Ο Ύμνος της αγάπης

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, 

γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. 

Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, 

αγάπην δε μη έχω,

 ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,

 αγάπην δε μη έχω, 

                                                                 ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.

                                                             Η αγάπη  ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, 

είτε γλώσσαι παύσονται,

 είτε γνώσις καταργηθήσεται.

 Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. 

Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην 

ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. 

Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. 

Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

Ανθολόγιον 208: Αντώνιος του Σουρόζ (Bloom), Περί προσευχής

Προσευχή σημαίνει αναζήτηση του Θεού, συνάντηση με το Θεό, και προώθηση πιο πέρα από τη συνάντηση στην κοινωνία μαζί Του. Η προσευχή είναι λοιπόν μια πράξη, ένα βίωμα, μια στάση.

Μια στάση όχι μόνο σε σχέση με τον Θεό αλλά και σε σχέση με τον κόσμο της δημιουργίας. Προκύπτει από τη συναίσθηση ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι απλώς δισδιάστατος, φυλακισμένος στις συντεταγμένες του χρόνου και του χώρου- ένας κόσμος επίπεδος στον οποίο συναντούμε την επιφανειακή όψη των πραγμάτων, μια θαμπή επιφάνεια που σκεπάζει το κενό.

Η προσευχή προκύπτει από την ανακάλυψη ότι ο κόσμος έχει βάθος· κι ότι δεν περιστοιχιζόμαστε μόνο από ορατά πράγματα, αλλά ότι είμαστε βουτηγμένοι μέσα σε αόρατα πράγματα και διαποτισμένοι απ' αυτά. 

Κι αυτός ο αόρατος κόσμος είναι συγχρόνως η παρουσία του Θεού, η ύψιστη και κορυφαία πραγματικότητα, και η εσώτατη μας αλήθεια.

Το ορατό και το αόρατο δε βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους ούτε μπορούν να αντιπαρατεθούν σαν ποσά προς άθροιση· είναι παρόντα συγχρόνως, όπως η φωτιά μέσα στο πυρωμένο σίδερο. [...]

Αντώνιος του Σουρόζ, Θέλει τόλμη η προσευχή, εκδόσεις Ακρίτας, Η' έκδοση, Αθήνα 2007, σελ. 11.

πηγή

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΣΧΥΝΗΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΑΙΣΧΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΓΛΑΣΤΡΑ

ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΕΣΠΕΥΣΕ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΘΝΟΜΕΙΟΔΟΤΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΥΠΟΤΑΓΗ! 

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ ΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΣΦΥΚΤΙΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΟΜΕΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΦΤΑΣΕ ΑΥΤΗ Η ΑΗΘΕΙΑ. 

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΕΒΗ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΣΑΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΥΠΕΒΑΛΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΛΑΣΤΡΑ, ΠΟΥ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ, ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ΤΙΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑΒΙΒΑΣΕ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.

ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ (ΠΡΟΕΔΡΟ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ) ΕΝΑ ΣΥΝΔΕΕΙ! 

Ο ΕΚΠΕΣΩΝ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.

ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΜΟΥ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ 

1.) ΘΑ ΠΡΟΩΘΟΥΣΕ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΤΗΝ ΑΠΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ, 

2.) ΘΑ ΦΑΛΚΙΔΕΥΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, και 

3.) ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ Η ΑΙΧΜΗ ΤΟΥ ΔΟΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ.

ΑΙΣΧΟΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ! ΑΙΣΧΟΣ! 

ΤΙ ΨΥΧΗ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙΣ;

πηγή

Συμβαίνει τώρα! Στην οδό Φράγκων στη Θεσσαλονίκη ποιος συμπροσεύχεται;

φωτο 2012 Catholic Church of the Immaculate Conception – Thessaloniki

Από τους πίνακες ανακοινώσεων της Θεολογικής Α.Π.Θ. μάθαμε πως κυκλοφορεί η αφίσα για την "παγκόσμιο εβδομάδα προσευχής για την ενότητα των Χριστιανών"18-25 Ιανουαρίου.

Από το site  Catholic Church of the Immaculate Conception – Thessaloniki, επιβεβαιώνεται πως: Το Σάββατο, 20 Ιανουαρίου και ώρα 19:00, στον Ιερό Ναό, θα λάβει μέρος η τελετή Οικουμενικής Συμπροσευχής με θέμα: «Η δεξιά σου, Κύριε, δοξάστηκε σε δύναμη» (Εξ. 15,6).

Ποιος άραγε συμπροσεύχεται με ποιον; Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν εν κρυπτώ; Τελικά μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, όποιος κληρικός συμπροσεύχεται με αιρετικούς θα καθαιρείται ή όχι;  

πηγή

ΙΝΑ ΣΟΥ Η ΠΡΟΚΟΠΗ ΦΑΝΕΡΑ Η ΕΝ ΠΑΣΙΝ

               

Οι άνθρωποι ζητούμε προκοπή σε κάποιους βασικούς τομείς της ζωής μας. Να έχουμε μία εργασία από αξιοπρεπή έως καλή, να έχουμε ανταμοιβή  μέσα από αυτήν, να έχουμε αποδοχή από τους άλλους ανθρώπους, να αισθανόμαστε ότι ελέγχουμε την ζωή μας, να απολαμβάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε, να μαθαίνουμε γράμματα και να μπορούμε να συμμετέχουμε στις δραστηριότητες της ζωής με ψηλά το κεφάλι, να ζητούν οι άλλοι την γνώμη μας, να μας αναγνωρίζονται οι κόποι μας. Υπάρχει όμως ένας τομέας της ζωής τον οποίο δεν συμπεριλαμβάνουμε στα προαπαιτούμενα της προόδου μας. Αυτός έχει να κάνει με την πνευματική μας πορεία και κατάσταση. Την αρετή κατά Θεόν. Οι γονείς απαιτούμε από τα παιδιά μας καλούς βαθμούς στο σχολείο και πρόοδο στο Πανεπιστήμιο. Απαιτούμε από αυτά να μην μας ενοχλούν με κακές συμπεριφορές, να έχουν δηλαδή την ετικέτα του «καλού παιδιού», και να μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους. Δεν σκεπτόμαστε όμως ότι υπάρχει τόσο για μας όσο και για εκείνα μια άλλη διάσταση προόδου που είναι και η πιο σημαντική στην ζωή.

        Είναι η πρόοδος κατά Θεόν. Είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να στρέφεται προς τον ουρανό, αλλά και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του και να επιλέγει συγκεκριμένους αγώνες και κόπους, βάζοντας στόχο να αγαπά τον Θεό με όλη του την καρδιά και την ύπαρξη και αυτό να φαίνεται στην αλήθεια, την αρετή και την αγάπη. Αν κάποιος προοδεύσει σ’  αυτά τα μονοπάτια, τότε έχει προοδεύσει εν πάσι και όχι μόνο αυτό. Η πρόοδός του γίνεται εμφανής. «Τύπος γίνου των πιστών, εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία...πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία, μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ό εδόθη σοι διά προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου. Ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η προκοπή φανερά η εν πάσιν» (Α’  Τιμ. 4, 15). « Να γίνεις υπόδειγμα για τους πιστούς με τον λόγο, με την συμπεριφορά σου, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγνότητα. Συγκέντρωσε την προσοχή σου στην ανάγνωση των Γραφών, στις συμβουλές και στην διδασκαλία. Μην αφήνεις αχρησιμοποίητο το χάρισμα που έχεις και που σου δόθηκε όταν ύστερα από υπόδειξη των προφητών της εκκλησίας, σε χειροτόνησαν οι πρεσβύτεροι. Αυτά να έχεις στον νου σου, μ’  αυτά να ασχολείσαι, ώστε η πρόοδός σου να είναι φανερή σε όλα», λέει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο, επίσκοπο Εφέσου.     

         Όλα όσα αναφέρει ο απόστολος μαρτυρούν την επίγνωση ότι υπάρχει μία άλλη πρόοδος.  Είναι αυτή που πηγάζει από τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και βιώνεται με τον τρόπο της Εκκλησίας. Είναι η πρόοδος στην αλήθεια, στην επίγνωση δηλαδή ότι ο Θεός όχι μόνο μας δημιούργησε και μας ανακαίνισε διά Ιησού Χριστού, αλλά και ότι είναι παρών στην ζωή μας.  Αυτό σημαίνει ότι εντός της υπάρξεώς μας, αλλά και σε κάθε κίνηση μπορούμε να βιώνουμε την παρουσία Του, την ανακαινιστική Του πνοή, το νόημα που μας δίνει Αυτός, προχωρώντας προς μία συνεχή επιστροφή προς Εκείνον, την Αρχή και το Τέλος μας. Αυτή η αλήθεια βιώνεται αυθεντικά μόνο στην ζωή της Εκκλησίας, στην οποία δεν είμαστε μόνο αποδέκτες της χάριτος  του Θεού διά των μυστηρίων, αλλά και αγωνιστές, καταθέτουμε δηλαδή την δική μας προαίρεση, τον δικό μας αγώνα, το δικό μας μάτωμα να νικήσουμε πάθη, λογισμούς, αισθήματα ανωτερότητας και να παλέψουμε στρεφόμενοι προς τον Θεό να διαχειριστούμε τις περιστάσεις μας.

Η αλήθεια του Θεού δεν είναι για παθητική κατανάλωση, η οποία δίνει η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας. Είναι προτροπή και υπόμνηση για δυναμική μετοχή σ’  αυτήν, μέσα από τον κόπο τόσο της καρδιάς, όσο και όλης της  ύπαρξης για αρετή. Η αρετή δεν είναι μόνο στην εξωτερική συμπεριφορά, διότι τότε θα μας έδινε ένα προσωπείο, υποκριτικό τις περισσότερες φορές και όχι μεταμορφωτικό. Η αρετή έγκειται στην επιλογή μας να μη συμβιβαζόμαστε με τις ρίζες των παθών μας, αλλά να παλεύουμε να τις μεταποιήσουμε οχήματα που θα μας οδηγούν στον δρόμο του Θεού. Τον θυμό σε δημιουργικότητα εναντίον του κακού. Την υπερηφάνεια σε χαρά γιατί είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού και κατανόηση στους αδελφούς μας για ό,τι δεν είναι. Την εξωστρέφεια και την περιέργεια για τον κόσμο και τους άλλους, σε δίψα για μάθηση των τρόπων με τους οποίους ο Θεός παρεμβαίνει στην Ιστορία και καλλιέργεια πνευματικότητας. Την τάση για ψέμα σε ταπείνωση. Την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σε ελπίδα προς τον Θεό. Την τάση για εξουσία και επικράτηση σε ταπεινή διακονία και προσφορά. Και βεβαίως μία συνεχή μετάνοια, η οποία οδηγεί στην επαναβεβαίωση της επιθυμίας μας ο Θεός να είναι ο οδηγός μας.

