Τί λέει η Καινή Διαθήκη για τον Παράδεισο και για την Κόλαση;

 

 

Στην Καινή Διαθήκη τρεις φορές βρίσκουμε μόνο τη λέξη «Παράδεισος» και η λέξη ταυτίζεται με την εύνοια της Βασιλείας του Θεού. Η πρώτη είναι στο χωρίο εκείνο που ο Χριστός διαβεβαιώνει το ληστή για την είσοδό του στον Παράδεισο: «Αμήν, λέγω σοι, σήμερον ματ’ εμού έση εν τω Παραδείσω» (Λουκ. 23, 43).
Η δεύτερη φορά είναι στο χωρίο εκείνο που αναφέρεται στον απόστολο Παύλο και την αρπαγή του στον Παράδεισο:  «Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος -ή ήταν με το σώμα ή χωρίς το σώμα δεν το ξέρω, ο Θεός το ξέρει- μεταφέρθηκε ξαφνικά στον Παράδεισο κι άκουσε λόγια που δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να τα πει άνθρωπος». (Β’ Κορ. 12, 3-4)
Και η τρίτη φορά υπάρχει στην Αποκάλυψη του Ιωάννη στο εξής χωρίο: «Σ’ όποιον νικήσει θα δώσω να φάει τον καρπό από το δένδρο της ζωής, που βρίσκεται στον Παράδεισο του Θεού μου». (Αποκ. 2, 7). Ο Ανδρέας Καισαρείας αναφέρει ότι το «ξύλο της ζωής» συμβολίζει την αιώνια ζωή, επομένως και εδώ ο Παράδεισος ταυτίζεται με την έννοια της Βασιλείας του Θεού.
Η λέξη «Κόλαση» αναφέρεται και αυτή ελάχιστα στην Καινή Διαθήκη. Τη βρίσκουμε στο χωρίο εκείνο που αναφέρεται στη μέλλουσα Κρίση όταν ο Χριστός λέει: «Και απε­λεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. 25. 46).
Η Κόλαση όμως με την έννοια του «αιωνίου πυρός» αποδίδεται στην Καινή Διαθήκη με άλλες εκφράσεις, όπως «αιώνιο πυρ», «γέεννα πυρός», «σκότος εξώτερον», «κάμινος πυρός», «κλαυθμός και βρυγμός των οδόντων», κλπ.
Βασικά οι όροι για την Κόλαση είναι οι έννοιες «πυρ» και «σκότος» και αντιστοιχούν με τους όρους «φως», «γνόφος» ή «φωτεινή νεφέλη» ή «λαμπρινός γνόφος», με τους οποίους χαρακτηρίζεται ο Παράδεισος. Δηλαδή το άκτιστο Φως εμφανίζεται σ’ αυτούς που έχουν σκλήρυνση και πώρωση της καρδιάς, ως «πυρ καταναλίσκον». ως «σκότος εξώτε­ρον» και ως τόπος βασάνων, ενώ στους Αγίους ως φως καθαρτικό και φωτιστικό.
Και για να το καταλάβουμε κάπως αυτό το σημείο, μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα το θέμα της Θείας Κοινωνίας. Η Θεία Κοινωνία ενεργεί ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση. Αν είμαστε σε κατάσταση καθάρσεως, μας καθαρίζει. Αν είμαστε σε κατάσταση ελλάμψεως, μας θεώνει. Αν είμαστε ακάθαρτοι και αμετανόητοι, μας κατακαίει. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος γράφει προς τους Κορινθίους για το θέμα αυτό: έτσι εξηγείται γιατί έχετε ανάμεσα σας πολλούς ελαφρά και βαριά αρρώστους, καθώς και αρκετούς θανάτους! Γιατί «όποιος τρώει τον Άρτο και πίνει τον Οίνο με τρόπο ανάξιο, χωρίς να αναγνωρίζει σε αυτά το Σώμα του Κυρίου, αυτό που τρώει και αυτό που πίνει φέρνουν πάνω του καταδίκη» (Α’ Κορ. 11, 29).
Πολλές αρρώστιες λοιπόν ακόμη και θάνατοι, όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος, προέρχονται από το γεγονός ότι μεταλαμβάνουμε ανάξια το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Αλλά και στην πνευματική ζωή μπορεί να συμβαίνει το ίδιο. Η Θεία Κοινωνία, ενώ για τους καθαιρομένους γίνεται θέωση, για τους αμετανόητους και τους ακάθαρτους μπορεί να γίνει καταδίκη και Κόλαση, μπορεί να γίνει φωτιά και σκότος και γέεννα πυρός.

Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος συνιστά· «Πρέπει να εξετάζουμε προσεκτικά τον εαυτό μας και τότε να προσερχόμαστε και να μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού»(Α’ Κορ. 11,28).
Αυτό που βιώνουμε τώρα στη Θεία Κοινωνία, θα γίνει και στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Θα παρουσιαστούμε όλοι μπροστά στον Κύριο μας, αλλά για όσους έχουν μετανοήσει και καθαρθεί, ο Χριστός θα είναι φως, άληκτη χαρά και Παράδεισος, ενώ για τους μη μετανοημένους και ακάθαρτους θα είναι Κόλαση, «πυρ καταναλίσκον». «σκότος εξώτερον».
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είδε το μακάριο εκείνο τόπο της καταπαύσεως και Βασιλείας του Θεού και μας τον περιέγραψε «διά τίνων αίνιγματων» στο κεφάλαιο 21 της Αποκαλύψεως. Ας δούμε τί μας λέει λοιπόν:
«Τότε είδα ένα καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη. Ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη εξαφανίστηκαν, κι η θάλασσα δεν υπάρχει πια. Κι είδα την άγια Πόλη, τη νέα Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από τον Θεό, έτοιμη σαν νύφη που στολισμένη περιμένει τον άντρα της. Τότε άκουσα μια δυνατή φωνή από τον ουρανό να λέει: “Τώρα πια η κατοικία του Θεού είναι μαζί με τους ανθρώπους. Θα κατοικήσει μαζί τους και αυτοί θα αποτελούν το λαό του. Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν”.
Και είπε αυτός που καθόταν στο θρόνο: “Τώρα όλα τα κάνω καινούργια”. Και μου λέει: “Γράψε, γιατί τα λόγια μου είναι αξιόπιστα και αληθινά”. Και πρόσθεσε: “Εκπληρώθηκαν όλα· εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος· σ’ όποιον διψάει θα δώσω δωρεάν να πιεί από το νερό που δίνει ζωή. Αυτά θα τα κληρονομήσει ο νικητής κι εγώ θα είμαι Θεός του, κι αυτός παιδί μου. Οι δειλοί όμως, οι άπιστοι, οι βδελυροί, οι φονιάδες, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες κι όσοι αντιστρατεύονται την αλήθεια, θα ‘χουν το μερίδιο τους στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος”. Τότε ήρθε ένας απ’ τους εφτά αγγέλους που κρατούσαν τις εφτά φιάλες, που ήταν γεμάτες από τις εφτά πληγές τις τελευταίες, και μου είπε: “Έλα να σου δείξω τη νύφη, τη γυναίκα του Αρνίου”. Και μ’ έφερε, καθώς ήμουν σε έκσταση, σε ένα μεγάλο και ψηλό βουνό και μου έδειξε την αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από το Θεό. Είχε τη λαμπρότητα του Θεού, κι η λάμψη της ήταν όμοια με πολύτιμο πετράδι, σαν τον ίασπη που κρυσταλλολάμπει. Είχε μεγάλο και ψηλό τείχος με δώδεκα πύλες, και στις πύλες δώδεκα αγγέλους· πάνω στις πύλες ήταν γραμμένα ονόματα, τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ: τρεις πύλες στην ανατολή, τρεις πύλες στο βορρά, τρεις πύλες στο νότο και τρεις πύλες στη δύση. Και το τείχος της πολιτείας είχε δώδεκα θεμέλια και πάνω τους δώδεκα ονόματα, των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου.
Κι αυτός που μου μίλησε είχε για μέτρο ένα χρυσό καλάμι, για να μετρήσει την πολιτεία και τις πύλες της και το τείχος της. Η πολιτεία ήταν τετράγωνη· το μήκος της ήταν  και το πλάτος της. Μέτρησε την πολιτεία με το καλάμι· ήταν δώδεκα χιλιάδες στάδια. Το μήκος, το πλάτος και το ύψος ήταν τελείως ίσα. Μέτρησε επίσης το τείχος της, που ήταν εκατόν σαράντα τέσσερις πήχεις, σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα που χρησιμοποιούσε ο άγγελος. Το τείχος ήταν κατασκευασμένο από ίασπη, κι η μαλαματένια πολιτεία έλαμπε σαν καθαρό γυαλί. Τα θεμέλια του τείχους της πολιτείας ήταν στολισμένα με κάθε λογής πολύτιμο πετράδι. Ο πρώτος θεμέλιος λίθος ίασπης, ο δεύτερος ζαφείρι, ο τρίτος χαλκηδόνιο, ο τέταρτος σμαράγδι, ο πέμπτος όνυχας, ο έκτος σάρδιο, ο έβδομος χρυσόλιθος, ο όγδοος βήμυλλος, ο ένατος τοπάζι, ο δέκατος χρυσόπρασος, ο ενδέκατος υάκινθος, ο δωδέκατος αμέθυστος. Οι δώδεκα πύλες ήταν δώδεκα μαργαριτάρια, κάθε πύλη καμωμένη από ένα μαργαριτάρι. Και η πλατεία της πολιτείας ατόφιο χρυσάφι σαν καθαρό γυαλί. Δεν είδα ναό σ’ αύτη την πολιτεία, γιατί ναός της είναι ο Κύριος, ο Θεός ο παντοκράτορας, και το Αρνίο. Ούτε έχει ανάγκη η πολιτεία από ήλιο ούτε από σελήνη για να τη φωτίζουν, γιατί τη φωτίζει η λαμπρότητα του Θεού, και λυχνάρι της είναι το Αρνίο. Και τα έθνη θα περπατούν με το φως της, κι οι βασιλιάδες της γης θα της φέρνουν τα μεγαλεία και τον πλούτο τους, Οι πύλες της ποτέ δε θα κλείνουν την ημέρα, αφού εκεί δεν θα υπάρχει νύχτα. Και θα της φέρουν τα μεγαλεία και τον πλούτο των εθνών. Δεν θα μπει όμως σ’ αυτήν τίποτα μολυσμένο, μήτε όσοι κάνουν βδελυρά και ψεύτικα πράγματα, παρά μονάχα όσοι είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής του Αρνίου».
(«Θάνατος Ανάσταση και Αιώνια ζωή», εκδ. Ετοιμασία. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου. Καρέας)