Η «Αραβική Άνοιξη» και ο Χριστιανικός Εφιάλτης Του π. Πέτρου-Μιχαήλ Πρέμπλε Ορθοδόξου Ιερέα της Ορθοδόξου Ρουμανικής Αρχιεπισκοπής στην Αμερική

Σε όλο τον κόσμο, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ετοιμάζονται να εορτάσουν την πιο ιερή απ’ όλες τις εβδομάδες του ημερολογίου της Εκκλησίας. Την Κυριακή, ξεκινούμε την εβδομάδα που οδηγεί στον εορτασμό της Αναστάσεως του Κυρίου Ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.  Οι Λειτουργίες της εβδομάδας αυτής είναι από τις πλέον κατανυκτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς ακολουθούμε τον Ιησού στην οδό Του προς τον Σταυρό. Οι περισσότεροι από εμάς θα εορτάσουμε την Ανάσταση του Χριστού μαζί με οικογένεια και φίλους.  Μερικοί ίσως κατευθυνθούν στο προσφιλές τους εστιατόριο, και άλλοι θα μείνουν στο σπίτι, προτιμώντας ένα πιο χαλαρό γεύμα στο οικογενειακό τραπέζι.  Σίγουρα αυτά είναι στιγμιότυπα κατάλληλα ως θέματα για ένα λαϊκό ζωγράφο όπως ο Νόρμαν Ρόκουελ. Τα πράγματα όμως θα είναι εντελώς διαφορετικά για τους Χριστιανούς στην Αίγυπτο και την Συρία.  Τα ίδια μέρη που γέννησαν τον Χριστιανισμό και που στέγασαν τον Ιησού όταν η δική Του οικογένεια έφευγε από εκείνους που θα Τον δολοφονούσαν, έχουν τώρα γίνει πεδία σφαγής για Χριστιανούς. Στις 15 Ιουλίου του 2012, η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού όρισε τον Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο ως μια «μη-διεθνής ένοπλη σύγκρουση» -- ο νομικός ορισμός ενός εμφυλίου πολέμου.  Το βρίσκω ενδιαφέρον, πως δηλώθηκε ως «μη-διεθνής», δεδομένου ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει στηρίξει τους αντάρτες με σχεδόν  3 εκατομμύρια δολάρια σε άμεση βοήθεια και εξοπλισμό. Οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο, και εθελοτυφλούν μπροστά στην δολοφονία των Χριστιανών και των άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων. Από την έναρξη του πολέμου τον Μάρτιο του 2011, περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους.  Μια εκτίμηση του Φεβρουαρίου θέλει οι εσωτερικά εκτοπισμένοι να φτάνουν τα 3,6 εκατομμύρια, και επί πλέον 1,3 εκατομμύρια να έχουν αναγκασθεί να φύγουν από την Συρία σε γειτονικές χώρες ως πρόσφυγες. Και σε όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει να στηρίζει εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την σφαγή. Την Δευτέρα, δύο Ορθόδοξοι επίσκοποι της επισκοπής της πόλεως, ο Σύριος Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Yohanna Ibrahim, της επισκοπής του Αλέππο, και ο Έλληνας Ορθόδοξος ΜητροπολίτηςBoulos Yaziji, απήχθησαν (**). Η ειρωνεία της απαγωγής τους είναι στο ότι επέστρεφαν από μια συνάντηση που απέβλεπε στην προσπάθεια να ελευθερωθούν δύο Ιερείς, ο π. Michel Kayyal (Αρμένιος Καθολικός) και ο π. Maher Mahfouz (Ελληνορθόδοξος), οι οποίοι είχαν απαχθεί τον Φεβρουάριο και παραμένουν στα χέρια των απαγωγέων τους.  Ήσαν σε μια αποστολή ειρήνης για να φέρουν βοήθεια και ανακούφιση, και τους πήραν ομήρους, ως μέρος της συστηματικής εξόντωσης του Χριστιανικού πληθυσμού στην Συρία. Πρόσφατα η Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών για την Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία εξέδωσε ειδικό ανακοινωθέν για την επιδεινούμενη κατάσταση στην Συρία. Το ανακοινωθέν "Protecting and Promoting Religious Freedom in Syria"(*) αναφέρει αρκετές περιπτώσεις συστηματικής εξόντωσης του ντόπιου Χριστιανικού πληθυσμού.  Σαν παράδειγμα, η πόλη Χομς – που υπολογίζεται πως είχε ένα Χριστιανικό πληθυσμό περίπου 160.000 – έχει μειωθεί σε μόλις 1.000 στην τελευταία μέτρηση.  Ο Ελληνορθόδοξος Ιερέας π. Fadi Jamil Haddad είχε βρεθεί δολοφονημένος έξω από την Δαμασκό τον Σεπτέμβριο του 2012. Είχε αποπειραθεί να εξασφαλίσει την ελευθέρωση ενός ενορίτη που είχε απαχθεί.  Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα των όσων συμβαίνουν καθημερινά στην Συρία και που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό που έχει ονομασθεί «Αραβική Άνοιξη» στην Συρία έχει γίνει ο Χριστιανικός Εφιάλτης και είναι καιρός πια η κυβέρνηση των ΗΠΑ να καταλάβει το ρόλο που έχει παίξει και που συνεχίζει να παίζει σε αυτή την εθνική κάθαρση – γενοκτονία – ολοκαύτωμα – ή όποια λέξη προτιμάτε που να περιγράφει αυτό που διαπράττεται στις θρησκευτικές μειονότητες στην Συρία και στην Αίγυπτο. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, το Σάββατο προ της Κυριακής των Βαΐων έχει ορισθεί για την ανάμνηση της αναστάσεως του Λαζάρου από τον τάφο.  Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Ιησού, και μας λένε οι Γραφές πως ο Ιησούς δάκρυσε όταν έμαθε για τον θάνατο του φίλου Του.  Οι απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν ενωθεί σε προσευχή ώστε παρομοίως να ελευθερωθούν οι δυο επίσκοποι από τον δικό τους τάφο. Αρκετά δάκρυα έχουν ήδη χυθεί. *******************     (*) Το περιεχόμενο του Ανακοινωθέντος: Ειδικό Ανακοινωθέν: Συρία: Η Επιτροπή USCIRF εκδίδει Αναφορά με θέμα «Προστασία και Προώθηση της Θρησκευτικής Ελευθερίας στην Συρία», 22 Απριλίου, 2013. ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ 22 Απριλίου, 2013 | εκ της USCIRF Η Επιτροπή των Η.Π.Α. για την Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (USCIRF), ένας ανεξάρτητος ομοσπονδιακός φορέας που δημιουργήθηκε για τον έλεγχο των παραβιάσεων θρησκευτικών ελευθεριών στο εξωτερικό και για να κάνει συστάσεις πολιτικής στον Πρόεδρο, τον Υπουργό Εξωτερικών και το Κογκρέσο, εξέδωσε σήμερα την σχετική Αναφορά “Protecting and Promoting Religious Freedom in Syria.” Η Επιτροπή ολοένα και περισσότερο ανησυχεί για τις συνθήκες θρησκευτικής ελευθερίας στην Συρία, και κατά την τρέχουσα κρίση, και κατά τα επακόλουθα αυτής.  Εξ αιτίας των αυξανόμενων συγκρούσεων ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και των υποστηρικτών του καθεστώτος του Bashar al-Assad και των αντικυβερνητικών στοιχείων που επιζητούν την ανατροπή του, ο Συριακός λαός έχει υποστεί στυγερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας της θρησκείας ή των πιστεύω τους. Η αναφορά βρήκε πως η αυξανόμενα σεκταριστική φύση της σύγκρουσης έχει δημιουργήσει ένα κλίμα μέσα στο οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Συρίων, συμπεριλαμβανομένης και της θρησκευτικής ελευθερίας, έχουν παραβιασθεί.  Η σύγκρουση επίσης απειλεί και την θρησκευτική ποικιλότητα της Συρίας, καθώς τα μέλη των κοινοτήτων των μικρότερων μειονοτήτων ή φεύγουν βιαστικά από την χώρα, ή παραμένουν, με άγνωστο το μέλλον τους σε μια μετα-Αλ Ασσάντ Συρία. Η παρούσα Αναφορά παρέχει τα προκαταρκτικά ευρήματα και τις συστάσεις της Επιτροπής USCIRF.  Κατά τους επόμενους μήνες, η USCIRF θα συνεχίσει να ελέγχει την κατάσταση και αναμένει να εκδώσει και πρόσθετες Αναφορές και Συστάσεις. (**) Πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι δεν είναι Σύριος και Έλληνας Ορθόδοξος επίσκοπος, αλλά Αντιχαλκηδόνιος (μονοφυσίτης) και ορθόδοξος. Συρορθόδοξη Εκκλησία λέγεται η (μονοφυσιτική) Συροϊακωβιτική, ενώ Ελληνορθόδοξη το πατριαρχείο Αντιοχείας. Ο Ορθόδοξος επίσκοπος Χαλεπίου απλά λέγεται Ελληνορθόδοξος γιατί αυτός είναι ο τίτλος του πατριαρχείου. 30-4-2013.

πηγή

Ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀποφεύγη μέ ὅλη του τή δύναμι τίς ταραχές καί ἐνοχλήσεις, ἄν θέλη νά πολεμήση καλά τούς ἐχθρούς του

Ο Αόρατος πόλεμος 

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΣΤ΄  Ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀποφεύγη μέ ὅλη του τή δύναμι τίς ταραχές καί ἐνοχλήσεις, ἄν θέλη νά πολεμήση καλά τούς ἐχθρούς του.
Όπως έχει υποχρέωσι αναπόφευκτη κάθε χριστιανός, όταν χάση την ειρήνη της καρδιάς του να κάνη το ό,τι μπορεί για να την ξαναποκτήση, έτσι πάλι πρέπει να γνωρίζη, ότι κανένα γεγονός που συμβαίνει στον

 

