ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ - ΧΡΙΣΤΟΣ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Toυ Σπυρίδων Τσιτσίγκου Δρ Θεολογίας Δρ Ψυχολογίας
Μερικοί επιφανειακά θεολογούντες, εφαρμόζοντας ―όχι, θέλω να πιστεύω, επίτηδες, αλλ’ από ημιμάθεια― το γνωστό σόφισμα της «μετά-βασης σε άλλο γένος» (ignoratio elenchi), προσπαθούν να πείσουν το χρισ-τεπώνυμο πλήρωμα, ως καλά φερέφωνα, σε ό,τι τούς καθυποβάλλουν τα μεγάλα τους αφεντικά· για παράδειγμα: τους λέει το Κράτος να περάσουν στον λαό τις ιδέες τής αιμοδοσίας, τού εθελοντισμού, τής οικολογίας, τού ολυμπιακού αθλητισμού κ.λπ.; Πολύ ωραία. Βγαίνουν λοιπόν και γράφο-υν και κηρύττουν, ότι λ.χ. ο Χριστός ήταν ο πρώτος αιμοδότης, αφού έχυσε το αίμα Του στον Σταυρό (!)· άρα, το ίδιο καλούμαστε να πράξουμε και ε-μείς. Ο Χριστιανισμός επικροτεί τον εθελοντισμό, άρα το ίδιο θα πρέπει και εμείς. Ο Χριστός και οι Άγιοι αγαπούσαν τη Φύση και τα ζώα, άρα το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς, κ.ο.κ. Αυτή, όμως, επιτρέψτε μου, εί-ναι μια ανεύθυνη, κομπογιαννίτικη, ιδεοληπτική, κοσμική και αντι-Πατερική Θεολογία, που δουλεύει για λογαριασμό τού εκάστοτε «Κράτο-υς» και όχι του «λαού τού Θεού»· και τι λέω τού Κράτους; Μακάρι να υπη-ρετούσε το δικό μας Κράτος. Δυστυχώς, οι νεοεποχίτικες ιδεολογίες αυτές υπηρετούν ξένα, μεγάλα και σκοτεινά Κέντρα, που οι αφελείς μάλλον δεν υποψιάζονται.
Κατά τον ίδιο τρόπο, παρουσιάζεται ο Χριστός ως ο «ξένος», δηλ. ως μετανάστης. Ο δε μετανάστης καθίσταται τώρα ο «πλησίον» τού Ευαγγε-λίου, προς τον οποίο η Καθολική Εκκλησία οφείλει να στέργει, παραστέ-κεται, στηρίζει, προστατεύει και αγαπά χριστιανικά (δηλ. αδελφικώς και ανιδιοτελώς).
Αλλ’, αγαπητοί μου, βρίσκεσθε σε σύγχυση και πλάνη:
Όταν η Αγία Γραφή λέει π.χ. «ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» και η ιερά Υμνογραφία ψάλλει για τη δεσποτική «ξενία», δεν εννοούν το μαζικό μεταναστευτικό (διάβαζε κατακτητικό) κύμα τών πάσης φύσεως βαρυπο-ινιτών, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, που (είτε από τον Βορά, είτε από την Ανατολή) εισήλθαν παράνομα στη χώρα μας, κλέβοντας, ληστεύον-τας, ασκώντας λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ή βιάζοντας και σκοτώνοντας. Η Αγία Γραφή ως ξένο εννοεί τον κάθε κακομοίρη, φουκα-ρά, αξιολύπητο, δυστυχή, φτωχό, περιφρονημένο και ταπεινό αλλοδαπό (αλλόθρησκο και αλλοεθνή), που πέφτει στην αντίληψή μας, ή που μάς ζητά κάποια βοήθεια και ελεημοσύνη.
Η Εκκλησία μας, λοιπόν, ορθώς πράττει, που συμπαρίσταται σε ό-λους ανεξαιρέτως τούς έχοντες ανάγκη, πιστεύοντας στην ανεξιθρησκία. Αλλ’, από την άλλη μεριά, τόσο η χριστιανική Ηθική, όσο και οι νόμοι τού Κράτους, υπαγορεύουν την, ακόμα και με τη βία ―εφόσον οι πολίτες τε-λούν σε άμυνα για τη διαφύλαξη και την προστασία τής ζωής, τής περιο-υσίας, τής θρησκείας και του (ελληνορθόδοξου) πολιτισμού τους― προ-άσπιση της ζωής και της τιμής τών (Ορθοδόξων) Ελλήνων πολιτών, όταν αυτές οι αξίες προσβάλλονται επιθετικά και παραβιάζονται βίαια (βλ. Κ. Καλλινίκου, Χριστιανισμός και πόλεμος, εν Αθήναις 1963, Ι. Κωστώφ, Οι Πατέρες τής Εκκλησίας για τον πόλεμο και την ειρήνη, Αθήνα 1984).
Ο Ιησούς Χριστός, παρά το ότι δεν ήταν σωβινιστής και εθνικιστής, αγαπούσε την πατρίδα Του, και μάλιστα πόνεσε και έκλαψε γι’ αυτήν (Ματθ. 23, 37, Λουκ. 23, 28-29). Ομοίως, ο Κύριος, ενώ απέρριψε το μαχαίρι (γιατί αφαιρεί ζωές) τού Πέτρου, χρησιμοποίησε το μαστίγιο (ως παιδα-γωγικό μέσο), που χτυπά και τραυματίζει χωρίς όμως να σκοτώνει. Εξ άλ-λου, οι άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας έδωσαν αναρίθμητους κοινωνι-κούς (αλλ’ ακόμα και σωματικούς) αγώνες για την προάσπιση όχι μόνο τής ζωής, τής ασφάλειας, των δικαιωμάτων, τών υλικών αγαθών και γε-νικά τών συμφερόντων τού ποιμνίου τους, αλλά και της ελευθερίας και ανεξαρτησίας τής πατρίδας και της εθνικής κυριαρχίας (βλ. Μ. Α. Σιώτο-υ, Η θρησκευτική αξία τής εθνικής ελευθερίας, Αθήναι 1974), όπως, βέβα-ια, και της ελληνορθόδοξης (με την έννοια τού π. Γ. Florovsky) Παράδο-σης. Γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι χωρίς ελεύθερη, ασφαλή και ειρηνική χώρα και κοινωνία, και χωρίς πατρίδα και πολιτισμό, με συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και ιδιοσυστασία (γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα), όχι μόνο δεν μπορεί να λειτουργήσει η Εκκλησία, αλλά και θα προκληθο-ύν αμέτρητα θρησκευτικά/χριστιανικά (εκκλησιαστικά) σχίσματα και αι-ρέσεις.
Ο Χριστός είναι Αγάπη, αλλά είναι και Δικαιοσύνη. Δεν μπορεί η «φιλοξενία» τών αλλοδαπών να γίνεται σε βάρος ενός άλλου λαού (εν προκειμένω, τού ελληνικού), και αυτό η Εκκλησία όχι μόνο να το ανέχετα-ι, αλλά και να το επευλογεί … ως αυτοθυσία (;). «Σφάξε με αγά μου, ν’ α-γιάσω»! Είπαμε, δεν κάνουμε φυλετικές διακρίσεις, αλλά και δεν κλείνου-με τα μάτια μας μπροστά σε τόσα ατομικά και εθνικά εγκλήματα. Ανοχή δεν σημαίνει αποδοχή.

πηγή