Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Μαρτίου 02, 2013

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ Ἀρχιμ. Βασιλείου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Σταυρονικήτα (νῦν Προηγουμένου Ἱ. Μ. Ἰβήρων)


 νταρσία το νεώτερου υο κα  διαγωγ το πατέρα (σελ. 11-13)

ΑΣ. ΥΙ..           Τὸν νεώτερο υἱὸ τῆς παραβολῆς τὸν σώζει ἡ αἴσθηση ποὺ ἔχει ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ πατέρα. Αἰσθάνεται καὶ ἐκφράζεται μ᾽ αὐτὴν τὴν ὀρολογία. Ζῆ σ᾽ αὐτὸν τὸν οἰκογενειακὸ χῶρο. Γι᾽ αὐτὸ λέει: «Πάτερ, δός μοι…»
.           Ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀδυναμία του, εἶναι ὅτι ὄντας ἀνώριμος δὲν ἔχει φτάσει στὸ νὰ ξέρη ὅτι ἡ οὐσία τοῦ Πατρὸς εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν οὐσία τοῦ Υἱοῦ. Δὲν ξέρει τούτη τὴ στιγμὴ αὐτὸ ποὺ λέει παρακάτω ὁ πατέρας στὸν πρεσβύτερο υἱό, «τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι», γι᾽ αὐτὸ ζητᾶ ἀπὸ τὸν πατέρα του νὰ τοῦ δώση «τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», τὸ κομμάτι ποὺ τοῦ ἀνήκει. Αὐτὸς ὁ χωρισμὸς ποὺ γίνεται μέσα του εἶναι ἡ ἁμαρτία του.
.           Αὐτὸς ὁ χωρισμός, ὁ τεμαχισμὸς εἶναι ἡ ἁμαρτία, τὸ κακό. «Ὅρος σύντομος τοῦ κακοῦ ὅτι οὐ κατὰ φύσιν ἀλλὰ κατὰ μερικὴν ἔλλειψιν τοῦ ἀγαθοῦ ἐστι» (Ἅγιος Μάξιμος, Ρ.G. 4, 301Α).
.           Ὁ πατέρας εἶναι ἄρχοντας ἀγάπης. Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἐνδιαφέρεται νὰ σώση τὸν ἄλλο, τὸ παιδί του. Αὐτὸ βρίσκεται στὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς του, εἶναι καταξίωση τοῦ εἶναι του. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρει τί θὰ πῆ ὁ κόσμος, ἂν θὰ χάση τὸ κύρος του, ἂν παρουσιαστῆ ὡς πατέρας ἀποτυχημένος, μὲ παιδὶ ποὺ ἀφήνει τὸ σπίτι καὶ φεύγει μακριά. Ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα πάει πιὸ μακριὰ ἀπ᾽ ὅ,τι μπορεῖ νὰ πάη ἡ κρίση τοῦ κόσμου ἢ ἡ ἀνταρσία τοῦ γιοῦ του. Γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν θέλει νὰ τοῦ κάμη διδασκαλία μὲ λόγια. Ξέρει ὅτι δὲν πρόκειται νὰ βγῆ τίποτε. Δὲν πρόκειται νὰ νοιώση κάτι ὁ νεώτερος υἱός του.
.           Τώρα πρέπει νὰ τὸν ἀφήση νὰ περιπλανηθῆ, νὰ πάθη, νὰ μάθη, νὰ δῆ προσωπικά. Αὐτὸ ξέρει ὁ πατέρας ὅτι εἶναι κάτι θανάσιμα ἐπικίνδυνο, ἀλλὰ δὲν βλέπει ἄλλη λύση.
.           Θὰ τὸν συντροφεύη πάντοτε μὲ τὴν ἀγάπη του, ποὺ μένει στὸ σπίτι, ἀλλὰ ἁπλώνεται παντοῦ. Γι᾽ αὐτὸ δὲν ἀμύνεται στενόκαρδα, δὲν πιέζει. Δίδει ἀγωγὴ στὸ παιδί του ὑποφέροντας μυστικὰ ὁλόκληρος, βγαίνοντας στὸν σταυρὸ τῆς ἀναμονῆς.
.           Τὸ θέμα δὲν εἶναι ὁ πατέρας νὰ κρατήση διὰ τῆς βίας τὸν υἱὸ κοντά του, ἀλλὰ νὰ τοῦ δώση τὴ δυνατότητα, νὰ τοῦ δημιουργήση τὶς προϋποθέσεις, ὥστε ὁ ἴδιος, μόνος του, νὰ ἔλθη πρὸς Αὐτόν, τὴν πηγὴ τῆς Ζωῆς. Αὐτὴ ἡ κίνηση πρὸς τὸν Πατέρα ὁρίζει τὸν υἱό.
.           Ἡ προσωπικὴ κίνηση πρὸς τὸν Πατέρα ὁρίζει τὸ πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ. Ἡ φράση «καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν» (καὶ ὄχι «ἐν τῷ Θεῷ») δὲν θέλει ἄραγε νὰ μᾶς πῆ κάτι γιὰ τὸ μυστήριο τῆς υἱότητος καὶ τῆς πατρότητος;
.           Νὰ δώσης τὴ δυνατότητα στὸν ἄλλο νὰ γυρίση στὸ σπίτι ἐν ἐλευθερίᾳ. Νὰ τὸ βρή. Νὰ τὸ νοιώση, νὰ γίνη δικό του. Νὰ μὴν μπορῆ νὰ φύγη, γιατί ὁπουδήποτε καὶ νὰ βρίσκεται, τότε –μὲ τὴ σωστὴ τοποθέτηση καὶ σχέση υἱοῦ πρὸς πατέρα– θὰ εἶναι «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ» στὸν πατρικὸ οἶκο.
.           Καὶ χωρὶς νὰ πῆ λόγο, «διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον». Τοῦ μιλᾶ καὶ τοῦ συμπεριφέρεται μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ υἱὸς καταλαβαίνει, ὄχι μὲ ἐκεῖνον ποὺ ὁ πατέρας ξέρει.
.           Τοῦ ἔδωσε τὸ κομμάτι ποὺ ζητοῦσε. Ἀλλὰ τὸ κομμάτι αὐτό, ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς ἀληθείας τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς, δὲν μπορεῖ νὰ ζήση, νὰ καρποφορήση. Τὸ κομμάτι αὐτό, ὅταν τὸ παίρνουμε δυναστικά, ἀντάρτικα –ὅπως καὶ ὅταν θέλουμε– δὲν μᾶς ὁδηγεῖ, δὲν μᾶς φέρνει στὴ ζωή, στὸν Παράδεισο, ἀλλὰ στὴν ἀπόγνωση καὶ καταστροφή. Αὐτὸ ποὺ συνάγομε μὲ τὸ ἐπαναστατημένο θέλημά μας –«συναγαγὼν ἅπαντα»– τὸ σκορπίζαμε ἀσώτως –«διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως» (ἀ-σωτηρία, ἀ–σῶον, μισερά, ἁμαρτωλά, ἐκτὸς Θεοῦ, σὲ παρὰ φύσιν κατάσταση).
.           Μαραίνεται καὶ ξηραίνεται σύντομα. Σκορπίζεται. Τελειώνει σὲ μία κατάσταση στείρα, ὁπού χωρίζεται ἡ ζωὴ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωή. Σὲ μία κατάσταση ποὺ δὲν ἔχει φῶς, καρποφορία, συνέχεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅπου τὰ πάντα μυρίζουν φθορὰ καὶ εἶναι θάνατος.
.           Τὸ κομμάτι ποὺ μᾶς δίδει ὁ Θεὸς εἶναι ἀπὸ ἕνα σῶμα θεανθρώπινο ποὺ μερίζεται καὶ δὲν διαιρεῖται, ποὺ ἐσθίεται καὶ οὐδέποτε δαπανᾶται. Εἶναι μικρὸ προζύμι μὲ ὅλο τὸν δυναμισμὸ τῆς βασιλείας, ποὺ σώζει τὰ σύμπαντα καὶ ζυμοῖ τὰ τρία σάτα τῆς δημιουργίας ὁλόκληρης.Τὸ ψεύτικο χάνεται, μᾶς ἐγκαταλείπει (σελ. 14-16)

.           Μέσα στὸ πῦρ τῆς πραγματικότητας φανερώθηκε τὸ ψεύτικο, τὸ ἀπατηλό, ποὺ χάνεται καὶ φεύγει. Μᾶς ἀφήνει μόνους, ἔρημους καὶ νηστικοὺς σὲ χώρα ἀλλοδαπή, ὅπου τὰ πάντα ξοδεύονται χωρὶς νὰ ἀνανεώνωνται –«δαπανήσαντος αὐτοῦ πάντα».
.           Δὲν δαπανήθηκαν μόνο τὰ δικά του πάντα, ἀλλὰ ἔγινε ἐπὶ πλέον λιμὸς ἰσχυρὸς «κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην». Στὴ μακρινὴ χώρα κανεὶς δὲν ζῆ καλὰ γιὰ πάντα. Στὸ τέλος ἰσχυρὸς λιμὸς βασανίζει ὅλους. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήση κανένα. Ὑπάρχει μία ἔκπτωση, ἐξαθλίωση, τελικὴ ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὅταν ζητᾶς βοήθεια, ὅταν πᾶς νὰ προσκολληθῆς «ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης», αὐτὸς σὲ σπρώχνει πιὸ χαμηλά, σὲ στέλνει νὰ βόσκης χοίρους, νὰ ποιμαίνης πάθη. Σὲ κάνει χοιροβοσκό. Σὲ κάνει χοῖρο. Ἀρνεῖται τὴ φύση, τὴν εὐγένειά σου. Σὲ θεωρεῖ ζῶο. Σοῦ ἀρνεῖται τὴν τροφὴ τῶν χοίρων. Ἀλλὰ καὶ ὅταν σοῦ τὴν δίδη, εἶναι σὰν νὰ μὴ σοῦ δίδη τίποτε. Μένεις νηστικός, γιατί δὲν τρώγεται ἡ τροφὴ τῶν χοίρων. Ἐσὺ ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ ἄλλη τροφή.

 Τὸ ἀληθινὸ μένει, μᾶς σώζει

.           Ἡ δοκιμασία τοῦ νεώτερου γιοῦ στὴ μακρινὴ χώρα φανέρωσε καὶ τὸ τί ἔκρυβε μέσα του, τί ἀντοχὴ εἶχε, τί ἔμεινε ἀνέπαφο, ποιὸς μποροῦσε νὰ τὸν βοηθήση, σὲ ποιὸν νὰ κολληθῆ –«ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δὲ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου»– σὲ ποιὸν νὰ καταφύγη, ποιὸς εἶναι «οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων», ποῦ ὑπάρχει τροφή, ζωὴ καὶ ἀνάσταση γιὰ ὅλους.
.           Μπορεῖ νὰ τὰ ἔχασα ὅλα. Μπορεῖ νὰ χάθηκα καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος –«ἀπολωλὼς ἦν»–, κυριολεκτικὰ νὰ πέθανα –«νεκρὸς ἦν»–, ἀλλὰ κάτι ὑπάρχει ποὺ δὲν χάνεται, δὲν πεθαίνει· εἶναι ὁ Πατέρας μου καὶ ἡ ἀγάπη Του. Αὐτὸς εἶναι «δυνατὸς ἐν ἐλέει καὶ ἀγαθὸς ἐν ἰσχύϊ». Τὸ ξέρω, τὸ ζῶ.
.           Δὲν σκέφτομαι τὰ παιδιά του –εἶμαι ἀνάξιος γιὰ κάτι τέτοιο– σκέφτομαι τοὺς μισθωτούς του, πῶς τοὺς φέρεται, πῶς τοὺς χορταίνει. Εἶμαι μισθωτὸς χωρὶς μισθό· δοῦλος χωρὶς ψωμί.
.           Θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ γυρίσω πίσω καὶ θὰ πῶ στὸν πατέρα μου: Ἁμάρτησα στὸν οὐρανὸ καὶ σὲ σένα. Σὲ σένα ποὺ εἶσαι πατέρας ἐπουράνιος. Σὲ σένα ποὺ ἔχεις τέτοια ἀγάπη, ποὺ γεμίζει οὐρανὸ καὶ γῆ. Σὲ σένα ποὺ ἀκόμη ἐδῶ, στὴ μακρινὴ χώρα τῆς στερήσεως, τῆς ἀσωτείας, τῆς κολάσεως, μὲ παρακολουθεῖς, μὲ συνοδεύεις.
.           Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ λέγομαι γιός σου. Ξέπεσα, ἔχασα τὴν υἱοθεσία. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁμαρτία, τὸ ἔγκλημά μου τὸ ἕνα. Δὲν εἶναι ἡ περιουσία σου ποὺ ἔφαγα. Δὲν εἶναι κάτι μικρό, ὑλικό, ποὺ μπορῶ νὰ ἐπανορθώσω μὲ τὶς δυνάμεις μου· δὲν εἶναι κάτι ποὺ μπορῶ νὰ κερδίσω μὲ τὴ δουλειά μου, γιὰ νὰ σοῦ τὸ ἐπιστρέψω. Καθύβρισα τὴ μιὰ σχέση τοῦ υἱοῦ πρὸς τὸν πατέρα. Δὲν μπορῶ τίποτε νὰ κάμω, ἐφ᾽ ὅσον μὲ σεβάστηκες περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι ἄξιζα. Μὲ καταδικάζει ἡ συμπεριφορά σου.
.           Ἂν δὲν ἤσουν τόσο ἄρχοντας τῆς ἀγάπης, ἂν δὲν μοῦ εἶχες φερθῆ ὅπως μοῦ φέρθηκες, ἂν δὲν ἤσουν τέλειος σὲ ὅλα, ἂν λίγο κάπου μοῦ ἔφταιγες· ἴσως νὰ εὕρισκα σὰν δικαιολογία κάτι νὰ πῶ. Τώρα δὲν εἶναι ἔτσι. Τώρα μὲ ἀφήνει ἀναπολόγητο, ἄναυδο καὶ μουγκό, ἡ ἀνείκαστή σου στοργὴ καὶ ἀνοχή, ποὺ μόλις συνειδητοποιῶ.
.           Ἔπρεπε νὰ πάω τόσο μακριά, γιὰ νὰ τὸ νοιώσω; Ἔπρεπε νὰ φτάσω στὴν ἀπώλεια καὶ στὸν θάνατο, γιὰ νὰ καταλάβω τί θὰ πῆ σωτηρία καὶ ζωή; Δὲν ξέρω τί νὰ πῶ. Ὅλα ὅμως ἀποδεικνύουν ἕνα πράγμα: τὴ δική μου ἀφιλοτιμία, ἀφροσύνη. Καὶ τὴ δική σου βασιλεία, ἀγάπη, ποὺ μὲ διαλύει.
.           Ἔρχομαι πρὸς ἐσένα, τραβηγμένος ἀπὸ σένα· ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου, ποὺ μὲ ἕλκει ἔσωθεν καὶ μοῦ κάνει συντροφιά.
.           Κάνε μὲ δοῦλο σου. Ἡ ἐνοχὴ εἶναι δική μου. Ἡ ἀνοχή, ἡ ζωή, εἶσαι ἐσύ.
.           «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...