Γέροντες καί κατάσκοποι συμπίπτουν ΑΠΟΛΥΤΑ!!!

Εἶπε λοιπόν ὁ Ὀρθόδοξος μοναχός τά ἑξῆς, πού τά παραθέτουμε αὐτούσια: «Στή γιορτή τοῦ Ἄη-Γιώργη [ΣΗΜ.: 6 Μαΐου, σύμφωνα μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο!] θά προσπαθήσουν νά λύσουν τό πρόβλημα μέ τήν εἰρήνη [ΣΗΜ.: ἐννοεῖ τίς ἐκλογές...]. Ἀλλά δέν θά μπορέσουν! Καί τότε θά γίνει χαλασμός μεγάλος [ΣΗΜ.: ἄραγε ἡ γεωλογική καταστροφή στό Αἰγαῖο ποῦ πολλοί ἀναμένουν;] καί θά ἐπέμβει κατά τῆς Χριστιανοσύνης ὁ παλιός ἐκεῖνος Σαρακηνός [ΣΗΜ.: ἐννοεῖ τήν ἐπίθεση τῆς Τουρκίας κατά τῆς Ἑλλάδας]. Θά προκαλέσει πόνο μέγα στούς Χριστιανούς, ἀλλά αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ... Θά κρατήσει λίγο. Ἔπειτα, σάν ἀστραπή, θά ἐμφανιστεῖ ὁ Βασιλιάς τοῦ Γένους [ΣΗΜ.: δήλ. Ἐκεῖνος πού Πρέπει] καί θά φέρει τή Λευτεριά! Ἔτσι εἶναι γραφτό νά γίνει, νά ἀναστηθεῖ ἡ Ἑλλάς τόν Ἰούνιο, ἀφοῦ ὅμως πρῶτα περάσει μέσα ἀπό τόν Γολγοθά καί τή Σταύρωση»!...

Ἅς συνδέσουμε τώρα τά παραπάνω μέ τήν κάτωθι σύντομη ἀνάλυση ἀνθρώπου τοῦ διεθνοῦς παρασκηνίου:

«Οἱ ἐκλογές τῆς 6ης Μαΐου στήν Ἑλλάδα δέν θά δώσουν λύση, ἀφενός διότι δέν πρόκειται νά προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση μέσα ἀπό ἕνα πολιτικό σύστημα πλήρως ἀπαξιωμένο καί ἀφετέρου διότι ἤδη εἶναι πολύ ἀργά γιά νά ἐπανέλθει ἡ χώρα σέ τροχιά ἀνάπτυξης. Φοβοῦμαι πώς ἡ ἑλληνική ἀκυβερνησία θά ἀποτελέσει τόν ἀστάθμητο παράγοντα στήν περιοχή, πόσο μᾶλλον πού ἀναμένεται πόλεμος μέ βασικές ἀντίπαλες δυνάμεις τή συμμαχία Τουρκίας-Περσίας ἀπό τή μία καί τή συμμαχία Ἑλλάδας-Ἰσραήλ ἀπό τήν ἄλλη... Ἐπειδή μάλιστα οἱ ἐξελίξεις θά ἔχουν ἀπίστευτα μεγάλη δυναμική καί θά ἐκτυλιχθοῦν πολύ γρήγορα, ἀναμένω στήν Ἑλλάδα τή στιγμή τῆς «θερμιδοριανῆς ἀντιδράσεως», πού θά συμπαρασύρει στό διάβα τῆς τά πάντα, λόγω καί τοῦ σημερινοῦ ἀπόλυτου ἀδιέξοδου! Αὐτό τό προβλέπω νά γίνεται ἐντός τοῦ ἐρχομένου Ἰουνίου»!...

Χρειάζεται νά προσθέσουμε ἐμεῖς τίποτα παραπάνω, ὅταν οἱ Γέροντες τῆς Ὀρθοδοξίας ταυτίζονται ἀπόλυτα μέ τίς ἀναλύσεις τῶν πλέον προηγμένων παρασκηνιακῶν κέντρων τοῦ πλανήτη; Δέν εἶναι φανερό πιά ὅτι βρισκόμαστε ἐνώπιον κοσμοϊστορικῶν ἐξελίξεων; Δέν εἶναι πιά βέβαιο ὅτι πλησιάζει μέ τρομακτική ταχύτητα ἡ Μεγάλη Στιγμή; Δήλ. ἡ ἑλληνική «Νύχτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου», πού θά πιάσει ἐξ ἀπήνης τους προδότες καί, μέσω δυστυχῶς τοῦ αἵματος, θά νεκραναστήσει τόν ἑλληνισμό, πού καταδίκασαν σέ θάνατο οἱ Γραικύλοι;...

(*)Ο Ησαίας Κωνσταντινίδης είναι διδάκτωρ Φιλοσοφία

 πηγή

Το  Προεκλογικό σποτ της Πολιτικής Παράταξης «Κοινωνία» με τον Πέτρο Φυσούν,

Πόσο απέχει το κρεβάτι μας από το παγκάκι; Πόσο απέχει το δείπνο μας από το συσσί­τιο; Πόσο τελικά απέχει η τα­κτοποιημένη μας ζωή από τον δρόμο; Φαινόμενα ακραίας φτώχειας στην Ελλάδα της «τρόικας και Σία»!

Πόσο απέχει το κρεβάτι μας από το παγκάκι; Πόσο απέχει το δείπνο μας από το συσσί­τιο; Πόσο τελικά απέχει η τα­κτοποιημένη μας ζωή από τον δρόμο;

Η κρίση ελαχιστοποίησε τις αποστά­σεις. Αυτό που φάνταζε τόσο μακρι­νό πριν από τρία χρόνια, είναι πλέον η σκληρή πραγματικότητα που αντιμετω­πίζουν καθημερινά χιλιάδες συνάνθρωποί μας. Και αυτήν τη φορά, δεν έρχο­νται από μακριά, δεν έχουν άλλο χρώμα από εμάς, ούτε είναι περιθωριακοί, ψυ­χικά ασθενείς ή εθισμένοι σε ουσίες.

Είναι άνθρωποι συνηθισμένοι, όπως όλοι μας… Μπορεί να πήγαμε στα ίδια σχολεία, να βγαίναμε στα ίδια μαγαζιά, να είχαμε κοινές παρέες. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Ο κάθε ένας!

Ο κοινωνικός ιστός αποσαθρώνεται, το κράτος πρόνοιας πνέει τα λοίσθια και καμία μέριμνα δεν λαμβάνεται για την ανάσχεση της φτώχειας.

Οι αριθμοί των ατόμων που χρειάζο­νται βοήθεια αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Όσο η ανεργία αυξάνεται, όσο τα επιδό­ματα μειώνονται, όσο η εύρεση εργασί­ας – ακόμα και αδήλωτης, μαύρης – δυ­σχεραίνεται, τόσο αυξάνεται ο αριθμός των συνανθρώπων μας που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, που δεν μπορούν να είναι πλέον αυτάρκεις και χρειάζονται βοήθεια. Νέοι όροι προστίθενται στο λεξικό. Μαζί με τους ανέργους, έρχονται οι νε­όπτωχοι.

Οι μικρομεσαίοι διολισθαίνουν στην ακραία φτώχεια και δεν υπάρχει κανέ­να κοινωνικό δίχτυ προστασίας για να εμποδίσει την ελεύθερη πτώση τους.

Ακόμα και η οικογένεια, ο παραδοσι­ακά προστατευτικός θεσμός της ελληνι­κής κοινωνίας, σε πολλές περιπτώσεις, δεν μπορεί να απορροφήσει τους κρα­δασμούς της κρίσης, καθώς αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των ανε­νεργών μελών της.

Άνθρωποι που μέχρι πρότινος είχαν ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης, σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι ακόμα και με το φάσμα της πείνας.

Οι αριθμοί τρομάζουν

Όλοι οι φορείς και ΜΚΟ, με στελέχη των οποίων μιλήσαμε, διαπιστώνουν αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού των ατόμων που ζητούν βοήθεια, που προσφεύγουν στα συσσίτια ή που εί­ναι άστεγοι τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια.

Όλοι, ανεξαιρέτως, εστιάζουν στην κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των Ελλήνων που ζητούν ή που χρειάζονται βοήθεια.

Ενδεικτικοί της κατάστασης είναι οι αριθμοί που δίνουν οι Γιατροί του Κό­σμου, σχετικά με τη σύνθεση του πληθυσμού, των ασθενών που απευθύνο­νται στα πολυϊατρεία τους. «Ο αριθμός των Ελλήνων, από το 6% που κυμαινό­ταν τα προηγούμενα χρόνια, έχει ανέλ­θει στο 30%» θα σημειώσουν.

«Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, τον τελευταίο χρόνο έχουν αυξηθεί κατά 15% περίπου οι άνθρωποι πουσιτίζο­νται από το Ίδρυμα Αστέγων ή έχουν ανάγκη τις παροχές του» επισημαίνει ο Γιώργος Αποστολόπουλος, πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, και προσθέτει «υπάρχει μια σαφής διαφοροποίηση των χαρακτηρι­στικών των ατόμων που χρήζουν βοή­θειας».

«Υπάρχουν πλέον νεόπτωχοι ή “νεο-άστεγοι”, άνθρωποι νεότερης ηλικίας, επαγγελματίες που έπεσαν έξω οι επι­χειρήσεις τους, άνθρωποι που η εργα­σία τους δεν τους αποφέρει πλέον ει­σόδημα ικανό για να καλύψουν τις ανά­γκες τους και ζητούν βοήθεια» αναφέ­ρει ο Γ. Αποστολόπουλος.

«Βλέπουμε συνταξιούχους των οποί­ων οι συντάξεις έχουν πλέον εξανεμι­στεί και δεν μπορούν να αγοράσουν τα απαραίτητα για να περάσουν. Έχουμε δει ανθρώπους να έρχονται εδώ με καμπαρντίνα και λαπ-τοπ και να μην έχουν να φάνε» προσθέτει.

Παράλληλα, μεγάλη άνοδο έχουν σημειώσει και οι αιτήσεις για την υπα­γωγή στον θεσμό του κοινωνικού πα­ντοπωλείου.

Τα τηλέφωνα στο Ίδρυμα Αστέγων δεν σταματούν να χτυπούν, σακούλες με τρόφιμα – κυρίως από χορηγίες – σχηματίζουν λόφους στους διαδρόμους και τα γραφεία του Ιδρύματος. Ρωτάμε εάν αυτά τα τρόφιμα έχουν συγκεντρω­θεί εν όψει των εορτών. «Ίσως είναι λί­γο περισσότερα, απ’ ό,τι συνήθως» μας απαντούν οι εργαζόμενοι και συμπλη­ρώνουν «ευτυχώς που υπάρχουν και μπορούμε να εξυπηρετούμε τον κόσμο που έρχεται και ζητάει βοήθεια… Περ­νάνε δύσκολα οι άνθρωποι».

Εντυπωσιακή αύξηση των Ελλήνων στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής δια­πιστώνει με τη σειρά του και ο διευ­θυντής Οικονομικών του Γενικού Φι­λόπτωχου Ταμείου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Συμεωνίδης.

«Ο αριθμός των ανθρώπων που αντι­μετωπίζουν πρόβλημα έχει αυξηθεί.

Μέχρι πρότινος, είχαμε τους άστεγους ή τους μετανάστες. Σήμερα έχουμε πλέον πάρα πολλούς Έλληνες» επιση­μαίνει ο πατήρ Χρυσόστομος.

«Στο παρελθόν οι ανάγκες συσσιτίων ήταν σαφέστατα μικρότερες» τονίζει.

Σήμερα, είναι χαρακτηριστικό πως μόνο στις 150 ενορίες που υπάγονται στα διοικητικά όρια της Αρχιεπισκοπής, δίδονται 10.000 με 11.000 μερίδες φαγητό ημερησίως – 365 ημέρες τον χρόνο. Σε όλη την Ελλάδα, εάν υπολο­γιστούν οι δράσεις δήμων, διάφορων οργανώσεων, ιδρυμάτων και ενοριών, σύμφωνα με υπολογισμούς, οι μερίδες φαγητού στα συσσίτια ανέρχονται ημε­ρησίως περίπου στις 250.000.

Η Αθήνα της κρίσης

«Όλοι θεωρούσαν πως μόνο οι με­τανάστες έχρηζαν βοήθειας, όμως η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει και ανθρώπους που μέχρι πρότινος είχαν καλό οικονομικό, κοινωνικό και οικο­γενειακό επίπεδο.Είναι άνθρωποι που βρέθηκαν άνεργοι από τη μια στιγμή στην άλλη. Εκεί που είχαν μια τακτοποι­ημένη, ήσυχη ζωή, βρέθηκαν, όχι μόνο να μην έχουν να φάνε, αλλά να είναι ενί­οτε και άστεγοι, στον δρόμο» υπογραμμίζει ο πατήρ Χρυσόστομος. «Σε μία ευ­ρωπαϊκή χώρα που λειτουργεί μέσα σε ένα θεμιτό ή αθέμιτο – δεν θα το κρίνω εγώ – καπιταλιστικό σύστημα, καταλήξαμε, προϊούσης της κρίσης, να λείπει το αυτονόητο, ένα πιάτο φαγητό» προσθέτει.

Στοιχεία και επισημάνσεις που πρέ­πει όλους – και κυρίως την κεντρική κρατική διοίκηση – να μας κάνουν να αναλογιστούμε πώς επετράπη η κοινω­νική χρεοκοπία.

«Η Αθήνα είναι μια πόλη σε ανθρω­πιστική κρίση» βροντοφωνάζουν από την πλευρά τους οι Γιατροί του Κόσμου. Ο Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος του Δ.Σ. των Γιατρών του Κόσμου, επισημαίνει ότι από πολύ νωρίς είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την επιφαινό­μενη «επισιτιστική κρίση». Δυστυχώς η πραγματικότητα τους επιβεβαιώνει με τον πλέον οδυνηρό τρόπο.

Ρωτώντας για τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων που ζητούν βοήθεια στα πολυϊατρεία της Οργάνωσης, ο Ν. Κανάκης μας απαντά:

«Είναι μικροσυνταξιούχοι που λόγω των περικοπών στα εισοδήματά τους δεν μπορούν πλέον να καλύψουν τη συμμετοχή τους στα φάρμακα ή να επωμιστούν το κόστος των 5 ευρώ για την είσοδό τους σε νοσοκομεία. Αυτό το μικρό ποσό δεν είναι αυτονόητο ότι το έχουν, ειδικά όταν κάποιοι από αυ­τούς χρειάζονται συχνή παρακολού­θηση».

«Είναι, επίσης, μικροεπαγγελματί­ες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους. Εί­ναι οικογένειες ανέργων με παιδιά, που έχουν μείνει ανασφάλιστοι και δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας» συνεχίζει.

«Παρατηρούμε υστέρηση σε ζητή­ματα εξαιρετικής σημασίας, όπως ο εμ­βολιασμός των παιδιών» σημειώνει ο Ν. Κανάκης και προσθέτει πως η οικονομι­κή ανέχεια έχει προκαλέσει την κακή διατροφή πολλών παιδιών. «Δεν μιλά­με για ασιτία, αλλά για κακή διατροφή» θα διευκρινίσει.

Σύμφωνα με τους Γιατρούς του Κό­σμου, και οι μετανάστες πλήττονται άσχημα από την κρίση στη χώρα μας.

Κάποιοι από τους νόμιμους μετανά­στες χάνουν την πράσινη κάρτα, καθώς δεν συμπληρώνουν τα αναγκαίαμερο­κάματα για την ανανέωσή της και βρί­σκονται για μία ακόμα φορά σε καθε­στώς παρανομίας. Άλλοι παραμένουν στην Ελλάδα, χωρίς χαρτιά, μη έχοντας επιλογή, σχεδόν εγκλωβισμένοι.

Πολλοί μετακινούνται προς την επαρ­χία, με την ελπίδα πως οι αγροτικές ερ­γασίες, ακόμα και με τα εξευτελιστικά μεροκάματα που θα κανονίσουν για λογαριασμό τους κυκλώματα συμπα­τριωτών τους, θα τους εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό και μια υποτυπώδη στέγη.

Μέσα σε αυτήν τη ζοφερή πραγμα­τικότητα, οι Γιατροί του Κόσμου κάνουν έκκληση για τη συγκέντρωση τροφί­μων, ενώ στις 20 Δεκεμβρίου καλούν όλο τον κόσμο να συμμετάσχει στη με­γάλη γιορτή στην πλατεία Κοραή, όπου θα στηθεί ένα μεγάλο χριστουγεννιάτι­κο δέντρο από κουτιά γάλα εβαπορέ. Το γάλα που θα συγκεντρωθεί, θα δο­θεί στα παιδιά που επισκέπτονται τα πολυϊατρεία της οργάνωσης.

Την ίδια μέρα, το Ίδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων θα εκθέσει στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, ζωγραφιές παι­διών που απασχολούνται στους χώρους του Ιδρύματος, μετά το συσσίτιο, δύο φορές την εβδομάδα, παρουσία ειδι­κευμένου προσωπικού.

«Φανταστείτε ότι πολλά από αυτά ζωγραφίζουν σουβλάκια, κεμπάπ ή φαγητά, γιατί προφανώς αυτά τα παι­διά πεινάνε… Άλλα παιδιά, προσφυγόπουλα κυρίως από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ζωγραφίζουν σπίτια τα οποία βομβαρδίζονται από αεροπλάνα» υπο­γραμμίζει ο Γ. Αποστολόπουλος και προ­σθέτει πως στόχος της εκδήλωσης είναι να αναδειχθεί το πρόβλημα αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους και να γίνει μια προσπάθεια κινητοποίησης και ευαισθητοποίησης του κόσμου.

«Το μήνυμα που θέλουμε να περά­σουμε, είναι συνύπαρξη και συνέργεια»

θα μας πει ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστο­μος Συμεωνίδης. «Όσοι θέλουν να συν­δράμουν στο έργο της Αρχιεπισκοπής, μπορούν να επικοινωνήσουν με το Γενι­κό Φιλόπτωχο Ταμείο της Αρχιεπισκο­πής ή με τη νέα μας ΜΚΟ, Αποστολή. Μπορείτε να βοηθήσετε σε εθελοντική βάση ή να προσφέρετε ρούχα, τρόφι­μα, τον χρόνο σας, ή απλώς την παρου­σία σας σε μία γιορτή ενός ιδρύματος, π.χ. με αυτιστικά παιδιά. Απλώς και μό­νο με το να γνωρίζετε τις δράσεις της Εκκλησίας, κάποια στιγμή μπο­ρεί να προκύψει μια νέα, δη­μιουργική ιδέα. Όλες οι ιδέες αξιοποιούνται, ακόμα και οι ανέμπνευστες ιδέες    χρειάζονται, για να βρεθούν οι κα­λές».

πηγή

Τυπικόν της 1ης Μαίου 2012

Τρίτη. ᾿Ιερεμίου τοῦ προφή­του (ϛ΄ αἰ. π.Χ.).                              Πα­να­ρέ­του ἐπι­σκόπου Πάφου (†1791).

Ἦχος πλ. α΄. Ἅπασαι αἱ Ἀκολουθίαι κατά τήν ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ τάξιν. Ἀπόστολος:   ἡμέρας, Τρ. γ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. η΄ 5-17)· Εὐαγγέλιον:  ἡμέρας, Τρ. γ΄ ἑβδ. ᾿Ιωάν. (᾿Ιω. ϛ΄ 27-33).

Ὁ Χριστός ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ

Α.Χ. (Θεολόγος)

Ὁ Χριστός "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ". Τοιχογραφία Μανουήλ Πανσελήνου στό ναό τοῦ Πρωτάτου (τέλος 13ου αἰ.)

Ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ «ἐν ἑτέρᾳ μορφῆ» εἶναι τοιχογραφία τοῦ Μανουήλ Πανσελήνου (τέλος τοῦ 13ου αἰ) στήν κόγχη τῆς Προθέσεως τοῦ ἁγίου Βήματος, τοῦ ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Πρωτάτου, «τῆς μητέρας ὅλων τῶν ἁγιορειτικῶν ἐκκλησιῶν», στίς Καρυές, τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τό κεφάλι τοῦ Κυρίου περιβάλλει, μεγάλος φωτοστέφανος ποὺ ἔχει σχῆμα σταυροῦ. Εἶναι μιὰ εἰκόνα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐντελῶς διαφορετική ἀπό τίς ἄλλες εἰκόνες τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας ποὺ γνωρίζουμε. Πράγματι εἶναι ὁ Κύριος «μέ μιὰ ἄλλη μορφή». Ἡ εἰκόνα παρά τά σημάδια τῆς φθορᾶς εἶναι ἐντυπωσιακή. Ὁ Κύριος παρουσιάζεται μέ πλατύ πρόσωπο, πλούσια περιποιημένα μαλλιά καί μέ ἰδιαίτερα διαπεραστικό βλέμμα, ποὺ μᾶλλον ἐλέγχει τούς δύο μαθητές ποὺ πήγαιναν στούς Ἐμμαούς καί ποὺ ἡ καρδιά τους ἀργοῦσε νά πιστέψει στίς προφητεῖες καί τά μάτια τους ἐμποδίζονταν νά γνωρίσουν τόν Ἰησοῦ. Ὁ Πανσέληνος φωτίζει τό πρόσωπο μέ τό ἔντονο κόκκινο χρῶμα ποὺ ἐξαϋλώνει καί μεταμορφώνει τή μορφή.

Τό βλέμμα εἶναι ὅπως γράφει ὁ Γιῶργος Θεοτοκᾶς «βαθύ, μ’ ἕνα βάθος ποὺ δέν μετριέται, οὐράνιο, ὑπερκόσμιο, ἀλλά ἀδιανόητα ζωντανό καί παρόν στήν καρδιά τῆς ζωῆς, μᾶς στηλώνει ἀπό μακριά μ’ ἕνα τρόπο ποὺ δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά τοῦ ἀντισταθεῖ οὔτε νά τόν ἐξηγήσει καί μᾶς μένει, πιστεύω, ἀλησμόνητο γιά πάντα».

Πηγή ἐμπνεύσεως τῆς εἰκόνας ἀποτελοῦν οἱ ἀφηγήσεις γιά τίς ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου μετά τήν Ἀνάστασή του. Οἱ εὐαγγελιστές Μάρκος καί Λουκᾶς μᾶς ἀναφέρουν περιστατικά ποὺ ὁ Κύριος ἐμφανίζεται σέ πρόσωπα ὄχι μέ τή γνωστή του μορφή ἀλλά μέ ἄλλη, «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ».

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει τό γεγονός ποὺ συνέβη τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου σέ δύο μαθητές ποὺ ἀνῆκαν στό εὐρύτερο κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Πηγαίνουν στούς Ἐμμαούς, ἕνα χωριό ἕντεκα περίπου χιλιόμετρα, «σταδίους ἑξήκοντα», ἀπό τά Ἱεροσόλυμα. Μᾶλλον ἐπιστρέφουν στά σπίτια τους. Λυπημένοι, κατσούφηδες, ἀπελπισμένοι καί ἀπογοητευμένοι. Γιά νά καταπραΰνουν τή μεγάλη τους λύπη ζωντανεύουν στή μνήμη τους τά γεγονότα καί συζητοῦν γιά ὅλα τά συμβάντα. Συζητοῦν γιά τόν Κύριο, γιά τό σταυρικό του θάνατο, γιά τίς πληροφορίες μερικῶν γυναικῶν τοῦ κύκλου τους ποὺ πῆγαν στό τάφο καί δέν βρῆκαν τό σῶμα τοῦ Κυρίου ἀλλά εἶδαν ὀπτασία ἀγγέλων ποὺ τούς μίλησαν γιά τήν ἀνάσταση καί γιά τήν ἐπιβεβαίωση αὐτῶν τῶν πληροφοριῶν ἀπό τούς δικούς μας, τόν Πέτρο καί Ἰωάννη. Αὐτοί ὅμως τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δέν τήν εἶχαν πιστέψει. Τή δυσπιστία, ἀπορία, ἀμηχανία καί ἐπιφυλακτικότητα τῶν μαθητῶν καταγράφει ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας (P.G. 123,1113). Τήν δικαιολογεῖ «διά τό τῆς ἀναστάσεως ἐξαίσιον», λόγῳ τοῦ ἐξαιρετικοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. Ξέχασαν τά λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος: « μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες θά ἀναστηθῶ». Τούς ἀπελπισμένους μαθητές κάποιος τούς πλησιάζει. Τόν κοιτάζουν. Ἕνας ἄγνωστος. Ἦταν ὁ Ἀναστημένος Κύριος. Τά μάτια τους «ἐκρατοῦντο», ἦταν κρατημένα, κάτι τά ἐμπόδιζε γιά νά μήν τόν γνωρίσουν (Λουκ. 24,16). Αὐτό τό θέλησε ὁ Κύριος. Δέν τόν κατάλαβαν γιατί ἐμφανίστηκε μέ ἄλλη μορφή καί ἄλλα χαρακτηριστικά. Τό σῶμα του δέν ὑπάκουε πλέον στούς φυσικούς νόμους ἀλλά στούς πνευματικούς. Γι’ αὐτό καί δέν μποροῦσαν οἱ δύο μαθητές νά τόν ἀναγνωρίσουν. Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος συμπληρώνει τόν Λουκᾶ γράφοντας: «Κατόπιν ὁ Ἰησοῦς ἐμφανίστηκε μέ διαφορετική μορφή σέ δύο ἀπ’ αὐτούς, καθώς περιπατοῦσαν καί πήγαιναν ἔξω στά χωράφια» (Μάρκ. 16,12).

Ὁ Κύριος μέ αὐτό τό μεταμορφωμένο Σῶμα Του συνταξιδεύει μέ τούς δύο μαθητές στούς Ἐμμαούς. Συζητᾶ μαζί τους καί τούς λέει ὅτι πρέπει νά πιστεύουν ὅλα ὅσα εἶπαν οἱ προφῆτες γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καρδία τους, καθώς μιλοῦσε ὁ Κύριος, ἦταν «καιομένη». Ἔνιωθαν μιὰ ἐσωτερική θέρμη. Ἦταν «σφύζουσα, παλλομένη». Χτυποῦσε καθώς ἄκουαν τόν ἄγνωστο νά τούς ἑρμηνεύει τίς Γραφές. Τά λόγια τοῦ Κυρίου ἦταν φλογερά καί θέρμαιναν τίς καρδιές πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος λέει ὅτι αὐτό τό «πῦρ» εἶναι θεῖο καί ἄϋλο, φωτίζει τίς ψυχές, τίς δοκιμάζει καί κατακαίει τήν κακία.

Ὁ Κύριος δέχθηκε μετά τήν παράκλησή τους νά καθίσει στό τραπέζι τοῦ βραδινοῦ φαγητοῦ. Τήν ὥρα ὅμως ποὺ ὁ Κύριος εὐλόγησε τόν ἄρτο, τά μάτια τῶν μαθητῶν ἀνοίχθηκαν καί Τόν ἀναγνώρισαν. Ὅ Κύριος ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε ἄφαντος.

Οἱ δύο μαθητές ἄφησαν τό φαγητό καί γύρισαν στήν Ἱερουσαλήμ γιά νά μεταφέρουν τά ὅσα συνέβησαν σ’ αὐτούς. Ἐκεῖ βρῆκαν μαζεμένους τοὺς ἕντεκα μαθητές καί ἄλλους νά συζητοῦν τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί τήν ἐμφάνισή του στόν ἀπ. Πέτρο. Ἀφηγήθηκαν δέ ὅσα συνέβησαν σ’ αὐτούς κατά τήν πορεία πρός Ἐμμαούς καί πῶς τόν ἀναγνώρισαν ὅταν τεμάχισε τό ψωμί (Λουκ. 24, 33-35).

Ποιοί ἦσαν οἱ δύο μαθητές, ποὺ πήγαιναν στούς Ἐμμαούς τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως; Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ὁποῖος διηγεῖται τό γεγονός, ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ ἑνός, ποὺ ὀνομαζόταν Κλεόπας. Τό ὄνομα τοῦ ἄλλου τό ἀποσιωπᾶ. Μερικοί λόγῳ τῆς σιωπῆς αὐτῆς νόμισαν, ὅτι ὁ ἄλλος μαθητής ἦταν ὁ Λουκᾶς. Ὁ ἴδιος ὁ εὐαγγελιστής δέν ἀναφέρει ὅτι ἦταν αὐτός.

Μερικοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς θεωροῦν τόν Λουκᾶ ὡς ἕνα ἀπό τούς δύο μαθητές, τό ὄνομά του δέ ἀναφέρεται στήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Στό 5ο Ἐξαποστειλάριο, ποὺ σχολιάζει θεολογικά τό ἀντίστοιχο ἑωθινό Εὐαγγέλιο ἀλλά καί στό Δοξαστικό Ἑωθινό του πλ. α΄ ἤχου ἀναφέρεται ὅτι ὁ δεύτερος μαθητής ἦταν ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ἄλλοι ὅμως ὅπως γράφει ὁ Θεοφάνης ὁ Κεραμεύς, Ἐπίσκοπος Ταυρομενίου «ὑποστήριξαν μέ βεβαιότητα ὅτι εἶναι ὁ Ναθαναήλ ὁ Κανανίτης, ἄλλοι ὁ Σίμωνας ( Κύριλλος Ἀλεξανδρείας) καί ἄλλοι ἄλλος. Φαίνεται ὅμως ὡς πιό πιθανό, ὅτι εἶναι ὁ Λουκᾶς…κι ἀπό συστολή ἀπέκρυψε τό ὄνομά του».
 

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ φοβίες τῶν ἀνθρώπων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ.κ. Ιωήλ

 

 

Ἐνέργειες τοῦ φόβου

 

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὅταν γεννιέται, ἔχει μέσα του (κληρονομοῦνται σ᾿ αὐτὸν) ψυχολογικὲς καὶ σωματικὲς ἀδυναμίες· π.χ. ἡ ἀκόρεστη δίψα γιὰ ζωή, ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, ἡ φθορὰ τοῦ σώματος, οἱ ποικίλες ἰδιόμορφες καταστάσεις, καχυποψίες γιὰ ἄλλους καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὅλα αὐτὰ τοῦ προκαλοῦν φόβο. Ὁ φόβος δὲν τὸν ἀφήνει νὰ τελειοποιηθεῖ στὴν ἀγάπη.

Ὁ Χριστὸς ὅμως ἦλθε νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ τῆς κολάσεως, (Ἑβρ. β´ 14-15). Δὲν μᾶς ἔφερε πνεῦμα δειλίας, ποὺ προκαλεῖ φόβο, ἀλλὰ πνεῦμα υἱοθεσίας (Ῥωμ. η´ 14-15). Ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε.

Ὅποιος πιστεύει στὸ Χριστὸ ἐλευθερώνεται καὶ ὁδηγεῖται στὴν ἀγάπη ποὺ «ἔξω βάλλει τὸν φόβο» (Α´ Ἰω. δ´ 18). Γιὰ νὰ φτάσουμε ὅμως στὴν ἀγάπη, χρειάζεται ἀγώνας καὶ ἄσκηση καὶ φυσικὰ δὲν ζεῖ κάποιος τὴν κατάσταση αὐτὴ διὰ μιᾶς.

Στὰ πρῶτα βήματά του πρὸς τὴν τελείωση, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἔχει φόβο γιὰ μερικὰ πράγματα, ὅπως π.χ. γιὰ τὴν κόλαση, τὴν ἁμαρτία, τὴν γέενα τοῦ πυρός. Νὰ φοβηθεῖ τὴν ἁμαρτία μήπως τὸν χωρίσει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ καταδικασθεῖ.

 

 

 

Γνῶμες τῶν ἁγίων πατέρων ἐπί τῆς ἀπόψεως αὐτῆς

 

•     Ὁ φόβος ποὺ ἔχουμε νὰ μὴν πέσουμε στὴν ἁμαρτία εἶναι ἀρετή. Ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. (Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος)

•     Ὁ φόβος εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ πένθος τῶν ἁμαρτημάτων (Πέτρος ὁ Δαμασκηνός).

•     Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὸν Κύριο, φοβεῖται τὴν κόλαση, κι αὐτὸς ποὺ φοβεῖται τὴν κόλαση, τηρεῖ τὶς ἐντολές. Αὐτὸς πάλι ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολές, ὑπομένει τὶς θλίψεις, κι ὅποιος ὑπομένει τὶς θλίψεις, ἀποκτᾶ τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεὸ (ὅπ.π.).

•     Ἄλλο πρᾶγμα νὰ φοβεῖσαι τὸν Θεὸ καὶ ἄλλο νὰ ἐφαρμόζεις τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ (Συμεὼν ὁ ν. Θεολόγος).

•     Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς στὴν πνευματική μας ζωὴ προηγεῖται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κάνει νὰ πενθοῦμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἀκολουθεῖ ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν ὡς καρπός. Ὁ ἔμφυτος φόβος βοηθάει μαζὶ μὲ τὴν πίστη στὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν.

•     Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀναγκάζει νὰ πολεμᾶμε τὴν κακία καὶ ἐνῶ τὴν πολεμᾶμε, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τὴν πολεμεῖ (Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής).

•     Ἡ ρίζα τῆς εὐλάβειάς μας πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ ὅπλο γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὶς δυσκολίες στὴν πνευματική μας πορεία (Ἰω. ὁ Χρυσόστομος).

•     Παράδειγμα χαρακτηριστικὸ ὁ ληστής. Ὅλοι ξέρουμε τί εἶπε στὸν ἐξ εὐωνύμων τοῦ Χριστοῦ κακοῦργο, πού λοιδοροῦσε τὸν Χριστό: «οὐχὶ σὺ ὁ Χριστός; σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῶ λέγων· οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῶ κρίματι εἶ;» (Λουκ. κγ´ 29). Μπροστὰ στὸν Κύριο ὁ εὐγνώμων ληστὴς αἰσθάνθηκε μεγάλο φόβο γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ εἶπε τὰ περίφημα ἐκεῖνα λόγια· «Ἰησοῦ, μνήσθητί μου ὅταν ἔλθῃς ἐν τὴ βασιλεία σου» (Λουκ. κγ´ 41).

 

 

Πῶς ἐνεργεῖ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο

 

Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος λέγει πὼς ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ξυπνάει τὴν ἀνθρώπινη φύση ἐναντίον τῶν πονηρῶν ἐπινοήσεων τοῦ διαβόλου. Ὅπως τὰ Χερουβὶμ ἦσαν ἄγρυπνα μπροστὰ στὴν θύρα τοῦ Παραδείσου, ἔτσι καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγρυπνος φύλακας τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μὴν πέσει στὴν ἁμαρτία. Αὐτὸν τὸν φόβο χρειάζεται νὰ τὸν διατηρεῖ γιὰ νὰ μὴ βλαβεῖ ἀπὸ τὸν ἐχθρό.

Πράγματι πολλὲς φορὲς συγκρατούμεθα μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, διότι μέσα μας ὑπάρχει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἀναλογιζόμαστε· «πῶς θὰ τὸ κάνω αὐτό; φοβᾶμαι τὸν Θεό, φοβᾶμαι τὴν κόλαση». Ὁ σωτήριος αὐτὸς φόβος μᾶς κάνει νὰ μισοῦμε τὴν ἀδικία, τὴν ὕβρη καὶ τὴν ὑπερηφάνεια, τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Αὐτός, ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ, ἀπομακρύνει εὔκολα τοὺς λογισμοὺς τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ δὲν αἰχμαλωτίζεται μὲ τίποτε. Δὲν ἔχει περισπασμοὺς στὸ νοῦ του, διότι περιμένει τὸν Δεσπότη Χριστό. Ἐπιμελεῖται τῶν ἀρετῶν, γιὰ νὰ μὴν καταδικασθεῖ.

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μία μήτρα. ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ σπέρμα. κι αὐτὸ ποὺ θὰ γεννηθεῖ, εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Γιὰ νὰ ἔχουμε καθαρὴ ἐλεημοσύνη, δηλ. ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κενοδοξία, φιλαργυρία καὶ ἡδονή, πρέπει νὰ προηγηθεῖ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ νεκρώσει τὰ πάθη αὐτά.

Ὅποιος θέλει νὰ ἀγαπήσει τὸν Θεό, θὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸν φόβο του. Ἐξαιτίας αὐτοῦ του φόβου προσέχουμε καὶ τὰ λεπτότατα ἁμαρτήματα. Ἕνας ποὺ φοβᾶται τὸν Θεό, λέγει καὶ τὰ πιὸ μικρά του ἁμαρτήματα, διότι ἔχει τὴν ἐντύπωση, πὼς μετὰ θάνατο τὸν περιμένουν πολὺ ἄσχημες καταστάσεις.

Ὅποιος φοβᾶται τὸν Θεό, ἀγαπάει τὴν ἐγκράτεια. Μὲ φόβο πηγαίνει νὰ κοινωνήσει. «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», προσκαλεῖ ὁ λειτουργὸς τοὺς πιστούς. Ὁ φοβούμενος τὸν Κύριο, δὲν φοβεῖται τῶν δαιμόνων τὶς ὁρμές, οὔτε τὶς ἀπειλὲς τῶν ἀνθρώπων.

 

 

Ὁ φόβος διακρίνεται σέ δύο εἴδη

 

Οἱ Πατέρες λένε πὼς ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύο μορφές. Εἶναι ὁ φόβος τῶν εἰσαγωγικῶν καὶ ὁ φόβος τῶν τελείων.

Ὁ φόβος τῶν εἰσαγωγικῶν ἢ τῶν ἀρχαρίων, ποὺ ὑπάρχει μέσα μας καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ πέσουμε στὴν ἁμαρτία ἐξαιτίας τῆς κολάσεως. «Εἰσαγωγικὸς ἐστὶν ὁ ἀπέχων τῆς κακίας». Αὐτός, ποὺ ἔχει αὐτὸν τὸν φόβο φοβᾶται σὰν δοῦλος τὰ κολαστήρια, τὶς τιμωρίες καὶ τὶς καταδίκες.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ τέλειοι, ποὺ ἔχουν καὶ αὐτοὶ φόβο, ἀλλὰ μὲ ἄλλη μορφή. Φοβοῦνται μήπως παραβοῦν κάποια ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν λυπήσουν. Φοβοῦνται μήπως ὑποστοῦν τροπὴ ἢ ἀλλοίωση στὴν πνευματική τους ζωὴ καὶ πέσουν στὴν ἁμαρτία.

Ὁ φόβος τῶν εἰσαγωγικῶν ἐξαφανίζεται, ὅταν συγχωρηθοῦν τὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ὁ δεύτερος, τῶν τελείων, παραμένει συνεχῶς στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἁγιάζει περισσότερο.

Ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ καταλαβαίνουμε πὼς μποροῦμε νὰ ὠφεληθοῦμε τὰ μέγιστα ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Μία εὐχὴ τῆς θείας Λειτουργίας τὸ τονίζει αὐτὸ ἐμφατικά. «Ἔνθες ἡμῖν καὶ τῶν μακαρίων σου ἐντολῶν φόβον, ἵνα τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας πάσας καταπατήσαντες, πνευματικὴν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τὰ πρὸς εὐαρέστησιν τὴν σὴν καὶ φρονοῦντες καὶ πράττοντες».

Αὐτὲς τὶς πνευματικὲς καταστάσεις ἂς ἐπιζητοῦμε σταθερά, γιὰ νὰ γίνουμε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.
 

 

 

Οἱ ἀνθρώπινες φοβίες

 

Εἴδαμε διεξοδικὰ τί εἶναι ὁ φόβος καὶ ποιὲς εἶναι οἱ ἐνέργειές του. Ἂς δοῦμε τώρα τὶς ἀνθρώπινες φοβίες.

Φοβία, ὀνομάζεται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐπιστήμη, δηλ. τὴν ψυχιατρική, ἡ πάθηση ἐκείνη, ὅπου τὸ ἄτομο κατακλύζεται ἀπὸ φόβο, ἐνῶ δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ αἰτία φόβου.

Λέμε ὅτι κάποιος ἔχει κλειστοφοβία, ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει σὲ κλειστοὺς χώρους, π.χ. σὲ ἀνελκυστήρα, ἢ νὰ ταξιδεύσει μὲ ἀεροπλάνο, τρένο κ.λπ., ἐπειδὴ καταλαμβάνεται ἀπὸ μεγάλου βαθμοῦ φόβο. Πλεῖστα πράγματα καὶ καταστάσεις μποροῦν νὰ γίνουν ἀφορμὴ τέτοιας φοβίας. Τὰ συνηθέστερα εἶναι: Πλατεῖες ἢ χῶροι ὅπου ὑπάρχουν πολλοὶ ἄνθρωποι (ἀγοροφοβία), ἡ ἄνοδος σὲ ὑψηλοὺς ὀρόφους κτηρίων (ὑψοφοβία), ζωύφια ἀκίνδυνα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅπως π.χ. μικρὲς ἀράχνες (ἀραχνοφοβία) κατσαρίδες (κατσαριδοφοβίες) κ.λπ.

Ἐπίσης φόβος τῶν μικροβίων (μικροβιοφοβία), γι᾿ αὐτὸ καὶ πλένουν τὰ χέρια καὶ τὰ ἐνδύματα συχνότατα. Ἀκόμη διάφορες ἀρρώστειες, ὅπως π.χ. ὁ καρκίνος (καρκινοφοβία), μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προσέχουν νὰ μὴν τοὺς ἐγγίσει ἄνθρωπος, ποὺ πάσχει ἀπὸ τὴ νόσο αὐτή, ἢ κάποια ἄλλη.

Ὅσοι ἔχουν μία ἀπὸ τὶς φοβίες αὐτές, δὲ σημαίνει πὼς εἶναι ἄτομα δειλὰ καὶ μὲ μειωμένη προσωπικότητα. Ἀντιθέτως μπορεῖ νὰ εἶναι ἐπιτυχημένοι ἐπαγγελματίες, σωστοὶ ἐπιστήμονες, ἢ ἀκόμη νὰ ἐπιδίδονται καὶ σὲ τολμηρὲς δραστηριότητες, ὅπως π.χ. τὴν ὀρειβασία.

Ἡ κατάσταση τῆς φοβίας ὀφείλεται σὲ κάποια διαταραχὴ τῆς λειτουργίας τοῦ κεντρικοῦ νευρικοῦ συστήματος. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ποὺ πάσχει ἀπὸ τὴ φοβία, δὲν ἔχει ἄλλα ψυχοπαθολογικὰ συμπτώματα, τότε ἡ ὀδυνηρὴ αὐτὴ κατάσταση ὀνομάζεται νευρωτικὴ φοβία καὶ τὸ ἄτομο ἔχει πλήρη ἐπίγνωση τοῦ παραλόγου τῆς φοβίας του.

Παρ᾿ ὅλες ὅμως τὶς προσπάθειές του δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπ᾿ αὐτὸ εὔκολα. Ἀκόμη ἡ φοβία μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ συμπτώματα ψυχοπάθειας, ὅπως π.χ. ἡ μελαγχολία κ.λπ. Ἂς ἀναφέρουμε καὶ δύο παραδείγματα.

Ἕνας γιατρὸς μοῦ ἔλεγε πὼς τὸν ἐπισκεπτόταν συχνὰ κάποιος, ποὺ εἶχε τὴ φοβία τοῦ ἐμφράγματος τῆς καρδιᾶς καὶ γενικώτερα τῆς φοβίας τοῦ θανάτου. Εἶχε καχυποψίες γιὰ τοὺς πάντες καὶ ἔτρεμε στὴν ἰδέα πὼς μπορεῖ νὰ πάθει ἔμφραγμα. Κάθε τόσο πήγαινε στὸν γιατρὸ καὶ ἐξέφραζε τὶς ἀνησυχίες του. Ὅταν μετὰ ἀπὸ χρόνια συνέβη νὰ πάθει καρκίνο ἥπατος, ἐπειδὴ ἦταν συνειδητὸς χριστιανός, ἀντιμετώπισε τὴν ἀσθένεια μὲ ἀξιοθαύμαστη καρτερία καὶ ὑπομονὴ καὶ τὸ καταπληκτικὸ ἦταν, πὼς ἥσυχος περίμενε τὸ θάνατο.

Τὸ ἄλλο παράδειγμα. Καπετάνιος ἐμπορικοῦ πλοίου, ποὺ διέπλεε συχνά τούς ταραγμένους ὠκεανοὺς καὶ ἀντιμετώπιζε μὲ ἐπιτυχία τὶς φοβερὲς φουρτοῦνες τῆς θάλασσας, τὸν ἔπιανε μεγάλη φοβία, ὅταν ἔμπαινε στὸ λιμάνι καὶ ἔβλεπε συνωστισμὸ (μποτιλιάρισμα) πλοίων. Νόμιζε πὼς δὲ θὰ τὰ κατάφερνε νὰ μπεῖ μέσα. Δὲν φοβόταν τὰ ἄγρια κύματα τοῦ ὠκεανοῦ καὶ ἔτρεμε τὸν συνωστισμὸ τοῦ ἀσφαλοῦς λιμανιοῦ.

Ἕνας πνευματικὸς τί μπορεῖ νὰ κάνει στὴν προκειμένη περίπτωση; Φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει κατευθύνσεις ποὺ ἔχουν σχέση μὲ φάρμακα καὶ ἰατρικὲς ἀγωγές. Οἱ παρατηρήσεις τοῦ τύπου, πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχει ὁ ἀσθενὴς δὲν εἶναι τίποτε, καὶ ἡ προτροπὴ νὰ μὴν πάει στὸ γιατρό, δὲν ἔχουν καλὰ ἀποτελέσματα.

Ἐὰν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἰατρικὴ θεραπεία, θὰ τὸ κρίνει ἕνας καλὸς καὶ δοκιμασμένος γιατρός. Γίνεται πολλὲς φορὲς μὴ πιστευτὸς καὶ μὴ ἔγκυρος ὁ πνευματικὸς ποὺ δίνει τέτοιες συμβουλές. Τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ στὸ ἐξομολογητήριο εἶναι νὰ φύγει ὁ ἄνθρωπος, ποὺ θὰ καταφύγει στὴν βοήθειά του καὶ ἔχει φοβίες, μὲ ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ καὶ μὲ ἐλπίδα πὼς στὴ δίνη τοῦ προβλήματός του δὲν θὰ εἶναι ἀποῦσα ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καταπληκτικὴ εἶναι ἡ ἐμπειρικὴ διαπίστωση τῶν ἁγίων Πατέρων πὼς ὅσο καθαρίζεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, τόσο καὶ ἐξαφανίζονται τὰ πάθη του καὶ οἱ ψυχολογικές του ἀνισότητες. Κάποτε ρώτησαν κάποιον ἀπὸ τοὺς Γεροντάδες τί πνευματικὴ ἐργασία κάνει, κι αὐτὸς ἀπάντησε: «Ἡμεῖς νοῦν τηροῦμεν».

Ἡ τήρηση καὶ ἡ καθαρότητα τοῦ νοῦ ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ πολλὲς φοβίες. Ὁ καθαρὸς νοῦς ἡγεμονεύει τῆς κεφαλῆς καὶ ὑποτάσσει ὅλες τὶς αἰσθήσεις τοῦ σώματος. Ὁ μέγας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τονίζει, πὼς πάνω ἀπὸ τὴ σπουδὴ τοῦ ἀνθρώπου νὰ γνωρίσει «ἄστρων μεγέθη καὶ φύσεων λόγους», δηλ. θὰ λέγαμε σήμερα ἐπιστημονικὲς γνώσεις, προτιμότερο εἶναι «τὸ εἰδέναι τὸν καθ᾿ ἡμᾶς νοῦν τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν καὶ ταύτην ἰάσασθαι ζητεῖν», νὰ μπορέσει ὁ νοῦς νὰ γνωρίσει τὴν ἀσθένειά του καὶ νὰ ζητήσει τὴν ἴασή του.

Ἡ καλλιέργεια τοῦ νοῦ μὲ τὴν ἡσυχία, τὴ νηστεία, τὴν προσευχή, τὰ καθαρτικὰ δάκρυα, τὶς ἀκολουθίες, τὴν ἐργασία καὶ μὲ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν πνευματικὸ καὶ ἄλλους πατέρες, καὶ τὴν ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ θὰ φέρει θετικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ θὰ μπορεῖ πιὸ δυναμικὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς βασανιστικὲς φοβίες.

Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν καταλάβει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, καθαρίζει ὅλες τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καὶ μάλιστα τὴν πιὸ κύρια δύναμη, ποὺ εἶναι ὁ νοῦς. Ἔτσι μποροῦν νὰ θεραπευθοῦν καὶ οἱ φοβίες.

Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πρακτικὰ πὼς ἡ ἐργασία τοῦ νοῦ μὲ τὴν συνεχῆ μνήμη τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἕνα μέσον γιὰ νὰ ἐλέγξουμε τὶς φοβίες μας. Πίσω ἀπὸ τὰ λόγια της σωτήριας εὐχῆς κρύβεται ἡ παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ προσεύχεται λέγοντας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἔρχεται σὲ ζωντανὴ ἐπαφὴ μὲ τὸ Θεὸ καὶ ζωοποιεῖται. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Ἰησοῦ καὶ ἔτσι ἐγκαταλείπονται οἱ φοβίες. Ἔχω ὑπόψη κάποιον, ποὺ εἶχε διάφορες φοβίες, ποὺ τὸν ἐμπόδιζαν νὰ κοιμηθεῖ, καὶ ὅταν ἄρχισε νὰ λέγει τὴν εὐχὴ καὶ νὰ ἐνεργεῖ μέσα του, πολλὲς ἀπὸ τὶς δύσκολες αὐτὲς καταστάσεις ἐξαφανίσθηκαν.

Ἐπίσης εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ εὐαίσθητοι ἄνθρωποι ὑποφέρουν πάρα πολὺ ἀπὸ τὶς φοβίες. Ὁ μακάριος Γέροντας π. Παΐσιος ἔλεγε πὼς ὁ πονηρὸς βρίσκει διάφορες εὐκαιρίες καὶ τοὺς εὐαίσθητους τοὺς κάνει πιὸ εὐαίσθητους καὶ τοὺς ἀναίσθητους πιὸ ἀναίσθητους. Οἱ εὐαίσθητοι περνοῦν πολλὲς φορὲς μαρτυρικὲς μέρες ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῆς φοβίας. Διάφορα γεγονότα τοῦ καθημερινοῦ βίου, ἡ ἐνέργεια τοῦ πονηροῦ καὶ ἐγγενεῖς ψυχολογικὲς καταστάσεις κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ὑποφέρει πολύ. Τότε χρειάζεται τὴ βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ, νὰ συζητήσει μαζί του, νὰ ἐνισχυθεῖ ἀπὸ τὰ λόγια του, νὰ νοιώσει τὴ θεία παρηγοριά. Ἡ παρουσία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ μᾶς ἀγαποῦν ἀνιδιοτελῶς, εἶναι εὐεργετική.

 

Θὰ θέλαμε νὰ θίξουμε κι ἕνα ἄλλο σημεῖο. Ἡ θεραπεία τῆς φοβίας ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ τὴν ταπείνωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐνθυμοῦμαι τὰ λόγια ἑνὸς Γέροντα τοῦ Ἁγίου Ὅρους σὲ κάποιον, ποὺ εἶχε βασανιστικὲς φοβίες. Ἦταν νέος στὴν ἡλικία καὶ φοβόταν νὰ περπατήσει τὴ νύχτα ἢ νὰ περάσει ἀπὸ τοὺς χώρους τῶν κοιμητηρίων, νὰ κοιμηθεῖ μόνος του στὸ δωμάτιο κ.ἄ. Ὁ θεοφώτιστος, λοιπόν, ἐκεῖνος Γέροντας τοῦ εἶπε: «Ὅλα αὐτὰ τὰ παθαίνεις ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό σου καὶ ἐπειδὴ δὲν κοινωνεῖς συχνά». Ἡ ταπείνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἡ ζωοποιὸς χάρη τῶν μυστηρίων ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ θεραπεύσουν τὴ φοβία.

Δὲν ἀρκεῖ μόνο τὰ φάρμακα τοῦ ἰατροῦ, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ἡ δύναμη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, εἴτε ἔρχεται σὲ μᾶς ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἀπὸ τὶς διαπροσωπικές μας σχέσεις μὲ τὸ Θεό. Ὅπου χρειάζεται νὰ συνδυάσουμε καὶ τὰ δύο, θὰ τὸ κάνουμε. Ἐὰν οἱ φοβίες ἔχουν τὶς ῥίζες τους σὲ καθαρὰ πνευματικὰ αἴτια (ὅπως π.χ. σὲ ἁμαρτίες), θὰ καταφύγουμε στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα ὡραιότατο τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας κάνει ἔκκληση στὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ θλίψη καὶ νὰ τὴν μεταποιήσει σὲ χαρά: «Τὰ λυπηρὰ τοῦ σοῦ δούλου, τοῦ παρόντος κινδύνου, τὴν ζάλην τὴν πολλὴν καὶ χαλεπήν, μεταποίησον νῦν, Δέσποτα, καὶ μετάτρεψον τούτου, τὸ πένθος εἰς χαρὰν διηνεκῆ· ἵνα πίστει καὶ πόθῳ, ἀπαύστως μεγαλύνῃ σε» (Παράκλησις ἐπὶ ἀσθένειαν).

Ἂς δώσει ὁ Θεὸς τὴ λύση αὐτὴ σὲ ὅλους ὅσους ἔχουν προβλήματα καὶ θλίψεις.