«Δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. κα΄ 43). Κυριακή ΙΓ Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

.

Αδελφοί μου, ιδιαίτερα σημαντική, αλλά και προφητική η σημερινή παραβολή των κακών γεωργών. Γιατί, διατυπώνει καθαρά την διαχρονική, σταθερή και αμετάβλητη φροντίδα του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και παράλληλα την αδιόρθωτη στάση των Ιουδαίων σε ότι αφορά αυτή τη σωτηρία.. Παρά το ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι έργο της πρόνοιας και της συγκαταβάσεως του Θεού, εντούτοις δεν επιβάλλεται αναγκαστικά εις τον άνθρωπο. Ο Θεός δημιουργεί τις προϋποθέσεις, προσφέρει όλα τα δυνατά μέσα και αφήνει στον άνθρωπο την δυνατότητα της αποδοχής. Όμως, ανεξάρτητα από την αποδοχή ή όχι της προσφερόμενης σωτηρίας από μέρους των ανθρώπων, το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων δεν ματαιώνεται.

Ο Θεός, λοιπόν, διαχρονικά επεξεργάζεται το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, κατ’ αρχάς μέσω του πρωτευαγγελίου και αργότερα με τη «φύτευση του αμπελώνα». Κατά τη σημερινή παραβολή, «αμπελώνας» είναι ο Ιουδαϊκός λαός τον οποίο εγκατέστησε ο Θεός στη γη της Επαγγελίας. Γι’ αυτό το λαό τοποθέτησε σαν «περίφραξη» το νόμο του, προκειμένου να τον προστατεύσει από τους γειτονικούς ειδωλολατρικούς λαούς. Ακόμα έφτιαξε ληνό-πατητήρι, δηλαδή θυσιαστήριο στο οποίο θα χυνόταν το αίμα των θυσιών και τέλος έχτισε πύργο, δηλαδή το ναό.

Αυτό το έργο το εμπιστεύθηκε στα χέρια των ιερέων. Δυστυχώς, όμως, οι ιερείς τους οποίους ο Ιησούς ονομάζει «γεωργούς», καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του οικοδεσπότη και αντί να παρουσιάσουν ανάλογους καρπούς, αυτοί  οικειοποιήθηκαν  τον αμπελώνα, θανάτωσαν τους απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, και τέλος θανάτωσαν και τον ίδιο τον Υιό του Θεού.

Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν αναφέρεται μόνο στην προαιώνια φροντίδα του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Δεν κακίζει μόνο τη συμπεριφορά  των Γραμματέων, των Φαρισαίων και των αρχιερέων, καθώς και του λαού, αλλά προαναγγέλλει και το δικό του θάνατο και την Ανάσταση Του. Παράλληλα προαναγγέλλει τόσο την τιμωρία, ηγεσίας και λαού, όσο και τη συνέχιση του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων.

Εκφραστική της απογοήτευσης, αλλά και της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς, γενικά θρησκευτικής ηγεσίας και Ιουδαϊκού λαού, αποτελούν τα λόγια του Ιησού που επιβεβαιώνουν τη σημερινή παραβολή. «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ που σκοτώνεις τους Προφήτες και λιθοβολείς όσους, στέλνει ο Θεός σ’ εσένα, πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα παιδιά σου, όπως η κλώσα συνάζει τα κλωσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της, κι εσείς δεν το θελήσατε. Γι’ αυτό θα ερημωθεί ο τόπος σας. Σας βεβαιώνω, δε θα με δείτε πια, ως την ώρα που θα πείτε: «Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο».

Ο Ιησούς θεωρεί ένοχο και συνένοχο το λαό για τα εγκλήματα που εγίνοντο από τους αντιπροσώπους του σε διάφορες εποχές. Γιατί, κάθε γενιά που καταδικάζει την κακία, τα λάθη των προηγούμενων γενιών, όμως, επαναλαμβάνει κι αυτή όσα κακά έκαμαν οι προηγούμενες γενιές, τότε είναι περισσότερο ένοχη και αναπολόγητη από κάθε προηγούμενη γενιά.

Όμως, παρά την αρνητική συμπεριφορά, τόσο των θρησκευτικών αρχόντων, όσο και του ίδιου του Ιουδαϊκού λαού, ο Θεός παρουσιάζεται ως πανάγαθος που θέλει να οδηγήσει λαό και ηγεσία στο δρόμο της σωτηρίας. Για τούτο, παρά την αποκαρδιωτική συμπεριφορά τους, ο Θεός κάνει μια τελευταία προσπάθεια με την αποστολή του Υιού του.

Δυστυχώς και πάλι θρησκευτική ηγεσία και λαός παραμένουν αδιόρθωτοι. Αντί να συνέλθουν και να μετανοήσουν, αντίθετα θανατώνουν και τον ίδιο τον Υιό του. Αντί να εργαστούν στον αμπελώνα και να γίνουν μέσα από τα έργα των αρετών τους μέτοχοι και κληρονόμοι του αμπελώνα, αντίθετα γίνονται σφετεριστές της κληρονομιάς. Η ανοχή όμως τερματίζεται. Ηγεσία και λαός τιμωρούνται, ιδιαίτερα με τη στέρηση της συμμετοχής στον αμπελώνα, δηλαδή τη βασιλεία του. Τότε ο αμπελώνας εκμισθώνεται σε άλλους γεωργούς, τους Χριστιανούς, από τους οποίους περιμένει να προσφέρουν τον καρπό της αρετής τους. Η βασιλεία  του Θεού δεν είναι δεδομένη για κανένα. Αυτή εξασφαλίζεται μέσα από το σεβασμό και την τήρηση των εντολών του Θεού καθώς και με την παρουσίαση των ανάλογων έργων της αρετής. Άρνηση συμμόρφωσης με τα πιο πάνω σημαίνει άμεσα και στέρηση της ίδιας της βασιλείας του Θεού.

Έτσι και έγινε. Ο Θεός κατάργησε  την άκαρπη Ιουδαϊκή συναγωγή, την δε Ιερουσαλήμ που λιθοβολούσε και σκότωνε τους προφήτες επέτρεψε να καταστραφεί από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα. Στη θέση της Ιουδαϊκής Συναγωγής ίδρυσε τη Χριστιανική Εκκλησία. Έδωσε νέο νόμο μέσω του Ιησού και κατασκεύασε νέο θυσιαστήριο. Σ’ αυτό το θυσιαστήριο δεν προσφέρονται θυσίες ζωών αλλά προσφέρεται η αναίμακτη θυσία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η οικονομία του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων. Μια σωτηρία, που αν και είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, εντούτοις αυτή δεν προσφέρεται αναγκαστικά. Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο μέτοχο, κοινωνό και συνεργάτη στο έργο της σωτηρίας. Περιμένει από τον άνθρωπο να γίνει μέλος της Εκκλησίας και συνειδητά να προσφέρει τους καρπούς της αρετής. Αν σήμερα ή σε κάποια εποχή δεν υπάρχουν πολλά κλήματα να καρποφορήσουν και πολλοί Χριστιανοί δεν είναι άξιοι της δωρεάς που τους προσφέρεται, τότε θα έρθει η στιγμή που θα υπάρξουν  Χριστιανοί που να είναι αληθινοί και άξιοι του ονόματος, αλλά και του αίματος του Ιησού.

Αδελφοί μου, αυτή η αλήθεια είναι μια υπενθύμιση και την ίδια στιγμή και μια προειδοποίηση για όλους αλλά και για τον καθένα από μας ξεχωριστά. Ότι δηλαδή η προσφορά του Θεού υπάρχει. Αρκεί ο άνθρωπος να την αποδεχθεί και να την αξιοποιήσει. Εμείς την έχουμε αποδεχθεί; Αν ναι, τότε την έχουμε αξιοποιήσει στο βαθμό που πρέπει; Ας ελπίσουμε ότι η απάντηση που θα δώσει ο καθένας από μας είναι θετική. Διαφορετικά θα ισχύει για μας η σημερινή προειδοποίηση του Ιησού. «Γι’ αυτό σας βεβαιώνω πως ο Θεός θα σας αφαιρέσει το προνόμιο να είστε ο λαός της βασιλείας του, και θα το δώσει σε ένα λαό που θα παράγει τους καρπούς της βασιλείας». Ας προσφέρουμε, λοιπόν, τους ανάλογους καρπούς για να καταστούμε άξιοι της βασιλείας του Θεού. Αμήν

Θεόδωρος Αντωνιάδης