλα, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα διαπράχτηκαν ὄχι μόνο στην Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὸ Παρίσι. Λησμόνησε ὅτι ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀναγκάστηκε νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ Μητροπολίτης, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν δοκιμασία τῆς ἀνακρίσεως ἀπὸ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὸν πιθανὸν διασυρμό. Λησμόνησε ὅτι κάποια ἀπὸ τὰ σκάνδαλα αὐτά, πέρα ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε., τυπώθηκαν σὲ φυλλάδια καὶ διανεμήθηκαν σὲ διάφορες πόλεις, στὶς ὁποῖες εἶχε βαλεῖ ὑποψηφιότητα ὁ κ. Θεόκλητος. Τὰ πρῶτα φυλλάδια εἶχαν κυκλοφορήσει στο Βόλο, (ὅταν μητροπολίτης ἐκεῖ ἦταν ὁ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος) καὶ ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ μὴν ἐκλέγει ὡς μητροπολίτης Δημητριάδος ὁ κ. Κουμαριανός. Ἀργότερα, οἱ πράξεις του καὶ τὰ φυλλάδια, ἀκολούθησαν τὸν κ. Θεόκλητο καὶ σὲ ἄλλες πόλεις, ὅπου πάλι ἐπεδίωξε νὰ γίνει Μητροπολίτης, ἔγιναν δὲ ἀφορμὴ νὰ μὴν γίνει ἀποδεκτὸς οὔτε στὴ Μητρόπολη Μεσσηνίας, οὔτε στὴν Κόρινθο καί, τελευταῖα, νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἀναβάλει τὴν ἐπίσκεψή του σὲ Μητρόπολη τῆς Β. Ἑλλάδος, ὅπου εἶχε προγραμματιστεῖ νὰ παραστεῖ καὶ νὰ συνεορτάσει μὲ τὸν ἐπισκοπό της.

Γνώστης τῶν περισσοτέρων ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος, γι’ αὐτὸ καὶ εἶχε ἐκφραστεῖ κατὰ τοῦ κ. Θεοκλητοῦ μετὰ λόγου γνώσεως (πρὶν κἀν γίνει ἐπίσκοπος), λέγοντας ὅτι εἶναι «ἀκατάλληλος» γι’ αὐτὴ τὴ θέση! Ἡ «πρόβλεψή» του ἐκείνη περὶ ἀκαταλληλότητος (ὅπως φάνηκε) ἐπιβεβαιώθηκε πλήρως, ἀφοῦ τὸ ὄνομα τοῦ κ. Θεόκλητου ἐνεπλάκη στὸ παραδικαστικὸ κύκλωμα καὶ σὲ ἄλλες «ἀταξίες» ποὺ ἐπιφέρουν καθαίρεση.

Παρά ταῦτα, ἐδῶ κι ἕνα χρόνο περίπου, ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλλει ἐτσιθελικὰ ὡς πνευματικὸ Πατέρα τῶν Αἰγιωτῶν τὸν κ. Θεόκλητο. Αὐτόν ποὺ σὲ διάρκεια χρόνου κατασκανδάλισε τὸ πανελλήνιο· αὐτὸν ὁ ὁποῖος δὲν ἐπεδίωξε νὰ ἀποδείξει τὴν ἀθωότητά του (ἐκείνη τὴν κρίσιμη στιγμὴ τοῦ 2005), ἀφοῦ μὲ τὴν διεξαγωγὴ ἐκκλησιαστικῆς δίκης θὰ ξεκαθάριζαν τὰ πράγματα καὶ θὰ ἔπαυε τὸ σκάνδαλο, ἐὰν ἀποτελοῦσε σκευωρία· καὶ δὲν τὸ ἔκανε, ἐπειδή, ὡς συνάγεται ἀπὸ τὰ δημοσιεύματα, δὲν ἐφαίνετο εὔκολη ἡ ἀθώωσή του. Καὶ τὶ ἔκανε ὁ κ. Θεόκλητος; Ὑπέβαλε «αὐτοβούλως» τὴν παραιτήσή του, μὲ τὴν ὑπόδειξη καὶ τὴν στήριξη τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου καὶ πνευματικοῦ τοῦ πατρὸς κ. Χριστοδούλου! Ἔτσι, ἡ ὑποθεσή του μπῆκε στο ἀρχεῖο!

Καὶ τώρα, λοιπόν, ἀφοῦ πέρασαν ἕξι χρόνια σιωπῆς, αἰφνιδίως ὁ κ. Ἀμβρόσιος παρέδωσε στὴ λήθη ὅ,τι εἶχε γράψει ἐναντίον του, ἄλλαξε γνώμη γιὰ τὴν καταλληλότητα τοῦ κ. Θεοκλητοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐνοχή του. Καὶ μετερχόμενος τακτικὲς πολιτικῶν συμβιβασμῶν, τώρα, ὄχι μόνο τὸν θεωρεῖ κατάλληλο ὡς ἐπίσκοπο, ἀλλὰ τὸν προορίζει γιὰ ...διαδοχό του! Καὶ γιὰ νὰ ἐπηρεάσει τὸν ἀγνοοῦντα λαό, πλέκει τὸ ἐγκώμιό του, παρουσιάζοντας τὶς πράξεις ἐκεῖνες ποὺ μᾶς κατασκανδάλισαν ὡς πράξεις θυσίας· καὶ τιμῶντας τον μὲ φωτοστέφανο μάρτυρος δηλώνει: «τὸν τιμῶ ὑπερβαλλόντως», γιατὶ «θυσιάστηκε» γιὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο!

Ἔτσι, ὁ κ. Κουμαριανὸς αὐθαιρέτως, χωρὶς δηλ. νὰ τοῦ ἔχει ἀναθέσει ἡ Ι. Σύνοδος τὸν τίτλο τοῦ βοηθοῦ, φέρεται καὶ ἐνεργεῖ στο Αἴγιο ὡς ὁ διάδοχος ἐπίσκοπος, κηρύττων, λειτουργῶν, τελῶν γάμους, ἀκολουθίες, ἁγιασμοὺς στὰ σχολεῖα καὶ τελευταίως (καὶ αὐτὸ ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ γραφεῖ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ποὺ ἀπευθύνεται κυρίως στὴν ἀδελφότητα «Ὁ Σωτὴρ») ἐμφανίστηκε στὴν τοπικὴ αἴθουσα τῆς ΓΕΧΑ (ποὺ ἡ πνευματικὴ τῆς καθοδήγηση ἀνηκεῖ στην ἀδελφότητα «Ὁ Σωτήρ») ἁγιάζων καὶ εὐλογῶν τὴν ἔναρξη τῆς νέας χρονιᾶς.

Καὶ ἀπευθυνόμενοι πρὸς τοὺς σεβαστοὺς Πατέρες καὶ ἀδελφούς τοῦ «Σωτῆρος», τοὺς ὁποίους κατὰ τὰ ἄλλα ἀγαποῦμε καὶ πολλὲς φορὲς τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουμε παρακαλέσει νὰ ἀκολουθήσουν καὶ στὸ συγκεκριμένο θέμα τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ νὰ παύσουν νὰ βάζουν τὸ «δικό τους ἔργο» πάνω ἀπὸ τὸ ἔργο καὶ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἐρωτᾶμε:

Ἕως πότε, γιὰ νὰ ἔχετε τὴν ἀνοχὴ τῶν τοπικῶν ἐπισκόπων καὶ νὰ κάνετε τὸ «ἔργο» σας, θὰ ἀνέχεστε τὴν καταπάτηση τῶν ἱ. Κανόνων, τὶς «ἀταξίες» καὶ τὴν αἱρετίζουσα διδασκαλία ἐπισκόπων, ὅπως τῆς Καλαμάτας, τοῦ Βόλου, τοῦ Αἰγίου, τῆς Σύρου, τῆς Λαρίσης κλπ.; Ἕως πότε θὰ ἀνέχεσθε (ἐπικαλούμενοι μιᾶς ἀντιπατερικῆς νοοτροπίας διάκριση καὶ ὑπακοή) τὴν ὑπονόμευση τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ; Ἕως πότε θὰ ἐντέλλεσθε, οἱ ἱερωμένοι τῆς ἀδελφότητός σας, νὰ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς συγκεκριμένους αὐτοὺς αἱρετίζοντες καὶ ἀτάκτως περιπατοῦντες ἐπισκόπους, καθιστάμενοι ἔτσι συνυπεύθυνοι; Δὲν λέγει ἡ Ἁγία Γραφὴ τὸ «στέλλεσθε ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος», καὶ τὸ «οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος», καὶ τὸ «ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων»;

