Χριστόδουλος: «Μια ζωή αγάπης, ευθύνης και μαρτυρίου»

Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου 

Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος
  

Ήταν μόλις 35 ετών όταν η Εκκλησία της Ελλάδος 

τον ανεβίβασε στην Αρχιερωσύνη και τον 

κατέστησε Μητροπολίτη Δημητριάδος & Αλμυρού.

Εμπιστεύθηκε στους νεανικούς του ώμους τα όνειρα 

και τις προσδοκίες μιας Εκκλησίας που έβγαινε από 

μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της νεότερης ιστορίας 

της, αναζητώντας το νέο πνεύμα, τις καινούργιες

 ιδέες, τα χαρισματούχα πρόσωπα που θα την

 έκαναν και πάλι οικεία στους ανθρώπους, αγωνιστική, σύγχρονη, δυναμική.

Τον ανεβίβασε στο Επισκοπικό θρόνο αφού προηγουμένως είχε εκτιμήσει 

όλη την μοναστική και ιερατική του πορεία. Από τη Μονή του Οσίου

 Βαρλαάμ Μετεώρων, στην Κόρινθο για τη στρατιωτική θητεία. Μετά 

τη Νομική και Θεολογική Σχολή, στην Αθήνα για την ανάπτυξη ενός 

σπουδαίου πνευματικού και κοινωνικού έργου στην Παναγίτσα του

 Παλαιού Φαλήρου, εκεί όπου άρχισε να χτίζει το οικοδόμημα της ιερατικής

 προσωπικότητάς του, αποκαλύπτοντας παράλληλα τα μεγάλα πνευματικά 

δωρήματα που του χάρισε η αγάπη του Θεού.

Η ταυτόχρονη μοναστική του ζωή, ήταν η ασφαλής οδός, 

διά της οποίας δρομολογήθηκε η μελλοντική λαμπρή πορεία.

Από την στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας του, ο Μακαριστός 

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διήνυσε, μέχρι το τέλος της ζωής του, 

34 χρόνια Αρχιερατικής διακονίας τα οποία χωρίζονται σε δύο περιόδους.

Η πρώτη περιλαμβάνει την 24χρονη διαποίμανση της Ιεράς Μητροπόλεως

 Δημητριάδος και η δεύτερη την δεκαετή Αρχιεπισκοπική διακονία στον 

πρώτο θρόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η τριαντατετράχρονη αυτή πορεία ήταν καταρχήν πορεία αγάπης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κοίταξε τους ανθρώπους στα μάτια με 

τη δική του καθαρή ματιά, έχοντας πάρει την απόφαση να γίνει ένα με τις

 χαρές και τις λύπες τους.

Ποτέ δεν κοίταξε το ποίμνιό του αφ’ υψηλού, ούτε διαχώρισε τους ανθρώπους

 σε πρώτης ή δευτέρας ποιότητας, ανάλογα με τη μόρφωση ή το κοινωνικό

 τους επίπεδο. Αντιθέτως, δε δίστασε να προσαρμοστεί στο επίπεδο του

 καθενός, να διαλεχτεί με όλους, ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του σε όλους

 εκείνους που αναζητούσαν παρηγοριά, στηρίγματα, ελπίδα, βοήθεια, 

ψυχολογική ενίσχυση, συμπαράσταση στους αγώνες, έναν πατέρα που 

δε θα διστάσει να πολεμήσει για τα δίκαια αιτήματά τους.

Έδωσε στους ανθρώπους αγάπη και κέρδισε τη λατρεία και την

 εμπιστοσύνη τους.

Κυρίως το έργο της αγάπης στράφηκε προς τους νέους στους οποίους 

απευθύνθηκε χωρίς «κόμπλεξ» και περιστροφές, αλλά με την ρεαλιστική

 παρρησία εκείνου που δε διστάζει να ομολογήσει τα λάθη, ν’ αναλάβει 

τις ευθύνες και να χαράξει νέους δρόμους αλήθειας και δικαιοσύνης,

 επειδή ο ίδιος είναι ανεπιτήδευτος και αυθεντικός.

Ήταν, επίσης, μια πορεία ευθύνης έναντι της Εκκλησίας και 

του Έθνους.

Γνώριζε ότι ήταν συνεχιστής της τεράστιας Εκκλησιαστικής παράδοσης, 

φορέας της μοναδικότητας της Ορθόδοξης πίστης, αλλά και συνεχιστής

 του εθνικού έργου που φωτισμένοι Εκκλησιαστικοί άνδρες διαδραμάτισαν

 στην ιστορική πορεία του τόπου.

Δε δίστασε να θέσει τον εαυτό του στην πρώτη γραμμή του αγώνα για

 τη διατήρηση των δικαίων της Εκκλησίας, ν’ αντιταχθεί σε νοοτροπίες 

και πολιτικές που σκοπό είχαν να δηλητηριάσουν και τελικά, να 

καταστρέψουν τη σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης του λαού προς την

 Εκκλησία του.

Δεν υποχώρησε μπροστά σε εξουσίες που θέλησαν να τραυματίσουν 

το ήθος του λαού μας, να χαλαρώσουν τις αντιστάσεις του απέναντι

 σε ξενόφερτες συνήθειες που αντιστρατεύονται την παράδοση και 

ασεβούν έναντι της ιστορίας του. Η στάση του αυτή κίνησε την μήνη

 ανίερων συμφερόντων, αλλά και προσώπων που ένιωσαν ότι ο

 Αρχιεπισκοπικός λόγος αποκαλύπτει τη γυμνότητά τους, 

φέρνει στο φως τις σκοτεινές προθέσεις τους.

Ο ίδιος τούς απάντησε με θάρρος: «Ο αγώνας μας δεν αρέσει σε

 μερικούς που έχουν εκστρατεύσει εναντίον μας και χύνουν το

 δηλητήριό τους. Όσο με πολεμούν, τόσο περισσότερο θα 

αγωνίζομαι… Φοβάμαι μόνο το Θεό, κανέναν άλλο. Είμαι ελεύθερος»

 (Κήρυγμα στη Θ. Λειτουργία της 21/10/2004)

Γι’ αυτό η Αρχιεπισκοπική του πορεία ήταν μαρτυρική. Πολεμήθηκε,

 όσο λίγοι, αφενός μεν από το διεφθαρμένο πολιτικό και δημοσιογραφικό 

κατεστημένο, που ευθύνεται πρωτίστως για το κατάντημα της Ελλάδας 

και τον εξευτελισμό της περηφάνιας του Ελληνικού λαού και αφετέρου 

από την μικρότητα και την αβάσταχτη ελαφρότητα της εγχώριας και 

διεθνούς Εκκλησιαστικής ολιγαρχίας που δε δίστασε να θυσιάσει τον

 ατίμητο, θέτοντας τα ανθρώπινα «δίκαια» πάνω από την Θεανθρώπινη 

αγάπη.

Από κοινού οραματίζονταν μια Εκκλησία «φρόνιμη».

Και την απέκτησαν! Ο πρόωρος θάνατός του θα σκοτίζει πάντα την

 «ιστορία» τους.

Αλλά, επειδή εκείνος θα ζει πάντα στις καρδιές μας, θα φωτίζει διαρκώς 

τους δρόμους της ζωής μας, θα εμπνέει τους ελεύθερους και ανυπότακτους 

ανθρώπους, η μνήμη του θα παραμένει ΑΙΩΝΙΑ!