ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Του αρχιμανδρίτη Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. ΘεολογίαςΚωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας

«Ο άρχων του κόσμου τούτου»[1]

        Εις την λίαν ενδιαφέρουσα μελέτη του, ο Κ. Παπαθανασίου[2] αναλύων την Ιωάννεια έκφραση «ο άρχων του κόσμου τούτου» προέρχεται εις τας παρακάτω παρατηρήσεις:

α! υπό του άρχοντα του κόσμου τούτου, τον σατανά «δηλούται η σημερινή κατάσταση του κόσμου, όπου κυριαρχεί το σκότος, το μῑσος, η αμαρτία, ο διάβολος. Ο Ευαγγελιστής δεν μας λέγει την αιτία αυτής της καταστάσεως όπως κάνει ο απ. Παύλος[3].

β! Εις την Καινή Διαθήκη ο σατανάς παρουσιάζεται ως κυρίαρχος άρχοντας του κόσμου τούτου, της πτώσεως δηλαδή και της φθοράς.

γ! Το ηθικό κακό «με τους ανθρώπους που το υπηρετούν και τον εισηγητή του τον διάβολο αντιμάχεται το έργο και την παρουσία του Υιού του Θεού.

       Με άλλα λόγια ο διάβολος είναι η προσωποποίηση του κακού και συνιστά, την  «αρχή και έκφραση» όλων των αμαρτιών του κόσμου και ειδικότερα του μίσους[4]. Ο συγγραφεύς στη σ. 37, σημ. 107 αναφέρεται και στη Πατερική γραμματεία, όπου ο διάβολος αποκαλείται σε σχέση με την αμαρτία ως «αρχηγός της αμαρτίας και γεννήτωρ του κακού» (Κύριλλος Ιεροσολύμων), «αρχηγός της αμαρτίας» και «πρώτος εφευρέτης της αμαρτίας» (Δίδυμος Αλεξανδρείας), «ο της αμαρτίας αίτιος» (Γρηγόριος Νύσσης), «άρχων πονηρίας» (Μακάριος Αιγύπτιος), «αρχηγός της ανταρσίας  και αυτουργός της πονηρίας» (Μέγας Βασίλειος).

       Στο επίπεδο της ανθρώπινης ζωής «συναντάται ο Θεός μετά του διαβόλου, «του άρχοντα του κόσμου τούτου» και εδώ συντελείται η εκμηδένησις της εξουσίας και δυνάμεως αυτού»[5].

Ο σατανάς, ο άρχοντας της εξουσίας του αέρος[6] που ονομάζεται επίσης και θεός του αιώνος τούτου[7] είναι η κεφαλή των δαιμονικών αυτών δυνάμεων.

       Ο Διάβολος, όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής κ. Ν. Ματσούκας, πρώτος αρχίζει την ψηλάφηση των θεμελίων της ύπαρξης, η οποία αναδύεται από το μηδέν και πορεύεται προς την τελειωτική της θεμελίωση και ρίζωση στη θεία αυτοζωή. Ο Θεός συνεχώς ουσιώνει, ζωοποιεί και τελειώνει τη δημιουργία. Οι δυνάμεις των δαιμονισμών τείνουν ν’ αποβάλουν τη ζωοποιό χάρη, να αντιστρατευθούν αυτή τη ζωή και να καθιερώσουν τη στατικότητα, το σκοτάδι και το μηδέν[8].

        «Ο Γρηγόριος Νύσσης θεωρεί τον άρχοντα του σκότους ως εφευρέτη της κακίας, της αμαρτίας και του θανάτου και ως «μέγα νουν» διαιτώμενον εις την καρδίαν της Γης»[9].

Η ΑΠΟΚΡΥΦΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

(Ενώχ, Ιωβηλαία, Διαθήκη Ρουβήμ, Κουμράν)

       Το χωρίο που επισύρεται συνήθως για την πτώση των αγγέλων λαμβάνεται εκ της Σοφίας Σολομώντος βιβλίον που αποδίδεται σ’ ένα εξελληνισμένο Εβραίο της Αλεξάνδρειας τον 1ον π. Χ. αιώνα και το οποίο ο Λατίνος εκκλησιαστικός πατέρας Ιερώνυμος «Θεωρούσε περισσότερο από επικίνδυνο».

Το χωρίο έχει: «ότι ο Θεός έκτισε τον άνθρωπο επ’ αφθαρσία και 

 εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν· φθόνω δε διαβόλου 

θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον, πειράζουσι δε αυτόν οι της   

εκείνου μερίδος όντες»[10].

       Το βιβλικό απόσπασμα θεωρείται γενικώς σαν μια αναφορά στην ευθύνη της πτώσης για την έλευση της αμαρτίας και της δυστυχίας στον κόσμο, κεντρικό άλλωστε θέμα της Απόκρυφης Γραμματείας. Ακόμη, και σύμφωνα πάντα μ’ ένα μεγάλο αριθμό μελετητών, αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη στην πορεία του διαβόλου όχι μόνον σαν αντιπάλου του ανθρώπου όπως συμβαίνει στον Ιώβ και στον Ζαχαρία αλλά και σαν αντίπαλο του Γιαχβέ.

       Στο βιβλίο του Ενώχ γίνεται πολύς λόγος για την ουράνια αυλή του Γιαχβέ. «ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας από πασών ων εξελέξαντο»[11].

        Οι υιοί του Θεού της Γένεσης (bene ha’ Elohim) στο βιβλίο του Ενώχ χάνουν την θεϊκή τους υπόσταση και γίνονται άγγελοι. Με αυτή τους λοιπόν την ιδιότητα δεν ανήκουν πια στην ουράνια αυλή και όντες πια ελεύθεροι πέφτουν στη γη, όπου η λαγνεία τους ωθεί να σμίξουν με τις θυγατέρες της γης και φυσικά από αυτή την συνεύρεση γεννήθηκαν μια σειρά κακοποιών γιγάντων οι Μεφιλίφ (=πεσόντες). Στη προκειμένη λοιπόν εικόνα έχουμε μία σύνδεση του σεξ με το κακό.

       Αλλά και οι εκπεπτωκότες φύλακες άγγελοι του βιβλίου του Δανιήλ  και αυτοί, φέρουν μια ποικιλία ονομάτων στα οποία διακρίνουμε ασαφείς μορφές των παλαιοτέρων εβραϊκών κειμένων και εδώ κατά την αναζήτηση «μιας λογικής αιτίας για το κακό, αποκτούν σωματική υπόσταση».

       Στο βιβλίο Σαμουήλ αναφέρεται πάντα υποκειμενικά ο Βελίαλ, στο Λευϊτικό οι δαίμονες Αζαζέλ, Μαστεμά, Σαταναήλ, Σαμμαέλ και Σαμιάλ. Εδώ απαντά και ο Σατανάς του Ιώβ. Όλοι αυτοί οι δαίμονες ενσωματώθηκαν με την πάροδο του χρόνου, σ’ έναν, τον Διάβολο.

        Ως αρχηγός των επαναστατησάντων αγγέλων φέρεται ο Σεμιάλ. Κατά τον Ενώχ ήρθαν στη γη με τη θέλησή τους πέφτοντας σαν άστρα στο όρος Ερμών. Αυτή η περιγραφή ευθύνεται για την ονομασία Εωσφόρος που διαφαίνεται και στο Ευαγγέλιο του Λουκά, όπου ο Σατανάς πέφτει ως «αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα»[12].

        Ο Σαμιάλ προτρέπει τους συντρόφους του αγγέλους να προβούν σε σεξουαλικές υπερβολές μέχρι ότου λέγει ο Ενώχ «όλη τους η συμπεριφορά  να διαφθαρεί». Από τη συνεύρεση των υιών του Θεού με τις θυγατέρες της Γης, προέκυψαν οι Γίγαντες που επεδόθησαν σ’ ένα έργο καταστροφής.

         Ο Ενώχ δεν μας λέγει ακριβώς το λόγο που οδήγησε τους φύλακες αγγέλους ν’ αφήσουν τη θέση τους στον ουρανό. Περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτό το ζήτημα μας δίδουν τα Ιωβηλαία (135 -105 π.Χ.). Εδώ λέγεται ότι οι φύλακες άγγελοι ήρθαν για να βοηθήσουν τους ανθρώπους «με την μακραίωνη ιδιότητα των καλοπροαίρετων αγγελιοφόρων του Γιαχβέ. Επόθησαν όμως τις θυγατέρες της γης και ατίμασαν τους εαυτούς των. Στα Ιωβηλαία σκιαγραφείται ο Μαστεμά εύκολα εδώ αναγνωρίζει κάποιος το Διάβολο τη δύναμη του κακού.

        Στη Διαθήκη Ρουβήμ (109 – 106 π.Χ.) η Εύα βάζει σε πειρασμό τον Αδάμ και μ’ αυτόν τον τρόπο στιγματίζει τις θυγατέρες της Γης και τις καθιστά υπεύθυνες για το ξελόγιασμα των φυλάκων αγγέλων. Γενικά κατά την απόκρυφη γραμματεία, η λαγνεία ήτο βασικός λόγος της πτώσης των αγγέλων.

         Σ’ ένα άλλο βιβλίο, των «Μυστικών του Ενώχ» (1ος μ. Χ.) η επανάσταση των αγγέλων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην υπερηφάνεια τους, άποψη που υιοθέτησε ο Ωριγένης.

        Η ταχεία ανάπτυξη του Διαβολικού στην απόκρυφη Γραμματεία, θέτει το ερώτημα της προέλευσης αυτών των ιδεών. Οι νεώτεροι ιστορικοί εντόπισαν ίχνη του Βελίαλ στη διανόηση των Χαναναίων, ενώ ένα άλλο βιβλίο, το βιβλίο των Γιγάντων, που βρέθηκε στο Κουμράν αναφέρει τον Γιλγαμές και τον Χουμπαμεία, κατά τον καθηγητή κ. Καϊμάκη[13].

         Ο θρησκευτικός ηγέτης των Μανιχαίων Μάνης το βιβλίο των Γιγάντων το είχε συμπεριλάβει στον κανόνα της Αγίας Γραφής τον 3ον μ. Χ. αιώνα. Οι Νεφιλίμ αποτελούν όργανο των ασεβών αγγέλων που έχουν σαν σκοπό να παρασύρουν τους ανθρώπους στην αμαρτία. Οι γίγαντες παρουσιάζονται πριν τον κατακλυσμό.

        Τέλος, ο πιο σοβαρός και συνάμα εμφανής κρίκος είναι με την Βαβυλώνα και τον Ζωροαστρισμό που οι Εβραίοι γνώρισαν στη διάρκεια της αιχμαλωσίας.

        Οι παραλληλισμοί είναι εντυπωσιακοί. Οι εικόνες Φως και Σκότος που χρησιμοποιούνται για την περιγραφή του Γιαχβέ και του Διαβόλου ανευρίσκονται στο Ζωροαστρισμό: Αχούρα Μάσδα, (Η δύναμη του καλού), Αριμάν (Η δύναμη του κακού). Ο Αριμάν συχνά παρουσιάζεται σαν φίδι. Όλα αυτά δείχνουν την ύπαρξη συνθηκών μιας αμφίδρομης επιρροής, χωρίς τελικά να διευκρινίζεται σαφώς και επαρκώς ποιος επέδρασε σε ποιόν[14].

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΒΡΑΧΕΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

       Ο Διάβολος δεν ήλθε από το πουθενά. Στην ενήλικη μορφή του ταλαιπώρησε τον Ιώβ και έβαλε σε πειρασμό το Χριστό, ενώ για γενιές ολόκληρες τρομοκρατούσε τους χριστιανούς.

Οι πρόγονοί του πρέπει να αναζητηθούν τόσο στην εγγύς Ανατολή όσο και στον Ιουδαϊσμό και τον Ισλαμισμό. Στους αρχαίους Έλληνες δεν υπάρχει κάτι που να θυμίζει αυτόν που έγινε ο Χριστιανισμός διάβολος.  

       Ο Διάβολος αποτέλεσε θέμα των καλλιτεχνικών σ’ όλο τη διάρκεια του 5ου αιώνα. Οι χριστιανοί κατεδίκαζαν ό,τι είχε σχέση με το σεξ ως κακό και διαβολικό. Στη πρώτη χιλιετία ο Χριστιανισμός προσπάθησε να συμβιβάσει τον Παντοδύναμο δημιουργό με την ύπαρξη του κακού στον κόσμο.

       Αντίθετα, τόσο ο Ισλαμισμός όσο και ο Ιουδαϊσμός αντισταθήκανε στον πειρασμό να περιορίσουν τη δύναμη του Αλλάχ και του Ιεχωβά, οπότε ο διάβολός τους Ιμπλίς ή Σεϊτάν δεν παρενοχλούσε ιδιαίτερα τον Αλλάχ μήτε την ανθρωπότητα.

