«Λόγια Ἀγάπης» Α΄

Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Ἡ χώρα πουλιέται, διαλύεται, ἐποικίζεται· ἁπὸ κάθε μεριὰ τὰ χτυπήματα εἶναι συνεχὴ καὶ ἀσταμάτητα. Ἡ παιδεία ἀνύπαρκτη καὶ ἐπικίνδυνη στὰ χέρια ἀκατάλληλων ἀνθρώπων, ἡ οίκονομία χρεωκοπημένη, οἱ πολιτικοὶ ὂργανα ἀλλοτρίων συμφερόντων· αραδοκοῦν οἱ Τούρκοι, ἐτοιμάζονται οἱ Ἀλβανοί, στὸ ἐπίκεντρο οἱ Σκοπιανοί καὶ ἡ παραχώρησις τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας... καὶ ἒπονται ἄλλα. Ὁπότε τὸ νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν ἡμετέρων οἰκουμενιστῶν φαντάζει ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου. Ὅμως ἡ ὀμίχλη μπαίνει ἀπὸ παντοῦ στὸ σπίτι. Ἄλλοι γκρεμίζουν τοίχους, ἄλλοι ὑποσκάπτουν θεμέλια, ἄλλοι βγάζουν τὰ κεραμίδια, ἄλλοι σπᾶνε τὰ παράθυρα... Ἄλλοι βασανίζουν τὸ σῶμα καὶ ἄλλοι σκοτώνουν τὴν ψυχή. Αὐτὴ τὴν ἔχουν ἀναλάβει οἱ πνευματικοὶ μας ἡγέτες καὶ τὰ ὀργανά τους.
Διάβαζα πρὸ ἡμερῶν τὴν ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξι ἑνὸς ἀρχιμανδρίτου τοῦ «Οἰκουμενικοῦ θρόνου» ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ διαδίκτυο.[1]
Δὲν μοῦ ἔκαναν ἐντύπωσι τὰ χιλιοειπωμένα οἰκουμενιστικὰ «ἐπιχειρήματα» ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ ἐκεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχω ἀπαυδήσει πλέον νὰ ἀκούω διαστρεβλωμένους μετέωρους καὶ κατακερματισμένους τοὺς λόγους τῶν ἁγίων εἶπα νὰ σχολιάσω ἕνα μόνο σημεῖο ἀπὸ τὴν συγκεκριμένη συνέντευξι.
Λέγει ὁ ἀρχιμανδρίτης, π. Ἀγαθάγγελος Σίσκος (στὸ ἐξῆς: π. Ἀ.Σ.-στὰ παραθέματα διατηρεῖται ὁ ἀτονισμὸς τοῦ πρωτοτύπου):
Ξέρετε, όσοι διαφωνούν με το Διάλογο της Ορθοδόξου με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αλλά και με τις άλλες Προτεσταντικές Ομολογίες στη σύγχρονη πραγματικότητα χρησιμοποιούν ένα μεγάλο Άγιο και Πατέρα της Εκκλησίας τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Τον έχουν ως πρότυπο και ως παράδειγμα.
Προτρέπω να κάνουν αυτό που έκανα κι εγώ, δηλαδή να....
διαβάσουν το λόγο του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού προς τον Πάπα Ρώμης Ευγένιο τον τέταρτο και να δούμε και πως αναγνωρίζει και ονομάζει τον Πάπα Ρώμης Αγιώτατο, πώς ομιλεί για την «Πρεσβυτέρα Ρώμη», πως ζητάει από τον ίδιο τον Πάπα Ευγένιο να δει το διάλογο μέσα από μία ποιμαντική ευαισθησία. Αλλά και να δουν πως ο ίδιος [ο Άγιος Μάρκος] συμμετείχε στις προσευχές που γίνανε στον καθολικό Ναό της Φλωρεντίας.
Επίσης, αναφέρεται στο Φιλιόκβε ως τη μόνη αιτία του σχίσματος, ενώ τώρα έρχονται ως βασιλικότεροι του βασιλέως να θέσουν τόσα επιπλέον θέματα.
Αὐτὰ λέγει καὶ προτρέπει ὁ π.Ἀ.Σ. καὶ συμπληρώνει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀθανάσιος Καμπούρης, ὁ παρουσιαστὴς τῆς ἐκπομπής:

Απομονώνουν κάποια κομμάτια από λόγους Αγίων ή από τη γραφή και τα κάνουν σημαία χωρίς να έχουν εντρυφήσει και χωρίς να έχουν διαβάσει πάνω σε αυτό τον Άγιο, υπό ποιες συνθήκες και με ποιους όρους μπορεί αυτός ο άνθρωπος να αντισταθεί σε αυτά που του έπετασε η περίοδος εκείνη.

Μιὰ εἰσαγωγικὴ διευκρίνησις, γιὰ ὅσους δὲν εἶναι ἐνήμεροι:

Λόγος τοῦ ἁγίου Μάρκου πρὸς τὸν Πάπα τῆς Ρώμης δὲν ὑπάρχει, ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ π. Ἀ.Σ. Μὲ ποιὰ ἰδιότητα καὶ σὲ ποιὰ συγκυρία θὰ ἀπηύθυνε ὁ τότε ἐπίσκοπος Ἐφέσου Λόγο πρὸς τὸν Πάπα; Σὲ σπάνιες περιπτώσεις, πέραν τῶν ἀρχικῶν ἐθιμοτυπικῶν, ὁ Πάπας δεχόταν, μιλοῦσε καὶ ἄκουγε τὸν Βασιλέα, τὸν Πατριάρχη ἤ κάποια ἀντιπροσωπεία τῶν ἀνατολικῶν γιὰ συγκεκριμένο ζήτημα. Διαβουλεύσεις καὶ συζητήσεις γινόταν μὲ τοὺς πρὸς τοῦτο διορισμένους Καρδιναλίους ἀπὸ τοὺς ἀντιστοίχως διορισμένους ἀνατολικοὺς ἐπισκόπους ἤ ἄλλους ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες. Δύο φορὲς μίλησε ὁ ἅγιος Μάρκος πρὸς τὸν Πάπα.Μία φορὰ ὡς μέλος ἀντιπροσωπείας τῶν ἀνατολικῶν[2] μαζί μὲ τὸν Ρωσίας, τὸν Μέγα Χαρτοφύλακα καὶ τὸν μέγα Ἐκκλησιάρχη (τὸν Συρόπουλο, δηλαδὴ, ποὺ τὰ ἔγραψε. Ἄν χρειαστεῖ θὰ ἀναφερθοῦν τὰ τότε λεχθέντα.) Καὶ μιὰ ὅταν ὑποχρεώθηκε σὲ ἀπολογία ἐπειδὴ δὲν ὑπέγραψε τὶς ἀποφάσεις τῆς συνόδου.[3]

Ἅρα Λόγος τοῦ ἁγίου Μάρκου πρὸς τὸν Πάπα δὲν ὑπάρχει, ὅπως νομίζει καὶ λέει ὁ π.Ἀ.Σ.

Ὑπάρχει ὅμως ἐπιστολὴ τοῦ Ἑφέσου πρὸς τὸν Πάπα τὴν ὁποία μνημονεῦει ὁ Συρόπουλος καὶ ἡ ὁποία ἐσχάτως ἦλθε στὴν ἐπικαιρότητα καὶ στὴν ὁποία ἀναφέρονται οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστὲς[4], ὅπως ὁ π.Ἀ.Σ. Ἀπὸ αὐτὴν ἀπομονώνει καποια κομμάτια καὶ τὰ κάνει σημαῖα ὁ καλὸς ἀρχιμανδρίτης.

Νομίζω ὅτι ἀξία καὶ σημασία ἔχει νὰ γνωρίζη κανείς πότε, πῶς καὶ γιατὶ γράφτηκε αὐτὴ ἡ ἐπιστολή.

Ἔγινε μὲν ἡ ἀνακήρυξις τῆς Συνόδου στὴν Φεράρα γιὰ νὰ πιέση ὁ Πάπας τοὺς συνερχομένους στὴν Βασιλεία [5], ἀλλὰ καμμία σύσκεψις δὲν γινόταν, διότι περίμεναν νὰ ἔλθουν καὶ οἱ ὑπόλοιποι Λατίνοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία καὶ ἀλλοῦ.