Ἄραγε, οἱ καταγγελλόμενες παρεκτροπὲς ἐπισκόπων εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ λογαριάζονται ὡς προσωπικά τους ἁμαρτήματα, ἢ ἀντίθετα εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ προκαλοῦν δημόσιο δεινὸ σκανδαλισμὸ καὶ φθορὰ καὶ μολυσμὸ τῶν πιστῶν καὶ ἀντιμετωπίζονται (βάσει τῶν ἱ. Κανόνων) μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς σκανδαλοποιούς;

Σᾶς διαφεύγει ἡ σχετικὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων; Λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Τί ποιεῖς ἄνθρωπε; Παρεβάθη ὁ νόμος..., πλημμελήματα τοσαῦτα ἐτολμήθη παρά τινος τῶν ἱερωμένων, τὰ ἄνω κάτω γέγονε καὶ οὐ φρίττεις; Τὰ ἄψυχα πενθεῖ καὶ στένει καὶ συναγανακτεῖ τῷ δεσπότη. Σὺ δὲ λογικὸς οὐκ ἀλγεῖς; Οὐκ ἐπιτιμᾷς, οὐ γίνῃ χαλεπὸς τιμωρὸς τῶν τοῦ Θεοῦ νόμων ἀλλὰ καὶ κοινωνεῖς;» (PG 55,252). Καὶ ὁ Μ. Βασίλειος: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους εἰ καὶ μετὰ παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»; (Βασιλειάδη Ν., Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», 1972, σελ. 95).

Ἀντί, λοιπόν, Πατέρες καὶ ἀδελφοί, νὰ συστήσετε στοὺς σκανδαλοποιοὺς ἐπισκόπους καὶ εἰδικὰ στὸν κ. Θεόκλητο Κουμαριανό, νὰ μεταβοῦν στὴν μονὴ τῆς μετανοίας τους γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τους, ἐπιδοκιμάζετε τὶς πράξεις τους μὲ τὸ νὰ τοὺς δέχεσθε νὰ εὐλογοῦν καὶ ἁγιάζουν τὶς κατὰ τόπους συνάξεις τῶν παραρτημάτων σας;

Γνωρίζετε ὅτι ζοῦμε σὲ ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς. Εἶναι ἤδη ὁ ἔσχατος καιρὸς γιὰ μία ἀλλαγὴ πλεύσεως στὰ θέματα αὐτά, μιὰ ἀλλαγὴ ἡ ὁποία θὰ προσελκύσει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ποὺ μὲ τὴ βοήθειά Του εἶναι δυνατὸν νὰ προκληθεῖ μιὰ ἀληθινὴ ἀνατροπὴ τοῦ σκηνικοῦ ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἐπιβαλεῖ στανικῶς στὴν ἄλλοτε Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα· ὁ Οἰκουμενισμὸς τὸν ὁποῖο διὰ πολλῶν ὀρθότατα καταγγέλλετε, ἀλλὰ πρακτικῶς ἀνέχεσθε.

Θεσσαλονίκη, 19 Νοεμβρίου 2011

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

H θεωρία της εξελίξεως και η ...“εξέλιξη” πολλών θεολόγων!

Η θεωρία της εξελίξεως

και η ...“εξέλιξη” πολλών θεολόγων!

του Λέων Μπράνγκ

Θεολόγου

Από το περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία»,

Αριθμ. τεύχους 110-111, Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2011

Όταν απευθύνεται κανείς στον σύγχρονο άνθρωπο σχετικά με το θέμα της προέλευσης της ζωής κάνοντας λόγο για τη Δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου από το Θεό συναντάει κυριολεκτικά έναν τοίχο. Χαρακτηριστικό στις μέρες μας είναι η σχεδόν απόλυτη ισχύ και αποδοχή της θεωρίας της εξέλιξης. Όποιος τολμάει να την αμφισβητήσει, ιδίως μέσα από την προβολή της Αγίας Γραφής και της Δημιουργίας, θεωρείται φονταμενταλιστής, προσκολλημένος στο παρελθόν και στη μυθολογία, ξένος απόλυτα προς το χώρο της επιστήμης και προς την επιστημονική μεθοδολογία.

Οι θέσεις αυτές ήδη στην σχολική πραγματικότητα είναι σχεδόν απόλυτα παγιωμένες, αφού αυτή η θεωρία προβάλλεται με κάθε ευκαιρία μέσα από όλα εκείνα τα διδακτικά βιβλία που σε κάποιο βαθμό μπορούν να συσχετιστούν με αυτήν. Ενδεικτικό μεταξύ άλλων είναι και η ένταξη της θεωρίας στην εξεταστέα ύλη των Πανελλαδικών Εξετάσεων στο μάθημα της Βιολογίας από το 2010. Τα μόνα βιβλία που κρατούν ακόμα κάποια έστω απόσταση είναι τα βιβλία των θρησκευτικών, αλλά και εκεί παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μια σχετική υποχώρηση και προσαρμογή. Με λίγες λέξεις θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: Γιατί να μη γίνονται αποδεκτές τόσο η θεωρία της μεγάλης έκρηξης όσο και η θεωρία της εξέλιξης, αφού ασχολούνται με το «πως» της δημιουργίας που είναι αποκλειστικά θέμα της επιστήμης. Αποστολή της θεολογίας είναι να ασχολείται μόνο με το «ποιος» και «γιατί» της δημιουργίας (βλ. π.χ. τις ενότητες 9 και 24 στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β΄ Λυκείου «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα»).

Επίσημα η θεωρία της εξέλιξης παρουσιάζεται σαν επιστημονική θεωρία, ως προς την εξερεύνηση και ερμηνεία του φαινομένου της ζωής και της ανάπτυξής του. Στην καθημερινότητα όμως των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης και στην εκπαίδευση επιβάλλεται κυριολεκτικά ως επιστημονική αλήθεια! Συνδέθηκε κυρίως με τον Κάρολο Δαρβίνο (1809-1882), ο οποίος σε δύο βασικά έργα του, το πρώτο με τίτλο «Περί της καταγωγής των ειδών» (1859) και το δεύτερο με τίτλο «Περί της καταγωγής του ανθρώπου» (1871) προσέθεσε στις ήδη υπάρχουσες θεωρίες το μηχανισμό της φυσικής επιλογής, ότι δηλαδή στους διάφορους πληθυσμούς των ειδών επιβιώνουν οι πιο ικανοί, αυτοί οι οποίοι αποδεικνύουν τη μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής στις εκάστοτε συνθήκες της ζωής.

Ο 19ος αιώνας, στον οποίο η θεωρία του Δαρβίνου ε8δε το φως της δημοσιότητας, χαρακτηρίζεται από ένα δυνατό ρεύμα αθεΐας στην Δυτική Ευρώπη, προς το πνεύμα της οποίας ταιριάζει απόλυτα η θεωρία αυτή. Διότι θεωρεί και ερμηνεύει τον κόσμο εντελώς αυτόνομα από οποιαδήποτε δημιουργική αρχή, στην ουσία ως αυθυπόστατον. Έτσι εξηγείται και η μεγάλη απήχηση που είχε η θεωρία αυτή στο κλίμα αυτό του 19ου αιώνα: είναι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι η πρώτη έκδοση του έργου «Περί της καταγωγής των ειδών» εξαντλήθηκε την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας!

Ο δυτικός άνθρωπος ήδη από την εποχή του Διαφωτισμού αναζητούσε την απαλλαγή από κάθε υπερβατική αυθεντία, την οποία είχε ζήσει και γνωρίσει επί αιώνες μέσω του αυταρχισμού του παπισμού με κορυφαία αποτρόπαια έκφραση την Ιερά Εξέταση. Η δίκη του Γαλιλαίου το 1633, το γεγονός ότι αναγκάστηκε να ανακαλέσει τις θέσεις του, σήμανε το θρίαμβο του παπισμού επί της επιστήμης. Τώρα πλέον θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση.

Μέσα στα πλαίσια αυτά κατανοείται η αποδοχή της θεωρίας της εξελίξεως ως αντίδραση ενάντια στον Παπικό ολοκληρωτισμό, δεν μπορούμε, όμως, να μην επισημάνουμε ευθύς εξ αρχής, ότι η αντίδραση αυτή, ως αποτέλεσμα συσσωρευμένου αντιπαπικού μένους άφησε να φανεί πολύ καθαρά ότι η επιστημονικοφανής αυτή θεωρία είχε ελάχιστη ή και καθόλου σχέση με την επιστήμη.

Και πράγματι κάθε άλλο από επιστημονικά έγκυρη και θεμελιωμένη ήταν η θεωρία αυτή από την αρχή της εμφάνισής της: Συνήθως μέσα από την έρευνα και τις παρατηρήσεις οδηγείται ο επιστήμονας στη διατύπωση μιας θεωρίας και στη συνέχεια αναζητείται η επιβεβαίωσή της. Εδώ στην περίπτωση του Δαρβίνου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ενώ παρατηρούσε και διαπίστωνε μέσα στην μεγάλη βιοποικιλότητα ζωντανών οργανισμών και απολιθωμάτων την ύπαρξη βασικών ειδών –με αναμφισβήτητες ομοιότητες βέβαια μεταξύ τους– όπως επίσης, ότι αυτά τα βασικά είδη αυτούσια εμφανίζονται στα απολιθώματα, πράγμα που δηλώνει ότι δεν υπάρχουν μεταβατικές μορφές ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, διατύπωνε μια θεωρία ακριβώς αντίθετη με την παρατήρηση αυτή και άρα απόλυτα αντιεπιστημονική: Ισχυρίσθηκε ότι όλα τα είδη της ζωής, που υπήρξαν και υπάρχουν στον πλανήτη μας μέχρι και τον άνθρωπο, εξελίχθηκαν σε διάστημα εκατομμυρίων ετών από ένα κοινό πρόγονο μέσω τυχαίων μεταλλαγών (ή μεταλλάξεων, όπως ονομάζονται σήμερα στη γενετική) και του μηχανισμού της φυσικής επιλογής. Η θεωρία αυτή, για να έχει μια στοιχειώδη επιστημονική βάση, θα έπρεπε να προϋποθέτει στο αρχείο των απολιθωμάτων την ύπαρξη άπειρων μεταβατικών μορφών ανάμεσα στα βασικά είδη, πράγμα όμως που, όπως και ο ίδιος έβλεπε, δεν ισχύει. Επομένως η θεωρία, έτσι όπως διατυπώθηκε, δεν βασίζεται στην επιστημονική παρατήρηση, αλλά έχει μια καθαρά φανταστική, μια ιδεολογική βάση. Αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια της αθεΐας του 19ου αιώνα και με βασικό όπλο την επιστημονικοφανειά της στοχεύει στην απόρριψη της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό. Τη θέση του Θεού παίρνει, «καλή τή “ευσεβεί” αθεϊστική πίστει» των εμπνευστών και υποστηρικτών αυτής της θεωρίας, μια αυθύπαρκτη κοσμική πραγματικότητα που κρύβει στην υλική της δομή, στα πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνιά της, τη δυνατότητα ανάπτυξης και εξέλιξης ζωής και νοημοσύνης στην τεράστια αυτή βιοποικιλότητα και τελειότητα που παρατηρούμε. Ειδικά δε τη θέση του σχεδίου του Θεού παίρνει ο παράλογος παράγοντας του τυχαίου και η αρχή της φυσικής επιλογής.

Ήδη μόνο το στοιχείο αυτό, δηλαδή η παντελής έλλειψη στα απολιθώματα μεταβατικών μορφών ανάμεσα στα βασικά είδη αρκεί, ιδίως σήμερα, για την χωρίς περαιτέρω συζήτηση απόρριψη της θεωρίας ως εντελώς ανεδαφικής και παραπλανητικής. Και λέω ιδίως σήμερα, επειδή το αρχείο των απολιθωμάτων μετά από την εντατική έρευνα των παλαιοντολόγων κατά τις δύο τελευταίες εκατονταετίες θεωρείται από τους ειδικούς πλέον ιδιαίτερα πλούσιο (έχουν καταγραφεί σήμερα τουλάχιστον 250.000 απολιθωμένα είδη ανάμεσα στα αμέτρητα δισεκατομμύρια ευρημάτων) και χωρίς ουσιαστικά κενά. Έτσι το επιχείρημα, ότι οι μεταβατικές μορφές μεταξύ των βασικών ειδών δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα, έχει χάσει πλέον κάθε ισχύ.

Ωστόσο, λόγω των πολλών αναθεωρήσεων, προσπαθειών εξαπάτησης αλλά και γενικά εξ αιτίας του μεγάλου όγκου πληροφοριών, που έχει συγκεντρωθεί από εκπροσώπους πολλών επί μέρους επιστημών, στην προσπάθεια στήριξης της θεωρίας, επιβάλλεται να γίνει μια έστω ενδεικτική αναφορά στην ιστορική διαδρομή της θεωρίας μέχρι τις μέρες μας.

Στον γερμανικό χώρο ο ζωολόγος Έρνστ Χέκελ (1834-1919), καθηγητής της συγκριτικής ανατομίας στο πανεπιστήμιο της Ιένας, έκανε τη θεωρία γνωστή. Ο ίδιος μάλιστα ζητούσε να ενισχύσει τη θεωρία με τον βιογενετικό βασικό νόμο, όπως τον ονόμασε ο ίδιος (σήμερα χρησιμοποιείται στα γερμανικά όχι πια η λέξη «βασικός νόμος» αλλά «βασικός κανόνας», στη δε αγγλική ορολογία έχει περάσει με τον όρο «θεωρία της ανακεφαλαίωσης»).

Σύμφωνα με το «νόμο» αυτό: η οντογένεση ανακεφαλαιώνει τη φυλογένεση, δηλ. η βιολογική ανάπτυξη ενός οργανισμού είναι παράλληλη και συνοψίζει ολόκληρη την εξελικτική ανάπτυξη του είδους. Στις μέρες μας ακόμα και από τους υποστηρικτές της θεωρίας της εξέλιξης η θέση αυτή δεν γίνεται πια αποδεκτή. Άλλωστε προσπάθησε να την θεμελιώσει με παραποίηση εικόνων από την εμβρυακή ανάπτυξη διαφόρων οργανισμών. Τελικά ο ίδιος αναγκάστηκε να παραδεχθεί αυτή την προσπάθεια εξαπάτησης (εφημερίδα: Berliner Volkszeitung της 29.12.1908).

Από τις άλλες απάτες η πιο γνωστή είναι το κρανίο του Piltdown (βρέθηκε το 1911), ένα ανθρώπινο κρανίο 1330 χρόνων περίπου και μια κάτω σιαγόνα πιθήκου 1450 χρόνων, που παρουσιάστηκαν ως όν με μικτά χαρακτηριστικά. Η απάτη αποκαλύφθηκε το 1953.

Από τη δεκαετία του ’40, του προηγούμενου αιώνα, η θεωρία του Δαρβίνου πήρε το όνομα «συνθετική θεωρία της εξέλιξης» ή «νεοδαρβινισμός». Με τη συμβολή διαφόρων επιστημών, όπως η γενετική, η βιολογία πληθυσμών, η ζωολογία, παλαιοντολογία κ.ά. η αρχική θεωρία αναθεωρήθηκε σε κάποια σημεία, ώστε να προσαρμοστεί στα δεδομένα αυτών των επιστημών.

Στη συνθετική αυτή θεωρία συναντούμε συχνά έντονα προβλήματα συνδυασμού και συμφωνίας μεταξύ των επί μέρους επιστημών, όπως επί παραδείγματι μεταξύ παλαιοντολογίας και βιοχημείας ως προς τη συγγένεια των διαφόρων ειδών και τα χρονολογικά δεδομένα του γενεαλογικού τους δένδρου, σε σημείο μάλιστα, που συχνά καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα, ότι το βασικό που συνδέει τους επιστήμονες αυτών των διαφορετικών επιστημών είναι η κοινή τους πίστη στην εξέλιξη!

Μετά τα όσα αναπτύξαμε παραπάνω, είναι πραγματικά θλιβερό ότι πολλοί θεολόγοι σήμερα δέχονται να προσαρμόζουν τη βιβλική διήγηση της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από το Θεό σε αυτό το ιδεολογικό κατασκεύασμα που αποκαλείται θεωρία της εξέλιξης. Γιατί το κάνουν; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια ασφυκτική πίεση τόσο στο χώρο της παιδείας όσο και από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης για την υιοθέτηση αυτής της θεωρίας και την προσαρμογή όλων των άλλων δεδομένων σ’ αυτήν. Είναι όμως εξίσου αλήθεια, ότι αυτή η εξέλιξη δεν έγινε ποτέ. Το μαρτυρούν, όπως είδαμε παραπάνω, αδιάψευστα τα απολιθώματα. Γιατί λοιπόν αυτή η τόσο εύκολη υποχώρηση μπροστά σε μια απάτη; Το γεγονός και μόνο ότι προβάλλεται με κάθε ευκαιρία τόσο δυναμικά και ολοκληρωτικά ώστε να πνίγεται κάθε αντίρρηση, να πνίγεται και εξαφανίζεται τελικά η αλήθεια, θα έπρεπε να υποψιάσει τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο για το γιγαντιαίο μέγεθος αυτής της απάτης. Και όμως! Πολλοί δεν υποψιάζονται.

Οι ίδιοι εκείνοι που αρνούνται στην Εκκλησία κάθε δικαίωμα, να έχει λόγο στα ζητήματα της πολιτικής, εδώ στο θέμα της προέλευσης της ζωής υποστηρίζουν, ότι η Εκκλησία και επομένως η θεολογία δεν είναι αρμόδια να εκφράζει άποψη για το «πως» της προέλευσης της ζωής, για το «πως» της δημιουργίας. Ο χώρος αυτός ανήκει κατά την άποψή τους αποκλειστικά στην επιστήμη! Τα θέματα, για τα οποία μπορεί να αρθρώσει λόγο η θεολογία είναι το «ποιος» και το «γιατί» της δημιουργίας, ερωτήματα που ούτως ή άλλως για τους υποστηρικτές της αθεϊστικής αντίληψης του κόσμου και της ζωής αγγίζουν ζητήματα μυθολογίας.

Πολλοί θεολόγοι αποδέχονται και επικροτούν απόλυτα τη θέση αυτή. Ενώ η Αγία Γραφή στη διήγηση για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου κάνει σαφέστατα λόγο για το «πως» (δημιουργία με το λόγο του Θεού, πλάση του ανθρώπου) και ακόμα και για το «πότε» (εν αρχή, οι μέρες της δημιουργίας), εκείνοι αποδέχονται ότι η θεολογία δεν έχει αρμοδιότητα. Έτσι παραχωρούν το «πως» αποκλειστικά στην επιστήμη, με αποκορύφωση να θεωρούν τη θεωρία της εξέλιξης ως απόλυτα έγκυρη έκφραση της επιστήμης!

Ποιο είναι το αποτέλεσμα της αποδοχής αυτής της απάτης στη «θεολογία» αυτών των «εξελιγμένων» και «εκσυγχρονισμένων» ερμηνευτών της Αγίας Γραφής; Η απόλυτη παραχάραξη της Αγίας Γραφής, η κατάργηση του Θεού και η μετατροπή Του σε είδωλο. Η ακύρωση του λυτρωτικού έργου του Χριστού, αφού αντιστρατεύεται τη ζωή, η αποθέωση ενός αποκτηνωμένου ανθρώπου ως γνήσια έκφραση της αθεϊστικής-δαρβινικής αντίληψης για τη ζωή.

Ποιο συγκεκριμένα: Δεν μπορεί πια να γίνει λόγος για έναν «καλά λίαν» δημιουργημένο κόσμο. Ο Θεός εδώ δημιουργεί την υλική πραγματικότητα του κόσμου, δημιουργεί ίσως και την πρώτη μορφή ζωής, πάντως δεν δημιουργεί το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων. Στην πρώτη μορφή ζωής εναποθέτει ως απαραίτητα στοιχεία της εν δυνάμει εξέλιξης και τελειοποίησής της (ο όρος τελειοποίηση επιλέγεται εδώ, επειδή και από αυτούς τους θεολόγους κατά κανόνα δεν αμφισβητείται ότι στον άνθρωπο συναντάμε τη πιο τέλεια εκδήλωση της ζωής) τη φθορά, το θάνατο, τη σήψη, τη σύγκρουση και την επικράτηση των ισχυρότερων οργανισμών, των ικανότερων στην πάλη επιβίωσης. Με τον τρόπο αυτό όλα τα παραπάνω στοιχεία γίνονται πάγια δημιουργικά μέσα του Θεού, τα οποία συμπληρώνονται από την ενεργή παρουσία Του στο τυχαίο στοιχείο της θεωρίας της εξέλιξης. Τη θέση του τυχαίου στοιχείου, δηλαδή, καταλαμβάνει ο ίδιος ο Θεός, με το να κατευθύνει και να επιφέρει τις αλλαγές εκείνες που οδηγούν μέσα από την πάλη επιβίωσης και την ικανότητα προσαρμογής στην τεράστια αυτή βιοποικιλότητα που παρατηρείται σήμερα με κορυφή τον άνθρωπο.

Επομένως ο θάνατος και όλα τα στοιχεία εκείνα που οδηγούν σε αυτόν δεν θεωρούνται πια ως αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου, ως επακόλουθο της προσπάθειας αυτονόμησής του η οποία οδηγεί φυσικά στη διάσπαση της σχέσης του με τον Θεό, που είναι η όντως ζωή. Αντίθετα, κατανοούνται ως προϋπόθεση της ζωής, ως δημιουργικά και άρα απαραίτητα μέσα για την αύξηση και τελειοποίηση της ζωής, για την ανάπτυξη της νοημοσύνης και την πρόοδο τελικά της ανθρωπότητας στον πολιτισμό.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, μια ανθρωπότητα αυτών των προδιαγραφών φυσικά δεν έχει ανάγκη σωτηρίας. Σωτηρία από τι; Μήπως από το θάνατο, τη φθορά, τη σήψη, τον αφανισμό, τη διαμάχη; Αφού όλα αυτά αποτελούν ευεργεσία του Θεού, προφανώς και σήμερα σε ισχύ με στόχο την περαιτέρω τελειοποίηση και προαγωγή της ζωής! Τι το πιο σχιζοφρενικό στο πλαίσιο αυτό της κατανόησης του Θεού, του κόσμου και του ανθρώπου από τη σωτηρία εν Χριστώ; Τι το πιο παράλογο από τη σταυρική θυσία, τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού; Άλλωστε, αφού δεν υπάρχει ο πρώτος Αδάμ, πως μπορεί να υπάρξει ο δεύτερος Αδάμ;

Και το ιδανικό του ανθρώπου; Γιατί να εξανθρωπίζεται, να γίνει έστω ηθικός, να αναπτύξει συναισθήματα και σχέσεις; Αφού ο βασικός νόμος που έχει θέσει ο Θεός αυτών των θεολόγων(!) σε όλους αδιάκριτα τους οργανισμούς είναι η τελειοποίηση της ζωής μέσω της επικράτησης των ισχυρότερων, των πιο ικανών στην πάλη επιβίωσης. Γιατί ο άνθρωπος αυτός να μη ζει ακόμα και με τις πιο κτηνώδεις ορέξεις του, αρκεί να χειρίζεται τις καταστάσεις και τους ανθρώπους με εξυπνάδα και να καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες εκείνες που θα εξυπηρετούν τα δικά του συμφέροντα και του εξασφαλίζουν υπεροχή;

Ο «Θεός» αυτών των θεολόγων στην ουσία καταντάει απλό διακοσμητικό στοιχείο, εν τούτοις απαραίτητο, ένα είδωλο για την ικανοποίηση των αναγκών της θρησκευτικής φύσης πολλών ανθρώπων, σαφώς όμως υποδεέστερο και πιο απάνθρωπο από πολλούς θεούς άλλων ειδωλολατρικών θρησκειών.

Φυσικά, οι θεολόγοι προασπιστές της θεωρίας της εξέλιξης δεν υποστηρίζουν ρητά όλα τα παραπάνω, υποστηρίζουν απλά και μόνο την ανάγκη συνταιριάσματος και ερμηνείας της διήγησης της δημιουργίας στην Αγία Γραφή με βάση τα «επιστημονικά» δεδομένα της θεωρίας της εξέλιξης, για να μη βρεθούν οι χριστιανοί εκτός της «επιστημονικής» πραγματικότητας του σύγχρονου κόσμου! Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν την απόλυτα λογική προέκταση των θέσεών τους.

Τελικά ο στόχος των εμπνευστών και υπερασπιστών αυτής της θεωρίας εκπληρώνεται με διπλό τρόπο: Αφ’ ενός οι ίδιοι ωθούν, παραδίδουν και εδραιώνουν τον άνθρωπο στην αθεΐα και αφ’ ετέρου με την βοήθεια των εργολάβων τους, των «χριστιανών θεολόγων», κρημνίζεται εκ των έσω ο χριστιανισμός. Αυτοί οι «εκσυγχρονιστές χριστιανοί θεολόγοι» αντικαθιστούν τον Θεό της Αποκάλυψης με έναν θεό-είδωλο και στερούν από τον άνθρωπο τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Όσοι από τους αναγνώστες επιθυμούν περισσότερες πληροφορίες για το θέμα, ας δουν μεταξύ άλλων τα βιβλία Duane T. Gish, «Εξέλιξη; Τα απολιθώματα λένε όχι!», Πρέβεζα 1985, Γιάννη Κωστώφ, «Συμβολή στην τελετή λήξεως της θεωρίας της εξελίξεως», Αθήνα 1988, Αποστολου Χρ. Φράγκου, «Εξέλιξη ή Δημιουργία;», Αθήναι 1991 και την πολύ ενημερωμένη και κατατοπιστική ιστοσελίδα (στα γερμανικά, αγγλικά, ισπάνικά και τσέχικα): http://www.genesisnet.info/

Η πολεμική κατά της Παλαιάς Διαθήκης εις την Ναζιστικήν Γερμανίαν

 

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἡ Παλαιά Διαθήκη ὡς μέρος τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ἔτυχε ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μιᾶς πρωτοφανοῦς πολεμικῆς. Κοινός παρονομαστής τῶν πολεμίων της ἀνά τούς αἰῶνες, ἔστω καί ἄν τά κίνητρά τους ἦταν διαφορετικά, εἶναι ὅτι δέν θέλησαν ποτέ νά κατανοήσουν τό γεγονός, ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένη μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό κατανοεῖται μόνο χριστολογικά, καθώς καταγράφει τήν ἐν χρόνῳ φανέρωση καί ἐξέλιξη τοῦ σχεδίου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐν Χριστῷ παλιγγενεσία τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς δημιουργίας.

