Η Θεία Ευχαριστία είναι το μέγα μυστήριο της έλευσης του Χριστού.....,

Η Θεία Ευχαριστία έχει πάντα πανηγυρικό και χαρούμενο χαρακτήρα.

Η Θεία Ευχαριστία είναι το μέγα μυστήριο της έλευσης του Χριστού, της παρουσίας Του ανάμεσα στους μαθητάς του.  Και επομένως είναι ο γιορτασμός με βαθιά έννοια την ανάστασήν Του.  Και πραγματικά η έλευση και η παρουσία του Χριστού στη Θεία Ευχαριστία αποτελεί την απόδειξη της ανάστασής Του.  Η χαρά που έζησαν οι μαθητές όταν στο δρόμο προς τους Εμμαούς ο Χριστός τους απεκάλυψε τον εαυτό του.  Πότε τον απεκάλυψε;  Όταν έκοψε το ψωμί όπως και στον μυστικό δείπνο.  Αυτή η φανέρωσης αποτελεί για την εκκλησία αιώνια πηγή για την εμπειρική και υπαρξιακή γνώση της ανάστασης.  Κανείς δεν είδε τον Χριστό τη στιγμή της ανάστασής Του, όμως οι μαθητές πίστεψαν σ` αυτήν όχι γιατί κάποιος τους το δίδαξε αλλά γιατί είδαν τον αναστημένο Χριστό όταν κεκλεισμένων των θυρών εμφανίστηκε μπροστά τους και έφαγε μαζί τους.

Η Θεία Ευχαριστία είναι και τώρα αυτή η ίδια έλευση και η παρουσία η ίδια χαρά και η καύση της καρδιάς η ίδια υπέρλογη και απόλυτη γνώση ότι ο αναστημένος Κύριος αποκαλύπτει τον εαυτό του όταν ο ιερέας κόβει το άρτον.  Τόσο μεγάλη είναι αυτή χαρά ώστε για την πρώτη εκκλησία η Μέρα της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες αλλά είναι η ημέρα του Κυρίου.  Είναι μια μέρα πέρα από το χρόνο γιατί μέσα στη Θεία Ευχαριστία εμφανίζεται ήδη η Βασιλεία του Θεού.  Στο μυστικό δείπνο ο ίδιος ο Χριστός είπε στους μαθητάς και γω διατίθεμαι υμίν Βασιλείαν ίνα εσθίετε και πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη Βασιλεία μου δηλ. εγώ είπε ο Κύριος προσφέρομε για να τρώτε και πίνετε στο τραπέζι της χαράς της βασιλείας.

Αφού η Θεία Ευχαριστία είναι η παρουσία του Αναστημένου Κυρίου ο οποίος αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθεται εκ δεξιών του Πατρός επομένως είναι και συμμετοχή στη Βασιλεία των ουρανών που είναι η χάρις και η ειρήνη του Αγίου Πνεύματος.  Η Θεία Κοινωνία είναι η τροφή της αθανασίας είναι ο ουράνιος άρτος και το πλησίασμα στην Αγία Τράπεζα είναι πραγματικά ανάληψη στους ουρανούς έτσι πρέπει να νοιώθουμε ότι ζούμε την ανύψωση της ψυχής μας.  Η Θεία Ευχαριστία είναι η γιορτή της εκκλησίας ή ακόμα καλύτερα η εκκλησία είναι η γιορτή, η αγαλλίαση μέσα στην παρουσία του Χριστού και η προσδοκία της αιώνιας χαράς στην Βασιλεία του Θεού.

Κάθε φορά που η εκκλησία τελεί τη Θεία Ευχαριστία βρίσκεται στο σπίτι της που δεν είναι άλλο από τον ουρανό αναλαμβάνεται εκεί όπου αναλήφθηκε ο Χριστός για να μας κάνει ικανούς να τρώμε και να πίνουμε στο τραπέζι που βρίσκεται στην βασιλεία του Θεού.  Μπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει γιατί η Θεία Ευχαριστία είναι χαρά είναι ζωή.  Είναι πηγή δυνάμεως που μας στηρίζει στον πνευματικό μας αγώνα.  Η Θεία Κοινωνία είναι η πλήρωση όλων των αγώνων μας, ο σκοπός για τον οποίον παλεύουμε για την τελική χαρά της χριστιανικής ζωής μας.  Είναι η αναγκαία πηγή και η αρχή του ιδίου πνευματικού μας αγώνα, είναι το θείο δώρο που μας κάνει ικανούς να γνωρίσουμε να ποθήσουμε και να αγωνιστούμε για μια τέλεια κοινωνία στην ανέσπερη μέρα της Βασιλείας του Θεού. Γιατί η Βασιλεία του Θεού αν και έχει έρθει, αν και έρχεται μέσα στην εκκλησία, θα πραγματοποιηθεί και θα ολοκληρωθεί στο τέλος των αιώνων όταν ο ίδιος ο Θεός θα είναι το πλήρωμα των πάντων.  Το γνωρίζουμε αυτό και συμμετέχουμε στην προσδοκία.  Συμμετέχουμε τώρα στη Βασιλεία που έρχεται.  Προβλέπουμε και προγευόμαστε τη δόξα και την ευλογία της.  Ζούμε ακόμη στη γη και όλη η γήινη ύπαρξή μας είναι ένα μακρύ και συχνά οδυνηρό ταξίδι προς την τελική Μέρα του Κυρίου.  Σ` αυτό μας το ταξίδι χρειαζόμαστε βοήθεια και ενίσχυση, δύναμη και ανακούφιση γιατί ο άρχοντας του κόσμου τούτου δεν έχει καταθέσει ακόμα τα όπλα.  Αντίθετα μάλιστα ξέροντας ότι έχει νικηθεί από το Χριστό, σκηνοθετεί μια τελευταία και βίαιη μάχη εναντίον του Θεού για να αρπάξει μακριά του όσο περισσότερους μπορεί.

Τούτη η μάχη είναι τόσο δύσκολη και τόσο ισχυρές οι πύλες του Αδου που ο ίδιος ο Χριστός μας μιλάει για την στενή πύλη και τεθλιμμένη οδό και ότι ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν.

Σε αυτή την μάχη η βασική μας βοήθεια είναι ακριβώς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.  Η μόνη ουσιαστική τροφή που μας διατηρεί πνευματικά ζωντανούς και σε πείσμα όλων των πειρασμών και των κινδύνων μας κάνει οπαδούς του Χριστού.

Γι` αυτό χρειαζόμαστε σ` αυτήν ειδικά την περίοδο την βοήθεια και τη δύναμη της θείας φλόγας.  Να γιατί λοιπόν στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έχουμε την Θεία Κοινωνία στην ειδική ακολουθία των προηγιασμένων δωρεών.  Προηγιασμένα σημαίνει ότι τα δώρα έχουν καθαγιαστεί στην Θεία Λειτουργία της προηγούμενης Κυριακής. Και φυλάγονται στην Αγία Τράπεζα για να προσφερθούν την Τετάρτη και την Παρασκευή.

Δεν τελείται η Θεία Ευχαριστία στις μέρες της νηστείας γιατί η τέλεση είναι πανηγυρική, είναι μια διαρκής κίνηση χαράς αλλά όμως έχουμε συνέχεια στην εκκλησία την παρουσία των καρπών της Θείας Ευχαριστίας.  Είναι όπως ακριβώς και με τον Χριστό που ορατά αναλήφθηκε στους ουρανούς και όμως αόρατα είναι παρών στον κόσμο και όπως το Πάσχα που γιορτάζεται μια φορά τον χρόνο αλλά όμως οι ακτίνες φωτίζουν ολόκληρη τη ζωή της εκκλησίας και ακόμα είναι σαν τη Βασιλεία του Θεού που πρόκειται να έρθει αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται ανάμεσά μας.  Η Θεία Ευχαριστία σαν μυστήριο και πανηγυρισμός της βασιλείας, σαν γιορτή της εκκλησίας δεν συμβιβάζεται με την νηστεία και γι` αυτό δεν τελείται στη διάρκεια της μεγάλης Τεσσαρακοστής αλλά σαν χάρη και δύναμη της Βασιλείας του Θεού που ενεργεί στον κόσμο σαν προμηθευτής της ουσιαστικής τροφής μας και των όπλων για τον πνευματικό αγώνα μας βρίσκεται στην καρδιά της νηστείας.  Είναι στα αλήθεια το μάννα εξ` ουρανού που μας διατηρεί ζωντανούς στο ταξίδι μας μέσα στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής.

Ας είμαστε προετοιμασμένοι να προσερχόμαστε όσο το δυνατόν τακτικότερα σ` αυτήν την πηγή της ζωής και της χαράς.

Ανάξια θα προσέλθουμε, ο ιερέας όμως θα μας πει εις άφεσιν αμαρτιών σου και μεις αυτό ζητάμε.  Την άφεση.  Και αυτό επιδιώκουμε.  Ας πλησιάσουμε με πίστη και σεβασμό.

της κα. Αλεξάνδρας Φετουρή Υπεύθυνη Κύκλων Μελέτης Αγίας Γραφής της Ι.Μ. Σύρου

πηγή

Οἱ Ἀκολουθίες τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Χρυσοστόμου

Ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς, ἡ ἐκκοσμίκευση καί ὁ καταναλωτισμός συχνά ἀποπροσανατολίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής του. Τά ἐπί μέρους ζητούμενα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ὁπωσδήποτε, δέν συνιστοῦν τόν ἀπώτερο σκοπό τῆς ζωῆς μας.

Ὁ ἀπώτερος σκοπός τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι τό νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν ἐπίγεια ζωή του τόν Θεό καί, ἀφοῦ ἑνωθεῖ βιωματικά καί μυστηριακά μαζί Του, νά πορευθεῖ πρός τήν αἰώνια ζωή. Τά λόγια τοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ "ὀδυνόμενοι ἐζητουμεν σε" ἐφαρμόζουν ἀπόλυτα στήν ἐποχή μας. Ὁ Σύγχρονος ἄθρωπος ἀπεγνωσμένα ψάχνει νά βρεῖ, πολλές φορές, τήν εὐτυχία καί τή γαλήνη σέ ὅλα τά ἄλλα, ἐκτός ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία, θέλοντας νά βοηθήσει τόν ἄνθρωπο στό νά κατανοήσει, ἀρχικά, τήν ἀναγκαιότητα νά βρεῖ στή ζωή του τόν Χριστό καί νά πραγματοποιήσει, στή συνέχεια τόν ὕψιστο αὐτό σκοπό, προσφέρει ἕνα τρόπο, δείχνει μιά πορεία: τή Μεγάλη Σαρακοστή.

Ἡ πορεία αὐτή ἀναπτύσσεται λειτουργικά μέ τήν ἐπιτέλεση διαφόρων εἰδικῶν καί μοναδικῶν ἀκολουθιῶν. Κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς περιόδου, ἡ Ἐκκλησία θέλει, μέ το λειτουργικό της κλίμα, νά κάνει αἰσθητή τήν παρουσία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ καί τῆς λυτρωτικῆς Του δυνάμεως. Πρόκειται γιά τήν ἱερότερη περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί λειτουργικοῦ ἔτους. Χωρίς νά θέλει κανέις νά ὑποβιβάσει τή σπουδαιότητα τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων, ἡ βασική ἀπαίτηση τῆς Ἐκκλησία ἀπό τούς πιστούς εἶναι ἡ συμμετοχή του στή θ. λατρεία. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή καί εὐρύτερα τό Τριώδιο δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά ἁλυσίδα λειτουργικῶν εὐκαιριῶν, πού προσφέρονται συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εἶναι μιά λειτουργική τράπεζα, στήν ὁποία νύκτα καί ἡμέρα παρατίθενται ἐδέσματα πνευματικῆς εὐωχίας.
Ἤδη ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ Τριωδίου, τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, γίνεται ἐμφανής ἡ ἐπιδίωξη τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δύο ἄνδρες εἶναι ὁ τύπος τῶν πιστῶν, πού καλοῦνται στό ναό γιά τόν ἴδιο σκοπό. Ἀπό τήν ἀρχή παρουσιάζεται σέ ὅλους μας ὁ ἰδεώδης τρόπος τῆς τελωνικῆς συντετριμμένης καί ταπεινῆς προσευχῆς καί ὑπογραμμίζεται ὁ ἀπόβλητος τρόπος τῆς φαρισαϊκῆς ἐπιδεικτικῆς ἐνέργειας.

Ἡ σωστή συμμετοχή, συνεπῶς τοῦ πιστοῦ στίς τελούμενες ἱερές ἀκολουθίες τῆς περιόδου αὐτῆς θά τόν βοηθήσει καί στήν ἐπίτευξη τοῦ ἀπώτερου σκοποῦ, ὅπως περιγράφηκε παραπάνω.

Ἀπό τήν κοινή πείρα μας γνωρίζουμε ὅτι οἱ πιστοί, ἀκόμη καί αὐτοί πού δέν συμμετέχουν τόν ὑπόλοιπο χρόνο στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀρέσκονται νά ἐκκλησιαζονται τό βράδυ τῆς Παρασκευῆς τῶν ἑβδομάδων τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς γιά τήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ἤ νά συμμετέχουν στίς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας. Ὅμως, οἱ λαμπρές ἀκολουθίες τῶν Χαιρετισμῶν, οἱ κατανυκτικές ἀκολουθίες τοῦ Νυμφίου καί τῶν Ἁγίων Παθῶν, οἱ πέντε Κυριακές τῶν Νηστεῖων καί τά Σάββατα, πού προηγοῦνται, συναριθμοῦνται μέν σ' αὐτή, ἀλλά οὐσιαστικά ἀποτελοῦν μικρές νησίδες - ὀάσεις στήν τραχεία ἔρημο καί τό μέγα πέλαγος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Ὅλα αὐτά εἶναι τό κέλυφος. Καί δυστυχῶς σ' αὐτό ἐξαντλεῖται, κατά κανόνα, ἡ λειτουργική συμμετοχή τῶν πιστῶν κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Τότε, λοιπόν, ποῦ βρίσκεται ὁ καρπός;

Ὁ καρπός, τό νόημα τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς βρίσκεται στίς καθημερινές, στίς ἡμέρες τῆς νηστείας, στίς ἡμέρες τοῦ "Ἀλληλουϊα", ἐάν θέλουμε νά μιλήσουμε μέ τή γλώσσα τοῦ Τυπικοῦ. Σ' αὐτές τίς ἱερές ἀκολουθίες, ἀπό τόν κατανυκτικό ἑσπερινό τῶν Κυριακῶν μέχρι τήν ἀπόλυση τῆς λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων κάθε Παρασκευῆς ὅλων τῶν ἑβδομάδων τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, θά κατανοήσει ὁ πιστός τόν λειτουργικό χαρακτήρα τῆς περιόδου αὐτῆς.

Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή ἀρχίζει τήν Καθαρά Δευτέρα. Ἀρχίζει μέ τόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό τῆς Κυριακῆς. Στά εἰδικά τροπάρια τονίζονται οἱ ἐπί μέρους ἀρετές, πού πρέπει νά κοσμοῦν τόν ἀληθῶς νηστεύοντα πιστό: ἡ ἐγκράτεια, ἡ ταπείνωση, ἡ ἀνεξικακία, ἡ νηστεία τροφῶν καί παθῶν, ἡ ταπείνωση. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα καί τό θεματολόγιο ὅλης τῆς ποιητικῆς παραγωγῆς τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Τό μέγα προκείμενο ἐκφράζει τή θρηνώδη κραυγή τοῦ καταπονημένου στή ζωή ἀνθρώπου Ἐκδυσώπηση τοῦ θείου ἐλέους, δια πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου,τοῦ Προδρόμου καί τῶν Ἁγίων σέ συνδυασμό μέ τίς μετάνοιες, πού συνοδεύουν τήν εἰκόνα τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Λίγο μετά τά μεσάνυκτα, ἡ πρόσκληση γιά λατρεία τοῦ Θεοῦ θά ἀκουσθεῖ καί παλι. Θά ψαλοῦν τό Μεσονυκτικό καί ὁ Ὄρθρος. Θά ἀκουσθεῖ καί πάλι τό γνωστό "ἀλληλούϊα" , ὅπως καί τριαδικά τροπάρια, στά ὁποῖα δέν διακρίνεται εὔκολα τί προέρχεται ἀπό τά χείλη ἀγγέλων καί τί ἀπό τό στόμα τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ τρισάγιος ἐπινίκος ὕμνος, τά καθίσματα τοῦ ψαλτηρίου,οἱ βιβλικές ὡδές, οἱ τρώδιοι κανόνες, τό φωταγωγικό, τά ἀπόστιχα, ψαλλόμενα μέ τήν ἀσθενική φωνή τῶν ἀνθρώπων, δονοῦν τούς θόλους τῶν οὐρανῶν.

Ὅταν οἱ ἀνταύγεις τοῦ ἀνατέλλοντος ἠλίου θά φωτίζουν τή γῆ, τότε θά χαιρετισθεῖ ἡ ἔλευση τῆς ἡμέρας μέ τήν ἀκολουθία τῆς α´ Ὥρας καί θά ἀκολουθήσει ἡ γ´ Ὥρα. Τή μεσημβρία τό πάθος τοῦ Κυρίου θά ἀποτελέσει τό ἀντικείμενο τοῦ εὐγνώμονος αἴνου τῆς στ´ Ὥρας καί μετά ἀπό λίγο θά ψαλεῖ ἡ θ´ Ὥρα.

Θά ἐπακολουθήσουν ἡ ἀκολουθία τῶν Τυπικῶν καί τοῦ Ἑσπερινοῦ καί ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων θά ἀποτελέσει τό ἀποκορύφωμα τὴς ἡμερονύκτιας λογικῆς λατρείας. Ὁ Κύριος, παρών στό μέσο τῆς Ἐκκλησίας Του, "ὁ βασιλεύς τῆς δόξης ", γίνεται τό ἀντικείμενο τῆς πλεον εὐλαβοῦς λατρείας καί προσκυνήσεως.

Καί μετά ἀπό λίγο, ἡ ἱερή ἡμέρα θά κατακλεισθεῖ μέ τήν ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἀπόδειπνου. Ψαλμοί καί ὕμνοι, τροπάρια καί εὐχές θά ἐπαναλάβουν τή δοξολογία, τόν αἶνο, τήν εὐχαριστία πρός τόν Κύριο τῶν δυνάμεων, ἀλλά θά διακηρύξουν τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός εἶναι " μεθ' ἡμῶν ".

Ὁ κάθε πιστός καλεῖται νά καταβάλει ἰδιαίτερη προσπάθεια καί πολύ κόπο γιά νά μπορέσει νά ζήσει, ἔστω καί γιά λίγο, τή λατρεία τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Τήν ἴδια, ὅμως καί μεγαλύτερη προσπάθεια ἔχει ὑποχρέωση νά καταβάλει καί ὁ τελετουργός κληρικός. Καί σ' αὐτό ἀκριβῶς συνίσταται ὁ ἀγώνας καί ἡ εὐθύνη του.

Πολλές φορές ἐμεῖς οἱ κληρικοί παραλείπουμε τήν ἐπιτέλεση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν. Ἤ στήν καλύτερη περίπτωση, ἀρκούμαστε ἁπλά στήν τέλεσή τους, χωρίς νά καταβάλουμε τή στοιχειώδη ἤ μᾶλλον συστηματική, ὅπως ὀφείλουμε, προσπάθεια συμμετοχῆς τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Σήμερα, περισσότερο ἀπο ποτέ, ὀφείλουμε νά καταστήσουμε τή θ. λατρεία κτῆμα τῶν πολλῶν.

Ὁ λειτουργικός μας πλοῦτος δέν εἶναι προνόμιο τῶν λίγων μοναχῶν καί εὐλαβῶν χριστιανῶν. Ἄν τό ἐπιδιώξουμε, τότε θά διαπιστώσουμε ὅτι μεταξύ τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος ὑπάρχουν πιστοί πού πολύ πρόθυμα συμμετέχουν στίς ἱερές ἀκολουθίες, ὅταν βροῦν στό πρόσωπο ἑνός φιλακόλουθου κληρικοῦ τόν ἄνθρωπο πού θά τούς καλέσει σέ μιά ζωντανή λατρεία. Νά συνειδητοποιήσουμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί ὅτι δέν ἐξαντλεῖται τελικά τό καθῆκον μας σέ μιά τυπική καί τυπολατρική τέλεση τῶνἱερῶν ἀκολουθιῶν.

Εἶναι ἐπιτέλους, καιρός νά θεωρήσουμε τίς ἱερές ἀκολουθίες ὄχι μόνον ὡς εὐκαιρίες προσευχῆς ἀλλά καί μέσα ποιμαντικῆς.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε ποιμαντικά τίς ἀκολουθίες τίς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Ἄς κάνουμε τά ἀδύνατα δυνατά, ὥστε οἱ πιστοί νά γευθοῦν ὄχι μόνο τό περίβλημα ἀλλά καί τόν γλυκό καρπό τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Ἄς παρακάμψουμε τό κέλυφος γιά νά βροῦμε τόν πυρήνα, ὥστε νά τόν προσφέρουμε στό ποίμνιό μας.

Ἄς προσφέρουμε ζωντανή, καθαρή, τέλεια καί εὐαρεστη τή λογική λατρεία.

πηγή

Ἡ ἀληθὴς νηστεία Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθῶν αὐτῶν"

Ὅ,τι κερδίζουμε καὶ κατορθώνουμε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἠθική μας τελείωση, εἶναι θησαυρὸς ἀσύλητος καὶ μάλιστα προσωπικός, ἀναφαίρετος θησαυρός. Δὲν εἶναι τὰ "περὶ ἡμᾶς", ἀλλὰ "ἡμεῖς", οὐδὲ κἄν τὸ σῶμα καὶ οἱ αἰσθήσεις, ἀλλ’ ἡ ψυχή μας, ἡ πνευματικὴ ἐντὸς μας ἀξία, ἡ ὕπαρξή μας. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ ἀγώνας ποὺ κάνουμε εἶναι γιὰ νὰ ζήσουμε πνευματικά, ὀφείλουμε νὰ τὸν κάνουμε σωστά. π.χ. λέγει ὁ Κύριος, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὴ νηστεία, νὰ τὴν κάνουμε μὲ σωστὸ τρόπο, γιατί ὅσοι νηστεύουν λάθος "ἀπέχουσιν τὸν μισθὸν αὐτῶν" (Ματθ. 6,16). Σήμερα πρὸ τῶν πυλῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς θὰ θέλαμε νὰ δείξουμε κάποιες καταστάσεις ποὺ δὲν ἀφήνουν νὰ καρποφορήσει ἡ νηστεία καὶ μᾶς ἀφαιροῦν τὸν πνευματικὸ μισθό.


Προυποθέσεις τῆς νηστείας

Πρῶτα πρῶτα ὑπάρχει μία λανθασμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ θεσμὸ τῆς νηστείας. Ἡ νηστεία δὲν εἶναι μόνο ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ἀλλ’ εἶναι καὶ ταπείνωση, μετάνοια καὶ ἐσωτερικὴ συντριβή. Ὄχι μόνον σωματικὴ κάθαρση μὲ λιτὴ δίαιτα, μὰ καὶ ἐσωτερικὸς πνευματικὸς ἀνακαινισμός. Βεβαίως ἡ πρώτη ἐντολὴ ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς εἶναι ἐντολὴ νηστείας, ἀπὸ συγκεκριμένη τροφὴ καὶ ἡ παράβασή της ἔφερε τὴν ἔξωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ὁ Μωυσῆς, ὁ Κύριος, ὁ Παῦλος καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας νήστευαν. Ἡ νηστεία εἶναι τὸ μέσον κι ὄχι ὁ σκοπός. Ὁ σκοπὸς εἶναι ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου κι ὄχι ἡ αὐτοδικαίωση. Πολλοὶ πιστεύουν πὼς εἶναι ἡ πρώτη ἀρετὴ κι ἄλλοι φρονοῦν πὼς εἶναι ἕνας παρεξηγημένος θεσμός, ποὺ εἶναι ἄχρηστος γιὰ τὴν ἐποχή μας. Πολλοὶ μάλιστα τὴν εἰρωνεύονται καὶ τὴν ἐμπαίζουν. Δὲν ἐξισώνεται ἡ νηστεία μὲ τὴ δίαιτα, ποὺ εἶναι δύο διαφορετικὲς καταστάσεις.

Ἡ νηστεία πρέπει νὰ γίνεται μὲ ἀγαθὴ διάθεση κι ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ κι ὄχι γιὰ νὰ "φανῶμεν τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες" (ὅπ.π.). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει πὼς ἐμεῖς πολλὲς φορὲς ξεπεράσαμε καὶ τοὺς ὑποκριτές. Γνωρίζω, λέγει ὁ ἅγιος, πολλοὺς ποὺ δὲ νηστεύουν, κι ἄλλους ποὺ ἐπιδεικνύονται μὲ τὴν ἄσκηση τῆς νηστείας. Ἐπίσης ξέρω κι ἀνθρώπους ποὺ ἐνῶ δὲ νηστεύουν "τὰ τῶν νηστευόντων προσωπεῖα περίκεινται", ντύνονται δηλ. τὶς μάσκες τῶν νηστευτῶν. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι ἀκόμη πιὸ ἀσυνεπεῖς, ποὺ ἐνῶ δὲ νηστεύουν, διδάσκουν τοὺς ἄλλους γιὰ τὴ νηστεία. Ἡ ἀνθρωπαρέσκεια δὲν ἔχει θέση στὴ νηστεία. Κάνουμε νηστεία γιατί συμμετέχουμε στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ. Ἀκόμη ἡ νηστεία μᾶς βοηθάει στὸν ἀγώνα ποὺ κάνουμε ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου. Ἡ δαιμονικὴ ἐνέργεια δὲν ἀποθρασύνεται στὸν καιρὸ τῆς νηστείας καὶ ἐπὶ πλέον "οἱ φύλακες τῆς ζωῆς ἡμῶν ἄγγελοι φιλοπονώτερον παραμένουσι τοῖς διὰ νηστείας τὴν ψυχὴν κεκαθαρμένοις", δηλ. οἱ φύλακες ἄγγελοί μας, λέγει ὁ Μ.Βασίλειος, μὲ καλύτερη διάθεση παραμένουν σὲ κείνους ποὺ καθαρίζουν τὴν ψυχή τους μὲ νηστεία. Ἀκόμη ὁ ἴδιος θὰ προσθέσει πὼς ἄγγελοι Θεοῦ καταγράφουν τοὺς νηστεύοντες "καθ’ ἑκάστην Ἐκκλησίαν". Μὲ τὴ νηστεία ἑλκυόυμε τὴ χάρη καὶ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. Τὸ γένος τῶν δαιμόνων δὲ σταματᾶ νὰ πειράζει τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν ἐκδιώκεται "εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ" (Ματθ. 17,21).


Ἀπαραίτητη ἡ νηστεία

Τώρα ποὺ ἀχίζει τὸ στάδιο τῆς νηστείας κι ὁ νοῦς μας εἶναι στραμμένος στὸ Πάσχα, καλούμαστε νὰ νηστεύσουμε σωματικὰ καὶ ψυχικά." Λύε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας", γράφει ὁ Μ.Βασίλειος. Εἶναι ἡ νηστεία ἡ δεκάτη τοῦ χρόνου ποὺ ὀφείλουμε στὸ Θεό. Ἡ συστολὴ τοῦ ὕπνου, τῆς τροφῆς καὶ τῶν αἰσθήσεων συντρίβει τὴν καρδιὰ καὶ μᾶς κάνει νὰ πενθοῦμε γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας. Ἡ παράκληση τῶν πενθούντων εἶναι ἡ ζωντανὴ ἐπαφή μας μὲ τὸν Θεό. Τὶς ἡμέρες τῆς νηστείας πιθανῶς νὰ συναντήσουμε διάφορα ἐμπόδια, ὥστε νὰ μὴν πραγματοποιηθεῖ ἡ πνευματικὴ αὐτὴ ἄσκηση, ὅπως π.χ. ἀντεγκλήσεις μὲ τὸ περιβάλλον μας, μνησικακία ἀπὸ μέρους τῶν ἄλλων καὶ κακότητα. Μολύνονται οἱ ἡμέρες τῆς νηστείας μὲ τὰ πάθη μας. Ἂς μὴν πτοηθοῦμε. Ἂς ἀγαπήσουμε τὴ νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ περάσουμε μὲ εἰρήνη τὸ στάδιο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.
πηγή

Ρώτησαν τι είναι ταπείνωση!

Ρώτησαν τον αββά Ησαία τι είναι ταπείνωση, κι εκείνος είπε:
 
-Ταπείνωση είναι να θεωρούμε τον εαυτό μας πιο αμαρτωλό 
απ΄ όλους τους ανθρώπους και να εξουθενώνουμε τον εαυτό μας
 ότι τίποτε καλό δεν κάναμε ενώπιον του Θεού.
Και η εργασία της ταπείνωσης είναι η εξής:
 Να σιωπούμε, να μη ψηφίζουμε τον εαυτό μας σε καμιά περίπτωση, 
να μην είμαστε φιλόνικοι, να είμαστε έτοιμοι για υποταγή, με το βλέμμα
 χαμηλωμένο, τον θάνατο να έχουμε πρό οφθαλμών, 
να μην χρησιμοποιούμε το ψέμα και τον αργό λόγο.
Να μην αντιμιλούμε στον μεγαλύτερο,
 να μη θέλουμε να περάσει ο λόγος μας,
να υπομένουμε τις περιφρονήσεις, 
να μισήσουμε την ανάπαυση, να βιάζουμε τον εαυτό μας σε κάθε περίπτωση,
 να είμαστε νηφάλιοι, να κόψουμε το θέλημά μας, 
να μην προκαλούμε κανέναν και να μη φθονούμε κανένα».
«Ας μη μιλάει η γλώσσα σου, αλλά η πράξη.
 Ο λόγος σου να΄ ναι ταπεινός περισσότερο απ΄ ό,τι η πράξη.
Μην μιλήσεις ερήμην της συνειδήσεώς σου και μη διδάξεις
 χωρίς ταπείνωση, για να δεχθεί η γη τον σπόρο σου».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΌ

Πηγή

Η μητέρα μου

• 
  Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε (†2011) 
  Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης
  Τιμίου Προδρόμου
  Ἁγίου Ὄρους
  .......Σ᾿ ὅλη τήν ζωή της ζοῦσε μιά βαθειά πνευματική ζωή. Στίς ἑορτές συμμετεῖχε μέ πολλή εὐλάβεια, ἀκόμη καί στίς μικρότερες. Βέβαια δέν γνώριζε ἀπό βιβλία, εἶχε διάκρισι καί διαίσθησι, δέν ἐγνώριζε ἀπό ἑορταστικούς κύκλους καί ὅμως συμμετεῖχε σ᾿ ὅλες τίς ἑορτές, στίς νηστεῖες καί στά ἐτήσια μνημόσυνα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλανθάστως.
  .......Ἡ ἐλεημοσύνη της ἦτο ἡ βασική της φροντίδα σχεδόν σέ καθημερινή βάσι. Τούς ξένους τούς καλοῦσε ἀπό τόν δρόμο, τούς φιλοξενοῦσε σπίτι μας καί τούς ἀνέπαυε. Ποτέ δέν ἀνεχώρησε ἔστω καί ἕνας πτωχός ἀπό τό σπίτι μας μέ ἀδειανά τά χέρια.
  .......Ὁ πατέρας μου τήν ὠνείδιζε ἐνίοτε, διότι εἶχε σέ μεγάλο βαθμό ἀνοικτά τά χέρια της.
  
   
  .......Στά μνημόσυνα τῶν νεκρῶν συμμετεῖχε μέ πολλή εὐλάβεια. Κάθε Σάββατον πρωΐ ἔδινε ξεχωριστή ἐλεημοσύνη γιά τούς κοιμηθέντες: Μία λεκάνη γάλα ἤ φαγητό καί νερό πού μετέφερε ἡ ἴδια γιά τούς γείτονες. Κατόπιν ἀσχολεῖτο μέ τήν καθαριότητα τῶν ρούχων γιά τήν ἑπομένη ἡμέρα καί στήν συνέχεια ἐμαγείρευε τό φαγητό γιά τό τραπέζι τῆς Κυριακῆς, μετά τήν Θεία Λειτουργία, διότι τήν Κυριακή οὐδέποτε ἐμαγείρευε.
  .......Ὅταν κτυποῦσε ἡ καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ, ὅλες οἱ δουλειές γιά τήν αὐριανή ἡμέρα εἶχαν τελειώσει καί ἔτσι ἄρχισε τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς ἐφορούσαμε ὅλοι τά καθαρά μας ροῦχα καί ἐσώρουχα καί ἐπηγαίναμε στήν ἐκκλησία.
  .......Ὁ πατέρας μας σηκωνόταν πολύ πρωΐ, ἀφοῦ ἔκανε τήν προσευχή του, μετά ἐδιάβαζε τούς Χαιρετισμούς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τό Ὠρολόγιο καί κατόπιν ἐδιάβαζε περικοπές ἀπό τήν Καινή Διαθήκη. Ὅταν ἀναχωρούσαμε γιά τήν ἐκκλησία, πρῶτα ἐζητούσαμε συγγνώμη οἱ μέν ἀπό τούς δέ: «Συγχωρέστε», καί «ὁ Θεός νά σέ συγχωρέση!» Αὐτό συνέβαινε ὄχι μόνο μεταξύ μας, μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας, ἀλλά καί μέ τούς γείτονες.
  .......Τίς νηστεῖες-τίς τρεῖς ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος Δευτέρα, Τετάρτη καί Παρασκευή, καθώς καί τίς μεγάλες νηστεῖες τίς κρατοῦσε μέ πολλή εὐλάβεια καί ἀκρίβεια, καθώς καί τά μικρά παιδιά, ἔστω καί νά ἦσαν ἄρρωστα. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο ἕνα γεγονός σημαντικό στήν χριστιανική ζωή ὅλων μας. Εἴχαμε σκεύη διατηρημένα μόνο γι᾿ αὐτόν τόν καιρό: ὅπως λεκάνες, πιάτα καί κουτάλια. Τό Πάσχα καί τά Χριστούγεννα ἡ γιορτές στά χωριά μας διαρκοῦσαν πολλές ἡμέρες.
  .......Ἡ μητέρα μου ἦτο μία ἀνεπανάληπτη νοικοκυρά. Αὐτή ἔραβε, ὕφαινε στόν ἀργαλειό, ἔπλεκε. Μᾶς ἔκανε ἡ ἴδια ὅλα τά ἐνδύματά μας: Ὑποκάμισα, παλτά, γελέκια, ζακέτες, καθώς καί βελέντζες καί ἄλλα σκεπάσματα γιά τά κρεββάτια μας. Ἐμεγάλωσε ὀκτώ παιδιά, ἕξι κορίτσια καί δύο ἀγόρια καί μᾶς ἀνέθρεψε ὅλα μέ τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, μέ σεβασμό ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους καί μέ τιμή. Δέν λυπόταν νά μᾶς δέρνη κιόλας, ὅταν χαλούσαμε τήν τάξι τοῦ «κοινοβίου» της.
  .......Εὐλάβεια, πίστις, ἐκπλήρωσις τῶν χριστιανικῶν μας παραδοσιακῶν καθηκόντων μᾶς εἶχαν γίνει φυσική  συνήθεια. Ἐπήγαζαν μέσα ἀπό τήν ὕπαρξί της. Ὁμοίως ἡ ἀγάπη της γιά τόν Θεό, ἡ καλωσύνη, ἡ μετριοφροσύνη της...
  .......Κάποτε, ὅταν εὑρέθηκα στό καταφύγιο τῆς πόλεως Μπροστένι, ἐπῆγα μία ἐπίσκεψι καί νά μείνω τό Ἅγιο Πάσχα στό σπίτι μας, καί θυμήθηκα τίς χριστιανικές μας συνήθειες τίς ὁποῖες δέν εἶδα πάλι ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία. Ἠμπόρεσα νά συνομιλήσω μαζί της καί κατάλαβα τότε πόσο βαθειά ἦτο ἡ χριστιανική της ζωή.
  .......Τήν Μεγάλη Πέμπτη ἀναχώρησε τό πρωΐ ἀπό τό σπίτι, καί ὅταν ἐπέστρεψε καί τήν ἐρώτησα, ἔμαθα μέ μεγάλη μου ἔκπληξι ὅτι εἶχε πάει σέ μιά ἀσθενῆ γειτόνισσα νά τῆς κάνη ἕνα δῶρο, νά τῆς πλύνη τά πόδια εἰς ἀνάμνησιν τῆς ταπεινώσεως τοῦ Ἰησοῦ μας πρό τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. «Ὁ Κύριος νά πλύνη τά πόδια τῶν Μαθητῶν Του κι ἐγώ νά μή κάνω τίποτε γι᾿ Αὐτόν; Μοῦ ἀπήντησε. Ἔκαμα κι ἐγώ κάτι παρόμοιο. Ἔπλυνα τά πόδια τῆς Μαρίας τοῦ Γαβριήλ, ἡ ὁποία εἶναι ἄρρωστη στό κρεββάτι καί τῆς ἐφόρεσα ἕνα ζευγάρι κάλτσες ἀπό τίς δικές μας καινούργιες».
  Τήν Μεγάλη Παρασκευή ἦτο ὅλη τήν ἡμέρα μέ τά μάτια της δακρυσμένα. «ὅταν σκέπτωμαι, μοῦ ἔλεγε, πόσα ὑπέφερε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός γιά ἐμᾶς, μοῦ ἔρχεται νά κλαίω καί νά στενάζω ἀπό πόνο».
  .......Τό Μέγα Σάββατο, ὅταν ἐμεῖς ἐθαυμάζαμε τά τσουρέκια καί τά κουλούρια πού μᾶς παρεσκεύαζε γιά τό Πάσχα, αὐτή μᾶς  ἔλεγε: «Τά ἔκαμα τόσο ὡραῖα ὄχι γιά νά τά εὐχαριστηθῆτε τρώγοντάς τα, διότι δέν μοῦ ἔρχεται οὔτε νά ἀγγίξω, ἀλλά τά ἔκανα ἔτσι πρῶτα γιά τήν δόξα τοῦ Κυρίου μας, πού αὔριο ἀνασταίνεται».
  Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια
  Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
  Ἁγίου Ὅρους Ἄθω 2002
  πηγή

Συναξαριστής της 27ης Μαρτίου

Ἡ Ἁγία Ματρώνα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ

 

Ἡ Ματρώνα ἔζησε στὰ ἀρχαῖα χριστιανικὰ χρόνια καὶ ἦταν ὑπηρέτρια, στὸ σπίτι ἑνὸς ἀνωτέρου ἀξιωματούχου Ἑβραίου, στὴ Θεσσαλονίκη. Αὐτὸς ἦταν παντρεμένος μὲ μία, ἐπίσης Ἑβραία, ποὺ ὀνομαζόταν Παντίλλα. Ἡ Ματρώνα, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν οἱ κύριοί της, ἔγινε χριστιανή. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔμεινε κρυφὸ γιὰ πολὺ καιρό, διότι ἐκτελοῦσε μὲ πολλή ἀκρίβεια τὴν ὑπηρεσία της καὶ εἶχε τὴν εὐμένεια τῆς κυρίας της.

Μὲ τὸν καιρό, ὅμως, ἀποκαλύφθηκε. Ἐνῷ ἡ Ἑβραία κυρία πήγαινε στὴ συναγωγή, ἡ Ματρώνα ἐκμεταλλευόμενη τὴν εὐκαιρία ἐκτελοῦσε τὰ θρησκευτικά της καθήκοντα στὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Τὴν κατασκόπευσαν, ὅμως, οἱ ἄλλες ὑπηρέτριες καὶ τὴν πρόδωσαν στὴν Παντίλλα. Ἡ σκληρὴ Ἑβραία τὴν κάλεσε νὰ τῆς πεῖ ἂν ὅλα αὐτὰ ἀληθεύουν.

Ἡ Ματρώνα τότε ὁμολογεῖ τὴν πίστη της καὶ κακοποιεῖται ἄγρια ἀπὸ τὴν Παντίλλα. Χωρὶς καμιὰ μνησικακία ἡ Ματρώνα, ὁμολογεῖ καὶ πάλι ὅ,τι ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή της, δηλαδὴ Χριστὸν Ἐσταυρωμένον. Διότι ἡ ψυχή της εἶχε μέσα «ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ πίστεως ἀνυπόκριτου».

Δηλαδή, ἀγάπη ἀπὸ καθαρὴ καὶ ἀνιδιοτελῆ καρδιὰ καὶ συνείδηση ἀγαθή, ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε τύψη, καὶ πίστη ἀληθινή. Ἡ Παντίλλα τότε μὲ περισσότερη ὠμότητα τὴν μαστιγώνει καὶ τὴν ρίχνει στὴ φυλακή. Ἐκεῖ μέσα ἡ Ματρώνα παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὸ Θεό.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Γνώμην ἀήττητον, Ματρῶνα φέρουσα, πίστιν τὴν ἔνθεον, ἄσυλον ἔσωσας, μὴ δουλωθεῖσα τὴν ψυχήν, Ἑβραίων τῇ ἀπηνείᾳ· ὅθεν ἀριστεύσασα, καὶ τὸν δόλιον κτείνασα, μυστικῶς νενύμφευσαι, τῷ Δεσπότῃ τῆς κτίσεως. Αὐτὸν οὖν ἐκτενῶς ἐκδυσώπει, πάσης ἡμᾶς ῥυσθῆναι βλάβης.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Φωτὶ νοητῷ, Ματρῶνα ἀτενίζουσα, εἱρκτῆς τὴν φρουράν, ὡς θάλαμον λελόγισαι, ἐξ ἧς Μάρτυς ἔδραμες, πρὸς παστάδα πάμφωτον κράζουσα· Τῇ σῇ Λόγε θείᾳ στοργῇ, μαστίγων τὴν πεῖραν, καθυπέστην φαιδρῶς.

Μεγαλυνάριον
Οὐδόλως δεδούλωσαι τὴν ψυχὴν, ἀλλ’ ἐλευθερίᾳ, ἐνδιέπρεψας εὐσεβεῖ, καὶ ἀρρενωθεῖσα, τὴν φρένα ὦ Ματρῶνα, ἠγώνισαι ἀνδρείως, κατὰ τοῦ ὄφεως.

---

 

Ὁ Ὅσιος Κήρυκος ὁ ἐν τῷ Ἄσπρῳ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Φίλητος, Λυδία, τὰ δυό τους παιδιὰ Θεοπρέπιος καὶ Μακεδόνας, Ἀμφιλόχιος ὁ δούκας καὶ Κρονίδης ὁ Κομενταρήσιος

Σὲ καιρὸ διωγμοῦ, καὶ ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἀδριανὸς (117-138), ὁ Φίλητος μὲ τὴν σύζυγό του Λυδία καὶ τὰ δυό τους παιδιά, συνελήφθησαν καὶ τοὺς ζητήθηκε ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἀλλὰ γονεῖς καὶ παιδιά, ἔμειναν πιστοὶ στὴν ὁμολογία Του. Οὔτε ταράχτηκαν καθόλου, ὅταν δόθηκε ἡ διαταγὴ νὰ τοὺς θανατώσουν μὲ βασανιστήρια. Ἀντίθετα, τὰ ὐπέμειναν μὲ θαυμαστὴ καρτερία.

Τέτοια δὲ ὑπῆρξε ἡ σταθερότητα καὶ ἡ πραότητά τους ἀπέναντι στοὺς δημίους, ὥστε οἱ παρευρισκόμενοι ἄρχοντες, Ἀμφιλόχιος καὶ Κρονίδης, ἦλθαν καὶ αὐτοὶ στὴ χριστιανικὴ θρησκεία. Καὶ ἐπειδὴ ἐπέμεναν, διατάχθηκε νὰ θανατώσουν μαρτυρικὰ καὶ αὐτούς. Κατόπιν, σειρὰ βασανιστηρίων ἐφαρμόστηκαν ἐναντίον τῆς οἰκογένειας, ποὺ μὲ παρέμβαση τῆς θείας δυνάμεως δὲν εἶχαν ἀποτέλεσμα. Τελικά τους βρῆκε ὁ θάνατος καὶ κατατάχθηκαν ὅλοι στὸν ἔνδοξο μαρτυρικὸ χορό.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης καὶ Βαρούχιος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

 

Ὁ Προφήτης Ἀνάνι

Ὑπῆρξε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ἰούδα (955 π.Χ.). Ὁ βασιλιὰς Ἀσὰ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶχε στὴν ἀρχὴ ἀποκρούσει νικηφόρα τὴν ἐναντίον του ἐπιδρομὴ τοῦ βασιλιᾶ τῆς Συρίας.

Κατόπιν ὅμως ὁ Ἀσὰ συνθηκολόγησε μὲ τὸν βασιλιὰ τῆς Συρίας καὶ τοῦ ἔστειλε χρυσὸ καὶ ἀσῆμι, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει στὸν πόλεμο ἐναντίον τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ.

Τότε ὁ Προφήτης Ἀνάνι, παρουσιάστηκε στὸν Ἀσὰ καὶ τοῦ ἔκανε δριμύτατη παρατήρηση (Β´ Παραλειπ. ιστ´ 7-10). Ὁ Ἀσὰ ὀργισμένος, φυλάκισε τὸν Προφήτη. Τελικὰ ὅμως αὐτὸς ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ἐπίσκοπος Κορίνθου

Ὁ Ἅγιος Παῦλος καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ θεοφιλεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν τὸν μοναχικὸ βίο. Ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Πέτρου, Ἐπισκόπου Ἄργους († 3 Μαΐου) καὶ ἀσκήτεψε μαζί του στὴν Κόρινθο. Ἀργότερα ὁ Ἅγιος Παῦλος ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Κορίνθου καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

---

 

Ὁ Ὅσιος Εὐτύχιος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ Ἀρχιεπίσκοπος Ροστὼβ τῆς Ρωσίας

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ γεννήθηκε περὶ τὰ τέλη τοῦ 14ου αἰῶνος μ.Χ. στὴ Ρωσία. Στὶς 13 Ἀπριλίου 1427 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπός της πόλεως Ροστὼβ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φώτιο, Μητροπολίτη Κιέβου († 2 Ἰουλίου). Σύμφωνα μὲ τὰ τοπικὰ Χρονικά, ἀμέσως μετὰ τὴν ἄνοδό του στὸν θρόνο, ἄρχισε τὴν ἀνοικοδόμηση τῆς μονῆς Βαρινίσκιζ τῆς Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου, στὸ Πσκώφ, στὸ μέρος ὅπου βρισκόταν ἡ οἰκία τοῦ εὐγενοῦς Κυρίλλου, πατέρα τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ.

Ὁ Ἅγιος ἀναδείχθηκε φίλος τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ κοινοβιακοῦ συστήματος δίνοντας τὴν εὐλογία του γιὰ τὴν ἵδρυση μονῶν.

Σπουδαῖο ρόλο ἀνέπτυξε καὶ στὰ πολιτικὰ – στρατιωτικὰ πράγματα τῆς ἐποχῆς του καὶ ἰδιαίτερα στὶς συγκρούσεις, ποὺ ἀνεφύησαν μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1430 – 1440, γιὰ τὴν ὑπεροχὴ τῶν Ρώσων. Ἂν καὶ ἡ περιοχὴ τοῦ Γκαλὶτς ἀνῆκε στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τῆς Μητροπόλεώς του, ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὑπῆρξε σθεναρὸς ἀντίπαλος τῶν ἡγεμόνων τοῦ Γκάλιτς καὶ ὑποστηρικτὴς τῶν ἡγεμόνων τῆς Μόσχας. Τὸ ἔτος 1453 ὁ πρίγκιπας τοῦ Γκαλίτς, Βασίλειος Κοζόϋ, ἀπήγαγε τὸν Ἅγιο καὶ τὸν ἀνάγκασε, μαζὶ μὲ ἄλλους Ἐπισκόπους, νὰ ὑπογράψει ἐπιστολὲς καὶ ἐγκυκλίους κατὰ τοῦ ἀντιπάλου του, πρίγκιπα Δημητρίου Σεμζάκα.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὑπῆρξε, ἐπίσης, φλογερὸς πολέμιος τῆς ἑνώσεως Ὀρθόδοξης καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποφασίσθηκε τὸ ἔτος 1439 στὴν Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας καὶ ὑπεγράφη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μόσχας Ἰσίδωρο, ποὺ ἔλαβε μέρος στὴν Σύνοδο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συμμετεῖχε σὲ ἔκτακτη Σύνοδο τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων τὸ 1440 – 1441, ἡ ὁποία καταδίκασε τελικὰ τὴν στάση τοῦ λατινόφρονος Ἰσιδώρου.

Τὸ ἔτος 1448 προήδρευσε τῆς Συνόδου τῆς Μόσχας, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας ἐξελέγη Μητροπολίτης Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρώσων ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς († 31 Μαρτίου).
Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1454 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ροστώβ. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη του, ἐπίσης, στὶς 23 Μαΐου, ἑορτὴ τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων του Ροστὼβ καὶ Γιαροσλάβ.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος Πατριάρχης Γεωργίας

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος (Τσελάϊα) γεννήθηκε τὸ ἔτος 1861 στὸ χωριὸ Μαρτβίλι τῆς περιοχῆς Σαμεγκρέλο τῆς Γεωργίας καὶ σπούδασε στὸ σεμινάριο τῆς Τυφλίδος. Ἐξελέγη Μητροπολίτης τῆς πόλεως Κοντίντι καὶ στὶς 15 Ὀκτωβρίου τοῦ 1917 Καθολικὸς Πατριάρχης Γεωργίας. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1927.

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ…

ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ ελεημοσύνη στον φτωχό
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ προσευχή για τον φτωχό
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ προσευχή  για την πατρίδα
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ ξεσκόνισμα της ψυχής μας
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ αυτοκατάκριση
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ αυτομεμψία
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ αυτοκατηγορία
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ απόδοση ευθυνών…στον εαυτό μας
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ επιστροφή του ασώτου
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ αποτίναξη του εντός μας Φαρισαίου
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  καλλιέργεια της γης
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  σπορά του σιταριού
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  αναμονή για τη σοδειά
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  νηστεία σώματος και ψυχής
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  την κηδεία μας, του παλαιού ανθρώπου
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  τα παιδιά μας
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  τους πεινώντες
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  τους γέροντες
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  τη στενή και τεθλιμμένη οδό
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  μπάζωμα της πλατιάς οδού
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  συναπάντημα στην εκκλησιά
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  ξύπνημα στην Αγρυπνία
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  άφεσιν αμαρτιών ξένων και δικών
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  το «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»
ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  την εντός μας Βασιλείας του Θεού
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΟΥ δίνω, όχι του παίρνω
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΟΥ καθήκοντος, όχι του δικαιώματος
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ σιωπής, όχι της φλυαρίας
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ υπομονής, όχι της βλασφημίας
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ επιμονής, όχι της απόγνωσης
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ ελπίδας, όχι της απελπισίας
ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ φωτός, όχι του σκότους
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ  σταύρωσης
ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ  ταφής
                                        ΚΑΙΡΟΣ  ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Οι Θλίψεις έρχονται
Αλλά,
Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον (Ιωαν. 16,33)
Νέαρχος Παναγή
Λεμεσός

 πηγή

Ο Παπουλάκος για τα άθεα γράμματα

"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας.
Τ' άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ' αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που' ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.

Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ' άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ' άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι' ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες.
Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της.Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους.
Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν' αξίζει
μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου.
Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη.
Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου.
Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία.
Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη.
Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους.
Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"
Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ, «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ» - ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987
πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΤΡΩΝΑΣ ΕΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 27 Μαρτίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Ματρώνας εκ Θεσσαλονίκης.

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα ή Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης.

Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων.

Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία.Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν.

Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού.

Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν.

Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό.

Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Γνώμην αήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν την ένθεον, άσυλον έσωσας, μη δουλωθείσα την ψυχήν, Εβραίων τη απηνεία όθεν αριστεύσασα, και τον δόλιον κτείνασα, μυστικώς νενύμφευσαι, τω Δεσπότη της κτίσεως. Αυτόν ούν εκτενώς εκδυσώπει, πάσης ημάς ρυσθήναι βλάβης.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΑΤΡΩΝΗΣ

Τῌ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΡΤΙΟΥ

Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ματρώνης τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Τῇ ΚΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ματρώνης, τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Οὐκ ἄξιον λαθεῖν σε Μάρτυς Ματρῶνα,
Κἂν ἔνδον εἱρκτῆς ἐκπνέῃς κεκρυμμένη.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ θάνε Ματρῶνα ἑνὶ εἱρκτῇ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ΄
ὁ Ὅσιος Κήρικος
, ὁ ἐν τῷ Ἄπρῳ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.'

Ἐγώ, Πάτερ Κήρικε, καὶ τεθνηκότα,
Κἂν καρδία φέρειν σε, κἂν γλώττῃ θέλω.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων
 Φιλητοῦ τοῦ Συγκλητικοῦ, καὶ Λυδίας τῆς αὐτοῦ γυναικός
, καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν, Μακεδόνος, Θεοπρεπίου, 
Κρονίδου, Κομενταρησίου, καὶ Ἀμφιλοχίου Δουκός.

Ὥσπερ Φιλητοῦ καὶ Λυδίας σάρξ μία,
Οὕτως ἓν αὐτῶν καὶ μετ' εἰρήνης τέλος.
Θνῄσκει Θεοπρέπιος σὺν Μακεδόνι,
Θεοπρεπῶς ᾄδοντες ὕμνους Κυρίῳ.
Δοὺξ συντελευτᾷ τῷ Κομενταρησίῳ,
Ἐξουσιάζων ἐξυπηρετουμένῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, Ἰωάννης 
καὶ Βαρούχιος 
ξίφει τελειοῦνται.

Οὐ θάρσος ἧττον Ἰωάννου πρὸς ξίφος,
Βαρουχίῳ ὑπῆρχεν, ἀλλὰ καὶ πλέον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 ὁ Προφήτης Ἀνανὶ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τριὰς τρίπους σός, Ἀνανὶ Θεοπρόπε,
Δι' ἧς τὸ μέλλον προὔλεγες πρὸ τοῦ τέλους.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παύλου, Ἐπισκόπου Κορίνθου,
 ἀδελφοῦ Πέτρου τοῦ Ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου, Ἄργους τοῦ σημειοφόρου,
 καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Εὐτυχίου.

Εὐτυχὲς Εὐτύχιος ἦλθεν εἰς πέρας,
Γῆθεν μεταστὰς καὶ κατοικήσας πόλον.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

"ΒΡΩΜΑΕΙ" ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ...

Ο Πάπας Φραγκίσκος προέτρεψε τα μέλη όλων των θρησκειών και τα άτομα που δεν ανήκουν σε κάποια εκκλησία να ενωθούν για να υπερασπιστούν τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και το περιβάλλον. «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση και αισιοδοξία και ελπίδα», δήλωσε ο ραβίνος David Rosen, από την Ιερουσαλήμ, διευθυντής των Διαθρησκευτικών Σχέσεων για την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή.

 «Είναι βαθύτατα προσηλωμένος στις Καθολικό-εβραϊκές σχέσεις", είπε ο Rosen, ο οποίος παρέστη στη συνάντηση. 

 Ο Yahya Pallavicini, ηγέτης της μουσουλμανικής κοινότητας της Ιταλίας, είπε ότι εντυπωσιάστηκε από την επιμονή του Πάπα για την προώθηση της διαθρησκευτικής φιλίας.

O Φραγκίσκος συναντήθηκε με ηγέτες μη καθολικούς χριστιανικούς, όπως Ορθόδοξους, Αγγλικανούς, Λουθηρανούς και Μεθοδιστές, και άλλους όπως Εβραίους, Μουσουλμάνους, Βουδιστές και Ινδουιστές.

"Η Καθολική Εκκλησία έχει επίγνωση της σημασίας της για την προώθηση της φιλίας μεταξύ των ανδρών και των γυναικών από διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις," δήλωσε ο Αργεντινός ποντίφικας στους θρησκευτικούς ηγέτες στο Βατικανό.

Μιλώντας στα ιταλικά στην Sala Clementina, είπε ότι τα μέλη όλων των θρησκειών, ακόμη και οι μη-πιστοί πρέπει να αναγνωρίσουν την κοινή ευθύνη τους "στον κόσμο μας, σε όλη τη δημιουργία, την οποία θα πρέπει να αγαπούμε και να προστατεύουμε.

"Πρέπει να κάνουμε πολλά για το καλό των φτωχότερων, των αδύναμων, και εκείνων που υποφέρουν, να ευνοήσουμε τη δικαιοσύνη, να προωθήσουμε τη συμφιλίωση και να οικοδομήσουμε την ειρήνη», είπε.

Αν και είπε ότι η ιστορία είχε δείξει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να εξαλειφθεί ο Θεός είχε φέρει "πολύ βία," αναφέρθηκε σε εκείνους που αναζητούν την αλήθεια, την καλοσύνη και την ομορφιά χωρίς να ανήκουν σε κάποια θρησκεία.

"Είναι πολύτιμοι σύμμαχοί μας στη δέσμευση για την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την οικοδόμηση μιας πιο ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων και την προστασία της φύσης», είπε.

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή (από Yahoo News)/μεταφορά