Μητροπολίτης Ναυπάκτου: "Όχι σε ηγέτες που μας παραμυθιάζουν"

Παρακολουθούμε ό­λοι τις συ­ζη­τή­σεις για την πέ­μπτη δό­ση του δα­νεί­ου που θέ­λου­με να ει­σπρά­ξου­με α­πό την Τρό­ϊ­κα, προ­κει­μέ­νου να μη κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α της Πα­τρί­δας μας.
Κατ’ αρχάς, παρατηρούμε ευ­χά­ρι­στα ό­τι ό­λοι μι­λούν για την Πα­τρί­δα και την σωτηρία της, μια έν­νοια που τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό εί­χε α­το­νί­σει χά­ριν της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και των α­γα­θών της.
Χωρίς να παραμελούμε την οικουμενικότητα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την αξία της Πατρίδος.
Έπειτα, τα σχε­τι­κά με την πέ­μπτη δό­ση του δα­νεί­ου μου υ­πεν­θύ­μι­σαν τη δό­ση του «ναρ­κω­τι­κού» που α­να­μέ­νει με πο­λύ με­γά­λη ε­πι­θυ­μί­α ο ε­ξαρ­τη­μέ­νος, την ο­ποί­α δό­ση πρέ­πει να λαμ­βά­νει κα­τά δια­στή­μα­τα για να μήν εμ­φα­νι­σθούν τα συ­μπτώ­μα­τα της στέ­ρη­σης, αλ­λά αυ­τό τον α­φή­νει μέ­σα στόν κλοι­ό της δου­λεί­ας.
Ο κα­θη­γη­τής Α­ντώ­νιος Κου­τσε­λί­νης δί­νο­ντας τον ο­ρι­σμό της ε­ξάρ­τη­σης γρά­φει ό­τι ως ε­ξάρ­τη­ση «νο­εί­ται μια κα­τά­στα­ση ψυ­χι­κή ή και φυ­σι­κή («σω­μα­τι­κή») που εμ­φα­νί­ζε­ται ως α­πο­τέ­λε­σμα της ε­πί­δρα­σης ε­νός φαρ­μά­κου σ’ έ­να ζω­ντα­νό ορ­γα­νι­σμό και χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό μια ποι­κι­λί­α εκ­δη­λώ­σε­ων, μέ­σα στίς ο­ποί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται πά­ντο­τε η διά­θε­ση για την συ­νέ­χι­ση λή­ψης του φαρ­μά­κου, με σκο­πό την ε­πα­νεκ­δή­λω­ση των φαρ­μα­κο­λο­γι­κών ε­νερ­γει­ών του ή α­ντί­θε­τα την α­πο­φυ­γή δυ­σά­ρε­στων συ­μπτω­μά­των που μπο­ρεί να εκ­δη­λω­θούν, ό­ταν δεν λη­φθεί».
Δε­δο­μέ­νου ό­τι η ε­ξάρ­τη­ση εί­ναι σω­μα­τι­κή, ψυ­χο­λο­γι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή, σκέ­φθη­κα ό­τι η ελ­πί­δα και η ε­πι­δί­ω­ξη της λή­ψης της πέ­μπτης δό­σης θυ­μί­ζει έ­ναν ε­ξαρ­τη­μέ­νο ορ­γα­νι­σμό, που εί­ναι ε­θι­σμέ­νος στα ψευ­δαι­σθη­σιο­γό­να-πα­ραι­σθη­σιο­γό­να «ναρ­κω­τι­κά», τα ο­ποί­α «προ­κα­λούν δια­τα­ρα­χές της α­ντί­λη­ψης του ε­πι­πέ­δου συ­νεί­δη­σης και του θυ­μι­κού».
Έ­τσι, η α­να­με­νό­με­νη οι­κο­νο­μι­κή δό­ση υ­πεν­θυ­μί­ζει την κα­τά­στα­ση ε­νός λα­ού που εί­ναι ε­ξαρ­τη­μέ­νος, που έ­χει ε­θι­σθεί στο φάρ­μα­κο και ό­ταν του το παίρ­νουν α­ντι­με­τω­πί­ζει τα συ­μπτώ­μα­τα της στέ­ρη­σης. Για να θυμηθώ τον Μαρκούζε, αυτό παραπέμπει στόν «μονοδιάστατο άνθρωπο» και τη «μονοδιάστατη κοινωνία», η οποία παραθεωρεί το «ουσιώδες» του βίου που έχει σχέση με το νόημα ζωής, που δεν στηρίζεται στην πλαστικότητα των αναγκών και την δουλοπρέπεια.
Τα ε­ρω­τή­μα­τα εί­ναι πολ­λά: τό­σα χρό­νια, λοι­πόν, ως λα­ός και ως κοι­νω­νί­α έ­χου­με υ­πο­στεί ε­ξάρ­τη­ση σε τέ­τοι­ες ανούσιες «ου­σί­ες» που προ­κα­λούν ψευ­δαι­σθή­σεις και χρεια­ζό­μα­στε αλ­λε­πάλ­λη­λες δό­σεις; Και θα πε­ρι­μέ­νου­με πά­ντο­τε α­πό τους πα­γκό­σμιους ε­μπό­ρους των «ναρ­κω­τι­κών ου­σι­ών» να μας δί­νουν τις δό­σεις για να μήν υ­πο­στού­με τις συ­νέ­πει­ες της στέ­ρη­σης; 
Το πρό­βλη­μα εί­ναι οι δό­σεις ή η α­πε­ξάρ­τη­ση και η θε­ρα­πεί­α α­πό την α­να­ζή­τη­ση ψευ­δαι­σθή­σε­ων, πα­ραι­σθή­σε­ων μι­άς ευ­τυ­χι­σμέ­νης ζω­ής; Τε­λι­κά, χρεια­ζό­μα­στε «ευ­τυ­χί­α ή ε­λευ­θε­ρί­α»;
Βλέ­πω την α­ντί­δρα­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων», αλ­λά και «ε­ξα­γρι­ω­μέ­νων» πο­λι­τών και δεν θέ­λω να την ερ­μη­νεύ­σω μέ­σα α­πό την δια­δι­κα­σί­α της στέ­ρη­σης, αλ­λά μέ­σα α­πό την δια­δι­κα­σί­α της ε­λευ­θέ­ρω­σης α­πό ποι­κί­λες ε­ξαρ­τή­σεις που μας ε­πι­βάλ­λουν ξέ­να και ντό­πια οι­κο­νο­μι­κά κέ­ντρα συμ­φε­ρό­ντων και ποι­κι­λό­μορ­φοι μη­χα­νι­σμοί. Νο­μί­ζω ό­τι α­να­ζη­τεί­ται η ε­λευ­θε­ρί­α α­πό τον φαύ­λο κύ­κλο του ψεύ­δους, των υ­πο­σχέ­σε­ων μι­άς ευ­τυ­χι­σμέ­νης ζω­ής, που και αυτή δεν έρχεται.
Έ­χει κου­ρα­σθεί ο κόσμος α­πό την α­πό­κρυ­ψη της α­λή­θειας που γί­νε­ται α­πό αυ­τούς που έ­πρε­πε να ε­νη­με­ρώ­νουν πλή­ρως τον λα­ό, αλλά και από την ανεργία και την στέρηση των αναγκαίων για την βιολογική ζωή.
Πάσχει, όμως, και η κοινωνία μας. Η δια­φθο­ρά έ­γι­νε μέ­ρος του κοι­νω­νι­κού και οι­κο­νο­μι­κού συ­στή­μα­τος και δεν φαί­νε­ται ελ­πί­δα δι­όρ­θω­σης.
Γνω­ρί­ζω ό­τι στο μέ­σον της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης δεν γί­νο­νται οι­κο­νο­μι­κοί έ­λεγ­χοι, οι ο­ποί­οι έ­χουν δια­τα­χθεί προ πολ­λών ε­τών, δεν κα­τα­βάλ­λο­νται ο­φει­λό­με­να-πρό­στι­μα στο Κρά­τος, μη­νύ­ο­νται στα δι­κα­στή­ρια έ­ντι­μοι υ­πάλ­λη­λοι που τόλ­μη­σαν να α­πο­δώ­σουν ευ­θύ­νες, ε­νώ άλ­λοι υ­πάλ­λη­λοι που έ­κα­ναν τα πά­ντα να μήν ε­πι­στρα­φεί στο Κρά­τος ΦΠΑ ε­πι­βρα­βεύ­ω­νται με θέ­σεις για να ει­σπρά­ξουν τους φό­ρους α­πό τον λα­ό! Ζού­με σε μια κοι­νω­νί­α που κο­λυ­μπά­ει στο ψέ­μα και την υ­πο­κρι­σί­α. 
Τι­μω­ρού­νται α­πλοί πο­λί­τες που ο­φεί­λουν ε­λά­χι­στα πο­σά και πα­ρα­μέ­νουν α­τι­μώ­ρη­τοι και ε­λεύ­θε­ροι ό­σοι υ­πήρ­ξαν αι­τί­α να δα­πα­νη­θεί το δη­μό­σιο χρή­μα.
Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά με­ρι­κοί πο­λι­τι­κοί σκέ­πτο­νται α­κό­μη το πο­λι­τι­κό κό­στος. Ε­δώ κα­ταρ­ρέ­ει ο οι­κο­νο­μι­κός και κο­νω­νι­κός ι­στός της Πα­τρί­δας μας και α­κό­μη οι πο­λί­τες υ­πο­λο­γί­ζο­νται ως ψή­φοι.
Σκέ­πτο­μαι, ό­μως, με α­πλό­τη­τα και, εν­δε­χο­μέ­νως, με α­φέ­λεια: Για­τί η υ­πεύ­θυ­νη κυ­βέρ­νη­ση δεν κα­λεί σε συ­να­γερ­μό ό­σους γνω­ρί­ζουν την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της χώ­ρας, δη­λα­δή τους πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γούς, τους πρώ­ην υ­πουρ­γούς Οι­κο­νο­μι­κών, τους πρώ­ην δι­ευ­θυ­ντές τρα­πε­ζών, τους ει­δή­μο­νες κα­θη­γη­τές, ε­πι­τυ­χη­μέ­νους ε­παγ­γελ­μα­τί­ες κλπ., ώ­στε να βρε­θεί δι­έ­ξο­δος α­πό την κρί­ση με γνώ­ση, α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, δι­καιο­σύ­νη και ρε­α­λι­σμό;
Στην πε­ρί­πτω­ση του πο­λέ­μου γί­νο­νται ε­πι­στρα­τεύ­σεις ό­σων μπο­ρούν να φέ­ρουν ό­πλα. Στην δι­κή μας πε­ρί­πτω­ση δεν πρέ­πει να γί­νει το ί­διο;
Ε­πει­δή άρ­χι­σα το άρ­θρο αυ­τό με το πα­ρά­δειγ­μα του ε­ξαρ­τη­μέ­νου στίς ε­ξαρ­τη­σιο­γό­νες ου­σί­ες μπο­ρώ να το κλεί­σω με την σκέ­ψη ό­τι η ε­ξάρ­τη­ση δεν α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται με δό­σεις, αλ­λά με μέ­τρα κα­τα­στο­λής που πρέ­πει να λη­φθούν ε­να­ντί­ον των ε­μπό­ρων των «ναρ­κω­τι­κών», που αφιονίζουν τον λαό με στόχους ευημερίας, με τη συ­νε­χή θε­ρα­πεί­α α­πε­ξάρ­τη­σης των ε­ξαρ­τη­μέ­νων από πλαστικές και ψεύτι­κες ανάγκες και με τον α­γώ­να για δικαιοσύνη και κοι­νω­νι­κή ε­πα­νέ­ντα­ξή τους, δηλαδή την δημιουργία μιάς κοινωνίας που στηρίζεται στην αλήθεια, την ελευ­θερία και την δικαιοσύνη.
Και, κυ­ρί­ως, α­παι­τεί­ται προ­σπά­θεια α­πο­μά­κρυν­σης ό­λων α­πό ποι­κι­λό­μορ­φες πα­ραι­σθή­σεις και ψευ­δαι­σθή­σεις, έ­στω και αν αυ­τό κο­στί­ζει.
Πά­ντως, σή­με­ρα υ­πάρ­χει α­γω­νί­α στόν λα­ό, ό­χι μό­νον α­πό τις ε­πι­πτώ­σεις της κρί­σης, αλ­λά και α­πό την α­πό­κρυ­ψη της α­λή­θειας. Άν κάποιος παρακολουθεί όλες τις δηλώσεις των πολιτικών και τις καταγράφει ισχυρώς στην μνήμη του, θα διαπιστώσει ότι πάσχουν από αλήθεια, γιατί λέγονται εντελώς αντίθετα πράγματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Γι’ αυτό σήμερα χρειά­ζο­νται η­γέ­τες που με θάρ­ρος να λένε την α­λή­θεια στόν λα­ό και όχι να τον παραμυθιάζουν και να τον εμπαίζουν, να προ­τεί­νουν λύ­σεις με ε­ντι­μό­τη­τα και να α­ντι­με­τω­πί­σουν με γεν­ναι­ό­τη­τα τα θέ­μα­τα που συν­δέ­ο­νται με την κρί­ση. Ι­σχύ­ει και ε­δώ το ρη­τό: «η α­λή­θεια με­γά­λη και ι­σχυ­ρο­τέ­ρα πα­ρά πά­ντα» (Α’  Έσ­δρα, δ’, 35).–

"Οι Έλληνες έφτασαν στα όριά τους" λέει ο Αρχιεπίσκοπος σε Βενιζέλο και Προβόπουλο

 

"Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στα όριά τους και οιαδήποτε περαιτέρω πίεση μπορεί να προκαλέσει πολλά δεινά" υπογραμμίζει ο Αρχιεπίσκοπος σε επιστολές του στον Υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο, στους οποίους καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις " για να ανακουφιστούν οι Έλληνες από το άλγος των νέων μέτρων".
Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε, σημειώνει, όταν τόσοι νέοι άνθρωποι προβληματίζονται και βιώνουν την αβεβαιότητα για το μέλλον τους, την προδοσία πολλές φορές και την αγανάκτηση των συνανθρώπων μας.
Επίσης ο Μακαριώτατος, αναφέρει: "Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στα όριά τους και οιαδήποτε περαιτέρω πίεση μπορεί να προκαλέσει πολλά δεινά".
Προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο Μακαριώτατος προτείνει:
α. Την αναστολή των πλειστηριασμών από τις Ελληνικές Τράπεζες, όσων έχουν λάβει είτε υψηλό, είτε χαμηλό δανεισμό για αγορά πρώτης κατοικίας.
β. Την ενίσχυση των μέτρων για ανάπτυξη και βιώσιμη επιχειρηματικότητα και
γ. την επανεξέταση του αυστηρού φορολογικού πλαισίου με γνώμονα την ίση συμμετοχή στην απόσβεση του εθνικού χρέους.
Τα παραπάνω μέτρα, καταλήγει στην επιστολή του ο Μακαριώτατος, έχουν τη δύναμη να ξεκουράσουν τον δοκιμαζόμενο λαό μας, τονίζοντας πως «όπως πολλές φορές έχει αναφέρει, τόσον η Ιερά Σύνοδος, όσον και η ελαχιστότης μου, η κρίσις πού βιώνουμε έχει κυρίως πνευματικά αίτια και όχι οικονομικά”.

Oι επισκέπτες του Άθω δηλώνουν μαγεμένοι

Με αέρα φερμένο από τον Λούβρο, οι Γάλλοι επισκέπτες της Χαλκιδικής, στελέχη του θρυλικού μουσείου, βρέθηκαν στα Στάγειρα, βάδισαν πάνω στα αρχαία χνάρια του Αριστοτέλη και μαγεύτηκαν. Το ίδιο και οι ομοεθνείς τους, εκπρόσωποι τουριστικών γραφείων και ταξιδιωτικών πρακτορείων, που τις προηγούμενες μέρες διέμειναν για λίγο στις παρυφές του Αγίου Όρους, στον ‘Αθω και δήλωσαν εντυπωσιασμένοι.
Δεν ήταν οι μόνοι: ο δημοσιογράφος Πολ Ρόμπερτ, της ολλανδικής εφημερίδας «Dutch Financial Times», φάνηκε να …χάνει τη φωνή του επισκεπτόμενος το τρίτο «πόδι» της Χαλκιδικής, το «περιβόλι της Παναγίας» και το γραφικό νησάκι Αμμουλιανή.
Την ίδια στιγμή, Τσέχοι και Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, με φωτογραφικές μηχανές και τηλεοπτικές κάμερες ανά χείρας, απαθανάτισαν μετά μανίας τις ομορφιές της Χερσονήσου.
Τις τελευταίες μέρες, ο Άθως έχει υποδεχτεί επισκέπτες από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Και δεν μιλάμε μόνο για τουρίστες, αλλά και για στελέχη του τουρισμού και δημοσιογράφους, που καταφθάνουν στην περιοχή ως προσκεκλημένοι είτε του εκεί Οργανισμού Τουριστικής Ανάπτυξης είτε των κατά τόπους γραφείων ΕΟΤ, με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα: Μένουν μαγεμένοι και δηλώνουν ενθουσιασμένοι.
Ο Αριστοτέλης, ο Μεγαλέξανδρος και οι Γάλλοι προσκυνητές
Την ελληνιστική πόλη των Σταγείρων επισκέφτηκαν οι κορυφαίοι δημοσιογράφοι του πολιτιστικού ρεπορτάζ της Γαλλίας, συνοδευόμενοι από την Έφορο, τη διευθύντρια Επικοινωνίας και την υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Μουσείου Λούβρου, στο πλαίσιο της περιήγησής τους «Στους Δρόμους του Μεγαλέξανδρου». Την πρωτοβουλία ανέλαβε το γραφείο Ε.Ο.Τ. Γαλλίας, στο πλαίσιο και της έκθεσης ευρημάτων με τίτλο «Au royaume d’ Alexandre le Grand», που θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο του Λούβρου, στις 13/10/2011-16/1/2012.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τουριστικής Ανάπτυξης προ του Άθω, η περιήγηση των δημοσιογράφων στη γενέτειρα του Αριστοτέλη, δάσκαλου του Μεγαλέξανδρου, συνοδεύθηκε από ξενάγηση, ενώ στη συνέχεια οι Γάλλοι επισκέπτες έκαναν τον παράπλου του Αγίου Όρους, δεδομένου ότι ” η αρχαία Ουρανούπολη, που ιδρύθηκε από τη μακεδονική δυναστεία, είναι θαμμένη στον ομώνυμο κόλπο”
Μάλιστα, ο αντιπρόεδρος του Οργανισμού , Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, γνωστοποίησε ότι «πολύ γρήγορα, σε συνεργασία με το Δήμο Αριστοτέλη, ο Οργανισμός θα προχωρήσει σε πραγματοποίηση κορυφαίων πρωτοβουλιών προβολής, απευθυνόμενων στη γαλλική αγορά».
Είχε προηγηθεί επίσκεψη στην περιοχή Γάλλων τουριστικών πρακτόρων, οι οποίοι βρέθηκαν στον Άθω στο πλαίσιο της οργανωμένης – από το γραφείο του Ε.Ο.Τ. Γαλλίας – ξενάγησης τους σε ξενοδοχειακές μονάδες της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής.
Η επίσκεψη, που περιλάμβανε και τον παράπλου του Αγίου Όρους, προέκυψε ύστερα από την απόφαση της Aegean Airlines να δρομολογήσει απευθείας πτήση Παρίσι-Θεσσαλονίκη, τρεις φορές εβδομαδιαίως για ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο.
Το ενδιαφέρον των πρακτόρων για επισκέψεις Γάλλων προσκυνητών στην ιερή χερσόνησο ήταν μεγάλο, ενώ εντύπωση τούς προκάλεσε, κατά δηλώσεις τους, η τοπική γαστρονομική τάση, επηρεασμένη από την ψαροφαγία και τη χορτοφαγία των αγιορειτών, αλλά και το πρόγραμμα του Οργανισμού για τον οινολογικό και γαστρονομικό τουρισμό.
«Ασύλληπτες» οι τουριστικές προοπτικές του Άθω, σύμφωνα με ολλανδική εφημερίδα
Ως τόπο με μοναδικά χαρακτηριστικά και ασύλληπτες προοπτικές ανάπτυξης χαρακτήρισε την περιοχή του Άθω ο Ολλανδός δημοσιογράφος Πολ Ρόμπερτ (Paul Robert), ο οποίος την επισκέφθηκε στις 14-21 Ιουνίου, δίνοντας έμφαση στην προβολή των θησαυρών και της ζωής του Αγίου Όρους. Ο κ.Ρόμπερτ, που μεταξύ άλλων γράφει στη μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Ολλανδίας, τη Dutch Financial Times, εξέφρασε την άποψη ότι η περιοχή του Άθω αποτελεί κορυφαίο προορισμό διακοπών κάθε είδους και «προσφέρει ασύγκριτο πολιτιστικό και τουριστικό προϊόν στις αγορές του κόσμου».
Κατά τη διάρκεια της πενθήμερης επίσκεψής του στον Άγιον Όρος, επισκέφθηκε Ιερές Μονές, ενημερώθηκε για τον τρόπο λειτουργίας τους και κατέγραψε τον τρόπο ζωής των μοναχών. Σε ό,τι αφορά την προ του Άθω περιοχή ξεχώρισε το νησί της Αμμουλιανής, στο οποίο περιηγήθηκε δια θαλάσσης και σχολίασε ότι μπορεί πράγματι να αποτελέσει προορισμό διακοπών για τους Ολλανδούς, ειδικά για μεμονωμένους ταξιδιώτες.
Από το Visegrad στο Αγιον Όρος
Με τις καλύτερες εντυπώσεις από την επίσκεψή τους δήλωσαν ότι αναχώρησαν από την περιοχή του Άθω, οι Τσέχοι δημοσιογράφοι, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Οργανισμού Τουριστικής Ανάπτυξης προ του Άθω, σε συνεργασία με το γραφείο Ε.Ο.Τ. Τσεχίας και χωρών Visegrad.
«Οι δημοσιογράφοι έδωσαν έμφαση στο καλοκαιρινό πρόσωπο της περιοχής αλλά και στη φυσική εναλλαγή (βουνό – θάλασσα), ενώ εστίασαν στην προβολή του Αγίου Όρους ως απόλυτου μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς», υπογραμμίζεται σε ανακοίνωση του Οργανισμού.
«Πολυμορφικός προορισμός διακοπών» για τους Ρουμάνους
Την περιοχή του Άθω επισκέφθηκε πριν από μερικές ημέρες και ομάδα δέκα Ρουμάνων δημοσιογράφων , που με δημοσιεύματα και αφιερώματα θα ενισχύσουν την εικόνα του προορισμού, ακριβώς στο επίσημο ξεκίνημα της καλοκαιρινής περιόδου.
Οι δημοσιογράφοι δεν περιορίστηκαν στην καταγραφή των καλοκαιρινών εικόνων της Χαλκιδικής, αλλά έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση σε παραδοσιακούς οικισμούς, φάρμες και αρχαιολογικούς χώρους. Σκοπός του Οργανισμού ήταν να προβάλει έναν πολυμορφικό προορισμό διακοπών, που μπορεί να φιλοξενήσει επισκέπτες από τη Ρουμανία όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και άλλες εποχές του χρόνου. Η επίσκεψη έγινε στο πλαίσιο συνεργασίας του Οργανισμού με το γραφείο Ε.Ο.Τ. Ρουμανίας.._

Αναίρεση του δόγματος της Μετενσάρκωσης

 

Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δρ. θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

Θεμέλιο της μετενσάρκωσης.

Αν θελήσουμε να προσδιορίσουμε το θεμέλιο της μετενσάρκωσης, πρέπει να αναφερθούμε στο δόγμα, ότι κάθε άνθρωπος, κατά το εσώτατο είναι του, είναι αιώνιος και βρίσκεται κάτω από τον αιώνιο νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, που ονομάζεται κάρμα. Αυτός ο νόμος σπρώχνει τον άνθρωπο σε διαδοχικές γεννήσεις ύστερα από κάθε θάνατο. Βασική αιτία, που αποτελεί τρόπον τινά τα "καύσιμα" για τη συνεχή κίνηση του τροχού των θανάτων και των γεννήσεων είναι οι προσκολλήσεις και οι επιθυμίες του ανθρώπου σε συνάρτηση με την εξωτερική πραγματικότητα. Κάθε σκέψη, λόγος, πράξη, επιστρέφει και πάλι στον άνθρωπο κατά τη νέα σάρκωση. Η νέα ζωή του αποτελεί ζωντανή ταινία, και αυτός καλείται πλέον σαν τέλειος ηθοποιός να ξαναπαίξει αυτό το "δράμα" στη νέα οθόνη. 

Κατά την αντίληψη αύτη, βασικός στόχος τίθεται το πέρασμα μέσα από όλες τις δοκιμασίες και τις εμπειρίες που αντιστοιχούν στο συσσωρευμένο κάρμα, και η προσπάθεια περιορισμού των δραστηριοτήτων και των προσκολλήσεων, ώστε να αποφευχθεί η συσσώρευση νέου κάρμα.

Τελικός σκοπός είναι η "απελευθέρωση" όχι μόνο από το θάνατο, αλλά και από τη ζωή. 

Αντίθετα η "δυτική έκδοση" της μετενσάρκωσης βλέπει τη δοξασία αυτή ως δυνατότητα για καλύτερη, μελλοντική ζωή πάνω στη γη. ως πορεία που οδηγεί σε όλο και ανώτερες βαθμίδες εξέλιξης, μέχρι το επίπεδο του υπερανθρώπου. 

Και οι δύο αντιλήψεις για τη μετενσάρκωση έχουν ως βάση τη ολιστική θεώρηση του κόσμου, που αποτελεί αντιχριστιανική κοσμοθεωρία. 

Σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη ο άνθρωπος δεν είναι άκτιστος και αιώνιος, αλλά κτίσμα. Όχι αποτέλεσμα της Ουσίας του Θεού, αλλά καρπός Θείας βούλησης και αγάπης. Στην Παλαιά Διαθήκη υπογραμμίζεται η διάκριση ανάμεσα στο Δημιουργό και στα δημιουργήματα, ανάμεσα στον άνθρωπο και στη λοιπή κτίση. Μόνο ο άνθρωπος είναι "κατ' εικόνα Θεού"· η θέση του ανάμεσα στον κόσμο του Θεού είναι θέση εξουσίας, που σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού μεταφράζεται σε σχέση υπευθυνότητας και αγάπης από μέρους του ανθρώπου προς όλη τη δημιουργία του Θεού. 

Δεν υπάρχει ενιαία "εξελικτική κλίμακα" ανάμεσα στον άνθρωπο και στα λοιπά όντα. Ο άνθρωπος ως "κατ' εικόνα" του προσωπικού Θεού, που είναι κοινωνία προσώπων, δηλαδή ελευθερία και αγάπη, δεν προσδιορίζεται με βάση κάποιους τυφλούς νόμους, αλλά συμμετέχει ο ίδιος στον προσδιορισμό της πορείας του. Ακολουθώντας το σχέδιο του Θεού και το δρόμο του Θεού αναφορικά με την ανθρώπινη ύπαρξη και το νόημα της ζωής του, παραμένει στην κοινωνία μετά του Θεού και γίνεται μέτοχος της δωρεάς του Θεού. 

Ο άνθρωπος εδημιουργήθη από την αρχή ως ψυχοσωματική ενότητα· το σώμα του δεν αξιολογείται αρνητικά, αλλά αποτελεί ευλογία. Γι’ αυτό η ελπίδα του ανθρώπου δεν είναι η "απελευθέρωση" από το σώμα, αλλά η ανάσταση, η αφθαρσία και αθανασία του σώματος. 

Ερμηνευτικά αδιέξοδα.

Αν δεχθούμε την άποψη πως η ζωή μέσα στο σώμα αποτελεί πτώση και κατάσταση τιμωρίας, με σκοπό την παιδαγωγία της ψυχής, δημιουργούνται για τον πιστό, που δέχεται την αγία Γραφή ως θεία αποκάλυψη, ερμηνευτικά αδιέξοδα. 

Η αγία Γραφή μας λέγει πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα και του έδωσε την ευλογία Του και την εντολή να αυξηθεί και να πληθυνθεί και να "πληρώσει" όλη τη γη. Αν η ζωή αυτή μέσα στο σώμα είναι "κατάρα", ο Θεός δε θα ευλογούσε τον άνθρωπο. Δεν θα ήταν θέλημα Θεού να αυξηθεί και να πληθυνθεί ο άνθρωπος και να γεμίσει ο κόσμος από "καταραμένα" όντα. 

Αν πάλι υποθέσουμε πως ο Αδάμ, σε μια κατάσταση προΰπαρξης αμάρτησε, και γι' αυτό ενσαρκώθηκε, για να τιμωρηθεί και να παιδαγωγηθεί, τότε γιατί να γίνει το ίδιο και για τις άλλες ψυχές και πώς μπορούσαν οι πρωτόπλαστοι να "αυξηθούν" ως ψυχοσωματικές οντότητες, εκλαμβάνοντας μάλιστα την αύξηση αυτή ως ευλογία; Αν ο Αδάμ αμάρτησε, έπρεπε μόνο αυτός να ενσαρκωθεί και όχι όλοι οι άνθρωποι.

Αλλά η Γραφή αναφέρει πως ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο στον παράδεισο και όχι σε κάποιο "κολαστήριο". Ο τόπος που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο να κατοικήσει ήταν τόπος "τρυφής" και όχι τιμωρίας. Γι' αυτό ο άνθρωπος καλείται να διακονήσει τον παράδεισο του Θεού, να τον διατηρήσει και όχι να εξουδετερώσει τη σχέση του μ' αυτόν (Γέν. β' 15). 

Η αγία Γραφή υπογραμμίζει πως τιμωρία για τον άνθρωπο δεν είναι η ζωή μέσα στο σώμα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ο Θεός προειδοποίησε τον άνθρωπο, ότι η βιολογική του ζωή θα τερματισθεί όταν αμαρτήσει και όχι όταν μείνει πιστός. Αν η ζωή αυτή ήταν αποτέλεσμα του "κάρμα" και αρνητικής στάσης του ανθρώπου στην κατάσταση του πνευματικού όντος, τότε έπρεπε οι αμαρτωλοί να ζουν και οι δίκαιοι να πεθαίνουν. Γιατί αυτή η ζωή θα ελογίζετο κατάρα και όχι η απαλλαγή από τη ζωή.

Άρνηση της εν Χριστώ σωτηρίας.

Το δόγμα του κάρμα και της μετενσάρκωσης ακυρώνει το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας.
Η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού αποτελεί το θεμέλιο της Εκκλησίας και ταυτίζεται με το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου (Ματθ. ιστ' 17-18. Α' Τιμ. γ' 16). Η "πρόσληψη" του όλου ανθρώπου, όχι μόνο της ψυχής, αλλά και του σώματος, αποτελεί φανέρωση της δόξας του Θεού (Ιω. α' 14. Εβρ. α' 1-3), δεν μπορεί να αξιολογηθεί αρνητικά. Όμως αυτό το θεμέλιο της σωτηρίας μας ακυρώνεται όταν δεχθούμε τις δοξασίες του κάρμα και της μετενσάρκωσης. 

Ο Χριστός ενίκησε τον θάνατο, όχι με την απελευθέρωση από το σώμα, αλλά με την ανάσταση και την αφθαρσία του σώματος. Αυτή η αλλαγή στη ζωή του ανθρώπου δεν έρχεται με αλλεπάλληλες γεννήσεις και θανάτους, αλλά "σε μία στιγμή", κατά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Για τον χριστιανό δεν υπάρχουν αλλεπάλληλες κρίσεις, που κάθε φορά προσδιορίζουν την "ποιότητα" μιας νέας ζωής, αλλά μία μόνη βιολογική ζωή και μία μόνη κρίση, που θα γίνει μπροστά στο βήμα του Κυρίου. Ενώπιον του αιώνιου Κριτού θα σταθεί ο άνθρωπος όχι μόνο ως ψυχή, αλλά και ως σώμα, για να δώσει λόγο για τις πράξεις του, που συντελέσθηκαν με όργανο αυτό το σώμα. 

Αυτή την κατάσταση της "καινής κτίσεως", της αφθαρσίας, ζει ο χριστιανός ήδη από αυτή τη ζωή μέσα στη θεία ευχαριστία. Η διδαχή της μετενσάρκωσης, που αξιολογεί αρνητικά το σώμα, δεν ακυρώνει απλώς την εν Χριστώ ελπίδα του χριστιανού, αλλά και το νόημα της θείας λατρείας, το βασικό σκοπό της θείας ευχαριστίας.

Η παιδαγωγία απαιτεί συναίσθηση της ευθύνης.

Το δόγμα του κάρμα και της μετενσάρκωσης ερμηνεύει τις αρνητικές καταστάσεις της ζωής αυτής με πράξεις που πραγματοποιήθηκαν δήθεν σε προηγούμενη ζωή. Γι' αυτές τις πράξεις καλείται ο άνθρωπος να τιμωρηθεί, για να απαλείψει το "κάρμα" και τις προσκολλήσεις του, με στόχο την ολοκληρωτική "απελευθέρωση". 

Όμως ο άνθρωπος δεν έχει συναίσθηση του γεγονότος αυτού. Δεν θυμάται τις πράξεις αυτές, οι οποίες υποτίθεται πως τον "έσπρωξαν" σε νέα μετενσάρκωση και σ' αυτές τις δυσχέρειες που υφίσταται τώρα. Δεν θυμάται να διέπραξε αυτές τις πράξεις, για τις οποίες δήθεν τιμωρείται. Όταν παραδεχθούμε πως ο άνθρωπος τιμωρείται για πράγματα που δεν είναι σε θέση να θυμηθεί, καταλύεται η έννοια της "παιδαγωγίας". Όταν δεν υπάρχει η μνήμη, η τιμωρία δεν έχει παιδαγωγικό νόημα. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα τυφλού νόμου, που όμως αποκλείει την ύπαρξη ενός Θεού, που κατευθύνει την πορεία της ιστορίας, που είναι κοινωνία προσώπων, δηλαδή ελευθερία και αγάπη.
 

"Ευαγγέλιο" του όφεως.

Κατά την χριστιανική πίστη ο άνθρωπος δεν είναι αυτόνομος. Είναι από τη φύση του "κατ' εικόνα Θεού" και, επομένως, η κοινωνία και η αγάπη προσδιορίζει τη ζωή του ανθρώπου και ανταποκρίνεται στην πραγματική του φύση. Όμως ο άνθρωπος αυτονομήθηκε, ακολουθώντας τη συμβουλή του όφεως, δηλαδή "άλλο ευαγγέλιο". 

Η διδαχή του κάρμα και της μετενσάρκωσης είναι μία άλλη έκφραση του ίδιου "ευαγγελίου", όχι του ευαγγελίου της εν Χριστώ ελευθερίας και αγάπης.
 

Οι αλλαγές που συντελούνται στον άνθρωπο και οι "εξελίξεις", όπως εκλαμβάνονται από τους οπαδούς αυτού του δόγματος, πραγματοποιούνται χωρίς την επαφή με την απόλυτη ύπαρξη, χωρίς κοινωνία με ένα Θεό προσωπικό, που είναι αγάπη. Ο άνθρωπος αυτονομείται απόλυτα. Δεν έχει τη συναίσθηση της ύπαρξης ενός Θεού, που μπορεί να επέμβει στη ζωή του. Δεν αναζητά κάποιο θεό, έξω από τον εαυτό του. Όταν ευτυχεί, αποδίδει την ευτυχία του στον εαυτό του και αυτοεγκλωβίζεται σ' αυτόν. Όταν δυστυχεί, οδηγείται σε παθητικότητα· δεν αναζητά διέξοδο, ούτε αποβλέπει στη βοήθεια κανενός, έξω από τον εαυτό του. 

Ο πιστός του κάρμα και της μετενσάρκωσης βυθίζεται στη δυστυχία του και δεν ελπίζει. Δεν αναζητάει κανένα Θεό, ούτε κάποιον από τους πλησίον του. Οφείλει να δε¬χθεί παθητικά την κατάσταση του χωρίς "προσκόλληση". Δεν μπορεί να έχει την εμπειρία της πίστης και της ευγνωμοσύνης για την παρουσία του Θεού στη ζωή του. Ακόμη και αν μιλάει για "νόμο της χάρης" αποβλέπει σε μηχανιστικά και αυτόματα αποτελέσματα ενός τυφλοϋ νόμου και γι’ αυτό καλείται να ενεργήσει χωρίς εσωτερική συμμετοχή, χωρίς "προσκόλληση", όπως λέγει. Όμως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνία προσώπων. Γι' αύτό και η απόλυτη μοναξιά στην οποία το δόγμα του κάρμα και της μετενσάρκωσης βυθίζει τον πιστό του, αποτελεί "παρά φύση" κατάσταση.

Αντίθετα ο χριστιανός πιστός δέχεται με ευγνωμοσύνη τις όποιες καταστάσεις στη ζωή και αναζητάει τη λύση έξω από τον εαυτό του. Αναζητάει το πρόσωπο του Θεού και την κοινωνία αγάπης με Αυτόν. Αυτό του δίνει βαθύτερο νόημα στη ζωή. Έχει τη συναίσθηση πως ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει και βρίσκεται κοντά του, ακόμη κι αν αντιμετωπίζει αρνητικές καταστάσεις. Για τον πιστό οι θλίψεις και ο πόνος έχουν βαθύτερο νόημα. Δεν υπάρχουν γι' αυτόν αμετάβλητες καταστάσεις στη ζωή, αμετάβλητη "μοίρα", που προσδιορίζεται από κάποιο τυφλό νόμο. Η προαίρεση του ανθρώπου και η χάρη του Θεού μπορούν να μεταβάλλουν το φρόνημα και τη ζωή του ανθρώπου. Ο χριστιανός δεν αντιμετωπίζει τίποτε με παθητικότητα, αλλά με υπευθυνότηια και με τη συναίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Ο χριστιανός εγκατέλειψε οριστικά το δρόμο της αποστασίας και της αυτονομίας και ακολουθεί το δρόμο της εν Χριστώ "καινής κτίσεως", δηλαδή το δρόμο της ευγνωμοσύνης, της αγάπης και της ελπίδος. 

Το δόγμα της προΰπαρξης της ψυχής και της μετενσάρκωσης καταδικάσθηκε από την "Εκκλησία ως εξωχριστιανική πίστη. Όμως υπάρχουν γκουρουιστικές, νεογνωστικές, θεοσοφικές, αποκρυφιστικές ομάδες, που υποστηρίζουν πως το δόγμα του κάρμα και της μετενσάρκωσης ήταν αναπόσπαστο μέρος της διδαχής του Χριστού και της πρώτης Εκκλησίας.

Οι απόψεις αυτές στηρίζονται σε αποκρυφιστικές πηγές και είναι αποτέλεσμα παραψυχολογικών και πνευματιστικών πρακτικών και "πειραμάτων". Είναι δηλαδή καρπός θρησκευτικών πεποιθήσεων του εξωχριστιανικού  χώρου. 

Οι αποκρυφιστές προβάλλουν παραδείγματα "μνήμης" και χρησιμοποιούν τεχνικές "αναδρομών". Όμως εάν δεν πρόκειται για καταστάσεις που ερμηνεύονται κατ' άλλο τρόπο ή και για περιπτώσεις συνειδητής απάτης, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε "φαινόμενα" και "μαρτυρίες" που δεν έχουν επιστημονική, αλλά μόνο θρησκευτική αξία.  Για να γίνουν αποδεκτές, πρέπει κανείς να εγκαταλείψει τον πνευματικό χώρο της χριστιανικής πίστης και να μετακινηθεί στο χώρο της ασιατικής πνευματικότητας. 

Ακόμη και άνθρωποι από το χώρο του ορθόδοξου Ινδουισμού, που πιστεύουν στη μετενσάρκωση, αναφερόμενοι στα φαινόμενα της λεγόμενης "αυθόρμητης ανάμνησης" υπογραμμίζουν πως πρόκειται για "δαιμονοκατάληψη", δηλαδή για καταστάσεις δαιμονικές.
 

Δεν υπάρχει συνέχεια στη ζωή της προσωπικότητας

Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης υποστηρίζουν πως στην πορεία προς την "απελευθέρωση" υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση στις "Κοσμικές σφαίρες" του πνευματικού κόσμου. Σ' αυτή την κατάσταση, η προσωπικότητα της προηγούμενης ζωής διαλύεται και εξαφανίζεται πριν η ψυχή ξαναγεννηθεί σε νέο σώμα. Εάν όμως η ψυχή απορρίπτει τελείως την προηγούμενη γήϊνη προσωπικότητά της, τότε, όταν ξαναέλθει στη ζωή με νέα μετενσάρκωση, δεν πρόκειται για το ίδιο ον, αλλά για κάποιο άλλο. 

Με τη μετενσάρκωση λοιπόν, δεν υπάρχει συνέχεια μεταξύ των διαδοχικών ζωών. Η καταστροφή και διάλυση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου μετά το θάνατο δεν διαφέρει και πολύ από την αθεϊστική αντίληψη για την εξαφάνιση του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που μετενσαρκώνεται είναι το κάρμα που διασπάται από το σώμα. Η αντίληψη αυτή έχει σαν συνέπεια ότι το ον, που λαμβάνει ένα νέο σώμα, δεν έχει, ούτε μπορεί να έχει καμμία μνήμη προηγούμενης ύπαρξης, ώστε να μπορέσει να προβεί σε διόρθωση της ζωής του και στην τελειοποίηση κατά τις επόμενες ζωές.

