Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, το δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὑπῆρχε αἰωνίως καί εἶχε θεία δόξα καί κάλλος ἀνυπέβλητο. Ἀκτινοβολοῦσε τό ἄκτιστο φῶς.

Ὅταν ὅμως σαρκώθηκε, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος, δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν, "κάλυψε", σκέπασε, ἔκρυψε μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, μέ τό σῶμα, πού ἔλαβε ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, κάλυψε τήν θεία Φύση.

Ἔτσι στήν ἐπίγεια ζωή τῶν 33 χρόνων πρόβαλε κυρίως τήν ἀνθρώπινη φύση του καί ἐμφανιζόταν στούς ἀνθρώπους σάν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτό λέμε, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔγινε υἱός ἀνθρώπου. Μέ τόν συγκαταβατικό αὐτό τρόπο ὁ Χριστός μποροῦσε νά ἐπικοινωνεῖ  μέ τούς ἀνθρώπους καί αὐτοί νά τόν καταλαβαίνουν. Νά μιλάει, νά τούς διδάσκει  καί νά κηρύσσει τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καί οἱ ἄνθρωποι δέν δυσκολεύονταν νά ἐπικοινωνοῦν μέ τόν Χριστό, νά συναναστρέφωνται μαζί του καί νά συνομιλοῦν.

Αὐτό εἶναι μία ἄκρα ταπείνωσις καί ἄκρα συγκατάβασις. Πῶς διαφορετικά θά μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν Θεό; Κάποτε ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τόν Πατέρα του τόν ἐπουράνιο. Πάτερ δόξασόν τόν Υἱόν. Ἡ ἀπάντηση ἦταν καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω. Στόν κόσμο ὅμως ἀκούσθηκε σάν δυνατή βροντή. Οἱ ἄνθρωποι δέν κατάλαβαν τί εἶπε ὁ Θεός.

Ἔτσι λοιπόν, ἄν ὁ Χριστός ἔμενε μόνο μέ τήν Θεία Φύση, κανείς δέν θά μποροῦσε νά τόν δεῖ, οὔτε νά τόν καταλάβει, ἀλλ᾿ οὔτε καί νά ζήσει. Θά ἔλειωνε σάν τό κερί στή φωτιά. Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε στό Σινᾶ, γιά νά δώσει στόν Μωϋσῆ τίς δέκα ἐντολές, τοῦ εἶπε νά κρυφτεῖ πίσω ἀπό ἕνα βράχο, γιά νά μή δεῖ τό Πρόσωπό του. Κανείς δέν μπορεῖ νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσει.

Ἔτσι ταράχθηκε καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὅταν εἶδε σέ ὄραμα τόν Κύριο Σαβαώθ, νά κάθεται σέ θρόνο ὑψηλό καί ἐπηρμένο τρομοκρατήθηκε. Ὤ, εἶπε, ὁ ταλαίπωρος, τί ἔχω νά πάθω; Ἄνθρωπος ἐγώ ἁμαρτωλός, εἶδα μέ τά μάτια μου τόν Κύριο τῆς δόξης! 

Ἔτσι λοιπόν ἔρχεται ὁ Χριστός σκεπασμένος μέ τήν ἀνθρώπινη σάρκα, μέ ταπείνωση καί συγκατάβαση. Μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε νά μή πάθει κάποιο ὁ ἄνθρωπος.

Ὡστόσο δέν κράτησε καλυμμένη γιά πάντα τήν δόξα τοῦ θείου του προσώπου. Λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος, γιά νά ἐνισχύσει τούς μαθητές, μεταμορφώθηκε μπροστά στούς προκρίτους τῶν μαθητῶν. Μπροστά σέ τρεῖς μόνο μαθητές, ἐπάνω στό ὄρος Θαβώρ, μακρυά ἀπό τά μάτια τῶν πολλῶν. Γιατί οἱ τρεῖς, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἰάκωβος ἦσαν οἱ πρόκριτοι, γιατί ξεχώριζαν ἀπό τούς ἄλλους μαθητές; Ὁ Πέτρος ἀγαποῦσε ὑπερβολικά, παράφορα τόν Χριστό. Ὁ Ἰωάννης ἦταν ὁ πιό μικρός τῆς παρέας, ὁ νεώτερος μαθητής καί σάν τέτοιος τόν ἀγαποῦσε ὁ Χριστός περισσότερο, τόν ξεχώριζε , ἦταν πιό τρυφερός ἀπέναντί του. Ὁ Ἰάκωβος πάλι ἦταν ὁ πρῶτος ἀπό τούς μαθητές, πού θά πέθαινε μέ μαρτυρικό θάνατο γιά τόν Χριστό καί ὁ Χριστός, πού τό προεγνώριζε, τόν ἐκτιμοῦσε βαθειά. Γι᾿ αὐτό καί στήν ἀνάσταση τῆς κόρηςτοῦ Ἰαείρου, ἐνῷ ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπό τό δωμάτιο, κράτησε πάλι αὐτούς τούς τρεῖς μαθητές, σάν μάρτυρες τοῦ θαύματος.

Λοιπόν σ᾿ αὐτούς τούς τρεῖς ἔδωσε τήν ἱκανότητα, ἔκανε τήν ὑψίστη τιμή, νά δοῦν μέ τά πήλινα μάτια τους τήν δόξα τοῦ θεϊκοῦ Προσώπου του. Ἡ θέα ἦταν συγκλονιστική. Αὐτοί εἶδαν τό ἐκτυφλωτικό φῶς, αὐτοί ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός νά λέγει, οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός. Αὐτά τά συγκλονιστικά γεγονότα, ἐκτός ἀπό τούς Εὐαγγελιστές, μᾶς τά διηγεῖται καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Β΄Καθολική ἐπιστολή του, ὅταν γράφει, ἐπόπται ἐγενήθημεν τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος, τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης.

Ὁ Χριστός μέ τήν θεία του μεταμόρφωση ἀπεκάλυψε ποιό ηταν τό κύριο ἔργο του. ποιός ἦταν ὁ τελικός σκοπός του. Ἡ ἀνάπλαση, ἡ ἀνακαίνιση καί ἡ θέωση τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστός πῆρε αὐτό πού εἴχαμε ἐμεῖς, γι'΄α νά μᾶς δώσει αὐτό πού εἶχε ἐκεῖνος. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί.

Τελικά ἡ μεταμόρφωση δέν ἦταν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τῶν μαθητῶν. Ὁ Κύριος ποτέ δέν ἔπαψε νά εἶναι Θεός, παρ᾿ ὅτι ἔγινε καί ἄνθρωπος. Ποτέ δέν σταμάτησε νά ἔχει θεῖο φῶς καί δόξα οὐράνια. Οἱ μαθητές μεταμορφώθηκαν, τά δικά τους μάτια φωτίσθηκαν καί εἶδαν τήν δόξα τοῦ θεϊκοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τό φῶς τό οὐράνιο, αὐτό πού ποτέ μέχρι τότε δέν μπόρεσαν νά δοῦν.

Τό ἔργο τῆς θεϊκῆς μεταμορφώσεως τῶν ἀνθρώπων ἄρχισε ἤδη νά πραγματοποιεῖται. Ὁ Χριστός ὑψώνει καί μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο, τήν ζωή του, τό εἶναι του ὁλόκληρο. Ὁ ληστής πάνω στό σταυρό γίνεται θεολόγος καί ἅγιος, πρῶτος πολίτης τοῦ παραδείσου. Ἡ πόρνη, ἡ μέν μία μέ τά μῦρα γίνεται παρθένος, ἡ δέ ἄλλη μεγαλομάρτυς καί ἰσαπόστολος. Ὁ φοβερός ἀντίπαλος τοῦ Κυρίου, ὁ μέγας διώκτης Παῦλος γίνεται ὁ πιό πιστός του φίλος, γίνεται τό ἄλογο τοῦ Θεοῦ, πού διέτρεξε τέσσερις φορές τόν τότε γνωστό κόσμο καί κήρυξε τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἡ μεταμόρφωση τῶν ἀνθρώπων φαίνεται στά πρόσωπα τῶν ἁγίων τῆς ἐκκλησίας, τά σώματα τῶν ὁποίων ἀκτινοβολοῦν τό θεῖο φῶς, εὐωδιάζουν, θαυματουργοῦν, παραμένουν ἄθφαρτα. Αὐτό δηλώνει τό φωτοστέφανο στίς εἰκόνες τῶν ἁγίων. Ἄν μάλιστα προσέξουμε στήν εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, θά δοῦμε, ὅτι ὅλοι οἱ ἀπόστολοι ἔχουν φωτοστέφανο ἐκτός ἀπό τόν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἀπέτυχε στό σκοπό του. Αὐτός δέν μεταμορφώθηκε, ἀλλά παραμορφώθηκε. Δέν φωτίσθηκε, σκοτίσθηκε.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ Χριστός δέν ἐπέτρεψε σέ ὅλους νά δοῦν τό θαῦμα τῆς μεταμορφώσεως γιά λόγους φιλανθρωπίας καί συγκαταβάσεως στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά παρουσιάζεται ὡς υἱός τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ὡς ἄνθρωπος προσκαλῶντας τούς ἀνθρώπους νά ἀποδεχτοῦν, ὄχι αὐτό πού βλέπουν μέ τά μάτια τοῦ σώματος, δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση του, ἀλλά αὐτό πού δέν βλέπουν, τήν θεία φύση του. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπιτρέπει στόν ἄνθρωπο νά τόν δεχτεῖ ἀβίαστα καί ἐλεύθερα. Καί ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, θά ἀξιωθεῖ νά δεῖ καί τήν δόξα τῆς θεότητός του, ἄν ὄχι ἐδῶ στή γῆ, ὁπωσδήποτε στόν οὐρανό, στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-