ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Κατά την σημερινή Κυριακή, αδελφοί μου, η Εκκλησία μας προβάλει και τιμά την σύναξη των εξακοσίων τριάντα (630) Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων, που συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 451 στην Χαλκηδόνα. Η Σύνοδος συνεκλήθη υπό των Βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει την μεγάλη αίρεση του Ευτυχούς και του Διοσκόρου, των Μονοφυσιτών. Η εν λόγω αίρεση δεχόταν μία μόνο φύση στο πρόσωπο Σου Χριστού και μία ενέργεια. Οι αιρεσιάρχες, έχοντας προσβάσεις στο παλάτι και αποκτώντας κοσμική δύναμη, σχετιζόμενοι με πρόσωπα της πολιτικής εξουσίας, μεγάλα προβλήματα προκάλεσαν στην ενότητα της Εκκλησίας και στη συνείδηση του πληρώματός Της. Γι’ αυτό κρίθηκε απαραίτητη η σύγκλιση Οικουμενικής Συνόδου, ώστε να διασαφηνιστεί η δογματική αλήθεια, να καθοριστεί η Ορθόδοξη Θεολογία και να αποφευχθεί ο κίνδυνος της διαίρεσης.

Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή, στην Σύνοδο συμμετείχαν και οι Ορθόδοξοι και οι αιρετικοί. Αμφότεροι κατέγραψαν την πίστη και την Θεολογία τους σε δύο τόμους μέσα στην λάρνακα όπου, μέχρι σήμερα, φυλάσσεται το ιερό Λείψανο της Αγίας Μάρτυρος Ευφημίας, την οποία και σφράγισαν. Επέστρεψαν μετά από αρκετές ημέρες και ύστερα από έντονη προσευχή, αποσφράγισαν την λάρνακα και βρήκαν τον μεν τόμο των αιρετικών στα πόδια της Αγίας, τον δε τόμο των Ορθοδόξων στα μαρτυρικά χέρια της. Σο θαύμα προκάλεσε έκπληξη και θεωρήθηκε επισφράγιση της Ορθόδοξης αλήθειας από τον Ίδιο τον Χριστό, ο Οποίος διαχρονικά ποιεί μεγάλα και εξαίσια, προς οικοδομή των πιστών και επιστροφή των πλανημένων.

Έχουμε επισημάνει πολλές φορές, τον κίνδυνο που συνιστούν για την ενότητα του Σώματος του Χριστού οι αιρέσεις, παλαιές και νεοφανείς. Άλλωστε, η αλλοίωση της πίστεως και η παραχάραξη της Ορθόδοξης αλήθειας, συνιστούσαν πάντοτε και συνιστούν την μεγαλύτερη εκτροπή και αμαρτία, στην οποία μπορεί να υποπέσει ένας άνθρωπος, καθότι έτσι θέτει εαυτόν εκτός της Εκκλησίας και στερείται την δυνατότητα και το χάρισμα της σωτηρίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας στέκει, διαρκώς, με ιδιαίτερη αυστηρότητα έναντι των αιρέσεων, προσευχόμενη για τα πλανημένα τέκνα Σης, προκειμένου να βρουν τον δρόμο της επιστροφής στην Ορθόδοξη αλήθεια.

Την ίδια, όμως, στιγμή, η Εκκλησία μας είναι πολύ προσεκτική στο να χαρακτηρίζει κάποιον αιρετικό. Συνιστά νηφαλιότητα στα μέλη Της και σωφροσύνη, ώστε να μη παρασύρονται σε εύκολες και άκριτες κρίσεις, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν εσωτερικά προβλήματα στην ενότητά της, χωρίς κανένα αντικειμενικό λόγο, αλλά και να πληγώσουν ανθρώπους, που τολμούν να έχουν πνευματικές και Θεολογικές αναζητήσεις, με έναν τρόπο πιο σύγχρονο και επικαιροποιημένο.

Δυστυχώς, όμως, τέτοιου είδους φαινόμενα κάνουν, θρασεία τη κεφαλή, την εμφάνισή τους στην εποχή μας. Προέρχονται δε από ευλαβείς, κατά τα άλλα, ανθρώπους, που κινούνται, όμως, όχι τόσο σε ευσεβείς, όσο σε ευσεβιστικούς κύκλους, εκεί όπου κυριαρχεί το γράμμα του νόμου και απουσιάζει παντελώς το πνεύμα της Ορθοδόξου πίστεως. Οι άνθρωποι αυτοί, παρασυρμένοι από επηρμένους πνευματικούς πατέρες, οι οποίοι αρέσκονται στην δημιουργία οπαδών και όχι στην μόρφωση κατά Χριστόν ελεύθερων ανθρώπων, προβαίνουν σε απαράδεκτες και αντορθόδοξες εξτρεμιστικές πράξεις, κατά μελών της Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, ακόμα και Αρχιερέων, νομίζοντας ότι επιτελούν, έτσι, ιερό και Θεάρεστο έργο. Νομίζουν ότι μόνοι αυτοί κατέχουν την αλήθεια, μόνο οι ίδιοι είναι φορείς και συνεχιστές της Θεολογίας των Αγίων Πατέρων, τους οποίους μόνον αυτοί μπορούν να ερμηνεύουν ή μάλλον να παρερμηνεύουν. Δε διστάζουν, επίσης, να κολλούν ευκολότατα την ετικέτα του αιρετικού σε όποιον τολμά να εκφραστεί με διαφορετικό από τον δικό τους τρόπο. Ο τρόπος δε της συμπεριφοράς τους απάδει της Ορθοδόξου ιδιότητος και συνάδει περισσότερο με οπαδού ποδοσφαιρικού σωματείου, παρά μέλους της Εκκλησίας του Χριστού.

