Με την ευκαιρία της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως , ας σταθούμε λίγο στους σταυρούς της ζωής μας.
Οι περισσότεροι από μας στις θλίψεις και στα βάσανα της ζωής, στους πειρασμούς και στο θάνατο, χάνομε την υπομονή μας και το κουράγιο, γκρινιάζουμε, ολιγοπιστούμε και γογγύζουμε κατά του Θεού. Δυστυχώς είμεθα ολιγόψυχοι. Τις περισσότερες φορές ρωτούμε «γιατί σε μένα», «τι κακό έκαμα», «γιατί στο παιδί μου αυτή η κακιά αρρώστια», ή «γιατί άφησε ο Θεός να σκοτωθεί, σε κάποιο ατύχημα με την μοτοσικλέτα», «γιατί ο καρκίνος εδώ», «γιατί ο καρκίνος εκεί», στον πατέρα, στη μάνα, στον αδελφό και ούτω κάθε εξής. Ε, έχω ακούσει και αυτό να λένε, «γιατί μέσα σε δυο χρόνια είχαμε τέσσερεις θανάτους», και πολλά άλλα.
Εκατοντάδες οι ερωτήσεις και τα γιατί, με τελικό αποτέλεσμα να καταλήγουμε τις περισσότερες φορές σε γογγυσμό κατά του Αγίου Θεού.
Κάποιος χριστιανός που γόγγυζε διαρκώς εναντίον του Θεού, για τον σταυρό που είχε, έλεγε «ε, και αυτό σε μένα; τι κακό έκανα πάλι και ο Θεός έτσι με τυραννάει, και με τυραννάει τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπος είναι, δεν με λυπάται»; Και άλλα πολλά. Συνήθως αυτά λέμε όλοι μας.
Κάποιο βράδυ όμως είδε το εξής όνειρο:
Ευρισκόταν σε μια μεγάλη λεωφόρο, με πλήθος άλλων ανθρώπων, που ήσαν όλοι τους δρομείς. Δηλαδή όλοι έτρεχαν. Και αυτός μαζί. Και το παράδοξο: Έτρεχαν αλλά ο καθένας χωριστά κουβαλούσε στους ώμους του ένα σταυρό. Και στον ύπνο του όμως άρχισε πάλι να γκρινιάζει και να βαρυγκωμά:
«Κοίταξε να δεις αδικία, όλοι τους έχουν μικρότερο σταυρό από μένα, και είναι και πιο ελαφρείς απ’ το δικό μου. Κοίταξε να δεις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο».
Έτρεχε λοιπόν αγκομαχώντας, βαρυγκωμώντας και βλασφημώντας. Όπως έτρεχε βλέπει ξαφνικά στην άκρη ενός δρόμου ένα πριόνι. Σταματά αμέσως και κόβει ένα μεγάλο κομμάτι από το όρθιο τμήμα του σταυρού και απ’ το κάτω μέρος.
«Α, αυτό μάλιστα», μουρμούρισε, «λογικό το μέγεθος και λογικό το βάρος….»
Ε, και το ξαναφόρτωσε και άρχισε πάλι να τρέχει. Καθώς όμως έτρεχαν όλοι οι δρομείς, σε κάποιο σημείο σταματούσαν. Γιατί; Γιατί ο δρόμος ήταν σπασμένος πέρα για πέρα χιλιόμετρα. Πέρα από την πλατειά αυτή λεωφόρο δηλαδή, και δεξιά και αριστερά ο δρόμος ήταν κομμένος στη μέση. Ένα τεράστιο χάσμα, ένα τεράστιο κενό, φαίνεται πως θα είχε γίνει κάποιος σεισμός και χώρισε το έδαφος, όπως και το δρόμο στη μέση. Οι δρομείς όμως τι έκαναν; Σταματούσαν βέβαια για λίγο, διάλεγαν κάποιο σημείο γιατί ο σεισμός δεν το κόβει σε ευθεία γραμμή, κάνει ζικ-ζακ. Διάλεγαν κάποιο σημείο, άπλωναν το σταυρό τους κάτω, ενώνοντας το χάσμα, το άνοιγμα δηλαδή, και έκαναν έτσι μια προσωρινή γέφυρα. Πατούσαν πάνω στο σταυρό και έτσι περνούσαν απ’ τη μια όχθη στην άλλη. Όταν περνούσαν απέναντι, σήκωναν και πάλι ξανά τον σταυρό τους, τον έβαζαν στους ώμους τους, και συνέχιζαν το τρέξιμο, την πορεία.