κόσμο, που θα του συνέβαινε, δεν είναι σωστό και φρόνιμο να του στερή ή να του κλονίζη την παρόμοια ειρήνη. Πρέπει ναί, να λυπούμαστε για τις αμαρτίες μας, αλλά με έναν πόνο ειρηνικό, κατά τον τρόπο, που προηγουμένως έδειξα σε πολλά σημεία· και έτσι, χωρίς ενόχλησι της καρδιάς, να συμπονάμε με ευλαβή διάθεσι αγάπης κάθε άλλο αμαρτωλό και να κλαίμε εσωτερικά το λιγότερο· δηλαδή, ας πενθούμε για τα σφάλματά του.Γιά τα άλλα που συμβαίνουν, τα βαρειά και βασανιστικά, που μας έρχονται, όπως ασθένειες, πληγές, θάνατοι των συγγενών μας, επιδημίες πείνας, πόλεμοι, φωτιές και άλλα παρόμοια κακά, αν και οι κοσμικοί τα αποστρέφωνται τις περισσότερες φορές, ως ενοχλήσεις της φύσεως, παρόλα αυτά, μπορούμε με την χάρι του Θεού, όχι μόνο να τα υποφέρουμε, αλλά και να τα θέλουμε και να τα αγαπάμε, σαν δίκαιη τιμωρία στους παράνομους και σαν αφορμές των αρετών στους καλούς· επειδή σε αυτόν το σκοπό αποβλέπουμε, και αυτό αρέσει ακόμη και σε αυτόν τον Κύριό μας και Θεό, που ας τα στέλνει· του οποίου το θέλημα ακολουθώντας εμείς, θα περάσουμε με καρδιά ήσυχη και αναπαυμένη όλες τις θλίψεις και τα βάσανα της τωρινής ζωής. 
Και να είσαι βέβαιος, ότι κάθε παρενόχλησις και ταραχή της καρδιάς μας, δεν αρέσει στα θεϊκά μάτια· γιατί όποια και νάναι αυτή, πάντα είναι συντροφιασμένη από ατέλεια και πάντα προέρχεται από κάποια κακιά ρίζα της φιλαυτίας.
Γι αυτό να έχης πάντοτε άγρυπνη μία σκοπιά παρατηρήσεως, η οποία αμέσως μόλις δεί κάτι που μπορεί να σε ενοχλήση και να σε ταράξη, ας σου κάνη νόημα, για να καταλαβαίνης για τι πρόκειται και να πιάνεις τα όπλα στο να διοικήσαι σκεπτόμενος, ότι όλα εκείνα τα κακά και άλλα παρόμοια πολλά, αν και φαίνονται εξωτερικά κατά την αίσθησι κακά, δηλαδή βλαβερά, όμως δεν είναι αληθινά κακά, ούτε μπορούν να μας αφαιρέσουν τα πραγματικά καλά και ότι όλα τα διατάζει και τα παραχωρεί ο Θεός, για τους σωστούς σκοπούς που είπαμε πριν και μας συμφέρουν και για άλλα, που δεν είναι γνωστά σε μας, αλλά πολύ δίκαια και πολύ άγια χωρίς αμφιβολία. Και, αν σε κάθε θλιβερό και αντίθετο γεγονός που συμβαίνει, παραμένη η καρδιά σου έτσι αναπαυμένη και ειρηνική, μπορεί να έχης πολύ κέρδος· αν όμως ταράζεται, γνώριζε ότι κάθε άσκησι που κάνεις, σου αποδίδει ή καμία ή πολύ μικρή ωφέλεια.
Επιπλέον λέω και αυτό, ότι όταν η καρδιά ενοχλήται και ταράσσεται, είναι πάντα κάτω από τα διάφορα χτυπήματα και τους πολέμους των εχθρών και το σπουδαιότερο, όταν είμαστε ταραγμένοι δεν μπορούμε να δούμε καλά και να διακρίνουμε τον ίσιο δρόμο και την ασφαλή πορεία της αρετής· ο εχθρός μας λοιπόν διάβολος που μισεί πολύ αυτήν την ειρήνη (επειδή είναι μέρος, που κατοικεί το πνεύμα του Θεού, για να ενεργήση μεγάλα πράγματα), πολλές φορές έρχεται σαν φίλος και δοκιμάζει να μας την πάρη, χρησιμοποιώντας διάφορες επιθυμίες (63), οι οποίες μας φαίνονται Πως είναι καλές· αλλά πόσο αυτές είναι απατηλές και ψεύτικες, μπορείς μεταξύ των άλλων στοιχείων να το γνωρίσης κι από αυτό· δηλαδή, επειδή μας κλέβουν την ειρήνη της καρδιάς.
Γι αυτό, αν θέλης να εμποδίσης την τόση μεγάλη ζημιά, όταν ο παρατηρητής, δηλαδή ο νους και η προσοχή του νού, σε προειδοποιήση ότι κάποια νέα επιθυμία κάποιου καλού ζητεί να μπή μέσα σου, μην της ανοίξης την είσοδο της καρδιάς, αν δεν ελευθερωθής πρώτα από κάθε θέλημα δικό σου και την παρουσιάσης στο Θεό και ομολογώντας την τυφλότητα και αγνωσία σου, να τον παρακαλέσης θερμά να σε φωτίση με το δικό του φως, για να δής, εάν αυτή η επιθυμία προέρχεται από αντίδικο εχθρό· και γι αυτό, τρέξε στον πνευματικό σου πατέρα και άφησέ το, όσο μπορείς, στην κρίσι εκείνου. Όμως, αν και η επιθυμία εκείνη είναι από τον Θεό, πρέπει εσύ, πριν να την επιχειρήσης, να ταπεινωθής και να θανατώσης την μεγάλη σου προθυμία και θερμότητα, που έχεις γι αυτή· διότι το έργο εκείνο, του οποίου προηγείται αυτή η δική σου ταπείνωσις, αρέσει πολύ περισσότερο στο Θεό, παρά να γίνη με την επιθυμία της φύσεως – μάλιστα καμιά φορά του αρέσει πολύ περισσότερο εκείνη η δική σου ταπείνωσις, παρά αυτό το ίδιο το έργο. Και με τον τρόπο αυτόν, αφού αποβάλλεις από τον εαυτό σου τις επιθυμίες, που δεν είναι καλές και μη κάνονας τις καλές, αν δεν καθησυχάσης πρώτα τις φυσικές σου κινήσεις, θα κρατήσης την ειρήνη και την ασφάλεια, την ακρόπολι της καρδιάς σου.
Γιά να διαφυλάξης ακόμη την καρδιά σου ειρηνική σε κάθε πράγμα, πρέπει να την ελέγχης και να την φυλάς από κάποιες επιπλήξεις και εσωτερικούς ελέγχους της συνειδήσεώς σου, οι οποίοι μερικές φορές είναι του διαβόλου, μολονότι φαίνονται ότι είναι του Θεού, με το να σε κατηγορούν για κάποιο λάθος· τους παρόμοιους ελέγχους, από τα αποτελέσματά τους θα τους αναγνωρίσης από που προέρχονται. Γιατί, αν σε ταπεινώνουν και σε κάνουν επιμελή στο να εργάζεσαι και δεν σου αφαιρούν την ελπίδα και εμπιστοσύνη που έχεις στον Θεό, πρέπει να τους δέχεσαι σαν από τον Θεό και να τον ευχαριστής· αν όμως σε συγχύζουν και σε κάνουν μικρόψυχο, δύσπιστο, αμελή και οκνηρό στο καλό, να είσαι βέβαιος Πως προέρχονται από τον εχθρό· και μη τους δίνης σημασία, αλλά ακολούθησε τον δρόμο σου και την εξάσκησί σου. Γιατί, και εκτός από όλα αυτά που σου είπα, πλέον από κοινού, γεννιώνται στη καρδιά μας οι παρενοχλήσεις και οι συγχύσεις, από τα περιστατικά των αντιθέτων πραγμάτων, που μας ακολουθούν σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά εσύ, για να προφυλαχθής από αυτά τα χτυπήματα της συγχύσεως, μπορείς να κάνης δυό πράγματα· το ένα είναι να σκεφθής σε ποιό είναι αντίθετα εκείνα τα περιστατικά· στο πνεύμα και την ψυχή; ή στην αγάπη του εαυτού μας και των επιθυμιών μας; Γιατί, αν είναι αντίθετα στις επιθυμίες σου και την αγάπη του εαυτού σου (ο οποίος είναι γενικά ο πρώτος εχθρός σου), δεν πρέπει να τα ονομάζης αντίθετα, αλλά να τα έχης για ευεργεσίες και βοήθεια του Υψίστου Θεού, οπότε και με χαρούμενη καρδιά και ευχαριστία να τα αποδέχεσαι· εάν όμως και είναι αντίθετα στο πνεύμα και την ψυχή, δεν πρέπει ούτε γι αυτό να χάνης την ειρήνη της καρδίας σου, όπως θα μάθης στο επόμενο κεφάλαιο· το άλλο είναι να υψώσης τον νού σου στο Θεό, και με μάτια κλειστά (χωρίς να θέλης να γνωρίζης κάτι άλλο), να δέχεσαι κάθε περιστατικό από το σπλαγχνικό χέρι της θείας πρόνοιάς του, σαν πράγμα γεμάτο από διάφορα αγαθά (64).
63. Γι αυτό και ο Αββάς Ισαάκ, όχημα και αμάξι του διαβόλου ονομάζει την σύγχυσι, πάνω στο οποίο καθήμενος εισέρχεται στη ταλαίπωρη ψυχή και την καταποντίζει (Λόγος λγ΄ ). και ο Πέτρος ο Δαμασκηνός λέγει· «Καμμία κακία δεν είναι τόσο εύκολη για την αμαρτία, όσο η σύγχυσις (Φιλοκαλία).
64. Γι αυτό, άξιο μνήμης είναι εκείνο, που συνήθιζε να λέγη πάντα ο θείος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σε κάθε περίστασι που του συνέβαινε, καλή και κακή, δυστυχή και ευτυχή· είναι δε το απόφθεγμα αυτό: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσί μοι τοις συμβαίνουσι» (εκ των προς την Διάκονον Ολυμπιάδα επιστολών ια΄)· το οποίο και ο Θεσσαλονίκης θείος Γρηγόριος μιμούμενος, αυτό το ίδιο συνήθιζε και έλεγε, όπως βλέπουμε στο βίο του.

πηγή /  αντιγραφή

Γιατὶ νὰ λατρεύω τὸν Θεὸ;

 

Πῶς τόν φαντάζεσαι τόν Θεό;

•Μήπως τόν βλέπεις σάν κάποιο ὁ ὁποῖος κάθεται σέ πανύψηλο θρόνο πού στραβομουτσουνιάζει καί θυμώνει ὅταν δέν τόν λατρεύεις καί δέν τόν δοξάζεις;


•Μήπως σάν κάποιο ὁ ὁποῖος χαίρεται καί εὐχαριστιέται μαζί σου ὅταν πηγαίνεις ἐκκλησία καί προσεύχεσαι;


•Μήπως ἔχεις τήν ἐντύπωση πώς ὁ Θεός εἶναι ἕνας καλωσυνάτος παππούς (γεροντάκος) πού δέν τοῦ καίγεται καρφί τό τί κάνεις μέ τήν ζωή σου, φτάνει σύ νά εἶσαι εὐχαριστημένος μέ τόν ἑαυτό σου;


Ἄν ἔτσι πιστεύεις γιά τόν Θεό, δέν θά καταλάβεις ποτέ:


•οὔτε γιατί ἔχεις χρέος νά Τόν λατρεύεις·


•οὔτε γιατί ὁ Θεός εἶναι καλός μόνο ὅταν σέ ἀφήνει νά κάνεις τά ὅποια θελήματά σου-ἐλεύθερο.


Ἄς ξεκινήσομε ὅμως μέ τό πρῶτο ἐρώτημα: γιατί ἔχομε χρέος νά Τόν λατρεύομε.


Ἡ λέξη λατρεία στήν ἀρχική της σημασία σημαίνει: ἀπονέμω ἀξία, τιμή καί σεβασμό σέ κάποιο ἤ σέ κάτι. Συνεπώς, λατρεία εἶναι ἡ ἐκδήλωση σεβασμού, τιμής, ἀξίας, ἀναγνώρισης. Π.χ. ὅταν χειροκροτῶ ἕνα ἠθοποιό ἐπάνω στήν σκηνή ἤ ἕνα ποδοσφαιριστή (ἀθλητή), τόν τιμῶ· τοῦ ἀναγνωρίζω κάποια ἀξία· τόν λατρεύω. Κάθε φορά πού ἕνας ἄνδρας -τήν παλαιότερη ἐπόχη- ἔβγαζε τό καπέλο του σέ μιά διερχόμενη γυναίκα, τό ἔκαμε εἰς ἔνδειξη τιμῆς (τιμητικά).


Γιά τόν Θεό, λατρεία εἶναι κάτι παραπάνω. Λατρεύω τόν Θεό σημαίνει: ἀναγνωρίζω τήν δύναμή Του, τήν καλωσύνη Του, τήν ἀξία Του, τήν μεγαλωσύνη Του, τήν κυριαρχία Του, τήν ἀλήθεια Του...


•Ἄν δέν λατρεύεις τόν Θεό, μάθε το, λατρεύεις κάτι ἄλλο ἤ κάποιον ἄλλο, πού 9 στίς 10 φορές θά εἶναι ὁ ἑαυτός σου!


•Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, θεός εἶσαι σύ! Καί ἄν ἐσύ εἶσαι θεός - ὁ νομοθέτης καί ὁ δημιουργός, τότε τί νά σοῦ εἰπῶ; Ἐγώ εἶμαι ἄθεος. Ὁ βασικός λόγος πού οἱ ἄνθρωποι σήμερα λατρεύουν λίγο τόν Θεό καί πολύ τόν ἑαυτό τους, εἶναι ὅτι δέν θέλουν νά τό «χωνέψουν» ὅτι εἶναι κτίσματα-δημιουργήματα καί ὄχι δημιουργοί!


Νά λοιπόν, γιατί ἔχεις χρέος νά λατρεύεις τόν Θεό.


Ὄχι γιατί ὁ Θεός τό ἔχει ἀνάγκη, ἤ διαφορετικά θά αἰσθανόταν δυστυχισμένος καί ἀτελής, ἀλλά ἐπειδή σύ θά εἶσαι δυστυχισμένος καί ἀτελής

πηγή

Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

 Η ζωή τού Χριστού είναι και ζωή τής Εκκλησίας. 

Ό,τι συνέβη από τήν στιγμή τής συλλήψεως τού Χριστού στήν παρθενική μήτρα 

τής Παναγίας μέχρι τών παθών τού Σταυρού και τής Αναστάσεώς Του,

 αλλά και μέχρι τής εις ουρανούς Αναλήψεώς Του, όχι μόνο δεν έμειναν μια απλή

 ανάμνηση αλλά έγιναν πράξη τής Εκκλησίας. Από τήν ημέρα τής Πεντηκοστής

, με την ίδρυση τής πρώτης Εκκλησίας τών Αποστόλων μέχρι τής σημερινής μορφής

 τής Εκκλησίας και μέχρι τής συντελείας τού αιώνα, η παρουσία τής χάριτος τού 

Αγίου Πνεύματος ενώνει σε αρραγή θείο δεσμό τό σώμα τής Εκκλησίας με τήν

 κεφαλή τού σώματος που είναι ο Χριστός· «και αυτός εστιν η κεφαλή τού

 σώματος τής Εκκλησίας».

                Ο Χριστός είναι η κεφαλή τού θεόπλαστου σώματος τής Εκκλησίας. 

Και εμείς είμαστε μέλη του, όπως πάλι τονίζει ο Απόστολος, «ότι μέλη εσμέν τού

 σώματος αυτού, εκ τής σαρκός αυτού και εκ τών οστέων αυτού». Έχουμε δηλαδή

 εμείς οι πιστοί τής Εκκλησίας άμεσο δεσμό χάριτος με τόν Χριστό. 

Γινόμαστε κατά χάριν σάρκα από τήν σάρκα Του και οστά από τα οστά Του. 

Είναι τόσο μεγάλος και συγκλονιστικός ο δεσμός τών μελών τής Εκκλησίας με 

τόν Χριστό που μόνο ως ένα σώμα νοείται και υπάρχει.

                Τα θαύματα τών Αποστόλων είναι απόδειξη γνησιότητας και ενότητας.

 Το Πανάγιο Πνεύμα σόφισε τούς Αποστόλους για να κηρύττουν, να διδάσκουν

 και να ερμηνεύουν με θεόπνευστο τρόπο τήν ιερή παρακαταθήκη τού Ευαγγελίου 

τού Χριστού. Σε σημείο που να μην χωρά καμιά αμφισβήτηση ότι είναι γνήσιοι 

εντολοδόχοι τού ιδίου τού Χριστού. Προς επιβεβαίωση τής αληθείας τό κήρυγμά τους

 συνόδευαν πολλά θαύματα που θεράπευαν αρρώστους κει έδιωχναν δαιμόνια.

                Ο απ. Λουκάς γράφει ότι «εν ταίς ημέραις εκείναις διά τών χειρών τών

 Αποστόλων εγίνετο σημεία και τέρατα εν τώ λαώ πολλά». Δηλαδή σε όποιος άπλωναν

 τα χέρια τούς οι Απόστολοι γίνονταν πολλά θαύματα ανάμεσα στόν λαό τών 

Ιεροσολύμων που συνωστιζόταν μπροστά τους.

                Είναι η εκπλήρωση τής προφητικής υποσχέσεως τού Κυρίου μετά τήν

 Ανάστασή του: «σημεία τοίς πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει· 

εν τώ ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι… επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι,

 και καλώς έξουσιν». Είπε στούς μαθητές Του ότι στό έργο τους θα τούς 

συνοδεύουν σημεία, θαύματα: θα εκδιώκουν δαιμόνια και με τήν επίθεση 

τών χειρών τους θα θεράπευαν ασθενείς. Λόγια που έγιναν πράξη και

 επιβεβαίωναν τήν γνησιότητα τού κηρύγματος τών Αποστόλων.

                Και όλα αυτά τα θεία και παράδοξα θαύματα εγίνοντο μέσα 

σε ένα πνεύμα αρμονίας και ενότητας μεταξύ τών πρώτων πιστών μελών

 τής Αποστολικής Εκκλησίας. Με τήν έκφραση «ομοθυμαδόν», 

που σημαίνει όλοι μαζί, αποτυπώνεται η θαυμαστή ενότητα τής πρώτης

 Εκκλησίας. Τούς ένωνε: 

α) μία πίστη σε ένα πρόσωπο, τον Χριστό,

 β) ένα βάπτισμα στό όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, 

όπως αναφέρει ο απ. Παύλος στήν προς Εφεσίους επιστολή του: 

«Είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα».

                Απορία και δισταγμός στήν γνησιότητα τού κηρύγματος.

 Μια τέτοια θαυμαστή κοινωνία αγίων προκαλούσε τήν απορία εκείνων

 που δεν μπορούσαν να περάσουν το κατώφλι τής πίστεως.

 Και έμεναν απ΄ έξω, διστακτικοί παρατηρητές στό φαινόμενο τής

 χάριτος τού Θεού, στήν ζωή τών Αποστόλων. 

«Ουδείς ετόλμα κολλάσθαι αυτοίς», γράφει ο απ. Λουκάς.

 Δεν τολμούσαν να πάνε μαζί με τούς Αποστόλους εκείνοι που 

δεν είχαν τό ηθικό σθένος και τόν φωτισμό να αναγνωρίσουν 

Εκείνον που με τήν Σταύρωση και τήν Ανάστασή Του κατήργησε 

τόν θάνατο και κατέκρινε τήν αμαρτία. Εκείνον που έστειλε τόν Παράκλητο 

για να βεβαιώσει με θαυμαστό τρόπο τήν αλήθεια τών λόγων Του και τών έργων Του.

                Αυτό συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους που βλέπουν τήν αλήθεια 

αλλά δεν τήν ακολουθούν, διότι φοβούνται μήπως παρεξηγηθούν ή χάσουν κάτι

 από τήν προσωπική τους ζωή ή μήπως κάνουν λάθος στην επιλογή τους και 

δεσμευθούν σε υποσχέσεις που απαιτούν πιστή τήρηση. Για όλους αυτούς που 

αμφιβάλλουν ή φοβούνται να αποδεχθούν τήν εν Χριστώ πίστη, δίνει μια ωραία απάντηση 

ο ίδιος ο Κύριος: «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί».

                Με άλλα λόγια ο Κύριος προτρέπει όσους διστάζουν να έλθουν κοντά 

του να στηριχθούν στήν καλοσύνη Του, τήν κατανόησή Του, τήν επιείκειά Του.

 Και Εκείνος θα τούς βοηθήσει να πιστέψουν σ’ Αυτόν. Το φορτίο τής πίστεως 

θα τό ελαφρύνει Αυτός γιατί όσα θεωρούν οι άνθρωποι αδύνατα να επιτευχθούν, 

Εκείνος ως Θεός είναι δυνατόν να τα κάνει πραγματικότητα.

                Οι αντιδράσεις εναντίον τού θείου κηρύγματος. Φανατισμός και φθόνος

 κατέλαβε τούς Αρχιερείς τού Νόμου τής Παλαιάς Διαθήκης και τήν αίρεση τών

 Σαδδουκαίων που δεν πίστευαν στήν ανάσταση, «μη είναι ανάστασιν». 

«Επιλήσθησαν ζήλου» γράφει ο απ. Λουκάς, δηλαδή κατελήφθησαν από

 ζηλοτυπία, επειδή θεωρούσαν τούς εαυτούς τους αυθεντικούς τηρητές τού Νόμου. 

Και αυτό τούς τύφλωνε πνευματικά, ώστε να θεωρούν τις θαυματουργικές ενέργειες

 τών Αποστόλων ως πλάνη και ύβρη.

                Ενώ η χάρη και η αλήθεια «δια Ιησού Χριστού εγένετο» λέει ο

 ευαγγελιστής Ιωάννης. Ό,τι ήταν να δώσει ο νόμος τού Μωυσή, τό έδωσε. 

Τώρα ο Νομοθέτης Χριστός παραδίδει τόν τέλειο νόμο, τόν νόμο τής χάριτος, 

το φώς τού Ευαγγελίου. Αυτό δεν τό δέχονταν οι άρχοντες τού Ιουδαϊκού 

λαού και «επέβαλον τας χείρας αυτών επί τών Αποστόλων». 

Ο διάβολος φθόνησε τήν δόξα τού Θεού και, όπου εμφανίζεται αυτή στόν κόσμο,

 προσπαθεί να τήν διαβάλει και να τήν εμποδίσει χρησιμοποιώντας και τις

 εγκόσμιες εξουσίας. Άλλωστε δεν υπάρχει πιθανότητα συμφωνίας μεταξύ 

Θεού και διαβόλου: «Τι ημίν και σοί, Ιησού Υιέ τού Θεού;» είπε ο δαιμονισμένος

 τών Γεργεσηνών. Όμως ο Θεός με θαυμαστό τρόπο και τότε άνοιξε τήν

 πόρτα τής φυλακής και ελευθέρωσε τούς Αποστόλους.

 Αλλά και πάντοτε ανοίγει τόν δρόμο για τήν διακονία τού Ευαγγελίου Του.

                Η στάση τών ανθρώπων τής εποχής μας στο κήρυγμα τών Αποστόλων.

 Στήν εποχή μας το Ευαγγέλιο κηρύσσεται ελεύθερα. Δεν παύουν όμως πολλοί να 

τό αντιμετωπίζουν με αδιαφορία ή δισταγμό και άλλοι με αγαθή διάθεση.

 Η αδιαφορία αποτελεί ευθύνη επιλογής, έλλειψη διάθεσης για τήν οποία

 θα απολογηθούμε. Οι δισταγμοί και η δυσπιστία μπορούν να ξεπεραστούν 

γιατί ο Θεός δίνει πολλές ευκαιρίες ώστε να εγείρει τήν προθυμία μας να 

γνωρίσουμε τήν αλήθεια.

                Για όσους αγωνίζονται να διατηρήσουν τήν πίστη τους στούς

 δύσκολους καιρούς που περνάμε, τα λόγια τού αγγέλου στούς Αποστόλους,

 ενώ τούς έβγαζε με θαυμαστό τρόπο από τήν φυλακή, είναι μήνυμα ενίσχυσης

 και ενθάρρυνσης: «Πορεύεσθε, και σταθέντες λαλείτε… πάντα τα ρήματα τής 

ζωής ταύτης». Να μην σταματήσουν αλλά να συνεχίσουν τήν πορεία τους και

 να κηρύττουν τα λόγια που οδηγούν στήν ζωή, την αληθινή ζωή, τήν ζωή τού

 Χριστού, στήν αιώνια ζωή. Είναι το μήνυμα τού Κυρίου σε όλους τούς αγωνιστές,

 σε όλα τα πιστά μέλη τής Εκκλησίας Του.

Αρχιμ. Χ.Ν. 

Συναξαριστης της 13ης Μαίου

Ἡ Ἁγία Γλυκερία

Γεννήθηκε στὴν Τραϊανούπολη τὸν 2ο αἰῶνα μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Ἀντωνῖνος. Ἡ Γλυκερία ἦταν χριστιανὴ καὶ τὸ ἔδειχνε μὲ ἔργα στὴ ζωή της.

Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ ἡγεμόνας Σαβίνος, τὴν συνέλαβε καὶ μὲ ἐκβιαστικὸ τρόπο προσπάθησε νὰ τὴν κάνει νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ Γλυκερία, ἀφοῦ προσευχήθηκε στὸ Χριστό, γκρέμισε καὶ συνέτριψε τὸ εἴδωλο τοῦ Δία. Τότε οἱ εἰδωλολάτρες τὴν λιθοβόλησαν μὲ μανία. Ἀλλὰ καμιὰ πέτρα δὲν ἄγγιξε τὴν Γλυκερία, καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψουν στὴ χριστιανικὴ πίστη πολλοὶ εἰδωλολάτρες. Ἀφοῦ τὴν βασάνισαν μὲ πολλοὺς τρόπους, τελικὰ τὴν ἔριξαν τροφὴ σὲ ἕνα ἄγριο θηρίο, ποὺ ναὶ μὲν δὲν τὴν κατασπάραξε, ἀλλὰ τὸ δάγκωμα ποὺ κατάφερε σ᾿ αὐτὴ προκάλεσε μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὸ θάνατό της. Τὸ λείψανό της ἐνταφιάσθηκε στὴν Ἡράκλεια.

Ἔτσι ἡ Γλυκερία, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔμεινε πιστὴ χριστιανὴ μέχρι τέλους. Καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς, ὑπενθυμίζει τὰ λόγια του Θεοῦ, «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοὶ τὸν στέφανον τῆς ζωῆς». Δηλαδή, φρόντιζε νὰ γίνεσαι πιστός, ἀποφασισμένος καὶ θάνατο ἀκόμα νὰ ὑποστεῖς γιὰ τὴν πίστη σου αὐτή. Καὶ θὰ σοῦ δώσω σὰν στεφάνι τῶν ἀγώνων σου τὴν αἰώνια ζωή.

---

Ὁ Ἅγιος Λαοδίκιος ὁ δεσμοφύλακας

Αὐτὸς ἦταν δεσμοφύλακας ὅταν ἡ Ἁγία Γλυκερία ἦταν στὴ φυλακή. Κατηχήθηκε ἀπ᾿ αὐτὴ στὴ Χριστιανικὴ πίστη, ἔγινε χριστιανός, ὁμολόγησε τὴν πίστη του καὶ μαρτύρησε διὰ ἀποκεφαλισμοῦ.

---

Ὁ Ὅσιος Σέργιος ὁ Ὁμολογητής

Καταγόταν ἀπὸ ἐπίσημη καὶ εὐσεβὴ οἰκογένεια. Ὁ τότε εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Θεόφιλος, δὲν δίστασε νὰ συμπεριλάβει στοὺς διωγμοὺς ποὺ ἔκανε, μαζὶ μὲ τοὺς μοναχούς, καὶ οἰκογενειάρχες. Ἔτσι καὶ ὁ Σέργιος, καταγγέλθηκε σὰν ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῶν ἁγίων εἰκόνων.

Τὸν ἔφεραν λοιπὸν μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα, καὶ αὐτὸς προσπάθησε μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀλλάξει τὸ φρόνημα τοῦ Σεργίου. Μάταια ὅμως. Ὁ Σέργιος μὲ σταθερότητα εἶπε, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ εὐχαριστήσει τὸν βασιλιά του, προδίδοντας τὸν μεγάλο Βασιλιὰ ὅλης της δημιουργίας, Ἰησοῦ Χριστό. Τότε ὁ Θεόφιλος, δήμευσε ὅλα τὰ ὑπάρχοντα τοῦ Σεργίου καὶ τὸν φυλάκισε. Κατόπιν ἐξορίστηκε μαζὶ μὲ τὴν γυναῖκα του Εἰρήνη καὶ τὰ παιδιά του.

Ὅλοι τους φτωχοὶ πλέον, ὑπέφεραν πολλὲς ταλαιπωρίες. Δὲν μετάνοιωσαν ὅμως, ἀλλὰ ἦταν εὐχαριστημένοι διότι δοκιμάζονταν καὶ ὑπέφεραν χάρη τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸν Σέργιο βρῆκε ὁ θάνατος, μακριὰ ἀπὸ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του.

Καὶ πέθανε μὲ τὴν πεποίθηση, ὅτι αὐτὸς ἔπρεπε νὰ πεθάνει καὶ ὅτι ἡ οἰκογένειά του ἦταν εὐτυχισμένη, διότι εἶχε νὰ ἐπιδείξει παθήματα χάρη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστό.

---

Ὁ Ὅσιος Παυσίκακος ἐπίσκοπος Συνάδων

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀπάμεια τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαυρικίου (582-602). Εἶχε γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐπίσημους στὸ γένος. Ἀπὸ μικρὸς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν εἰλικρινὴ πίστη του καὶ τὴν ἄμεμπτη ζωή του, σπούδασε ὄχι μόνο Θεολογία, ἀλλὰ καὶ ἰατρικὴ γιὰ νὰ τὴν ἐξασκήσει δωρεὰν ὑπὲρ τῶν φτωχῶν.

Ὅταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Κυριακός (595-606), ἐκτιμῶντας τὶς μεγάλες ἀρετὲς τοῦ Παυσίκακου, τὸν ἔπεισε νὰ καταταχθεῖ στὸν ἱερὸ κλῆρο καὶ ἔπειτα τὸν ἀνέδειξε ἐπίσκοπο Συνάδων. Ἀπὸ τὴν νέα του θέση ὁ Παυσίκακος ἐργάστηκε γιὰ τὴν καλύτερη στερέωση τῶν πιστῶν καὶ τὴν ἐξαφάνιση τῶν αἱρέσεων ἀπὸ τὴν ἐπαρχία του, χρησιμοποιῶντας τὴν εὐεργετικὴ καὶ θαυμάσια μάχαιρα τῆς διδασκαλίας τοῦ θείου λόγου.

Ὁ βασιλιὰς Μαυρίκιος τὸν εἶχε περὶ πολλοῦ, ἐπειδὴ τὸν θεράπευσε ἀπὸ σοβαρότατη ἀσθένεια, καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καθιέρωσε γιὰ τὴν ἐπισκοπή του ἐτήσιο χρηματικὸ βοήθημα. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, μοχθῶντας γιὰ τὴν ἐπισκοπὴ του μέχρι τελευταίας του πνοῆς.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἱερομάρτυρας, ἐπίσκοπος Τιβεριανῶν

Ἐδῶ γίνεται κάποια σύγχυση σχετικῶς μὲ τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ.

Στοὺς Συναξαριστὲς εἶναι καταχωρημένος χωρὶς ὑπόμνημα. Ἀλλὰ μᾶλλον πρόκειται περὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Λαυριωτικὸς Κώδικας 1170 φ. 2386 λέει, ὅτι ὑπῆρξε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ῥώμης Μαξιμιανοῦ καὶ ἦταν στρατιώτης στὸ στράτευμα τοῦ κόμη Τιβεριανοῦ, ποὺ βρισκόταν στὴν ἐπισκοπὴ Κεντουλλες ἢ Κεντουλίνες ἢ Κέλλες, ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ καταγόταν.

Μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων, οἱ διάφοροι συγγραφεῖς βιογραφιῶν ἁγίων, τὸν μεταμόρφωσαν σὲ ἐπίσκοπο καὶ ἀπὸ τὸ τάγμα τῶν Τιβεριανῶν, ποὺ ἦταν καταταγμένος, πῆρε καὶ τὸν τίτλο τῆς ἀνύπαρκτης ἐπισκοπῆς (βλέπε 14 Μαίου).

---

Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Πρεσβύτερος

Ἦταν Πρεσβύτερος τῆς Μονῆς Ἔφαψεως καὶ ἀφοῦ ἔζησε ζωὴ ἀσκητικὴ καὶ ὅσια, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ὁρισμένοι Συναξαριστὲς μαζί του, ἀναφέρουν καὶ τὴν μνήμη κάποιου ὁσ. Ἀγαπίου).

---

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου Παντανάσσης στὸ νησὶ τῆς Ἁγίας Γλυκερίας (στὰ Τούζλα)

---

Ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος, ὁ Νέος κτήτορας τῆς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους

Ἔζησε στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 10ου αἰῶνα καὶ ἀρκετὰ χρόνια του 11ου. Τὸ 965 ἦλθε καὶ κατοίκησε κοντὰ στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τῆς Μονῆς Λαύρας, ὁ σύμβουλος τοῦ βασιλιᾶ τῆς Γεωργίας (Ἰβηρίας) Δαυὶδ Κουροπαλάτη, Ἰωάννης Βαρασβατσέ.

Μετὰ ἀπὸ λίγο ἔφερε καὶ τὸν γιό του Εὐθύμιο, καθὼς καὶ ἄλλους ἐπίσημους Γεωργιανοὺς καὶ ἔγιναν ὅλοι μοναχοί. Ἐπειδὴ ὅμως τοὺς εἶχε παραχωρηθεῖ μικρὸς χῶρος, ὁ πνευματικός τους προϊστάμενος Ἰωάννης Βαρασβατσὲ ἀνέλαβε τὴν πρωτοβουλία νὰ ἱδρύσουν ἀνεξάρτητο μοναστήρι. Πρᾶγμα ποὺ ἔγινε μὲ τὴν ἀρωγὴ τοῦ βασιλιᾶ Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου, καὶ ὀνομάστηκε Μονὴ Ἰβήρων, διότι οἱ κτήτορές της ἦταν Ἴβηρες (Γεωργιανοί).

Τὸ 998 (κατ᾿ ἄλλους τὸ 1003), ποὺ πέθανε ὁ Ἰωάννης ὁ Ἴβηρας, τὸν διαδέχθηκε ὁ γιὸς καὶ συνεργάτης του Εὐθύμιος. Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀσχολήθηκε μὲ ἐπιτυχία στὴ διοίκηση τῆς Μονῆς, ἐπίσης μὲ πολὺ ζῆλο καλλιέργησε τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ἀδελφῶν τῆς Μονῆς, δίνοντας αὐτὸς πρῶτος τὸν ἑαυτό του τέλειο ὑπόδειγμα σὲ κάθε ἀρετή.

Τόση ἦταν ἡ φήμη τῆς ἁγιότητάς του, ὥστε ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος τοῦ πρότεινε τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Κύπρου, ἀλλὰ ὁ Εὐθύμιος προτίμησε τὸ ἀγαπημένο του Μοναστήρι καὶ ἔτσι δὲν δέχθηκε τὴν πρόταση τοῦ αὐτοκράτορα. Τὸ 1028 πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ Ἁγιορείτικες ὑποθέσεις, ὅπου καὶ πέθανε στὶς 13 Μαΐου, ὁ ἐνάρετος καὶ εὐσεβὴς αὐτὸς ἄνδρας.

---

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ἴβηρ

Ἦταν πατέρας τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Ἴβηρ

Ἦταν συγγενὴς καὶ διάδοχος στὴ Μονὴ Ἰβήρων τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Ὁ Ὅσιος Γαβριήλ ὁ Ἴβηρ

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἄκουσε θεία φωνὴ καὶ ἔβγαλε ἀπὸ τὴν θάλασσα τὴν θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας Πορταΐτισσας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Οἱ Ἅγιοι Μοναχοὶ Ἰβηρίτες Ὁσιομάρτυρες

Οἱ ὅσιοι αὐτοὶ ἀγωνίζονταν ἀσκητικὰ στὴν ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων κατὰ τὸ 1280, ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Μιχαὴλ Η´ Παλαιολόγος (1259-1289) καὶ Πατριάρχης ὁ Ἰωάννης ΙΑ´ ὁ Βέκκος (1275-1282). Τότε λοιπόν, οἱ Λατινόφρονες (παπικοί), γύριζαν τὰ διάφορα μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ νὰ πείσουν τοὺς μοναχοὺς ν᾿ ἀκολουθήσουν τὴν πλάνη τους.

Ὅταν ἦλθαν καὶ στὴ Μονὴ Ἰβήρων, οἱ Πατέρες αὐτοὶ τῆς Μονῆς δὲν τοὺς δέχτηκαν καὶ τοὺς ἔδιωξαν. Ὁπότε οἱ Λατῖνοι, διέταξαν νὰ συλληφθοῦν ὅλοι. Καὶ τοὺς μὲν καταγόμενους ἀπὸ τὴν Ἰταλία κράτησαν σὰν σκλάβους, τοὺς δὲ ὑπόλοιπους ἔπνιξαν στὴ θάλασσα καὶ ἔτσι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ἱερομάρτυρας, ὁ θαυματουργός, Ῥῶσος (+ 1653)

Ο Πέτρος και τα κλειδιά της Βασιλείας

Μήπως ο Χριστός έδωσε στον Πέτρο την απόλυτη εξουσία στη Βασιλεία των Ουρανών; Μήπως τα "κλειδιά" που του έδωσε, τον κατέστησαν Πάπα (με την Παπική έννοια); Και γιατί του δόθηκαν (σ' αυτόν ειδικά) τα κλειδιά της Βασιλείας;

1. Το παρεξηγημένο χωρίο

Όταν η Παπική αίρεση αποσχίστηκε από την Εκκλησία του Κυρίου, αναζήτησε Αγιογραφικά εδάφια για να στηρίξει την εξουσία του Πάπα, και να τον καταστήσει μονοκράτορα μεταξύ των πιστών. Και πράγματι, η Αγία Γραφή, ένα τόσο ογκώδες βιβλίο, περιείχε κάποια εδάφια, σαν αυτά που κάθε αίρεση διαστρέφοντάς τα, υποστηρίζει τις απόψεις της.

Όμως η Αγία Γραφή, δεν είναι ένα απλό βιβλίο. Και τα εδάφια που διαστρέφονται για να εξυπηρετήσουν την Α΄ ή τη Β΄ κακοδοξία, όταν ειδωθούν υπό το φως και της υπόλοιπης Αγίας Γραφής, όχι μόνο παύουν να εξυπηρετούν τον παραχαράκτη, αλλά και γίνονται όπλα εναντίον του, εκθέτοντας το δόλο και το ψεύδος του. Έτσι κι εδώ θα δούμε προσεκτικότερα το χωρίο εκείνο, που δείχνει τη διαστρέβλωση που υφίσταται το εν λόγω χωρίο, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Παπισμού, και πώς η σωστή ερμηνεία του, εκθέτει τους παραχαράκτες...

Το εξεταζόμενο χωρίο λοιπόν, είναι το Ματθαίος 16/ιστ: 19. Αλλά για να γίνει κατανοητό το θέμα της συζήτησης, θα το παρουσιάσουμε στη συνέχεια μαζί με το συμφραζόμενο, από το εδάφιο 13 ως το εδάφιο 20:

Ματθαίος 16/ιστ: 13 - 20

Αρχαίο Κείμενο

Μετάφραση Σ. Φίλου

13 Ελθών δε ο Ιησούς εις τα μέρη Καισαρείας της Φιλίππου ηρώτα τους μαθητάς αυτού λέγων· τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;14 οι δε είπον· οι μεν Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών. 15 λέγει αυτοίς· υμείς δε τίνα με λέγεται είναι; 16 αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπε· συ ει ο Χριστός ο υιος του Θεού του ζώντος. 17 και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ: Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. 18 καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. 19 και δώσω σοι τας κλείς της βασιλείας των ουρανών, και ό εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ό εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς. 20 τότε διεστείλατο τοις μαθηταίς αυτού ίνα μηδενί είπωσιν ότι αυτός εστιν Ιησούς ο Χριστός.

13 Και όταν ο Ιησούς ήρθε στα μέρη τής Καισάρειας του Φιλίππου, ρωτούσε τους μαθητές του, λέγοντας: Για ποιον με λένε οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός τού ανθρώπου;14 Και εκείνοι είπαν: Άλλοι μεν για τον Βαπτιστή Ιωάννη· άλλοι δε για τον Ηλία, και άλλοι για τον Ιερεμία ή για έναν από τους Προφήτες. 15 Λέει σ' αυτούς: Εσείς, όμως, για ποιον με λέτε ότι είμαι; 16 Και αποκρινόμενος ο Σίμωνας Πέτρος, είπε: Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού. 17 Και αποκρινόμενος ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Μακάριος είσαι, Σίμωνα, γιε τού Ιωνά, επειδή αυτό δεν σου το αποκάλυψε σάρκα και αίμα, αλλά ο Πατέρας μου, που είναι στους ουρανούς. 18 Και εγώ, μάλιστα, σου λέω ότι: Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου· και πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της. 19 Και θα σου δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών· και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεμένο στους ουρανούς· και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυμένο στους ουρανούς. 20 Τότε, παρήγγειλε στους μαθητές του να μη πουν σε κανέναν, ότι αυτός είναι ο Ιησούς, ο Χριστός.

Τα λόγια αυτά χρησιμοποιούν οι Παπικοί, για να μας πείσουν, ότι η "πέτρα" που έλεγε ο Χριστός ήταν δήθεν ο Πέτρος, και ότι από τότε, είναι αυτός ο αποκλειστικός άρχοντας της Εκκλησίας, με πλήρη εξουσία (ως κλειδοκράτορας) επί της βασιλείας των ουρανών και της σωτηρίας των αδελφών του, και ότι αυτή την εξουσία την κληρονόμησαν  οι Πάπες της Ρώμης, κλπ, κλπ...

Φυσικά τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι σωστό! Ας δούμε στη συνέχεια μερικά πρώτα στοιχεία για το θέμα:

2. Το θέμα της συζήτησης

Παρατηρούμε κατ' αρχήν, ότι το θέμα της συζήτησης, ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΠΕΤΡΟΣ, αλλά Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Ο Χριστός τους ρώτησε: "Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του Ανθρώπου;" Και οι μαθητές απάντησαν για τη σύγχυση που επικρατούσε στους έξω. Κατόπιν, τους ρωτάει: "Εσείς ποιος νομίζετε ότι είμαι;" Και στην ερώτησή του αναλαμβάνει να απαντήσει ο Πέτρος, ο πιο διαχυτικός και πιο αυθόρμητος από τους μαθητές: "Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Γιος του Ζωντανού Θεού!"

Προσέξτε, ότι ως αυτή τη στιγμή, το αποκλειστικό θέμα της συζήτησης, είναι η ταυτότητα του Χριστού! Δεν είναι ο Πέτρος. Ο Πέτρος μπαίνει στη συζήτηση αυθόρμητα, για να απαντήσει σε μια ερώτηση που τέθηκε σε όλους τους παρόντες μαθητές.

Η απάντηση του Πέτρου, ικανοποιεί τον Χριστό, ο Οποίος του λέει, ότι αυτό που είπε, δεν είναι δικό του, αλλά ο Θεός του απεκάλυψε την αληθινή ταυτότητα του Χριστού. Του ξεκαθάρισε ότι η ταυτότητά του ως Υιού του Θεού, την οποία μόλις είχε αποκαλύψει, ήταν μια Θεία Αποκάλυψη.

Προσέξτε, ότι πλησιάζουμε προς το τέλος της εν λόγω αφήγησης, και ακόμα το αποκλειστικό θέμα συζήτησης είναι η ταυτότητα του Χριστού! Το μόνο στοιχείο που προστίθεται, είναι ότι η κατανόηση του Χριστού ως Υιού του Θεού, Αποτελεί Θεία Αποκάλυψη.

Τότε ο Χριστός συνεχίζει τα λόγια του με ένα λογοπαίγνιο: "Και εγώ, μάλιστα, σου λέω ότι: Εσύ είσαι Πέτρος, και επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου· και πύλες του άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της".

Στην εποχή εκείνη, η Ελληνική γλώσσα ήταν η διεθνής γλώσσα. Και η λέξη "Πέτρος", ήταν Ελληνική. Εκμεταλλευόμενος λοιπόν ο Χριστός την Ελληνική έννοια του ονόματος του Πέτρου, κάνει το λογοπαίγνιο: "Πέτρος" και "πέτρα". Και του λέει ουσιαστικά το εξής: "Αφού ο Πατέρας μου σου αποκάλυψε ποιος είμαι, θα σου κάνω κι εγώ μια αποκάλυψη: Ότι όπως εσύ είσαι Πέτρος, (πέτρα σταθερή), έτσι και η ομολογία σου αυτή, ότι είμαι "Υιός του Θεού", είναι η σταθερή εκείνη πέτρα, η βάση πάνω στην οποία θα χτίσω την Εκκλησία μου. Και ενάντια σ' αυτή την ομολογία, δεν θα υπερισχύσουν πύλες του Άδη".

Έτσι αντιλήφθηκε η Εκκλησία διαχρονικά τα λόγια του Χριστού. Η πέτρα που έλεγε ο Χριστός, δεν ήταν ο Πέτρος, αλλά η βάση της Χριστιανικής πίστης, το δόγμα, ότι "ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του Ζώντος". Αυτό ήταν το θέμα της συζήτησης, και όχι ο Πέτρος. Ο Πέτρος ήταν απλώς Η ΑΦΟΡΜΗ για την αποκάλυψη αυτή του Χριστού, ότι η βάση της Εκκλησίας Του, θα ήταν το ομοούσιό του με τον Πατέρα. Και ξεκαθάρισε ο Χριστός από την πρώτη στιγμή, ότι αυτή η βάση, θα ήταν τόσο ισχυρή, που οι πύλες του Άδη, (δηλαδή οι αιρέσεις, δια των οποίων οι άνθρωποι εισέρχονται στον Άδη), δεν θα υπερίσχυαν της Εκκλησίας! Και πράγματι, ολόκληρη η ιστορία, επιβεβαίωσε τα λόγια αυτά του Χριστού. Η Εκκλησία, εδράζεται στερεά πάνω σε αυτή τη βάση, πάνω στο δόγμα ότι ο Χριστός, είναι ο Υιός του Θεού του Ζώντος. Και αμέτρητες αιρέσεις που εμφανίσθηκαν, προσπάθησαν να ακυρώσουν αυτή τη βάση, να παρουσιάσουν τον Χριστό ως "κτίσμα", ως "μόνο άνθρωπο", ή ως οτιδήποτε άλλο, αλλά καμία από αυτές δεν μπόρεσε να "περάσει" τις θέσεις της στην Εκκλησία, και να την παρασύρει στον Άδη. Πολλοί άνθρωποι παρασύρθηκαν από τις αιρέσεις αυτές και οδηγήθηκαν στον Άδη. Αλλά η Εκκλησία όχι. Δεν έγινε αίρεση. Παρέμεινε θεμελιωμένη πάνω σε αυτή την πέτρα, πάνω σε αυτή τη βάση, ότι "Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του Ζώντος". Αυτό όμως είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα, που δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί.

Ως εδώ ο Χριστός δεν έχει ξεφύγει καθόλου από το θέμα του, από το θέμα "Ποιος είναι πραγματικά". Αυτό το θέμα είναι η βάση της συζήτησης.

Και εδώ πλέον εισερχόμαστε στο θέμα αυτού του άρθρου: Στα κλειδιά του Πέτρου:

Ο Χριστός συνεχίζει απευθυνόμενος στον Πέτρο, (παρουσία των άλλων μαθητών), και του λέει:  "Και θα σου δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών· και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεμένο στους ουρανούς· και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυμένο στους ουρανούς".

Τα λόγια αυτά του Χριστού, απευθύνονται πλέον στον Πέτρο. Αλλά είναι ΣΥΝΕΧΕΙΑ των λόγων που μόλις είπε. Τα λόγια αυτά είναι συνέχεια της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ προς τον Πέτρο. Γιατί του είπε του Πέτρου, ότι η ταυτότητά του ως "Υιού του Θεού", αποκαλύφθηκε στον Πέτρο από τον Θεό, και έσπευσε αμέσως να του δώσει και ο Ίδιος ο Χριστός κάποια Αποκάλυψη. Και η Αποκάλυψη αυτή είχε δύο σκέλη:

Το πρώτο σκέλος της, είχε σχέση με το θέμα που συζητούσαν, με το δόγμα ότι "ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού", και τι θα γινόταν στην ιστορία της Εκκλησίας, ως προς αυτό το δόγμα.

Το δεύτερο σκέλος της Αποκάλυψης του Χριστού προς τον Πέτρο, είχε σχέση με τον ίδιο τον Πέτρο. Ήταν μια ανταμοιβή κατά κάποιον τρόπο, για την εμπνευσμένη αυτή δήλωσή του. Και μια διαβεβαίωση, ότι και ο ίδιος ο Πέτρος, θα είχε έναν ενεργό και κεντρικό ρόλο στα ζητήματα της βασιλείας των ουρανών. Και μια και μιλούσαν για "πύλες του Άδη" που δεν θα υπερίσχυαν κατά της Εκκλησίας, ο Χριστός μίλησε και για τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών, διαβεβαιώνοντάς τον, ότι θα τα λάβαινε.

Εφ' όσον η συζήτηση περί της ταυτότητας του Χριστού έχει πλέον τελειώσει, απλώς ο Χριστός κλείνει το θέμα, παραγγέλλοντας στους μαθητές Του, να μην πουν (ακόμα) σε κανέναν ότι είναι ο Χριστός. Δεν ήταν ακόμα η ώρα γι' αυτή την εξαγγελία της Εκκλησίας.

3. Υπήρχε αποκλειστικότητα στον Πέτρο;

Καιρός λοιπόν, να δούμε πλέον τι ήταν αυτά τα περίφημα "κλειδιά" που δόθηκαν στον Πέτρο από τον Κύριο. Και κατ' αρχήν, να δούμε το εξής: Άραγε, υπήρχε κάποια αποκλειστικότητα στον Πέτρο σε σχέση με τους άλλους μαθητές;

Σε αυτό θα μας βοηθήσει ένα παράδειγμα: Αν πω στον ένα από τους γιους μου: "Θα σου δώσω τα κλειδιά του σπιτιού", άραγε αυτό σημαίνει ότι θα τα δώσω μόνο σε αυτόν; Μήπως σημαίνει ότι δεν θα τα δώσω και στα άλλα μου παιδιά; Όχι βέβαια! Μπορεί να δώσω τα κλειδιά πρώτα στον ένα μου γιο, αλλά κάποια στιγμή θα τα δώσω και στον άλλον! Το να λένε λοιπόν οι Παπικοί, ότι δήθεν μόνο ο Πέτρος έχει την εξουσία αυτή, του "δεσμείν και λύειν τα της βασιλείας των ουρανών", είναι πέρα για πέρα αυθαίρετο και άστοχο.

Μάλιστα, η ίδια η Αγία Γραφή, διαψεύδει μια τέτοια αποκλειστικότητα!

Ματθαίος 18/ιη: 18-20: "Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ. 19 Πάλιν σας λέγω ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. 20 Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών".

Προσέξτε! Εδώ ο Χριστός μιλάει στον Πληθυντικό! Δεν μιλάει πλέον στον Πέτρο μόνο, αλλά σε όλους τους Αποστόλους!Και σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο του κεφαλαίου αυτού, τα λόγια αυτά, (τα ίδια λόγια που είπε στον Πέτρο για δέσιμο και λύσιμο), τα λέει σε όλους τους Μαθητές Του! Είναι η Επισκοπική εξουσία που έδωσε σε ΟΛΟΥΣ τους Μαθητές Του, και στους συνεχιστές τους, τους Επισκόπους της Εκκλησίας. Η δήθεν "μοναδική" εξουσία του Πάπα, ως διαδόχου του Πέτρου, είναι εντελώς ανυπόστατη! ΟΛΟΙ οι επίσκοποι της Εκκλησίας, είναι διάδοχοι ΟΛΩΝ των Αποστόλων! Και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, είναι για όλους αυτούς, και όχι μόνο για έναν απ' αυτούς.

Προσέξτε μάλιστα, ότι ο Χριστός ξεκαθαρίζει, πως η εξουσία αυτή, ισχύει όταν "δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης". Όχι ένας (ο Πέτρος), αλλά δύο! Μάλιστα πιο κάτω μιλάει και για ΤΡΕΙΣ! ("όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι...") Ιερά Σύνοδος λοιπόν είναι που έχει την εξουσία του "δεσμείν και λύειν", και όχι μόνο ένας Ποντίφηκας!

Στο ίδιο πνεύμα εμφανίζεται και το χωρίο Ιωάννης 20/κ: 22,23: "Και μόλις το είπε αυτό, φύσηξε προς αυτούς, και τους λέει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. 23 Αν τις αμαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ' αυτούς συγχωρεμένες· αν κάποιων τις κρατάτε, είναι κρατημένες". Και πάλι, το να κρατούν και να λύνουν αμαρτίες, δόθηκε σε όλους τους, και όχι μόνο στον Πέτρο. Το "δεσμείν και λύειν", δεν είναι κτήμα μόνο ενός Αποστόλου, αλλά όλων, και όλων όσων Επισκόπων οι Απόστολοι άφησαν ως διαδόχους τους, με την εξουσία που είχαν!

Ακόμα και αν δεχθούμε, ότι εκτός από την ομολογία "Υιός Θεού", τα λόγια του Χριστού για την "πέτρα",  είχαν και μια δεύτερη παράλληλη εκπλήρωση στον Πέτρο, ως θεμελίου της Εκκλησίας, και πάλι ο Πέτρος δεν είναι μόνος του! Δείτε τι λέει η Αποκάλυψη:

"και το τείχος της πόλεως έχον θεμελίους δώδεκα, και επ’ αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του αρνίου" (Αποκάλυψις 21/κα: 14).

Ακόμα δηλαδή και αν δεχόμασταν μια παράλληλη "κρυμμένη" και μικρότερη εκπλήρωση των λόγων του Χριστού προς τον Πέτρο, ως "πέτρας", πάνω στην οποία θα χτιζόταν η Εκκλησία, όχι μόνο δεν αναφέρεται εκεί ότι θα ήταν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ πέτρα, αλλά η Αποκάλυψη μας τον παρουσιάζει ως μία πέτρα ανάμεσα σε άλλες 11 πέτρες, με τα ονόματα των Αποστόλων!

Πράγματι η Εκκλησία οικοδομήθηκε πάνω στο θεμέλιο των Αποστόλων, με ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό ("εποικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία πέτρα είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός" - Εφεσίους 2/β: 20). Για τον Χριστό μιλάμε. Όχι για τον Πέτρο! Και όταν μιλάμε για "Ακρογωνιαίο Λίθο", μιλάμε γι' αυτήν ακριβώς την παραδοχή: "Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος"!!!

Συνεπώς, δεν υπάρχει τέτοιου είδους αποκλειστικότητα στον Πέτρο, την οποία θέλουν να μας παρουσιάσουν οι Παπικοί, για να στηρίξουν τη μονοκρατορία του Πάπα. Αλλά υπάρχει η αποκλειστικότητα των Αποστόλων, και των διαδόχων τους Επισκόπων. Αυτή την εξουσία κατάλαβαν οι Χριστιανοί στους αιώνες, ότι εννοούσε ο Χριστός, και όχι του Πάπα!

Έχοντας ο Πέτρος (όπως και οι υπόλοιποι Απόστολοι, και οι διάδοχοί τους Επίσκοποι) εξουσία του "δεσμείν και λύειν", μπορούν (αν είναι όλοι τους σύμφωνοι), να συγχωρήσουν ή να κρατήσουν αμαρτίες κάποιου, να θέσουν νόμους και κανόνες για τη λειτουργία της Εκκλησίας, και να θέσουν τους εαυτούς τους, ή όποιον αυτοί θελήσουν, στη Βασιλεία των Ουρανών! Δεν πρόκειται για μια εξουσία αυθαιρεσίας και παρανομίας, αλλά για εξουσία που λειτουργεί σε συνεργασία και συνευδοκία με την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό.

4. Ποια ήταν η "αποκλειστικότητα" του Πέτρου

Για να πούμε όμως "και του στραβού το δίκιο", (και "στραβό" εδώ εννοούμε τον "πνευματικά τυφλό" Παπικό), φαίνεται ότι τελικά υπήρχε και κάποια "αποκλειστικότητα" στον Πέτρο! Όχι βέβαια αυτό που κατάλαβαν (ή εισήγαγαν ως κατανόηση) οι Παπικοί. Μιλάμε για κάτι πιο απλό!

Σκεφθείτε τα εξής σημεία:

1. Ο Χριστός, πρωτοείπε τα λόγια αυτά στον Πέτρο.

2. Του τα είπε, ειδικά σε αυτόν, ενώ είχε μαζί του και τους άλλους Μαθητές.

3. Αν και τα ίδια αυτά λόγια τα είπε αργότερα και στους άλλους, την πρώτη φορά που τα είπε ως προφητεία, τα είπε ΕΙΔΙΚΑ στον Πέτρο, ενώ θα μπορούσε στην προφητική Του αυτή Αποκάλυψη, για το "δεσμείν και λύειν", να συμπεριλάβει εξ αρχής και τους άλλους Μαθητές. Δεν το έκανε όμως. Γιατί άραγε;

4. Αν και τα ίδια αυτά λόγια τα είπε αργότερα και προς τους άλλους, ΕΙΔΙΚΑ τα περί των "κλειδιών της Βασιλείας", τα είπε μόνο στον Πέτρο. Γιατί άραγε;

Στην Αγία Γραφή, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και τα παραπάνω αυτά σημεία, θα πρέπει να μας προβληματίσουν. Μήπως τελικά, "κάτι παίχτηκε" με τον Πέτρο, στο οποίο δεν συμμετείχαν οι υπόλοιποι Μαθητές; Και αν ναι, τι ήταν αυτό;

Όπως δείξαμε πιο πάνω, η "αποκλειστικότητα" αυτή, δεν ήταν ούτε αποκλειστικότητα σωτηρίας, ούτε αποκλειστικότητα εξουσίας, ούτε αποκλειστικότητα συγχωρήσεως, ούτε αποκλειστικότητα να "λύνει και να δένει". Γιατί αυτά τα έδωσε ο Κύριος σε κάθε Απόστολο. Τι ήταν λοιπόν; Τι ξεχώρισε τον Πέτρο από τους άλλους Αποστόλους, ΕΙΔΙΚΑ ως προς τα "κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών" που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος;

Σκεφθείτε τα εξής:

1. Πότε έχουν τον κύριο ρόλο τους τα κλειδιά; Όταν η πόρτα είναι ήδη ανοιχτή, ή όταν είναι ακόμα κλειστή;

2. Γιατί μιλάει για "κλειδιά" και όχι για "κλειδί";

3. Εφ' όσον σε όλους τους Αποστόλους δόθηκαν οι ίδιες εξουσίες, σε τι θα μπορούσε να ΞΕΧΩΡΙΣΕΙ κάποιος απ' αυτούς, ως κάτοχος των "κλειδιών", που τα είχαν όλοι;

Με τα ερωτήματα αυτά, κάτι αρχίζει να ξεκαθαρίζει! Και προχωράμε στα αμέσως επόμενα ερωτήματα:

4. Η Βασιλεία των Ουρανών, σε ποιους ήταν κλειστή;

5. Πότε άνοιξε η Βασιλεία των Ουρανών;

6. Άνοιξε κατ' ευθείαν για όλους, ή αυτό έγινε σταδιακά;

Τώρα όλα αρχίζουν να διακρίνονται! Και τίθενται και τα τελευταία ερωτήματα, που θα μας οδηγήσουν στη λύση του γρίφου:

7. Ποιος Μαθητής άνοιξε τη Βασιλεία των Ουρανών πρώτος;

8. Πότε και για ποιους την άνοιξε;

9. Όταν μια πόρτα ξεκλειδωθεί από κάποιον, και παραμείνει ανοιχτή, ποια ανάγκη υπάρχει να την ξαναξεκλειδώσει κάποιος άλλος; Τι αξία θα είχαν τα κλειδιά κάποιου, όταν δεν τεθεί ανάγκη να τα χρησιμοποιήσει ποτέ;

10. Υπάρχουν στην Αγία Γραφή χωρία που να μας πληροφορούν για τα ερωτήματα αυτά;

Και ξεκινώντας από το τελευταίο ερώτημα, λέμε: ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!! Η Αγία Γραφή μας δίνει τη λύση σε όλα αυτά τα ερωτήματα, και μας αποκαλύπτει γλαφυρά, τον τρόπο με τον οποίο, ο Πέτρος χρησιμοποίησε πρώτος απ' όλους τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών!

Η Βασιλεία των Ουρανών, εν Χριστώ Ιησού, (ο οποίος είναι "η θύρα των προβάτων" κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στο 10ο κεφάλαιο), άνοιξε την ημέρα της Πεντηκοστής, με την έλευση του Αγίου Πνεύματος στους μαζεμένους Μαθητές του Κυρίου. Την ημέρα εκείνη, δημιουργήθηκε η Χριστιανική Εκκλησία. Τι συνέβη εκείνη την ημέρα; Ας δούμε την αφήγηση της Αγίας Γραφής, σε μετάφραση Σπύρου Φίλου:

Α. Η είσοδος των Ιουδαίων στη Βασιλεία

Πράξεις 2/β: 1-5, 14, 37-42: "Και όταν ήρθε η ημέρα τής Πεντηκοστής, όλοι ήσαν με ομοψυχία στον ίδιο τόπο. 2 Και ξαφνικά έγινε ήχος από τον ουρανό, σαν άνεμος που ερχόταν με βία, και γέμισε ολόκληρο το σπίτι όπου ήσαν καθισμένοι. 3 Και φάνηκαν σ' αυτούς γλώσσες σαν φωτιά να διαμοιράζονται, και κάθησε σε κάθε έναν απ' αυτούς ξεχωριστά. 4 Και έγιναν όλοι πλήρεις από το Άγιο Πνεύμα, και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες, όπως το Πνεύμα έδινε σ' αυτούς να μιλούν. 5 Και στην Ιερουσαλήμ κατοικούσαν Ιουδαίοι, ευλαβείς άνδρες από κάθε έθνος, που υπάρχει κάτω από τον ουρανό.
...

14 Και ο Πέτρος, αφού στάθηκε όρθιος μαζί με τους έντεκα, ύψωσε τη φωνή του, και μίλησε σ' αυτούς: Άνδρες Ιουδαίοι και όλοι όσοι κατοικείτε στην Ιερουσαλήμ, ας είναι σε σας γνωστό τούτο, κι ακούστε τα λόγια μου.
...

37 Και όταν τα άκουσαν αυτά, η καρδιά τους ήρθε σε κατάνυξη, και είπαν στον Πέτρο και στους υπόλοιπους αποστόλους: Τι πρέπει να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;

38 Και ο Πέτρος είπε σ' αυτούς: Να μετανοήσετε, και κάθε ένας από σας να βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε άφεση αμαρτιών· και θα λάβετε τη δωρεά τού Αγίου Πνεύματος· 39 επειδή, η υπόσχεση είναι προς εσάς και προς τα παιδιά σας, και προς όλους εκείνους που είναι μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας.

40 Και με άλλα πολλά λόγια διαμαρτυρόταν και πρότρεπε, λέγοντας: Να σωθείτε από τούτη τη διεστραμμένη γενεά.

41 Εκείνοι, λοιπόν, αφού με χαρά δέχθηκαν τον λόγο του, βαπτίστηκαν· και προστέθηκαν εκείνη την ημέρα περίπου 3.000 ψυχές. 42 Και έμεναν σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή τού άρτου και στις προσευχές".

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι το πρώτο βήμα, ήταν η είσοδος των Ιουδαίων στο χώρο της Βασιλείας των Ουρανών, με το να βαπτισθούν στο νερό και στο Άγιο Πνεύμα, και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας 3000 άνθρωποι. Ο Πέτρος ήταν αυτός που ηγήθηκε στο λόγο των Αποστόλων, και αυτός που πλήρης Πνεύματος Αγίου είπε στους παρισταμένους Ιουδαίους πώς θα εισέρχονταν στο χώρο της Βασιλείας. Ήταν αυτός που άνοιξε για τους Ιουδαίους ΠΡΩΤΟΣ τη Βασιλεία των Ουρανών!

Β. Η Είσοδος των Σαμαρειτών στη Βασιλεία

Λίγο καιρό αργότερα, έγινε διωγμός στην Ιερουσαλήμ, με αφορμή το μαρτύριο του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, και οι Χριστιανοί διασπάρηκαν στη γύρω περιοχή, από το φόβο των διωκτών Ιουδαίων, (μεταξύ των οποίων και του Σαούλ-Παύλου, που ακόμα δεν είχε μεταστραφεί στη Χριστιανική πίστη). Η αφήγηση λοιπόν μας λέει τα εξής:

Πράξεις 8/η: 1, 5,6, 12, 14 -16: "Και κατά την ημέρα εκείνη έγινε μεγάλος διωγμός ενάντια στην εκκλησία που ήταν στα Ιεροσόλυμα· και όλοι διασπάρθηκαν στους τόπους τής Ιουδαίας και της Σαμάρειας, εκτός από τους αποστόλους.
...

Ο δε Φίλιππος, αφού κατέβηκε στην πόλη τής Σαμάρειας, τους κήρυττε τον Χριστό. 6 Και τα πλήθη ως μια ψυχή πρόσεχαν στα λεγόμενα από τον Φίλιππο, ακούγοντας και βλέποντας τα θαύματα που έκανε.
...

Όταν, όμως, πίστεψαν στον Φίλιππο, που ευαγγελιζόταν τα αναφερόμενα στη βασιλεία τού Θεού, και το όνομα του Ιησού Χριστού, βαπτίζονταν και άνδρες και γυναίκες.
...

14 Και οι απόστολοι, που ήσαν στα Ιεροσόλυμα, όταν άκουσαν ότι η Σαμάρεια δέχθηκε τον λόγο τού Θεού, έστειλαν σ' αυτούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη· 15 οι οποίοι, αφού κατέβηκαν, προσευχήθηκαν γι' αυτούς, για να λάβουν Πνεύμα Άγιο. 16 Επειδή, δεν είχε ακόμα επιπέσει σε κανέναν απ' αυτούς, αλλά ήσαν μονάχα βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου Ιησού".

Σύμφωνα με την αφήγηση λοιπόν, αν και ο Ευαγγελιστής Φίλιππος κήρυξε τον λόγο και βάπτισε τους Σαμαρείτες, η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών παρέμενε γι' αυτούς κλειστή! Δεν είχε ακόμα δοθεί σ' αυτούς το Άγιο Πνεύμα! Γιατί άραγε;

Οι Σαμαρείτες, δεν ήταν ούτε Ιουδαίοι, ούτε Εθνικοί. Ήταν κάτι ενδιάμεσο. Οι πρόγονοί τους, ήταν άνθρωποι που είχαν μεταφερθεί στην περιοχή μετά την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ από τους Ασσυρίους, και είχαν πιστέψει στον Θεό του Ισραήλ. Δεν ήταν δηλαδή ειδωλολάτρες. Όμως είχαν μια ιδιαιτερότητα. Δεν δέχονταν όλες τις Εβραϊκές Γραφές, αλλά μόνο την Πεντάτευχο, και δεν λάτρευαν τον Θεό στην Ιερουσαλήμ, κατά τον Νόμο του Μωυσή. Ήταν δηλαδή κατά κάποιον τρόπο μια αίρεση του Ιουδαϊσμού. Και ενώ η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών, είχε ανοιχθεί από την ημέρα της Πεντηκοστής για τους Ιουδαίους, για τους Σαμαρείτες ήταν ακόμα κλειστή! Ακόμα και αφού αυτοί πίστεψαν στο κήρυγμα του ευαγγελιστή Φιλίππου, ακόμα και αφού είχαν βαπτισθεί στο νερό, ο Θεός δεν τους είχε αποστείλει το Άγιο Πνεύμα Του!

Οι Απόστολοι λοιπόν, έστειλαν τον Πέτρο (πάλι) και τον Ιωάννη, να επιθέσουν τα χέρια τους πάνω σ' αυτούς, και να προσευχηθούν, ώστε να τους μεταδώσουν το Άγιο Πνεύμα. Με άλλα λόγια, ο Πέτρος και ο Ιωάννης, θα άνοιγαν την πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών, και στους Σαμαρείτες, για πρώτη φορά!

Δεν είναι τυχαίο το ότι για δεύτερη φορά ο Πέτρος, (μαζί με τον Ιωάννη αυτή τη φορά), χρησιμοποιούν τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Πέτρος, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, είναι αυτός που ξεκλειδώνει τη σωτηρία άλλης μιας ομάδας ανθρώπων, με βάση την Αποστολική εξουσία που του είχε δοθεί από τον Κύριο.

Εδώ, με την ευκαιρία, είναι σημαντικό να δούμε δύο ακόμα πράγματα:

1. Ο Πέτρος ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΤΑΙ από τους Αποστόλους, κάτι που δείχνει ότι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο ανάμεσά τους ως προς την εξουσία, αλλά αντιθέτως, υπάκουε στις αποστολές του Σώματος των Αποστόλων.

2. Μαζί με τον Πέτρο, αποστέλλεται και ο Ιωάννης, κάτι που σημαίνει, ότι ΜΑΖΙ ξεκλείδωσαν τη Βασιλεία των Ουρανών για τους Σαμαρείτες. Συνεπώς, ο Πέτρος, δεν ήταν ο αποκλειστικός "κλειδούχος" της Βασιλείας, αλλά μαζί του, μπορούσε να συμπράξει και οποιοσδήποτε άλλος Απόστολος! Απλώς ο Πέτρος, ήταν ο μοναδικός, που βρισκόταν παρών ΣΕ ΟΛΑ τα καινούργια ανοίγματα της Βασιλείας προς νέες πληθυσμιακές ομάδες, όπως θα δούμε και στη συνέχεια.

3. Η είσοδος των Εθνικών στη Βασιλεία

Μετά την είσοδο των Σαμαρειτών, παρέμενε μία ακόμα πληθυσμιακή ομάδα, (η μεγαλύτερη), για την οποία δεν είχε ακόμα ανοίξει η Βασιλεία των Ουρανών. Και αυτοί ήταν οι Εθνικοί. Ποιος είναι ο ρόλος του Πέτρου στην ιστορία της εισόδου των Εθνικών στη Βασιλεία; Η αφήγηση των Πράξεων, είναι πολύ διαφωτιστική:

Πράξεις 10/ι: 1-27, 33,34, 44-47: "υπήρχε δε κάποιος άνθρωπος στην Καισάρεια, με το όνομα Κορνήλιος, εκατόνταρχος, από το τάγμα που λεγόταν Ιταλικό, 2 ευσεβής και φοβούμενος τον Θεό μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του, ο οποίος έκανε πολλές ελεημοσύνες στον λαό, και δεόταν διαρκώς στον Θεό. 3 Αυτός είδε φανερά διαμέσου οράματος, γύρω στην ένατη ώρα τής ημέρας, έναν άγγελο του Θεού, ότι μπήκε μέσα προς αυτόν και του είπε: Κορνήλιε.

4 Και εκείνος, ατενίζοντας σ' αυτόν, και ενώ έγινε έντρομος, είπε: Τι είναι, Κύριε; Και του είπε: Οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν σε υπόμνηση μπροστά στον Θεό. 5 Και τώρα, στείλε ανθρώπους στην Ιόππη, και προσκάλεσε τον Σίμωνα, που αποκαλείται Πέτρος· 6 αυτός φιλοξενείται σε κάποιον Σίμωνα βυρσοδέψη, που έχει το σπίτι του κοντά στη θάλασσα· αυτός θα σου μιλήσει τι πρέπει να κάνεις.

7 Και καθώς ο άγγελος, που μιλούσε στον Κορνήλιο, αναχώρησε, φώναξε δύο από τους υπηρέτες του, και έναν ευσεβή στρατιώτη, απ' αυτούς που διέμεναν κοντά του· 8 και αφού τους διηγήθηκε τα πάντα, τους έστειλε στην Ιόππη.

9 Και την επόμενη ημέρα, ενώ εκείνοι οδοιπορούσαν και πλησίαζαν στην πόλη, ο Πέτρος, γύρω στην έκτη ώρα, ανέβηκε στην ταράτσα για να προσευχηθεί. 10 Και καθώς πείνασε, ήθελε να φάει, και ενώ ετοίμαζαν, ήρθε επάνω του έκσταση· 11 και βλέπει ανοιγμένον τον ουρανό, και κάποιο σκεύος να κατεβαίνει σαν ένα μεγάλο σεντόνι, που ήταν δεμένο από τις τέσσερις άκρες, και το κατέβαζαν επάνω στη γη· 12 μέσα σ' αυτό υπήρχαν όλα τα τετράποδα της γης, και τα θηρία, και τα ερπετά, και τα πουλιά τού ουρανού.

13 Και έγινε μια φωνή προς αυτόν: Πέτρο, αφού σηκωθείς, σφάξε και φάε.

14 Και ο Πέτρος είπε: Μη γένοιτο, Κύριε· επειδή, ποτέ δεν έφαγα κανένα βέβηλο ή ακάθαρτο.

15 Και ξανά, για δεύτερη φορά, έγινε σ' αυτόν μια φωνή: Όσα ο Θεός καθάρισε, εσύ μη τα λες βέβηλα.

16 Και τούτο έγινε τρεις φορές· και το σκεύος αναλήφθηκε πάλι στον ουρανό.

17 Και ενώ ο Πέτρος ήταν μέσα του σε απορία, τι τάχα σήμαινε το όραμα που είδε, ξάφνου, οι άνθρωποι που είχαν σταλεί από τον Κορνήλιο, αφού ρώτησαν και έμαθαν το σπίτι τού Σίμωνα, έφτασαν στην πύλη· 18 και φωνάζοντας, ρωτούσαν, αν ο Σίμωνας, που επονομαζόταν Πέτρος, φιλοξενείται εδώ.

19 Και ενώ ο Πέτρος συλλογιζόταν για το όραμα, το Πνεύμα είπε σ' αυτόν: Δες, σε ζητούν τρεις άνθρωποι· 20 καθώς, λοιπόν, σηκωθείς, κατέβα, και πήγαινε μαζί τους, χωρίς να διστάζεις καθόλου, επειδή εγώ τους έστειλα.

21 Και ο Πέτρος, αφού κατέβηκε στους ανθρώπους, που είχαν σταλεί σ' αυτόν από τον Κορνήλιο, είπε: Δέστε, εγώ είμαι εκείνος που ζητάτε· ποια είναι η αιτία για την οποία ήρθατε;

22 Και εκείνοι είπαν: Ο εκατόνταρχος Κορνήλιος, άνδρας δίκαιος και φοβούμενος τον Θεό, και έχοντας μαρτυρία από ολόκληρο το έθνος των Ιουδαίων, διατάχθηκε από τον Θεό διαμέσου ενός αγίου αγγέλου να σε προσκαλέσει στο σπίτι του, και να ακούσει λόγια από σένα. 23 Και αφού, λοιπόν, τους προσκάλεσε μέσα, τους φιλοξένησε. Και την επόμενη ημέρα ο Πέτρος βγήκε μαζί τους, και μερικοί από τους αδελφούς, από εκείνους τής Ιόππης, πήγαν μαζί του. 24 και την επόμενη ημέρα μπήκαν μέσα στην Καισάρεια· ο δε Κορνήλιος τους περίμενε, αφού ταυτόχρονα κάλεσε τους συγγενείς του και τους σπιτικούς φίλους του.

25 Και καθώς ο Πέτρος μπήκε μέσα, ερχόμενος ο Κορνήλιος σε συνάντησή του, έπεσε στα πόδια του, και προσκύνησε. 26 Ο Πέτρος, όμως, τον σήκωσε, λέγοντας: Σήκω επάνω· και εγώ ο ίδιος άνθρωπος είμαι.

27 Και συνομιλώντας μαζί του μπήκε μέσα, και βρίσκει πολλούς συγκεντρωμένους. 28 Και τους είπε: Εσείς ξέρετε ότι είναι ασυγχώρητο σε έναν άνθρωπο Ιουδαίο να συναναστρέφεται ή να πλησιάζει σ' έναν αλλόφυλο· ο Θεός, όμως, έδειξε σε μένα να μη λέω κανέναν άνθρωπο βέβηλον ή ακάθαρτον· 29 γι' αυτό, και όταν προσκλήθηκα, ήρθα χωρίς καμιά αντιλογία

...

Τώρα, λοιπόν, εμείς όλοι παραστεκόμαστε μπροστά στον Θεό, για να ακούσουμε όλα όσα προστάχθηκαν σε σένα από τον Θεό.

34 Τότε, καθώς ο Πέτρος άνοιξε το στόμα, είπε: Γνωρίζω στ' αλήθεια ότι, ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης· 35 αλλά, σε κάθε έθνος όποιος τον φοβάται, και εργάζεται δικαιοσύνη, είναι σ' αυτόν δεκτός.

...

44 Ενώ ο Πέτρος ακόμα μιλούσε αυτά τα λόγια, το Πνεύμα το Άγιο ήρθε επάνω σε όλους αυτούς που άκουγαν τον λόγο. 45 Και οι πιστοί, που ήσαν από την περιτομή, εκπλάγηκαν, όσοι είχαν έρθει μαζί με τον Πέτρο, ότι η δωρεά τού Αγίου Πνεύματος ξεχύθηκε και επάνω στα έθνη. 46 Επειδή, τους άκουγαν να μιλούν γλώσσες, και να μεγαλύνουν τον Θεό.

Τότε, ο Πέτρος αποκρίθηκε:

47 Μήπως μπορεί κανείς να εμποδίσει το νερό, ώστε να μη βαπτιστούν αυτοί, οι οποίοι έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο όπως κι εμείς; 48 Και τους πρόσταξε να βαπτιστούν στο όνομα του Κυρίου".
 

Έτσι άνοιξε η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών και για τους Εθνικούς. Όμως η πόρτα αυτή, δεν άνοιξα "αυτόματα". Χρειαζόταν ο "πορτιέρης", ο "κλειδούχος" αυτής της Βασιλείας, για να υποδεχθεί τη νέα αυτή πληθυσμιακή ομάδα. Και φυσικά δεν ήταν αυτός άλλος από τον Πέτρο!

Δεν μπορούσε άραγε ο Θεός να ανοίξει αυτή την πόρτα χωρίς τον Πέτρο; Δεν μπορούσε να τους κηρύξει ο άγγελος;

Κι όμως! Τα κλειδιά της Βασιλείας, δόθηκαν στους Αποστόλους. Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έταξε το ξεκλείδωμα της Βασιλείας στον Πέτρο! Γι' αυτό και χωρίς αυτόν, δεν ολοκλήρωσε κανενός την είσοδο στη Βασιλεία. Πριν τους καλέσει ο Πέτρος, οι Ιουδαίοι ΔΕΝ βαπτίσθηκαν. Πριν μεταδώσει ο Πέτρος μαζί με τον Ιωάννη το Άγιο Πνεύμα στους βαπτισμένους Σαμαρείτες, αυτοί ΔΕΝ αναγεννήθηκαν με Πνεύμα Άγιο. Και πριν ο Πέτρος κηρύξει τον λόγο του Ευαγγελίου στον Κορνήλιο, ο Θεός δεν έδωσε σε Εθνικό το Άγιο Πνεύμα. Και ακόμα και χωρίς την προσταγή του Πέτρου να βαπτισθεί το σπιτικό του Κορνήλιου, χωρίς το βάπτισμα αυτό, η αναγέννησή του θα παρέμενε μισή, και η πόρτα της Βασιλείας κλειστή.

Ο Πέτρος, πρώτος ομολόγησε ότι ο Χριστός είναι "Ο Υιός του Θεού του Ζώντος". Και ο Χριστός, ως ανταμοιβή, του έταξε ότι εκείνος πρώτος, θα ανοίξει τη Βασιλεία σε κάθε πληθυσμιακή ομάδα της ανθρωπότητας. Και ο Κύριος, κράτησε την υπόσχεσή Του! Δεν του έταξε καμία υπέρτερη εξουσία, μεταξύ των Αποστόλων. Αλλά του έταξε "κλειδιά", και πράγματι, ο Πέτρος ήταν εκείνος που ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕ τη Βασιλεία των Ουρανών για πρώτη φορά. Και ο Θεός, κανέναν δεν έβαλε στη Βασιλεία αυτή, πριν δώσει γι' αυτό τη συγκατάθεσή του ο Πέτρος, με την Αποστολική εξουσία του "Δεσμείν και Λύειν".

(Και η πρωτιά στο ξεκλείδωμα, από τη φύση της, είναι κάτι που δεν μεταβιβάζεται σε κανέναν Πάπα...)
 

Ν. Μ.

πηγή