Το Τέλος των Σταυρωτών του Χριστού

«Ως γενάρχην των έχουν όχι πλέον τον Αβραάμ, αλλά τον Ιούδαν τον Ίσκαριώτην».

Παρακάτω θα διαβάσετε ένα απόσπασμα από ένα υπέροχο βιβλίο που είχα βρει τυχαία (;) πριν αρκετά χρόνια, κρυμμένο μαζί με άλλα παλιά βιβλία, σε κάποιο πατάρι. Λέγεται «Η Δίκη του Χριστού» και είναι του Νικολάου Πετρόπολου, θεολόγου - Γυμνασιάρχου. Η κύρια προσπάθεια αυτού του αξιόλογου αλλά ελάχιστα γνωστού βιβλίου, είναι να αναλύσει διεξοδικά την δίκη του Χριστού εξ απόψεως νομικής. Η αλήθεια είναι ότι στην δίκη του Ιησού Χριστού καταλύθηκε κάθε έννοια δικαίου και είναι σίγουρο ότι στον σύγχρονο νομικό κόσμο δεν θα μπορούσε να σταθεί μια τέτοια δίκη -παρωδία.

Στον πρόλογο του βιβλίου διαβάζουμε:

«Η καταδίκη και η σταύρωση του Χριστού περιβεβλημένη τύπους μόνον νομικούς αποτελεί το τρανότατον παράδειγμα δικαστικής δολοφονίας εις τα δικαστικά χρονικά. Όλοι οι παραδεδειγμένοι τύποι της νομικής διαδικασίας κατά την δίκην περιεφρονήθησαν και διεστρεβλώθησαν, όπως εκμαιευθή εκβιαστικώς μια άδικος καταδικαστική απόφασις.

….Η πρώτη παρανομία εσημειώθη δια του γεγονότος, ότι η σύλληψις του Χριστού έλαβε χώραν εν καιρώ νυκτός• δευτέρα εις την παραπομπήν Αυτού ενώπιον του Άννα του αρχιερέως του προηγουμένου έτους, όστις αναρμοδίως και αντιδικονομικώς προέβη εις προανάκρισιν του Κυρίου• τρίτη εις την κακήν σύνθεσιν του Συνεδρίου, με πρόεδρον τον κωλυόμενον, ως προεδρεύσαντα εις προηγούμενον μυστικόν συμβούλιον, Καϊάφαν• τετάρτη εις την έλλειψιν κατηγορητηρίου• πέμπτη εις την ασυμφωνίαν των βιαίως στρατολογηθέντων μαρτύρων κατηγορίας• έκτη εις το γεγονός ότι η θανατική καταδίκη εστηρίχθη επί μόνης της ομολογίας του κατηγορουμένου• εβδόμη εις την μεταβολήν των δικαστών εις κατηγόρους ενώπιον του Πιλάτου• ογδόη εις την έλλειψιν δημοσιότητος κατά την ενώπιον τούτου διαδικασίαν• ενάτη εις το ότι ο Ιησούς εκηρύχθη αθώος υπό του μόνου αρμοδίου, προκειμένου περί καταδίκης εις θάνατον δικαστηρίου• δεκάτη εις το ότι η απόφασις - καταδίκη εις θάνατον - ήτο δυσανάλογος προς την βαρύτητα των κατά του κατηγορουμένου ενδείξεων και πολλαί άλλαι, τας οποίας εν τη οικεία θέσει θέλομεν αναπτύξει».

Το βιβλίο, το οποίο ίσως μόνο σε κάποια παλαιοβιβλιοπωλείαβρεθεί, γράφτηκε το 1967 και όπως είδατε, γράφτηκε στην καθαρεύουσα. Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι της καθαρεύουσας, αλλά ο ΚΟ παραθέτει παρακάτω ένα απόσπασμα του βιβλίου ελαφρώς προσαρμοσμένο στη σύγχρονη γλώσσα προκειμένου να διαβαστεί πιο ευχάριστα.

Το Τέλος των Σταυρωτών του Χριστού

Και τώρα ας δούμε εν συντομία ολόκληρη την αλληλουχία των γεγονότων της ζωής των ενόχων του αίματος του Ιησού, εις τους οποίους ενόχους πραγματοποιήθησαν οι λόγοι του Δαυίδ: «Έκχεον επ’ αύτούς την οργήν σου και ο θυμός της οργής σου καταλάβοι αυτούς• γενηθήτω η έπαυλις αυτών ηρημωμένη. .. Εξαλειφθήτωσαν έκ βιβλίου ζώντων και μετά δικαίων μη γραφήτωσαν» (Ψαλμ. κη΄25-29). Εκείνος, που αναγινώσκει την ιστορίαν της καταστροφής των Ιεροσολύμων από τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο, δεν είναι δυνατόν παρά να καταληφθεί υπό φρίκης και τρόμου…..

Τριάκοντα επτά μόλις έτη από του φοβερού εγκλήματος του Γολγοθά, ήτοι το 70 μ.Χ. η πόλη των Ιεροσολύμων περιεκυκλώθη υπό του Ρωμαίου στρατηγού Τίτου και οι κάτοικοι αυτής απειλήθηκαν με ολοκληρωτική καταστροφή. Η πολιορκία έγινε στενότερη και η πείνα φρικαλεώτερη. Το αίμα έρρευσε άφθονο στις  οδούς της πόλεως και οι φλόγες των πυρπολουμένων οικιών ανεχαιτίζοντο υπό του αίματος των υπερασπιστών της πόλεως.

Χιλιάδες κάθε ημέρα υφίσταντο μαρτυρικό θάνατον αλλά είναι άξιο παρατηρήσεως, πράγμα που μαρτυρεί την κατ’ αυτών δίκαιη κρίση του Θεού, ότι πολλοί από αυτούς πέθαναν με σταυρικό θάνατο. Μάλιστα τόσο πλήθος κατά την άλωση της πόλεως των Ιεροσολύμων σταυρώθηκε, ώστε, καθώς μαρτυρεί ο ίδιος ο Ιώσηπος, δεν υπήρχαν ούτε σταυροί αρκετοί, ούτε τόπος για την τοποθέτηση των εσταυρωμένων. Η ιστορική δικαιοσύνη ικανοποιείται κατά τρόπον εκπληκτικό. «Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ. κζ΄3) δεν φώναζαν ωρυόμενοι της Ιερουσαλήμ οι όχλοι με τους άρχοντές τους και τους καθοδηγούς τους, τους Αρχιερείς, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους; Και η λυσσαλέα αυτή κραυγή τους έφερε διά μέσου των αιώνων την μάλλον καταπληκτική και μοναδική ποινική κύρωση….

Ο Ιουδαϊκός λαός υπήρξε ο μάλλον σκληροτράχηλος. Εφόνευσε τόσους προφήτες, και την κακουργία του κορύφωσε δια του φόνου του Χριστού. Το αίμα των αθώων και των αγίων τον εύφραινε και εξασκούσε σε αυτόν κάποιου είδους γοητευτική μέθη. Μόνος του με αυτό τον τρόπο χάλκευσε την κατάρα επί της κεφαλής του, η οποία καταδιώκει αυτόν επί είκοσι ήδη αιώνες…..

Η καταστροφή της πόλεως που ακολούθησε υπήρξε ολοσχερής, μολονότι οχυρά φρούρια την υπεράσπιζαν, καθώς αναφέρει ο Ιώσηπος, όχι μόνον κατεκάη, αλλά και ανεσκάφη δι’ αρότρου. Υπό τα φρικώδη ερείπια της πόλεως εδέησε να ταφεί και ένα μέγα μέρος των εθνικών τους ονείρων.

Σε ερείπια δε κατήντησε και ο μεγαλοπρεπής Ναός του Σολομώντος, ο οποίος μέχρι σήμερα δεν κατέστη δυνατόν να ανοικοδομηθεί παρά τον διακαή των Εβραίων πόθο.

Αλλά και υπό του αυτοκράτορος Αιλίου Αδριανού κατεστράφη τελείως η πόλη των Ιεροσολύμων. Ονόμασε τη νέα πόλη Aelia Capitolia. Αιλίαν μεν από το όνομά του, Καπιτωλία δε για το ναό του Καπιτωλίου Διός, στη Ρώμη. Του οποίου ο ναός οικοδομήθηκε επί των ερειπίων του καταστραφέντος Ναού του Σολομώντος. Σήμερα η πόλη των Ιεροσολύμων είναι κτισμένη ακριβώς επί του τόπου εκείνου όπου ήταν και επί Αδριανού η Αίλια Καπιτωλία.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν λατρεία, ναούς, ιερά, πατρίδα και ιδανικά. Οι Ιουδαίοι όμως τραπέντες εις άτακτον φυγήν από τη γη των πατέρων τους, στερούνται των πάντων…

Οι Σιωνιστές αγωνίσθηκαν επί πολλά έτη για την εθνική τους αποκατάσταση και ύστερα από πολλές και μακροχρόνιες προσπάθειες και ύστερα από περιπλανήσεις είκοσι περίπου αιώνων και εξοντωτικούς διωγμούς, μόλις κατά το έτος 1948 κατόρθωσαν, με απόφαση των Ηνωμένων Εθνών να ιδρύσουν σε ένα μόνο τμήμα της Παλαιστίνης το αναιμικό και ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ, που αριθμεί περί τα τρία εκατομμύρια κατοίκους….

Μέχρι λοιπόν τού έτους 1948 δέκα πέντε ολόκληρα εκατομμύρια Εβραίων, αλλά και μέχρι σήμερον ακόμη οι περισσότεροι τούτων είναι διασκορπισμένοι όπου φυσάει κάθε άνεμος. Δεν υπάρχει γωνία της γης σε Ευρώπη, Ασία, Ιταλία, Ελλάδα, Αμερική και Πολυνησία όπου να μη συναντήσει κάποιος έναν Εβραίο. Ο Στράβων έγραφε, με αντισημιτική βέβαια υπερβολή, ότι στην εποχή του Σύλλα δεν υπήρχε πόλις στην οποία να μην έχουν εισδύσει οι Ιουδαίοι. Διεσκορπίσθησαν  θα είπητε και πολλοί Έλληνες και πολλοί Φοίνικες, αλλά δια να ιδρύσουν αποικίας, δια να κατακτήσουν αγοράς και διά να εξαπλωθούν εις τον κόσμον, άλλο εξάπλωσις και άλλο διασπορά. Ενώ οι Εβραίοι περιφέρονται ξηράν και θάλασσαν, χωρίς πατρίδα και θυσιαστήριον, μαινόμενοι δια το αργύριον όπως ο Ιούδας. Ως γενάρχην των έχουν όχι πλέον τον Αβραάμ, αλλά τον Ιούδαν τον Ίσκαριώτην. Ως αργυρόδουλοι μέχρι μανίας απολαμβάνουν κατά τρόπον μυστηριώδη, αλλά και ψηλαφητόν το βάρος του μεγάλου των εγκλήματος και αποδεικνύουν με τον τρόπον αυτόν της ζωής των το δίκαιον της κατάρας, ήτις τους βαρύνει και της τιμωρίας, ήτις εξακολουθεί να τους μαστίζει. Και αυτή η μανία του αντισιωνισμού των Χιτλερικών κατά το δεύτερον παγκόσμιον πόλεμον, παρά την πικρίαν, την οποίαν όλοι μας εδοκιμάσαμεν δι’ αυτήν, δεν αποκλείεται να αποτελεί αύτη εν μέρος από την οργήν του Θεού και την κατάραν των σταυρωτών του Χριστού.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