Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017

Chrislam: Η Ευρώπη οδεύει στον εξισλαμισμό των Χριστουγέννων


Του Μανώλη Κείου
Έβαλε μπροστά το κορυφαίο σχέδιο της η Πανθρησκεία για να εξισώσει τον αληθινό Θεό με τις άλλες θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Η εκ νέου θεολόγηση των Χριστουγέννων βασίζεται στην ψευδή προϋπόθεση ότι ο Ιησούς της Βίβλου είναι ο Ιησούς (Ίσα) του Κορανίου. Αυτή η θρησκευτική σύντηξη, που μερικές φορές αναφέρεται ως«Chrislam», κερδίζει έδαφος σε μια Δύση που βιβλικά είναι αναλφάβητη!
Ένα σχολείο στο Lüneburg ανέβαλε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι αφού ένας Μουσουλμάνος μαθητής διαμαρτυρήθηκε ότι το τραγούδι των Χριστουγέννων στα σχολεία ήταν ασυμβίβαστο με το Ισλάμ. Ο Αλεξάντερ Γκαουλάντ, επικεφαλής μιας ομάδας για τη Γερμανία της μετανάστευσης, δήλωσε ότι η δράση του σχολείου ήταν «μια αφόρητη, ακούσια υποταγή στο Ισλάμ» και αποτελούσε μια «δειλή αδικία» έναντι των μη μουσουλμανοπαίδων.
Η φετινή χριστουγεννιάτικη σεζόν χαρακτηρίζεται από αντιπαραθέσεις που σχετίζονται με το Ισλάμ σε σχεδόν κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Οι περισσότερες συγκρούσεις έχουν δημιουργηθεί από τις πολυπολιτισμικές πολιτικές και θρησκευτικές ελίτ της Ευρώπης, οι οποίες επιδιώκουν να εκκοσμικεύσουν τα Χριστούγεννα, φαινομενικά για να εξασφαλίσουν ότι οι μουσουλμάνοι δεν θα προσβληθούν από την χριστιανική εορτή.
Πολλές παραδοσιακές Χριστουγεννιάτικες αγορές έχουν μετονομαστεί. Στο Άμστερνταμ ονομάστηκε Χειμερινή Παράσταση, Χειμερινές Ευχαριστίες ονομάστηκε η αγορά των Βρυξελλών, Χειμερινό Φεστιβάλ η εορτή του Μονάχου και όλα για την προβολή ενός πολυπολιτισμικού αχταρμά κοσμικής ανοχής.
Στη Βρετανία, για παράδειγμα, η εκκλησία όλων των Αγίων στο Κίνγκστον του Τάμεση πραγματοποίησε πρόσφατα μια κοινή γιορτή γενεθλίων για τον Ιησού και τον Μωάμεθ. Η «Εορτή των Milad, Advent και Χριστουγέννων» στις 3 Δεκεμβρίου αποσκοπούσε στο να «σηματοδοτήσει τα γενέθλια του Προφήτη Μωάμεθ και να προσβλέπει στα γενέθλια του Ιησού». Η ωριαία “λειτουργία” περιελάμβανε χρόνο για την ισλαμική προσευχή και ακολουθήθηκε από την κοπή μιας τούρτας γενεθλίων.
Ασφαλώς και υπάρχουν και αντιδράσεις.
«Κάθε φορά που μια εκκλησία παραχωρεί στον Μωάμεθ το επίθετο «Προφήτη», απορρίπτουν την σταύρωση, αρνούμενοι την ανάσταση του Χριστού και αμφισβητούν ότι ο Λόγος σαρξ εγένετο και ζούσε μεταξύ μας, διότι ο Μωάμεθ αρνήθηκε όλα αυτά τα θεμελιώδη δόγματα της χριστιανικής πίστης «υποστηρίζουν οι αντιδρώντες και υποστηρίζουν ακόμη ότι «υπάρχουν άλλοι και πολύ καλύτεροι τρόποι να οικοδομηθούν γέφυρες κατανόησης με τους μουσουλμάνους».
Στο Λονδίνο, η Ολοκληρωμένη Κοινοβουλευτική Ομάδα για τους Βρετανούς μουσουλμάνους, μια κοινοβουλευτική ομάδα αποτελούμενη από μέλη τόσο της Βουλής των Κοινοτήτων όσο και της Βουλής των Λόρδων, εξέδωσε μια έκθεση, με ευχή «Πολύ Καλά Μουσουλμανικά Χριστούγεννα», με στόχο να επιστήσει την προσοχή στην «ανθρωπότητα » των μουσουλμάνων κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων.
Στη Σκωτία, η περιφερειακή κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι «υπονόμευε» τη χριστιανική κληρονομιά της Βρετανίας προωθώντας «χειμωνιάτικα φεστιβάλ» για εθνικές μειονότητες, αγνοώντας τα Χριστούγεννα. Ο Υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης της Σκωτίας, Alasdair Allan, δέσμευσε σχεδόν £ 400.000 ($ 535.000) για να χρηματοδοτήσει 23 εκδηλώσεις τους χειμερινούς μήνες.
Ένας εκπρόσωπος της Καθολικής Εκκλησίας στη Σκωτία δήλωσε:
«Είναι βαθύτατα απογοητευτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Σκωτίας επέλεξε να μην αναγνωρίσει τη θρησκευτική πραγματικότητα των Χριστουγέννων στα δρώμενα του Χειμερινού Φεστιβάλ, ενώ αυτό το Φεστιβάλ που χρηματοδοτείται από το δημόσιο δεν περιλαμβάνει εκδηλώσεις που θα βοηθήσουν τους Σκωτσέζους να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού που είναι αναμφίβολα η πιο σημαντική γιορτή τους χειμερινούς μήνες».
Ο Γκόρντον Μακντόναλντ, της Χριστιανικής φιλανθρωικής οργάνωσης CARE, πρόσθεσε:
«Είναι μέρος της γενικής εκκοσμίκευσης που έλαβε χώρα από την κυβέρνηση της Σκωτίας εδώ και πολλά χρόνια, όπου η χριστιανική κληρονομιά και το σύστημα αξιών μας υπονομεύθηκαν ως άμεσο αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής».
Στη Δανία, ένα δημοτικό σχολείο στο Graested ακυρώνει μια παραδοσιακή εκκλησιαστική λειτουργία που σηματοδοτεί την αρχή των Χριστουγέννων, ώστε να μην προσβάλλει μουσουλμάνους μαθητές. Ορισμένοι γονείς κατηγόρησαν το σχολείο ότι έχει διπλά πρότυπα.
Στη Γαλλία, η ετήσια χριστουγεννιάτικη αγορά στην περιοχή Croix-Rousse της Λυών ακυρώθηκε λόγω του υπερβολικού κόστους ασφάλειας που συνδέεται με την προστασία από τον ισλαμικό τρόμο.
Στο γειτονικό Βέλγιο, ο επικεφαλής του Ερυθρού Σταυρού στη Λιέγη André Rouffart έδωσε εντολή τα 28 γραφεία στην πόλη να αφαιρέσουν τους σταυρούς για να επιβεβαιώσουν την κοσμική ταυτότητα της οργάνωσης. «Κάποτε λέγαμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων, τώρα λέμε για τις χειμερινές διακοπές», δήλωσε ένας εθελοντής του Ερυθρού Σταυρού.
Στο Μόναχο, οι διαφημίσεις για μια πολυπολιτισμική «χειμερινή αγορά» απεικονίζουν έναν χιονάνθρωπο που καλύπτεται με burqa.
Στο Βερολίνο, η παραδοσιακή αγορά των Χριστουγέννων προστατευόταν από ισχυρά μέτρα ασφαλείας.
Στο Μπολζάνο, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο από χαρτόνι διατάχθηκε να απομακρυνθεί από το δημαρχείο επειδή «θα μπορούσε να προσβάλλει τις ευαισθησίες» των Μουσουλμάνων.
Στη Νορβηγία ένα δημοτικό σχολείο στο Skien ανακοίνωσε ότι οι χριστουγεννιάτικες γιορτές φέτος θα περιλαμβάνουν όχι μόνο τη συνήθη ανάγνωση από τους μαθητές στίχων της Βίβλου αλλά και δύο στίχους από το Κοράνι που αναφέρονται στον Ιησού.
Στην Ισπανία, το Δημοτικό Συμβούλιο της Μαδρίτης αντικατέστησε τις γιορτές των Χριστουγέννων στην πρωτεύουσα με μια νεοπαγανιστική «Διεθνή Έκθεση Πολιτισμών». Σύμφωνα με την Δήμαρχο της Μαδρίτης Manuela Carmena, πρώην μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, ο ρητός σκοπός του μηνιαίου γεγονότος είναι να αποχριστιανιστούν τα Χριστούγεννα για να το κάνουν κάτι πιο περιεκτικό.
Και μη χειρότερα….
 

πηγή:  http://www.katanixis.gr/2017/12/chrislam.html#more
το είδαμε εδώ

"ΓΑΛΛΙΑ: ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΜΒΑΤΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ"


ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ;


83 μαθητές ενός σχολείου του  Langon (στο Gironde), στις 13 Δεκέμβρη στερήθηκαν το τέλος της ταινίας κινουμένων σχεδίων « Το άστρο των Χριστουγέννων ».

Οι δάσκαλοί τους διέκοψαν την προβολή θεωρώντας ότι το φιλμ διηγούνταν την ιστορία της Γέννησης του Χριστού και αυτό δεν ήταν καθόλου συμβατό με το καθεστώς του État laïc που ισχύει στην Γαλλία.

Και όλα αυτά γιατί η ταινία είχε σχέση με το γεγονός των Χριστουγέννων.

Πρωταγωνιστής της ένας συμπαθητικός γαιδαράκος ο Bo που φεύγει από το χωριό του αναζητώντας μια καλύτερη τύχη από τη ρουτίνα της καθημερινότητας ! Στο δρόμο του θα γίνει μια ομάδα με την Ruth, ένα αξιολάτρευτο πρόβατο που έχασε το κοπάδι του και το Dave, ένα ευγενικό περιστέρι. Mαζί με 3 καμήλες και κάποια εκκεντρικά ζώα της φάρμας ο Bo και οι νέοι του φίλοι ακολουθούν το Άστρο των Χριστουγέννων… και θα γίνουν οι παραγνωρισμένοι ήρωες της ιστορίας των Χριστουγέννων.ladepeche

Aυτή είναι η Ευρώπη του τυφλού ανθρωπισμού, αυτή είναι η Γαλλία, αυτή είναι η Δύση, επιστροφή στην Ιερά Εξέταση δια του  »ψευδοκοσμικού κράτους », επαναφορά αναστολής της ελευθερίας έκφρασης, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.Η αποχριστιανοποίηση της Δύσης στην αποκορύφωσή της.Ούτε στα καρτούν δεν αποδέχονται την αναφορά στο Χριστό. 

Από παιδαγωγική άποψη πρόκειται για ένα αδιανόητο μάθημα λογοκρισίας και μισαλλοδοξίας που απέχει κατά πολύ από τις αρχές των θειστών, ντειστών του Γαλλικού  Διαφωτισμού με τον πιο επιφανή τον Βολταίρο να δηλώνει: «Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε».

Ο Ιησούς ως Δάσκαλος απευθύνετε διαχρονικά στα εκάστοτε εκπαιδευτικά συστήματα και τους λειτουργούς τους και τους χρεώνει την ευθύνη:

 »Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. » [Ματθ. ιθ’ 14].

Ο χριστιανισμός είναι μια απαγορευμένη θρησκεία στη Γαλλία;

πηγή
το είδαμε εδώ

Η σφαγή τών νηπίων από τον Ηρώδη Ο συμβολισμός τών 14.000 νηπίων

Η εορτή προς τιμήν "τών 14.000 αναιρεθέντων νηπίων", αποτελεί για πολλούς απίστους σκάνδαλο, καθώς ο αριθμός τών νηπίων που δολοφόνησε ο Ηρώδης για να σκοτώσει τον Χριστό, ήταν πολύ μικρότερος. Όμως οι άνθρωποι αυτοί, αγνοούν όχι μόνο τη βαθύτερη σημασία τού γεγονότος τής σφαγής τού Ηρώδη, αλλά και τις συμβολικές διαστάσεις τού αριθμού αυτού.

Τι δείχνει η ιστορία
Υπό τους αυστηρούς όρους τής επιστημονικής ιστορικής ακρίβειας, ο αριθμός τών 14.000 θανατωθέντων νηπίων κατά την παράδοση δημιουργεί - ακόμα και για τα δεδομένα τού δολοφόνου Ηρώδη- ανυπέρβλητα προβλήματα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι πηγές και ιδιαίτερα ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος - σύγχρονος τών Ευαγγελιστών Λουκά και Ιωάννη - και άρα καλός γνώστης τής εποχής τών ευαγγελικών γεγονότων - η κωμόπολη τής αρχαίας Βηθλεέμ και τα περίχωρά της θα πρέπει τότε να είχαν πληθυσμό ίσως λίγο μεγαλύτερο από χιλίους κατοίκους. Η σφαγή τών αρρένων νηπίων "από διετούς και κατωτέρω" δεν θα ήταν, επομένως, στην πραγματικότητα δυνατό να αφορά περισσότερα από 30 η το ανώτατο 40, με βάση τα στατιστικά δεδομένα που προκύπτουν από την πληθυσμιακή κατανομή τής συγκεκριμένης περιοχής.
Ένας τέτοιος αριθμός θα καθιστούσε πολύ πιο πιθανό κατά τους ιστορικούς, ο Ηρώδης να αποτόλμησε όντως ακόμη ένα τραγικό εγχείρημα προκειμένου να διασφαλίσει την εξουσία του από την έσω και ευποθετική απειλή τής εμφανίσεως ενός διεκδικητή τού θρόνου. Η "αναίρεση" μερικών δεκάδων νηπίων, άσημων αγροτικών οικογενειών μιας απομακρυσμένης και αγνοημένης περιοχής, δεν θα αποτελούσε "παρά μόνο ένα μικρό και ασήμαντο επεισόδιο" στο βίο και την πολιτεία του, όπως εύστοχα παρατηρεί ένας σύγχρονος ερευνητής, ένα πταίσμα σε σύγκριση με τα άλλα του εγκλήματα, που δεν επιβάρυνε αισθητά τον ήδη μακρύ κατάλογο τών θυμάτων τής καχυποψίας του, και δεν διαφοροποιούσε ιδιαίτερα την ούτως ή άλλως έκρυθμη τοπική κατάσταση ώστε να προκαλέσει την παρέμβαση τής Ρώμης στο συγκεριμένο ζήτημα.
Εν προκειμένω, είναι γεγονός ότι πουθενά στα ιερά κείμενα τών Ευαγγελίων δεν καταγράφεται συγκεκριμένος αριθμός "αναιρεθέντων νηπίων". Η αναφορά στη σφαγή "χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων" αρρένων τέκνων προέρχεται αντίθετα από την ιερή παράδοση τής Εκκλησίας μας - από το εορτολογικό Συναξάρι τής συγκεκριμένης ημέρας - και μάλιστα με την πεισήμανση ότι τα νήπια αυτά εντάσσονται στο χώρο τών Μαρτύρων τής Εκκλησίας και θεωρούνται ως οι πρώτοι ανώνυμοι και "αναρίθμητοι" μάρτυρες τής Χριστιανικής πίστεως. Αυτό ακριβώς το στοιχείο προσδίδει επομένως στο όλο ζήτημα παράλληλα προς την ιστορική, και μια ιδιαίτερη "συμβολική" παράμετρο, που καθιστά απαραίτητη τη θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση.

