Αρρωστημένη “οικολογία”… Ο Θεός που καλείται “Γη”

Του Υποδιακόνου Στήβεν Ρόμπινσον

Τον Νοέμβριο του 2007, η Νατάσα Κώρτνεϋ Σμιθ και η Μόρακ Τέρνερ έγραψαν ένα άρθρο με τίτλο “Γνωρίστε τις γυναίκες οι οποίες δεν θέλουν να κάνουν παιδιά επειδή δεν είναι φιλικά προς το περιβάλλον”. Παραθέτω ένα μέρος του κειμένου εδώ:

“Αν η Τόνι Βερνέλλι είχε συνεχίσει την εγκυμοσύνη της δέκα χρόνια πριν, θα ήξερε από πρώτο χέρι πώς είναι να κρατάς το δικό σου μωρό, να έχεις ένα ζευγάρι από αθώα μάτια να σε κοιτάνε με αγάπη άνευ όρων, να νιώθεις ένα μικρό χεράκι να γλιστράει στο δικό σου – και μια φωνή να σε φωνάζει «μανούλα».”

Κι όμως η σκέψη αυτή και μόνο την κάνει να ανατριχιάζει με φρίκη.

Διότι όταν η Τόνι έδωσε τέλος στην εγκυμοσύνη της, το έκανε με την βαθιά πεποίθηση πως βοηθούσε να σωθεί ο πλανήτης. Στην ηλικία των 27 αυτή η νέα γυναίκα στο απόγειο των αναπαραγωγικών της χρόνων στειρώθηκε για να “προστατέψει τον πλανήτη”. Παραδόξως, αντί να θρηνήσει για την οικογένεια που ποτέ δεν θα αποκτούσε, ο φίλος της (και νυν σύζυγος) της έδωσε μια συγχαρητήρια κάρτα. Ενώ κάποιοι θα πίστευαν πως είναι πράγμα παράξενο να γιορτάζει κανείς την αντιστροφή της φύσης και την απάρνηση της μητρότητας, η Τόνι υπερασπίζεται την απόφασή της με σχεδόν θρησκευτικό ζήλο.

“Το να κάνει κάποιος παιδιά είναι εγωιστικό. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η συνέχιση της γενετικής μας γραμμής σε βάρος του πλανήτη”, ισχυρίζεται η τριανταπεντάχρονη Τόνι. “Κάθε άνθρωπος που γεννιέται καταναλώνει περισσότερη τροφή, περισσότερο νερό, περισσότερη γη, περισσότερα ορυκτά καύσιμα, περισσότερα δέντρα και παράγει περισσότερα σκουπίδια, περισσότερη μόλυνση, περισσότερα αέρια του θερμοκηπίου, και προσθέτει στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού.”

Ενώ οι περισσότεροι γονείς βλέπουν τα παιδιά σαν το πιο υπέροχο θαύμα της φύσης, η Τόνι μοιάζει να τα θεωρεί μια επικίνδυνη απειλή για το μέλλον.

“Το μόνο πρόσωπο το οποίο καταλάβαινε πως ένιωθα ήταν ο πρώτος μου σύζυγος, ο οποίος επίσης δεν ήθελε παιδιά. Θέλαμε και οι δυο να σώσουμε τον πλανήτη – όχι να παράξουμε νέα ζωή η οποία μόνο θα επιδείνωνε το πρόβλημα.”

Αλλά όταν ήταν 25, χτύπησε η καταστροφή.

“Ανακάλυψα πως – παρ’ ότι έπαιρνα αντισυλληπτικά – είχα μείνει έγκυος κατά λάθος από τον φίλο μου. Τρομοκρατήθηκα. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι μέσα μου δεν υπήρχε η επιλογή να κρατήσω το μωρό. Πήγα στον γιατρό μου για την διακοπή της κύησης, και τον ρώτησα αν γινόταν ταυτόχρονα να υποβληθώ και σε στείρωση. Δεν μου άρεσε να κάνω έκτρωση, αλλά θα ήταν ανήθικο να γεννήσω ένα παιδί για το οποίο ένιωθα ισχυρά πως δεν θα ήταν παρά ένα βάρος για τον κόσμο. Ποτέ δεν ένιωσα την παραμικρή τύψη για ότι έκανα, και ειλικρινά ποτέ δεν αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αλλιώς.”

“Δεν αμφέβαλλα ότι πήρα την σωστή απόφαση. Ο Εντ και εγώ παντρευτήκαμε τον Σεπτέμβριο του 2002, και έκτοτε έχουμε έναν πολύ πιο όμορφο τρόπο ζωής ακριβώς διότι επιλέξαμε να μην κάνουμε παιδιά. Αγαπάμε την πεζοπορία και την αναρρίχηση, και συχνά δραπετεύουμε για ολόκληρα σαββατοκύριακα. Επίσης, κάθε χρόνο κάνουμε μεγάλες και ωραίες διακοπές – τώρα για παράδειγμα μόλις επιστρέψαμε από την Νότια Αφρική. Πιστεύουμε πως δικαιούμαστε μια πτήση μεγάλης απόστασης κάθε χρόνο, διότι είμαστε vegan (στμ: γνήσιοι χορτοφάγοι) και άτεκνοι, και ως εκ τούτου μειώνουμε πάρα πολύ το δικό μας «αποτύπωμα» στο συνολικό πρόβλημα του άνθρακα, και ταυτόχρονα καταπολεμούμε τον υπερπληθυσμό.”

Γνωρίστε την Σάρα και τον Μαρκ

Τα περισσότερα κορίτσια ονειρεύονται τον γάμο και τα παιδιά. Αλλά η Σάρα πάντα ονειρευόταν να βοηθήσει το περιβάλλον – μέσα στην αγωνία της για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, της εξαφάνισης των ζωικών ειδών και την καταστροφή της εξοχής, πήρε την ασυνήθιστη απόφαση να μην κάνει ποτέ παιδιά.

“Διαπίστωσα τότε, πως ένα μωρό θα μόλυνε τον πλανήτη – και πως το να μην κάνω παιδί ήταν το πλέον φιλικό προς το περιβάλλον πράγμα που θα μπορούσα να κάνω.”

Ο Μαρκ προσθέτει:

“Η Σάρα και εγώ ζούμε μια όσο πιο ‘πράσινη’ ζωή μπορούμε. Δεν έχουμε αυτοκίνητο, χρησιμοποιούμε ποδήλατα αντ’ αυτού, και ποτέ δεν κάνουμε πτήσεις. Ανακυκλώνουμε, χρησιμοποιούμε λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας και τρώμε μόνο βιολογικό φαγητό, το οποίο παράγεται κοντά. Εν ολίγοις, προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα για να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Και όλο αυτό δεν θα γινόταν αν είχαμε παιδί. Γι’ αυτό έκανα αγγειεκτομή (στμ: χειρουργική επέμβαση για ανδρική στείρωση). Θα ήταν ηθικά εσφαλμένο για εμένα να επιβαρύνω την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή της Γης. Η Σάρα και εγώ δεν χρειαζόμαστε παιδιά για να νιώσουμε γεμάτοι. Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε χαρούμενοι είναι το ότι γνωρίζουμε πως κάνουμε αυτήν την ελάχιστη προσπάθεια από μέρους μας για την σωτηρία του αγαπημένου μας πλανήτη.”

Φαίνεται πως για πολλούς, η Γη έχει γίνει ο θεός της νέας χιλιετίας, και αν κρίνω την φύση αυτού του θεού από τις λατρευτικές πρακτικές των πιστών του, αμφιβάλλω αν θα ήμουν πρόθυμος να μεταστραφώ στην νέα αυτή θρησκεία της οικολογίας. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να είναι περιθωριακοί – σαν τις άκρες ενός υφάσματος – όμως σιγά-σιγά οι άκρες αυτές μεγαλώνουν, και μικραίνει το κυρίως ύφασμα.

Ενώ λοιπόν τέτοιου είδους άνθρωποι θα απέρριπταν θρησκεία και δόγματα, η αφοσίωσή τους στην γη είναι πράγματι μια θρησκευτική αφοσίωση, πολύ παρόμοια με εκείνη των αρχαίων παγανιστών: Η Τόνι θυσιάζει το πρωτότοκο παιδί της, και επίσης τρώει ωμή φυτική τροφή για να μην σκοτώσει ζώα και για να “σώσει” τον θεό-Γη. Ακρωτηριάζουν τα σώματά τους για να μην προσβάλλουν την γη “προσθέτοντας στα προβλήματά της”.

Όμως, σε ανταπόδοση αυτών των θυσιών σε ανθρώπινη σάρκα και αίμα, ο θεός-Γη τους ανταμείβει με έναν… “πολύ πιο όμορφο τρόπο ζωής”. Και αν στο τέλος καταφέρεις και πιάσεις τον στόχο της αποχής σου από το διοξείδιο του άνθρακα και ισοσκελίσεις τα βιβλία σου για τα αέρια του θερμοκηπίου, θα δικαιούσαι… ωραίες και μεγάλες διακοπές. Αυτο-αμείβεσαι λοιπόν με ένα ταξίδι, σε όχημα το οποίο καταναλώνει χιλιάδες λίτρα ορυκτού καυσίμου, άσε που ένας Θεός ξέρει πόσο θα επιβάρυνε την γη η βιομηχανική επεξεργασία του (καυσίμου) και το τι αφήνει στην ατμόσφαιρα…. Μετά απολαμβάνεις ένα πλούσιο γεύμα σε ένα φανταχτερό ξενοδοχείο το οποίο κτίστηκε και επανδρώθηκε από “παράσιτα” και “προβλήματα” γεννηθέντα από ασεβείς αναπαραγωγούς, και το οποίο καταλαμβάνει μια έκταση γης που προηγουμένως καταλαμβανόταν από δέντρα – και που κατά πάσα πιθανότητα θα μοιάζει με ένα τεράστιο ακαλαίσθητο σπυρί πάνω στο πρόσωπο του θεού-Γη…

Φαίνεται πως ακόμα και οι οικολόγοι-φονταμενταλιστές έχουν την δική τους εκδοχή του Ευαγγελίου της Ευημερίας (στμ: προτεσταντικής καταβολής θρησκευτική δοξασία η οποία αναπτύχθηκε στις Η.Π.Α. και επικεντρώνεται στην διδαχή ότι ο Θεός ανταμείβει και υλικά τους εκλεκτούς του): “Υπηρετούμε τον Θεό-Γη” – όρισέ το και μην το διεκδικείς – και θα λάβεις ωραία πράγματα και εξωτικές διακοπές… Φαίνεται πως όλες οι ψεύτικες θρησκείες έχουν μια κοινή αυταπάτη σε ό,τι αφορά τους θεούς τους. Έχει ενδιαφέρον, που, στην έμφυτη θρησκευτικότητά μας, εμείς τα ανθρώπινα πλάσματα χρησιμοποιούμε σχεδόν τις ίδιες ιδέες, τελετουργίες και γλώσσα για να ορίσουμε την σχέση μας με τους όποιους θεούς προσπαθούμε να κατευνάσουμε.

Οι θολοί θεοί της νεο-παγανιστικής πνευματικότητας του σύγχρονου διανοούμενου στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν και πολύ από τους θεούς των δεισιδαιμόνων πρωτόγονων ή ακόμα και από τον Χριστιανικό Θεό τον Οποίον χλευάζουν καταδεκτικά. Οι παγανιστές έκαιγαν τις παρθένες τους για να αποτρέψουν το ηφαίστειο από το να καταβροχθίσει το χωριό τους. Λένε πως ο Χριστιανικός Θεός θυσίασε τον ίδιο τον Υιό Του για να κατευνάσει την οργή Του εναντίον του αμαρτωλού ανθρώπου, και πως αυτού του είδους η θρησκευτικότητα είναι πρωτόγονη, αδαής και προσβλητική. Αλλά η ειρωνεία είναι πως και αυτοί οι σύγχρονοι πεφωτισμένοι διανοούμενοι εξ ίσου ασπάζονται την θυσία των παιδιών τους, για να ευχαριστήσουν τον θεό των δέντρων και των παγόβουνων και για να αναχαιτίσουν μια φονική αναταραχή της γης η οποία θα συντρίψει το χωριό. Για αυτούς, αν ισοσκελίσεις τις αμαρτίες σου σε σχέση με το διοξείδιο του άνθρακα, μόνο τότε το αποτύπωμά σου θα μπει στο βιβλίο της ζωής. Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι όπως ο πρωτόγονος. Δεν ζωγραφίζει εικόνες της θρησκείας του με καμμένα ξυλαράκια στους τοίχους των σπηλιών, αλλά μπλογκάρει παντού με σοφιστικέ ύφος, με παραθέσεις από βιβλία, κεφάλαια και στίχους μιας αλάνθαστης επιστήμης. Όπως και όλοι οι θρησκευτικοί ζηλωτές, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν φωτοδότες φάρους πάνω σε ένα πνευματικό και ηθικό υψίπεδο, και σαν αυτό-θυσιαζόμενοι μάρτυρες για το καλό των μη-φωτισμένων αδαών.

Έτσι, για ανθρώπους όπως η Τόνι και ο Εντ η πραγματική ουσία είναι πως η γη έχει γίνει για αυτούς μια παγανιστική θεότητα η οποία κατευνάζεται με το αίμα αθώων, και ζουν με τον φόβο πως αν της δημιουργήσουμε πρόσθετα προβλήματα και δεν την ευχαριστήσουμε (την γη), θα μας σκοτώσει με κλιματικές αλλαγές και την στέρηση των φυσικών πόρων στους ανθρώπους. Η ειρωνεία είναι πως αυτοί (όπως όλες οι άλλες θρησκείες, της επιστήμης συμπεριλαμβανομένης), πιστεύουν πως η ίδια η γη κάπως παρήγαγε τα ανθρώπινα όντα (εκτός αν πιστεύουν πως μας πέταξαν πάνω της οι εξωγήινοι).

Το ερώτημα είναι, πώς γίνεται η ανθρωπότητα να θεωρεί πλέον τον ίδιο της τον εαυτό σαν ένα παράσιτο, σαν καρκίνωμα, σαν αρρώστια προς ίαση, σαν κρεατοελιά που πρέπει να καυτηριαστεί από το παρθενικό πρόσωπο της γης – από την οποία η ίδια η ανθρωπότητα προήλθε; Το χώμα θεωρείται πιο ιερό από τα ανθρώπινα πλάσματα που δημιουργήθηκαν απ’ αυτό. Ένας βώλος γης και ένας σπόρος είναι πιο άγια από το ανθρώπινο φυντανάκι που τρέφεται μέσα σε ανθρώπινη μήτρα…

Όμως οι οικολόγοι-παγανιστές είναι και ασυνεπείς: αυτο-ορίζονται ως έχοντες λιγότερη αξία από το χώμα, αλλά μέσα στην ανθρώπινη ύβρη τους, τώρα είναι οι σωτήρες αυτού του χώματος – σώζουν τον θεό τους, θυσιάζοντας την ανθρωπότητά τους πάνω στο θυσιαστήριό του. Οπότε, ποιος είναι ο πραγματικός θεός και ποιος ο πραγματικός σωτήρας εδώ;

Έχω ζήσει αρκετά για να θυμάμαι εποχές που συζητιόταν πως η γη θα καταστραφεί λόγω υπερπληθυσμού, εξάντλησης των αποθεμάτων άνθρακα και πετρελαίου, την ανεπάρκεια εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης ώστε για να τραφεί ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών – πολλώ μάλλον ολόκληρου του κόσμου – ενός πυρηνικού χειμώνα, μιας επερχόμενης εποχής παγετώνων, παγκόσμιας θέρμανσης και τώρα μιας “κλιματικής αλλαγής”. Αυτά τα ζητήματα φαίνεται να σημαίνουν περισσότερα για τον κοσμικό πνευματικό άνθρωπο απ’ ότι τους Χριστιανούς, και μάλιστα για να περιπλακεί το θέμα ακόμα περισσότερο, φαίνεται πως τα ζητήματα αυτά προκαλούν διαιρέσεις και βάσει κομματικών γραμμών. Τόσο ο υπερ-διογκωμένος καταναλωτής – είτε είναι Χριστιανός είτε όχι – όσο και οι οικολόγοι-φονταμενταλιστές που λατρεύουν τη γη, ομοίως σφάλλουν, καθ’ όσον αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Και οι δύο ίστανται απέναντι στην δημιουργία ως ζώα: ο ένας απερίσκεπτα αντλεί ευχαρίστηση από την γη, οδηγημένος από άπληστα πάθη, και ο άλλος θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι εντελώς δυσδιάκριτο και εν τέλει, ένα με την γη. Και για τους δύο, το μέτρο ενός ανθρώπινου όντος δεν είναι η ύλη μαζί με μια ψυχή και πνεύμα, αλλά απλά ένα “αποτύπωμα του άνθρακα” και κάποια λίτρα αερίων θερμοκηπίου που εκπέμπονται λόγω κατανάλωσης.

Αλλά, ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει πως οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν είναι πιο σημαντικές από μια πέτρα ή ένα δέντρο, εξακολουθεί να υπάρχει μια κοινή αντίληψη μεταξύ ενός παγανιστή και ενός Χριστιανού για την ανάγκη της “σωτηρίας” του υλικού κόσμου. Και, αν κάτι χρειάζεται σωτηρία, τότε αυτό πρέπει να έχει μια αρχική κατάσταση – πριν την πτώση του από την αρχική του τελειότητα – στην οποία θα πρέπει να επιστρέψει. Έτσι, το πρόβλημα με την θρησκεία της οικολογίας είναι ότι δεν έχει μια συνεκτική θεολογία ή κοσμολογία μιας τέλειας αρχικής κατάστασης, ούτε μιας “πτώσης”, ούτε μιας πρότασης για το πώς θα έμοιαζε μια τέλεια γη, με ή χωρίς ανθρώπους. Χωρίς να έχουμε ορίσει αυτά τα πράγματα είναι ανούσιο να συζητάμε αν η γη μπορεί ή πρέπει να μας σώσει ή να μας σκοτώσει, ή για το πώς πρέπει να σώσουμε την γη. Και για τον Χριστιανό και για τον άθεο, δύο έννοιες είναι ξεκάθαρες: Η Εδέμ, ή αλλιώς μια παρθένα αρχική κατάσταση της γης, δεν έσωσε την ανθρωπότητα, και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μόνο οι μεταμορφωμένες ανθρώπινες υπάρξεις θα την σώσουν στην τελική. Σε αυτό το σημείο έχουμε όλοι δίκαιο, αλλά το τι σημαίνει αυτό και το πώς θα το κατορθώσουμε είναι το πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Ένα από τα προβλήματα της οικολογικής θρησκείας είναι ότι δεν υπάρχει ένας υπερέχων μεταφυσικός ή θεολογικός ορισμός ο οποίος να περιλαμβάνει όλη την υλική κτίση, συμπεριλαμβανομένων των γη, ζώων και ανθρώπων. Είμαστε κολλημένοι στο να βλέπουμε την οικολογία μέσα από το πρίσμα μιας διαλεκτικής, μιας αντιπολιτευτικής φιλοσοφίας, η οποία συνοψίζεται στο: “ή” η γη “ή” οι άνθρωποι, ενώ στην πραγματικότητα η ορθά κατανοημένη οικολογία είναι η επιστήμη – και εν τέλει το μεταφυσικό όραμα – της αλληλο-συγγένειας όλων των πραγμάτων˙ πρόκειται δηλαδή για ένα “και/και” (=και η γη, και οι άνθρωποι). Τελικά, το ερώτημα και για έναν Χριστιανό και έναν οικολόγο είναι το ίδιο: ποια είναι η κατάλληλη και ισορροπημένη σχέση ενός ανθρώπινου πλάσματος με την γη; Και οι δύο στην πραγματικότητα κάνουν την ίδια ερώτηση, “Για ποιο σκοπό υπάρχει η γη και πώς μπορεί να σωθεί από τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους;”

Εδώ είναι που η Ορθοδοξία βγάζει την συζήτηση από το τέλμα των παγανιστικών αντιλήψεων. Εξυψώνει τόσο την γη όσο και την ανθρωπότητα στην πρέπουσα αξιοπρέπειά τους, ως μυστηριακή παρουσία του Δημιουργού τους. Βλέπει την Δημιουργία σαν το ιερό μέσο έκφρασης αγάπης, ευχαριστίας και κοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Τα περιβαλλοντικά προβλήματα πρέπει να απασχολούν τον Χριστιανό, επειδή δεν είμαστε υλιστές αλλά υλικά πλάσματα, κατ’ εικόνα ενός Πνευματικού Θεού ο Οποίος προσέλαβε την υλική μας φύση και καθυπέταξε και κατανάλωνε την κτίση στο πλευρό μας. Με την Μυστηριακή μας πίστη δεν μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο σαν ένα συνεχώς αυτο-αναγεννώμενο αναλώσιμο το οποίο υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για τις απολαύσεις μας. Τέτοια ευλογημένα δώρα πρέπει να θεωρούνται ιερά και να μεταχειρίζονται ως τέτοια, ακριβώς επειδή ο Θεός είναι παρών σε αυτά.

Εκεί που ο οικολόγος και ο Ορθόδοξος Χριστιανός συμφωνούν είναι πως οι άνθρωποι, ακόμα και οι Χριστιανοί, έχουν πάψει να υποτάσσουν την γη προσεκτικά, και να είναι συνετοί διαχειριστές της αντί εγωιστές καταναλωτές της. Χάσαμε την ευλάβεια προς την γη ως «μητέρα μας» στην οποία θα επιστρέψουμε, όπως ψάλλεται στην Υπακοή του Όρθρου με πλάγιο ήχο του 8ου. Αποτύχαμε στην διατήρηση της Μυστηριακής μας φύσης, έτσι δεν μοιραζόμαστε την Δημιουργία εν αγάπη, αλλά την συσσωρεύουμε για τον εαυτό μας, προς ικανοποίηση των άπληστων ηδονών μας. Ο Θεός ως Δημιουργός μας δεν έχει ανάγκη να κατευνάζεται με θυσίες: ο άνθρωπος λαμβάνει ένα δώρο το οποίο προσφέρει πίσω στον Δημιουργό και στους συνανθρώπους με αγάπη, όχι λόγω του φόβου κάποιας οργής και Βιβλικής καταστροφής. Ο οικολόγος και ο Ορθόδοξος Χριστιανός συμφωνούν πως ο άνθρωπος όντως προέρχεται από το χώμα της γης και πως συνεπώς μετέχει στην φύση της ίδιας της γης. Όμως ο Χριστιανισμός λέει πως στον άνθρωπο επίσης δόθηκε η πνοή του Θεού που δημιούργησε το χώμα από το οποίο ακριβώς προερχόμαστε, και ως εκ τούτου ο άνθρωπος μετέχει και στην φύση του πνευματικού στοιχείου και του δόθηκε κυριαρχία επί του χώματος – όχι όμως για λαίμαργη κατανάλωση, αλλά ως μέσον έκφρασης αγάπης κατ’ εικόνα Αυτού που δημιούργησε τα πάντα από αγάπη.

Η πραγματικότητα είναι πως η οικο-θρησκεία δεν διαμόρφωσε νέα δόγματα για τον άνθρωπο και την γη. Παρ’ όλο τον εξωτερικό σκελετό τον αποτελούμενο από επιστήμη και τεχνολογία που την στηρίζουν, δεν παύει να είναι τόσο παλιά όσο και τα βουνά με τις ζωγραφιές τις φτιαγμένες με καμμένα ξυλαράκια στους τοίχους των σπηλαίων τους. Ο πυρήνας της παραμένει ο ίδιος με εκείνον που είχαν επισημάνει οι προφήτες του Ισραήλ, περισσότερο από 2600 χρόνια πριν, όταν είχαν καλέσει τον Ισραήλ να ξαναβρεί την ορθή σχέση του ανθρώπου με την γη και τον Δημιουργό μας:

Ο Αβακούμ και ο Ιερεμίας λένε:

26 (…) ούτως αισχυνθήσονται οι υιοί Ισραήλ, αυτοί και οι βασιλείς αυτών και οι άρχοντες αυτών και οι ιερείς αυτών και οι προφήται αυτών. 27 τω ξύλω είπαν, ότι πατήρ μου ει συ, και τω λίθω· συ εγέννησάς με, και έστρεψαν επ’ εμέ νώτα και ου πρόσωπα αυτών (…) (Ιερεμίας 2/β 26-27).

Επίστρεψε λοιπόν στον Θεό που δημιούργησε το χώμα από το οποίο πλάσθηκες. Και μετά εν αγάπη, στρέψου προς την γη γνωρίζοντας ποιος πραγματικά είσαι. Αγάπα τον Δημιουργό σου και παράλαβε την δημιουργία Του με ταπεινή ευγνωμοσύνη, προσφέροντάς την σε όλους σαν δώρο κοινωνίας με τον Κόσμο τον ίδιο.

Πηγή: http://ancientfaith.com/earth

Ανέβηκε στην Αγγλική ΟΟΔΕ ως: http://www.oodegr.com/earth.htm

Μετάφραση από την Αγγλική: Θ. Κ.

vatopaidi/

Ο πλέον επικίνδυνος ισλαμιστής του πλανήτη πάτησε πόδι και στην Ελλάδα

Του Μάνου Ηλιάδη

Οι γνωστές από το 2005-2006 πληροφορίες ότι ο Τούρκος ισλαμιστής ηγέτης Φετουλάχ Γκιουλέν (Fethullah Gulen) ίδρυσε ήδη δύο (κατά πρόσφατες πληροφορίες τέσσερα) ιδιωτικά «φροντιστήρια» στη Θράκη και ότι σκοπεύει να ιδρύσει ένα ακόμα στην Αθήνα θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο έντονου προβληματισμού για τις Ελληνικές Αρχές.

Όπως έχει επισημάνει η στήλη σε πρόσφατο δημοσίευμά της για την υπό εκπόνηση Πολιτική Εθνικής Άμυνας, η οποία ορθώς μετονομάστηκε σε Πολιτική Εθνικής Άμυνας και Ασφαλείας λόγω της διαφοροποιήσεως των σύγχρονων απειλών που αντιμετωπίζει κάθε χώρα, η απειλή που θέτει η Τουρκία για την Ελλάδα προσλαμβάνει άλλες -και πολύ πιο επικίνδυνες από τη στρατιωτική- μορφές, όπως η οικονομική διείσδυση και η ακόμη πιο επικίνδυνη πολιτιστική και ισλαμική διείσδυση, αμφότερες των οποίων γίνονται οσημέραι όλο και πιο εμφανείς.

Πρόσφατα ακόμη υπήρξαν πληροφορίες για προθέσεις ιδρύσεως τουρκικού πανεπιστημίου στη Θράκη, καθώς επίσης και για την ίδρυση τουρκικών πολιτιστικών κέντρων.

Τόσο στο προ ετών βιβλίο του για τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και τη ΜΙΤ όσο και σε δημοσίευμα του «ΚτΕ» της 21ης Δεκεμβρίου 2002 («Μουσουλμάνοι με φέσι οργώνουν τον Καύκασο – Οι Ρώσοι καταγγέλλουν θρησκευτικές οργανώσεις ως προκάλυμμα των πρακτόρων CIA-ΜΙΤ»), ο συντάκτης της στήλης είχε δώσει αρκετά στοιχεία για την πραγματική φύση του κινήματος των Νουρτζού, που εκπροσωπεί ο υποτιθέμενος μετριοπαθής και φιλοδυτικός Φετουλάχ Γκιουλέν. Στο υστερόγραφο, μάλιστα, του τελευταίου δημοσιεύματος είχε αναφερθεί ότι «περιέργως, η ελληνικά κυβέρνηση διάκειται ιδιαίτερα φιλικά προς την οργάνωση του Φ. Γκιουλέν, η οποία θεωρείται το κατάλληλο αντίβαρο για τον περιορισμό των δραστηριοτήτων άλλων, πλέον επικίνδυνων, ισλαμικών ρευμάτων στην περιοχή μας».

