Κυριακή πρό της Υψώσεως Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει οὐράνιες ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες κανεὶς ἄνθρωπος παρὰ μόνον Αὐτός, ὁ Ὁποῖος μὲ τὴν ἐνανθρώπιση Του ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔτσι ἀποκαλύπτει ὅτι ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε χάλκινο φίδι στὴν ἔρημο γιὰ νὰ σώζεται ὅποιος Ἰσραηλίτης, τὸν ἔβλεπε ἔτσι πρέπει καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνεβεῖ στὸν σταυρὸ γιὰ νὰ σώζεται καθένας ποὺ θὰ πιστεύει σὲ Αὐτόν, διότι τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ὥστε δὲν δίστασε νὰ θυσιάσει τὸν Μονογενῆ Υἱό Του γιὰ νὰ ἔχει ὅποιος πιστεύει τὴν αἰωνία ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔστειλε τὸν Υἱό Του γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν σώσει.

Ἀδελφοί μου,

Ἐξαιρετικὰ λοιπὸν ἀποκαλυπτικὸ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Μᾶς ἀποκαλύπτει πόσο πολύ, ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο. Μία ἀγάπη ποὺ τὸν ὁδηγεῖ ἀκόμη καὶ στὴν θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει: «ἂν ὁ Θεός, εἶχε κάτι πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὸν Υἱό Του δὲν θὰ δίσταζε νὰ τὸ θυσιάσει γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου».

Ἔτσι ὅμως μας ἀποκαλύπτει πόσο ἀσταμάτητο καὶ συνεχὲς εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον Του γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους γεγονὸς ποὺ ἀποστομώνει ὅλους ἐκείνους ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Θεὸς ἀφοῦ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἐγκατάλειψε στὴν τύχη του.

Ὄχι. Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη, ὑπάρχει καὶ ἡ φροντίδα καὶ τὸ ἐνδιαφέρον καὶ αὐτὸ κανεί δὲν μπορεῖ νὰ τό ἀμφισβητήσει, γιατί ὅλοι ἔχομε ἐμπειρίες καὶ βιώματα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Ὁ Θεὸς λοιπόν μας ἀγαπᾶ καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Τοῦ αὐτῆς εἶναι ἡ σταυρική Του θυσία. Εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ποὺ δὲν διστάζει νὰ πεθάνει ἐπάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ νὰ δώσει ὄχι ἁπλὰ ζωὴ ἀλλὰ αἰώνια ζωή.

Ἴσως ὅμως κάποιος διερωτηθεῖ: «Καὶ ἡ δικαιοσύνη Του; Ποῦ εἶναι αὐτή;». Ὡραία ἐρώτηση. Ναὶ ὁ Θεὸς πεθαίνει ἀπὸ ἀγάπη σὰν ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν αἰώνια ζωή, «τὴν ὁποία μας προσφέρει χωρὶς ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε τίποτα ἀπολύτως», λέει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ὅμως ἡ ἀπόλαυση ἢ ὄχι αὐτῆς τῆς αἰώνιας ζωῆς εἶναι ἔργο δικό μας. Δηλαδὴ ἀπό μας ἐξαρτᾶται.

Ἐδῶ τώρα ἔχει θέση ἡ δικαιοσύνη Του. Ἐὰν φανοῦμε ἄξιοί της δωρεᾶς Του, καὶ ἡ ἀμοιβή μας θὰ εἶναι ἡ ἀπόλαυσή της, ἐὰν ὅμως δὲν εἴμεθα θὰ στερηθοῦμε τὴν ἀπόλαυση τῆς γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸν Θεὸ ὡς μισθαποδότη ἢ καὶ ὡς ἀθλοθέτη τοῦ ὁποίου τὰ βραβεῖα εἶναι ἡ ποιοτικὴ καὶ ἡ ποσοτικὴ ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ἡ ἀγάπη Τοῦ προσφέρεται σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους χωρὶς καμία ἀπολύτως διάκριση ἐνῶ ἡ δικαιοσύνη Τοῦ ἀπονέμει τὴν ἀπόλαυση ἢ ἐπιβάλλει τὴν στέρηση.

Τί πρέπει λοιπὸν νὰ κάνουμε;

Ὁ Θεὸς ἐπειδή μας ἀγαπᾶ ζητεῖ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τὴν ἀγάπη, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ κριτήριο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς κρίνει εἶναι τὸ πόσο ἀγαπήσαμε τὸν Θεὸ στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας καὶ ἰδιαίτερα τῶν φτωχῶν, ὅπως ὁ Ἴδιος μας ἀποκαλύπτει: «ἀμὴν λέγω ἠμίν, ἐφ’ ὅσον τοῦτο ἐποιήσατε ἐνὶ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων … ἐμοὶ ἐποιήσατε». (Μάτθ. 25, 38-40).

Πιὸ ἁπλά, ὅπως Αὐτός μας ἀγαπᾶ ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ Τὸν ἀγαποῦμε καὶ ἰδιαίτερα στὰ πρόσωπα ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Σὲ ἕνα ἀποκαλυπτικὸ ὅραμα τῆς εὐσεβὴς χριστιανῆς Σοφιανῆς, ἡ ἀλήθεια τοῦ ὁποίου ἐξακριβώθηκε ἀπὸ τὰ Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων στὸ 1607, σὲ κρίση μίας ψυχῆς ὁ Θεὸς λέει: «Γιὰ τὶς εὐχὲς τῶν εὐσεβῶν Ἱερέων μου καὶ τῶν φτωχῶν ἀδελφῶν μου σοῦ συγχωρῶ τὶς ἁμαρτίες σου».

Ἡ Σοφιανὴ μετὰ τὸ ὅραμα ἐπώλησε τὴν περιουσία της, τὴν μοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ μαζὶ μὲ τὸν σύζυγο τῆς ἔγιναν Μοναχοὶ σὲ Μοναστήρια στὴν Ἱερουσαλήμ.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας εἶναι τὸ ἀκατάλυτο σύμβολο τῆς ἀγάπης Του γιὰ μᾶς, ἐνῶ ἡ σωτηρία καὶ ἡ αἰώνια ζωὴ εἶναι οἱ αἰώνιοι καρποὶ ποὺ ἀναβλαστάνουν ἀπὸ τὸ «τρισμακάριστον ξύλον» καὶ περιμένουν ἐκείνους ποὺ θὰ στρέψουν τὸ πηδάλιο τῆς ζωῆς τοὺς πρὸς τὰ ἐκεῖ ποὺ δείχνουν τὰ ἁπλωμένα καὶ διάτρητα ἀπὸ τὰ καρφιὰ χέρια τοῦ Κυρίου μας.

Ἃς πορευόμαστε λοιπὸν στὸν δρόμο τῆς ἀγάπης.
Ὁ Κύριος μαζί σας.

Π.Β.Μ