+ Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου:Οι μικρές υποχωρήσεις στην πνευματική ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου» «Πόλεμος κατά του Σατανά»

Ποτέ ο δάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Προτιμά να αγωνιστεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα. Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικρή υποχώρηση. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα .και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο. Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος στην έσχατη αθλιότητα .Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα.

Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο. Έγινε δέσμιος της φυλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου Του .Πάντοτε η αρχή των πιο μεγάλων κακών γίνεται με τρόπο ανεπαίσθητο. Οι μεγάλοι διαρρήκτες ξεκίνησαν κλέβοντας ένα αυγό./και οι μεγάλοι απατεώνες άρχισαν τη δράση τους από μερικά αθώα ψέματα.

Πράγματι αυτά που φαίνονται μικρά και ασήμαντα είναι τα πιο επικύνδυνα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας γι αυτό το θέμα έλεγε ότι ακριβώς επειδή οι άνθρωποι νομίζουν μικρό το αμάρτημα για τούτο εκείνος λυπάται και ανησυχούσε περισσότερο.

Τέχνασμα φοβερό και επιτυχημένο του διαβόλου είναι να μας ωθεί σε νομιζόμενα μικροσφάλματα. Μία πρώτη υποχώρηση ζητά. Εάν του την παραχωρήσουμε ,τότε εκείνος κάνει ένα είδος κατοχής στην ψυχή μας και υφαίνει τα δίχτυα της αιχμαλωσίας μας.

Μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια στον όλο μηχανισμό του αυτοκινήτου ο πίρος που συγκρατεί τον τροχό. Εάν όμως αυτός λείψει ,ο τροχός θα φύγει και το δυστύχημα θα ακολουθήσει.

Από ένα καρφί χάθηκε κάποτε μία μάχη. Έλειπε ένα καρφί από το πέταλο του αλόγου που ίππευε ο στρατηγός. Κτά τη μάχη λόγω χαλαρότητος ,έφυγε και το δεύτερο καρφί και το τρίτο. Έπειτα έφυγε όλο το πέταλο. Το άλογο, χωρίς πέταλο σκόνταψε, έπεσε,  έριξε καταγής τον αναβάτη ,τον σκότωσε. Το ακέφαλο στράτευμα ηττήθηκε.

πηγή

Χρόνια μετά, μιλάμε για σένα όπως τότε…

Λόγος που εκφωνήθηκε στο τριετές μνημόσυνο του μακ.αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου (Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Βόλου- 28/1/2011), από τον αρχιμανδρίτη Χριστοφόρο Καρδατζή, ο οποίος διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του μακαριστού, στη μητρόπολη Δημητριάδος.

".............Λοιπόν πατέρα, ξέρω ότι με ακούς και θέλω καταρχήν να σου εξομολογηθώ την τελευταία μου ανάμνηση από σένα, που είναι ο τρόμος των χειλέων μου από το παγωμένο σου χέρι, στον ασπασμό του αποχαιρετισμού.

 Άραγε ποτέ πριν δεν είχα συνειδητοποιήσει  αυτή την παγωνιά του νεκρού σώματος ή μήπως ήλπιζα πως εσύ, τόσο ζεστός στην καρδιά μου, δεν θα με τρόμαζες με τον χειμώνα των χεριών σου; Τρία χρόνια μετά, δεν μπορώ να απαντήσω με ασφάλεια.

Κι’όμως ήταν αυτό το ίδιο χέρι που με έδειξε, ανάμεσα σε πολλούς, όταν με διάλεξες –κατ’οικονομία Θεού-  για να με αναδείξεις σε ιερέα Του και παιδί σου.

Κοντά σου έζησα την οικογένεια που είχα  στερηθεί και πείσθηκα πως τα αντικρινά χαμόγελα, πολλές φορές, είναι αληθινά.

Δεν ήταν εύκολες οι μέρες μαζί σου αλλά ήταν αληθινές, καρδιακές και μου έδωσαν το δικαίωμα της ελπίδας, που έκτοτε δεν έχασα ποτέ.

 Ήμουν πολύ μικρός και πολύ μόνος, όταν μου είπες «Έλα».

Ο τρόπος σου μου επέτρεψε να παραμείνω μικρός αλλά να πάψω να είμαι μόνος, με τον τρόπο που οι άνθρωποι σιγουρεύονται στην θαλπωρή μιας ζέουσας καρδιάς που τους προετοιμάζει για τις ευλογίες του Ουρανού.

Όρισες, με την βιωτή και τον λόγο σου, την υπεροχή του Χριστού, της Εκκλησίας Του και της Ελλάδας στην ζωή μου, τόσο απόλυτα που σφράγισες τον μετέπειτα βηματισμό μου.

Όχι πως υπήρξα ο ιδανικός θεματοφύλακας των συγκεκριμένων αξιών αλλά τις  έθεσες τόσο στιβαρά εντός μου, που κατάλαβα πως δεν έχω άλλη επιλογή από την προδοσία ή την υπεράσπισή τους. Η αδιαφορία ή η ουδετερότητα δεν ήταν ποτέ στις προοπτικές.

Περνώντας τα χρόνια και ταξιδεύοντας τα χιλιόμετρα των δρόμων σου και της κοινής μας ζωής, πείστηκα πως και η προδοσία δεν ήταν στις προοπτικές….

Όταν έκλεισες τα μάτια, ξανακοίταξα τις από σένα παρακαταθήκες  και τις βρήκα, μέσα μου, στέρεες και λαμπερές από τις ανατολές των βλεμμάτων σου, που τόσο καλά γνώριζα.

Σ’ευχαριστώ πατέρα……….

Μετά την κοίμησή σου, άρχισα να μαζεύω, όπως οι οικείοι τα προσωπικά αντικείμενα του πεφιλημένου, εκφράσεις, κουβέντες, στιγμές  που, όταν ζούσες, μέσα στην ασφάλεια των κοινών μας ημερών, ήταν δεδομένα. Τα ξεσκόνισα από τη σκόνη των γεγονότων, τα απομάκρυνα από ευκαιριακούς

επαίνους και  χειροκροτήματα,  τα γυάλισα από το θάμπος της απουσίας σου και τα ένιωσα φυλαχτά.

Όσα με δίδαξες, απέβησαν τα εφόδιά μου.

Όσα μου έμαθες, ορίστηκαν ως τα προσόντα μου.

Όσα, εξαιτίας σου, αγάπησα, έγιναν η ανθρωπιά μου.

Τώρα, με σένα παρά τω Θεώ (όπως εύχομαι, παρακαλώ και ελπίζω), έχω πάλι το καλύτερο μέσον στον Ισχυρό που μηδένισε τους χρόνους και τους τρόπους του ανθρωπίνως εφικτού και ανασκεύασε το χωμάτινο ανέφικτο σε, κατά χάρη, θεϊκή προοπτική.

 Μιλούν πολλοί και γράφουν για σένα, με τον τρόπο των ζώντων προς δικαιωθέντες κεκοιμημένους. Δεν έχω τα προσόντα να εκθειάσω την προσωπικότητά σου.

Μόνο ότι δεν σε ξέχασα μπορώ να σου πω, με τον τρόπο που δεν λησμονεί το παιδί τον γονιό του, με τα λόγια που σου λέω και στα ενύπνιά μου, όπου τόσο συχνά έρχεσαι.

Παρακαλώ τον Κύριο να συνεχίσεις νάρχεσαι στον ύπνο μου, εκεί κατά το ξημέρωμα και γω να μπερδεύομαι γλυκά και να νομίζω πως πέρασε η ώρα και πρέπει να ξυπνήσω να σε διακονήσω, οδηγώντας για ένα ταξίδι, ετοιμάζοντας σου τα άμφια για άλλη μία θεία λειτουργία  ή για να κρατήσω τα ραντεβού σου στο γραφείο.

Τα ξαναζώ όλα πατέρα, με την αφοσίωση που εσύ ήξερες πως σου είχα και με την αγάπη που μπορεί να μην έγινε όσο της άξιζε ρητή αλλά παραμένει ανάμεσά μας, ως καταλύτης της τωρινής απόστασης και ως ομολογία υιού προς πατέρα.

Για πρώτη φορά σου μιλώ στον ενικό. Σε σένα που μου δίδαξες το πρωτόκολλο και τις συμπεριφορές…..

 Παράξενο δεν είναι;

Όχι, μου γνέφεις… Δεν είναι παράξενο. Είναι φυσιολογικό. Πέρασαν οι εποχές των ανθρώπων. Είναι ο καιρός του Θεού… Δεν υπάρχουν τώρα πια, πρωτόκολλα και συμβατικότητες.

Υπάρχει μόνο η Αγάπη με το Αλφα κεφαλαίο και αυτή, ως μοναδική, είναι ενικού αριθμού.

Είμαστε πολλοί εμείς που αγκαλιαστήκαμε μπροστά στο σκήνωμά σου και κλάψαμε, λες, για να δεις όχι πόσο σε αγαπήσαμε αλλά  πόσο εμείς αγαπηθήκαμε, κάτω από το βλέμμα σου.

Τρία χρόνια μετά, δεν αγαπιόμαστε λιγώτερο….Σου το λέω γιατί θα σου αρέσει.

Τρία χρόνια μετά, η έλλειψή σου δεν λιγόστεψε. Σου το λέω για να συνεχίσεις νάρχεσαι στον ύπνο μας.

Τρία χρόνια μετά μιλάμε για σένα, όπως τότε….και εμείς και όλη η Ελλάδα.

 Τρία χρόνια μετά, αχρηστεύουμε το χρόνο και σε νιώθουμε παρόντα, ασπαζόμαστε την δεξιά σου και το χέρι είναι ζεστό πια…. 

Κάνει ζέστη εκεί στα αιώνια μοναστήρια, είναι  τα δάκρυά μας των χιλίων τόσων ημερών ή απλά είναι η αγάπη που ξεστομίσαμε φωναχτά και έφερε συμβατές θερμοκρασίες στο χέρι που μας τρόμαξε παγωμένο; 

Πατέρα ευχαριστούμε γιαυτό που έγινες για μας.

Πατέρα σ’ευχαριστώ.

Κυρίως όμως ευχαριστούμε  εσένα Κύριε, γιαυτόν που μας χάρισες και Σοι προσπίπτομεν και Σου δεόμεθα υπέρ της αιωνίου αναπαύσεως του πατρός ημών Χριστοδούλου Αρχιερέως, εκεί  όπου επισκοπεί το Φως του προσώπου Σου, το Φως που τόσο αγάπησε."

πηγή

"Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ". ΣΟΒΑΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Πολύ σοβαρές καταγγελίες οι οποίες θα αναρτηθούν το απόγευμα στο makeleio.gr έγιναν στην εκπομπή ΜΑΚΕΛΕΙΟ 3 της Δευτέρας. Ο στενός συνεργάτης του Μακαριστού Χριστοδούλου, επικοινωνιολόγος Σωτήρης Τζούμας αλλά και ο ποινικολόγος, Κωνσταντίνος Πλεύρης, επίσης φίλος του Χριστόδουλου, ήταν κατηγορηματικοί: "Τον αρχιεπίσκοπο τον έφαγαν".

Μάλιστα ο κ.Πλεύρης επικαλούμενος μαρτυρία του πρώην θεράποντος ιατρού του μεγάλου ιεράρχη, γιατρού Φώλια, τόνισε ότι "μου είχε πει ο γιατρός του ότι δύο καρκίνοι δεν δικαιολογούνται. Στο Αρεταίειο όπως έλεγε και ο Χριστόδουλος είχε υποστεί αλλεπάλληλες ακτινοβολίες. Μετά τον πήγαν στην Αμερική, τον άνοιξαν και δεν του έκαναν μεταμόσχευση. Και εκεί κάτι έγινε. Έχω ζητήσει από το 2010 να δοθεί στη δημοσιότητα ο ιατρικός του φάκελος.

Υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ο θάνατος του μακαριστού Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλου πιθανόν να οφείλεται και σε ιατρικά λάθη", είπε ο κ.Πλεύρης και επανέλαβε όσα είχε πει και στο παρελθόν:
 
«Κινούμαι βάσει πληροφοριών από γιατρούς που ήταν στο πλευρό του. Θεωρώ πως χρήζουν περαιτέρω έρευνας όλα όσα μου ανέφερε σε συζητήσεις που είχα με τον επιστήμονα που κούραρε τον μακαριστό. Ο Χριστόδουλος υπήρξε δημόσιο πρόσωπο και επιβάλλεται να δοθεί στη δημοσιότητα ο ιατρικός του φάκελος. Για να μάθει ο κόσμος από τι ακριβώς απεβίωσε και αν ακολουθήθηκε η ενδεδειγμένη θεραπεία. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, μεταξύ των θεραπόντων ιατρών υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες.
 
Για να πάψουν να κυκλοφορούν αυτού του είδους οι φήμες, πρέπει να ληφθεί η ευθύνη από την Ιερά Σύνοδο και να δώσει στη δημοσιότητα τον ιατρικό φάκελο».
 
Ο πρώην πολιτικός εξηγεί πως αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του, τότε θα θεωρηθεί ύποπτο. «Θα επιτύχω το στόχο μου δια της δικαστικής οδού», κατέληξε.
Kατηγορηματικός ήταν και ο κ.Τζούμας. "Είναι πια ξεκάθαρο για μας που τον γνωρίζαμε. Τον δολοφόνησαν", είπε ο κ.Τζούμας.

http://makeleio.gr/index.php?option=com

"ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: η Διαθήκη του για τον Ελληνισμό! "

πηγή

Η θέση της γυναίκας στην ορθόδοξη θεολογία και ζωή

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος (Παρασκευαΐδης) (†) 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως καθοδηγείται από την Αγία Γραφή και 

από την Ιερά Παράδοση, έχει συνείδηση της ιερότητας και της

 πληρότητας του προσώπου της γυναίκας, αποδίδει δε στην γυναίκα 

την ισότιμη θέση και αξία μαζί με τον άνδρα. Αυτή η συνείδηση της

 Εκκλησίας βρήκε την ύψιστη έκφρασή της στο μοναδικό πρόσωπο 

της Παρθένου Μαρίας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγίας 

Μητέρας όπως την αποκαλούμε αλλιώς, καθώς και στα πρόσωπα

 μυριάδων αγίων γυναικών, τόσο των πρώτων αιώνων, όσο

 και των νεώτερων χρόνων. Όταν αναφερόμαστε στη χριστιανή

 γυναίκα, οφείλουμε να σκεπτώμεθα ότι η χριστιανή γυναίκα 

είναι βαπτισμένη και χρισμένη και έχει έτσι λάβει τη σφραγίδα 

της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, έχει αγιοπνευματικά 

χαρίσματα. Και ακόμη περισσότερο έχει την δυνατότητα της 

κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. 

Γίνεται και αυτή Χριστοφόρος και Θεοφόρος, φορέας του 

Παρακλήτου, κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι.

 Απ’ αυτή την μυστηριακή θεμελίωση εκπηγάζει και η

 χαρισματική άποψη περί της χριστιανής γυναίκας. 

Στην αρχαία Εκκλησία λειτούργησε και ο γνωστός θεσμός

 της διακόνισσας, ο οποίος, βέβαια, πολύ αργότερα έπεσε 

σε αχρηστία, αλλά μελετάται πάντως σήμερα η αναβίωσή 

του. Ο Χριστιανισμός εξύψωσε πραγματικά ουσιαστικά και

 θαρραλέα την γυναίκα. Δεν θα πρέπει δε να

 λησμονήσουμε τις μαθήτριες του Χριστού, όπως μας τις 

παρουσιάζουν οι ιεροί Ευαγγελιστές, είτε ως φιλόστοργους 

διακόνους του Χριστού, είτε ως αφοσιωμένες μαθήτριες, είτε 

\ως τολμηρές μυροφόρες, είτε ως ευαγγελίστριες του μηνύματος

 της Αναστάσεως του Χριστού. Αλλά και ως συνεργάτιδες στο

 ιεραποστολικό έργο των Αποστόλων εμφανίζονται οι 

ευσεβείς γυναίκες και μνημονεύονται στα έργα τους. 

Υπογραμμίζουμε δύο ονόματα γυναικών ως παράδειγμα.

 Το ένα όνομα είναι της Λυδίας της πορφυροπώλιδος, 

από τους Φιλίππους της Θράκης, η οποία ασπάζεται τον

 Χριστιανισμό μετά το κήρυγμα του Απ. Παύλου και 

γίνεται η πρώτη Ευρωπαία χριστιανή γυναίκα. Και το

 δεύτερο όνομα είναι της Πρίσκιλλας που μνημονεύεται

 στις Πράξεις των Αποστόλων, η οποία μαζί με τον 

σύζυγό της ήσαν πολυτιμότατοι συνεργάτες του 

Απ. Παύλου, γεγονός που έκανε τον Απόστολο των Εθνών

 να της απονείμει τον τιμητικότατο τίτλο της «συνεργάτου».

 Είναι ακόμη γνωστόν ότι όπισθεν μεγάλων ανδρών και 

Πατέρων της Εκκλησίας κρύβονταν ευλαβείς μανάδες, γυναίκες

 βαθειάς πίστεως και αρετής. Τέτοιες υπήρξαν η Εμμέλεια,

 η Νόνα, η Ανθούσα, η Μόνικα, η Ολυμπιάς. Μάλιστα 

για την τελευταία αξίζει να μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα

 από την Λαυσαϊκή Ιστορία του Παλλαδἰου: 

«Ἀμέτροις δακρύοις νύκτωρ καί μεθ᾽ ἡμέραν ἀνενδεῶς

 συμβιώσασα, ὑποταττομένη πάσῃ φύσει ἀνθρωπίνῃ διά 

τόν Κύριον, μετά πάσης εὐλαβείας ὑποκλινομένη τοῖς ἐπισκόποις

 καί τοῖς ἁγίοις, σεβοῦσα τό πρεσβυτέριον, τιμῶσα τόν κλῆρον,

 αἰδουμένη τήν ἄσκησιν… τούς πάντας ἐλεοῦσα, τούς 

πενομένους ἀφειδῶς οἰκτείρουσα, πολλάς τε τῶν ἀπίστων

 κατηχήσασα γυναῖκας καί τά πρός τήν ζωήν 

ἐπικουρήσασα, ἀείμνηστον χρηστότητος ὄνομα διά παντός

 τοῦ βίου κατηλέησεν».

 Στην πορεία της ζωής της Εκκλησίας δεν έπαψαν οι γυναίκες

 να εργάζονται στο χώρο Της, σε έργα τόσο φιλανθρωπικά και

 πρόνοιας για τον κάθε άνθρωπο, όσο και στα έργα της ιεραποστολής

 και παρουσίας του χριστιανικού μηνύματος στον κόσμο. 

Οι άγιες μορφές της Φοίβης, της Μακρίνας, της Αικατερίνης 

της σοφής, της Νίνας στη Γεωργία, της Όλγας στη Ρωσία,

 της Φιλοθέης της Αθηναίας, πολλά έχουν να μας πουν, να μας

 διδάξουν και να μας εμπνεύσουν για την στέρεη 

οικοδόμηση ενός υγιούς ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έχει 

λεχθεί άλλωστε και είναι γεγονός, ότι οι γυναίκες είναι

 σε θέση να κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους. 

Είναι ικανές να φέρουν στη γη περισσότερη κατανόηση,

 δικαιοσύνη και αγάπη. Χρέος, επομένως, κάθε γυναίκας 

είναι να συνειδητοποιήσει τον πλούσιο ψυχικό της κόσμο και 

να θέσει τα φυσικά της αυτά προσόντα στην υπηρεσία 

της αποστολής της στον σύγχρονο κόσμο, είτε στην 

Ευρώπη είτε αλλού.

 Η Ορθοδοξία δεν μένει σε μια άψυχη ψευδοσυντήρηση, σε μια

 νεκρή τυπολογία, μακρυά και έξω από τα προβλήματα της 

κοινωνίας και την αγωνία του κόσμου. Η Ορθοδοξία δεν

 είναι ούτε κούφιος μοντερνισμός, ακολουθώντας δουλικά 

τα ποικίλα υλιστικά συνθήματα της εποχής, ούτε βέβαια και

 ξηρά παρελθοντολογία. Η Ορθοδοξία, ζώσα και δυναμική,

 παρούσα και ανανεωτική βαδίζει την οδό της διακρίσεως, 

της ενότητος και της αγάπης. Είναι φως και άλας στην κοινωνία.

 Σκοπός της είναι να ρίξει το φως της Μεταμορφώσεως του 

Χριστού στην καθημερινή επικαιρότητα και να πραγματοποιήσει

 την ανάκληση από την έκπτωση και την επάνοδο στην

 οικείωση του Θεού.

 Ειδικότερα, η Ορθόδοξη Εκκλησία μελετά με πολύ ενδιαφέρον 

όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη γυναίκα και

 καταβάλλει γενναίες προσπέθειες, αφ’ ενός μεν για την προώθηση 

των θετικών στοιχείων, αφ’ ετέρου δε για την καταπολέμηση 

και εκρίζωση των αρνητικών. Πολύ σημαντικό είναι να βοηθηθεί η 

σύγχρονη γυναίκα στην εκπλήρωση του μητρικού της ρόλου, 

να ενισχυθεί στην καθόλου εκπαίδευσή της, να προστατευθεί στους

 χώρους εργασίας της, να της δοθεί η δυνατότητα περαιτέρω

 αξιοποιήσεως του ελεύθερου χρόνου της, να βοηθηθεί στην τρίτη

 ηλικία της κ.α. Από την άλλη μεριά πρέπει να σταματήσει 

επιτέλους η υποβάθμιση του προσώπου της γυναίκας, η εμπορική

 εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος και να προστατευθούν

 απολύτως οι άπορες, οι άνεργες, οι άστεγες, οι κοινωνικά αποκλεισμένες,

 οι βιασμένες και κακοποιημένες γυναίκες, οι άγαμες μητέρες, 

οι εγκαταλελειμμένες. Η ζεστή αγκαλιά της Εκκλησίας πάντοτε

 θα αποτελεί το ασφαλές καταφύγιο για κάθε μια τέτοια περίπτωση.
πηγή

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ - ΣΟΚ > "Ο Σημίτης είχε δώσει εντολή ο Χριστόδουλος να παρακολουθείται συνεχώς!"

ΠΗΓΗ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: η Διαθήκη του για τον Ελληνισμό!

Ακούστε τον ίδιο στο βίντεο που ακολουθεί

Τα τελευταία του συγκλονιστικά λόγια στις 31-12-2007 μ.Χ.:

"Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά και μηχανικά. Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών. 
Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη! Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει"!
 ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!

πηγή  http://www.noiazomai.net

Το σχέδιο της αποχριστιανοποίησης. Οι μεγάλες αλήθειες του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

Το σχέδιο της αποχριστιανοποίησης 9/10/2001

Οφείλουμε να μαχόμαστε για τη διαφύλαξη της πίστης μας και της ιδιοπροσωπίας του λαού μας, τις οποίες κάποιοι θέλουν να υπονομεύσουν και να καταργήσουν με μία σειρά μέτρων αποχριστιανισμού της Ελλάδας. Τα πρώτα δείγματα της επιδιωκόμενης τελειωτικής μορφής στις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας, όπως την έχουν προδιαγράψει διάφορα κέντρα εξουσίας, έχουν ήδη εμφανιστεί ως απόψεις για τον ιδιωτικό και όχι τον δημόσιο χαρακτήρα της θρησκείας, την επιδίωξη θεσμοθέτησης του υποχρεωτικού πολιτικού γάμου, την αφαίρεση των ιερών εικόνων από τις αίθουσες των σχολείων και των δικαστηρίων, την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών με τη σημερινή μορφή του και την μετονομασία του σε μάθημα Θρησκειολογίας, τη «λογοκρισία» της Ιστορίας, την κατάργηση των θρησκευτικών ορκωμοσιών στις δημόσιες υπηρεσίες και τις Ένοπλες Δυνάμεις και του αγιασμού στη Βουλή.
Η Εκκλησία μας απέδειξε ότι ανθίσταται και ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη σχεδιασμένη αλλοτρίωση του λαού, ο οποίος στάθηκε και στέκεται στο πλευρό της, καθώς αυτή σηματοδοτεί τη μοναδική εναπομένουσα δύναμη και ελπίδα για τη σωτηρία του τόπου, παρά τον χλευασμό του και παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες ψευδολογιας, λασπολογίας και, παραπληροφόρησης κάποιων ορκισμένων εχθρών της ορθοδοξίας.

Σε μία τέτοια, εποχή, στην οποία τα σχέδια που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται έχουν στο στόχαστρο τους, δυστυχώς, και τη διάλυση του ελληνισμού, την παραχάραξη της Ιστορίας και την ουσιαστική υπονόμευση της κοινωνίας με την προβολή του συνθήματος για την κατάργηση του έθνους-κράτους, επ' ωφελεία μίας πολυπολιτισμικής, πολυφυλετικής και πολυθρησκευτικής κοινωνίας που διαμορφώνεται, οι βυσσοδομούντες φιλοδοξούν να πλήξουν την Εκκλησία, ώστε αυτή να σιωπήσει και να περιοριστεί σε ανούσιο ρόλο που δεν θα ενοχλεί. Ήδη, ορισμένες πολιτικές ηγεσίες χωρών της Ε.Ε. προχωρούν σε οδό πλήρους απομάκρυνσης από οποιονδήποτε δεσμό με τη θρησκεία. Παράλληλα, στο πλαίσιο της Ένωσης, αναμένεται να προωθηθούν προγράμματα και νομοθεσίες που διώχνουν τον χριστιανισμό στο καταδικασμένο ιστορικά παρελθόν και ενισχύουν την επικράτηση άθρησκης αποδοχής της ιδιαιτερότητας.

Όσο κι αν οι δυνάμεις της αθεΐας στην πατρίδα μας θέλουν να φιμώσουν τα στόματα της αλήθειας, αμφισβητώντας στην Εκκλησία το δικαίωμα να έχει άποψη ακόμη και για θέματα που πρωτίστως την αφορούν, εμείς δεν δικαιούμαστε ούτε να προδώσουμε τις αρχές μας ούτε να μείνουμε ουδέτεροι, διαψεύδοντας τις προσδοκίες του λαού. Από μέρους μας, χρειάζεται ενότητα στην ιεραρχία, καθαρός, έντιμος και αληθινός λόγος (θαρραλέος, αλλά και συνετός, ζωντανός και σύγχρονος, αλλά όχι «ξύλινος», που να ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της ραστώνης και να αφυπνίζει συνειδήσεις), συνεργασία σε όλα τα επίπεδα με τα στελέχη μας, κοινή δράση στο πλαίσιο του σχεδιασμού των κινήσεων μας. Αν μπορούσαμε να είχαμε ενιαίο λόγο προς τα έξω και να τιθασεύαμε τις υπερβολές, τις μικρόψυχες τάσεις και τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, δεν θα δίναμε το δικαίωμα στους εχθρούς της ορθοδοξίας και του έθνους να επιδιώκουν τη διάσπαση μας, να προβάλλουν γελοία προσχήματα σε βάρος μας (όπως αυτό το περί δήθεν θεοκρατίας που τάχα να επιθυμούμε να εγκαθιδρύσουμε σε αντικατάσταση της δημοκρατίας), να συκοφαντούν την πατρίδα μας στο εξωτερικό ως δήθεν διοικούμενη από τους «σκοταδιστές παπάδες» και τους ορθόδοξους «Χομεϊνί», και να επιχαίρουν για φαινόμενα που τους ενθαρρύνουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Η Δικαίωση. Οι μεγάλες αλήθειες του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

Έμπνευση — Έρευνα — Ανθολόγηση — Επιμέλεια: Δημήτρης Ριζούλης, δημοσιογράφος.Το βιβλίο εκδόθηκε από την εφημερίδα «Κυριακάτικη δημοκρατία»

Ζωηφόρος.

Περὶ τῆς Χαναναίας καὶ τῆς Παναγίας Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης (+) (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (1998-2008))

Tὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας ἀναφέρεται σὲ μία γυναίκα, τὴ Χαναναία. Τὴν ἀκούσατε νὰ φωνάζει τὸν Κύριο, νὰ τὸν ἔχει πάρει ἀπὸ πίσω παρακαλώντας τον κι Ἐκεῖνος νὰ μὴν τῆς ἀπαντᾶ. Οἱ μαθητὲς του ἀποροῦν γιατί δὲν τὴ βοηθᾶ ἢ γιατί δὲν τὴ διώχνει, παρὰ τὴν ἀφήνει νὰ ἱκετεύει. Κι Ἐκεῖνος ἐξηγεῖ τὴ σιωπή του: ἦλθα μόνο γιὰ τὸ Ἰσραήλ, ὄχι γιὰ τοὺς ξένους, ὄχι γιὰ ἀλλοεθνεῖς, ὅπως εἶναι ἡ γυναίκα αὐτή, ἡ Χαναναία. Ὅμως, ἡ γυναίκα ἐπέμενε, τὸν πλησίασε καὶ τὸν προσκύνησε ζητώντας βοήθεια. Ὁ Κύριος, διδάσκοντας καὶ τοὺς μαθητὲς καὶ ἐκείνην κι ὅλους ἐμᾶς ἔκτοτε, ἀπαντᾶ προσβάλοντάς την: «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ παίρνεις τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν σου καὶ νὰ τὸ πετᾶς στὰ σκυλιά». Παρομοιάζει ἔτσι τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν πιὸ βασικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ψωμί. Ἡ γυναίκα δὲν ὑποχωρεῖ καὶ ἐπιμένει: « Ναὶ Κύριε, ὅμως τὰ σκυλιὰ τρῶν’ ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν ἀφεντικῶν τους». Τότε, ὁ Ἰησοῦς τῆς εἶπε, «Μεγάλη ἡ πίστη σου, γυναίκα· νὰ γίνει λοιπὸν αὐτὸ ποὺ θέλεις». 

Ἂς σταθοῦμε λίγο στὸ περιστατικό. Ὁ Κύριος εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὴν Ἰουδαία, καὶ πήγαινε στὴ Σιδώνα, στὸ σημερινὸ Λίβανο. Ἐκεῖ ἦταν ἡ χώρα τῶν Χαναανιτῶν, ἔθνους ποὺ ζοῦσε στὴν περιοχὴ πρὶν ἀκόμη ἔλθουν οἱ Ἰσραηλίτες μὲ τὸν Μωυσῆ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Ἦσαν εἰδωλολάτρες, οἱ δὲ γυναῖκες των ἀσκοῦσαν τὴ μαγεία. 

Ἐπῆγε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς στὰ μέρη της, ἀλλὰ ἔπρεπε ἡ ἴδια ἡ Χαναναία νὰ τὸν θελήσει, νὰ τὸν ἀναζητήσει, νὰ τὸν φωνάξει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς της. Ἡ Χαναναία καταλαβαίνει τὴν ὕπαρξή του κοντά της, καὶ ἀρχίζει νὰ τὸν φωνάζει. Δὲν φωνάζει κάποιον γητευτή, κάποιον μάγο θαυματοποιό: Τὸν ἐπικαλεῖται μὲ τὴ συγκεκριμένη ἰδιότητά του, τρόπον τινὰ μὲ τὸ ὄνομά του: «υἱὸς Δαυίδ», ὁ Κύριος. Καὶ ὅσο τὸν ἐπικαλεῖται τόσο τὸν πλησιάζει, ὅσο τὸν ζητᾶ τόσο τὸν βρίσκει. Ὁ Κύριος στὴν ἀρχὴ δὲν τῆς μιλᾶ, ὁδηγώντας σὲ σκληρὴ δοκιμασία τὴν ἀντοχὴ τῆς πίστης της. Τὴν ἀφήνει νὰ τὸν ἀκολουθεῖ χωρὶς καμιὰν ἀπόκριση, κι ἔπειτα τῆς μιλᾶ προσβάλοντάς την. Δὲν πρόκειται, βέβαια, ἐδῶ γιὰ φυλετικὴ διάκριση, ἀλλὰ γιὰ προσβολὴ καὶ ἀπόρριψη τῆς εἰδωλολατρείας καὶ τῆς μαγείας. Καὶ βλέπουμε πὼς ἡ πίστη τῆς Χαναναίας δὲν κλονίζεται καθόλου ἀπὸ τὴν προσβολή, παρὰ ζητᾶ ἔλεος, ζητᾶ τὴ θαυματουργικὴ παρέμβασή Του στὴ ζωὴ τὴ δική της καὶ τῆς κόρης της. 

Οἱ φωνὲς τῆς Χαναναίας, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ προσευχὲς πρὸς τὸν Κύριο; Τὸ τρέξιμό της ὀπίσω του, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ στροφὴ τῆς ζωῆς της πρὸς τὸν λόγο Του; Ἡ ταπείνωσή της, ἡ παραδοχή της ὅτι ναί, εἶναι ἕνα ἀνάξιο σκυλὶ ποὺ ζητᾶ μόνο λίγα ψίχουλα εὐλογίας, αὐτὰ ποὺ περισσεύουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν πιστῶν, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ μετάνοια κι ἐξομολόγηση; Καὶ ἡ τελικὴ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἄνοιγμα τῆς ἀγκαλιᾶς Του, ἀπὸ συγκατάθεση τοῦ Θεοῦ στὴν ἀταλάντευτη πίστη τοῦ ἀνθρώπου; 


Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας δὲν ἀφηγεῖται ἁπλῶς καὶ μόνο ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου. Παρουσιάζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πλησιάζουμε τὸν Κύριο, τὸν μοναδικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο βγαίνουμε ἀπὸ τὶς παγίδες τῶν εἰδώλων τοῦ κόσμου τούτου καὶ ριχνόμαστε κλαίγοντας στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα μας. Παρουσιάζει τὸ πῶς ἐργάζεται ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξει τὸ δρόμο ἐπιστροφῆς σ΄ Αὐτόν, χωρὶς νὰ καταργεῖ τὴν ἐλευθερία μας. Παρουσιάζει τὸ πρόσωπο τοῦ Σωτήρα μας. Παρουσιάζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀνοίγουμε τὴν ψυχή μας στὴ θαυματουργὸ χάρη Του. Μὲ ἄλλα λόγια, παρουσιάζει αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἑορτὴ τῆς σωτηρίας μας, παρουσιάζει τὴν Ἐκκλησία. 

Ἐκκλησία εἶναι ὁ μυστικὸς χῶρος ὅπου συναντώμεθα ὅλοι. Ἐδῶ ὁ Κύριος, ἐδῶ οἱ Ἄγγελοι, ἐδῶ οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ πιστοί. Ἐδῶ ἐπίσης, ἐδῶ μαζί μας, μᾶς τραβᾶ κοντὰ της γεμάτη ἀγάπη, ἡ Δέσποινα τοῦ οἴκου τούτου, ἡ Θεοτόκος. 

Γιὰ νὰ ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὴν ἀγκαλιά Του στὴ Χαναναία γυναίκα καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς, ἐργάσθηκε πολὺ ἡ Κυρία Θεοτόκος. Ἡ Μαρία δὲν ἦταν ἁπλῶς καὶ μόνον μία εὐσεβὴς κοπέλα, ἡ ὁποία συμμετέχει στὴ σωτηρία μας μ’ ἕνα παθητικὸ τρόπο, δεχόμενη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔτσι ὅπως τῆς τὸ εἶπε ὁ Ἄγγελος. Δὲν εἶναι τὸ χῶμα ποὺ τὸ πῆρε στὰ χέρια Του ὁ Δημιουργὸς κι ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο χωρὶς νὰ κάνει τίποτε αὐτὸ τὸ ἴδιο. Ἡ Μαρία συμμετεῖχε στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἐργάσθηκε γιὰ νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ χρειαζόταν τὸ φιλάνθρωπο σχέδιό Του νὰ σαρκωθεῖ καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει. 

Ποιὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα αὐτά, μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Νικόλαος ὁ Καβάσιλας: «Βίος πανάμωμος, ζωὴ πάναγνος, ἄρνησις κακίας ἁπάσης, ἄσκησις ἀρετῆς ἁπάσης, ψυχὴ καθαρωτέρα φωτός, σῶμα διὰ πάντων πνευματικόν...» Ὅπως ψάλλουμε στὸν Ὄρθρο τῆς παραμονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, «Ἠράσθη τοῦ κάλλους σου Χριστός, Πανάμωμε, καὶ τὴν μήτραν σου κατώκησεν, ὅπως παθῶν ἐξ ἀμορφίας, τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων λυτρώσηται...» 

Ἀποδεχόμενη τὴν ἐνεργὸ συμμετοχή της στὸ φιλάνθρωπο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἡ Μαρία λέγει ἡ ἴδια, ἐν πνεύματι προφητικῷ: «Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί». Καὶ πράγματι, τὸν ἴδιο κι ὄλας χρόνο, ἐμακάρισε τὴν Θεοτόκο πρώτη ἡ Ἐλισάβετ, ἀναφωνώντας πλήρης πνεύματος ἁγίου: « Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου· καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου». 

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δοῦμε χριστιανικὸ ναὸ χωρὶς τὴν εἰκόνα τῆς Δεσποίνης μας Θεοτόκου νὰ μᾶς ὑποδέχεται καὶ νὰ μᾶς εἰσάγει στὸ Μυστήριον τῆς σωτηρίας μας. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχηθοῦμε, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σκεφθοῦμε τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ἀναφερθοῦμε σ’ Ἐκείνην ποὺ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δική της τελεία συνέργεια στὸ θέλημά Του, τὴν κατέστησε Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ Μητέρα τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηρίζει τὴν Κυρία Θεοτόκο φιλοτιμία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, πύλη τῆς ἡμετέρας ζωῆς, πρόξενο τῆς σωτηρίας μας. Ἔχουν γραφτεῖ λαμπρὲς σελίδες ποὺ ἐξηγοῦν τὴ θέση τῆς Θεοτόκου ὡς Μητέρας τοῦ Χριστοῦ καὶ Μητέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν γραφτεῖ ἀπείρως λαμπρότερα, θεόπνευστα κείμενα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐξηγοῦν τὸ ἔργο τῆς Μαρίας καὶ ὑμνοῦν τὸ σεπτὸ πρόσωπό της. 

Ἀλλὰ γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι κάθε χριστιανὸς ἔχει μέσα στὴ καρδιά του τὴν εἰκόνα Της. Ἐκεῖ, μέσα στὸ κρυμμένο βάθος τῆς ψυχῆς του, ὁ ἁπλὸς κι ἀνώνυμος ἄνθρωπος ποὺ διαφεύγει ἀπὸ τὸ δίχτυ τῆς ἱστορίας ὄχι ὅμως ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ἔχει πάντοτε ἀναμένο ἕνα καντήλι στὴν Παναγία. Κι ὅσο πυκνώνει τὸ νέφος τῆς ἀγωνίας, ὅσο θεριεύουν τὰ βάσανά μας, σ’ Ἐκείνης τὴν ἀγκαλιὰ σπεύδουμε νὰ κρυφτοῦμε, ν’ ἀφήσουμε τὰ δάκρυά μας νὰ τρέχουν στὴν ποδιά Της. Σ’ Ἐκείνην, τὴν Μυστηριακὴ Μητέρα μας καταφεύγουμε, περιμένοντας νὰ νιώσουμε τὸ χέρι Της νὰ μᾶς σκουπίζει τὰ δάκρυα, νὰ μᾶς δίνει δύναμη, νὰ γαληνεύει τὴν τρικυμισμένη μας ψυχή. 

Σ’ Ἐκείνην καταφεύγει καὶ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, ὅποτε νιώσει τὴν ἀπειλὴ τοῦ ἀφανισμοῦ του, καὶ ἀφήνεται στὴν χάρη Της, τὴν Ὑπέρμαχο. Τέτοια ὥρα, ἀγωνίας μεγάλης γιὰ τὸ Γένος καὶ τὸν Αὐτοκράτορα, ἀνηγέρθη καὶ ὁ ἱερὸς αὐτὸς ναός. (Κοσμοσώτηρας Φερῶν)

Σ’ Ἐκείνην καταφεύγω καὶ ἐγὼ σήμερα, παρακαλώντας Την νὰ πρεσβεύει ὑπὲρ τῆς ψυχῆς τοῦ κτήτορος, καὶ ὑπὲρ τοῦ Γένους μας. Καὶ τὴν παρακαλῶ νὰ μᾶς δίνει τὴ χάρη νὰ τὴν νιώθουμε πάντοτε, νὰ τὴν νιώθουμε ὅλοι Παναγία καὶ Δέσποινά μας, ἀληθῶς καὶ σταθερῶς Κοσμοσώτηρα, ρόδον τὸ ἀμάραντον.

Χριστόδουλος: «Μια ζωή αγάπης, ευθύνης και μαρτυρίου»

Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου 

Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος
  

Ήταν μόλις 35 ετών όταν η Εκκλησία της Ελλάδος 

τον ανεβίβασε στην Αρχιερωσύνη και τον 

κατέστησε Μητροπολίτη Δημητριάδος & Αλμυρού.

Εμπιστεύθηκε στους νεανικούς του ώμους τα όνειρα 

και τις προσδοκίες μιας Εκκλησίας που έβγαινε από 

μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της νεότερης ιστορίας 

της, αναζητώντας το νέο πνεύμα, τις καινούργιες

 ιδέες, τα χαρισματούχα πρόσωπα που θα την

 έκαναν και πάλι οικεία στους ανθρώπους, αγωνιστική, σύγχρονη, δυναμική.

Τον ανεβίβασε στο Επισκοπικό θρόνο αφού προηγουμένως είχε εκτιμήσει 

όλη την μοναστική και ιερατική του πορεία. Από τη Μονή του Οσίου

 Βαρλαάμ Μετεώρων, στην Κόρινθο για τη στρατιωτική θητεία. Μετά 

τη Νομική και Θεολογική Σχολή, στην Αθήνα για την ανάπτυξη ενός 

σπουδαίου πνευματικού και κοινωνικού έργου στην Παναγίτσα του

 Παλαιού Φαλήρου, εκεί όπου άρχισε να χτίζει το οικοδόμημα της ιερατικής

 προσωπικότητάς του, αποκαλύπτοντας παράλληλα τα μεγάλα πνευματικά 

δωρήματα που του χάρισε η αγάπη του Θεού.

Η ταυτόχρονη μοναστική του ζωή, ήταν η ασφαλής οδός, 

διά της οποίας δρομολογήθηκε η μελλοντική λαμπρή πορεία.

Από την στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας του, ο Μακαριστός 

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διήνυσε, μέχρι το τέλος της ζωής του, 

34 χρόνια Αρχιερατικής διακονίας τα οποία χωρίζονται σε δύο περιόδους.

Η πρώτη περιλαμβάνει την 24χρονη διαποίμανση της Ιεράς Μητροπόλεως

 Δημητριάδος και η δεύτερη την δεκαετή Αρχιεπισκοπική διακονία στον 

πρώτο θρόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η τριαντατετράχρονη αυτή πορεία ήταν καταρχήν πορεία αγάπης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κοίταξε τους ανθρώπους στα μάτια με 

τη δική του καθαρή ματιά, έχοντας πάρει την απόφαση να γίνει ένα με τις

 χαρές και τις λύπες τους.

Ποτέ δεν κοίταξε το ποίμνιό του αφ’ υψηλού, ούτε διαχώρισε τους ανθρώπους

 σε πρώτης ή δευτέρας ποιότητας, ανάλογα με τη μόρφωση ή το κοινωνικό

 τους επίπεδο. Αντιθέτως, δε δίστασε να προσαρμοστεί στο επίπεδο του

 καθενός, να διαλεχτεί με όλους, ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του σε όλους

 εκείνους που αναζητούσαν παρηγοριά, στηρίγματα, ελπίδα, βοήθεια, 

ψυχολογική ενίσχυση, συμπαράσταση στους αγώνες, έναν πατέρα που 

δε θα διστάσει να πολεμήσει για τα δίκαια αιτήματά τους.

Έδωσε στους ανθρώπους αγάπη και κέρδισε τη λατρεία και την

 εμπιστοσύνη τους.

Κυρίως το έργο της αγάπης στράφηκε προς τους νέους στους οποίους 

απευθύνθηκε χωρίς «κόμπλεξ» και περιστροφές, αλλά με την ρεαλιστική

 παρρησία εκείνου που δε διστάζει να ομολογήσει τα λάθη, ν’ αναλάβει 

τις ευθύνες και να χαράξει νέους δρόμους αλήθειας και δικαιοσύνης,

 επειδή ο ίδιος είναι ανεπιτήδευτος και αυθεντικός.

Ήταν, επίσης, μια πορεία ευθύνης έναντι της Εκκλησίας και 

του Έθνους.

Γνώριζε ότι ήταν συνεχιστής της τεράστιας Εκκλησιαστικής παράδοσης, 

φορέας της μοναδικότητας της Ορθόδοξης πίστης, αλλά και συνεχιστής

 του εθνικού έργου που φωτισμένοι Εκκλησιαστικοί άνδρες διαδραμάτισαν

 στην ιστορική πορεία του τόπου.

Δε δίστασε να θέσει τον εαυτό του στην πρώτη γραμμή του αγώνα για

 τη διατήρηση των δικαίων της Εκκλησίας, ν’ αντιταχθεί σε νοοτροπίες 

και πολιτικές που σκοπό είχαν να δηλητηριάσουν και τελικά, να 

καταστρέψουν τη σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης του λαού προς την

 Εκκλησία του.

Δεν υποχώρησε μπροστά σε εξουσίες που θέλησαν να τραυματίσουν 

το ήθος του λαού μας, να χαλαρώσουν τις αντιστάσεις του απέναντι

 σε ξενόφερτες συνήθειες που αντιστρατεύονται την παράδοση και 

ασεβούν έναντι της ιστορίας του. Η στάση του αυτή κίνησε την μήνη

 ανίερων συμφερόντων, αλλά και προσώπων που ένιωσαν ότι ο

 Αρχιεπισκοπικός λόγος αποκαλύπτει τη γυμνότητά τους, 

φέρνει στο φως τις σκοτεινές προθέσεις τους.

Ο ίδιος τούς απάντησε με θάρρος: «Ο αγώνας μας δεν αρέσει σε

 μερικούς που έχουν εκστρατεύσει εναντίον μας και χύνουν το

 δηλητήριό τους. Όσο με πολεμούν, τόσο περισσότερο θα 

αγωνίζομαι… Φοβάμαι μόνο το Θεό, κανέναν άλλο. Είμαι ελεύθερος»

 (Κήρυγμα στη Θ. Λειτουργία της 21/10/2004)

Γι’ αυτό η Αρχιεπισκοπική του πορεία ήταν μαρτυρική. Πολεμήθηκε,

 όσο λίγοι, αφενός μεν από το διεφθαρμένο πολιτικό και δημοσιογραφικό 

κατεστημένο, που ευθύνεται πρωτίστως για το κατάντημα της Ελλάδας 

και τον εξευτελισμό της περηφάνιας του Ελληνικού λαού και αφετέρου 

από την μικρότητα και την αβάσταχτη ελαφρότητα της εγχώριας και 

διεθνούς Εκκλησιαστικής ολιγαρχίας που δε δίστασε να θυσιάσει τον

 ατίμητο, θέτοντας τα ανθρώπινα «δίκαια» πάνω από την Θεανθρώπινη 

αγάπη.

Από κοινού οραματίζονταν μια Εκκλησία «φρόνιμη».

Και την απέκτησαν! Ο πρόωρος θάνατός του θα σκοτίζει πάντα την

 «ιστορία» τους.

Αλλά, επειδή εκείνος θα ζει πάντα στις καρδιές μας, θα φωτίζει διαρκώς 

τους δρόμους της ζωής μας, θα εμπνέει τους ελεύθερους και ανυπότακτους 

ανθρώπους, η μνήμη του θα παραμένει ΑΙΩΝΙΑ!

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

"Το χρέος μας" Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

«Κράτα γερά μέσα σου τα ζώπυρα της πίστεως 

που παρέλαβες από τους γονείς σου. Η Ελλάδα 

είναι η χώρα των μεγάλων αγώνων για την

 κατίσχυση των μεγάλων ιδανικών. Μην αφήσεις

 τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της

 και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, 

χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς

 ταυτότητα. Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις 

να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να

 χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου

Αδελφοί, μείνατε εδραίοι και αμετακίνητοι 

σε όσα μάθατε και σε όσα επιστώθητε. 

Μείνατε σταθεροί στην πίστη

 και στα ιδανικά του Γένους.

 Αυτό είναι το χρέος μας»

+ 28 Ιανουαρίου 2008

«Κράτα γερά μέσα σου τα ζώπυρα της πίστεως που παρέλαβες από τους γονείς σου. 

Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων αγώνων για την κατίσχυση των μεγάλων ιδανικών. 

Μην αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα.

 Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου. 

Αδελφοί, μείνατε εδραίοι και αμετακίνητοι σε όσα μάθατε και σε όσα επιστώθητε. 

Μείνατε σταθεροί στην πίστη και στα ιδανικά του Γένους. Αυτό είναι το χρέος μας.»

+Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Είμαι πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου που ακόμη κλαίω για σένα.

 Θάπρεπε, όμορφα-όμορφα, (και θα ήσουν μια υπέροχη σελίδα της) να είσαι ιστορία.

Τί χάλι κι'αυτό...Να παίρνω να γράψω δυο λέξεις για την επέτειό σου και να κλαίω μετά από τόσον καιρό...

«Μην κλαις παιδάκι μου» σε ακούω να λες…

Μα γιατί μου μιλάς ακόμη, γιατί είσαι τόσο έντονος, τόσο καθοριστικά πατέρας, τόσο παρών;

Πάλι ακούω το βήμα σου, πάλι το φουρ-φουρ του ράσου σου, πάλι χαμογελάς πάνω στα χέρια μου που πληκτρολογούν, ξανά περπατάς στη ζωή μου.

Προλάβαμε κι’αγαπηθήκαμε εμείς.

Ισως να φταίει αυτό.

Μπορεί και το που ήταν το γέλιο σου αφημένο δω και κει όπου πέρασες και -περνώντας απ’τους ίδιους δρόμους- μας καταδιώκει να μας κάνει πάλι τα παιδιά σου, τους ομολόγους μιας κοινής ευτυχίας, τα παπαδάκια ενός μικρού ιερού όπου θυμιατίσαμε μέρες και νύχτες, αγίους και αγίους, πατρίδες και πατρίδες…

Δεν ξέρω πώς φαίνονται τα χάλια μας από Κει που είσαι…

Μόνοι πορεύομαστε σε μια πατρίδα επίσης μόνη. Εκείνα που έλεγες για ζώπυρα της πίστης και για Ελλάδα αγώνων, τα στείλαμε στο κρυφό σχολειό της καρδιάς και μας τα μολογάνε τις νύχτες των κρυφών συναξαρίων, λίγοι καλόγηροι που τους χλεύαζουν οι δυνατοί της μέρας και γεροντάδες που τους απειλούν οι Ευρώπες. 

Νομίζω θα σου άρεσε τώρα να είσαι εδώ, να παίρνεις φωτιά και να καίγονται οι φόβοι μας, να κλαις και να λυτρώνονται οι ταπεινοί, να φωνάζεις και να μαζεύονται οι εξουσίες. 

Κι’ύστερα να ξαναγίνεσαι το παιδί –άτακτο πάντα- που ζητιάνευε το γλυκό που δεν σου δίναμε, για να μην ανέβη το σάκχαρό σου….

Γράφουν ακόμη για σένα, σου κάνουν άλλοι μνημόσυνα δημοσίων σχέσεων και άλλοι καρδιάς, σε θυμούνται όλοι, σε αγαπούν και σε μισούν.

Κάποιοι κλαίνε και είμαι σ’αυτούς.

Γιατί κλαίνε αυτοί, δεν ρώτησα.

 Εγώ κλαίω επειδή χορτιάριασε ο κήπος του Σταθμού μας, επειδή στο σπίτι σου κρεμάνε τα σώβρακά τους οι ενοικιαστές (ακριβώς στο μπαλκόνι της επίσημης αίθουσας που δεχόσουν στη γιορτή σου), επειδή οι παλιοί μας φίλοι χάθηκαν, επειδή τις νύχτες δεν φωτίζεται το παράθυρό σου, επειδή είμαι σίγουρη πως έχουν πετάξει τις παντούφλες που βρήκα δίπλα στο κρεβάτι σου όταν έφυγες για Αθήνα, επειδή δεν γράφεις πια, επειδή δεν ακούω τη φωνή σου, επειδή δεν μπορώ να πω «εισελεύσομαι εις τον οίκον σου» και να ακούσω το σήμα του Σταθμού των κοινών μας ερώτων, επειδή πέθανες, επειδή ζεις Αλλού, επειδή δεν θωρώ σε, επειδή δεν επιστρέφεις από το γραφείο το μεσημέρι, επειδή δεν μαγειρεύει σου πια η θεία, επειδή πέθανε και ο παπα Λεωνίδας, επειδή σε έχασα ως σημείο αναφοράς, επειδή μετά από σένα το χώμα είναι λιγώτερο στέρεο κάτω από τα πόδια εκείνων που σε γνώρισαν.

Και επειδή δεν ήρθες ούτε μια νύχτα στον ύπνο μου….

Και επειδή δεν γνώρισα κανέναν άλλον που να με κάνει να κλαίω τέσσερα χρόνια, για πάρτη του…