ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΣΠΑΛΑΚΕΣ» ! Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Τυρινής (Ρωμ. ΙΓ' 11 - ΙΔ' 4) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Μέσα από δύο αντιθέσεις τις οποίες λαμβάνει από τον φυσικό κόσμο, ο Απόστολος Παύλος αναπτύσσει στους Ρωμαίους μια μεγάλη πραγματικότητα. Την πραγματικότητα του φωτός και του σκότους. Γι΄ αυτό και είναι πολύ χαρακτηριστική η φράση του «Η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν». (Ρωμ ΙΓ΄ 12).

Αλλά τι ακριβώς θέλει να επισημάνει η αποστολική γραφίδα; Με το «η νυξ προέκοψεν», δηλώνει το πνευματικό και ηθικό σκοτάδι μέσα στο οποίο ζει και κινείται κυρίως ο μακράν του Θεού κόσμος. Οι άνθρωποι δηλ. αυτοί οι οποίοι βιώνουν τα απαίσια έργα, οποιασδήποτε μορφής αμαρτίας και φαντάζονται ότι απολαμβάνουν οι ταλαίπωροι τη ζωή τους. Οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι «εργάζονται» τη νύχτα για να ζήσουν την ημέρα, όπως είναι οι κακοποιοί, οι κλέφτες, εγκληματίες και όσες άθλιες υπάρξεις υπηρετούν την «θεά Αφροδίτη». Όλοι αυτοί που αποτελούν την μάστιγα της κοινωνίας και προϊόντος του χρόνου ολοένα και περισσότερο φαίνεται να αποθρασύνονται και να αυξάνουν. Και γενικώς ειπείν, στο σκότος ανήκει όλος αυτός ο εσμός, ο οποίος εργάζεται είτε συνειδητά (δαιμονικώς), είτε ασυνείδητα (βλακωδώς), σε έργα ανομίας και αμαρτίας, τα οποία μισεί και βδελύσσεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.  Σε έργα τα οποία τελικώς κολάζουν αιωνίως τους θαμώνες του σκότους.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το πλέον διεστραμμένο πρόσωπο της παγκόσμιας ιστορίας, ο Ιούδας δηλαδή (που τελευταίως ο «αλάθητος» πάπας θέλησε σε συνεργασία με τους Εβραίους να τον «ρετουσάρει» και να τον απαλύνει, συνοδοιπορούντες βεβαίως μαζί με τον ποντίφικα και τον σιωνισμό και κάποια δικά μας «κουτάβια», για να μην χάσουν, προσπαθώντας να διορθώσουν τις εκφράσεις της Μεγάλης Εβδομάδος που αναφέρονται στον Ιούδα και στο παράνομο Γένος των Εβραίων), πως όταν έφυγε από τον Μυστικό Δείπνο για να προδώσει τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν, είναι τονίζουμε πολύ χαρακτηριστικό ότι, όπως επακριβώς καταγράφει ο Ευαγγελιστής της Αγάπης: «Λαβών ούν το ψωμίον εκείνος ευθέως εξήλθεν, ήν δε νυξ» (Ιωάν. ΙΓ' 30).  

Νύχτα όχι βεβαίως τόσο για να τονίσει ο Ιωάννης το φυσικό σκότος, την ομορφιά των αστέρων, την σιγή και την κατάνυξη της νυκτός που επιτέλους αποτελούν ό,τι καταλληλότερο για προσευχή και για την ουράνια επικοινωνία, αλλά με την λέξη «σκότος» υπονοεί την δαιμονική κατάσταση, μα κυρίως την ίδια σκοτεινή συνείδηση του Ιούδα. Και οπωσδήποτε φωτογραφίζει μέ την φράση αυτή την διεστραμμένη ελευθερία των συναδέλφων του αιωνίως κολασμένου Ιούδα. Αποτυπώνει την ζοφερή κατάσταση αυτών των οποίων φρονούν ότι παρά το σκότος που βιώνουν, είναι δυνατόν ταυτοχρόνως να έχουν και επικοινωνία με τον Κύριον Ιησούν, ο οποίος είναι «φως οικών απρόσιτον» (Α΄ Τιμ. ΣΤ' 16).

Όντως αδελφοί μου, δεν υφίσταται μεγαλύτερη ψυχική διαστροφή, με την θέληση βεβαίως του ίδιου του ανθρώπου, και δεν μπορεί να βρεθεί περισσότερο ψηλαφητό σκοτάδι από το να καταντά ο άνθρωπος στα επίπεδα του σκοτεινού Ιούδα.

Από την μια δηλ. να κοιτάζει προς την Ανατολή, όπου και ο προσανατολισμός του Ορθοδόξου Ιερού μας Ναού, από την μια να συμμετέχει στο Κυριακό δείπνο μέσα στο έκπαγλο φως της ημέρας, και από την άλλη, μέσα στο φοβερό έρεβος να στρέφει την ύπαρξή του προς την Δύση. Τούτο δε για να κοινωνήσει του «ποτηρίου των δαιμόνων».

Βεβαίως, φωνάζει με τον πλέον δραματικό τρόπο ο Απόστολος στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του και επισημαίνει τον κίνδυνο ότι : «ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων, ού δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμόνων» (Α' Κορ. Ι' 21).

Ναι, τα γράφει για όλες τις εποχές ο μεγαλύτερος των Αποστόλων. Όμως, κάποιοι θέλουν ν' αποδείξουν ότι είναι κωφοί και τυφλοί. Φυσικά, δεν υποβιβάζεται ο ζωντανός λόγος του Θεού από την περιφρόνηση των ανοήτων ανθρώπων, όπως βεβαίως και δεν μειώνεται η δόξα του ηλίου όταν οι ακτίδες του πέφτουν επάνω στα λασπόνερα και στις βρωμιές. Αλλοίμονο όμως στους θρασσείς θαυμαστές του Βολταίρου και των αθέων υποκειμένων και τρισαλλοίμονο στους «καθώς πρέπει» και στους «υπεράνω πάσης υποψίας». Στους μυστικούς Ιούδες, οι οποίοι φαντάζονται ότι μπορούν να ξεγελούν τους πιστούς και να εμπαίζουν τον Κύριον της Δόξης.

Εικόνα λοιπόν από την φύση η νύχτα, για να δηλώσει το σκότος της αμαρτίας.

Αλλ' ας γνωρίζουν ακόμα και τούτο, αυτοί που λόγω «Τριωδίου» αποτελούν και το «πνευματικό καρναβάλι», ότι στην φύση υπάρχει και ένα τρωκτικό που ονομάζεται ασπάλακας ή κατά το κοινώς λεγόμενον τυφλοπόντικας.

Οι ειδικοί φυσιοδίφες μας λένε, πως ο τυφλοπόντικας που όλη του τη ζωή την περνά μέσα στις στοές και στις ακαθαρσίες, είναι απολύτως τυφλός. (Τυχαίο φίλοι μου το ότι ορισμένοι, όταν μυούνται σε κάποια σκοτεινά τάγματα, φορούν στα μάτια τους το τυφλοπάνι, προφανώς για να παραστήσουν εφεξής τον ηθικό τυφλοπόντικα;).

Όλη του τη ζωή ο τυφλοπόντικας τρώει από τις ακαθαρσίες και δεν βλέπει απολύτως τίποτε. Υπάρχει όμως μια μέρα κατά την οποία οι τυφλοί του οφλαμοί ανοίγουν και βλέπει. Βλέπει εκστατικός την πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Αυτή όμως η ημέρα, είναι και η τελευταία ημέρα της βρωμερής του ζωής. Μέσα σε μια αφόρητη σύγχυση ψοφά και σε λίγο το τυμπανιαίο πτώμα του μολύνει την ατμόσφαιρα και καταβροχθίζεται από τα γλοιώδη σκουλήκια...

Επειδή λοιπόν αρέσκονται, οι το σκότος λατρεύοντες σε εικόνες, παρομοιώσεις και γενικώς σε ποικίλα γεωμετρικά σχήματα, δεν έχουν παρά να συμφωνήσουν με την ίδια την φύση, η οποία όπως κηρύττουν, διδάσκει και αποτελεί τον καλύτερο οδηγό προς την βελτίωση του ανθρώπου. Μάλιστα τονίζουν ότι η φύση βοηθά στο να αποκτήσει κανείς υψηλή συνείδηση, αλλά και στο να συναντήσει τον Θεό. (Πάντως «κύριοι» αυτοί δεν υπονοούν τον Τριαδικό και μοναδικό Θεό). Να συμφωνήσουν λοιπόν ότι περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, η ζωή της λατρείας του σκότους γενικώς, αλλά και σε ειδικές περιπτώσεις, ομοιάζει με τη ζωή του τυφλοπόντικα. Και αφού ομοιάζει η αθλία ζωή μέσα στο βόρβορο με τη ζωή των τρωκτικών, τελικώς  δεν έχουν παρά να περιμένουν να ζήσουν βιωματικώς και το τέλος του ασπάλακος...

Όμως, τότε θα είναι αργά. Δυστυχώς θα είναι πολύ πολύ αργά, εκτός, αδελφοί μου και στρέψουμε το νου και την καρδιά μας στο φως του Ευαγγελίου που απελευθερώνει την ύπαρξη.

Εκτός και αν ο ρυπαρός άνθρωπος αρνηθεί «τα έργα του σκότους και ενδυθεί τα όπλα του φωτός»  δηλ. ειλικρινώς μετανοήσει.

Ω, αδελφοί μου, ο Τριαδικός Θεός δεν μας έπλασε για να καταντούμε με τη θέλησή μας τρωκτικά. Δεν μας έπλασε εκ του μη όντως εις το είναι για να επιτρέπουμε στον «όφιν τον αρχαίον, τον καλούμενον διάβολον και σατανάν τον πλανών την οικουμένην όλην» (Αποκ. ΙΒ' 9), να τυλίγεται επάνω στην ύπαρξή μας και να μας οδηγεί συνθλιμμένους στην σκοτεινή του τρύπα και φωλιά, τουτέστιν στην αιωνιότητα της Κολάσεως.

Φτάνει επιτέλους. Αηδιάσαμε τη ζωή της αμαρτίας και τα μονοπάτια του κακού. Τι κι αν «οι γιοι της νύχτας να μας νιώσουν δεν μπορούν», όπως τραγουδα και ο Χριστιανός ποιητής;

Όποιος όμως με τη θέλησή του διαθέτει «ηθική ηλιθιότητα», ας επιλέξει το σκότος. Έχει δυστυχώς ο άνθρωπος εάν θέλει και αυτή την τραγική επιλογή. Το να ζει δηλαδή στα σκότη.

Και, ναι μεν, όσοι θέλουν να «αξιοποιήσουν» τον Άδη, είναι «ελεύθεροι» να το κάνουν. Εμείς όμως, παρά τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας, ως τέκνα του Φωτός, επιλέγουμε συνειδητά το Φως του Χριστού!

Με συνειδητή και ξεκάθαρη επιλογή «ενδυόμεθα τα όπλα του φωτός και ως εν ημέρα ευσχημόνως, τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής μας, περιπατούμε».

Δια του βαπτίσματος, έχουμε πλέον ενδυθεί τον Κύριον Ιησούν και εφαρμόζουμε, Χάριτι Θεού, την αποστολική εντολή «και σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίαν».

Προσέχουμε την ζωή μας, ώστε μέσα στο φως να μην σκανδαλισθεί ούτε ένας εκ των απλοϊκών αδελφών, αφού αυτή άλλωστε είναι και η παραγγελία της Γραφής.

Αγωνιζόμαστε με τα όπλα του φωτός και αδράχνουμε την χρονική ευκαιρία της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ώστε ν' αποδείξουμε κυρίως στον εαυτό μας και φυσικά θέλοντας και μη και στο περιβάλλον μας, ότι για εμάς «η νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν».

Γένοιτο αδελφοί μου.

                                Αμήν.

                                    

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος