Ο σπορέας και η σπορά -Π.Γερασιμάγγελου Στανίτσα

Ο σπορέας και η σπορά

Μια εικόνα του χθες δύσκολα μπορεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον του σήμερα .
Το νέο έχει την τάση να επισκιάζει το παλαιό, να ξεπερνά και να καταργεί π.χ. ο μηχανοκίνητος συνδικαλιστής αγρότης δεν θυμίζει πουθενά τον ταπεινό ζευγολάτη του παρελθόντος. Ο σημερινός μεταβιομηχανικός άνθρωπος αδυνατεί ακόμα περισσότερο, να εκτιμήσει τον παραβολικό λόγο του Χριστού παρά την απλότητά του.
Πολλές φορές αποστρέφει την ακοή του από την αλήθεια για να μη δεχθεί ο λυτρωτικό μήνυμα. Το κενό που προκαλεί η απουσία της στη ζωή του , προσπαθεί να το καλύψει με υποκατάστατα ή προσχωρώντας σε αιρέσεις και παραθρησκίες που υπόσχονται «σωτηρία» αλλά απεργάζονται τον θάνατο . Για όλους αυτούς η ρήση της παραβολής «ἵνα βλέποντες μη βλέπουσι καί ἀκούοντες μή συνιώσιν» είναι καθοριστική .
Ποία είναι όμως η αλήθεια που σπέρνει στην καρδιά μας ο Χριστός για να βρούμε το νόημα ης ζωής ;
Ήδη το ρήμα «ἐξῆλθε» σηματοδοτεί το περιεχόμενό της , που υποστασιάζεται στην θεανθρώπινη μορφή Του. Και ο λόγος αυτής της εξόδου ήταν και είναι να βρεθεί δίπλα στον άνθρωπο για να τον αναστήσει από την πτώση και τον θάνατο που προκάλεσε στον εαυτό του, « ἦλθε γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός» ( Λουκ.19,10) και αυτό το έξειξε όταν «ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφή δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος ….ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταύροῦ»( Φιλιπ.2,7).Θα μπορούσε άραγε η αγάπη προς τον άνθρωπο να εκφραστεί γνησιότερα ;
Η μέθοδος που ακολούθησε και ακολουθεί είναι εκείνη του γεωργού. Όπως με την καλλιέργεια και τη σπορά του αγρού παράγεται ο άρτος για τη συντήρηση του σώματος, έτσι και ο λόγος του Θεού σπείρεται στην καρδιά μας.
Πρόκειται για τη νέα δυνατότητα αναμόρφωσης του παλιού ανθρώπου , στον «ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ΄ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος»(κολ.3,10)
Αυτή όμως η μοναδική «κατά χάρην» δυνατότητα παραμένει ανεκμετάλλευτη όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η εικόνα του Θεού, έστω και με στίγματα πταισμάτων, έχει λάβει « τόν ἀρραβώνα τοῦ πνεύματος» ( Β Κορ, 1,22 και 5,5 ) για να ζήσει την νέα « ἐν Χριστῷ Ζωή»
Το επιχείρημα ότι η « σπορά» του λόγου , με τον τρόπο που γίνεται σήμερα από ην εκκλησία προδιαθέτει τον άνθρωπο αρνητικά, είναι απλώς μια δικαιολογία .
Υπάρχει βέβαια η αμφισβήτηση και η δίωξή του αλλά και η αλήθεια ότι « ο λόγος του Θεού ου δέδεταιο».
Ο αγώνας λοιπόν για να φτάσει ο λόγος στην καρδιά και να τη γονιμοποιήσει είναι δεδομένος και πρέπει να συνεχίζεται από όλους. Οι ποιμένες οφείλουν να βιώνουν και να κατανοούν ορθοδόξως πρώτα οι ίδιοι, τον «λόγο» και μόνο τότε να τον μεταδίδουν στους άλλους «φωτισθῆναι δε πρῶτον καί μετά φωτίσατε ( Γρηγ. Θεολόγος)».
Να εξατομικεύεται το μήνυμα, ώστε να γίνεται αποδεκτό, να ριζώνει και να σαρκώνεται στην καρδιά. Η σάρκωση αυτή μπορεί να συντελεσθεί, όταν η καρδιά μας καλλιεργείται και καθαρίζεται από τα ζιζάνια της αδιαφορίας.
Όταν από άγονη και ξηρά μεταβάλλεται εις «γῆν ἀγαθήν»που είναι ο επιδιωκόμενος στόχος της παραβολής.
Το ζητούμενο είναι η βούληση και η εμμονή στην κατάκτηση αυτού του στόχου και εδώ ακριβώς υπάρχει η δική μας ευθύνη .
Οι πατέρες επισημαίνουν την εσωτερικότητα και το αθόρυβο που πρέπει να χαρακτηρίζει το μόχθο και την καλλιέργεια της καρδιάς και συνιστούν την «καρδιακή προσευχή».
Η άσκηση της προσευχής στη σύναξη και τη Θ.Λειτουργία είναι ο αποτελεσματικός τρόπος φωτισμού και της καρδιάς και της διάνοιας , σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας στη Θ. ευχαριστία.
Ενδεικτική είναι και η ευχή που διαβάζει ο ιερέας πριν από την ανάγνωση του ευαγγελίου «ἔλλαμψον ἐν ταῖς καρδίας ἡμῶν φιλάνθρωπε Δέσποτα τό τῆς Σῆς θεογνωσίας ἀκήρατο φῶς καί τούς τῆς διανοίας ἡμῶν ὀφθαλμούς διάνοιξον είς τῶν ευαγγελικῶν Σου κηρυγμάτων κατανόησιν»
Με αυτούς τους όρους ο «σπόρος» όχι μόνο βλαστάνει στην καρδιά , αλλά και καρποφορεί καρπούς αθανασίας .