Ὁ Πάπας τότε εἰδοποίησε νὰ ὁριστοῦν κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους καὶ νὰ συζητοῦν μὲ τοὺς Παπικοὺς γιὰ τὶς δευτερεύουσες διαφορές.
Ὁ δὲ Πάπας διεμηνύσατο ἵν᾿ ἀποταχθῶσι τινες καὶ συνέρχονται μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ἐξετάζωσι περὶ μερικῶν τινων διαφορῶν[6]
Οἱ ἀνατολικοὶ ὅμως ἀμελοῦσαν καὶ τίποτα δὲν γινόταν. Ἔλεγαν ὅτι θὰ τὸ κάνουν καὶ τίποτα δὲν ἐκαναν.
Οἱ δ᾿ ἡμέτεροι λόγοις μὲν ἔλεγον τοῦτο ποιήσειν, ἔργοις δ᾿ ἐπελανθάνοντο.[7]
Ὁ Πατριάρχης εἶπε στοὺς ἀνατολικοὺς νὰ μὴν πηγαίνουν σὲ τραπέζια ἄν τοὺς καλοῦσαν οἱ Λατίνοι.
Μεταξὺ δὲ τῶν ἡμερῶν τούτων εἶπεν ὁ Πατριάρχης πρὸς ἡμᾶς πάντας ὅτι «εἰ καλέσουσί που ὑμᾶς πρὸς ἐστίασιν μή ἀπέλθετε».
Κάτι θὰ μυρίστηκε.
Ὁ Καρδινάλιος Ἰουλιανὸς ἄρχισε νὰ καλεῖ τρεῖς-τρεῖς τοὺς ἀνατολικοὺς σὲ συνεστιάσεις. Ἄλλοι πήγαιναν, ἄλλοι ὄχι. Κάποια στιγμὴ κάλεσε τὸν Μυτιλίνης, τὸν Νομοφύλακα (ἀδελφὸ τοῦ Ἐφέσου) καὶ τὸν Ἐφέσου. Αὐτοὶ οἱ δύο παρεκίνησαν καὶ τὸν Ἐφέσου καὶ πήγαν στὸν Ἰουλιανό. Ἐκεὶ ἄρχισαν τὶς συζητήσεις μὲ μεταφραστή.
Οὗτοι γὰρ οἱ δύο παρεκίνησαν καὶ τὸν Ἐφέσου καὶ λαβόντες αὐτὸν εἰς τοῦ Ἰουλιανοῦ παρεγένοντο. Κατὰ γοῦν τὸ ἔθος αὐτῶν ὡμίλουν λογικῶς μετὰ τοῦ Ἐφέσου διὰ μεταγλωτιστοῦ.[8]
Μετὰ ὁ Ἰουλιανὸς παρεκίνησε τὸν Ἐφέσου νὰ γράψη πρὸς τὸν Πάπα ἐγκωμιάζοντάς τον (ὁ Ἐφέσου τὸν Πάπα) γιὰ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν προσπάθεια ποὺ κατέβαλε γιὰ τὴν ἕνωσι καὶ στὴ συνέχεια νὰ τὸν διεγείρη ὡστε καὶ μελλοντικά νὰ φροντίση νὰ ὁλοκληρωθῆ ἡ ἕνωσις.
Εἶτα συμβουλευτικῶς παρεκίνησεν αὐτὸν ὀ Ἰουλιανὸς ἵνα γράψῃ τι πρὸς τὸν Πάπαν ἐγκωμιάζων τε αὐτὸν ὑπὲρ τῆς ἐπιμελείας καὶ τῆς ἀρχῆς ἤν κατεβάλετο πρὸς τὴν ἕνωσιν, εἴτ᾿ ἀξιῶν καὶ διεγείρων ὅπως καὶ εἰς τὸ ἑξῆς σπουδάσῃ τελεσθῆναι αὐτὸν πρὸς τὴν ἕνωσιν.[9]
Ὁ Ἐφέσου, ἄν καὶ δὲν ἦταν πρόθυμος νὰ γράψη, ὅμως μὲ τὴν παραίνεσι τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τὴν παρακίνησι τοῦ Μυτιλίνης πείσθηκε καὶ εἶπε στὸν Ἰουλιανό: «Μοῦ φαίνεται περιττὸ κάτι τέτοιο καὶ λόγῳ αὐτοῦ δὲν εἶμαι πρόθυμος γι᾿ αὐτὸ. Ἄν ὅμως σοῦ φαίνεται σκόπιμο, θὰ γράψω καὶ θὰ στὸ στείλω καὶ ἄν ἀρέση στὴν αἰδεσιμότητά σου ἄς σταλεῖ καὶ στὸν Πάπα.»
Ὁ δὲ Ἐφέσου εἰ καὶ πρόθυμος οὐκ ἦν πρὸς τὸ γράψαι, ἀλλὰ οὖν τῇ παραινέσει τοῦ Ἱουλιανοῦ προς δε καὶ τῇ παρακινήσει τοῦ Μυτιλήνης πεισθεὶς εἶπεν ὅτι «ἴσως περισσόν μοι δοκεῖ τοῦτο, διὸ καὶ οὐδὲ εἰμὶ εὔκολος (114) πρὸς τοῦτο. Εἴ δε δοκεῖ ὑμῖν λυσιτελὲς γράψω καὶ στέλω σοι τοῦτο», εἶπε τῷ Ἰουλιανῷ, «καὶ εἴπερ ἀρέσει τῇ αἰδεσιμότητι σου, σταλήσεται καὶ πρὸς τὸν Πάπαν» [10]
Τοῦ ζητεῖται λοιπὸν ἀπὸ ἕναν Καρδινάλιο, μὲ τὴν παρακίνησι καὶ τοῦ Μυτιλήνης νὰ γράψει ἕνα ἐπαινετικὸ γράμμα στὸν Πάπα στὸ ὁποῖο νὰ τὸν παρακινῆ νὰ συνεχίση καὶ νὰ ὁλοκληρώση τὴν προσπάθεια γιὰ ἕνωσι. Καὶ ὑποχωρεῖ καὶ γράφει. Ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ ἔχη γίνη οὔτε ἡ παραμικρὴ ἐπίσημη συζήτησι ἐπὶ τῆς οὐσίας γιὰ τὰ ζητήματα ποὺ πρέπει νὰ διερευνηθοῦν καὶ λυθοῦν προκειμένου νὰ ξεκινήσουν οἱ συζητήσεις μὲ στόχο τὴν ἔνωσι.
Στὴν ἐγκωμιαστικὴ ἐπιστολὴ αὐτὴ ὁ ἅγιος Μάρκος πέρα ἀπὸ ὅσα ἄλλα σοφὰ γράφει καταλήγει ὅτι ἄν θέλη ὁ Πάπας μπορεῖ νὰ συμβάλλη ὥστε νὰ γίνη ἀμέσως ἡ ἕνωσις καὶ νὰ γίνη ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτὴ ἀρκεῖ νὰ ἀφαιρέση τὴν προσθήκη (τὸ Φιλιόκβε) ἐκ τοῦ συμβόλου καὶ νὰ σταματήση τὴν χρῆσι τῶν ἀζύμων.
Ἔν δε τῷ τοιούτῳ ἐγκωμίῳ μετὰ τῶν ἄλλων τῶν εὐσεβῶν τε καὶ σοφῶν ἐπιχειρημάτων καὶ τοῦτο περιείχετο ὡς ράδιόν ἐστι τῷ Πάπᾳ ποιῆσαι τὴν ἕνωσιν εἴ γε βουλοιτο, καὶ εὐκόλως δυνήσεται διαπράξασθαι ταύτην ἀπὸ τε τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς ἐξουσίας ἥν πρὸς τὴν ἐκκλησίαν αὐτοῦ κέκτηται, ἀπὸ τε τῆς εὐπειθίας καὶ τῆς ὑποταγῆς ἥτις ὀφείλεται αὐτῷ παρὰ πάντων τῶν Λατινικῶν γενῶν ὡς διαδόχῳ τοῦ ἁγίου Πέτρου. Εἰ γὰρ θελήσει ἐκβαλεῖν τὴν προσθήκην ἐκ τοῦ ἁγίου συμβόλου, παῦσαι δὲ καὶ τὴν δι᾿ ἀζύμων νεκρὰν θυσίαν εὐθὺς γεννήσεται καὶ ἡ ἕνωσις καὶ στερχθήσεται καὶ παρὰ πάντων. Δύναται οὖν ὁ πάπας τοῦτο ποιῆσαι καὶ εἰς μίαν ἐκκλησίαν πάντας συνάψαι τοὺς χριστιανούς.[11]
Ἔστειλε λοιπὸν τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ στὸν Ἰουλιανό ὁ Ἐφέσου.
Οὔτως οὖν γράψας καὶ τελειώσας αὐτὸ ἔστειλε πρὸς τὸν Ἰουλιανόν.[12]
Καὶ τί ἔκανε ὁ Ἰουλιανός τὴν ἐπιστολή; Τὴν πῆγε στὸν Βασιλέα!!! Βρῆκε εὐκαιρία, ὅπως λέει ὁ Συρόπουλος.
Ὁ δὲ ὡς καιρίαν τοῦτο δεξάμενος πρὸς τὸν βασιλέα διεκόμισεν.[13]
Καὶ ὁ Βασιληάς... ἄναψε καὶ βρόντησε. Θεώρησε πολὺ βαρὺ τὸ πράγμα. Διαμαρτυρήθηκε στὸν Πατριάρχη πῶς ἀφήνει ἐλεύθερους τοὺς ἐπισκόπους νὰ συνομιλοῦν μὲ τοὺς Λατίνους.
Ὁ δὲ βασιλεὺς δεινὸν ἡγησάμενος τοῦτο τῷ Πατριάρχῃ διεμηνύσατο: «Πόθεν ἔχουσιν ἄδειαν οἱ ἡμέτεροι λέγειν καὶ πράττειν ἅ βούλονται; Καὶ τίς ἔδωκεν αὐτοῖς ταύτην τὴν ἐξουσίαν; Πῶς δὲ οὐ σκώπτεις καὶ συστέλλεις αὐτούς; Ἡμεῖς ἔτι οὐδὲ τὸ τυχὸν ἠθελήσαμεν δεῖξαι πρὸς Λατίνους» οὕπω δε τι εἰπόντων ἡμῶν διὰ τί ἔγραψεν ὁ Ἐφέσου ἅ ἔγραψεν. Ἔσκωψε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ τοὺς πλησιάσαντας αὐτῷ τότε ἀρχιερεῖς καὶ ὑπερτίθει μὴ λέγειν τι πρὸς Λατίνους.[14]
Καὶ δὲν φτάνουν αὐτὰ, ἀλλὰ ζήτησε νὰ γίνει σύνοδος καὶ νὰ καταδικαστεῖ ὁ Ἐφέσου!!! Τελικῶς ἐπεκράτησαν πιὸ ψύχραιμες θεωρήσεις τοῦ γεγονότος καὶ ... τὴν γλύτωσε ὁ Ἐφέσου.
Ἀλλὰ καὶ κατ᾿ Ἐφέσου συνάξαι τὴν σύνοδον ἐβουλήθη καὶ πρὸς κρίσιν καὶ καταδίκην αὐτὸν ἑλκύσαι. Ἐκωλύθη δὲ παρὰ τινων καὶ μάλιστα παρὰ τοῦ Νικαίας εἰρηκότος τῷ βασιλεῖ: «Οὐ προσῆκον οὐδὲ ἁρμόδιον ἐστὶ λαληθῆναι εἰς τὴν σύνοδον τὸ τοιοῦτον...»[15]
Δηλαδὴ μὲ τὸ τέχνασμα τοῦ Καρδιναλίου Ἰουλιανοῦ νὰ τοῦ ζητήσει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή, παρὰ λίγο νὰ βρεθεῖ ὁ Ἐφέσου Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐκτὸς συνόδου πρὶν ἀρχίσει ἡ σύνοδος...
Αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ προτείνουν οἱ παραπάνω καλοὶ ποιμένες στὸ ποίμνιο νὰ διαβάση ὥστε νὰ ἀντιληφθῆ τὴν ... πραγματικότητα γιὰ τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό.
Μετὰ τὴν ἀπαραίτητη αὐτὴ εἰσαγωγή, ἄν βροῦμε χρόνο καὶ εἴμαστε καλά, θὰ συνεχίσουμε μὲ περαιτέρω ἀνάλυσι τῶν λεχθέντων τῶν καλῶν ποιμένων, ἄν καὶ δὲν ξέρω ἄν ἔχει πλέον κουράγιο κανεὶς ἀπὸ τοὺς κουρασμένους καὶ ζαλισμένους συνανθρώπους μας νὰ παρακολουθῆ αὐτὸ τὸ ὄργιο παραπληροφόρησης ἀπὸ τοὺς ταγμένους γιὰ ὁδηγοὺς του καὶ τὶς προσπάθειες κάποιων ἐλαχίστων νὰ ψελλίσουν στοιχειώδη ἀντίλογο.

[1] Τὸν κόπο τῆς ἀπομαγνητοφωνήσεως ἔκανε ὁ κ. Βασίλειος Κερμενιώτης καὶ τὴν εἶδα δημοσιευμένη στὸν διαδικτυακό τόπο: http://aktines.blogspot.gr/2017/12/flashtv.html#more
[2]ΣυρόπουλουἈπομνημονεύματα. Vera Historia Unionis non Verae inter Graecos et Latinos. Adriani Vlaco. MDCLX Τμήμαστ΄Κεφ. ε΄σελ.148
[3]Συρόπουλου. ὅ.π. Τμήμ. ι΄Κεφ. ιε΄σελ. 303
[4]Ἔχω ὑπ᾿ὅψινμου τὴν ἐπιστολὴ ποὺ εἶναι ἀναρτημένη στὸ δικτυακό τόπο:http://www.theognosia.gr/el/agios-markos-evgenikos-efesouστὴθέσι: https://drive.google.com/file/d/0B2MIhqeftC46b0QydGdmNnk4MnM/view δὲνἔχω ἄλλα βιβλιογραφικά στοιχεία γιὰ τὴν ἔκδοσι αὐτήν.
[5]Συρόπουλουὅ.π. Τμήμαδ΄Κεφ. λα΄σελ. 110 καὶ Τμήμα ε΄Κεφ. α΄σελ.112
[6] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[7] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[8] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[9] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[10] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113-114
[11] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[12] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[13] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[14] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[15] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114

Γεώργιος Κ. Τζανάκης,

Ἀκρωτήρι Χανίων

πηγή

Γιατί ἡ ψυχὴ μοιάζει μὲ τὴ μυλόπετρα;

Ἅγιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖος

Ὁ Ἀββᾶς Κασσιανὸς ταξιδεύει στὴν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἀββᾶ Μωυσῆ καὶ τὸν ρωτᾶ γιατί ἡ ψυχὴ μοιάζει μὲ μυλόπετρα.

Αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ ἐργασία τὴν καταλαβαίνουμε καλύτερα ἂν παρομοιάσουμε τὴν ψυχὴ μὲ μία μυλόπετρα, τὴν ὁποία γυρίζει τὸ ρεῦμα τοῦ νεροῦ συνεχῶς γύρω ἀπὸ τὸν ἄξονά της, καὶ ἡ ὁποία ποτὲ δὲν σταματάει νὰ γυρίζει ἐνόσῳ τὸ νερὸ τρέχει. Ἀλλὰ ὁ μυλωνὰς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ ἀλέσει σιτάρι, βρώμη ἢ ζιζάνια. Ὁ μύλος ὑποχρεώνεται νὰ ἀλέσει ὅ,τι τοῦ ρίχνει ὁ μυλωνᾶς.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς μπαίνει ἡ ψυχὴ σὲ κίνηση ἀπὸ τοὺς χειμάρρους τῶν πειρασμῶν ποὺ τὴν κατακλύζουν καὶ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ ρεῦμα τῶν λογισμῶν.

Ἡ ἴδια ὅμως ἡ ψυχή, μὲ τὸν ἀγώνα της καὶ μὲ τὴν προσοχή της, φροντίζει γιὰ τὸ εἶδος τῶν λογισμῶν ποὺ πρέπει νὰ δέχεται ἢ νὰ ἀπορρίπτει. Διότι, ὅπως εἴπαμε παραπάνω, ἐὰν διαρκῶς φέρνουμε στὴ μνήμη μας τὶς Θεῖες Γραφὲς καὶ ἂν ἀνεβάζουμε τὸ νοῦ μας ψηλά, ὥστε νὰ ἀσχολεῖται μὲ πνευματικὰ πράγματα καὶ νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν τελειότητα καὶ τὴ μέλλουσα μακαριότητα, ἑπόμενο εἶναι ὅτι ἀπ’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἐνασχόληση τοῦ νοῦ μας, θὰ μᾶς ἔρχονται καὶ πνευματικοὶ λογισμοί. Καὶ αὐτοὶ οἱ λογισμοὶ θὰ κάνουν τὸν νοῦ νὰ ἐντρυφᾶ σὲ ὅ,τι εἶχε πρὶν μελετήσει.

Ἂν ὅμως μᾶς καταλάβει ἡ ὀκνηρία καὶ ἡ ἀπροσεξία, κι ἂν ξοδεύουμε τὸν καιρό μας σὲ ἄσκοπη φλυαρία ἢ ἂν μπλέξουμε στὶς μέριμνες τούτου τοῦ κόσμου καὶ στὶς μάταιες ἐπιθυμίες, τότε θὰ ξεφυτρώσουν ζιζάνια, τὰ ὁποῖα στὴ συνέχεια θὰ ἁπλωθοῦν καταστρεπτικὰ στὴν καρδιά μας. Καὶ τότε, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος καὶ Σωτήρας μας, ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ θησαυρὸς τῶν ἔργων μας καὶ τῶν ἐπιδιώξεών μας, ἐκεῖ θὰ βρίσκεται καὶ ἡ καρδιά μας (Ματθ. 6, 21).

Συνομιλίες μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐρήμου, Τόμος Α΄, Ἐκδόσεις Ετοιμασία

«Βόμβα Wikileaks»: Οι Αμερικανοί Ήλπιζαν Να Πεθάνει Ο Χριστόδουλος Για Να Περάσουν Το Σκοπιανό

Απόρρητα τηλεγραφήματα (εικόνες - βίντεο)

Έξω φρενών ήταν οι Αμερικάνοι με την ανένδοτη στάση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο Σκοπιανό, όπως προκύπτει από απόρρητα τηλεγραφήματα της Αμερικανικής Πρεσβείας που έχει δημοσιοποιήσει το Wikileaks!

ΗΠΑ: Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΘΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ

Σε αμερικανικό εμπιστευτικό τηλεγράφημα στις 23-10-2007, που υπογράφει ο τότε Επιτετραμένος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα Thomas M. Countryman, περιγράφονται οι θετικές ανησυχίες για τη διαδοχή του Χριστόδουλου, που ετοιμαζόταν τότε να επιστρέψει από το Memorial Hospital των ΗΠΑ χωρίς να έχει γίνει μεταμόσχευση…

Η Αμερικανική Πρεσβεία περιμένει ότι μέσα σε έξι το πολύ μήνες θα έχει πεθάνει και ανοίγοντας εκ των πραγμάτων το ζήτημα διαδοχής σημειώνει, ότι η διαδοχή Χριστοδούλου κυρίως θα επηρεάσει το Σκοπιανό:
«Η διαδικασία επιλογής ενός διαδόχου κατά πάσα πιθανότητα θα επηρεάσει την συζήτηση θεμάτων πολιτικής, και κυρίως το Μακεδονικό ζήτημα του ονόματος»!

ΑΠΟ ΤΟ 2007 ΟΙ ΗΠΑ ΗΘΕΛΑΝ ΤΑ ΜΟΕ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΩΡΑ ΔΩΡΟ Ο ΚΟΤΖΙΑΣ
Σύμφωνα με άλλο εμπιστευτικό αμερικανικό τηλεγράφημα με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου 2007 (ημέρα διπλών εορτασμών απελευθέρωσης Θεσσαλονίκης και Αγίου Δημητρίου…) ο Thomas M. Countryman αποκαλύπτει άθελά του ότι οι Αμερικανοί επιδίωκαν από τότε το απίθανο όνειρο να υπάρξουν Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) ανάμεσα σε Ελλάδα και Σκόπια, ακόμη και πριν την Συμφωνία του Ονόματος:
«…θα θέλαμε να δούμε και τις δύο πλευρές να συμμετέχουν σε σοβαρή συζήτηση των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ακόμη και πριν από τη συμφωνία για το όνομα»!

Ε, λοιπόν εκείνο το αμερικανικό άπιαστο όνειρο του 2007 για την υπογραφή ΜΟΕ, το έκανε πραγματικότητα και μέγα δώρο σε Σκόπια και Στέιτ Ντιπάρτμεντ η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το 2015, δια του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά! Για να καταλάβουν κάποιοι τι γίνεται και πόσο στημένο είναι το παιχνίδι, που όμως ξαφνικά πάντα τους χαλάει, με τη βοήθεια του Θεού κάθε φορά…

ΣΧΕΤΙΚΑ

Σοκαριστικό – Σε 10 χρόνια θα μπορούν να αναστήσουν τον…

15 Jan, 2018

Αποκάλυψη από τη Mόσχα: Αυτή είναι η αλήθεια για το Σκοπιανό

15 Jan, 2018

Οι πιέσεις που δεχόταν ο Καραμανλής για να αποδεχτεί τα…

15 Jan, 2018

Στο ίδιο τηλεγράφημα αναφέρεται επίσης ότι ο άτυπος «Πρέσβης» των Σκοπίων στην Ελλάδα Blagoj Handziski, δήλωσε στις 24-10-2007 στους Αμερικανούς στην Αθήνα, ότι ήταν πεπεισμένος πλέον πως η Ελλάδα του Κώστα Καραμανλή θα ασκούσε Βέτο στην εισδοχή του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ, κατά την προσεχή Σύνοδο Κορυφής στο Βουκουρέστι (τότε που η Παγκόσμια Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα έκανε την πρώτη νέα μεγάλη Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στο «Αλεξάνδρειο – Παλαί ντε Σπορ»), ενώ συμβούλευε τους Αμερικάνους να ελιχθούν κατάλληλα ανάμεσα στους υποψηφίους διαδόχους του τότε ασθενούς Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος θα έκανε – όπως τονίζεται στο τηλεγράφημα – εκστρατεία για τα εθνικά θέματα!

