Επιβεβαιώνονται οι προφητείες Πατροκοσμά και Παϊσίου

«Ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς…»

Παρακολουθώντας τις τραγικές εξελίξεις που διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή της χώρας, το αρνητικό κλίμα που υπάρχει για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους προς τους πολίτες, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τα λεγόμενα του γέροντος Παϊσίου, ενός ...
μοναχού που μόνασε στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιο Όρος και που σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών, μοναχών αλλά και κοσμικών, είχε πολλά χαρίσματα και ανάμεσα σε αυτά ένα καταπληκτικό και πολύ σπάνιο –ακόμη και ανάμεσα στους αγίους της Εκκλησίας μας- χάρισμα, αυτό της προγνώρισης!!!

Γνώριζε δηλαδή από πριν και προσπαθούσε να προειδοποιήσει, χωρίς όμως να βλάψει πνευματικά τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Πολλές διηγήσεις, ακόμη περισσότερα τα περιστατικά που έχουνε μαθευτεί στις τάξεις των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καταμαρτυρούν τον χαρισματικό γέροντα ως σύγχρονη μορφή της εκκλησίας που θέλησε να μας ειδοποιήσει γι αυτά που έρχονται και που με πολύ αγάπη και χωρίς επιτήδευση μετέδιδε λόγια αλήθειας και ανακούφισης αλλά και πολλές φορές αναφέρθηκε στο μέλλον με μεγάλη σαφήνεια, χωρίς να αλλάζει τα λόγια του και εμμένοντας στα τραγικά που πρόκειται να συμβούν στη χώρα, χωρίς να αφήσουν πληγές και πληγωμένους, αλλά και τα ευχάριστα που θα ακολουθήσουν αμέσως μετά.

«Όταν οι μέρες θα πλησιάζουν, τότε ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς…» ήταν τα λόγια του γέροντα (ο οποίος στη συγκεκριμένη προφητεία του αναφέρεται σε επίθεση της Τουρκίας προς την Ελλάδα) και τα οποία συνεχίζουν «και θα τους κυνηγήσει»… Ίσως να αποτελεί σύμπτωση το γεγονός πως η Τουρκία έχει πάρει τα ηνία της περιοχής και έχει μεταβληθεί σε «δεξί χέρι» του Λευκού Οίκου, ενώ ταυτόχρονα απειλεί για το Αιγαίο με συνεχείς παραβιάσεις και με ασκήσεις που σαν κύριο σκοπό έχουν την κατάληψη νησιού! Βέβαια, ο γέροντας Παΐσιος αναφέρθηκε στη συνέχεια της προφητείας λέγοντας «το κακό θα ξεκινήσει όταν ακούσετε να μιλάνε στην τηλεόραση για τα 12 ναυτικά μίλια»!

Ίσως να θεωρηθεί σύμπτωση, επίσης, το γεγονός πως ένας άλλος Αγιορίτης μοναχός, που αναγνωρίστηκε σαν άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πατροκοσμάς (Κοσμάς ο Αιτωλός) έχει προφητεύσει πως «θα ξεσηκωθεί το ρέμπελο και μετά οι πολίτες…», παραμένοντας στο ίδιο «μοτίβο» (προγενέστερη πρόβλεψη από αυτή του Παϊσίου) προσθέτοντας όμως ένα στοιχείο, αυτό του ξεσηκωμού του «ρέμπελου» (παλαιότερα ρέμπελος ονομαζόταν εκείνος που δεν είχε να κάνει δουλειά και που τριγυρνούσε άπραγος εδώ κι εκεί στους δρόμους) που εύκολα μπορεί κάποιος σήμερα να συγκρίνει τον «ξεσηκωμό του ρέμπελου» με τις τελευταίες κινητοποιήσεις των λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. «Τότε», αναφέρει ο Πατροκοσμάς, θα υπάρχει κυβέρνηση και θα είναι σαν να μην υπάρχει»!!! Και η σημερινή πολιτική κατάσταση, δυστυχώς, τείνει να καθρεφτίζεται στην πρόρρηση – προφητεία του αγίου γέροντα και μοναχού… Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όμως, αναφέρεται και άλλα στοιχεία στην προφητεία του πριν να φθάσει στην σύγκρουση με τους Τούρκους (η οποία επαναλαμβάνεται στις προφητείες και των δύο αγιορειτών μοναχών). «Ένας μεγάλος σεισμός θα κάνει πολύ κακό και μετά από αυτόν θα επιτεθεί ο Τούρκος και θα φθάσει μέχρι τα εξαμίλια…»!

Έξι μίλια ο Κοσμάς ο Αιτωλός, δώδεκα μίλια (και πιθανή παραβίασή τους) ο γέροντας Παΐσιος! Οι συμπτώσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές τη στιγμή που συγκλίνουν στην Ελληνοτουρκική σύγκρουση… αλλά και στο αποτέλεσμά της.

Τι γνώριζαν οι άγιοι αυτοί γέροντες και προσπάθησαν να μας προειδοποιήσουν; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια όταν μελετά τις προφητείες, ιδιαίτερα όταν αυτές δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει πάρει επίσημη θέση και δεν αναφέρεται στα προφητικά λεγόμενα των δύο γερόντων. Όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ιερείς που πολλές φορές αναφέρονται στα λεγόμενα των δύο σημαντικών αυτών γερόντων νουθετώντας όλους να είμαστε δυνατοί στα επερχόμενα…

Τα γεγονότα, όπως λένε όσοι μελετούν τις προφητείες και ταυτόχρονα παρακολουθούν τις παγκόσμιες εξελίξεις αλλά και τις Ελληνικές, τρέχουν πολύ γρήγορα. Έχουν αποκτήσει μεγάλη ταχύτητα και δεν προλαβαίνουμε να τα μαθαίνουμε όλα…

«Τον Πάπα να καταράσθε, αυτός θα είναι η αιτία του κακού…» δήλωσε με απόλυτη βεβαιότητα ο Πατροκοσμάς και αναλογιζόμενοι την τελευταία «εκστρατεία» του αρχηγού της Καθολικής Εκκλησίας στον Αραβικό κόσμο, εν όψει των συζητήσεων που γίνονται για την αγορά ενέργειας και τους ενεργειακούς δρόμους, με επιφυλάξεις μπορούμε να πούμε πως μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε σημαντικές (ίσως και τραγικές) εξελίξεις, οι οποίες οδηγούν στην αλλαγή του χάρτη των Βαλκανίων και στην αλλαγή συνόρων που τόσο πολύ προωθείται από τον Λευκό Οίκο (και όχι μόνο)…