Τέλος, υπάρχει η πρόοδος στην αγάπη. Δεν είναι μόνο η βοήθεια στις ανάγκες του πλησίον μας. Είναι και η προσευχή γι’  αυτόν. Είναι το άνοιγμα της καρδιάς σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις. Είναι η προσφορά των χαρισμάτων μας στον πλησίον και όχι η κατακράτησή τους για τον εαυτό μας. Είναι «το διδόναι μάλλον ή το λαμβάνειν». Είναι η θυσία. Η παραίτηση από το εγώ μας, για να το ξαναβρούμε μέσα από την χαρά του άλλου. Είναι το να γίνει ο άνθρωπος παράδειγμα, όχι γιατί το επιδιώκει, αλλά μέσα από την φωτεινότητα της ζωής του, η οποία χαρακτηρίζεται από την σταυρική αγάπη τόσο για τον Θεό όσο και για τον συνάνθρωπο. Δεν είναι η πρόοδος στην αγάπη μία ακτιβιστική έκφραση καλών πράξεων, αλλά μία συνειδητή επιλογή να γίνουμε ο πλησίον του πλησίον μας.

Η κατά Θεόν πρόοδος έρχεται να συναντήσει την αντίληψη του κόσμου για την πρόοδο. Η Εκκλησία δεν είναι μία πρόταση αναχωρητισμού, ούτε μία πρόταση ιδιωτείας στην ζωή. Ο αναχωρητισμός είναι χάρισμα που δίδεται σε εκείνους που ο Θεός επιλέγει. Για τους υπόλοιπους  η κατά Θεόν πρόοδος συναντά την κατά κόσμον, την μπολιάζει, την ανακαινίζει, υποδεικνύει την σχετικότητά της και μας κάνει να γνωρίζουμε το αιώνιο και να το εμπιστευόμαστε, πέρα από το πρόσκαιρο. Μας κάνει με ελευθερία να παραδίδουμε την καρδιά μας και την ζωή μας στο θέλημα του Θεού, να κοπιάζουμε χωρίς αγωνία και να ζητούμε την αναπλήρωση των όσων μας λείπουν από Αυτόν που αν Τον έχουμε, έχουμε βρει το Παν. Διότι ο Χριστός είναι το Παν στην ζωή μας και η πρόοδός κοντά Του είναι πρόοδος εν πάσι.

Κέρκυρα, 21 Ιανουαρίου 2018

πηγή

Κυριακη Ζακχαίου(ΙΕ Λουκά)-Η νοσταλγία για κάτι διαφορετικό (Αλεξ.Σμέμαν)

Η Όρθόδοξη Εκκλησία για να μας προετοιμάσει για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή,αρχίζει να μας αναγγέλλει τον ερχομό της έναν ολόκληρο μήνα πρίν αυτή αρχίσει. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ό άνθρωπος πώς πέρα από την αφοσίωση του στίς αναρίθμητες ασχολίες της ζωής, θα πρέπει να αφιερώσει επίσης φροντίδα για την ψυχή, για τον εσωτερικό του κόσμο.

 'Άν είμασταν λίγο πιο σοβαροί, θα βλέπαμε πόσο σημα­ντική, ουσιαστική καί θεμελιώδης είναι ή φροντίδα της ψυχής. Θα κατανοούσαμε τότε τον αργό καί μυ­στηριώδη ρυθμό της εκκλησιαστικής ζωής. Γνωρί­ζουμε φυσικά το νόημα πού έχει ή τροφή για τη ζωή μας. Μερικές τροφές είναι καλές καί θρεπτικές, άλ­λες είναι ανθυγιεινές· κάποιες είναι βαριές, πρέπει να προσέξουμε. Προσπαθούμε πολύ να εξασφαλί­σουμε πώς ή τροφή πού τρώμε είναι καλή για μας. 

Καί είναι κάτι πολύ περισσότερο από ευσεβές ρητο­ρικό σχήμα όταν λέμε πώς καί ή ψυχή χρειάζεται να τραφεί, πώς "ουκ έπ'άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος" (Ματθ. 4,4).Όλοι μας ξέρουμε πώς χρειαζόμαστε χρόνο για διάβασμα, για στοχασμό, για συζήτηση,για διασκέδαση. Ακόμη κι αυτά όμως τα φροντίζου­με πολύ λίγο,τα προσέχουμε ελάχιστα, ακόμη καί από την άποψη της υγιεινής. Επιδιώκουμε το ελα­φρύ διάβασμα, τα πειράγματα αντί για τη συζήτηση, τη διασκέδαση αντί για την ψυχαγωγία.

 Δεν κατα­λαβαίνουμε πώς ή ψυχή παθαίνει δυσκοιλιότητα πολύ ευκολότερα άπ' ο,τι το πεπτικό μας σύστημα, καί πώς οι συνέπειες μιας δυσκοίλιας ψυχής είναι πολύ πιο επιβλαβείς. Τόσος χρόνος αφιερώνεται στα εξωτερικά πράγματα, καί πολύ λίγος στην εσω­τερική ζωή.Πλησιάζουμε όμως τώρα αυτή την εποχή του έτους πού ή Εκκλησία μας καλει να θυμηθούμε την ύπαρξη αυτού του εσωτερικού ανθρώπου καί να θορυβηθούμε από την αμνησία μας, από τον δίχως νόημα παραλογισμό μέσα στον όποιο βρισκόμαστε, από τη σπατάλη του πολύτιμου χρόνου πού μας έχει δοθεί τόσο φειδωλά, από την άγαρμπη καί μικροπρεπή σύγχυση μέσα στην οποία ζούμε.

Ή Σαρακοστή είναι καιρός μετανοίας, καί μετά­νοια είναι ή επανεξέταση, ή επανεκτίμηση, το να βα­θύνει κανείς καί να φέρει τα πάνω κάτω. Μετάνοια είναι το επώδυνο ξεσκεπασμα του παραμελημένου, ξεχασμένου, μολυσμένου "εσωτερικού" ανθρώπου.

   Ή πρώτη αναγγελία της σαρακοστής, ή πρώτη υ­πενθύμιση προέρχεται από μια μικρή ευαγγελική Ι­στορία για έναν εντελώς ασήμαντο άνθρωπο, "μι­κρόν τω δέμας",πού το επάγγελμα του φοροεισπράκτορα πού εξασκούσε, τον χαρακτήριζε, την ε­ποχή εκείνη καί σ'εκείνη την κοινωνία, ως πλεονέκτη, απάνθρωπο καί ανέντιμο.

Ό Ζακχαΐος ήθελε να δει τον Χριστό· το ήθελε τόσο πολύ, ώστε ή επιθυμία του τράβηξε την προσο­χή του Ιησού. Ή επιθυμία είναι ή αρχή του παντός. Όπως λέει το ευαγγέλιο, "οπού γαρ εστίν ό θησαυ­ρός υμών, εκεί εσται καί ή καρδία υμών" (Ματθ.6,21).Τα πάντα στη ζωή μας αρχίζουν με κάποια επιθυμία, επειδή ό,τι επιθυμούμε είναι καί αυτό πού αγαπούμε, αυτό πού μας τραβάει από τα μέσα, αυτό στο όποιο παραδινόμαστε. Γνωρίζουμε πώς ό Ζακχαίος αγαπούσε το χρήμα, καί κατά τη δική του παραδοχή γνωρίζουμε πώς για να το αποκτήσει δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κλέβει άλλους. Ό Ζακχαί­ος ήταν πλούσιος καί αγαπούσε τον πλούτο, αλλά μέσα του ανακάλυψε μία άλλη επιθυμία,ήθελε κάτι άλλο, καί αυτή ή επιθυμία έγινε κεντρική στιγμή της ζωής του.

Αυτή ή ευαγγελική ιστορία θέτει ένα ερώτημα στον καθένα μας: τί αγαπάμε, τί επιθυμούμε, -όχι φυσικά επιπόλαια, αλλά βαθιά. 

Δεν υπάρχει κανέ­νας μυστηριώδης δάσκαλος πού να περπατά στην πόλη σας, πού να περιβάλλεται από το πλήθος. Εί­ναι όμως έτσι; Δεν υπάρχει κάποια μυστηριώδης κλήση πού περνά κάθε στιγμή από τη ζωή σας· καί κάπου στα βάθη της ψυχής σας, δεν αίσθάνεσθε κά­ποιες φορές μια νοσταλγία για κάτι το διαφορετικό άπ' αυτό πού γεμίζει τη ζωή σας από το πρωί μέχρι το βράδυ; Σταματήστε για μια στιγμή, προσέξτε, εισέλθετε στην καρδιά σας,αφουγκραστείτε το εσω­τερικό σας, καί θα βρείτε μέσα σας την ίδια ακριβώςπαράξενη καί όμορφη επιθυμία. 

Ό Ζακχαϊος ήρθε αντιμέτωπος χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζή­σει,είναι κάτι όμως πού σχεδόν όλοι μας φοβούμα­στε καί το καταπιέζουμε με το θόρυβο καί τη μαται­ότητα όλων αυτών πού μας περιστοιχίζουν. "Ιδού εστηκα επί την θύραν καί κρούω" (Άποκ. 3,20). Άκούς το σιγανό κτύπημα;Αυτή είναι η πρώτη πρόσκληση της εκκλησίας,του Ευαγγελίου, καί του Χρίστου: επιθύμησε κάτι άλλο, πάρε μια βαθιά ανα­πνοή από κάτι άλλο,θυμήσου κάτι άλλο. Καί τη στιγμή ακριβώς πού σταματάμε για να ακούσουμε αυτή την κλήση είναι σαν ένα φρέσκο καί ευχάριστο αεράκι να φυσά στο μουχλιασμένο αέρα της άχαρης ζωής μας, καί αρχίζει έτσι ή αργή επιστροφή.

Επιθυμία. Ή ψυχή παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ό­λα γίνονται -έχουν κιόλας γίνει- διαφορετικά, νέα, απεριόριστα σημαντικά. Ό ανθρωπάκος, με τα ματια του καρφωμένα στο χώμα πάνω σε γήινες επιθυ­μίες, τώρα παύει να είναι ανθρωπάκος καθώς αρχί­ζει ή νίκη μέσα του. Εδώ βρίσκεται ή αρχή, το πρώ­το βήμα από τα έξω προς τα μέσα, προς αύτη τημυστηριώδη πατρίδα πού όλοι οι άνθρωποι, συχνά ασυνείδητα, νοσταλγούν καί επιθυμούν.

Αλεξ.Σμέμαν''Εορτολόγιο''εκδ.Ακρίτας/

πηγή

Πως ένας χρεοκοπημένος προκαθήμενος εκποιεί τον ανεκτίμητο θησαυρό της Αγίας του Χριστού Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

 Αγαπητέ αναγνώστη, τούτο είναι ένα θέμα το οποίο θα πρέπει να σε εξοργίσει, να σου προκαλέσει εκείνον τον άγιο θυμό για να κάνεις κάτι. Να θυμώσεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό, να μην στέκεσαι άπραγος μπροστά στην ιεροσυλία που διαπράττεται μπροστά στα μάτια σου.

