Νικόλαος Ιω. Σωτηρόπουλος, Χαρακτηρισμοί αιρετικών

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Τοῦ κ. Νικ. ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου–Φιλολόγου

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ἄρθρο γράφεται γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς γενικῶς, καὶ γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὰς εἰδικῶς. Οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶνε οἱ χειρότεροι ἀποστάτες ἀπὸ τὴν Πίστι τοῦ Χριστοῦ, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶνε μία μόνον αἵρεσι, ἀλλ᾿ εἶνε παναίρεσι, προχωρεῖ δὲ πέρα ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ γίνεται καὶ πανθρησκεία. ᾿Αρχιοικουμενιστὴς μὲ πολὺ μεγάλα ράσα δήλωσε ὅτι καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας!

Θέμα τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶνε τὸ πῶς ἡ Καινὴ Διαθήκη, τὸ Εὐαγγέλιο, χαρακτηρίζει τοὺς αἱρετικούς, πολὺ δὲ μᾶλλον τοὺς παναιρετικοὺς καὶ πανθρησκειακοὺς Οἰκουμενιστάς.

῍Αν οἱ Οἰκουμενισταὶ ἔχουν τὴν αἴσθησι, μᾶλλον ψευδαίσθησι, ὅτι πιστεύουν στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἂς διαβάσουν τὸ ἄρθρο, γιὰ νὰ ἰδοῦν πόσο πλανῶνται, καὶ μὲ πόσους καὶ πόσο βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς τοὺς χαρακτηρίζει τὸ θεόπνευστο κείμενο, καὶ ἂς ἀνησυχήσουν γιὰ τὴ σωτηρία τους μὲ τὴ μεγαλύτερη ὅλων τῶν ἀνησυχιῶν, καὶ ἂς ἀλλάξουν φρονήματα, ἂς γίνουν ὄντως πιστοί, γιὰ νὰ τύχουν ἐλέους καὶ σωτηρίας παρὰ τοῦ ᾿Αρχηγοῦ τῆς Πίστεως, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἀρχὴ τῆς δημοσίας δράσεώς του ὁ Χριστὸς κήρυξε· «Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μάρκ.α´ 15). Καὶ πρὸς τὸ τέλος, μετὰ τὴν Ἀνάστασί Του, εἶπε στοὺς μαθητάς Του· «Κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. ῾Ο πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ. ιστ´ 15–16). ῾Η πίστι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σώζει, ἡ ἀπιστία καταδικάζει.

῾Η αἵρεσι εἶνε «ἕτερον εὐαγγέλιον», διαστροφὴ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ (Γαλ.α´ 6, 7) καὶ δὲν σῴζει, ἀλλὰ καταδικάζει. Οἱ διδάσκοντες κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀναθεματίζονται (Γαλ. α´ 8–9).
῍Αν οἱ Οἰκουμενισταὶ εἶνε ἐνσυνειδήτως ἄπιστοι, ἄν, μὲ ἄλλες λέξεις, δὲν πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ στὸ Εὐαγγέλιο, δὲν χρειάζεται νὰ διαβάσουν τὸ παρὸν ἄρθρο. ῍Ας τὸ διαβάσουν ὅμως οἱ πιστοί, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν πόσο τρομερὸ καὶ βδελυκτὸ εἶνε τὸ φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ὀνομάζεται Οἰκουμενισμός, καὶ νὰ τηροῦν ἀπο στάσεις ἀπὸ τοὺς χειροτέρους ἀποστάτες ἀπὸ τὴν Πίστι, τοὺς Οἰκουμενιστάς, καὶ νὰ τοὺς ἐλέγχουν καὶ νὰ διαμαρτύρωνται κατ᾿ αὐτῶν, μάλιστα ἂν αὐτοὶ κατέχουν ἐκκλησιαστικὲς θέσεις ἢ ἔχουν θεολογικοὺς τίτλους. Εἶνε ἔλλειψι στοιχειώδους τιμιότητος νὰ παρουσιάζωνται Οἰκουμενισταὶ ὡς ἐκπρόσωποι τῆς ᾿Εκκλησίας ἢ τῆς ᾿Ορθόδοξης Θεολογίας.

῾Ο Χριστὸς εἶπε στοὺς ἰδικούς του· «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν , οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσω- θεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. ζ´ 15). Συμφώνως πρὸς αὐτὸ τὸ λόγο οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται «ψευδοπροφῆται». Στὴν ῾Αγία Γραφὴ «προφῆται»μὲ τὴν ἀληθινὴ ἔννοια τῆς λέξεως εἶνε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν μὲ ἔμπνευσι τοῦ Θεοῦ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Οἱ δὲ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται «ψευδοπροφῆται», διότι δὲν διδάσκουν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἰδικά τους λόγια, ἢ μᾶλλον λόγια τοῦ Διαβόλου, καὶ ἰσχυρίζονται ψευδῶς ὅτι διδάσκουν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται ἐπίσης «λύκοι ἅρπαγες» «ἐν ἐνδύμασι προβάτων». ᾿Απ᾿ ἔξω ἐμφανίζονται ὡς πρόβατα, φρόνιμοι, γλυκεῖς καὶ μελιστάλακτοι. Καὶ ἀπὸ μέσα εἶνε αἱμοβόροι λύκοι, ἕτοιμοι ν᾿ ἁρπάξουν καὶ νὰ κατασπαράξουν τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο Χριστὸς ἐφιστᾷ τὴν προσοχή μας νὰ φυλασσώμεθα ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ προβατοσχήμους λύκους, οἱ ὁποῖοι στὸν ἑπόμενο στίχ. 16 χαρακτηρίζονται «ἄκανθαι» καὶ «τρίβολοι», ἀγκάθια καὶ τριβόλια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν περιμένουμε ἐκλεκτοὺς καρπούς.

Στὸ Ματθ. κδ´ 11 ὁ Χριστὸς προλέγει ὅτι θὰ ἐμφανισθοῦν «πολλοὶ ψευδοπροφῆται», καὶ ὅτι «πλανήσουσι πολλούς». Καὶ στὸ Ματθ. κδ´ 24 λέγει ὅτι θὰ ἐμφανισθοῦν «ψευδοπροφῆται», οἱ ὁποῖοι θὰ κάνουν «σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Βλέπε καὶ Μάρκ. ιγ´ 22).

῾Ο Ἀπόστολος Πέτρος στὸ Β´ Πέτρ. β´ 1–2 γράφει· «᾿Εγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας». ᾿Εδῶ προλέγεται ἡ ἐμφάνισι αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται «ψευδοδιδάσκαλοι» συνωνύμως πρὸς τὸ «ψευδοπροφῆται». Οἱ δὲ αἱρέσεις τους χαρακτηρίζονται «αἱρέσεις ἀπωλείας». Οἱ αἱρέσεις ὁδηγοῦν σὲ ἀπώλεια, καταστροφή, κόλασι. ῾Ο δὲ Ἀπόστολος ᾿Ιωάννης στὸ Α´ ᾿Ιωάν. δ´ 1 γράφει, ὅτι «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον».

Καὶ ἀπὸ τὸν ᾿Ιωάννη λοιπὸν οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται «ψευδοπροφῆται». Στὴν ᾿Αποκάλυψι ἀναφέρεται «ὁ ψευδοπροφήτης» (᾿Αποκ. ιστ´ 13, ιθ´ 20, κ´ 10), ὁ ὑπασπιστὴς τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ὁ ὁποῖος περιγράφεται ὡς «θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς», ἔχει «κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ» καὶ ὁμιλεῖ «ὡς δράκων» (᾿Αποκ. ιγ´ 11). Θεωροῦμε εὔστοχη τὴν ἑρμηνεία, ὅτι μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ «ὁ ψευδοπροφήτης», ἐνάρθρως, ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν ψευδοπροφήτης, χαρακτηρίζεται ὁ μεγαλύτερος τῶν αἱρεσιαρχῶν, ὁ Πάπας. Τὰ δύο κέρατά του σημαίνουν τὶς δύο ἐξουσίες του, τὴ θρησκευτικὴ καὶ τὴν πολιτική. Καὶ ἡ ὁμοιότης του πρὸς τὸ ἀρνίον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν δράκοντα, σημαίνει τὴ μεγάλη ὑποκρισία του. Φαίνεται ὡς χριστιανὸς ἡγέτης, ἀλλ᾿ εἶνε σατανικός. Στὶς ἡμέρες μας ὁ Πάπας συγκαλεῖ συνέδρια ὄχι μόνο διαχριστιανικὰ καὶ παναιρετικά, ἀλλὰ καὶ διαθρησκειακὰ καὶ σατανιστικά, καὶ συμπροσεύχονται γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου! Συμμετέχουν δὲ σὲ τέτοια συνέδρια καὶ λεγόμενοι ᾿Ορθόδοξοι! ῾Ο δὲ Πάπας, ἀφοῦ καὶ συγκαλεῖ τὰ συνέδρια καὶ κατέχει τὴν πρώτη θέσι σ᾿ αὐτά, ἤδη ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους Οἰκουμενιστὰς ὡς ἔχων τὸ περιβόητο πρωτεῖο, καίτοι στὴν πραγματικότητα, ἀφοῦ εἶνε αἱρετικός, δὲν ἔχει ἱερωσύνη, δὲν εἶνε ἐπίσκοπος.

Τὴν ἐποχὴ τοῦ ᾿Αντιχρίστου «ὁ ψευδοπροφήτης», ὁ Πάπας, ἐπειδὴ ὁ ᾿Αντίχριστος θὰ εἶνε ἰσχυρότερος ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ δὲν θὰ δύναται νὰ διεκδικήσῃ πρωτεῖο, κοσμικῶς καὶ διπλωματικῶς σκεπτόμενος θὰ γίνῃ ὑπασπιστὴς τοῦ ᾿Αντιχρίστου, γιὰ νὰ ἔχῃ τὰ δευτερεῖα τῆς ἐξουσίας. Νὰ τὸν χαίρωνται οἱ Οἰκουμενισταί, οἱ σφόδρα φιλοπαπικοί.

῾Ομοίως πρὸς τὸ Χριστὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χαρακτήρισε τοὺς αἱρετικοὺς «λύκους βαρεῖς μὴ φειδομένους τοῦ ποιμνίου» λύκους φοβερούς, ποὺ δὲν λυποῦνται τὸ ποίμνιο. Προφήτευσε δὲ ὅτι καὶ ἀπὸ τοὺς ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας θὰ προέλθουν αἱρετικοί, τοὺς ὁποίους ἐπίσης χαρακτήρισε «ἄνδρας λαλοῦντας διεστραμμένα» (Πράξ. κ´ 29, 30). ᾿Ανέφερε δὲ καὶ πρόρρησι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος γιὰ τὴν ἐμφάνισι ἀποστατῶν ἀπὸ τὴν Πίστι, τῶν γνωστῶν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία αἱρετικῶν ᾿Εγκρατιτῶν. Οἱ διδάσκαλοι τῆς αἱρέσεως αὐτῆς ἐμπόδιζαν τὸ γάμο καὶ κήρυτταν ἀποχὴ ἀπὸ τροφὲς ὡς δῆθεν ἀκάθαρτα πράγματα. Χαρακτηρίζονται δὲ «πνεύματα πλάνα» μὲ δαιμονικὲς διδασκαλίες, «ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγοι» καὶ «κεκαυτηριασμένοι τὴν ἰδίαν συνείδησιν» (Α´ Τιμ. δ´ 1–3).

῾Ο ἀδελφόθεος ᾿Ιούδας στὴν Καθολικὴ ᾿Επιστολή του, τὸ δυνατώτερο ἀντιαιρετικὸ κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης, αἱρετικοὺς τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς, τοὺς Νικολαΐτες, χαρακτηρίζει μὲ τοὺς ἑξῆς ἐκτὸς ἄλλων χαρακτηρισμούς· «Σπιλάδες», δηλαδὴ κηλῖδες, δημωδῶς λέρες· «ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες», ἰδιοτελεῖς, ποὺ βόσκουν καὶ τρέφουν τοὺς ἑαυτούς των· «νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι», σύννεφα ἄνυδρα, ποὺ παρασύρονται ἀπὸ τοὺς ἀνέμους· «δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δὶς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα», δένδρα φθινοπωρινά, χωρὶς καρπούς, δύο φορὲς ξεραμμένα, ξερριζωμένα· «κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας», κύματα ἄγρια τῆς θάλασσας, ποὺ ἀφρίζουν καὶ φέρουν στὴν ἐπιφάνεια τὶς ἀσχημίες τους· «ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται», ἄστρα σκοτεινά, στὰ ὁποῖα τὸ βαθὺ σκοτάδι διατηρεῖται παντοτινό (᾿Ιούδ. 12–13)· «ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν», ἐμπαῖκτες βαδίζοντες συμφώνως μὲ τὶς ἀσεβεῖς ἐπιθυμίες τους· «ἀποδιορίζοντες», διακρίνοντες τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ παρουσιαζόμενοι ὡς ἀνώτεροι· «ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες», ἄνθρωποι ποὺ κυριαρχοῦνται ἀπὸ φυσικὰ ἔνστικτα, ποὺ στεροῦνται Πνεύματος ῾Αγίου (᾿Ιούδ. 18–19).

Δύο ἀκόμη χαρακτηρισμοὶ τῶν αἱρετικῶν, φοβερώτεροι τῶν προηγουμένων. «Κατάρας τέκνα!», λέγει μὲ πολὺ μεγάλη ἔμφασι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Καταραμένοι ἄνθρωποι! (Β´ Πέτρ. β´ 14). Καὶ ὁ Ἀπόστολος ᾿Ιωάννης λέγει, «᾿Ηκούσατε ὅτι ὁ ᾿Αντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι». ᾿Ακούσατε ὅτι ὁ ᾿Αντίχριστος ἔρχεται, καὶ τώρα πολλοὶ ἀντίχριστοι ἔχουν ἔλθει (Α´ ᾿Ιωάν. β´ 18). ῾Ο ἀναμενόμενος ᾿Αντίχριστος εἶνε ὁ χειρότερος καὶ ὁ ἀπαισιώτερος ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὸ ὄνομα δὲ ἐκείνου ὁ Ἀπόστολος ὀνομάζει τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, καὶ ὅλων βεβαίως τῶν ἐποχῶν. Καὶ «ἀντίχριστοι» λοιπὸν χαρακτηρίζονται οἱ αἱρετικοί. Ναί, ἀντίχριστοι, διότι φρονοῦν καὶ πράττουν ἀντίθετα πρὸς τὸ Χριστό, καὶ προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν ᾿Αντίχριστο. Γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡ Καινὴ Διαθήκη ἐκφράζεται μὲ συμπάθεια.

᾿Αλλὰ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἐκφράζεται μὲ τὰ φοβερώτερα λόγια, λόγια θεόπνευστα καὶ ἁρμόζοντα σ᾿ αὐτούς, καὶ μάλιστα στοὺς παναιρετικοὺς καὶ πανθρησκειακοὺς Οἰκουμενιστάς. Δὲν φοβοῦνται αὐτοὶ ἀπὸ τὰ φοβερὰ καὶ θεόπνευστα λόγια, ἔστω καὶ ἂν φοροῦν μεγάλα ράσα καὶ ἐγκόλπια καὶ ἔχουν τὶς μεγαλύτερες εὐθύνες; Οἱ πιστοί, οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ φοβοῦνται καὶ ἀγωνίζονται καὶ θὰ ἀγωνίζωνται μέχρι τέλος γιὰ «τὴν ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν» (᾿Ιούδ. 3). Εἶνε βεβαίως πάντοτε ὀλίγοι οἱ ἀγωνισταί, ἀλλὰ τελικῶς αὐτοὶ νικοῦν, διότι ᾿Αρχηγός τους εἶνε ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος διακήρυξε· «᾿Εγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (᾿Ιωάν. ιστ´ 33). ῾Η ῾Ιστορία ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Παρὰ τὸ πλῆθος τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν ὅλη πολεμικὴ τοῦ Σατανᾶ, τοῦ μεγάλου ἐχθροῦ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὀρθὴ πίστι ἔφθασε μέχρι σήμερα. Καὶ θὰ φθάσῃ μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Διότι αὐτὴ εἶνε ἡ θέλησι τοῦ  Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν.

Ορθόδοξος Τύπος