Επειδή η κατάθεση των «προφητειών» των δύο αυτών αγαπημένων γερόντων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι δυνατόν να λειτουργήσει ως αρνητικό κάλεσμα ή να αφήσει σπόρους συνωμοσιολογίας, καλό θα ήταν να αναφερθεί πως οι γέροντες ποτέ δεν προκάλεσαν, ποτέ δεν επιζήτησαν και σε ολόκληρο το βίο τους απέφευγαν συστηματικά να προκαλέσουν και ιδιαίτερα να προκαλέσουν «λαθεμένα όνειρα» ή να δημιουργήσουν φόβους στους ανθρώπους που τους πλησίαζαν και αποζητούσαν την συμβουλή τους ή απλά να ακούσουν τα λόγια τους. Σεμνοί και ζώντας με προσευχή, έχοντας σαν γεύμα ό,τι τους προσέφερε η φύση και όχι οι άνθρωποι, ταπεινοί μέχρις εσχάτων προσπάθησαν να φέρουν την ειρήνη, την αγαλλίαση και την αγάπη στις καρδιές όλων των ανθρώπων, ακόμη και σε αυτούς που αποζητούσαν να τους εξευτελίσουν…

«Ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους κυνηγήσει…», απλά σκεφτείτε το…

πηγή

Η Ορθοδοξία και τα … «αμαρτήματα» της «αριστεράς» και του Ριζοσπάστη

Γράφει το Ρεσάλτο

Από πολύ παλιά, από την εποχή της σύγκρουσης του «εκσυγχρονισμού» με την Εκκλησία (σύγκρουση για τις ταυτότητες) είχαμε υπογραμμίσει τούτο:«Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη ως συνεκτικός ιστός της εθνικής συνείδησης και ως ανεξάρτητη συλλογικότητα είναι υπό διωγμό από τη Νέα Τάξη».Σε σειρά άρθρων αναλύσαμε διεξοδικά ότι:
«Για την πλανητική αυτοκρατορία δεν υπάρχει χώρος για έθνη, εθνικές οικονομίες, εθνικές νομοθεσίες, εθνικές κυβερνήσεις, εθνικούς στρατούς, εθνικούς πολιτισμούς, εθνικές θρησκείες κλπ. Τα διακριτικά των εθνών, οι συνεκτικοί ιστοί, δηλαδή κάθε είδους συλλογικότητας και εθνικής συνείδησης, πρέπει να εξαφανιστούν, να πολτοποιηθούν στη χοάνη του παγκοσμιοποιημένου μονοθεϊσμού…».

Ακόμα, εκείνη την εποχή είχαμε δείξει αναλυτικά ότι η «αριστερά», στη σύγκρουση του «εκσυγχρονισμού» με την Εκκλησία, είχε ταχθεί με το μέρος του «εκσυγχρονισμού» και της Νέας Τάξης: Αποτέλεσε την εμπροσθοφυλακή της Νέας Τάξης εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας…

ΣΗΜΕΡΑ, μόνο οι πολύχρωμοι απολογητές της παγκοσμιοποίησης και οι «εγκάθετοι» της Νέας Τάξης, δεν αντιλαμβάνονται (δολίως και σκοπίμως) ότι η Ορθοδοξία βρίσκεται στο στόχαστρο της Νέας Τάξης…

ΣΗΜΕΡΑ, γίνεται καθαρό, όσο ΠΟΤΕ άλλοτε, ότι η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας αποτελεί ΕΝΑ από στρατηγικά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ, καθοριστικό κριτήριο για την ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ όλων αυτών των «πατριωτικών», «εθνικό- απελευθερωτικών» Μετώπων και Κινήσεων.

Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι εναντίον της Νέας Τάξης και να μιλάς «εθνικά» και «πατριωτικά» και να μην ΘΕΤΕΙΣ, σε πρώτη γραμμή, και το ζήτημα της ΔΙΩΞΗΣ της Ορθοδοξίας από τους μηχανισμούς της Νέας Τάξης και το «ΓΙΑΤΙ» αυτής της δίωξης…

Η ενσωμάτωση της μεταλλαγμένης «αριστεράς» απαστράπτει και από αυτό:Έχει συνταχθεί με τη Νέα Τάξη και μάλιστα στην πρωτοπορία» τής ΔΙΩΞΗΣ της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το ίδιο, όπως έχει συνταχθεί αυτή η Αριστερά στη νεοταξική πρωτοπορία υπέρ της εισβολής και κατοχής της χώρας από τους λαθρομετανάστες (τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά).

Η ηγεσία του ΚΚΕ, στα πρώτα χρόνια της σύγκρουσης Κράτους και Εκκλησίας, κρατούσε μια διακριτική «σιωπή» και καιροσκοπική ουδετερότητα που ισοδυναμούσε με ουσιαστική ΑΠΟΔΟΧΗ της νεοταξικής επίθεσης κατά της Εκκλησίας.

ΤΟΤΕ, μέσα στο ΚΚΕ υπήρξε ο Θανάσης Παπαρήγας, ο οποίος σε σειρά άρθρων, ανέλυε τον εθνικό ιστό της Ορθοδοξίας και τους λόγους που το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο προωθούσε την άγρια επίθεσή του εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Αυτά τα εξαιρετικά σημαντικά άρθρα βρίσκονται ΕΔΩ


ΣΗΜΕΡΑ, η ηγεσία του ΚΚΕ συναγωνίζεται τους «φωταδιστές» στις επιθέσεις εναντίον της Ορθοδοξίας, όπως και στο λαθρομεταναστευτικό…

Με τη γνωστή σταλινική μέθοδο: Των γενικών απλοϊκών ΑΦΟΡΙΣΜΩΝ, των τελεσιγράφων και των ταχυδακτυλουργιών.

Ένα μικρό δείγμα είναι το χθεσινό σχόλιο του Ριζοσπάστη:

Το... «όγδοο αμάρτημα»
Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία αποτελεί, διαχρονικά, το «βαρύ πυροβολικό» των εκμεταλλευτριών τάξεων στην ιδεολογική καταστολή των μαζών, ώστε αυτές να αποδεχθούν ως κάτι το «μοιραίο» την εκμετάλλευσή τους. Το ρόλο αυτό επιβεβαιώνει ο πρόεδρος της Συνόδου Καθολικών Επισκόπων Ιταλίας καρδινάλιος Αντζελο Μπανιάσκο, ο οποίος, κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών της συνόδου δήλωσε... ότι «όποιος φοροδιαφεύγει, διαπράττει αμαρτία»!

Ετσι, και ενώ η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε έξαρση, είναι πολύ πιθανό να συμπληρωθούν τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα» που «ταξινόμησε» η καθολική Εκκλησία με ένα όγδοο: Αυτό της «φοροδιαφυγής»!

Αλλά, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο καρδινάλιος θεωρεί «αμαρτωλό» μόνο το λαό και όχι το κεφάλαιο, έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του στην κυβέρνηση Μόντι, λέγοντας ότι «είναι μια κυβερνητική ομάδα, η οποία χαρακτηρίζεται από καλή θέληση και επιχειρεί να ξεμπλέξει ένα κουβάρι που είναι εξαιρετικά μπερδεμένο»...

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6660355&publDate=27/1/2012

Δεν θα μείνουμε στους απλοϊκούς και χυδαίους αφορισμούς οι οποίοι, με σκοταδιστική αμάθεια, παρακάμπτουν τα ίδια λόγια του δικού τους Θανάση Παπαρήγα:

«Η θρησκεία αποτελεί βασικό στοιχείο της κοινωνικής συνείδησης…
Το «κόμμα του λαού» δεν νοιάζεται, ουδέποτε νοιάστηκε, για το «βασικό στοιχείο της Κοινωνικής συνείδησης», ούτε για την «αντιφατική φύση της θρησκευτικής συνείδησης»!!!

Αυτή και μόνο η σταλινική, τελεσιγραφική σχηματοποίηση της πραγματικότητας δείχνει όχι μόνο το πόσο μακριά βρίσκεται η ηγεσία του ΚΚΕ από το λαό, αλλά και το πόσο ενσωματωμένη είναι στο καθεστώς της Νέας Τάξης…

Θα το προσπεράσουμε, όμως αυτό και θα περιοριστούμε στη χυδαία ταχυδακτυλουργία που ταυτίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία με τον Καθολικισμό.

Ο ίδιος ο Θανάσης Παπαρήγας διαχωρίζει καθαρότατα την «Ανατολική Χριστιανική Εκκλησία, τη λεγόμενη Ορθόδοξη» από το Δυτικό Καθολικισμό, υπογραμμίζοντας, για την Ορθοδοξία ΤΗΝ: 

«Ιδιαίτερα στενή σύνδεση με τον εθνικό και πολιτιστικό «πολιτικό» παράγοντα. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό: Ότι η μεγάλη μάζα του ελληνικού πληθυσμού ταυτίζει την εκκλησιαστικοθρησκευτική της ένταξη με την εθνική και κρατική της ταυτότητα». 

Τονίζει επίσης: 

«Σιγά - σιγά, η Καθολική και Προτεσταντική «Δύση» γίνεται το κέντρο, χώρος προτύπων μίμησης, αλλά και απειλών επιδρομής. Αντίθετα, η «Ανατολική» Ορθόδοξη ταυτότητα γίνεται η ταυτότητα του «παρωχημένου», του «στάσιμου», εκείνου που έχει περιθωριοποιηθεί…»

Ο Θανάσης Παπαρήγας αναλύει επίσης έξοχα τούτο: Ότι στην εποχή της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης ο καθολικισμός αποτελεί το πνευματικό ΚΕΝΤΡΟ του ιμπεριαλισμού: Ένα ιμπεριαλιστικό ΚΕΝΤΡΟ που θέλει να επιβάλει τα δικά του πρότυπα στους εξαρτώμενους, περιφερειακούς καπιταλισμούς, να επιβάλει την ΑΛΩΣΗ των εθνικών του ταυτοτήτων:

«Οι υπόδουλοι και εξαρτημένοι λαοί της καπιταλιστικής περιφέρειας πρέπει να αδειάσουν εντελώς, ακόμη και με τη βία, από το ιστορικό και κληροδοτημένο από το παρελθόν περιεχόμενό τους, γιατί αλλιώς δεν μπορούν να γίνουν κατάλληλοι για τις νέες μορφές εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Στη βάση αυτή, το κέντρο γίνεται το «μόνο που αξίζει». Η ιστορική μίμηση γίνεται μια άλλη πλευρά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποδούλωσης (η ιδεολογική εξάρτηση και υποδούλωση) και αυτό φαίνεται από την υστερική μορφή που συχνά παίρνει. Τώρα, η εκκλησιαστικοθρησκευτική ταυτότητα, π.χ. του ορθοδόξου, γίνεται όχι μόνο ένδειξη παρωχημένης εποχής, αλλά και στοιχείο ντροπής και ενόχλησης που καλύτερα να μην πολυφαίνεται…».

Σαφέστατα για τον Θανάση Παπαρήγα του ΚΚΕ η επίθεση κατά της Εκκλησίας ήταν προσχεδιασμένη από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το τεκμηριώνει με πολλά παραδείγματα από τα ουρλιαχτά των «εκσυγχρονιστών» και των «φωταδιστών» εναντίον της Εκκλησίας. Καταλήγοντας:

«Οπως βλέπουμε, δηλαδή, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ό,τι αρχικά νομίσαμε. Ο Μεγάλος Αδελφός δεν ικανοποιείται πια μόνο με τις «εκθέσεις για την τρομοκρατία». Τώρα, απαιτεί όχι πια μόνο το πρόγραμμα μηδενικής ανοχής, αλλά και τον πλήρη έλεγχο της πνευματικής ζωής…».

Οι αμαθείς και δόλιοι ταχυδακτυλουργοί του «Ρ» ούτε τα κείμενα του δικού τους Θ. Π. στο «Ρ» γνωρίζουν…

Παραπέμπουμε, τέλος και σε ένα δικό μας κείμενο που αναλύει τις στρατηγικές διαφορές και λειτουργίες του Παπισμού (κράτος της Νέας Τάξης) και της Ορθοδοξίας (μετερίζι αγώνα εναντίον του πλανητικού ιμπεριαλιστικού οδοστρωτήρα:«Ορθοδοξία και Βατικανό»
ΕΔΩ

Όποιος ταυτίζει σήμερα το δυτικό καθολικισμό (το πνευματικό κράτος της Νέας Τάξης) με την Ορθοδοξία, είτε από άγνοια, είτε από δολιότητα, βρίσκεται από την πλευρά του πλανητικού ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητα από τα λόγια των καταναλωτικών καταγγελιών εναντίον του…

Τυπικόν της 29ης Ἰανουαρίου 2012

Κυριακή: ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (τῆς Χαναναίας).  Ἀνακομιδή τῶν ἱ. Λειψάνων τοῦ  Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.  Τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἰγνατίου  καί Νικάνδρου τῶν Σιναϊτῶν.

Ἦχος πλ. δ΄ – Ἑωθινόν ΙΑ΄. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιον:  «Ταῖς τῶν δακρύων σου ῤοαῖς...». Κοντάκιον:  «Τήν ὥραν ἀεί...». Ἀπόλυσις:  Μικρά. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα…». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα· «Ἑσπερινόν ὕμνον...  – Κύριε, Κύριε, μή ἀποῤῥίψης ἡμᾶς...  – Χαῖρε, Σιών ἁγία...».  2.– Τά 3  Στιχηρά Ἀνατολικά· «Ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός Λόγος...  – Τήν ἐκ νεκρῶν σου ἀνάστασιν...  – Δόξα σοι, Χριστέ Σωτήρ...» καί  3.– Τά 4 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Ἱερομάρτυρος· «Θεολόγων ἀκρότητος...  – Ἱερῶς ἀπεδόθη σου.... – Ἀναλάμψας ὡς ἥλιος…  – Ἐξ Ἑώας μέν πρότερον…». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τοῦ Ἱερομάρτυρος· «Θεοφόρε Ἰγνάτιε…». Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Ὁ Βασιλεύς τῶν οὐρανῶν…». Εἴσοδος.:  «Φῶς ἱλαρόν…». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν· · «Ἀνῆλθες ἐπί Σταυροῦ...» καί τά  κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου· «Χριστόν δοξολογήσωμεν...  – Ψαλμοῖς καί ὕμνοις... – Ὤ Δέσποτα τῶν ἁπάντων...». Δόξα:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Ἱερομάρτυρος˙ «Ὤ τῆς στεῤῥᾶς  καί ἀδαμαντίνου…». Καί νῦν:  Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Ἰδού πεπλήρωται...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Ἐξ ὕψους κατῆλθες…».  2. – Δόξα, τοῦ Ἱερομάρτυρος˙ «Καί τρόπων μέτοχος…» καί  3.– Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον...». Ἀπόλυσις: «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν…». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών· «Τῷ τρισηλίῳ Βασιλεῖ…»,  τά Τριαδικά· «Ἄξιόν ἐστιν…». Τρισάγιον καί ἡ Ὑπακοή τοῦ  ἤχου· «Αἱ μυροφόροι τοῦ ζωοδότου...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος…». Ἀπολυτίκια:  Τά τοῦ Ἑσπερινοῦ. Καθίσματα:  Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ Στιχολογίας μετά Θεοτοκίου  εἰς τό Καί νῦν·«Ὁ δι’ ἡμᾶς γεννηθείς...» (πρβλ. ὑποσημ. 14) καί  τῆς β΄ Στιχολογίας μετά τοῦ Θεοτοκίου αὐτῶν. Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή – οἱ Ἀναβαθμοί  καί τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Ὁ Ἀναστάσιμος· «Ἁρματηλάτην Φαραώ…»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί  2.– Τοῦ Ἱερομάρτυρος· «Ἰθύνας πρός ἀρετήν τόν βίον μου...»,  ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδιον Κάθισμα: Τοῦ Ἱερομάρτυρος· «Θείῳ Πνεύματι  πεφωτισμένος…», μετά τοῦ Θεοτοκίου αὐτοῦ·  «Θείας φύσεως οὐκ ἐχωρίσθη…». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τά Ἀναστάσιμα. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι:  «Χέρσον ἀβυσσοτόκον...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό ΙΑ΄ Ἑωθινόν· «Ἐφανέρωσεν ἑαυτόν  ὁ Ἰησοῦς... καί λέγει τῷ Σίμωνι...», κτλ. Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Θεοτόκε ἡ ἐλπίς... – Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καί γράμματι...».  «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια:  1.– Τό ΙΑ΄ Ἀναστάσιμον· «Μετά τήν θείαν ἔγερσιν...».  2.– Τοῦ Ἱερομάρτυρος˙ «Τούς πόθῳ ἑορτάζοντας…» καί  3.– Τό Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Ἐν δύο ταῖς θελήσεσι...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα· «Κύριε, εἰ καί κριτηρίῳ...  – Κύριε, εἰ καί ὡς θνητόν ἐν μνημείῳ...  – Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου... – Ὁ Ἄγγελός σου, Κύριε...» καί  2.– Τά 4 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Ἱερομάρτυρος  τά ἐν τῷ Ἑσπερινῷ·  «Θεολόγων ἀκρότητος...  – Ἱερῶς ἀπεδόθη σου....  – Ἀναλάμψας ὡς ἥλιος…  – Ἐξ Ἑώας μέν πρότερον…»,  μετά στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄. –«Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεί κέδρος  ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται».  β΄.–«Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος». Δόξα:  Τό ΙΑ΄ Ἑωθινόν· «Φανερῶν σεαυτόν...». Καί νῦν:  «Ὑπερευλογημένη…». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία…». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ «Ἐξ ὕψους κατῆλθες…». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν… ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν…». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Ἐξ ὕψους κατῆλθες…».  2.– Τοῦ Ἱερομάρτυρος˙«Καί τρόπων μέτοχος…» καί  3. Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  «Ὁ μήτραν παρθενικήν...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς ιζ΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν˙  «Ὑμεῖς ἐστε ναός Θεοῦ ζῶντος…» (Β΄ Κορ. ς΄ 16-18, ζ΄ 1). Εὐαγγέλιον:  Κυριακῆς ιζ΄ ἑβδομάδος Ματθαίου˙  «Ἐξῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος...»  (Ματθ. ιε΄ 21-28). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν…». Κοινωνικόν:  «Αἰνεῖτε…». «Εἴδομεν τό φῶς…», κτλ. Ἀπόλυσις:  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας) -«Ω, γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις»

Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ω, γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις»

α. Μία «ανατροπή» του τρίτου αιτήματος της Κυριακής προσευχής καταγράφει το σημερινό περιστατικό της συνάντησης του Κυρίου με τη Χαναναία γυναίκα. Αντί να γίνεται το θέλημα του Θεού στη ζωή του ανθρώπου – ό,τι ακριβώς μας δίδαξε ο Κύριος να ζητάμε στην προσευχή μας: «γενηθήτω το θέλημά Σου» - γίνεται το θέλημα του ανθρώπου από τον Θεό: «γενηθήτω σοι ως θέλεις». Κι είναι το περιστατικό επίσης που καταγράφει τη μία από τις δύο περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο Κύριος επαίνεσε την πίστη των ανθρώπων – και στις δύο με πρόσωπα εκτός του Ισραήλ και με πρόβλημα που δεν ήταν άμεσα δικό τους (τον Ρωμαίο εκατόνταρχο που παρακαλούσε για τον δούλο του, τη Χαναναία σήμερα που παρακαλούσε για τη δαιμονισμένη κόρη της) – και πραγματοποίησε αυτό που ζητούσαν: «Μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις». Πώς εξηγείται τούτο;

β. 1. Καταρχάς, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση ο Κύριος δεν επικαλείται τον Θεό Πατέρα Του για την εκπλήρωση του αιτήματος του ανθρώπου ούτε παραπέμπει κάπου αλλού. Ο Ίδιος με το αρχικό Του θέλημα ως Θεός που είναι, επιτάσσει το γεγονός. Κι είναι σαν να βρισκόμαστε στην αρχή της Δημιουργίας του κόσμου, όταν ως άσαρκος Υιός και Λόγος του Θεού, από κοινού βεβαίως με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, έδινε την παρόμοια εντολή: «γενηθήτω…». Και όπως τότε το αποτέλεσμα του λόγου Του ήταν η δημιουργία: «και εγένετο…», έτσι κι εδώ ο λόγος Του, το «γενηθήτω σοι»,  φέρνει αμέσως την ίαση της κόρης της γυναίκας: «Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης».  

2. Η ικανοποίηση του θελήματος της γυναίκας από τον Κύριο – η «ανατροπή» του «γενηθήτω το θέλημά Σου» - φαίνεται ως «ήττα» του Κυρίου. Η γυναίκα νίκησε τον Κύριο και πήρε το έλεός Του γι’ αυτήν και την κόρη της. Πρόκειται για τις «ήττες» του Θεού εκ μέρους του ανθρώπου, οι οποίες αποτελούν τη χαρά Του και την επιδίωξή Του. Δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη ευφροσύνη για τον Κύριο να βλέπει τα δημιουργήματά Του να «παλεύουν» μ’  Αυτόν και να φθάνουν στο σημείο να Τον κάμπτουν. Κι αιτία γι’ αυτό βεβαίως είναι, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, η αγάπη του Κυρίου απέναντί μας. Με την πρώτη αντίστασή Του στα αιτήματά μας προκαλεί τη φανέρωση του αληθινού περιεχομένου της καρδιάς μας, αν δηλαδή αυτό που ζητάμε είναι όντως αυτό που μας διακατέχει, αν συνιστά πράγματι τον πόνο μας. Κι όταν βλέπει την επιμονή μας, όταν βλέπει ότι μπροστά σ’ αυτό που ζητάμε κάνουμε πέρα οτιδήποτε «κουρελιάζει» τον εγωισμό μας, όταν βλέπει ότι έχουμε εξαρτήσει όλη την ύπαρξή μας από Εκείνον, τότε ναι, υπακούει σε εμάς και τροποποιεί το θέλημά Του.

Έτσι δεν έγινε και με την περίπτωση του Ιακώβ – κάτι που ήδη έχει επισημανθεί από τους ερμηνευτές της Εκκλησίας μας -  όταν έφυγε από το σπίτι του, φοβούμενος την οργή του αδελφού του Ησαύ, λόγω της κλοπής των πρωτοτοκίων; Στην πορεία του προς τον θείο του, καθώς ξάπλωσε κάπου να κοιμηθεί, δεν μας λέει η Παλαιά Διαθήκη ότι όλη τη νύκτα «πάλεψε» με τον άγγελο του Κυρίου, τον ίδιο τον Θεό, και στο τέλος Τον «νίκησε»; Και η «ήττα» του Κυρίου Τον έκανε να δώσει στον Ιακώβ το όνομα του «Ισραήλ», του ισχυρού, αυτού που νίκησε και τον Θεό. Αλλά επίσης, για να θυμηθούμε και αυτό από πολλές άλλες ακόμη περιπτώσεις,  το ίδιο δεν έγινε και όταν απεστάλη ο προφήτης Ιωνάς να κηρύξει μετάνοια στους ειδωλολάτρες Νινευίτες; Είχε αποφασίσει την εξολόθρευσή τους λόγω των αμαρτιών τους. Κι όμως, με τη μετάνοια που επέδειξαν μετά το κήρυγμα του προφήτη, ο Κύριος κάμφθηκε, άλλαξε την απόφασή Του, «νικήθηκε».

Στην προκείμενη περίπτωση με τη Χαναναία τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ καθαρά: ο Κύριος «υποκρίνεται», παίζει το ρόλο ενός εθνικιστή Ιουδαίου, και παρουσιάζεται σκληρός, χωρίς να δίνει καμία σημασία στη γυναίκα. Κι όχι μόνο δεν της δίνει σημασία, αλλά στη συνέχεια και την προσβάλλει, χαρακτηρίζοντάς την «κυνάριον», σκυλί του σπιτιού.  Με διπλό σκοπό: αφενός, όπως φαίνεται έπειτα, να διδάξει τους μαθητές Του, οι οποίοι και αυτοί ήταν εθνικιστές, δηλαδή με απολυτοποίηση του δικού τους έθνους και περιφρόνηση των άλλων εθνών, αφετέρου να οδηγήσει τη Χαναναία, μέσω της συνεχούς αρνήσεώς Του,  στο σημείο να αποκαλυφθεί η μεγάλη της πίστη. Και ο Κύριος, ο Οποίος ως καρδιογνώστης έβλεπε το διαρκές ανέβασμα της πίστεως της γυναίκας, την επιμονή της, την ταπείνωσή της, ξεσπάει σε εγκωμιασμό προς αυτήν: «Γυναίκα, είναι μεγάλη η πίστη σου!»