Κάποτε έφθασε και αυτός στο άνοιγμα του δρόμου, και έκανε ο,τι οι άλλοι δρομείς. Άπλωσε δηλαδή το σταυρό κάτω. Ο σταυρός όμως ήταν πλέον κοντός. Όποιο σημείο και να διάλεξε, δεν μπορούσε να περάσει απέναντι, δεν μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα. Όλοι οι δρομείς πέρασαν και μόνον αυτός παρέμεινε εκεί, κλαίγοντας με απελπισία, και κτυπώντας το κεφάλι του στη γη, για την ανοησία που έκαμε, και για τις βαρυγκόμιες που ξεστόμισε. Και μ’ αυτό ξύπνησε τρομαγμένος.
Προβληματίστηκε πολύ, και σιγά σιγά άλλαξε τρόπους και συμπεριφορά ζωής. Άλλαξε στάση απέναντι στα βάσανα και στους πειρασμούς αυτής της ζωής. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε. Με την καινούργια εν Χριστώ ζωή, μπορούσε πλέον να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό για όσες θλίψεις και στεναχώριες περνούσε ο ίδιος, και η οικογένειά του, σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε.
Χριστιανοί μου, σε ένα παλιό μου κήρυγμα πριν από δύο τρία περίπου χρόνια, σας είχα ειπεί ότι υπάρχουν στη ζωή μας τρείς σταυροί. Ο πρώτος είναι αυτός που μας δίδει ο Θεός, και που είναι στα μέτρα μας. Σηκώνεται με κάποια ευκολία, γιατί τον σηκώνει και ο Χριστός μαζί. Στέλνει τον Κηρυναίον του, δηλαδή τη Θεία Χάρη, που μας βοηθά αποτελεσματικά στην άρση του σταυρού μας. Δίδεται με αγάπη και με πολλή σοφία. Και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Θείας Πρόνοιας. Και για το συμφέρον της ψυχής μας, και για να δοξάζεται το όνομα του Αγίου Θεού. Άλλωστε όλοι οι άγιοι, όλοι οι δίκαιοι, και όλοι οι ευσεβείς, όπως και ο Ιώβ, είχαν και έχουν πειρασμούς. Μέσα απ’ αυτές τις σκληρές δοκιμασίες, δοξάζεται ο Θεός, και κερδίζει η ψυχή την Βασιλεία των Ουρανών. Κερδίζει και αυτή η ζωή, κερδίζει και την άλλη. «Άρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος», μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Μας το βεβαιώνει και ο λόγος του Θεού, θα τον ακούσουμε και αυτόν μεθαύριο. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ακολουθήτω μοι».
Ο δεύτερος σταυρός είπαμε ότι είναι εκείνος που κατά παραχώρησιν, ή κατ’ άκραν οικονομίαν, ή κατ’ ευδοκίαν επιτρέπεται από τον Θεόν να έλθει στη ζωή μας. Και τον επιτρέπει ο Θεός για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της αδιαφορίας, και γενικά της αμαρτίας και ερχόμενοι εις μετάνοια να διορθώσουμε το κακό που προκαλέσαμε, που κάναμε στην ψυχή μας. Οι πειρασμοί αυτοί δημιουργούνται, του Θεού επιτρέποντος πάντοτε, είτε από τον πόλεμο των φθονερών δαιμόνων, ή από την κακία, την πονηριά, το δόλο, το συμφέρον, την αδικία και τον φθόνο των συνανθρώπων μας. Είτε από την διεφθαρμένη φύση μας, που κλίνει προς τα πονηρά της πονηρίας και της αμαρτίας, «εκ νεότητος ημών», από παιδικής ηλικίας, από βρέφος, είτε από έκτακτα καιρικά φαινόμενα, όπως είναι οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, οι πλημμύρες δηλαδή, οι πυρκαγιές, το χαλάζι και άλλα. Τα ζούμε τακτικά αλλά αδιαφορούμε. Είτε από γεγονότα που αναστατώνουν και το έθνος μας, ή όλα τα έθνη μαζί, όπως είναι οι εμφύλιοι αλληλοσπαραγμοί, οι πόλεμοι οι εθνικοί και οι παγκόσμιοι, ή οι οικονομικές καταστροφές και άλλα πολλά άλλα. Και το συμπέρασμα είναι ότι τα πάντα προκαλούνται για να συνέλθουμε από την νάρκη της αμαρτίας. Ο Θεός που «πάντας θέλει σωθείναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», μεθοδεύει πολλούς τρόπους για να μας οδηγήσει, αδελφοί μου, στο δρόμο της σωτηρίας μέσω της μετανοίας.
Ο τρίτος σταυρός που αναφέραμε είναι αυτός που διαλέγουμε μόνοι μας. Και είναι βαρύς και ασήκωτος. Βλέπετε ο άλλος που είδε στον ύπνο του, τον έκοψε. Άρα τον έφτιαξε μόνος του. Τέτοιο σταυρό φτιάχνει αυτός που παίρνει ναρκωτικά. Ή αυτός που με το πολύ πιοτό καταντά αλκοολικός. Ή αυτός που ρίχνεται στα δίχτυα του τζόγου και των τυχερών παιχνιδιών. Και άλλοι σταυροί υπάρχουνε που φτιάχνουμε μόνοι μας, ή μήπως το σταυρό της λαιμαργίας ή της φιλαργυρίας ή της αρχομανίας δεν τον φτιάχνουμε μόνοι μας; Ο χειρότερος όμως σταυρός που κάνουμε μόνοι μας και τον σηκώνουμε τις περισσότερες φορές χωρίς ελπίδα σωτηρίας με πολλή πολλή απελπισία, είπα τις περισσότερες, όχι όλες, διότι «ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ παν ρήμα», άμα θέλεις σώζεσαι, και αν νομίζεις ότι αυτό σου είναι αδύνατο, το ζητάς απ’ το Θεό και στο κάνει δυνατό. Ποιοι είναι αυτοί οι σταυροί; Είναι ο σταυρός της ομοφυλοφιλίας, του σοδομιτισμού, να μην πω άλλα, γιατί και ο χώρος είναι ιερός, και αυτά στις ημέρες μας. Στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνος, ο πολιτισμός της ασυδοσίας δεν μας πάει μπροστά, αλλά πίσω, χιλιάδες χρόνια πίσω, τότε που βασίλευαν αυτές οι εκτροπές της φύσεως, στα χρόνια δηλαδή της ειδωλολατρίας, και μας προειδοποίησε ο λόγος του Θεού, μας προειδοποίησε ο Απόστολος Παύλος, στο πρώτο του κεφάλαιο, στην Προς Ρωμαίους Επιστολή, στίχοι 22-32, -να τους μελετήσετε. Αυτός ο σταυρός είναι ο πιο χειρότερος στον αιώνα μας.
Υπάρχει όμως και ένας τέταρτος σταυρός, ο πιο ευλογημένος, που οδηγεί στον αγιασμό και στην θέωση. Μάλιστα υπάρχει και τέτοιος σταυρός. Είναι σταυρός ασκητικός, που έχει μέσα του το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως, και γι’ αυτόν τον σταυρό καμαρώνω! Μόνος μου τον επιλέγω, γι’ αυτό και κάθε μέρα βιάζομαι, αφού οι βιασταί αρπάζουσι την Βασιλείαν του Θεού, την Βασιλείαν των Ουρανών. Έτσι λοιπόν βία στην προσευχή, βία στην εγκράτεια, βία στην πνευματική νηστεία των αισθήσεων και των λογισμών, βία στο κομποσχοίνι, βία στην αγρυπνία, βία στο να υπομένω αγογγύστως τα δεινά της ζωής. Βία στην υπακοή. Βία στην τήρηση των εντολών, βία για πνευματική ζωή, δηλαδή βία για μετάνοια καθημερινή, νήψη και προσοχή, βία! Βία, βία κατά Χριστόν! Και ο σταυρός αυτός γίνεται ανάστασις, ο πόνος λύτρωσις, και το σκοτάδι φως. Ιδού ο αγιασμός!
Χριστιανοί μου, κάθε σταυρός στη ζωή μας, κάθε πόνος και θλίψις, όταν σηκώνεται με υπομονή και δοξολογία προς τον Θεόν είναι ευλογία, θεία ευλογία. Ενώ το κακόν και η αμαρτία είναι κατάρα και κόλασις αιωνία. Εμείς επιλέγουμε ποια θα είναι η στάσις στη ζωή. Τι διαλέγομε; Την αγάπη ή το μίσος; Την αρετή ή την κακία; Την πνευματική βία, ή τη ραθυμία, ή την τεμπελιά, ή την αδιαφορία, τι διαλέγουμε; Το Ευαγγέλιο του Θεού ή τις προπαγάνδες και τα συνθήματα του κόσμου τούτου της αμαρτίας και της κουλτούρας του αιώνος μας;
Εμείς διαλέγουμε τον Σταυρόν του Χριστού όλοι μας, όσοι είμαστε εδωμέσα σήμερα διαλέγουμε αυτόν τον Σταυρόν, τον Σταυρόν του Χριστού, γι’ αυτό και πιστεύουμε και ομολογούμε, αυτό που διακήρυξε ο Απόστολος Παύλος.
«Εμοί το ζειν Χριστός, και το αποθανείν κέρδος».
Αμήν.
Οι περισσότεροι από μας στις θλίψεις και στα βάσανα της ζωής, στους πειρασμούς και στο θάνατο, χάνομε την υπομονή μας και το κουράγιο, γκρινιάζουμε, ολιγοπιστούμε και γογγύζουμε κατά του Θεού. Δυστυχώς είμεθα ολιγόψυχοι. Τις περισσότερες φορές ρωτούμε «γιατί σε μένα», «τι κακό έκαμα», «γιατί στο παιδί μου αυτή η κακιά αρρώστια», ή «γιατί άφησε ο Θεός να σκοτωθεί, σε κάποιο ατύχημα με την μοτοσικλέτα», «γιατί ο καρκίνος εδώ», «γιατί ο καρκίνος εκεί», στον πατέρα, στη μάνα, στον αδελφό και ούτω κάθε εξής. Ε, έχω ακούσει και αυτό να λένε, «γιατί μέσα σε δυο χρόνια είχαμε τέσσερεις θανάτους», και πολλά άλλα.
Εκατοντάδες οι ερωτήσεις και τα γιατί, με τελικό αποτέλεσμα να καταλήγουμε τις περισσότερες φορές σε γογγυσμό κατά του Αγίου Θεού.
Κάποιος χριστιανός που γόγγυζε διαρκώς εναντίον του Θεού, για τον σταυρό που είχε, έλεγε «ε, και αυτό σε μένα; τι κακό έκανα πάλι και ο Θεός έτσι με τυραννάει, και με τυραννάει τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπος είναι, δεν με λυπάται»; Και άλλα πολλά. Συνήθως αυτά λέμε όλοι μας.
Κάποιο βράδυ όμως είδε το εξής όνειρο:
Ευρισκόταν σε μια μεγάλη λεωφόρο, με πλήθος άλλων ανθρώπων, που ήσαν όλοι τους δρομείς. Δηλαδή όλοι έτρεχαν. Και αυτός μαζί. Και το παράδοξο: Έτρεχαν αλλά ο καθένας χωριστά κουβαλούσε στους ώμους του ένα σταυρό. Και στον ύπνο του όμως άρχισε πάλι να γκρινιάζει και να βαρυγκωμά:
«Κοίταξε να δεις αδικία, όλοι τους έχουν μικρότερο σταυρό από μένα, και είναι και πιο ελαφρείς απ’ το δικό μου. Κοίταξε να δεις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο».
Έτρεχε λοιπόν αγκομαχώντας, βαρυγκωμώντας και βλασφημώντας. Όπως έτρεχε βλέπει ξαφνικά στην άκρη ενός δρόμου ένα πριόνι. Σταματά αμέσως και κόβει ένα μεγάλο κομμάτι από το όρθιο τμήμα του σταυρού και απ’ το κάτω μέρος.
«Α, αυτό μάλιστα», μουρμούρισε, «λογικό το μέγεθος και λογικό το βάρος….»
Ε, και το ξαναφόρτωσε και άρχισε πάλι να τρέχει. Καθώς όμως έτρεχαν όλοι οι δρομείς, σε κάποιο σημείο σταματούσαν. Γιατί; Γιατί ο δρόμος ήταν σπασμένος πέρα για πέρα χιλιόμετρα. Πέρα από την πλατειά αυτή λεωφόρο δηλαδή, και δεξιά και αριστερά ο δρόμος ήταν κομμένος στη μέση. Ένα τεράστιο χάσμα, ένα τεράστιο κενό, φαίνεται πως θα είχε γίνει κάποιος σεισμός και χώρισε το έδαφος, όπως και το δρόμο στη μέση. Οι δρομείς όμως τι έκαναν; Σταματούσαν βέβαια για λίγο, διάλεγαν κάποιο σημείο γιατί ο σεισμός δεν το κόβει σε ευθεία γραμμή, κάνει ζικ-ζακ. Διάλεγαν κάποιο σημείο, άπλωναν το σταυρό τους κάτω, ενώνοντας το χάσμα, το άνοιγμα δηλαδή, και έκαναν έτσι μια προσωρινή γέφυρα. Πατούσαν πάνω στο σταυρό και έτσι περνούσαν απ’ τη μια όχθη στην άλλη. Όταν περνούσαν απέναντι, σήκωναν και πάλι ξανά τον σταυρό τους, τον έβαζαν στους ώμους τους, και συνέχιζαν το τρέξιμο, την πορεία.
Κάποτε έφθασε και αυτός στο άνοιγμα του δρόμου, και έκανε ο,τι οι άλλοι δρομείς. Άπλωσε δηλαδή το σταυρό κάτω. Ο σταυρός όμως ήταν πλέον κοντός. Όποιο σημείο και να διάλεξε, δεν μπορούσε να περάσει απέναντι, δεν μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα. Όλοι οι δρομείς πέρασαν και μόνον αυτός παρέμεινε εκεί, κλαίγοντας με απελπισία, και κτυπώντας το κεφάλι του στη γη, για την ανοησία που έκαμε, και για τις βαρυγκόμιες που ξεστόμισε. Και μ’ αυτό ξύπνησε τρομαγμένος.
Προβληματίστηκε πολύ, και σιγά σιγά άλλαξε τρόπους και συμπεριφορά ζωής. Άλλαξε στάση απέναντι στα βάσανα και στους πειρασμούς αυτής της ζωής. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε. Με την καινούργια εν Χριστώ ζωή, μπορούσε πλέον να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό για όσες θλίψεις και στεναχώριες περνούσε ο ίδιος, και η οικογένειά του, σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε.
Χριστιανοί μου, σε ένα παλιό μου κήρυγμα πριν από δύο τρία περίπου χρόνια, σας είχα ειπεί ότι υπάρχουν στη ζωή μας τρείς σταυροί. Ο πρώτος είναι αυτός που μας δίδει ο Θεός, και που είναι στα μέτρα μας. Σηκώνεται με κάποια ευκολία, γιατί τον σηκώνει και ο Χριστός μαζί. Στέλνει τον Κηρυναίον του, δηλαδή τη Θεία Χάρη, που μας βοηθά αποτελεσματικά στην άρση του σταυρού μας. Δίδεται με αγάπη και με πολλή σοφία. Και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Θείας Πρόνοιας. Και για το συμφέρον της ψυχής μας, και για να δοξάζεται το όνομα του Αγίου Θεού. Άλλωστε όλοι οι άγιοι, όλοι οι δίκαιοι, και όλοι οι ευσεβείς, όπως και ο Ιώβ, είχαν και έχουν πειρασμούς. Μέσα απ’ αυτές τις σκληρές δοκιμασίες, δοξάζεται ο Θεός, και κερδίζει η ψυχή την Βασιλεία των Ουρανών. Κερδίζει και αυτή η ζωή, κερδίζει και την άλλη. «Άρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος», μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Μας το βεβαιώνει και ο λόγος του Θεού, θα τον ακούσουμε και αυτόν μεθαύριο. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ακολουθήτω μοι».
Ο δεύτερος σταυρός είπαμε ότι είναι εκείνος που κατά παραχώρησιν, ή κατ’ άκραν οικονομίαν, ή κατ’ ευδοκίαν επιτρέπεται από τον Θεόν να έλθει στη ζωή μας. Και τον επιτρέπει ο Θεός για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της αδιαφορίας, και γενικά της αμαρτίας και ερχόμενοι εις μετάνοια να διορθώσουμε το κακό που προκαλέσαμε, που κάναμε στην ψυχή μας. Οι πειρασμοί αυτοί δημιουργούνται, του Θεού επιτρέποντος πάντοτε, είτε από τον πόλεμο των φθονερών δαιμόνων, ή από την κακία, την πονηριά, το δόλο, το συμφέρον, την αδικία και τον φθόνο των συνανθρώπων μας. Είτε από την διεφθαρμένη φύση μας, που κλίνει προς τα πονηρά της πονηρίας και της αμαρτίας, «εκ νεότητος ημών», από παιδικής ηλικίας, από βρέφος, είτε από έκτακτα καιρικά φαινόμενα, όπως είναι οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, οι πλημμύρες δηλαδή, οι πυρκαγιές, το χαλάζι και άλλα. Τα ζούμε τακτικά αλλά αδιαφορούμε. Είτε από γεγονότα που αναστατώνουν και το έθνος μας, ή όλα τα έθνη μαζί, όπως είναι οι εμφύλιοι αλληλοσπαραγμοί, οι πόλεμοι οι εθνικοί και οι παγκόσμιοι, ή οι οικονομικές καταστροφές και άλλα πολλά άλλα. Και το συμπέρασμα είναι ότι τα πάντα προκαλούνται για να συνέλθουμε από την νάρκη της αμαρτίας. Ο Θεός που «πάντας θέλει σωθείναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», μεθοδεύει πολλούς τρόπους για να μας οδηγήσει, αδελφοί μου, στο δρόμο της σωτηρίας μέσω της μετανοίας.
Ο τρίτος σταυρός που αναφέραμε είναι αυτός που διαλέγουμε μόνοι μας. Και είναι βαρύς και ασήκωτος. Βλέπετε ο άλλος που είδε στον ύπνο του, τον έκοψε. Άρα τον έφτιαξε μόνος του. Τέτοιο σταυρό φτιάχνει αυτός που παίρνει ναρκωτικά. Ή αυτός που με το πολύ πιοτό καταντά αλκοολικός. Ή αυτός που ρίχνεται στα δίχτυα του τζόγου και των τυχερών παιχνιδιών. Και άλλοι σταυροί υπάρχουνε που φτιάχνουμε μόνοι μας, ή μήπως το σταυρό της λαιμαργίας ή της φιλαργυρίας ή της αρχομανίας δεν τον φτιάχνουμε μόνοι μας; Ο χειρότερος όμως σταυρός που κάνουμε μόνοι μας και τον σηκώνουμε τις περισσότερες φορές χωρίς ελπίδα σωτηρίας με πολλή πολλή απελπισία, είπα τις περισσότερες, όχι όλες, διότι «ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ παν ρήμα», άμα θέλεις σώζεσαι, και αν νομίζεις ότι αυτό σου είναι αδύνατο, το ζητάς απ’ το Θεό και στο κάνει δυνατό. Ποιοι είναι αυτοί οι σταυροί; Είναι ο σταυρός της ομοφυλοφιλίας, του σοδομιτισμού, να μην πω άλλα, γιατί και ο χώρος είναι ιερός, και αυτά στις ημέρες μας. Στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνος, ο πολιτισμός της ασυδοσίας δεν μας πάει μπροστά, αλλά πίσω, χιλιάδες χρόνια πίσω, τότε που βασίλευαν αυτές οι εκτροπές της φύσεως, στα χρόνια δηλαδή της ειδωλολατρίας, και μας προειδοποίησε ο λόγος του Θεού, μας προειδοποίησε ο Απόστολος Παύλος, στο πρώτο του κεφάλαιο, στην Προς Ρωμαίους Επιστολή, στίχοι 22-32, -να τους μελετήσετε. Αυτός ο σταυρός είναι ο πιο χειρότερος στον αιώνα μας.
Υπάρχει όμως και ένας τέταρτος σταυρός, ο πιο ευλογημένος, που οδηγεί στον αγιασμό και στην θέωση. Μάλιστα υπάρχει και τέτοιος σταυρός. Είναι σταυρός ασκητικός, που έχει μέσα του το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως, και γι’ αυτόν τον σταυρό καμαρώνω! Μόνος μου τον επιλέγω, γι’ αυτό και κάθε μέρα βιάζομαι, αφού οι βιασταί αρπάζουσι την Βασιλείαν του Θεού, την Βασιλείαν των Ουρανών. Έτσι λοιπόν βία στην προσευχή, βία στην εγκράτεια, βία στην πνευματική νηστεία των αισθήσεων και των λογισμών, βία στο κομποσχοίνι, βία στην αγρυπνία, βία στο να υπομένω αγογγύστως τα δεινά της ζωής. Βία στην υπακοή. Βία στην τήρηση των εντολών, βία για πνευματική ζωή, δηλαδή βία για μετάνοια καθημερινή, νήψη και προσοχή, βία! Βία, βία κατά Χριστόν! Και ο σταυρός αυτός γίνεται ανάστασις, ο πόνος λύτρωσις, και το σκοτάδι φως. Ιδού ο αγιασμός!
Χριστιανοί μου, κάθε σταυρός στη ζωή μας, κάθε πόνος και θλίψις, όταν σηκώνεται με υπομονή και δοξολογία προς τον Θεόν είναι ευλογία, θεία ευλογία. Ενώ το κακόν και η αμαρτία είναι κατάρα και κόλασις αιωνία. Εμείς επιλέγουμε ποια θα είναι η στάσις στη ζωή. Τι διαλέγομε; Την αγάπη ή το μίσος; Την αρετή ή την κακία; Την πνευματική βία, ή τη ραθυμία, ή την τεμπελιά, ή την αδιαφορία, τι διαλέγουμε; Το Ευαγγέλιο του Θεού ή τις προπαγάνδες και τα συνθήματα του κόσμου τούτου της αμαρτίας και της κουλτούρας του αιώνος μας;
Εμείς διαλέγουμε τον Σταυρόν του Χριστού όλοι μας, όσοι είμαστε εδωμέσα σήμερα διαλέγουμε αυτόν τον Σταυρόν, τον Σταυρόν του Χριστού, γι’ αυτό και πιστεύουμε και ομολογούμε, αυτό που διακήρυξε ο Απόστολος Παύλος.
«Εμοί το ζειν Χριστός, και το αποθανείν κέρδος».
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά