Ἁγιοβασιλειάτικα

Δὲν ἠξεύρω ποῖος περιπλανώµενος ραψῳδὸς συνέθηκε τὰ νῦν συνήθως ὑπὸ τῶν παίδων ἀδόµενα ᾄσµατα τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Ἁγ. Βασιλείου καὶ τῶν Φώτων, τὰ ὁποῖα ἀκολουθοῦσι δῆθεν κατὰ γράµµα τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, βρίθουσιν ὅµως κακοζήλων στίχων, οἷοι οἱ ἑξῆς:

Καὶ ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν προφήτου Ἡσαΐου
µετὰ τῶν ἄλλων προφητῶν καὶ τοῦ Ἱερεµίου...

ὁ δεύτερος οὗτος στίχος εἶναι προδήλως διὰ τὸ κεχηνὸς τοῦ ρυθµοῦ:

Φωνὴ ἠκούσθη ἐν Ραµᾷ, Ραχὴλ τὰ τέκνα κλαίει,
παραµυθῆν (!) οὐκ ἤθελεν, ὅτι αὐτὰ οὐκ ἔχει (!!).

Ἢ ἐν τῷ ἄσµατι τῆς α´ τοῦ ἔτους:

Σήµερον εἶν᾿ Περιτοµὴ κ’ ὑµνεῖ ἡ Ἐκκλησία,
καὶ προσκαλεῖσθε ἄρχοντες, γυναῖκες καὶ παιδία ...

Τόσον ἀληθεύει ὅτι ὑµνεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ἕνα ἢ δυὸ ὕµνους µόνον ἔχει εἰς µνήµην τῆς Περιτοµῆς, τοὺς λοιποὺς ἀφιεροῖ εἰς τὸν Μ. Βασίλειον.

Ἐννοεῖ ὁ ἀναγνώστης ὅτι, θέλων ἐνταῦθα νὰ ἐκφράσω λύπην ἐπὶ τῇ ἐκθρονίσει τῶν γνησίων ᾀσµάτων τοῦ λαοῦ, ἣν κατώρθωσαν τὰ κακόφωνα ταῦτα ῥαψωδήµατα, πολὺ ἀπέχω ἄλλως τοῦ νὰ θαυµάσω τὰ ἐν Ἀθήναις ἀκουόµενα δηµώδη ᾄσµατα:

Ἀρχιµηνιὰ κι ἀρχιχρονιά,
ψηλή µου δεντρολιβανιά, (;)
κι ἀρχι- καλός σας χρόνος (;)
ἐκκλησιὰ µὲ τ᾿ ἅγιο θρόνος (!!)
Ἅις- Βασίλης ἔρχεται
καὶ δὲν µᾶς καταδέχεται (;!!)

ἢ τὸ ἀδόµενον τῇ παραµονῇ τῶν Φώτων:

Ἀφέντη µου, πεντάφεντε, πέντε φορὲς ἀφέντη,
ἔχεις καὶ γυιὸ στὰ γράµµατα καὶ γυιὸ στὸ ψαλιτήρι (sic).

Ἀλλ᾿ ὑπάρχουσιν, ἰδίως εἰς τὰς νήσους, ἄλλα κάλλιστα ᾄσµατα τοῦ λαοῦ καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν θέλω νὰ ἐνδιατρίψω ὀλίγον. Τινὰ τούτων ἔχουσιν ὑπόθεσιν ἀποκλειστικῶς τὴν ἑορτὴν τῆς ἡµέρας, ἄλλα, χωρὶς νὰ παρακολουθῶσι τὰ ἱερὰ κείµενα, διεξέρχονται τὸ θέµα µὲ ποιητικὰ χρώµατα, καὶ βοηθείᾳ τῆς δηµώδους legende.

Ἐννοεῖται ὅτι τὰ κατωτέρω παρατιθέµενα εἶναι ἁπλᾶ ἀποσπάσµατα, διότι τὰ τοιαῦτα ἄλλως ἀλλαχοῦ ἄδονται καὶ πολλαχῶς ἀλλοιοῦται ἀπὸ στόµατος εἰς στόµα ἡ ἔννοια καὶ ἡ λέξις. Τὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἔχει ὡς ἑξῆς:

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτὴ τοῦ χρόνου,
ἐβγᾶτ᾿ ἀκοῦστε, µάθετε, τώρα Χριστὸς γεννιέται·
γεννιέται κι ἀνατρέφεται στὸ µέλι καὶ στὸ γάλα·
τὸ µέλι τρῶν οἱ ἄρχοντες, τὸ γάλα οἱ ἀντρειωµένοι.

Τὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων:

Σήµερον τὰ φῶτα κι ὁ φωτισµός
καὶ τοῦ Ἰησοῦ µας ὁ βαφτισµός.
Σήµερα ἡ κυρά µας ἡ Παναγιά,
σπάργανα στὰ τίµια χέρια κρατεῖ
καὶ τὸν Ἅι-Γιάννη παρακαλεῖ:
«Δύνεσ᾿, Ἅι-Γιάννη <καὶ> Πρόδροµε,
γιὰ νὰ µοῦ βαφτίσεις Θεοῦ παιδὶ;»
«Δύνουµαι καὶ σώνω καὶ προσκυνῶ,
γιὰ κοντοκαρτέρει ὥς τὸ πουρνό,
γιὰ ν᾿ ἀνέβω ἀπάνου στοὺς οὐρανούς,
γιὰ νὰ ρίξω δρόσο καὶ λίβανο·
ν᾿ ἁγιασθοῦν οἱ βρύσες καὶ τὰ νερά,
ν᾿ ἁγιασθῇ κι ἀφέντης µὲ τὴν κυρά».

Ἄλλα τῶν ᾀσµάτων ἐκφράζουσιν ἐπὶ τῇ ἑορτῇ ἐπαίνους καὶ προσρήσεις. Τὸ ἑπόµενον τεµάχιον ἐκρίθη ὑπὸ πολλῶν ἀπαράµιλλον τὸ ὕψος:

Σήκω, κυρὰ µ᾿, νὰ στολιστῆς, νὰ πᾶς ταχιὰ στὰ Φῶτα,
στὰ Φῶτα καὶ στὸν ἁγιασµὸ καὶ στὸν καλὸ τὸ χρόνο.
Βάλε τὸν ἥλιο πρόσωπο καὶ τὸ φεγγάρι ἀστήθι,
καὶ τοῦ κοράκου τὸ φτερὸ βάλ᾿ το καµαροφρύδι.

Ἐπανερχόµενοι εἰς τὴν ἑορτὴν τὸν Ἁγίου Βασιλείου (τὴν Περιτοµὴν ἀγνοεῖ ὁ λαός, καὶ εὐλόγως), παραθέτοµεν τὸ κύριον τῆς ἡµέρας ἆσµα:

Ἅις- Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρίτσα,
βαστάει κόλλα καὶ χαρτί, χαρτὶ καὶ καλαµάρι.
«Βασίλη µ᾿ ποῦθεν ἔρχεσαι; καὶ ποῦθε κατεβαίνεις;»
Ἀπὸ τὴ µάννα µ᾿ ἔρχουµαι καὶ στὸ σκολειὸ πηγαίνω,
πάω νὰ µάθω γράµµατα, νὰ πῶ τὴν ἄλφα-βῆτα».
Καὶ στὸ ραβδί του ἀκούµπησε νὰ πῇ τὴν ἄλφα-βῆτα,
Καὶ στὸ ραβδί, ποὺ ἦταν ξερό, χλωρὰ βλαστάρια πέταε
κι ἀπάνου στὰ ξεβλάσταρα περδίκια κελαηδοῦσαν,
ὄχι περδίκια µοναχά, µόνε καὶ περιστέρια.

Τὸ ἆσµα τοῦτο µᾶς φαίνεται θαυµάσιον ἐν τῇ ἀφελείᾳ αὐτοῦ. Ἡ ἔµφυτος φιλοµάθεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἐν µέσῳ τοσούτων διωγµῶν καὶ θλίψεων ἐπιζήσασα, µετεχειρίσθη τὴν ἐπὶ παιδείᾳ φήµην τοῦ ἑλληνικωτάτου Ἁγίου ὡς προτροπὴν πρὸς τοὺς νέους πρὸς τὴν σπουδὴν καὶ µάθησιν, οὕτω δὲ καὶ µετὰ πολλοὺς αἰῶνας ὁ µέγας τῆς Καισαρείας φωστὴρ παρίσταται οἱονεὶ συγγράφων δευτέραν «Πρὸς τοὺς νέους Παραίνεσιν».

Τὰ ἄλλα ᾄσµατα τῆς ἡµέρας, ἀποτελοῦντα ὁρµαθὸν εὐχῶν καὶ ἐγκωµίων διὰ τὰ µέλη ἑκάστης οἰκογενείας, εἶναι οἱονεὶ συνέχεια τοῦ πρώτου ἐξαρτωµένη ἐκ τοῦ ἐν τῷ προτελευταίῳ στίχου, ὅτι τὰ «περδίκια κελαηδοῦσαν» καὶ ἰδοὺ τί κελαηδοῦσαν:

Γιὰ βάλε τὸ χεράκι σου
τοῦτο ἀποτείνεται πρὸς τὸν οἰκογενειάρχην:
στὴν ἀργυρῆ σου τσέπη
κι ἂν εὕρῃς γρόσα δῶσ’ µας τα, φλωριὰ µὴ τὰ λυπᾶσαι,
κι ἂν εὕρῃς καὶ µισὸ φλωρί, κέρνα τὰ παλληκάρια,
κέρνα τ᾿ ἀφέντη µ᾿ κέρνα τα, νὰ πιοῦνε στὴν ὑγειά σου,
καὶ στὴν ὑγειά σου, ἀφέντη µου, καὶ στὴν καλὴ χρονιά σου.
Νὰ ζήσεις χρόνια ἑκατό, διακόσα, παραπάνου,
κι ἀπ᾿ τὰ διακόσα κι ὕστερα ν᾿ ἀσπρίσεις νὰ γεράσεις,
ν᾿ ἀσπρίσεις σὰν τὸν Ἔλυµπο, σὰν τ᾿ ἄσπρο περιστέρι,
σὰν τ᾿ ἀηδονάκι ποὺ λαλεῖ, τὸ Μάη, τὸ καλοκαίρι.

Καὶ τί λαλεῖ τὸ ἀηδονάκι τοῦτο; Ἰδοὺ ἀκούσατε· λαλεῖ εὐχὰς διὰ τὰ ἄλλα µέλη τῆς οἰκογενείας:

Κυρά µου, τὸν ὑγιόκα σου, κυρά µ᾿, τὸν ἀκριβό σου,
τὸν ἔλουζες, τὸν χτένιζες, στὸ δάσκαλο τὸν πάινες,
κι ὁ δάσκαλος τὸν ἔδερνε µὲ δυὸ κλωνάρια µόσκο,
µὲ τέσσαρα βασιλικό, µὲ πέντε µαντζουράνα, κτλ.

Τοσαῦτα περὶ τοῦ υἱοῦ. Ἰδοὺ τώρα καὶ περὶ τῆς θυγατρός:

Κυρά µ᾿, τὴ δυγατέρα σου, κυρά µ᾿, τὴν ἀκριβή σου,
γραµµατικὸς τὴν ἀγαπᾶ, πραµµατευτὴς τὴ θέλει,
κι ὁ δάσκαλος ἀπ᾿ τὸ σκολειὸ γυρεύοντας τὴν στέλλει.

Δὲν ἐνθυµοῦµαι δυστυχῶς τὴν συνέχειαν τοῦ ᾄσµατος τούτου, τὸ ὁποῖον ἤρχισε νὰ γίνεται περίεργον, χάρις εἰς τὰ τολµηρὰ διαβήµατα τοῦ δασκάλου· ἀλλ᾿ εἰς τὸ µέλλον ἴσως δυνηθῶ νὰ συλλέξω πλείονα· ἐπὶ τοῦ παρόντος εὔχοµαι εἰς τὸν ἀναγνώστην ἐν ὑγείᾳ καὶ εὐτυχίᾳ τὸ Νέον Ἔτος.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

«Ἐφηµερίς», 1 Ἰανουαρίου 1888



 Σημειώσεις

1. Τ᾿ ἀποσιωπητικὰ δική μου προσθήκη.

2. Τὰ θαυμαστικὰ καὶ ἐρωτηματικὰ εἶναι τοῦ Παπαδιαμάντη.

3. Ὑπονοεῖ τὴ Σκιάθο, ὅπου στὰ παιδικά του χρόνια, μὲ τοὺς παιδικούς του φίλους καὶ συγγενεῖς, τὸ Σωτήρη Οἰκονόμου, τὸν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη, τὸν περίφημο πλατωνιστὴ Σπυρίδωνα Μωραΐτη, γύριζαν τὶς γιορτὲς κι ἔψαλλαν τὰ κάλλαντα. (Βλ. σχετικὰ τὰ διηγήματα τοῦ «Τῆς Κοκώνας τὸ Σπίτι» καὶ «Ὁ Σημαδιακός» («Μάγισσες», Φέξης, σ. 71 κ.ἄ.).

4. Τὴ λέξη αὐτὴ προτιμᾶ νὰ χρησιμοποιεῖ πολλὲς φορὲς ὁ Παπαδιαμάντης. Πρβλ. καὶ τὴν ἁπάντηση τοῦ Παπαδιαμάντη στὸ Ζερβὸ γιὰ τὰ «Θαλασσινὰ Εἰδύλλια» («Ἄστυ», 28-29 Αὐγ. 1891).

5. Ἀντὶ βαπτισμὸς τοῦ κειμένου.

6. Ἀντὶ ἁγιασθοῦν καὶ ἁγιασθῆ τοῦ Ππδ.

7. Ἀντὶ στολισθῆς τοῦ Ππδ.

8. Ἀντὶ τοῦ πέταε τοῦ Ππδ.

9. Τὸ κείμενο τῆς «Ἐφημερίδας» ἔχει ῾στίχον᾿.

10. Ἀντὶ τοῦ χθένιζες τοῦ Ππδ. (πιθανώτατα τυπογραφ. λάθος).

11. Ἀντὶ τοῦ δάσσκαλος τοῦ Ππδ. Τὸ διπλὸ σ ἴσως ἠθελημένο γιὰ ν᾿ ἀποδώσει τὴν προφορὰ τοῦ ῾ch᾿.

12. Τὴν θέλει (τὸ κείμενο).

13. Σχολειὸ (τὸ κείμενο τῆς Ἐφημ.).

14. Γυρεύωντας τὴν στέλλει (ἀδιανόητη γραφὴ στὸ ἴδιο κείμενο).

15. Τρόπος ὑπεκφυγῆς ἐκ μέρους τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ προσπαθοῦσε στὴ ζωὴ καὶ στὴν τέχνη ν᾿ ἀποφεύγει τὴν αἰσχρὴ καὶ πολὺ συνηθισμένη δυστυχῶς στὰ χρόνια μας ἐκμετάλλευση τῆς περιέργειας τοῦ ἀναγνώστη μὲ διάφορα πορνογραφικὰ καὶ τραγικὰ καρυκεύματα. «Ἡ ὕλη αὕτη εἶναι ζῶν πῦρ...» φωνάζει κάπου, καὶ πετᾷ ἀπότομα τὴν πέννα του, σταματώντας τὴ διήγησή του στὴ μέση. Μάθημα καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση, ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχει καιρός. Στὸ «Σημαδιακό» («Οἱ Μάγισσες», ἔκδ. Φέξη, σελ. 151), ἐκτὸς ἀπ᾿ τὴν ἰδιαίτερη ἐξύμνηση κάθε προσώπου τοῦ σπιτιοῦ, μᾶς δίνει ὁ Παπαδιαμάντης κι᾿ ἕνα ὡραῖο σκιαθίτικο δημοτικὸ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ποὺ περιλαμβάνει ὅλα τὰ παιδιά, τ᾿ ἀγόρια τὰ ξενιτεμένα στὸ πέλαγος καὶ στὴ βιοπάλη:

Κυρά μου, τὰ παιδάκια σου, κυρά μου, τ᾿ ἀκριβά σου,
καράβι τριοκάταρτο στὸ πέλαγο ἀρμενίζουν
καὶ μὲ τ᾿ ἀφέντη τὴν εὐχὴ γρόσα πολλὰ θὰ φέρουν.

Κι ὁ κὺρ Βορηᾶς τὰ κύματα φυσάει καὶ τὰ σπρώχνει.

Σπρῶχνε, Βορηά,τὰ κύματα, νὰ μὤρθει τὸ παιδί μου,
Τ᾿ ἀγαπημένο μου πουλὶ καὶ τὸ ξεπεταρούδι,
ἀνάθρεμμα τῆς ἀγκαλιᾶς, τῆς ξενιτιᾶς λουλούδι...

Η τελειότητα

 

Η πλήρης τελειότητα είναι άφθαστη. 

Και αυτό κάνει υποχρεωτική για όλους ανεξαιρέτως την ακατάπαυστη στροφή με προσευχή προς τον Θεό για συνετισμό και βοήθεια.
 

Γέροντας Σωφρόνιος του  Έσσεξ

Αἰτωλίας Κοσμᾶς: Ἔχουμε πόλεμο κατὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2018

Πρὸς τοὺς Παν/τους Ἱεροκήρυκας, Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς, Ὀσιωτάτους Μοναχοὺς καὶ Μοναχᾶς καὶ τὸ Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ἡ χαρὰ μας σήμερα γιὰ τὸ νέο ἔτος ποὺ ἀνέτειλε εἶναι φανερὴ καὶ δικαιολογημένη. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀρνηθῆ. Κάθε νέο ἔτος δημιουργεῖ εὐχάριστη διάθεσι καὶ ἱκανοποίησι, τὴν ὁποία μὲ ποικίλους τρόπους ἐκδηλώνει ὁ ἄνθρωπος. Κι ἐμεῖς τὸ νέο ἔτος 2018, ποὺ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀρχίσαμε νὰ ζοῦμε, μὲ πολλὴ χαρὰ τὸ ὑποδεχθήκαμε. Ὅλοι μας, τὰ παιδιά, οἱ νέοι, οἱ νέες, ἀλλὰ καὶ οἱ προχωρημένοι στὴν ἡλικία.

Θέλουμε ὅμως, τὸ ποθοῦμε, τὸ νέο ἔτος 2018 νὰ εἶναι ἀληθινὰ «νέο ἔτος»; νὰ εἶναι καινούργιο γιὰ τὴν ζωή μας. Νὰ εἶναι ὑγιές, εἰρηνικό, χαρούμενο, κατὰ πάντα εὐτυχισμένο. Πῶς ὅμως θὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἔτος, πραγματικὰ «νέο ἔτος»;

Ὡς χρόνος, ἀγαπητοί, καὶ αὐτὸ τὸ νέο ἔτος, ὅπως καὶ κάθε νέο ἔτος, εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὰ παλαιότερα. Ἴδιοι μῆνες, ἴδιες ἡμέρες, μεγάλες το καλοκαίρι, μικρές το χειμώνα, ἴδιες ἐποχὲς διαδέχονται ἡ μιὰ τὴν ἄλλη, ζεστοὶ οἱ θερινοὶ μῆνες, παγεροὶ οἱ χειμερινοί.

Ὁ θεόπνευστος ἁγιογραφικὸς λόγος μᾶς βεβαιώνει ὅτι....

«τίποτε τὸ καινούργιο δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο στὸν κόσμο.

 Ἡ μιὰ ἀνθρώπινη γενιὰ φεύγει καὶ ἄλλη ἔρχεται.

 Ἡ γῆ ὅμως μένει πάντοτε. 

Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει, δύει καὶ πάλιν τρέχει πρὸς τὴν ἀνατολή. 

Ὅλοι οἱ ποταμοὶ χύνονται στὴ θάλασσα καὶ ἡ θάλασσα δὲν χορταίνει» (Ἐκκλ. α’, 4, 5, 7, 9).

Τὸ νέο ἔτος εἶναι πραγματικὰ νέο, εἶναι καινούργιο, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸ ὑποδέχονται, ἀγωνίζονται νὰ γίνουν καὶ νὰ εἶναι νέοι, ἀναγεννημένοι? νὰ ἀνανεώνονται πνευματικά? νὰ ζοῦν τὴν καινή, τὴν νέα ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Οἱ Χριστιανοί, ἂν θέλουν νὰ ζήσουν ἀληθινὰ ἕνα νέο ἔτος, ὀφείλουν νὰ φροντίζουν κάθε μέρα νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παλαιὰ πάθη καὶ ἁμαρτήματά τους, ὀφείλουν νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ πράξεις ἀρετῆς καὶ ἁγιασμοῦ.

Ὡραιότατα παρουσιάζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρὸς τοὺς Ἐφεσίους: «Νὰ ἀποβάλλετε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς προηγούμενης ζωῆς σας ποὺ φθείρεται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ προκαλεῖ τὴν ἀπατηλὴ ἁμαρτία καὶ νὰ ἀνανεώνεσθε στὸ φρόνημα τοῦ νοῦ σας, νὰ ἐνδυθῆτε τὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ ἀρετὴ καὶ τὴν εὐσέβεια πρὸς τὴν ἀλήθεια» (Ἐφεσ. δ’, 22-24).

Ἔτσι καὶ τὸ νέο αὐτὸ ἔτος θὰ εἶναι νέο, ἀγαπητοί, ὅταν ἐμεῖς, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, γίνουμε νέοι, ὄχι κατὰ τὴν ἡλικία, ἀλλὰ κατὰ τὴν ψυχή, κατὰ τὰ φρονήματα, τὶς πεποιθήσεις, τὶς ἐπιθυμίες, τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα μας.

Ἐλᾶτε ἐφέτος νὰ κόψουμε τοὺς δεσμούς, ποὺ μᾶς κρατοῦν σφικτὰ δεμένους μὲ τὰ παντοειδῆ πάθη καὶ μὲ τὸν παλαιὸ ἑαυτό μας. Νὰ ἀφήσουμε τὴν ὑλόφρονα, τὴν φιλήδονο, τὴν ἀντιπνευματικὴ ζωή μας, νὰ βοηθήσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ ἑλκυσθῆ ἀπὸ τὰ ὑψηλά, τὰ οὐράνια, τὰ θεία. Νὰ μισήσουμε τὴν χωρὶς Χριστὸ ζωὴ  τοῦ κόσμου, ποὺ δημιουργεῖ «γέροντες» ἀπὸ τὴν ἐφηβικὴ ἡλικία καὶ νὰ μεταθέσουμε νοῦ καὶ καρδιὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος καὶ Λυτρωτού. Νὰ«φρονοῦμε τὰ ἄνω, μὴ τὰ ἐπὶ γῆς» (Κόλ. γ’, 2).

«Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα». Ιδού, ὅλα τα κάνω καινούργια, λέει ὁ Κύριος στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. κά’, 5).

Ἀνάγκη, λοιπόν, σωτήρια αὐτὸ τὸ ἔτος ποὺ ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ὀργανώσουμε, νὰ κάνουμε συνειδητὴ τὴν πνευματική μας ζωὴ γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινὰ καινούργιο γιὰ τὴ ζωή μας καὶ εὐτυχισμένο. 

Νὰ δυναμώσουμε μέσα μας τὴν ζῶσα καὶ καθαρὴ πίστι μας στὸν Τριαδικὸ Θεό, τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Νὰ γνωρίσουμε καλὰ καὶ νὰ ζοῦμε ἀπαραχάρακτα τὴν ὀρθόδοξο πίστι. 

Νὰ τὴν ὁμολογοῦμε μὲ πατερικὴ παρρησία. 

Χωρὶς ὀκνηρία, ἐπιφυλάξεις καὶ ἐγωισμούς, νὰ θελήσουμε ἐφέτος νὰ ζοῦμε τακτική, συνειδητή, λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία μας.

«Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰώνι τούτω», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Ρωμαίους (Ρωμ. Ιβ’, 2). Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ παλαιές, θολωμένες φωνές, μηνύματα, ἐκδηλώσεις, τὶς ἐνέργειες ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εὑρισκόμενοι ἐν ἀφροσύνη δὲν γνωρίζουν τὸν νεοποιὸ Κύριο καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἁπλώσουν παντοῦ τὴν καταστρεπτικὴ λάσπη τους.

Μὴ μᾶς φοβίζη ὁ πόλεμος τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ μάλιστα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν μας - μὲ τὰ ἄθεα γράμματα καὶ τὰ τόσα ἄλλα διαστροφικὰ - τὴν πίστι στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας.

Αὐτὸ τὸ ἔτος ὀφείλουμε νὰ ἀφυπνισθοῦμε.

 Ἔχουμε πόλεμο κατὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος.

 Ἂν δὲν ἀναγεννηθοῦμε, ἂν δὲν γίνουμε καινούργιοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι ἀρετῶν, πιστοὶ Χριστιανοὶ τοῦ Χριστοῦ, δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἀντιπνευματικὴ λαίλαπα ποὺ θέλει τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ γνησίους Ἕλληνας ὑποδούλους στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως.

Μὴν φοβώμαστε τὸν πόλεμο, οὔτε τοὺς τάχα ἰσχυρούς.

 «Σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. κστ ,14).

Αὐτὰ ποὺ θέλουν νὰ κάνουν οἱ σύγχρονοι ἐχθροί της ἀληθείας, τῆς πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν σὰν «σύγχρονα καὶ νέα» εἶναι πολὺ παλαιά. 

Τὰ ἴδια, γιὰ παράδειγμα, ἔκαναν καὶ ὁ Κάιν καὶ οἱ οἰκοδόμοι τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ. 

Τὰ ἴδια ἔκαναν τὰ Σόδομα, τὰ Γόμορα καὶ οἱ Βαβυλώνιοι. 

Τὰ ἴδια ἔκαναν καὶ οἱ αὐτοθεοποιούμενοι αἱμοσταγεῖς καὶ σαρκολάτρες αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης καὶ τόσοι ἄλλοι.

 Ποῦ εἶναι σήμερα ὅλοι αὐτοί; 

Ποιὸς τοὺς θυμᾶται καὶ τοὺς τιμάει;

 Αὐτὰ μιμοῦνται καὶ θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ὡς νέα οἱ σημερινοὶ νάνοι, πολεμώντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ὁ Χριστός «νεοποιεῖ τοὺς γηγενεῖς, χοϊκοὺς χρηματίσας» (ἐ’ ὠδὴ τοῦ κανόνος). Ἀναγεννᾶ, καθιστᾶ νέους τους ἀνθρώπους, μὲ τὸ νὰ γεννηθῆ ὡς ἄνθρωπος καὶ νὰ προσφέρη τὸ σωτήριο ἔργο Του.

Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, τὸ νέο ἔτος 2018 ἃς θελήσουμε νὰ τὸ κάνουμε ἀληθινὰ «νέο». Μὲ τὴν εἰλικρινῆ, τὴν συνειδητή, τὴν ἀποφασιστικὴ μετάνοιά μας, μὲ τὴν ἀπόφασι νὰ ζήσουμε μὲ ὑπακοὴ καὶ ἀκρίβεια τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὸ νὰ συμμετέχουμε μὲ συνέπεια στὴν λειτουργικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ νὰ ἀγαποῦμε εἰλικρινὰ τὸν Χριστό μας καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.

Ἔτσι, τὸ 2018 θὰ γίνη ἔτος ὑγείας, εἰρήνης, χαρᾶς, εὐημερίας καὶ εὐτυχίας. Τὸ εὔχομαι ὁλόψυχα.

Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

πηγή

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Προτεραιότητα ἡ ἄμεση μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! Σημαντική ἀποκάλυψη ἀπό τόν γέροντα ἀσκητή τοῦ Παγγαίου Ὄρους

Νά γιατί προωθεῖται, διαφημίζεται καί νομιμοποιεῖται ἡ ἀνωμαλία ἀνά τόν κόσμο καί βάλλεται πανταχόθεν ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας...

 Τοῦ Διονύση Μακρῆ

Ἀποροῦν πολλοί, ἂν κάποια μύγα τσὲ-τσέ, ὅπως λέγαμε παλιὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν περιστασιακὴ τρέλα κάποιου λογικῶς κατὰ τὰ ἄλλα νοούμενου ἀνθρώπου, τσίμπησε τὶς κυβερνήσεις καὶ σήκωσαν ἐπισήμως τὸ μπαϊράκι τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό!  Γιατί δὲν εἶναι λογικὸ τὸ σύνολο τῶν ὅπου γῆς κυβερνώντων νὰ ἐκλαμβάνουν λ.χ. τὸν κιναιδισμὸ ὡς ψυχασθένεια μέχρι τὸ 1987 καὶ ξαφνικὰ νὰ ἀλλάζουν ριζικὰ ἄποψη καὶ θέση... Οὔτε λογικὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἐκλαμβανόταν ὡς βασικὸ κύτταρο τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας, τὸ θεμέλιο αὐτῆς, δηλαδὴ ἡ οἰκογένεια νὰ βρίσκεται σήμερα ἐπισήμως στὸ στόχαστρο τῆς σύγχρονης πολιτικῆς... Οὔτε λογικὸ εἶναι νὰ ποδοπατοῦνται ἱερὰ καὶ ὅσια, ἰδανικὰ καὶ ἀξίες ποὺ στήριζαν τοὺς λαοὺς καὶ καθόριζαν τοὺς ὅρους μίας εἰρηνικῆς διαβίωσης τῶν ἀνθρώπων στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν καταπίεσης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Τί πραγματικὰ συμβαίνει; Ἀποστάτησε ὁμαδικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Θεό; Ἢ κάποιοι τὸν ὁδηγοῦν μεθοδικὰ στὴν ἀποστασία μέσα ἀπὸ ἰδιοτελῆ σχέδια ἐγκαθίδρυσης μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὸν Ἀντίδικο; Ἀποτελοῦν στὴν πραγματικότητα ὄργανα τοῦ Ἀντιδίκου οἱ κυβερνήσεις ἢ ἐκβιάζονται καί ἐνίοτε ἐξαγοράζονται ἀπὸ τὰ διεθνῆ σιωνιστικὰ κέντρα; Καὶ μὲ ποιὸ τρόπο πέφτουν θύματα ὠμῶν στὴν κυριολεξία ἐκβιασμῶν ἢ ἐξαγορῶν συνειδήσεων;

 Ὅλα, μὰ ὅλα, ὅσα βλέπουμε καὶ ὅσα ἀκοῦμε γιὰ τὴ γενικὴ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ τριαδικοῦ καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ἔχουν νὰ κάνουν, σύμφωνα μὲ γέροντα ἀσκητὴ τοῦ Παγγαίου Ὄρους, ποὺ ἔλυσε ἔπειτα ἀπὸ μῆνες προσευχῆς τὴ σιωπή του, μὲ τὴν προσπάθεια μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! «Ὁ Ἀντίδικος κατάφερε καὶ ἔβαλε ὡς βασικὸ στόχο του καὶ προτεραιότητα προκειμένου νὰ ἐγκαθιδρύσει τὸ παγκόσμιο βασίλειο του τὴ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς... Κι αὐτὸ διότι δὲν εἶναι ἀληθινός Θεὸς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγχει δισεκατομμύρια ἀνθρώπινες ψυχές! Μέσα στὸ πλαίσιο αὐτὸ συνεδρίασαν τὰ ἐγκόσμια ταγκαλάκια (Τριμερὴς Ἐπιτροπή, Λέσχη Μπίλντερμεργκ, Ἰλουμινάτι κ. ἄ.) καὶ ἐξέτασαν κατὰ πόσο καὶ μὲ ποιὸ τρόπο θὰ μειώσουν τὸν πληθυσμό, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ξεπερνᾶ τὸ πολὺ τὸ ἕνα δισεκατομμύριο ψυχές», εἶπε ὁ γέροντας ἀσκητής. Καί πρόσθεσε: «Χωρίς τή μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς δέν μπορεῖ νά ἰδρύσει τό βασίλειο του. Γι’ αὐτό ἔχει βαλθεῖ νά καταστρέψει τήν οἰκογένεια καί νά διαλύσει τά ἔθνη. Ποιός νέος σήμερα μπορεῖ νά κάνει οἰκογένεια μέ τά ψίχουλα πού τοῦ δίνουν;». Ὁ γέροντας ἀσκητής ἐν συνεχεία μᾶς ἔδωσε τίς κατάλληλες κατευθύνσεις πού μᾶς βοήθησαν νά ἀναλύσουμε τά λεγόμενά του καί νά διαπιστώσουμε πόσο ἀληθινά εἶναι τά ὅσα ὑποστηρίζει.

Ἡ διεξαγωγὴ πολεμικῶν συρράξεων λ.χ. δὲν δύναται νὰ ἐπιφέρει τὸ ποθούμενο γιά τούς ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀποτέλεσμα λόγω τῶν ἐξελιγμένων πλέον σύγχρονων ὅπλων, τὰ ὁποῖα στοχεύουν μὲ ἀκρίβεια ὀλίγων ἑκατοστῶν. Ἄλλωστε λόγω τοῦ παγκόσμιου δικτύου ἐνημέρωσης, ἕνα τυφλὸ χτύπημα σὲ ἄμαχο πληθυσμὸ θὰ ξεσήκωνε θύελλα ἀντιδράσεων, κάτι ποὺ θὰ ἀπέτρεπε τὰ μοχθηρὰ σχέδια τοῦ ἀπάνθρωπου διεθνοῦς σιωνισμοῦ. Μόνο ἕνας πόλεμος σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο μὲ τὴ χρησιμοποίηση τοῦ πυρηνικοῦ ὁπλοστασίου θὰ ἔφερνε τὸ πολυπόθητο γι’ αὐτοὺς ἀποτέλεσμα... Αὐτό, ὅμως ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἐμπεριέχει πολλαπλοὺς κινδύνους ἀπώλειας τοῦ ἐλέγχου τῆς κατάστασης, ἀπὸ τοὺς ἀρρωστημένους αὐτοὺς ἐγκεφάλους.

Χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλείψει τό ἐνδεχόμενο ἑνός τέτοιου πολέμου τὶς τελευταῖες ἑπτὰ δεκαετίες ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐφαρμόζουν ἕνα ἐναλλακτικό μοχθηρὸ σχέδιο, ποὺ ὡς πυρήνα του ἔχει τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950 λοιπὸν τὰ νοσηρὰ αὐτὰ μυαλὰ ἄρχισαν σταδιακὰ νὰ ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα πλέον τὰ πρωτόκολλα τῶν μυστικῶν συνεδριάσεών τους. Κινητοποίησαν τοὺς κατάλληλους μηχανισμοὺς προπαγάνδας, οἱ ὁποῖοι δοκιμάστηκαν ἐπιτυχῶς ἀπὸ τὸν Γκέμπελ, τὸν καιρὸ τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὸ ἔδαφος. Ἐν συντομία στὴ συνέχεια θὰ παρουσιάσουμε τὸ πῶς ἐπιδιώκουν νὰ διαλύσουν τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας!

Τὴ δεκαετία τοῦ 1950-60 ὁ στόχος ἦταν οἱ γυναῖκες-μητέρες σὲ κάθε κράτος σταδιακά! Ἔπρεπε πάση θυσία νὰ τὶς βγάλουν ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, προκειμένου νὰ ἀναλάβουν οἱ νοσηροὶ αὐτοὶ ἐγκέφαλοι ἐμμέσως, μέσω τοῦ ἐλέγχου τῆς Παιδείας, τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων. Πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ διέθεσαν πάρα πολλὰ κονδύλια στὴν διάδοση τοῦ φεμινισμοῦ καὶ καλλιέργησαν στὶς κοινωνίες... τὰ λεγόμενα δικαιώματα τῶν γυναικῶν σὲ ἀντιπαράθεση πάντα μὲ τὸ ἀνδρικὸ φύλο, τὸ ὁποῖο παρουσιαζόταν ὡς φοβερὸς δυνάστης!!! Δημιούργησαν ἐπίσης πολλὲς θέσεις ἐργασίας καὶ αὔξησαν ποικιλοτρόπως τὶς οἰκογενειακὲς ἀνάγκες-δαπάνες, ὥστε νὰ ἐξαναγκάσουν τὴ γυναίκα νὰ ἐγκαταλείψει ὁλότελα ἢ νὰ τελεῖ πλημμελῶς τὸ ρόλο τῆς μάνας καὶ τὰ συζυγικά της καθήκοντα. Ἔβγαλαν τὴ γυναίκα ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ αὐτὸ τὸ ἐκμεταλλεύτηκαν πολλαπλῶς δημιουργώντας μία ὁλάκερη βιομηχανία γύρω ἀπ’ αὐτὴν (λ.χ. μόδα-καλλυντικά). Τὴν ἐκμεταλλεύτηκαν καὶ φορολογικὰ αὐξάνοντας τὰ ἔσοδα τῶν ἐλεγχόμενων ἀπ’ αὐτοὺς τραπεζῶν ( βλ. Τυφώνας Παγκοσμιοποίηση ἐκδ. «Ἀγαθός Λόγος»)! Μέχρι τὸ 1980 ὁ στόχος εἶχε πλήρως ἐπιτευχθεῖ!

Ἀπὸ τὸ 1950 καὶ ἑξῆς μέσω τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καὶ τοῦ ἐλέγχου τῶν πηγῶν ἐνέργειας καὶ ὄχι μόνο οἱ ἐκφραστὲς τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἄρχισαν νὰ ἐλέγχουν πιὸ συστηματικὰ κυβερνήσεις καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκπαιδεύουν καὶ νὰ προωθοῦν δικά τους πρόσωπα (βλ. τεκτονικὲς στοὲς) σὲ καίριες κυβερνητικὲς θέσεις! Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀπόκτησαν τὴ δυνατότητα ἐλέγχου στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, στὸ ὁποῖο μποροῦσαν πλέον νὰ ἐπιβάλλουν ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα τῆς ἀρεσκείας τους. Μὲ χίλιους –δύο τρόπους καὶ σατανικὲς μεθόδους κατάφεραν νὰ φυτέψουν στὶς ψυχὲς τῶν νέων τὴν ἀμφιβολία γιὰ τὸ Θεό, νὰ καλλιεργήσουν τὸν ἐγωισμό, τὰ ἀλόγιστα πάθη, τὶς φιλοδοξίες κ. ἄ καὶ νὰ διαδώσουν τὰ ναρκωτικά... Σ’ αὐτὸ συνετέλεσαν καὶ ἀποφάσεις ποὺ νομιμοποιοῦσαν τὴν πορνεία, τὴ μοιχεία, τὴν ἔκτρωση, διευκόλυναν τὰ διαζύγια κ.ἄ.  Μέχρι τὸ 1990 οἱ σπόροι τοῦ Ἀντιδίκου ποὺ φύτεψαν ἄρχισαν νὰ ἀποδίδουν τοὺς πρώτους καρπούς.

Ἀπὸ τὸ 1980 καὶ ἑξῆς ἀρχίζουν καὶ γίνονται στόχος οἱ θρησκεῖες καὶ ἰδιαιτέρως ὁ χριστιανισμός. Βέβαια οἱ ἐπιθέσεις εἶχαν ἀρχίσει πολὺ πιὸ πρὶν μὲ ἔμμεσα χτυπήματα σὲ στόχους, ὅπως λ. χ.  οἱ χριστιανικὲς ἀδελφότητες, ποὺ ἀσχολοῦνταν ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ἐνίσχυση τῆς κατηχήσεως. Τὴ δεκαετία ὡστόσο, τοῦ 1980 καὶ ἑξῆς δίδεται ἡ ἐντολὴ στὰ κέντρα ἀνομίας νὰ προωθοῦν κάθε τί ποὺ ζημιώνει τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτῆς στὰ μάτια τῶν πιστῶν. Κι αὐτὸ διότι βασική τους ἐπιδίωξη ἦταν νὰ ἐκμηδενίσουν μὲ κάθε τρόπο τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις ἔναντι τῶν νόμων καὶ τῶν ἀποφάσεών τους. Ἡ πολυδιαφήμιση τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας, οἱ νόμοι γιὰ τὶς ἐκτρώσεις μὲ τὸ γνωστό  σλόγκαν ποὺ ἔλεγαν τότε οἱ γυναῖκες «τὸ σῶμα μοῦ ἀνήκει» καὶ οἱ πρῶτες ἀποφάσεις διευκόλυνσης λύσης τοῦ γάμου περιλαμβάνονταν μέσα στὸ ἀνωτέρω σχέδιο. Προωθοῦνται ἐπίσης νόμοι ποὺ βάλλουν κατὰ τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (βλ. λ.χ. Πολιτικὸ γάμο) ἐνῶ ξεκινοῦν καὶ οἱ ἐκβιασμοὶ ἢ ἀπειλὲς δήμευσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἀποκάλυψης σκανδάλων κ.ο.κ. Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 εἰδικὰ στὴν χώρα μας διατίθενται πολλὰ κονδύλια μέσω τῶν κύκλων τῆς ἀνομίας καὶ ἀσκοῦνται ἀφόρητες πιέσεις γιὰ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες (βλ. ἐπίσκεψη Δ.Σ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἑβραίων στὸν τότε πρωθυπουργὸ Ἀνδρ. Παπανδρέου)! Τελικῶς αὐτό ἔγινε ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ Κ. Σημίτη...

Ἐντέχνως καλλιεργεῖται ἐπίσης μέσω τῶν Μαζικῶν Μέσων Ἐνημέρωσης καὶ προβάλλεται ὡς ἰδανικὸ ἡ ἀπόκτηση δύο τέκνων ἀπὸ τὶς νέες οἰκογένειες μὲ τὴ δικαιολογία τῶν ὑπέρογκων ἐξόδων. Στὸ τέλος τῆς δεκαετίας ξεκινοῦν καὶ οἱ πρῶτες πιέσεις προώθησης καὶ κοινωνικῆς ἀποδοχῆς τοῦ κιναιδισμοῦ καὶ κάνουν τὶς πρῶτες ἐπίσημες ἐμφανίσεις τους σὲ κινηματογραφικὲς ταινίες καὶ τηλεοπτικὲς σειρὲς οἱ κίναιδοι. Τὸ ἴδιο διάστημα ἀναπτύσσεται ἡ ἰδιωτικὴ τηλεόραση, ἡ ὁποία προωθεῖ συστηματικὰ στὴ χώρα μας τὴν ὁμοφυλοφιλία-κιναιδισμὸ, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ χιουμοριστικὲς ἐκπομπές. Παράλληλα ἀρχίζουν καὶ δημιουργοῦνται οἱ πρῶτες ὀργανώσεις-σύλλογοι ὁμοφυλοφίλων κατὰ τὰ πρότυπα τῆς Εὐρώπης καὶ γιὰ πρώτη φορὰ συνδέεται ὁ κιναιδισμὸς μὲ τὰ λεγόμενα ἀνθρώπινα δικαιώματα...!!!

Τὴ δεκαετία τοῦ 1990 ἀνοίγουν οἱ κάνουλες τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καὶ ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικεντρωθεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ἕλληνα στὸν εὔκολο πλουτισμό, προκειμένου νά ἀμβλυθοῦν οἱ συνειδήσεις. Πρόκειται στὴν οὐσία γιὰ τὸ προκαταρκτικὸ στάδιο τῆς μετέπειτα οἰκονομικῆς κρίσης μέσω τῆς προώθησης τοῦ δανεισμοῦ τῶν νοικοκυριῶν καὶ τῆς μεθοδευμένης στροφῆς τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ σὲ κάθε εἴδους ψυχαγωγία καὶ ἐφήμερη ἀπόλαυση. Στὸ παιχνίδι κυρίαρχο ρόλο παίζει τὸ ἐλεγχόμενο ἀπὸ τοὺς οἴκους τῆς ἀνομίας τραπεζικὸ σύστημα. Ἀκόμη καὶ τὸ χρηματιστήριο μετατρέπεται σὲ οἶκο «τυχερῶν παιγνίων» καὶ ἀπομυζεῖ τοὺς κόπους καὶ τοὺς μόχθους δεκαετιῶν τοῦ παρασυρμένου ἀπὸ τὰ ΜΜΕ Ἕλληνα πολίτη.

Ἡ δεκαετία τοῦ 2000 ξεκινᾶ μὲ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες. Στὴν δεκαετία αὐτὴ παρουσιάζονται καὶ οἱ πιὸ συστηματικὲς πλέον προσπάθειες ὑποβάθμισης τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Παράλληλα κατατίθενται οἱ πρῶτες προτάσεις γιὰ τὴ νομιμοποίηση τοῦ λεγομένου «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων (βλ. πρόταση 19 βουλευτῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ) ἐνῶ προωθεῖται ἕνας ἕτερος νόμος, σύμφωνο συμβίωσης γιὰ ἑτερόφυλους, γιὰ νὰ προλειάνει τὸ ἔδαφος γιὰ ἐπέκταση καὶ στοὺς ὁμοφυλοφίλους... Τὴν δεκαετία αὐτὴ προωθοῦνται πλέον ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ἀπὸ ΗΠΑ καὶ Ε.Ε. ἐκθέσεις, ἀποφάσεις καὶ ἐμπεριέχονται στὸ εὐρωπαϊκὸ σύνταγμα ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ κτηνοβασία ἀκόμη καὶ ἡ παιδοφιλία ὑπὸ τὸ γενικὸ ὅρο τῆς σεξουαλικῆς διαφορετικότητας. Τὸ ἴδιο διάστημα στὶς ΗΠΑ ξεκινᾶ δειλὰ-δειλὰ τὸ πρῶτο κίνημα στείρωσης τῶν κοριτσιῶν μὲ συνθήματα ὅπως «ἀποφυγὴ ἀνεπιθύμητης ἐγκυμοσύνης», «ζῆσε καὶ ἀπόλαυσε ἐλεύθερα τὸν ἔρωτα» κ.ο.κ.

Στὴν ἀμέσως ἑπόμενη δεκαετία δημιουργεῖται μία ἀμιγῶς τεχνητὴ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐγκλήματος ἢ τοῦ σχεδίου τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ψηφίζεται καὶ γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ περιβόητη ἔκθεση Λούνατσεκ, ἡ ὁποία φέρει τὰ πάνω κάτω στὰ ὅσα μέχρι σήμερα ἴσχυαν στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο. Ἡ λαθρομετανάστευση ἀλλὰ καὶ ἡ σταδιακὴ μείωση τῶν μισθῶν ὡς ἀπόρροια τῆς λιτότητας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν προώθηση νόμων ποὺ καθιστοῦν τὴν ἀνωμαλία ὡς νόμιμη (γάμος ὁμοφυλοφίλων-ἀλλαγὴ ταυτότητας φύλου) καὶ τὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας προκαλοῦν ἕνα καίριο χτύπημα στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Ἡ κορύφωση τῆς ἀνεργίας καὶ οἱ πενιχροὶ μισθοὶ τῆς τάξης τῶν 400-500 εὐρὼ ἐκδιώκουν στό ἐξωτερικό σχεδὸν 500.000 νέους! Οἱ ὑπόλοιποι ἀδυνατοῦν νὰ ἀντεπεξέλθουν στά πρός τό ζῆν, γεγονός πού τούς καθιστᾶ ἀντίθετους στήν δημιουργίας οἰκογένειας. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια πλήττεται ἀπὸ μία φορολογικὴ ἐπιδρομὴ ποὺ ἀπώτερο μύχιο σκοπὸ ἔχει τὴν  ἐπιτάχυνση τῆς διάλυσης της. Ἡ λύση τοῦ γάμου γίνεται ἀκόμη πιὸ εὔκολη ὑπόθεση μὲ νόμους ποὺ καθιστοῦν σχεδὸν ὑπεραυτόματο τὸ διαζύγιο. Τώρα ἕπονται σειρὰ ἀλλαγῶν στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, διαφήμιση τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἀργότερα τῆς κτηνοβασίας καὶ παιδοφιλίας ( μέσω τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὁρίου ἡλικίας ἀπὸ τὰ 18 στὰ 12) σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις καὶ ἰδιαίτερα σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες ἐκπαίδευσης... 

Μακάρι νὰ διαψευσθοῦμε ἀλλὰ ἡ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς περιλαμβάνει ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω καὶ σειρὰ χειρότερων καταστάσεων καὶ νὰ ἀναμένεται νὰ ὁλοκληρωθοῦν μὲ τὸ σενάριο ἐπιβολῆς τῆς πείνας καί τῆς διάδοσης ἐπιδημιῶν, ἡ ὑλοποίηση τῶν ὁποίων εἶναι πολὺ-πολὺ κοντά μας. Μάλιστα οἱ ἀρρωστημένοι ἐγκέφαλοι περιμένουν νὰ προκαλέσουν πολλὰ –πολλὰ θύματα, ἀφοῦ ἡ αὐτάρκεια τῶν νοικοκυριῶν τοῦ παρελθόντος ἔχει χτυπηθεῖ μὲ σειρὰ νόμων τὰ τελευταῖα 30 χρόνια... ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ’ ὅλη τήν Εὐρώπη! Ἀς μήν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι το τελευταῖο πάντα λόγο τόν ἔχει ὁ Θεός.      

       

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Πρωτοπρ. Αθανάσιος Γιουσμάς, Η περιτομή του Κυρίου και η απαραίτητη δική μας περιτομή

Κάθε πρώτη Ιανουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ως χριστιανοί γι΄ αυτή τη γιορτή. Ας καταθέσουμε λίγες απλές σκέψεις μας σε στυλ τούτη τη φορά ερωταπαντήσεων, για χάρη συντομίας.

- Τι ήταν η περιτομή;

Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρες από τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκής θρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι το «μοέλ» έκοβαν την πόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθη κι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς.(Λουκ. 2, 5). Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα «Εμμανουήλ» που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».

- Σε ποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;

Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θα διατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικός απόγονός σου, θα ππεριτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα της γέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ΄ όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως περιτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί.

- Γιατί δόθηκε αυτή η εντολή;

Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμιση πως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ΄ όλους τους άλλους και στην πίστη και να μην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής, για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός και λαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα.

- Γιατί η περιτομή αφορούσε τη χώρα των γεννητικών οργάνων;

Πρώτα γιατί έκοπταν ένα ευτελές σαρκίο κι έπειτα γιατί, αιτία του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρας ήταν η ακράτεια της γενετήσιας ορμής. Σαρκολάτρες ήταν οι συμπολίτες του Νώε και ομοφυλόφιλοι οι κάτοικοι των Σοδόμων και Γομόρων. Όρισε ο Θεός, η περιτομή να γίνεται στη χώρα των γεννητικών οργάνων, γιατί σ΄ αυτά χρειαζόταν και χρειάζεται ένας κάποιος περιορισμός και αρκετή εγκράτεια.

- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;

Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής, στο Μωσαϊκό νόμο! Ό,τι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κι όχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, τον θανάτωσαν!

- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομή σήμερα;

Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρό πρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θα πρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ό,τι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικό κόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόπο στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.Για μας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».Προσπαθώντας να θέσω έναν επίλογο σ΄ αυτό μας το άρθρο κλείνω γράφοντας τα εξής: Υποδεχτήκαμε έναν καινούριο χρόνο, το 2007. Μακάρι, όλοι μας μέσα στο νέο χρόνο να περιτέμνουμε τα πάθη μας και οι συνάνθρωποί μας κι εμείς οι ίδιοι να περιτέμνουμε, να περιορίσουμε τη σαρκική μας ακράτεια. Ροζ τηλέφωνα, αμαρτωλές συζεύξεις, ανώμαλες καταστάσεις, ηδονοβλεψίες των βίντεο και των κομπιούτερ, εξωσυζυγικές ή προγαμιαίες σχέσεις και πάει λέγοντας! Μακάρι «πάσας τας σαρκικάς επιθυμίας» αφού καταπατήσουμε, «πνευματική πολιτεία» να ζήσουμε όλες τις 365 μέρες του χρόνου. Πιο καθαροί, πιο αγνοί, πιο τίμιοι από χθες, φέτος για να ζήσει η οικογένεια που κλυδωνίζεται από τα ολοένα αυξανόμενα διαζύγια, για να ζήσουμε όλοι μας

Πιο αγνά, πιο σεμνά, πιο θεάρεστα. Αμήν. Καλή Χρονιά!

του π. Αθανασίου Γιουσμά

 * Εφημερίδα Εμπρός, 3 Ιανουαρίου 2007

Πρωτοχρονιὰ - Ο μακάβριος χορὸς (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ὁ μακάβριος χορὸς

(Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ποία ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» (Ἰακ. 4,14)

Ενα ἀκόμη ἔτος πέρασε, ἀγαπητοί μου. Μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ νέου ἔτους ἂς κάνουμε λί- γες σκέψεις πάνω στὸ μεγάλο θέμα τοῦ χρόνου.

Τί εἶνε ἕνα ἔτος ἐν συγκρίσει μὲ τὴν αἰωνιότητα; Μία σταγόνα ἐμπρὸς στὸν ὠκεανὸ τοῦ χρόνου. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα μυστηριῶδες πουλί, στὸ τέλος κάθε ἔτους πετάει πάνω ἀπ᾿τὸν ὠκεανὸ καὶ παίρνει μὲ τὸ ῥάμφος του μία σταγόνα. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε πόσα δισεκατομμύρια καὶ τρισεκατομμύρια χρόνια θὰ περάσουν μέχρις ὅτου τὸ πουλὶ πάρῃ καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ; Κι ὁ μεγαλύτερος μαθηματικὸς θὰ καταληφθῇ ἀπὸ ἴλιγγο.

Ἀπέραντος καὶ ἀσύλληπτος εἶνε καὶ ὁ ἄλλος ἐκεῖνος ὠκεανὸς ποὺ λέγεται αἰωνιότης.Πότε ἄρχισε ὁ χρόνος; Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι τώρα; Πόσα θὰ περάσουν μέχρι νὰ λήξῃ ὁ κόσμος, ποὺ μὲ τὴ δημιουργία του συνδέεται ὁ χρόνος; Σταγόνα στὸν ὠκεανὸ εἶνε τὸ ἕνα ἔτος. Τί εἶνε ἡ ζωή μας μπροστὰ στὴν αἰωνιότητα;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, σὲ ἐπικήδεια ὁμιλία του στὸν Καισάριο, ὡς ἑξῆς περιγράφει τὴ ματαιότητα τῆς ζωῆς.«Τέτοια εἶνε, ἀδελφοί, ἡ πρόσκαιρη ζωή μας.Τέτοιο τὸ παιχνίδι ποὺ παίζεται πάνω στὴ γῆ· ἐνῷ δὲν ὑπάρχουμε νὰ γενηθοῦμε, κι ἀφοῦ γεννηθοῦμε νὰ πεθάνουμε. Ὄνειρο εἴμαστε ποὺ δὲν παραμένει, φάντασμα ποὺ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ πιάσῃς, πέταγμα πουλιοῦ περαστικοῦ, πλοῖο ποὺδὲν ἀφήνει ἴχνη στὴ θάλασσα, σκόνη, ἀτμός,πρωινὴ δροσιά, λουλούδι ποὺ ἀνθίζει στὸν και-ό του καὶ στὸν καιρό του μαραίνεται. Καλὰ φιλοσόφησε γιὰ τὴν ἀσθένειά μας ὁ θεῖος Δαυΐδ·“Οἱ ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶνε σὰν τὸ χορτάρι· σὰν λουλούδι τοῦ ἀγροῦ, ἔτσι θὰ  πέσῃ”».

Ἂς φέρουμε καὶ μιὰ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία Γραφή. «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη», ὅπως λέει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβοςστὴ θεόπνευστη Ἐπιστολή του(Ἰακ. 4,14). Ἡ ζωή μας, λέει, ὡς πρὸς τὴ διάρκειά της μοιάζει μὲ λεπτὸ ἀτμό, ποὺ βγαίνει ἀπὸ ἕνα καζάνι καθὼς τὸ νερό του βράζει καὶ ἐξατμίζεται. Παρατηρήσατε ποτὲ τὸν ἀτμό; Τὸν βλέπουμε γιὰ λίγο ν᾿ ἀνεβαίνῃ κ᾿ ἔπειτα νὰ ἐξαφανίζεται. Ἀλλ᾿ ἐνῷ αὐτὴ εἶνε ἡ πραγματικότητα, οἱ ἄνθρωποι, ἀπορροφημένοι συνήθως ἀπὸ μέριμνες, ζοῦν σὰν νὰ εἶνε αἰώνιοι πάνω στὴ γῆ. Δὲν σκέπτονται τὸ τέλος τους. Κι ἂν κανεὶς τοὺς τὸ θυμίσῃ, τρομάζουν καὶ… χτυποῦν ξύλο!

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου κάνει νὰ διώχνουν ἀπ᾽ τὴ σκέψι τὴν ἰδέα του. Ἂν τὸν σκέπτοντανσοβαρά, διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ συμπεριφορά τους. Ὅπως λέει ἀρχαῖος σοφὸς πρόγονός μας, «μνήμη θανάτου ὅρος φιλοσοφίας». Ἡ δὲ Σοφία Σειρὰχ ἀκόμη πιὸ ζωηρὰ καὶ πιὸ συγκεκριμένα προτρέπει· «Ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις σου μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ  ἁμαρτήσεις» (Σ. Σειρ. 7,36), δηλαδή· Ἄνθρωπε, νὰ θυμᾶσαι πάντοτε τὸ θάνατο, καὶ ἡ σκέψι τοῦ θανάτου θὰ σὲ συγκρατῇ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος παρουσιάζει σὲ ἔργο του κάποιον νὰ περιοδεύῃ ὅλη τὴ γῆ, νὰ ἐπισκέπτεται ἀνάκτορα καὶ καλύβες, ν᾿ ἀκούῃ ποικίλες συζητήσεις, μὰ γιὰ τὸ θάνατο τίποτε. Καὶ τελειώνει· «Οἷά ἐστι τὰ τῶν κακοδαιμόνων ἀνθρώπων πράγματα· βασιλεῖς, πλίνθοι χρυσαῖ, ἑκατόμβαι, μάχαι. Χάρωνος δὲ οὐδὲ εἷς λόγος».

Δηλαδή· «Νά ποιά εἶνε τὰ ἐνδιαφέροντα, γιὰ τὰ ὁποῖα νοιάζονται καὶ συζητοῦν οἱ ταλαίπωροι οἱ ἄνθρωποι· βασίλεια, χρυσὲς πλάκες, ἑκατόμβες, πόλεμοι. Μὰ γιὰ τὸ Χάρο οὔτε λέξι». Θεωρεῖται τόσο δυσάρεστος ὁ  θάνατος , ὥστε καὶ σὰν λέξι ἀκόμη ἐνοχλεῖ. Δὲν ἀποκλείεται νὰ βρεθοῦν καὶ ἀκροαταί, ποὺ δὲν θέλουν ν᾽ ἀκοῦνε τέτοια κηρύγματα, τώρα μάλιστα ποὺ ὅλοι εὔχονται «χρόνια πολλά». Ἀλλ᾿ἔτσι ἀντιμετωπίζεται ὁ θάνατος;Ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ χρόνο ποὺ πέρασε. Πόσοι ἀπὸ ᾿κείνους, ποὺ πέρυσι τέτοια μέρα εὔχονταν «χρόνια πολλά», σήμερα ἀπουσιάζουν ἀπ᾽ τὸ πρωτοχρονιάτικο τραπέζι! Δὲνζοῦν, καὶ ἡ ἀπουσία τους προκαλεῖ πόνο σὲσυγγενεῖς καὶ φίλους. Τὸ ληξιαρχεῖο μᾶς πλη-ροφορεῖ, ὅτι τὸ ποσοστὸ τῶν θανάτων εἶνε ἕνας στοὺς ἑκατὸ κατοίκους! Ἐὰν μ᾿ αὐτὴ τὴ βάσι ὑπολογίσουμε τὸν ἀριθμὸ ὅσων πέθανανσ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πόσα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἀναχώρησαν γιὰ τὴν αἰωνιότητα τὸ ἔτος αὐτό!… Ἦταν ὅλοι γέροι; Ὄχι δυστυχῶς. Ὁ χάρος,ὅπως τὸν παριστάνει ἡ λαϊκὴ παράδοσι, εἶνε τυφλὸς καὶ κουφός. Τυφλός, γιὰ νὰ μὴ διακρίνῃ γέρο ἀπὸ παιδί, φτωχὸ ἀπὸ πλούσιο, ἀγράμματο ἀπὸ ἐπιστήμονα.Κουφός, γιὰ νὰ μὴν ἀκούῃ τὶς σπαρακτικὲς φωνὲς τῶν φίλων καὶ τῶν συγγενῶν. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς διάφορες λαϊκὲς παραδόσεις γιὰ τὸ χάρο, ὑπάρχει ἡ

χριστιανικὴ ἀλήθεια, ποὺ διδάσκει ὅτι ἡ διάρ-κεια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ γέννησι καὶ ὁ θάνατος, δὲν εἶνε τυχαῖα γεγονότα· εἶνε ἀντικείμενο τῆς φροντίδος τοῦ παναγάθου πανσόφου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ. Τὸ διεκήρυ-ξε ὁ Χριστὸς λέγοντας «Καὶ αἱ τρίχες τῆς κε-φαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί»(Ματθ. 10,30). Ἑπομένως ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ καθενὸς εἶνε ἀπ᾽ τὸ Θεὸ καθωρισμένη , ἐκτὸς ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἀνατρέπῃ τοὺς ὅρους μιᾶ ςεὐτυχισμένης φυσικῆς ζωῆς.Οἱ στατιστικὲς μᾶς πληροφοροῦν, ὅτι ὁ ἀ-ριθμὸς τῶν νηπίων, παιδιῶν καὶ νέων ποὺ πεθαίνουν εἶνε μεγαλύτερος ἀπὸ τῶν γερόντων.

Ὁ θάνατος μοιάζει μὲ σφοδρὴ καταιγίδα , ποὺπάνω στὴν ὁρμή της σπάζει πολλὰ τρυφερὰ κλαδιὰ καὶ ξερριζώνει πολλὰ δενδρύλλια, ἀλλὰ παλιὰ καὶ γέρικα δέντρα λίγα ξερριζώνει.Γι᾿ αὐτὸ κανείς, ὅσο νέος καὶ ὑγιὴς κι ἂν εἶνε,μὴ  νομίζῃ πὼς ὁ θάνατος γι᾿ αὐτὸν εἶνε μακριά. Ἐνῷ δὲν τὸν περιμένεις, ἔρχεται ξαφνικὰ καὶκόβει τὸ νῆμα πάνω στὸ ἄνθος τῆς ζωῆς.Στὶς μέρες μας μάλιστα οἱ περιπτώσεις θανάτου νεαρῶν ἀτόμων εἶνε περισσότερες λόγῳ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς μανίας τῶν Νέων νὰ τρέχουν δαιμονιωδῶς μὲ μηχανάκια καὶ αὐτοκίνητα. Συχνὰ βγαίνουν

ἀπ᾽ τὰ νυχτερινὰ κέντρα μεθυσμένοι, ὁδηγώντας συγκρούονται καὶ τερματίζουν ἄδοξα τὴ ζωή τους. Ὁ τεχνικὸς πολιτισμός , γιὰ τὸν ὁποῖο καυχώμαστε, ἀντὶ νὰ ἐλαττώσῃ αὔξησε τοὺς θανάτους.

Ἡ δὲ πιὸ μεγάλη ἀγωνία, ποὺ γίνεται ἄγχος καὶ πιέζει ὅλους, εἶνε ὅτι ὁ τεχνικὸς πολιτισμὸς κατασκεύασε τὶς ἀτομικὲς βόμβες, ποὺ ἂν —μὴ γένοιτο!— ἐκραγῇ πυρηνικὸς πόλεμος θὰ καταστρέψουν πόλεις καὶ θ᾽ ἀφανίσουν,ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (8,7-12) , τὸ ἕνα τρίτο τοῦ πληθυσμοῦ. Νά ὁ θάνατος στὴν πιὸ τραγικὴ μορφή του, θάνατος ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ μανία αὐτοκαταστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί μου, ἐνεδρεύει παντοῦ. Μὴν τρομάξετε ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ ποῦμε.Γιὰ πόσους καὶ γιὰ πόσες ὁ νέος χρόνος, ποὺ τὸν χαιρετίζουμε αἰσιόδοξα, θὰ εἶνε ὁ τελευταῖος χρόνος τῆς ζωῆς τους ; Μήπως ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς εἴμαστε κ᾿ ἐμεῖς; «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» ! Ἕνας διάσημος ζωγράφος, σὲ μιὰ τοιχογραφία παριστάνει ὡς ἑξῆς τὴ ματαιότητα τῆς ἐπίγειας ζωῆς. «Νέοι καὶ νέες, γέροι καὶ γριές, σὲ μιὰ εὐρύ-χωρη αἴθουσα στροβιλίζονται σ᾿ ἕνα μανιώδη χορό. Ἡ αἴθουσα ἔχει πολλὲς πόρτες, ἀπ᾿ τὶς ὁποῖες συνωθεῖται πλῆθος πολύ, περιμένοντας σειρὰ γιὰ νὰ λάβῃ μέρος στὸ χορό. Σὲ μιὰ ἄκρη τῆς αἰθούσης σαρκαστικὰ ἐνεδρεύει ὁ θά νατος καὶ παρακολουθεῖ.

Κάθε στιγμὴ ἀνοίγει μιὰ καταπακτὴ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τῶν χορευ-ῶν καὶ ἕνας - ἕνας ἐξαφανίζονται. Οἱ ὑπόλοιποι ῥίχνουν μιὰ στιγμὴ ἕνα βλέμμα μελαγχολικὸ σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἀπορροφᾷ ἡ καταπακτή, καὶ …ἐξακολουθοῦν τὸ χορό. Μερικοὶ κλείνουν τὰ μάτια, νὰ μὴ δοῦν τὸ ἄνοιγμα τῆς μυστηριώδους καταπακτῆς. Κι αὐτὴ διαρκῶς ἀνοιγοκλείνει, καὶ οἱ χορευταὶ μὲ παθολογικὴ ἀπάθεια βλέπουν τὸ ἔδαφος νὰ φεύγῃ κάτω ἀπ᾽τὰ πόδια τους, καὶ τὸ θάνατο νὰ ἐπιχαίρῃ γιὰ τὴν ἔκβασι τοῦ μακάβριου αὐτοῦ χοροῦ…».

Δὲν εἶνε ἡ εἰκόνα μιᾶς μεγάλης μερίδος τῆς συγχρόνου κοινωνίας, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται σοβαρὰ γιὰ τὸ σπουδαιότερο πρόβλημα, πόθεν ἔρχεται, γιατί ζῇ καὶ ποῦ κατευθύνεται;

Στὸ κατώφλι τοῦ νέου ἔτους ἂς σκεφτοῦμε σοβαρὰ πάνω στὸ θέμα τοῦ χρόνου. Μιὰ σταγόνα εἶνε ἡ ζωή μας, μιὰ ἀτμίδα ποὺ μόλις φανῇ ἐξαφανίζεται. Ναί, ἀλλ᾿ ἀπ᾽ αὐτὴν ἐξαρτᾶται τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Πόσο ἀξίζει μιὰ σταγόνα!

Μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ἡ ζωὴ στὴ γῆ τελειώνει ,ἐνῷ ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς συνεχίζεται αἰωνίως.Στὸ μικρὸ αὐτὸ διάστημα νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Θεὸ στὸ Εὐαγγέλιο, σὰν Χριστιανοί.Νὰ ζήσουμε σὰν «πάροικοι καὶ παρεπίδημοι» (Α΄ Πέτρ. 2,11) , μὲ ἀκλόνητη τὴν πεποίθησι ποὺ διακηρύσσεται στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως· «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἀμήν».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἐπισκοπικὴ ἐγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 394/24-12-1984 γιὰ τὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ 1985 ἀπὸ τὸ περιοδικὸ«Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας» 

Ο Όσιος Μάρκος ο νεκροθάφτης της Λαύρας των Σπηλαίων

Ο Όσιος Μάρκος ο νεκροθάφτης της Λαύρας των Σπηλαίων και οι Όσιοι Ιωάννης και Θεόφιλος

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Μάρκος, ασκήτεψε στη μονή των Σπηλαίων στα χρόνια του ηγουμένου Ιωάννου, τότε που έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του οσίου Θεοδοσίου από το σπήλαιο στη μεγάλη εκκλησία. Από τότε που έλαβε το άγιο αγγελικό σχήμα, δεν έδωσε «ύπνων τοις οφθαλμοίς και τοις βλεφάροις νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις» του, αλλά τις περισσότερες ώρες της νύχτας αγρυπνούσε προσευχόμενος. Ελάχιστο χρόνο διέθετε νια σωματική ανάπαυση. Την ημέρα, όταν δεν συνέχιζε την προσευχή χωμένος βαθιά στο σκοτεινό του σπήλαιο, έσκαβε λάκκους για την ταφή των κεκοιμημένων αδελφών.

Ό όσιος Μάρκος ήταν ολιγαρκής και λιτοδίαιτος. Οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του, φρόντιζε να το δώσει αμέσως σε κάποιο φτωχό. Όχι μόνο τροφή, αλλά και νερό γευόταν με μεγάλη εγκράτεια, πίνοντας πάντοτε λιγότερο απ’ όσο χρειαζόταν για να ξεδιψάσει. Και για μεγαλύτερη ακόμη άσκηση, τύλιξε το σώμα του, μέσα από το τριμμένο μοναχικό ένδυμα, με βαριά και βασανιστικά σίδερα. Αυτά τα σίδερα του πίεζαν το σώμα, τον βάραιναν, τον πλήγωναν, τον εμπόδιζαν στην εργασία και στη νυχτερινή ανάπαυση. Όμως ποτέ όσο ζούσε δεν τα έβγαλε από πάνω του.

Μ’ αυτή τη σκληρή ασκητική ζωή, με τις νυχθημερές προσευχές, με τις παθοκτόνες νηστείες, με τους σωματικούς κόπους, με την άσκηση της σιωπής, ο γενναίος Μάρκος, νέκρωσε τη σάρκα και το σαρκικό φρόνημα.
Κι άλλο πόθο δεν είχε, παρά να φύγει το συντομότερο για τον άλλο, τον ουράνιο κόσμο, και να συναντήσει τον Κύριο και Νυμφίο του.
Ο θάνατος όχι μόνο δεν τον τρόμαζε, αλλά τον γέμιζε χαρά και θεία προσδοκία. Γι` αυτό κι έλαβε από το Θεό το υπερφυσικό χάρισμα να συνομιλεί με τους νεκρούς!

Με φυσικότητα και απλότητα, όπως βίωνε ο ίδιος την πραγματικότητα του θανάτου και της άλλης ζωής, επικοινωνούσε με τους κεκοιμημένους σαν να ήταν ζωντανοί. Τους μιλούσε, τους έδινε εντολές, τους έστελνε μηνύματα και παραγγελίες. Κι εκείνοι, με παραχώρηση του Θεού, εκτελούσαν όλες τις εντολές του. Η απλότητα και η αγιότητα του μακαρίου, συνέτριβε κι αυτά τα άλυτα δεσμά του θανάτου!

Κάποτε ο όσιος, έσκαψε ένα τάφο για κάποιο κεκοιμημένο αδελφό. Εξαντλημένος όμως καθώς ήταν από τη νυχτερινή αγρυπνία και ορθοστασία, δεν μπόρεσε να τον κάνη αρκετά ευρύχωρο. Όταν έφεραν το σώμα του νεκρού και δοκίμασαν να το τοποθετήσουν στον τάφο, διαπίστωσαν ότι μόλις και μετά βίας χωρούσε μέσα. Άρχισαν τότε οι αδελφοί να παραπονιούνται και να βαρυγκωμούν κατά του οσίου Μάρκου.
—Αδελφέ, του έλεγαν, τι μνήμα είν’ αυτό που έσκαψες; Ούτε το νεκρό μπορούμε να θάψουμε καλά, ούτε να τον περιχύσουμε με λάδι, όπως συνηθίζεται. Γιατί το ‘ κάνες τόσο στενό;

Ό όσιος έβαλε ταπεινά μετάνοια.
— Συγχωρέστε με πατέρες, είπε, γιατί από σωματική αδυναμία δεν έκανα σωστά την εργασία.
Εκείνοι όμως δεν ησύχασαν, αλλά πολλαπλασίασαν τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες.
Τότε ο όσιος στράφηκε στο νεκρό.
- Επειδή είναι στενός ο χώρος του τάφου σου αδελφέ, του είπε με απλότητα, βολέψου μόνος σου μέσα. Να, πάρε και το λάδι και χύσε στο σώμα σου όσο πρέπει.

Χωρίς δεύτερη προτροπή, ο νεκρός κινήθηκε και τακτοποίησε το σώμα του μέσα στο λάκκο. Έπειτα άπλωσε το χέρι, πήρε το λάδι κι έχυσε στο πρόσωπο και στο στήθος του σταυροειδώς. Έβαλε τέλος πάλι το δοχείο στα χέρια του οσίου, ξάπλωσε ήσυχα κι έμεινε ακίνητος.
Φόβος και τρόμος κυρίεψε όλους τους αδελφούς μ’ αυτό το εξαίσιο θαύμα. Δεν άργησαν όμως να δουν και άλλο παρόμοιο.

Συνέβη, δηλαδή, να πεθάνει κάποιος άλλος αδελφός μετά από μακροχρόνια ασθένεια. Ο ηγούμενος ανέθεσε σ’ ένα μοναχό να ετοιμάσει το νεκρό για την ταφή. Πράγματι, αφού εκείνος σκούπισε το λείψανο με το σφουγγάρι, πήγε στο σπήλαιο να δη τον τόπο της ταφής. Βρήκε τον όσιο Μάρκο και τον ρώτησε:
— Που θα βάλουμε πάτερ Μάρκε τον αδελφό μας που αναπαύτηκε; Δεν βλέπω να ‘χεις τόπο ετοιμασμένο.
— Πήγαινε και πες στον αδελφό να περιμένει μέχρι αύριο το πρωί, γιατί δεν έχω σκαμμένο τάφο. Ας μ’ αφήσει τη νύχτα να του ετοιμάσω το μνήμα, κι έπειτα αναχωρεί για τον ουρανό!
- Μα…, πάτερ Μάρκε, αποκρίθηκε σαστισμένος ο άλλος μοναχός, εγώ ο ίδιος σκούπισα κιόλας με τα χέρια μου το σώμα του νεκρού. Σε ποιόν μου λες να μεταφέρω την παραγγελία σου;
-Καλά, δεν Βλέπεις αδελφέ μου; ξαναείπε ο απλούστατος Μάρκος. Δεν είν’ ακόμα έτοιμος ο τόπος για την ταφή. Πήγαινε σου λέω και πες στο νεκρό: «Ο αμαρτωλός Μάρκος σε παρακαλεί να παραμείνεις σ’ αυτό τον κόσμο ακόμη μια μέρα. Ας είναι μέχρι αύριο το πρωί. Και τότε φεύγεις και πάς στον αγαπημένο σου Χριστό. Στο μεταξύ αυτός θα ετοιμάσει τον τάφο σου και θα σε ειδοποίηση».

Ο μοναχός γέμισε λογισμούς με την παράδοξη προσταγή του οσίου. Έκανε όμως υπακοή. Γύρισε στο μοναστήρι την ώρα που οι πατέρες έψελναν κιόλας την εξόδιο ακολουθία. Πλησίασε στο νεκροκρέβατο, έσκυψε στ’ αυτί του νεκρού και του ψιθύρισε:
— Αδελφέ, ο πατήρ Μάρκος με στέλνει να σου πω ότι ο τάφος σου δεν είναι έτοιμος. Γι’ αυτό σε παρακαλεί να περιμένεις τουλάχιστον μέχρι το πρωί, οπότε θα σε ειδοποίηση.

Αμέσως ο νεκρός άνοιξε τα μάτια! Με κατάπληξη οι πατέρες είδαν να επιστρέφει η ψυχή στο νεκρό σώμα, που άρχισε ν’ αναπνέει και να ζει κανονικά! Δεν κινήθηκε όμως καθόλου από τη νεκρική στάση, ούτε είπε σε κανένα τίποτε.

Έμεινε εκεί, ακίνητος και αμίλητος, αλλά ζωντανός μέχρι το πρωί. Τότε πήγε πάλι στο σπήλαιο ο ίδιος αδελφός.
— Είν’ έτοιμο το μνήμα; ρώτησε το μακάριο Μάρκο.
— Έτοιμο είναι. Πήγαινε τώρα και πες σ’ εκείνον που με περιμένει: «Ο αμαρτωλός Μάρκος σου παραγγέλλει ν’ αφήσεις πια το μάταιο κόσμο και να φύγεις για την αιωνιότητα. Παράδωσε το πνεύμα σου στα χέρια του Θεού και άφησε το σώμα σου να τοποθετηθεί στο σπήλαιο του οσίου Αντωνίου, μαζί με τους άλλους αγίους πατέρες. Ο τόπος σου είναι έτοιμος, δίπλα σ’ αυτούς».

Η παραγγελία του θεσπέσιου Μάρκου, μεταφέρθηκε αμέσως στον αδελφό που καθυστερούσε την αναχώρησή του. Κι εκείνος, μόλις την άκουσε, έκλεισε τα μάτια και ξεψύχησε οριστικά.

Το πρωτάκουστο αυτό θαύμα γέμισε δέος τους πατέρες της Λαύρας και όλους τους κατοίκους της χώρας του Κιέβου, που δεν άργησαν να το πληροφορηθούν. Όλοι δόξασαν το Θεό για τα θαυμαστά έργα που επιτελεί η πίστη και η αγιότητα των αγαθών δούλων Του.

Δεν πρέπει όμως ν’ αποσιωπήσουμε και τη διακριτική παιδαγωγία από τον Όσιο Μάρκο ενός αδελφού, που έπεσε κάποτε σε παράπτωμα, γιατί είναι πολύ μεγάλη η ωφέλεια που μας παρέχει το πάθημα, αλλά και η μετάνοιά του.

Το λείψανο του Οσίου Μάρκου του νεκροθάφτη της Λαύρας των Σπηλαίων

Εγκαταβίωναν τότε στη μονή των Σπηλαίων δύο μοναχοί, ο Θεόφιλος και ο Ιωάννης.
Αυτοί, είχαν στενό ψυχικό σύνδεσμο από τα παιδικά τους χρόνια, πάντοτε «το αυτό εις αλλήλους φρονούντες», «εν τω αυτώ νοι και εν τη αύτη γνώμη». Μαζί ήρθαν και στο μοναστήρι, δίνοντας σ’ όλους το παράδειγμα της αδελφικής αγάπης και ομόνοιας.
Οι δύο αυτοί αδελφοί, παρακάλεσαν τον όσιο Μάρκο να ετοιμάσει ένα κοινό τόπο ταφής, για να είναι αχώριστοι ακόμη και στον τάφο, όταν ο Κύριος θα διέκοπτε την επίγεια ζωή τους.

Κάποτε ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Θεόφιλος, έφυγε από την Πετσέρσκαγια για υποθέσεις της μονής. Στη διάρκεια της απουσίας του ασθένησε ο μικρότερος, ο Ιωάννης, κι έφυγε απροσδόκητα για τον ουρανό. Όταν επέστρεψε ο Θεόφιλος, είχε ήδη τοποθετηθεί το νεκρό σώμα στον ετοιμασμένο από τον όσιο Μάρκο τόπο. Έκλαψε πικρά ο μακάριος Θεόφιλος τον αγαπημένο του αδελφό, παρηγορήθηκε όμως με τη σκέψη ότι η όσια ψυχή του, θ’ αναπαυόταν τώρα στους κόλπους του Κυρίου.
Θέλησε αμέσως να επισκεφθεί τον τάφο του νεκρού. Πήγε στο σπήλαιο με τη συνοδεία μερικών ακόμη πατέρων και βρήκε τον Ιωάννη τοποθετημένο στο διπλό τάφο, που είχε ανοίξει ο όσιος Μάρκος, αλλά στην πρώτη θέση.
Παρακινημένος τότε από τον πονηρό, αγανάκτησε κι έβαλε τις φωνές.

- Πάτερ Μάρκε, φώναξε στον όσιο, γιατί τον έβαλες σ’ αυτή τη θέση; Εγώ είμαι μεγαλύτερος και πρέπει να ταφώ στην πρώτη σειρά. Τι είν’ αυτά τα πράγματα; Δεν ήξερες ότι ο μακαρίτης ο Ιωάννης είναι νεώτερος μου;
Ό ταπεινός Μάρκος έβαλε μετάνοια και είπε απλά:
— Συγχώρεσέ με, πάτερ. Αμάρτησα.
Έπειτα στράφηκε στο νεκρό και τον πρόσταξε:
— Σήκω αδελφέ και παραχώρησε την πρώτη θέση στο μεγαλύτερό σου. Εσύ βολέψου στη δεύτερη σειρά.

Με φρίκη είδαν τότε οι πατέρες το νεκρό να σηκώνεται και ν’ αλλάζει θέση!
Αμέσως, ο μακάριος Θεόφιλος ήρθε στον εαυτό του, συναισθάνθηκε την αμαρτία του κι έπεσε στα πόδια του οσίου Μάρκου, θρηνώντας και λέγοντας:
— Αμάρτησα, πάτερ! Συγχώρεσέ με! Δεν έπρεπε να ζητήσω τη μετακίνηση του αδελφού. Σε ικετεύω, πες του να επιστρέψει πάλι στην πρώτη θέση!

Αλλά ο όσιος αποκρίθηκε:
—Δεν είμ’ εγώ που τον μετακίνησα, μα ο ίδιος ο Κύριος. Θέλησε να διαλύσει τη δυσφορία σου εναντίον μου και να σε διδάξει την ταπείνωση. Αλλά και ο μακάριος Ιωάννης σου έδειξε έτσι και μετά θάνατο, την αγάπη του, παραχωρώντας ταπεινά την πρώτη θέση σε σένα, σαν αρχαιότερο. Η έγερση των νεκρών είναι έργο του Θεού. Δεν μπορώ λοιπόν εγώ χωρίς την εντολή και τη βούλησή Του, να μετακινήσω πάλι το νεκρό. Πες του εσύ αν θέλεις, να επανέλθει στην προηγούμενη θέση του. Ίσως να σ’ ακούσει. Γνώριζε ωστόσο και τούτο: Θα έπρεπε εσύ να μη βγεις τώρα από δω μέσα, αλλά να ξαπλώσεις αμέσως σ’ αυτό το μνήμα και να κληρονομήσεις την ιεραρχική προτεραιότητα, που τόσο ζηλότυπα επιζητείς! Επειδή όμως δεν είσαι ακόμη έτοιμος για την έξοδό σου, πήγαινε και φρόντισε για τη σωτηρία της ψυχής σου. Πριν περάσει πολύς καιρός, θα σε φέρουν πάλι εδώ, οριστικά αυτή τη φορά!

Με τρόμο άκουσε τα λόγια του οσίου Μάρκου ο Θεόφιλος. Φοβήθηκε πως δεν θα προλάβει ούτε στο μοναστήρι να φτάσει, αλλά θα πέσει κάτω νεκρός, τιμωρημένος σκληρά, αλλά δίκαια, για την υπεροψία του, απέναντι στον κεκοιμημένο αδελφό.

Με δυσκολία έφτασε μέχρι το κελί του. Μοίρασε αμέσως στους άλλους πατέρες τα λίγα πράγματα που είχε — βιβλία, ρούχα, έπιπλα — κρατώντας μόνο το νεκρικό μανδύα για την ταφή του σώματός του. Την ίδια κιόλας ημέρα, κλείστηκε στο άδειο κελί του κι άρχισε να κλαίει και να οδύρεται νύχτα και μέρα, περιμένοντας κάθε στιγμή το θάνατο.
Κανείς δεν μπόρεσε να σταματήσει ή να μετριάσει τον ακατάπαυστο και γοερό θρήνο του ευλογημένου Θεοφίλου. Ούτε ο ηγούμενος ούτε κανένας άλλος αδελφός. Οι προσπάθειες όλων να τον παρηγορήσουν, γεννούσαν περισσότερα δάκρυα μετανοίας, μεγαλύτερη συντριβή και βαθύτερο ψυχικό πόνο στο μακάριο μοναχό.
Φαγητό μαγειρεμένο δεν ήθελε να γευτεί. Ελάχιστη μόνο ξερή τροφή έπαιρνε, κι αυτή μετά από αυστηρή εντολή του ηγουμένου. Τα δάκρυά του ήταν ο επιούσιος άρτος του. Κάθε πρωί, φώναζε θρηνώντας όπως ο ψαλμωδός: «Εγενήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός», γιατί δεν γνωρίζω πόσες ώρες ζωής έχω ακόμη. Άραγε θα ζήσω μέχρι το βράδυ;
Κάθε βράδυ πάλι έσβηνε τη φλόγα της ψυχικής οδύνης του με άλλα δάκρυα ικεσίας:
— «Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παίδευσης με… εκοπίασα εν τω στεναγμοί μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω», γιατί δεν γνωρίζω, θα ζήσω άραγε μέχρι την ανατολή του ήλιου;

Σ’ αυτή την κατάσταση της συντριβής έζησε ο μακάριος Θεόφιλος πολλά χρόνια. Από την εξάντληση της νηστείας και της αϋπνίας, το σώμα του αδυνάτισε τόσο, ώστε κάτω από το δέρμα μπορούσε κανείς να διακρίνει όλα τα κόκαλα.
Τελικά, από το αδιάκοπο κλάμα, έχασε την όρασή του και τυφλώθηκε εντελώς.

Το σιδερένιο''καπέλο''του του Οσίου Μάρκου του νεκροθάφτη της Λαύρας των Σπηλαίων

Κάποτε ο όσιος Μάρκος, πληροφορήθηκε από τον Κύριο ότι πλησίαζε η ώρα της κοιμήσεώς του. Κάλεσε τότε τον ευλογημένο Θεόφιλο και του είπε:
- Συγχώρεσέ με αδελφέ που σε λύπησα και σ’ έκανα να κλαις τόσα χρόνια. Προσευχήσου για μένα, γιατί αναχωρώ από τη γη. Κι αν βρω παρρησία στο Θεό, δεν θα ξεχάσω να Τον παρακαλέσω για σένα, ώστε ν’ αξιωθείς κι εσύ να κληρονομήσεις «τον θείον νυμφώνα της δόξης Αυτού» και να βλέπεις αιώνια, μαζί με τους οσίους πατέρες μας Αντώνιο και Θεοδόσιο, το άρρητο κάλλος του προσώπου του Θεού.

Τ’ ασταμάτητα δάκρυα του μακαρίου Θεοφίλου, έγιναν τώρα χείμαρρος ορμητικός.

- Γιατί πάτερ μ’ εγκαταλείπεις εδώ; παραπονέθηκε. Ή πάρε με μαζί σου ή χάρισέ μου πάλι το φως των ματιών μου. Είν’ αλήθεια πως αμάρτησα βαριά τότε στο σπήλαιο. Θα ‘πρεπε να είχα πεθάνει εκεί, μπροστά στα πόδια σου, όταν μετακίνησες για χάρη μου το λείψανο του αδελφού Ιωάννου. Αλλά ο Κύριος με λυπήθηκε και μου χάρισε καιρό μετανοίας. Τώρα όμως που φεύγεις, βοήθησε με.
Παρακάλεσε τον Κύριο ή να μου δώσει πάλι την όραση ή να μ’ αξιώσει να φύγω μαζί σου για την άλλη ζωή.

Αδελφέ, αποκρίθηκε ο όσιος Μάρκος, μη θλίβεσαι για την τύφλωσή σου. Ο Θεός επέτρεψε να τυφλωθούν τα σωματικά σου μάτια για ν’ ανοιχτούν τα πνευματικά. Δεν είμαι εγώ, ούτε ο Θεός, που σου στερήσαμε το φως σου. Η μεγάλη σου μετάνοια στο στέρησε. Έτσι όμως ταπεινώθηκες και κέρδισες την αιωνιότητα, γιατί «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει». Έτσι εξαγόρασες τον παράδεισο κι έσωσες την ψυχή σου. Δεν υπάρχει λοιπόν ανάγκη να δεις το πρόσκαιρο γήινο φως. Ο Κύριος θα σ’ αξιώσει να δεις το αιώνιο και αιδοίο φως της θείας δόξης Του. Και μην επιδιώκεις το θάνατο. Θα έρθει τη στιγμή που πρέπει, έστω κι αν δεν τον επιζήτησης. Μάθε όμως από τώρα ότι ο Κύριος θα σε προειδοποίηση για την αναχώρησή σου μ’ αυτό το σημείο: Τρεις ήμερες Πριν από την κοίμησή σου, θα ξαναβρείς το φως σου. Μετά θα φύγεις από δω και θα πας να συναντήσεις το Φως του κόσμου!

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του οσίου Μάρκου προς τον ευλογημένο Θεόφιλο. Μετά από λίγο, έκλινε την οσία κεφαλή του και «παρέδωκε το πνεύμα», μεταβαίνοντας «εκ του θανάτου εις την ζωήν».

Τα τίμια λείψανά του, τοποθετήθηκαν μέσα στο σπήλαιο, στον τάφο που ο ίδιος είχε ανοίξει για τον εαυτό του, κι έγιναν αμέσως αστείρευτη πηγή θαυματουργιών και ιάσεων ψυχών και σωμάτων. Εδώ τοποθετήθηκαν επίσης τα σίδερα που φορούσε πάντοτε ο όσιος, καθώς και ο ορειχάλκινος θαυματουργός σταυρός του.

Μετά την κοίμηση του θεσπέσιου Μάρκου, ο μακάριος Θεόφιλος αύξησε τους θρήνους, τη νηστεία και τις ασκήσεις, περιμένοντας με πόθο και λαχτάρα την εκπλήρωση της προρρήσεως του οσίου. Έβαζε μπροστά του ένα μεγάλο πήλινο αγγείο κι έκλαιγε πάνω του, χύνοντας εκεί μέσα τα δάκρυα.
Όταν μετά από καιρό το σκεύος εκείνο γέμισε, ο όσιος απέκτησε την όρασή του! Κατάλαβε τότε ότι πλησίαζε το τέλος του. Ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και προσευχήθηκε:
- Δέσποτα φιλάνθρωπε, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου! Εσύ που δεν θέλεις το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά περιμένεις μακρόθυμα τη μετάνοιά του, Εσύ που γνωρίζεις τα πανιά, ακόμη και τις πιο κρυφές προθέσεις μας, στείλε μου, Σε παρακαλώ, την ώρα τούτη το έλεός Σου! Δέξου τα πικρά μου δάκρυα, Παράκλητε αγαθέ και ευδόκησε να με σκεπάσει η χάρη Σου, με τις προσευχές των οσίων πατέρων Αντωνίου και Θεοδοσίου και πάντων των αγίων, για να μη μ’ αρπάξουν τα εναέρια τελώνια και με κερδίσει ο άρχοντας του σκότους.

Και να! Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά στον προσευχόμενο όσιο, άγγελος Κυρίου, σαν νέος λευκοφορεμένος κι επιβλητικός.

- Θεοφιλώς προσεύχεσαι, Θεόφιλε! είπε με φωνή απόκοσμη, ουράνια. Γνώριζε ότι δεν είναι μόνο τα δάκρυα που μάζεψες εσύ στο σκεύος σου. Είναι κι εκείνα που μάζεψα εγώ, που ήμουν δίπλα σου όταν προσευχόσουν, εκείνα που σκούπιζες με την παλάμη ή με το μανίκι ή με την άκρη του ζωστικού σου. Όλ’ αυτά τα δάκρυα, βρίσκονται μέσα σε τούτο το αγγείο που κρατώ. Ο Θεός μ’ έστειλε τώρα να σου αναγγείλω τη χαρμόσυνη είδηση: Φεύγεις για τον Κύριό σου! Φεύγεις για Εκείνον που βεβαίωσε: «Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται»! «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε»! «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ Θεόφιλε! Είσελθε λοιπόν, εις την χαράν του Κυρίου σου»!

Και λέγοντες αυτά ο άγγελος, άφησε μπροστά στα πόδια του οσίου ένα μεγάλο αγγείο, που ανέδιδε άρρητη ευωδιά, κι έγινε άφαντος.

Συνεπαρμένος από το όραμα ο θαυμάσιος Θεόφιλος, κάλεσε τον ηγούμενο, του διηγήθηκε την εμφάνιση και αποκάλυψη του αγγέλου, και του έδειξε τα δυο σκεύη γεμάτα δάκρυα.
- Σε παρακαλώ, τίμιε Γέροντα, αν είν’ ευλογημένο, μόλις αναχωρήσει η ψυχή μου για τον ουρανό, ας περιχύσουν οι αδελφοί στο σώμα μου το περιεχόμενο του αγγελικού αγγείου.

Ο ηγούμενος αποδέχθηκε συγκινημένος την παράκληση του οσίου και τον ασπάστηκε με δέος και πνευματική ευφροσύνη.

Σε λίγο, η μακαρία ψυχή του αναχώρησε πράγματι για τους κόλπους του Αβραάμ, για τις ουράνιες σκηνές των δικαίων.

Ήταν η τρίτη μέρα από τότε που ξαναβρήκε την όρασή του.

Τα άφθαρτα λείψανα των Οσίων Ιωάννη και Θεοφίλου

Το τίμιο σώμα του, τοποθετήθηκε στο σπήλαιο, δίπλα στο σκήνωμα του μακαριστού αδελφού Ιωάννου και όχι μακριά από το άγιο λείψανο του οσίου Μάρκου. Όταν το άλειψαν με το περιεχόμενο του αγγελικού αγγείου, ο τόπος γέμισε από μεθυστική, ουράνια ευωδία.

Κατόπιν έχυσαν επάνω του και το περιεχόμενο του δικού του δοχείου, τα δάκρυα με τα οποία πότισε τον αγρό της ψυχής του, για να θερίσει τα στάχυα της αιωνίας μακαριότητας, στον αγρό της βασιλείας του Θεού.

Η μνήμη των τριών αυτών αγίων τιμάται στις 29 Δεκεμβρίου

πηγή./αντιγραφή