Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης-Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Ἡ πηγή τοῦ Ἰακώβ, προτυπώνει τήν πηγή τῆς ζωῆς. Γιά αἰῶνες οἱ ἄνθρωποι δροσίζονται ἀπό τό νερό τῆς πηγῆς τοῦ Ἰακώβ πού βρίσκεται κοντά στή πόλη Σιχάρ τῆς Σαμαρείας, οἱ κάτοικοι τῆς ὁποίας φαίνεται νά εἶναι εὐγνώμονες πρός τόν Ἰακώβ, γί’ αὐτό καί δέν ξέχασαν τό ὄνομά του.
Ἐδῶ θέλει τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο νά βρίσκεται σήμερα ὁ Χριστός, ἡ αὐθεντική πηγή τῆς ζωῆς. Ἐκτός ἐθνικῶν συνόρων καί μάλιστα σέ ἐχθρικό ἔδαφος. Πρῶτον γιατί ὁ Θεός δέν περιορίζεται σέ σύνορα καί δεύτερον γιατί δέν κλείνεται σέ ἔθνη καί λαούς. Βρίσκεται πάνω καί ἔξω ἄπ΄ὅλα αὐτά.
Αὐτά γιά ἐκείνους πού θεωροῦν τό Ἑβραϊκό ἔθνος ἐκλεκτόν του Θεοῦ ἤ τούς Ἕλληνες ὡς τήν ἐλίτ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν χωρίζει τά ἔθνη καί τούς λαούς. Ἑνώνει καί ἑνοποιεῖ κάτω ἀπό τή στοργή καί τήν ἀγάπη Τοῦ «πάντα τά ἔθνη», γιά τοῦτο καί ὁ Χριστός παραγγέλλει στούς μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη». Ἀλλά τό σημαντικό γιά μᾶς δέν εἶναι αὐτό μόνον ἀλλά τό ὅτι ὁ Χριστός ἐνδιαφέρεται μέ δική Του πρωτοβουλία μέ μία γυναίκα καί μάλιστα μέ μία γυναίκα ὕποπτης ἠθικῆς ὑπόστασης. Ζεῖ προφανῶς καί ἐμφανῶς στό χῶρο τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, γιά τοῦτο καί στή πόλη της δέν εἶναι καί τόσο εὐυπόληπτη.
Ὁ Χριστός βρίσκει μία γυναίκα στόν δρόμο καί τήν κάνει μέ τή δική Του θέληση Ἅγια.
Τό σημειώνουμε αὐτό γιά αὐτούς πού ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ γυναίκα δέν ἔχει τήν πρέπουσα θέση στήν Ἐκκλησία μας. Ὁ Χριστός βγάζει τή γυναίκα ἀπό τόν κρυψώνα τοῦ γυναικωνίτη, ἀπό τήν ἀφάνεια καί τήν ἀνυποληψία καί τήν καθιστά ἄμεσα, κάθ΄ὑπέρβαση τῆς καθεστημένης τάξεως, ἰσότιμη συνομιλητή Του καί τῆς δίνει τήν εὐκαιρία ἐπίσης νά προχωρήσει στήν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητάς της στήν κατά Χριστοῦ ζωή καί πολιτεία.
Τά ἐρωτήματα, πού βρίσκεται καί πού λατρεύεται ὁ Θεός εἶναι δικά της. Ζεῖ στήν ἁμαρτία τῆς ἀλλά ἔχει καί κάποτε προσδοκίες λύτρωσης. Ζεῖ τό ἠθικό σκοτάδι της, ἀλλά ἀτενίζει ψηλά στόν οὐρανό κάποιες θεῖες ἀκτίνες φωτός. Οἱ προβληματισμοί τῆς αὐτό ἀποκαλύπτουν.
Ἡ ἀπάντηση σαφής, καθαρή καί κρυστάλλινη ὅπως διατυπώνεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, ἄρα βρίσκεται παντοῦ καί στό ναό (ἑβραϊσμός) καί στό βουνό (Σαμαρεῖτες) καί στούς μεγαλοπρεπεῖς ναούς τῶν πόλεων καί στά ἐρημοκλήσια τῶν βουνῶν, καί στόν ἄνδρα καί τή γυναίκα, καί στόν ξένο καί τόν δικό μας καί τούς γηγενεῖς καί τούς ἐπισκέπτες μας κάθε λογής (τουρίστες , οἰκονομικούς μετανάστες κ.λ.π.)
Ὅσον ἀφορᾶ πώς λατρεύεται ὁ Θεός, ἡ ἀπάντηση εἶναι προφανής. Μέ τήν καρδιά καί τή συνείδηση, ἐν πνεύματι καί ἀληθεία. Ὄχι μέ ὑποκριτικές, θεατρικές πράξεις καί παραστάσεις. Μέ τό Θεό ὀφείλουμε νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς καί τίμιοι.
Μέ τό Θεό δέν παίζουμε «ὁ Θεός οὐ μυκτηρίζεται».
Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, πού ἀγγίζει τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ λατρεία πού προάγει τήν ἐπικοινωνία, τήν συμφιλίωση, τήν ἑνότητα, τήν καταλλαγή ὅλων τῶν ἀνθρώπων κάθε τάξεως καί καταστάσεως.
Αὐτά εἶναι στοιχεῖα πού παράγουν πολιτισμό, ἀνάπτυξη, πρόοδο μέ τήν ὀρθόδοξη σημασία τῶν ὄρων. Εἶναι στοιχεῖα πού προάγουν τήν κοινωνία ποιοτικά, γιατί φέρνουν τόν ἄνθρωπο πιό κοντά στό Θεό, τόν ἁγιασμό καί τή χάρη, στοιχεῖα σέ δεύτερο καί ὑπέρτατο βαθμό ὁλοκλήρωσης τῆς προσωπικότητας στό θεανθρώπινο μοντέλο ζωῆς καί κοινωνίας.

Ἔχουμε τήν πηγή τῆς ζωῆς.
Τήν ἀγάπη ὁ Χριστός ἔχει βρεῖ τήν πηγή τῆς ζωῆς.
Ἀνήκει σέ μας νά βροῦμε τήν ἀγάπη.
Καί μαζί της τήν πηγή τῆς ζωῆς
Τόν Ἀναστάντα Κύριο.
Αὐτό εἶναι ἡ προσδοκία μας.
Αὐτός εἶναι ὁ ἀγώνας μας.
Αὐτό εἶναι ἡ εὐχή μας.
Ἡ Ἁγία Φωτεινή δάσκαλος καί ὁδηγός μας.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης