ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ

Ο Απ. Παύλος παραγγέλλει στον Τίτο επίσκοπο Κρήτης« ίνα φροντίζωσιν καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες τω Θεώ». ( Τιτ. 3,8). Αλλά και η Εκκλησία μας σήμερα συμμετέχει και πρωτοστατεί με φορείς για την αντιμετώπιση της πείνας και της δυστυχίας που πλήττει εδώ και καιρό το λαό μας.

Μπορεί κανείς να θέσει μια ερώτηση: είναι αυτό μέσα στην αποστολή της Εκκλησίας; Είναι μέσα στις αρμοδιότητες της; Η Εκκλησία δεν πρέπει να ενδιαφέρεται κυρίως για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου και για την πνευματική αναγέννηση του κόσμου;

Την απάντηση τη δίνει η ίδια η Εκκλησία με το αίτημα της Κυριακής Προσευχής « τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον». Ο Χριστός θέλει να τονίσει, ότι οι άνθρωποι είναι ένα ψυχοσωματικό όλον και κανένα στοιχείο του δεν είναι περιφρονητέο. Έτσι παίρνουν απάντηση όσοι νομίζουν ότι ο χριστιανισμός υποτιμά το σώμα και οδηγεί σε μια μη ρεαλιστική αντιμετώπιση της ζωής, και ότι δήθεν θέλει να «αποκοιμίσει» τους ανθρώπους ως προς τις υλικές ανάγκες με υποσχέσεις μελλοντικής ευτυχίας. Και τους κάνει εύκολα θύματα για εκμετάλλευση.

Εδώ όμως βρίσκεται το μεγάλο λάθος. Το αίτημα αυτό για « τον επιούσιον άρτον» μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανά όντα που πεινάμε. Ό, τι ζει και κινείται ,έχει ανάγκες. Είναι άσχημο να μην μπορούμε να χορτάσουμε την πείνα μας, αλλά και πιο άσχημο αν δεν νοιώθουμε καμία πείνα. Δυστυχώς σε μια εποχή που λαοί ολόκληροι πεινάνε και άλλοι είναι χορτάτοι που δεν νοιώθουν καμία πείνα! Δεν νοιώθουν την πείνα της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της αγάπης δηλ. την πείνα του Θεού. Είναι κορεσμένοι υλικά. Αυτός όμως ο κόρος δεν μπορεί να καλύψει την ψυχική τους φτώχεια, την σκληρότητα και αδιαφορία. Γι’ αυτό το αίτημα αυτό μας θυμίζει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη από τον άρτο. Και «άρτος» δεν σημαίνει απλά το ψωμί. Σημαίνει τροφή, ασφάλεια, μόρφωση, πρόνοια, ελευθερία. Αυτό το μήνυμα συνέλαβε Εκκλησία από την αρχή της παρουσίας της. Γι’ αυτό και η ζωή της σφραγίσθηκε από την πρώτη και μεγάλη εντολή της αγάπης.

Το τι έκανε η Εκκλησία δια μέσου των αιώνων μέχρι σήμερα στο θέμα αυτό δεν χρειάζεται να κάνουμε λόγο. Είναι σε όλους γνωστά.

Κάποιοι λένε : πρέπει να προσφέρουμε και στους μη χριστιανούς υλική βοήθεια; Αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα από την ιστορία της Εκκλησίας που είναι πρωτοποριακό. Όταν επί Θεοδοσίου του Β΄ ηττήθηκαν και αιχμαλωτίσθηκαν 7.000 Πέρσες από τους Βυζαντινούς, ο επίσκοπος Αμίδης Ακάκιος έδωσε εντολή να πωληθούν τα κοσμήματα της Εκκλησίας ( τα ιερά σκεύη κ.α.) και να εξαγορασθούν, να απελευθερωθούν και να τραφούν οι αιχμάλωτοι. Και όταν τον κατηγόρησαν γι’ αυτό απάντησε πως κόσμημα για την Εκκλησία είναι η εξαγορά των ειδωλολατρών, έστω, αιχμαλώτων και η προσφορά σ’ αυτούς τροφής και ελευθερίας

Πόσα δεν έχει να μας πει το παράδειγμα αυτό όταν σήμερα ένας ολόκληρος κόσμος λιμοκτονεί ή υποσιτίζεται; Πως μπορούμε να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε ευχαριστημένοι, όταν εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο, παιδιά πεινάνε και λιώνουν γιατί δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη της ζωής;

Βέβαια το πρόβλημα της πείνας δεν λύνεται με συσκέψεις. Ο κόσμος σήμερα λένε δεν χρειάζεται ελεημοσύνη, αλλά δικαιοσύνη. Αυτό είναι σωστό. Αλλά όσο δεν επικρατεί απόλυτα η δικαιοσύνη, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για την ανάγκη των άλλων. Να μη λησμονούμε, ότι μόνο με την έμπνευση της χριστιανικής αγάπης μπορούμε να επινοηθούν σωστά και δίκαια κοινωνικά συστήματα.

Επίσης χρειάζεται η συνδρομή όλων των δυνάμεων γιατί το πρόβλημα είναι μεγάλο και μόνο η οργανωμένη δραστηριότητα όλων μπορεί να προσφέρει συστηματική διακονία. Όχι μηχανοποιημένα, αλλά με σεβασμό προς την προσωπικότητα των ευεργετούμενων που είναι κι’ αυτές εικόνες του Θεού.

Η αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα σαν κι’ αυτά ποτ πέτυχαν μεμονωμένα ακόμη άτομα( χριστιανοί ιεραπόστολοι, ο Ραούλ Φολερώ, η αδελφή Τερέζα κ.α. ), πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι καρπός συνεργασίας όλων των χριστιανικών ομολογιών.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: « καμία δύναμη δεν μπορεί να αναχαιτίσει την ασυγκράτητη ορμή της αγάπης, που είναι πιο δυνατή από τη φωτιά»!

Σε μια εποχή η οποία έχει γεμίσει εμπρηστές κάθε λογής που καταστρέφουν και κατακαίγουν, η εκκλησιαστική συνείδηση μας επιβάλλει τον εμπρησμό μιας άλλης φωτιάς, της αγάπης, που θερμαίνει, ζωογονεί και φέρνει ανθρωπιά και ελπίδα στον ταραγμένο και αιμάσσοντα κόσμο μας. Γιατί μόνο η χριστιανική αγάπη που είναι πάνω από τη δικαιοσύνη, η αγάπη η παγκόσμια, χωρίς σύνορα και σκοπιμότητες, μπορεί να καταργήσει την αντίθεση ανάμεσα στη χλιδή και την εξαθλίωση, στον πλούτο και τη φτώχεια, στον κόρο και την πείνα και να φέρει την ισορροπία ανάμεσα στου λαούς.

Και αυτή η εξισορρόπηση είναι το αναντικατάστατο θεμέλιο πάνω στο οποίο πρέπει να στερεωθεί η παγκόσμια ειρήνη που ποθεί ο κόσμος μας και γι’ αυτό προσευχόμαστε και γι’ αυτή την οικοδομούμενη πάνω στην αγάπη ειρήνη αγωνιζόμαστε. 
agiabarbarapatras.blogspot.com