Ἡ ἄσαρκος τοῦ Θεοῦ Λόγου παρουσία στήν Π.Δ κατά τίς Θεοφάνειες, οἱ τύποι, τά σύμβολα, οἱ προεικονίσεις, οἱ προφῆτες, ἐκφράζουν κατά τρόπο ρεαλιστικό ὅτι τά πάντα κινοῦνται γύρω ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καί τήν προσδοκία τῆς ἐλεύσεώς Του.Ἔτσι κατανοοῦμε, γιατί τήν Π.Δ οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία μας τήν κατανόησε μέ φυλετικά ἤ ἐθνικιστικά κριτήρια, ἀλλά μέ θεολογικά.

Στούς πολεμίους τῆς Π.Δ κατά τούς νεώτερους χρόνους ἀνήκουν καί οἱ Ναζί. Στά χρόνια τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, ἡ Π.Δ θά πολεμηθεῖ ἀπό τρεῖς χώρους, πού εἶχαν ὅμως κοινό κίνητρο. Αὐτό δέν ἦταν ἄλλο, παρά οἱ ρατσιστικές φυλετικές ἀντιλήψεις τῶν ναζί περί Ἀρίας φυλῆς, ὁ ἀντισημιτισμός τους καί ἡ ἐχθρική τους τοποθέτηση ἀπέναντι στό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο. Χαρακτηριστική εἶναι ἐν προκειμένῳ ἡ δήλωση τοῦ Χίτλερ στίς 6-7-1933: "Κάποιος πρέπει νά εἶναι ἤ χριστιανός ἤ Γερμανός. Καί τά δύο μαζί δέν μπορεῖνά εἶναι"1.

Ὁ πρῶτος χῶρος, ὁ ὁποῖος θά ἐκφραστεῖ μέ πρωτοφανῆ σκληρότητα καί μῖσος κατά τῆς Π.Δ εἶναι ἡ Γερμανική ναζιστική ἰδεολογία. Πρίν τήν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας, ἐπισήμως, ἡ ναζιστική προπαγάνδα ἔχει προετοιμάσει συστηματικά τό ἔδαφος μέ τή διάδοση τῶν ἀντιλήψεων τοῦ Houston Stewart Chamberlain. Ὁ Η.S. Chamberlain ἦταν ἕνας βρετανικῆς καταγωγῆς ρατσιστής φιλόσοφος, ἀρχικά θερμός γερμανόφιλος καί τελικά πολιτογραφημένος Γερμανός, κατά τή διάρκεια τοῦ Α' παγκοσμίου πολέμου.

Τό βασικότερο ἔργο τοῦ Η. S. Chamberlain "Τά θεμέλια τοῦ 19ου αἰώνα" εἶναι γεμάτο2, σύν τοῖς ἄλλοις, ἀπαξιωτικῶν καί μειωτικῶν ἀναφορῶν κατά τῆς Π.Δ, στά πλαίσια βεβαίως τῶν ρατσιστικῶν ἀντιλήψεών του καί τῆς ἰδεολογικῆς προσέγγισης τοῦ θέματος. Ἡ ἀναφορά τοῦ Χίτλερ στό ἔργο αὐτό ἦταν συχνή. Γι᾽ αὐτό, ἡ ναζιστική προπαγάνδα θά ἀναπαράγει τίς θέσεις αὐτές τοῦ Η.S. Chamberlain, ὥστε τό ἔργο του αὐτό μέχρι τό 1938 νά ἔχει πραγματοποιήσει 23 ἐκδόσεις.

Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ἀποτελοῦν οἱ θέσεις τοῦ Alfred Rosenberg, πού ὑπῆρξε ὁ κατεξοχήν θεωρητικός τοῦ ναζισμοῦ, ὑπουργός τοῦ Χίτλερ, καί συνιδρυτής τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ κόμματος. Nά σημειωθεῖ, ὅτι ἀπό τό διεθνές δικαστήριο τῆς Νυρεμβέργης καταδικάστηκε ὡς ἐγκληματίας πολέμου καί ἀπαγχονίστηκε στίς 16-10-1946.

Ὁ A. Rosenberg ὁμιλοῦσε μέ πρωτοφανῆ περιφρόνηση ἐναντίον τῆς Π. Διαθήκης, λέγοντας ὅτι περιέχει "ἀνόητες καί ἐπιβλαβεῖς διηγήσεις ἄξιες μόνο γιά Ἑβραίους"3, καί ἐπιπλέον μιλοῦσε γιά "ποικίλα σκουπίδια τῆς ἑβραϊκῆς, μεσανατολικῆς καί ἀφρικανικῆς νοοτροπίας καί ζωῆς"4.

Ὁ δεύτερος χῶρος ἀπό τόν ὁποῖο θά πολεμηθεῖ ἡ Π.Δ εἶναι ὁ χῶρος τῶν λεγομένων" Γερμανῶν Χριστιανῶν" (Deutschen Christen)5. Oἱ Γερμανοί Χριστιανοί ἦταν μιά συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική κίνηση, μέ ἀντισημιτικό ρατσιστικό ὑπόβαθρο, καί πολιτικό προσανατολισμό. Ἡ "θεολογία" τους ἐπίσης ἦταν συγκρητιστική, μέ μείξη χριστιανικῶν καί ἀντιχριστιανικῶν στοιχεῖων, μέ ἀντισημιτική ἀφετηρία, καί μέ πολιτική προοπτική.

Ἀφοῦ ἀκρωτηρίασαν τό εὐαγγέλιο, δημιούργησαν ἕνα χριστιανισμό καρικατούρα ὑπηρέτη τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν ἀντιλήψεων τοῦ Χίτλερ. Πολέμιοι τῆς Π.Δ θά ἐκφράσουν τό μῖσος τους ἐναντίον της ποικιλοτρόπως. Ὅσους δέχονταν τήν Π.Δ, τήν ὁποία εἶχαν ἀπορρίψει, τούς θεωροῦσαν ἰουδαιοχριστιανούς, μή ἄριους, καί ἀπαγόρευαν τή συμμετοχή τους στόν κλῆρο καί ζητοῦσαν καί τόν ἀποκλεισμό τους ἀπό τήν ἐκκλησία.

Ἐνδεικτικά, θά ἀναφέρουμε μόνο τίς διακηρύξεις ἑνός ἐκ τῶν πλέον ἐπιφανῶν στελεχῶν τῶν Γερμανῶν Χριστιανῶν τοῦ Dr. Reinhold Krause, ὅπου στίς 13-11-1933 στό Βερολίνο παρουσίᾳ χιλιάδων ἀκροατῶν ζητοῦσε τήν "ἀπελευθέρωση τῆς Γερμανικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί τήν ἰουδαϊκή ἠθική της, ἀπό αὐτές τίς ἱστορίες ζωεμπόρων καί ρουφιάνων". Καί συνέχιζε λέγοντας: "Δικαίως ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ἕνα ἀπό τά πιό ἐρωτηματικά βιβλία τῆς παγκόσμιας ἱστορίας"6.

Ὁ τρίτος χῶρος, ὁ ὁποῖος μέ ἰδιαίτερη σφοδρότητα θά πολεμήσει κάθε τί τό χριστιανικό, τῆς Π.Δ συμπεριλαμβανομένης, ἦταν ἡ Γερμανική νεοειδωλολατρία ἡ ὁποία εἶχε ἀναβιώσει κατά τό διάστημα τοῦ μεσοπολέμου καί ἀνδρώθηκε στά χρόνια τοῦ ναζισμοῦ στή Γερμανία. Οἱ διάφορες Γερμανικές νεοπαγανιστικές ὁμάδες καί κατευθύνσεις συστεγάζονταν κάτω ἀπό τό ὄνομα "Κίνηση τῆς Γερμανικῆς Πίστεως" (Deutsche Glaubensbewegung)7.

Θεωροῦσαν ὅτι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ὁλόκληρη ἡ Ἁγ.Γραφή ἦταν ριζικῶς ἀντίθετα μέ τίς περί φυλῆς, αἵματος, ὑπερηφανείας, ἡρωισμοῦ καί σωματικῆς δυνάμεως ἀντιλήψεις τῆς ἀρίας γερμανικῆς φυλῆς. Ἡ Π.Δ γιά τούς Γερμανούς νεοειδωλολάτρες τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, ἀντιπροσώπευε καί ἐξέφραζε κατά τούς ἀνιστόρητους καί βλάσφημους ἰσχυρισμούς τους, ὅλα τά μειονεκτήματα τοῦ "ἀσιατικοσημιτικοῦ πνεύματος".

Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀναφορά στό θέμα μας, μέ μία ἐπισήμανση ἀπό τή σύγχρονη Γερμανία, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει ἀκριβῶς τά ὅσα ἀναφέρουμε. Σέ σύγχρονες νεοπαγανιστικές καί νεοναζιστικές Γερμανικές ὁμάδες, πού σέ ὁρισμένες ἐξ αὐτῶν λόγῳ ἰδεολογικῆς τους ἀλληλοπεριχώρησης τά διακριτικά τους πλαίσια εἶναι δύσκολα εὐδιάκριτα, σέ θεωρητικές τους, λοιπόν, διακηρύξεις σχετικά μέ τό Χριστό καί τήν Παλαιά Διαθήκη, παραπέμπουν καί σήμερα σέ ἰδεολογικές τοποθετήσεις ἀρχῶν τοῦ Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ κόμματος τοῦ Χίτλερ8.

Ἡ πτωμαΐνη τοῦ ναζισμοῦ τρέφει καί σήμερα τούς σύγχρονους ἰδεολογικούς βρυκόλακες, στήν πολεμική τους κατά τῆς Π.Δ, πού σέ τελική ἀνάλυση εἶναι πολεμική ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ.

1. Βλ. A. Lapple, Kirchengeschichte in Langsschnitten, 1968, σ. 89.
2. Βλ. H. St. Chamberlain, Die Grund lagen des neunzehnten Jahr - hunderts. Erste Halfte, 193823, σσ. 220- 295.
3. Βλ. A. Rosenberg, Der Mythus der 20 Jahrhunderts, 193428, σσ. 601-603.
4. Βλ. A. Rosenberg,Ὅπ. π, σσ. 172 ,175.
5. Βλ. Ἐνδεικτικῶς: K. Scholder, Die Kir chen und das Dritte Reich, Band 1, 1977.
J. Sonne, Die politische Theo lo gie der Deutschen Christen, 1982.
6. Βλ. http://rskellinghusen.ler n netz. de/project 1/kirche/ deutsche. htm.
7. Βλ. K. Algermissen, Deu tschreligiose Bewegung,στό L.TΗ. K1, 3, 259-261
8.Βλ ἐκτενῶς. Fran ziska Hundseder, Wotan Junger. Neu heidnische Gruppen zwischen Esoterik und Rechtsradicalismus,1998.

Ορθόδοξος Τύπος, 18/11/2011

Αγάπη:Μια Έμφυτη Ικανότητα Που Αφυπνίζεται Και Γεννάει Αγάπη

 

Η αγάπη είναι μια έμφυτη ικανότητα ή αλλιώς ένα χάρισμα, που ως μέρος της γενετικής μας κληρονομιάς, παραμένει αδρανής στον εγκέφαλό μας (ή στην ψυχή μας) μέχρι τη στιγμή που θα την «ξυπνήσουμε» και θα την εμπλουτίσουμε όταν οι συνθήκες της ζωής μας θα είναι κατάλληλες.

Αγάπη: Μια Έμφυτη Ικανότητα Που
Αφυπνίζεται Και Γεννάει Αγάπη;

Για να εκφραστούν και να ανθίσουν οι έμφυτες ικανότητες, που ανάμεσα σ’ αυτές είναι και η αγάπη ή πάνω απ’ όλα η αγάπη, χρειάζεται να αναπτύξουμε τα κανάλια μέσα από τα οποία λειτουργούν και επιπλέον, το χάρισμα να αγαπάμε χρειάζεται ένα «στόχο» , όπως ένας άλλος άνθρωπος που θα το αφυπνίσει και θα του δώσει περιεχόμενο .

Για να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε την αγάπη σε κάποιον άλλο, χρειάζεται πρώτα να καταλάβουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Γι’ αυτό χρειάζεται να στραφούμε στον εσωτερικό μας κόσμο και να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, ενώ χρειάζεται να στραφούμε στον εξωτερικό κόσμο για να τα προσφέρουμε στους ανθρώπους γύρω μας.

Είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, όλων των ηλικιών, δυσκολεύονται να νιώσουν αγάπη και να την εκφράσουν είτε στην ερωτική τους ζωή είτε γενικότερα σε άλλους ανθρώπους. Πολλές φορές αυτό οφείλεται σε παιδικές τραυματικές εμπειρίες.

Για παράδειγμα, αν ένα παιδί δεν έχει ζήσει μια ομαλή οικογενειακή ζωή και του λείπουν οι εμπειρίες εκείνες που, σε φυσιολογικές συνθήκες, θα διαμόρφωναν την ικανότητά του για αγάπη, τότε η ανάγκη του να αγαπάει ή να ανταποκρίνεται στην αγάπη των άλλων μπορεί να καταπιεστεί, να καθυστερήσει να εκδηλωθεί ή να εκφραστεί με νοσηρό τρόπο. Δεν θα καταστραφεί όμως ποτέ ολοκληρωτικά .

Όσο τραυματικές και αν είναι οι εμπειρίες μας , έχουμε τη δυνατότητα ν’ αρχίσουμε μια καινούργια ζωή – από σήμερα . Αρκεί να κινηθούμε . Όταν κάτι δεν κινείται είναι νεκρό. Και όταν κάτι είναι νεκρό, πρέπει να το αφήσουμε και να προχωρήσουμε .

Η ζωή κυλάει και κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα!

Έτσι αν ένας άνθρωπος έχει πάψει να αγαπάει, δεν θα εξελιχθεί ιδιαίτερα σε κανένα άλλο τομέα της ζωής του μέχρι να αφυπνιστεί και πάλι η ικανότητά του ν’ αγαπάει.

Αναρωτιέστε τι μπορείτε να κάνετε για να μπορέσει το άτομο αυτό να νιώσει ικανοποίηση και χαρά ;

Μπορείτε να ανακαλύψετε τον τρόπο για να αγγίξετε συναισθηματικά τον άνθρωπο αυτό και να ζεστάνετε πάλι την καρδιά του.

Όταν βοηθάμε τους άλλους, είναι πιο εύκολο να αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί τότε βρισκόμαστε σε αρμονία με τη φύση μας. (αλήθεια ... γιατί άραγε να γεννηθήκαμε με αυτή την ικανότητα, έμφυτη;)

Όταν αγαπάμε, η αγάπη μας αυτή ξυπνάει την αγάπη και στους ανθρώπους γύρω μας. Όταν νιώθουμε αυτή την αγάπη αισθανόμαστε τονωμένοι. Όταν αισθανόμαστε καλύτερα ξεφεύγουμε από την κατάθλιψη και την ανασφάλεια και αρχίζουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, γιατί διαισθανόμαστε την έμφυτη αξία μας. Και τότε προσεγγίζουμε την ευτυχία, που είναι η πιο ολοκληρωμένη έκφραση της αγάπης. Τότε το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μας γίνονται ένα αρμονικό σύνολο.

* * * * *

Γιατί τα ζώα μπορούν και εμείς όχι;

Γιατί τα ζώα μπορούν και εμείς όχι;;;

Η φύση είναι γνωστό ότι μεγαλουργεί και ότι προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο τα σημαντικότερα διδάγματα για τη διαμόρφωση του πολιτισμού του.

Το παρακάτω βίντεο εκτός από ευχάριστες συγκινήσεις θέτει και ένα διαχρονικό ερώτημα που προβληματίζει: γιατί τα ζώα μπορούν και εμείς όχι;

Ας το απολαύσουμε και... ας προβληματιστούμε...

Πηγές: http://www.businesswoman.gr,
http://www.madata.gr/

* * * * *

Και ένα μήνυμα από τη φίλη Σοφία ...


«Ένα καλό διάλειμμα μέσα σε τόση μαυρίλα! ΜΑΓΙΚΟ!
Ότι και αν κάνεις, άστο για 5 λεπτά, άδειασε το μυαλό σου, και δες!
Θα με θυμηθείς!
Πρώτα, πέτα την ένταση από πάνω σου και βάλε την στα ηχεία.
Άραξε, μη σκέφτεσαι τίποτα και πάτα εδώ!
Δεν χρειάζονται λόγια!
Καλά να είστε όλοι!»

πηγή

THE SECRET REAL TRUTH

Οικονομική κρίση Χριστός η λύση ...

 

Οικονομική κρίση Χριστός η λύση ...

* Του Κώστα Γιαννούλα
Η κρίση, που βιώνει τα τελευταία χρόνια η κοινωνία, ελληνική και παγκόσμια, και οι σκληρές συνέπειες, που τη συνοδεύουν, δεν είναι, δυστυχώς, μόνο οικονομική. Είναι, κυρίως, κρίση θεσμών, κρίση αξιών και γενικότερης αποσύνθεσης.
Επειδή, όμως, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πιο πολύ για τον υλικό ευδαιμονισμό, όποια συζήτηση και όποια μέτρα λαμβάνονται κατά καιρούς, έχουν να κάνουν πρωτίστως με την αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος, ενώ το άλλο κομμάτι της κρίσης τεχνηέντως υποβαθμίζεται και δεν αντιμετωπίζεται.

Αυταπατώνται, όμως, όσοι πιστεύουν ότι αρκεί η λήψη σκληρών και επώδυνων μέτρων και η πιστή εφαρμογή τους, προκειμένου να απαλλαγούμε οριστικά απ’ την κρίση. Αν δεν ληφθούν μέτρα, που να αντιμετωπίζουν και το άλλο μισό της κρίσης, όσα οικονομικά προγράμματα κι αν προταθούν, όσα δημοψηφίσματα, όσες κυβερνήσεις συνεργασίας, όσες εκλογές και όσες πολιτικές αλλαγές και να γίνουν, αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει, ποιος ξέρει μέχρι πότε, παρά τις κατά καιρούς προσωρινές βελτιώσεις των οικονομικών δεικτών και σε πείσμα όλων των οικονομικών και πολιτικών εγκεφάλων, που βάλθηκαν τον τελευταίο καιρό να μας τρελάνουν και να μας ξεκάνουν.

Συνηθίζουμε, βέβαια, σε δύσκολες περιστάσεις να ευχόμαστε «ο Θεός να βάλει το χέρι του». Η ευχή αυτή, όμως, όσες φορές κι αν επαναληφθεί, δεν αρκεί από μόνη της, για να αντιμετωπισθεί η προβληματική κατάσταση με υπερφυσικό τρόπο. Χρειάζεται να μετατρέψουμε την ευχή σε θερμή προσευχή και να καταστήσουμε τη διδασκαλία και το έργο του Χριστού, ο καθένας χωριστά αλλά και όλοι μαζί, οδηγό στη ζωή μας όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις. Αλλά δεν το κάνουμε.

Γιατί, κακά τα ψέματα, έστω κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δηλώνουμε χριστιανοί Ορθόδοξοι, κατά κανόνα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είμαστε χριστιανοί γλυκανάλατοι και με αμβλυμένη συνείδηση, αφού σχεδόν όλους μας έχει κατακυριεύσει το πνεύμα του Μαμμωνά και η τρυφηλή ζωή, που αυτός επαγγέλλεται. Και επειδή είναι αδύνατο να υπηρετεί κανείς ταυτόχρονα και με επιτυχία δύο αφεντικά, έχουμε περιθωριοποιήσει τον Αρχηγό της ζωής και τον επικαλούμαστε με τα χείλη, όχι με την καρδιά και μόνο μόνο όταν αντιμετωπίζουμε αδιέξοδα.

Αν, όμως, Τον αποκαταστήσουμε στο βάθρο, που Του ταιριάζει, και καταστήσουμε Αυτόν οδηγό και κέντρο του ενδιαφέροντός μας. Αν έχουμε πάντα πρόχειρα στο μυαλό μας το «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον», το «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» και εξοβελίσουμε απ’ τη ζωή μας την πλεονεξία, που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των θανάσιμων αμαρτημάτων.

Αν καθοδηγούν τις πράξεις μας το «αγαπάτε αλλήλους αλλά και τους εχθρούς ημών», και το να δίνει κανείς με τη θέλησή του στο δίπλανό του τον ένα χιτώνα, όταν έχει δύο και ο διπλανός κανένα.

Αν ασπαθούμε, κοντολογίς, και εφαρμόσουμε στην πράξη τη βιοθεωρία του χριστιανισμού, αξεπέραστη και αναλλοίωτη ανά τους αιώνες, περί ισότητας όλων των ανθρώπων, περί κοινωνικής δικαιοσύνης, περί δικαιώματος και υποχρέωσης όλων στην εργασία, τότε και μόνον τότε είναι δυνατόν, κατά την άποψή μου, να έλθουν επί μονίμου βάσεως καλύτερες μέρες και στον οικονομικό και στον ηθικοπνευματικό τομέα.

Το γεγονός, μάλιστα, ότι στο ισχύον κοινοβουλευτικό μας σύστημα σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα διαθέτουν αρχηγούς αλλά και πλειοψηφίες οπαδών, συντριπτικές ή σχετικές, με αρχηγούς και οπαδούς χριστιανούς Ορθόδοξους κατά το θρήσκευμα, έστω και γλυκανάλατους, αυτό διευκολύνει περισσότερο τον επιδιωκόμενο σκοπό. Άλλωστε την όποια υπάρχουσα σήμερα κοινωνική συνοχή την οφείλουμε κυρίως και εν πολλοίς στα χριστιανικά μας ιδεώδη.

Τη στιγμή, λοιπόν, που χωρίς Χριστό ο υπαρκτός σοσιαλισμός ως οικονομικό μοντέλο απέτυχε και κατέρρευσε, που ο φιλελευθερισμός και κυρίως ο νεοφιλελευθερισμός τα έκανε και τα κάνει μαντάρα και ο σοσιαλισμός κατάντησε βαρβαρότητα, άλλη λύση κατά την άποψή μου δεν υπάρχει.

Δεν είμαι, βέβαια, αιθεροβάμων ούτε τρέφω αυταπάτες ότι θα συμφωνήσουν πολλοί με τις απόψεις μου, ιδιαίτερα αυτοί που πιστεύουν στην ταξική κοινωνία και στην πάλη των τάξεων. Έχω, άλλωστε, πλήρη συναίσθηση ο ίδιος ότι οι σκέψεις μου αυτές αγγίζουν τα όρια της ουτοπίας. Εν τούτοις, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα κοινωνικοπολιτικά πράγματα είναι προτιμότερο να ζει κανείς με όνειρα και να παλεύει για ουτοπίες, έστω, και να ελπίζει, παρά να ζει ως ζωντανός νεκρός μέσα σ΄ ένα τέλμα αβεβαιότητας και απαισιοδοξίας χωρίς προοπτική για το μέλλον το δικό του αλλά, κυρίως, των παιδιών του.

Ελευθερία – 19/11/2011.

Ευλογημένο Σαρανταλείτουργο...

Κάποτε, ένας χριστιανός, ενώ έσκαβε με πολλούς μαζί σ’ ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τους καταπλάκωσε η στοά. Η γυναίκα αυτού του χριστιανού, η κυρία Αργυρώ, έδωσε ό,τι είχε από το υστέρημά της σε έναν ιερέα να κάμη 40 Λειτουργίες για την ψυχή του άνδρα της σ’ ένα εξωκκλήσι κοντά στο μέρος όπου έγινε δυστύχημα, διότι επίστεψε ότι είναι νεκρός. Καθημερινά μάλιστα πήγαινε ένα πρόσφορο, ένα μπουκάλι με κρασί και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν.

Όταν έφθασε ο ιερέας στις 20 Λειτουργίες, ο διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της κυρά Αργυρώς και αφού μετασχηματίστηκε σε έναν γνωστό της χωρικό, την συνάντησε το πρωί στον δρόμο και της είπε: – Ξέρεις; Ο παπάς δεν πήγε στην Εκκλησία γιατί είχε δουλειά βιαστική και γι’ αυτό μην κοπιάζεις. Αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε ο διάβολος τρεις φορές στο διάστημα των 40 Λειτουργιών.

Εν τω μεταξύ, έγινε μεγάλη προσπάθεια ν’ ανοίξουν στοά στο ορυχείο, για να μπορέσουν να βγάλουν τα πτώματα, τα οποία ήσαν πάρα πολλά. Ήσαν όλοι τους νεκροί. Είχαν ήδη περάσει 40 ημέρες. Σκάβοντας ακόμη πιο βαθειά, έφθασαν σ’ ένα μέρος, όπου άκουσαν μία φωνή! Ανθρωπινή φωνή που τους έλεγε: – Προσέξτε, ζω! Σκάψτε με προσοχή, γιατί επάνω μου είναι δύο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν.

Αυτοί θαύμασαν και πράγματι, σκάβοντας με πολλή προσοχή από τα πλάγια, βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν χαρούμενοι στην γυναίκα του. Απορούσαν όλοι πώς αυτός ο άνθρωπος έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή και χωρίς νερό. Κι αυτός τους είπε: – Κάθε μέρα μου έδινε κάποιος – αοράτως, δεν ξέρω πώς – ένα ψωμί και ένα μικρό δοχείο με κρασί, ενώ μία λαμπάδα αναμμένη ήταν μπροστά μου, και έτσι έτρωγα.

Εκτός από τρεις φορές, όπου δεν έφαγα τίποτε ούτε φως είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος για τις αμαρτίες μου, γιατί νόμισα ότι έπαψε πλέον να με βοηθά αυτό το αόρατο χέρι του Θεού. Και ήμουν έτοιμος πλέον να πεθάνω από πείνα και δίψα.

Κατόπιν, είδα και πάλι την αναμμένη λαμπάδα, και δίπλα το ψωμί και το κρασί, όπως και πριν, και εδόξασα τον Θεό που δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλους και έτσι επέζησα και σώθηκα θαυματουργικά.

Όλοι βέβαια δοξολόγησαν τον Θεό, διότι ήσαν χριστιανοί και έμειναν με την απορία του μεγάλου αυτού θαυμαστού γεγονότος. Αυτή, χριστιανοί μου, είναι η πίστις μας! Αυτή είναι η ορθοδοξία μας.

Πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου agia-varvara2.blogspot.com
πηγή : http://sotiriapsixis.blogspot.com

Ο πλεονέκτης είναι άμυαλος του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Θ΄ Λκ 12,16-21

Ο πλεονέκτης είναι άμυαλος

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Είναι συχνό το φαινόμενο, ιδίως στις αγροτικές περιοχές, να μαλώνουν μεταξύ τους τ’ αδέρφια, να χτυπιούνται, και να μην ανταλλάσσουν «καλημέρα», για τα κληρονομικά. Ποια η αιτία; Μην ψάχνετε άλλη από την πλεονεξία. Αυτή δημιουργεί τις ανεπιθύμητες καταστάσεις μέσα στις συγγένειες. Όποιος τρίτος εμπλέκεται σε τέτοιες υποθέσεις σίγουρα βγαίνει ζημιωμένος, διότι όσο δίκαιος κι αν είναι, κάποιος από τους δύο θα τον παρεξηγήσει, και θα του αποδώσει άδικη μεσολάβηση.

Το φαινόμενο, είπαμε, είναι συχνό. Συνέβη ακόμη και στον ίδιο τον Κύριο. Μια μέρα κλήθηκε από κάποιον να πείσει τον αδερφό του να μοιραστεί μαζί του την πατρική περιουσία. Κι ο Κύριος όχι μόνο αποποιήθηκε να γίνει δικαστής ή μεριστής υλικών κτημάτων, αλλά πήρε αφορμή και επέστησε την προσοχή των οπαδών του, συνιστώντας τους να προσέχουν και να προφυλάσσονται από κάθε πλεονεξία. Και εξηγεί ότι, με το να έχει κάποιος περισσότερα υλικά αγαθά, δεν σημαίνει ότι η ζωή του θα είναι καλύτερη και μακροβιότερη. Και έγινε αναλυτικότερος και σαφέστερος ο Κύριος μ’ ένα σύντομο παράδειγμα, μια πλαστή παραβολή.

Κάποιου πλουσίου, είπε, τα χωράφια έφεραν πολύ καρπό. Και συλλογιζόταν συνεχώς ο άνθρωπος και πονοκεφαλούσε πού θα αποθήκευε την πλούσια σοδειά του. Ύστερα από πολλές σκέψεις, «βρήκε» τη λύση. Θα γκρεμίσω τις μικρές αποθήκες μου, είπε μέσα του, και θα κτίσω μεγαλύτερες. Εκεί θα μαζέψω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου. Και θα πω στην ψυχή μου με ικανοποίηση· Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά για πολλά χρόνια. Ξεκουράσου, φάε, πιες, ευχαριστήσου.

Και ο Θεός του είπε· Άμυαλε, που χτίζεις το μέλλον σου στην αβεβαιότητα. Αυτή τη νύχτα ζητούν την ψυχή σου. Σε λίγες ώρες πεθαίνεις. Αυτά που ετοίμασες για ποιον τα ετοίμασες; Και βγάζει το συμπέρασμα ο Κύριος· Έτσι είναι αυτός που μαζεύει για τον εαυτό του και δεν φροντίζει να γίνεται πλούσιος σε πνευματικούς θησαυρούς, στους οποίους αρέσκεται ο Θεός.

Με την παραβολή ο Κύριος θέλει να μας περάσει κάποια ζωτικά μηνύματα σχετικά με τα υλικά πράγματα.

1.

Ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι πλεονέκτης και αχόρταγος. Να είναι ευχαριστημένος στα λίγα, που τα βγάζει με τον ιδρώτα του, και να δοξάζει το Θεό, όταν έχει ψωμί ρούχο και στέγη.

2.

Η πλεονεξία βάζει τον άνθρωπο σε αγωνία, πώς θ’ αυξήσει τα αγαθά του. Του βασανίζει τη σκέψη, τον κρατάει άυπνο, τον βάζει να κάνει σχέδια, υπολογισμούς, λογαριασμούς, να ζει σ’ ένα φανταστικό κόσμο, που είναι τόσο στερεός, όσο μία σαπουνόφουσκα.

3.

Τα υλικά αγαθά που αποκτούμε δεν είναι δικά μας· είναι του Θεού. Εμείς είμαστε διαχειρισταί του. Ο Θεός μας δίνει μερικές φορές περισσότερα, αλλ’ όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για να σκεφτούμε και το φτωχό άνθρωπο, που δεν έχει να φάει. Και διερωτάται κι αυτός απεγνωσμένα· Τί να κάνω; Τί να δώσω να φάνε τα παιδιά μου; Με τί να τα ντύσω; Πού να τα στρώσω να κοιμηθούν; Σπίτι δεν έχουμε. Ρούχα δεν έχουμε. Ας μη μας διαφεύγει ότι δίνοντας το φτωχό, τα δίνουμε στο Θεό, που κρύβεται πίσω από κάθε φτωχό, και επενδύουμε στον ουρανό.

4.

Η ζωή μας είναι σύντομη και εύθραυστη. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι καλά, ξαφνικά ένα έκτακτο περιστατικό σου αρπάζει την υγεία και σε ρίχνει στο κρεββάτι και στο θάνατο. Ο Θεός είναι εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου. Το Θεό πρέπει να ευαρεστούμε μέρα και νύχτα. Αυτός ξέρει το Α και το Ω της ζωής μας.

5.

Ο πλεονέκτης είναι άμυαλος, και σαν τέτοιος δεν σκέφτεται την προσωρινότητά του, αλλά πλάθει όνειρα ότι θα ζήσει, θα πλουτίσει, θ’ αποκτήσει πολλές ανέσεις..., ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρει τι θα του συμβεί μετά από ένα λεπτό της ώρας.

6.

Ο πλεονέκτης είναι ανόητος και διότι προτρέπει την ψυχή του να τρώει να πίνει να ευφραίνεται, λες και η ψυχή του έχει ανάγκη από υλικά πράγματα. Υποτιμά και αδικεί τον εαυτό του καθώς περιορίζει τα ενδιαφέροντά του μόνο στην ύλη, πνίγοντας τις ανώτερες πνευματικές αναζητήσεις του.

7.

Ο πλεονέκτης είναι ανόητος διότι νομίζει ότι κατέχει τα πλούτη του, ενώ τα πλούτη είναι άπιστα, δεν ασφαλίζονται πουθενά· διατρέχουν κάθε ώρα τον κίνδυνο να κλαπούν, να υποτιμηθούν, να πέσουν σε άλλα χέρια.

8.

Ο πλεονέκτης δεν έχει χρόνο να τον αφιερώσει στην ψυχή του· τον απορροφούν οι μέριμνες της ζωής.

Τα βλέπουμε γύρω μας αυτά τα πλεονεκτικά φαινόμενα και τα καταδικάζουμε. Ας ζητάμε λοιπόν από το Θεό· Πατέρα μας ουράνιε, δός μας πριν απ’ όλα όσα πεινά και διψά η ψυχή μας, γιατί αυτή είναι αιώνια. Δός μας και το ψωμί μας το επιούσιο. Σ’ ευχαριστούμε για όσα μας δίνεις. Ελθέτω η βασιλεία σου. Ας είναι δοξασμένο το όνομά σου σε όλους τους αιώνες.