Στο ίδιο δημοσίευμα του «ΚτΕ» είχε επίσης αναφερθεί ότι οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν το απόλυτα ελεγχόμενο από αυτούς τουρκογενές Ισλάμ (σ.σ.: έτσι τουλάχιστον πίστευαν τότε), το οποίο θεωρείται μετριοπαθέστερο και ελέγχεται πλήρως από αυτούς, μέσω των ισχυρών οργανώσεων των Νουρτζού και Νακσιμπεντί, για να εξοβελίσουν από την περιοχή το επικίνδυνο αραβογενές Ισλάμ και τους εις βάρος των Ρώσων.

Οι πληροφορίες, που, σημειωτέον, άρχισαν να έρχονται στη δημοσιότητα λίγους μήνες μετά την ανοιχτή πλέον σύγκρουση Τουρκίας-Ισραήλ, δείχνουν ότι οι αμερικανικές Αρχές άρχισαν να αλλάζουν γνώμη ως προς το πόσο και ποιος ελέγχει τον πανίσχυρο πλέον Τούρκο ισλαμιστή ηγέτη Φ. Γκιουλέν και ποιοι είναι οι πραγματικοί σκοποί του.

Πλύση εγκεφάλου

Σε μία λεπτομερή παρουσίαση των δραστηριοτήτων του Γκιουλέν, με τίτλο «Ο πλέον επικίνδυνος ισλαμιστής του πλανήτη ζει στην Πενσιλβάνια», στην ιστοσελίδα canadafreepress.com, ο Δρ Paul Williams αναφέρει στις 21 Μαρτίου 2011 ότι οι τελευταίες διαρροές εγγράφων από το Wiki Leaks δείχνουν την αυξανόμενη ανησυχία των Αμερικανών αξιωματούχων για τις προσπάθειες του Γκιουλέν να δημιουργήσει έναν Νέο Ισλαμικό Κόσμο και την «πλύση εγκεφάλου» των μαθητών που φοιτούν στα σχολεία του στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στο τηλεγράφημα που αναφέρεται στην πλύση εγκεφάλου, το οποίο εγράφη το 2009 από τον Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα Τζέιμς Τζέφρι, ο Γκιουλέν περιγράφεται ως ένα «πολιτικό φαινόμενο» στην Τουρκία, παρά το γεγονός ότι διαμένει στην Αμερική, θεωρητικώς, ή μάλλον επιφανειακώς, τα ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια του Γκιουλέν υποβοηθούν τους Τούρκους -και όχι μόνο- μαθητές στα μαθήματα τους, προωθούν τον διαθρησκευτικό διάλογο και την ανοχή, αλλά στην πραγματικότητα όλα του τα εκπαιδευτικά ιδρύματα (άνω των 1.000 σε 115 χώρες!) δίνουν έμφαση στην καλλιέργεια της ισλαμοτουρκικής κουλτούρας και στη διαμόρφωση φιλοτουρκικών ελίτ στις χώρες στις οποίες λειτουργούν.

Ο Αμερικανός πρέσβης αναφέρει στο τηλεγράφημα του ότι ο Γκιουλέν έχει πλέον τον έλεγχο της τουρκικής κυβερνήσεως και υπαγορεύει τη τουρκική πολιτική την οποία παρουσιάζει μία αύξουσα αντισραηλινή και αντιαμερικανική τάση. Παρακάτω αναφέρει ότι οι ηγέτες του κυβερνώντος κόμματος (ΑΚΡ), συμπεριλαμβανομένων του πρωθυπουργού Ερντογάν και του προέδρου της χώρας Γκιουλ, φαίνεται ότι λειτουργούν σαν μαριονέτες του Γκιουλέν, ενώ σε άλλο τηλεγράφημα του Wiki Leaks αναφέρεται ότι οι οπαδοί του πανίσχυρου Τούρκου ιμάμη ελέγχουν την Αστυνομία των 200.000 ανδρών της Τουρκίας.

Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι η οργάνωση του Γκιουλέν έχει συγκεντρώσει, μέσω δωρεών και συμμετοχών των μελών του, που συνεισφέρουν μέχρι και το 1/3 εισοδημάτων τους, το ποσό των 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων (!) και ότι με την τεράστια αυτή οικονομική ισχύ κατευθύνει τις δραστηριότητες του ΑΚΡ σε όλη την Κεντρική Ασία και στο μεγαλύτερο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου.

Παλινόρθωση του χαλιφάτου

Σε ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα για τις οργανώσεις και τις επιδιώξεις του Γκιουλέν, με τίτλο «Η Τουρκία και η παλινόρθωση του χαλιφάτου», η έγκριτη ιστοσελίδα “American Thinker» αναφέρεται, στις 10 Μαρτίου 2011, στις μεθοδικές προσπάθειες της Τουρκίας και του Γκιουλέν να υλοποιήσουν το όραμα τους για ένα «παγκόσμιο χαλιφάτο» (σ.σ.: έτσι εξηγείται, ίσως, η μάλλον παράξενη εξάπλωση των ιδιωτικών σχολείων του Γκιουλέν σε 115 χώρες). Υπό την καθοδήγηση του, αναφέρει μεταξύ άλλων το δημοσίευμα, η Τουρκία μεταμορφώθηκε από ένα κοσμικό κράτος σε μία ισλαμική χώρα, με 85.000 ενεργά τζαμιά -ένα ανά 350 κατοίκους, η μεγαλύτερη κατά κεφαλή αναλογία τζαμιών σε ολόκληρο τον κόσμο-, με 90.000 ιμάμηδες (περισσότεροι ιμάμηδες από δασκάλους και ίστρους) και με χιλιάδες δημόσια ισλαμικά σχολεία. Σύμφωνα με τον Τούρκο διανοούμενο Μπαϊράμ Μπαλτζί (Bayram BaJci), τα σχολεία του Γκιουλέν «προωθούν την ισλαμοποίηση της τουρκικής εθνικότητας και την τουρκοποίηση του Ισλάμ, με σκοπό τη δημιουργία ενός παγκόσμιου χαλιφάτου στο οποίο θα κυριαρχεί ο ισλαμικός νόμος».

Και τα δύο δημοσιεύματα, αναφερόμενα στις υποτιθέμενες μετριοπαθείς απόψεις, διαλλακτικές προθέσεις και δήθεν ανεκτικότητα του Γκιουλέν, δίνουν στοιχεία που καταδεικνύουν ότι πίσω από τη μετριοπαθή αυτή βιτρίνα κρύβεται μία συγκεκριμένη επιλογή προσεκτικής και χαμηλής ορατότητας προσπάθειας προωθήσεως του οράματος του, μέχρι να αποκτήσει το επιθυμητό επίπεδο ισχύος και μετά… βλέπουμε. Ενδεικτικό της ύπουλης αυτής τακτικής είναι ένα κήρυγμα που έκανε σε οπαδούς του το 1999, το οποίο και αποτέλεσε την αιτία ποινικής του διώξεως στην Τουρκία:

«Πρέπει να κινηθείτε στις αρτηρίες του συστήματος, χωρίς κανένας να προσέξει την παρουσία σας, μέχρι να φτάσετε σε όλα τα κέντρα…. Μέχρι οι συνθήκες να ωριμάσουν, πρέπει να συνεχίσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αν κάνετε-κάτι πρόωρα, ο κόσμος θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας και οι μουσουλμάνοι σε ολόκληρο τον κόσμο θα υποφέρουν, όπως στις τραγωδίες στην Αλγερία, όπως στη Συρία το 1982, όπως στις ετήσιες καταστροφές και τραγωδίες της Αιγύπτου. Ο χρόνος δεν είναι ακόμη κατάλληλος.

Πρέπει να περιμένετε μέχρι να είστε έτοιμοι και οι συνθήκες να ωριμάσουν, μέχρι να βάλετε στην πλάτη ολόκληρο τον κόσμο και να μπορείτε να τον μεταφέρετε. Πρέπει να περιμένετε μέχρι να αποκτήσετε όλη τη δύναμη του κράτους, μέχρι να έχετε πάρει με το μέρος σας όλες τις δυνάμεις των συνταγματικών θεσμών της Τουρκίας. Μέχρι τότε, κάθε βήμα που θα γίνεται πρόωρα θα είναι σαν να σπάζετε ένα αυγό χωρίς να περιμένετε τις 40 ημέρες που απαιτούνται για την εκκόλαψη του. Θα είναι σαν να σκοτώνετε το πουλάκι που είναι μέσα στο αυγό. Η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι να αντιμετωπίσετε τον κόσμο». Το απόσπασμα τελείωνε με μία προτροπή να κρατήσουν μυστικά όσα τους είπε. Σημειώνεται ότι η ποινική δίωξη εναντίον του Γκιουλέν σταμάτησε οριστικώς μόνο το 2006, όταν ο Ερντογάν είχε αρχίσει να σταθεροποιείται πια στην Τουρκία.

Η τακτική αυτή του Γκιουλέν μοιάζει αρκετά με αυτήν που ακολου­θεί ο «όμαιμός του» Ερντογάν (αν και επισήμως φροντίζουν και οι δύο να μην ταυτίζονται), ο οποίος το 1994 είχε δηλώσει «Δόξα στον παντοδύναμο Αλλάχ, είμαι ένας υπηρέτης της σαρίας» και το 1996, μετά την αποπομπή του από τη δημαρχία της Κωνσταντινουπόλεως, «Η δημοκρατία είναι όπως ένα τραμ. Είσαι σε αυτό μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. Μετά, κατεβαίνεις».

Ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος.

Την ίδια άποψη για τον Γκιουλέν είχε και η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών, ΜΙΤ, η οποία σε σχετική έρευνα για την περίφημη υπόθεση Σουσουρλούκ είχε διερευνήσει μεταξύ άλλων και τις δραστηριότητες του. Σύμφωνα με την έκθεση της ΜΙΤ, την οποία αποκάλυψε η «Μιλιέτ» στις 19 Οκτωβρίου 2010, ο Γκιουλέν αναφερόταν «ως μυστικός συνεταίρος της Τσιλέρ στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ενώ τα μέλη του κινήματος Γκιουλέν αποτελούν τον πιο σημαντικό μη κυβερνητικό μηχανισμό που διατηρεί η CIA στην περιοχή. Οι ανωτέρω ισχυρισμοί είναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν εάν ελεγ­χθούν τα οικονομικά του Γκιουλέν και της κινήσεως του από επιθεωρητές του υπουργείου Οικονομικών και αν γίνουν συντονισμένες έρευνες με τα υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών σχετικά με τη δράση του Γκιου­λέν και της οργανώσεως του». Στην ίδια έκθεση αναφέρονται ιδιαίτερα αποκαλυπτικά στοιχεία για την επιδίωξη του Γκιουλέν για μία επανάσταση ιρανικού τύπου στην Τουρκία κ.λπ.

Να κλείσουμε με μία απλή σημείωση. Τα σχολεία του Γκιουλέν τα έκλεισε η Ρωσία ήδη και το Ουζμπεκιστάν, ως προωθούντα τον τουρκισμό και ισλαμικές ανατρεπτικές ενέργειες. Στην Ολλανδία η λειτουργία των ίδιων σχολείων τελεί υπό έρευνα από τις Αρχές και στις ΗΠΑ, όπως προαναφέρθη, το θέμα άρχισε να απασχολεί έντονα τις Αρχές.

Και σε αυτή την περίοδο, εμείς όχι μόνο επιτρέπουμε τη λειτουργία τουλάχιστον δύο σχολείων του στη Θράκη, αλλά ετοιμαζόμαστε να τα δεχτούμε και στην Αθήνα.

ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ – ΣΕΛ.34

Διεύρυνση της διδασκαλίας του μαθήματος των Ορθόδοξων Θρησκευτικών στα αυστριακά σχολεία

πηγή: ΕΞΠΡΕΣ

Για τα αποτελέσματα της πρώτης Γενικής Συνέλευσης της νεοσυσταθείσας Επισκοπικής Διάσκεψης της Αυστρίας αλλά και για γενικότερα ζητήματα των 500.000 ορθοδόξων πιστών της χώρας, ενημέρωσε τον Αυστριακό ομοσπονδιακό πρόεδρο Χάιντς Φίσερ, ο πρόεδρος της Διάσκεψης, ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Αυστρίας-Έξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης Μιχαήλ, κατά την εθιμοτυπική επίσκεψη που πραγματοποίησαν τα μέλη της στο προεδρικό Μέγαρο στη Βιέννη.

Τον Μητροπολίτη Μιχαήλ συνόδευαν οι επίσκοποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών Ρωσίας, Ρουμανίας, Σερβίας και ο πρόεδρος του Οικουμενικού Συμβουλίου Εκκλησιών στην Αυστρία...

Κατά την ενημέρωση του ομοσπονδιακού προέδρου, ο Μητροπολίτης Μιχαήλ, επισημαίνοντας πως οι Ορθόδοξοι στην Αυστρία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του θρησκευτικού της τοπίου, χαιρέτισε την επικείμενη τροπολογία στον αυστριακό Νόμο περί Ορθοδοξίας με την οποία, μεταξύ άλλων, η ιδρυθείσα τον περασμένο Οκτώβριο Επισκοπική Διάσκεψη Αυστρίας αναγνωρίζεται ως ο επίσημος συνομιλητής για την Αυστριακή Δημοκρατία, ενώ ρυθμίζεται και η δυνατότητα αναγνώρισης ορθοδόξων επισκοπών στη χώρα.

Αναφέρθηκε επίσης στη διεύρυνση της διδασκαλίας του μαθήματος των Ορθόδοξων Θρησκευτικών στα αυστριακά σχολεία, το οποίο διδάσκουν 92 καθηγητές και παρακολουθούν ήδη πάνω από 11.000 μαθητές, ενώ σήμερα σε 37 ανέρχεται ο αριθμός των φοιτητών στην Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία Βιέννης και Κρεμς, που θα προστεθούν σύντομα στους ορθοδόξους θεολόγους της Αυστρίας.
Από την πλευρά του ο ομοσπονδιακός πρόεδρος, Χάιντς Φίσερ, ευχαρίστησε την Επισκοπική Διάσκεψη και τον πρόεδρό της για το έργο τους, εκφράζοντας συγχρόνως ευχές για τις περαιτέρω δραστηριότητες και πρωτοβουλίες τους.