3. Ποια στοιχεία συνθέτουν τη μεγάλη πίστη της γυναίκας; Τι μας αποκαλύπτει το όλο περιστατικό; (1) Η γυναίκα «εξήλθε από των ορίων αυτής». Η Χαναναία, μία ειδωλολάτρισα δηλαδή αλλά καλοπροαίρετη, μόλις ακούει ότι ο Κύριος προσεγγίζει τα όρια της περιοχής της, εξέρχεται από αυτά για να Τον συναντήσει. Κάνει αυτό που έκανε και ο Ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος και Αυτός «εξήλθε εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος». Με άλλα λόγια η συνάντηση του Θεού και του ανθρώπου προϋποθέτει την έξοδο και των δύο: ο Θεός εξέρχεται, «κενώνει Εαυτόν» – ο Κύριος βγαίνει έξω από τα όρια που επιτρεπόταν για έναν Ιουδαίο, όπως βγήκε και από τα όρια που «επιτρεπόταν» για τον Θεό, δηλαδή να έλθει στον κόσμο – η γυναίκα βγαίνει να συναντήσει έναν Ιουδαίο, μολονότι ειδωλολάτρισσα. Σαν την περίπτωση με τον Ζακχαίο: και ο Ζακχαίος έκανε κάτι που δεν επιτρεπόταν για τη θέση του, δηλαδή να ανέβει σε ένα δένδρο. Κι η πίστη της αυτή να πλησιάσει τον Χριστό συμπληρώνεται με την κραυγή της να την ελεήσει ο Κύριος: «Ελέησόν με Κύριε, υιέ Δαυίδ». (2) Η Χαναναία επιμένει. Η πίστη της είναι αποφασιστική: την καίει το πρόβλημα του παιδιού της. Όχι μόνο δεν κάμπτεται από την περιφρόνηση του Κυρίου και τα προσβλητικά Του λόγια, αλλά αντιθέτως γίνεται περισσότερο «επιθετική»: ενώ ακολουθούσε τον Κύριο και κραύγαζε, στη συνέχεια έρχεται μπροστά Του και με βαθύ σεβασμό, προσκυνώντας Τον, επιμένει στο αίτημά της. Η πίστη της λοιπόν μεγαλώνει με την επιμονή της. (3) Ο Κύριος, είπαμε, την περιφρονεί στην αρχή – ήλθα μόνον για τα «απολωλότα οίκου Ισραήλ» - και έπειτα την προσβάλλει – «δεν είναι καλό να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλιά». Κι όμως η Χαναναία όχι μόνον δεν προσβάλλεται, αλλά επιτείνει ακόμη περισσότερο την προσβολή: όχι το ψωμί, αλλά τα ψίχουλα τουλάχιστον ας πάρω. Η πίστη της, κοσμημένη με την επιμονή της, γίνεται έκλαμπρη με την ταπείνωσή της. Κι αυτό ήταν που ήθελε ο Κύριος. Για τον Κύριο, το σημείο που ο άνθρωπος έχει τη μεγάλη πίστη, εκείνη που Τον κάνει να υπακούει ο Ίδιος στον άνθρωπο, είναι ακριβώς η μεγάλη του ταπείνωση. Διότι προφανώς συνιστά το έδαφος για να μπορεί να έλθει στον άνθρωπο η χάρη του Θεού και να λειτουργεί ο άνθρωπος σαν τον Θεό. «Ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν». (4) Κι ένα στοιχείο της μεγάλης αυτής πίστεως της γυναίκας, που μάλλον έκανε τον Κύριο να συγκινηθεί ιδιαίτερα, ήταν ότι βίωνε το πρόβλημα του παιδιού της σαν προσωπικό της πρόβλημα. «Ισοπέδωσε» τον εαυτό της, έκανε τα πάντα, διότι πήρε πάνω της τον πόνο του παιδιού της. «Ελέησε εμένα, Κύριε» κραυγάζει. Όχι το παιδί μου, εμένα. Ό,τι έκανε ο ίδιος ο Θεός, ο Οποίος πήρε επάνω Του τις δικές μας αμαρτίες και τις έκανε δικές Του, κατά τον ίδιο σχεδόν τρόπο και εδώ: η γυναίκα νιώθει υπεύθυνη για την κατάντια της κόρης της. Κι αυτό σημαίνει: τότε ο άνθρωπος δείχνει την πραγματική και μεγάλη του πίστη στον Θεό, όταν και επιμένει βεβαίως, και ταπεινώνεται, αλλά και αγαπά σωστά, προσλαμβάνοντας τους άλλους μέσα στον δικό του εαυτό. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

γ. Η Χαναναία - Ιούστα στο όνομα, κατά κάποια εκκλησιαστικά κείμενα - έκρινε την πίστη του Ισραήλ με τη μεγάλη της πίστη,  αλλά κρίνει και τη δική μας των Χριστιανών, ενόψει μάλιστα της εισόδου μας στο ευλογημένο Τριώδιο. Διότι και εμείς πολλές φορές ενώπιον των προβλημάτων μας, ατομικών, οικογενειακών, κοινωνικών ακόμη, λιποψυχούμε, ολιγοπιστούμε, τα βάζουμε και με τον Θεό, που δεν μας ακούει και δεν μας βλέπει. Ο φόβος και η ανασφάλεια συχνά μας καταβάλλουν. Κι αυτό δείχνει ακριβώς το έλλειμμα της πίστεώς μας. Ο Κύριος όμως περιμένει και από εμάς ό,τι περίμενε από τη Χαναναία: την ενεργοποίηση της μεγάλης πίστεως, να δει δηλαδή την ουσιαστική πίστη μας με την επιμονή μας, την ταπείνωσή μας, την αγάπη μας. Τότε μας δίνει τη χάρη να γινόμαστε και εμείς παντοδύναμοι: ό,τι ζητάμε να γίνεται. Συνήθως όμως εμείς θέλουμε τα μεγάλα: τη χάρη του Θεού και τις δωρεές Του, αλλά με τον λιγότερο κόπο. Αυτό όμως είναι η υποκρισία και ο εγωισμός μας.

Ακολουθείν

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Χαναναίας), Ματθαίου ιε΄, 21-28 Ιερά Μητρόπολις Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

 Ο Ιησούς Χριστός πορεύεται στις περιοχές Τύρου και Σιδώνος.  Μια ταλαιπωρημένη Χαναναία γυναίκα δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίσει τον Κύριο, για τον οποίο φαίνεται να είχε ακούσει πολλά.  Γνώριζε δηλαδή για τις θεραπευτικές ικανότητες του Χριστού και ήδη μέσα στην καρδιά της άρχισε να υπάρχει η βαθιά πίστη για το πρόσωπό του. Έχοντας λοιπόν αυτή την πίστη και τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας ζητά το έλεός του, «ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαβίδ• ή θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται».  Ζητά το έλεός του και τη χάρη του, ώστε να θεραπευτεί η θυγατέρα της, η οποία κατεχόταν από δαιμονικό πνεύμα. Ο Κύριος στην αρχή δε δίνει σημασία στις παρακλήσεις της Χαναναίας. Δεν της απαντάει καθόλου, εκείνη όμως εξακολουθεί να φωνάζει: «ελέησε με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ». Ο Κύριος για να δοκιμάσει ακόμα περισσότερο την πίστη της γυναίκας της λέγει: Δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί, που είναι για τα παιδιά, δηλαδή για τους Ισραηλίτες, και να το δώσω στους εθνικούς, δηλαδή στους ειδωλολάτρες». Τότε η Χαναναία γυναίκα αποκαλύπτει το μεγαλείο της πίστης της, απαντώντας στον Κύριο: «Έχεις δίκαιο, Κύριε, του λέγει. Όμως και τα σκυλάκια, που είμαστε εμείς οι εθνικοί – ειδωλολάτρες, τρώνε από τα ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Χριστός επιβραβεύει την ακλόνητη πίστη της, γι' αυτό και της λέγει μπροστά σ' όλους: «Γυναίκα, είναι πολύ μεγάλη η πίστη σου. Ας γίνει όπως εσύ θέλεις». Και αμέσως συντελέστηκε το θαύμα και θεραπεύτηκε η άρρωστη θυγατέρα της, που εκείνη την ώρα βρισκόταν στο σπίτι της.

Πίστη

  Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ιησούς Χριστός επιτελεί ένα από τα αναρίθμητα θαύματα της επί γης παρουσίας και δράσης του.  Το θαύμα όμως αυτό της θεραπείας της θυγατέρας της Χαναναίας γυναίκας μας δίνει την ευκαιρία να εμβαθύνουμε στην έννοια και σημασία της πίστης.
 Η πίστη είναι η βεβαιότητα, η πεποίθηση που διαθέτει κάποιος άνθρωπος για κάποιο γεγονός ή κάποιο πρόσωπο, χωρίς να έχει ο ίδιος προσωπική εμπειρία.  Χωρίς να ήταν παρών δηλαδή σε κάποιο γεγονός και να το είδε με τα μάτια του και να το άκουσε με τα αυτιά του, ή χωρίς να γνωρίσει προσωπικά κάποιο πρόσωπο, αλλά έχοντας ακούσει ή πληροφορηθεί από άλλους γι΄ αυτό.  Στη ζωή μας γενικά πορευόμαστε με βάση την πίστη.  Σημειώνει χαρακτηριστικά ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων: «πάντα τα εν τω κόσμω τελούμενα τη πίστει τελείται». Δηλαδή, όλα όσα γίνονται σε αυτό τον κόσμο, γίνονται, διότι όλα στηρίζονται στην πίστη. Για παράδειγμα πιστεύουμε ότι σε ένα ταξίδι μας θα πάμε καλά, γι΄ αυτό αποφασίζουμε να ταξιδεύσουμε. Πιστεύουμε ότι πηγαίνοντας στο γιατρό θα θεραπευθούμε, γι΄ αυτό αποφασίζουμε να τον επισκεφτούμε.  Και τόσα άλλα γεγονότα και καταστάσεις της ζωής μας στηρίζονται στην πίστη και όχι στην απόδειξη. 

Θρησκευτική πίστη

 
Θρησκευτική πίστη είναι η απόλυτη πεποίθηση και βεβαιότητα που έχει κανείς σε πρόσωπα, σε πράγματα και σε γεγονότα που έγιναν ή πρόκειται στο μέλλον να γίνουν, τα οποία είναι αόρατα και ακατάληπτα στις ανθρώπινες αισθήσεις.  Η θρησκευτική πίστη εμφανίζεται με την έναρξη της ανθρώπινης ιστορίας και πάντοτε διαδραμάτιζε και συνεχίζει και σήμερα να διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή των λαών και πολιτισμών.  Είναι μπορούμε να πούμε μια βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου.

Χριστιανική πίστη

 Ο μοναδικός ορισμός της πίστης στην Αγία Γραφή υπάρχει στην Προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου: «Πίστις εστίν, ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. ια΄ 1). Αυτό σημαίνει ότι πίστη είναι η απόλυτη βεβαιότητα και η ακλόνητη πεποίθηση, ότι ο πιστός θα απολαύσει στο μέλλον αγαθά τα οποία τώρα φαίνεται πως δεν υπάρχουν, αλλά τα ελπίζει, τα περιμένει να πραγματοποιηθούν και να τα απολαύσει. Η πίστη δηλαδή είναι η θύρα μέσα από την οποία ο πιστός εισέρχεται σε μια ανώτερη σφαίρα, στη θεία αποκάλυψη.  Ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτει στον κόσμο του την Αλήθεια, που είναι ο Ιησούς Χριστός.  Αυτοί που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό ως Μεσσία, Σωτήρα και Λυτρωτή δεν χρειάζονται αποδείξεις αλλά είναι βέβαιοι ότι πρόκειται να συμβούν όλα όσα υποσχέθηκε το αδιάψευστο στόμα του.  Για παράδειγμα ο πιστός άνθρωπος είναι βέβαιος ότι θα συμβεί η ανάσταση των νεκρών, η δεύτερη του Χριστού παρουσία, η αιώνια ζωή και βασιλεία του Θεού. Δεν έχει αποδείξεις για όλα αυτά αλλά είναι βέβαιος γι΄ αυτά, γιατί τα διακήρυξε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Επιπλέον πίστη είναι «πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων».  Ο πιστός άνθρωπος είναι βέβαιος ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο «εκ του μη όντος», ότι ο Σωτήρας Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, που έζησε πάνω στη γη, γεννήθηκε ως άνθρωπος από την Παναγία Παρθένο, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στους Ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού Πατέρα κ.α. Δεν χρειάζεται αποδείξεις για όλα αυτά, τα πιστεύει και τα παραδέχεται ως πραγματικά και αληθινά.

Τα χαρακτηριστικά της πίστης

 Σε πάρα πολλές διηγήσεις των ιερών ευαγγελίων υπάρχουν παραδείγματα μεγάλης πίστης, στη σημερινή όμως ευαγγελική περικοπή μπορούμε εύκολα να επισημάνουμε μερικά σημαντικά χαρακτηριστικά της χριστιανικής πίστης.
 Ο Μεσσίας Χριστός Η Χαναναία γυναίκα πιστεύει στη μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού Χριστού, γι΄ αυτό και τον αποκαλεί «υιόν Δαυίδ».  Η απλή και λιτή ζωή του Χριστού στάθηκε εμπόδιο για τους Ιουδαίους να τον αναγνωρίσουν ως τον αναμενόμενο Μεσσία, γι΄ αυτό γρήγορα απογοητεύτηκαν και δεν τον ακολούθησαν.  Η Χαναναία με την πίστη που διαθέτει κατορθώνει να κοιτάξει πέρα από την απλότητα του Χριστού, έτσι αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον απεσταλμένο του Θεού, το Νικητή του θανάτου, το Λυτρωτή του κόσμου.
 Η πίστη στη μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού Χριστού κατέχει δεσπόζουσα θέση στην ορθόδοξη θεολογία.  Η άρνηση της ιδιότητας αυτής σημαίνει ουσιαστικά την άρνηση της θεότητας του Χριστού.  Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, που ενανθρώπησε και στο πρόσωπό του εκπληρώθηκαν όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης.  Επομένως ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής και Σωτήρας του ανθρωπίνου γένους.
 Η σταθερότητα της πίστης Η πίστη της Χαναναίας παραμένει σταθερή και ακλόνητη παρά τη σιωπή και φαινομενική αδιαφορία του Χριστού.  Η πραγματική πίστη δοκιμάζεται μεν, αλλά ποτέ δεν κάμπτεται.  Γι΄ αυτό η Χαναναία συνεχίζει να επιμένει, γιατί είναι βέβαιη ότι ο Χριστός είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να εκπληρώσει την επιθυμία της. Έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό.
 Η σταθερή και ακλόνητη πίστη είναι μεγάλη αρετή για έναν πιστό.  Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του θα αντιμετωπίσει θλίψεις και δοκιμασίες και θα ζητήσει τη βοήθεια και το έλεος του Θεού.  Αν η πίστη του δεν είναι βαθιά και στερεωμένη, σύντομα θα απογοητευτεί και ίσως και να απιστήσει.  Ανεπανάληπτο παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του δίκαιου Ιώβ. Ενώ του συνέβησαν τόσες θλίψεις και δυστυχίες και φαινόταν ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε, εκείνος δεν οδηγείται στην απιστία και τη βλασφημία, αλλά σταθερά και ακλόνητα πιστεύει στο Θεό και ζητά το έλεός του.  Γι΄ αυτό στο τέλος δικαιώνεται και ανταμείβεται από το Θεό.
 Πίστη και ταπείνωση Η πίστη της Χαναναίας δεν είναι μόνο σταθερή και ακλόνητη, αλλά συνοδεύεται και από ειλικρινή ταπείνωση.  Δέχεται αδιαμαρτύρητα την παρομοίωσή της με σκύλο, δεν αντιδρά, δεν επαναστατεί, αλλά απαντά με τρόπο που δείχνει την υποταγή της. Στην περίπτωση αυτή δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ταπεινολογία της Χαναναίας ή για αναγκαστική ταπείνωση, αλλά για ειλικρινή συντριβεί μπροστά στη δύναμη του Θεού.
 Πολλές φορές ο εγωισμός οδηγεί τον άνθρωπο στην ταπεινολογία για να γίνει συμπαθής ή ακόμα χειρότερα για να επαινεθεί από τους υπολοίπους.  Ο πραγματικός πιστός είναι και πραγματικά ταπεινός και αισθάνεται να είναι ο τελευταίος των ανθρώπων, γεγονός που τον κάνει να ζητά με συντριβή καρδίας το έλεος του Θεού.
 Ζωντανή πίστη Η Χαναναία δεν ανήκε στον εκλεκτό λαό του Θεού, δεν ήταν Ιουδαία αλλά ειδωλολάτρισσα.  Αυτό όμως δεν στέκεται εμπόδιο στο να πιστέψει στον Ιησού Χριστό.  
 Το να ανήκει κανείς στον εκλεκτό λαό της Παλαιάς Διαθήκης ή το να είναι μέλος της Εκκλησίας με τα δικά μας δεδομένα δεν αποτελεί δέσμευση για τον Θεό.  Αυτό που δεσμεύει τον Θεό είναι η ζωντανή πίστη.  Βέβαια η πίστη έξω από την Εκκλησία είναι ανύπαρκτη, αλλά και από την άλλη η τυπική συμμετοχή στην Εκκλησία χωρίς ουσιαστική πίστη δεν υποχρεώνει τον Θεό να εκπληρώσει τις επαγγελίες του.  Οι Ισραηλίτες καυχιόντουσαν ότι είναι απόγονοι του Αβραάμ και θεωρούσαν, ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να τηρήσει τις υποσχέσεις του, για να πάρουν τη δέουσα απάντηση από τον Τίμιο Πρόδρομο: «δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Ματθ. 3,9). Αυτό που μετρά για τον Θεό, είναι η ζωντανή πίστη, η οποία μπορεί μερικές φορές να δοκιμάζεται αλλά στο τέλος ξεπερνά τα εμπόδια.
 Πίστη και λογική  
 Η πίστη βρίσκεται πάνω από τη λογική.  Η Χαναναία αν στηριζόταν στην ανθρώπινη λογική της και έψαχνε να βρει αποδείξεις για το πρόσωπο και τη δύναμη του Ιησού Χριστού δε θα επιτύγχανε το σκοπό της.
 Ο άνθρωπος πολλές φορές αναζητά να βρει αποδείξεις που να ικανοποιούν τη λογική του και όταν δεν τις έχει αμφιβάλλει ή και κλονίζεται.  Η πίστη όμως υπερβαίνει τη λογική, ανήκει στο χώρο τη καρδίας και στηρίζεται στο λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού είναι εκείνος που καλλιεργεί, αυξάνει και διατηρεί απτόητη και ακλόνητη την πίστη.
 Πίστη και θαύμα  Όπως και σε όλες τις περιπτώσεις των θαυμάτων του Ιησού Χριστού έτσι και στην περίπτωση της Χαναναίας η πίστη είναι εκείνη που προκαλεί το θαύμα και όχι το αντίστροφο.  Ο Χριστός ποτέ δεν θαυματούργησε για να πιστέψουν οι άνθρωποι, αλλά πάντοτε τα θαύματα που επιτελούσε έρχονταν ως επιστέγασμα και επιβράβευση της πίστης των ανθρώπων, που τον πλησίαζαν και ζητούσαν το έλεός του.  Όταν τον προκαλούσαν, να κάνει κάποιο θαύμα για να πιστέψουν, ο Χριστός δεν ανταποκρινόταν θετικά.  Ακόμα και τις δύσκολες ώρες του Σταυρού που όλοι τον ενέπαιζαν και ζητούσαν να τους δείξει τη θεϊκή του δύναμη, ακόμα και τότε που θα μπορούσε να κάνει «σημεία και τέρατα» και όλοι θα πίστευαν σε αυτόν, ο Χριστός απαντούσε με τη σιωπή και τη φαινομενική αδυναμία του, γιατί μια τέτοια πίστη, που θα στηριζόταν στο φόβο δε θα είχε αξία.  Ο Ιησούς Χριστός μας βεβαιώνει: «εαν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. 17,20).  Η πίστη προκαλεί το θαύμα, όχι το θαύμα την πίστη.

Καταληκτικά

 Αυτή τη ζωντανή πίστη της Χαναναίας γυναίκας ζητά ο Χριστός από όλους μας. Η πίστη της γυναίκας ήταν βαθιά, ειλικρινής, ακλόνητη γεμάτη από αγάπη και εμπιστοσύνη για τον Ιησού Χριστό. Και αυτό ήταν που τελικά την έσωσε και χάρισε στη θυγατέρα της τη θεραπεία. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν που πορεύεται στη ζωή του μέσα από θλίψεις και δοκιμασίες, δεν έχει πού αλλού να στηριχθεί παρά στην πίστη.  Η αληθινή και ακλόνητη πίστη στον Σωτήρα Χριστό είναι εκείνη που βοηθά τον άνθρωπο να υπερβεί τις δυσκολίες της παρούσας ζωής, αλλά κατεξοχήν του δίνει τη δυνατότητα να γευτεί τις επαγγελίες της βασιλείας του Θεού.