Τι πίστευε ο Χριστόδουλος για τις μεταμοσχεύσεις;
Μια προφητική ομιλία του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και αργότερα Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, μακαριστού σήμερα, Χριστοδούλου, προς τον ιατρικό κόσμο του Νομού Μαγνησίας, για τις μεταμοσχεύσεις, σε έναν κυριολεκτικά ανύποπτο χρόνο, εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια, που επαληθεύτηκε με το γνωστό σε όλους τους Έλληνες πρόβλημα υγείας του!..
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλος, ο οποίος εδώ και 30 χρόνια ακριβώς, σε ανύποπτο χρόνο, μιλούσε θετικά για τις μεταμοσχεύσεις!…
ΕΙΝΑΙ γνωστό το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο μακαριστός Αρχιεπίκσοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλος. Ένα πρόβλημα, που τον ταλαιπώρησε πολύ και ο ίδιος –προς τιμήν του- θέλησε να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα αυτό, που προκάλεσε πανελλήνια αίσθηση, σοκ και συγκίνηση στον ελληνικό λαό.
Δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω για το ποιοι φέρουν ή δεν φέρουν ευθύνη για την μετάβαση του τότε Αρχιεπισκόπου στο Μαϊάμι, ή για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να ακολουθήσει μια θεραπευτική αγωγή στην Ελλάδα και όχι στο Εξωτερικό, όπως άλλωστε δήλωσα και στην τηλεοπτική εκπομπή του κ Τέρες Κουίκ στο Alter (9 Οκτωβρίου 2007).
Γνωρίζω, όμως, ότι ο τότε Αρχιεπίσκοπος είχε λάβει θετική στάση στο θέμα των μεταμοσχεύσεων εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια, το 1980, όταν ως Μητροπολίτης Δημητριάδος έκανε μία ομιλία στον ιατρικό κόσμο του Νομού Μαγνησίας, που επανέλαβε το 1987 και το 1991.
Από την τελευταία αυτή ομιλία του κ Χριστοδούλου, που φέρει τον τίτλο: «Διαθρησκειακή θεώρηση των μεταμοσχεύσεων», θα δημοσιεύσω ορισμένα αποσπάσματα, που θαρρώ πως είναι αντιπροσωπευτικά της μεγάλης αλήθειας, που γνώριζε τότε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και σημερινός Αρχιεπίσκοπος:
Δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω για το ποιοι φέρουν ή δεν φέρουν ευθύνη για την μετάβαση του τότε Αρχιεπισκόπου στο Μαϊάμι, ή για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να ακολουθήσει μια θεραπευτική αγωγή στην Ελλάδα και όχι στο Εξωτερικό, όπως άλλωστε δήλωσα και στην τηλεοπτική εκπομπή του κ Τέρες Κουίκ στο Alter (9 Οκτωβρίου 2007).
Γνωρίζω, όμως, ότι ο τότε Αρχιεπίσκοπος είχε λάβει θετική στάση στο θέμα των μεταμοσχεύσεων εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια, το 1980, όταν ως Μητροπολίτης Δημητριάδος έκανε μία ομιλία στον ιατρικό κόσμο του Νομού Μαγνησίας, που επανέλαβε το 1987 και το 1991.
Από την τελευταία αυτή ομιλία του κ Χριστοδούλου, που φέρει τον τίτλο: «Διαθρησκειακή θεώρηση των μεταμοσχεύσεων», θα δημοσιεύσω ορισμένα αποσπάσματα, που θαρρώ πως είναι αντιπροσωπευτικά της μεγάλης αλήθειας, που γνώριζε τότε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και σημερινός Αρχιεπίσκοπος:
ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!..
«Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων για τη σωτηρία πασχόντων ανθρώπων κατακτούν συνεχώς έδαφος και η τεχνική των, ύστερα από συνεχείς μελέτες και έρευνες, τελειοποιείται, με εντυπωσιακούς ρυθμούς στον πολιτισμένο κόσμο. Στην πατρίδα μας παρουσιάζεται, κατά τα τελευταία ιδίως χρόνια, μια έντονη κινητικότητα γύρω από το θεσμό αυτό, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό πεδίο. Η πρόσφατη μάλιστα σύσταση από την Πολιτεία του Εθνικού Συμβουλίου Μεταμοσχεύσεων ως συντονιστικού και καθοδηγητικού οργάνου, για την περαιτέρω ανάπτυξή των, συνιστά ενδεικτική των διαστάσεων του ζητήματος στάση αλλά και της ανάγκης να οριοθετηθούν από την αρχή τα πλαίσια των επιστημονικών κατευθύνσεων και εφαρμογών προς αποτροπήν καταχρήσεων, καταδολιεύσεων και παραβιάσεων βασικών ηθικών κυρίως κανόνων σε βάρος τοϋ ανθρώπου.
Είναι οπωσδήποτε ευτύχημα ότι και στην πατρίδα μας το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων δεν έχει παραμείνει εγκλωβισμένο στα πλαίσια της αποκλειστικής ιατρικής ευθύνης, αλλ’ οι συζητήσεις γύρω από αυτό επεκτείνονται και σε άλλα επίπεδα και κυρίως σ' αυτό των ηθικών διαστάσεών του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει γίνει αντιληπτό ότι τα ζητήματα που αφορούν στην ανθρώπινη εν γένει ζωή δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και χωρισμένα από τη σφαιρική τους θεώρηση και ιδίως από τις ηθικές παραμέτρους, που είναι πολύ σοβαρές. Από την ορθή αυτή βάση ορμώμενος κι εγώ σας είχα απασχολήσει κατά τις ετήσιες συνάξεις μας των ετών 1980 και 1987 με τη χριστιανική άποψη επί των μεταμοσχεύσεων, δίδοντάς σας έτσι την ευκαιρία να προβληματισθήτε και επί των απόψεων της Εκκλησίας μας. Όμως η συνεχώς διευρυνόμενη αντίληψη για τη σπουδαιότητα των μεταμοσχεύσεων, εκαλλιέργησε παραλλήλως ένα ζωηρότερο ενδιαφέρον για τη στάση που παίρνουν έναντι αυτών οι θρησκείες γενικώτερα, και ο Χριστιανισμός βέβαια, σε μια προσπάθεια προσπέλασης προς τις εν πολλοίς άγνωστες διαθρησκειακές απόψεις επί του θέματος που και ενδιαφέρουσες οπωσδήποτε είναι και χρήσιμες. Ετσι απεφάσισα, συμπληρώνοντας τρόπον τινά τα όσα το 1980 και το 1987 σας είχα εκθέσει, να αφιερώσω την εφετεινή μου εισήγηση στο θέμα της διαθρησκειακής θεώρησης των μεταμοσχεύσεων, σαν συμβολή μου στην έρευνα των θεμελιωδών ηθικών αρχών και προϋποθέσεων επί των οποίων δέον να εδράζονται οι μεταμοσχεύσεις…»
Είναι οπωσδήποτε ευτύχημα ότι και στην πατρίδα μας το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων δεν έχει παραμείνει εγκλωβισμένο στα πλαίσια της αποκλειστικής ιατρικής ευθύνης, αλλ’ οι συζητήσεις γύρω από αυτό επεκτείνονται και σε άλλα επίπεδα και κυρίως σ' αυτό των ηθικών διαστάσεών του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει γίνει αντιληπτό ότι τα ζητήματα που αφορούν στην ανθρώπινη εν γένει ζωή δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και χωρισμένα από τη σφαιρική τους θεώρηση και ιδίως από τις ηθικές παραμέτρους, που είναι πολύ σοβαρές. Από την ορθή αυτή βάση ορμώμενος κι εγώ σας είχα απασχολήσει κατά τις ετήσιες συνάξεις μας των ετών 1980 και 1987 με τη χριστιανική άποψη επί των μεταμοσχεύσεων, δίδοντάς σας έτσι την ευκαιρία να προβληματισθήτε και επί των απόψεων της Εκκλησίας μας. Όμως η συνεχώς διευρυνόμενη αντίληψη για τη σπουδαιότητα των μεταμοσχεύσεων, εκαλλιέργησε παραλλήλως ένα ζωηρότερο ενδιαφέρον για τη στάση που παίρνουν έναντι αυτών οι θρησκείες γενικώτερα, και ο Χριστιανισμός βέβαια, σε μια προσπάθεια προσπέλασης προς τις εν πολλοίς άγνωστες διαθρησκειακές απόψεις επί του θέματος που και ενδιαφέρουσες οπωσδήποτε είναι και χρήσιμες. Ετσι απεφάσισα, συμπληρώνοντας τρόπον τινά τα όσα το 1980 και το 1987 σας είχα εκθέσει, να αφιερώσω την εφετεινή μου εισήγηση στο θέμα της διαθρησκειακής θεώρησης των μεταμοσχεύσεων, σαν συμβολή μου στην έρευνα των θεμελιωδών ηθικών αρχών και προϋποθέσεων επί των οποίων δέον να εδράζονται οι μεταμοσχεύσεις…»
ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Στην συνέχεια της ομιλίας του ο κ Χριστόδουλος ανέπτυξε την θέση που λαμβάνουν και άλλες θρησκείες, όπως ο Ιουδαϊσμός, το Ισλάμ και ο Βουδισμός οι οποίες, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις (όπως για παράδειγμα η διαφύλαξη της ίδιας της ζωής του ανθρώπου!) διάκεινται ευμενώς προς τις μεταμοσχεύσεις και, φυσικά, δεν μπορούσε να παραλείψει τις θέσεις που λαμβάνει ο Χριστιανισμός για το θέμα αυτό.
«Ο Χριστιανισμός, λέει ο κ Χριστόδουλος, βλέπει τη μεταμόσχευση σαν πράξη αγάπης και θυσίας χάριν τοϋ συνανθρώπου. Για την αξιολόγηση από χριστιανικής πλευράς των μεταμοσχεύσεων, δύο βασικά προβάλλουν κριτήρια: Το ένα είναι η ανεκτίμητη αξία του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνος του Θεού και το άλλο η χωρίς όρια και όρους αγάπη προς τον πλησίον, που φθάνει μέχρι και της αγάπης προς τον εχθρό. Ξεκινώντας από τις δύο βασικές αυτές αρχές και στηριζόμενοι στην ευαγγελική αλήθεια επιβάλλεται κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα δια να είμεθα σαφείς. Έτσι:
α) Πρέπει να πούμε ότι η αφαίρεση οργάνων με τη θέληση του δότη δεν συνιστά αυτοακρωτηριασμό του, που απαγορεύεται από τους Κανόνες της Εκκλησίας μας. Ο αυτοακρωτηριασμός ενέχει μιαν ύβριν απέναντι του Δημιουργού και καταδικάζεται ως ασέβεια προς Αυτόν (βλ. περισσότερα ατή μελέτη μας: Οι μεταμοσχεύσεις από χριστιανική άποψη. Βόλος 1987, σ. 9 επ.).
β) Η ζωή είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και δεν δωρίζεται από τον δωρεολήπτην. Επομένως η δωρεά οργάνων από ζώντα δότην δεν πρέπει να θέτει σε κίνδυνο τη δική του ζωή. Γιατί τότε πρόκειται για αυτοκτονία που και αυτή απαγορεύεται.
γ) Όπως η ζωή δεν μας ανήκει γιατί μας την εχάρισε ο Θεός, έτσι και το σώμα μας δεν είναι ιδιοκτησία μας «ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α' Κορ. στ' 20). Εκ πρώτης όψεως η αρχή αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει στην απαγόρευση της δωρεάς των οργάνων αυτών, που ουσιαστικά δεν μας ανήκουν. Ωστόσο όταν πρόκειται με την δωρεάν αυτή να σωθούν άλλοι άνθρωποι, τότε αυτή η δωρεά μεταβάλλεται σε αυτοθυσία που είναι πράξη γενναία και ηρωική. Και όπως, παρά το ότι την αυτοκτονίαν αποδοκιμάζομε, ωστόσο τιμούμε τους ήρωες που θυσιάζουν και τη ζωή των χάριν υψηλότερων αγαθών, έτσι και την δωρεάν των οργάνων χάριν της σωτηρίας του δέκτη αποδεχόμεθα ως πράξιν υψηλόφρονα και ευγενικήν.
δ) Η πίστη μας στην ανάσταση των σωμάτων, κατά τον μέλλοντα αιώνα, δεν εμποδίζει την δωρεάν των οργάνων προς μεταμόσχευση, επειδή με την ανάσταση εκείνη «πάντες αλλαγησόμεθα» (Α' Κορ. ιε' 51) και το υλικό αυτό και φθαρτό μας σώμα θα μεταστοιχειωθεί σε άφθαρτο και θα προσλάβει νέα υφή άσχετη με τη σημερινή του κατάσταση. Επί πλέον αναπηρίες και άλλες καχεξίες που παρατηρούνται σ’ αυτή τη ζωή δεν θα υπάρχουν στην άλλη και όλοι οι άνθρωποι θα εμφανισθούν θαυμαστώς ηλλαγμένοι και ανακαινισμένοι έσωθεν και έξωθεν. Κατά συνέπειαν η σημερινή σωματική μας κατάσταση δεν θα επηρεάζει την μεταθανάτια εν τη αναστάσει σωματική μας υπόσταση.
ε) Η μεταμόσχευση οργάνων προς σωτηρίαν πασχόντων δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ασεβής επέμβαση στο θέλημα του Θεού. Ο Θεός που ανέχεται το κακόν, ο ίδιος μας ζητεί να αγωνιζόμεθα να το απορρίψωμε και ο ίδιος μας εχάρισε τον νουν για να τον επιστρατεύομε προς αντίκρουση και αναίρεση του διάχυτου σ' όλη μας τη ζωή δαιμονικού στοιχείου που είναι η γενεσιουργός αιτία και του φυσικού και του ηθικού κακού.
στ) Οι παραπάνω ορθόδοξες απόψεις δεν γίνονται βέβαια απόλυτα σεβαστές από όλο το χριστιανικό κύκλο, δεδομένου ότι, στην περιοχή ιδιαίτερα του Προτεσταντισμού έχουν αναπτυχθεί ποικιλόμορφες και ποικιλώνυμες αιρέσεις που τηρούν διαφορετική στάση απέναντι στα σημεία που εθίξαμε, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει τίποτε το σημαντικό για μας. Ωστόσο για λόγους πληρότητος οφείλουμε να μνημονεύσουμε μεταξύ άλλων την ανέρειστη οπωσδήποτε θέση των λεγομένων «Μαρτύρων του Ιεχωβά» που απορρίπτουν την μετάγγιση αίματος, και κατά συνέπειαν και κάθε πράξη μεταμόσχευσης, στηριζόμενοι σε εμφανή παρερμηνεία γραφικού χωρίου που απαγορεύει στους χριστιανούς να χρησιμοποιούν το αίμα (Πραξ. ιε' 20). Αλλ’ είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ρήση του Αποστόλου Παύλου «απέχεσθε αίματος» δεν έχει καμμία σχέση με την μετάγγιση του αίματος από άνθρωπο σε άνθρωπο για λόγους θεραπευτικούς, αλλ’ αναφέρεται στην ειδωλολατρική συνήθεια της πόσεως αίματος και των ραντισμών με το αίμα των θυσιαζομένων ζώων ή και με την χρησιμοποίηση του αίματος αυτού στα πλαίσια ιλαστικών τελετών. Άλλες επίσης προτεσταντικές παραφυάδες δυαλιστικής κατευθύνσεως μανιχαΐζουν, απομιμούμενες τον πεσσιμισμό των αρχαίων αιρετικών Μανιχαϊστών που απέρριπταν κάθε πράξη ζωής, όπως π.χ. το γάμο και ιδίως την παιδοποιία, κρίνοντες ότι σ’ αυτόν τον κόσμο δεν αξίζει να ζει κανείς, και επομένως να προβαίνει σε κάποια κίνηση ή ενέργεια που αποβλέπει στην επιμήκυνση ή στη σωτηρία της ζωής. Οϊ αιρέσεις αυτές αποτελούν οπωσδήποτε μειοψηφία μέσα στον κορμό των χριστιανικών Εκκλησιών, επειδή όμως επικαλούνται για τον εαυτόν τους τη χριστιανική ιδιότητα, νοθεύουν τις χριστιανικές θέσεις που η Ορθοδοξία κυρίως εκπροσωπεί με τον ακαινοτόμητο λόγο της…».
Επειδή, όμως, το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και εντάσσεται μέσα στα πλαίσια των σχέσεων Εκκλησίας και Επιστήμης, παρακαλώ τους αναγνώστες να διαβάσουν και την συνέχεια του άρθρου αυτού, που θα δημοσιευθεί σε λίγες μέρες με τίτλο: «Εκκλησία και Επιστήμη: Μύθος ή αλήθεια;»
«Ο Χριστιανισμός, λέει ο κ Χριστόδουλος, βλέπει τη μεταμόσχευση σαν πράξη αγάπης και θυσίας χάριν τοϋ συνανθρώπου. Για την αξιολόγηση από χριστιανικής πλευράς των μεταμοσχεύσεων, δύο βασικά προβάλλουν κριτήρια: Το ένα είναι η ανεκτίμητη αξία του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνος του Θεού και το άλλο η χωρίς όρια και όρους αγάπη προς τον πλησίον, που φθάνει μέχρι και της αγάπης προς τον εχθρό. Ξεκινώντας από τις δύο βασικές αυτές αρχές και στηριζόμενοι στην ευαγγελική αλήθεια επιβάλλεται κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα δια να είμεθα σαφείς. Έτσι:
α) Πρέπει να πούμε ότι η αφαίρεση οργάνων με τη θέληση του δότη δεν συνιστά αυτοακρωτηριασμό του, που απαγορεύεται από τους Κανόνες της Εκκλησίας μας. Ο αυτοακρωτηριασμός ενέχει μιαν ύβριν απέναντι του Δημιουργού και καταδικάζεται ως ασέβεια προς Αυτόν (βλ. περισσότερα ατή μελέτη μας: Οι μεταμοσχεύσεις από χριστιανική άποψη. Βόλος 1987, σ. 9 επ.).
β) Η ζωή είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και δεν δωρίζεται από τον δωρεολήπτην. Επομένως η δωρεά οργάνων από ζώντα δότην δεν πρέπει να θέτει σε κίνδυνο τη δική του ζωή. Γιατί τότε πρόκειται για αυτοκτονία που και αυτή απαγορεύεται.
γ) Όπως η ζωή δεν μας ανήκει γιατί μας την εχάρισε ο Θεός, έτσι και το σώμα μας δεν είναι ιδιοκτησία μας «ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α' Κορ. στ' 20). Εκ πρώτης όψεως η αρχή αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει στην απαγόρευση της δωρεάς των οργάνων αυτών, που ουσιαστικά δεν μας ανήκουν. Ωστόσο όταν πρόκειται με την δωρεάν αυτή να σωθούν άλλοι άνθρωποι, τότε αυτή η δωρεά μεταβάλλεται σε αυτοθυσία που είναι πράξη γενναία και ηρωική. Και όπως, παρά το ότι την αυτοκτονίαν αποδοκιμάζομε, ωστόσο τιμούμε τους ήρωες που θυσιάζουν και τη ζωή των χάριν υψηλότερων αγαθών, έτσι και την δωρεάν των οργάνων χάριν της σωτηρίας του δέκτη αποδεχόμεθα ως πράξιν υψηλόφρονα και ευγενικήν.
δ) Η πίστη μας στην ανάσταση των σωμάτων, κατά τον μέλλοντα αιώνα, δεν εμποδίζει την δωρεάν των οργάνων προς μεταμόσχευση, επειδή με την ανάσταση εκείνη «πάντες αλλαγησόμεθα» (Α' Κορ. ιε' 51) και το υλικό αυτό και φθαρτό μας σώμα θα μεταστοιχειωθεί σε άφθαρτο και θα προσλάβει νέα υφή άσχετη με τη σημερινή του κατάσταση. Επί πλέον αναπηρίες και άλλες καχεξίες που παρατηρούνται σ’ αυτή τη ζωή δεν θα υπάρχουν στην άλλη και όλοι οι άνθρωποι θα εμφανισθούν θαυμαστώς ηλλαγμένοι και ανακαινισμένοι έσωθεν και έξωθεν. Κατά συνέπειαν η σημερινή σωματική μας κατάσταση δεν θα επηρεάζει την μεταθανάτια εν τη αναστάσει σωματική μας υπόσταση.
ε) Η μεταμόσχευση οργάνων προς σωτηρίαν πασχόντων δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ασεβής επέμβαση στο θέλημα του Θεού. Ο Θεός που ανέχεται το κακόν, ο ίδιος μας ζητεί να αγωνιζόμεθα να το απορρίψωμε και ο ίδιος μας εχάρισε τον νουν για να τον επιστρατεύομε προς αντίκρουση και αναίρεση του διάχυτου σ' όλη μας τη ζωή δαιμονικού στοιχείου που είναι η γενεσιουργός αιτία και του φυσικού και του ηθικού κακού.
στ) Οι παραπάνω ορθόδοξες απόψεις δεν γίνονται βέβαια απόλυτα σεβαστές από όλο το χριστιανικό κύκλο, δεδομένου ότι, στην περιοχή ιδιαίτερα του Προτεσταντισμού έχουν αναπτυχθεί ποικιλόμορφες και ποικιλώνυμες αιρέσεις που τηρούν διαφορετική στάση απέναντι στα σημεία που εθίξαμε, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει τίποτε το σημαντικό για μας. Ωστόσο για λόγους πληρότητος οφείλουμε να μνημονεύσουμε μεταξύ άλλων την ανέρειστη οπωσδήποτε θέση των λεγομένων «Μαρτύρων του Ιεχωβά» που απορρίπτουν την μετάγγιση αίματος, και κατά συνέπειαν και κάθε πράξη μεταμόσχευσης, στηριζόμενοι σε εμφανή παρερμηνεία γραφικού χωρίου που απαγορεύει στους χριστιανούς να χρησιμοποιούν το αίμα (Πραξ. ιε' 20). Αλλ’ είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ρήση του Αποστόλου Παύλου «απέχεσθε αίματος» δεν έχει καμμία σχέση με την μετάγγιση του αίματος από άνθρωπο σε άνθρωπο για λόγους θεραπευτικούς, αλλ’ αναφέρεται στην ειδωλολατρική συνήθεια της πόσεως αίματος και των ραντισμών με το αίμα των θυσιαζομένων ζώων ή και με την χρησιμοποίηση του αίματος αυτού στα πλαίσια ιλαστικών τελετών. Άλλες επίσης προτεσταντικές παραφυάδες δυαλιστικής κατευθύνσεως μανιχαΐζουν, απομιμούμενες τον πεσσιμισμό των αρχαίων αιρετικών Μανιχαϊστών που απέρριπταν κάθε πράξη ζωής, όπως π.χ. το γάμο και ιδίως την παιδοποιία, κρίνοντες ότι σ’ αυτόν τον κόσμο δεν αξίζει να ζει κανείς, και επομένως να προβαίνει σε κάποια κίνηση ή ενέργεια που αποβλέπει στην επιμήκυνση ή στη σωτηρία της ζωής. Οϊ αιρέσεις αυτές αποτελούν οπωσδήποτε μειοψηφία μέσα στον κορμό των χριστιανικών Εκκλησιών, επειδή όμως επικαλούνται για τον εαυτόν τους τη χριστιανική ιδιότητα, νοθεύουν τις χριστιανικές θέσεις που η Ορθοδοξία κυρίως εκπροσωπεί με τον ακαινοτόμητο λόγο της…».
Επειδή, όμως, το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και εντάσσεται μέσα στα πλαίσια των σχέσεων Εκκλησίας και Επιστήμης, παρακαλώ τους αναγνώστες να διαβάσουν και την συνέχεια του άρθρου αυτού, που θα δημοσιευθεί σε λίγες μέρες με τίτλο: «Εκκλησία και Επιστήμη: Μύθος ή αλήθεια;»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η ομιλία του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Χριστοδούλου έγινε προς τους κ.κ. ιατρούς, φαρμακοποιούς, νοσοκόμους κ.λπ. εκπροσώπους του ιατρικού κόσμου της Μαγνησίας, κατά την, προς τιμήν των, δεξίωσιν της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος εις την αίθουσαν του Πνευματικού Κέντρου την 18ην Οκτωβριου 1991 με αφορμή τη μνήμη του αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, του ιατρού, προστάτου της τάξεώς των.
Η ομιλία του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Χριστοδούλου έγινε προς τους κ.κ. ιατρούς, φαρμακοποιούς, νοσοκόμους κ.λπ. εκπροσώπους του ιατρικού κόσμου της Μαγνησίας, κατά την, προς τιμήν των, δεξίωσιν της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος εις την αίθουσαν του Πνευματικού Κέντρου την 18ην Οκτωβριου 1991 με αφορμή τη μνήμη του αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, του ιατρού, προστάτου της τάξεώς των.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά