Η προδοσία τότε +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἡ προδοσία τότε

«Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;»(Λουκ.22,48)

(Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

Η ζωή, ἀγαπητοί μου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐπάνω ἐδῶ στὴ γῆ, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε ἕως τὴ στιγμὴ ποὺ εἶπετὸ«Τετέλεσται»(Ἰω.19,30), εἶνε ἕνας ἥλιος ἀκηλί-δωτος. Ἀλλ᾽ ἐκεῖ ποὺ λάμπει σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της εἶνε της ἡμέρες τῶν παθῶν του. Ὅπως ψάλλει ὡραῖα ἡ Ἐκκλησία μας,«θάμβος ἦν κατιδεῖν τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Ποιητὴν ἐπὶ σταυροῦ κρεμάμενον»(Θ΄ὥραΜ.Παρασκ.).

Τὰ πάθη τοῦ Κυρίου χαρακτηρίζονται καὶὡςθεῖο δρᾶμα. Κι ὅπωςστὰ θεατρικὰ ἔργα ἕνας εἶνε ὁ πρωταγωνιστὴς καὶ γύρω ἀπὸ αὐτὸν κινοῦνται ἄλλα πρόσωπα μὲ δευτερεύοντες ῥόλους, ἔτσι καὶ στὸ θεῖο δρᾶμακεντρικὸ πρόσωπο εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ γύρω του δροῦν πολλὰ ἄλλα πρόσωπα, εἴτε φιλικὰ εἴτε ἐχθρικὰ πρὸς αὐτόν. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶνε οἱ μαθηταί, οἱ μυροφόρες, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, ὁ Ἄννας κι ὁ Καϊάφας, οἱ ψευδομάρτυρες, ὁ Πιλᾶτος καὶ ἡ γυναίκα του, ὁ Ἡρῴδης, οἱ στρατιῶτες, ὁ ἑκατόνταρχος, ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος, οἱ γυναῖκες τῆς Ἰερουσαλήμ, οἱ δύο λῃσταί, οἱ φρουροί.

Ἀπὸ ὅλα τὰ πρόσωπα ἂς στρέψουμε τώρα τὴν προσοχή μας στὸ πρόσωπο ποὺ προκαλεῖ μεγαλύτερη φρίκη καὶ βδελυγμία, τὸνἸούδα.Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ στηλιτεύεται κατ᾿ ἐξοχὴνστοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τί ἦταν ὁ Ἰούδας; Μεγάλο μυστήριο ἔκρυβε ἡ ψυχή του, ἀπύθμενο βάθος. Ποιά μάνα τὸν γέννησε, ποιός πατέρας τὸν ἀνέθρεψε;Προτιμότερο νὰ μὴν εἶχε γεννηθῆ. Γονεῖς, ποὺστενοχωριέστε γιὰ ἀτεκνία, πολλὲς φορὲς ἡ ἀτεκνία εἶνε ἔλεος Θεοῦ. Τί νὰ τὸ κάνῃς, νὰγεννήσῃς παιδὶ καὶ νὰ γίνῃ Ἰούδας; Ἕνας πατέρας, ποὺ τὸ παιδί του ἔγινε περιβόητος λῃστὴς καὶ σκότωσε τρακόσους ἀνθρώπους στὰ χρόνια τῆς κατοχῆς, μοῦ ἔλεγε· Ἄχ νὰ τό ᾽ξερα! θὰ τὸν ἔπνιγα, θὰ τὸν ἔρριχνα στὸ ποτάμι·

ἀγγελούδι φαινόταν στὴν κούνια, ἀλλὰ βγῆκε σατανᾶς!… Καὶ γιὰ τὸν Ἰούδα, παρόντος μάλιστα τοῦ ἰδίου, ὁ Κύριος εἶπε ὅτι ἦταν προ-τιμότερο νὰ μὴ ἐγεννᾶτο(βλ.Ματθ.26,24).

Δὲν θὰ βασισθοῦμε σὲ λαϊκὲς παραδόσεις γι᾽ αὐτόν· θὰ στηριχθοῦμε στὰ Εὐαγγέλια, ποὺδιασῴζουν τὴν αὐθεντικὴ ἱστορία. Λέει λοι-πὸν τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι γεννήθηκε στὴν ᾿Ιου-δαία, μεταξὺ ἀγροτῶν - ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων. Τὸν εἵλκυσε τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου, πλησίασε κι αὐτὸς τὸ Χριστὸ καὶ ἔγινεἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητάς. Μεγάλη ἡ τιμὴ γι᾽ αὐτόν. Ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδειξε ἀμέριστη ἀγάπη· δὲν τοῦ στέρησε τίποτε ὥστε νὰ ἔχῃ παράπονο, δὲν τὸν παρέβλεψε, δὲν τὸν παραγκώνισε,δὲν τὸν ἀδίκησε· τοῦ ἔδειξε στοργὴ σὰν πατέρας. Ἀλλ᾿ αὐτὸς στὰ βάθη τουἦταν φιλάργυρος. Καὶ ἡ φιλαργύρια εἶνε«ῥίζα πάντων τῶν κακῶν»(Α΄Τιμ.6,10). Ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μαλάξῃ τὸ πάθος, τοῦ ἔδωσε νὰ διαχειρίζεται τὰ οἰκονομικὰ τῆς συνοδείας. Ἔκανε ὅπως κάνει κάποτε ἡ μάνα στὸ λαίμαργο παιδί, ποὺ τοῦ δίνει παραπάνω φαγητό, γιὰ νὰ τὸ κάνῃ ν᾿ ἀηδιάσῃ. Εἶνε κι αὐτὴ μιὰ μεθόδος. Ἔτσικαὶ ὁ Χριστὸς ἐμπιστεύθηκε σ᾿ αὐτὸν τὸ «γλωσσόκομον» (Ἰω.12,6·13,29), τὸ ταμεῖο τους.

Ὁ Ἰούδας δὲν μποροῦσε νὰ κρύψῃ τὸ πάθος του. Ἔδειξε τὴ φιλαργυρία του κάποια στιγμή,ὅταν ὁ Χριστὸς πῆγε στὸ σπίτι τοῦΛαζάρου καὶ ἡ Μαρία μὲ μύρο ἀξίας 300 δηναρίων (ἄνω τῶν 300.000 δραχμ.) ἄλειψε τὰ ἅγια πόδιατου καὶ τὰ σκούπισε μὲ τὰ μαλλιά της. Τὸ εἶδε αὐτὸ κι ὁ Ιούδαςκαὶ τί εἶπε· Κρίμα νὰ πεταχτοῦν τόσα λεφτά! δὲν ἦταν προτιμότερο νὰ δοθοῦν στοὺςφτωχούς;… Ἀγαποῦσε κ᾽ ἐνδιαφερόταν γιὰτοὺς φτωχούς; Κάθε ἄλλο. Ἀλλὰ ἔκρυβε τὴφιλαργυρία του κάτω ἀπὸ τὸ«προσωπεῖον»(τὴ μάσκα) τῆς«φιλοπτωχείας», τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺςφτωχούς(ἀπόστ.αἴν.Μ.Πέμπ.). Τότε ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε· Ἰούδα, τοὺς φτωχοὺς θὰ τοὺς ἔχετε πάντοτε κοντά σας, ἐμένα ὅμως ὄχι(Ἰω.12,8). Μεγάλος λόγος αὐτός, προφητεία τοῦ Χριστοῦ εἶνε· Τοὺς φτωχοὺς θὰ τοὺς ἔχετε κοντά σας πάντοτε! Ὁποιοδήποτε οἰκονομικὸ σύστημα καὶ ἂν ἰσχύσῃ (σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, καπιταλιστικό),ἡ φτώχεια μπορεῖ νὰμειωθῇ ἀλλὰ δὲν θὰ ἐκλείψῃ. Πάντα θὰ ὑπάρχουν φτωχοί· μὲ τὴ διαφορά, ὅτι στὸ ἕνα καθεστὼς ἐπιτρέπεται νὰ φωνάξουν «πεινῶ», στὸ ἄλλο δὲν ἐπιτρέπεται. Ἀλλ᾽ ἂς γυρίσουμε στὸν Ἰούδα.

Ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε· Μὴν ἐμποδίζεις τὴ Μαρία· ἐγὼ σὲ λίγο πειθαίνω, κι αὐτὸ ποὺ ἔκανε εἶνε μία προετοιμασία γιὰ τὸν ἐνταφιασμό μου(ἔ.ἀ.).

Δὲν τὸν ἐξέθεσε δηλαδὴ ὁ Κύριος. Καὶ μέχρι τέλουςτοῦ ἔδειξε ἀγάπη. Τὸ βράδυ τοῦ μυστικοῦ δείπνου ὄχι μόνο τοῦ ἔπλυνε τὰ πόδια ὅπως καὶ τῶν ἄλλων μαθητῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἔδωσε τὴ θεία κοινωνία, τὸ ἅγιο σῶμα καὶ τὸ τίμιο αἷμα του. Καὶ ἐνῷ γνώριζε ὅλη τὴν προδοσία, δὲν τὸν ἀπεκάλυψε. Εἶπε μόνο· Κάποιος ἀπὸ σᾶς θὰμὲ προδώσῃ ἀπόψε. Ὅλοι ἀλληλοκοιτάχτηκαν φοβισμένοι, αὐτὸς ὅμως ἔμεινε ἀσυγκίνητος, ἕως ὅτου ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε «Ὅ,τι ἔχεις νὰ κάνῃςκάνε το γρήγορα»(ἔ.ἀ. 13,27), ἀφήνοντας πάλι τὴν ἐντύπωσι ὅτι ἐννοεῖ νὰ κάνῃψώνια γιὰ τὴν ἑορτὴ ἢ νὰ δώσῃ κάποια βοή-θεια σὲ φτωχούς. Ἔτσι ἔφυγε ὁ ᾿Ιούδας. Ὅταν βγῆκε ἔξω εἶχε πλέον νυχτώσει.Πῆ- γε στοὺς ἐχθροὺςτοῦ Διδασκάλου, μὲ τοὺς ὁποίους εἶχε ἤδη διαπραγματευθῆ τὴν προδοσία ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων. Οἱ ἀρχιερεῖς τὸν ἔβαλαν ἐπὶ κεφαλῆς πλήθους ὑπηρετῶν τουςκαὶ τῆς σπείρας τῶν στρατιωτῶν μὲ τὸν χιλίαρχο, καὶ ὅλοι μὲ ὅπλα, μαχαίρια καὶ ξύλα, μὲφανάρια καὶ δᾳδιὰ ἀναμμένα γιὰ νὰ βλέπουν,ξεκίνησαν γιὰ τὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ.

Ἀκούγεται ὁ θόρυβος ποὺ κάνουν καθὼς πλησιάζουν. Τότε ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔκανε τὴν προσευχή του, λέει τοὺς μαθητάς του ποὺ εἶχαν ἀποκοιμηθῆ·«Ξυπνᾶτε!… ἔφτασεὁ παραδιδούς με», νάτον(Ματθ.26,46.Μᾶρκ.14,42). Ἐνῷ δηλαδὴ ὁ Ἰούδας ἀγρυπνεῖ, οἱ μαθηταὶ κοιμῶνται.Ἔτσι εἶνε· ἐνῷ τὰ παιδιὰ τοῦ διαβόλου δουλεύουνμέρα - νύχτα γιὰ τὸ κακό, τὰ παιδιὰτοῦ Χριστοῦ κοιμῶνται μακαρίως.

Ὁ Χριστὸς ἤρεμος βγαίνει νὰ τοὺς προϋπαντήσῃ. ―Ποιόν ζητᾶτε; λέει. ―Τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο. ―«Ἐγώ εἰμι», τοὺς λέει. Μὰ αὐτοί, ἐνῷ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ὁρμήσουν, ἐπρὸς στὸ μεγαλεῖοτου ποὺ λάμπει ἐμποδίζονται νὰ τὸν ἀγγίξουν. Μόλις ἄκουσαν τὸ«Ἐγώ εἰμι»,«ἀπῆλθον εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἔπεσον χαμαί»(Ἰω.18,4-6).

Σὰν νὰ τοὺς λέῃ· Θέλω καὶ παραδίδομαι στὰχέρια σας, εἰ δ᾽ ἄλλως δὲν θὰ μ᾽ ἀγγίζατε. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ἡ θεία Λειτουργία λέει·«…Τῇ νυκτὶ ᾗ παρεδίδοτο, μᾶλλον δὲ ἑαυτὸν παρεδίδου ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς…»(ἀναφ.). Δὲν παρεδόθη δηλαδὴ ὁ Κύριος ἀκουσίως· ἑκουσίως παρέδωσε τὸνἑαυτό του. Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα· τί χρειαζόταν λοιπὸν ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα;

Αὐτὸς ὅμως, φοβούμενος μήπως γίνῃ λάθος, τοὺς εἶχε πεῖ· Θὰ σᾶς τὸν δείξω ὡς ἑξῆς· θὰ εἶνε ἐκεῖνος ποὺ θὰ φιλήσω. Πλησίασε λοιπὸν τότε καὶ τὸν ἀσπάσθηκε. Ὤ βεβήλωσις! Τὸ φίλημα, ποὺ εἶνε δεῖγμα ἀγάπης, ἐδῶ ἔγινε σύμβολο προδοσίας. Ποτέ ἄλλοτε τὰ ἱερὰαἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου δὲν ὑπέστησαν τέτοια κακοποίησι ὅπως στὴν περίπτωσι αὐτή.

Καὶ ὁ Κύριος; Ἐνῷ μποροῦσε τὴ στιγμὴ ἐκείνη νὰ κάνῃ τὴ γῆ ν᾿ ἀνοίξῃ καὶ νὰ τὸν καταπιῇ ζωντανό, δὲν ἐκδικεῖται· τοῦ λέει μόνο μὲ παράπονο· «Ἰούδα, μὲ φίλημα προδίδεις τὸν Υἱὸ τοῦἀνθρώπου;»(Λουκ.22,48).

Τὸ ἔγκλημα συντελέσθηκε πλέον, ἡ προδοσία ἔγινε. Οἱ στρατιῶτες συλλαμβάνουν τὸν Κύριο, τὸν δένουν καὶ τὸν σύρουν μέσ᾽στὴ νύχτα στὰ κρατητήρια καὶ τὰ δικαστήρια τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα, καὶ τὸ πρωὶ στὸ πραιτώριοτοῦ Πιλάτου καὶ τὸ βῆμα τοῦ Ἡρῴδου, γιὰ νὰ καταδικασθῇ τέλος εἰς θάνατον. Καὶὁ μεγαλύτερος συντελεστὴς τοῦ ἐγκλήματοςαὐτοῦ εἶνε ὁ Ἰούδας.

Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι ἦταν προτιμότερο ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς νὰ μὴ γεννιόταν καὶ γι᾽ αὐτὸτὸ τέλος του ἦταν οἰκτρό. Τὰ παραπονεμένα λόγια ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Χριστός, «Ἰού-δα, μὲ φίλημα προδίδεις τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώ-που;», ἔμειναν μέσ᾿ στὴν καρδιά του κάρβουνο ἀναμμένο, φίδι ποὺ τὸν ἔτρωγε. Κι ὅταν πλέον εἶδε ὅτι ὁ Χριστὸς καταδικάστηκε νὰ κρεμαστῇ στὸ σταυρό, ξύπνησαν οἱ τύψεις καὶ τόσο βαθειὰ τὸν κεντοῦσαν ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ τὶς ὑποφέρῃ. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει,ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο χειρότερος βασανισμὸς ἀπὸ τὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως· προτιμότερο νὰ σὲ δαγκώσῃ φίδι καὶ σκορπιὸς παρὰ νὰ σὲ κεντήσῃ ἡ συνείδησί σου. Μὴ ὑποφέροντας λοιπὸν ἄλλο πῆγε στοὺς ἀρχιερεῖςκαὶ

ὡμολόγησε·«Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον»(Ματθ.27,4). Κι ἀφοῦ ἔρριξε τὰ ἀργύρια τῆς προδοσίας στὸ ναό, πῆρε σχοινί, κρεμάστηκε καὶ αὐτοκτόνησε. Μὰ τὸ σῶμα του δὲν ἔμεινε στὴν ἀγχόνη· ἔπεσε κάτω μπρούμυτα, ἔσκασε ἡ κοιλιά του καὶ χύθηκαν ἔξω ὅλα τὰ σπλάχνα του(Πράξ.1,18). Τέτοιο τέλος εἶχε, ἀδελφοί μου, ὁ ᾿Ιούδας. Γι᾽ αὐτὸ ῥῦσαι ἡμᾶς, Κύριε, τοῦ πάθους τῆςφιλαργυρίαςκαὶ τοῦ πειρασμοῦ τῆς ἀπελπισίας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Α΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 17-4-1987 πρωί μὲ ἄλλο τίτλο

Τη αγία και Μεγάλη Πέμπτη

 

Κατά τη Μ. Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: (α) Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου. (β) Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. (γ)Της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του. Και (δ) Της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα.
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο ΄Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: <<όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους>>.
Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στό Πέτρο, ο οποίος ήταν ο πιό ορμητικός απ' όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανακάθησε.
Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιός θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.
Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: <<Λάβετε φάγετε>>. Τό ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: <<Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε>>. Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.
Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεό μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.
Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του.
Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πεί εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε.
Από 'κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωϊ.

 

πηγή

Η Μεγάλη Πέμπτη

Κατά την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε τέσσερα γεγονότα:

α) Τον Ιερό Νιπτήρα , δηλαδή το νίψιμο των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, που θέλησε και μ’ αυτόν τον τρόπο να τους διδάξει την ταπείνωση: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι διάκονος και υπηρέτης όλων» .

β) Τον Μυστικό Δείπνο , δηλαδή την παράδοση των φρικτών μυστηρίων. Ο Χριστός θέλησε για τελευταία φορά να φάει μαζί με τους μαθητές Του. Τότε τους παρέδωσε και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Για πρώτη και τελευταία φορά κοινώνησαν από τα χέρια Του το Σώμα και το Αίμα Του, που θα χυνόταν σε λίγο πάνω στο Σταυρό για τη σωτηρία όλου του κόσμου. «Αυτό να κάνετε για να με θυμάστε», τους είπε. Έτσι κάθε φορά που τελούμε τη Θεία Λειτουργία, μέσα στο μυστήριο αυτό έχουμε όλη τη ζωή και τη θυσία του Χριστού, δοξάζουμε τον Θεό για το μεγαλείο και την αγάπη Του, Τον ευχαριστούμε για ό,τι έκανε και κάνει διαρκώς για μας και Τον παίρνουμε μέσα μας, για να μας δίνει δύναμη να κάνουμε το άγιο θέλημα Του εδώ στη Γη και στο τέλος να μας αναστήσει και να μας πάρει για πάντα κοντά Του στους Ουρανούς, ενωμένους μαζί Του.

γ) Την Υπερφυά Προσευχή. Εκεί στον κήπο της Γεθσημανή ο Κύριος προσευχήθηκε με αγωνία και παρακάλεσε με θέρμη: «Πατέρα, αν είναι δυνατόν, να μην πιω αυτό το ποτήρι· όμως όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ να γίνει». Αυτήν ακριβώς την ώρα που ο Κύριος αφήνει το άγιο θέλημά Του, για να υπακούσει εκουσίως στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα, είναι που συντρίβεται η δύναμη του διαβόλου και ο Κύριος, νικητής πλέον του διαβόλου, προχωρεί να χαρίσει την ελευθερία και τη σωτηρία σε όσους άλλους δούλους του κακού ζητήσουν τη βοήθειά Του. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική η υπακοή, μέσα στην Εκκλησία, για την οποία δεν θέλει να ακούσει ο σημερινός άνθρωπος.

δ) Την. Όπως είχε συμφωνηθεί, ο Ιούδας προδίδει το Δάσκαλό του με φίλημα. Τότε ο αναμάρτητος Κύριος, ο Δημιουργός και Ευεργέτης του κόσμου, συλλαμβάνεται και παραδίδεται για να δικαστεί, εντελώς ανυπεράσπιστος και εγκαταλειμμένος ακόμη και από τους μαθητές Του, που σκορπίστηκαν φοβισμένοι, μόλις συνελήφθη ο Διδάσκαλός τους.

Μπορείς να ακούσεις το τροπάριο που ψάλλεται στον όρθρο της Μεγάλης Πέμπτης.

%pempti%

πηγή

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.

Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νιώθουμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρημένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι, στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι.

«Ελάτε» λέει ο Κύριος, «κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28).

Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ’ αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό απ’ αυτή τη πρόσκληση; Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία για πλούσιο γεύμα. Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση. Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά.

Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!

από το βιβλίο: Θέματα Ζωής Β' 

Ιερά Μονή Παρακλήτου


πηγη/αντιγραφή

Τι συμβαίνει στον τόπο όπου σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς;

 
Έχω πολλές φορές γράψει για τους Αγίους  Τόπους όχι μόνο γιατί βρέθηκα εκεί ως ανταποκρίτρια σε μεγάλα γεγονότα που είχαν σχέση με την χώρα του Ισραήλ και την Παλαιστινιακή ηγεσία αλλά καλύπτοντας και σημαντικές στιγμές της ορθοδοξίας.

Της Μαρίας Γιαχνάκη

Η μεγάλη εβδομάδα, ηAφή του Αγίου Φωτός και άλλες εορτές που είχαν διπλή αξία για τους ορθόδοξους όταν βρισκόσουν εκεί που συνέβησαν τα γεγονότα έγιναν για μένα μάθημα ζωής βοηθώντας με παράλληλα να νιώσω και αυτήν την αύρα που σε περιβάλει όταν περπατάς στα μέρη που περπάτησε ο Ιησούς.
Αυτό όμως το αγνό και θρησκευτικό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κάποιος για όποιο λόγο κι αν βρεθεί εκεί ανά πάσα στιγμή διώκεται  και διώκεται μέσα από καθημερινά γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά σου και δεν σε αφήνουν πολλές φορές να νιώσεις την ηρεμία που σου δωρίζουν απλόχερα αυτοί οι τόποι, με αποτέλεσμα να μάχεσαι καθημερινά με τον ίδιο σου τον εαυτό και τους πειρασμούς του ευλογημένου κατά τα άλλα τόπου.
Δεν θα αναφερθώ στο προσωπικό μου βίωμα που έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό αλλά κάποια στιγμή, την σωστή στιγμή θα μιλήσω αναλυτικά γι αυτό . Τώρα θα πάρω ως αφετηρία αυτού του δημοσιεύματος την περίοδο της κρίσης στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων . Τότε που ο Πατριάρχης Ειρηναίος έπεσε από τον θρόνο του ή μάλλον τον έριξαν οι αδελφοί του και με εκλογές την θέση του πήρε ο σημερινός πατριάρχης Θεόφιλος .
Ήταν το πρώτο δείγμα που πήρα για την ποιότητα κάποιων αγιοταφιτών όχι όλων  και το πρώτο  ταρακούνημα που ένιωσα κυριολεκτικά και θα που θα μπορούσε να μου καταστρέψει όλη μου την ευλάβεια για την περιοχή και τα προσκυνήματα.
Ήταν η μέρα που τα μεγάλα επεισόδια στο ελληνικό πατριαρχείο λάμβαναν χώρα . Η κατηγορία ότι ο Ειρηναίος πουλούσε την γη του Πατριαρχείου είχε κυκλοφορήσει παντού και οι αγιοταφίτες κάλεσαν Ιερά σύνοδο για να τον ρίξουν και να εκλέξουν νέο Πατριάρχη προκειμένου να σώσουν την περιουσία του Πατριαρχείου . Αυτό βέβαια τελικά δεν αποδείχθηκε ποτέ και μέχρι σήμερα τα αποδεικτικά στοιχεία που βλέπουν το φως δεν τον ενοχοποιούν αλλά ωστόσο τον Ειρηναίο τον έριξαν . ( Σε κάθε αυτά τα γεγονότα αναφέρομαι στο βιβλίο μου που αυτόν τον καιρό γράφω και θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή σύντομα.)
Τις ημέρες εκείνες στο πατριαρχείο γινόταν μεγάλες μάχες ανάμεσα σε ιερωμένους δημοσιογράφους και ντόπιους. Το θέμα ήταν ότι το πατριαρχείο βρισκόταν σε πόλεμο μέσα τους ίδιους του, τους κόλπους και οι αγιοταφίτες παραπατούσαν μη γνωρίζοντας τι έπρεπε να κάνουν . Σύντομα έγιναν πιόνια ενός μεγάλου σχεδίου που καταστρώθηκε κι έπεσαν όλοι τους θύματα, κάνοντας ρεζίλι παγκόσμια το Πατριαρχείο αφού οι σκηνές που διαδραματίστηκαν έμοιαζαν με τέτοιες σε πεδίο μάχης που πρωταγωνιστές νόμιζες δεν ήταν ιερωμένοι αλλά το αντίθετο.
Τότε λόγω της δημοσιογραφικής μου επιμονής κατάφερα να πάρω συνέντευξη για την εφημερίδα το Έθνος από τον Πατριάρχη Ειρηναίο που ήταν κλεισμένος στο κελί του με τους δικηγόρους του και τον κύκλο του προσπαθώντας να βρει μια άκρη σε όλα αυτά για τα οποία τον κατηγορούσαν όμως τα γεγονότα τον πρόλαβαν και πριν ολοκληρώσει τις ενέργειές του η ιερά σύνοδος του πατριαρχείου τον έριξε από το θρόνο κι έκαναν εκλογές. Το πρωί των μεγάλων γεγονότων ο Πατριάρχης Ειρηναίος μου μιλούσε αποκλειστικά για όλα αυτά για την εφημερίδα το Έθνος και οι υπόλοιποι φανατικοί εναντίον του ιεράρχες το θεώρησαν προσβολή .
Πως είναι δυνατόν να έδινα το λόγο σε έναν έκπτωτο Πατριάρχη και μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες να φιλοξενεί τις θέσεις του; Τους εξόργισε. Την ώρα λοιπόν που κάλυπτα τα γεγονότα στο πατριαρχείο μαζί με άλλους έλληνες και ξένους δημοσιογράφους το μίσος  κάποιων αγιοταφιτών ξεχείλισε που έδωσα βήμα στον Ειρηναίο . Μόλις με είδαν ο Μητροπολίτης πέτρας Κορνήλιος  αφού έριξε στο πάτωμα με κλωτσιές ένα ηλικιωμένο αγιοταφίτη που στήριζε τον Ειρηναίο γύρισε σε μένα και μου έδωσε μπουνιά πετώντας με στον απέναντι τοίχο.
Ο σημερινός δεσπότης Δημήτριος που τότε ήταν στην γραμματεία , κρατούσε μια μαύρη σακούλα των σκουπιδιών χρήματα και ουρλιάζοντας έκανε  να μου τα ρίξει στο πρόσωπο : «γι αυτά δουλεύεις, γι αυτά δουλεύεις»  υπονοώντας προφανώς ότι πήρα χρήματα για να βγάλω την συνέντευξη του Ειρηναίου . Τόσο είχε γυαλίσει το μάτι τους που τα είχαν βάλει με μια ελληνίδα δημοσιογράφο γιατί φοβήθηκαν ότι ήμουν παραταξιακή δημοσιογράφος . όλα τα μέσα ελληνικά και ξένα είχαν την είδηση ότι αγιοταφίτες μοναχοί προπηλάκισαν ελληνίδα δημοσιογράφο.
Την επομένη μέρα όμως παρόλο που χτυπήθηκα και κατηγορήθηκα από εκείνους εγώ δημοσίευα την και την συνέντευξη του επόμενου πατριάρχη κ Θεόφιλου. Τότε λούφαξαν, τα έχασαν  αλλά είχαν ήδη χειροδικήσει εναντίον μου και είχαν προσβάλει το όνομά μου και την ιδιότητά μου.
Το χτύπημα αυτό δεν στάθηκε ικανό όλα αυτά τα χρόνια να με κρατήσει μακριά από το Πατριαρχείο και τα Άγια προσκυνήματα. Δεκάδες αφιερώματα και αποστολές έκανα και κάνω στην περιοχή διότι το Πατριαρχείο δεν είναι μόνο αυτή η κακή εικόνα . Έχει  και αγιοταφίτες που εργάζονται και μοναχούς που πασχίζουν για τα δικαιώματα των ορθόδοξων βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την ζωή τους.
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΒΗΘΑΝΙΑ
Πρόσφατα στην επικαιρότητα ήρθε το μοναστήρι στην Βηθανία Μάρθας και Μαρίας όπου οι μουσουλμάνοι μέσα στον χώρο του μοναστηριού χτίζουν οίκημα με το έτσι θέλω. Κανείς δεν αντιδρά από την ελληνική κυβέρνηση και ποια είναι άραγε η στάση του πατριαρχείου;

Τα προβλήματα σε αυτό το μοναστήρι δεν είναι καινούρια . Πολλές φορές οι μοναχές έχουν πέσει θύματα εγκληματικής ενέργειας κι επειδή πραγματικά δεν τις προστατεύει κανείς αναγκάστηκαν να βάλουν συρματοπλέγματα στο μοναστήρι τους για να μην εισέρχονται μέσα σε αυτό φανατικοί αλλόθρησκοι και τις σκοτώσουν. Ζουν πραγματικά σε καθεστώς τρομοκρατίας αλλά θα έπρεπε το ελληνικό πατριαρχείο να κάνει διάβημα γι αυτό για να βρεθεί λύση .  Ως τώρα δεν έχει γίνει τίποτα γιατί ακριβώς κάποιοι δεν ασχολούνται ούτε νοιάζονται από ότι φαίνεται ούτε γι ανθρώπινες ζωές ούτε για μνημεία ιστορικής και θρησκευτικής αξίας.
ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Λίγο πιο πάνω στο μοναστήρι του Αγίου Θεοδόσιου όπου έχει μόνο έναν έλληνα μοναχό τον αρχιμανδρίτη Ιερόθεο τα προβλήματα είναι ακόμη μεγαλύτερα. Τον κρητικό μοναχό προσπάθησαν μέχρι να τον κάψουν δένοντάς τον χειροπόδαρα και πετώντας τον πάνω σε ξύλα αναμμένα με φωτιά και τον γλύτωσαν περαστικοί την τελευταία στιγμή.  Στο ίδιο μοναστήρι υπάρχει ένα μεγάλος πλούτος αρχαιολογικών ευρημάτων που αν αυτά ανήκαν σε άλλους φορείς θα είχαν τώρα προστατευθεί και θα είχε ολοκληρωθεί και η φροντίδα τους.

Όμως ως τώρα παραμένουν έκθετα αφού η ελληνική κυβέρνηση δεν ασχολείται παρά τις υποσχέσεις της  να στείλει μια μικρή ομάδα αρχαιολόγων από αυτούς που κάθονται στα υπουργεία να τα φροντίσει και να προστατεύσει την περιουσία που μας ανήκει. Ο μοναχός αυτός αναγκάζεται να κλειδώνει το μοναστήρι και να τοποθετεί σιδερένιες πόρτες τεράστιες  προκειμένου να προστατευθεί κι εκείνος από τους φανατικούς και η περιουσία του μοναστηριού από τους επιτήδειους.
ΒΑΖΕΙ ΗΛΕΚΤΡΟΦΟΡΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ  ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ
Στο φρέαρ του Ιακώβ στην Σαμάρια στο υπέροχο και μοναδικής ιστορικής και θρησκευτικής αξίας μοναστήρι ο μοναχός Ιουστίνος ,πόσες φορές δεν έπεσε θύμα ξυλοδαρμού, και ληστειών . Και τον έδεσαν και τον ξυλοκόπησαν και προσπάθησαν να τον σκοτώσουν.

Έφτασε στο σημείο να περιβάλει το μοναστήρι με ηλεκτροφόρα καλώδια για να αποτρέπει τους αλλόθρησκους που θέλουν να τον σκοτώσουν και να καταλάβουν το μοναστήρι. Παρά τις κακουχίες εκείνος έχει καταφέρει μια χαρά να το αξιοποιήσει και να μεγαλώσει και την περιουσία του μοναστηριού που σήμερα είναι ένα πραγματικό στολίδι στην Σαμάρια. Στο Φρέαρ του Ιακώβ είναι το πηγάδι που σύμφωνα με τις γραφές ο Ιησούς εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως άνθρωπος στην Σαμαρείτησα .
Πρόσφατα ο μοναχός Ιουστίνος βρέθηκε στο νοσοκομείο ξυλοκοπημένος από τους φανατικούς.
ΤΟΝ ΦΙΜΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ.
Ο μοναχός Γεράσιμος στο μοναστήρι των πειρασμών στο Σαραντάριο όρος πέρασε πολλές φορές δοκιμασίες μπαίνοντας ο ίδιος σε κίνδυνο.

Πόσες φορές δεν μπήκαν νύχτα στο μοναστήρι του , τον έδεσαν τον έκλεψαν και παραλίγο σήμερα να είναι νεκρός. Τελευταία μάλιστα μπήκαν την νύχτα και τον είχαν δεμένο από τις 10 το βράδυ ως το ξημέρωμα.

Τον έδεσαν με ταινία στο στόμα  με σκοινί τα χέρια του πισθάγκωνα και με το μαχαίρι στον λαιμό απειλώντας τον να τον σκοτώσουν ζητούσαν να τους δώσει ότι οικονομίες είχε.
Ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου τα γεμάτα απόγνωση λόγια του όταν τον συνάντησα: «Είναι σοβαρό αυτό που γίνεται , δεν ήρθαν για να κλέψουν , ήρθαν να σκοτώσουν …Να σκοτώσουν ήρθαν…. 

πηγή

Γιατί κάποιοι χριστιανοί εκκλησιάζονται μόνο την Μ. Εβδομάδα; Αρκεί αυτό;

Οι ημέρες της τεσσαρακοστής περνούν. Νηστεία, προσευχή, προσοχή, επιμονή, ιερές ακολουθίες. Όλα συνάδουν ώστε να βγεις μετά από σαράντα ημέρες πιο καθαρός, πιο ιερός, πιο άνθρωπος. Εσύ προσπαθείς. Κάποιες φορές πέφτεις, δεν αντέχεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες Του και όμως πάλι σηκώνεσαι. Σηκώνεσαι πιάνοντας γερά το πετραχήλι του πνευματικού σου. Σηκώνεσαι καθώς παραδέχεσαι την ανεπάρκειά σου, τα λάθη σου, την πτώση σου.

Καθώς σηκώνεσαι από κάθε πτώση διαπιστώνεις ότι το να σηκωθείς τελικά δεν ήταν δύσκολο. Δύσκολο σου παρουσιαζόταν όταν είχες πέσει. Τώρα που είσαι πάλι όρθιος βλέπεις πίσω και αηδιάζεις με την δειλία σου, βλέπεις πίσω και νιώθεις την ευσπλαχνία του Θεού που σε σήκωσε, που δεν σε άφησε κάτω, που σου έδωσε το χέρι του, σε φώτισε και δεν έμεινες κάτω στην αμαρτία, στη απογοήτευση, στην μωρία του εγωισμού.

Μία νεκρός και μία αναστημένος, πορεύεσαι όλη σου την ζωή, κυρίως αυτήν όμως την περίοδο της τεσσαρακοστής που η συνείδηση λεπτύνει, που η προσπάθεια μεγαλώνει, που η αγωνία σου για την ύπαρξή σου γιγαντώνεται.

Η σαράντα ημέρες όμως τελειώνουν και αυτές τις ημέρες της κατάνυξης, της μετάνοιας, της προετοιμασίας σου τις διαδέχεται μία εβδομάδα. Η Μεγάλη Εβδομάδα.

Μεγάλη Εβδομάδα διότι σε αυτήν την εβδομάδα πραγματώνονται μεγάλα γεγονότα. Γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο, που άλλαξαν την ιστορία, που αλλάζουν και εσένα.

Η πορεία της επίγειας πορείας Του φτάνει στο τέλος. Ο Τέλειος επιτέλους θα μας προσφέρει την τελειότητα που βρίσκεται στο φαινομενικό Του τέλος.

Τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος που διαβάζονται στα ιερά ευαγγέλια, είναι γεμάτα από την ευσπλαχνία Του, είναι γεμάτα από την εμπάθειά μας.

Ο Χριστός, έρχεται στην γη. Είναι Άνθρωπος. Διδάσκει. Θαυματουργεί. Ελεεί. Συγχωρεί. Αγαπά. Προδίδεται. Σταυρώνεται. Ανασταίνεται. Συνεχίζει να Αγαπά…

Το μεγαλείο του Θεού μας είναι ότι μας αγαπά ελεύθερα και μας αφήνει ελεύθερους να Τον αγαπήσουμε ή όχι.

Στην Μ. Εβδομάδα πολλοί άνθρωποι θα πάνε στις εκκλησιές. Πολλοί άνθρωποι που όλο τον χρόνο αδιαφορούσαν για την αγάπη του Χριστού, για όλα αυτά που μας έδωσε και μας δίνει, έρχονται να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο.

Άνθρωποι που ποτέ τους ίσως δεν έχουν διαβάσει την Αγία Γραφή, που ποτέ τους ίσως δεν είχαν το κουράγιο να ακούσουν τα δώδεκα ευαγγέλια, που ποτέ τους δεν μίλησαν με ιερέα, που ποτέ τους ίσως δεν εκκλησιάστηκαν Κυριακή…έρχονται για να ασπαστούν τον Εσταυρωμένο, έρχονται για να πάρουν μέρος στην λιτανεία του επιταφίου, έρχονται για να πούνε το βράδυ της Αναστάσεως το «Χριστός ανέστη».

Κόσμος πολύς. Οι ιερείς δεν βλέπουν γνώριμα πρόσωπα. Διαπιστώνουν ότι ενώ όλοι αυτοί είναι ενορίτες τους δεν τους γνωρίζουν. Δεν τους γνωρίζουν όχι γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι αλλά γιατί δεν θέλουν εκείνοι. Δεν θέλουν αυτοί οι άγνωστοι ενορίτες να γίνουν οικείοι των ποιμένων τους, δεν θέλουν να έχουν σχέση με παπάδες, με αυτά τα παράξενα μαυροφορεμένα πλάσματα. Προτιμούν να έρχονται μία φορά τον χρόνο και να συναντιούνται μόνο με τον Εσταυρωμένο. Ίσως διότι μόνο αυτόν θεωρούν αυθεντικό, γνήσιο, καθαρό, Πατέρα και Αδελφό τους και πολλές φορές δεν έχουν άδικο. Όμως από την άλλη κανένας ιερέας δεν ανταγωνίζεται τον Χριστό, κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να συγκριθεί μαζί Του…όλοι δούλοι του και διάκονοι στο έργο Του.

Είναι δύσκολο να πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι διακατέχονται μόνο από έναν επιφανειακό συναισθηματισμό που οι ημέρες εκείνες της Μεγάλης Εβδομάδος προσφέρουν. Ίσως είναι μία ευκαιρία, ίσως είναι η ευκαιρία τους να γνωρίσουν την Αλήθεια, την Εκκλησία, τον πραγματικό Χριστό και όχι τον κινηματογραφικό Χριστό.

Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων αυτών που προσέρχονται στους ιερούς ναούς μόνο κατά τις τελευταίες ημέρες της Μ. Εβδομάδος θα αρκεστούν απλά στο να φιλήσουν τον Εσταυρωμένο, στο να διεκδικήσουν να κρατήσουν κάποιο λάβαρο ή και τον σταυρό στην λιτανεία του επιταφίου, στο να περάσουν κάτω από τον επιτάφιο, στο να εισβάλουν από την Ωραία Πύλη για να πάρουν πρώτοι το Άγιο Φως, στο να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» και μετά να αναχωρήσουν για το σπίτι τους. Και αυτό για το υπόλοιπο της «χριστιανικής ζωής» τους.

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό που κάνουνε. Όμως δεν θα πρέπει και κανείς να τους επαινέσει.

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι είναι η αρχή και το τέλος της προσπάθειάς μας να γνωρίσουμε τον Χριστό.

Χωρίς προσωπικό αγώνα, χωρίς καθαρή ζωή, χωρίς μετάνοια, χωρίς προσευχή πως μπορεί κάποιος να βιώσει όλα αυτά τα Θεία γεγονότα αληθινά και όχι επιφανειακά; 

Οι ύμνοι, οι παραδόσεις, τα λόγια, οι «θεατρικές» λατρευτικές παρεμβάσεις μπορεί να κάνουν κάποιους-ες ακόμα και να δακρύσουν. Γιατί όμως δακρύζουν; Για αυτά που έγιναν ή για αυτά που γίνονται; Δακρύζουν για όλα αυτά που κάνανε οι άνθρωποι τότε στον Χριστό ή για αυτά που Του κάνουμε σήμερα;

Ο Χριστός έπαθε από τους ανθρώπους τότε αλλά συνεχίζει να παθαίνει και σήμερα και τώρα…

…Δάκρυσε άνθρωπε, δάκρυσε και κλάψε όχι για τον Ιούδα και τους σταυρωτές του Κυρίου αλλά για τους σημερινούς Ιούδες για τους σύγχρονους σταυρωτές Του. Κλάψε και θρήνησε για την δική σου προδοσία, για τα δικά σου μαστιγώματα, τους εμπτυσμούς και το αγκάθινο στεφάνι που προσφέρεις με τη ζωή σου στον Χριστό.

Πλησίασε τον Εσταυρωμένο ταπεινά, εν μετανοία, όπως ο ληστής εκείνος πάνω στον σταυρό. Σταύρωσε και εσύ τον εαυτό σου εκείνη την ώρα που τα χείλη σου ακουμπούνε το σταυρωμένο Πανάγιο Σώμα Του και πες μέσα στην καρδιά σου το «Μνήσθητι Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου…».

Η Μεγάλη Εβδομάδα ίσως είναι η ευκαιρία να μαλακώσει η καρδιά μας. Μην μαλακώσει όμως η καρδιά μας απλά μέχρι κάποια εξωτερικά δάκρυα διότι αυτά τα δάκρυα θα κρύψουν μόνο για λίγο την αποτυχία μας να ζήσουμε μέσα στο φως της Αγάπης Του.

Ας αφήσουμε την καρδιά μας να γεμίσει με την παρουσία Του. Ας αφήσουμε τον κόσμο να λέει τα δικά του και εμείς ας ακούσουμε τον Λόγο. Ας τολμήσουμε να περάσουμε όχι κάτω από τον επιτάφιο –αυτό τίποτα δεν θα μας ωφελήσει- αλλά να περάσουμε κάτω από το πετραχήλι ενός πνευματικού!

Οι άσωτοι ας σωφρονιστούν, οι ακόλαστοι ας συνέλθουν, οι μνησίκακοι ας συγχωρέσουν, οι αμαρτωλοί ας μετανοήσουν.

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα ήταν τίποτα από μόνη της εάν δεν υπήρχε μετά από αυτήν η Ανάσταση.

Όλοι σχεδόν Τον πρόδωσαν, όλοι Τον εγκατέλειψαν, όμως Αυτός δεν άφησε κανέναν πίσω, δεν άφησε κανέναν ο οποίος ήθελε να συν-χωρεθεί, ασυγχώρητο. Όλους τους αγκάλιασε. Όλους μας αγάπησε. Μας αγάπησε πριν καν έρθουμε στην ύπαρξη.

Το θέμα είναι εμείς εάν τον αγαπούμε ή απλά τον λυπούμαστε για αυτά που πέρασε εκείνες τις ημέρες των θείων παθών και μετά τον βάζουμε και πάλι στο περιθώριο της ζωής μας. Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να αλλάξουμε; Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να ζήσομε όπως θέλει Εκείνος και όχι όπως μας βολεύει;

Ο Χριστός δεν περιορίζεται μόνο στην Μεγάλη Εβδομάδα, δεν περιορίζεται στον σταυρό και στον τάφο. Δεν περιορίζεται μέσα στους συναισθηματισμούς ή στους θρησκευτικούς βερμπαλισμούς που θα παρατηρηθούν και πάλι εφέτος.

Ο Χριστός είναι η Ζωή.

Ο Χριστός είναι η Αλήθεια.

Ο Χριστός είναι η Αγάπη.

Ο Χριστός Ανέστη…ας μην Τον αναζητούμε λοιπόν μόνο πάνω στον Σταυρό και στον θάνατο, αλλά ας Τον αναζητούμε στην Ζωή…και θα μας αποκαλυφθεί πριν καν Τον υποψιαστούμε.

αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

ΕΤ1- ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

Πατήστε για την σύνδεση 
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
Απευθείας μετάδοση από τον 
Ιερό Ναό  Ναό Παναγίας Φανερωμένης Βουλιαγμένης