Η σημερινή ημέρα, όμως, κατά την οποία τιμούμε τους Αγίους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, μεταξύ των άλλων μάς διδάσκει και μία μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, η οποία έχει διαχρονική ισχύ στη ζωή της Εκκλησίας: ότι δικαίωμα χαρακτηρισμού ενός ανθρώπου ή μιας διδασκαλίας ως αιρετικών, έχει μόνον η Οικουμενική Σύνοδος ή οι κατά τόπους Κανονικές Ορθόδοξες Σύνοδοι, οι οποίες δεν κρίνουν επί τη βάσει συνθημάτων και εντυπώσεων της στιγμής, αλλά επί τη βάσει σοβαρών και, κυρίως, υπαρκτών δεδομένων, με τρόπο νηφάλιο και ενωτικό. Ας είναι, λοιπόν, το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων, υπόδειγμα ζωής και αφορμή μετανοίας για εκείνους που αρέσκονται στην κατασκευή αιρετικών μέσα στην Εκκλησία, στη δημιουργία φαντασμάτων και ανύπαρκτων εχθρών, ούτως ώστε να συμβάλουν, με την σωφροσύνη τους στην ενότητα της Εκκλησίας, αποβάλλοντας τον επάρατο και καταστροφικό θρησκευτικό φανατισμό, ο οποίος συνιστά την πλέον επικίνδυνη και διαλυτική αίρεση.

 Αμήν!

πηγή Ι.Μ.Παροναξίας

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ "Των εν Χαλκιδώνι Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου Θεοφόρων Πατέρων" (Ματθ. ε΄ 14-19)

"...οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς." 

"...έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς."

Αυτό το μικρό αρχαίο κείμενο με το οποίο αρχίζει σήμερα το άρθρο της ιστοσελίδας μας και που κατόπιν  με όσο το δυνατόν ακριβέστερο τρόπο προσπαθήσαμε να το μεταφέρουμε...να το μεταφράσουμε στην νεοελληνική διάλεκτο, γνωρίζοντας πως  δεν θα μπορούσαν ποτέ πλήρως να μεταφραστούν και να αποδοθούν τα νοήματα της όμορφης αυτής γλώσσας των κειμένων της Εκκλησίας μας,  ήταν ένα μέρος από τα λόγια του Χριστού στην επί του όρους Ομιλία προς τους μαθητές Του, τα οποία θα ακουστούν από τα χείλη των Ιερέων μας σε όλους τους ναούς της Ορθοδόξου Πίστεως μας, την Ζ΄Κυριακή κατά το τυπικό της Εκκλησίας μας, την Κυριακή της 19ης του Ιουλίου νωρίς το πρωΐ στο Ευαγγέλιο. Τους είπε λοιπόν πως αυτοί, οι Απόστολοι δηλαδή, σε λίγο θα είναι το φως του κόσμου, αυτοί θα είναι οι ετερόφωτοι από τον ίδιον φάροι, δηλαδή αυτοί θα είναι που θα δανειστούν από το δικό του Φως για να φέξουν την οικουμένη και πως με το ιεραποστολικό έργο τους, το παράδειγμα, τα κηρύγματα και τον γραπτό λόγο τους, θα οδηγήσουν την ιδρυθείσα από τον ίδιον Εκκλησία Του σε αυτό που είναι μέχρι και σήμερα, αλλά θα είναι και στους αιώνες. 

Από αυτούς τώρα τους μυριάδες πια Φάρους της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας σήμερα εορτάζει την μνήμη των Αγίων εξακοσίων τριάντα Θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι συνήλθαν στην Χαλκηδόνα της Βιθυνίας το έτος 451 μ.χ και συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Η Σύνοδος αυτή των Πατέρων πολέμησε και καταδίκασε τις κακοδοξίες των λεγόμενων μονοφυσιτών και δογμάτισε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι θεάνθρωπος, τέλειος θεός και τέλειος άνθρωπος, κι όπως το ψάλουμε στον εσπερινό «διπλοῦς τὴν φύσιν, ἀλλ' οὐ τὴν ὑπόστασιν».

Επίσης ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός  που συνέβη στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο το 451 μ.χ και θα ήταν χρήσιμο να το αναφέρουμε, είναι το Θαύμα της Αγίας Ευφημίας, όπου όταν σε αδιέξοδο ήρθαν οι Πατέρες που συμμετείχαν σε αυτήν και συνέταξαν δύο κείμενα, ένα με την κακοδοξία των μονοφυσιτών και ένα με την ορθοδοξία της πίστης μας, τα οποία και έβαλαν πάνω στο Ιερό Λείψανο της Αγίας Ευφημίας, λύθηκε αυτή η διαμάχη τους, όταν την άλλη μέρα το πρωΐ το κείμενο των μονοφυσιτών βρέθηκε στα πόδια της ενώ το ορθόδοξο κείμενο για την διπλή φύση, Θεϊκή και Ανθρώπινη του Χριστού μας, η Αγία Ευφημία το είχε αγκαλιάσει στον κόρφο της. 

Την ανάμνηση αυτού του θαύματος εορτάσαμε στην μηνιαία Αγρυπνία μας, που κατά παράδοση πια τελούμε εδώ στον Ιερό Ναό μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας και που για αυτόν τον μήνα τελέσαμε την Παρασκευή προς Σάββατο της 10ης & 11ης Ιουλίου 2015, εορτάζοντας μαζί και ακόμα μια Αγία μας, την Βασίλισσα της Ρωσίας και ισαπόστολο Όλγα. (κάντε κλικ και διαβάστε την ανάρτηση της ιστοσελίδας μας για την Αγρυπνία). 

Οι Άγιοι 630 Θεοφόροι Πατέρες που εορτάζουν σήμερα καθώς ψάλουμε στο δοξαστικό της εορτής τους είναι «τα πάγχρυσα στόματα του λόγου», είναι οι θεοφώτιστοι και σοφοί διδάσκαλοι που η διδασκαλία τους σαν ποταμός ρέει και θα ρέει παντοτινά στην Εκκλησία του Χριστού. Είναι εκείνοι που έκαναν βίωμα το Ευαγγέλιο και κήρυξαν «έργο και λόγο». Αυτό εννοούμε όταν λέμε πατέρες της εκκλησίας, τους ιερούς εκείνους άντρες, επισκόπους, ιερείς, μοναχούς, που διακρίθηκαν από την Εκκλησία για την αγιότητα του βίου τους και για την ορθόδοξη διδασκαλία τους και Αυτή τους εστεφάνωσε, αγιοκατατάσσοντας τους μαζί με τους μυριάδες ακόμα Αγίους και Αγίες του πληρώματος του ειρηνικού στρατού του Χριστού μας. 

   Το Ευαγγέλιο είναι ζωή και αυτό που λέμε "κήρυγμα του Ευαγγελίου" είναι πρώτα από όλα ενάρετος βίος και παράδειγμα. Παράδειγμα στους χλιαρούς στην πίστη αδελφούς μας είναι η ζωή και τα λόγια του κάθε πιστού χριστιανού, αλλά και του κάθε ιερέως και Αρχιερέως και μοναχού και μοναχής, γιαυτό πρέπει να είμαστε όλοι μας πολύ προσεκτικοί στην συμπεριφορά και στα λόγια μας, επειδή μπορούμε με αυτά, χωρίς καν να το θέλουμε να διαπράξουμε το μεγαλύτερο κακό στην Εκκλησία του Χριστού μας.  Στην Εκκλησία μας που όλα είναι ζωντανά, όλα είναι προσωπικά, όλα είναι παράδειγμα. Η πίστη μας δεν είναι μάθημα σε θεωρίες και σε ανθρώπινα λόγια είναι ο λόγος του Θεού ζωντανός στο βίο των Αγίων μας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είναι μόνο οι σοφοί αλλά και οι Άγιοι. Δεν είναι μόνο οι θεολόγοι αλλά και οι θεοφόροι. Πρώτα μάλιστα είναι Άγιοι και Θεοφόροι και κατόπιν σοφοί και οι θεολόγοι. Το έργο τους είναι ασύγκριτης σπουδαιότητας και παραλληλίζεται με εκείνο των Αγίων Αποστόλων.

Μέσα στον κόσμο οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι οι πνευματικοί φάροι των οποίων φως υπήρξε η ζωή τους, φως υπήρξε το παράδειγμα της αγιότητας τους, φως η διδασκαλία, φως τα συγγράμματα τους, των οποίων πηγή είναι ο τριαδικός Θεός. Κι όπως οι φάροι εκπέμπουν συνεχώς το φως της ελπίδας προς τους πλέοντες την νύχτα και του δείχνουν την ασφαλή γραμμή πλεύσης, έτσι και οι Άγιοι Πατέρες, το φως που πήραν από το Χριστό δεν το κράτησαν μόνο για τον εαυτό τους αλλά με προθυμία το μετέδωσαν και σε άλλες ψυχές. Αυτό το Φως, που είναι το παράδειγμα, τα κηρύγματα, τα έργα και τα συγγράμματα τους, η Εκκλησία μας το χρησιμοποίησε σε κάθε δύσκολη στιγμή μέχρι και σήμερα, γιαυτό και έμεινε αταλάντευτη, ζωντανή και ριζωμένη στις ψυχές μας.  

Ευσεβείς χριστιανοί καλούμαστε να φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό της Ορθοδοξίας μας, της Ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων τιμώντας τους σήμερα και αυτό αναμφίβολα θα αποτελέσει το καλύτερο προς αυτούς εγκώμιο.

Καλή και ευλογημένη Κυριακή 

σε όλους!!!

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ματθ. 5, 14-19)

Στά χαρακτηριστικά τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Εἶναι ἀπό τήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου καί μέ ἁπλές ἀλλά δυνατές εἰκόνες θυμίζει στόν ἀκροατή τόσο τά θεωρητικά ὅσο καί τά πρακτικά του καθήκοντα. Διαβάζεται σήμερα αὐτή ἡ περικοπή, γιατί σήμερα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη τῶν Πατέρων πού συγκρότησαν τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (451 μ.Χ. στή Χαλκηδόνα), καί διετράνωσαν τήν ὀρθόδοξη πίστη, ὅτι ὁ Χριστός ὑπῆρξε τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς ἁμαρτία. Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στάθηκαν μέ λόγια καί ἔργα ἀληθινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

Στήν ἀρχή ὁ Κύριος λέγει στούς μαθητές Του ὅτι εἶναι τό «φῶς τοῦ κόσμου». Πιό τιμητικός χαρακτηρισμός δύσκολα βρίσκεται. Τούς ὀνόμασε μέ τό δικό Του ὄνομα, διότι Αὐτός εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Ὅταν θέλησε νά ἀποκαλύψῃ τήν οὐσία τῆς ἀποστολῆς Του διεκήρυξε: «Ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα». Φυσικά αὐτό τό φῶς οἱ μαθητές δέν τό ἔχουν ἀπό μόνοι τους, ἀλλά τό παίρνουν ἀπό τό Χριστό πού εἶναι τό «φῶς τό ἀληθινόν». Ἀπό τό Χριστό παίρνουν τό φῶς οἱ πιστοί καί τό καθρεπτίζουν πρός τούς ἄλλους. Γίνονται ἔτσι τό πνευματικό φῶς τοῦ κόσμου. Μέ τό φῶς τους καθοδηγοῦν, κρίνουν καί σώζουν τόν κόσμο. Ἔτσι ἦταν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού ἐφώτισαν τόν κόσμο, ὄχι μόνο στήν ἐποχή τους, ἀλλά πάντοτε.

Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ ὅμως δέν κρύβει τό φῶς, ἀλλά μεταδίδει τό φῶς καί στούς ἄλλους μέ τήν ἱεραποστολή. Τό φῶς ἄναψε μέσα μας, δέν δόθηκε ἀποκλειστικά γιά μᾶς, γιά νά τό ἀπολαμβάνουμε τελείως προσωπικά. Ἄν τό κρύψουμε «ὑπό τόν μόδιον», ἄν τοῦ στερήσουμε τόν ὁρίζοντα ἀκτινοβολίας, ὄχι μόνο δέν θά ἀνταποκριθῆ στό σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του, ἀλλά καί τελικά θά σβήση. Κάθε φῶς πρέπει νά λάμπη. Εἶναι στή φύση του νά διακρίνεται, νά φαίνεται. Μιά φωτισμένη ἀπό τό Χριστό ψυχή θά φανῆ ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφράζεται˙ ἀπό τό πῶς συμπεριφέρεται, πῶς κινεῖται, πῶς ἀντιδρᾶ. Τό φῶς ἀποκαλύπτει ὅ,τι κρύβει τό σκοτάδι. Προειδοποιεῖ γιά τούς κινδύνους, βοηθεῖ στόν καθορισμό τῆς σωστῆς πορείας, διαλύει τήν ἀβεβαιότητα, δίνει στό βῆμα ρυθμό καί σταθερότητα.

Ὁ πραγματικός ἑπόμενος μαθητής τοῦ Χριστοῦ ἀρχικά φωτίζει μέ τήν ἀρετή του. Μέ τήν ἀκτινοβολία τῆς προσωπικότητάς του. Ἡ ζωή του εἶναι ἕνα φωτεινό παράδειγμα γιά μίμηση. Γιατί ἀντιγράφει, μέσα στά ἀνθρώπινα πλαίσια, τή ζωή τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ ἐνάρετη ζωή του, ἡ συμπεριφορά του, τόν ἀναδεικνύει ἡγέτη στό περιβάλλον του. Δέν ἔχει σημασία ἡ κοινωνική του θέση. Εἴτε βρίσκεται στή βάση, εἴτε στήν κορυφή τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας ἐπιβάλλεται μέ τήν τιμιότητα, τήν εἰλικρίνεια, τή σοβαρότητα καί τή σεμνότητα του. Δέν παίρνει ἀξία τό πρόσωπο ἑνός τέτοιου χριστιανοῦ ἀπό τό ἀξίωμα του ἤ τή θέση πού κατέχει, ἀλλά ἡ θέση καί τό ἀξίωμα παίρνουν ἀξία ἀπό αὐτόν. Ἐκεῖνο πού τόν ἐνδιαφέρει δέν εἶναι τό ποῦ θά φθάσει, ἀλλά ἄν θά ἀκτινοβολῆ ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται μέ τά καλά του ἔργα.

Δέν εἴμαστε οἱ χριστιανοί ἁπλῶς φῶς γιά τόν ἑαυτό μας, πρέπει νά εἴμαστε «φῶς τοῦ κόσμου» καί νά λάμπουμε στήν καρδιά τῆς ἀνθρωπότητας, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», εἶπε ὁ Χριστός. Ὄχι μέ θεωρίες ἀλλά μέ «καλά ἔργα» πού στρέφουν τήν προσοχή στό Θεό. Στήν ἐποχή ἐκείνη τῶν εὐαγγελίων ἡ λέξη «καλός» δέν σήμαινε ἁπλῶς ἀντίθετος τοῦ «κακός». Εἶχε εὐρύτερη ἔννοια καί εἶχε τήν ἔννοια τοῦ ὡραίου, τοῦ ἐλκυστικοῦ, τοῦ χαριτωμένου. Τά «καλά ἔργα» ἑπομένως πού ζητεῖ ὁ Χριστός, δέν εἶναι μιά ἀναγκαστική ἐκτέλεση καθήκοντος, μιά αὐστηρή ἀγαθοεργία, μιά ψυχρή προσφορά βοήθειας σέ εἶδος ἤ σέ χρῆμα. Εἶναι χαριτωμένα. Γεμάτα χάρη Θεοῦ, ἀγάπη καί χαρά. Ὄχι παγερή ἐξυπηρέτηση, εὐγένεια κατά παραγγελία, ἀλλά αὐθόρμητη καλωσύνη, γεμάτη φῶς στήν καρδιά καί στό πρόσωπο. Στήν καλωσύνη τῶν ἁγίων ὑπάρχει πάντα κάτι ἤρεμο, θελκτικό στήν συμπεριφορά τῶν ἁγίων, στά λόγια, στίς πράξεις, στή σιωπή τους. «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Ἔτσι στήν ἐποχή τῶν Πατέρων ξαπλώθηκε τό Εὐαγγέλιο σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο.

Καί ἐδῶ ἔρχεται τό ἑπόμενο χαρακτηριστικό τοῦ ἀληθινοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ, αὐτοῦ πού εἶναι πραγματικό φῶς πού φωτίζει πνευματικά τόν κόσμο. Ὁ πραγματικός μαθητής ζῆ καί διδάσκει ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, χωρίς περικοπές ἤ προσθέσεις, ἀνόθευτη. Φαίνεται εὐκολο αὐτό, ἀλλά δέν εἶναι. Γιατί τό ἄπλετό φῶς κουράζει τά ἀσθενικά μάτια καί ὁ ἥλιος ξεσκεπάζει τά ἐλαττώματα πού κρύβει τό μισοσκόταδο. Γι’ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν τό σκότος καί ὄχι τό φῶς, ἐπειδή, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ Χριστός, εἶναι πονηρά τά ἔργα τους.

Δύσκολος ὁ δρόμος τῆς ἀλήθειας, ἀλλά λυτρωτικός. Τό πλησίασμα στό φῶς εἶναι στήν ἀρχή δύσκολο, ὕστερα ὅμως τά μάτια τῆς ψυχῆς συνηθίζουν, ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται καί γίνεται ὁ ἴδιος φῶς πού φωτίζει καί τούς ἄλλους. Ἔτσι ἔγινε μέ τούς Ἀποστόλους καί τούς Πατέρες, ἔτσι μπορεῖ νά γίνει μέ ὅλους μας. Ἀρκεῖ νά δεχθοῦμε τό φῶς, νά τό συντηρήσουμε, νά τό κρατήσουμε ἀναμμένο, γιά νά τό μεταδώσουμε ἀνόθευτο σ’ αὐτούς πού περιμένουν νά τό παραλάβουν ἀπό ἐμᾶς. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι φῶς τοῦ κόσμου

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα γιορτάζει τοὺς Πατέρες ποὺ ἔλαβαν μέρος στὴν τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀσχολήθηκε καὶ ἀποφάνθηκε ὁριστικὰ γιὰ τὴν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ διαβάζεται σήμερα στοὺς Ναοὺς εἶναι ἀφιερωμένο σ’ αὐτοὺς καὶ εἶναι ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Θεάνθρωπος ὀνομάζει τοὺς μαθητὲς Του φῶς τοῦ κόσμου. Ἂς δοῦμε πιὸ ἀναλυτικὰ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ.


