ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ.

οίημα Ἱερομονάχου Δανιὴλ Δανιηλίδου Κατουνακιώτου

Ὅστις τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ,

σαυτὸν θὰ ἀποκτήσῃ,

οὗτος θὰ γίνῃ ἱκανός,

τὸ πᾶν νὰ κατακτήσῃ.

Γιατὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

χαρίζει σωφροσύνην·

χαρίζ’ ἀνδρείαν σύνεσιν,

καὶ μετριοφροσύνην.

Χαρίζει θαῤῥος καὶ πολλὴν

τὴν γενναιοκαρδίαν,

ἀπ’ ἐναντίου δ’ οὐδενός,

αἰσθάνεται δειλίαν.

Διότι ἐλπίζ’ εἰς τὸν Θεόν,

κι’ αὐτὸν ἐπικαλεῖται,

κι’ ἀπὸ κινδύνου δὲ παντός,

πάντοτε ἐκλυτροῦται.

Στὰς θλίψεις κ’ εἰς τοὺς πειρασμούς,

χαίρει χαρὰν μεγάλην·

ποτέ του δὲν ἀγανακτεῖ,

καμία δὲν ἔχει ζάλην.

Γιατὶ γνωρίζ’ τ’ ἀγαθά,

ὅπου θὰ προξενήσῃ,

ἡ ‘πομονὴ στοὺς πειρασμούς,

ὅπου θὰ καρτερήσῃ.

Εἶν’ ἀγαθὰ οὐράνια,

ζωὴ δὲ μακαρία,

καὶ πανευφρόσυνος χαρά,

ἡ οὔσα αἰωνία…

Πάντα τὰ πρόσκαιρ’ ἀγαθά,

οὐδόλως τὰ θαυμάζει,

ὡς ὄναρ, τέφραν καὶ καπνόν,

τὰ ἅπαντα λογιάζει.

Κάλλος καὶ ἡδονὰς σαρκός,

ὡς τῆς ψυχῆς δημίους,

τὰ ἀποστρέφετ’ ὡς ἐχθρούς,

δεινοὺς ψυχολεθρίους.

Τοὺς λογισμοὺς δὲ τοὺς αἰσχρούς,

οὕσπερ καθυποβάλλει,

ὁ νοητὸς αἰσχρὸς ἐχθρός,

εὐθὺς τοὺς ἀποβάλλει…

Διὰ νὰ μὴ χρονίσωσι,

οὐτ’ ἐν τῇ διανοίᾳ,

καὶ εἶτα κυριεύσωσι,

καὶ νοῦν καὶ τὴν καρδίαν.

Τὴν δὲ διάνοιαν αὐτοῦ,

τὴν ἔχει γρηγοροῦσαν,

τὰς δ’ ἐναντίας προσβολάς,

ἀεὶ ἀποσοβοῦσαν.

Ἔχει σκοπὸν ἀκοίμητον,

αὐτὴν ἐπαγρυπνοῦσαν,

καὶ τὸν ἀόρατον ἐχθρόν,

ἀπαύστως πολεμοῦσαν.

Διότ’ ἄν τὴν διάνοιαν,

ἐν πρώτοις ἐκνικήσῃ,

εὐκόλως τότε καὶ τὸν νοῦν,

θὰ τὸν αἰχμαλωτίσῃ.

Καρδίαν δὲ καὶ τὴν ψυχήν,

θὰ κατακυριεύσῃ,

τότες ὦ! τρισαλλοίμονον,

θὰ θύσῃ θ’ ἀπολέσῃ…

Ὁ φόβος ὅμως τοῦ Θεοῦ,

ὅστις ἀρχὴ σοφίας,

ἀποσοβεῖ παντὸς ἐχθροῦ,

δεινὰς μηχανουργίας…

Κ’ εἰς ὁρατοὺς καὶ ἀφανεῖς,

ἐχθροὺς ὁρμᾷ γενναίως,

οἵτινες ὡς ἀπὸ πυρός,

διώκονται δρομαίως…

Λοιπὸν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

φύλαξ τῆς παρθενίας,

αἴτιος βίου σώφρονος,

πάροχος τῆς ἁγνείας.

Σπόγγος ἐστὶ καθαρτικός,

ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας,

παραίτιος σεμνοπρεποῦς,

καὶ θείας πολιτείας.

Ὡσαύτως ἁγιότητος,

καὶ πάσης δικαιοσύνης,

καὶ στηριγμὸς τῶν ἀρετῶν,

καὶ πάσης ἀγαθωσύνης.

Ὁ ἔχων φόβον τοῦ Θεοῦ,

εἶν’ ἐξησφαλισμένος,

καὶ τὴν αἰώνιον ζωήν,

νὰ λάβῃ ὡρισμένως…

Διότι χαλινὸς ἐστί,

πάσης κακοπραγίας,

διδάσκαλος δὲ ἀρετῆς,

καὶ πάσης εὐπραγίας.

Φόβον Θεοῦ, ὦ ἀδελφοί,

Πάντες ἐγκολπωθῶμεν,

ὅπως τέλους εἰρηνικοῦ,

πάντες ἀξιωθῶμεν.

Πάντοτε εἶναι ἕτοιμος,

ὅστις Θεὸν φοβῆται·

κ’ ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου του,

οὐδόλως θὰ πτοῆται.

Μάλιστα ὡς πανήγυριν,

αὐτὴν θὰ περιμένῃ,

ὅτ’ εις ζωὴν αἰώνιον,

ἐντεῦθεν μεταβαίνει.

Ἐκεῖ ζωὴ ἀΐδιος,

ἄῤῥητος εὐφρροσύνη,

ἄφατος ἀγαλλίασις,

ἔνθεος χαρμοσύνη.

Μακάριος τρισμάκαριος,

ὅστις τὴν ἐπιτύχῃ,

ἄθλιος καὶ τρισάθλιος,

ὅστις τὴν ἀποτύχῃ…

Γιατὶ ὁ μὲν ἐκέρδισε,

ζωὴν τὴν μακαρίαν·

ὁ δέ, τὴν ἀτελεύτητον,

βασάνων τιμωρίαν.

Ὁ μὲν θὰ εἶναι στοὺς χορούς,

Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων,

ὁ δὲ μὲ τῶν συντρόφων του,

δαιμόνων τῶν ἀγρίων…

Ταῦτα, ἄς τὰ σκεφθῇ καλῶς,

ὅστις Χριστὸν πιστεύει,

διότ’ ὅσα μᾶς ἐδίδαξεν,

εἰς πάντα ἀληθεύει.

Δὲν εἶναι μῦθ’ ἥ τοῦ Χριστοῦ,

θεία διδασκαλία,

ἀλλ’ εἶναι ῥήματα ζωῆς,

σάλπιγξ ἐπουρανία.

Μόνον ὁ ἄφρων καὶ τυφλός,

κι’ ὅλως ἐσκοτισμένος,

Θεοῦ ἀρνεῖται ὕπαρξιν,

τ’ ὕλῃ προσηλωμένος.

Τοῖς κτήνεσι ὁμοιωθείς,

ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε,

κι’ ἀλόγοις παρασυμβληθείς,

τὰ κρείττονα ἀφῆκε…

Ἀλλ’ ὦ Ἥλιε νοητέ,

τὰ πάντα ὁ φωτίζων,

μὴ παύσῃ εἰς τὸν φόβον σου,

πάντας ἡμᾶς στηρίζων.