       Στο χριστιανισμό ο Διάβολος χρησιμοποιήθηκε για τη δαιμονοποίηση του κατά καιρούς εχθρών τους. Η συμπαντική μάχη Θεού και διαβόλου αντικατροπτρίζονταν πάνω στη Γη με τις αντιπαραθέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Έτσι ο Μωάμεθ γίνηκε η ενσάρκωση του διαβόλου και οι οπαδοί του υπηρέτες του Σατανά.

       Στη συνέχεια τα πρώτα θύματα των Σταυροφόρων ήταν οι Εβραίοι. Η δαιμονοποίηση των Εβραίων της Ευρώπης σχολιάστηκε σαν το πλέον ολέθριο παράδειγμα της χριστιανικής συνήθειας του στιγματισμού όλων όσων είχαν τάχατες σκοπό να υπονομεύσουν τον χριστιανισμό.

       Καταστροφική επιρροή του Διαβόλου σημειώθηκε από τον 15-17ον αιώνα με το κυνήγι των μαγισσών και τη θανάτωση στη πυρά 100.000 ανθρώπων. Είναι γνωστό το βιβλίο Malleus Maleficanrum σαν ένα γραπτό σύνολο κανόνων για την Ιερά Εξέταση. Το Malleus έχει μείνει στην ιστορία σαν το εγχειρίδιο βασανισμού. Με το κυνήγι των μαγισσών η Εκκλησία βρήκε την ευκαιρία να ξεριζώσει τις παραδοσιακές δοξασίες παρ’ ότι η ίδια πάντοτε ενέκρινε τις δικές της μορφές μαγείας και δεισιδαιμονίας.

Ο προτεσταντισμός ενέτεινε τις δραστηριότητες της Ιεράς Εξέτασης. Ιδιαίτερα στη Γερμανία άνθισε το εμπόριο των σκίτσων στα οποία ο διάβολος εικονίζεται να σιγοψιθυρίζει στο αυτί του Λούθηρου.

       Στη εποχή της Αναγέννησης μερικοί θεολόγοι άσκησαν μεγάλη επίδραση όπως ο Έρασμος που δεν αρνήθηκαν την ύπαρξη του Σατανά, την υποβίβασαν όμως σε μια θέση που πίστευαν ότι του ταίριαζε πιο πολύ: στην κατηγορία των αποτυχημένων.

Σύντομα κυκλοφόρησαν το θεατρικό έργο του Μπεν Τζόνσον, «ο Διάβολος είναι ένας Γάϊδαρος», η κωμωδία του Σαίξπηρ «Οθέλλος» στην οποία είχε ανθρώπινη μορφή στο πρόσωπο του απατεώνα Ιάγαν και η θεία Κωμωδία του Δάντη, στην οποία ο Εωσφόρος μοιάζει σαν ένα σβημένο ηφαίστειο, ένας ανίκανα και ανόητος χαρακτήρας που θρηνεί καθώς το σώμα του σκεπάζεται με πάγο.

       Οι μάγισσες του 15ου αιώνα ήταν εύκολα θύματα για την Εκκλησία. Στις αρχές του 18 αιώνα παρατηρήθηκε μια στροφή σε παγανιστικές πρακτικές από ικανή μερίδα νεαρών αριστοκρατών που αναζητούσαν σεξουαλική ελευθερία, και περιπέτεια και έγιναν μέλη σατανιστικών ομάδων της φωτιάς της κόλασης σε διάφορες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

       Στο Διαφωτισμό τώρα η Γαλλική Επανάσταση σάρωσε το πολιτικό κατεστημένο, το νομικό σύστημα και μαζί τους τη χριστιανοσύνη. Πριν προλάβει να τους δαιμονοποιήσει η Εκκλησία και να καταστήσει τον Διάβολο υπεύθυνο των αλλαγών, μερικοί επαναστάτες είδαν στο Διάβολο ένα σύμβολο επανάστασης κατά της Εκκλησίας και του ancien regime. Στην πραγματικότητα και οι δυό πλευρές υποβίβασαν τον Διάβολο σ’ ένα σύμβολο. Αυτή τη φορά όμως «θα υπερτερούσε η χρήση του συμβόλου από τον Ρομαντισμό, μια έκφραση επαναστατικότητας από τη μεριά συγγραφέων και καλλιτεχνών με ελάχιστα θρησκευτικά διαπιστευτήρια».

       Τον 20ον αιώνα στις Εκκλησίες η συζήτηση γύρω από το Διάβολο λησμονήθηκε. Δεν υπάρχουν πια πειρασμοί που να μη μπορούμε να τους εξερευνήσουμε και όσοι ισχυρίζονται ότι πάσχουν από δαιμονοληψία αρμόδιοι είναι οι γιατροί πια. Στην λαϊκή τώρα κουλτούρα η θέση του Σατανά είναι ασφαλής και η δεισιδαιμονία εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει αν και ο Διάβολος έχει πια τεθεί σε διαθεσιμότητα. Η γοητεία του όμως μας κρατά σε αγωνία. Τα λόγια του Ντοστογέφσκι είναι πάντα επίκαιρα: «Αν ο διάβολος δεν υπάρχει και τον έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος, τον έχει δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή του».

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ

        Δυο πρόσωπα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη του Σατανισμού. Ο Al. Crouley και ο A. La vey. Ο πρώτος έχει την επωνυμία «Μαύρος Μάγος» ο δε δεύτερος «Αρχιερέας του Σατανά». Ο πρώτος ανέβηκε όλες τις βαθμίδες του ερμητικού τάγματος της Χρυσής Αυγής και ανακήρυξε τον εαυτό του «Αντίχριστο». Ίδρυσε δικό του αποκρυφιστικό τάγμα με την ονομασία «Ασημένιο Φεγγάρι». Η μεσσιανική του μεγαλομανία τον έκαμε να πιστεύει ότι στο πρόσωπό του συγκεντρωνόταν υπερφυσικές δυνάμεις που τον έκαμαν ανώτερο του Χριστού και του Μωάμεθ.

       Ο A. La Vey πέρασε από πολλές δουλειές και επαγγέλματα ως και Ναζί έγινε. Ίδρυσε μαζί με μια ομάδα που ενδιαφέρονταν για τις μαύρες τελετές του «Μαγικού κύκλου». Το 1966 ίδρυσε στην Αμερική την εκκλησία του Σατανά και ανακήρυξε  το χρόνο αυτό ως «έτος ένα του Σατανά». Αρνιόταν το Θεό και υποστήριζε με πάθος ότι καμιά θεότητα δεν ενδιαφερόταν για τον άνθρωπο. Κόλαση και Παράδεισος είναι απλά φραστικά σχήματα.

       Υπάρχει μόνο ένας λυτρωτής, έλεγε, και αυτός είναι το ίδιο το μυαλό του ανθρώπου. Η δαιμονοποιημένη ανθρωποκεντρική και ηδονιστική ιδεολογία του βρήκε μεγάλη απήχηση μεταξύ των ηθοποιών και των σκηνοθετών του Χόλυγουντ. Μάλιστα ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς σχετίζονταν άμεσα με την εκκλησία του Σατανά.

        Ο Σατανισμός με τις Πεντάλφες, τις ανατριχιαστικές τελετές των και τα κεριά είναι μια επικίνδυνη ιστορία. Μια αποτρεπτική κατάσταση που αποκαλύπτει την τρομερή «κόψη» του Σατανά. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη ζωή μιας σατανικής ομάδας.

        Τόσο η πίστις όσο και οι πρακτικές που την ακολουθούν γεμίζουν φόβο τόσο τους αδαείς όσο και τους «υποψιασμένους». Είναι ένας κόσμος άγριας σκέψης χωρίς κανένα ηθικό έρεισμα και έξω από τα όρια που θέτουν η κοινωνία και η λογική. Η κινητήρια δύναμη που βρίσκεται πίσω από κάθε σατανική ομάδα είναι το παρανοϊκό μίσος ενάντια στην Εκκλησία και ότι αυτή εκπροσωπεί.

        Οι Σατανιστές γνωρίζουν ότι ο Σατανάς είναι ο εκπεσών άγγελος, ο μεγάλος διαχειριστής του κακού. Σύμφωνα με τον καθηγητή G. Kasshke ο Σατανισμός δημιουργεί μια μαγική αντίληψη του κόσμου γεμάτη με απόλυτο τρόμο και με τις μακάβριες μορφές βαναυσότητας και βίας.

        Το κακό έχει δύο προσωπεία πίσω από τα οποία κρύβεται η στέρηση της ελευθερίας και την αντιποίηση του καλού, δηλαδή το ψεύδος. Ανατριχιαστικές μεταμορφώσεις και ανοσιουργήματα με ποικίλες ερμηνείες. Η λεγόμενη χαλαρή ηθική που επηρέασε τους «ηθικά ξένους» πρέπει να αξιολογείται με αντικειμενικότητα και ζήλο συνεργασίας.

        Ένα όργανο υπάρχει προς τούτο, η Εκκλησία του Χριστού που με μια φυσική και φιλική αγάπη αγκαλιάζει τον άνθρωπο. Έτσι ο άνθρωπος που θελήσει να αναζητήσει τον εαυτό του πρέπει να επιζητεί την αλήθεια.

         Στη συνέχεια παραθέτουμε από το έγκυρο περιοδικό «Θεός και Θρησκεία» το ημερολόγιο του Εωσφόρου. Είναι πολύ ενδιαφέρον και ενδεικτικό του τρόπου λειτουργίας του Σατανά και των πρακτικών του που χρησιμοποιεί:

7η Ιανουαρίου: Για τους μυημένους λάτρεις του Σατανά θεωρείται η μεγαλύτερη ημέρα, γι’ αυτό και το τυπικό της εκκλησίας τους προβλέπει ανθρωποθυσία. Το θύμα πρέπει να είναι αρσενικό 12-13 ετών.

17η Ιανουαρίου: Η νύχτα της ημερομηνίας αυτής είναι αφιερωμένη στις σαρκικές απολαύσεις. Κυρίαρχο στοιχείο τα σεξουαλικά όργια, η ομαδική συνουσία και οι βιασμοί.

25η Φεβρουαρίου:  Το τελετουργικό της ημέρας αυτής προβλέπει παρωδία της Θείας Κοινωνίας με αίμα ζώου.

1η  Μαρτίου: Η νύχτα της ημερομηνίας αυτής είναι αφιερωμένη στους δαίμονες και προβλέπεται επίσης παρωδία της Θείας Κοινωνίας.

20η Μαρτίου: Τη νύχτα αυτή γίνονται σεξουαλικά όργια προς τιμήν της εαρινής ισημερίας.

20η–26η Απριλίου: Οριστικοποιείται ανάλογα με το πότε έχει πανσέληνο η ακριβής ημέρα για τη λατρευτική προετοιμασία με απαγγελία, ανάποδα, διαφόρων ευχών της Εκκλησίας.

26η Απριλίου – 1η Μαΐου: Είναι η εορτή της μεγάλης κλιμάκωσης. Επίσης και στην περίπτωση αυτή έχουμε σεξουαλικά όργια με διαστροφικές πράξεις της ζωής. Το θύμα πρέπει να είναι από μωρό μέχρι 25 ετών θηλυκού γένους.

21η Ιουνίου: Εορτασμός του θερινού ηλιοστασίου, συνοδευόμενος με σεξουαλικά όργια.

1η Ιουλίου: Την ημερομηνία αυτή γίνεται γλέντι προς τιμήν των δαιμόνων με σεξουαλικά όργια, ανάμικτα με σπέρμα και αίμα.

3η Αυγούστου: Η νύχτα αυτή είναι αφιερωμένη στο Σατανά. Το τελετουργικό προβλέπει σεξουαλικά όργια και ζωοθυσίες μέχρι το ξημέρωμα.

7η Σεπτεμβρίου: Τη νύχτα της ημερομηνίας αυτής οι νεοφώτιστοι υπογράφουν το συμβόλαιο με το Σατανά. Προηγείται σεξουαλικό όργιο θυσία ζώου και πόση του αίματος από το νεοφώτιστο.

20η Σεπτεμβρίου: Γιορτή προς τιμήν του Μεσονυκτίου Τάγματος.

22α Σεπτεμβρίου: Την ημερομηνία αυτή εορτάζεται η φθινοπωρινή ισημερία. Περιλαμβάνει ομαδικά σεξουαλικά όργια.

29η Οκτωβρίου:  Η νύχτα αυτή είναι αφιερωμένη σε σκληρά σεξουαλικά όργια με παράλληλη βεβήλωση ιερών αντικειμένων που έχουν κλαπεί από κοντινή ορθόδοξη Εκκλησία.

1η Νοεμβρίου: Εδώ έχουμε επίκληση δαιμόνων.

4η Νοεμβρίου: Σεξουαλικό γλέντι προς τιμήν του αρχαίου δαίμονα.

22α Δεκεμβρίου: Την ημερομηνία αυτή εορτάζεται το χειμερινό ηλιοστάσιο. Σεξουαλικά όργια και παρωδία της Θείας Κοινωνίας.

24η Δεκεμβρίου: Την ημερομηνία αυτή βεβηλώνεται η γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού. Το θύμα είναι κορίτσι 16 ετών, παριστάνει την Παρθένο Μαρία και διαπράττει σεξουαλικά όργια. Η γιορτή γίνεται προς τιμή των μεγάλων δαιμόνων και του Εωσφορικού τάγματος. Περιλαμβάνει άγριο σεξουαλικό σεξ, καθώς και παρωδία της Θείας Κοινωνίας ενώ προσφέρεται και ανθρωποθυσία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

       Ο Σατανισμός πρέπει να αντιμετωπισθεί σαν ένα καθαρό αρνητικό μήνυμα ζωής. Γιατί όπως είναι σήμερα διαρθρωμένη η κοινωνία με τις σημειούμενες ανακολουθίες και δολιχοδρομήσεις διατρέχει τον κίνδυνο ολοσχερούς αλλοτρίωσης μέσα στη διαλεκτική των πολιτισμών και των πολιτισμικών ρευμάτων.

       Η Εκκλησία πρέπει να λειτουργήσει ευεπίφορα με την πνοή του πνεύματος που την διακρίνει και με τη διδασκαλία των καθιερωμένων επί αιώνας αληθοφανών ιδεών των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων για να μπορέσει να αποφευχθεί ο κίνδυνος αλλοτρίωσης της ψυχής και της διάνοιας.

      Ο Σατανάς εισάγει και αναπαραγάγει ένα σκοτεινό modus vivendi αρνούμενος τη θυσία του Θεού και το ηθικό χρέος των ανθρώπων.  Γενικά για τον διάβολο πέφτουμε σε δύο πλάνες, αντίθετες μεν η μια από την άλλη αλλ’ εξίσου σπουδαίες. Η μια είναι να αρνούμαστε την ύπαρξη του και η άλλη να δείχνουμε ένα ενδιαφέρον υπερβολικό και νοσηρό. Οι δύο αυτές πλάνες μας βυθίζουν στην ίδια αγαλλίαση και είναι δεκτές με τον ίδιο ενθουσιασμό από τους υλιστές και τους μάγους.

«Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε

τις γωνιές των δρόμων και ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις»[15].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]  Ιω. 12, 31.

[2]  Ο κόσμος ως «κόσμος» του Δ  Εὐαγγελίου, ΔΒΜ, Ιανουάριος – Ιούνιος 2001, σ. 5εξ.

[3]  Ρω. 5, 18εξ.

[4] Νίκου Πασσά, Σατάν. Άρχοντας του κόσμου τούτου και κυρίαρχος του σκότους. Φαντασίωση η πραγματικότητα; Αθήνα 1994, σ. 93.

[5]  Χ. Βούλγαρη, Η ενότης της Αποστολικής Εκκλησίας, Αθήνα 1984, σ. 128.

[6]  Εφ. 2, 2.

[7]  Β΄ Κο. 4, 4.

[8]  Νίκου Ματσούκα, Το πρόβλημα του κακού, Θεσσαλονίκη 2002, σ. 286.

[9]  Γρηγορίου Νύσσης Άπαντα. Δογματικά Α  (Εισαγωγή –κείμενα –μετάφρασις –σχόλια, Αθην. Κοκκινάκη, Αρχιεπ. Θυατείρων και Μ. Βρετανίας, Θεσ/νίκη 1979, σ. 69 εξ.

[10]  Γέ. 2, 23-25.

[11]  Γέ. 6, 2.

[12]  Λκ. 10, 18.

[13]  Δημ. Καϊμάκη, ό.π. σ. 108.

[14] Ρ. Χεύτελ, Όταν οι υιοί του Κυρίου έπαιξαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Επίσης στο H. Shanks, Η περιπέτεια των χειρογράφων της Νεκράς θάλασσας, Αθήνα 1997, σ. 334 εξ. Δημητρίου Καϊμάκη, Τα χειρόγραφα του Κουμράν και η θεολογία τους, Θεσσαλονίκη 2004, σ. 108.

[15]  Βλ. Τ. Λειβαδίτης, Το θλιμμένο γραμματοκιβώτιο, Αθήνα