Τὸ παράδειγμα τοῦ φωτὸς τί ὑπονοεῖ;

Ὁ Κύριος χρησιμοποίησε γιὰ τοὺς μαθητὲς Του τὸ παράδειγμα τοῦ ἁλατιοῦ (Ματθ. 5,13) καὶ τοῦ φωτός. Τὸ παράδειγμα τοῦ φωτὸς εἶναι τὸ ὑψηλότερο. Ὅταν λέγει πὼς ἡ πόλη ποὺ εἶναι πάνω στὸ βουνό, δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ, θέλει νὰ τοὺς τονίσει «ἀκρίβειαν τοῦ βίου, καθαρὴ ζωή», λέγει ὁ Χρυσόστομος. Τοὺς διαπαιδαγωγεῖ νὰ εἶναι ἐναγώνιοι στὴ ζωή τους, νὰ ἔχουν στραφεῖ τὰ μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων πάνω τους καὶ νὰ ἀγωνίζονται ἐνώπιον ὅλης τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Χριστὸς ἄναψε τὸ φῶς τῆς χάριτός Του μέσα μας. Ἡ δική μας προσπάθεια εἶναι νὰ διατηρήσουμε τὸ φῶς αὐτὸ ἄσβεστο. Ἡ λαμπρότητα τῆς ζωῆς μας ἔχει ἐπίδραση στοὺς ἄλλους. Ἀπόλυτο φῶς εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ μάλιστα εἶπε γιὰ τὸν ἑαυτό Του, πὼς εἶναι “τὸ φῶς τοῦ κόσμου” (Ἰω. 8,12). Φῶς καὶ φωστῆρες εἶναι μὲ σχετικὴ ἔννοια καὶ οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἅγιοι. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: “διότι κάποτε ἤσασταν στὸ σκοτάδι, τώρα ὅμως ποὺ πιστεύετε στὸν Κύριο, εἶστε στὸ φῶς· νὰ ζεῖτε λοιπὸν σὰν ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν στὸ φῶς.” (Ἐφ. 5,8). Ὁ ἴδιος θὰ πεῖ σὲ ἄλλη του ἐπιστολὴ γιὰ τοὺς πιστοὺς πὼς εἶναι “σὰν λαμπερὰ ἀστέρια στὸν κόσμο, μένοντας σταθεροὶ στὸ εὐαγγέλιο ποὺ δίνει ζωὴ” (Φιλιπ. 2,15-16).


Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου

Πράγματι ὁ Κύριος εἶναι φῶς, ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν πλάνη στὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴν ἀρετή, ποὺ φωτίζει τὸ ἡγεμονικὸ (τὸ νοῦ) τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπίσης τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ τὸ κάνουν κι οἱ πιστοί. Ἕνας σύγχρονος θεολόγος θὰ τὸ πεῖ αὐτὸ χαρακτηριστικά: Ἡ σωτηρία δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἀτομικὴ ὑπόθεση, οὔτε περιορίζεται σὲ κάποιο στενὸ κύκλο “ἐκλεκτῶν”, ἀλλὰ προσφέρεται σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ σωτηρία δὲν εἶναι ἕνα εἶδος πνευματικότητας, ἀλλὰ εἶναι ἡ ἀντίθεση σὲ κάποιο δαιμονικὸ κατεστημένο, στὸ σκοτάδι καὶ στὴν ἀποσύνθεση.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Αὐτὸ σημαίνει τὴν καθολικὴ καὶ παγκόσμια εὐθύνη της, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ καθενός μας. Δὲ ζοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἢ γιὰ ἕναν ὁρισμένο κύκλο ἐθνικό, ἰδεολογικό, θρησκευτικὸ· ζοῦμε γιὰ τὰ ἀδέλφια μας παντοῦ πάνω στὴ γῆ, ὅσο κι ἂν διαφέρουν ἀπὸ μᾶς κι ὅσο κι ἂν μᾶς ἀντιμάχονται. Ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ στοὺς μαθητὲς του τὸ ἑξῆς σπουδαῖο παράγγελμα· “καὶ θὰ γίνετε δικοί μου μάρτυρες στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἰουδαία καὶ Σαμάρεια καὶ ὥς τὰ πέρατα τῆς γῆς” (Πράξ. 1,8). Μέχρι καὶ στὸ τελευταῖο μέρος τῆς γῆς ὀφείλουμε νὰ ἀνάψουμε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἠσαΐας ἀναφέρεται στὸν Πατέρα ποὺ ἀπευθύνεται στὸ Μεσσία καὶ τοῦ λέγει· “Ἰδοὺ δέδωκά σε εἰς διαθήκην γένους, εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναι σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς” . Τὸ φῶς τῶν ἐθνῶν, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ὀφείλει ἡ Ἐκκλησία μὲ τοὺς πιστοὺς νὰ τὸ μεταδώσει στὰ πέρατα τῆς γῆς. Οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι ποὺ καθαρίζουν συνέχεια τὸν ἑαυτό τους μὲ πόνους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ταπεινώνουν τὴ σάρκα τους μὲ διάφορες ἀσκήσεις, ποὺ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη γεμίζουν τὸ νοῦ τους μὲ φῶς, αὐτοὶ ποὺ γνώρισαν «τοὺς λόγους τῶν ὄντων» καὶ ξεπέρασαν κάθε αἴσθηση τοῦ κόσμου, αὐτοὶ μποροῦν νὰ κηρύξουν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ μεταδώσουν τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, λέγει ὁ ὅσιος Νικήτας. Πρὸς αὐτοὺς ἀπευθύνεται ὁ Κύριος, ὅταν λέει:” Σεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου” (Ματθ. 5,14).


Τὸ χρέος τῶν πιστῶν

Μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη τῶν πνευματικῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἁπλῶν πιστῶν στὴ διάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Ἐπίσκοποι, κληρικοί, λαϊκοὶ ποὺ γνώρισαν τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὸ βίωσαν, μεταδίδουν καὶ στοὺς ἄλλους τὸ βίωμά τους. Ἀντίθετα, ἐὰν αὐτοὶ ποὺ εἶναι ταγμένοι νὰ στέκονται «ἐπὶ τὴν λυχνίαν» δείχνουν ἀδυναμία πρὸς τὴν πίστη, τότε καθυστερεῖ ὁ εὐαγγελισμὸς τῶν ἀνθρώπων καὶ γίνεται μάλιστα καὶ σκανδαλισμὸς στὶς ψυχές τους. Οἱ ἁμαρτίες μας καὶ ἡ κακὴ προσωπική μας ζωὴ ἐνεργεῖ ἀρνητικὰ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν γνώρισαν τὸ Χριστό. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἔχουμε συνέπεια λόγων καὶ πράξεων, ὥστε νὰ ἀνάπτεται συνεχῶς τὸ σωτήριο φῶς τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου σ’ ὅλη τὴ γῆ.

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Αρκετές φορές ακούγεται από ορισμένους η φράση (ίσως για να δικαιολογήσουν τη δική τους άστατη ζωή), ότι καλά και άριστα τα λέει το Ευαγγέλιο, αλλά δεν εφαρμόζονται τα προστάγματά του…

Η Κυριακή όμως αυτή που ορίστηκε ως «Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ ΄ Οικουμ. Συνόδου, μας δηλώνει ξεκάθαρα ότι όχι απλώς το Ιερό Ευαγγέλιο είναι εφαρμόσιμο, αλλά πλείστοι όσοι, αγωνίστηκαν, βίωσαν τα μηνύματά του και η αγάπη τους προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τους ανέβασε στα καταπληκτικά ύψη της Πατρότητας. Πρόκειται για τους Αγίους αυτούς οι οποίοι αγωνίστηκαν σε δύσκολες εποχές να προσφέρουν ανόθευτο τον αυθεντικό αποκαλυπτικό λόγο στην κοινωνία της στρατευομένης μας Εκκλησίας.

Το να τολμά κάποιος να κάνει λόγο για της μεγάλες αυτές μορφές της Εκκλησίας, που ως «αστέρες πολύφωτοι» φωτίζουν τα σκότη της άγνοιας και της αμαρτίας, είναι σα να θέλει να αποδείξει πως το φως είναι αυτό που καταυγάζει και χαροποιεί τους υγιείς οφθαλμούς των ανθρώπων…

Και πράγματι. Ο λόγος του Κυρίου, στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής «υμείς εστέ το φως του κόσμου», ισχύει περισσότερο απ’ όλους στους Πατέρες μας. Με τους αγώνες και τα ασκητικά τους παλαίσματα, με την παρρησία και τη γνήσια ομολογία τους, έγιναν το «φως του κόσμου».

Κατέστησαν τους εαυτούς τους ως πολιτεία που βρίσκεται επάνω σε όρος, και έτσι, όλοι, θέλοντας και μη την ατενίζουν. Και ακριβώς επειδή κατόρθωσαν τον άριστο συνδυασμό θεωρίας και πράξεως, γι’ αυτό και οι άνθρωποι, βλέποντας τα καλά τους έργα, δοξάζουν τον «Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς».

Ακόμα οι μεγάλες αυτές μορφές, μας έκαναν σαφές με τον τρόπο ζωής τους, το απόλυτο του θείου λόγου. Ότι δηλ. έχει τόσο κύρος και δύναμη το Ευαγγελικό κήρυγμα ώστε «…έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένειται» (Ματθ. Ε ΄ 18) δηλ. Έως ότου παρέλθη ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μία γραμμή δεν θα ακυρωθεί από το νόμο, αλλά όλα θα γίνουν.

Πόση αλήθεια η διαφορά των Οικουμενικών Πατέρων από εμάς σήμερα που φθάσαμε στο κατάντημα να διακρίνουμε τις εντολές, σε εφαρμόσιμες και μη!…

Πόσο τραγική, όντως, η κατάσταση των σημερινών «χριστιανών» που με τη δική τους θεωρία και πράξη, βγάζουν «ψεύτικο» τον Ευαγγελικό λόγο, αφού αναίσχυντα ισχυρίζονται ότι η σημερινή εποχή δεν επιτρέπει τα «άκρα της Εκκλησίας». Και λέγοντας αυτά εννοούν τα «πάθη της ατιμίας» και άλλες καταστάσεις οι οποίες είναι «αισχρόν εστί και λέγειν»…

«Τα πάγχρυσα στόματα του λόγου», συγκλονίζονταν ακόμα και μπροστά σε έναν άστοχο λόγο ή άτοπο λογισμό που ενδεχομένως λόγω απροσεξίας να τους ξέφευγε. Γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος, από απροσεξία ή από το μίσος και τη μανία του εχθρού, να λύσει μία των εντολών. Εβίωναν έως μυελού οστέων το λόγο του Κυρίου Ιησού: «Ος εάν ουν λύσει μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξει ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών…» (Ματθ. Ε ΄ 19) δηλ. Εκείνος ο οποίος θα καταργήσει μία από τις εντολές αυτές τις πολύ μικρές και θα διδάξει έτσι τους ανθρώπους, θα είναι πολύ μικρός για τη βασιλεία των ουρανών. (δηλ. θα αποκλειστεί από τη βασιλεία των ουρανών).

Αυτή ακριβώς η «φυλακή του νοός», η «προσοχή των αισθήσεων» και η απόλυτη προσαρμογή τους στις Ευαγγελικές επιταγές που διασώζει και ερμηνεύει αυθεντικά η Ορθοδοξία, τους έκανε να δεχθούν και το μεγάλο χάρισμα της ανόθευτης ποιμαντικής διακονίας. Ένα δηλ. υψηλότατο δώρο του Παναγίου Πνεύματος, το οποίο ελάχιστοι αξιώνονται να λάβουν, αφού αυτό απαιτεί εκ μέρους του ανθρώπου «ιδρώτα και αίμα»…

Οι θείοι Πατέρες, δεν ήταν οι μισθωτοί ποιμένες ώστε να αφήσουν το ποίμνιο να το «αλωνίσουν» οι κακόδοξοι και αιρετικοί. Και ενώ στο ποίμνιο μελωδούσαν το θείον κήρυγμα με τον «αυλό της θεολογίας», αντιθέτως, μπροστά στο φοβερό κίνδυνο της αλλοιώσεως του ορθού δόγματος και του χριστιανικού ήθους, έπαιρναν στα χέρια «την σφενδόνην του Πνεύματος», και έτρεπαν σε άτακτη φυγή τους λύκους των αιρέσεων.

Οι 630 θεοφόροι Πατέρες της Δ ΄ Οικουμ. Συνόδου, η οποία συνεκλήθει στη Χαλκηδόνα το 451 επί Αγίων Αυτοκρατόρων Μαρκιανού και Πουλχερίας, εξέδωσαν όρον Δογματικόν περί της υποστατικής ενώσεως των δύο εν Χριστώ φύσεων.

Καταδίκασαν τις κακόδοξες διδασκαλίες που δίδασκαν ότι ο Χριστός έχει μόνο μία φύση. Ακόμα η μεγάλη αυτή Σύνοδος, καταδίκασε τον Ευτυχή και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας των Μονοφυσιτών Διόσκορο.

Τέλος οι Πατέρες εξέδωσαν 30 Ιερούς κανόνες οι οποίοι περιέχονται στο Ιερό Πηδάλιο και έχουν να κάνουν με την ορθή διοίκηση της Εκκλησίας μας.

Φυσικά η Δ ΄ Οικουμ. Σύνοδος, δεν έφερε κάτι το καινούργιο που δεν υπήρχε μέχρι τότε στο χώρο της Εκκλησίας μας. Αυτό που ήδη υφίστατο και το βίωνε το σώμα των πιστών, οι Πατέρες το διευκρίνισαν το οριοθέτησαν, και έτσι βοηθήθηκαν και βοηθούμαστε οι πιστοί στο να γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η πίστη μας. Ποιοι οι όροι αυτής της πίστεως με τις τόσες υπαρξιακές προεκτάσεις στη ζωή μας.

Είθε να δώσει η Κεφαλή της Εκκλησίας μας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, να συνειδητοποιήσουμε τον μοναδικό δρόμο προς σωτηρίαν τον οποίο διασφαλίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, και με οδηγούς τους Πατέρες μας να πορευόμαστε στην προκοπή και στον προσωπικό εξαγιασμό, πράγμα βέβαια που αποτελεί και τον προορισμό μας.

Αμήν.

Κυριακή Αγίων Πατέρων Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου Το Φως του κόσμου. “Υμείς εστέ το φως του κόσμου” (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

Το Φως του κόσμου.  “Υμείς εστέ το φως  του κόσμου”

(Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

 Η Εκκλησία μας, τιμά σήμερα, τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ.  στην Χαλκηδόνα για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα.  Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας μας γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατύπωσε το Χριστολογικό δόγμα και διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. 
 Με αυτή την ομολογία πίστεως ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως καθοδηγητής των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Οι Χριστιανοί

Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”.  Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.
Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”,  “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με τη σχετική έννοια.  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.
Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.
Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούομε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι” κατά το λόγο του Κυρίου.
Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας.  Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.

Αγαπητοί αδελφοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Κυρίου και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.
Εκκλησία της Κύπρου