Επομένως, μπορεί μεν "προς στιγμήν" η θεωρία της μετενσάρκωσης να ικανοποιεί μερικούς, προσφέροντας κάποια εξήγηση της αδικίας και της ανισότητας, αλλά δεν λύει ουσιαστικά το πρόβλημα, αφού η προσωπικότητα του ανθρώπου διαλύεται και το ον που ενσαρκώνεται δεν έχει την απαραίτητη μνήμη των εγκλημάτων για τα οποία καλείται να πληρώσει. Ο M.Albrecht φέρνει για παράδειγμα την περίπτωση του Ιωσήφ Στάλιν. Η μετενσάρκωση του δικτάτορα αυτού θα μπορούσε να υποφέρει για τα τρομερά εγκλήματα του Στάλιν, χωρίς να έχει καμία ανάμνηση, που να του δείχνει πως όντως είναι ο Ιωσήφ Στάλιν. Αλλωστε δεν φαίνεται πως είναι δυνατόν να εξασφαλιστεί η "εξέλιξη" της νέας μετενσάρκωσης του Στάλιν· θα μπορούσε κάλλιστα να αυξήσει το "κακό κάρμα", αντί να ζήσει μία ζωή που θα τον οδηγούσε σε "εξέλιξη" σε μια νέα μετενσάρκωση. 

Αλλά αφού η προσωπικότητα διαλύεται και δεν υπάρχει οντολογική σύνδεση ανάμεσα στα δύο όντα, η δυνατότητα της "άλλης ευκαιρίας" αποδεικνύεται ανεδαφική. 

Το "κοσμικό παιχνίδι"

Κατά την άποψη της Θεοσοφικής Εταιρίας η πίστη στη Θεία Πρόνοια οδηγεί την Εκκλησία στην ερήμωση. Για να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος, η χριστιανική Εκκλησία, πρέπει να αντικαταστήσει αυτή την πίστη με τη δοξασία του κάρμα και της μετενσάρκωσης, που ικανοποιεί πλήρως την εξελιγμένη διάνοια του σύγχρονου ανθρώπου, υποστηρίζει ο Cooper. 

Όμως η δοξασία αυτή αποτελεί θρησκευτική πεποίθηση, που "ξεπερνάει" κάθε δυνατότητα κατοχύρωσής της στην ανθρώπινη διάνοια. Αυτό γίνεται αποδεκτό στο χώρο των γκουρουιστικών - αποκρυφιστικών ομάδων που κηρύττουν την μετενσάρκωση ως "λύση-κλειδί" για τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου και του κόσμου. 

Ο Δάσκαλος της "Αρμονικής Ζωής", ακολουθώντας τα βήματα του γκουρού Σάι Μπάμπα, αναφερόμενος στη "δημιουργία του σύμπαντος" και στην "εμπλοκή" της ψυχής σε καρμικές σχέσεις και "τάσεις" γράφει:
 

«Πώς άρχισε αυτό το κοσμικό παιχνίδι; Πώς και γιατί άρχισε να αναπτύσσεται η πρώτη εντύπωση ή τάση;». «Η γένεση του σύμπαντος υπήρξε μία ερώτηση που παρέσυρε πάντα το νου του ανθρώπου σε συλλογισμούς, από τότε που υπάρχει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη» (Ρόμπερτ Νάτζεμυ, Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 147. 94).
 

Ο Νάτζεμυ αναφέρεται στις διάφορες θρησκευτικές ομάδες, που η καθεμιά «προσφέρει τις δικές της ιστορίες για τη δημιουργία», οι οποίες όμως είναι «πέρα από την ικανότητα της περιορισμένης αντίληψης του νου του ανθρώπου» (Οικουμενική φιλοσοφία, σ.94). Ο Δάσκαλος της "Αρμονικής ζωής" προβάλλει ως δική του απάντηση τη δοξασία της μετενσάρκωσης:
 

«Η ιδέα είναι ότι το πνεύμα διαχωρίστηκε για κάποιο λόγο από την τέλεια και αιώνια κατάσταση ενότητας με τον Θεό και περνάει την εμπειρία της ζωής στον υλικό κόσμο». Η "προβολή" του πνεύματος στο πεδίο της γης, δηλαδή η «ενσωματωμένη ψυχή, χάνει τη συνειδητότητα αυτής της θεϊκής κατάστασης. Η ψυχή τότε αρχίζει να έχει εμπειρίες και να πειραματίζεται εισχωρώντας σε υλικούς φορείς. Στην αρχή η ψυχή μπορούσε να ενσωματωθεί μόνο σε πολύ απλοϊκούς φορείς, όπως είναι οι μονοκύτταροι οργανισμοί σαν την αμοιβάδα. Με τον καιρό καθώς η ψυχή είχε όλο και περισσότερο επαφή με τον υλικό κόσμο με την γέννηση και τον θάνατο αυτών των διαφόρων απλών μορφών ζωής, μεταχειρίζεται σταδιακά όλο και πιο εξελιγμένους υλικούς φορείς, όπως είναι τα φυτά, τα ψάρια, τα έντομα, τα ζώα, τα ανθρωποειδή και τελικά οι άνθρωποι». (Ρόμπερτ Νάτζεμυ, Ο μυστικός κύκλος της ζωής, σ. 171-172).
 

Πώς είναι δυνατόν η ψυχή, που αποτελεί "προβολή" ή "αντανάκλαση" του Απολύτου, να χάσει τη συνειδητότητα της θεϊκής της κατάστασης και να αρχίσει την περιπλάνηση στον υλικό κόσμο, για να αποκτήσει κάτι που προφανώς δεν είχε, την εμπειρία της ύλης; Πώς ήταν δυνατόν να "παγιδευτεί" μέσα στην ύλη το τέλειο Πνεύμα; Πώς και γιατί έπρεπε να ενσαρκωθεί πρώτα σε "κατώτερους φορείς", όπως είναι η αμοιβάδα, προκειμένου να αρχίσει στη συνέχεια την "εξελικτική πορεία" προς τα πάνω; Δεν θα ήταν πιο "φυσικό" να περάσει με αντίστροφη φορά προς τα κάτω, από εκδηλωμένο πνεύμα να ενσωματωθεί στον φορέα άνθρωπος και ύστερα να πέσει πιο κάτω, να γίνει ανθρωποειδές, ζώο, ψάρι, φυτό, αμοιβάδα, ορυκτό, μια και "θέλησε" να αποκτήσει την εμπειρία σ' όλα τα επίπεδα της ύλης;
 

Βλέπουμε πως η δοξασία της μετενσάρκωσης δεν ικανοποιεί καθόλου τον "εξελιγμένο νου του σύγχρονου ανθρώπου". Σ' αυτό συμφωνεί και ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ. Γράφει:
 

«Επειδή η εννοιολογική μας ικανότητα και φρασεολογία είναι περιορισμένες από γενικές ιδέες που έχουμε για το χρόνο και το χώρο, δεν υπάρχει τρόπος να μπορέσουμε να καταλάβουμε την τελική αλήθεια, σχετικά με τη δημιουργία, με λέξεις ή με την κοινή λογική. Η απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση βρίσκεται μέσα στον ανώτερο νου, που είναι ικανός να πάει πέρα από το χρόνο και το χώρο και να κατανοήσει την απάντηση μέσα από την άμεση εμπειρία της διαδικασίας της ίδιας της δημιουργίας. Αυτή η απάντηση είναι φυσικά μη μεταδόσιμη, καθώς η γλώσσα μας δεν προσφέρει την απαραίτητη ορολογία» (Ρ. Νάτζεμυ, Οικου¬μενική φιλοσοφία, σ. 95).
 

Ο "νους" ανήκει στον "κόσμο του δυαδισμού", λέγει ο Νάτζεμυ. Για να φθάσουμε λοιπόν στην "εμπειρική" απάντηση στο πρόβλημα της δημιουργίας, πρέπει να "υπερβούμε" τον κόσμο "του δυαδισμού". Αλλά κι αν έχει κανείς «την εμπειρία μιας τέτοιας απάντησης, δεν είναι δυνατόν να την μεταδώσει, γιατί είναι πέρα από τον κόσμο του δυαδισμού και επομένως πέρα από την αντίληψη του νου. Ας δεχθούμε λοιπόν πως άρχισε κατά κάποιον τρόπο....» (Ρ. Νάτζεμυ, Ο μυστικός κύκλος της ζωής, σ. 245).
 

Αυτό που η "Αρμονική Ζωή" προσφέρει ως απάντηση στο πρόβλημα του πώς αναπτύχθηκε η "πρώτη εντύπωση ή τάση" (κάρμα), και του πώς η ψυχή έχασε τη "συνειδητότητα της θεϊκής κατάστασης", αποτελεί θρησκευτική άποψη, που κινείται στο χώρο της ασιατικής αντίληψης, σε εξωχριστιανικό χώρο. Ιδού πώς διατυπώνεται αυτή η θρησκευτική άποψη:
 

«Η προσέγγιση της οικουμενικής φιλοσοφίας είναι πως η δημιουργία δεν είναι μια διαδικασία που έχει γίνει εκατομμύρια χρόνια πριν, αλλά μια διαδικασία που θα συμβαίνει αιώνια σε κάθε δευτερόλεπτο... Δηλώνει την ύπαρξη μιας κενότητας, μιας ατέλειωτης, μη υλικής, αμετάβλητης, ανεκδήλωτης Πραγματικότητας, απ' όπου η δημιουργία προβάλλεται διαρκώς σα μια εικόνα που αντανακλάται πάνω σε μια οθόνη από μια μηχανή προβολής» (Ρ. Νάτζεμυ, Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 95).
 

Παρόμοια θρησκευτική προσέγγιση επιχειρεί και ο λεγόμενος "Εσωτερικός Χριστιανισμός".
Σύμφωνα με την "Εσωτερική Ορθοδοξία" του Μπόρις Μουράβιεφ «η ορθόδοξη παράδοση διδάσκει ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε με μια θυσία του Θεού.... Η θυσία είναι ο προορισμός του Εγώ με την εκδήλωση». «Η ζωή μέσα στο Σύμπαν δεν είναι παρά μια αιώνια διαδικασία δημιουργίας σε όλους τους τομείς, σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις βαθμίδες» (Μπόρις Μουράβιεφ, Γνώση, Α' κύκλος, Εξωτερικός, σ. 139. 146).
 

Ο Δ. Δώριζας του "Εσωτερικού Χριστιανισμού" το διατυπώνει αυτό αναφερόμενος στο σκοπό της ζωής του ανθρώπου: «Θα μπορείς να διαχέεσαι το ίδιο μέσα στις μορφές και μέσα στην Άμορφη και Ανεκδήλωτη Ουσία, που υπάρχει και διέπει τα Άπειρα Σύμπαντα. Σκοπός και προορισμός να καταστείς Εκπνοή, και εκπνοή είναι ο Λόγος. Και ο Λόγος είναι Ροή, που ανακυκλίζεται συνεχώς και αέναα παλμοδοτείται ταυτόχρονα με μία κίνηση και δονήσεις τόσο ταχύρρυθμες, που μοιάζει σαν να μην πάλλεται, σαν να μην δονείται. Όταν καταστείς Εκπνοή, ο Λόγος, η Άπειρη Ροή του Σύμπαντος, θα απορροφηθείς μέσα στο Άμορφο, ενοποιούμενος με το Άμορφο, χωρίς όμως να χάσεις τη δυνατότητα να εκδηλώνεσαι με τρόπους Άπειρους...» (Δ. Δώριζα, 2001, σ. 84)

Οι δοξασίες αυτές κινούνται έξω από το χώρο της χριστιανικής πίστης, είναι αντιχριστιανικές διδασκαλίες, που προβάλλουν τον απόλυτο μονισμό και την κυκλική θεώρηση της ιστορίας, δηλαδή ένα "κοσμικό παιχνίδι" χωρίς κανένα νόημα: 

«Παρόλο που αυτή η υλική δημιουργία βρίσκεται σε μια συνεχή ρυθμική διαδικασία δημιουργίας και καταστροφής, η Απόλυτη Πραγματικότητα δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε να καταστραφεί... Αλλά η δημιουργία εναλλάσσεται ανάμεσα στην διεύρυνση προς μια εκδήλωση και τη συστολή πίσω προς μια ανεκδήλωτη, σε προσωρινή αδράνεια, κατάσταση. Ακριβώς όπως έχουμε τους ρυθμικούς κύκλους μέρας και νύχτας, καλοκαιριού και χειμώνα, έχουμε τους κύκλους δημιουργίας και ξαναπορρόφησης του σύμπαντος πίσω στο Ανεκδήλωτο» (Ρ. Νάτζεμυ, Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 95). 

Αυτό το ατέλειωτο "κοσμικό παιχνίδι" της συνεχούς εναλλαγής ανάμεσα στη "διεύρυνση προς μια εκδήλωση" και στη "συστολή πίσω προς μια ανεκδήλωτη, σε προσωρινή κατάσταση αδράνειας", η συνεχής ανακύκληση των πάντων, δεν είναι δυνατόν να μας προσφέρει ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα για ένα βαθύτερο νόημα της ζωής. Είναι θρησκευτική άποψη που δεν προσφέρει λύσεις, άλλα οδηγεί σε αδιέξοδα. Βυθίζει τον άνθρωπο σε απέραντη μοναξιά.

Ο άνθρωπος, με βάση αυτή την αντίληψη, είναι πράγματι καταδικασμένος σε μοναξιά. Εγκαταλείπεται στο "πεπρωμένο" του αβοήθητος. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του, ουτε ο ίδιος, ουτε ένας άλλος άνθρωπος, ουτε και ο Θεός. Την Θεία αγάπη και την Θεία πρόνοια την αντικατέστησε με καρμικούς σχεδιασμούς, που προσδιορίζουν τα γεγονότα της ζωής του όπως τα επεισόδια μιας κινηματογραφικής ταινίας, που προβάλλεται από μία μηχανή πάνω σε μία οθόνη. Αυτό που είναι γραμμένο πάνω στην ταινία θα προβληθεί τελικά, ανεξάρτητα από το πόσο φιλάνθρωπες ή πόσο φρικιαστικές είναι οι σκηνές του "έργου" που παίζεται σε κάθε ζωή. 

Κατά την αντίληψη των δασκάλων της μετενσάρκωσης, δεν πρέπει ούτε καν να προσπαθήσει κανείς ν' αλλάξει το "σενάριο" της ζωής του. "Αλλά κι αν το προσπαθούσε, θα ήταν μάταιος κόπος, αφού η "ταινία" θα παιχθεί έτσι κι αλλιώς. Αυτό που καλείται κανείς να κάνει, είναι "να παίξει το ρόλο του", χωρίς "ταύτιση" και χωρίς "προσκόλληση". Δεν έχει σημασία ποιος είναι αυτός ο ρόλος, αν είναι ρόλος ληστού ή ληστευομένου, εγκληματία ή θύματος!

Η συμπεριφορά των άλλων απέναντί του είναι κι αυτή αποτέλεσμα "καρμικών προδιαγραφών". Το ίδιο και οι σχέσεις που δημιουργούνται με βάση τη συγγένεια, το σχολείο, το επάγγελμα. Οι "ρόλοι" αλλάζουν συνεχώς από ζωή σε ζωή. Στη μια ζωή είναι κανείς μητέρα, στην άλλη πατέρας, στην επόμενη σύζυγος, σε κάποια άλλη τον τυραννούν, τον βασανίζουν, τον αδικούν, τον ληστεύουν, τον οδηγούν στην εξαθλίωση και στο θάνατο. Σε καμμιά περίπτωση δεν υπάρχει το στοιχείο της ευθύνης για τον συνάνθρωπο ή η έννοια της αδικίας. Δεν υπάρχει Θεός-νομοθέτης, που θεσπίζει ηθικούς νόμους και καλεί τον άνθρωπο να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού, που θα τον οδηγήσει στην εκπλήρωση του νοήματος της ζωής του ανθρώπου, σύμφωνα με την βούληση του Θεού. Ο άνθρωπος υπόκειται μόνο στον τυφλό νόμο του κάρμα και δεν θα δώσει λόγο σε κανένα για τις όποιες πράξεις του. Είναι βυθισμένος σε απόλυτη μοναξιά. 

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι κάνει κανείς, αλλά το αν το κάνει με "προσκόλληση" ή χωρίς να ταυτίζεται μ' αυτό που κάνει. Δεν έχει σημασία αν αυτό που κάνει θεωρείται καλό ή κακό, αλλά αν ο ίδιος θεωρεί πως τον βοηθά¬ει στην ευτυχία και στην "εξέλιξη". «Εκείνο που έχει σημασία είναι να διακρίνουμε τι είναι ωφέλιμο για την εξέλιξή μας και να μην μπλεκόμαστε με ιδέες όπως αμαρτία και ενοχή» (Νάτζεμυ, Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 196). Για τους δασκάλους του απόλυτου μονισμού κάθε πράξη, ανεξάρτητα αν λογίζεται καλή ή κακή, «είναι εξίσου μια εκδήλωση της μιας οικουμενικής συνειδητότητας και άρα δικαιούται τον ίδιο σεβασμό και αγάπη, ανεξάρτητα από το τι κάνει ή δεν κάνει στα εξωτερικά επίπεδα» (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 74).

Αν κάποιος είναι δυνατός, και θεωρήσει "χρήσιμο" να καταδυναστεύσει κάποιον αδύνατο, μπορεί να το κάνει, "χωρίς προσκόλληση". Αν ένας άλλος είναι αδύνατος και καταδυναστεύεται, πρέπει και εκείνος να υπομείνει "χωρίς προσκόλληση" ή "ταύτιση". Και οι δυο δικαιούνται τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αγάπη, ανεξάρτητα αν καταδυναστεύουν ή καταδυναστεύονται. Κανένας δεν αδικεί κανένα. Αυτοί που έχουν διαφορετική αντίληψη, κινούνται στο επίπεδο της "δυαδικότητας" και βρίσκονται σε χαμηλό εξελικτικό επίπεδο. Αυτό είναι το θεωρητικό θεμέλιο της ηθικής με βάση τη μετενσάρκωση. 

Αδικία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Εκείνοι που μας "αδικούν", όπως εμείς νομίζουμε, είναι μόνο οι φορείς των πράξεων που, σύμφωνα με το "σενάριο" της δικής μας ταινίας ζωής, πρέπει να συμβούν, για χάρη της δικής μας εξέλιξης! Αν τις υπομείνουμε χωρίς διαμαρτυρία, θα έχουμε μάθει το "μάθημά" μας και σε μια επόμενη ζωή θα προχωρήσουμε στην εξέλιξη! (αυτοεξέλιξη). 

Γίνεται φανερό πως η δοξασία του κάρμα και της μετενσάρκωσης δεν οδηγεί στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου, αλλά στην εξουδετέρωση της, δεν καλλιεργεί τις σχέσεις αμοιβαίας ευθύνης και αγάπης ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά τον ατέρμονα εγωκεντρισμό. Η πίστη αυτή δεν γνωρίζει έλεος και απειλεί τα θεμέλια ολόκληρης της κοινωνίας και του πολιτισμού μας.
 

Η δοξασία του κάρμα και της μετενσάρκωσης σημαίνει αντιστροφή στην αξιολόγηση της κοινωνίας μας. Κάθε μορφή κοινωνικότητας αξιολογείται αρνητικά, γιατί στόχος δεν είναι η ανάπτυξη της κοινωνίας σε όλες τις εκδηλώσεις της, αλλά η αποχή από κάθε ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή στις κοινωνικές σχέσεις. Κάθε τέτοια συμμετοχή και σχέση, θεωρείται "ταύτιση" ή "προσκόλληση", που δημι¬ουργεί "κάρμα", και οδηγεί τον άνθρωπο στην πρόσδεση στον ατέλειωτο τροχό της Samsara, στον συνεχή "βασανι¬σμό" των αλλεπάλληλων γεννήσεων και θανάτων. Αυτό το "κοσμικό παιχνίδι", στο οποίο συμμετέχει και ο άνθρωπος δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
 

Κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να κάνει τη θρησκευτική του επιλογή. Να κρατήσει την πίστη του στην ανάσταση και στην εν Χριστώ ελπίδα ή να γίνει οπαδός της μετενσάρκωσης. Όμως η επιλογή αυτή πρέπει να γίνει ελεύθερα. Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζει πως τα δύο αυτά είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Δεν μπορεί κανείς να πιστεύει στη μετενσάρκωση χωρίς να αρνηθεί την ελπίδα της αναστάσεως. Δεν μπορεί να πει, «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», και ταυτόχρονα να ομολογήσει πίστη στο κάρμα και στη με¬τενσάρκωση.
 

Το να κηρύττονται αυτές οι δοξασίες ως χριστιανικές, με χριστιανικούς όρους και με τη χρήση της αγίας Γραφής, είναι οικτρή πλάνη, αν βέβαια αυτό δεν γίνεται σκόπιμα, οπότε αποτελεί ανεντιμότητα. Σε κάθε, όμως, περίπτωση, αυτό φέρει σύγχυση και εμποδίζει ανύποπτους ανθρώπους στην ελεύθερη επιλογή τους.

Αν κανείς θέλει να επιλέξει την πίστη στη μετενσάρκω¬ση, πρέπει προηγουμένως να γνωρίζει πως εκτός από το ότι ο δρόμος αυτός είναι αντιχριστιανικός, δεν οδηγείται σε "καλύτερη ζωή" ή στην "ανάπτυξη των δυνατοτήτων του ανθρώπου". Γιατί τελικός σκοπός, σύμφωνα με τη δοξασία του κάρμα και της μετενσάρκωσης δεν είναι μια καλύτερη ζωή, αλλά η εξουδετέρωση της ζωής, η "απορρόφηση" σε μια απρόσωπη "Συμπαντική Πραγματικότητα".

Αντίθετα, η χριστιανική πίστη, σύμφωνα με την οποία ο Θεός, από αγάπη, εδημιούργησε τον κόσμο και έπλασε τον άνθρωπο "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν", όχι ως αποτέλεσμα της Θείας Του ουσίας, αλλά της θεϊκής Του προαίρεσης και ελευθερίας, προσφέρει απάντηση στο ερώτημα της δημιουργίας και βαθύτερο νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Το νόημα αυτό δεν "τελειώνει" με μια "απορρόφηση" του ανθρώπου στην "Συμπαντική Ουσία", αλλά με την μετοχή του στη ζωή του Θεού "εν Χριστώ Ιησού", με την αιώνια κοινωνία αγάπης μετά του Τριαδικού Θεού (περισσότερα βλ. στο βιβλίο μας "Η Ορθόδοξη Εκκλησία. Πίστη-Λατρεία-Ζωή", Πρέβεζα 1991).

Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δρ. θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Περί της "Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών" της Ι. Μ. Δημητριάδος

 

    Η «ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ» ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

«Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ού κατά Χριστόν... » (Κολ. β΄ 8)

(Επιστολή Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Άνω Γατζέας Βόλου)

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ»

Εφέτος συμπληρώθηκαν δέκα έτη από την ίδρυση της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών», που διατηρεί υπό την σκέπη της η Ι.Μ. Δημητριάδος. Πολλοί εκ των πιστών της αγιοτόκου ημών τοπικής Εκκλησίας, απλά γνωρίζουν την ύπαρξή της, άλλοι ίσως την αγνοούν, όμως είναι βέβαιο πως λίγοι γνωρίζουν επακριβώς τις δραστηριότητές της και τι σκοπούς εξυπηρετεί, ιδιαίτερα στον χώρο της θεολογίας και ευρύτερα στον εκκλησιαστικό. Για παράδειγμα, λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν πως στο συγκεκριμένο «θεολογικό εργαστήρι» προσέρχονται τακτικά εκπρόσωποι αιρετικών «εκκλησιών», κατά κανόνα της Δύσεως, όπου καταθέτουν ισότιμα τις δικές τους θεολογικές θέσεις, εξυφαίνοντας έτσι παρέα με τους Ορθοδόξους οικοδεσπότες, ένα συγκρητιστικό κατασκεύασμα, που εσκεμμένα και σε βάθος χρόνου αποδομεί τις έννοιες «αίρεση» και «πλάνη», και οδηγεί στη θρησκευτική πολυ-πολιτισμικότητα, στοιχείο δομικό της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου.

Έχει τονιστεί κατ' επανάληψιν και διαχρονικά τόσο από τους Αγίους Πατέρες, όσο και από τους χαρισματούχους γεροντάδες του καιρού μας, πως δεν είμεθα αρνητικοί στους διαλόγους μετά των ετεροδόξων, αρκεί να τηρούνται κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Και ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις; Εν πρώτοις, πως οι Ορθόδοξοι δεν κάνουμε ποτέ διάλογο «επί ίσοις όροις» με τους ετερόδοξους συνανθρώπους μας, σα να επρόκειται για πολιτική ή φιλοσοφική συζήτηση, αλλά πρόσκληση σε μαθητεία, κατά την ρητή προσταγή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ΄ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...» (Ματθ. κη΄ 19).

Οφείλουμε λοιπόν οι κατέχοντες την σωτηριώδη Αλήθεια του Χριστού να την μοιραζόμαστε με τους πεπλανημένους μας αδελφούς, εις τρόπον ώστε να τους «τραβήξουμε» στο Φώς, και όχι αυτή την Αλήθεια να την αναμιγνύουμε με το Ψεύδος του Διαβόλου –κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό- που εκπροσωπούν οι αιρετικοί, οι εμμένοντες στην πλάνη και στο πνευματικό Σκότος. Επιπλέον, έχουμε χρέος να αποκαλύπτουμε στον εκάστοτε ετερόδοξο ή ετερόθρησκο συνομιλητή, την «αρρωστημένη» κατάσταση στην οποία βρίσκεται, όπως ακριβώς ο ιατρός ανακοινώνει στον ασθενή από τι πάσχει, και κατόπιν του υποδεικνύει τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει.

Όμως δυστυχώς η πρακτική της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών» είναι πολύ διαφορετική. Μέσα από την τέλεση πανάκριβων και πολυτελών συμποσίων και συνεδρίων, όχι μόνο δεν γίνεται μετάδοση της «ορθόδοξης μαρτυρίας» στους ετερόδοξους και ετερόθρησκους επισκέπτες της, όπως ψευδώς διαδίδουν τα στελέχη της «Α.Θ.Σ.», εις τρόπον ώστε να καθησυχάσουν το απληροφόρητο στην πλειοψηφία του ποίμνιο της αγιοτόκου ημών τοπικής Εκκλησίας, αλλά αντιθέτως η ορθόδοξη πλευρά όλο και υποχωρεί σε σημαντικά θεολογικά και δογματικά ζητήματα, με τραγική συνέπεια την εκ των ένδον φθορά και άμβλυνση του ορθόδοξου κριτηρίου και κυρίως της ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας. Όλα τούτα δεν γίνονται ευδιάκριτα υπό των πιστών, απλούστατα διότι τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες το ορθόδοξο πλήρωμα σταμάτησε με ευθύνη των ποιμένων να ακούει λόγο κατηχήσεως, κήρυγμα δογματικό και θεολογικό, κάτι που διευκολύνει αφάνταστα παράτολμα εγχειρήματα και θεολογικούς ακροβατισμούς, σαν κι αυτούς που επιχειρεί ανενόχλητη η «Ακαδημία».

Ποιες είναι όμως οι συνέπειες όλων αυτών των ενεργειών; Κατά βάσιν η αποστασία από την ορθή Πίστη και τον ορθόδοξο τρόπο ζωής που μας παρέδωσαν οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες, αυτοί που αντέγραψαν τη ζωή του Χριστού πάνω στη γη. Όπως αναφέρεται άλλωστε και στον «Μικρό Ευεργετινό», «έλλειψη κατήχησης, αρχή αποστασίας». Γνωρίζουμε όμως οι ευσεβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πως η αποστασία των εσχάτων χρόνων θα είναι και το «σήμα κινδύνου», πως ο Αντίχριστος πλησιάζει΄ ο Απόστολος Παύλος μας πρετοιμάζει λέγοντάς μας πως ο Αντίχριστος δεν θα έλθει, «εάν μή έλθει η αποστασία πρώτον» (Β΄ Θεσ. β΄ 3). Η «Α.Θ.Σ.» λοιπόν, από τη συνείδηση όλων των αγρυπνούντων, σύγχρονων αγίων ποιμένων έχει κριθεί, και όχι άδικα, ως ένα θρησκευτικό «think tank» (=δεξαμενή σκέψης), που παίζει το δικό της ιδαίτερο ρόλο σ' αυτή την παγκόσμια και εξεσελισσόμενη αποστασία, εις τρόπον ώστε να εξαλειφθούν σιγά-σιγά στα μάτια της ανίδεης κοινής γνώμης οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών, και να οδηγηθούμε στην πολυπόθητη για τους παγκοσμιοποιητές, «Πανθρησκεία», η οποία σύμφωνα και με τον άγιο του καιρού μας γέροντα Παϊσιο, είναι το χαλί που στρώνεται για να πατήσει θριαμβευτικά ο Αντίχριστος!

Η «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» ΕΡΙΞΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΤΗΣ «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ»

Το παραπάνω συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο και αποδείχθηκε περίτρανα, τον περασμένο Ιούνιο του 2010, όταν διοργανώθηκε στις εγκαταστάσεις του «Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλίας», της Ι.Μ. Δημητριάδος, τετραήμερο συνέδριο με θέμα «Νεοπατερική σύνθεση ή μεταπατερική θεολογία-το αίτημα της θεολογίας της συνάφειας στην Ορθοδοξία». Το συνέδριο αυτό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων πανορθοδόξως, κι αυτό διότι για πρώτη φορά τέθηκε επισήμως θέμα «υπέρβασης των Αγίων Πατέρων», ως ξεπερασμένων και αναχρονιστικών για την εποχή μας, ενώ παράλληλα προτάθηκε να τεθούν στο περιθώριο αυτοί και το σύνολο της θεολογίας τους. Ειπώθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, επί λέξει πως «τίθεται σαφώς και επειγόντως (sic) ζήτημα επανερμηνείας και συσχέτισης –των δογματικών κειμένων της πίστης- με την εκάστοτε συνάφεια (πραγματικότητα)...». Κοινώς, καλοί ήταν οι Πατέρες και τα κείμενά τους, αλλά για την εποχή τους! Είναι όμως ποτέ δυνατόν ένας πραγματικός Ορθόδοξος Χριστιανός να καταλήξει σε ένα τέτοιο βλάσφημο συμπέρασμα; Είναι δυνατόν οι Άγιοι να είναι ξεπερασμένοι στην εποχή μας, και ο τρόπος ζωής τους αλλά και η διδασκαλία τους να θεωρείται αναχρονιστική; Επιτρέπεται στη σημερινή δαιμονοκρατούμενη εποχή, που ο διάβολος «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπιή...» (Β΄ Πέτρου ε΄ 8), να εκφράζονται μέσα από θεολογικά προγράμματα μιας Ορθόδοξης Μητρόπολης, τέτοια απαράδεκτα συμπεράσματα και θέσεις; Ή μήπως έχει εξαλειφθεί η Αγιότητα ακόμη και στους δύσκολους καιρούς μας; Μη γένοιτο να ειπωθεί κάτι τέτοιο, διότι σε κάθε εποχή ο Θεός μας δίνει τους Αγίους Του, πρόσωπα που οδηγούν την Εκκλησία Του απλανώς και αλαθήτως, και που θα την οδηγούν εώς τη Συντέλεια του παρόντος Κόσμου. Η Εκκλησία, σε πείσμα όσων υποστηρίζουν το αντίθετο, είναι πάντοτε νέα και καινή, διότι η Άκτιστη Θεία Χάρις δεν παλιώνει ούτε γηράσκει, είναι η συνέχιση του πάντοτε νέου και επίκαιρου και ζωντανού έργου του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, με τις ενέργειες του οποίου ανανεούται και ανακαινίζεται ο άνθρωπος κάθε εποχής. Επομένως, το αίτημα της ανανεώσεως ισχύει όχι για τη σώζουσα Εκκλησία, αλλά για τη σωζόμενη εποχή, η οποία αντί να ελκύσει την Εκκλησία και να την ανανεώσει, πρέπει να ελκυσθεί από την Εκκλησία και να ανανεωθεί με την πάντοτε δραστική και ανακαινίζουσα Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος της εκκοσμικεύσεως, όπως συνέβη στη Δύση και άρχισε να συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες και στην Ανατολή, από φόβο μήπως η εμμονή στην παράδοση κατηγορηθεί ως συντηρητισμός και δουλικότητα. Η συμμόρφωση όμως προς την παράδοση δεν είναι υπακοή σε εξωτερικό καταναγκασμό, αλλά ελεύθερη είσοδος και ενσωμάτωση στη ζωή του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.
 

Συνεπώς, οι θεολόγοι της «Ακαδημίας», ως γνήσιοι «θεολόγοι του γραφείου», πόρρω απέχουν από την πρωτογενή και πραγματική Ορθόδοξη θεολογία «της νήψης, της άσκησης και εγκράτειας». Όπως μας έχει διδάξει ο Χριστός «ούκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως», μέσα από θεολογικά «εργαστήρια», «μικροσκόπια» και «φίλτρα», αλλά αντιθέτως «η βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν» (Λουκ .ιζ΄ 20-21). Δεν υπάρχουν στην ορθόδοξη παράδοση και βιωτή καλύτεροι και πληρέστεροι θεολόγοι από τους Αγίους Πατέρες, αυτούς που εφάρμοσαν το Ευαγγέλιο στην πράξη. Σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο μόνον οι «διαβεβηκότες εν θεωρία και ψυχήν και σώμα κεκαθαρμένοι» έχουν το προνόμιο της θείας εμπειρίας και κοινωνίας, βλέπουν δηλαδή το Θεό. Οι υπόλοιποι οφείλουν να θεολογούν σε κατώτερα στάδια, κυρίως με το να ακολουθούν τους αληθείς θεολόγους και την αποφυγή προσωπικών στοχασμών ή φιλοσοφιών. Όμως οι της «Ακαδημίας» δεν συμμερίζονται αυτή τη θέση και με πνεύμα οίησης και «επιστημονικής περηφάνειας», ζητούν να μην ελέγχονται και να μην τους ασκείται ουδεμία κριτική σε ό,τι κι αν λέγουν. Κατά τη δική τους γνώμη, οι Άγιοι μπορούν να ελέγχονται, όχι όμως και η «Ακαδημία». Ένα από τα πορίσματα μάλιστα που διατύπωσαν κατά τη διάρκεια του επίμαχου συνεδρίου της «μεταπατερικής θεολογίας», είναι πως ως θεολόγοι-επιστήμονες έχουν να αντιπαρέλθουν το λεγόμενο «πατερικό φονταμενταλισμό». Δηλαδή την εμμονή ορισμένων πιστών στην παράδοση της Ορθοδοξίας την χαρακτηρίζουν ως ...φονταμενταλισμό και φανατισμό. Κατ' αυτό τον τρόπο όμως παρατάσσουν απέναντι στους ευσεβείς Ορθοδόξους, έναν άλλο δικό τους τύπο φονταμενταλισμού, τον ακαδημαϊκό!

Έτσι λοιπόν εξηγείται πασιφανέστατα γιατί επιδιώκουν «να βγάλουν από τη μέση» τους Αγίους Πατέρες: διότι εκείνοι μένοντας αταλάντευτοι και αμετακίνητοι στις αρχές του Ευαγγελίου, διδάσκουν την αντίσταση στις αιρέσεις και την αποφυγή των σχέσεων με τους αιρετικούς. Σε αντίθεση δηλαδή με την αφεντιά τους, οι Άγιοι δεν συνεργάστηκαν με τους αιρετικούς ή με την κοσμική εξουσία και το αιρετικό πνεύμα αυτής, άρα είναι παραδείγματα προς αποφυγήν. Πολύ μεστά το διατυπώνει ένας αξιόλογος νεαρός καθηγητής θεολογίας, ο Ιωάννης Τάτσης, όταν ρητορικά και απευθυνόμενος στους δοκισήσοφους καθηγητάδες της «Α.Θ.Σ.», ερωτά: «Μήπως λησμονούν ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εγκατέλειψε την καθηγητική έδρα της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών για να γίνει μοναχός στον Πόντο; Μήπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος δεν άφησαν τα υψηλά αξιώματα για τη ζωή της ερήμου; Μήπως ο Χρυσόστομος δεν μετέτρεψε το πατριαρχείο σε ησυχαστικό κελλί και επέλεξε όχι μόνο την ρήξη αλλά και τον έλεγχο των ανομιών της βασίλισσας; Τόσα και τόσα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η Ορθοδοξία όχι μόνο δεν προσδέθηκε στο άρμα της κοσμικής εξουσίας αλλά υπήρξε πάντοτε και στην ουσία της ησυχαστική και εντός του κόσμου ασκητική».

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΤΑ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ» ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ «Α.Θ.Σ.» 

Στο σημείο αυτό, και πλησιάζοντας προς το τέλος αυτού του ενημερωτικού κειμένου, θα παραθέσουμε τις γνώμες φωτισμένων Ιεραρχών και Κληρικών της εποχής μας, εις τρόπον ώστε να καταστεί σαφές πως τις όποιες αντιδράσεις για την «Ακαδημία» δεν τις εκφράζει μόνο «μια ομάδα φανατικών και ζηλωτών», όπως αρέσκεται να κάνει λόγο η Μητρόπολη Δημητριάδος, αλλά αξιόλογοι και αμέμπτου ήθους εκκλησιαστικοί άνδρες, όπως μητροπολίτες, μοναχοί και ιερείς, αλλά και πολλοί καλοπροαίρετοι και αληθινά αγωνιώντες λαϊκοί. Και πρώτος εκ των Ιεραρχών που αντέδρασε δυναμικά στο συνέδριο της «μεταπατερικής θεολογίας», υπήρξε ο πάντα μαχητικός Μητροπολίτης Πειραιώς, π. Σεραφείμ, ο οποίος λίγες μόνο ημέρες μετά την τέλεση του συνεδρίου, απήντησε στους νεωτεριστές θεολόγους με σκληρή γλώσσα, αποκαλύπτοντας παράλληλα και τους δόλιους σκοπούς τους΄ ότι δηλ. «προωθείται εντός των τειχών της Εκκλησίας με την ανάπτυξη και προβολή ιδεών δήθεν θεολογικής εμβριθείας και ''επικαιροποιήσεως'' της αληθείας, που στοχεύουν στην ανατροπή, στην αρνητική μετάπλαση, στον αποσκορακισμό του αληθούς θεολογικού λόγου και στην εμπέδωση της πλάνης και στην μετατροπή του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας σε εγκοσμιοκρατικό σύστημα κοινωνικών αρχών που θα εγκολπώνεται όλες τις υποβολιμιαίες αντινομίες της μεταπτωτικής πραγματικότητος, μια νέα άκρως επικίνδυνη διαδικασία άρθρωσης δήθεν νέου θεολογικού λόγου».

Στην ίδια γραμμή και ο Μητροπολίτης Κυθήρων, π. Σεραφείμ, ο οποίος σε κήρυγμα πανηγύρεως από την Κόνιτσα κλείνοντας την ομιλία του αναφέρθηκε στην σύγχρονη «μεταπατερική θεολογία» λέγοντας: «στις μέρες μας υπάρχει πολλή σύγχυση. Θέλουν να θέσουν την πατερική θεολογία στο χρονοντούλαπο. Καλοί ήταν οι Πατέρες, λένε, αλλά είναι περασμένες αυτές οι εποχές». «Τέτοιες απόψεις αποτελούν νάρκη στα θεμέλια της ορθοδόξου θεολογίας, γιατί χαρακτηρίζονται από την αιρετική άποψη περί προοδευτικής αποκαλύψεως της Αληθείας, δια μέσου των αιώνων, και ότι η Εκκλησία εμβαθύνει με την πάροδο του χρόνου στην Αποκάλυψη, ενώ η ορθόδοξη διδασκαλία τονίζει εμφανώς ότι η ''πάσα'' αλήθεια» αποκαλύφθηκε εφ' άπαξ την ημέρα της Πεντηκοστής», σπεύδει να συμπληρώσει σε εξαιρετική θεολογική του εργασία ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, π. Ιερόθεος. Επίσης ο ίδιος σε άλλο άρθρο του τονίζει ξεκάθαρα πως «η θεολογία τής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η προφητική, αποστολική καί πατερική θεολογία καί γι' αυτό δέν μπορεί νά αποδοθή μέ άλλους όρους, όπως μεταπροφητική, μετααποστολική καί μεταπατερική, ούτε βέβαια καί μέ τόν όρο μεταορθόδοξη. Συνήθως, άλλα ουμανιστικά ρεύματα λαμβάνουν τέτοια ορολογία, όπως νεωτερική καί μετανεωτερική εποχή». 

Επιπλέον, επιβάλλεται να αναφέρουμε το καταπληκτικό για τη θεολογική του εμβρίθεια και τεκμηρίωση «Υπόμνημα προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος», που συνέταξε ο Μητροπολίτης Γλυφάδας, π. Παύλος, με το οποίο ξεσκέπασε και ανέλυσε όλες τις πλάνες που διατυπώθηκαν στο συνέδριο. Με το υπόμνημα ζητούσε να τεθεί θέμα για την ίδια την «Ακαδημία» στη Σύνοδο και για τη ζημιά που αυτή προξενεί στο χώρο της Εκκλησίας. Ξεκάθαρος ο Σεβασμιώτατος Γλυφάδας δήλωνε πως «δέν ἀρνούμεθα τόν ἐλεύθερο λόγο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἀλλά δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε ὁ ἐλεύθερος λόγος νά καταλήξει σέ προτεσταντικό λόγο». Αλλά και ο Μητροπολίτης Γόρτυνος, π. Ιερεμίας αντέδρασε και μάλιστα πρόσφατα, αρκετά δυναμικά, αφού διετράνωσε σε πύρινο κήρυγμά του πως «λέγοντας λοιπόν ὅτι σήμερα δέν ὑπάρχουν ἅγιοι Πατέρες εἶναι σάν νά λέγουμε ὅτι δεν ὑπάρχει σήμερα Ἅγιο Πνεῦμα στήν Ἐκκλησία. Και ὅποιος βέβαια πεῖ αὐτό, εἶπε πέρα γιά πέρα μία μεγάλη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πάντοτε, χριστιανοί μου, σέ κάθε ἐποχή, θά ὑπάρχουν ἅγιοι Πατέρες, γιατί πάντοτε ὑπάρχει Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα σ᾽ αὐτή».

Το πιο σημαντικό όμως συμπέρασμα, προκύπτει από την ανάλυση που κάνει ο διακεκριμένος ομότιμος καθηγητής του «Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας» του ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ο οποίος και καταδεικνύει ότι με τα συνεχή αντιπατερικά προγράμματα που εκτελούν οι της «Ακαδημίας», καθιερώνονται στη συνείδηση της Εκκλησίας ως «πατρομάχοι». Μάχονται δηλαδή ευθέως και μετωπικά τους Αγίους Πατέρες και μας θυμίζουν τους «εικονομάχους» του Βυζαντίου. Όπως αναφέρει ο π. Θεόδωρος, «αυτή η πατρομαχία είναι χειρότερη και από την εικονομαχία διότι τα ίδια τα ζώντα όργανα της Χάριτος του Θεού, τους Αγίους Πατέρες, τους βγάζεις από τη μέση. Χειρότεροι από τους εικονομάχους είναι αυτοί οι πατρομάχοι.... Και πλήττουν την Ορθόδοξη Θεολογία, διότι η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι μόνο αποστολική, είναι και πατερική. ''Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα'' η Εκκλησία φυλάττει. Η αποστολική περίοδος συνεχίζεται με τους Πατέρας. Επομένως είναι ξεθεμελίωμα της Ορθοδοξίας, αν θέσουμε στην άκρη τους Πατέρες». 

Συμπερασματικά επομένως, οφείλουμε να τονίσουμε πως τα δέκα χρόνια λειτουργίας της «Α.Θ.Σ.» υπήρξαν δέκα προβληματικά χρόνια, με την εισαγωγή αρκετών καινοτόμων «θεολογικών» προγραμμάτων, που όμως δεν ανταποκρίνονται στην ορθόδοξη παράδοση και κουλτούρα. Αντιθέτως παρατηρήθηκε αρθρόα πρόσληψη του «δυτικώς θεολογείν», θριάμβευσε κυριολεκτικά το πνεύμα του «νεο-βαρλααμισμού», δηλαδή της φιλοσοφικής αοριστίας και της κενής απάτης, αφού εκτός του συνεδρίου της «μεταπατερικής θεολογίας», στο οποίο κυρίως εστιάσαμε την προσοχή μας, γιατί ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι», γίναμε μάρτυρες προγραμμάτων π.χ. «φεμινιστικής θεολογίας» (με απώτερο στόχο την ένταξη των γυναικών ακόμη και στον κλήρο!!), «λειτουργικής ανανέωσης» (μεταφράσεις παράτυπες των λειτουργικών κειμένων, αλλά και ισοπεδωτική απλοποίηση γενικότερα της λειτουργικής ζωής), συνέδρια «πολυ-πολιτισμικότητας» και «μετανεωτερικότητας» (εναρμονισμένα πλήρως με τις νεοταξίτικες επιταγές), μέχρι και ημερίδες που είχαν ως σκοπό να πληγεί το «ομολογιακό» μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, εις τρόπον ώστε να μετατραπεί σε θρησκειολογικό (δηλαδή να μην κατηχούνται τα ελληνόπουλα με ορθόδοξα νάματα, αλλά να διδάσκονται τις αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού, με μπόλικο ισλάμ, βουδισμό, ινδουισμό κτλ.). Είναι χαρακτηριστικό τέλος, πως το συνέδριο της «μεταπατερικής θεολογίας» χρηματοδοτήθηκε από το «ιησουίτικο» Fordham University από τη Νέα Υόρκη, καθώς και το γερμανικό πανεπιστήμιο του Münster. Δηλαδή σε ένα συνέδριο υποτίθεται «ορθοδόξου ενδιαφέροντος», βασικοί χρηματοδότες του υπήρξαν δύο πανεπιστημιακά ιδρύματα, ένα παπικό και ένα προτεσταντικό! Κάθε εχέφρων πιστός λοιπόν, ας βγάλει τα συμπεράσματά του!
 

Εκ της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας Γατζέας-Βόλου 

Η Εκκλησία να σπάσει τη σιωπή της...

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ
ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΕΚΤΩΝ

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ:
Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος,
Αρχιεπίσκοπο κ.Ιερώνυμο,
Συνοδική Επιτροπή επί των αιρέσεων,
Ιερές Μητροπόλεις, Ιερές Μονές, Ιερό Κλήρο και Λαό.

Ο σύγχρονος Απολογητής της Εκκλησίας, μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος οριοθετώντας τα πλαίσια του Απολογητικού αγώνα έλεγε ότι «η Νέα Εποχή θέλει ΟΧΙ ν' αδειάσουν οι Εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ φρόνημα, αλλιωμένη   την ορθόδοξο πίστη». Σήμερα 15 μόλις χρόνια από την κοίμησή του φτάσαμε στο σημείο αιρετικοί και νεοεποχίτες να πουλάνε «Ορθοδοξία» και η Εκκλησία να μην αντιδρά! Αιρετικοί πουλάνε «Ορθοδοξία» με γλωσσολαλιές και «προφητείες» και νεοεποχίτες, ταντρικό σεξ και αυτοθεραπείες, με Ορθόδοξο προσωπείο. Τα ερωτήματά μας είναι πολλά και οι διαπιστώσεις μας τραγικές. Προς το παρόν δεν τις δημοσιοποιούμε κατά το «ειπέ τη εκκλησία» (Ματθ. 18,17). Θα τολμήσουμε όμως να ρωτήσουμε:

• Είναι προσηλυτισμός η παρουσία δεκάδων-εκατοντάδων (διαπιστωμένων) αιρετικών ομάδων στο διαδίκτυο, οι οποίες έντεχνα αποκρύπτουν το πραγματικό τους θρησκευτικό πρόσωπο και παρουσιάζονται με Ορθόδοξο προσωπείο;
• Οι ομάδες ή τα πρόσωπα αυτά, αν και απορρίπτουν τις Ιερές Εικόνες και κάθε ορθόδοξη παράδοση παρουσιάζουν τις ιστοσελίδες τους διακοσμημένες με Εικόνες, πατερικά κείμενα αλλά και αποδεχόμενοι (αποσπασματικά) τις Παραδόσεις που τόσο κατηγορούν! Είναι αυτό προσηλυτισμός;
• Όταν κάποιος μιλά για «θετική σκέψη», «αυτοΐαση», γιόγκικες μεθόδους διαλογισμού, αστρικά ταξίδια και απελευθέρωση κουνταλίνης με αχαλίνωτο σεξ, ρωτάμε αυτός ο άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί Ορθόδοξος χριστιανός;
• Μπορεί η Εκκλησία να σταματήσει το Απολογητικό της καθήκον μόνο και μόνο για να …μην προσβάλει και ενοχλεί;!!!
• Γνωρίζει η Εκκλησία το κυριολεκτικό «αλώνισμα» των αιρέσεων και των σεκτών που λαμβάνει χώρα στο διαδίκτυο; Πως αντιδρά;

Ποιος θα μας απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα; Ποιος θα προστατεύσει τους βαπτισμένους Ορθόδοξους Χριστιανούς (όχι μόνο Έλληνες, αλλά και Ορθοδόξους από τη Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία και Βαλκάνια) από αιρέσεις, παραθρησκείες και νεοεποχίτικες-συγκρητιστικές πρακτικές; Δεν είναι ο Επίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος; Δεν είναι τα Πατριαρχεία και οι Αυτοκέφαλες ή αυτόνομες Ορθόδοξες Εκκλησίες;

Οι αιρέσεις και οι παραθρησκείες δεν καταπολεμούνται με «ανακοινωθέντα» τα οποία ακούν όσοι εκκλησιάζονται. Οι ανυποψίαστοι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, λόγω έλλειψης συστηματικής Ορθόδοξης κατήχησης από την Εκκλησία, πολύ εύκολα μπορεί να παρασυρθούν από τους ανθρώπους των αιρέσεων, των σεκτών, των παραθρησκειών και των Νεοεποχιτών, γιατί δεν έχουν οριοθετήσει μέσα τους την Ορθόδοξη πίστη και ζωή (Μυστηριακή ζωή με αποδοχή ΚΑΙ των 7 Μυστηρίων, καλλιέργεια της ησυχαστικής προσευχής).

Και ξαναρωτάμε; Ποια Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει σήμερα συστηματική Ορθόδοξη κατήχηση ΟΛΩΝ των μελών της, είτε με έντυπα, είτε μέσω διαδικτύου; Πόσες Ορθόδοξες Μητροπόλεις διαθέτουν όχι απλά την Αγία Γραφή (στο αρχαίο κείμενο και δίπλα τη μετάφραση), αλλά και την ορθόδοξη πατερική ερμηνεία της; Αν κάνει κανείς αναζητήσεις στο διαδίκτυο, οι περισσότερες σελίδες που αναφέρουν την Αγία Γραφή και την ερμηνεία της είναι ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ. Δεν έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα τα άτομα εκείνα (Επισκόπους, Αρχιμανδρίτες, ιερείς, μοναχούς, καθηγητές Πανεπιστημίου, θεολόγους) που να κάνουν εκλαϊκευμένη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και να αντικρούουν τις παρερμηνείες των αιρέσεων, δίνοντας την Ορθόδοξη και Πατερική ερμηνεία;

Εκτός από τη συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών στους επίσημους «διαλόγους», είναι ανύπαρκτη η συμμετοχή των ανθρώπων που εγκατέστησαν οι Απόστολοι  (Επίσκοποι, πρεσβύτεροι) στον διάλογο με τους ανθρώπους εκείνους που ανήκουν σε ετερόδοξες ομάδες («αιρέσεις απωλείας»). Αν ο Χριστός μιλάει ότι ο καλός ποιμένας αφήνει τα 99 πρόβατα και ψάχνει το ένα, το απολωλός, τότε τι περιμένουν οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Μητροπολίτες της Εκκλησίας μας, όταν 10 και 15 άνθρωποι στους εκατό, ίσως και λιγότεροι, ίσως και περισσότεροι, εγκαταλείπουν τη ποίμνη και εντάσσονται σε σέκτες ή νεοεποχίτικες οργανώσεις, και βάζουν σε κίνδυνο τη σωτηρία τους;  Πόσο κοστίζει η οργάνωση Ορθόδοξων κατηχητικών ιστοσελίδων, με μελέτες της Αγίας Γραφής, Ορθόδοξη ερμηνεία χωρίων της, αντιαιρετική ενημέρωση και αναίρεση της πλάνης των εκατοντάδων αιρέσεων και παραθρησκειών; Μήπως πάρα πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι αυτοί που ήταν πρωταγωνιστές στην ενημέρωση ενάντια στις αιρετικές απόψεις και αναδείχθηκαν Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας;

Αν η Εκκλησία δεν έχει χρήματα για να εκδίδει έντυπα και φυλλάδια και βιβλία, τότε μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει ένα επιτελείο από 100-200 άτομα σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι να ενημερώνουν τους πιστούς για τη δράση και τις πλάνες των αιρέσεων (αναλυτικά και εκλαϊκευμένα), να παρουσιάζουν τις ορθόδοξες ερμηνείες της Γραφής, όπως τις παρέλαβε η ΜΙΑ Εκκλησία, να απαντούν σε ερωτήσεις Ορθοδόξων πιστών, να μεταφράζουν τις ερμηνείες και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά κλπ), να αποκαλύπτει αυτόκλητους νεοεποχίτες ψευτομεσσίες και αιρετικούς ψευτοπροφήτες και γενικά να αναλάβει την προστασία των ανθρώπων «υπέρ ων Χριστός απέθανε»! Δεν είναι τραγικό να ψάχνει κανείς στο διαδίκτυο για την Αγία Γραφή, το βιβλίο της ΜΙΑΣ Εκκλησίας, και αντί να βλέπει την Ορθόδοξη ερμηνεία να πέφτει σε δεκάδες αιρετικές ιστοσελίδες που αποκρύπτουν την ταυτότητά τους; Δεν είναι ολέθριο να χάνονται ανθρώπινες ψυχές, γιατί εμείς ως ΕΚΚΛΗΣΙΑ αδρανούμε να κάνουμε Ορθόδοξη κατήχηση και αντιαιρετική ενημέρωση, με αποτέλεσμα να έχουμε μεγάλη ευθύνη για τις ψυχές που χάνονται μέσα στο λαβύρινθο των σεκτών;

Είναι τραγικό να νομίσουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε με ένα 10λεπτο κήρυγμα στους ναούς, μια φορά την εβδομάδα, απευθυνόμενοι σε ανθρώπους που είναι «πεπεισμένοι» ή σε ανθρώπους που έρχονται «παραδοσιακά» στην Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία της Ελλάδας και οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν κάνουν άνοιγμα στη κοινωνία, αρχίζοντας από τα βασικά; Γιατί να τελούνται Μυστήρια της Εκκλησίας, ως «κοσμικές εκδηλώσεις», και να μην υπάρχει συστηματική κατήχηση των νεόνυμφων ή των νονών για μερικούς μήνες για την ουσία και την αξία του Μυστηρίου στο οποίο θέλουν να μετέχουν; Γιατί δεχόμαστε να παρουσιάζονται ως «ορθόδοξοι χριστιανοί» στο διαδίκτυο όσοι συγχέουν την Ορθοδοξία με ψευτοχαρισματικές πρακτικές ή με ανατολίτικες θρησκείες;

Γιατί σιωπά η επίσημη Εκκλησία; Γιατί αφήνει το ποίμνιο έρμαιο αυτόκλητων «σωτήρων», ψευτοχαρισματικών, ψευτομεσσιών; Μπορεί η αντιαιρετική ενημέρωση να γίνεται μόνο με ένα τριμηνιαίο, αντιαιρετικό περιοδικό, τον ΔΙΑΛΟΓΟ; Μπορεί οι αντιαιρετικές ενημερώσεις να γίνονται σε μια ενορία, τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα του διαδικτύου και του ραδιοφώνου; Είναι δυνατόν στα εκκλησιαστικά ραδιόφωνα να μην υπάρχουν ώρες συμ-μελέτης και ερμηνείας της Αγίας Γραφής, σύμφωνα με την ορθόδοξη πατερική , Αγιοπνευματική ερμηνεία και αντιαιρετικές εκπομπές; Είναι δυνατόν να μην έχουν οι περισσότερες ιστοσελίδες ή μπλογκς Ορθοδόξων Πατριαρχείων, μητροπόλεων, ενοριών, στη κεντρική σελίδα, θέματα ορθόδοξης κατήχησης και αντιαιρετικής ενημέρωσης; Γιατί σιωπά η Ιερά Σύνοδος των τοπικών Εκκλησιών πάνω σε βασικά θέματα Ορθοδόξου πίστεως και αφήνει το λαό έρμαιο στα δόντια «λύκων» που δεν «φείδονται του ποιμνίου». Πολλοί Μητροπολίτες εκφράζουν τον σκεπτικισμό τους για τη μείωση των εσόδων των ναών, που θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη με την φορολογική επιδρομή στα εισοδήματα των οικογενειών.  Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Ίσως θα έπρεπε, σε συνεχείς συσκέψεις με τους ιερείς, να ενδιαφερθούν με πιο τρόπο, μέσα στην εβδομάδα, πριν την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, θα βρουν τρόπους να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους που δεν εκκλησιάζονται και απλά να τους ακούσουν ή να απαντήσουν στις απορίες τους, στα ερωτήματά τους ή να γίνουν κοινωνοί των προβλημάτων τους. Ίσως, θα έπρεπε, με συνεχείς συσκέψεις με τους ιερείς, να βρουν τρόπους να πλησιάσουν τους νέους, πριν τους επισκεφθούν οι αιρέσεις ή οι νεοεποχίτικες οργανώσεις και παραθρησκείες. Αυτά και άλλα πολλά, και με αυτοπρόσωπη παρουσία των Επισκόπων και πρεσβυτέρων της Ορθ. Εκκλησίας μας στη κατηχητική, μυστηριακή και προσευχητική δράση των ενοριών μας, και με την  επίσημη παρουσία στο διαδίκτυο, στο ίντερνετ, δίνοντας απαντήσεις σε σέκτες και παραθρησκείες, θα μπορούσαν να κάνουν, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, τις ενορίες μας ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ πρωτοχριστιανικής αγάπης, αλληλεγγύης.

Μέχρι να γίνουν αυτά, ας σκεφθούμε ότι οι αιρέσεις και τα πειθήνια μέλη τους, εργάζονται και το καλοκαίρι και δεν κάνουν διακοπές, προσπαθώντας να αρπάζουν μέλη της Εκκλησίας. Ας σπάσει, λοιπόν, η σιωπή έναντι των αιρέσεων και των παραθρησκειών, με συνολική ενεργοποίηση όλων των μελών της Εκκλησίας μας και ειδικά της Συνόδου, όλων των Μητροπόλεων και των συνεργατών τους, των Θεολογικών Σχολών κλπ.

http://www.egolpion.com/ekklhsi_pros_sunodo.el.aspx

''Αγανακτισμένοι" και μητροπολίτες

Στην Αθήνα, ομάδα μελών του κινήματος των Αγανακτισμένων (με εκπρόσωπο μάλιστα το σκηνοθέτη και πολιτικό Δημήτρη Κολλάτο, γνωστό για την κοινωνική του ευαισθησία, αλλά και για τις αντιπαραθέσεις του με την εκκλησιαστική ιεραρχία κατά το παρελθόν, νομίζω ακριβώς λόγω αυτής της ευαισθησίας του) επισκέφτηκε τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, του ζήτησε βοήθεια με παρεμβάσεις σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα (π.χ. να αγοράσει η Εκκλησία μέρος της ΔΕΗ) και ικανοποιήθηκε πολύ από τις τοποθετήσεις του. Λεπτομέρειες & δύο βίντεο εδώ.
Αντίθετα, στη συμπρωτεύουσα συνέβη το εξής, όπως διαβάζουμε στο πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων Ρομφαία:
 

Οι "Αγανακτισμένοι" περικύκλωσαν το Μητροπολίτη Άνθιμο

 

 

Περίπου 50 "Αγανακτισμένοι" έφτασαν πριν από λίγο (Τρίτη, 28 Ιουνίου 2011) έξω από το Παπάφειο ίδρυμα όπου βρισκόταν σε εκδήλωση ο υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος.
Εκεί οι «Αγανακτισμένοι» περικύκλωσαν τον Μητροπολίτη Άνθιμο και τον Υπουργό μέσα στο κτίριο, φωνάζοντας συνθήματα διαμαρτυρίας επί μισή ώρα.
Σύμφωνα με πληροφορίες πριν από λίγα λεπτά ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κατάφερε να φύγει με τα πόδια γιουχαρίστηκε όμως από τους συγκεντρωμένους, ενω ο υπουργός Υγείας φεύγει τώρα από την πίσω πόρτα.

 

 

Το σχόλιό μας: Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος προπηλακίστηκε από τους "αγανακτισμένους", όχι γιατί λέει ή κάνει κάτι λάθος (ή ανήθικο), αλλά απλώς και μόνο επειδή φροντίζουν να τον γελοιοποιούν και να τον συκοφαντούν με συγκεκριμένο τρόπο τα ΜΜΕ!

Ο Άνθιμος συκοφαντείται ως (δήθεν) εθνικιστής και ρατσιστής, φιλόδοξος δεσπότης που διψάει για αυτοπροβολή και εξουσία και γι' αυτό ανακατεύεται συνεχώς στην πολιτική, ενώ δεν έπρεπε να λέει λέξη για πολιτικά (άρα και κοινωνικά+οικονομικά, και φυσικά για εθνικά) ζητήματα.

Ποιοι τα λένε αυτά; Απαντώ: κάτι άθεοι και οι αφελείς (συγγνώμη) που επηρεάζονται απ' αυτούς. Ο Άνθιμος μιλάει και ασκεί κριτική, επειδή το κράτος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του - και φυσικά ένας δεσπότης που ασκεί κριτική είναι επικίνδυνος για τους πονηρούς πολιτικούς και τους πρακτορίσκους της Νέας Τάξης Πραγμάτων! Αυτό είναι όλο κι όλο το παιχνίδι: να μη μιλάει η Εκκλησία, για να αλωνίζουν τα λαμόγια. Ή (αν δε γίνεται αλλοιώς) να πείσουμε τον κόσμο ότι τα μεγαλύτερα λαμόγια (& φασιστόμουτρα!) είναι οι παπάδες, ώστε να μην τον επηρεάζουν... Και ο κόσμος, που σύρεται από τη μύτη μέσω της Τηλεόρασης, εύκολα πείθεται - αφού, συν τοις άλλοις, κακοί παπάδες μού δίνουν κι εμένα δικαιολογία να είναι κακός ή έστω "κακούλης" και "ανηθικούλης"... πότε πότε.

Ε όχι! Ως ορθόδοξος χριστιανός, θέλω με 1000 να μιλάει η Εκκλησία ΜΟΥ και λυπάμαι που δε μιλάει περισσότερο και επισημότερα για ΟΛΑ τα πολιτικά και κοινωνικά (άρα και οικονομικά) προβλήματα που βασανίζουν το λαό μας (το ΛΑΟ ΤΗΣ), γιατί είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μας προστατέψει από τους ανήθικους και ξεπουλημένους (νά 'ναι καλά) πολιτικούς.

Ο Άνθιμος δεν είναι ρατσιστής - το φανερώνουν τα συσσίτια της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, που προσφέρουν φαγητό κυρίως σε μετανάστες (καλώς είναι καταχωρισμένα στο Ίντερνετ, και γι' αυτούς που θέλουν να πάνε να φάνε -σ' ένα netcafe μπορούν να τα βρουν- και για όσους θέλουν να βοηθήσουν ποικιλοτρόπως). Ούτε και εθνικιστής, αλλά βρίσκεται σ' ένα κράτος που δυναμιτίζει μόνο του την εθνική του ελευθερία και αναγκάζεται να μιλάει για εθνικά θέματα.

Είναι ελάχιστες οι φορές, σε τούτο εδώ το blog, που τα παίρνω στο κρανίο, αλλά τώρα είναι μια από τούτες τις φορές. Τα γράφω αυτά με αγάπη και προς τους Αγανακτισμένους & προς τους πολιτικούς και προς τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, και ειλικρινά λυπάμαι εκείνους που βάζουν άλλους (κι εκείνους που τους βάζουν άλλοι) να ρίχνουν βέλη και λάσπη στη μάνα μου, την Εκκλησία.

Θέλουν νεκρούς! - Το υπέρτατο όπλο τρομοκράτησης των πολιτών

 

Είναι σαφές πλέον, τόσο από την κίνηση των 300 γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων προβοκατόρων, όσο και με την εντολές απλώς ... κατευνασμού τους που έχει λάβει η αστυνομία, η οποία παρά το γεγονός ότι διαθέτει όλα τα μέσα δεν κινείται ενεργητικά προς σύλληψή τους, ότι κάποιοι θέλουν νεκρούς για να ανακοπεί το κύμα ξεσηκωμού στη χώρα κατά της τρόϊκας και της κυβέρνησης. Θέλουν να επαναληφθεί αυτό που έγινε πέρσι στην Marfin με τους τρεις θανάτους υπαλλήλων της (και ένα έμβρυο στη κοιλιά της μάνας του) από ασφυξία και από τότε "πάγωσαν" οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας επί ένα χρόνο. Επιζητούν νεκρούς χωρίς καμία αναστολή.

 Άλλωστε, το δήλωσε και χθες ο Θ.Πάγκαλος στη Βουλή: "Θέλετε να γίνουμε Αργεντινή που είχε 42 νεκρούς στο Μπουένος Άϊρες σε 3 ημέρες;"
Η τακτική της κατατρομοκράτησης των πολιτών για να μείνουν στα σπίτια τους και των βουλευτών για να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο είναι αυτή που κυριαρχεί αυτή την στιγμή
Σήμερα, τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε, όταν ξαφνικά στις 13:40 επί της οδού Όθωνος 10, έξω από το Costa Coffee, όταν δεκάδες διαδηλωτές απέκλεισαν τον χώρο, απομονώντας κουκουλοφόρους που είχαν καμία απολύτως σχέση με τους συγκεντρωμένους. Αμέσως δημιουργήθηκε ένταση, ενώ άτομα εκτόξευσαν μπουκάλια και καδρόνια μπροστά στην είσοδο του Μετρό.
Παράλληλα, σύμφωνα με το ΕΚΑΒ, ένας πολίτης τραυματίστηκε και διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, προκειμένου να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, ο τραυματίας είναι μαχαιρωμένος.
Τραυματίστηκαν επίσης τρεις αστυνομικοί από ρίψη πετρών, οι οποίοι παρελήφθησαν από ασθενοφόρο.
Ξαφνικά από όλες τις οδούς που οδηγούν στο Σύνταγμα, ξεπετάχθηκαν κουκουλοφόροι οπλισμένοι με βόμβες μολότοφ! Πως είναι δυνατόν; Κινούνται από τα σπίτια τους με βόμβες μολότοφ; Μήπως τις είχαν προαποθηκευμένες στους δρόμους περί την πλατεία Συντάγματος; Φυσικά και αυτό έγινε, όπως επίσης υπήρχαν προαποθηκευμένα και άλλα όπλα, όπως αιχμηρά ξύλα, λοστοί, κοντάρια, βαριοπούλες κλπ.
Εκτός και αν νομίζει κανείς ότι όλα αυτά τα έφεραν από το σπίτι τους ή από τα κουβαλούσαν από την πλατεία Εξαρχείων. Κανονικό οργανωμένο επιχειρησιακό σχέδιο με έντονα τα στοιχεία της λογιστικής υποστήριξης και της διοικητικής μέριμνας. Ρεπόρτερ του defencenet.gr κατέγραψαν τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις, όπου ζευγάρια κουκουλοφόρων πήγαιναν σε συγκεκριμένες κρύπτες, άνοιγαν τα καπάκια και έβγαζαν από μέσα προαποθηκεμένες βόμβες μολότοφ.
Στις 14:00, οι αστυνομικές δυνάμεις προωθήθηκαν στην οδό Φιλελλήνων και προχώρησαν στη ρίψη χημικών αλλά και βομβίδων κρότου-λάμψης, προκειμένου να απωθήσουν τους συγκεντρωμένους. Εν τω μεταξύ, ομάδες ατόμων, κρατώντας βαριοπούλες, έσπαζαν μάρμαρα και τσιμέντα, πετώντας τα εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων.
Παράλληλα, μια άλλη ομάδα διαδηλωτών επιτέθηκε εναντίον του κτηρίου όπου στεγάζεται το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, με τα ΜΑΤ που βρίσκονται στη στοά του Υπουργείου Οικονομικών να απωθούν το πλήθος, κάνοντας ρίψη δακρυγόνων και βομβίδων κρότου-λάμψης.
Επιπλέον, στις φλόγες τυλίχθηκε ένα βαν εταιρείας τηλεοπτικού συνεργείου στην οδό Όθωνος, ενώ φωτιές ξέσπασαν σε κάδους επί του πεζόδρομου στην Ερμού, ενώ νεαροί, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους, έβαλαν φωτιά στις ομπρέλες των καφενείων που βρίσκονται μέσα στην πλατεία Συντάγματος.