Η Θεολογική σημειολογία τού αριθμού τών "αναιρεθέντων νηπίων".
Όπως ήδη επισημάνθηκε, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση "χρονικών" ή απλών "δημοσιογραφικών εκθέσεων" επί τών ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση τών πιστών στο πλαίσιο τού καατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η σφαγή τών νηπίων έχει ιδιαίτερο θεολογικό νόημα για τα ιερά κείμενα, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ερμηνευτική προσέγγιση και κατανόηση τής σημειολογίας τών γεγονότων στην ευαγγελική διήγηση.
Στην παράδοση τού Ιουδαϊκού λαού και τη θεολογία τής Παλαιάς Διαθήκης υπήρχε το "ιστορικό" προηγούμενο ακόμη μιας δίωξης και "σφαγής". Συγκεκριμένα, η εξιστόρηση τού βιβλίου τής Εξόδου εμφανίζει τον αλλοεθνή και αλλόθρησκο Φαραώ τής Αιγύπτου να είχε διατάξει τη θανάτωση με πνιγμό στον Νείλο ποταμό τών αγοριών τών Ισραηλιτών, μια πραγματική γενοκτονία, που σκοπό είχε τη μείωση τού αριθμού τών δούλων Εβραίων οι οποίοι αυξάνονταν με ανησυχητικό ρυθμό στη χώρα.
Το στοιχείο αυτό εξιοποιήθηκε από τους ιερούς συγγραφείς τής Καινής Διαθήκης ως θεολογικό προηγούμενο στη γλώσσα τής ερμηνευτικής "προτύπωσης" για την παράλληλη θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία τού αντίστοιχου γεγονότος τής σφαγής τών νηπίων από ένα "νέο Φαραώ", τον αλλόθρησκο και μισητό βασιλιά τής Ιουδαίας Ηρώδη. Όπως ο παλιός Φαραώ εξέφραζε τις αντίπαλες δυνάμεις τού σκότους και τής καταπίεσης αντιδρώντας στα "σημεία" τής εφαρμογής τού σχεδίου τού Θεούγια τη σωτηρία και ιστορική καταξίωση τού Ισραήλ, και όπως φόνευσε παιδιά για να μην γεννηθεί ο πρώτος προφήτης τής Εξόδου ο Μωυσής, έτσι και ο Ηρώδης ως "νέος Φαραώ" ενσαρκώνει με τις πράξεις του τις ίδιες δαιμονικές δνάμεις. Παρεμποδίζει την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου και την ιστορική καταξίωση τού νέου Ισραήλ τής Εκκλησίας.
Κατά το Ευαγγέλιο τού Ματθαίου, ο Ιησούς αποκαλύπτεται από τη βρεφική ήδη ηλικία ως ο Χριστός και ο Κύριος, ο απεσταλμένος τού Θεού για τη σωτηρία τού κόσμου. Και ο Ηρώδης, που κατά ένα μανιακό και πράφρονα τρόπο "ζητεί την ψυχήν τού Παιδίου", φανερώνεται με τις ενέργειές του ως εκπρόσωπος τών δυνάμεων τού κακού και παρουσιάζεται με τη μορφή Αντιχρίστου (Δες Αποκάλυψη κεφ. 12/ιβ΄). Ο ισχυρός τού παρόντος, όμως, είανι ο ουσιαστικά αδύναμος, και το ευάλωτο Βρέφος θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής. Το γεγονός τής σφαγής τών νηπίων αποκτά έτσι και μια σωτηριολογική και εσχατολογική προοπτική, εφόσον εντάσσεται παράλληλα μεταξύ τών "σημείων τών εσχάτων" που προϊδεάζουν και προετοιμάζουν για την τελική συντριβή τού κακού και την επικράτηση τού καλού.
Σε αυτή τη γραμμή τής θεολογικής σημειολογίας, η σφαγή τών νηπίων φέρνει επίσης στο νου και την προφητεία τού Ιερεμία, ο οποίος επτά αιώνες πριν είχε προαναγγείλει προφητικά και περιγράψει ποιητικά την ακόλουθη αποκαλυπτική σκηνή: "Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν" (Ιερεμίας 31/λα΄ 15). Ο ιστορικός ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει χρήση τής προφητικής αυτής ρήσης και θεολογεί ερμηνευτικά πάνω στο σύγχρονό του γεγονός τού "θρήνου, τού κλαυθμού και τού οδυρμού" τής Βηθλεέμ (Ματθαίος 2/β΄ 18). Η αρχαία προφητεία αναφερόταν στις θυσίες κατά την έξοδο τού παλαιού Ισραήλ από την Αίγυπτο. και όπως τότε ο Μωυσής μαζί με τον Ιησού τού Ναυή οδήγησαν το λαό τού Θεού μακριά από την Αίγυπτο και την "αιγυπτιώδη αναλευθερία", από τον Φαραώ και τη φαραωνική δουλεία προς τη γη τής επαγγελίας και τής ελευθερίας, έτσι και τώρα ένας "νέος Μωυσής" και "νέος Ιησούς" θα οδηγήσει το λαό του σε μια νέα έξοδο προς μια νέα γη τής επαγγελίας, προς μια εσχατολογική χώρα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Γι' αυτό ο ευαγγελιστής Ματθαίος εμπνευσμένα υπογραμμίζει σε αυτόν το θεολογικό συμβολισμό και την "προτύπωση" γεγονότων, ότι "εξ Αιγύπτου" και πάλι ο Θεός κάλεσε ηγέτη για το λαό Του και για τη μεγάλη "έξοδο" στην ιστορία τών νέων χρόνων (Ματθαίος 2/β΄ 15).
Ο απόστολος Παύλος και πολλοί ερμηνευτές Πατέρες τής Εκκλησίας, κάνουν εκτεταμένη χρήση τών θεολογικών πλέον όρων "Αίγυπτος" και "Φαραώ" στην τυπολογική τους ερμηνεία με καθαρά θεολογικό χαρακτήρα. Η φυγή τού Θείου Βρέφους στην Αίγυπτο ως επακόλουθο τής σφαγής τών νηπίων τής Βηθλεέμ, αποκτά, πέρα από την ιστορική της σημασία, και εσχατολογικές προεκτάσεις ωσάν μια άλλη "κάθοδος τού Υιού τού Θεού στον Άδη". Εκεί, στον "Άδη τής Αιγύπτου", ο Ιησούς Χριστός ως "νέος Μωυσής" θα συναντήσει το λαό του και θα τον καλέσει σε μια νέα εσχατολογική "έξοδο" προς τη νέα γη τής επαγγελίας, τη Βασιλεία τού Θεού. (Δες Δευτερονόμιο 18/ιη΄ 15, όπου ο Μωυσής λέει: "προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε").

Ο αριθμός 14.000
Όσον αφορά, τέλος, τον αριθμό 14.000 που η ιερή παράδοση διασώζει για τα σφαγιασθέντα νήπια, αυτός δεν οφείλεται σε λογιστικό σφάλμα, αλλά προέρχεται από την επίδραση τής Ιουδαϊκής αποκαλυπτικής αριθμολογίας. Πρόκειται στην ουσία για πολλαπλάσιο τού ιερού αριθμού 7 τών Εβραίων, ο οποίος συμβολίζει την ολότητα και την καθολικότητα. Ομοίως στην Αποκάλυψη του Ιωάννη συναντάται σημειολογική αναφορά στον έτερο ιερό αριθμό 12 και στα πολλαπλάσιά του, με την επισήμανση ότι κατά τους έσχατους χρόνους ο Ιησούς Χριστός θα συνοδεύεται και πάλι από τους μάρτυρές του, που στην ολότητα και τελειότητά τους ανέρχονται συμβολικά σε 144.000 (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 1 και 7/ζ΄4). Και σε αυτήν ασφαλώς την περίπτωση, δεν πρόκειται για πραγματικό αριθμό, αλλά για θεολογικό συμβολισμό τής καθολικότητας τής Εκκλησίας, η οποία συγκροτείται και εκπροσωπείται στην ιστορία από τους Μάρτυρες. Οι ανά τους αιώνες θυσιαζόμενοι και μαρτυρούντες Άγιοι, εκφράζουν την ιστορική και εσχατολογική ενότητα τής Εκκλησίας. Όσοι προσεταιρίζονται την εξουσία και τη δύναμη, συντάσσονται με τους εκάστοτε "Φαραώ" και "Ηρώδεις" τής ιστορίας.
Η αναφορά τού ευαγγελιστή στο γεγονός τής σφαγής και τής θυσίας εκφράζει κατά τον πλέον εναργή τρόπο, ότι ο Ιησούς και οι πιστοί του δεν πραγματοποιούν την ιστορική τους πορεία μέσα σε έναν κόσμο ρομαντικό και ειδυλλιακό, αλλά κυριαρχούμενο από το ρεαλισμό τής βίας, τής ανελευθερίας, τών καταπιέσεων και τών διωγμών. Οι ισχυροί "Φαραώ" και "Ηρώδεις" που διαφεντεύουν συνήθως τις τύχες τών λαών, εκπροσωπούν τις αντίθετες και δαιμονικές δυνάμεις, διαιωνίζοντας και επαυξάνοντας το κακό και την αδικία σε βάρος τών αδυνάτων. Το Θείο Βρέφος, που από την πρώτη στιγμή δοκίμασε την απειλή και τη βία, την αμφισβήτηση και την απόρριψη, καθορισε το πρότυπο τής μαρτυρικής ζωής εκείνων που θα ακολουθήσουν πιστά τα ίχνη Του, μέχρις εσχάτων τού ιστορικού χρόνου.
Η ιστορία τής Εκκλησίας με το πλήθος τών μαρτύρων επαληθεύει συνεχώς την τραγική πραγματικότητα πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στον κόσμο χωρίς τους ομολογητές τής αλήθειας και τους μάρτυρες τής ελευθερίας. Δια της αφήγησης τού περιστατικού τής σφαγής τών νηπίων υπογραμμίζεται, λοιπόν, για ακόμη μια φορά το μόνιμο ιστορικό ερώτημα με ποιους οφείλει κανείς τελικά να συντάσσεται, με τους ισχυρούς "Ηρώδεις" ή με τους αθώους και αδύναμους ανθρώπους που ως τέκνα τού "εσφαγμένου Αρνίου" και αθώα νήπια, γίνονται μάρτυρες τής αλήθειας "από καταβολής κόσμου"; (Αποκάλυψις 13/ιγ΄ 8). Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα καίρια ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να δώσει απάντηση ο Χριστιανισμός δια τών ιερών του κειμένων.

Σημείωση:

Για λεπτομερέστερη ιστορική και θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση τού γεγονότος τής σφαγής τών νηπίων βλ. Γεωργίου Π. Πατρώνου: "Η ιστορική πορεία τού Ιησού (από τη φάτνη ως τον κενό τάφο)" Εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 1991, σ. 580.

Το Μαρτύριο Είκοσι Χιλιάδων Ανθρώπων!

Σήμερα τιμάται η μνήμη των αγίων Δισμυρίων, δηλαδή των είκοσι χιλιάδων μαρτύρων που κάηκαν στη Νικομήδεια!
 Ο  βασιλιάς Μαξιμιανός δεν θέλησε  μόνο να προσφέρει  θυσία στα είδωλα για  την νίκη του στον πόλεμο κατά των Αιθιόπων το 304, αλλά έστειλε επίσης επιστολές σε όλους  προτρέποντας τους να έρθουν στη Νικομήδεια για να προσκυνήσουν.
28 ΔΙΣΜΥΡΙΟΙ 2
Πηγή:voutsinasilias.blogspot.gr/
          Τότε ο άγιος Άνθιμος, επίσκοπος της Νικομήδειας συγκέντρωσε όλο το  χριστιανικό λαό στην εκκλησία ώστε να συνεορτάσουν τη γιορτή της Γέννησης του Χριστού και να τους διδάξει την αληθινή πίστη.
Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Μαξιμιανός πρόσταξε να συγκεντρώσουν φρύγανα και ξύλα γύρω από την εκκλησία και να τα ανάψουν για να  καούν οι παρευρισκόμενοι πιστοί, πράγμα το οποίο    κατάλαβε ο  προαναφερθείς άγιος επίσκοπος γι’ αυτό  και φρόντισε μια ώρα νωρίτερα να βαπτίσει τους κατηχουμένους και αφού τέλεσε τη λειτουργία, να κοινωνήσουν όλοι των αχράντων μυστηρίων. Και έτσι άναψαν τα φρύγανα και έκαψαν τους είκοσι χιλιάδες  πιστούς που βρισκόταν μέσα στο ναό.
Τον Άγιο Άνθιμο διατήρησε αβλαβή η θεία χάρις, ώστε όχι μόνο  να ωφελήσει και άλλους με τη διδασκαλία του και βαπτίζοντας τους να τους  οδηγήσει  στη σωτηρία, αλλά και αυτός ο ίδιος, να μεταβεί στον Κύριο μετά από περισσότερες  δοκιμασίες, με μεγαλύτερη παρρησία απολαμβάνοντας περισσή δόξα στη βασιλεία Του. Έτσι λοιπόν εκείνος μαρτύρησε και τιμάται στις 3 Σεπτεμβρίου.
Τμήμα των ιερών λειψάνων των Δισμυρίων Αγίων φυλάσσεται και εκτίθεται εις προσκύνηση στην Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρα του Αγίου Όρους.
 Απόδοση: Μαρία Βλάχου

Συναξαριστής της 28ης Δεκεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι δισμύριοι (20.000) Μάρτυρες ποὺ κάηκαν στὴ Νικομήδεια

Τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ., ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, οἱ χριστιανοὶ τῆς Νικομήδειας ἦταν ἀρκετὰ πολυπληθεῖς. Ὁ ἐπίσκοπος Ἄνθιμος, ἄνδρας ἄξιος καὶ μὲ αὐταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα-μέρα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν.

Ἡ πρόοδος αὐτὴ τῶν χριστιανῶν κέντρισε τὸ φθόνο τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων καὶ θέλησαν νὰ ἐξοντώσουν τὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, προπάντων στὰ μεγαλύτερα καὶ πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ἀνήμερα Χριστούγεννα νὰ κάνουν γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν τῆς Νικομήδειας.

Οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μαζευτεῖ καὶ πανηγύριζαν τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐπίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι τοὺς εἶχαν περικυκλώσει στρατὸς καὶ ὄχλος εἰδωλολατρῶν μὲ ὄπλα καὶ ῥόπαλα, διέταξε νὰ γίνει γρήγορα ἡ κοινωνία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔπειτα, βάπτισε τοὺς κατηχουμένους, γιὰ νὰ ἔχουν ἀσφαλῆ ἐφόδια στὴν αἰώνια σωτηρία.

Τότε οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν φωτιὰ στὸ ναό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καοῦν χιλιάδες πιστοί. Τὸ τραγικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀντὶ νὰ μειώσει τὸν ἀριθμὸ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀντίθετα τὸν πολλαπλασίασε καὶ χαλύβδωσε ἀκόμα περισσότερο τὸ ἠθικὸ τῶν πιστῶν.

Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀποδείχθηκε περίτρανα αὐτὸ ποὺ εἶπε ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦς Χριστός: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ὁ θάνατος δηλαδὴ καὶ οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ, δὲ θὰ ὑπερισχύσουν, οὔτε θὰ κατανικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

(Συναξαριακὴ πηγή, μαζὶ μὲ τὴν μνήμη τῶν πιὸ πάνω Μαρτύρων, ἀναφέρει καὶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους καὶ Δημοκρίτου. Ἡ ὕπαρξη ὅμως τῶν Ἁγίων αὐτῶν εἶναι ἀμφίβολη, διότι τὰ ὀνόματά τους καθὼς καὶ βιογραφικὰ στοιχεῖα γι᾿ αὐτοὺς δὲν ἀναφέρονται ἀπὸ καμία Ἁγιολογικὴ πηγή. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι καὶ συγχέονται μὲ τοὺς ὁμώνυμούς τους Μάρτυρες τῆς 10ης Ἀπριλίου).

 
Μνήμη τῶν Ἁγίων συγκλητικῶν, Ἴνδη, Γοργονίου, Πέτρου, Ζήνωνος, Δωροθέου τοῦ Πραιποσίτου Μαρδονίου, Γλυκερίου τοῦ Πρεσβύτερου, Θεοφίλου τοῦ Διακόνου καὶ Μυγδονίου

Αὐτοὶ ἀπέμειναν ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ ποὺ κάηκε μὲ προσταγὴ τοῦ Μαξιμιανοῦ στὴ Νικομήδεια, ὅπου κάηκαν ζωντανοὶ οἱ 20.000 χριστιανοί.

Αὐτοὶ λοιπόν, ποὺ ἦταν συγκλητικοί, συνελήφθησαν καὶ οἱ μὲν τρεῖς πρῶτοι μαρτύρησαν διὰ πνιγμοῦ μέσα στὴ θάλασσα, οἱ ἑπόμενοι δυὸ μαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ, οἱ ἄλλοι δυὸ μαρτύρησαν διὰ πυρός, ὁ Θεόφιλος διὰ λιθοβολισμοῦ καὶ ὁ Μυγδόνιος θανατώθηκε μέσα σὲ βόθρο.

 
Ἡ Ἁγία Δόμνα

Ἡ Ἁγία Δόμνα ἦταν ἱέρεια τῶν εἰδώλων ἐπὶ Μαξιμιανοῦ στὴ Νικομήδεια καὶ συγκεκριμένα στὸν ναὸ τοῦ Δωδεκάθεου.

Οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἄνοιξαν τὰ πνευματικά της μάτια καὶ βαπτίστηκε χριστιανή, μαζὶ μὲ τὸν ὑπηρέτη της Ἴνδη, ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Νικομήδειας Κύριλλο. Ἀπὸ τότε ἔκανε συνειδητὴ χριστιανικὴ ζωή, μοιράζοντας στοὺς φτωχοὺς ὅ,τι εἶχε ἀπὸ τὴν περιουσία της, ἀλλὰ καὶ ὅ,τι ἔπαιρνε ἀπὸ τὸ παλάτι.

Κάποτε ὅμως, τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ ἀρχιυπηρέτης τοῦ παλατιοῦ καὶ ὅταν ἦταν νὰ τιμωρήσει τὴν Δόμνα, αὐτὴ ἔκανε τὴν τρελὴ καὶ στάλθηκε στὸν ἐπίσκοπο γιὰ θεραπεία. Ἔπειτα γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ, ντύθηκε ἀνδρικὰ καὶ ἔθαβε τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων.

Ὅταν ὅμως ἐπέστρεψε ὁ Μαξιμιανὸς στὴ Νικομήδεια, ζήτησε τὴν Δόμνα καὶ ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔγινε χριστιανή, διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὴν βρῆκε, διέταξε τὸν γενικὸ φόνο τῶν χριστιανῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀναγνωρίστηκε καὶ ἡ Δόμνα καὶ ἔτσι τὴν ἀποκεφάλισαν.

(Συναξαριακὴ πηγή, μαζὶ μὲ τὴν μνήμη τῆς Ἁγίας Δόμνας, ἀναφέρει καὶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Θεοφίλης τῆς Παρθένου καὶ Ἀγάπης τῆς Προεστώσας).

 
Ὁ Ἅγιος Σεκοῦνδος

Φωτιστῆ τῶν Ἰσπανῶν θὰ μποροῦσαμε νὰ χαρακτηρίσουμε τὸν ἅγιο Σεκοῦνδο. Ἔζησε τὸν πρῶτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Καὶ κατὰ τὴν παράδοση, στάλθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους στὴν Ἱσπανία γιὰ νὰ κηρύξει ἐκεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μετὰ ἀπὸ ἕνα εὐχάριστο ταξίδι, ἀποβιβάστηκε στὴν πόλη, ποὺ σήμερα λέγεται Κάδιξ. Ἐκεῖ, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν ἀρετή του, ἀπὸ τὸ ἄλλο μὲ τὰ θαύματα, ποὺ ἡ θεία χάρη ἐνεργοῦσε μέσῳ αὐτοῦ, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους πίστεψαν στὸ Χριστό.

Στὴ συνέχεια ὁ Σεκοῦνδος πῆγε καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἱσπανίας, μιμούμενος καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ παράδειγμα τῶν ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστόν, πήγαιναν ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ κήρυτταν παντοῦ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἵδρυσαν νέες Ἐκκλησίες. Τοὺς τελευταίους κόπους καὶ ἀγῶνες τοῦ Σεκούνδου, στεφάνωσε μαρτυρικὸς θάνατος.

 
Ὁ Ὅσιος Βαβύλας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 
Ὁ Ἅγιος Πλουτόδωρος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Ἡ μνήμη του ἀναγράφεται στὸν Πατμιακὸ Κώδικα 256 ὡς ἑξῆς: «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἄθλησις τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πλουτοδώρου».

 
Ὁ Ὅσιος Σίμων Μυροβλύτης κτήτορας τῆς Ἱ. Μονῆς Σιμωνόπετρας

 


Δὲν ὑπάρχουν σαφῆ καὶ συγκεκριμένα στοιχεῖα γιὰ τὴ ζωή του. Μόνο ὅτι ἔζησε ἀσκητικὰ καὶ ὑπῆρξε κτήτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σιμωνόπετρας Ἁγίου Ὄρους. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Κάποιες λεπτομέρειες (μερικὲς ἴσως καὶ φανταστικές), βλέπε στὸν «Μέγα Συναξαριστή» τοῦ Ματθαίου Λαγγῆ τόμος 12ος, σελ. 724, ἔκδοση 1993. Ἡ Ἀκολουθία τοῦ συγκεκριμένου Ὁσίου, κυκλοφόρησε τὸ 1924 ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τῆς Σίμωνος Πέτρας Ἱερώνυμο.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Τὴ ἀσκήσει ἐκλάμψας ἐν Ἄθῳ Ὅσιε, ὡς καθαρθεῖς τὴν καρδίαν τῶν ἀρετῶν τῷ φωτί, ἐδοξάσθης θαυμαστῶς Σίμων μακάριε• διο καὶ βλύζειν κρουνηδόν, μύρα εὔοσμα ἠμίν, ἠξίωσαι μετὰ τέλος. Ἀλλὰ μὴ παύση πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχᾶς ἠμῶν.

 
Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ θαυματουργός

Πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο μ᾿ αὐτὸ τῆς 31ης Μαρτίου. Ἐλάχιστα μηνολόγια τοποθετοῦν ἐδῶ τὴν μνήμη του. Στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1623 φ. 1436 βρίσκονται ἀπομεινάρια τῆς Ἀκολουθίας του. Ἀπ᾿ αὐτὴ γίνεται φανερό, ὅτι ἦταν ἀσκητής, ἄγνωστο ποὺ καὶ πότε, ὅτι εὐαρέστησε τὸν Θεὸ καὶ πέθανε ὁσιακά.

Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης εἰκάζει ὅτι καθόλου ἀπίθανο νὰ πρόκειται γιὰ τὸν Ἅγιο Στέφανο τὸν Σαββαΐτη τὸν θαυματουργό, ποὺ ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 28ηὈκτωβρίου.
 

Οι άγιοι δισμύριοι μάρτυρες οι εν Νικομηδεία καέντες (28 Δεκεμβρίου)

Οι άγιοι δισμύριοι μάρτυρες οι εν Νικομηδεία καέντες
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη
«Όταν ο βασιλιάς Μαξιμιανός επέστρεψε νικητής από τον πόλεμο κατά των Αιθιόπων, θέλησε για επινίκια να θυσιάσει στα είδωλα. Στάλθηκαν λοιπόν γράμματα παντού που προέτρεπαν να έλθουν όλοι στη Νικομήδεια, προκειμένου να προσκυνήσουν τους θεούς τους δικούς του. Ο άγιος Άνθιμος τότε, που ήταν επίσκοπος της Νικομήδειας, συνάθροισε στην Εκκλησία τον λαό του Χριστού (διότι ήταν η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού) και συνεόρταζε μαζί τους και τους δίδασκε την αληθινή πίστη. Μόλις το έμαθε ο Μαξιμιανός, πρόσταξε να βάλουν φρύγανα γύρω από την Εκκλησία και να αναφτούν, ώστε να κατακαούν οι ευρισκόμενοι μέσα Χριστιανοί. Το έμαθε ο επίσκοπος και έσπευσε να βαπτίσει του κατηχουμένους, επιτέλεσε έπειτα τη θεία Λειτουργία και μετέδωσε σε όλους τους Χριστιανούς τα θεία και άχραντα μυστήρια. Έτσι από τα αναμμένα φρύγανα κάηκαν και τελειώθηκαν όλοι. Ο δε άγιος Άνθιμος διαφυλάχτηκε με τη χάρη του Θεού, ώστε αφού ωφελήσει και άλλους και με το άγιο βάπτισμα να τους οδηγήσει στον Χριστό, με πολλά βάσανα να μετασταθεί προς Αυτόν, για να απολαύσει τη βασιλεία των ουρανών».

Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ αξιοποιεί από το συναξάρι των αγίων δυσμυρίων μαρτύρων κυρίως το μέσο του μαρτυρίου τους: τη φωτιά, ώστε και να προβάλει την αγιότητά τους και να εποικοδομήσει τους πιστούς. Τη φωτιά, διά της οποίας οδηγήθηκαν στη Βασιλεία του Θεού, την αντιμετωπίζει καταρχάς - σαν να εισέρχεται στη σκέψη των αγίων - ως αδελφή αυτών, μπροστά στην οποία οι άγιοι δεν νιώθουν κάποια δειλία. Κτίσμα και αυτή του Θεού, υπακούουσα συνεπώς στα κελεύσματα του Δημιουργού της, λειτουργεί μέσα στο σχέδιο Εκείνου για τη σωτηρία των ανθρώπων. «Ου δειλιώμεν πυρ ομόδουλον, οι γενναίοι άμα εκραύγαζον» (Δεν δειλιάζουμε μπροστά στη φωτιά, που και αυτή είναι δούλη του Θεού σαν κι εμάς, κραύγαζαν οι γενναίοι μάρτυρες). Κι είναι μία αντιμετώπιση που φανερώνει την απόλυτη πεποίθηση των αγίων στην Πρόνοια του Θεού, ότι δηλαδή τίποτε δεν γίνεται αν ο ίδιος ο Κυβερνήτης του παντός δεν επιτρέψει να γίνει.
Την υπέρβαση του φόβου για τη φωτιά όμως ερμηνεύει ο υμνογράφος και με άλλον τρόπο. Δεν την φοβούνταν οι άγιοι, διότι δρούσε μέσα στην καρδιά τους μία άλλη φωτιά, πιο δυνατή και πυρωμένη από την αισθητή φωτιά. Κι αυτή ήταν η αγάπη του Χριστού. «Ωραιοτάτως εκπυρούμενοι τη Χριστού αγάπη Πανεύφημοι, υφαπτομένης της πυράς, ουδαμώς επτοήθητε» (Πυρακτωμένοι κατά ωραιότατο τρόπο από την αγάπη του Χριστού, πανεύφημοι μάρτυρες, καθόλου δεν φοβηθήκατε τη φωτιά που αναβόταν). Κι είναι τούτο μία από τις σημαντικότερες αλήθειες: εκεί που η αγάπη του Χριστού κατακαίει την ανθρώπινη καρδιά, όλα τα οχληρά του βίου, όλες οι θεωρούμενες δοκιμασίες ούτε καν σχεδόν γίνονται αντιληπτά. Ό,τι συνέβη και με τους αγίους τρεις παίδες στη Βαβυλώνα, που εξίσου τους είχαν ρίξει στην καμμένη κάμινο πυρός, κι όμως η πίστη και η αγάπη τους στον Θεό τους έκανε να είναι υπέρτεροι αυτού («ώσπερ οι τρεις εν Βυβυλώνι θείοι παίδες, του πυρός ανώτεροι ώφθητε, θείω φωτί καταλαμπόμενοι», δηλαδή: όπως τα τρία θεϊκά παιδιά στη Βυβυλώνα, έτσι κι εσείς φανήκατε ανώτεροι από τη φωτιά, γιατί λάμπατε εντελώς από το θεϊκό φως).  Το σημειώνει και ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Πέπεισμαι γαρ ότι ουδεν ημάς χωρίσει από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού» (Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή κίνδυνος ή μαχαίρι; Είμαι πεπεισμένος βεβαίως ότι τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στον Ιησού Χριστό).
Ο άγιος Ιωσήφ όμως, ως μέγας ποιητής και ευφυέστατος άνθρωπος, αξιοποιεί κατά εποικοδομητικό τρόπο και τον αριθμό των μαρτύρων. Το πλήθος τους τον παραπέμπει στο πλήθος των αμαρτιών του, και βεβαίως εννοείται και στις αμαρτίες του καθενός πιστού. Και τι λέει; Όπως είστε τόσοι πολλοί, παρακαλέστε τον Κύριο να εξαλείψει το πλήθος των αμαρτιών μου και να μου δώσετε λόγο για να ανυμνήσω το πανηγύρι σας. «Πληθύς πολυάριθμε σεπτών μαρτύρων, τα πλήθη εξάλειψον των πολλών πταισμάτων μου, τη μεσιτεία σου, και δίδου λόγον ανυμνείν την σήν πανήγυριν». Η επισήμανση αυτή του αγίου υμνογράφου αποτελεί βεβαίως φανέρωση και του δικού του ύψους αγιότητας. Μόνον ένας συνεπής και εν επιγνώσει πιστός μπορεί να βλέπει τον εαυτό του αληθινά, με πλήθος αμαρτιών. Όσο με άλλα λόγια στέκεται κανείς σωστά απέναντι στον Θεό, τόσο και φωτίζεται να βλέπει το βάθος του εαυτού του. Κι αυτό δυστυχώς δεν είναι ό,τι καλύτερο: εκεί λειτουργούν οι αιτίες των αμαρτιών, οπότε ο πιστός κινητοποιείται στην αληθινή μετάνοια.
Και πέραν τούτων: ο άγιος Ιωσήφ, ο κατανυκτικός και θεολόγος ποιητής, αξιοποιεί από το μαρτύριο των αγίων και τον τόπο του μαρτυρίου τους: τον ναό του Κυρίου. Οι άγιοι μαρτύρησαν από τη φωτιά μέσα σε μία Εκκλησία. Και κάνει τριπλή αναφορά στην έννοια του ναού: οι άγιοι λόγω του αγίου βαπτίσματός τους έγιναν ως μέλη Χριστού πια ναός Θεού. Δέχτηκαν το μαρτυρικό τέλος τους μέσα στον επίγειο ναό, και οδηγήθηκαν έτσι στον επουράνιο Ναό, τη Βασιλεία του Θεού, την «πρόσωπον προς πρόσωπον» πια σχέση τους με τον ίδιον τον Κύριο. «Ναοί Θεού υπάρχοντες άγιοι, διά βαπτίσματος, τέλος άγιον ομού εδέξασθε εν οίκω θείω, και προς επουράνιον Ναόν ανηνέχθητε». Μακάρι ως ναοί του Θεού και εμείς λόγω του βαπτίσματός μας, να έχουμε αυτήν τη συναίσθηση: ότι ο φυσικός χώρος μας στη ζωή αυτή είναι ο οίκος του Θεού, ο ναός, και ότι πορευόμαστε με τον τρόπο αυτό προς ένταξή μας στον επουράνιο Ναό, την Εκκλησία των πρωτοτόκων αδελφών.

Ακολουθείν

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

"Ο Άγιος Παΐσιος μου είπε πότε να περιμένουμε τα γεγονότα"/"Θα μας αναγκάσουν να ανακηρύξουμε ΑΟΖ & θα πλησιάσει Ελληνοτουρκικός πόλεμος...

Απόσπασμα από το επεισόδιο «Οι Προφητείες» από την εκπομπή «ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ» Ομιλεί ο κύριος Ανέστης Μαυροκέφαλος.

"Θα μας αναγκάσουν να ανακηρύξουμε ΑΟΖ & θα πλησιάσει Ελληνοτουρκικός πόλεμος..."

 πηγή

Βαρθολομαίος για τους πλειστηριασμούς: Αναφαίρετο το δικαίωμα της στέγασης


Οι πλειστηριασμοί είναι το «φλέγον» θέμα της επικαιρότητας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παίρνει σαφή θέση, μιλώντας στο περιοδικό «Σχεδία», που εκδίδεται για την στήριξη των αστέγων.
«Πιστεύουμε βαθύτατα στο ανθρώπινο και αναφαίρετο δικαίωμα της στέγασης, που αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να δημιουργήσουμε σωστές οικογένειες και υγιή πρόσωπα για την κοινωνία μας» δηλώνει ξεκάθαρα ο κ. Βαρθολομαίος.
Ως προς την έλλειψη στέγης και το προσφυγικό, υπογραμμίζει: «Ο Χριστός, ως νήπιο, έγινε «ο πρώτος άστεγος Θεός» -ας επιτραπεί ο όρος- που βίωσε την προσφυγιά και την ξενιτιά, αναγκαζόμενος να εγκαταλείψει τον τόπο της γεννήσεώς Του και να μεταβεί με τους γονείς του στην Αίγυπτο».
Αναφερόμενος στον διαθρησκειακό διάλογο, υπογραμμίζει: «Δεν σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αρνηθεί την πίστη του, αλλά να αλλάξει τη σκέψη ή τη στάση του έναντι του άλλου. Οι προκαταλήψεις και η επιθετικότητα προέρχονται από την παρερμηνεία της θρησκείας».
Σχολιάζοντας την θρησκευτική τρομοκρατία, επισημαίνει πως «επανειλημμένως έχουμε καταδικάσει κάθε μορφή βίας και κάθε πόλεμο που γίνονται εν ονόματι της πίστεως. Κάθε πόλεμος στο όνομα της θρησκείας είναι πόλεμος ενάντια στην ίδια τη θρησκεία».
Αναφερόμενος στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: «Ο θρησκευτικός φανατισμός και ο φονταμενταλισμός απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Εάν, μάλιστα, ανεχτούμε κι εμείς οι ορθόδοξοι τη δημιουργία τέτοιων φαινομένων στις ενορίες και στις κατά τόπους Μητροπόλεις, τότε να ξέρετε ότι τα παιδιά μας στο μέλλον δεν θα μπορούν να βρουν και να συναντήσουν βιωματικά τον Θεό της ειρήνης».
Τέλος, για το περιβάλλον και τη Συμφωνία του Παρισιού, από την οποία ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ απέσυρε τις ΗΠΑ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης διαμηνύει: «Καλούμαστε όλοι να προχωρήσουμε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, για να προστατεύσουμε και τον τελευταίο κόκκο άμμου σε αυτόν τον πλανήτη, που είναι ο οίκος μας, το σπίτι μας».

Οι εμπειρίες μου από τους Οσίους Παΐσιο και Πορφύριο [εργασία]

alt
Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΕΚΑΝΕ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ!
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!



Ο βασιλιάς Ηρώδης



Σε διάφορα σημεία της Καινής Διαθήκης συναντούμε το όνομα του βασιλιά Ηρώδη. Πρόκειται για το ίδιο ή για διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα;
Υπάρχουν στη καινή Διαθήκη τρία πρόσωπα, τα οποία έφεραν το όνομα «Ηρώδης»: ο Ηρώδης ο Μέγας, ο Ηρώδης Αντίπας και ο Ηρώδης Αγρίππας. 
Ας αρχίσουμε με τον πρώτο και ιστορικά σημαντικότερο από τους τρεις και ας δούμε κατ’ αρχάς ποιές ιστορικές πληροφορίες διαθέτουμε σχετικά με το πρόσωπο αυτό.
Ο Ηρώδης ο Μέγας ήταν γιός του Ιδουμαίου άρχοντα Αντιπάτρου ή Αντίπα, του οποίου η παρουσία σημάδευσε τη δύση της δυναστείας των Ασμοναίων. Ποιοί ήταν οι Ασμοναΐοι; Οι απόγονοι των τεσσάρων αδελφών Μακκαβαίων, που εξεγέρθηκαν το 165 π.Χ. εναντίον του ελληνιστικού βασιλείου της Συρίας με στόχο την ανεξαρτησία του ιουδαϊκού έθνους. Αυτοί ίδρυσαν μια δυναστεία, βασιλική και ιερατική, που διήρκεσε περίπου εκατό χρόνια και καταλύθηκε από τον Πομπήιο, τον περίφημο Ρωμαίο στρατηγό που κυρίευσε το βασίλειο της Συρίας, στο οποίο υπαγόταν και η Παλαιστίνη, και κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα το 63 π.Χ.
Ο Αντίπατρος αναμίχθηκε στις εσωτερικές διαμάχες των Ασμοναίων για την εξουσία πριν από την έλευση του Πομπηίου. Τελικά έγινε από τον Καίσαρα Ρωμαίος πολίτης και διορίσθηκε επίτροπος της Ιουδαίας. Στη συνέχεια τοποθέτησε τους δύο γιους του, τον Φασαήλ και τον Ηρώδη, ως στρατηγούς της Ιερουσαλήμ και της Γαλιλαίας αντίστοιχα.
Όταν οι Πάρθοι το 40 π.Χ. εισβάλλουν στην Παλαιστίνη, ο Φασαήλ αιχμαλωτίζεται και θανατώνεται, ενώ ο Ηρώδης διαφεύγει στη Ρώμη. Εκεί πετυχαίνει να αποσπάσει απόφαση της Συγκλήτου, με την οποία ανακηρύσσεται βασιλιάς της Ιουδαίας, και τίθεται επικεφαλής στρατεύματος με το οποίο επιδιώκει και κατορθώνει τελικά την ανακατάληψη της Παλαιστίνης από τους Πάρθους και την ενθρόνισή του ως βασιλέως το 37 π.Χ.
Ο Ηρώδης ήταν ως ηγέτης ικανότατος, με σπάνια χαρίσματα και διακρινόταν ιδιαίτερα για τη διπλωματική του ευστροφία και την αποφασιστικότητά του. Ήταν σκληρότατος όχι μόνο με τους αποδεδειγμένους εχθρούς του, αλλά ακόμη και με φίλους ή στενούς συγγενείς του. Έτσι έφθασε στο σημείο να φονεύσει την πεθερά του, τη γυναίκα του, αλλά και τρεις γιους του. Υπήρξε δραστήριος ηγεμόνας με ποικίλο έργο, στο οποίο ανήκει και η ανακαίνιση και επέκταση του ναού των Ιεροσολύμων. Ωστόσο μισήθηκε όσο κανείς άλλος από τον ιουδαϊκό λαό, αφού δεν δίστασε να πνίξει στο αίμα οποιαδήποτε εξέγερση ή αντίσταση που έγινε εναντίον του. Τελικά πέθανε το 4 π.Χ. μέσα σε φρικτούς πόνους από κάποια ανίατη ασθένεια.
Από τα ευαγγέλια μαθαίνουμε ότι ο Ηρώδης ο Μέγας βρισκόταν ακόμη στη ζωή, όταν γεννήθηκε ο Κύριος
. Η πληροφορία αυτή στηρίζει την επικρατούσα σήμερα άποψη των ειδικών ότι η γέννηση του Χριστού πρέπει να τοποθετηθεί πριν από το έτος, το οποίο ο μοναχός Διονύσιος ο Μικρός όρισε ως έτος γεννήσεως του Χριστού και το οποίο αποτελεί την αφετηρία της χριστιανικής χρονολογήσεως. Ο Ηρώδης διέταξε τους μάγους να του γνωστοποιήσουν την ταυτότητα του γεννηθέντος βασιλέως, έχοντας στην πραγματικότητα σκοπό να τον φονεύσει, αλλά οι μάγοι κατά θεία φώτιση τον απέφυγαν ακολουθώντας άλλη διαδρομή για την επιστροφή τους στην πατρίδα τους.
Ο Ιωσήφ εξάλλου, με προτροπή ενός αγγέλου, οδήγησε την Παναγία και το θείο Βρέφος, για να σωθούν από την οργή του Ηρώδη, στην Αίγυπτο. Αμέσως μετά ο Ηρώδης φόνευσε όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της από δύο ετών και κάτω. Ο Ιωσήφ πάλι, φοβούμενος τον Ηρώδη, περίμενε να πληροφορηθεί το θάνατό του, για να πάρει το δρόμο της επιστροφής προς την Παλαιστίνη. Ακόμη και τότε όμως απέφυγε, όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ματθαίος, την Ιουδαία, την οποία διοικούσε στη θέση του πατέρα του ο Αρχέλαος, και έτσι κατέληξε στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
Μετά το θάνατο του Ηρώδη το βασίλειό του μοιράστηκε σε μία εθναρχία και δύο τετραρχίεςπου δόθηκαν σε τρεις από τους γιους του. Εθνάρχης Ιουδαίας, Ιδουμαίας και Σαμάρειας ονομάσθηκε ο Αρχέλαος, τετράρχης Γαλιλαίας και Περαίας ο Ηρώδης Αντίπας και τετράρχης Γαυλωνίτιδας, Τραχωνίτιδας, Βαταναίας, Πανειάδας και Ιτουρίας ο Φίλιππος.
Ο Ηρώδης Αντίπας, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη απλώς ως Ηρώδης, κληρονόμησε τόσο τα διοικητικά χαρίσματα, όσο και τη σκληρότητα του πατέρα του. Ήταν διπλωματικότατος με Ρωμαίους και Ιουδαίους προσπαθώντας πάντοτε να διατηρεί τις ισορροπίες και βέβαια το αξίωμά του. Στην ιδιωτική του ζωή ωστόσο δημιούργησε σκάνδαλα, αφού νυμφεύθηκε την Ηρωδιάδα, τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, πράγμα που ρητώς απαγορευόταν από το μωσαϊκό νόμο ως αιμομιξία (σημειωτέον ότι ο γάμος κάποιου Ιουδαίου με τη γυναίκα του αδελφού του επιτρεπόταν μόνο, εφόσον ο αδελφός αυτός είχε πεθάνει, προτού προλάβει να αποκτήσει απογόνους). Εξ αφορμής αυτών των οικογενειακών σκανδάλων διεξήγαγε πόλεμο με τους Ναβαταίους, τον οποίο έχασε.
Γενικά, υπήρξε και αυτός δραστήριος, όπως ο πατέρας του, και σημαντικότερο έργο του θεωρείται η ίδρυση της Τιβεριάδος στις όχθες της λίμνης Γεννησαρέτ, την οποία ονόμασε έτσι προς τιμήν του Καίσαρος Τιβερίου καθιστώντας την πρωτεύουσα της επαρχίας του.
Τελικά, ο Ηρώδης Αντίπας εξορίστηκε από τον Καλιγούλα μαζί με την Ηρωδιάδα στο Λούγδουνο (σημερινή Λυών), όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας τον τιμώρησε έτσι για τη φιλοδοξία του, αφού καθ’ υπαγόρευση της γυναίκας του, του είχε ζητήσει να λάβει τον τίτλο του βασιλέως.
Από την Καινή Διαθήκη έχουμε αρκετές πληροφορίες για τον Ηρώδη Αντίπα. Ο ευαγγελιστής Λουκάς τοποθετεί ρητώς τη διήγηση για τη ζωή και τη δράση του Κυρίου στην περίοδο της τετραρχίας του Αντίπα. Ο Χριστός τον χαρακτηρίζει «αλώπεκα»(αλεπού) προφανώς λόγω της μεγάλης του πονηρίας, ενώ προειδοποιεί τους μαθητές του να προσέχουν από τη ζύμη των Φαρισαίων και του Ηρώδη.
Ο Ηρώδης φαίνεται εξάλλου να εκτιμά ιδιαιτέρως τον Βαπτιστή Ιωάννη. Μάλιστα ο ευαγγελιστής Μάρκος διασώζει την πληροφορία ότι ο τετράρχης ακόμη και μετά τη σύλληψη του Ιωάννη τον επισκεπτόταν στη φυλακή και τον άκουγε «ηδέως» (με ευχαρίστηση), γνωρίζοντας ότι είναι άνδρας δίκαιος και άγιος. Τελικά ωστόσο αναγκάζεται να τον θανατώσει, πραγματοποιώντας την επιθυμία της Ηρωδιάδος. Όταν δε ακούει για τα θαύματα που πραγματοποιεί ο Ιησούς και οι μαθητές του, παρακινούμενος προφανώς από τύψεις, εκφράζει την άποψη ότι ο Ιησούς είναι στην πραγματικότητα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, τον οποίο ο ίδιος είχε αποκεφαλίσει και ο οποίος ανέστη.
Επίσης ο Ηρώδης είχε εκδηλώσει ζωηρό ενδιαφέρον να γνωρίσει προσωπικά τον Ιησού και η επιθυμία του αυτή πραγματοποιείται τελικά το Πάσχα του πάθους, κατά το οποίο ο Πιλάτος παραπέμπει τον Ιησού στην κρίση του Ηρώδη με τη δικαιολογία ότι κατάγεται από την επαρχία του και επομένως υπάγεται στη δικαιοδοσία του. Μάλιστα ο Ηρώδης κατά τη μαρτυρία του ευαγγελιστή Λουκά ήλπιζε να δει και κάποιο θαύμα του Ιησού. Ωστόσο ο Κύριος όχι μόνο δεν θαυματούργησε, αλλά ούτε καν απάντησε στις ερωτήσεις του, οπότε ο Ηρώδης, αφού τον εξευτέλισε, τον έστειλε πίσω στον Πιλάτο. Με αφορμή το περιστατικό αυτό, σημειώνει ο Λουκάς, αποκαταστάθηκαν οι διαταραγμένες σχέσεις του Πιλάτου με τον Ηρώδη.
Ο τρίτος Ηρώδης που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, ο επονομαζόμενος Αγρίππας, ήταν εγγονός του Ηρώδη του Μεγάλου και κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Καλιγούλα και να διαδεχθεί αρχικά τον Φίλιππο στη δική του τετραρχία, ενώ λίγο αργότερα του δόθηκε και η τετραρχία του εξορισθέντος Ηρώδη Αντίπα, καθώς και η περιοχή της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Ιδουμαίας. Έτσι, για άλλη μια φορά μετά τον Ηρώδη τον Μέγα ένας άλλος Ηρώδης είχε στην επικυριαρχία του σχεδόν ολόκληρη την Παλαιστίνη. Ο Αγρίππας εθεωρείτο ευσεβής Ιουδαίος, συγχρόνως όμως αρεσκόταν στο να προβάλλεται και ως ηγεμόνας ελληνιστικού τύπου. Μετά το θάνατό του η επικράτειά του υπήχθη στην επαρχία της Συρίας, ενώ στο γιό του Αγρίππα τον δεύτερο δόθηκε αργότερα μόνο η περιοχή της τετραρχίας του Φιλίππου.
Ο Ηρώδης Αγρίππας, που επίσης στην Καινή Διαθήκη ονομάζεται απλώς Ηρώδης, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας, καθώς αποφασίζει, για να παράσχει εκδούλευση στους Ιουδαίους, να διώξει ορισμένα επιφανή μέλη της. Μάλιστα φονεύει τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη και υιό του Ζεβεδαίου. Εν συνεχεία φυλακίζει τον Πέτρο, ο οποίος όμως απελευθερώνεται με τη βοήθεια ενός αγγέλου, ενώ ο Ηρώδης πληροφορούμενος τα συμβάντα διατάζει να εκτελεσθούν οι δεσμοφύλακες του. Τελικά ο Ηρώδης κάποια μέρα, ενδεδυμένος με την επίσημη βασιλική στολή και καθισμένος στο θρόνο του, χαρακτηρίζεται από το λαό ως θεός και αμέσως παθαίνει μια ξαφνική αρρώστια προερχόμενη από άγγελο, γεμίζει σκουλήκια και πεθαίνει επί τόπου.
Ο γιος του Αγρίππας ο δεύτερος είναι αυτός που κατά τις Πράξεις ακούει με ενδιαφέρον τη διήγηση της μεταστροφής του Παύλου και αναφωνεί: «Εν ολίγω με πείθεις Χριστιανόν γενέσθαι». Αυτός ονομάζεται στην Καινή Διαθήκη απλώς Αγρίππας.
(Χρήστος Κ. Καρακόλης, «Ερμηνευτικές Προσεγγίσεις». Εκδ. Αποστολική Διακονία, 2002)από:Πηγή

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...