Δηλαδή με άλλα λόγια τα Σκόπια προέτρεπαν τις ΗΠΑ να επηρεάσουν και να αναμιχθούν στην διαδοχή Χριστόδουλου, ώστε να μην βρεθεί άλλος Αρχιεπίσκοπος που να ανακατεύεται στο Σκοπιανό! Επειδή επί Χριστοδούλου δεν μπορούσε να περάσει τίποτα! Καμμία εθνική υποχώρηση! Καμμία εθνική ήττα και συντριβή! Κανένα Μνημόνιο! Και φυσικά κανένας συμβιβασμός και καμμία υποχώρηση στο ζήτημα της Ονομασίας των Σκοπίων!

Η Εκκλησία μας, αποτελούσε και αποτελεί (όπως έδειξε και η πρόσφατη ιστορική απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου – εδώ), τον βράχο ανάσχεσης όλων των εθνικών κινδύνων και την ακλόνητη και αποτελεσματική ασπίδα προστασίας της Μακεδονίας μας! Γι΄ αυτό και πολεμάται τόσο πολύ…

Τελικά πάντως, ο πρόωρος θάνατος του μακαριστού και μαχητικού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στις 28-1-2008, διευκόλυνε τα σχέδια των ξένων, αλλά τουλάχιστον στο Σκοπιανό βρέθηκε μπροστά τους όλα αυτά τα χρόνια ο Άνθιμος και η Παγκόσμια Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα, που συνέχισαν και συνεχίζουν ακούραστα την μεγάλη Εθνική Αντίσταση, η οποία βλέπουν τώρα με χαρά πως έχει απλωθεί σε κάθε γωνιά και ψυχή της χώρας, που ετοιμάζεται με νέα, μεγάλα Συλλαλητήρια να σταματήσει τους εσωτερικούς πλαστογράφους και τα βαθιά σχέδια των ΗΠΑ του Τραμπ και των Ρεπουμπλικάνων…

Πηγή: noiazomai.gr

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ (ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ ΚΕΦ. 10, ΣΤΙΧ.19)

                                                                    

ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ

Ἐπίλογος τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ» φυλ. 235, Μάρτιος 1961
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ἐκ τῶν ἀπογραφῶν ποὺ διενεργοῦνται ἐξάγεται, ὅτι ὁ πληθυσμὸς ὄχι μόνον τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων χωρῶν τῆς ὑφηλίου αὐξάνεται. Αὐξάνεται ποσοτικῶς, ἀλλὰ ποιοτικῶς, πῶς εἶνε τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων; Μήπως σπανίζουν οἱ ἔντιμοι χαρακτῆρες; Μήπως τὰ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ὡς εἶνε ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίς, ἀρχίζουν νὰ ἐκλείπουν, καὶ μόνον σάρκες ἄνευ ψυχῆς, ἄνευ ἐνθέου φρονήματος ἔχουν καταντήσει οἱ ἄνθρωποι; Μήπως ἐφθάσαμεν εἰς ἐποχὴν παροιμοίαν πρὸς τὴν ἐποχὴν τοῦ Νῶε («ὥσπερ αἱ ἡμέραι Νῶε»), κατὰ τὴν ὁποίαν μόνον ὀκτώ, ὡς εἴδομεν, ἐκρίθησαν ἄξιοι σωτηρίας; Μήπως ἡ ἐποχή μας εἶνε ἡ ἐποχὴ ἐκείνη, περὶ τῆς ὁποίας προφητικῶς ὡμίλησεν ὁ Κύριος λέγων˙ «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθῶν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς»; (Λουκ. 18, 8).
Ὁ Κύριος ὅστις ἐξ ὕψους κατοικητηρίου του ἐποπτεύει τὰ ἀνθρώπινα, βλέπει τὴν καταπληκτικὴν πρόοδον τοῦ κακοῦ καὶ δὲν ἀδιαφορεῖ. Μακροθυμεῖ καὶ ἀναμένει τὴν μετάνοιαν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ἐμακροθύμησε, καὶ ἐπὶ 120 ἔτη δὲν ἀνέμενε τὴν μετάνοιαν τῶν ἀνθρώπων τῆς γενεᾶς τοῦ Νῶε; Οὕτω καὶ σήμερον μακροθυμεῖ, δίδει συνεχῶς προθεσμίας πρὸς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφήν˙ Ἀλλὰ δὲν μετανοεῖ ἡ ἀνθρωπότης; Δὲν μετανοοῦν οἱ ἄρχοντες αὐτῆς, οἱ τὰς μεγαλυτέρας εὐθύνας ὑπέχοντες; Δὲν μετανοοῦν οἱ ἀρχόμενοι, οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ κατὰ διαφόρους τρόπους συνευδοκοῦν εἰς τὰς πράξεις τῶν ἀρχόντων των; Δὲν μετανοεῖ Ἀνατολὴ καὶ Δύσις; Ἀλλʼ ἐξακολουθοῦν τὰ τεράστια πολιτικά, στρατιωτικὰ καὶ οἰκονομικὰ συγκροτήματα νὰ σκέπτωνται ὅπως καὶ χθές; Κωφεύουν πρὸς τὰς ἀρχαγγελικὰς σάλπιγγας τῆς Ἀποκαλύψεως; Τυφλώττουν πρὸς τὰ φωτεινὰ σήματα ποὺ εἰδοποιοῦν «κίνδυνος – θάνατος»; Ἐπῆλθε γενικὴ πώρωσις συνειδήσεων; Αἴ τότε! Εὑρισκόμεθα ἐγγὺς μαχαίρας. Τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων μὴ μετανοοῦντα δὲν ἔχουν λόγον ὑπάρξεως. Πρὸς τί νὰ ζοῦν; Θὰ παραχωρήση ὁ Θεὸς νὰ ἔλθη ἡ μεγάλη συμφορά. Ποία θὰ εἶνε αὕτη;
Πλημμύραι; Κυκλῶνες; Σεισμοί; Ἡφαίστεια; Ἐπιδημίαι θανατηφόροι; Ἤ ἔκρηξις ἀτομικῶν βομβῶν, τὰς ὁποίας μὲ συνεχῶς ἐπιταχυνόμενον ῥυθμὸν κατασκευάζουν τὰ πολεμικὰ ἐργοστάσια τῶν μεγάλων κρατῶν; Ἡ ἐξ οἱασδήποτε αἰτίας καταστροφὴ θὰ εἶνε γενική. Αἱ μεγάλες πόλεις θὰ καταστραφοῦν, ὡς πάλαι ποτέ κατεστράφησαν ἡ Νινευΐ καὶ ἡ Βαβυλών. Ἡ ὕπαιθρος θὰ ἐρημωθῆ, ἡ χλόη καὶ τὰ δένδρα θὰ ἐξαφανισθοῦν… Ἀναγνώσατε Ἡσαΐαν τὸν προφήτην, κεφάλαιον 10 στίχον 19 καὶ θὰ ἴδητε καὶ θὰ φρίξητε. Κατὰ τὴν προφητείαν αὐτήν, ἐκείνη οἱ ὁποῖοι θὰ σωθοῦν θὰ εἶνε τόσον ὀλίγοι, ὥστε διὰ τὴν ἀπαρίθμησίν των δὲν θὰ χρειασθοῦν πλέον συνεργεῖα ἀπογραφέων, ἀλλʼ ἕν καὶ μόνον παιδίον θὰ ἀρκῆ διὰ νὰ τοὺς μετρήση. Ἰδοὺ ἐπὶ λέξει ἡ φοβερὰ προφητεία, ἡ ὁποία ἐξ ἀφορμῆς ὡρισμένου ἱστορικοῦ γεγονότος λεχθεῖσα ἔχει γενικωτέραν τὴν ἐφαρμογὴν˙ «Καὶ οἱ καταλειφθέντες ἀπʼ αὐτῶν ἀριθμὸς ἔσονται καὶ παιδίον γράψει αὐτούς».
Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες! Ἄς προσευχηθῶμεν, γιὰ μὴ γίνῃ στὶς ἡμέρες μᾶς ἡ φοβερὰ ἀπογραφὴ τῆς προφητείας τοῦ Ἡσαΐου.

ΠΗΓΗ

Περί συνέπειας Θεϊσμού, Αγνωστικισμού και Αθεϊσμού Βασικές διακρίσεις Αυτοαναιρούμενες φιλοσοφίες

Δεν σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν πολλές "ποιότητες απιστίας", και ομοίως, πολλά "είδη πίστης" στον Θεό, ή σε κάποιο θεό. Αυτές τις διαφορές θα παρουσιάσουμε στο παρόν άρθρο, πάντοτε σε σχέση με το θέμα του πως βλέπει η κάθε ομάδα την ύπαρξή του Θεού.

Αν και δεν υπάρχουν "στεγανά" στις ιδεολογίες των ανθρώπων, θα επιχειρηθεί εδώ να δοθεί μια κατάταξη των διαφόρων ιδεολογιών, περί της αποδοχής ή όχι θεού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Ούτε σημαίνει ότι είναι σταθερός ο προσανατολισμός κάποιου. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί σε κάποιο χρονικό διάστημα να μεταβάλλει τις απόψεις του, και να διανύσει όλες αυτές τις ποιότητες πίστης ή απιστίας, από το ένα άκρο ως το άλλο!

Επιγραμματικά, υπάρχουν τρεις διακριτές κατηγορίες:

1. Οι θεϊστές

2. Οι αγνωστικιστές

3.Οι αθεϊστές 

Όμως και οι παραπάνω κατηγορίες, χωρίζονται σε αρκετές υποκατηγορίες, οι οποίες βρίσκονται κοντύτερα προς το ένα ή το άλλο άκρο. Θα δούμε στη συνέχεια τις υποκατηγορίες αυτές, και θα τις σχολιάσουμε σχετικά με τη συνέπεια που περιέχει η κάθε μία από αυτές.

1. Οι θεϊστές

Οι θεϊστές, χωρίζονται σε δύο βασικές ομάδες ως προς το ζήτημα της αποδειξιμότητας του Θεού:

α. Σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο Θεός δεν μπορεί να αποδειχθεί, παρά μόνο αποκαλύπτεται, και

β. Σε αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού.

Από τις δύο αυτές ομάδες, η πρώτη ομάδα είναι συνεπής προς την πίστη, αλλά και προς τα γεγονότα. Αναγνωρίζει ότι ο Θεός ως ελεύθερο πρόσωπο, δεν είναι δυνατόν να "ανακαλυφθεί", παρά μόνο να "αποκαλυφθεί" όταν και όποτε Εκείνος το θελήσει. Αυτή η θέση, τους βγάζει από την υποχρέωση να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού, και απλώς παραδέχονται ότι πρόκειται για θέμα πίστης. Πιστεύουν στον Θεό, όχι επειδή μπορεί να αποδειχθεί με κάποια φυσική μέθοδο στον καθένα, αλλά επειδή είτε το βρίσκουν λογικότερο από το να μην πιστεύουν, είτε είχαν κάποια ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ εμπειρία γνωριμίας μαζί Του, είτε και τα δύο! Πιστεύουν ότι για λόγους σεβασμού της ελευθερίας του πλάσματός Του, ο Θεός ΠΟΤΕ δεν αποδεικνύει την ύπαρξή Του πέραν πάσης αμφιβολίας στο πλάσμα Του, ώστε να του δώσει τη δυνατότητα να απορρίψει την ύπαρξή Του, αν αυτή είναι η προαίρεση της καρδιάς του. Η πρώτη αυτή ομάδα των ανθρώπων, είναι η μόνη συνεπής ομάδα του θεϊσμού.

Η δεύτερη ομάδα, δεν είναι συνεπής. Και ο λόγος είναι, ότι ενώ δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί η ύπαρξη του Θεού πέραν πάσης αμφιβολίας, νομίζουν ότι μπορούν να το αποδείξουν. Βεβαίως παρουσιάζουν πλήθος σοβαρών ενδείξεων για την ύπαρξή Του, δείχνουν ότι είναι η λογικότερη θέση, όμως ΠΟΤΕ δεν μπορούν αυτό να το αποδείξουν. Άλλο είναι οι ενδείξεις, άλλο οι ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ.

Αν θα το αποδείκνυαν άλλωστε, αυτό αφ' ενός θα στερούσε από τον Θεό την ελευθερία να αυτοκαθορίζει την αποκάλυψή Του, αφ' ετέρου, θα στερούσε την ελευθερία των απίστων να τον απορρίψουν! Η δεύτερη αυτή ομάδα μάλιστα, (αν τα μέλη της θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς), αυτοαναιρεί την ίδια την έννοια της πίστεως, γιατί και κατά την Αγία Γραφή: "Εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων" (Εβραίους 11/ια΄1). Αν νομίζουν ότι θεωρείται "πίστη" αυτό που λαμβάνεται με τις αισθήσεις, δηλαδή τα "βλεπόμενα", απατούν τους εαυτούς τους ότι είναι πιστοί! Σύμφωνα και με τα λόγια τού Χριστού προς τον Θωμά: "ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες" (Ιωάννης 20/κ΄29). Εάν ο άνθρωπος πιστεύει επειδή είδε, τότε η πίστη του εξαναγκάστηκε! Τότε δεν έχει εκφράσει έμπρακτα την καλοπροαίρετη διάθεση της καρδιάς του!

Αυτή η ομάδα, αυτοακυρώνει αφ' ενός την πίστη την οποία επικαλείται, εκτίθεται αφ' ετέρου, αποτυγχάνοντας να αποδείξει αυτό που υποτίθεται ότι μπορεί να αποδείξει.

2. Οι αγνωστικιστές

Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, η λέξη Αγνωστικισμός λέχθηκε δημόσια για πρώτη φορά το 1869 σε μια συνεδρίαση της μεταφυσικής κοινωνίας στο Λονδίνο από τον Sir Thomas H. Huxley, έναν Βρετανό βιολόγο και πρωτοπόρο της Δαρβίνιας θεωρίας της εξέλιξης. Δημιούργησε τον όρο ως κατάλληλη ετικέτα για τη θέση του. "Μπήκε στο κεφάλι μου ως αντιθετικός όρος στους Γνωστικούς της ιστορίας των εκκλησιών που δήλωναν φανερά πως ξέρουν τόσο μεγάλο μέρος για τα ίδια τα πράγματα των οποίων ήμουν ανίδεος." Όρισε ως: "Αγνωστικιστή", αυτόν που δεν δέχεται ούτε τον θεϊσμό, ούτε τον αθεϊσμό, θεωρώντας τους ακραίους, και που πιστεύει ότι το ερώτημα για το αν υπάρχει κάποια ανώτερη, πέρα και πάνω από την Φύση δύναμη, παραμένει άνευ απάντησης, και ότι δεν είναι δυνατόν να το γνωρίσουμε. Μάλιστα ορισμένοι Αγνωστικιστές, υποστηρίζουν ότι ούτε θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε αν υπάρχει Θεός. Η λέξη αγνωστικιστής προέρχεται από το Ελληνικό στερητικό "α", και "γνώσις".

Υπάρχουν δύο ειδών Αγνωστικιστές:

α. Οι Εμπειρικοί Αγνωστικιστές, είναι αυτοί που δεν αποκλείουν κάποια στιγμή να βρεθούν αποδείξεις για τον Θεό, και

β. Οι Απόλυτοι Αγνωστικιστές, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσουν να βρεθούν αποδείξεις για τον Θεό.

Η πρώτη ομάδα, (αν και η δεύτερη έχει δίκιο, ότι "ποτέ δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί ο Θεός"), είναι συνεπής με αυτό που πρεσβεύει. Όμως είναι λάθος το ενδεχόμενο για "αποδείξεις" περί Θεού.

Η δεύτερη ομάδα, αν και έχει δίκιο, είναι ασυνεπής προς τον αγνωστικισμό της! Γιατί εφόσον δεν δέχονται τις θεϊστικές λογικεύσεις, δεν είναι δυνατόν δια τού αγνωστικισμού να καταλήξουν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Το συμπέρασμα λοιπόν ότι "ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε αποδείξεις για τον Θεό", αποτελεί ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ, κάτι που καθιστά τη θέση τους "θρησκευτική".

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι και οι δύο μορφές Αγνωστικισμού, πάσχουν από κάποια μικρή αντιφατικότητα. Παρ' όλα αυτά, είναι θα λέγαμε συνεπέστεροι από τους Αθεϊστές.

3. Οι Αθεϊστές

Ο Αθεϊσμός, είναι πολύ πιο μπερδεμένος από τις ανωτέρω θέσεις. Και οι λόγοι είναι συνήθως δύο:

Ο πρώτος λόγος είναι ότι συνήθως οι αθεϊστές είναι άνθρωποι αμόρφωτοι και ημιμαθείς, που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Έτσι μπερδεύουν τις έννοιες, και ενώ μερικές φορές δεν είναι αθεϊστές, οι ίδιοι λένε ότι είναι... "αθεϊστές"!

Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι όσοι έχουν διαβάσει λίγο περισσότερο, αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα στα οποία τους οδηγεί η αθεϊστική τους θρησκεία, και καταφεύγουν σε διάφορες υπεκφυγές και επινοήσεις, για να "κουκουλώσουν" τις αντιφάσεις τους.

Έτσι, εμφανίζονται ΤΡΕΙΣ ομάδες "αθεϊστών", που στην πραγματικότητα είναι ΜΟΝΟ ΔΥΟ, αλλά παρουσιάζονται ως τρεις, για τους παραπάνω λόγους. Θα τις κατονομάσουμε στη συνέχεια, και θα τις αναλύσουμε περιληπτικά, δείχνοντας την αμάθεια και το δόλο της τελευταίας αυτής αθεϊστικής ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. Κατά δικό τους διαχωρισμό λοιπόν, οι άθεοι χρησιμοποιούν τρία (γνωστά σ' εμάς) ονόματα ομάδων:

1. Ασθενής Αθεϊσμός.

2. Ισχυρός Αθεϊσμός.

3. Αντιθεϊσμός.

Ο Ασθενής Αθεϊσμός, στην πραγματικότητα είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ εντός της Αθεϊστικής θρησκείας. Πρεσβεύει ότι "δεν πιστεύει στον Θεό εφόσον δεν έχει στοιχεία, αλλά δεν αποκλείει την ύπαρξή Του". Όμως αυτό δεν είναι αθεϊσμός, αλλά ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ. Και ονομάζεται "αθεϊσμός", λόγω αγνοίας αυτών που τον πρεσβεύουν!

Απομένουν λοιπόν οι δύο άλλες ομάδες, οι οποίες είναι πραγματικές:

Ο Ισχυρός Αθεϊσμός, είναι αυτός που διατυπώνει ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ, ότι "Δεν υπάρχει Θεός (ή θεοί)", αποκλείοντας οριστικά αυτό το ενδεχόμενο.

Η δογματική αυτή διατύπωση, φέρνει τον αθεϊστή στη δυσάρεστη θέση, να ανήκει σε ΘΡΗΣΚΕΙΑ!!! Ο άνθρωπος αυτός, παραθεωρεί όλες τις μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων που γνώρισαν προσωπικά τον Θεό, κλείνει τα μάτια στις ενδείξεις που τον περιτριγυρίζουν για τον Θεό, και η κακή προαίρεση της καρδιάς του, δεν του αφήνει το παραμικρό περιθώριο να δεχθεί την πραγματικότητα της ύπαρξης κάποιου Θεού. Πρόκειται για μια θρησκεία απωλείας, που κλείνει στον άνθρωπο την πόρτα τής Χάρης τού Θεού, και τον αφήνει μόνο σε μια ζωή χωρίς αληθινό νόημα.

Οι αθεϊστές, για να ξεφύγουν από αυτή την αντίφαση, λένε: "Εμείς δεν λέμε ότι πιστεύουμε σε κάτι. Λέμε ότι ΔΕΝ πιστεύουμε. Άρα είναι παράλογο να μας ονομάζει κάποιος θρησκεία". Όμως η ουσία του θέματος, δεν βρίσκεται στη διατύπωση. Βρίσκεται στο ότι ΔΟΓΜΑΤΙΖΟΥΝ χωρίς αποδείξεις. Και μάλιστα πολύ περισσότερο, όταν οι ίδιοι επικαλούνται την έλλειψη αποδείξεων για να δεχθούν τον Θεό! Πώς βλέπουν την έλλειψη αποδείξεων για την ύπαρξη τού Θεού, αλλά δεν τη βλέπουν όταν πρόκειται για την ανυπαρξία Του; Πώς μετράνε με δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Δεν λέμε ότι πρέπει να πιστέψουν. Αλλά η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ τους πεποίθηση ότι "θεός δεν υπάρχει", και μάλιστα χωρίς αποδείξεις, τους κάνει άλλη μία ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Δεν είναι «απουσία πίστης». Είναι: «δογματική διατύπωση θέσης» ότι «δεν υπάρχει Θεός». Δεν αφήνει το ενδεχόμενο να υπάρχει. Το δογματίζει, χωρίς αποδείξεις! Όποιος δογματίζει, θρησκεύει. Είτε δογματίζει θετικά, (Υπάρχει Θεός), είτε δογματίζει αρνητικά (Δεν υπάρχει Θεός).

Θα μπορούσαν να πουν: "Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός ελλείψει αποδείξεων, αλλά δεν το αποκλείω". Τότε φυσικά δεν θα ήταν "αθεϊστές", αλλά Αγνωστικιστές. Θα ήταν όμως συνεπέστεροι. Ως Αθεϊστές όμως είναι εντελώς αντιφατικοί, και αποτελούν πράγματι ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Τα παραπάνω όμως, δημιούργησαν την τρίτη αθεϊστική ομάδα, τών Αντιθεϊστών. Μόνο που αυτή είναι η ομάδα για την οποία μιλούσαμε πιο πάνω, και τους ονομάζουν έτσι, κάποιοι πιο καινούργιοι αθεϊστές, για να πουν ότι δήθεν: "αυτοί είναι οι κανονικοί αθεϊστές". Όμως όπως θα δείξουμε, πρόκειται περί τσαρλατάνων.

Ενήμεροι μερικοί πιο διαβασμένοι αθεϊστές, για τις αντιφάσεις της θρησκείας τους, προχωρούν σε μια ΣΟΦΙΣΤΕΙΑ, με σκοπό να ξεφύγουν από τις αντιφάσεις στις οποίες τους οδηγεί το παράλογο δόγμα της "ανυπαρξίας τού Θεού". Και το σκεπτικό τους είναι το εξής: "Αν παρουσιάσουμε το θέμα περί Θεού ως κάτι χωρίς νόημα, δεν χρειάζεται να απολογηθούμε για την έλλειψη αποδείξεών μας!". Έτσι, προχώρησαν στην εξής επιχειρηματολογία:

Ξεκινούν πρώτα, δίνοντας έναν εσφαλμένο ορισμό περί Θεού. Λένε: "Θεϊστής είναι αυτός που πιστεύει σε κάποια απροσδιόριστη ανωτέρα, συνήθως δημιουργό, δύναμη που την αποκαλεί Θεό, ή σε κάποιο αόριστο και απροσδιόριστο Θεό, συνήθως δημιουργό, που τον αποκαλεί ανωτέρα δύναμη." Και αυτόν τον ορισμό τον δίνουν, επειδή τους βολεύει, για να παρουσιάζουν τον Θεό ως κάτι "αόριστο", "απροσδιόριστο", ή "ανωτέρα δύναμη". Τους βολεύει επειδή η ΨΕΥΔΗΣ ΑΟΡΙΣΤΙΑ αυτή, είναι απαραίτητη για τη συνέχεια τής σοφιστείας που δημιούργησαν.

Στον 20ό αιώνα, σύμφωνα με τον Ludwig Wittgenstein στην Αναλυτική Φιλοσοφία και τη Γλωσσανάλυση, ο ορισμός του αθεϊσμού έλαβε την εξής τεχνητή και παράλογη μορφή:

Κατά τον αθεϊστή αυτόν, και όσους άλλους αθεϊστές με μειωμένη αντίληψη τον ακολουθούν, "Η έννοια του «θεού» και όλες οι έννοιες που παράγονται από αυτήν είναι ψευδοέννοιες και ως εκ τούτου κάθε συζήτηση περί αυτών είναι στερημένη νοήματος και δεν οδηγεί σε κανένα συμπέρασμα. Άρα έχουμε να κάνουμε με ανόητη συζήτηση".

Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να ΥΠΕΚΦΥΓΕΙ από τις αντιφάσεις που δημιουργεί στη θρησκεία τού αθεϊσμού η δογματική απόρριψη ύπαρξης τού Θεού. "Γιατί, αν δεν έχει περιεχόμενο η λέξη: "θεός", αν είναι "ψευδοέννοια", τότε δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τη συζητήσουμε", υποστηρίζει.

Με άλλα λόγια, οι θέσεις αυτές, όχι μόνο δεν λύνουν τον παραλογισμό τού αθεϊσμού, αλλά αντιθέτως, κηρύσσουν γενική υποχώρηση από κάθε συζήτηση. Αποφεύγουν έτσι κάθε συζήτηση, ώστε να μη βρεθούν στην αντιφατική θέση να φανούν ασυνεπείς! Αν μη τι άλλο, αυτή η στάση από μέρους τους δείχνει επίγνωση τής αντιφατικότητάς τους, και ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΙΑ. Μάλιστα ο συγγραφέας αυτός, θεωρεί ότι "η θέση αυτή είναι η μόνη άτρωτη". Με άλλα λόγια, παραδέχεται έτσι τα προβλήματα τής αθεϊστικής θέσης, και η μόνη άτρωτη θέση, είναι η άρνηση συζήτησης περί Θεού!!!

Έτσι, οι οπαδοί αυτής της θέσεως, ονομάζουν τους εαυτούς τους: "αθεϊστές", και εκείνους που δέχονται συζήτηση περί Θεού, τους ονομάζουν: "αντιθεϊστές"! Με το σκεπτικό, ότι "εφόσον συζητούν περί Θεού, είναι σαν να αποδέχονται ότι αυτή η έννοια έχει κάποιο περιεχόμενο, και την αντιστρατεύονται".

Τώρα που δείξαμε την υστεροβουλία αυτής τής νέας αθεϊστικής θεωρίας, θα προχωρήσουμε εν συντομία, να δείξουμε ότι στην πραγματικότητα, είναι ακόμα πιο σκοτισμένοι από τους άλλους αθεϊστές, (και ας τους ονομάζουν αντιθεϊστές).

Πρώτα - πρώτα, η νέα αυτή θεωρία τους, πάσχει στο ότι παρουσιάζουν τον Θεό ως κάτι: "αόριστο", "απροσδιόριστο", και "ανωτέρα δύναμη". Και ενώ αυτό είναι αλήθεια για πλήθος θρησκειών, δεν είναι αλήθεια για τη Χριστιανική πίστη. Όμως δεν τολμούν να κάνουν αυτό το διαχωρισμό, παρά βάζουν τη Χριστιανική πίστη ανάμεσα σε άλλες συγκεχυμένες θεϊστικές θεωρίες, γιατί έτσι τους συμφέρει!

Στη Χριστιανική πίστη δεν έχουμε έναν Θεό αόριστο, αλλά η λέξη: "Θεός", είναι μια καλά διατυπωμένη έννοια, με πλήρες και σαφώς συγκεκριμένο περιεχόμενο. Πρόκειται μάλιστα για σαφέστατο ιστορικό πρόσωπο, για τον Ιησού Χριστό! Μαρτυρημένος επαρκώς από αυτόπτες μάρτυρες, και από προφητείες, τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα. Σαφέστατα η Χριστιανική πίστη, δογματίζει ότι το πρόσωπο αυτό, ήταν η ενσάρκωση τού "Θεού τού αοράτου", τον οποίο σαφέστατα πάλι κατονομάζει ως "παντοδύναμο", "πανταχού παρόντα", "δημιουργό τού σύμπαντος", "άχρονο", και "απεριχώρητο". Σαφέστατη ύπαρξη, με σαφέστατες ιδιότητες. Πώς λοιπόν λένε ότι είναι κάτι αόριστο;

Η Χριστιανική πίστη, δίνοντας στη λέξη: "θεός" συγκεκριμένο περιεχόμενο, στερεί από τους κομπογιαννίτες αυτούς το επιχείρημα τής αοριστίας, και τους σύρει ξανά πίσω στο στίβο τής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, από την οποία αντιπαράθεση σπεύδουν να ξεφύγουν τρέχοντας!

Η Χριστιανική πίστη, αποτελεί τη μόνο συνεπή θεϊστική θέση. Έχει για τον Θεό συγκεκριμένα δόγματα, συγκεκριμένες μαρτυρίες, συγκεκριμένη μέθοδο γνωριμίας μαζί Του. Έχει μια πλήρη και συνεπή διατύπωση για το κάθε τι σχετικά με Αυτόν, ο οποίος ο Ίδιος αποκαλύφθηκε στους Χριστιανούς. Γι' αυτό κανείς, όσο πονηρά και αν φερθεί, όσο λογικά και αν προσπαθήσει να συζητήσει, ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσει να αποδείξει πως η Χριστιανική αλήθεια για τον Θεό είναι εσφαλμένη.

N. M.

πηγή

ΤΙ ΠΡΟΦΗΤΕΨΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Είναι καταπληκτικές οι προφητείες των Αγίων Πατέρων για τους κληρικούς των εσχάτων χρόνων, προφητείες που απεικονίζουν δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό την σημερινή κατάσταση των ποιμένων που στην πλειοψηφία τους δυστυχώς μόνο ποιμένες δεν είναι! Οι περισσότεροι έχουν «πιαστεί» είτε από ιδιοτελές συμφέρον είτε από διαβολική πλάνη στα «δίχτυα» του Οικουμενισμού, της μεγαλύτερης σύγχρονης αίρεσης.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός : «Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και ασεβέστεροι των όλων» από το «Ο Πατροκοσμάς», Προφητεία 57η , σελ. 39.

Ο Άγιος Ιππόλυτος : «Οι ποιμένες ως λύκοι γενήσονται. Οι ιερείς το ψεύδος ασπάσονται. Οι μοναχοί τα του κόσμου ποθήσουσιν…» από
Άγιος Ιππόλυτος ΒΕΠΕΣ 6, 278.
Ο Άγιος Νείλος ο Αγιορείτης : «Όταν πλησιάση ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία… Οι ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και ιερείς θα είναι άνδρες κενόδοξοι, μη γνωρίζοντες παντελώς την δεξιάν οδόν από την αριστεράν… Αι εκκλησίαι δε του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι δεν θα βλέπουναπό κανένα φως επιγνώσεως…» από Προφητεία Αγίου Νείλου. Πιστόν αντίγραφον από το Βιβλίον «Ευαγγελικός Κήπος», της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου.
Ο Αββάς Μωϋσής : «Εν ταις ημέραις εκείναις… θέλουν προχειρίζεσθαι ηγούμενοι και ποιμένες άνδρες αδόκιμοι αρετής, άπιστοι… μη διακρίνοντες την δεξιάν οδόν εκ της αριστεράς, αμελείς, φιλομέριμνοι, τα πρωτεία με δώρα αρπάζοντες… μη γνωρίζοντες κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον… εκ της τοιαύτης δε αμελείαςκαι καταφρονήσεως των ποιμένων απολούνται οι αδελφοί…» από Δ. Παναγόπουλου, «Άγιοι και Σοφοί περί των μελλόντων να συμβώσι», Προφητεία ΑββάΜωϋσέως, σελ. 6.

Ο Άγιος Κύριλλος : «Αλλά ζητάμε δικό μας σημείο της παρουσίας του Κυρίου. Εμείς οι εκκλησιαστικοί ζητάμε εκκλησιαστικό σημείο, και ο Κύριος λέγει• “και τότε θα σκανδαλισθούν πολλοί και θα παραδώσουν ο ένας τον άλλο και θα μισήσουν ο ένας τον άλλο” (Ματθ. Κ’ , ις’ ). Αν ακούσεις ότι, επίσκοποι στρέφονται εναντίον επισκόπων, και κληρικοί εναντίον κληρικών, και λαοί εναντίον λαών, και φτάνουν μέχρι να χυθεί αίμα, να μην ταραχθείς. Διότι κάτι τέτοιο είναι ήδη γραμμένο» από Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, ΕΠΕ 2, 130.

Ο Αββάς Ισχυρίων : Κάποτε, τον 4ο αιώνα, όταν ρωτήθηκαν κάποιοι μοναχοί για το πως θα ζουν και θα είναι οι Μοναχοί και Κληρικοί τις επόμενες γενεές, και τα έσχατα χρόνια, ο Αββάς Ισχυρίων είπε τα εξής σημαντικά: «Οι Άγιοι Πατέρες της σκήτεως προφήτευσαν περί της εσχάτης γενεάς: “Πως ζούμε και τι πνευματική εργασία κάνουμε άραγε εμείς σήμερα”, λέγει κάποιος από τους πατέρες της σκήτεως ; Και απαντάει ένας από αυτούς που λεγότανΑββάς Ισχυρίων και ήταν πολύ ενάρετος και μεγάλος πνευματικά σε σχέση με όλους τους άλλους.
“Εμείς προσπαθήσαμε, αγωνιστήκαμε και τηρήσαμε τις εντολές του Θεού”. Και λένε κάποιοι. “Αλήθεια μετά από εμάς τι θα πράξουν και πως θα ζουν οι επόμενοι;” Και απήντησε ο Αββάς Ισχυρίων: “Αυτοί πρόκειται να εργασθούν και να φθάσουν στα μισά απ’ ότι μπορέσαμε και φθάσαμε εμείς”. Και ερώτησαν πάλι. “Και μετά απ’ αυτούς οι μετέπειτα τι θα κάνουν;” Και απήντησε: “Εκείνοι δεν πρόκειται να έχουν κανένα πνευματικό έργο και καμία ουσιαστική αρετή. Πρόκειται δε να τους έλθει πολύ μεγάλος πειρασμός και όσοι μπορέσουν να αντέξουν και να τον υπομείνουν μέχρι τέλους, θα φανούν ανώτεροι από όλους ημάς και τους αγίους μας”».

πηγή

Το πνεύμα της Αποστασίας στους έσχατους καιρούς κατά την ερμηνεία του Αγίου Επισκόπου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Ο Απόστολος ὁμιλεῖ σαφῶς περὶ τῆς Ἀποστασίας, ἡ ὁποία θὰ συμβῆ στὶς ἔσχατες ἡμέρες, πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Περὶ αὐτῆς ἀναφέρεται καὶ σὲ ἄλλες Ἐπιστολές του.

Στὴν Πρώτη πρὸς Τιμόθεον γράφει: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α’ Τιμ. δ’ 1). Ὁμοίως γράφει ὁ αὐτὸς στὴν Β’ Τιμ. γ’ 1 καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Β’ Πέτρ. γ’ 1.

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰούδας μαρτυρεῖ, ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ὡμίλησαν περὶ αὐτοῦ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο: «Μνήσθητε τῶν ρημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες» (Ἰούδ. 17—19).

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προεῖπε, ὅτι στὸ τέλος τοῦ κόσμου «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ’ 11—12), καὶ ὅτι ὅταν θὰ ἔλθη «ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’ 8).

Σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις, διαγράφεται στὸν νοῦ μας μία ἐντελῶς ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα τῆς ἠθικοθρησκευτικῆς καταστάσεως τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐσχάτου καιροῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο θὰ εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους. Καὶ ἕνα μὲν μέρος τοῦ κόσμου θὰ μείνη στὴν ἀπιστία, τὸ ἄλλο δὲ μέρος θὰ δημιουργήση κυρίως αἱρέσεις, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθοῦν τὴν θεοπαράδοτη διδασκαλία καὶ θὰ κτίζουν μία δική τους πίστι βασισμένη στὴν δική τους φαντασία, ἄν καὶ [φαινομενικὰ στηριγμένη] στὴν βάσι τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Αὐτὲς οἱ αὐτο-επινοημένες πίστεις θὰ γίνωνται ἀναρίθμητες. Τὴν ἀρχή τους ἔθεσε ὁ Πάπας. Συνέχισαν τὸ ἔργο του ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβῖνος. Τὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο ἔθεσαν αὐτοί, τὴν προσωπικὴ δηλαδὴ ἐπίτευξι τῆς πίστεως μόνον ἐπὶ τῆς Γραφῆς, ἔδωσε ἰσχυρὴ ὤθησι γιὰ τὴν ἐπινόησι πίστεων.

Καὶ τώρα [δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ’ αἰ.] ὑπάρχουν πάρα πολλὲς Ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες θὰ γίνουν περισσότερες. Κάθε κράτος θὰ ἔχη τὴν δική του πίστι, ὕστερα κάθε νομός, κάθε πόλις καὶ στὸ τέλος πιθανὸν κάθε μυαλὸ θὰ ἔχη τὴν δική του ὁμολογία. Διότι ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχωνται τὴν θεοπαράδοτη πίστι, φτιάχνουν τὴν δική τους, διαφορετικὰ δὲν γίνεται.

Καὶ ὅλοι θὰ ὀνομάζωνται «Χριστιανοί». Ἕνα μόνον μέρος θὰ κρατήση τὴν γνήσια πίστι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι μόνον κατ΄ ὄνομα. Στὴν καρδιά τους ὅμως δὲν θὰ ἔχουν τὴν τάξι (κατάστασι/διάθεσι), τὴν ὁποίαν ἀπαιτεῖ ἡ πίστις, διότι θὰ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν παρόντα αἰῶνα. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ εὐρύτατος χῶρος τῆς ἀποστασίας.

Παντοῦ θὰ εἶναι ἀκουστὸ τὸ ὄνομα Χριστιανός. Παντοῦ θὰ ὑπάρχουν Ναοὶ καὶ ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θὰ εἶναι μόνον στὴν ἐπιφάνεια. Ἐντὸς αὐτῶν θὰ ὑπάρχη τελεία ἀποστασία. Στὸ ἔδαφος αὐτὸ θὰ γεννηθῆ καὶ θὰ αὐξηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιφανειακότητος, χωρὶς τὴν οὐσία τοῦ πράγματος.

(…) ΔΕΝ θὰ τοποθετήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θηρίου καὶ στοὺς ναούς; Ἐννοεῖται, ὅτι ἐφ΄ ὅσον θὰ γίνη εὐρυτάτη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς θὰ καταλάβουν καὶ τοὺς ναούς, ὥστε σὲ αὐτοὺς θὰ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ παραμείνη ἡ τάξις καὶ ἡ κατάστασις τῶν Χριστιανῶν. Ἑπομένως, θὰ τοποθετήσουν κάτι νέο, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ νέου θεοῦ. Καὶ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα τοῦτο σημαίνει τὴν ἐνθρόνισι τοῦ Ἀντιχρίστου στὸν ναό. Ὅπου αὐτὸς θὰ ἐμφανισθῆ προσωπικῶς, ἐκεῖ καὶ θὰ ἐνθρονισθῆ σὰν θεός.

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον, ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ
ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός»
(Β’ Θεσ. β’ 3—4)

(*) Μετάφρασις ἀπὸ τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο: Ἐπισκόπου Θεοφάνους, Ἑρμνηνεία Ἐπιστολῶν Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου Πρὸς Φιλιππησίους καὶ Θεσσαλονικεῖς Α’ καὶ Β’, β’ ἔκδοσις, Μόσχα 1895, σελ. 491-492, 497.

Οἱ «σαλτιμπάγκοι» τῆς θεολογίας

Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου 

Ἡ λέξη «σαλτιμπάγκος», κατά τό «Μικρό λεξικό τῆς Νέας Ἑλληνικῆς γλώσσας» τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη, σημαίνει «πλανόδιος διασκεδαστής πού ἐκτελεῖ διάφορα κωμικά νούμερα σέ ἀνοικτούς χώρους». Πρόκειται γιά μιά ὁμάδα ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κάνουν διάφορα παιχνίδια, μέ σκοπό νά διασκεδάσουν τά μικρά παιδιά καί τούς μεγάλους, κυρίως σέ πανηγύρια, σέ λούνα πάρκ, σέ ἐμποροπανηγύρεις. Τόν ὅρο αὐτόν χρησιμοποιῶ ἐδῶ γιά νά χαρακτηρίσω μερικούς ἐκκλησιαστικούς παράγοντας, Κληρικούς ἤ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι κάνουν λογοπαίγνια καί ἁπλοποιοῦν ἤ καί γελοιποιοῦν τά μεγάλα θέματα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς θεολογίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἕνα μυστήριο πού δέν μπορεῖ κανείς νά τό βιώση μέ τήν λογική καί τίς σωματικές αἰσθήσεις, οὔτε βέβαια μέ τήν φαντασία.

Ἐπίσης, ἡ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι μιά σοβαρή ὑπόθεση πού δείχνει ποιός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ....

ἀνθρώπου, τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου καί βεβαίως ὁ σκοπός τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἄνθρωπος, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, εἶναι «κεκελευσμένος Θεός», καί ἡ ἀνθρωπολογία, ὅπως τήν ἀνέπτυξαν οἱ Πατέρες, εἶναι ὁλοκλήρωση τοῦ κατ’ εἰκόνα καί τοῦ καθ’ ὁμοίωση. Ἀκόμη, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπέβλεπε στήν νίκη πάνω στήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο.

Μιά τέτοια θεολογία τήν ὁποία συναντᾶμε στά κείμενα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Ἄσαρκο στήν Παλαιά Διαθήκη καί τόν Σεσαρκωμένο Λόγο στήν Καινή Διαθήκη, δέν μπορεῖ νά γίνη «ταχυδακτυλουργικό» παιχνίδι, δέν μπορεῖ νά γελοιοποιῆται, νά πέφτη χαμηλά γιά νά τό φθάνουν ὅλοι, δέν εἶναι δυνατόν νά γίνη ἕνα λίπασμα γιά νά συντηρῆ κάτι ἀρρωστημένο καί νά ἱκανοποιῆ τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, δέν μπορεῖ νά χωρέση στό «star system» τῆς ἐποχῆς μας.

Δυστυχῶς, παρατηρῶ ὅτι συνεχῶς ἐμφανίζονται σέ δημόσιους χώρους μερικοί τέτοιοι «σαλτιμπάγκοι» πού κάνουν τήν ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί τήν ὀρθόδοξη ἀσκητική παράδοση ἕνα παιχνίδι τῆς ἀγορᾶς, μιά διασκεδαστική παρουσίαση τῶν μεγάλων καί ὑψηλῶν, ἕνα παιχνίδι λέξεων καί ἐντυπώσεων στήν «τηλεοπτική ἀγορά», μιά χιουμοριστική προσφορά.

Θά μποροῦσα νά χρησιμοποιήσω μερικά παραδείγματα γιά νά κάνω πιό φανερά αὐτά τά σύγχρονα φαινόμενα, ἀλλά δέν θά τό κάνω γιατί δέν θέλω νά τό συγκεκριμενοποιήσω σέ μερικούς Κληρικούς.

Τό γεγονός εἶναι ὅτι, ὅπως γίνονται διάφορα τηλεοπτικά παιχνίδια ἤ διάφοροι διαγωνισμοί στούς τηλεοπτικούς σταθμούς, τό ἴδιο μέ ἕναν ἔμμεσο τρόπο γίνονται τέτοια παιχνίδια συναγωνισμῶν καί ἀνταγωνισμῶν στόν «ἐκκλησιαστικό ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό τύπο». Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἀφ’ ἑνός μέν κρίνουν ὅσους ὁμιλοῦν μέ αὐθεντικό τρόπο γιά τά ἱερά καί ὅσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀφ’ ἑτέρου δέ χρησιμοποιοῦν διαφόρους κωμικούς τρόπους, σάν νά εἶναι «πλανόδιοι διασκεδαστές» τῆς κοινῆς γνώμης, γιά νά ἐντυπωσιάσουν καί νά τύχουν ἀναγνωρισιμότητας.

Ἐπί τέλους, ἡ σωτηρία εἶναι πολύ μεγάλη γιά νά τήν ἐμπιστεύεται κανείς σέ μερικούς «σαλτιμπάγκους τῆς θεολογίας».

Ν.Ι.

parembasis

το είδαμε εδώ

Η καθιέρωση της γαλανόλευκης ελληνικής σημαίας – 13 Ιανουαρίου 1822

Η Πρώτη εθνοσυνέλευση του επαναστατημένου Ελληνισμού πραγματοποιήθηκε στην Πιάδα, κοντά στην Επίδαυρο και γι’ αυτό, «της Επιδαύρου» ονομάζεται. Ξεκίνησε στις 20 Δεκεμβρίου 1821 και διάρκεσε ως τις 16 Δεκεμβρίου 1822.

Την πρωτοχρονιά του 1822, ο πρόεδρός της, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, εξέδωσε την πανηγυρική διακήρυξη της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Είναι το πρώτο επίσημο κείμενο του ελεύθερου ελληνικού κράτους στον διεθνή χώρο:

«Εν ονόματι της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος:

Το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις εθνικήν συνηγμένων συνέλευσιν, ενώπιον θεού και ανθρώπων, την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Στις 13 Ιανουαρίου 1822 κι ενώ οι οπλαρχηγοί έλειπαν στον Ακροκόρινθο, η εθνοσυνέλευση αποφάσισε την κατάργηση όλων των διακριτικών της Φιλικής Εταιρείας και την αντικατάστασή τους με άλλα. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η σημαία της που αντικαταστάθηκε από τη γαλανόλευκη του Γιάννη Σταθά.

Το “Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος” που προέκυψε από αυτή την συνέλευση, είναι ουσιαστικά το πρώτο ελληνικό σύνταγμα. Στις παραγράφους ρδ’ και ρε’ υπάρχει η πρώτη απόφαση για τη μορφή της Ελληνικής σημαίας.

Το Πολίτευμα καθιέρωσε τα χρώματα κυανό και λευκό και ανέθεσε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει τη μορφή της.

Στις 15 Μαρτίου 1822 εκδόθηκε η απόφαση 540 του εκτελεστικού, υπογεγραμμένη από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του.

Το διάταγμα όριζε για τις σημαίες ότι:

α) των μεν κατά γην δυνάμεων η σημαία, σχήματος τετραγώνου, θα είχεν εμβαδόν κυανούν, το οποίο θα διηρείτο εις τέσσαρα ίσα τμήματα από άκρων έως άκρων του εμβαδού.

β) η δε κατά θάλασσαν σημαία θα ήτο διττή’ μία διά τα πολεμικά και άλλη διά τα εμπορικά πλοία.

Και της μεν διά τα πολεμικά πλοία το εμβαδόν θα διηρείτο ες εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα, παραμειβομένων εις αυτά των χρωμάτων λευκού και κυανού’ εις την άνω δε προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο τετράγωνον κυανόχρουν, διηρημένον εν τω μέσω δι’ ενός σταυρού λευκοχρόου.

Της δε διά τα εμπορικά πλοία διωρισμένης το εμβαδό θα ήτο κυανούν’ εις την άνω προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο ωσαύτως τετράγωνον λευκόχρουν και διηρημένον εν τω μέσω δι’ ενός σταυρού κυανοχρόου.

Στις 20 Φεβρουαρίου 1930 νέο διάταγμα για τη μορφή της Σημαίας, όριζε ότι η κλίμακα της εθνικής σημαίας είναι 2:3.

Η επίσημη σημαία είναι «κυανούν ορθογώνιο, με αναλογίες διαστάσεων επίσης 2:3, το οποίο διαιρείται σε τέσσερα ίσα ορθογώνια δι’ ορθίου λευκού σταυρού, του οποίου αι κεραίαι έχουσι πλάτος ίσον προς το 1/5 του πλάτους της σημαίας»

Η πρώτη Ελληνική σημαία με τη σημερινή της μορφή (κυανό φόντο και λευκός σταυρός) σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807 στη Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο.

Σ’ αυτή ο ηγούμενος Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο του Γένους Επιφάνιο-Στέφανο Δημητριάδη, τους Λαζαίους, τον Καρατάσο, τον Λιόλιο, τον Τσάμη και πολλούς άλλους.

Οι καπεταναίοι είχαν συγκεντρωθεί στο Μοναστήρι για να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το μπλε εσωτερικό του ράσου του και την φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του.

ΠΗΓΕΣ:

http://historyreport.gr

http://www.patridamou.gr