ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ-«Ὅς ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῆ, οὐ μη διψήσῃ εἰς τόν αἰώνα…»

«Ὅς ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῆ, οὐ μη διψήσῃ εἰς τόν αἰώνα…»             Το νερό είναι στοιχείο για τη ζωή του ανθρώπου. Το νερό τρέφει, συντηρεί και καθαρίζει το σώμα του ανθρώπου. Η έλλειψη νερού προκαλεί το φοβερό μαρτύριο της δίψας. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που χάθηκαν μέσα στη Σαχάρα και αναγκάστηκαν από τη μεγάλη δίψα να κόψουν τις φλέβες τους, δοκιμάζοντας να πιούν το ίδιο το αίμα τους. Άλλοι βρέθηκαν στην ανάγκη να πνίξουν τις καμήλες τους και να ανοίξουν το στομάχι τους «ελπίζοντας να βρούν εκεί μια δυο λίτρες υγρό ξεραστικό που μόνο ένας παράφρονας μπορεί να πιστέψει πως πίνεται». Ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας είναι η μείωση των υδάτινων πόρων και γενικά η εξάντληση των πηγών της ζωής και ενέργειας. Και δεν είναι μόνο η οικολογική λειψυδρία. Δεν είναι μόνο το αίσθημα της σωματικής δίψας ανικανοποίητη. Εξ ίσου ανικανοποίητο είναι και το αίσθημα της πνευματικής δίψας. Ο άνθρωπος έχει πόθους: ποθεί και διψάει για ζωή, για χαρά, για ελευθερία, για δόξα, για δύναμη, για ειρήνη και ασφάλεια. Όλους αυτούς τους πόθους τους κλείνουμε στο βάθος της υπάρξεώς μας. Είναι η δίψα της ψυχής μας.             Τρέχουμε από πηγή σε πηγή με το άντλημα της ψυχής μας αδειανό κάθε φορά. Τρέχουμε όλοι για να ικανοποιήσουμε τους πόθους μας, για να σβήσουμε τη δίψα μας και δεν το πετυχαίνουμε. Και αν υπάρχουν τόσοι διψασμένοι σήμερα είναι γιατί πίνουν απ΄ όλες τις ακατάλληλες πηγές, πίνουν αλμυρό και θολωμένο νερό. Οι πηγές ζωής στην εποχή μας έχουν μολυνθεί. Για «μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα» γίνεται καθημερινά λόγος. Το ίδιο ισχύει και για τις πνευματικές πηγές. Γι΄ αυτό χρειάζεται προσοχή στο τι νερό πίνουμε. Και, ειδικότερα, πρέπει να ελέγχουμε, το πνευματικό νερό που μάς προσφέρεται: το τι ακούμε, τι βλέπουμε, τι διαβάζουμε και να αρκούμεθα να πιούμε ό,τι δεν προέρχεται από την Πηγή της Ζωής και της Αληθείας.             Ο Χριστός ήλθε για να σβύσει όχι την σωματική, αλλά την πνευματική δίψα του ανθρώπου. Να ικανοποιήσει τους πόθους του. Και τούτο το πέτυχε με το «νερό» που μας έφερε. Ένα νερό όχι, βέβαια, γήινο, αλλά επουράνιο. Όχι από επίγεια πηγή, αλλά από την καρδιά του ουράνιου Πατέρα μας. Και το νερό αυτό είναι η Χάρη Του, η Αγάπη Του, το Έλεός Του, η Αλήθειά Του, με ένα λόγο ο ίδιος ο Θεός. Το «νερό» αυτό ικανοποιεί απόλυτα τον άνθρωπο γιατι η ύπαρξη του είναι πλασμένη για το Δημιουργό της. Όπως λέγει ο ιερός Αυγουστίνος «μάς έχει πλάσει για τον εαυτό σου και η ψυχή μας θα είναι πάντα ανήσυχη, Θεέ μου, μέχρις ότου έλθει να αναπαυθεί κοντά σε Σένα». Τι απομένει να κάνουμε;             Διψασμένη Σαμαρείτισσα η ύπαρξή μας, με το άντλημα των παθών της αδειανό, ας ζητάμε από τόν Χριστό να μάς χορηγεί πάντοτε το ουράνιο, θείο και αστείρευτο ύδωρ της χάριτός Του. Όλοι το έχουμε ανάγκη. Ας πούμε στον Κύριο: Δος μου, Κύριε, τη χάρη Σου, δός μου τον αιώνιο λόγο Σου, δός μου τον ίδιο τον Εαυτό Σου, Αμήν  κ. Μ. Σ.