Μόνο πρόσεξε δύο πράγματα: πρώτον να είσαι τίμιος στη δουλειά σου, δεύτερον να τηρείς τίς εντολές της Εκκλησίας μας και να εκκλησιάζεσαι τακτικά.

.

Στο Γεροντικό γράφει ότι ένας μοναχός ήταν αμελής στα

 μοναχικά του 

καθήκοντα. Έφθασε λοιπόν κάποτε ή ώρα του θανάτου. 

Ό μοναχός, 

με ψυχραιμία και χαρά, περιμένει την έξοδο της ψυχής. 

Οί άλλοι μοναχοί παραξενεύονται. Τον ρωτά κάποιος: Καλά,

άββα, εσύ δεν φοβάσαι τον θάνατο;
- Όχι, δεν φοβάμαι.
- Γιατί;
- Ξέρω ότι σε όλη μου τη ζωή ήμουν ένας αμελής μοναχός.

 Όμως ποτέ 

δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κρίνει κανέναν. 

Έτσι, τώρα, θα πω 

κι εγώ στον Χριστό
μου: «Εγώ, Κύριε, τήρησα την εντολή σου

 "μη κρίνετε και ου μη κριθητε".

 Γνωρίζω ότι και Εσύ, Χριστέ μου, θα τηρήσεις

 την υπόσχεση Σου».
Θα αναφέρω εδώ και άλλη μία σχετική ιστορία 

από τον Συναξαριστή,

 ή οποία αποτελεί παράδειγμα υπακοής και ευλάβειας.
Κάποιος άρχοντας ζήτησε έναν νέο από τον γέρο

 πατέρα του για δούλο

 έναντι αμοιβής. Ό πατέρας λέει στο παιδί: 

«Παιδί μου Θεόφιλε, σου

 συνιστώ να πάς και σου υπόσχομαι ότι θα προκόψεις

 με την ευχή μου.

 Μόνο πρόσεξε δύο πράγματα: πρώτον να είσαι τίμιος στη 

δουλειά σου, 

δεύτερον να τηρείς τίς εντολές της Εκκλησίας μας και

 να εκκλησιάζεσαι 

τακτικά. Μάλιστα, όσες φορές περνάς έξω από κάποιο 

ναό μας, 

να μπαίνεις μέσα, να προσκυνάς και να ανάβεις το

 κεράκι σου». 

Ό νέος, πού έμαθε από μικρός την αρετή της υπακοής,

 άκουσε τον πατέρα, 

έλαβε την ευχή του και αναχώρησε.
Το αφεντικό από την πρώτη στιγμή τον αγάπησε 

σαν παιδί του.

 Όμως ή σύζυγος του, δυστυχώς, δεν ήταν τίμια.

Τον απατούσε με έναν

άλλο υπάλληλο τους. Μια μέρα λοιπόν ό Θεόφιλος έτυχε

 να μπει στο δωμάτιο

 για δουλειά, την ώρα πού ή σύζυγος βρισκόταν με τον

 εραστή. 

Ό νέος ούτε πρόσεξε κάτι. Εκείνοι όμως νόμισαν ότι τους είδε.

 «Τι θα γίνει τώρα», λένε, «αν το πει στο αφεντικό; 

Πρέπει να προλάβουμε!» 

Έτσι, καλούν εκτάκτως τον άρχοντα στο σπίτι.
- Τι συμβαίνει;
- Με μάρτυρα αυτόν τον έντιμο υπάλληλο μας, λέει

ή γυναίκα, σου 

καταγγέλλω τούτο το παλιόπαιδο (τον Θεόφιλο), ότι

 προσπάθησε να με

 βιάσει. Λοιπόν, αν ανεχθείς αυτός πού πρόσβαλε

την τιμή σου να ζήσει

 έστω και μία μέρα, εγώ σήμερα σε χωρίζω.
Έπεσε βέβαια ό σύζυγος από τα σύννεφα,

 αλλά την πίστεψε.

Κάνει λοιπόν μυστική συμφωνία με έναν δήμιο.
- Αύριο το πρωί θα σου χτυπήσει την πόρτα

 κάποιος εκ μέρους μου. 

Μόλις μπει μέσα, μία σπαθιά κι έξω.
Συσκεύασε το κεφάλι, για να πάρεις και την αμοιβή.
Την άλλη μέρα το πρωί, φωνάζουν τον νέο.
- Θεόφιλε, λέει ό σύζυγος, πήγαινε στο σπίτι του 

δείνα εκ μέρους μας

 και ζήτησε να σου δώσει κάτι για μένα. Ξέρει αυτός.
Ό νέος αμέσως, πρόθυμος, τρέχει στην υπακοή. 

Καθ' όδόν, περνούσε έξω

 από μια εκκλησία. Θυμήθηκε τη συμβουλή του

 πατέρα του.

 «Ας πάω να ανάψω ένα κεράκι και συνεχίζω», 

σκέφτηκε.

 Μπαίνοντας, είδε πώς γινόταν Θεία Λειτουργία. 

«Δεν είναι σωστό να καταφρονήσω τη Θεία Λειτουργία», 

είπε μέσα του. «Θα μείνω, ώσπου να τελειώσει,

 και μετά προχωρώ». 

Όμως ή Λειτουργία καθυστέρησε αρκετά.
Οί άλλοι, γεμάτοι αγωνία, περιμένουν από λεπτό

 σε λεπτό το κεφάλι

στο χαρτοκούτι. Περνά μισή, μία ώρα. 

Ό εραστής πια δεν αντέχει. 

Θέλει να δει κομμένο το κεφάλι εκείνου πού, υποτίθεται,

 έμαθε το

 μυστικό. «Μήπως... μήπως; Ας πάω επί τόπου να

 φέρω το κεφάλι,

 όσο πιο γρήγορα». Τρέχει, χτυπά την πόρτα.
- Έρχομαι εκ μέρους του αφεντικού μου για την 

υπόθεση πού ξέρεις.
Ό δήμιος κατάλαβε. Αυτός ήταν.
- Πέρασε μέσα, του κάνει.
Και αμέσως, χωρίς κουβέντες, με μία σπαθιά 

τον αποκεφαλίζει.

 Σε λίγο, να και ό Θεόφιλος. Αφού λειτουργήθηκε, 

έτρεξε στο καθήκον.

 'Αλλά αυτή τη φορά, κατά το λεγόμενο, ήλθε δεύτερος.
- Έρχομαι εκ μέρους του δείνα.
- Πέρασε. Πάρε αυτό το δέμα, δώσε το κλειστό στο 

αφεντικό σου και

 πες του πώς περιμένω την αμοιβή.
Επιστρέφει λοιπόν ανύποπτος ό νέος στο σπίτι.

 Μόλις τον βλέπουν τα αφεντικά του, σάστισαν.
- Πήγες στον τάδε;
- Πήγα.
- Τι σου είπε;
- Μου έδωσε αυτό και ζητά την πληρωμή του.
Τι περίεργα πράγματα, λέει ό άνδρας. Ας το ανοίξουμε

 Ανοίγουν και

 Τι να δουν! Ή κεφαλή του μοιχού επί πινάκι. 

Ή γυναίκα πέφτει αμέσως

 λιπόθυμη. Και σε λίγο, μόλις ανοίγει τα μάτια της,

 έρχεται σε συναίσθηση

 και αρχίζει να κλαίει, να χτυπιέται και να ομολογεί:
- Κόψε και το δικό μου κεφάλι! Είναι αθώος ό Θεόφιλος!

 Εγώ είμαι ή ένοχη 

και αυτός, πού τιμωρήθηκε δίκαια. Δύο χρόνια σε

 απατούσα μαζί του. 

Σκότωσέ με! Μου αξίζει κάθε τιμωρία!
Τελικά όμως, το αφεντικό τη μεν γυναίκα συγχώρεσε,

 τον δε Θεόφιλο, 

επειδή ήσαν άτεκνοι, τον υιοθέτησαν. Και από τότε 

σαν γιος τους 

διαχειριζόταν μία τεράστια περιουσία, την οποία τελικά

 και κληρονόμησε. 

Κάποια στιγμή μάλιστα έφερε και τον γέρο πατέρα

 του στο αρχοντικό.
Από αυτή την ιστορία πόσα διδάγματα βγαίνουν! 

Ή τιμιότητα; 

Ή υπακοή στους γονείς, πώς ευλογείται από τον Θεό; Ή καλή 

ομολογία της πίστης; Πήγε στην εκκλησία εν ώρα καθήκοντος και 

δεν σκέφτηκε «μήπως και αρπάξω καμιά κατσάδα από το αφεντικό»

 ούτε υπολόγισε ότι χάνεται ώρα εργάσιμη. Ή Θεία Λειτουργία, 

σκέφθηκε,

τα αναπληρώνει όλα. 'Αλλά και ή αδικία, πώς μόνη της

 ξεσκεπάστηκε! 

Πολλοί κρυβόμαστε από τους ανθρώπους, αλλά κανείς

 μας δεν διαφεύγει 

από τη θεία δικαιοσύνη.
Ό Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους. Ή απομάκρυνση

 όμως από Αυτόν

 οδηγεί στους χώρους του κακού, άρα ή μετάνοια θα πρέπει

 να είναι συνεχής. 

Ή γυναίκα πού απατούσε τον άνδρα είχε προαίρεση

 μετάνοιας - ίσως ήταν

και θύμα του επιτήδειου εκείνου. Γι' αυτό ό Θεός της έδωσε

 περιθώριο να

 μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να κλάψει για την αμαρτία της. 

"Αν έκοβαν 

και αυτής το κεφάλι, θα έφευγε αμετανόητη για τον Αδη. 

Ό άλλος όμως δεν

 είχε προαίρεση μετάνοιας. Παρ' όλα αυτά, αξίζει να

αναρωτηθούμε μήπως

 με τον αποκεφαλισμό του θα μετριαστεί και εκείνου

 ή τιμωρία στον Αδη. 

Ποιος ξέρει; Βάθος άπειρο οί βουλές του Κυρίου...
Επειδή ωστόσο γνωρίζω ότι με τίς αληθινές αυτές

 ιστορίες πιο εύκολα

διδασκόμαστε, θα μεταφέρω εδώ και εκείνη πού

 συνήθιζε πολύ συχνά

 να μας λέει ό αείμνηστος Γέροντας μου.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ


ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ


ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΧΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

πηγή