ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΑ’ - ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΑ’

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  ΙΑ’

Στη συνέχεια θα μεταφέρουμε άλλο ένα ζωντανό θαύμα, όπως το έζησε και το κατέγραψε ο αείμνηστος αγωνιστής των πατρίων Αρχ. π. Χαράλαμπος  Βασιλόπουλος.

Θεία Σκέπη

Το βράδυ της Μ. Παρασκευής στο Επιτελείο άκουσα, ότι ο λόχος ο δικός μας, είχε καθορισθή να ξεκινήση, στην πορεία υποχωρήσεως, τελευταίος στις 2 η ώρα τη νύχτα.

Δυστυχώς όμως δεν ειδοποιήθηκε ο λόχος, όπως είχε προγραμματισθή. Έφυγαν όλοι και ο λόχος κοιμότανε. Αυτό όμως ήταν άκρως επικίνδυνο. Εξύπνησα τον επιλοχία αργά τα μεσάνυχτα και τον ρώτησα τι γίνεται.

Δεν έχομε ακόμη διαταγή, μου είπε.

Σύμφωνα, του είπα, με το πρόγραμμα, που άκουσα στη συζήτησι, έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει στις δύο και τώρα είναι τρισήμισυ. Ο εχθρός βρίσκεται κοντά μας. Θα μας συλλάβουν ζωντανούς.

Ο επιλοχίας αντιλήφθηκε το κρίσιμο της στιγμής και διέταξε να αναχωρήσωμε.

Στα χαράματα βαδίζαμε στην κορυφογραμμή ενός μακρόστενου και γυμνού βουνού. Η ημέρα εκείνη ήταν πολύ ωραία. Ο ουρανός ήταν ξάστερος. Ο ήλιος αγκάλιαζε τις κορφές των βουνών. Κάτω απλωνόταν ο καταπράσινος κάμπος του Αργυροκάστρου.

Δεν μπορέσαμε όμως να χαρούμε την λιακάδα. Αμέσως ξεχύθηκε η αεροπορία των Ιταλών και Γερμανών, για αναγνώρισι εδάφους. Η ημέρα εκείνη ήταν φοβερή για μας. Το βουνό ήταν φαλακρό, πουθενά δεν υπήρχε κρυψώνας. Πίσω και από πλάγια, ο εχθρός μας απειλούσε.

Τότε ο Θεός ολοφάνερα μας προστάτεψε.

Ένα σύννεφο εκάλυψε όλο το βουνό και βαδίζαμε έτσι υπό σκιαν, αόρατοι ως τις απογευματινές ώρες. Τότε φθάσαμε στα παλιά μας σύνορα στους Ποντικάτες και κατασκηνώσαμε μέσα σε δάσος.

Τότε ένοιωσα εκείνο που λέγει η Παλαιά Διαθήκη. Ότι ο Θεός για να προστατεύση το λαό του, όταν τον κυνηγούσαν τα στρατεύματα του Φαραώ, έστειλε νεφέλη, η οποία τους εσκέπαζε την ημέραν και βαδίζανε υπό σκιαν, την δε νύχτα, το ίδιο σύννεφο γινόταν σαν ζεστή στήλη φωτιάς που τους εφώτιζε το δρόμο. Το ίδιο, λοιπόν, συνέβη και τώρα, διότι ο Χριστός «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Και να σημειωθή ότι η αεροπορία εμαίνετο όλην την ημέρα. Με δαιμονισμένα βουητά, πετούσαν πάνω μας εκατοντάδες αεροπλάνα. Εμείς όμως είμασταν ασφαλείς κάτω από την Θείαν Σκέπην.

Το απόγευμα του Μ. Σαββάτου, κυκλοφορούσαν πολλές διαδόσεις. Ακούσαμε, ότι πίσω μας έρχονταν οι Ιταλοί και μας κυνηγούσαν, κι ακόμη, ότι μπροστά μας βρισκότανε οι Γερμανοί.

Μόλις νύχτωσε αρχίσαμε την πορεία. Αντί όμως να βαδίζωμε μπροστά, πηγαίναμε πίσω προς τον εχθρό.

Βαδίσαμε περί τα 5 χιλιόμετρα. Ανησυχήσαμε.

Τι είχε συμβή;

Ο άνθρωπος, τον οποίον είχε πάρει το Τάγμα, ως οδηγό, ήταν Ιταλόφιλος, και αντί να μας οδηγήση εμπρός αυτός πήγαινε πίσω για να μας ρίξη επάνω στους Ιταλούς. Δεν ξέρω αν τελικά επέζησε από το ξύλο, που του έρριξαν μόλις αντιλήφθηκε ο στρατός την πορεία και το σχέδιό του.

Όλη την νύχτα πάντως συνεχίστηκε η πορεία.

Πρέπει να έχει κανείς τύφλωση πνευματική στους ψυχικούς οφθαλμούς για να μη βλέπει τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας μας στο Έθνος μας. Αλλά δόξα τω Θεώ μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερες ψυχές αισθάνονται τη Θεία Προστασία της.

Είθε η Θεία Σκέπη της να μη παύσει ποτέ να μας σκεπάζει αλλά και να επαναφέρει στην μητέρα Ελλάδα τα τέκνα του Έθνους μας που συνεχίζουν να στενάζουν μέχρι σήμερα κάτω από τον ξενικό ζυγό…

                              

Ας δούμε τώρα και ορισμένες δυναμικές επεμβάσεις αγίων στο Ελληνικό μας Έθνος.

Ένας Άγιος ανάμεσα σε δύο βασιλιάδες.

Ήρθε κάποτε στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα τον Α’ ο βασιλιάς των Λαζών Γουβάζιος. Ύστερα από τις συνομιλίες, οδήγησε ο Λέοντας τον Γουβάζιο στο «θαύμα της βασιλείας» του, όπως ονόμαζε τον Άγιο Δανιήλ το Στυλίτη (+493). Είχαν να συζητήσουν μερικά μικροζητήματα ακόμα. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τους ασκητικούς αγώνες του οσίου Δανιήλ, ώστε με δάκρυα στα μάτια ευχαριστούσε το Θεό, που τον αξίωσε να αντικρύσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Συζήτησαν κατόπιν και οι τρεις μαζί τις μικροδιαφορές, που χώριζαν τους Βυζαντινούς από τους Λαζούς και ο άγιος καθόρισε τις μεταξύ τους συνθήκες. Έτσι επιτεύχθηκε ειρηνική συμφωνία και ο Γουβάζιος έφυγε για την πατρίδα του. Εκεί δεν έπαυε να διακηρύττει την εξαιρετική ευλογία, που είχε από το Θεό να συναντήσει τον άγιο τούτο ασκητή. Έστελνε ακόμα σ’ αυτόν πολύ συχνά επιστολές, ζητώντας του να προσεύχεται για το κράτος του.

(Συνεχίζεται)

π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα

p.ioil@freemail.gr