Αν η λεγόμενη ‘κρίση’ ανέδειξε κάτι, αυτό είναι το ηθικό και κυρίως το πνευματικό απόθεμα του καθενός μας. Βλέπουμε τα πάντα γύρω μας να ‘βγαίνουν στο σφυρί’, και κάθε φορά που αυτό γίνεται ‘κοστολογείται’ και η αξία του καθενός μας. Διότι κάθε φορά που αποδεχόμαστε την απώλεια κάποιου πράγματος, είτε αυτό έχει να κάνει με την γη μας, είτε με το μέλλον των παιδιών μας, είτε με τις ελληνορθόδοξες αξίες μας, αυτό είναι δείκτης μιας ανάλογης πνευματικής δικής μας έλλειψης.

Όλα δίνονται σε τιμή ευκαιρίας, και αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι αυτό που πραγματικά μας αξίζει.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ‘περιουσία’, ένας ανεκτίμητος θησαυρός που δεν μας ανήκει και τον εκποιούμε και αυτόν. Ανήκει στην Αγία Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και είναι οι Άγιοί μας τους οποίους καλούμαστε να μιμηθούμε. Κι όμως στις μέρες μας ειδικά οι Άγιοι εκποιούνται, και είναι τόσο συχνό το φαινόμενο αυτό που δεν μας κάνει πια εντύπωση. Τούτο συμβαίνει προφανώς επειδή εμείς οι ίδιοι δεν τους μιμούμαστε, ενώ παράλληλα πάσχουμε και από μια βαρειά μορφή επισκοπίτιδας, η οποία δεν μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Ίσως πάλι το θέατρο που βλέπουμε να μας αρέσει και να μας βολεύει, διότι και εμείς παίζουμε το ίδιο θέατρο.

Πέφτει λοιπόν το μάτι μου στην «Τελετή ανακηρύξεως Αγίου Γεωργίου Φουστανελά σε προστάτη της Προεδρικής Φρουράς» [στο Romfea], και αρχίζουν να μου ανάβουν τα λαμπάκια. Παραμονές μιας μεγάλης εθνικής προδοσίας και αφού ο προκαθήμενος της Εκκλησίας γύρισε την πλάτη του στον λαό λέγοντάς του να μην βγάλει άχνα για την Μακεδονία, έπαιξε το μεγάλο του ‘χαρτί’, τον Άγιο Γεώργιο εν Ιωαννίνοις που φοράει φουστανέλα. Τον Άγιο του οποίου το παρουσιαστικό συνοψίζει την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.

Και βλέπω μπροστά στον Άγιο έναν χρεοκοπημένο προκαθήμενο ο οποίος διέσυρε την Εκκλησία της Ελλάδος στην συνοδική κατοχύρωση της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Έναν προκαθήμενο ο οποίος με την στάση του έχει συναινέσει, αλλά και συμβάλει, στις πιο αντίχριστες και αντεθνικές πολιτικές που έχει ζήσει ποτέ η Ελλάδα. Και δίπλα του στέκεται ο «Πρόεδρος»-γλάστρα, το χέρι του οποίου φαίνεται να είναι το μόνο ζωντανό μέλος του σώματός του, αφού δουλεύει υπερωρίες για να υπογράφει αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρουν.

Στέκονται και οι δύο μπροστά στο «ΑΤΜ» γιατί ξέμειναν… Ξέμειναν από Ορθοδοξία, ξέμειναν από Πατρίδα. ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΑΒΕΡΤΑ και τώρα πάλι ξέμειναν.

Κράτησε καλά αυτήν την εικόνα. Τόσος κόπος. ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΕΓΙΝΕ. Κράτησέ την για τον επόμενο γύρο ξεπουλήματος.

Πριν όμως αγοράσεις διάβασε σε παρακαλώ τον βίο του Αγίου Γεωργίου εν Ιωανίννοις. Κλήθηκε στη ζωή του να ομολογήσει την Πίστη του πολλές φορές και ουδέποτε ενέδωσε. Τον απείλησαν, τον βασάνισαν φριχτά και αυτός φώναζε συνέχεια με όλη του την ψυχή: «Είμαι Χριστιανός», «Είμαι Χριστιανός και Χριστιανός θέλω να πεθάνω». Μέχρι που τον απαγχόνισαν.

Και σκέψου μετά ότι αυτοί που στέκονται μπροστά στον Άγιο λένε στα δικά μας τα παιδιά «ὅτι τό θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως». Ότι η Ορθοδοξία έχει απλά ένα μερίδιο της αλήθειας και είναι άλλος ένας τρόπος βιώματος. Ότι ο Χριστός είναι και Αυτός ένα «θρησκευτικό φαινόμενο»· φαίνεται ο Χριστός, δεν είναι Ο Ων. Ότι η Πίστη τους είναι απλά μία «άλλη άποψη» μέσα σε ένα περιβάλλον «θρησκευτικής ετερότητας». Ότι «η ωραιότητα φανερώνεται στην ποικιλομορφία και στον σεβασμό στην άλλη άποψη», όχι στον Χριστό. Και ότι όταν έρθει ο αλλόθρησκος με την δική του «άποψη» δεν χρειάζεται να ομολογήσουν, λίγη κουβεντούλα να πιάσουν μαζί του και θα τα βρουν. Μπορούνε κάλλιστα και να αλλαξοπιστήσουν για να βιώσουν λίγη ποικιλία.

Έχουν αναιρέσει αυτόν τον Άγιο χίλιες φορές, αλλά τώρα στέκονται μπροστά του και ζητάνε κάτι από σένα.

Κι εσύ κάθε φορά τους το δίνεις….

Πήγαινε όμως κι εκεί στα Αγιοταφίτικα Μοναστήρια στους Αγίους Τόπους. Εκεί που αυτήν την στιγμή που μιλάμε κάτι γεροντάκια δεν πουλάνε ούτε αγοράζουν, αλλά αντιθέτως ποτίζουν με την αυτοθυσιαστική ομολογία τους τούτον τον ανεκτίμητο θησαυρό. Ολομόναχα γεροντάκια ανάμεσα στους λύκους. Χτυπημένα, βασανισμένα, κυνηγημένα κρατάνε Θερμοπύλες για να μπεκροπίνουμε εμείς με τους θησαυρούς της Αγίας του Χριστού Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Γιατί η ζήτηση καθορίζει την αγορά και ο Ιερώνυμος μας πουλάει αυτό που ζητάμε. Γιατί εσύ κι εγώ μάθαμε να αγοράζουμε την Πίστη μας σε ‘βολικά πακέτα’ και όχι να την ποτίζουμε. Γιατί πολύ δύσκολα θα αποδεχθούμε αυτό που βλέπουμε μπροστά μας και πολύ πιο εύκολα θα κατηγορήσουμε αυτόν που μας το περιγράφει ως συκοφάντη και όργανο σκοπιμοτήτων. Γιατί αν το αποδεχτούμε θα πρέπει να κάνουμε κάτι κι εμείς βαριόμαστε. Γιατί βολευτήκαμε στους εύκολους καθωσπρεπισμούς και στις τυπικότητες.

Γέμισε λοιπόν πάλι τις αποσκευές του ο Ιερώνυμος και αμέσως την επόμενη μέρα έτρεξε να κάνει κατάθεση στον Τσίπρα. Αυτήν την φορά του έφερε πακεταρισμένον τον Άγιο Γεώργιο τον εν Ιωαννίνοις που φοράει φουστανέλα, για την «εθνική συναίνεση» που αναζητά. Και βγήκε και μας είπε μετά να εμπιστευτούμε τους βωμούς των προγόνων μας στο ανέκδοτο που λέγεται Τσίπρας!!

Δεν είναι μυστήριο λοιπόν οι πνευματικοί νόμοι. Είναι εδώ, είναι δίπλα μας και μας κοιτάνε κατάματα. Συμμετέχουμε κι εμείς σε μία βρώμικη συνδιαλλαγή αδιαμαρτύρητα. Δεν κρατάμε πια Θερμοπύλες πουθενά. 

Kαι όποιος δεν κρατάει Θερμοπύλες, χάνεται….

***

Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

το μεταφέρουμε απο εδώ

Τα σημεία των καιρών που αρνήθηκαν να δούν, στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας

 

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Κορνιλάκης 

"Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι; " ( Ματθ. ΙΣΤ, 3 ).

Υπήρξε μια προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ Ανατολής και Δύσεως 14-15 χρόνια πριν την Άλωση Κωνσταντινουπόλεως. Είναι ιστορικά γνωστή ως η Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας το 1438-39.

Μια ψευδοσύνοδος, που κατέληξε σε μιά ψευδοένωση των Εκκλησιών, αλλά Θεϊκή Ευδοκία εκεί θα λάμψει το άστρο του Στύλου της Ορθοδοξίας, του Μητροπολίτη Εφέσου Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.

Τα λόγια του Πάπα Ευγένιου Δ', πληροφορούμενου ότι ο Μάρκος δεν υπέγραψε τον Ενωτικό Όρο τα λέει όλα : "Λοιπόν, ουδέν εποιήσαμεν ".

Όμως, και ανεξάρτητα των πολιτικών κινήτρων του Αυτοκράτορα της εποχής Ιωάννη Η' Παλαιολόγου, που εναγωνίως αναζητά βοήθεια ανθρώπινη απο τη Δύση, έναντι του ερχόμενου εξ' Ανατολών κινδύνου των Τούρκων, η βοήθεια έπρεπε να αναζητηθεί στους Ουρανούς.

Ο Αυτοκράτορας κυρίως, αλλά και οι Εκκλησιαστικοί της εποχής αναζήτησαν τη βοήθεια στη γη...

Η έλλειψη πίστης στο Θεό τους κατέστησε υποκριτές, που αδυνατούσαν εκεί μπροστά στα μάτια τους να Τον δούν.  Να δουν δηλαδή τα Σημεία των καιρών.

Απο το 1422 ο Ιωάννης Η' κυβερνά, μιάς και ο πατέρας του Μανουήλ Β' Παλαιολόγος έχει καταπέσει λόγω σοβαρής ασθένειας.

Το έτος αυτό θα στείλει μια επιστολή στον Πάπα Μαρτίνο Ε' ( 1417-1431 ).

Ιδού μερικά της σημεία. "... Δέον να συγκροτηθεί Οικουμενική Σύνοδος κατά τας επτά Οικουμενικάς Συνόδους. Ο τόπος έσται η Κωνσταντινούπολις, όμως αδυνατούμε να υποβληθούμε εις τας δαπάνες ταύτας. Δια τούτο παρακαλούμε Υμάς να φροντίσετε περί των δεόντων... Ημείς εσμέν σχεδόν τελείως κατεστραμμένοι... Ως προς τον χρόνον ημείς ηθέλομεν ίνα η Ένωσις γίνει και σήμερον...".

Όταν ο Αυτοκράτωρ γράφει αυτά υπολείπονται 30 και πλέον ολόκληρα χρόνια για να επέλθει οριστικά και αμετάκλητα ο κίνδυνος των Τούρκων με την άλωση...

Ο Πάπας Μαρτίνος; Δεν θα χάσει την ευκαιρία. Θα αποστείλει εκπρόσωπο του τον Αντώνιο Μάσσα, ο οποίος ενώπιον του Πατριάρχου Ιωσήφ και της Συνόδου θα πει τα εξής ταπεινωτικά λόγια:

"Εάν έχετε σκοπόν ο τε Βασιλεύς και ο Πατριάρχης γενέσθαι την ένωσιν, προς πίστιν ήν κατέχει η Ρωμαϊκή εκκλησία και γενέσθαι υποταγήν προς τον Πάπαν... Όστις θεός έν τη γη...".

Και όμως, ο Πατριάρχης και η Σύνοδος τον ακούν. Έν τω μεταξύ ο Πάπας Μαρτίνος πεθαίνει και τον διαδέχεται ο Πάπας Ευγένιος Δ' το 1431. Ο Ευγένιος βρίσκεται απροετοίμαστος να συμμετέχει σε μια Λατινική Σύνοδο στην Βασιλεία, που ξεκίνησε τις εργασίες της στις 23 Ιουλίου 1431.

Η Σύνοδος αυτή επιθυμούσε πράγματι να κάνει ανάμορφωτικό έργο και ξεκίνησε απ' την κεφαλή, αυτόν τον Πάπα. Ο Πάπας διαμαρτυρήθηκε και αφού δεν εισακούστηκε, διέκοψε την επαφή με τη Σύνοδο.

Η Σύνοδος της Βασιλείας ζήτησε εκπροσώπους της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με σκοπό την ένωση. Οι εργασίες της Συνόδου τραβούν σε μάκρος.

Φθάνουμε έτσι στις 8 Ιανουαρίου 1438, που ο Πάπας Ευγένιος εκήρυξε την έναρξη των εργασιών άλλης Συνόδου στη Φερράρα της Ιταλίας.

Το έτος αυτό η Δυτική Εκκλησία είναι διασπασμένη και υπάρχουν δυο έν λειτουργία Σύνοδοι, που διεξάγουν πόλεμο μεταξύ τους, δια των όπλων του αφορισμού, των καθαιρέσεων και των απαγορεύσεων.

Οι της Ανατολής επιζητούν την ένωση με τους Λατίνους οι οποίοι μεταξύ τους μάχονται και ειναι οι ίδιοι διχασμένοι. Και όμως διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού. " Ο πτωχό-αλαζών Αυτοκράτωρ και ο Πατριάρχης καθώς ετοιμάζοντο, ίνα αποδημήσωσιν εις την Ιταλίαν, ήριζον τις των δυο να λάβη το πλείον των 15.000 Φλωρίων, όσπερ ο Πάπας ως μισθόν δουλείας αυτών, εστειλεν αυτοίς...".

Ποιός μας τα διασώζει αυτά; Μα ένας εκ των Αρχόντων της Εκκλησιας της Κωνσταντινουπόλεως, που συμμετέχει αυτοπροσώπως, ο Μέγας Εκκλησιάρχης και Δικαιοφύλαξ, Σίλβεστρος Συρόπουλος.

Θα συμπλήρωνα όχι μόνο ως μισθόν δουλείας αλλά ως ανταπόδοση προδοσίας. Στα χρόνια του Χριστού υπήρξε ένας, ο Ιούδας, τώρα υπάρχουν δυο. Τελικά ο απόπλους απ' την Κωνσταντινούπολη θα γίνει 27 Νοεμβρίου 1437.

Δεν θα προλάβουν να εγκαταλείψουν τον Βόσπορο και τα σημεία των καιρών παρουσιάζονται. 

Δυο ισχυρότατοι σεισμοί σείουν συνθέμελα την Κωνσταντίνου Πόλιν.

Θα φθάσουν στη Βενετία στις 8 Φεβρουαρίου 1438. Ο Πατριάρχης με τον κλήρο μετέβησαν στον ναό του Αγίου Μάρκου, και ως γράφει ο Συρόπουλος είδαν και τα κλεμμένα...

Μπροστά στα μάτια τους ο Θεός τους δείχνει τα σημεία των καιρών και εκείνοι συνεχίζουν να διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού.

Οι Λατίνοι τους οδηγούν στο σημείο που έχουν τοποθετήσει τα κλεμμένα απ' την Κωνσταντινούπολη απο την Δ' Σταυροφορία και δεν αντιλαμβάνονται που, με ποιούς, και γιατί, πρόκειται να συνέλθουν.

Μετά απο 20 ημερες αναχώρησαν για τη Φερράρα. 

Έξι Λατίνοι Επίσκοποι πρόφτασαν στο δρόμο τον Πατριάρχη και απαίτησαν όταν συναντηθεί με τον Πάπα να ασπασθεί τον πόδα του. Ο Πατριάρχης βέβαια αντέδρασε και δεν το έπραξε...

Ο Θεός βοά. Στις Πράξεις των Αποστόλων ( 10, 25-26 ), ο εκατόνταρχος Ρωμαίος Κορνήλιος πέφτει γονατιστός στα πόδια του Αποστόλου Πέτρου. Και ο Απόστολος θα του πει: "Ανάστηθι, καγώ άνθρωπος ειμί ".

Ο Απόστολος Πέτρος δηλώνει άνθρωπος και ο Πάπας, υποτίθεται στην έδρα του Πέτρου καθεζόμενος δηλώνει Θεός. 

Και όμως και πάλι οι δικοί μας διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού...

Τελικώς η Σύνοδος της Φερράρας ανεκηρύχθη την 9η Απριλίου 1438. Ποια όμως ημέρα ήταν αυτή;

"Συμπτωματικά " Μεγάλη Τετάρτη. Μεγάλη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε και η προδοσία του Ιούδα. Προϋπήρξαν τα Φλωρία της προδοσίας, ιδού τώρα και η Ουράνια επιβεβαίωση. Και όμως συνεχίζουν να διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού.

Οι μήνες περνούσαν, και ο Αυτοκράτωρ με τους κόλακες του είχαν επιδοθεί στο " πνευματικό " έργο του κυνηγίου.

Έφτασε μάλιστα να ζητιανεύει απ' τον Πάπα να του στείλει άλογα. Και πράγματι μετά απο παρακάλια τριών μηνών του εστειλε δέκα άλογα. (...)

Έν τω μεταξύ ξεσπά στη Φερράρα λοιμώδης νόσος. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά. Οι Λατίνοι Καρδινάλιοι φοβήθηκαν. Απο τους έντεκα παριστάμενους έφυγαν οι έξι.

Απο τους 150 Λατίνους Επισκόπους έφυγαν οι 100... Απο τους δικούς μας " Θεία χάριτι ουδείς έπαθεν κακόν η ενόσησεν κατα τον καιρόν τον του λοιμού. Όπερ εφάνη λίαν παράδοξον" ( Συρόπουλος ). Και όμως δεν ηβουλήθησαν συνιέναι...

Ο καιρός περνά και ο Θεός υπομονετικά τους διαφυλάσσει και τους δείχνει Σημεία.

Οι Λατίνοι κυκλοφορούν φυλλάδια στα οποία κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία για 54 αιρέσεις. Τελικά στις 10 Ιανουαρίου 1439 αποφασίζεται η μεταφορά στη Φλωρεντία.

Στις 29 Φεβρουαρίου ξεκινούν οι εργασίες στο παλάτι του Πάπα.

Ο ´Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανθίσταται. Βοά ότι η προσθήκη "και εκ του Υιού " δηλαδή το Filoque αποτελεί αίρεση.

Ο Μητροπολίτης Νίκαιας Βησσαρίων θα αποδειχθεί προδότης του δόγματος. Μάλιστα θα αποκαλέσει τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό δαιμονισμένο, και θα κινηθεί και απειλητικά εναντίον του...

Οι Λατίνοι ζητούν οικονομία και συγκατάβαση απ' τον Μάρκο, ο οποίος απαντούσε ότι δεν επιτρέπεται οικονομία και συγκατάβαση στα της πίστεως.

Ο Νίκαιας Βησσαρίων και ο Ρωσίας Ισίδωρος ( έτερος προδότης του δόγματος ), έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα. Η διάσπαση προ των πυλών. Και όμως τα σημεία των καιρών ου ηδηνήθησαν γνώναι. Και ο Πατριάρχης Ιωσήφ τι απέγινε; Ιδού τα τελευταία του λόγια: "Ενούμαι αυτοίς και συγκοινωνώ ". 

Τελικά ο συγκεκριμένος Πατριάρχης δεν θα υπογράψει τον Ενωτικό Όρο.

Οκτώ μόλις ημερες πριν την υπογραφή του " δειπνήσας, απήλθε εις τον κοιτώνα του, αποθανόντος εκ συγκοπής η αποπληξίας αιφνιδίως ".

Ακόμη και μετά απ' αυτό το αναμφισβήτητο τραγικό Σημείο των καιρών η υποκρισία συνεχίζεται.

Θα υπογράψουν όλοι πλην του Εφέσου Μάρκου Ευγενικού, του αδελφού του Ιωάννη Ευγενικού και του Σταυρουπόλεως Ησαία που θα αποδράσει για να μην υπογράψει.

Στις 5 Ιουλίου 1439 υπεγράφη ο Όρος της ενώσεως απο Λατίνους και Έλληνες.

Την επόμενη εντός του ναού Ανεγνώσθη μετά την δοξολογία. Τελικά οι υποσχέσεις του Πάπα για βοήθεια παρέμειναν στα λόγια.

Στις 19 Οκτωβρίου η αποστολή των Ελλήνων αναχώρησε απο την Ιταλία και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη την 1η Φεβρουαρίου 1440.

Η επιστροφή τους όμως δεν βρήκε αυτούς χωρίς σημεία των καιρών.

 Η σύζυγος του Αυτοκράτορος ήδη νεκρή.

Η σύζυγος του αδελφού του, Δημητρίου Παλαιολόγου και αυτή νεκρή. 

Στην Κωνσταντινούπολη αναζητείται Πατριάρχης ενωτικός. Το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται...

Η άλωση δεν θα αργήσει ως Υπέρτατο Σημείο...

Όσον αφορά τους προδότες του δόγματος Βησσαρίωνα και Ισίδωρο και οι δυο έγιναν Καρδινάλιοι. Οι πρώτος μαλιστα παρ' ολίγον και Πάπας. Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου 1472 στη Ραβένα, στο σπίτι του Διοικητή της πόλης Αντώνιου Δανδόλου.

Αντιλαμβανόμενος το τέλος του ζήτησε να τον μεταφέρουν με το κρεββάτι στην αυλή. Εκεί μπροστά σε πλήθος κόσμου είπε το Σύμβολο της Πίστεως με την προσθήκη του Filioque. Αμετανόητος...

Τα σημεία δεν αποτελούν συμπτώσεις. 

Η λέξη ειναι απλά περιγραφική των φαινομένων και όχι επεξηγηματική. 

Ο Λόγος που επεξηγεί τα φαινόμενα ειναι ο Λόγος του Ιησού. "Τα Σημεία των καιρών ".

"Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι; " ( Ματθ. ΙΣΤ, 3 ).

(Τα σημεία των καιρών που αρνήθηκαν να δούν στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας. ~ Ιωάννης Σ. Κορνιλάκης πηγή: Romfea.gr)\

το είδαμε εδώ