Χαρτούμ Εμμανουήλ "Ευχαριστία καρδιάς στον γέροντα της αγάπης"

Ετσι ξαφνικά, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, σκοπιμότητας ή πολύ περισσότερο θυμιάματος κολακείας, θέλω να καταθέσω ένα μεγάλο ευχαριστήριο καρδιάς, σ’ ἐνα Γέροντα και σε μιά  Αδελφότητα, με μιά μεγάλη ΚΑΡΔΙΑ.
Χρεωστώ πολλές ευχαριστίες σε πολλούς αδελφούς κληρικούς και λαϊκούς. Χρεωστώ πολλές ευχαριστίες σε γνήσιους αδελφούς συνεπισκόπους μου εν Ελλάδι. Είμαι «οφειλέτης» πολλών ευχαριστιών σε πολλούς... Εν καιρώ θα αναφερθώ στον καθένα προσωπικά εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μου.
Ομως σήμερα, επιτέψατέ μου παρακαλώ, να αναφερθώ σ’ ένα συγκεκριμένο Γέροντα και στην περί Αυτόν Αγία Αδελφότητα.
Είναι ένας άνθρωπος γνήσιος, αληθινός και ατόφιος. Δεν διακρίνεται από την έξωθεν φαινομενική και τυποποιημένη ευσέβεια. Κινείται άνετα. Κινείται διακριτικά. Κινείται αθόρυβα.
Απ’ όπου κι αν πέρασε «σκόρπισε», «έδωκε τοις πένησι», καλλιέργησε την μία και μόνη βασίλισσα αρετή, αυτήν της Αγάπης. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό του γνώρισμα.
Ο Γέροντας αυτός είναι η προσωποποίηση της αγάπης. Τα χέρια του είναι μιά αγκαλιά. Δεν έμαθε ποτέ να δακτυλοδεικτεί. Ξέρει μόνο ν’ αγκαλιάζει. Όπου πάει, όπου κινείται. Ό,τι επισκέπτεται, το επισκέπτεται σαν αγκαλιά αγάπης.
Συνομιλεί με τους πάντας με γνώμονα την αγάπη. Σ’ εξομολογεί μέσα από την αγάπη. Σε ξεκουράζει πνευματικά μέσα από το βλέμμα της γνήσιας αγάπης του.
Τριάκοντα και πλέον έτη τον γνωρίζω. Ουδέποτε τον άκουσα μια φορά να μνησικακεί κατ’ ουδενός. Είτε ο αρχικός είτε ο καταληκτικός του λόγος θα ήταν πάντοτε συγχώρηση και αγάπη.
«Εχει ο Κύριος ο Θεός. Βλέπει η Μάνα μας η Παναγιά. Κι εσύ κι Αυτός και όλοι παιδιά της είμαστε...». Αυτές κι άλλες πολλές είναι οι χαρακτηριστικές του εκφράσεις. Οι πιό προσφιλείς του.
Στη ζωή του εισέπραξε πολλές και μεγάλες «προδοσίες» από πολλούς «ψευδαδέλφους». Ποτέ δεν μνησικάκησε. Ποτέ δεν παρασύρθηκε στη λεωφόρο του μίσους και της αντεκδίκησης.
Γι’ αυτό εδώ και είκοσι και περισσότερα χρόνια έφυγε...γιά το Περιβόλι της Παναγιάς – το Περιβόλι της άσκησης, της πιό εύγλωττης σιωπής και της αγάπης.
Εφυγε χωρίς να εκφράσει ούτε παράπονο, ούτε πικρία, ούτε μίσος πολύ περισσότερο... Εφυγε ως «αριστοκράτης».
Ως αριστοκράτης τόσο της αξιοπρέπειας, όσο και της αγάπης. Εφυγε για να ασκήσει και να ασκηθεί στην «τελεία» αγάπη, γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο από το ν’ αγαπά.
Μ’ αυτή την ίδια αγάπη ζυμώνει σήμερα και τα παιδιά του, τα καλογέρια του, όπως λέγεται στην αγιορείτικη γλώσσα. Μ’ αυτή την αγάπη ζυμώθηκε και η δική μου ζωή.... που όμως δεν ξέρω αν ποτέ θα φθάσω στο ύψος της δικής του αγάπης....
Αυτός είναι ο Γέροντας Χρυσόστομος, ο κανονικός ηγούμενος, από την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, της Μονής Εσφιγμένου, που ζεί καρτερικά το Μαρτύριο μιάς αναμονής, που εκείνος την εκφράζει και πάλι σε αγάπη, κατά το «ε ι  α γ α π ά ς,  δ ύ ν α σ α ι  σ ω θ ῆ ν α ι....».
Πολυσέβαστε Γέροντα,
Συγχωρήσατε με που χωρίς την άδεια και τη ευλογία Σας προβαίνω σ’ αυτή τη δημοσίευση. Δεχθήτε παρακαλώ αυτό το τόλμημα μου, ως ξέσπασμα αγάπης, μετά από τριάντα χρόνια σιωπής .... και ευεργεσίας πολλής...
Σεις μου λέγατε πάντα: «Μη-μη πείς τίποτε και ποτέ...», αφήνοντας με να θησαυρίζω θησαυρούς στη καρδιά μου για Σας.
Ομως τώρα έτσι το νοιώθω είς «πτώσιν» ή «Ανάστασιν» πολλών, δημόσια να Σας ευχαριστήσω, για τη μεγάλη Σας συμπαράσταση στα τελευταία έξι χρόνια της Επισκοπικής μου διακονίας.
Από την πτωχεία της Αδελφότητας Σας, αλλά από το ταμείο της μεγάλης Σας καρδιάς, που «αεί» αγαπά, μου προσφέρατε «πάλιν και πολλάκις» πολλά για τις εδώ στο Χαρτούμ χρείες μου, όπως μου λέγατε.
Κύριος ο Θεός να δικαιώνει τους αγώνες και τις αγωνίες Σας τόσων και τόσων ετών. Το Μαρτύριο και τη Μαρτυρία Σας.
Κι η Παναγιά, την οποία ως γνήσια Μάνα λατρεύετε να Σας καταξιώσει να μπήτε στην Ιερά και ταλαιπωρημένη αυτή Μονή, γιατί τότε σ’ αυτή τη Μονή Ηγούμενος θα είναι η Αγάπη. Εσείς και η Αγάπη. Η Αγάπη κι Εσείς θα κατευθύνουν και θα σώζουν.
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς.... Εύχεσθε και συγχωρήσατέ με, Γέροντα.