Ως ιστορική στιγμή για την Ορθοδοξία στην Αυστρία και ένα νέο σταθμό στις σχέσεις της με το επίσημο αυστριακό κράτος, θεωρείται η προγραμματισμένη για τις 23 Μαΐου, απονομή στον Ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη Αυστρίας-Έξαρχο Ουγγαρίας και Μεσευρώπης Μιχαήλ, ανώτατης τιμητικής διάκρισης, του Ανώτερου Χρυσού Ταξιάρχη μετά Αστέρος του Τάγματος Αξίας της Αυστριακής Δημοκρατίας, που θα γίνει προσωπικά από τον ομοσπονδιακό πρόεδρο Χάιντς Φίσερ, ο οποίος και θα εκφωνήσει τον προβλεπόμενο έπαινο για τον τιμώμενο ιεράρχη.

Στο σκεπτικό απονομής του παρασήμου αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι με την ανώτατη αυτή τιμητική διάκριση τιμάται η μακρά υπηρεσία του Μητροπολίτη Αυστρίας ως Έξαρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ως προέδρου της Επισκοπικής Διάσκεψης στην Αυστρία και ιδιαίτερα η συμβολή και συνδρομή του στην ενσωμάτωση των Ορθοδόξων στην αυστριακή κοινωνία.

Η επικείμενη απονομή της ανώτατης τιμητικής διάκρισης από την Αυστριακή Δημοκρατία, βρίσκει τον Μητροπολίτη Μιχαήλ ως Εξαρχο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, να είναι ο πρώτος τη ταξη των ορθοδόξων αρχιερέων οι οποίοι ποιμαίνουν ορθόδοξες κοινότητες και εκπροσωπούν ορθόδοξες αυτοκέφαλες εκκλησίες στην Αυστρία.

Συγχρόνως είναι ιστορικό το γεγονός ότι ο αριθμός των ορθοδόξων στην Αυστρία έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, ούτως ώστε σήμερα να φτάνει τις 500.000 και να είναι η δεύτερη αριθμητικά Εκκλησία μετά τη Ρωμαιοκαθολική, με σχεδόν 350.000 από αυτούς να βρίσκονται στο χώρο της Βιέννης, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι Σέρβοι και να ακολουθούν εκείνοι από άλλες χώρες, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ρωσία, Γεωργία και βέβαια από Ελλάδα.
Δ.Δ.

Ολοι εμείς ξανασφραγίζουμε τον τάφο του Χριστού

 

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΞΑΝΑΣΦΡΑΓΙΖΟΥΜΕ

ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Δεν έχουμε πια δύναμη να χαρούμε το Πάσχα που έρχεται γιατί η ψυχή μας έχει κυριευθεί –σχεδόν ολοκληρωτικά– από τη θλίψη. Μια θλίψη που πηγάζει από τις αμετανόητες ενοχές μας, αφού, όχι μόνο συνεχώς αμαρτάνουμε, αλλά και ενεργούμε πονηρά εναντίον του Χριστού μας ή «συνευδοκούμε τοις πράττουσι».

Γίναμε σιγά-σιγά, χωρίς να το “πάρουμε είδηση”, σαν άθεοι «εν τω κόσμω», αφού εκλέγουμε εδώ και μισό αιώνα τους πιο αδιάφορους ή και εχθρούς της Πίστεώς μας ανθρώπους και τους αναθέσαμε και τη δική μας ανατροφή και διαπαιδαγώγηση αλλά και των παιδιών μας.

Έτσι μας φαίνεται απίστευτο, όταν –κάποιες στιγμές, δυστυχώς λίγες– συνειδητοποιούμε το πόσο εξοικειωθήκαμε με το να περιφρονείται και να περιθωριοποιείται ο Χριστός και η –δια της Εκκλησίας– Παρουσία Του στην Πατρίδα μας.

Καί όμως! Όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται είναι πέρα για πέρα δικό μας αυτό το αποτέλεσμα. Δική μας η αφροσύνη, δική μας η παράνομη ανοχή του κακού, δική μας αποκλειστικά η ευθύνη που αγαπήσαμε τα «στοιχεία του κόσμου» και παραδο­θήκαμε ολο­κληρωτικά σ’ αυτά. Δική μας η ευθύνη που παραμεί­ναμε απλώς θρησκευόμενοι, με μια μίζερη και –κατ’ ουσίαν– βλάσφημη θρησκευτικότητα του «δούναι και λαβείν» και δεν σχετισθήκαμε απόλυτα, λατρευτικά, με τον Χριστό μας.

Τώρα πια, τα πράγματα έχουν τόσο πολύ περιπλακεί, ώστε για τη διόρθωσή τους να είναι ανίσχυρη η όποια ανθρώπινη ή και αγγελική βοήθεια και απαιτείται μια απ’ ευθείας δραστική παρέμβαση του Θεού, σ’ εμάς «τους υιούς της απειθείας».

Τώρα πια, οι άνθρωποι του τόπου μας, άλλοι έχουν γίνει ίδιοι με τους αλειτούργητους και αντιεκκλησιαστικούς Κυβερνή­τες μας, εικόνα και ομοίωσή τους, και άλλοι, οι παθολογικά θρησκευόμενοι, έχουν παραφρονήσει και κάνουν σπασμωδικές και αψυχολόγητες “επαναστατικές” ενέργειες, οσάκις συνειδητοποιούν ότι διαταράσσεται η ψευδαίσθηση της “πνευματικής” τους ισορροπίας και όταν νοιώθουν ψυχολογική ανασφάλεια από κάποιες ανώδινες για την πνευματική ζωή Κυβερνητικές αποφά­σεις, γιατί δεν είναι εις θέσιν να διακρίνουν το μείζον από το έλασ­σον, το καίριο και σημαντικό, από το αφελές και ανώφελο!

Έτσι, απέμειναν πολύ λίγοι πνευματικά υγιείς στον τόπο μας να αλγούν και να θρηνούν την οικτρή κατάσταση που έχουμε περιέλθει, κάτι σαν τη «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», που, όμως δεν φθάνει στις ακοές των πολλών γιατί ή είναι γεμάτες από εκω­φαν­τικούς “μουσικούς” κρότους(!) ή ...οιστρογόνο φόβο!

* * *

Το πνευματικό αδιέξοδο που δημιουργήσαμε με τις επιπόλαιες και άκριτες επιλογές μας ή με την ανοχή και υπόθαλψη των ανόσιων επιλογών των άλλων, φαίνεται πως διαμόρφωσε το ιδανικό περιβάλλον για να θριαμβεύουν οι «υιοί του σκότους».

Σέ όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής, απροκάλυπτα πια, επιχειρείται από τους «δοκούντας άρχειν» στην Πατρίδα μας η βιαία επιστροφή του Χριστού στον Τάφο Του σαν κοινού θνητού, ώστε να πάψη πλέον να μας απασχολή ως Θεός και να καθυστερή την πρόοδό μας, την απόλυτη εξομοίωσή μας με τα έθνη, που από αιώνων έχουν καγχάσει στο Καπιτώλιο ότι Θεός δεν υπάρχει!

Δεν πτοεί την κατά του Χριστού καταδιωκτική μανία των “αρχόντων” μας το Βατερλώ, που ήλθε σαν απάντηση στον καγχασμό αυτόν, όπως δεν επτόησαν και τον Διάβολο όσα δεινά έχει “εισπράξει” από κτίσεως κόσμου ως επίχειρα της κακίας του! Αυτός ο ίδιος Διάβολος τους “εμπνέει” και τους δίνει “κουρά­γιο” να συνεχίζουν απτόητοι την υποτίμηση του Χριστού, να Τον θεωρούν ένα απλό μύθο, που αρκεί μια νομοθετική ρύθμιση για να πάψη να επηρεάζη τη ζωή των ανθρώπων!

Είναι πια ολοφάνερο ότι ο λαός μας, αυτός ο κάποτε βαθειά ευσεβής Ορθόδοξος λαός, εκβιάζεται κάθε μέρα και περισσότερο να αρνηθή την πίστη του, όχι με Κάρτες και τσιπάκια “σατανικά” –αυτό το νομίζουν οι αφελείς– αλλά με κάθε μέσο και τρόπο που θα εξαφανίση από τη δημόσια ζωή την παρουσία του Χριστού ως του Μόνου Αληθινού Θεού και Σωτήρος του κόσμου!

Ο Χριστός παρουσιάζεται συνεχώς από τους Κυβερνήτες μας μόνο ως άνθρωπος και προς ενίσχυσή τους επιστρατεύουν, με τα διορισμένα όργανά τους, πλήθος αμοραλιστών και εμπαθών ανθρώπων, τους οποίους παρελαύνουν στα Μ.Μ.Ε. να διακηρύσσουν ότι ο Χριστός ήταν(και δεν είναι πια) ένας δυναμικός και επαναστατικός άνθρωπος που οι Μαθητές του τον ...θεοποίησαν! Πρόσφατα, ανεσύρθη από την τηλεοπτική ναφθαλίνη και ένας φι­­λό­σοφος, γιατί τώρα πια έπαψε να πιστεύη ότι ο Χριστός είναι ο Μόνος Αληθινός Θεός και έτσι είναι αξιοποιήσιμος στην εργολαβία επανενταφιασμού του Χριστού! Όσο διάστημα μαθήτευε στον χαρισματούχο και σημειοφόρο π. Πορφύριο, και είχε πιστέψει στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας και την διακήρυττε, τον είχαν θέσει στην αφάνεια, τώρα που εγκατέλειψε την πίστη, τον ξαναθυμήθηκαν! Αυτή είναι η τακτική και η ποιότητα των εργολάβων της ανομίας. Νά πασχίζουν να μετετρέψουν σε χώμα τον Ουρανό, για να Τον καταντήσουν ίδιον και απαράλλακτον με τη χωματένια και δυσείμονα ψυχή τους!

Ο Χριστός τότε, «την θύραν του Μνήματος σφραγισθήναι μη κωλύσας, την πίστιν αναστάς παρέσχε πάσι». Έτσι και τώ­ρα, δεν εμποδίζει το να ξανασφραγίζουμε τον Τάφον Του και να Τον περιπαίζουμε σαρκαστικά, γιατί ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Θεός και όχι μόνο ήταν! Δεν αμφιβάλλει για την Θεότητά Του, ούτε κινδυνεύει από κανέναν και πολύ λιγώτερο από εμάς τους αθλίους.

Ωστόσο, όλοι εμείς και περισσότερο εμείς οι κληρικοί, έχουμε κάνει το χρέος μας; Έχουμε δείξει τη φιλία και την Λατρεία μας προς Εκείνον που εβάστασε και βαστάζει «πάσας τας ανομίας» μας; Έχουμε προτάξει τα στήθη μας να Τον υπερασπισθούμε – όχι γιατί το έχει ανάγκη αλλά γιατί εμείς το νοιώθουμε ανάγκη μας– να υπερασπισθούμε Εκείνον, που είναι «ο υπερασπιστής της ζωής μας»;

Εαν σε μια τόσο βρώμικη εποχή, σαν τη δική μας, που την αηδιάζουμε ακόμη και εμείς οι βρώμικοι, δεν μπορούμε να ξεσηκωθούμε Πανεθνικά και να υπερασπισθούμε –αντί οποιασδήποτε θυσίας– την Του Νοητού Ηλίου Καθαρότητα, δηλαδή Τον Θεάνθρωπον Χριστόν μας, τότε δεν υπάρχει πλέον για μας καμμιά ελπίδα Αναστάσεως. Ούτε στην παρούσα ζωή, ούτε στη Μέλλουσα!

π. Β. Ε. Β.
Υ.Γ.

Για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο έχουμε εκτροχιασθεί από την πνευματική Παράδοση της Πατρίδος μας, παραθέτω ευθύς ένα κείμενο του Γρηγορίου Ξενοπούλου (είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περι­οδικό του «Διάπλασις των Παίδων» το 1911) από τα Νεοελληνικά Αναγνώσματα της Γ΄ Γυμνασίου του έτους 1966, που θεωρείτο ως το έτος, κατά το οποίο η πολιτική φαυλοκρατία στην Ελλάδα ήταν στο αποκορύφωμά της και, βεβαίως, δεν χαρακτηριζόταν η εποχή εκείνη για την μεγάλη πνευματικότητά της.

Ωστόσο, η επελθούσα, έναντι του Χριστού, πολιτική βαρβαρότητα σε διάστημα μόλις 45 ετών, μεταξύ του 1966, που κυβερνούσε ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και του τώρα, που κυβερνάει ο εγ­γονός Γιώργος Παπανδρέου, είναι αβυσσαλέα!

Παραθέτω το κείμενο φωτογραφικά από το σχολικό βιβλίο του 1966.

π. Β.
«Ενοριακή Ευλογία»
Απρίλιος 2011 - Αριθμός Τεύχος 106

Η Ανάσταση των σωμάτων και οι μεταμοσχεύσεις

|

Η  ΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΤΩΝ  ΣΩΜΑΤΩΝ

ΚΑΙ  ΟΙ  ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Από την πρώτη στιγμή που εντάθηκαν οι συζητήσεις για τις με­ταμοσχεύσεις, πριν από μια εικοσαετία, ήμουν, από βαθειά μέσα μου, αρνη­τικός σ’ αυτές.

Προτού καν προβληματισθώ, συνδυάζοντας λογι­κά, θεολογικά και ιατρικά επιχειρήματα, η ιδέα των μεταμο­σχεύ­σεων δεν μπορούσε να αναπαύση ούτε το νου ούτε την καρδιά μου. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν θέλησα μέχρι σήμερα να εκθέσω τους προ­βλη­μα­τισμούς μου. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι η τοποθέτησή μου δεν στηρίζεται σε μια ψυχολογική μου παρόρμηση ούτε ότι τροφο­δοτείται από την αρνητική μου προδιάθεση.

Αρκέσθηκα μόνο να προλογίσω το 1995 το αξιόλογο βιβλίο του γιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη «Μεταμοσχεύσεις: Λύση ή πρόβλημα;», που εκδώσαμε στις Εκδόσεις “ΥΠΑΚΟΗ” (δυστυ­χώς δεν έχει γίνει, όσο θα έπρεπε, γνωστό), και εκεί ετόνισα, μεταξύ των άλ­λων, ότι το θέμα είναι πρωτίστως θεολογικό, αφού η κατα­σκευή του ανθρωπίνου σώματος έγινε από τον Θεό και όχι από τους ιατρούς. Παρέθεσα δε και στο πτερύγιο του εξωφύλλου σχετικά λόγια αγίων για να δείξω ότι το θέμα δεν πρέπει να αντιμετωπισθή με επιπολαιότητα ούτε με ρομαντισμούς αφού είναι θέμα υπάρξεως και όχι μόνο θέμα σαρκός. Έκτοτε εσι­ώ­πησα.

Επανέρχομαι σήμερα και λόγω του Πάσχα, όπου και ο λόγος για την Ανάσταση των σωμάτων μας, αλλά και γιατί έχει εξαγ­γελθεί μια νομοθετική ρύθμιση που θα επιβάλη –αν ψηφισθή– την υποχρεω­τική κατάσχεση των σωμάτων (σωμάτων, όχι πτωμάτων, αφού τα πτώματα είναι άχρηστα για μεταμόσχευση)(!) για μετα­μόσχευση, παρεκτός εκείνων των ανθρώπων που θα έχουν εγ­γράφως δηλώσει ότι δεν επιθυμούν να είναι δωρητές σώματος!

* * *

Παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια τους υπερμάχους των μεταμοσχεύσεων, το τι λένε και το τι γράφουν, γιατί είμαι πολύ θετικός στην τεχνολογία και στην πραγματική επιστημονική πρόο­δο, επειδή πιστεύω ότι η αληθινή επιστήμη είναι ο πιό αυθεν­τικός σαλπιγκτής του Δημιουργού Θεού.

Παρακολουθώ, επίσης, και τα όσα ανακοινώνει η Επιτροπή Βιοηθικής της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας μας, αλλά και βιβλία σχετικά με το θέμα που κατά καιρούς, όπως και στις μέρες μας, κυκλοφορούνται.

Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσα να βρω ούτε ένα σο­βαρό θεολογικό επιχείρημα μέσα από τα λόγια ή τα γραπτά των υπερ­μάχων των μεταμοσχεύσεων. Αυτό που βλέπω να κυριαρχή είναι ένα συναισθηματικό ξεχείλισμα που αρχίζει ή καταλήγει με την φράση: «Οι μεταμοσχεύσεις είναι υπέρτατη έκφραση αγάπης θυσίας και προσφοράς»!

Αλήθεια, πως μπορεί κανείς να υπερασπισθή αυτή την φράση, εφ’ όσον η αγάπη, η θυσία και η προσφορά γίνονται από ένα άν­­θρωπον νεκρόν; Είναι δυνατόν να θεωρηθή πράξη αγάπης, θυ­σίας και προσφοράς η περιουσία που κληροδοτεί ένας άνθρωπος σε άλλους, όχι ως δωρεά εν ζωή, αλλά με την Διαθήκη του, όταν είναι ήδη νεκρός; Θα μπορούσε, δηλαδή, να πάρη τα χρήματα ή την περιουσία του μαζί του;

Η πράξη του, βεβαίως, είναι πράξη συνέσεως, εφ’ όσον αφήση την περιουσία του εκεί, που υπάρχει ανάγκη, ενώ αν την κληρο­δοτήση σε πρόσωπα ακατάλ­ληλα ή και σε ζώα(!), τότε προσθέτει στον εαυτό του επί πλέον αμαρτίες.

Η δωρεά του σώματος θα ήταν όντως έκφραση αγάπης, θυσίας και προσφοράς αν ο δωρητής προσηύχετο στον Θεό να του αφαι­ρέση σύντομα την ζωή ώστε να δωρήση τα μέλη του σε άλλους ανθρώπους. Έχει, όμως, παρουσιασθεί ποτέ ένας τέτοιος δωρητής σώματος; Όχι βέβαια! Το αντίθετο συνεχώς παρουσιάζεται, χωρίς να μας ανατρι­χιάζει από το φαινόμενο: Δέονται  οι ασθενείς που ζητούν μόσχευμα και παρακαλούν θερμά τον Θεό να ανταποκριθή σύν­τομα στο αίτημά τους! Δηλαδή ζητούν από τον Θεό να μήν αργήση να επιφέρη τον θάνατο στους συνανθρώπους τους, ώστε αυτοί σύντομα να λάβουν το μόσχευμα για να ζήσουν! Άραγε η προσφορά των δοτών αναγνωρίζεται ανάλογα με το μέγεθος της ενοχής αυτών που ευχήθηκαν τον θάνατό τους;

Το μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθή ως έκφραση αγάπης, προσφοράς και θυσίας για τον συνάνθρωπο είναι η δωρεά εν ζωή του νεφρού ή των ματιών, εφ’ όσον ο δωρητής των οργάνων αυτών τα στερείται και συνεχίζει τη ζωή του με ελλιπή όργανα. Υποφέρει για τον συνάνθρωπο.

Καί αυτή, όμως, η όντως προσφορά και θυσία δεν είναι απλή υπόθεση, γιατί δεν γνωρίζει ο άνθρωπος «τι τέξεται η επιούσα». Δεν γνωρίζει ο εν ζωή δότης  αν και αύριο θα έχη την ψυχική δύναμη να βαστάση αυτήν την θυσία ή αν θα γογγύση εναντίον του Θεού ή και το εάν αυτοκτονήση ακόμη επειδή δεν αντέχει πλέον να ζήση με τις επιπτώσεις όπου έχουν επέλθει σ’ αυτόν λόγω της προσφοράς των οργάνων του. Γι’ αυτό η θυσία αυτή πρέπει να γίνεται μόνο αν δοθή ευλογία από υπεύθυνο Πνευματι­κό.

Το πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου αλλά και το γράμμα Του μας διδάσκει ότι πρέπει να θυσιάζουμε, όχι μόνο το σώμα μας, αλλά και την ψυχή μας ακόμη  –όπως ο άγιος Απόστολος Παύλος–  υπέρ των αδελφών μας και όχι να θυσιάζουμε τους αδελφούς μας για χάρη μας!

* * *

Από εδώ και πέρα πρέπει να αρχίση μια πολύ σοβαρή και βαθειά συζήτηση του θέματος και όχι μια συζήτηση όπως υπο­δει­κνύεται στο βιβλίο του ιατρού H.Tristram Engelhardt, JR. «Τα Θεμελια της Βιοηθικής», με την ένδειξη: «Μια Χριστιανική Θεώ­ρη­ση», το οποίο βιβλίο λανσάρει έναν ιδιότυπο Χριστιανισμό εναρμονιζόμενον με τις  σύγχρονες αήθεις επεκτάσεις της ιατρικής και, φυσικά, εκφράζει τους υπερμάχους των μεταμοσχεύσεων.

Η σκέψη μας, ως μαθητών της Εκκλησίας, μας οδηγεί να διερωτηθούμε με αφορμή το πρόβλημα «μεταμοσχεύσεις»:

1. Η Ανάσταση των Σωμάτων

Θα γίνη Ανάσταση των σωμάτων μας ή μόνο της ψυχής μας; Η Αγία Γραφή ομιλεί για Ανάσταση νεκρών και η ψυχή είναι αθάνατη. Νεκρά είναι τα σώματα όταν χωρίζονται από την ψυχή. Άρα πρόκειται να γίνη Ανάσταση των σωμάτων.

Παρ’ ότι, όμως, τα σώματα, μετά τον χωρισμό τους από την ψυχή είναι νεκρά, δεν παύουν να είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό, «όστις τον ναόν τούτον φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός». Με αυτό, λοιπόν, προϋποτιθέμενο, έχουμε, άραγε,  εξουσία να διαθέτουμε τα μέλη του σώματός μας όπου εμείς θέλουμε, αγνοώντας ότι αυτά είναι μερη του Ναού του Θεού και όχι υπό την εξουσία μας; Άν «ο ανήρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει αλλ’ η γυνή» και αντιστρόφως, πως αβασάνιστα θεωρούμε τους εαυτούς μας ιδιοκτήτες των σωμάτων μας ώστε να τα διαθέτουμε ως περιουσιακά μας στοιχεία;

● Γνωρίζοντας ότι θα υπάρξη Ανάσταση σωμάτων, Ανάσταση όχι μόνο ζωής αλλά και Ανάσταση Κρίσεως, πως συζητούμε για τα μέλη και τα όργανα του σώματός μας σάν να είναι απλά ανταλλακτικά ενός κρεάτινου ρομπότ;

● Τα τραύματα στις παλάμες, στα πόδια και στην πλευρά του Χριστού, από τα καρφιά και την λόγχη των σταυρωτών Του, που έμειναν και μετά την Ανάστασή Του, δεν αποδει­κνύουν ότι η α­πο­λογία μας θα γίνη και για τα μέλη του σώματός μας;

● Το «κατ’ εικόνα» που ελάβαμε από τον Θεό ως άνθρωποι υπάρχει μόνο στην ψυχή μας ή και στο σώμα μας; Η Εκκλησία μας λέγει ότι υπάρχει και στο σώμα μας και γι’ αυτό κατά την νεκρώσιμη Ακολουθία ψάλλουμε «...και είδον εν τοις τάφοις κειμένην την κατ’ εικόνα Θεού πλασθείσαν ημίν ωραιότητα, άμορφον, άδοξον μή έχουσαν είδος...». Στον τάφο κείται το σώμα, όχι η ψυχή.

● Ποιά ακριβώς μέλη ή όργανα του ανθρωπίνου σώματος θε­ρούνται σπουδαία και ποιά μικροτέρας αξίας; Ποιά όργανα θα Αναστηθούν κατά την Ανάσταση των σωμάτων και ποιά όχι, ώστε να γνωρίζουμε ποιά επιτρέπεται να είναι κοινόχρηστα και ποιά όχι; Διερωτηθήκαμε για όλα αυτά;

Είναι, λοιπόν, άραγε, παρωνυχίς το θέμα των μεταμοσχεύσεων, ώστε να το αποφασίσουν κάποιοι –όσο σπουδαίοι κι αν είναι και όσα αξιώματα και αν έχουν– χωρίς να προηγηθή εκτε­ταμένη θεολο­γική συζήτηση και χωρίς να κληθή επισήμως από την Εκκλησία κλήρος και λαός για να καταθέση την μαρτυρία του;

Επειδή δεν έχει προκληθεί από την Εκκλησία ευρύτατος δι­ά­λογος αλλά θεωρείται το θέμα λήξαν και αποδεκτή η πρακτική των μεταμοσχεύσεων, η πολιτική θρασύτητα έφθασε στο αποκο­ρύφωμά της και ζητεί με τη νομοθετική ρύθμιση που προαναφέ­ραμε, να θεωρούνται όλοι οι πολίτες της Ελλάδος υποχρεωτικοί δότες, εκτός και αν δηλώ­σουν εγγράφως ότι το αρνούνται!*

* Για την αντισυνταγματικότητα του σχεδιαζομένου νόμου δημοσιεύουμε σε αυτό το τεύχος εμπεριστατωμένη νομική Γνωμάτευση.

2. Πόσες φορές πεθαίνει ο άνθρωπος;

Υπάρχουν πολλοί ή ένας οριστικός και αμετάκλητος θά­να­­τος του ανθρώπου, όπως μας ορίζει σαφώς ο άγιος Απόστολος Παύλος: «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο, κρίσις». Πως μπορούμε να δικαιολογήσουμε δύο θανά­τους, εγκε­φαλικό και καρδιακό, με τα λόγια αυτά του αγ. Α­πο­­στόλου Παύλου αλλά και με την σαφή διακήρυξη της ιατρικής ότι το πρώτο όργανο που σχηματίζεται στον άνθρωπο και το τελευταίο που παύει να λειτουργή είναι η καρδιά και όχι ο εγκέφαλος;

Τα λεκτικά κόλπα που χρησιμοποιούν οι υπέρμαχοι των με­τα­μοσχεύσεων για να αρνηθούν ότι είναι φόνος το να θεωρή­σουμε τον εγκεφαλικό θάνατο ως οριστικό θάνατο του ανθρώπου, είναι απλά κόλπα χωρίς αντίκρυσμα, τουλάχιστον για μας τους χριστιανούς, που γνωρίζουμε ότι η ζωή του ανθρώπου αλλά και ο θάνατος είναι μυστήρια, τα οποία ούτε εξιχνιάζονται ούτε ανακαλύπτονται  από τους επιστήμονες αλλά αποκαλύ­πτονται στους αγίους.

Συνεπώς, δεν γνωρίζουμε εμείς ποιοί και πόσοι διάλογοι γίνονται μεταξύ του Θεού και του “εγκεφαλικά νεκρού” ανθρώπου και γι’ αυτό είναι θράσος και ασέβεια και φόνος το να επεμβούμε βιαίως και να διακόψουμε αυτούς τους διαλόγους, ισχυριζόμενοι ότι ο άνθρωπος είναι οριστικά νεκρός.

Είναι άξιο μεγάλης προσοχής το περιστατικό που περιγράφουν οι Πράξεις των Αγίων Αποστόλων (κεφ.20, 10) περί του νεανία Ευτύχου  που έπεσε από το «τρίστεγον» (τρίτον όροφον) ενώ είχε αποκοιμηθή βαθειά, ακούγοντας το κήρυγμα του Απόστόλου Παύλου.

Η διατύπωση του ιερού Κειμένου μας πληροφορεί ότι ο Εύτυχος από το πέσιμό του «ήρθη νεκρός» (δηλ. τον σήκωσαν νεκρό) και όχι «ωσεί νεκρός», όπως σημειώνεται σε άλλα εδάφια της Αγίας Γραφής (Πρβλ. Ματθ. 28,14 , Μαρκ. 9,26).

Τον σήκωσαν νεκρόν και, όμως,  όταν  έπεσε επάνω του οΑπόστολος Παύλος και τον πήρε στην αγκαλιά του, είδε με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος  –και όχι κάνοντας ιατρική εξέταση– ότι η ψυχή του ανθρώπου βρισκόταν ακόμη εντός αυτού! Αυτό μαρτυρεί ότι και μετά τον οριστικό θάνατο του ανθρώπου η ψυχή δεν αναχωρεί ευθύς αμέσως από το σώμα, πόσο μάλλον ευρίσκεται η ψυχή εντός του ανθρώπου όταν ακόμη δεν έχει αποθάνει αλλά είναι απλώς  –όπως λέγεται– “εγκεφαλικά νεκρός”!

3.  Ποιά η σχέση της καρδιάς με την ψυχή;

Τι γνωρίζουμε για την καρδιά του ανθρώπου; Ποιά η σχέση του οργάνου με την ψυχή του ανθρώπου; Πρόκειται για μια α­πλή αντλία που κυκλοφορεί το αίμα σε όλο το σώμα ή για την έδρα της ψυχής, η οποία ψυχή χρησιμοποιεί την καρδιά ως κα­τοικητήριο, χωρίς, βεβαίως, να περιορίζεται σ’ αυτήν αλλά και εκτείνεται σε όλο το σώμα; Αυτά ακριβώς μας τα διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και, συγχρόνως, μας εξηγεί ότι οι διδαχές των αγίων Μακαρίου και Γρηγορίου Νύσσης για το θέμα αυτό  δεν διίστανται:

«Του γαρ μεγάλου Μακαρίου τη της χάριτος ενεργεία διδαχθέντος και ημάς διδάσκοντος είναι τον νουν εν τή καρδία και τους λογισμούς πάντας της ψυχής, ως εν οργάνω, του δε Νύσσης μή είναι εντός του σώματος τούτον, ως ασώματον, ημείς εις εν τα δοκούντα διαφέρειν ταύτα συνάγοντες αμφότερα και μη εναντίως έχοντα δεικνύντες, ει και μη ένδον εστί, φαμεν, κατά τον Νύσσης Γρηγόριον ως ασώματος ο νους, αλλά και εντός εστιν, αλλ’ ουκ εκτός του σώματος, ως συνημμενος τούτω και πρώτω σαρκικώ οργάνω τή καρδία χρώμενος αφράστως κατά τον μεγαν Μακάριον» (Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, Λόγος 2).

Μια καρδιά που μεταμοσχεύεται σε έναν άλλο άνθρωπο, θε­ω­ρουμένη απλώς σαν μια αντλία, που στον ένα άνθρωπο είναι άχρηστη και στον άλλον χρήσιμη, είναι η καρδιά όπως την θεωρεί ένας χωρίς Θεό άνθρωπος, που πιστεύει πως όλες οι λειτουργίες του ανθρώπου γίνονται μόνον μέσω κυττάρων, ιστών, νευρώνων, χημικών ουσιών και ηλεκτρικής ενεργείας. Δεν είναι η καρδιά που γνωρίζει η Εκκλησία μας και οι χριστια­νοί Της! Συνεπώς, χωρίς Θεό, μια τέτοια μεταμόσχευση επιτρέπεται.

4.  Καρδιά και κληρονομικότητα

Για ένα, όμως, χριστιανό, η μεταμόσχευση της καρδιάς δεν επιτρέ­πεται, αφού σ’ αυτήν, όπως εξ άλλου και σε κάθε κύτταρο είναι κα­τα­γεγραμμενη η λειτουργία και η συμπεριφορά της ψυχής του ανθρώπου.

Αυτό δεν προκύπτει μόνο από τα άφθονα Αγιογρα­φικά χωρία, «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός», «μακάριοι οι καθα­ροί τή καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», «εκ γάρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί». Ο Χριστός πλειστάκις ετό­νι­σε τη σχέση σώματος και ψυχής, αποσαφηνίζοντας ότι ο νους, που είναι ο οφθαλμός της ψυχής έχει έδρα την καρδιά και όχι τον εγκέφαλο! Ο εγκέφαλος είναι το κομπιούτερ, ο χρήστης είναι η ψυχή που έχει έδρα και ορμητήριο την καρδιά.

Θα ήταν χρήσιμο να προβληματισθούν εκείνοι που χρησι­μο­ποιούν παρα­δείγματα τάχα μεταμοσχεύσεων που έκαναν άγιοι (και βεβαίως οι άγιοι δεν χρησιμοποίησαν ιατρική μέθοδο αλλά την Χάρη του Θεού για τους ειδικούς λόγους που είχε ο Θεός) και να μας ει­πούν πως εξηγούν την καταγραφή του ονόματος του Χριστού στην καρδιά του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, την οποία σεβά­σθηκαν και δεν την έφαγαν τα θηρία που καταβρόχθησαν το άγιο σώμα του; Και, βεβαίως, αυτό το γεγονός (το οποίο είναι καταγεγραμμενο σε αρχαίον κώδικα του Βατικανού και το μνημονεύει ο άγιος Νικόδημος) δεν συνηγορεί υπέρ των μεταμοσχεύσεων.

Το ότι η καρδιά καταγράφει την λειτουργία της ψυχής μαρτυρείται πλέον και από την εμπειρία που έχουν όσοι έλαβαν με μεταμόσχευση καρδιά άλλου ανθρώπου. Οι άνθρωποι αυτοί αρχίζουν να έχουν τις ροπές και τις προτιμήσεις του νεκρού δό­τη. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν το αυτεξούσιον τους για να οδηγήσουν την ψυχή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού αλλά ζουν και κινούνται όπου τους οδηγούν οι ροπές τους, στις “αυλακιές” που έχουν χαραχθεί μέσω της κληρονομικότητος των γονέων και των προ­γόνων τους, η οποία κληρονομικότητα μεταδίδεται αποκλει­στικά μέσω του σώματος, που λαμβάνουν από τους γονείς και όχι μέσω της ψυχής που ο Θεός δίδει στον κάθε άνθρωπο αμετα­χείριστη και ακληρονόμητη «εξ άκρας συλλήψεώς» του.

Η ψυχή, δηλαδή, ενεργεί στους περισσότερους ανθρώπους κινουμενη από τις ροπές που έχουν χαραχθεί στο σώμα τους και όχι από τις οδηγίες του Θεού. Στήν περίπτωση του λήπτη καρδιάς ενεργούν ως κληρονομικότητα και ροπές, οι καταγραφές της καρδιάς του δότη!

* * *

Υπάρχουν και άλλα πολλά ερωτήματα τα οποία πρέπει να τε­θούν προς συζήτηση. Εκείνο, όμως, που απαιτείται πρωτίστως και κυρίως είναι το να μη άγεται και φέρεται το Εκκλησιαστικό Σώμα από τις ποικίλες σκοπιμότητες που υλοποιούνται πάντοτε μέσω πολιτικών αποφάσεων και νομοθετικών ρυθμίσεων για να αποκτήσουν νομιμοφάνεια.

Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι η υπερτάτη Αλήθεια για τον Θεό, τον άνθρωπο και την κτίση ευρίσκεται εμφανώς ή συσκιασμενη μόνο στην αποκαλυφθείσα Θε­ολογία και όχι στις επιστήμες του κόσμου τούτου και, ιδίως του σημερινού. Είναι τυχαίο, άραγε, ότι όλοι οι μεγάλοι Φωστήρες της Εκκλησία μας ήσαν κάτοχοι πολλών επιστημών, μη εμπιστευόμενοι την μυωπική όραση των χωρίς Θεό επιστημόνων;

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε, επίσης, ότι ανεξαρίθμητοι χριστιανοί επιστήμονες μεγάλης αξίας και φήμης έχουν αντι­ταχθεί στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και διερωτώμεθα: Γιατί η Σεπτή Ιεραρχία μας πρέπει να ακολουθή στο θέμα αυτό τη μερίδα των ιατρών που εκφράζουν –μήπως τυχαίο;– την κρατούσα Πολι­τική βούληση;

Θεωρούμε ως ευλογία του Θεού το ότι η Ελλάδα είναι ουρα­γός ­σε αριθμό δοτών, παρά τις μέχρι χθές Αρχιεπισκοπικές και Επισκοπικές εκκλήσεις. Αποδεικνύεται ότι λαός του Θεού ακούει τους Ποιμένες που είναι δίπλα του και γι’ αυτό, η ευθύνη ημών των πρεσβυτέρων είναι τεράστια!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Μάϊος 2011
Αριθμ. Τεύχους 107

Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας, Ἡ τόλμη τῶν νέων εἶναι χρέος ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστό

Ἡ τόλμη τῶν νέων εἶναι χρέος ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστό

Ἡ ἀνοχὴ σημαίνει συνενοχή

(Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγων. και Κονίτσης κ.Ἀνδρέου τὴν Μ. Παρασκευὴ τὸ βράδυ στὴν Κόνιτσα)

Θὰ μεταφερθοῦμε νοερὰ στὸν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριος βρίσκεται πάνω στὸν Σταυρό. Οἱ δύο ληστὲς, οἱ συσταυρωθέντες μὲ τὸν Ἰησοῦν, ἔχουν ἤδη ἀποκαθηλωθεῖ. Καὶ μένει τώρα μόνος ὁ Ἐσταυρωμένος. Κάπου ἐκεῖ στέκεται ἕνας ἄνθρωπος (χρησιμοποιῶ τὼρα φράσεις ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο), ἄνθρωπος πλούσιος, ποὺ ἔχει τὸ ἀξίωμα τοῦ Βουλευτῆ, καὶ εἶναι "εὐσχήμων", δηλαδή σφόδρα ἐπίσημος. Μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐκλεκτοῦ αὐτοῦ ἀνθρώπου γίνεται μιὰ πάλη... Νὰ πάω ; Νὰ μὴν πάω ; Τὶ θὰ πεῖ ἡ κοινωνία ; Ποιὲς θὰ εἶναι οἱ συνέπειες ; Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, "διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων". Στὸ μεγάλο Συνέδριο, τὸ Ἰουδαϊκὸ Συνέδριο, ὅταν πρὶν ἀπὸ λίγες ὧρες δικαζόταν ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ἰωσὴφ εἶχε ἀρνηθεῖ νὰ δώσει καταδικαστικὴ ψῆφο. "Οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν" θὰ πεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ τώρα ; Τώρα ποὺ κυριαρχεῖ τὸ μῖσος, ὁ φόβος καὶ ἡ τρομοκρατία, ὁ Ἰωσὴφ παίρνει τὴν τολμηρὴ ἀπόφαση νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Ρωμαῖο ἡγεμόνα τὴν ἄδεια νὰ ἀποκαθηλώσει τὸ σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ νὰ τὸ κηδεύσει. Καὶ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο "τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ἡτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ". Ἐδῶ νὰ προστεθεῖ ὅτι κοντὰ στὸν Ἰωσὴφ ἦλθε καὶ ὁ ἄλλος κρυμμένος μαθητὴς, ὁ Νικόδημος. Καὶ δὲν εἶναι παράξενο αὐτό. Ἡ θαρραλέα ὁμολογία καὶ πράξη τοῦ ἑνός, γιγαντώνει καὶ ἄλλων τὰ στήθη. Ἔτσι γίνεται πάντοτε.

Ὁ Ἰωσὴφ προσφέρει στὸν Χριστὸ ταπεινὸ μνημεῖο δικό του, ποὺ τὸ εἶχε λαξεύσει στὸν βράχο, "μνημεῖον καινόν", ὅπως λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, "ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη". Ἕνα καινούργιο τάφο στὸν ὁποῖον, μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα δὲν εἶχε κανεὶς ἐνταφιασθεῖ. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Νικόδημο ὁ Ἰωσὴφ προσφέρει μεῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν, γιὰ νὰ ἀλείψει τὸ ἄχραντον σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέσα, λοιπόν, σ' ἐκεῖνο τὸ σκοτινιασμένο ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν κακία κλῖμα, ὁ Ἰωσὴφ ξεπέρασε τὴν τρομοκρατία καὶ ἐτόλμησε. Ἡ πράξη του μένει δυὸ χιλιάδες χρόνια τώρα σημεῖο φωτεινὸ γιὰ ὅλους μας, ἰδιαίτερα, ὅμως, γιὰ τοὺς νέους μας, πρὸς τοὺς ὁποίους κυρίως, ἀπόψε, ὁ λόγος.

Ἐτόλμησε, λοιπόν, ὁ Ἰωσήφ. Καὶ κοιτᾶξτε. Δὲν ἀρνεῖται τὸν Χριστό, ὅπως ἔκανε ὁ Πέτρος ὁ Ἀπόστολος μπροστὰ σὲ μιὰ παιδίσκη. Δὲν καιροσκοπεῖ ὅπως ὁ Πιλᾶτος, ποὺ ἐνῷ εἶχε διαπιστώσει τὴν ἀθωότητα τοῦ Ἰησοῦ, τελικῶς τὸν παρέδωσε γιὰ νὰ σταυρωθεῖ. Ζητάει τὶ ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο ; Τὸ σῶμα ἑνὸς λαομίσητου καταδίκου, ὁ ὁποῖος σὰν ὁ ἔσχατος τῶν κακούργων πέθανε καθηλωμένος στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Αὐτὰ τότε. Τώρα τί, ὅμως ; Τώρα ἐσεῖς ἀγαπητοί νέοι, ὅσοι εἶστε ἐδῶ καὶ ὅσοι ἀκοῦτε "ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων" μέσῳ τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ μας, ἐσεῖς εἶστε ἄρα γε τολμηροὶ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ; Μὴν πεῖτε ὅτι δὲν χρειάζεται σήμερα τόλμη σὰν τοῦ Ἰωσήφ. Χρειάζεται. Γιατί, κοιτᾶξτε, σήμερα δὲν εἶναι τὸ σῶμα, ἀλλὰ κυρίως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ποὺ συχνά χρειάζεται τολμηρὴ προστασία. Μήπως τάχα καὶ στὴν ἐποχή μας δὲν ἀκοῦμε ἀπὸ ραδιοφωνικοὺς καὶ τηλεοπτικοὺς κυρίως σταθμοὺς, νὰ περιπαίζεται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἤ μήπως καὶ σήμερα πρόσωπα καὶ πράγματα ἱερὰ καὶ ἅγια δὲν γίνονται ἀντικείμενα ἀστεϊσμῶν καὶ εἰρωνειῶν ; Μήπως δὲν φθάνουν στ' αὐτιά μας βλασφημίες καὶ βωμολοχίες ἀπευθυνόμενες σὲ ὅτι ἱερὸτερο ὑπάρχει, δηλαδή, στὸ Χριστό, στὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὅπως τότε ἔκαναν οἱ παραπορευόμενοι κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρό, οἱ ὁποῖοι ἐβλασφήμουν αὐτὸν καὶ τὸν εἰρωνεύοντο ; Σ' αὐτὲς τὶς περιστάσεις ἤ καὶ σὲ ὅποιες παρόμοιες τὰ χριστιανικὰ νειᾶτα χρειάζονται νὰ εἶναι τολμηρά. Καὶ μὲ φλόγα ψυχῆς νὰ μιλήσουν, νὰ σταματήσουν τὴν βλασφημία, ν' ἀποστομώσουν τοὺς βέβηλους, νὰ κλείσουν τὰ ἀνίερα στόματα. Ἡ τόλμη αὐτὴ εἶναι χρέος ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστό. Ἄν δὲν τὸ κάνουμε συνεργαζόμαστε μὲ τοὺς ἐχθρούς Του. Γιατί ; Διότι ἡ ἀνοχὴ τῆς ἁμαρτίας σημαίνει ἐνοχὴ δική μας καὶ συνενοχή. Ἀκόμη, ὅμως, ἀπαιτεῖται θάρρος καὶ τόλμη ἀπέναντι σὲ βιβλία καὶ περιοδικά τῶν ὁποίων οἱ συγγραφεῖς βουτοῦν τὴν πέννα τους στὸν βόθρο τῆς ἁμαρτίας καὶ βεβηλώνουν τὴν ἠθικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὴν τὴν ἠθικὴ ζωή τὴν ὁποία ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δημιούργησε μὲ τὸ Τίμιον Αἷμα Του. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ διάφορα θεάματα τοῦ κινηματογράφου καὶ τῆς τηλεοράσεως, ὅσα βέβαια ἀπὸ αὐτὰ ρίχνουν σὲ ἐρείπια τὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι κάθε νέος ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Καὶ τὶ κάνουν ; Γκρεμίζοντας τὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ ἤ, ἄν θέλετε, τοὺς Ναοὺς τοῦ Θεοῦ, τοὺς νέους ἀνθρώπους, στήνουν στὴν θέση τους ναοὺς τῶν εἰδώλων καὶ προπαγανδίζουν τὴν σαρκολατρεία καὶ τὸν ἠθικὸ ἐκπεσμό.

Τέλος, θὰ μποροῦσε νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ τόλμη ποὺ ἀπαιτεῖται ἔναντι ὅσων διαστρέφουν τὴν ἐθνική μας ἱστορία δημιουργώντας σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμὸ στὴ νέα γενιά. Γιατὶ ἡ πορεία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν πορεία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅπως λέει ὀ ἐθνικὸς ἱστορικὸς Κων/νος Παπαρηγόπουλος "τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος δὲν διεσώθη εἰ μὴ διὰ τῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ συμμαχίας". Ἕνα τηλεφώνημα, σὲ μιὰ ἐφημερίδα, σ' ἕνα τηλεοπτικὸ σταθμό κ.ο.κ., μιὰ ἐπιστολή, μιὰ διαμαρτυρία μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο - ὄχι μὴ πάει τὸ μυαλό σας σ' αὐτὸ ποὺ γίνεται τώρα μὲ τὰ γιαούρτια καὶ ὅλα αὐτά, ὄχι, αὐτὴ δὲν εἶναι δική μας τακτική καὶ δική μας πρακτική, καὶ δὲν συμφωνοῦμε καθόλου μ' αὐτὲς τὶς πρακτικές. Ἔχει τρόπους κανεὶς ὅταν θέλει νὰ διαμαρτυρηθεῖ -. Ὅλους, λοιπόν, αὐτοὺς τοὺς ἀδίστακτους πλαστογράφους τῆς ἱστορίας μποροῦμε νὰ τοὺς βάλουμε στὴν θέση τους, ἤ ἐν πάσει περιπτώσει νὰ πάρουν ἕνα μήνυμα ποὺ νὰ λέει ὅτι οἱ νέοι ἄνθρωποι δὲν ἀνέχονται τὶς διάφορες ἀνιστόρητες ἀθλιότητες. Διότι τόλμη καί γενναιότητα παιδιά, - παιδιὰ λέω ἀναφερόμενος στοὺς νέους ἀνθρώπους - τόλμη καὶ γενναιότητα δὲν εἶναι μόνο τὰ γερὰ μπράτσα καὶ ἡ σωματικὴ ρώμη. Τόλμη εἶναι νὰ μποροῦν σὲ κάποια πράγματα, ὄχι βέβαια καὶ σὲ ὅλα, ἀλλὰ σὲ κάποια πράγματα νὰ μποροῦν νὰ λένε οἱ νέοι καὶ τὸ "ὄχι". Ὄχι δὲν θὰ γίνει αὐτό, δὲν πρέπει νὰ γίνει αὐτό. Καὶ ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ μικρὰ, παιδιά. Ποιὰ εἶναι τὰ μικρά. Ἄς ποῦμε τὸ κάπνισμα. Ἄν πᾶμε λίγο παραπέρα ἄς ποῦμε τὰ ναρκωτικά. Ἄς προχωρήσουμε ἀκόμα λίγο πιὸ κάτω θὰ δοῦμε τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, τὰ ὁποῖα, δυστυχῶς, δίνουν καὶ παίρνουν στοὺς καιρούς μας. Λοιπόν, "τολμήσας". Τότε ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος. Στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας οἱ γενναῖοι νεομάρτυρες τῶν 16 τῶν 18 τῶν 20 χρονῶν ποὺ προτιμοῦσαν νὰ θυσιάσουν τὴν ζωή τους παρὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Καὶ σήμερα ; Σήμερα οἱ πιστοὶ νέοι πρέπει νὰ εἶναι οἱ τολμηροὶ ἐν σχέσει πρὸς τὴν πίστη τους. Ἡ ἐποχὴ μας, βουτυγμένη στὴ χαύνωση ποὺ δημιουργεῖ ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ βυθισμένη στὴν ἀγωνία τῆς ἀνεργίας καὶ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ἡ ὁποία ταλανίζει καὶ τὴν δική μας τὴν Χώρα, γιὰ νὰ ξεκινήσει μιὰ καινούργια δημιουργικὴ πορεία ἡ κοινωνία μας, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τολμηρὸ, νεανικό, χριστιανικό παράδειγμα. Οἱ πιστοὶ νέοι ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστό, στὸ σπίτι, στὸ σχολεῖο, στὸ Πανεπιστήμιο, στὸ δρόμο, στὴν ἐργασία τους, στὴν στρατιωτική τους μονάδα, ὅσοι ὑπηρετοῦν τὴν θητεία τους γιὰ τὴν ἑλληνική μας Πατρίδα, παντοῦ σὲ κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς τους, νὰ τὸ χαρίσουν σὲ ὅλους μας τὸ νεανικὸ, χριστιανικό τους παράδειγμα, γιατὶ κι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι τὸ ἔχουμε πολὺ ἀνάγκη αὐτὸ τὸ παράδειγμα. Νὰ εἶναι πρωτοπόρα τὰ νειᾶτα καὶ ν' ἀκολουθοῦμε ἐμεῖς. Στὸ περιβάλλον τους οἱ νέοι ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ γίνουν οἱ ἀφυπνιστὲς τῶν ναρκωμένων συνειδήσεων.

Καὶ τὼρα θὰ σᾶς βάλω ἕνα test. Αὐτὸ θὰ γίνει αὔριο τὸ βράδυ, τὰ μεσάνυχτα. Τὰ μεσάνυχτα αὔριο γίνεται ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως, καὶ ἀμέσως μετὰ ἐπακολουθεῖ ἡ Θεία Λειτουργία. Ὁρισμένοι χριστιανοὶ, γιὰ διαφόρους λόγους, δὲν μένουν στὴν Θεία Λειτουργία. Ἐσεῖς, παιδιά, ὅμως, προσέξτε. Μὴν νικηθεῖτε ,τυχόν, ἀπ' τὴν κούραση. Ὑπάρχει κάποια κούραση, λογικόν εἶναι. Μὴν ὑποκείψετε στὸ Πασχαλινὸ τραπέζι καὶ στὴν λυχουδιὲς ποὺ ὑπάρχουν σ' αὐτὸ τὸ τραπέζι. Νικεῖστε το αὐτό. Καὶ ἐλᾶτε στὴν Θεία Λειτουργία καὶ ἔτσι νὰ βαθμολογείσετε τὸν ἑαυτό σας, μ' αὐτὸ τὸ πρῶτο βῆμα, κατὰ πόσον ἀγαπᾶτε τὸν Χριστόν. Ἀγαπῶ τὸν Χριστὸ σημαίνει κάνω κάποιες θυσίες. Χωρὶς θυσία ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν νοεῖται. Θὰ περιμένω λοιπόν, αὔριο τὸ βράδυ, ἄν ζῶ βεβαίως, πρῶτα ὁ Θεός, νὰ δῶ νέους ἀνθρώπους νὰ ὑπερτεροῦν στὸ ἐκκλησίασμα τῆς Ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας. Αὐτὴ θὰ εἶναι, θὰ ἔλεγα, μιὰ τολμηρὴ νίκη. Μεγάλη τολμηρὴ νίκη. Ἐπιχειρεῖστε το. Προσπαθεῖστε το. Καὶ θὰ δεῖτε ὅτι ἄν τὸ κάνετε μὲ τὴν θέλησή σας καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς καρδιᾶς σας θὰ τὸ πετύχετε. Γιατὶ ὁ Χριστὸς ζητάει γενναίους ἀνθρώπους. Ζητάει Ἰωσὴφ καὶ Νικοδήμους. Μὴν τοῦ τὸ ἀρνηθεῖτε. Δὲν λέω μὴ μοῦ τὸ ἀρνηθεῖτε. Ἐγὼ δὲν εἶμαι τίποτε. Λέω μὴ τοῦ ἀρνηθεῖτε τοῦ Χριστοῦ τὴν προσέλευσή σας καὶ τὴν συμμετοχή σας στὴν Θεία Λειτουργία. Τὸ εὔχομαι ὁλόψυχα καὶ προσεύχομαι γι' αὐτό.

Καὶ τελειώνοντας αἰσθάνομαι τὴν ὑποχρέωσή μου νὰ σᾶς πῶ, τουλάχιστον γιὰ ὅσους δὲν μένουν ἐδῶ ἀλλ' ἔχουν ἔλθουν ἐπ' εὐκαιρίᾳ τώρα τῶν ἑορτῶν, ἔχω νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ ἀκριτική μας ἐπαρχία χρειάζεται ἰδιαίτερα τὴν συμβολὴ τῶν νέων ἀνθρώπων αὐτὴ εἰδικὰ τὴν ἐποχή, διότι δίνει τὴν μάχη τῆς ἐπιβιώσεώς της. Κάποιοι ἀπὸ τὰ γραφεῖα τους μέσα ἔχουν βαλθεῖ νὰ ξεπατώσουν αὐτὸν τὸν τόπο. Δὲν θὰ τοὺς τὸ ἐπιτρέψουμε. Καὶ δὲν θὰ τοὺς τὸ ἐπιτρέψουνε οἱ νέοι ἄνθρωποι κυρίως. Ἐγὼ θέλω τὴν συμβολὴ τῶν νέων ἀνθρώπων. Νὰ ἀγωνιστεῖτε. Νὰ φωνάξετε. Νὰ διαφωτίσετε. Νὰ διαμαρτυρηθεῖτε καὶ νὰ πεῖτε ὅτι αὐτὴ ἡ Ἐπαρχία, ἡ αἱματοποτισμένη, ποὺ ἔσωσε κάποτε τὴν τιμὴ τῆς Ἑλλάδος, πρέπει νὰ ζήσει, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ ζήσει, ἀλλὰ καὶ νὰ μεγαλουργήσει. Ὅλοι ἐδῶ ἀγωνιζόμαστε. Καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν δική μου σκοπιά, καὶ ὁ κύριος Δήμαρχος καὶ ἄλλοι φορεῖς ἐδῶ τοῦ τόπου προσπαθοῦμε νὰ κρατήσουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν. Μὴν ἔρχεσθε ἐδῶ καὶ λέτε "ὡραῖα εἶναι τὰ ποτάμια σας, ὡραῖα εἶναι τὰ δάση σας, ἔχετε καθαρό ἀέρα". Ἐ, καὶ λοιπόν ; Τὶ βγαίνει μ' αὐτό ; Δὲν βγαίνει τίποτα μ' αὐτό. Τὸ θέμα εἶναι νὰ μείνουν τὰ ὡραῖα ποτάμια, τὰ ὡραῖα τὰ δάση καὶ ὁ καθαρὸς ἀέρας, ἀλλὰ νὰ ἔχουν μείνει καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ. Ἅμα φύγουν οἱ ἄνθρωποι ἐτελείωσε ἡ Κόνιτσα, ἐτελείωσε ἡ ἐπαρχία, δὲν ὑπάρχει τίποτα πλέον. Ἀλλὰ πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θ' ἀφήσει καὶ οἱ νέοι ἄνθρωποι ἀκούγοντας τὴν φωνὴ τοῦ Ποιμενάρχου τῆς περιοχῆς αὐτῆς, ποὺ ἀγωνίζεται ὄχι γιὰ δικά του χωράφια καὶ βιλαέτια, δὲν ἔχω, δόξᾳ τῷ Θεῷ, δὲν ἔχω τίποτα ἀπ' αὐτά, ἀλλὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ λαό τῆς περιοχῆς, γιὰ τὴν πρόοδο τῆς περιοχῆς, γιὰ τὴν προκοπὴ τῆς περιοχῆς.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀγαπητοὶ νέοι, εὔχομαι σὲ ὅλους σας Καλὴ Ἀνάσταση. Ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι μαζί σας.
Χ. Παρατηρητής

ΟΧΙ στό... «ΚΑΜΙΝΙ» τῆς παγκοσμιοποιήσεως!

τοῦ Νίκου Δ. Σαμπαζιώτη

Ἡ ἀέναη προσπάθεια ἀποχρωματισμοῦ καὶ ἀπαλλαγῆς ἀπὸ ἤθη καὶ ἔθιμα τοῦ τόπου, ἡ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ἑλληνορθόδοξης αὐτοσυνειδησίας μας, ἡ ἰσοπεδωτικὴ κουλτούρα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ ἡ ὑπερβολικὴ ὑπηρέτησις ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἀπὸ τοὺς Ἑλλαδίτες ἐκπροσώπους τῆς παγκόσμιας Νέας Τάξεως, δυστυχῶς θὰ φέρουν τὰ διαμετρικῶς ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ «Ἡρακλειδεῖς» τῆς… παγκοσμιοποιήσεως!

Φτάσαμε σὲ σημεῖο νὰ καθορίζουν τὴν καθημερινότητα τοῦ λαοῦ, μεμονωμένες παρουσίες ἐλαχίστων ἀλλοδαπῶν. Κι αὐτὸ διότι εἴμαστε κράτος χωρὶς ἀρχές, ὅρια καὶ ἀξίες.

Ὁ κάθε ξένος θὰ πρέπη νὰ τυγχάνη σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης καθ’ ὅτι εἶναι εἰκόνα Θεοῦ, ὅπως ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία Toυ μᾶς κατέδειξε.

Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ διαβάσουμε λίγες γραμμὲς ἀπὸ τὸ πρόσφατο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου μὲ τίτλο «Ὁ Χριστὸς ποὺ σταυρώνουμε» (ἐκδ. ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ):

«…Ποῦ εἶναι ὁ Χριστός; Μᾶς ἀπαντᾷ ὁ ἴδιος: Στὸν ἐλάχιστο ἀδελφό. Εἶμαι ἐκεῖ καὶ θὰ μὲ συναντήσης στὸν ἄγνωστο, στὸν ξένο, στὸν ἐπαίτη, στὸν φτωχό, στὸν πονεμένο, στὸν ἐγκαταλελειμμένο. Διότι δὲν εἶναι κάτι τὸ θεωρητικὸ ἡ συνάντησίς μας μὲ τὸ Χριστό, ἀλλὰ γίνεται συνάντησις μὲ τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του… Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἄδικα... καταδικασμένος στέκεται δίπλα στὸν κάθε ἀδικημένο καὶ περιφρονημένο, ζητῶντας δικαιοσύνη καὶ ἰσότητα γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους».

Ἕνας πολίτης ποὺ γνωρίζει ἀπὸ ποῦ προέρχεται καὶ δὲν νοιώθει σὰν ἕνα φύλο ποὺ ἔπεσε τυχαία πάνω στὸ δρόμο, ποὺ ἀγαπάει τὶς ρίζες του, ποὺ ζῆ ἀγαπητικὰ τὴν κάθε του μέρα, ποὺ ἔχει γιὰ ὁδηγὸ στὴν ζωή του τὸ μήνυμα τοῦ Θεανθρώπου ποὺ καταδίκασε τὴν ἔπαρσι καὶ τὴν αὐτάρκεια λέγοντας τὸ ἀνεπανάληπτο «…οἱ πόρνες καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ προάγουσι ὑμᾶς στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», αὐτὸς ὁ πολίτης κατ’ ἐξοχὴν ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀποδεχθῆ σὰν ἀδελφό του κάθε ξένο ἀπ’ ὅπου κι ἂν προέρχεται καὶ νὰ τὸν ἀγκαλιάση σὰν μία προσωπικότητα.

Ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὴν Πίστι καὶ ἡ πολεμικὴ κατὰ τοῦ ἀγωνιστοῦ θρησκευομένου, μόνο φοβικὲς ἀντιδράσεις, ἀρνητικὲς τοῦ ἐπιδιωκομένου σκοποῦ θὰ ἐπιφέρη.

Αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπη οἱ κάθε εἴδους «Καμίνηδες» νὰ κάνουν, ἀντὶ νὰ ἀποκόπτουν τὸν λαὸ ἀπὸ τὶς Παραδόσεις του, εἶναι νὰ ἐπιδιώκουν τὴν καλλιέργεια τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος, διότι μόνο ἔτσι θὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ξένου.

Ἡ ἐπίθεσις καὶ οἱ ἀπαγορεύσεις ὅπως προσφάτως ἐπεχείρησε μέσῳ τοῦ Ραδιοφωνικοῦ του Σταθμοῦ 9,84 FM ὁ δήμαρχος κ. Καμίνης, θὰ φέρουν σὲ θέσι ἄμυνας τὸν λαό, ὁ ὁποῖος στὴν συνέχεια θὰ ἐπιτεθῆ ἀνεξέλεγκτα καὶ ἄκριτα καὶ ἀπὸ θρησκευόμενος θὰ μετεξελιχθῆ σὲ θρησκόληπτο!

Αὐτὴν τὴν στιγμή, πράξεις ποὺ στεροῦν τὸν Ἕλληνα ὀρθόδοξο χριστιανὸ ἀπὸ τὶς ρίζες του, θὰ τὸν φανατίσουν μὲ διπλὸ κακό: Πρῶτα ἀπ’ ὅλα θὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ μισήση τὸν κάθε περιφρονημένο ξένο καὶ στὴν συνέχεια θὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῆς Πίστεώς του ποὺ διακηρύττει «μία κοινωνία ἀγάπης καὶ ἀλληλεγγύης».

Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ, ἀρκεῖ νὰ μᾶς ἀφήσουν οἱ πολιτικοὶ νὰ τὰ ζήσουμε. Ὁ Ἕλληνας τρέχει στὰ βάθη τῆς Ἀφρικῆς γιὰ νὰ προσφέρη ἱεραποστολικὰ τὶς ὑπηρεσίες του στὸν κάθε ξένο χωρὶς ἀντάλλαγμα καὶ στὴν ἴδια του τὴν χώρα πρῶτος τρέχει νὰ συμπαρασταθῆ στὸν κάθε ξένο προσφέροντας ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του. Τὸ νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ νοιώθουμε μειονεξία ἐπειδὴ κάποιος μελαψὸς ἦρθε στὴν γειτονιὰ καὶ ἐμεῖς τυγχάνει νὰ εἴμαστε ὅλοι ἀσπρουδεροί, αὐτὸς ὁ αὐταρχισμὸς τῆς κάθε ἐξουσίας, δύο καταστάσεις μπορεῖ νὰ προκαλέση: Ἢ νὰ τὸ ρίξουμε στὴν …ἡλιοθεραπεία γιὰ νὰ μαυρίσουμε κι ἐμεῖς ἢ νὰ ρίξουμε ὅλους τους ἐκφραστὲς αὐτῆς τῆς νοοτροπίας στὸ «καμίνι» τῆς πολιτικῆς ἀπαξιώσεως…

Καλό ταξίδι, μικρέ μας Χρήστο

Στο πένθος έχει βυθιστεί η Δροσιά Χαλκίδος, από την είδηση του θανάτου του 7χρονου Χρήστου Σιούτζου. Ο μικρός Χρήστος έχασε τη μάχη με το θάνατο σήμερα λίγο μετά τις 11 το πρωΐ, ενώ νοσηλευόταν στην εντατική του νοσοκομείου Παίδων. Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής ο μικρός Χρήστος ταξιδεύει στη γειτονιά των αγγέλων.Η κηδεία του μικρού Χρήστου θα γίνει στη Δροσιά. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στον πατέρα του π.Διονύσιο, τη μητέρα του και τα αδέλφια του.
Ο μικρός Χρήστος, την ώρα της Ακολουθίας της Αναστάσεως, βρισκόταν δίπλα στον ιερέα πατέρα του, ως παπαδάκι. Την στιγμή που όλοι έψαλαν το Χριστός Ανέστη, μια φωτοβολίδα τον χτυπούσε στο μάτι και τον έριχνε αιμόφυρτο στο έδαφος. Από το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ στο «Αιωνία του η μνήμη », σαν ένας μικρός μάρτυρας

Έκκληση σωτηρίας από τους μοναχούς των Ιεροσολύμων

Εφιαλτική ζωή περνούν οι μοναχοί στα μοναστήρια των Ιεροσολύμων

Της Μαρίας Γιαχνάκη

Τα ελληνορθόδοξα μοναστήρια που βρίσκονται στους Αγίους τόπους, μπαίνουν αρκετά συχνά στο μάτι κακοποιών λόγω των ερημικών τοποθεσιών που βρίσκονται αλλά και της αδιαφορίας των αρχών της περιοχής, είτε αυτή ανήκει στο Ισραήλ, είτε στην Παλαιστινιακή ηγεσία.

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι, ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και η ελληνική πρεσβεία δεν φαίνεται να δίνουν σημασία στην απεγνωσμένη φωνή των ελλήνων μοναχών που ζητούν βοήθεια και προστασία.

Οι μοναχοί που είναι οι φύλακες των Άγιων Προσκυνημάτων που ανήκουν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, είναι αυτοί που υψώνουν την ελληνική σημαία και διατηρούν με την παρουσία τους την ελληνικότητα των μεγάλης ιστορικής και θρησκευτικής αξίας μοναστηριών.

Το γεγονός αυτό όμως αφήνει αδιάφορο από ότι φαίνεται το ελληνικό κράτος, το οποίο θα μπορούσε μέσω του τμήματος των Πατριαρχείων του αρμόδιου υπουργείου, να παρέμβει στις εκεί αρχές και να ζητήσει την προστασία των ελλήνων μοναχών. Όχι μόνο δεν το έχει κάνει, αλλά αδιαφορεί για το πρόβλημα σαν να μην νοιάζεται ούτε για την προσφορά της ελληνικής παρουσίας εκεί αλλά ούτε και για την ανθρώπινη ζωή.

Μετά από την έρευνα που κάναμε, αναφέρουμε δύο από τα μοναστήρια που συχνά πυκνά πέφτουν στα χέρια κακοποιών ληστών. Το ένα είναι το μοναστήρι των Πειρασμών στο Σαραντάριο όρος που βρίσκεται έξω από την Ιεριχώ.

Ο ηγούμενος του μοναστηριού Γεράσιμος, μόνο τον τελευταίο χρόνο, έχει πέσει θύμα ληστών τουλάχιστον 5 φορές. Ο 75χρονος μοναχός που ζει μόνος του εκεί 25 χρόνια, πριν από λίγες μέρες έμεινε με δεμένο το στόμα και τα χέρια για ένα ολόκληρο 24ωρο, ενώ πριν, οι ληστές του είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό απειλώντας να τον σφάξουν αν δεν τους έλεγε που βρίσκονται τα κλειδιά της εκκλησίας για να μπουν και να πάρουν εικόνες και όποια αντικείμενα πολύτιμης αξίας θα έβρισκαν.

Ο ίδιος τηλεφωνεί στις αρμόδιες αρχές αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία αφού και η δική μας κυβέρνηση δεν ασκεί καμία πίεση για προστασία των ελλήνων πολιτών όπως οφείλει να κάνει.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το γυναικείο μοναστήρι Μάρθας και Μαρίας που βρίσκεται στη Βηθανία, λίγο έξω από τα Ιεροσόλυμα.

Οι μοναχές μάλιστα αναγκάζονται να προστατεύουν μόνες τους τον εαυτό τους βάζοντας αγκάθινα συρματοπλέγματα γύρω από την μάντρα, αφού οι κακοποιοί σκαρφαλώνουν τις νύχτες για να μπουν στο μοναστήρι. Αμέτρητες φορές έχουν ζητήσει βοήθεια από τις αρχές και το Πατριαρχείο αλλά ως τώρα κανείς δεν έχει απαιτήσει την ασφάλεια των μοναχών από το κράτος του Ισραήλ ή την Παλαιστινιακή ηγεσία. Έτσι, οι άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να προστατεύουν τα ελληνορθόδοξα προσκυνήματα γίνονται θύματα των φανατικών μουσουλμάνων, των αδίστακτων κακοποιών, ενώ πολλοί μοναχοί στο παρελθόν έχασαν ακόμη και τη ζωή τους…
πηγή

Ο Άγιος τόπος των Αγράφων.Το μοναστήρι της Ιεράς Μονής Σπηλιάς

Το μοναστήρι της Σπηλιώτισσας χτισμένο στα βουνά των Αγράφων πάνω σε ένα βράχο ύψους 1000 μ. μοιάζει σαν αετοφωλιά .Κάτω κυλάνε ήσυχα τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού

Με ιδιαίτερη εύνοια η Μεγαλόχαρη διάλεξε για κατοικία της τα όμορφα χώματα και βουνά των Αγράφων όπου είναι η ανίκητη Ελπίδα για πολλούς προσκυνητές που κυρίως τον Δεκαπενταύγουστο πλημμυρίζουν το προαύλιο χώρο της .

Στο χώρο της Μονής συναντάμε δυο Ναούς: Ο μικρότερος χτίστηκε το 1604 και ήταν αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου ενώ Ο μεγαλύτερος ναός ,που είναι και το καθολικό της Μονής,κατά 1736 τιμάται στην μνήμη της Ζωοδόχου Πηγής
πηγή